ඩිංගෙන් Hong Kong හිරේ! -සිව්වෙනි කොටස

“ආපහු යන්න කලින් මගේ යාළුවන්ට තෑගි දෙන්න පොඩි-පොඩි ස්වනියර් ටිකුත් ගන්න ඕනි....”

පොඩි පොඩි තෑගි ගන්න හොඳ තැනකට යමු පස්සේ.......

“ඒකට අපි පස්සේ උඹව එක්ක යන්නම් හොඳ පැත්තකට. මේකේ වැඩියම තියෙන්නෙ කෑම කඩ..... ගිහිල්ලම බලමුකෝ... හැබැයි උඹේ පාස්පෝර්ට්, සල්ලි එහෙම පරෙස්සමෙන්.... ඔන්න හොඳ කල්පනාවෙන් ඉන්න වෙයි!”

එහෙම කිව්වේ ‘ජෝ’ ය.

මෙතෙක් මේ පෝස්ටු මාලාවේ කොටස් තුනක්ම ලියවෙනකල්ම මතක් කළත් ‘අකෘතඥ නිමල් දිසානායක’ට  ඒ ‘රත්තරං හොංකොං තරුණයා’ගේ නම මතක් කරගන්නට බැරි විණි. Out of sight – out of mind කියන්නේ සහතික ඇත්තකි. මට විතරක්ය කියල ඒක වෙනස් වේවිද?

එහෙම වුණත්, ඉදිරියටත් ඒ කණ්ඩායම ගැන ලියන්නටම වෙයි. ඒ නිසාම මෙතැන් සිට ඒ තරුණයාව ‘ජෝ’ නමෙන් කුලවද්දන්නට අවසර දෙනු මැනවි.

“කවදටද ජෝ අපි එහාට යන්නේ?”

ෆස්ලූල් ගොඩක්ම උනන්දු වුණේ ‘තරුණ හුවමාරු වැඩ සටහන්’ ගැනය!

ආයෙමත් චං-චිංග්-චුඋන්-චියෑං කතාබහක් ඒ කට්ටිය අතරේ.....

එක්කෙනෙක් අතේ තිබුණු ෆයිල් කවරයෙන් අපේ වැඩ සටහනේ විස්තර පත්‍රිකාවකුත් එළියට අරගෙන දිග ඇරගත්තේය. හොඳ ඉංගිරිසිය වහරන ජෝ දිගටම අපේ අතරමැදියා වුණේය.

“නිමල්, ප්‍රෝග්‍රෑම් එකේ විදිහට උඹලාව එක්ක යනවනේ අපේ Craft Centre එකක් බලන්න. එදාට අපි කවුරුවත් ඒ ගමන යන්න එන්නෑ.... අපි ඕනි තරම් එහාට ගිහින් තියෙන නිසා. එහෙ ගිහින් එන දවසේ හවසට අපි යමු නයිට් බසාර් එකට.” ජෝ කිව්වේ කණ්ඩායමේ යෝජනාවයි. “ඒක නෙවයි.... මෙහෙම කියනවට sorry නිමල්. මෙයාලා කියනවා..... අර පකිස්තාන්කාරයාට අපේ ගමන ගැන කියන්න එපාය කියලත්. එයා කියවන්න ගත්තාම එපා වෙනවලු..... නැවතිල්ලක් නැහැනෙ!”

අප සාකච්ඡා කරමින් හිටියෙත් ෆස්ලූල් නැති තැනකදීය.

එය අසීරු නොවිණි; ඒ සම්මන්ත්‍රණ ශාලාවේදී ෆස්ලූල් මහත්තයා අප සමඟ එකතු වෙනවාට වඩා- සහභාගීවන්නන් සමඟ තනි-තනිව කතා කරන්නට උත්සුකව හිටි බැවිනි.

එක මකුණයි ළමයෝ කන්නේ- වනමෝහිනී film එකට ජෝතිපාලයන් ගැයුවේ....

“හලෝ!’ කියාගෙන කෙනෙකු සමඟ එහෙම කතාවට වැටෙන මනුස්සයා, ඊළඟට එයාලගේ සංවිධානය ගැන විස්තර පත්‍රිකාවක් අමුත්තා අතට දෙයි.

“.... උඹලගේ රටේ youth exchange ප්‍රෝග්‍රෑම්ස් එහෙම තියෙනවා නං අපේ දුප්පත් රටටත් චාන්ස් එකක් දෙන්න අමතක කරන්න එපා. මෙන්න මගේ විසිටින් කාඩ් එකත්.... දන්නවනේ, මම තමයි IOGT රීජනල් කවුන්සිල් එකේත් සභාපති!”

මට පෙනුණු විදිහට නම් ඒ හාදයා, ඒ තරුණ වැඩ සටහනට ඇවිදින් හිටි හැම විදේශීය නියෝජිතයෙකුටම ‘තෙල’ බෙදීමට අමතක නොකළේය.

ඒ පකිස්තානු ජාතිකයා ගැන මට තියෙන ආකල්පය නම් එච්චර හොඳ එකක් නොවෙන බව දැනටමත් කියැවී අහවරය. “එක මකුණයි ළමයෝ කන්නේ - ඇයි ඔක්කොම මකුණො මරන්නේ’ කියලා එච්.ආර්. ජෝතිපාලයන්, කේ. රානිත් සමඟ ‘වන මෝහිනී’ චිත්‍රපටයට ගයා තිබුණේ කොච්චර කාලෙකට කලින්ද?

ඒ කියන කතාව සහතික ඇත්තය.

එකෙකු දෙන්නෙකුගේ අමනකම් දැකලා ජාතියක් ගැනම තීන්දු ගැනීම...

කොන්ද පණ නැති, හැඟුම් දඩමීමා කරගැනීම නියමෙට දන්නා උදවිය ඉදිරියේදී ‘වාලධිය දෙපරැන්ද අස්සේ ගහගන්නා එකෙකු- දෙන්නෙකු- තුන්දෙනෙකු හින්දා ජාතියක් ගැනම තීන්දු ගත හැකිද? ඊයේ පෙරේදා ඒ විහිළු දැක ‘හිකෙන් පුනා වෙවී’ ඉඳිද්දීත්.... අපේ ආදරණීය පාඨකයන් ගොඩ දෙනෙකුම කලින් පෝස්ටුවට එවා තිබුණු comments කියවද්දීත්..... මට හිතුණේ එකකි.

‘එකෙකුගේ මට්ටම දැකලා පොදුවේ තීන්දු ගැනීම වැරදිය!’; මොළයේ එකම තට්ටුවක්වත් අකර්මණ්‍යවීමට ඉඩ දීම ගොන්කමකි!! 

හොඳ පකිස්තානුවොත් ඉන්නවා විය යුතුමය, මට හමුවී නැතිවාට. ඒ බවටත් සාක්ෂ්‍ය කමෙන්ට්ස්වලින්ම ලැබිලා තිබෙයි.

කොහම වෙතත්, මා නම් හොංකොං අත්කම් මධ්‍යස්ථානයට (එහි නිවැරදි නම මට මතක නැත.) යන්නට සැදී-පැහැදී හිටි බව කියන්නටම ඕනෑය. ඒ නම ඇහුණාම මගේ හිතේ මැවී තිබුණේ අපේ රටේ තියෙනවා වගේ තැනකි.

71 කැරලිකාර සිරකරුවන් හදා තිබුණු පොල් කෙඳි මාලයක් හා පෙන්ඩන්ට් එකක්....

අතිසූක්ෂ්ම අත්කම් නිර්මාණයන්ය; මගේ හිතේ සිත්තම්වී තිබුණේ!

‘හොංකොං වුණාට මෙහෙවත් අර පොල් කෙඳි මාලයක් තියෙන්න බැරි නැහැනෙ!’ සත්තෙන්ම, මේ ‘simple ගොයියා’ එදා එහි ගියේ එහෙමත් හිතාගෙනය.(71 කැරැල්ල වැරදී අවුරුදු ගණනාවක් හිරබත් කමින් සිට පැමිණි RPR ළඟ තිබුණු, සිර ගෙදරදී හැදූ පොල් කෙඳි මාලයක් දුටු දවසේ හිට එවැන්නක් හිමි කර ගැනීමට පුදුම තණ්හාවකි; මට තිබුණේ. 

එහි තිබුණු අතිසියුම්කමටය මගේ හිත ගියේ. ඉන් පසුව මම එවැනි පොල් කෙන්දෙන් ගෙතූ මාලයක්වත්, පෙන්ඩන්ට් එකක්වත් නොදුටුවෙමි. දැන් සිරි ලංකාවේ පොල්කටුවලින් නම් මනරම් නිර්මාණ නිපදවෙයි!)

තරුණ සමුළුවේ අපේ නඩය ඒ කලා කෘති නිපදවෙන තැනට ගෙන ගියේ ලොකු, සුඛෝපභෝගී බස් කිහිපයකිනි.

ඊට අවුරුදු 25කට විතර පස්සේ, පළමුවෙනි වතාවට බත්තරමුල්ලේ ‘අපේ ගම’ මධ්‍යස්ථානයට ගියාම නම් එදා මගේ හිතේ ඇඳී තිබුණු ‘අත්කම් මධ්‍යස්ථානය’ හැබැහින් දැක ගන්නට වාසනාව ලද්දෙමි. ඊට පසුවත් කිහිප වතාවක්ම එහාට ගියා නොවෙයි, යන්නට වුණේය. අරයා-මෙයා එක්ක...

‘අපේ ගම’ත් ටිකෙන් ටික ජරාවාස වෙමින් යනවාවත්ද?

එහෙත් පළමු වතාවේ අපේ ගමට ගියාම දැනුණු සතුට එන්න-එන්නම ‘තීව්‍ර’ වෙච්චි විත්තියත් නොකිව්වොත් හරි මදිය. එහෙම වුණේ, අපේ ඇත්තම ගම්වලටත් වඩා ඉක්මනින් අපේ ගම දිරාපත් වෙමින්; පාලු වෙමින් යනවා දැක්කාමය. සමහර ගමේ ගෙවල් නාටු බල්ලොන්ටම සින්නවී තියෙන හැටි දැක්කාමය.

‘හොංකොං අත්කම් මධ්‍යස්ථානය විසල් ගොඩනැඟිලි සංකීර්ණයකි’ කියලා විතරය මා කියන්නේ.

දූවිල්ලෙන් වැසුණු තැන්, ගරා වැටුණු තැන්, නිසි ලෙස නඩත්තු කරන්නට අමතක කළ තැන්, කුක්කුරයන්ට ඇරුණු තැන් මහජන මුදල් වියදම් කරමින් පවත්වාගෙන යන්නේ අප පමණය! (දෙවසරකට පෙර තත්ත්වයයි මා කියන්නේ. දැන් අපේ ගමත් හමුදාවෙන් පවත්වාගෙන යනවාද කියා නොදනිමි! අපේ වගේම, දැන් හොංකොංවල වැඩත් බල්ලට ගිහිංද කියලාත් මම නොදන්නෙමි!)

ඉත්තින්... ඉත්තින්... එදා මගේ හිත බිඳුණේය; බලාපොරොත්තුව නෂ්ටප්‍රාප්ත වුණේය.

‘හොඳ මහත්තය වගේ උදව්වක් කරන්න දන්නවා නම්.....’ මම හිතවත් රසික Pra Jay මහත්තයාගෙන් ඉල්ලීමක් කළෙමි. එහෙම කළේ බැරිම තැනය; අන්තර්ජාලයේ කරක් ගහලා-ගහලා සෑහෙන වෙලාවක් හොංකොං අත්කම් මධ්‍යස්ථාන ගැන හොයා බලලාත් හම්බ වුණේ නැති තැනය.

එකම විදිහේ මාර්බල් හෝ ජේඩ් ගල් නිර්මාණ හදා ගන්නට....

'මගේ හොංකොං ගමනේදී ගියා එහෙ craft centre එකක් බලන්න. නමවත් විස්තරවත් හරියටම මතක නැහැ. පහතින් තියෙන්නේ ඒ ගැන මතකයේ තියෙන මං ලියන්න හදන ටිකයි. තරහ නැතිව ඒකට ගැළපෙන foto එකක් හොයාගන්න විදිහක් කියනවද?’

අප කැටුව ගිය හැම තැනම තිබුණේ යන්ත්‍රවලින් කෙරෙන වැඩය. එහෙත් එව්වා සේරම විස්කම් නිර්මාණයන්ය.

මට හොඳටම හිතේ ඇඳී තියෙන්නේ ලොකු මුහුණක් කැටයම් කෙරුණු විදිහය. කලින්ම නිමවා තිබුණු ඉතා කලාත්මක ශෛලමය මුහුණක් ආධාරකයක රඳවා තිබිණි. එයට ස්පර්ශ වෙන අඬු-පඬු ගොඩකි. ඒ අසලම තවත් මේසයක් උඩ තිරුවානා කුට්ටියකි. එහි හතර වටේමත් අඬු-පඬුය.

යන්තරේ කිරියා කෙරෙව්වා විතරය. මෙන්න බොලේ, අර කිරිගරුඬ කුට්ටියෙන් මුල් මුහුණ වගේම මූණක් කැපෙනවා!

ඒ පණිවිඩය යවලා විනාඩි දෙක-තුනකදී Pra Jay උන්නැහේ links දෙකක්ම එව්වේය.

නයිට් බසාර් එක වැඩියෙන්ම ආලෝකවත් වුණේ රතු පාටින්ය....

ඒවාට ගිහින් බැලුවාමය පෙනුණේ! අර ගල් කුට්ටි ජේඩ් කුට්ටි වෙන්නට ඇති..... මාර්බල් වෙන්නටත් ඇති... මොනවා වුණත් කමක් නෑ.

ඒ linksවලට ගිහින්ම බලන්නට වටියි!

‘කෙනෙකුට ඇති ලොකුම වාසනාව තමන්ට අවශ්‍ය හැම දේම තමන් සතුව තිබීමය. ඒවා තමන් සතුව නොමැති නම්, -තියෙන්නේ කොහේදැයි කියලා දැනගෙන- සිටීමය.’ ඒ පණ්ඩිත වාක්කිය මං හොඳින්ම අත්දුටු සත්තක එකකි. මේ වතාවෙත් හරි ගියේ ඒකමය. ස්තුතියි, ගොඩක්ම ස්තුතියි Pra Jay!

සිරා-බිරා යමක් තදින්ම හිතට වැදුණාම වෙනින් සිල්ලර දේවල් අමතක වෙන ගතියක් මට තියෙනවාය. ඔයාලටත් එහෙමද?

මං කලිනුත් කිව්වේ... කොළඹ මහ ඉස්පිරිතාලේ මහ පාන්දර ඉඳියාප්ප විකුණන්නට යනකොට මරුමුසු සිස්ටර්ට බයේ ‘මෝචරිය' ළඟ හැංගුණු හැටි... ඒ වෙලාවේ සිස්ටර් ගැන වගේම, මේ මධ්‍යස්ථානයට ගිය ගමන ගැනත් මගේ හිතට කාවැදී; නොමැකී තිබ්බේ ඒ යන්තරේ ගැන විතරය! 

හිතක හැටි! එතැන තිබුණු අච්චර සංකීර්ණ; අපූරු යන්තර-සූත්තර සිරා-බිරා වැඩ ගැන මතක නැතත් නයිට් බසාර් එකේ සංචාරය ගැන නම් මගේ ‘fotoජෙනික් memorryය’ තවම අලුත්ය.

ජීවන රඟ මඬලින් බස ගිය රතු හැට්ටකාරිය මර්වින්ගේ කිට්ටු ඥාතිවරියකි!

ගිය සතියේ ‘රතු හැට්ටකාරිය’ දිවි රඟමඬලින් නික්ම ගියාය! (ඇයට නිවන් සුව!) අනුලා බුලත්සිංහලගේ අදරැති සැමියා ‘රතු හැට්ටකාරී’ විතරක් නොවේ හැදුවේ, ‘තාරාවෝ ඉගිලෙති’ත් හැදුවේය. ඒක මතක් වුණේ මෙතැනටම ඔබින අපූරු නාට්‍ය ගීතයක් නිසාවෙනි.

‘කෑමට රුසියෝ - මේ සිංගප්පූරුවේ වැසියෝ - උස්මුරුතාවට කන්නට දුන්නොත් - හිස් ගෙඩියත් දන් දෙනවෝ!’

සිංගප්පූරුවට ගිහින් නැතත් මගේ හිතේ තියෙන්නේ එහෙත් හොංකොං වගේමය කියලයි. විශේෂයෙන් ‘නයිට් බසාර්’!

රොඩ්නි වර්ණකුලගේ අර ගීය ඇහෙන වාරයක් පාසා මම ඒ රාත්‍රියට යන්නෙමි. මර්වින්ලාගේ තාත්තට; කනේ මයිල් උන්නැහෙවත් එතකොට මතක් වෙනවාමය.

‘ලොකු අයියා ඒ නාට්ටියට මාවත් ගත්තා....’ කාලයකට ඉස්සර දවසක ‘කඩේට පලයං’ ගීතය ගයා පෙන්වමින් ඔහු කීවේය.

‘.... අපේ තාත්තා හිටි ගමන් කඩාගෙන ආවා රිහසල් කරන තැනට. දන්නවනේ නිමලො එයාගේ හැටි. “මේ, උඹ ඕනි නාඩගමක් නටා ගනිං... මගේ කොල්ලව ඔව්වාට ගාවා ගන්නවත් එපා!” කියලා මාව ගෙදර ඇදගෙන ආවා.’

අපි ජෝගි නටන්නේ.... (මර්වින්, ශමල්, රවිඳු සමඟ නිදි- 2013 ඉලුක්කුඹුරෙදී...)

පාමංකඩ ‘කනේ මයිල්’ උන්නැහේ එහෙම කළායින්, ශ්‍රී ලාංකේය නාට්‍ය කලාවට අපේ මර්වින් බොතේජු එකතුවීම වැළකුණේය. (ඊට පස්සේ අපි හිතේ හැටියට ජෝගි නටන්නේ ට්‍රිප් එකක් ගියාම විතරය. සීමිත ප්‍රේක්ෂක පිරිසක් ඉදිරියේ විතරය.)

‘කෑමට රුසියෝ’ පිරිලා හිටි, නයිට් බසාර් එක තිබුණු ඉසව්වේ මට මීටර් වුණු මුල්ම කාරණය හතර අතින්ම පෙනුණු රතු පැහැය වැඩි චීන පන්නයේ සැරසිලියි.

රාත්‍රියේ වුණත් අඳුර යන්තමින්වත් හැංගිලා හිටියේ වීදියේ තිබුණු මේස යට විතරකි. ඒ තරමටම ලයිට්ය!

“මේ පාරවල් සේරම රෑට වහනවා. වාහන යන්නේ නෑ. රෑට විතරයි මේ කඩ අටවාගන්නේ.” එහෙම පාර පුරා අටවාගෙන තිබුණු වැඩිම හරියක් කෑම කඩ වාගෙය. වීදිය පුරාම මේස-පුටුය. අපට වාඩි වෙන්නට තැනක් හොයා ගත්තෙත් හරිම අමාරුවෙනි.

මගේ ‘සර්ව භක්ෂක’ බව තහවුරු කරගෙන ඉවර වෙලාය, ජෝ කෑම ඇණවුම් කළේ.

මට නම් චෝප්ස්ටික්වලින් හරඹ පුරුදු නෑ!

ඒ එකක්වත් සුවිසල් දීසි නොවිණි. විවිධ පන්නයේ; විවිධ වර්ණයේ; කෑම වර්ග රැසක්ම මේසය මතට ආවේය. ජෝත්, මිතුරු-මිතුරියනුත් ඒවායේ රස-ගුණ වැනුම් ඉදිරිපත් කළේ තරගයට මෙනි. “මේකත් රහයි; මේක ඊටත් වැඩිය රසයි; ඇයි මේක....?” එයාලා නම් ඒ හැම එකක්ම භුක්ති වින්දේ චොප්ස්ටික්වලිනි.

“මට නම් ඔව්වා පුරුදු නැහැ. අපේ රටේදී අපි කෑම කන්නේ අතෙන්.....”

චීන ක්‍රමයට බත් පිසීමේදී ඒ බත් ඇටවල එකට ඇලෙන ගතියක් තිබේ. එතකොට chopstickවලින් වුණත් ඒවා කෑම ලෙහෙසිය.

එදා තිබුණු කෑම අතරින් අදත් මට මැවී පෙනෙන්නේ විශේෂ බන්දේසියකි.

ඒ බන්දේසිය පුරා තිබුණේ අමු එළවලුය. පොතු ඇරලා, පිරිසිදු කරලා, හොඳින් සෝදා තිබුණු කැරට්, අර්තාපල්, ගෝවා, නිවිති, ළූණු ගස් වැනි වර්ග ගොඩක්ම ඒකෙය.... තවත් දීසියක කැබලි කළ මාළුය; පොතු හැර පිරිසිදු කළ ඉස්සෝ දීසියකුත්.....

“අමුවෙන්ද උඹලා මේවා කන්නේ?”

“මෙන්න මෙහෙමයි!”

සාමාන්‍යයෙන් ‘සවාන්’ එකක් වටා 6 දෙනෙක් වාඩි වෙති...

සිනාසුණු මිතුරු යුවතියක් එතැනම තිබුණු කුඩා ළිප දැල්වූවාය. ළිප උඩ කුඩා රවුම් බඳුනක වතුරය.

“මේ වතුර උතුරනකොට අපි එක-එක්කෙනාට පුළුවන්, මේ tray එකේ තියෙන කෑමවලින් තම-තමන් කැමති ජාතියක් මේකට දාලා තමුන්ට ඕනි තරමට තම්බගන්න.... ඔයාත් එහෙම කරලා බලන්නකො....” ජෝ කිව්වේය. එයාලා ඒ බඳුනට එළවලු, මාළු දැම්මෙත් චොප්ස්ටික්වලින් අල්ලලාය; හොඳ ලස්සනට-බුහුටිකමට ඒවා ඉවතට ගත්තෙත් ඒ ලී කූරු දෙකෙන්ම අල්ලලාය.

ඇත්තටම එහෙම කෑම ගැනීම අපටත් හුරු වෙනවා නම්..... එහි ඉතා හොඳ පැත්තකි මට පෙනෙන්නේ. සාමූහිකත්වය!

මුසල්මානුවන් අතරත් එහෙම පුරුද්දක් තිබේ.

මංගල්‍ය උත්සවයකදී පවා ඔවුන් ආහාර ගන්නේ හය දෙනෙකු බැගින් එකට වටවීගෙන එකම බඳුනකට බෙදා තිබෙන ආහාරයි: ‘සවාන්’ එකේ තිබෙන ආහාරයි.

මෙයාට හම්බ වෙන්නෙම පරණ.... (රාජ රාජ චෝල අවධියේ කහාපණ කාසි)

එදා අපට කිසිම හදිස්සියක් තිබුණේ නැත. නිවිහැනේ කතාබහ කරමින්; උසුළු-විසුළු කරමින්ය අප වැඩි වෙලාවක් ගත කළේ. හොඳම හරිය ආවේ අන්තිමටය. අර බන්දේසියේත්, දීසිවලත් තිබුණු එළවලු, මාළු තම්බාගෙන අවසානයේ එක යුවතියක් ළිප උඩ තිබුණු ජල බඳුනට ලුණු-ගම්මිරිස් එකතු කළාය. එයින් වීදුරුවක් මටත් වත්කොට දුන්නාය.

ඇත්තනේ! රසම රස සුප් එකක් නිකම්ම හැදිලාය!

එදාත් ජෝලා පිරිස එකතුවී මුදල් ගෙව්වා මිස මට වියදම් කරන්නට ඉඩ දුන්නේ නැත. මොකක්දෝ වාසනාවකුත් එක්ක වගේය මා ඉපදී තියෙන්නේ.

‘මෙයාට පීරා, හම්බ වෙන්නෙම ආදි ණයකාරයෝ. ෂුවර්! ඉස්සර ආත්මෙක මේකා ණයට දෙන එකෙක් වෙන්නැති....’ නෙවිල් කියයි; “එක මෝටර් සයිකලයක්වත් නැතිව හෙල්මට් හතක්ම ගත්තු එකානේ...” කියල මගේ පරණ හපන්කමුත් මතකයට නංවයි. 

දැන් ඒ කතාවලට තවත් එකක් එකතුවෙලා තිබේ.

අප සිව් දෙනෙකුගේ chat group එකට වෙනදාට වඩා ටිකාක් වැඩියෙන් මාත් දායක වෙද්දී, නෙවිල් ලියා තිබුණේ මෙහෙමය.

එහෙම වෙන්නේ එකම ෆ්‍රීකුවන්සියක් තියෙන කට්ටිය අතරෙ විතරයි!

‘මේ xකෝරිස්ගෙන්නේ මචං දැන් බේරෙන්න බැරි! මුගෙ කම්පියුටරේ කැඩිලම තියෙන්න දුන්න නං ඉවරයි. මහ ලොකුවට ලැප්ටොප් එකක් තෑග්ගට දුන්නා!’ (එයාලාට ගහන්නට මට ආයුධ දුන්නු ඒ කතන්දරය ‘ඇස් පෑදේවා -2’ පෝස්ටුවේ ලියවෙයි!)

දිග ලැයිස්තුවක් නොවුණත්, බ්ලොගය නිසාත් මට සමීප හිතවතුන්-හිතවතියන් කීප දෙනෙකු ලැබී තිබෙයි! මෙරටින් වගේම පිටරටිනුත්.... (ඕස්ට්‍රේලියාවේ ඉන්නා සිරිබිරිස් උන්නැහේ කියන විදිහට නම් ඒ හැමෝම එකම ‘ෆ්‍රීකුවන්සිය’ ඇත්තන්ය.) එයාලා දුරකතනයෙන් හරි සුවදුක් අසති; අඩුපාඩු තිබේදැයි විමසති.

කොරෝනා නිසා හදිසියේ ගෙදරට කොටු වුණු වෙලාවේ ‘සල්ලි තියේද?’ කියලාත් ඇසුවෝහ. මෙරට ඉන්න අයත් එහෙමය.

‘ඔයා ගෙදරම ඉන්නවා මිසක් එළියට යන්න එපා!’, ‘හාල් තුනපහ එළවලු අඩුවක් තියේ නම් කියන්න. අපි ගෙනත් දෙන්නම්.’, ‘නිමල් අයියට මොනවා හරි ඕනි නං කියන්න. කඩයක් කඩලා හරි ගෙනත් දෙනවා!’

මට ඒවා තවම මතකය! හොඳට මතකය!! එහෙම උදවිය ඇසුරට ලැබීම පොඩිපහේ වාසනාවක්ද?

මගේ හිතවත්තු වැඩි දෙනෙක් කල්‍යාණ මිත්‍රයෝ වෙති; වචීපරම මිතුරෝ නොවෙති.

කොරෝනා කරන විනම්බෑසිවල තත්ත්වය තවත් නරක වුණෝතින්.. 

බ්ලොග් හිතවතෙකු ඊයේ රත්නපුර ගිහින් එන ගමන් මට ගෙනත් දුන්නේ’ මියන දලු’ හා ‘කැරැන් කොකු’ දෙවගයයි. “නිමල් මේ වගේ ජාති කන්න ආසයිනෙ!” හිතවතාණෙනි, ස්තුතියි.

ඊයේ දවස මට හොඳ වුණත් සකල ශ්‍රී ලංකාවාසීන්ටම නරකය. මෙරටින් වැඩිම කොරෝනා ආසාදිතයන් සංඛ්‍යාව; 866ක් වාර්තාවී තිබුණේ ඊයේය. (ඔක්තෝබර් 23 වෙනිදා. අපේ තාත්තා; දිසානායක හේවගේ ගුණපාල තරුණයා රහුබැද්දේ විදානේලාගේ යසවතී නම්වූ බාල වයස්කාර තරුණියව විවාහ කරගෙන තියෙන්නෙත් ඔක්තෝබර් 23 වෙනිදාවකය!)

ඉතිං කොරෝනා කොරන විනම්බෑසිවල තත්ත්වය තවත් නරක් වුණොත්....?

එහෙම නොවේවා කියලය මා පතන්නේ; වුණත් ‘හැම කෙනෙකුටම තවත් කෙනෙකුගේ පිහිට ලැබේවා! කිසිවෙක් අසරණ නොවේවා!!’ කියලාය මා පතන්නේ. මට තියෙනවා වගේ වාසනාවක් අනෙක් හැමටමත් හිමි වේවා කියලාය මා පතන්නේ.

මුළු හදින්ම ඒ සුබ පැතුම පතමින්ය ‘හොංකොං’ ගමනේ විස්තර ඊළඟ කොටසටත් ගෙන යන්නේ....