ඇස් පෑදේවා!- දෙවෙනි කොටස

‘තල තෙලට වේළේ - මී බෙටි කුමට වේළේ’ කිව්වාසේ...

‘තල තෙලට වේළේ - මී බෙටි කුමට වේළේ’ කිව්වා වගෙය. මගෙන් එතැනට පලක් නැතත්, මමත් පස්සෙන් වැටුණෙමි. එයාලගේ විග්‍රහ-විශ්ලේෂණ කෙරෙද්දී බුකවාගෙන අසාගෙන හිටියෙමි.

අපරාදේ... තනියෙන් හරි ක්වාර්ටර්ස් එකට ගියා නං...... 

ගොඩනැඟිලි ඉදිකිරීම්, අලුත්වැඩියා කිරීම්, පින්තාරු කිරීම් ගැන මං දන්නා අටම්පහුරක් නැත. එහෙම දේවල් කතාවෙන තැනක- කෙරෙන තැනක- කරවන තැනක බුකවාගෙන බලා ඉඳිල්ල ඉල කැඩෙන වැඩක් නෙවෙයිද, මං අහන්නේ? මං තනියෙන් හරි දොස්තර මහත්තයගේ නිල නිවාසයට ගියානං....

2020 ඔක්තෝබර් 2 සිකුරාදාවකි. බොහොමයක් සිකුරාදාවල මට නිඳා ගන්නට වෙන්නේ පාන්දර එක-දෙක වෙලාය. එදත් එහෙමය.... එහෙම දවසකට නොවැරදීම කල් ඇතිව අපේ ගෙදරට ඇවිත් ඉන්නා නෙවිල්ට අමතරව එදා ගවීනුත්, තමිරත් ආවෝය. එහෙම එතැයි කියලා කල් ඇතිවම කියා තිබුණෙන් මට අමුත්තක් නොදැනුණි.  

දොස්තර මහත්තයා ආවේ ඊටත් පසුවය.

ගල්කිස්ස හෝටලේ පබිලිස් මහත්තයා වගේ, මාත් මගේ අලුත් සූපවේද අත්හදා බලන්නේ.....

මගේ අලුත් සූපවේද අත්හදා බලන්නට මං තෝරා ගන්නෙත් එවැනි දවස්ය. ‘පූරි හදද්දී කූනිස්සෝ දැම්මොත්?’ කලක් සිට හිතේ කුයි-කුයි ගාමින් තිබුණ ideaව එදා ක්‍රියාවට නැංවීමි. 

මේ ගිනියාපිග්ලාට; රසායනාගාර මීයන්ට ඒවා කන්න දෙන්නට පැය දෙකකටවත් කලින් මම ඒවා වළඳන්නෙමි.

එතකොට ඒවා කාලා විසවී මැරුණත්, ඒ මං විතරය. ඔන්න බඩේ ලෙඩක් නොදැනෙයි නම් විතරක් එව්වා එයාලටත් දෙන්නෙමි. ඉස්සර රජවරුන්ටත් එහෙමය. අගු බලන නිලමේ හිටියේ ඒකටය. රාජ භෝජන කෑවාම මැරෙනවාද- නැද්ද බලාගන්නටය.

මේවා ලිව්වාම අවාසිත් මටමය! මේ පෝස්ටුව කියෙව්වොතින්, මේ කබ්බෝ form වෙනවා සහතිකය. එයාලා රජවරුන්ය කියා ගනිද්දී මට වෙන්නේ බිල්ලට යන නිලමේ වෙන්නටය!!

එහෙම එයාලාටත් වළඳන්නට දුන්නාම එයාලගේ ප්‍රතිචාරය හොඳ නම්, ඊළඟට ඒවා යැවෙන්නේ මානෙල් නංගිලාගේ ගෙදරටය.

ඉතිං එදාත්; ඔක්තෝබර් දෙවෙනිදාත් රාත්තිරියේ වැඩි හරියක් සාකච්ඡාවට බඳුන් වුණේ ‘කූනිස්සන් පූරි’ය.

“මචං උඹට කූනිස්සෝ හම්බ වුණාද?”

“පිස්සුද මචං.... පිටි රාත්තල් දෙකකට විතර කූනිස්සෝ දෙන්නෙක් විතර දාලා හදපුවම කොහෙන්ද කූනිස්සෝ හම්බ වෙන්නේ....”

මම නින්දෙන්ම වළ කජ්ජ ගහලා නම් උදේ පාන්දර නැඟිටලා....

“මටයි තළන්න ඕනේ.... මේ කතන්දර අහ-අහ මුන්ට මේ වගේ කෑම හදල දෙනවට... හිටපල්ලකො...” මම බැනීම ඇරඹුවෙමි. දැනටමත් ඔබ දනියි. ඒවා හිත හොඳ දබරයන්ය. කොච්චර කෑම තිබුණත් ‘බැනුම්’ නැතිව එයාලගේ බඩවල් නොපිරෙයි!

ඔහොම දවසකට පසුවදා උදේ අල්ලපු ගෙදර දේවිකා නංගී සුපුරුදු ප්‍රශ්නයක් අහයි. “මගෙ අම්මේ. ඊයේ රෑ තිබිච්ච හිනා සද්දේ.... බැනුම් අහලා, හිනා වෙලා කීයටද කට්ටිය ගියේ?” එහෙම අහන්නේ මං දොර අරිනතුරුම විපරමෙන් බලාගෙන ඉඳලාය. එහෙම බලන්නැයි කියා දන්වලා තියෙන්නෙත් මං වහන්සේමය. ‘මං නින්දෙන්ම වළ කජ්ජ ගහලා හිටියෝතින්, දොර අරින්න බැහැනෙ! ඔන්න දේවිකා නංගී..... එහෙම වුණොත් ඉක්මනට මානෙල්ටයි, නෙවිල්ටයි කෝල් කරන්න!’

ඉතිං, එදා රෑ දොළහ පහු වුණා විතරය; තුන්වෙනිදාට ලැබුවා විතරය; තවත් ලෝක අමද්‍යප දිනයක් උදා වුණා විතරය.

පීරිස් නැඟිට්ටේය. නෙවිලුත් නැඟිට්ටේය.

“මෙහෙට එනවා!”

“ඒ මොකටද?”

“කිව්වම අහලා එනවකො.”

“ඉස්සෙල්ලා මොකටද කියල කියනවකො.”

“අඩෝ! මෙන්න මේක අරං උඹේ බඩකඩුත්තු පරණ කොම්පියුටරේ විසි කරපං....”

අපේ කට්ටියටත්, මංජුටත් ගොඩක් ස්තුතියි....!

පසුගිය මාස දෙක-තුනේම හිතවත් මංජුට;රවීන්ද්‍ර ප්‍රසාද්ට මගෙන් තිබුණු කරදරය ගැන මේ උදවිය දැනගෙන උන්හ. මගේ කම්පියුටරය දිගටම ලෙඩ දෙද්දී ඒකට බෙහෙත් දුන්නේ මංජුය. සල්ලියක්-මල්ලියක්; කුලියක්-කුරක්කමක් අරගෙන නොවේ.

තලපත්පිටියේ ඉඳලා, තකහනියක්ම අතින් වියදම් කරගෙනත් ඇවිදින්ය.

මගේ කම්පියුටරේට අලුතින් ගත යුතු කෑල්ලක් (කොරෝනා නිසා) හොයා ගන්නට පරක්කු වෙන බැවින්, මංජු පාඨක ඔයාලටත් උදව්වක් කළේය.

“නිමල් අයියේ, ඔයාට බ්ලොග් එකේ වැඩ ටිකනේ කරගන්න ඕනි. මෙන්න.... ඔයාගේ කම්පියුටරේ හදා ගන්නකල් මගේ එක පාවිච්චි කරන්න!” මගෙන් අහන්නෙවත් නැතිවම, එයාගේ පරිගණකය මට ගෙනවිත් දීලය මංජු ඒ උදව්ව කළේ.

මෙන්න මංජු, මගෙනුත්, ‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’ කියවන හිතවතුන් වෙනුවෙනුත් ඔයාට ලොකු තුති මල් කළඹක්!  

“දැන්වත් මංජුට වද නොදී, මෙන්න මේක පාවිච්චි කරපං, උඹේ චීත්තවාහිනියේ වැඩවලට... මේක අපෙන්, උපන් දිනේට තෑග්ගක්! ගනිං මචං foto එකක්!!” අයස්මන්ත පීරිස් නෙවිල් අනුරසිරිට කිව්වේය. එතකොටත් තමිර හර්ෂක බෑගයෙන් එළියට ගත් ලැප්ටොප් පරිගණකය දොස්තර මහතාගේ අතට වඩම්මා අහවරය.

මං වගේ මැන්ටල්වලට අලුත් ගැජට්-බැජට්....

“ඉතිං එනවා! ගනිං මචං foto එකකුත්!”

“පිස්සුද ඕයි. මෙහෙම කමිසයක්වත් නොදා foto ගන්න.... එහෙනං පොඩ්ඩක් ඉන්නවා, මම කමිසයක්වත් දාගන්නකං....”

ඒ යක්ෂයන් මට කමිසයක් ඇඳ ගන්නට දුන්නේ නැතිය. මරන්නට ගෙනියන හරකෙකු වගේ මාව එතැනට ඇද ගත්තෝය. ඒ උපන් දින තෑග්ග මා බාර ගත්තේ සරොම් කෙටියකින් සැරසීගත් ගමන්ය; උඩුකය නිරුවතින්ය.

“තමුසෙ ඕනිවට වැඩිය පාට් දැම්මොත් මේවා FB එකේ තියෙයි.” නෙවිල් තගකුත් දැම්මේය.

ඒ අගනා ත්‍යාගය වෙනුවෙන් කාට-කාට ස්තුති කළ යුතුදැයි මට වැටහීමක් නැත. ඇහුවාමත් කිව්වේ ‘අපේ කට්ටියගෙන්’ කියලා විතරය. අනේ.... එබැවින් පොදුවේ කියමි! ‘අපේ කට්ටියේ’ ඒ හැම දෙනාටම ගොඩක් ස්තුතියි!!

පරණ හණමිටි කර තියාගෙන සිටින මා වැනි ‘මැන්ටල්වලට’ අලුත් දේවලට ඇබ්බැහි වීම ලෙහෙසි නැත.

“යකෝ.... නොදන්නා දෙයක් තියෙනවා නං තමිරගෙන් අහගෙන ලැප්ටොප් එකට පුරුදු වෙයන්... තමිර- තෝ තමයි xත්තො මේකට මේ ලබ්බ ලේසියි කියලා කියල දෙන්න ඕනි.”

කොරෝනා හින්දා හදිසියෙවත් අපි එහාට කොටු වුණොත්?

එදා හිට නිතරම එවැනි කාරුණික උපදෙස් ලැබුණු නිසාත්, දිගටම තමිරට බැනුම් අස්සන්නට බැරි නිසාත් මේ වතාවේ හම්බන්තොට යද්දී මං ගියේ, ඒකත් අරගෙනය. ගියෙත් දොස්තර මහත්තයාගේම වාහනයෙනෙ...

හදිස්සියෙවත් කොරෝනා හින්දා අපි එහාට කොටු වුණොත්....

කොයිකටත් කියලා මම මගේ නොබැලූ films ගොඩකුත් අරගෙනය එහෙ ගියේ. තනියෙන්ම හරි ක්වාර්ටර්ස් එකට ගියා නං ඒවා බලන්නවත් ඉඩ තිබ්බනේ... ඊට පස්සේ මං කළෙත් ඒකය. නෙවිල්ගේ පරීක්ෂණවලට යද්දීත්, අලුත් සායනයේ අලුත්වැඩියා වැඩවලට ඔවුන් ගිය අතරෙත් මම චිත්‍රපටි දෙකක්ම බැලුවෙමි.

“පීරා... මෙන්න මචං වඳුරට දැලි පිහියක් හම්බ වෙලා.... මගේ testsවලට යනකොටවත් මූ ආවද? අපි අරහේ මැරීගෙන වැඩ කරන අස්සේත් මෙයා මෙහෙ තනියම චිත්‍රපටි බලනවා!”

“ඉතිං කිතිද? තමුසෙලාමනේ මාව කන්න හැදුවේ ලැප්ටොප් එකත් පාවිච්චි කරපං-කරපං කියලා. දැන් ඒක use කරද්දී මොකටද ඉරිසියා කරන්නේ? තෑ...න්...ක් යූෳෳෳෳෳෳෳෳ!” මමත් රැඟුවෙමි.

සිකුරාදා උදෙන් අලුත් සායනය විවෘත කෙරෙන නිසා බ්‍රහස්පතින්දා සවස මර්විනුත්, ගවීනුත් හම්බන්තොට එනවා කියලාය අපට දන්වලා තිබුණේ. “මර්වියා රෑට එතැන පිරිත් ටිකක් කියන්නත් එක්කයි එන්නේ.” පීරිස් අපට කියලා තිබිණි. නෙවිලුත්, ගවීනුත්, මාත් දේව දරුවන් නොවුණාට දොස්තර මහත්තයාත්, මර්විනුත් සැදැහැවත්; බැතිබර උපාසක දේව දරුවෝ වෙති!

ආගමික වතාවත් කරන්නට පැමිණි සංඝයා වහන්සේලා, හින්දු පූජකතුමා හා මවුලවිතුමාත් Maskවාදීන්වී....

ඒත් ‘කොරෝනා’ ඒ සැලැස්මට කෙළවලා දැම්මේය.

මර්වින්ට ස්වයං නිරෝධායනයට ලක් වෙන්නට සිදු වෙලාය. එයාලගේ office එකේ එකවුන්ටන්ට් මහත්තයාගේ අසල්වැසියෙකුට කොරෝනා වැළඳිලාය. එයින් වුණේ ගවීන්ගේ ගමනත් නැවතුණු එකය.

ඔන්න ඔයාලත් පරෙස්සමෙන්.... කොරෝනාවලට කරන්නට පුළුවන් අවුල් පොඩි නැත! 

අලුත් ක්ලිනික් එකේ විවෘතයට සහභාගී වුණු හැමෝමත් maskවාදීන් වෙලා සිටියහ. ආගමික වතාවත් කරන්නට සපැමිණි සංඝයා වහන්සේලා, හින්දු පූජකතුමා සහ ඉස්ලාම් මවුලවිතුමා පවා... අනේ, එදා එතනට රැස්වුණු පුංචි පිරිසවත් අයස්මන්ත මහත්තයාට තියෙන xකේ අමාරුවේ තරම ගැන දන්නවා  නම්.... අපේ සමහර හිතවතුන් නම් කියන්නේ අපේ නඩයෙන් වැඩි දෙනෙකුටත් ඒ අමාරුව උපතින්ම උරුමවී තියෙන බවයි!

ඉස්-ඉස්සෙල්ලාම දොස්තර මහත්තයාට තියෙන ඒ අසනීපයේ ලකුණු මට පෙනුණේ උන්දෑ කොළඹ ඇස් ඉස්පිරිතාලයේ වැඩ කරන කාලයේය. ඒ අක්ෂි වෛද්‍යවරයෙකු විදිහට, ඔහුට පත්වීම ලැබුණු මුල්ම කාලය විය යුතුය.

අක්ෂි සායනය විවෘත කරන්නට කලින්.....

කෙළවරක් නැතිව අපේ නෑදෑ-හිතමිත්‍රාදීන්; එයලාගේ නෑදෑ-හිතමිත්‍රාදීන්; එයාලාගේත් නෑදෑ-හිතමිත්‍රාදීන් විතරක් නොවේ, අනාගතයේ වෙන්ඩ ඉන්නා  නෑදෑ-හිතමිත්‍රාදීන් පවා නිතරෝම ඇස් වාට්ටුවට යන්ඩ පටන් ගත් කාලයයි; ඒ.

“නිමල් අයියේ.... මගේ ලොකූ ආසාවක් තියෙනවා ඒ සේරමලායි, එයාලගේ යාළුවොයි ගෙන්වලා Eye Camp එකක් කරන්න. Vision Care එකෙන් මොබයිල් යුනිට් එකත් ගෙන්නමු. මිසීලා කීප දෙනෙකුටත් මම කියන්නම්..... මොකද කියන්නේ? ඔයාලගේ ගෙදරදී වැඩේ කරමුද?”

“වෙන?”

“ඔයා ඒ වැඩේට එන staff කට්ටියට කෑම ලෑස්ති කරලා දෙන්න ඕනි. මගේ ගණනේ ඇස් බලවාගන්න එන සේරටම පොඩි සංග්‍රහයක්... කැවුම්, කිරිබත් වගේ.... දීලා කිරි තේ එකක්  දෙමු.”

ඔහු ඒ යෝජනාව ගෙනාවාම මට කියැවුණේ ‘අතින් සල්ලි දීලා කෙළවගන්නවා’ වගේ කඩප්පුලි කතන්දරයකි. “වැඩේ ලැහැස්ති කරමු. තමුසෙගෙ අතින් සල්ලිත් වියදම් කරන්න ඕනි වෙන්නේ නැහැ හලෝ. තලපත්පිටියේ ප්‍රියන්තලාගේ නෑදෑ කට්ටියයි, අපේ සුනිල්ලා, මානෙල්ලා කට්ටියයි එක්ක මං වැඩේ කෙරෙන විදිහක් බලා ගන්නං. එයාලට ඉස්පිරිතාලේදී ඔයා කරලා තියෙන උදව් වෙනුවෙන් ඒ මිනිස්සු ඉන්නේ ණය ගෙවාගන්න විදිහක් නැතිව.” 

කිරිබත්, කැවුම්, කැවිලි වර්ග මදිය නොකියන්නම...

ඉතිං, ඒ විදිහටම වැඩේ කෙරුණේය. දොස්තර මහත්තයාගේ දොළදුක ගැන ඇහුවාම හැමෝම උදව් දෙන්නට ආවෝය.

කිරිබත්, කැවුම්, කොකිස්, කෙසෙල් ගෙඩි, කේක්, තල කැරලි, බූන්දි විතරක් නොවේ බිස්කටුත් තොගයක්ම හිතවතුන්ගෙන් ලැබිණි. සංග්‍රහය අවසානයේ ගොඩ දෙනෙකුට ගෙදර ගෙනියන්නට දෙන්නත් ඇති තරමටමය.

ගෙයක් ඇතුළේ, කාටත් හොරෙන් ගමේ ලොකුම වෙසක් කූඩුව හැදූ කෙටි කතාවේ වගේ ප්‍රශ්නයක් මතු වුණේ, එදා විෂන් කෙයාර් එකේ  ජංගම සායන රථය ආවාමය. අපේ ගෙදරට එන පාර පටුය. වාහනය ලොකුය. මම ළමා නිවාසයට දිව්වෙමි. වාහනය ඒ බිමේ නවත්තන්නට අවසර ගතිමි. ඊළඟට තවත් එකක්.... විදුලිය? 

අපේ පාරේ මුල්ම නිවැසියා; ජිනදාස අයියා පිහිටට ආවේ ස්ව කැමැත්තෙනි. “නිමල් අයියා. අපේ ගෙදරින් කරන්ට් එක ගනිමු!” 

(වැරදීමක් නොවේ! මං එයාට ජිනදාස අයියා කියද්දී, එයා මට නිමල් අයියා කියයි. අතුරු කතාවක් විදිහට කියනවා නම් ජිනදාස අයියාගේ බිරිඳ සෝමක්කාත් මාත් ඉපදී තියෙන්නේ එකම අවුරුද්දක එකම දවසකය! ඇය මට වඩා පැය ගණනාවක් බාලය. එහෙම වුණත්, මෙතෙක් පුරුදුවී හිටිය විදියටම තවමත් මා ඇයට කියන්නේ සෝමක්කා කියලාය.)

හම්බන්තොට මහ රෝහලේ නියෝජ්‍ය අධ්‍යක්ෂ සුරංග ඔබේසේකර මහතාත් සායනය විවෘත කිරීමට සහභාගිවී.....

අප බලාපොරොත්තු වුණේ සායනයට සීයක් විතර එතැයි කියලාය. පිටස්තරයන්ට කිසිම දැනුම් දීමක් කෙරුණේ නැත. පමුණුව පාරේ යන-එන අයත් සෙනඟ රැස්වී හිඳිනු දැක ඇස් පෙන්වන්නට පෝලිමේ ආවෝහ.

එපැයි කියන්නද? බැහැයි කියන්නද? සායනය ඉවර වෙද්දී අයස්මන්ත මහත්තයාගේත්, උදව්වට ආ කාර්ය මණ්ඩලයේ අයගෙත් හොඳ පණ ගිහින්ය. දොස්තර මහත්තයාගේ දොළදුක නම් සංසිඳී තිබුණා විය යුතුය.

ඇත්තටම පීරිස්, එදා අහන්නට බැරි වුණු නිසාය අවුරුදු විස්සකට විතර පස්සේ හරි අහන්නේ... ‘එදාවත් අර දොළදුක සපිරුණේ නැද්ද?’ හම්බන්තොට රෝහලේදීත් එදා සපුරා ගන්නට හැදුවේ ඒ දොළදුකේම තවත් කොටහක්ද?

මෙතුවක් කල් සුරැකි තව රහසකුත් දැන් නම් නොකියා බැරිය.

එදා සායනය අවසානයේ, කාර්ය මණ්ඩලයේ පිරිස දිවා භෝජනයෙන් සන්තර්පණය වෙන අතරේ ඔබ, අක්ෂි වෛද්‍ය අයස්මන්ත පීරිස් මා පසෙකට කැඳවා ගත්තෙහිය; රහසින් දෙඩුවෙහිය; මගේ අතට ලියුම් කවර ගණනාවක් පත් කළෙහිය. “මේ මොනවද මේ?” මම ඇසුවෙමි.

අප එය කෙතරම් සංවිධානාත්මකව කළේද යත්........

“කෑ ගහන්න එපා. මම දුන්නොත් අරගොල්ලෝ මේවා ගන්නෙ නෑ. වාහනවල ආවටවත්... ප්ලීස්, ඔයා දෙන විදිහට මේවා අරගොල්ලන්ට දෙන්න.”

එසේ කළෙමි. එලෙස කිරීමෙන් මට අහිමි ගෞරවයක් අත්පත් කර ගත්තෙමි. ඔවුන්ගෙන් එකම එක අයෙකු හෝ මේ පෝස්ටුව කියවා දැන්වත් ඇත්ත දැනගනු ඇත..... ඔබට තියෙන xකේ අමාරුව ගැනත් දැනගනු ඇත. (දොස්තර මහත්තයාගේ අරුම දොළදුක්, ආසාවන් සමහරක තොරතුරු දැනටමත් ඔබ කියවා තිබේ!)

එහෙත්, එදාම සිදුවූ හිත පාරවන කතාවකුත් තවම මගේ හිත පෙළයි.

අප හැමදෙනාම වෙහෙසවී, ශ්‍රමය-ධනය-කාලය කැප කොට ඒ සද් කාර්යය කළේ පිවිතුරු චේතනාවෙනි.

කොතරම් සංවිධානාත්මකවද යත්  පිරිසට පැමිණෙන පිළිවෙලට අංක පවා නිකුත් කරලාය. එහෙත් අපේම හිතවතෙකුගේ මවට තවත් රෝහලකට යන්නට තිබුණු බැවින් ‘පෝලිම’ කැඩුවෙමු. ඒ ගැන ඒ වෙලාවේම අපට බැනුම් අහන්නටත් සිදු වුණේ රැස්ව සිටි පිටස්තරයන්ගෙනි!

මෙදා හම්බන්තොට මහ රෝහලේ අක්ෂි වෛද්‍ය අංශයටත්.....

ඉතිං එදා අපට මෙන්ම, මෙදා හම්බන්තොට රෝහලටත් ඓතිහාසික දිනයක් වුණේය!

“දැනට තිස් අවුරුද්දකට ඉස්සෙල්ලයි හම්බන්තොට රෝහලේ අක්ෂි වෛද්‍ය අංශය පටන් ගත්තේ. තනි දොස්තර මහත්මයෙකුගෙන්... වෛද්‍ය A.P.S. අබේසූරිය මහත්මයා මෙහාට එනකොට අවශ්‍ය අක්ෂි වෛද්‍ය උපකරණ මොනවාවත් රෝහලේ තිබ්බේ නෑ. එතුමා ඇවිත් තිබුණේ ටෝච් එකක් විතරක් අරගෙන.... අඩියෙන් අඩිය; ටිකෙන් ටික තමයි පස්සේ ඒ උපකරණ ලබාදී තිබුණේ. ඊට තුන් අවුරුද්දකට පස්සේ මටත් මේ අංශයට පත්වීමක් ලැබුණා.  දෙන්නෙකුට හැරෙන්නටවත් ඉඩක් නැති කාමරයකයි අපිට මුලින්ම වැඩ කරන්න වුණේ!....”

ඒ විස්තර කියැවුණේ 27 අවුරුද්දක සර්විස් එකක් ඇති සුජානි නංගිගේ පිළිගැනීමේ කතාවේදීය.

පසුගිය අවුරුදු හතරටම.....

ඩිංගෙන් Hong Kong හිරේ! -සිව්වෙනි කොටස

“ආපහු යන්න කලින් මගේ යාළුවන්ට තෑගි දෙන්න පොඩි-පොඩි ස්වනියර් ටිකුත් ගන්න ඕනි....”

පොඩි පොඩි තෑගි ගන්න හොඳ තැනකට යමු පස්සේ.......

“ඒකට අපි පස්සේ උඹව එක්ක යන්නම් හොඳ පැත්තකට. මේකේ වැඩියම තියෙන්නෙ කෑම කඩ..... ගිහිල්ලම බලමුකෝ... හැබැයි උඹේ පාස්පෝර්ට්, සල්ලි එහෙම පරෙස්සමෙන්.... ඔන්න හොඳ කල්පනාවෙන් ඉන්න වෙයි!”

එහෙම කිව්වේ ‘ජෝ’ ය.

මෙතෙක් මේ පෝස්ටු මාලාවේ කොටස් තුනක්ම ලියවෙනකල්ම මතක් කළත් ‘අකෘතඥ නිමල් දිසානායක’ට  ඒ ‘රත්තරං හොංකොං තරුණයා’ගේ නම මතක් කරගන්නට බැරි විණි. Out of sight – out of mind කියන්නේ සහතික ඇත්තකි. මට විතරක්ය කියල ඒක වෙනස් වේවිද?

එහෙම වුණත්, ඉදිරියටත් ඒ කණ්ඩායම ගැන ලියන්නටම වෙයි. ඒ නිසාම මෙතැන් සිට ඒ තරුණයාව ‘ජෝ’ නමෙන් කුලවද්දන්නට අවසර දෙනු මැනවි.

“කවදටද ජෝ අපි එහාට යන්නේ?”

ෆස්ලූල් ගොඩක්ම උනන්දු වුණේ ‘තරුණ හුවමාරු වැඩ සටහන්’ ගැනය!

ආයෙමත් චං-චිංග්-චුඋන්-චියෑං කතාබහක් ඒ කට්ටිය අතරේ.....

එක්කෙනෙක් අතේ තිබුණු ෆයිල් කවරයෙන් අපේ වැඩ සටහනේ විස්තර පත්‍රිකාවකුත් එළියට අරගෙන දිග ඇරගත්තේය. හොඳ ඉංගිරිසිය වහරන ජෝ දිගටම අපේ අතරමැදියා වුණේය.

“නිමල්, ප්‍රෝග්‍රෑම් එකේ විදිහට උඹලාව එක්ක යනවනේ අපේ Craft Centre එකක් බලන්න. එදාට අපි කවුරුවත් ඒ ගමන යන්න එන්නෑ.... අපි ඕනි තරම් එහාට ගිහින් තියෙන නිසා. එහෙ ගිහින් එන දවසේ හවසට අපි යමු නයිට් බසාර් එකට.” ජෝ කිව්වේ කණ්ඩායමේ යෝජනාවයි. “ඒක නෙවයි.... මෙහෙම කියනවට sorry නිමල්. මෙයාලා කියනවා..... අර පකිස්තාන්කාරයාට අපේ ගමන ගැන කියන්න එපාය කියලත්. එයා කියවන්න ගත්තාම එපා වෙනවලු..... නැවතිල්ලක් නැහැනෙ!”

අප සාකච්ඡා කරමින් හිටියෙත් ෆස්ලූල් නැති තැනකදීය.

එය අසීරු නොවිණි; ඒ සම්මන්ත්‍රණ ශාලාවේදී ෆස්ලූල් මහත්තයා අප සමඟ එකතු වෙනවාට වඩා- සහභාගීවන්නන් සමඟ තනි-තනිව කතා කරන්නට උත්සුකව හිටි බැවිනි.

එක මකුණයි ළමයෝ කන්නේ- වනමෝහිනී film එකට ජෝතිපාලයන් ගැයුවේ....

“හලෝ!’ කියාගෙන කෙනෙකු සමඟ එහෙම කතාවට වැටෙන මනුස්සයා, ඊළඟට එයාලගේ සංවිධානය ගැන විස්තර පත්‍රිකාවක් අමුත්තා අතට දෙයි.

“.... උඹලගේ රටේ youth exchange ප්‍රෝග්‍රෑම්ස් එහෙම තියෙනවා නං අපේ දුප්පත් රටටත් චාන්ස් එකක් දෙන්න අමතක කරන්න එපා. මෙන්න මගේ විසිටින් කාඩ් එකත්.... දන්නවනේ, මම තමයි IOGT රීජනල් කවුන්සිල් එකේත් සභාපති!”

මට පෙනුණු විදිහට නම් ඒ හාදයා, ඒ තරුණ වැඩ සටහනට ඇවිදින් හිටි හැම විදේශීය නියෝජිතයෙකුටම ‘තෙල’ බෙදීමට අමතක නොකළේය.

ඒ පකිස්තානු ජාතිකයා ගැන මට තියෙන ආකල්පය නම් එච්චර හොඳ එකක් නොවෙන බව දැනටමත් කියැවී අහවරය. “එක මකුණයි ළමයෝ කන්නේ - ඇයි ඔක්කොම මකුණො මරන්නේ’ කියලා එච්.ආර්. ජෝතිපාලයන්, කේ. රානිත් සමඟ ‘වන මෝහිනී’ චිත්‍රපටයට ගයා තිබුණේ කොච්චර කාලෙකට කලින්ද?

ඒ කියන කතාව සහතික ඇත්තය.

එකෙකු දෙන්නෙකුගේ අමනකම් දැකලා ජාතියක් ගැනම තීන්දු ගැනීම...

කොන්ද පණ නැති, හැඟුම් දඩමීමා කරගැනීම නියමෙට දන්නා උදවිය ඉදිරියේදී ‘වාලධිය දෙපරැන්ද අස්සේ ගහගන්නා එකෙකු- දෙන්නෙකු- තුන්දෙනෙකු හින්දා ජාතියක් ගැනම තීන්දු ගත හැකිද? ඊයේ පෙරේදා ඒ විහිළු දැක ‘හිකෙන් පුනා වෙවී’ ඉඳිද්දීත්.... අපේ ආදරණීය පාඨකයන් ගොඩ දෙනෙකුම කලින් පෝස්ටුවට එවා තිබුණු comments කියවද්දීත්..... මට හිතුණේ එකකි.

‘එකෙකුගේ මට්ටම දැකලා පොදුවේ තීන්දු ගැනීම වැරදිය!’; මොළයේ එකම තට්ටුවක්වත් අකර්මණ්‍යවීමට ඉඩ දීම ගොන්කමකි!! 

හොඳ පකිස්තානුවොත් ඉන්නවා විය යුතුමය, මට හමුවී නැතිවාට. ඒ බවටත් සාක්ෂ්‍ය කමෙන්ට්ස්වලින්ම ලැබිලා තිබෙයි.

කොහම වෙතත්, මා නම් හොංකොං අත්කම් මධ්‍යස්ථානයට (එහි නිවැරදි නම මට මතක නැත.) යන්නට සැදී-පැහැදී හිටි බව කියන්නටම ඕනෑය. ඒ නම ඇහුණාම මගේ හිතේ මැවී තිබුණේ අපේ රටේ තියෙනවා වගේ තැනකි.

71 කැරලිකාර සිරකරුවන් හදා තිබුණු පොල් කෙඳි මාලයක් හා පෙන්ඩන්ට් එකක්....

අතිසූක්ෂ්ම අත්කම් නිර්මාණයන්ය; මගේ හිතේ සිත්තම්වී තිබුණේ!

‘හොංකොං වුණාට මෙහෙවත් අර පොල් කෙඳි මාලයක් තියෙන්න බැරි නැහැනෙ!’ සත්තෙන්ම, මේ ‘simple ගොයියා’ එදා එහි ගියේ එහෙමත් හිතාගෙනය.(71 කැරැල්ල වැරදී අවුරුදු ගණනාවක් හිරබත් කමින් සිට පැමිණි RPR ළඟ තිබුණු, සිර ගෙදරදී හැදූ පොල් කෙඳි මාලයක් දුටු දවසේ හිට එවැන්නක් හිමි කර ගැනීමට පුදුම තණ්හාවකි; මට තිබුණේ. 

එහි තිබුණු අතිසියුම්කමටය මගේ හිත ගියේ. ඉන් පසුව මම එවැනි පොල් කෙන්දෙන් ගෙතූ මාලයක්වත්, පෙන්ඩන්ට් එකක්වත් නොදුටුවෙමි. දැන් සිරි ලංකාවේ පොල්කටුවලින් නම් මනරම් නිර්මාණ නිපදවෙයි!)

තරුණ සමුළුවේ අපේ නඩය ඒ කලා කෘති නිපදවෙන තැනට ගෙන ගියේ ලොකු, සුඛෝපභෝගී බස් කිහිපයකිනි.

ඊට අවුරුදු 25කට විතර පස්සේ, පළමුවෙනි වතාවට බත්තරමුල්ලේ ‘අපේ ගම’ මධ්‍යස්ථානයට ගියාම නම් එදා මගේ හිතේ ඇඳී තිබුණු ‘අත්කම් මධ්‍යස්ථානය’ හැබැහින් දැක ගන්නට වාසනාව ලද්දෙමි. ඊට පසුවත් කිහිප වතාවක්ම එහාට ගියා නොවෙයි, යන්නට වුණේය. අරයා-මෙයා එක්ක...

‘අපේ ගම’ත් ටිකෙන් ටික ජරාවාස වෙමින් යනවාවත්ද?

එහෙත් පළමු වතාවේ අපේ ගමට ගියාම දැනුණු සතුට එන්න-එන්නම ‘තීව්‍ර’ වෙච්චි විත්තියත් නොකිව්වොත් හරි මදිය. එහෙම වුණේ, අපේ ඇත්තම ගම්වලටත් වඩා ඉක්මනින් අපේ ගම දිරාපත් වෙමින්; පාලු වෙමින් යනවා දැක්කාමය. සමහර ගමේ ගෙවල් නාටු බල්ලොන්ටම සින්නවී තියෙන හැටි දැක්කාමය.

‘හොංකොං අත්කම් මධ්‍යස්ථානය විසල් ගොඩනැඟිලි සංකීර්ණයකි’ කියලා විතරය මා කියන්නේ.

දූවිල්ලෙන් වැසුණු තැන්, ගරා වැටුණු තැන්, නිසි ලෙස නඩත්තු කරන්නට අමතක කළ තැන්, කුක්කුරයන්ට ඇරුණු තැන් මහජන මුදල් වියදම් කරමින් පවත්වාගෙන යන්නේ අප පමණය! (දෙවසරකට පෙර තත්ත්වයයි මා කියන්නේ. දැන් අපේ ගමත් හමුදාවෙන් පවත්වාගෙන යනවාද කියා නොදනිමි! අපේ වගේම, දැන් හොංකොංවල වැඩත් බල්ලට ගිහිංද කියලාත් මම නොදන්නෙමි!)

ඉත්තින්... ඉත්තින්... එදා මගේ හිත බිඳුණේය; බලාපොරොත්තුව නෂ්ටප්‍රාප්ත වුණේය.

‘හොඳ මහත්තය වගේ උදව්වක් කරන්න දන්නවා නම්.....’ මම හිතවත් රසික Pra Jay මහත්තයාගෙන් ඉල්ලීමක් කළෙමි. එහෙම කළේ බැරිම තැනය; අන්තර්ජාලයේ කරක් ගහලා-ගහලා සෑහෙන වෙලාවක් හොංකොං අත්කම් මධ්‍යස්ථාන ගැන හොයා බලලාත් හම්බ වුණේ නැති තැනය.

එකම විදිහේ මාර්බල් හෝ ජේඩ් ගල් නිර්මාණ හදා ගන්නට....

'මගේ හොංකොං ගමනේදී ගියා එහෙ craft centre එකක් බලන්න. නමවත් විස්තරවත් හරියටම මතක නැහැ. පහතින් තියෙන්නේ ඒ ගැන මතකයේ තියෙන මං ලියන්න හදන ටිකයි. තරහ නැතිව ඒකට ගැළපෙන foto එකක් හොයාගන්න විදිහක් කියනවද?’

අප කැටුව ගිය හැම තැනම තිබුණේ යන්ත්‍රවලින් කෙරෙන වැඩය. එහෙත් එව්වා සේරම විස්කම් නිර්මාණයන්ය.

මට හොඳටම හිතේ ඇඳී තියෙන්නේ ලොකු මුහුණක් කැටයම් කෙරුණු විදිහය. කලින්ම නිමවා තිබුණු ඉතා කලාත්මක ශෛලමය මුහුණක් ආධාරකයක රඳවා තිබිණි. එයට ස්පර්ශ වෙන අඬු-පඬු ගොඩකි. ඒ අසලම තවත් මේසයක් උඩ තිරුවානා කුට්ටියකි. එහි හතර වටේමත් අඬු-පඬුය.

යන්තරේ කිරියා කෙරෙව්වා විතරය. මෙන්න බොලේ, අර කිරිගරුඬ කුට්ටියෙන් මුල් මුහුණ වගේම මූණක් කැපෙනවා!

ඒ පණිවිඩය යවලා විනාඩි දෙක-තුනකදී Pra Jay උන්නැහේ links දෙකක්ම එව්වේය.

නයිට් බසාර් එක වැඩියෙන්ම ආලෝකවත් වුණේ රතු පාටින්ය....

ඒවාට ගිහින් බැලුවාමය පෙනුණේ! අර ගල් කුට්ටි ජේඩ් කුට්ටි වෙන්නට ඇති..... මාර්බල් වෙන්නටත් ඇති... මොනවා වුණත් කමක් නෑ.

ඒ linksවලට ගිහින්ම බලන්නට වටියි!

‘කෙනෙකුට ඇති ලොකුම වාසනාව තමන්ට අවශ්‍ය හැම දේම තමන් සතුව තිබීමය. ඒවා තමන් සතුව නොමැති නම්, -තියෙන්නේ කොහේදැයි කියලා දැනගෙන- සිටීමය.’ ඒ පණ්ඩිත වාක්කිය මං හොඳින්ම අත්දුටු සත්තක එකකි. මේ වතාවෙත් හරි ගියේ ඒකමය. ස්තුතියි, ගොඩක්ම ස්තුතියි Pra Jay!

සිරා-බිරා යමක් තදින්ම හිතට වැදුණාම වෙනින් සිල්ලර දේවල් අමතක වෙන ගතියක් මට තියෙනවාය. ඔයාලටත් එහෙමද?

මං කලිනුත් කිව්වේ... කොළඹ මහ ඉස්පිරිතාලේ මහ පාන්දර ඉඳියාප්ප විකුණන්නට යනකොට මරුමුසු සිස්ටර්ට බයේ ‘මෝචරිය' ළඟ හැංගුණු හැටි... ඒ වෙලාවේ සිස්ටර් ගැන වගේම, මේ මධ්‍යස්ථානයට ගිය ගමන ගැනත් මගේ හිතට කාවැදී; නොමැකී තිබ්බේ ඒ යන්තරේ ගැන විතරය! 

හිතක හැටි! එතැන තිබුණු අච්චර සංකීර්ණ; අපූරු යන්තර-සූත්තර සිරා-බිරා වැඩ ගැන මතක නැතත් නයිට් බසාර් එකේ සංචාරය ගැන නම් මගේ ‘fotoජෙනික් memorryය’ තවම අලුත්ය.

ජීවන රඟ මඬලින් බස ගිය රතු හැට්ටකාරිය මර්වින්ගේ කිට්ටු ඥාතිවරියකි!

ගිය සතියේ ‘රතු හැට්ටකාරිය’ දිවි රඟමඬලින් නික්ම ගියාය! (ඇයට නිවන් සුව!) අනුලා බුලත්සිංහලගේ අදරැති සැමියා ‘රතු හැට්ටකාරී’ විතරක් නොවේ හැදුවේ, ‘තාරාවෝ ඉගිලෙති’ත් හැදුවේය. ඒක මතක් වුණේ මෙතැනටම ඔබින අපූරු නාට්‍ය ගීතයක් නිසාවෙනි.

‘කෑමට රුසියෝ - මේ සිංගප්පූරුවේ වැසියෝ - උස්මුරුතාවට කන්නට දුන්නොත් - හිස් ගෙඩියත් දන් දෙනවෝ!’

සිංගප්පූරුවට ගිහින් නැතත් මගේ හිතේ තියෙන්නේ එහෙත් හොංකොං වගේමය කියලයි. විශේෂයෙන් ‘නයිට් බසාර්’!

රොඩ්නි වර්ණකුලගේ අර ගීය ඇහෙන වාරයක් පාසා මම ඒ රාත්‍රියට යන්නෙමි. මර්වින්ලාගේ තාත්තට; කනේ මයිල් උන්නැහෙවත් එතකොට මතක් වෙනවාමය.

‘ලොකු අයියා ඒ නාට්ටියට මාවත් ගත්තා....’ කාලයකට ඉස්සර දවසක ‘කඩේට පලයං’ ගීතය ගයා පෙන්වමින් ඔහු කීවේය.

‘.... අපේ තාත්තා හිටි ගමන් කඩාගෙන ආවා රිහසල් කරන තැනට. දන්නවනේ නිමලො එයාගේ හැටි. “මේ, උඹ ඕනි නාඩගමක් නටා ගනිං... මගේ කොල්ලව ඔව්වාට ගාවා ගන්නවත් එපා!” කියලා මාව ගෙදර ඇදගෙන ආවා.’

අපි ජෝගි නටන්නේ.... (මර්වින්, ශමල්, රවිඳු සමඟ නිදි- 2013 ඉලුක්කුඹුරෙදී...)

පාමංකඩ ‘කනේ මයිල්’ උන්නැහේ එහෙම කළායින්, ශ්‍රී ලාංකේය නාට්‍ය කලාවට අපේ මර්වින් බොතේජු එකතුවීම වැළකුණේය. (ඊට පස්සේ අපි හිතේ හැටියට ජෝගි නටන්නේ ට්‍රිප් එකක් ගියාම විතරය. සීමිත ප්‍රේක්ෂක පිරිසක් ඉදිරියේ විතරය.)

‘කෑමට රුසියෝ’ පිරිලා හිටි, නයිට් බසාර් එක තිබුණු ඉසව්වේ මට මීටර් වුණු මුල්ම කාරණය හතර අතින්ම පෙනුණු රතු පැහැය වැඩි චීන පන්නයේ සැරසිලියි.

රාත්‍රියේ වුණත් අඳුර යන්තමින්වත් හැංගිලා හිටියේ වීදියේ තිබුණු මේස යට විතරකි. ඒ තරමටම ලයිට්ය!

“මේ පාරවල් සේරම රෑට වහනවා. වාහන යන්නේ නෑ. රෑට විතරයි මේ කඩ අටවාගන්නේ.” එහෙම පාර පුරා අටවාගෙන තිබුණු වැඩිම හරියක් කෑම කඩ වාගෙය. වීදිය පුරාම මේස-පුටුය. අපට වාඩි වෙන්නට තැනක් හොයා ගත්තෙත් හරිම අමාරුවෙනි.

මගේ ‘සර්ව භක්ෂක’ බව තහවුරු කරගෙන ඉවර වෙලාය, ජෝ කෑම ඇණවුම් කළේ.

මට නම් චෝප්ස්ටික්වලින් හරඹ පුරුදු නෑ!

ඒ එකක්වත් සුවිසල් දීසි නොවිණි. විවිධ පන්නයේ; විවිධ වර්ණයේ; කෑම වර්ග රැසක්ම මේසය මතට ආවේය. ජෝත්, මිතුරු-මිතුරියනුත් ඒවායේ රස-ගුණ වැනුම් ඉදිරිපත් කළේ තරගයට මෙනි. “මේකත් රහයි; මේක ඊටත් වැඩිය රසයි; ඇයි මේක....?” එයාලා නම් ඒ හැම එකක්ම භුක්ති වින්දේ චොප්ස්ටික්වලිනි.

“මට නම් ඔව්වා පුරුදු නැහැ. අපේ රටේදී අපි කෑම කන්නේ අතෙන්.....”

චීන ක්‍රමයට බත් පිසීමේදී ඒ බත් ඇටවල එකට ඇලෙන ගතියක් තිබේ. එතකොට chopstickවලින් වුණත් ඒවා කෑම ලෙහෙසිය.

එදා තිබුණු කෑම අතරින් අදත් මට මැවී පෙනෙන්නේ විශේෂ බන්දේසියකි.

ඒ බන්දේසිය පුරා තිබුණේ අමු එළවලුය. පොතු ඇරලා, පිරිසිදු කරලා, හොඳින් සෝදා තිබුණු කැරට්, අර්තාපල්, ගෝවා, නිවිති, ළූණු ගස් වැනි වර්ග ගොඩක්ම ඒකෙය.... තවත් දීසියක කැබලි කළ මාළුය; පොතු හැර පිරිසිදු කළ ඉස්සෝ දීසියකුත්.....

“අමුවෙන්ද උඹලා මේවා කන්නේ?”

“මෙන්න මෙහෙමයි!”

සාමාන්‍යයෙන් ‘සවාන්’ එකක් වටා 6 දෙනෙක් වාඩි වෙති...

සිනාසුණු මිතුරු යුවතියක් එතැනම තිබුණු කුඩා ළිප දැල්වූවාය. ළිප උඩ කුඩා රවුම් බඳුනක වතුරය.

“මේ වතුර උතුරනකොට අපි එක-එක්කෙනාට පුළුවන්, මේ tray එකේ තියෙන කෑමවලින් තම-තමන් කැමති ජාතියක් මේකට දාලා තමුන්ට ඕනි තරමට තම්බගන්න.... ඔයාත් එහෙම කරලා බලන්නකො....” ජෝ කිව්වේය. එයාලා ඒ බඳුනට එළවලු, මාළු දැම්මෙත් චොප්ස්ටික්වලින් අල්ලලාය; හොඳ ලස්සනට-බුහුටිකමට ඒවා ඉවතට ගත්තෙත් ඒ ලී කූරු දෙකෙන්ම අල්ලලාය.

ඇත්තටම එහෙම කෑම ගැනීම අපටත් හුරු වෙනවා නම්..... එහි ඉතා හොඳ පැත්තකි මට පෙනෙන්නේ. සාමූහිකත්වය!

මුසල්මානුවන් අතරත් එහෙම පුරුද්දක් තිබේ.

මංගල්‍ය උත්සවයකදී පවා ඔවුන් ආහාර ගන්නේ හය දෙනෙකු බැගින් එකට වටවීගෙන එකම බඳුනකට බෙදා තිබෙන ආහාරයි: ‘සවාන්’ එකේ තිබෙන ආහාරයි.

මෙයාට හම්බ වෙන්නෙම පරණ.... (රාජ රාජ චෝල අවධියේ කහාපණ කාසි)

එදා අපට කිසිම හදිස්සියක් තිබුණේ නැත. නිවිහැනේ කතාබහ කරමින්; උසුළු-විසුළු කරමින්ය අප වැඩි වෙලාවක් ගත කළේ. හොඳම හරිය ආවේ අන්තිමටය. අර බන්දේසියේත්, දීසිවලත් තිබුණු එළවලු, මාළු තම්බාගෙන අවසානයේ එක යුවතියක් ළිප උඩ තිබුණු ජල බඳුනට ලුණු-ගම්මිරිස් එකතු කළාය. එයින් වීදුරුවක් මටත් වත්කොට දුන්නාය.

ඇත්තනේ! රසම රස සුප් එකක් නිකම්ම හැදිලාය!

එදාත් ජෝලා පිරිස එකතුවී මුදල් ගෙව්වා මිස මට වියදම් කරන්නට ඉඩ දුන්නේ නැත. මොකක්දෝ වාසනාවකුත් එක්ක වගේය මා ඉපදී තියෙන්නේ.

‘මෙයාට පීරා, හම්බ වෙන්නෙම ආදි ණයකාරයෝ. ෂුවර්! ඉස්සර ආත්මෙක මේකා ණයට දෙන එකෙක් වෙන්නැති....’ නෙවිල් කියයි; “එක මෝටර් සයිකලයක්වත් නැතිව හෙල්මට් හතක්ම ගත්තු එකානේ...” කියල මගේ පරණ හපන්කමුත් මතකයට නංවයි. 

දැන් ඒ කතාවලට තවත් එකක් එකතුවෙලා තිබේ.

අප සිව් දෙනෙකුගේ chat group එකට වෙනදාට වඩා ටිකාක් වැඩියෙන් මාත් දායක වෙද්දී, නෙවිල් ලියා තිබුණේ මෙහෙමය.

එහෙම වෙන්නේ එකම ෆ්‍රීකුවන්සියක් තියෙන කට්ටිය අතරෙ විතරයි!

‘මේ xකෝරිස්ගෙන්නේ මචං දැන් බේරෙන්න බැරි! මුගෙ කම්පියුටරේ කැඩිලම තියෙන්න දුන්න නං ඉවරයි. මහ ලොකුවට ලැප්ටොප් එකක් තෑග්ගට දුන්නා!’ (එයාලාට ගහන්නට මට ආයුධ දුන්නු ඒ කතන්දරය ‘ඇස් පෑදේවා -2’ පෝස්ටුවේ ලියවෙයි!)

දිග ලැයිස්තුවක් නොවුණත්, බ්ලොගය නිසාත් මට සමීප හිතවතුන්-හිතවතියන් කීප දෙනෙකු ලැබී තිබෙයි! මෙරටින් වගේම පිටරටිනුත්.... (ඕස්ට්‍රේලියාවේ ඉන්නා සිරිබිරිස් උන්නැහේ කියන විදිහට නම් ඒ හැමෝම එකම ‘ෆ්‍රීකුවන්සිය’ ඇත්තන්ය.) එයාලා දුරකතනයෙන් හරි සුවදුක් අසති; අඩුපාඩු තිබේදැයි විමසති.

කොරෝනා නිසා හදිසියේ ගෙදරට කොටු වුණු වෙලාවේ ‘සල්ලි තියේද?’ කියලාත් ඇසුවෝහ. මෙරට ඉන්න අයත් එහෙමය.

‘ඔයා ගෙදරම ඉන්නවා මිසක් එළියට යන්න එපා!’, ‘හාල් තුනපහ එළවලු අඩුවක් තියේ නම් කියන්න. අපි ගෙනත් දෙන්නම්.’, ‘නිමල් අයියට මොනවා හරි ඕනි නං කියන්න. කඩයක් කඩලා හරි ගෙනත් දෙනවා!’

මට ඒවා තවම මතකය! හොඳට මතකය!! එහෙම උදවිය ඇසුරට ලැබීම පොඩිපහේ වාසනාවක්ද?

මගේ හිතවත්තු වැඩි දෙනෙක් කල්‍යාණ මිත්‍රයෝ වෙති; වචීපරම මිතුරෝ නොවෙති.

කොරෝනා කරන විනම්බෑසිවල තත්ත්වය තවත් නරක වුණෝතින්.. 

බ්ලොග් හිතවතෙකු ඊයේ රත්නපුර ගිහින් එන ගමන් මට ගෙනත් දුන්නේ’ මියන දලු’ හා ‘කැරැන් කොකු’ දෙවගයයි. “නිමල් මේ වගේ ජාති කන්න ආසයිනෙ!” හිතවතාණෙනි, ස්තුතියි.

ඊයේ දවස මට හොඳ වුණත් සකල ශ්‍රී ලංකාවාසීන්ටම නරකය. මෙරටින් වැඩිම කොරෝනා ආසාදිතයන් සංඛ්‍යාව; 866ක් වාර්තාවී තිබුණේ ඊයේය. (ඔක්තෝබර් 23 වෙනිදා. අපේ තාත්තා; දිසානායක හේවගේ ගුණපාල තරුණයා රහුබැද්දේ විදානේලාගේ යසවතී නම්වූ බාල වයස්කාර තරුණියව විවාහ කරගෙන තියෙන්නෙත් ඔක්තෝබර් 23 වෙනිදාවකය!)

ඉතිං කොරෝනා කොරන විනම්බෑසිවල තත්ත්වය තවත් නරක් වුණොත්....?

එහෙම නොවේවා කියලය මා පතන්නේ; වුණත් ‘හැම කෙනෙකුටම තවත් කෙනෙකුගේ පිහිට ලැබේවා! කිසිවෙක් අසරණ නොවේවා!!’ කියලාය මා පතන්නේ. මට තියෙනවා වගේ වාසනාවක් අනෙක් හැමටමත් හිමි වේවා කියලාය මා පතන්නේ.

මුළු හදින්ම ඒ සුබ පැතුම පතමින්ය ‘හොංකොං’ ගමනේ විස්තර ඊළඟ කොටසටත් ගෙන යන්නේ....