පැය 69 - 1 = 68 ගෝඨා ගෝ ගමේ උපවාසය

හෙට; 2022 අප්‍රේල් 22 වෙනිදා උදේ නවයේ ඉඳලා පැය 68ක් එක දිගට මම කරන්නට යන උපවාසය හඳුන්වන නමයි; ඒ.

මට දැන් හැට අටක්.
අවුරුදු දෙදොහක විත්ති පෝස්ට් එකෙනුත් කිව්වා වගේ අවුරුදු trip එක නොයා ගෙදර හිටියත්, මගේ හිත තිබ්බේ ගෝඨා ගෝ ගමේ.

අලුත් පරම්පරාවේ කොල්ලො- කෙල්ලො කරන වැඩේට මං කොහොමද බොක්කෙන්ම සහයෝගය දෙන්නෙ? දහිරිය දෙන්නෙ...
නාකි පරම්පරාව වෙනුවෙන් උපහාරය දක්වන්නේ....
අපිට කර ගන්න බැරිවුණු දේ, ඊට වඩා සියක් ගුණයෙන් හරියට කරන මේ දුවල- පුතාලට ගෞරව කරන්නේ.... 

උපවාසය!
අදහස ඔලුවට ආවෙ එතකොට. ‘නිමලෝ, උඹ එතනට ගිහින් මළත් කවුද බං ගණන් ගන්නෙ. අනෙක බං, උඹ පිළිකාකාරයා. ඔය blog එකක් ලිව්වට කවුද බං උඹලව දන්නෙ?’ අන්දොස් චිත්තයා ඇහුවා.
‘ඔය උද්ඝෝෂණේ කරන තැනට උඹව වද්ද ගන්නෙවත් නෑ.’

ඒකත් ඇත්ත වෙන්න පුළුවනි.
ඉතිං සඳුදා උදේම මම කතා කළා ජනමාධ්‍ය හිතවතෙකුට.
“ඔයාට හොඳ නෑ නේද නිමල් අයියේ.....” එයා ඇහුවා. මගේ මළ කරදරේ බැරිම තැන එයා කිව්වා, එයාට පැය කීපයක් දෙන්න කියලා. දවසක් ඇතුළතවත් ඒ වැඩේ කෙරුණේ නෑ. සැරෙන් සැරේ කතා කරමින් එයා මට කියපු දේවලින් හොඳටම තේරුණා, එයා එහෙම කළේ අහිතකින් නොවෙන බව.
මං ගන්න යන්නෙ අවදානමක් කියලා මට ඒත්තු ගන්වන්නයි එයා හැදුවේ.

මං දෙවෙනි option එකටත් ගියා. තුන්වෙනි එකටත්.... එයාලත් මට කරන ආදරය ඕනිවටත් වැඩියි. ඒ සේරම අස්සේ මේ කිසිම දෙයක් මගේ නෑදෑ- හිතවතුන් කිසිම කෙනෙකුට ආරංචි නොවෙන්නත් පරෙස්සම් වෙන්න වුණ එකයි වැඩේ.

අන්තිමට පස් මහ බැලුම් බලනවා වගේ බලල-බලලා, blog අඩවිය හරහාම හඳුනාගත්තු දෙන්නෙකුව සම්බන්ධ කර ගත්තා. “අනේ අයියේ ඔයා ලොකු risk එකක් ගන්නනෙ හදන්නේ!” එයාලත් කියපි.
“මම කවදා හරි මැරෙනවා. මං මේ රටට ණයයි. මම මැරෙන්න කලින් මෙහෙමවත් දෙයක් කරන්න පිළිවෙලක් සලස්වලා දෙනවා නං ඔයාට පිං!” මට කියන්න වුණා, මගේ අතීතේ හිට.

“1966 ඉඳලා අවුරුදු හතරක් මං පේව්මන්ට් එකේ නටලා- කවි පොත් විකුණලා අපේ පවුලම ජීවත් කළේ. එතකොට මට උදව් කළේ නන්නාඳුනන සාමාන්‍ය මිනිස්සු. ඊට පස්සේ මං ඉඳියාප්ප තම්බලා, මහ ඉස්පිරිතාලේ වාට්ටුවක් ගානේ ඇවිද ඇවිද විකුණද්දී ඒවා ගත්තෙත් සාමාන්‍ය මිනිස්සු.... මං මේ රටෙන් හැදුණේ, මං රටට ණය නැද්ද.....”
ලජ්ජාවේ බෑ.
අන්තිම හරිය කියද්දී මාව වෙවුළුවා වගෙයි.

අන්තිමේදී එක්කෙනෙක් මට උදව් කරන්න කැමති වුණා. “ඒත් නිමල් අයියේ, ඔයා කාටවත්ම කියන්න එපා, මම උදව් කරපු බව. මටත් දොස් අහන්න වෙයි!” එහෙම කොන්දේසියකුත් දාලයි එයා මට ‘ගෝඨා ගෝ ගමේ’ කෙනෙකුව සම්බන්ධ කරලා දුන්නේ.

ඊට පස්සෙත් දවස් දෙකක් ගත වුණා, විවිධ බාධක මැද්දේ. වැඩේ සීයට හැටක් විතර කෙරුණට පස්සේ, 20 වෙනිදා හැන්දෑවේ තමයි ‘උපවාස මෙහෙයුම’ ගැන අට දෙනෙකුට හෙළිදරව් කළේ. “හැබැයි, ඔයාලා කවුරු මට උදව් කළේ නැතත් මං මේ වැඩේ කරනවමයි. සිකුරාදා උදේ නවයට....” සාධාරණ ඒකාධිපති හඬින් මං කිව්වා. එහෙම කියන එක වැරදියි තමා. ඒත් මගේ අරමුණ හොඳයිනෙ.

පැය 69 - 1 = 68 ගෝඨා ගෝ ගමේ උපවාසය මම කරනවමයි!

“ඉතිං ඇයි හැට අටක්?”

“මටත් හැට අටක්. මේ රටේ මම ජීවත් වුණා හැට අට අවුරුද්දක්. ඒ එක අවුරුද්දකට පැයක් ගණනේ.....” මං කිව්වා.
“හොඳ වෙලාවට හැට නවයක් නොවුණේ.....”

ඇති යන්තං!
අපේ බඩා මල්ලා; දීපාල් මගෙත් එක්ක ගෝඨා ගෝ ගමට යන්න ආවා. අපේ වැඩේ ස්ථීර කර ගන්නයි එහාට ගියේ. එතැනදී මට උදව් කළ තරුණ හිතවතා එයාගේ නමවත් කියන්න ඕනි නැහැයි කිව්වා.

එහෙම ගිහින් ඇවිත් තමයි fb එකට පුංචි post එකක් දැම්මේ. ඊට පස්සේ blog අඩවිය කියවන්නට එන ආදරණීය ඔයාලට මේ විස්තර ලියන්නෙ. තවමත් කරන්ට් කපන නිසා මේක ඉක්මනට ඉවර කර ගන්න වෙනවා. ඒ ගැන සමා වෙලා, මේ උපවාසය සාර්ථක වෙන්න කියලා මට ආශීර්වාද කරන්න.

මටත් වැඩියෙන් ආශිර්වාද කරන්න, දවස් දහතුනක් තිස්සේ ගෝඨා ගෝ ගමේ අරගලයේ නියුතු තරුණ පෙළට!! එයාලටයි ඔයාලගේ සුබ පැතුම් හා සහය වැඩියෙන්ම ඕනෑ කරන්නේ෴