හිනා වෙන්න හිනා - පස්වෙනි කොටස

මෙහෙම ඒවාට වල්කතා කියලා කියන අයගේ වැඩ හොයලා බැලුවොත්... 

හිත ගැස්සෙන නිසා මේ දවස්වල එක වතාවක් ප්‍රවෘත්ති බැලුවම ඇතිය කියලත් කවුදෝ වියතෙක් කියලා තිබ්බනේ! රටේ මිනිස්සු දැන් එයාලට හිකෙන් පුනා වෙන හින්දා, හිනා වෙන්න එපා කියලත් කියයිද මන්දා තව ටික දවසක් යනකොට.......

එහෙමයි පසුගිය කොටස නැවැත්තුවේ....
‘හිනා වෙන්න හිනා’ පොතේ කතන්දර ටික ඉදිරිපත් කරනවා වුණත්, ඒ අතරට මගේ අටුවා-ටීකාත්... කාලීන අනුපානත් එකතු කරන්නම වෙනවා. මොකෝ කියනවා නං මේ බ්ලොග් එක ලියනවා මිස, මං පත්තරවලට ලියන එකක්යැ? අලුතින් එකතු වෙන කාරණා පස්සේ ලියන්න කියලයැ.

“අනේ මහත්තයෝ, මෙහෙම ඒවාට වල්කතා කියලා කියන අයගේ වැඩ හොයලා බැලුවොත්... ඒ කාලේ හේමපාල මුනිදාස මහත්තයල වගේ අය ‘ලටපට’, ‘අතිරස’ කරද්දීත්.... මු. අරුක්ගොඩලා ‘සිනා’ පත්තරේ කරද්දීත් සමහරු බැන්නා කුණුහරුප කියලා... ඒවා ගණන් ගන්න එපා.....” මතකයිනෙ, කැලණියේ ගෝනවල ජෙරාඩ් ප්‍රනාන්දු මහත්තයා කියපු විත්තිය පහුගිය කොටසේදී මම කිව්වා.

ජෙරාඩ් ප්‍රනාන්දු මහත්තයා මට දීල තිබුණේ එතුමා වැඩ කළ ආයතනයේ දුරකතන අංකය විතරයි. දැන් ඒ අංකයත් වැඩ නැහැ. නැත්තං මං උන්නැහේට කියනවා මේ පහළින් උපුටලා දක්වන ටික කියවන්නය කියලා.

‘.... ලිංගික සංසර්ගයයි ආදරයයි, බලයයි, අරකයි, මේකයි අතර සම්බන්ධය ඇත්තටම සමාජ ගොඩනැංවීම්. ලිංගික සංසර්ගයේ යෙදීමේ අවශ්‍යතාවත් කනවා බොනවා වගේම එකක්. ඒකෙදි වෙන මොන මගුලක්වත් නැතුව අපි හු_මුද කියලා කැමැත්ත විමසන එකේ වුණත් මට නම් කිසිම අවුලක් පෙනෙන්නෙ නැහැ. කැමති නැතිනම් මං කැමති නැහැ කියන එක පිළිගන්න එක තමයි මිනිස් ශිෂ්ටත්වය කියන සමාජ ගොඩනැගීම. එහෙම නැතුව, බලෙන් කරන්න යාම හෝ අරූ මගෙන් හු_මුද ඇහුවා, ඌ වල්, ඌට නෙළමු කිය කිය නීති විරෝධී ජනරාශි බලමුළු ගන්වාගන්න එක මම නම් හිතන්නෙ ගෝත්‍රික වැඩ.

ලිංගික අසහනයෙන් පෙළෙන අපට ‘වල් දාර්ශනිකයකු’ අසුවීම.

අනෙක් පැත්තෙන්, ලිංගික සංසර්ගය බලය කියන සංකල්පය ඔස්සේ....’

අද; ජුනි 30 වෙනිදා, අජිත් පැරකුම් ජයසිංහ ‘ප්‍රජා’ බ්ලොග් අඩවියේ පළ කර තිබුණු ‘ලිංගික අසහනයෙන් පෙළෙන අපට ‘වල් දාර්ශනිකයකු’ අසුවීම’ post එකෙනුයි මං ඒ චුට්ට හොරා ගත්තේ.

මානව ශිෂ්ටත්වය මොකක්ද කියන එක කාලෙන්-කාලයට වෙනස් වෙනවා වගෙයිද?
නිගමනයකට එන්නට කලින් මේ ටිකත් කියවමු. ජෙරාඩ් පෙරේරා මහත්තයා එවූ ‘අතිරස’ කලාප පිටුවක (‘රොඩු කැප්ටන්’ යන අන්වර්ථ නාමයෙන් පළවී තිබුණු) -චී! චී!! පලේ පල් වැඩ- ලිපියෙන් ටිකකි මේ.

‘... මේ යකාගේ, මේ යකාගේ කිව්වේ ඒ මයෙ මිත්‍රයාගේ හුටපට සේරම ඒකි දන්නවා. ඒ වාගේම ඒකිගෙත් සමහර පුංචි සෙල්ලන් බෙල්ලන් එයත් දන්නවා. එහෙම උනාට මොකෝ කවමදාකවත් නොවෙයි මේ දෙපල අමනාප වුණේ. කොහොමද ඕයි අමනාප වෙන්නෙ, දෙන්නගෙ හුටපට දෙන්නම දැනගන ඉන්නකොට. අම්මප ඕයි! අනිත් ඈයොත් ඔහොම නම් අපේ මේ සිරිලංකාව දිව්‍යපුරයක් නොවැ. කතන්දරේ සීරියස් එක ඕක නොවෙයි.

එක දවසක් මේ හාදයාගේ ගෑනු බ්‍රෝකර් කෙනෙක් මෙයාට බඩුවක් දෙනවයි කියලා මෙයාගෙන් අත්තිකාරන් ගත්තා. බ්‍රෝකර් කිව් තැනට මේ හාදයත් හවස ගියා.
බොරු කියන්නේ මොටද, තැන හෝටලයක්. එතෙන්ටයි එයා ගියේ. ගිහින් බ්‍රෝකර් කිව් විදියට ගියා කාමරේ ළඟට, ඇරියා දොර, ගියා ඇතුළට.
මේ ඉන්නේ ගිරිදේවි වගේ එයාගේ පවුල. එයා උඩ බලා ගත්තා. ඒකි බිම බලා ගත්තා.

එදා තමයි දෙන්නට දෙන්න බ්‍රෝකර්වරු තියාගෙන කතන්දර ඇට් කරන බව දැන ගත්තේ. නමුත් මිත්‍රයා! දෙන්නම තවම පවුල් කනවා. මොකටද ඕයි ඔහොම පවුල්. චී! චී! පලේ පල් වැඩ.’

ඒ ‘අතිරස’ කලාපයේ පළවී තිබුණු දැන්වීම් රැසක්ම....

එකල බස- සමාජ ස්වභාවය- වෙළෙඳ දැන්වීම් ආදිය ගැනත් යන්තම් අවබෝධයක් ලබා ගැනීමට ඒ පිටුව උදව් වෙයි. (ඒ ‘අතිරස’ කලාපයේ පළවී තිබුණු දැන්වීම් රැසක්ම ‘සාලා මිශ්‍රි හල්වා’ නම්වූ වාජීකරණ ඔසුවක් ගැනය.)

ඔසුවක්? ඔව්, ඔව්, ඔව්. අත්දුටු බෙහෙතක් ගැනයි ‘හිනා’ පොතේ 25 වෙනි කතාවත්.

25. ප්‍රථමාධාරය

සිල්වා නෝනා සුපර් මාර්කට් එකට යද්දී පාර අයිනේ සෙනඟ පිරිලා ඉන්නවා දැක්කා. එයාත් දඩිබිඩියේ එතැනට ගිහිල්ලා සෙනඟ අස්සෙන් එබිලා බැලුවා.

‘අපොයි දෙයියනේ!’
වයසක මනුස්සයෙක් බිම වැටිලා ඉන්නවා.

සිල්වා නෝනා සෙනඟ පීරාගෙන ඉස්සරහට ගියා.
“ඔහොම බලා ඉඳලා හරි යන්නෙ නෑ. විගහට බ්‍රැන්ඩි ටිකක් හොයාගෙන ඇවිත් මේ අසරණ මනුස්සයට පොවනවා.... එතකොට හරි යයි!” සිල්වා නෝනා කිව්වා.

“ඕනේ නෑ.... මං ඇම්බියුලන්ස් එකකට ෆෝන් කරන්නම්. එතකොට මේ මහත්තයව ඉස්පිරිතාලෙකට එක්කං යයි!” තව එක්කෙනෙක් කිව්වා.

“ටිකක් පවන් ගහලා බලමු!” ඒ තවත් කෙනෙක්.

“මං මේ වතුර ටිකක් ගෙනාවා. ඉහලා බලමු...” වතුර වීදුරුවකුත් උස්සගෙන ආව තවත් කෙනෙක් යෝජනා කළා.

“බ්‍රැන්ඩි ටිකක් පෙව්වා නං ටක් ගාලා හරි යයි.” සිල්වා නෝනා ආයෙමත් කිව්වා.

ඒ වෙලාවෙයි වැටිලා හිටිය මහත්තයා බොහොම අමාරුවෙන් ඇස් ඇරියේ.
“මේ රත්තරං නෝනා කියන එක කරනවලකෝ ඕයි.” එහෙම කියලා මහත්තයා ආයෙමත් ඇස් වහගත්තා.

උඹලගෙ අක්කගෙ ටියුෂන් ගැනිල්ල වගේ තමයි. ඉගෙන ගන්න යන්න...

26. ජනතාව

තාත්තා රූපවාහිනිය ක්‍රියාත්මක කරවා පත්තරය දිග හැර ගත්තේය. පොඩි එකාට කරන්නට දෙයක් නැත. තාත්තා පත්තරය පෙරළයි; රූපවාහිනියත් බලයි. ඒ ප්‍රවෘත්ති ප්‍රචාරය සිදු වෙද්දීය.
එදා පොඩි එකාත් රූපවාහිනී ප්‍රවෘත්ති නැරඹුවේය. එසේ නරඹන අතරතුර ඔහුට නොවැටහෙන දේ තාත්තාගෙන් විමසන්නටද පටන් ගත්තේය.

“ආණ්ඩු පක්ෂය කියන්නේ මොකක්ද තාත්තේ?”

“ඒකෙන් තමයි රට පාලනය කරනවා කියල කියන්නේ... හැබැයි, මේ ලෝකේ දෙයක් කරගන්න බෑ.... නමට විතරයි ලොකුකම....” එසේ කියූ තාත්තා වටපිට බලා සෙමින් කීවේ ‘...හරියට මේ මං වගේ!’ කියායි.

තවත් සුළු වෙලාවකින් දෙවෙනි ප්‍රශ්නයද විමසනු ලැබිණි. “විරුද්ධ පක්ෂය කියන්නේ මොහොකටද?”

තාත්තා නැවතත් වටපිට බැලුවේය. “විරුද්ධ පක්ෂය කියන්නෙ පුතේ, උඹලගෙ අම්මා වගෙමයි. ඕනෑ එකටයි- එපා එකටයි ඔක්කොටම විරුද්ධ වෙනවා.... ආණ්ඩු පක්ෂය කියන ඕනිම දේකට විරුද්ධ පක්ෂේ විරුද්ධයි....”

පොඩි එකාට ඒ ටික හොඳ හැටි වැටහිණි. ඒත් ඔහු නිහඬව සිටියේ තවත් විනාඩි කිහිපයකි.

“තාත්තෙ... තාත්තේ.... එතකොට වෘත්තීය සමිති නායකයො....?”

“උන් පුතේ.... උඹලගෙ ලොකු අයියා වගේ. පොඩ්ඩ බැරි වෙන්න බෑ, රටම දෙවනත් කරනවා... කරන දේකුත් නෑ. නොකරන දේකුත් නෑ...”

ඒ ටික තේරුම් ගන්නට ටික වෙලාවක් කල්පනා කරමින් සිටි පොඩි එකාට තවත් වචනයක තේරුම දැන ගන්නට අවශ්‍ය විණි.
“විශේෂ කොමිසම..... විශේෂ කොමිසම....”

උඹට වගේම ජනතාවටත් තියෙන්නේ, දෙන දෙයක් කාල-බීලා දෙයියනේ කියලා... 

“ආ, ඒක පුතේ- ආණ්ඩු පක්ෂේ අය එයාලගේ කාට-කාට හරි වැඩිය මහන්සි නොවී හම්බ කර ගන්න හදලා දෙන දෙයක්... උඹලගෙ අක්කගෙ ටියුෂන් ගැනිල්ල වගේ තමයි. ඉගෙන ගන්න යන්න බස් ගාස්තු දෙන්න ඕනි....මඟ වියදමට දෙන්න ඕනි.... ඉල්ලන ඉල්ලන ඇඳුම් අරන් දෙන්න ඕනි..... ඒ ඔක්කොම දීලත් ඉගෙන ගන්න දේකුත් නෑ, ඉගෙනගන්න ඒවයින් කාටවත්ම වැඩකුත් නෑ.... ඒ වගේම තමයි විශේෂ කොමිසමුත්!”

දැන්-දැන් තාත්තාගේ විග්‍රහයන් වටහා ගැනීම වඩාත් අසීරු වෙන බව පොඩි එකාට පෙනෙයි. එහෙත් ඔහුගේ ප්‍රශ්න ඇසීම නම් අවසන් නොවේ.

“එතකොට ජනතාව කියන්නේ මොක්කුද තාත්තේ?”

තාත්තා පත්තරයා හකුළා පැත්තකට දමා උත්තර දුන්නේ පොඩි එකාගෙ ඔළුව අතගාමිනි.

“ජනතාවත් පුතේ හරියට උඹ වගෙයි.... ආණ්ඩු පක්ෂෙ කියන ඒවත් අහගෙන ඉන්නවා... විරුද්ධ පක්ෂෙ කියන ඒවත් අහගෙන ඉන්නවා... උඹට වගේම ජනතාවටත් තියෙන්නේ, දෙන දෙයක් කාල-බීලා දෙයියනේ කියලා ඔහේ වැටිලා නිඳා ගන්න.... නිඳා ගන්න බැරිව කෙඳිරිගානකොට අපි උඹව නළවනවා. බැරිම නං පාරක්-දෙකක් ගහනවා. එතකොට උඹ කට පියා ගන්නේ.... ජනතාවත් අන්න ඒ වගෙම තමයි!”

27. දෙකේ වෙනස

බිරිඳක් තම සැමියා සමඟ දෙයාකාරයකින් කතා කරන්නීය.

එක: ඉතා මෘදුව සෙමින්ය. ඒ යම් කිසි දෙයක් ලබා ගැනීමට ඇති විටෙකදීය.
දෙක: දැඩිව හඬ නඟාය. ඒ ඇයට ලබා ගැනීමට අවශ්‍ය වූ දෙය නොලද විටදීය.

28. අංකල්ට වැරදිලා

“මේ ඉලන්දාරියා.. මං මේක කියන්නේ හිතවත්කමට.  අනුන්ගෙ ගෙවල් ඇතුළේ සිද්ද වෙන දේවල් මොනවද කියලා හොඳටම බලං ඉන්නේ අහළ-පහළ මිනිස්සු. ඊයේ රෑ..... එක්කො ඕනි නෑ....”

ඊයෙ රෑ තමුසෙ නෝනව ඉඹපු හැටියි.... අනිත් ඔක්කොමයි හැමෝටම පෙනුණා...

“නෑ, නෑ, නෑ. දැන් ඉතිං කියන්න ගිය එකේ කියලම ඉන්න අංකල්...!”

“... කමක් නැද්ද?”

“නෝ ප්‍රොබ්ලම් අංකල්....”

“... එහෙම කිව්ව හින්දයි ඔන්න කියන්නේ... නෝනව ඉඹින්න කරන්න ඉස්සෙල්ලා දොර-ජනෙල් හොඳට වහල ඉන්නවා. ඊයෙ රෑ තමුසෙ නෝනව ඉඹපු හැටියි.... අනිත් ඔක්කොමයි හැමෝටම පෙනුණා... ජනේලේ හායි ගාලා ඇරලා තිබ්බ හින්දා...”

“අංකල්ට හොඳටම වැරදිලා, ඊයේ රෑ මං ගෙදර හිටියෙ නෑ!”

29. අත ගාලා බලන්න

බණ්ඩප්පු හද්ද පිටිසර ගොවියෙකි. ඔහු දිනක් තම අට හැවිරිදි පුතුද කැටිව එළදෙනෙකු මිලදී ගැනීමට ගියේය. එහිදී එළදෙනගේ හිසේ සිට වලිගය දක්වාම අතගා බැලූ බණ්ඩප්පු ඇයගේ කටත් හැර බැලුවේය.

“ඇයි තාත්තේ, ඔය?”

“එහෙම තමයි පුතේ, සල්ලි දීලා යමක් ගන්න කලින් හොයලා- අතගාලා බලන්න ඕනේ. විශේෂයෙන්ම පණ ඇති සතෙක් ගන්න යනකොට.... තේරුණානෙ?” බණ්ඩප්පු පුතාට කියා දුන්නේය.

දින කිහිපයකට පසු බණ්ඩප්පු එළවලු කොරටුවේ වැඩ කරමින් සිටියදී, ඔහුගේ පුතා හති හළමින් දුවගෙන ආවේය.

“තාත්තෙ, තාත්තේ. අන්න අර ටවුමේ කඩේට අලුතෙන් ඇවිත් ඉන්න අයියා අපේ අක්කව සල්ලිවලට ගන්න ඇවිල්ලා. ඉක්මනට යං!”

එයා කන්නෙ-බොන්නෙ- ඇවිදින්නෙ- නිඳාගන්නේ පවා දොස්තර මහත්තයා කියන විදිහටමයි.

හිනා වර්ග හතරක්ලු. හතර හිනා කියන්නේ ඒ නිසාය.

‘සිංහල සාහිත්‍ය විශ්ව කෝෂය’ ග්‍රන්ථයේ- 814වෙනි පිටුවේ- ‘හතර හිනාව’ විස්තර කරලා තියෙන්නේ මෙහෙමය.

 ‘අර්ථා හසස්න්‍යුචීත දාන චිහීත ලුබ්ධං
  මෘත්‍යුර්හ සත්‍ය වනිපං රණ රංග සීරුම්
  භුම්‍යො හසන්ති මම භූමිරිතිබ්‍රැවාණම්
  දාරා හසන්ති තනයානු පලාල යන්තං

(අර්ථ) දන් පින් නොකරන මසුරා දෙස බලා ධනය සිනාසෙයි; යුද බියට බියවී මුළු ගැන්වෙන රජු දෙස බලා මරුවා සිනාසෙයි; ‘මහ පොළොව මගේ’ය සිතමින් ඉඩම්-කඩම් උදෙසා පොර කන්නවුන් දෙස බලා මහ පොළොව සිනාසෙයි; සොර සැමියෙකු නිසා ලත් දරුවා නියම ස්වාමියා සුරතල් කරන විට ස්ත්‍රිය සිනාසෙයි.’

ඒ කාරණ ඔළුවේ තියා ගත්තැකි නං අප කාට-කාටත් තවත් ටිකක් වැඩියෙන් අපිටම හිනා වෙන්න ඇහැක් වෙයි නේද?

30. සුභ - අසුභ

ධනපාල මුදලාලි! නම වගෙමයි, ධනවතා. අනිත් මෝඩ මුදලාලිලා වගේ නෙවෙයි, එයා කන්නෙ-බොන්නෙ- ඇවිදින්නෙ- නිඳාගන්නේ පවා දොස්තර මහත්තයා කියන විදිහටමයි. ඒ නිසාම දොස්තර වෛද්‍යසේකර ධනපාල මුදලාලිව හොඳට දන්නවා. එයා තමයි ධනපාල පවුලේ වෛද්‍යවරයා.

හැම අවුරුද්දෙම ධනපාල මුදලාලි ෆුල් චෙක්අප් එකක් කරගන්නවා, දොස්තර මහත්තයා කියලා තියෙන විදිහට. මොකද කොච්චර පරෙස්සම් වුණත් වයසට යනකොට සමහර ලෙඩ-රෝග හැදෙනවලුනේ.

මිනිය එම්බාම් කරලා මේක අන්දවන්න ඕනේ!

ඔන්න මුදලාලිත් වෛද්‍ය වාර්තා ටිකත් අරගෙන, වෛද්‍යසේකර මහත්තයා හමු වෙන්න ගියා. ඒ රිපොර්ට්ස් ටික බලපු වෛද්‍යසේකර කල්පනාවට වැටුණා.

“ඇයි දොස්තර මහත්තයා?”

“මං මේ කල්පනා කළේ .... ආරංචි දෙකක් තියෙනවා මුදලාලිට කියන්න. එකක් සතුටුදායකයි, අනික කනගාටුදායකයි. කොයිකද ඉස්සෙල්ලා කියන්නේ...”

“හොඳ එක.... හොඳ එක කියන්න මහත්තයා.”

“මේ සැරේ මගේ පුතාත් විභාගයෙන් පාස් වෙලා.... මිනිහටත් වෛද්‍ය විද්‍යාලෙට ගිහිල්ලා දොස්තර කෙනෙක් වෙන්න පුළුවන් වෙයි!”

“මරුනෙ! එතකොට අපිට දොස්තර මහත්තයාගේ පුතාගෙනුත් බෙහෙත් ගන්න පුළුවනිනේ...” එහෙම කියලා මුදලාලි බලාගෙන හිටියේ ඊළඟ නරක ආරංචිය කියනතුරු.

“ හැබැයි, මේ රිපොර්ට්ස්වල හැටියට..... එයාගේ ඉගෙනීමේ වැඩවලට යන ඔක්කොම වියදම ගෙවන්න වෙන්නේ මුදලාලිට තමයි!”

31. මාරුව

හදිසියේ මියගිය තම සැමියාගේ මෘත දේහය ප්‍රසිද්ධ අවමංගල්‍ය සමාගමකට භාර දුන් ඇය, දුඹුරු පැහැති ඇඳුම් කට්ටලයක්ද ඔවුන්ට දුන්නාය.

“මේක මගේ මහත්තයාගේ ෆේවරිට්ම කිට් එක. මිනිය එම්බාම් කරලා මේක අන්දවන්න ඕනේ.”

මෘත දේහය රැගෙන යාමට පැමිණි ඇය බෙහෙවින්ම කෝපාවිෂ්ට වූවාය.

බූරුවෙක් කෑ ගහනවා ලස්සනයි එයාගේ සිංදු කීල්ලට වඩා...

“මේ මොකක්ද මේ මගේ මහත්තයට අන්දවලා තියෙන්නේ? මං ඔහෙලට දුන්නේ නිල් පාට සූට් එකක් නෙවෙයි, දුඹුරු පාට එකක්. මගේ මහත්තයාගේ මිනියට ඒකයි අන්දවන්න කිව්වේ...”

“සමාවෙන්න නෝනා, මට විනාඩියක් දෙන්න මොකද වෙලා තියෙන්නේ කියලා බලන්න...” අවමඟුල් සමාගමේ කළමනාකරුවා ඉල්ලා සිටියේය. විනාඩි කිහිපයකදීම ඔහු ආපසු පැමිණියේ සමාව ඉල්ලමිනි.

“සමාවෙන්න නෝනා. අපට ලොකු වැරදීමක් වෙලා. නෝනා ගෙනාව සූට් එක වෙනින් මිනියකට අන්දවලා. ඔහොමම ඉන්න නෝනා... අපි ටක් ගාලා මාරුව ඇරලා දෙන්නං.” සේවකයෝ මෘත දේහය සාප්පුව ඇතුළට රැගෙන ගියහ.

ගත වුණේ විනාඩි කීපයකි. දුඹුරු පාට ඇඳුම් කට්ටලයෙන් සැරසවූ තම සැමියාගේ මෘත දේහය දුටු ඇය සතුටට පත් වූවාය.

“ඔහෙලට හරිම ක්වික් සර්විස් එකක්නෙ තියෙන්නේ.... කොහොමද මෙච්චර ඉක්මනට මිනී දෙකක සූට් ගලවලා ආපහු ඇන්දෙව්වේ?”

“අපි ඇඳුම් ගැලෙව්වේ නෑ නෝනා.... ඔළු දෙක මාරු කළා විතරයි.”

32. වැරැද්ද

“මෙහෙමද සිංදු කියන්නේ? අජූතයි! අරකිගේ බෙල්ල මිරිකනවා වගෙයිනෙ බෙරිහන් දෙන්නේ. බූරුවෙක් කෑ ගහනවා ලස්සනයි එයාගේ සිංදු කීල්ලට වඩා... කවුද මේ මළ හෝන්තුව?”

සංගීත සංදර්ශනයක් බැලීමට ගොස් සිටි සුසිරිපාල ළඟ සිටි තැනැත්තාට කීවේය.

“ඒ මගේ දුව!”
පිළිතුරු ලැබිණි.

හැටට-හැටේ බයිසිකලය පැදගෙන ආව සිරිමාන්න හති දදා කෝපි කඩේ ගාවදි...

“ඇත්තද? මට සමාවෙන්න.... මං කිව්වේ කියන විදිහෙම නෙවෙයි වැරැද්ද තියෙන්නේ.... සින්දුවේ වචනවල. කවුරු හරි පට්ට මෝඩයෙක් වෙන්න ඇති ඒ සිංදුව ලියන්න ඇත්තේ........ නේද?” සුසිරිපාල අමුත්තාගේ සිත සනසන අටියෙන් කියාගෙන ගියේය.

“මගේ නෝනයි එක ලිව්වේ!” සිහින් හඬින් පිළිතුරු ලැබිණි.

“ආ ඇත්තද? ...දිගටම අහගෙන ඉන්නකොට මට හිතෙන්නේ, වචන වුණත් එච්චරටම සවුත්තු නෑ..... තනුව! තනුවේ තමයි වැරැද්ද! බූරුවෙක්ම තමයි තනුව දාන්න ඇත්තේ. මං හරි නේද?” සුසිරිපාල ජයග්‍රාහී ලීලාවෙන් කිව්වේය.

“හරිද වැරදිද මන්දා.... තනුව මගේ...”  තෙවෙනි පිළිතුරද ලැබිණි.

33. ඩ්‍රයිවර් එතනමයි!

“අතැන වංගුවට එහා හන්දියේ වාහනයක් හැප්පිලා.”

හැටට-හැටේ බයිසිකලය පැදගෙන ආව සිරිමාන්න හති දදා කෝපි කඩේ ගාවදි කිව්වා.

“ඉතිං... ඉ..ත්..තිං.. ඩ්‍රයිවර්?” අබිලිං ඇහුවා.

“එතැනමයි!”

“තරුණ කෙනෙක්ද?” ඒත් අබිලිං.

“හැන්ඩියෙක්!” සිරිමාන්න කිව්වා.

අබිලිං කම්මුලට අතක් කාරිය තියලා විස්සෝප වුණා.
“පව් දෙයියනේ! තරුණ හාදයෙක් නං බැඳලත් ඇති!” අබිලිං කිව්වම, සිරිමාන්න ටිකක් නුහුරට බැලුවා.

“ඔච්චර ඕනි නං ගිහිල්ල අහගන්නවකෝ බැඳලද කියලා.... මං ඒවා අහන්න ගියේ නෑ, ඩ්‍රයිවර්ගෙන්.” සිරිමාන්න තරහෙන් කිව්වා.

දල්පතාදු නෝනා මහත්තයා හැමදාම වගේ මහත්තයට කියනවා ගිහින් බේතක්-හේතක් ගන්නයි...

“ගියයි කියලා, මැරිච්චි මිනිහෙක්ගෙන් අහගත්තැකිද?”අබිලිං ප්‍රතිඋත්තර දුන්නා.

“කවුද කිව්වේ ඌ මැරුණයි කියලා?”

“ඇයි මිනිහෝ... තමුසෙමනේ කිව්වේ ඩ්‍රයිවර් එතනමයි කියලා!” අබිලිං සිරිමාන්නට කඩං පැන්නා. එතකොටයි සිරිමාන්නට හිනාවක් ගියේ.

“කිව්වා නේන්නං... එතැනමයි කිව්වේ මිනිහා එතැනටම වෙලා ඉන්න හින්දා. නැතිනං හොරු වාහනේ කෑලි ගලවනවනේ!”

34. කෙට්ටුව මට්ටුවට....

ගලිවර් දල්පතාදු මහත්තය ගලිවර් කියන නමටත් නින්දාවක් වෙන තරමට කෙට්ටුයි. මොනවා කෑවත්- බිව්වත් වැඩක් නෑ; කොච්චර කෑවත් වැඩක් නෑ. කටුස්සන් කාපු බළලා වගේ එන්න එන්නම කෙට්ටු වෙනවා.
දල්පතාදු නෝනා මහත්තයා හැමදාම වගේ මහත්තයට කියනවා ගිහින් බේතක්-හේතක් ගන්නයි කියලා. කියනවා බැරිම තැන දල්පතාදු මහත්තයත් ගියා, විශේෂඥ දොස්තර මහත්තයෙකු ළඟට.

අර පරීක්ෂණ- මේ පරීක්ෂණ- එක්ස්රේ පරීක්ෂණ ගණනාවක්ම කෙරුණා. අන්තිමටයි විශේෂඥ දොස්තර මහත්තයට ලෙඩේ රෝග නිධානය අහු වුණේ.

“මිස්ටර් දල්පතාදු, මේක බොහොම කලාතුරකින් දකින්න ලැබෙන මාරාන්තික රෝගී තත්ත්වයක්. හැබැයි, බොහොම පුංචි වෙද-හෙදකම් කීපයකින් නිට්ටාවටම සනීප කරන්න පුළුවන්. මං කියන විදිහට කළොත් සුමානයක් යන්න කලින් ලෙඩේ සනීප කරලා දෙන්නං.” විශේෂඥ වෛද්‍යවරයා කිව්වා.

ගලිවර් දල්පතාදුට හරි සතුටුයි.

“මොකක්ද දොස්තර මහත්තයෝ මම කරන්න ඕනෑ?” දල්පතාදු ඇහුවා.

“මිස්ටර් දල්පතාදු දන්නවද කිඹුලා බනිස්?”

“කිඹුලා බනිස්! ඒ මොකටද ඩොක්ටර්?”

... කිඹුලා බනිස් එකයි, දෙකයි- දෙකේ පොල්ලයි අරන්....

“මොකටද කියලා පස්සේ කියන්නම්. දන්නවනේ කිඹුලා බනිස්. හැමදාම උදේට කිඹුලා බනිස් එකයි, ආනමාලු ගෙඩියයි ගානේ ඕනි වෙනවා.... හරිද?”

දල්පතාදු ‘හරි’ කියලා කිව්වේ වැඩිය ප්‍රශ්න නොඅහා. හැබැයි, මිනිහටත් පුදුමයි මේ මොකක්ද කියන්න යන්නේ කියලා.

“හැමදාම උදේ පාන්දරින්ම හිස් බඩට කිඹුලා බනිස් එකයි, ආනමාලු ගෙඩියයි අරන් කවුරුත්ම නැති කාමරයකට ගිහින් දොර වහ ගන්නවා.... දොර වහගෙන ඇඳන් ඉන්න සරම හරි- කලිසම හරි ගලවනවා.
ඊළඟට මෙන්න මෙහෙම, කිඹුලා බනිස් එකයි- ආනමාලු ගෙඩියයි මෙහෙම පස්ස පැත්තට ගෑවෙන විදිහට අල්ලාගෙන ඉන්නවා.... හරිද? .....ආ, ආනමාලු ගෙඩිය ලෙලි ඇරලයි අල්ලන්නේ!”

“එහෙම කරලා?”

“පිට පිටම පස් දවසක් ඔහොම කරලා ඉවර වුණාම කිඹුලා බනිස් එකකුයි, දෙකයි-දෙකේ පොල්ලකුයි අරන් උදේ පාන්දරම මෙහාට එනවා!”

විශේෂඥ දොස්තර මහත්තයා එහෙම කිව්වම දල්පතාදුට ෆුල් හොල්මන්. ඒත් මොනවා කරන්නද, හා කියලා ගෙදර ගියා. නෝනාත් මඟ බලාගෙන හිටියේ විස්තර අහගන්න.

“එකත් එකටම රහස් කෙමක් තමයි ඔය. කා එක්කවත් කට හොල්ලන්න එපා ඔය ගැන.” එහෙම කියලා දල්පතාදු නෝනා මහත්තයට අනතුරු ඇඟෙව්වා.

ඔන්න දොස්තර මහත්තයා කියපු විදිහටම වතාවත කරන්න ගත්තා.

එදා ඉඳන් ඔන්න දල්පතාදු දොස්තර මහත්තයා කියපු විදිහටම වතාවත කරන්න ගත්තා. පුදුමේ කියන්නේ, කිඹුලා බනිස් එකයි- කෙසෙල් ගෙඩියයි පශ්චාත් භාගයට කිට්ටු කරලා අල්ලන පරක්කුවෙන් කවුදෝ ඒවා උදුරා ගන්නවා වගෙයි දල්පතාදුට දැනුණේ. දවස් පහේම ඔහොම්ම වුණා!

හයවෙනි දවසේ පාන්දරම, කලින් කියල තිබුණු විදිහටම දල්පතාදු දොස්තර මහත්තයව හම්බ වෙන්න ගියා. කිඹුලා බනිස් එකයි, දෙකයි- දෙකේ පොල්ලයි අරන්.

දොස්තර මහත්තයා දල්පතාදුවත් අඬගහගෙන ඔපරේෂන් තියටර් එකට ගියා. දල්පතාදුගේ ඇඳුම් ඔක්කොම ගලවන්න කිව්වා.
ඇටෙන්ඩන්ට් කෙනෙකුටත් අඬගහලා හෙමිහිට මොනවද කියලා, දෙකයි-දෙකේ පොල්ල එයා අතට දුන්නා.
ඊළඟට කිඹුලා බනිස් එක අතට අරන් දල්පතාදුට මෙහෙම කිව්වා.

“දැන් පුළුවන් තරම් පහත් වෙලා, කකුල් දෙකේ මහපටැඟිලි අල්ලාගෙන නැමිලා ඉන්නවා. බැරි වෙලාවත් ගැස්සෙන්න- හැරෙන්න- නැඟිටින්න තහනම්!”
අනේ! දල්පතාදුත් ඔන්න දැන් ඒ විදිහට නැමිලා ඉන්නවා.

දොස්තර මහත්තයා කිඹුලා බනිස් එක දල්පතාදුගේ අධෝ මුඛයට කිට්ටු කළා විතරයි, මෙන්න බොලේ දල්පතාදුගෙ බඩේ ඉන්න දඩ සයිස් පණුවා වෙනදා පුරුද්දටම ඔළුව එළියට දැම්මා.... දාලා අහනවා ‘ඇයි, අද බනිස් විතරද? කෙසෙල් ගෙඩි නැද්ද?’ කියලා.

ඌ තමයි එච්චර දවසක් දල්පතාදුගෙ බඩේ ඉඳන් ඒ මනුස්සයා කන-බොන ඔක්කොම දේවල් භුක්ති විඳ-විඳ හිටියේ.

‘කෙසෙල් ගෙඩි නැද්ද’ කියලා පණුවා අහනකොටම ඇටෙන්ඩන්ට් දෑත බදලා දෙකයි-දෙකේ පොල්ලෙන් පණුවාගේ ඔළුවටම පත බෑවා.
උන්දෑ ඔන් ද ස්පොට්!

දල්පතාදු උන්නැහෙගෙ ලෙඩේ එදා හිට නිට්ටාවටම සනීප වුණා.

සෙස්ස පස්සට!