තකට තක

ඔන්න එකෝමත් එක ගමක කාන්තාවෝ දෙන්නෙක් හිටියා. එක්කෙනෙක්ගේ නම ගණිතවතී. අනෙක් එක්කෙනා තර්කවතී... ගණිතවතීට ගණිතය පිළිබඳ හොඳ දැනුමක් තිබුණා. තර්කවතීට තර්කානුකූලව සිතීමේ හොඳ හැකියාවක් තිබුණා.

ඉතිං ඔන්න දවසක් මේ දෙන්නා පොඩි කැලෑ පාරක් මැද්දෙන් ගමනක් යනවා...
ඔහොම යන අතරේ රෑ බෝ වී ගෙන ආවා. ගමටත් තව සැලකිය යුතු දුරක් යන්න තියෙනවා...

ගණිතවතී: ඔයාට තේරුණාද අනේ, අපේ පස්සෙන් මිනිහෙක් එනවා. දැන් විනාඩි 38 යි... තප්පර 30 ක වෙලේ ඉඳන් මිනිහා අපේ පස්සෙන් එනවා... මම මේ කල්පනා කළේ මිනිහට අපෙන් මොනවද ඕනේ කියලයි.

තර්කානුකූලව කරන්න පුළුවන් එකම දේ මම කළා. මම මගේ රෙද්ද ඉස්සුවා... (ගොන් පොරවලදිත් එහෙමනේ කෙරෙන්නේ...)

තර්කවතී: ඕක තර්කානුකූලයිනේ අනේ... ඒ මිනිහට ඕනේ අපිව දූෂණය කරන්න...

ගණිතවතී: අනේ අපොයි! මේ එන වේගයෙන් මිනිහා ආවොත්... තව විනාඩි 1යි තත්පර 28ක් ඇතුළත මිනිහා අපි ගාවට එනවා... අපි දැන් මොකද කරන්නේ..?

තර්කවතී: මේ වෙලාවේ කරන්න තියෙන එකම තර්කානුකූල දේ තමයි වේගෙන් ඇවිදින එක!

ගණිතවතී: ඒක හරියන්නේ නෑ...

තර්කවතී: ඔව්... ඒක හරියන්නේ නෑ තමයි! ඒ මිනිහත් කරන්න පුළුවන් හොඳම තර්කානුකූල දේ කරනවා... ඔන්න ඔන්න මිනිහත් වේගෙන් ඇවිදගෙන එනවා.

ගණිතවතී: දැන් අපි මොකද කරන්නේ? මේ එන වේගයෙන් අවොත්, මිනිහා තව මිනිත්තුවක් යන්න කලින් අපි ගාවට එනවා...

තර්කවතී: හරි, දැන් අපිට කරන්න තියෙන එකම තර්කානුකූල දේ තමයි දෙකට බෙදිලා පාරවල් දෙකක යන එක... ඔයා අර පාරේ යන්න... මම මේ පාරෙන් යන්නම්... එහෙම ගියොත් තර්කානුකූලව මිනිහට අපි දෙන්නගෙම පස්සෙන් එන්න බෑ...

දැන් මේ දෙන්නා පාරවල් දෙකේ දෙපැත්තට යන්න පටන් ගත්තා. පස්සෙන් ආපු මනුස්සයා තර්කවතී පස්සෙන් යන්න පටන් ගත්තා. ගණිතවතී ගෙදරට ළඟා වුණා. තර්කවතී තාම ඇවිත් නැති බව දැනගත්තා. තර්කවතීට මොනවා වෙන්න ඇත්ද කියල දුක් වුණා...
ටික වෙලාවක් යනකොට තර්කවතී ගෙදර ආවා.

ගණිතවතී: අම්මෝ ඇති යන්තන් ඔයා ආවා... ඔයාට කරදරයක් නෑ නේද?
තර්කවතී: තර්කානුකූලව වෙන්න පුළුවන් එකම දේ වුණා. ඒ මිනිහට අපි දෙන්නගේම පස්සෙන් එන්න බැරි නිසා ඌ මගේ පස්සෙන් ආවා...
ගණිතවතී: හරි... හරි... ඊට පස්සේ මොකද වුණේ?

තර්කවතී: තර්කානුකූලව වෙන්න පුළුවන් එකම දේ වුණා... මම, මට පුළුවන් වේගයෙන්ම දුවන්න ගත්තා... මිනිහත් පුළුවන් වේගෙන් මගේ පස්සෙන් පැන්නුවා...

ගණිතවතී: ඉතින්?
තර්කවතී: තර්කානුකූලව වෙන්න පුළුවන් එකම දේ වුණා.. මිනිහා මගේ කිට්ටුවටම ආවා...

ගණිතවතී: අපොයි දෙයියනේ... ඉතින් ඔයා මොකද කළේ?

තර්කවතී: තර්කානුකූලව කරන්න පුළුවන් එකම දේ මම කළා. මම මගේ රෙද්ද ඉස්සුවා...

ගණිතවතී: අනේ.. ඊට පස්සේ අර මිනිහා මොකද කළේ?
තර්කවතී: තර්කානුකූලව කරන්න පුළුවන් එකම දේ මිනිහත් කළා... මිනිහා මිනිහගේ කලිසම පහත් කළා...
ගණිතවතී: අයියෝ... ඉතින්... ඊට පස්සේ මොකද වුණේ?

තර්කවතී: ඇයි අනේ... ඊට පස්සේ වෙච්චදේ තර්කානුකූලව ඔයාට හිතාගන්න බැරිද...
රෙද්ද උස්සපු ගැහැනු කෙනෙකුට, කලිසම පහත් කරපු පිරිමියෙකුට වඩා වේගෙන් දුවන්න පුළුවන් කියලා ඔයා තර්කානුකූලව දන්නෙ නැද්ද... මම ඉතිං දුවලා ආවා!

2024 විදර්ශන සාහිත්‍ය සම්මාන’ ප්‍රදානෝත්සවයේදී...

ධම්මික සමරතුංග!
ඔව්, එයා තමයි ‘තර්කවතී vs ගණිතවතී’ කියන හරිම රසබර කතන්දරේ fb එකට ලියල තිබ්බේ. ඒ කතාව කියවපු ගමන්ම මට කියැවුණේ ‘මුන් දෙන්නම තකට තක’ කියලයි.

එතකොටම මගේ හිත දිව්වා මාස ගණනාවක් අතීතයට.
‘දෙන්නම තකට තක’... ඒ වචන ටික චූට්ටක් වෙනස්ව ‘දෙගොල්ලොම තකට තක’ කියලා මගේ අවංක අදහස කියැවුණා; 2024 අලුත් අවුරුදු දවස්වල.

ඉස්සෙල්ලම මං ඒ ප්‍රකාශය කළේ ‘සුහර්ෂණී’ නෝනා මහත්තයාට. එයා මේ කියන්න හදන කතාවේ එක පාර්ශ්වයක්! ගණිතවතී පාර්ශ්වෙ කියමුකො.

සුහර්ෂණී කියන්නේ ඒ නෝනා මහත්තයාගේ නම නෙවෙයි. මේ කතන්දරේ ලියනකොට ලේසි වෙන්න හොයා ගත්තු නමක්.
ඒ නෝනා මහත්තයා posh lady කෙනෙක්. බොහොම ප්‍රියමනාප පෙනුමැත්තියක්. ද්විභාෂා හැකියාව ඇත්තියක්. උසේ තරමට නෙවෙයි මහත නං- ටිකාාාාාක් පිරිපුන් වැඩියි කියලයි මට හිතුණේ. එහෙම අපූරු ඉස්තිරියාවකට ඔය ආරියවතී, කමලාවතී වගේ නමක් දාන්නයැ- නිකමටවත්. එතකොට මතක් වුණා- සුහර්ෂණී නම.

ඒ නම ඉතාම මෑත දවසක ඇහුණේ ‘2024 විදර්ශන සාහිත්‍ය සම්මාන’ ප්‍රදානෝත්සවයේදී. (මතක ඇති නේද මං වහන්සේ ‘විදර්ශනෙන්, තෑගි අරං, එනව බොලං’ කියල blog posts කීපයකුත් ලිව්වා.) කියැවිච්ච විදිහටම සැප්තැම්බර් 1 වෙනිදා ගරු-ගම්භිරාකාරයෙන් ඒ තෑගි පිරිනැමුණත් එක්ක.
ප්‍රශස්ත කාව්‍ය- කෙටි ලැයිස්තුවේ තිබ්බ අත් පිටපත් තුනෙන් එකක් ‘සුහර්ෂිණී ධර්මරත්න’ගේ. එතැනිනුයි ඒ නම මේ කතාවට අල්ලාගත්තේ. (ස්තුති කරන්න ඕනි කාට-කාටද මන්දා... ඔන්න හැමෝටම ස්තුතියක්!)  

ඉතිං අර ‘තකට තක’ කතාව සුහර්ෂණීට කියලා විනාඩි කීපයකට පස්සේ, මං අනිත් පාර්ශ්වයේ- (අපි එයාලට කියමුද ‘තර්කවතී පාර්ශ්වය’ කියලා.) නෝනා මහත්තුරුන් එක්කත් කිව්වා- මං සුහර්ෂණීට එහෙම කියපු විත්තිය.

හත්තිලව්වට ගැහුව කලාබරේ! එවෙලේ එයාලා ටික මාව සම්බෝල කළේ නැති ටික විතරයි.
අනේ අනේ නිමල් අයියේ. ඔයත් එහෙනං එහෙමයි. / ඔයාට වටින්නෙ නෑ නිමල් අයියේ, කීයටවත් ඒ ගෑනිගේ පැත්ත ගන්න! / ඔයාටත් එහෙනං ඒකිව ලොකු වුණා. / එතකොට අපියි වැරදි? / පිරිමි ඔක්කොම එකයි අනේ... බොහොම ආවේගශීලී සුසුම්- හීල්ලීම්- අවලාද කියුම් ගොඩාරියයි.
(ලොකුම කතන්දරේ- එහෙම වාගාලාප දෙඩුව තර්කවතීලා සේරෝමගේම ස්වාමි පුරුෂයන් හැමෝමත් ඒ trip එකට ගිහිං හිටපු එකයි.)

මම හොල්මන් වෙලා ගියා. වැරැද්ද එයාලගේද- නැත්තං මගේද?
මට අනුව නං, මගේ ප්‍රකාශයෙන් ඒ දෙගොල්ලන්ගෙන් කාටවත්ම අපහාසයක් වුණේ නෑ; මදිපුංචිකමක් වුණෙත් නෑ; පැසසුමක් මිස! අනෙක මං කිව්වේ මට හිතුණු ඇත්ත- මට දැනුණු සත්‍යය.
අපේ තාත්තා අපට උගන්නල තියෙන්නෙ ‘ඇත්ත කියන්නයි බිම ඉඳ ගන්නයි බය වෙන්න එපා’ කියලනේ.

මතකයි, හොඳට මතකයි.

ඉතිං, ඒ ගමන හරිම ලස්සන එකක් වුණත් ඒ ගැන මොකුත් ලියන්න ඕනි නෑ කියලා මම හිත හදාගත්තා. ලියනවා නං මේ සිද්දිය ගැනත් ලියන්න වෙනවා. ඒ trip එකේ fotoසුත් දාන්න වෙනවා. මට හිතිච්ච ප්‍රධාන කාරණා කීපෙකුත් ලියන්න වෙනවා...

1. ගැහැනු තවත් ගැහැනුන් එක්ක ලේසියෙන් පෑහෙන්නේ නැද්ද? (පිරිමින්ට සාපේක්ෂව)
2. හැබැයි- එක පොදු විරුද්ධකාරියක් ඉන්නකොට එයාලා හරිම තදින්; හරිම ඉක්මනින් එකට සමඟි වෙනවද? (පොදු සතුරෙක් ඉදිරියෙදි පිරිමිත් එහෙමද? දේශපාලන පක්ෂත් එහෙමද?)
3. කෙනෙකුට විරුද්ධව යමක් හිතට වැටුණාම, අපිට ඒක අමතක කරන්න බැරි ඇයි? මානවයාට තර්කානුකූල වෙන්න බැරිද හැබෑටම...

ඔය තුන්වෙනි කාරණේ නං මගේ හිතට හොඳටෝම වද දෙන කාරණයක්. මං වහන්සේ මාලිමාවට බරයි කියලා දන්න සමහරු කිණ්ඩියට වගේ අහන දෙයක් තමයි ’88-89 මතකයි නේද?’ කියලා.
විෂෙන් විෂ නසන්න පුළුවන් වෙලාවලුත් එනවනෙ- නේද...

“මතකයි, හොඳට මතකයි. ගෝනි බිල්ලොත් මතකයි. බටලන්දත් මතකයි. ඊට පස්සේ සුනාමි අරමුදල් ගසා කාපුවත් මතකයි.
මහ බැංකුවට සුද්දෙ දීපු හැටිත් මතකයි. සීනි බදු වංචා- සුදුළූණු වංචා එහෙමත් මතකයි...
බෙහෙත් කියලා පල්වතුර දුන්නු හැටිත් මතකයි. එහෙව් මනුස්සයාට විරුද්ධ විශ්වාස භංගෙදී උදව් කරල ආරස්සා කරගත්තු අයවත් මතකයි. තව ගොඩක් දේවලුත් මතකයි.
88 තරම් ඈත කාලෙ මතක ඔයාලට ඊට පස්සේ වෙච්ච ඔය වගේ දේවල් මතක නැද්ද හැබෑටම...” කියලා මං අහන්නෙ බැරිම තැනකදී විතරයි.
ඒත් එහෙම අහන්නෙත් ඔරොප්පු ස්වරයකින් නෙවෙයි; හොඳටම නිවිච්ච tone එකකින්.

හැබැයි- මං වහන්සේ එහෙම අහපු එක වෙලාවකවත් ‘සාධාරණ උත්තරය’ක් නම් තවම ලැබිලා නෑ!

එහෙම දේවලුයි, ගණිතවතීලගේ කතාවයි, ගිය මාසයේදී ගිය තවත් trip එකකුයි, මේ දවස්වල ඇහෙන- පෙනෙන දේවලුයි නිසා මට ආයෙමත් හිතුණා අර සිදුවීම ගැන ලියන්න.
හැබැයි, ගමනේ මුල අග ලියන්නෑ, හොඳේ... ගිය අය ගැන විස්තර ලියන්නෙත් නෑ... ඔට්ටුයිනෙ.

සීත පළාතක්. මීදුමෙන් වැහිලා. අපේ වාහන ටික සේරම ගෙස්ට් හවුස් එකට හැරෙව්වා... මිදුලේත්, ගොඩනැඟිල්ලට ඇතුළු වෙන්නට තිබුණු පඩි පේළිවලත් මල් පෝච්චි තොගයක්... ඒවා එකකටවත් හානි නොවෙන විදිහට- සැමන් pack කරන ආකාරයෙන් අපේ වාහන ටික park කරන්න උපදෙස් දුන්නෙත් සුහර්ෂණී.

ශිෂ්ට සම්පන්න විදිහට අතට අත දෙන ගමන්... (අකුදි රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතාට අතට අත දුන්නා වගේ...)

‘Hello, Hello. කොහොමද? හොයා ගන්න අමාරු වුණේ නෑ නේද? I am Suharshani.’ එයාම කතාව පටන් ගත්තා. වටනාකමෙන් වැඩිම වාහන දෙකෙන් එළියට බැහැපු මහත්තුරු දෙන්නටම සුහර්ෂණී අතට අතත් දීපි.

වාහනයෙන් බහින ගමන් වුණත් තර්කවතීලා ඒක දැකලා. ‘අතට අත දෙන්නේ? ආයුබෝවන් කියන්න බැරිද.’ සුහර්ෂණීට අපේ නෝනලාගෙන් පළමුවෙනි රින ලකුණ එකතු වුණා.

දෙවෙනි මහත්තයාට අතට අත දෙන ගමන් සුහර්ෂණී එයාගේ රස්සාව ගැනත් අහපි. උත්තරේ හම්බ වෙච්ච ගමන්ම ගෑනි කියපි ‘මගේ මහත්තයත් ..... කෙනෙක්. My ex husband ඇක්චුවලි... I’m divorced... but, I’m happy. ඉතිං මං තනියම මේ හොලිඩේ බන්ග්ලෝ එක run කරගෙන ඉන්නවා.’ කියල දිග හෑල්ලක්. මම පස්සෙයි තේරුම් ගත්තේ, ඒ වෙලාවේ සුහර්ෂණී නෝනාට අපේ නෝනලාගෙන් minus points බර ගාණක් එකතු වෙලා කියල.
ඒ මදිවට මහත්තුරුන් කීප දෙනෙකුත් ඒ වැඩේට උඩගෙඩි දීලා.

එයා මොකටද දෙන්නෙකුට විතරක් අතට අත දුන්නේ? /
අපි කළුද නිමල් අයියේ? අපිටත් අතට අත දුන්නම මොකද වෙන්නේ- අපිට බෝවෙන ලෙඩ නෑනෙ... /
ඇත්තම කිව්වොත් මටත් දැනුණා එයා ඕනිවට වැඩිය වෙලාවක් මගේ අත අල්ලාගෙන හිටියයි කියලා. මම ඉක්මනට එතැනම හිටිය අපේ ලොකු දුවව එයාට ඉන්ට්‍රඩියුස් කරලා දුන්නා ‘මේ මගේ ලොකු දුව’ කියලා. එතකොට ගෑනි මගේ අත අතෑරියා. /
ඒකනේ අයියේ... එහෙනං එයා ගෑනු අපිවත් ඉඹින්න එපැයි.

(ඒ ප්‍රශ්න තව තව අයගෙත් මුවගුළු (ගණිතවතීලට එරෙහිව) විවර කෙරෙව්ව එකයි වුණේ. ඒ විතරක් නෙවෙයි- තර්කවතී පිලේ එකට එකමුතුව තවත් තහවුරු කිරීමත්.)

ඒ අදහස් ප්‍රකාශන මැද්දෙම අපේ නඩය bags අරගෙන ගිහිං කාමර බෙදාගත්තා.
එතකොටත් දවල් වෙලා.

“අපි දවල්ට මාළුයි, පරිප්පුයි, අඹයි, බැදුමකුයි හදාගෙන ඇවිත් තියෙන්නෙ. ඔයාල අපිට තේ ටිකක් හදල දෙන්න. ඊට පස්සේ බත් එකක් ගහල දෙන්න පුළුවනි නේද?” අපේ අංගනාවකගෙන් ප්‍රශ්නයක්.
“හා මිස්. එතකොට ඒකට හාල්?” සුහර්ෂණී අහන්න ඇත්තේ කෑමට ඕනෙ කරන පහේ-පන්න ටික සේරම අපි ගේනවයි කියලා තිබ්බ නිසා වෙන්නැති.
“මම ගෙනැත් දෙන්නං... තවම ගෙනාව බඩු van එකේ....”

ඊට විනාඩි කීපෙකට පස්සේ අපේ අංගනාව බොහොම සීරියස් මුහුණකින් මාව හොයාගෙන ආවා. “නිමල් අය්යේ, ඔයා කියන්නේ හාල් කිලෝවක බතකින් කී දෙනෙකුට කන්න පුළුවනිද?”
“ලොකු පිරිමි නං හය-හත් දෙනෙකුට ඇති, නංගි. ගෑනු පිරිමි දෙගොල්ලම නං අටකට නවයකට වුණත් කන්න පුළුවන්...”
“ඒකනේ! අර සුකුරුත්තම කියනවනෙ හාල් කිලෝවකින් හතර දෙනෙකුටයි බත් කන්න පුළුවන් කියලා.”

“හොඳ collection එකක්නෙ.” මං නොපැකිලවම සුහර්ෂණීව අගය කළා! (foto: සෙරාන් එච්. ගමගේ)

අපේ සංවාදය කෙරුණේ රහසෙන් නෙවෙයි. ඒක කනේ වැටුණු තව අපේ කෙනෙකුත් ඒකට මැදිහත් වුණා. “අනේ මේ හලෝ... ඕකට මොකටද වාද කරන්න යන්නේ? ඕන්නං තව හාල් කිලෝ දෙක තුනක් වැඩියෙන් ගෙනෙන්න වෙයි. ඒ මනුස්සයට ඕනි ගණනක් උයන්න අරිනවලා. එතකොට ඉවරයිනෙ.”

“එහෙම කොහොමද? මොකෝ අයියලත් ඒ අම්මණ්ඩි කියන පැත්තටම කතා කරන්නේ...” තවත් කාරණයක් වයිරල් වුණා!

ඒ නවාතැන් පොළේ විසිත්ත කාමරයේ ලස්සන පොත් රාක්ක කිහිපෙකුත් තිබ්බා. හොඳ පරිවර්තන- ඉංග්‍රීසි පොත් එහෙම තමා ඒ රාක්කවල අසුරලා තිබ්බේ. “හොඳ collection එකක්නෙ.” මම නොපැකිලවම සුහර්ෂණීව අගය කළා.
“මගේ ළඟ තියෙන ඒවායින් ටිකයි ඔය.” සුහර්ෂණී බොහොම නිහතමානීව කිව්වා. “තව රාක්ක ටිකක් හදන්න දීලයි තියෙන්නෙ,”
එයා ඒ රාක්කවල තිබ්බ පොත් කියවලා තියෙනවද කියල නං මං ඇහුවේ නෑ. හැබැයි- ඒ පොත් එකතුව නිසා මගෙන් එයාට plus points ටිකක් නං එකතු වුණ විත්තිය කියන්නම ඕනේ.

එදා හවසත් තව පටලැවිල්ලක් වෙච්චි.
“මේ සැරේ කේක් ජාති හෙණ ගොඩයි. දෙකක්වත් දැන් කපන්න වෙනවා... මම කේක් කපන්නං. මොනවද බොන්න හදන්න කියන්නේ?”
මට ප්ලේන් ටී. / මට කිරි කහට. / මට කෝපි. / ටින්කිරි දාලා නං තේ හදන්නේ මට කිරි තේ.
හතර අතින් අසන්නන්ගේ ඉල්ලීම්!

“ඔය වැඩේ ඔහොම හරි යන්නේ නෑ... තමුසෙලට ඕනි කරන ගණන් ටික කොළ කෑල්ලක ලියල දෙනවා...” එක මහත්තයෙක් කිව්වා. “නැත්තං ඔහොම කියන්න ගියොත් අර මනුස්සයට පිස්සු හැදෙයි.”
“අලුතෙන් හැදෙන්න දෙයක් නෑ. එයාට නං දැනටමත් පිස්සු වගෙයි.” තර්කවතී කෙනෙක් නොරිස්සුමෙන් උත්තර දුන්නා. “වෙනදටත් අපි තුණ්ඩු ලියනවද?”. එයා එහෙම කියන අතරේ ගුරු මහත්මියක් මනාපයන් ගණන් හදමින් කොළ කෑල්ලක ලිව්වා. මහත්තයෙක් ඒ තේ තුණ්ඩුව සුහර්ෂණීට ගෙනිහින් දුන්නා.

එහෙම කරලත් දෙගොල්ලටම වැරදිලා තිබ්බේ මහ අවාසනාවන්ත විදිහටයි. පැය භාගයක විතර වාදයකුත් කෙරුණා- වැරදිච්ච තැනයි- වැරදුණේ කාටදැයි කියන කාරණා හොයන්න...
ඔයාලා හිතන්නේ පලක් වුණයි කියලද?

මෙච්චර කල් තිබිච්ච අපේ ආණ්ඩුවලින් වැරදි හොයන්න පත් කරපු කොමිසම් වැඩිම හරියකින් වුණෙත් ඒකමනෙ. ලක්ෂ කෝටි ගණන්වලින් මහජන මුදල් වියදම් කෙරුණා විතරයි. අරයා වැරදියි, මෙයා වැරදියි කිය-කියා චෝදනා එල්ල වුණා විතරයි. නිකං කාලෙ ගතවුණා විතරයි...
තව සති දෙකකින් ඉස්සරහට එන උදවියවත් ඒ නරුම ක්‍රමේ වෙනස් කරාවි කියලයි මම නං මේ  බලා ඉන්නේ...

මළ පැනලා විත්තිය පේන්න ගත්තම…

එදා රාත්‍රියේ බාබකිව් එකක් දාන්නයි plan එක.

ඒකට ඕනි කරන දේවල් ගෙන්න යද්දිත් පරස්පර අදහසුයි මතු වුණේ. අවශ්‍ය chicken ප්‍රමාණ- අල හා එළවලු ප්‍රමාණ ගැන එහෙම... එතැනදී අපේ පිරිමි පාර්ශ්වයෙන් පිළිගැනුණේ ගණිතවතී සුහර්ෂණීගේ අදහස්. ඒවා නිවැරදි බව කෑම වෙලාවේ පේන්න ගත්තම අපේ තර්කවතී නෝනලා පුපුරන්න ගත්තා.
ඒ පිපිරීම පිටාර ගැලුවේ ‘උණු වතුර ප්‍රශ්නය’ක් විදිහට.

මොන හේතුවක් හින්දද මන්දා, ඒ රාත්තිරියේ බාබකිව් එක අස්සෙත් අපේ මහත්තුරුන් ගොඩකට (වෙනදා නැති තරමට) උණු වතුර ඕනි වුණා. කිසිම බැරි-බැරියාවකින් තොරව මහත්තුරු ඉල්ලන පමාවෙන් සුහර්ෂණී උණු වතුර වීදුරු supply කෙරුවා. ‘අද මේ ගොල්ලොන්ට උණු වතුර දොළදුක් හැදිලනේ! / අපි මොනවා හරි ඉල්ලුවම නං ගෑනි වරුවක් ගිහිල්ලයි ගේන්නේ.’ Sweet වොයිසස්වලින් angry මුණු-මුණු ගෑමක් ඇහුණත් එක්ක.

නෝනා මහත්තුරුන්ට මළ පැනලා විත්තිය පේන්න ගත්තම මහත්තුරුන්ට හෙණ ආතල්. උණු වතුර ඉල්ලීම් වැඩි වුණා. සුහර්ෂණී එක්ක කෙරෙන කතාබහත් වැඩි වුණු පාටයි.

ඒකට අප්‍රසාදය පෙන්නන්න වගේ තර්කවතීලා ටික වේලාසනම නින්දට ගියා.

මධු විතත් තිබ්බ නිසා පිරිමින්ගේ පැදුරු පාටිය නං ඉක්මනින් ඉවර වුණේ නෑ. හැබැයි- ආපහු ගෙවල්වලට ගියාම සිද්ද වෙන්න පුළුවන් ‘ගෘහස්ත හිංසන’ ගැන කල්පනා වෙච්චි නිසා වෙන්නැති... පිරිමි ටික දෙනෙකු සඳහා ටිකක් ඈතින් වෙන් කරලා තිබුණු නිවහනට කවුරුන්වත් ගියේ නැති තරම්...

සැක ඇති තැනට විදුලි කොටනවයි කියනවනෙ.
අපේ තර්කවතීලට සුහර්ෂණීගේ හැම දෙයක්ම පාහේ ඇදේට පෙනුණා වගෙයි. සුහර්ෂණීටත් එහෙමම හිතිලා!

ඒ විත්තිය පෙනුණේ අපි එතැනින් පිටත් වෙලා එන්න සූදානං වෙද්දී.
“ඔයාලා ගෙනාව බඩුවලින් ඉතිරි වෙච්ච දේවල් මේ... ඒවාත් ගෙනියන්නෙයි කියන්න.” සුහර්ෂණී කුස්සියේ මේසයක් උඩ ගොඩ ගහලා තිබුණු bags ටිකක් පෙන්නුවා. ඒවා අතරේ පොල් කටු ටිකක් දමාපු සිලි බෑගයකුත් තිබුණා.
“මේ මොකටද?”
“ඔයාලගෙ  නෝනලා මේවත් ඉල්ලයි කියලා හිතුවා. ඒකයි...”

ඒ වෙලාවේ තමයි මං මෙහෙම කිව්වේ. ‘අපේ කට්ටියයි සුහර්ෂණීයි දෙගොල්ලොම මරු. දෙගොල්ලොම තකට තක.’ මං එහෙම කියපු එක ගැන ඔයාලා මොකද හිතන්නේ?

2024 ජනාධිපතිවරණ සටනේදී මාලිමාවේ අනුර කුමාර දිසානායක දැනටමත් අනිත් අපේක්ෂකයන්ට වඩා හැම අතින්ම ගව් ගණනක් ඉදිරියෙන් ඉන්නවා වගේ!

පසු සටහන: “ඒ අම්මණ්ඩිත් මාර බඩුවක්. දැක්කද අපි පිටත් වෙන්න ඉස්සෙල්ල ඇවිත් මල් පෝච්චි ටික ගණන් කරපු හැටි.” / “ආයෙ එන්නත් කිව්වා.” / “එන්නම වැඩේ!” / “අපි පිරිමි ටික විතරක් එමු මචං!” වාහන ටික පාරට ගත්ත ගමන්ම කියැවිච්ච දේවලින් ටිකක් ඒ.

හොඳම ටික කියැවුණේ දවල් කෑමට පස්සේ...
සුහර්ෂණීලටම කියලා දවල් කෑම හදවගෙනයි, අපි ආවේ. එයින් බත ඇටකුණා වෙලා- පරිප්පුවට පොල්කිරි නොදා බෙරි කරලා- තව කරියකට ලුණු පෙන්නලාවත් නෑ. ඔයාලම හිතා ගන්නකො කියැවුණු දේවල්... එහෙම බලද්දී ඒ ගණිතවතී ඉන්නේ අපේ අයට වඩා ගව් ගණනාවක් ඉදිරියෙන් වගේ...

2024 ජනාධිපතිවරණ සටනේදී මාලිමාවේ අනුර කුමාර දිසානායක දැනටමත් අනිත් අපේක්ෂකයන්ට වඩා හැම අතින්ම ගව් ගණනක් ඉදිරියෙන් ඉන්නවා වගේ෴o෴

පොඩි හොරා Vs ලොකු හොරු

සරදියෙල්!
මාතලන්!!

මං වහන්සේ  පොඩි කාලෙ ‘හොරු’ කියපු ගමන් මගේ සිහියට ආවේ උතුවන්කන්දේ සරදියෙල්වයි, මාතලන් කතන්දරේ චිත්‍රවල්ලිගේ පුතණ්ඩියාවයි. (පස්සේ කාලෙක නං හොරු 40 දෙනෙක්. ඊටත් පස්සේ ‘හො’ අකුර ඇහෙනකොටම 225ක් මතක් වෙන්න ගත්තා.)
මම මුලින්ම කිව්ව හොරු දෙන්නවම මට හඳුන්වලා දුන්නේ දසනායක රත්නවතී උපාසිකා මාතාවයි. අනේ උන්දෑට නිවන් සම්පත්තියම ලැබෙන්න ඕනි! එහෙම නිවන් දකින්න හොඳටම ඇති, මගේ මොළේ පාදන්න උන්දෑ ගත්තු මහන්සියම විතරක් වුණත්. එතකොට මං හොඳටම පුංචියි!

ඒකටත් එක්ක දැන්. දැන් ඉන්න තරමක් ඉන්නේ මහ පඩත්තල හොරු- නීච හොරු- හිඟන්නන්ගෙන් වුණත් හොරාකන තරමේ අසමජ්ජාති හොරු.

‘කොළ ජාති කෑවම මොළේ වැඩි වෙනවා පුතේ!’ කියමින් උන්දෑ; අපේ මහරගම ආච්චී එයාගේ අතින්ම කඩාගෙන එන කොළ පලා එකේක තාලෙට හද-හදා මට ගිල්ලෙව්වා. (කොළ ජාති හැදිල්ලෙදී දැන් ඉන්න අත්තම්මලා- අම්මලා- නැන්දලා- auntyලා වැඩි දෙනෙක් නොදන්න දෙයක් අපේ මහරගම ආච්චී දැනගෙන උන්නා. ඕනෑවට වඩා තැම්බුවාම කොළ ජාතිවල ලස්සන පාට නැති වෙනවා; කහට රහක් ඇති වෙනවා; සුවඳත් නැති වෙනවා කියන කාරණේ.)

එහෙම ගුණදායී දේවල්වලින් ඇටිකිත්තං මගේ බණ්ඩි ගෙඩිය පුරවන ගමන් අපේ ආච්චී මගේ මොළ ගෙඩියත් පිරෙව්වා... බණ කතන්දරවලින්- ජන කතන්දරවලින්- එයා බලපු චිත්තරපටිවල කතන්දරවලින්... එහෙමයි මං සරදියෙල්, මාතලන් දෙන්නව දැනගත්තේ.
ඊට පස්සේ කාලෙක පොත්වලින් දැනගත්තා රොබින්හුඩ් ගැනත්.
පුදුමේ කියන්නේ ඒ තුන් දෙනාම ජනතාවාදී හොරු. බුද්ධිමත් හොරු. ඇති එවුන්ගේ බඩට විතරක් ගහපු හොරු. නැති එවුන්ගේ බඩට ගැහුවේ නැති හොරු.

ඒකටත් එක්ක දැන්.
දැන් ඉන්න තරමක් ඉන්නේ මහ පඩත්තල හොරු- නීච හොරු-දුප්පත්ම හිඟන්නන්ගෙන් වුණත් හොරාකන තරමේ අසමජ්ජාති හොරු.

පුරුදු විදිහට මේ post එකේ මුලට දාන්න ගැළපෙන එහෙම පල් හොරු කට්ටියක් ඉන්න foto එකක් හෙව්වයි කියමුකො, ජාලය පීර-පීරා. කරුමෙට එහෙම එකක් තිබ්බේ නෑනෙ හිටං. ඒ රස්තියාදුවෙදී අහම්බෙන් හම්බ වුණු ‘අවන්ත ආටිගල මහත්තයාගේ මනහර කාටූන්’ එකක් එතැනට ඔබනවා...
බය වෙන්ඩ එපා- අද ලියන්ඩ යන්නේ එයාලා 9098 දෙනා ගැන නෙවෙයි. හොඳේ... වෙන හොරෙක් ගැන.

ර... ර කියනකොටම මොකද කිණ්ඩි හිනාවක් දාන්නේ? ර නෙවෙයි- රා... අම්මට සිරි. ඔහෙලට නං පිස්සු. මොකද කිරි අප්පේ ඒ පාර ඉස්සෙල්ලටත් වැඩිය හිනා වෙන්න තියා ගත්තේ?
ඔන්න ඔයාලා ඔහොම හිනා වෙන්න ගත්තොත් නං මට මේ post එක ලියන්න වෙන්නෑ හොඳේ. Please, stop laughing!
ඉස්සෙල්ලා මගේ හිනාවත් නවත්තගෙන ඉන්න කියලද කියන්නේ... හා, හා. අමාරුවෙන් හරි ඒ ටික කරන්නංකො- මම ඉතිං තිස්සෙම හිනාවන එකා නෙව. ඉඳහිටලා හරි මට හිනාවක් ගියොතින් (මට සමා වෙලා) ඒක ගණන් නොගෙන ඉන්ඩයි තියෙන්නෙ.

මං කියන්ඩ යන හොරා ‘රාජීවන්’ මුළු නමම කියනවා නං Kozhummal Rajeevan. ටිකක් විතර නුහුරුයි වගේ නේද. කමක් නෑ- බය නැතුව නුහුරු දේවල්වලටත් පුරුදු වෙන්න ඕනි කාලයක් නෙව මේ.

කෝඩුමාල් රාජීවන් කරන්නේ පොඩි පොඩි  හොරකං; සිල්ලර හොරකං...

මේ foto කෑල්ලේ මැදින් ලොකුවටම ඉන්නේ රාජීවන්. එයාත් එක්ක මේ කතන්දරේට පැටලැවෙන set එක තමයි වටේට ඉන්නේ. සිරියාවන්ත හිනාවකින් මූණ පුරෝගෙන ඉන්න අංගනාව තමයි දේවි...

මේ උඩින් තියෙන foto කෑල්ලේ මැදින් ලොකුවටම ඉන්නේ රාජීවන්. එයාත් එක්ක මේ කතන්දරේට පැටලැවෙන set එක තමයි වටේට ඉන්නේ. සිරියාවන්ත හිනාවකින් මූණ පුරෝගෙන ඉන්න අංගනාව තමයි දේවි...

දේවිලා ඉන්නේ ගඟෙන් එගොඩහ පැත්තේ. රාජීවන්ලා ගඟෙන් මෙගොඩහ... ගඟේ දෙපැත්තේ හිටිය රාජීවනුයි- දේවියි දෙන්නා හම්බ වන්නේ 2016 අවුරුද්දේ. (අපේ යහපාලන ආණ්ඩුව තිබ්බ කාලෙ!)

එදා මහ රෑ රාජීවනුයි- අරවින්දනුයි ගෙයක් බිඳලා බඩු පෙට්ටියකුත් උස්සගෙන යද්දී පොලිසියට මාට්ටු වෙනවා. එහෙ පොලිසියේ ඉන්නෙත් මෙහෙ වගේම උදවිය. පොඩි හොරු අල්ලන්න දෙයියලා. පොලිසියේ රාළහාමිලාව රවට්ටන්න හිතාගෙන අපේ හොරු දෙන්නා දෙයියන්ව වන්දනා කරන්න යන විදිහටයි රඟන්නේ.
“අයියප්පා දෙවියනේ..
ස්වාමීණී.. අයියප්පා දෙවියනේ..
පම්පා වාසී.. සරණයි..
පන්ඩලම් රජුනී.. සරණයි..
කන්දේ වැසියා.. සරණයි..” කිය කියා තමා අර දෙන්නා හොරබඩු උස්සගෙන යන්නේ. පොලිස් රාළහාමිලාට සැක හිතිලා බලන්න යද්දී හොරු දෙන්නා ගඟට පැනලා එගොඩහට පීනලා බේරෙනවා.

‘පේන විදිහට උන් චීමෙනී පොලිස් බලප්‍රදේශයට යන්නේ... දැන් ඉතින් ඒක එයාලගෙ ප්‍රශ්නයක්...’ කියලා පොලිස් රාළහාමිලා දෙන්නා අත පිහදා ගන්නවා.

රාජීවන් ගඟෙන් එගොඩහ දේවිලගේ ගෙදර නැවතෙනවා. මිනිහා කුලියක්-මලියක් කරලා කීයක් හරි හොයා ගන්න වෙහෙසෙනවා. ඒ අතරේ දේවිගේ තාත්තත් එකතැන් වෙනවා.  එයාව බලා ගන්නෙත් රාජීවන්... ‘ආයෙමත් හොරකමේ යන්නේ නෑ.’ කියල මිනිහා දේවිට පොරොන්දු වුණාට පස්සෙයි- දේවි රාජීවන් එක්ක living together ජීවිතේ පටන් ගන්නේ. නමුත් එයාලගේ ජීවිතේ ගලාගෙන යන්නේ අග-හිඟකම් ගොඩාරියක් මැද්දේ... ඒත් ඒවා ෆිලුම බලන අපට පෙන්වන්නේ ඉතාම බුහුටි විදිහට මවන අවස්ථාවලින්. අතිශය ප්‍රාණවත් දෙබස්වලින්...

මේ එකක්: රාජීවන් මාමණ්ඩියාව පිරිසිදු කරනවා. දේවි කුස්සියේ උයමින් ඉන්නේ. ‘ඩයපර් ඉවර වෙනවා...’ රාජීවන් කියනවා. ‘හාලුත් එහෙම තමයි... කෑවොත් නේද ඩයපර් ඕන වෙන්නෙ...’ දේවි උත්තර දෙනවා.

මේ තව තැනක්: පළාතේ දේශපාලන බලවතාගේ ගෙදර තාප්පෙන් වත්ත ඇතුළට පනින රාජීවන්ව බල්ලෝ දෙන්නෙක් බරු ගහනවනෙ. එවෙලේ පොලිසියෙනුත් එහාට එනවා. මෙන්න ඒ වෙලාවේ හුවමාරු වෙන කතන්දර.

(පොලිසියෙන්) ‘හයියෙන් අල්ලගන්න..
MLAගෙ ගෙදරටම පනිනවද...”

(රාජීවන්) ‘අයියෙ මම කියන දේ අහන්න..
මම හොරකම් කරන්න නෙවෙයි ආවෙ...’

(පොලිසියෙන්) ‘එහෙනම් උඹ ආවෙ එයාලගෙ කාමරේ දිහා බලන් ඉන්නද.. බල්ලා...’

(දේශපාලකයාගේ හිතවතා) මමයි ක්‍රිශ්නනුයි ඒ වෙලාවෙ දොර ඇරගෙන එළියට එද්දි එයා... කිංගනීගෙ බෙල්ලෙන් අල්ලගෙන හිටියා... පයිංගලී එයාගෙ කකුලෙන් අල්ලන් හිටියා...’

ලොකු නඩු ඔක්කොම තවම බලවමින් තියෙනවා විතරයි. පාස්කු බෝම්බෙ- බෙහෙත් ජාවාරම් නඩු හොඳම උදාහරණ. සුදු ඇඳගෙන කළු වැඩ කරන උදවියට අපේ අන්ධ නීති අංගනාව පාන්නේත් එසේ-මෙසේ කරුණාවක් හෙම නෙවෙයිනෙ!

(පොලිසියෙන්) ඔයාගෙ ළමයිද...

(දේශපාලකයාගේ හිතවතා) නෑ... මෙහේ හුරතලේට හදන බලු පැටව් දෙන්නා... ළමයි වගේ තමයි සර්...

(අනෙක් පොලිස් නිලධාරියා දේශපාලක හිතවතාට) මෙයාට රාකේශ් කිව්වම ඇති... කොස්තාපල් කෙනෙක්...’

දැන් ඔයාලට තේරෙනවා ඇතිනේ ‘Nna Than Case Kodu’ කියන්නේ මොන විදිහෙ film එකක්ද කියලා. ටිකාක් විතර හාස්‍යයට බරයි. හැබැයි තුට්ටු දෙකේ විහිළුවලින්- දෙපැත්ත කැපෙන දෙබස්වලින් නෙවෙයි මේ ෆිලුමේ හාස්‍යය මතු කරන්නේ. සියුම් දේවල්වලින්... සමාජ- දේශපාලන විවරණයනුත් කරන ගමන්... බොහොම බරපතළ විවරණයන්...

ඒත් ඒ කාරිය කෙරෙන්නේ ‘තිත්ත බෙහෙත් කරලකට මී පැණි තවරලා දීමේ ක්‍රමය’කටයි. මේ film එකේ plot එක; කතන්දරේ ගෙතෙන්නෙ රාජීවන්ගේ පස්ස පැත්තෙන් පදාසයක් කිංගනීගේ මුඛයටත් රාජීවන්ගේ කකුලක් පයිංගලීගේ මුඛයටත් ගොදුරු වීමෙ සිද්දියෙන්.
බල්ලෝ දෙන්නෙකුට ගොදුරක් වෙන රාජීවන්ව පොලිසියට කුදලාගෙන යන්නේ ‘හොරකම් කරන්න වත්තකට පැන්නා’ කියලයි.

‘2018 දෙසැම්බර් 7 වන සිකුරාදා මධ්‍යම රාත්‍රියත්... අලුයමත් අතර චීමනී පංචායත්හී පිල්ලිපාරා පාසලට ඉදිරිපිට නිවසක MLAගෙ ගෙදර මංකොල්ල කෑමට තැත් කිරීම. 393 / 446 වගන්තිවලට අනුව... (Section 393 - මංකොල්ල කෑමට උත්සාහ කිරීම) කියලයි රාජීවන්ව අත්අඩංගුවට ගැනෙන්නේ.

දෑවුරුද්දක් තිස්සේ හොඳ කල්කිරියාවෙන් යුක්තව හිටිය රාජීවන් එක රැයෙන්ම ආයෙමත් හොරෙක් වෙලා...
කොටින්ම දේවි පවා මිනිහාට බැන වදින්නේ නැවතත් හොරකමේ ගියා කියලයි. හොරෙකුගේ දරුවෙකුව තමන්ගේ කුසේ දරාගෙන ඉඳීම ගැනත් දේවි පසුතැවෙනවා. දේවි මිනිහව ගෙදරිනුත් එළියට දාලා දොර වහගන්නවා. රාජීවන්ට මොනවද කරන්න ඉතිරි වෙලා තියෙන්නෙ?

ඒ අස්සේ මන්ත්‍රීතුමා තවත් චෝදනාවක් ගොනු කරවලා. ‘MLAගෙ ගෙදරින් සූට්කේස් එකක් පිරෙන්න ෆයිල් ගොඩකුයි, රුපියල් ලක්ෂයකුයි, කවි එකතුවකුයි හොරකම්කොට ඇති බව’ කියමින්!

කවුද ඒවා ගත්තේ? රාජීවන්ද?
හොරකමක් කරන්න නෙවෙයි නං රාජීවන් මන්ත්‍රීතුමාගේ වත්තට පැන්නේ ඇයි?
රාජීවන් කොහොමද තමන්ගේ හොඳ නම ආයෙමත් තහවුරු කර ගන්නේ? නීතිය ඉදිරියේ සෙල්ලම් බැහැනේ. (පෙනුණු විදිහට කේරළයේ නං එහෙමයි. හුඟක් දේවල් හැම අතින්ම කේරළයට සමානයි කියලා කියවෙන ශ්‍රී ලංකාවේ නං එහෙම නැහැ වගෙයි. ලොකු නඩු ඔක්කොම තවම බලවමින් තියෙනවා විතරයි. පාස්කු බෝම්බෙ- බෙහෙත් ජාවාරම් නඩු හොඳම උදාහරණ.
සුදු ඇඳගෙන කළු වැඩ කරන උදවියට අපේ අන්ධ නීති අංගනාව පාන්නේ එසේ-මෙසේ කරුණාවක් හෙම නෙවෙයිනෙ.)

ඔය ඉහතින් තියෙන foto එක හොඳට බැලුවොතින්...

ඉතිං..ඉතිං... රාජීවන් කොහොමද එයා නිර්දෝෂී කෙනෙකු විත්තිය නීතිය ඉදිරියේ ඔප්පු කරවන්නේ? ඒකට සාක්කි එපැයි...  කවුද එයා වෙනුවෙන් සාක්ෂි දෙන්නේ?

ගමේ හොරෙක් වුණත් රාජීවනුත් සිරා dial එකක්. මිනිහා නීතිය ගැනත් තරමක් දන්නවා. ඒ හොරකං කරපු නීති පොත් කියවලා. ඒවා හොරාගෙන තියෙන්නෙත්, ගංගාධරන් නීතීඥතුමා නියෝජ්‍ය පොලිස් අධිකාරී තානාන්තරේ දරපු කාලෙ උන්නැහේගෙන්. ඒ හැඳුනුම්කම උඩ (දැන් හෝස්දෘග් උසාවියේ නීතීඥයෙක් විදිහට කටයුතු කරන) ගංගාධරන් නීතීඥතුමා කැමති වෙනවා රාජීවන්ට උදව් කරන්න.

බලයයි- සල්ලියි තියෙනවා නං දහංගගැටයක් ගහලා හරි නීති විභාගෙන් රටේ පළමුවෙනියා විදිහට සමර්ථ වෙන්න ඇහැකි. එහෙම වුණත් ‘නඩුවලට පෙනී නොහිටියොත්’ කීර්තියක් හම්බ වෙන්නේ නැහැනෙ. කොච්චර නඩු බැලෙව්වත් හරි යන්නෙත් නෑ. නඩුවලට කතා කරන්නම වෙනවා- කරලා, හපන්කම පෙන්නන්නම වෙනවා.
ඔයාලට මතක ඇති නෙව- ඔය වගේ නීති හුටපට පාදක කරගත්තු films තුනක් ගැනම මේ නිමලයා ලිව්වා.

හරි හුරතල් - විනාකිරි - සංග්‍රාමය.
උතුමාණෙනි, 200 Halla Ho සහ අරගලය හා 
නඩු බලවපු නඩුවක්!
කියලා. ඒකෙත් හැටි! මං වහන්සේ ‘නීති films’වලට වැඩියෙන් මනාපයිද මන්දා...

ඉතිං... නීතීඥයෙක් නොවිච්ච රාජීවන් ‘එයාට විරුද්ධව තියෙන නඩුව’ කණපිට හරවනවා. පොඩි හොරෙකුට එරෙහිව දාපු නඩුව ලොකුම හොරෙකුව කොටු කර ගන්න වැඩක් බවට හරවගන්නවා. එතකොට නං මට මතක් වුණේ අපේ කැකිල්ලේ රජ්ජුරුවෝ!

අපරාධකරුවෙකු අත්අඩංගුවට ගැනීමේ පළමුවෙනි අත්දැකීමට මුහුණ දෙන නවක PC රාකේෂ්...
P.K. සුමලතා යුවතියට බොක්කෙන්ම love කරන සත්‍ය ප්‍රේම භෘංග රාජයෙකු වෙන අහිංසක සුරේෂන් කාවුන්තාශේ...
අහක යන සර්පයන් අල්ලගෙන රෙද්ද අස්සට දාගෙන ‘කනවෝ’යි මොර දෙන ජාතියේ ශ්‍රීකාන්ත් න්ජේදාදු...
කිරි බෙදන බයිසිකල්කරුවෙක්- ලොරි රියැදුරෙක් වෙන ජොනී ඩේවිඩ් පුලියන්වීඩූ- K.P. ප්‍රේමන් ඇමැතිතුමා විතරක් නෙවෙයි මහ ඇමැතිනියෙකුත් රාජේන්ද්‍රගේ කතාවට ඈඳෙනවා, හීනෙකින්වත් නොහිතන විදිහට. ටිකෙන් ටික ‘හොර රාජේන්ද්‍රන්’ වීරයෙක් වෙන්නට පටන් ගන්නවා... උසාවිය විනෝද සමය රඟ දැක්වෙන වේදිකාවක් බවට පත් වෙනවා.

ඒක තවත් ඔප වැටෙන්නේ ෆිලුමේ රඟන නළු-නිළියන් නිසා. අපරාදේ කියන්න බෑ. තත්ත්පර ගණනාවක් තිරයේ පෙනී ඉන්න අතිරේක නළු-නිළියන් වුණත් නියමෙටම රඟපාලා තියෙනවා. ඔය ඉහතින් තියෙන foto එක හොඳට බැලුවොතින් ඔයාලටම තේරුම් යාවි- මම කියන කතාව.
රංගනයෙන් ඒ නළු-නිළියන් පරදවන තරම් හැකියාවක් තියෙන කට්ටිය නං මෙහෙත් ඉන්නවා. දැන් එයාලා අපේ දේශපාලන වේදිකාවල හිටු කියලා උඩ පිනුම්- බඩ පිනුම්- කරණම් ගහනවා. (වැඩි දෙනා කුලියට!)

ලංකාව වගේම ලස්සන රටක් කියන කේරළයේ භූමි දර්ශනවල අලංකාරය නං...

අපේ filmsවල, ටෙලි නාට්‍යවල වගේම දේශපාලනයෙදීත් බොහොමයක්ම වෙලාවට තැන ලැබෙන්නේ සුදුසුම කෙනාට නෙවෙයි. දැන හඳුනන අයට... එහෙමත් නැත්තං හෙන්චයියලට- පන්දම්කාරයන්ට.

ලංකාව වගේම ලස්සන රටක් කියන කේරළයේ භූමි දර්ශනවල අලංකාරය නං මේ ‘Nna Than Case Kodu’ මලයාලම් චිත්රපටයට උදව් කරගෙන නෑ. තනියෙන්ම නැඟී හිටින්න ඇහැකි ගස්වලට මොකටද තව මුක්කු? හැබැයි මොලිවුඩ් (මලයාලම් සිනමාව Mollywood කියලයි හඳුන්වන්නේ. අපේ සිනමාවට එහෙම ජාත්‍යන්තර නමක් නෑ. විකිපීඩියාවේ ශ්‍රී ලාංකේය සිනමාව හඳුන්වන්නේ fledgling industry කියලයි. ෆ්ලෙඩ්ග්ලින්ග් වචනේ තේරුම හොයන්න ගත්තා නොදන්නාකම නිසාම. ඊට හපන් වචන ටිකකුයි එතකොට පෙන්නන්නේ. Immature, inexperienced or underdeveloped. ඇත්තටම ඇයි අපේ සිනමා කර්මාන්තය දියුණු නොවෙන්නේ? එතැනත් වැඩියෙන් ඉන්නේ හොරුද.

-ටික දවසකට කලින් ‘ඕන්න ඔහොමලු සුදනෙනි සිංහල...’ කවි කොළයෙදීත් ලියැවුණු විදිහට අපි හැම තැනදීම වැඩියෙන් කරන්නේ හොර වැඩද? අපේ පිරිහීමට හේතුව ඒකද... නැත්තං අවංක වෙන්නට කොන්දක් නැති වීමද? ඒක එහෙම නං කවදටද අපි ඒ පුරුදු අත්හැර ගන්නේ- කොතනින්ද අපි ඒ වෙනස කරන්න පටන් ගන්නේ?)

කරන රාජකාරිය මොකක් වුණත් බොරු නොකර- ඒක හරියටම කරන්න ඇහැකි නං කොච්චර එකක්ද... දැන් දැන් අපේ රටේ ගොඩක් දෙනාටත් ඒ එඩිතරකම ඇතිවෙමින් තියෙන විත්තියයි පෙනෙන්නේ.

න්නා තාන් කේස් කෝඩු ෆිලුමේ තිර නාටකය ලියාපු රතීෂ් (Ratheesh Balakrishna Poduval) සම්මානයටත් පාත්‍ර වෙලා. ඒ විතරක් නෙවෙයි තව සම්මාන ගොඩකුත් මේ film එක දිනාගෙන. ඒක පුදුමෙකුත් නෙවෙයි. ඉස්සෙල්ලම වැඩේ කළ හැකි වැඩ්ඩො ටිකක් අල්ලාගෙන- හොඳ plan එකක් අන්දවාගෙන- හොඳ අත්තිවාරමක් දමා ගත්තොත්... වැඩේ ගොඩම තමා.

ඒක නෙවෙයි,
ඔයාලට පුළුවනිද මේ ෆිලුමේ පැය 1 විනාඩි 50 ඉඳලා පැය 1 විනාඩි 52 තත්ත්පර 16 දක්වා ටික නරඹලා ඉන්න?
මේන්න මෙහෙමයි ඒ විනාඩි කීපයේ සිදුවීම්. (විස්තර ටික ලිව්වේ නිදි. දෙබස් ටික රොෂේන් මලින්දගෙයි.)
-අමාත්‍ය කේ.පී. ප්‍රේමන් ඇමති ආරක්ෂකයන් පිරිවරාගෙන අධිකරණ ශාලාව තුළට ඇතුළු වෙයි. ආරක්ෂකයෝ විත්ති කූඩුව තුළ පුටුවක් තබා ඇමතිතුමාව එහි වඩා හිඳුවති. විනිසුරුතුමා අමාත්‍යවරයාට පියකරු සිනහවක් පායි.

විනිසුරු: ප්‍රේමන් එට්ටා... ආයුබෝවන්..
ඇමැති: ආයුබෝවන් සර්...
විනිසුරු: (හිතවත් ස්වරයකින්) වැඩ වෙලාවෙ නේද...
ඇමැති: ඔව් ටිකක්... (ආචාරශීලී ලෙසින්) දේශපාලකයෙක් කොච්චර කාර්යබහුලද කියලා සර් දන්නවනේ...
විනිසුරු: අනික අතුරු මැතිවරණයක් එනව නේද...
ඇමැති: ඔව්...

ඒත් ඉතිං film එකක් කියන්නේ film එකක්නෙ. ඒක බලලමයි රස විඳින්න ඕනි!

විනිසුරු: තනියම ඉන්න බයක් තියෙනවද...
ඇමැති: නෑනේ... (උජාරුවෙන්) අනික මට කවදාවත් තනියක් නෑ... මම හැමවෙලාවෙම කට්ටියත් එක්ක තමයි ඉන්නේ...

විනිසුරු: (බරැති ස්වරයකින්) මම කිව්වෙ ඔයා ඔය කූඩුවෙ තනියම ඉන්න බයයිද...
ඇමැති: නෑ සර්...
විනිසුරු: එහෙනම් ඔයාගෙ ආරක්ෂකයින්ට යන්න කියන්න.

ඇමැති: (සිදු වෙනදේ අදහාගත නොහැකි විලසින්- ආරක්ෂකයන්ට) එළියට යන්න... (ආරක්ෂකයෝ පිටතට යාමට සැරසෙති.)
විනිසුරුතුමා ඔවුනට: ඒයි ඒයි... මේ පුටුව ගන්නෙ කවුද... (ඇමති අසරණව පුටුවෙන් නැඟිට විත්ති කූඩුවේ සිටගනියි. ආරක්ෂකයෝ අමාත්‍යවරයා වාඩිවී සිටි විශේෂ පුටුවත් රැගෙන ඉවතට යති.)...

හැබැයි මම හිතන්නේ කේරළයේ  වුණත් මෙහෙම කෙරෙන්නේ කොමඩි film එකක නිසා වෙන්නැති.

ඒත්... ඒත්... දැන්-දැන් ආසියානු කලාපීය රටවල වුණත් පුරවැසියන් එඩිතර වීගෙන යනවා. ඔවුන් රටේ නීති ගැන- පුරවැසි අයිතිවාසිකම් ගැන ඉස්සරට වඩා දැනුවත් වෙමින් ඉන්නේ. ඒ නිසාම දැන් අපේ පුරවැසියනුත් රාජීවන් වගේ අයුක්තිය, අසාධාරණය ඉදිරියේ නිවටුන් ලෙස හිස නවන්නේ නැතිව නැඟී සිටිනවා.
මෙහෙම චිත්‍රපටත් අපට දෙන්නේ ලොකු ආදර්ශයක්!

ඒත් ඉතිං film එකක් කියන්නේ film එකක්නෙ. ඒක බලලමයි රස විඳින්න ඕනි. ෆිලුම ගැන මේ ලියපු හරිය මදැයි නේද... බලනවා නං.

මේ ෆිලුමෙන් මම නං ලොකු වින්දනයක් ලබා ගත්තා. ඔයාලත් (විනාඩි 139ක් වැය කරලා) ‘Nna Than Case Kodu’ බලලා මං වගේම සතුටු වෙතොත්-කොච්චර හොඳද.

ඉතිං, මේ අපූරු ෆිලුමට තිතටම ගැළපෙන අයුරින් සිංහල subs දුන්නු රොෂේන් මලින්දටයි, සිංහලසබ්.lk අඩවියටයි ලොකු ස්තුතියක් කරන්නම ඕනි, පෝස්ටුව ඉවර කරන්න කලින්.
මෙන්න සිංහල සබ්ස් එක්කම ෆිලුම තියෙන තැනත්, ආදරණීය ඔයාලගේ පහසුව තකා.෴0෴