මඟුල් වදේ - දෙවෙනි කොටස

අපේ වෙලාවත් එච්චර නරක නොවිණි. පංකාදු අදහසක් ඉක්මනින්ම කරලියට ආවේය. ඒ අදහස ගෙනාවේ කවුරුන්දැයි මට මතක නැත. ඒත් අදහස නං හොඳටම මතකය...

‘පොන්න ඩාන්ස් දාන set එකක් මඟුල් ගෙදරට ගෙනියමු.’
‘ටෞකිල තියෙයි!’
‘... නිකංම නෙවෙයි මචං, එළකිරි මෝලම් set එකකුත් අරං යමු.’

ඉතිං අර ‘නපුංසක නැටුම්’ අයිඩියාව ඒකච්ඡන්දයෙන් සභා සම්මත වුණේය.

‘අන්න වැඩේ!!! පපර බෑන්ඩ් එක ගස්සල ගමම නටවලා හෝල්මන් කරවමු... නියමයි!’

(හෝව්! හෝව්!! මෙතුවක් කල් මං වහන්සේට තිබුණු ‘වාග් සංවරය’ අමතක කළා හෙම නොවේ. කරුණාකර තේරුම් ගනු මැනවි.
එදා ඒ සාකච්ඡාවේදී ඒ යෝජනාව කෙරුණේ එහෙමය; ඒ වචනයත් එක්කලාය. අපේ මිතුරන් වැඩි දෙනෙක් කතා කරන්නේ ‘එදිනෙදා සමාජයේදී ඇසෙන’ බාසාවෙන් මිස විදග්ධ සිංහලෙන් නොවේ.
අනෙක් අතට ඒ වකවනුවෙදී ‘සංක්‍රාන්ති ලිංගික’ වැනි යෙදුම් වුණත් පොදු ජන සමාජයේ භාවිත නොවුණු බවය, මට මතක.)

ඉතිං අර ‘නාගසලං සංගීතයට නපුංසක නැටුම්’ නටවන අයිඩියාව ඒකච්ඡන්දයෙන් සභා සම්මත වුණේය. ඒ වගේම ඒ යෝජනාව විස්තාරණය කරවමින් තව-තව අදහසුත් මතු වුණේය.

“හැබැයි පුතෝ, ඔය වැඩේ කෙරෙනවා නං මම ඕකට එකතු වෙන්නේ කොන්දේසි දෙකක් උඩ... හ..රි..ද? කට්ටියම එව්වට කැමති නං විතරයි.”
“මේ බලපංකො මල්ලිලා. නිමල් අයියා දැන් මේ වැඩෙන් කර අරින්න හදනවද කොහෙද!”

“එහෙම එකක් නෙවෙයි ගම්පොළ. මෙහෙම වැඩක් කෙරෙද්දී group එකේ ඩිසිප්ලින් එක තියා ගන්න වෙනවා. නැත්තං limit එකක් නැතිව යනවා. මෙහෙම දෙයකදි එහෙම control එකක් නැතිව යන්න දෙන්න මම කැමති නෑ...”
“ඔයා නිකං කතා කරන්නේ අපි එහෙම ලිමිට් එක පන්නවල තියෙනවා වගෙයිනෙ. මෙච්චර කාලෙකට කවුද ඔයා කියපු එහෙම වැදගත් දෙයක් නාහා හිටියෙ...”

“එකක් කියන්නද? එකක්...” මං එහෙම ඇහුවම නං කට්ටියම හරිබරි ගැහුණා.
“කියන්න බලන්න.”

“මතකයිද අපි කට්ටිය සැරයක් වස්ගමුවේ මැදපිටියේ කෑම්පින් කරන්න ගියා...”
“අම්මෝ... මැදපිටියට අපි කී සැරයක් නං ගිහිල්ල තියෙනවද? කොයි වතාවේද නිමල් මහත්තයෝ ඔයා කියන්නේ?”
“අවුරුද්ද නං මට මතක නෑ... මුල් කාලෙ. ඒ දවස්වල අපි trip ගියේ එක van එකකනෙ. මේ මම කියන වතාවේ වාහන දෙකක ගියා- කට්ටියත් වැඩි නිසා...”

“හරි! එතකොට මොකද වුණේ?”
“Trip එක ඉවර වෙලා අපි එනකොටයි මං කියන මේ වැඩේ වුණේ. අපි නුවර පාරේ ඇවිත් මිරිස්වත්ත හංදියෙන් හැරෙව්වා කඩුවෙල පැත්තට එන්න. එහෙම ඇවිත් එක වාහනයක් පෙට්‍රල් ෂෙඩ් එකක නැවැත්තුවා තෙල් ගහගන්න. තෙල් ගහගෙන ආයෙමත් ඒ වාහනේ පාරට ගත්ත විතරයි- අනිත් වාහනේ කට්ටියගෙන් වැදුණා වතුර පාරක්...”

“දැන් මතකයි! දැන් මතකයි!! වතුර පුරවපු ෂොපින් bag එකකින්නෙ අපට දමල ඇරියේ...”
“අන්න හරි. ඊළඟට මොකද වුණේ?”

ඒ වුණාට හුකාරිස් වැඩක් නෑ. උන්නෙ ඉස්සෙල්ලම අපිට වතුර ගැහුවේ!

‘මොනා වෙන්නද? අපිත් return එක දුන්නා. එච්චරයි!’ / ‘ඒක මහ ලොකුවට ගණන් ගන්න එපා නිමල් අයියේ. කොලු කාලෙනේ.’ / ‘ඔව්වා simple කේසස්නේ... කවුද ඔය කෝන්තර මෙච්චර කල් මතක තියාගෙන ඉන්නේ?’

“මම කියාගෙන එන්නේ වෙනින් දෙයක් හලෝ. මට නං මෙව්වා සිම්පල් නෙවෙයි... capital. ඊට පස්සේ වෙච්ච දේවල් ඔයාලට මතකද?”

‘ඔයාම කියන්නකෝ බලන්න.’
මම කිව්වෙමි... සවිස්තරාත්මකවම කිව්වෙමි. එසේ කළ හැකි වූයේ ඒ ත්‍රාසජනක රාත්‍රි අත්දැකීම ඉතා හොඳින්; නොමැකෙන ලෙස මගේ මනසේ කැටයම්වී තිබුණු බැවිනි.

ඊළඟ පැයක විතර කාලය ගෙවුණේ පොඩි පහේ යුද්ධයක් වෙනුවෙන්. ඒ යුද්ධය කෙරුණේ අවි ආයුධවලින් නොවුණු බව ඇත්තය. ඒත් එහෙමයි කියලා දෙපිරිසේම උමතු සාහසික බවේ කිසි අඩුවක් වුන්නෑ.
මුලින්ම පහර දීම්; පෙරලා පහර දීම් කෙරුණේ වාහන ඇතුළේ තිබ්බ වතුරවලින්. ඒ සුලු පරිමාණයෙන්... ඉක්මනින්ම බෝතල්වල තිබ්බ වතුර ඉවර වුණා.
ඔන්න එතකොට පාර අයිනෙ තිබුණු වතුර පයිප්ප හොය-හොයා ගිහිං වතුර ගන්න පටන් ගත්තා... හැම තැනම පයිප්ප තියෙන එකක්යැ?

නෑ කියලා නිකං ඉන්න බෑ. / ඇයි බං අර තියෙන්නෙ පාර අයිනෙ වළවල්වල. එව්වයෙන් ගනිමු. / ඒව වැස්සෙන් එකතු වෙච්ච මඩ වතුරනෙ. / ඇයි බං ඒ වතුර ගන්න බැරි. Attack කරන්නනෙ. බොන්න නෙවෙයිනෙ... / ඒ වුණාට... / ඒ වුණාට... ඒ වුණාට හුකාරිස් වැඩක් නෑ. උන්නෙ ඉස්සෙල්ලම අපිට වතුර ගැහුවේ. මඩ වතුරෙන් හරි උන් සේරම නාවන්නම ඕනි!

“තමුසෙලාට නං පිස්සු! දවස් තුනක් තිස්සේ එකට කෑම්පින් කරපු යාළුවො නේද මේ ජන්මාන්තර වෛරක්කාරයො වගේ fight කරන්නේ- දෙකට බෙදිලා?”
මං ඇහුවේ කේන්තියෙන්. “දැන් රෑ දහයමාරත් පැනලා.”

‘Fun එකටත් එක්කයි නිමල් අයියේ!!’

ඒ වෙද්දී ඒ නිරර්ථක සටන වඩ-වඩාත් සාහසික වෙමින් දිගින් දිගට ඇදිල යමින් තිබ්බේ. කීප සැරයක්ම වාහන හරවාගෙන වතුර පයිප්ප තිබුණු ඉසව්වට ආපහු ගියත් එක්ක... වතුර පුරවගන්න. ඒ වගේමයි- එහෙම වතුර පුරවගත්ත සමහරුන් පාරේ අඳුරු තැන්වල හැංගිලා ඉඳලා විරුද්ධ පිලේ වාහනයට වතුර බෑග්ස්වලින් පහර දුන්නා. මහා පරිමාණයෙන්...
තවත් විදිහකින් කියනවා නං පහු-පහුවෙනකොට වාහන දෙකේ ඉතිරි වෙලා හිටියෙ තුන්-හතර දෙනෙකු විතරයි. අනිත් හැමෝම ගොඩබිමට බැහැලා ‘ගරිල්ලා සටන්’වලටත් අවතීර්ණ වෙලයි උන්නේ.

එතකොට හරි- වැරදි පෙනෙන්නේ නැත; සාධාරණ- අසාධාරණකම් පෙනෙන්නේ නැත. කරන්නේ- කෙරෙන්නේ මොනවාදැයි සමහරුන් දන්නෙත් නැත.

“ඔයාලට මතකද මම ඒ වෙලාවේ කොච්චර නං එපැයි කිව්වද කියලා? ඇහුවද?”

‘ඇත්ත, ඒක නං ඇත්ත නිමල් අයියේ. එතකොට නං දෙපැත්තේම අයට තිබ්බේ පුදුම ඇම්මක්... කාටත් ඕනි වුණේ දිනන්න... කවුරුවත් කැමති නැහැනෙ second වෙන්න.’

ප්‍රශ්නය ඒකය! කල්ලි ගැසී යමක් කරන්නට ගත්තාම එය සීමාවන් ඉක්මවන්නේ කාටත් නොදැනීම වගෙය. එතකොට හරි- වැරදි පෙනෙන්නේ නැත; සාධාරණ- අසාධාරණකම් පෙනෙන්නේ නැත. කරන්නේ- කෙරෙන්නේ මොනවාදැයි සමහරුන් දන්නෙත් නැත. එහෙව් දේවල් සමහරවිට කෙළවර වෙන්නේ ලොකු විනාශයකිනි.

“ඔයාලට මතක ඇතිනෙ ඒ මරිමෝඩ fight එක නැවතුණේ කොහොමද කියලා... xx xxx වතුර බෑග් එකකුත් අරගෙන කරුවලේ හැංගිල ඉඳලා xxxගේ පස්සෙන් පන්නගෙන යද්දී එක්කෙනෙක් පත කානුවකට වැටුණ එක හොඳට ගියා... ඒකෙන් නේද...”

‘ඔව් මචං. තව ඩිංගෙන් xx xxxගේ හොම්බ රිවට් වෙනවා කානු ගැට්ටේ වැදිලා... කානු පතුලේ තිබ්බ වීදුරු කටුවකට පොරගෙ කකුලත් කැපුණ නේද දිසානායක? මෙයානෙ ඔව්වා සේරගේම රෙකෝඩ්ස් තියාගෙන ඉන්නේ..’

“එහෙම මතක තියාගෙන උන්නු හින්දම තමයි මේ වැඩේදීත් පරෙස්සං වෙන්න හදන්නේ... ඒකයි දැන්මම ලිමිට්ස් තියා ගනිමුය කියල කියන්නේ...”
‘මේකෙදි එහෙම fight කරන්න යන්නෙ කවුද නිමලෝ?’

”කවුරුවත් ෆයිට් කරන්න යන්නැති එක ඇත්ත. ඒත් මට තේරෙන දේ තමයි, මේ වැඩේ කරන්න ගත්තට පස්සේ චූන් වුණාම- මෝඩ චූන් වැඩත් කෙරෙන්න පුළුවන්... ඒ හින්දයි කියන්නේ-
මෙන්න කොන්දේසි:
එක. වැඩේට යන්න කලින් හරි, වැඩේ කරලා ඉවර වෙලා ආපහු එනකල් හරි... ලිකර් තහනං. සම්පූර්ණයෙන්ම... බියර්වත් බෑ!
දෙක. අපේ කට්ටියේ කිසිම කෙනෙකුට මොනම හේතුවක් හින්දාවත්- කිසිම වෙලාවක මනාල ජෝඩුවට අතක්වත් තියන්න බෑ. ඒ කාරණා දෙකට ඔයාල හැමෝම එකඟයි නං විතරයි මං මේ වැඩේට එකතු වෙන්නේ...”

එතකොට නං කට්ටියම ගල් ගැහුණා. ඉස්සෙල්ලම කට ඇරියේ ගම්පොළ මහතා.

‘Please excuse me Mr. දිසානායක. I agree! But... බට්... ගැත්තන්ට අනුකම්පා කරලා පොඩි සහනයක් දෙන්න බැරිද කියලත් ඔබතුමාගෙන් අහනවා.’ එතකොටත් තව උදවිය මුණු-මුණු ගාන්න පටන් අරං. ‘කොහෙද ඉතිං ගම කන්නනෙ හදන්නේ. මම කියන දේ අහගෙන ඉන්නවලකො. මං කතා කරන්නේ අපි හැමෝම වෙනුවෙන්... දැවෙන ප්‍රශ්නයක් ගැන... උසාවිය ඇතුළේ අවිනීතව හැසිරිලා නිමල් අයියට මළ පැන්නොත් එහෙම පුතෝ සේරම හබක්!’

අපි ආපහු එන්න පිටත් වුණාම ඔය වෙල් එළියක... නිස්කලංක තැනක වාහන නවත්තලා- චුට්ටක් අනුමත වෙන්නං... 

‘...මේකයි! මේ වැඩේදි අපි සේරම ඔයාට කීකරු වෙන්නං. ඔයා අපට ලීඩර් වෙන්න. හැබැයි, මුළු ගමන පුරාවටම නොබී ඉන්නයි කියන එක තමයි ටිකක් ලිහිල් කරවගන්න ඕනි. අපි ආපහු එන්න පිටත් වුණාම ඔය වෙල් එළියක... නිස්කලංක තැනක වාහන නවත්තලා- චුට්ටක් අනුමත වෙන්නං... කාටවත් හිංසාවක් නැති විදිහට... අහිංසක තාලෙට... හා නේද?’

ගම්පොළ උන්නැහැගේ කතාව ඉවර වෙන්නත් කලින් ලොකු ‘හුරේ!’ පාරක් හම්බ වුණා.
හිතාමතාම එච්චර වෙලාවක් බකුසු මූණක් හදාගෙන උන්නු මටත් හිනා ගියා, ඒ උද්දාමය දැකලා.

‘හුරේ... අනුමතයි- අනුමතයි. නඩුකාර උන්නාන්සේ හිනාත් වුණා. අපිට සහනයක් දෙන්න කැමැතියි වගේ!’
“හැබැයි රජෝ, ඔයාලා හතර-පස් දෙනාට අනිත් අයව කන්ට්‍රෝල් කරලා තියා ගන්නත් වෙයි... හොඳේ!”
‘Don’t worry! අපේ කවුරුවත් නැහැනෙ නිමල්, එහෙම වාත වෙන පොරවල්.’
“ඒ වුණත් මිස්ටර් ආතබූත... කෝකටත් කියලා සූදානං සරීරෙන් හිටියට කමක් නැහැනේ!”

ඊළඟට අපේ ඇහැ ගියේ ඊළඟ ප්‍රශ්නෙට.
අරහෙම නැටුම් කණ්ඩායමක් කොහෙන්ද හොයා ගන්නේ? ඇයි වාදක කණ්ඩායමක්...

‘අපේ xxx දන්නව නේද නිමල් අයියේ. ඔයාගෙ පුංචි යාළුවා චූටි මහත්තයගෙ තාත්තා. අර කොම්පකඳකඳවීදියේ පොලිස් ක්වාර්ටර්ස්වල ඉන්න හාදයා... පස්සේ අපි මිනිහගෙන් අහල බලමු. එයා දවසක් කියනවා ඇහුණා ඔහොම කට්ටියකගේ වලියක් ගැන...’ එතැනදිත් ඉස්සර වුණේ ගම්පොළ උන්නැහේ.
(මොකද දන්නවද- සමහර වෙලාවට මං වහන්සේ එයාගේ නමට ‘උන්නැහේ කෑල්ල’ත් එකතු කරන්නේ. එයා තමයි අපේ කට්ටියේ වයසින් වැඩිම කෙනා. හැබැයි එයා මට කතා කරන්නෙත් නිමල් අයියා කියලා. වයස අනුව බැලුවොතින් දෙවෙනි තැනට එන්නේ ආතබූත. මම තුන්වෙනියා.
ඉතිං දිගින්-දිගටම නිකංම ගම්පොළ කියලා ලියන්න මට හිත දෙන්නේ නෑ.)

“ආයි පස්සන්න දෙයක් නෑ හලෝ. XXX තමුසෙගෙ මස්සිනානේ. දැන්මම call එකක් දෙනවකො!” මහෝදර එයාට සුපුරුදු ලීලාවෙන් නිකුත් කළේ අණාඥාවක්.
“හොඳමයි මහත්තයෝ!” ගම්පොළ කීකරු සෙයියාවකින් උත්තර බැන්දා... බැඳලා xxxට කතා කරල ඉවර කළා.

“ඔන්න නිමල් අයියේ, ඒ වැඩෙත් හරි. ඒකත් දාගන්න මගේ account එකට. හෙට හවසට අපිට එන්න කිව්වා xxxලගේ ගෙදරට... පොන්සිලව හම්බ වෙන්න යන්න.” ෆෝන් එක පැත්තකින් තිබ්බ ගම්පොළ උන්නැහේ උදාරම් ලීලාවෙන් කිව්වා.

අලුත් තාලේ වද දෙන්න නොයා උන් දෙන්නව ඔය කරත්තයක නග්ගලා යැව්ව නං...

“තමුසෙගෙ එකවුන්ට් එකට? තමුසෙගෙ නෙවෙයි හරි නං මගේ account එකටයි ඒක දාන්න ඕනේ. මම කිව්වේ නැත්තං වැඩේ කෙරෙයි දැන්මම...” මහෝදර කියපි. “...නැද්ද නිමල් අයියේ? වැඩක් කරනකොට පස්සට දදා- කල් දදා හිටියොත් ඒ වැඩේ කෙරෙන්නෑ. නැකත කියන්නේ වැඩක් කරන්න කියල හිතිච්ච වෙලාව. එතකොටම ඒක කරන්න ඕනෑ. ඤං පචං ගගා ඉන්න හොඳ නෑ. එතකොට ඕනි වැඩක් හරි යනවා... නැද්ද මං අහන්නේ...”

“හරි! එහෙම නං දැන්මම  තීරණේ කරමුද හෙට හවස xxxලගේ ගෙදර යන්නේ කවුද- කීයටද- කොහොමද කියලා...”
“අන්න හරි නිමල් අයියේ. ඔයයි මායි මිස්ටර් ගම්පොළයි යං නීරෝගේ car එකේ. හතර දෙනෙක් ඇති. අපිට එතැනින් තව කොහාට හරි යන්න වුණොත් xxxවත් කාර් එකට නග්ග ගන්න වෙයිනෙ.” මහෝදර පට-පට ගාලා තීරණ ගත්තා.

“මේක හරි xකන කෙළියක්නෙ හලෝ. Car එක මගේද- නැත්තං උඹේද මචං? උඹද මට කාර් එක අරගෙන  දුන්නේ... උඹ කියන කියන විදිහටද මං ඒකෙ යන්න එන්න ඕනේ?” නීරෝ බොරු තරහක් මවාගෙන ඇහුවත්, පහුවදා හවස කොම්පඤ්ඤවීදියට යන්න කැමැත්ත දුන්නා.

ඉස්සරහ සීට් එකේ ගම්පොළ උන්නැහේ. පිටුපස සීට් දෙකේ මහෝදරයි මායි වාඩි වුණේ- එදා යනකොට... තලපත්පිටියේ ඉඳලා ඇඹුල්දෙනියට යන අතරේ (ගොන්නකන්ද හරියේදී) හදිස්සියෙන්ම නීරෝට කෑ ගැහුණා. “ගම කැවෙන්නයි යන්නේ. සොක්‍රටීස් මේ පැත්තට එනවා...”
“මළා! අපි හතර දෙනාවම එකට දැක්කොත් නං ෂුවර් එකටම කොල්ලා සැක හිතනවාමයි... අණ්ඩරයක් කරන්න තමයි යන්නේ කියලා හිතයි. මම හැංගෙන්නං...” එහෙම කියන ගමන්ම මහෝදර කාර් එකේ සීට්ස් පේළි දෙක අතරේ තියෙන පුංචි තීරුවේ ගුලි ගැහුණා.

අඩි පහමාරක් විතර උස- රාත්තල් සීයක් විතර බර මහෝදරගේ ස්ථුල දේහය ඇසුරු සැණින් ඒ ඉඩකඩේ ඇසිරුණු විදිහ තමයි අරුමේ!

සොක්‍රටීස් අපිව දැක්කෙ නෑ. ඒත් ඇඹුල්දෙනිය හන්දියට කිට්ටු වෙනකල්ම මහෝදර හැංගිලා හිටියා. මැසිවිලි නඟන්න පටන් ගත්තේ ඊළඟටයි.
“වැඩි පරෙස්සමට මචං එහෙම කළේ. අරයට මාට්ටු නොවුණත් මේ වෙලාවෙ ඒ පැත්තට යන තව කී දෙනෙක් ඉන්නවද? එකෙක් දැක්කොත් ඇතිනෙ නිමල් අයියේ...
මොකෝ තමුසෙ හිකි හිකි ගාන්නේ. තමුසෙලට හිනා! අලුත් තාලේ වද දෙන්න නොයා උන් දෙන්නව ඔය කරත්තයක නග්ගලා යැව්ව නං මේ වද කරදර මොකුත් නැහැනෙ... යකෝ. උන්ට වද දෙන්න යනකොට අහක ඉන්න අපිටත් වද විඳින්නනෙ වෙන්නේ.”

එදා ගමනේදී ‘නැටුම් කණ්ඩායම’ වෙන් කරවා ගැනිණි. ඔවුන්ගේම නිර්දේශයක් උඩ ‘මෝලම් වාදක පිරිස’කුත් අපේ වැඩේට සූදානම් කර ගැනිණි.

“අනේ අපිට නං ඒ හැටි වදයක් විඳින්න වුණේ නෑ... හිඃ හිඃ හිඃ! නේද මචං? නිමල් අයියටත් එහෙමනෙ, නේද?” ඉස්සරහ සීට් එකේ උන්නු ගම්පොළ හැදුවේ මහෝදරව අවුස්සන්නයි.

“ඔහොම හැමනෙන්න හැදුවොත් නං මම ඔක්කොම කියල දානවා සොක්‍රටීස්ට. අම්මප! උඹල දන්නෑ තවම මගේ හැටි! හඃ!!”
“පිස්සුද යකෝ... විහිළුවක්වත් තේරෙන්නෙ නැද්ද? මේ ගම්පොළ... අයියත් කට වහගෙන උන්න නං හොඳ නැද්ද, වැඩේ දෙල් කරන්නේ නැතුව! දිසානායක, තමුසෙත් ගල් ඉබ්බා වගේ කට වහගෙන ඉන්නේ- ප්‍රශ්නයක් ආවම ටිකක් මැදිහත් වෙනවා... නායකත්වේ කියන්නේ ඒක නේද?”

එහෙම ආරෝවවල් අපේ කට්ටියට නැතුවම බැරිය.

එදා ගමනේදීම ඇඩ්වාන්ස් එකකුත් ගෙවා ‘නැටුම් කණ්ඩායම’ වෙන් කරවා ගැනිණි. ඔවුන්ගේම නිර්දේශයක් උඩ ‘මෝලම් වාදක පිරිස’කුත් අපේ වැඩේට සූදානම් කර ගැනිණි.

දැන් එදාට කවුරු කවුරුද යන්නේ? / පෙනුමට තියෙන්න නං විස්සක් විසිපහක් විතරවත් ගමනට හොයා ගන්න වෙයි. / කවුද එන බවලත් උදවිය. අපේ නෝනයි දුවයි දෙන්නා එයි. වෙන?

“මමත් දැනටම ලේඩීස්ල දෙන්නෙකුට කියලයි තියෙන්නෙ.”
‘අම්මට සිරි, කවුද නිමල් අය්යේ ඔය ලේඩීස්ල... අපි නොදන්න දෙන්නෙක්ද?’
“ඔයාලා දන්නවා. සුනීතායි එයාගේ දුව දිලිනියි. විශේෂයෙන්ම ඒ දෙන්නට කිව්වේ මේ වැඩේ වීඩියෝ කරවගන්නත් බලාගෙන. දිලිනි ඒක කරලා දෙයි...”

‘Mr. Dissanayake, අපි මේ වැඩේට එක්කං යන්නෙ කවුරු කවුරුද කියල list එකකුත් හදල ඉමුද? මොකද මට බලාගන්න ඕනි පස්වෙනි සිල් පදේ කඩන පින්වතුන් කී දෙනෙක් ගමනට එනවද කියලා... බෝතල් මදි වෙන්න දෙන්න බැහැනේ!’

“List එක හදන්න ඕනි තමයි කොහොමත්. මොකද අපි එහාට කඩා පාත් වෙන එක මඟුල් ගෙදර අයට බරක් වෙන්න දෙන්න බෑ.”
‘ඒ කිව්වේ?’

“මනාල ජෝඩුව හනිමූන් එකට යනවා ඇත්තේ දවල් කෑමෙන් පස්සේ. එතකොට අපිටත් එයාල යනකල් ලොකු වෙලාවක් එහාට වෙලා ඉන්න වෙනවා. ඉතිං එයාලට සිද්ද වෙයි අපිටත් කෑමට ආරාධනා කරන්න... අපේ කට්ටියත් පොඩ්ඩක්යැ? විස්සක් විසිපහක් විතරවත් වෙයිනෙ. එතකොට එයාලට වෙනවා එච්චර කට්ටියකට අලුතෙන් උයන්න. ඒ මිනිස්සුන්ට ඒ කරදරේ විඳින්න ඉඩ දෙන්න බෑ.
මම හදන්නේ අපේ යන කට්ටියට ඇති වෙන්න කෑම උයාගෙන යන්න...”

‘ඒක ඒ මිනිස්සුන්ට කරන මදිකමක් වගේ නේද? ඊටත් මඟුල් ගෙදරකට...’ එක්කෙනෙකුට කල්පනා වෙලා තිබ්බේ ඒ ගැනයි.

මජ්ජපානා දට්ඨානාවලට ඕනේ කරන ජාති නං අඩු වෙන්න දෙන්න එපා!

“ඒ ගැන චුට්ටක්වත් කලබල වෙන්න එපා. මනමාලිලා ගෙදර අයත් එක්ක කතා කරලා මං ඒක ෂේප් කර ගන්නං.”

ඊට පස්සේ තවත් ප්‍රශ්න හා අදහස්...
නිමල් අයියට පුළුවන්ද විසිපහකට විතර කෑම හදන්න. / ඇයි මචං, අපිට බයිට් ජාතියකුත් හදව ගන්න වෙනවනේ, මෙයාට කියලා. / අපේ වයිෆ්ටත් කියලා මොනව හරි හදවන්නං. / යන කට්ටියටම උදේට කන්න මාළුපානුයි, කිඹුල බනිසුයි මම ගේන්නං. / අපෙන් ෂැන්ඩියි biteවලට මික්ස්චර් මොන මොනවා හරියි ගෙනෙමු නේද මචං... / ඔව්වොව්, මොනවා නැතත් කමක් නෑ මල්ලිලා මජ්ජපානා දට්ඨානාවලට ඕනේ කරන ජාති නං අඩු වෙන්න දෙන්න එපා.

වැඩේට හැම දෙනාම දායකත්වය දෙන්නට සූදානං වුණේ එහෙමය! ඒ දවස්වල අප කාගේත් ටෙලිෆෝන්වලට නිදහසක් නොතිබුණු තරම්ය.
ප්‍රශ්න- යෝජනා- අදහස්... ටෙලිෆෝන් හරහා...

සොක්‍රටීස්ට මංගල තෑගි දෙනවට වැඩිය වටිනව මෙහෙම අමතක නොවෙන වැඩක් කරන එක. / අනෙක මචං මිනිහා ඔය තෑගිබෝග බලාපොරොත්තු වෙන ජාතියෙ පොරකුත් නෙවෙයිනෙ. /
මට නං ඉවසිල්ලක් නෑ  පොරවත් xන්න dance කට්ටිය මැද්දට තල්ලු කරනකං. එක පොන්සියෙකුට උගන්නන්න ඕනි අපේ එකාට උම්මා එකක් දෙන්න කියලා. / අනේ ඩෝ, යකාගේ ආසාවක්නෙ තොටත් තියෙන්නෙ...

“ඔන්න ඔන්න. මතකද, මං මුලදීම කිව්වනෙ මනාල ජෝඩුවට අතක්වත් තියන්න බෑ කියලා...”
එතැන් සිට ඊළඟ කොටසෙන්à