හිනා වෙන්න හිනා - එකොළොස්වෙනි කොටස

මට පුළුවන් ඔහේගේ බිරිඳ වෙනුවට ඔටුවෝ සීයක්ම දෙන්න. ඔහෙට සෑහෙන්න වාසියි!

“මොන හැදිච්චිකමක්ද මචං.... මගේ සාක්කුවේ එවෙලෙ එෆ්.එල්.* එකක් තිබුණෙ නෑ. ඒවා තිබුණෙ කාර් එකේ කබි හෝල් එක ඇතුළේ... ඒකක් ගන්නයි මම කාර් එකට දිව්වේ!”
--------

*එෆ්.එල්. එකක් - කොන්ඩමයක් (ලිංගේන්ද්‍රියට පලඳින රබර් කොපුවක්)

හොඳ තැනකින් නෙවෙයිනෙ පසුගිය කොටස නවත්තන්න වුණේ.... ඒ වුණාට අම්මෝ, පහුගිය ටිකේ කමෙන්ට්ස් වලින් දැනුවත් වෙච්චි තරං... ඒ හැමෝටම ස්තුති කරන ගමන්, ‘හිනා වෙන්න හිනා 1’ පොතේ 74 වෙනි කතන්දරෙත් ආදරණීය පාඨක ඔබ වෙනුවෙන් කොටන්න ගන්නවා, එහෙනං.

74. ලොකු උදව්ව

“මචං, පුළුවන් නං මට ලොකු උදව්වක් කරල දීපං... පිං සිද්ධ වෙනවා...” ආරියපාල තම මිතුරාට පෙරැත්ත කළේය.

“හරි, හරි. පුළුවන් දෙයක් නම් මං කරල නොදී ඉන්නෙ නෑනෙ මචං... මොකක්ද දැන් කෙරෙන්න ඕනෑ?”

“මට මීයෝ දුසිම් දෙකකුයි, කැරපොත්තෝ සීයක් විතරයි, මකුණෝ දාහක්-හමාරකුයි ඕනෑ.” ආරියපාල කීවේය.

“මොනවා! මං දන්නෙ නෑනෙ උඹ දැන් සත්තු ගැන පරීක්ෂණ කරනවා කියලා.... මොකක්ද උඹ කරන පරීක්ෂණේ?”

“බම්බු පරීක්ෂණයක් නෙවෙයි මචං.... අර අපේ පෙරේත ගෙවල් අයිතිකාරයා කිව්වා, හොඳ හිතිං මේ මාසේ අගදී අපි ඉන්න ගේ තිබිච්චි විදිහටම ආපහු බාර දෙන්න කියලා.”

75. ආදරේක තරම

තම රූමත් බිරිඳත් කැටුව සංචාරයක් සඳහා පැමිණි ඇමෙරිකානු ධනවතාට අරාබි සුල්තාන්වරයෙකු මුණ ගැසිණි.

මං දන්නවනේ හනී, ඔයා මට කොච්චර ආදරේද කියලා....

“මේ ඔබේ බිරිඳද?”

සුල්තාන්වරයා විමසුවේය.

“ඔව්!”

“කැමතිද ගනුදෙනුවක් කරන්න” සුල්තාන්වරයා මිතුරු ලීලාවෙන් විමසුවේය.
“... මට පුළුවන් ඔහේගේ බිරිඳ වෙනුවට ඔටුවෝ සීයක්ම දෙන්න. ඔහෙට සෑහෙන්න වාසියි මේ ගනුදෙනුවෙන්...”

ඇමෙරිකානු ධනවතා මඳ වෙලාවක් සිතිවිල්ලේ නිමග්නව සිටියේය.

“එයාව විකුණන්නෙ නෑ!”

ඔහුගේ බිරිඳ දිව විත් සැමියාට හාදුවකින් සංග්‍රහ කළාය. “මං දන්නවනේ හනී, ඔයා මට කොච්චර ආදරේද කියලා....”

“කෙහෙල්මල් ආදරේ නෙවෙයි... ඔටුවෝ සීය ගත්ත වගෙයැ, ඇමෙරිකාවට උන්ව අරන් යන කොච්චර වියදම් වෙනවද? එතකොට බිස්නස් එකෙන් පාඩුයි... ඒකයි මම ගණන් බැලුවේ.”

76. නම මතකද?

“අම්මේ, අම්මට මතකද අපිට ගිය පාර නුවරඑළි ගිය වෙලාවේ හම්බ වෙච්චි ලස්සන හැන්ඩියගෙ නම?”

“කොයි එක්කෙනාද දුවේ?”

“අර මං කිව්වේ.... එයාව කසාද බඳින්න බැරි වුණොත් නං මැරෙනවා මැරෙනවාමයි කියලා...”

ඔයාලා දන්නවනේ, මේ ලියන්නා හණ මිටි කරේ තියාගෙන ඉන්න එකෙක්, යම්-යම් තැන්වලදී. හැබැයි, ඒකෙන් මට වෙන අවාසියකුත් තියෙනවා තමයි.

ඒවායෙ පරිසරය, සංස්කෘතිය, අත්දැකීම එහෙමත් වෙනස්!

“නිමලුත් WhatsApp ඉන්නවා නං අපිට එන ලස්සන ලස්සන කතා ගොඩාක් අපි ඔයාට එවනවනේ.” පුළුල් මිත්‍ර සංසද තියෙන කිහිප දෙනෙක්ම මට කියනවා. ඒ කතාව ඇත්තයි. ඒත් ඒකට බාධාව මං වහන්සේ දැන් භුක්ති විඳින නිදහස‘ජංගමයෙකුට’ බිලි දෙන්න තියෙන අකැමැත්තයි.

කොහොම වුණත් මගේ කරුණාවන්ත සගයන්ට පිං සිද්ධ වෙන්න, අලුත්ම යාන්ස් නං මටත් කියවන්න හම්බ වෙනවා. 

ඒවා අපේ කාලේ ඒවාට වැඩිය ඇඩ්වාන්ස්. පරිසරය, සංස්කෘතිය, අත්දැකීම එහෙමත් වෙනස්! WhatsApp කණ්ඩායමක් අතර  සංසරණය වුණු මේ කතන්දරය කොහොමදැයි, කියවලා බලන්නකො.

‘අටමස් පිරුණු ගැබිනියක වූ චම්පා තමාගේ ඇඟට උඩින් අත දාපු සැමියාට මෙහෙම කීවා....

“සරත් මේක සෙල්ලම් කරන වෙලාවක් නෙවෙයි...
කරුණාකරලා ගිහින් බිම පැදුරක් එලාගෙන නිදාගන්න.....”

ඇඳ අසල එලූ පැදුරේ නිදාගෙන සිවිලිම දිහා බලාගෙන කල්පනා කරන තම සැමියා දුටු චම්පාට දුක හිතුණා....

ඇය තමාගේ කොට්ටෙ යට තිබුණු රුපියල් පන්සීයක් අතට අරගෙන, සරත්ට දික් කරලා මෙහෙම කීවා.

“සරත් මේක අරන් ගිහිල්ලා අල්ලපු ගෙදර ජානකීට දෙන්න...
අද රෑ ඔයා එයා ගාව නිදාගන්න... ජානකීට කියන්න මමයි එව්වෙ කියලා....”

සරත් පුදුමයෙන් ඇස් ලොකු කරගෙන තම බිරිඳ දිහා ටික වෙලාවක්  බලා හිටියා.

“මතක තියාගන්න....
ඔය වැඩේ හැමදාම කරන්න පුළුවන් වැඩක් නෙවෙයි. අදට විතරයි, හොඳද ....” චම්පා කීවා.

සරත් වහාම නැඟිටලා මේ මොන පුදුමයක්ද කියා හිතමින්ම අල්ලපු ගෙදර පැත්තට ගියා...

විනාඩි දහයක් යන්නත් කලින් ආපහු පැමිණි සරත් තම බිරිඳට මෙහෙම කීවා.
“ජානකී කියනවා පන්සීයක් මදිලු... අට සීයක්වත් නැතිව බැරිලු....”

ඕකිට බබා හම්බ වෙන්න හිටපු වෙලාවේ... මම ගත්තෙ පන්සීයයි...!

“අහු⁣වෙද්දෙන්කෝ මට ඕකිව...” චම්පා  තරහින් කීවා.

“.... ඕකිට බබා හම්බ වෙන්න හිටපු වෙලාවේ... මම ගත්තෙ පන්සීයයි...!”

සැමියාගේ දැඩි කායික අවශ්‍යතාව තේරුම් අරගෙන, තමන්ගේ අතින්ම මුදල් දීලා ඔහුව වෙනත් කාන්තාවක් වෙත යවලා සතුටු කරවන බිරියක්.....!
මගේ පොතේ තිබුණු ඊළඟ කතාවත් සතුටු කරවීමක් ගැනයි. ඒත් කොහෙද ඉන්නේ, චම්පා වගේ මෙහෙම අනුන්ව සතුටු කරවන ප්‍රාණපරිත්‍යාගියෝ?

77. සතුටු කරවීම

ජනාධිපතිතුමාට විශේෂ ආරාධනයක් ලැබුණා, බොහොම ඈත දුෂ්කර පලාතක මහ ඇමතිතුමෙක්ගෙන්; මහ ඇමතිතුමා දැවැන්ත රැස්වීමක් සංවිධානය කරලා. ජනාධිපතිවරණෙකුත් ළඟ එන හින්දා, ජනාධිපතිතුමා තීරණය කළා ආරාධනය බාර ගන්න.

රැස්වීම දවසේ විශේෂ ගුවන් යානයකින් එතැනට යන්නයි ජනාධිපතිතුමාගේ සූදානම.
ආර්යාවත් ගමනට එකතු වුණා.
ජනාධිපතිතුමාගේම ඉල්ලීම උඩ මුදල් ඇමතිතුමයි, කම්කරු ඇමතිතුමයි දෙන්නත් මේ ගමන යන්න ලෑස්තිවෙලා හිටියා.
ඔන්න දැන් හතර දෙනාම ගමනේ!

රැස්වීම තියෙන පිට්ටනියට උඩින් ගුවන් යානය යද්දී ජනාධිපතිතුමා පහළ බැලුවා. පිට්ටනියේ ඇඟිල්ලක් ගහන්න බැරි තරමට සෙනඟ පිරිලා. ජනාධිපතිතුමාට සන්තෝසේ උහුලා ගන්න බැරි තරං. එතුමා පට ගාලා සාක්කුවට අත දාලා ඒකෙ තිබුණු දාහේ කොළ පහ අතට ගත්තා.

සෙනඟ පිරිලා. (ඊයේ පෙරේදා නං සෙනඟ පිරුණේ ගුරු උද්ඝෝෂණවල.... මේ  නුවරඑළියේ...) 

“මම මේ දැන්, මේ රුපියල් පන්දාහ පහළට දානවා... මේ සල්ලි අහුලා ගන්න පස්දෙනා ගොඩාක් සතුටු වෙයි!”

ජනාධිපතිතුමා ආර්යාවටයි, ඇමැතිවරුන්ටයි කිව්වා.

“ඇයි අනේ, පන්සීයේ කොළ දහයක් දැම්මා නං දහ දෙනෙකුට පුළුවන්නෙ ඒව අහුලා ගන්න. එතකොට පස් දෙනා නෙවෙයි, දහ දෙනෙක් සතුටු වෙනවනේ.”
ආර්යාව අලුත් යෝජනාවක් ගෙනාවා.

“ඇත්ත නේන්නං!” ජනාධිපතිතුමා කිව්වා.

“එහෙම නෙවෙයි උතුමාණෙනි...” මුදල් ඇමැතිතුමාත් කතාවට මැදිහත් වුණා. “...ඔබතුමාට තියෙන්නේ රුපියල් සීයේ කොළවලින් රුපියල් පන්දාහ බිමට දාන්න. එහෙම කළොත් පනස් දෙනෙක් සතුටු කරවන්න පුළුවන්!”

“මුදල් ඇමතිතුමාගේ කතාවත් ඇත්තනෙ.....”

ඔන්න කම්කරු ඇමැතිතුමාටත් නිශ්ශබ්දව ඉඳලා බැහැයි කියලා හිතුණා. හැබැයි ඉතිං රටේ මිනිස්සු වැඩිම දෙනෙකු සතුටු කරවන්න පුළුවන් විදිහක් තමයි කියනවා නම් කියන්න ඕනේ.
උන්නැහෙගෙ ඔළුවට ආවේ නැතැයි මල් හතේ අදහසක්!

“ජනාධිපතිතුමා.... පන්දාහ නෙවෙයි, පන් ලක්ෂයක් දැම්මත් සන්තෝස වෙන්නේ මෙතැන ඉන්න අය විතරයිනේ... ඔබතුමා කැමතියි නං ඔබතුමාට පුළුවන් මුළු රටේම මිනිස්සු සතුටු කරවන්න....” කම්කරු ඇමතිතුමා කියාගෙන ගියා.

“ඒ කොහොමද ඒ?”
ජනාධිපතිතුමායි, ආර්යාවයි, මුදල් ඇමැතිතුමායි තුන් දෙනාම පුදුමයෙන් ඇහුවා. කම්කරු ඇමති මෙහෙම කිව්වා.

“ප්ලේන් එකෙන් සල්ලි දාන්න ඕනේ නෑ... ඔබතුමාම බිමට පනින්න... රටේ ඉන්න ඔක්කොම සන්තෝස වෙනවා සිකුරුයි!”

අනේ, ඒකට අල්ලපු ගෙදර බෝඩින් වෙලා ඉන්න අර හාදයා...

78. කෝකද කළේ?

සුමනපාල හාන්සි පුටුවේ වාඩිවී ඉරිදා පුවත්පත දිග හැර ගත්තේය. බිරිඳ තේ කෝප්පයක්ද සාදාගෙන ඔහු ළඟට ආවාය.

“ආ... අදවත් අර කුස්සියේ පෑන්ට්‍රි කබඩ් එකේ දොර හදල දෙනවද? ඒක ගැලවිලා දැන් දවස් ගාණක් වෙනවා....”

පුවත්පත කියවීම නවතා දැමීමට නොරිසිවූ සුමනපාල ‘මම වඩුවෙක් නෙවෙයිනේ’ යැයි කීවේය.

ඊළඟ දවසේ ඔහු වැඩ ඇරී ගෙදර එනවිට තවත් පැමිණිල්ලක් සූදානම්ව තිබිණි.
“අපේ නිඳන කාමරේ ජනේලේ ගාව බිත්තියේ බදාමෙන් පදාසයක්ම ගැලවිලා.... ඒක හදල දාන්න වෙයි!”

‘මං මේසන් බාස් කෙනෙක් නෙවෙයිනේ’ කියා සුමනපාල එයින්ද ගැලවී ගත්තේය.

පසුවදා සුමනපාල සේවා ස්ථානයේ සිට ආපසු එනවිට ඔහුගේ බිරිඳ අතිශය තෘප්තිමත් විලාසයකින් ඉස්තෝප්පුවේ වාඩිවී සිටියාය.

“මොකද අද ඔයා බොහොම සන්තෝසෙන් වගේ?”

“සන්තෝස නැද්ද? දෙපාරක්ම ඔයාට කියාපු වැඩ එකක්වත් කරල දෙන්න ඔයාට බැරි වුණානේ.... අනේ, ඒකට අල්ලපු ගෙදර බෝඩින් වෙලා ඉන්න අර හාදයා... කියන පරක්කුවෙන්, වැඩටත් නොගිහිං නැවතිලා- ඒ වැඩ දෙකම කරලා දුන්නා. දැන් පෑන්ට්‍රි කබඩ් එකේ දොරයි, නිඳන කාමරේ බිත්තියයි අපූරුවට තියෙනවා ඕං.” බිරිඳ කීවාය.

“කීයක් ඉල්ලුවද?”

“සල්ලි ඉල්ලුවේ නෑ අනේ, එයත් වැඩ දෙකක් කිව්වා... එයින් කැමති එකක් විතරක් කරන්න කිව්වා.”

“මොනවද ඔය වැඩ?” සුමනපාල කුතුහලයෙන් යුතුව ඇසුවේය.

“අපේ නිඳන කාමරේම, එයා කියන විදිහට එයත් එක්ක පැයක් ගත කරන්න කිව්වා.... එහෙම බැරි නං- හොඳ රෙද්දකින් එයාට ලස්සනම ලස්සන කමිසයක් මහලා දෙන්නයි කිව්වා.”

පැතුම් හේරත් එයාගේ ‘බිත්තිය’ අඩවියේ ‘කාල යක්ෂ’ කතා මාලාවට....

“ඉතිං, ඔයා මොකක්ද කළේ? කමිසේ මැහුවද...”
සුමනපාල ගොත ගසමින් ඇසුවේය.

“පිස්සුද අනේ... මම ටේලර් කෙනෙක් නෙවෙයිනේ! මං අනික කළා.”

අග්නි තාරා ඉන්නේ ඩ්රැකීගේ අඩවියේ, ‘අවසානයක් නොවේ’ posts  මාලාවේය. Blog කලාවට නව මානයක් එකතු කරමින් ඒ කතාවේ ‘ඇඩම් ඩ්රෙක් ඇන්ඩර්සන්’ වීරයාත් ‘අග්නි තාරා’ත් දැන් posts කියවා comments දමති! එහි සුවිශේෂත්වයක් තියෙන විත්තිය ‘මොට්ට මට’ පෙනුණේ ‘පැතුම්’ මෙහෙම කියා තිබුණාමය.
‘කතාවේ ඉන්න චරිත වලට පණ ඇවිල්ල කතාවට කමෙන්ට් දාන විදියට බ්ලොග් ලියන ක්‍රමේ මොකක් ද බන් ඩ්‍රැකීයෝ ...
හෙහ් හෙහ් ..’ 

පැතුම් හේරත් සහෘදයාත් ‘බොග දමන්නෙකි’. පැතුම්ගේ බ්ලොග් අඩවිය ‘බිත්තිය’යි. පැතුම් ඩ්රැකීගෙන් ලියන ක්‍රමේ අහන අතරවාරයේ ‘කාල යක්ෂ’ කතන්දරේ ස්කෘෘලොක්කයියාටත් දුක සිතිලාය.

‘පැතුම් නම් සැපෙන් සතුටින් ඉන්නව. මාව තාම ගොඩට ගත්තෙ නැති නිසා මං නම් තාම දුකින් ඉන්නෙ.’ ස්කෘෘලොක්කයියා එහෙම කියලා තිබුණේ, ‘හිනා වෙන්න හිනා - දහවෙනි කොටස’ට කමෙන්ටුවක් එවමින්ය.
ඒ පෝස්ටුවටම comment එකක් දමන  ‘අග්නි තාරා’ දෝණිය මෙහෙම අහලා තිබුණාය.
‘මොනවද නිදි මාමෙ මේ ලියල තියෙන වල් කතා? තව නැද්ද? ඔයා ලියපු ඔය පොත මිලදී ගන්න තියෙන්නෙ කොහෙද?’

පොත ගන්නට හැකි තැනක් ගැන සුලමුල සේරම කියන්නට ගියොත් ‘මහා පදරංග ජාතකය’ක්ම කියන්නට වෙන නිසා මං ඒ ප්‍රශ්නයට උත්තර ලිව්වේ නැත. උඩින් තිබුණු කතාවේ සුමනපාල type එකෙන් ‘මං පොත් ප්‍රකාශකයෙක් නෙවෙයිනේ. බෙදා හරින්නෙක් හරි; විකුණන්නෙක් හරිත් නෙවෙයිනේ.’ කියල බේරෙන්නට හිතුණත් ඒකට හිත දුන්නෙත් නැතිය.
ඒත් අග්නි තාරාත් එක්ක, කෙනෙකුට එහෙම ලෙහෙසියෙන් ලුහුටලා යන සෙල්ලම් කරන්නට මේ කපේදී නං බැරිය. දෙවෙනි ප්‍රශ්නයත් ආවේය.
‘නිදි මට උත්තර දුන්නෙ නෑනෙ. කොහෙන්ද ඔය පොත ගන්න පුළුවන්?’

අග්නි තාරාත් එක්ක, කෙනෙකුට එහෙම ලෙහෙසියෙන් ලුහුටලා යන සෙල්ලම් කරන්නට...

අග්නි තාරාට මේ දිගම-දිග උත්තරය දෙන්නේ, මගේ පොත් ලියන සුමිතුරන් තුන්-හතර දෙනෙකුටමත් වැඩක් වෙතියි හිතමිනි.

‘හිනා වෙන්න හිනා 1’ පොත ප්‍රකාශක මහත්මයෙකුත් අල්ලාගෙන පළ කරවන්නට ගිහිනුත් ඇණ ගන්නට වුණේය. ඒත් ‘දෙවෙනි පොත පරක්කු මොකෝ?’ කියලා දෙතුන් දෙනෙකු අහද්දී මටත් වුණේ ‘ඇටි කෙහෙල් කෑ උගුඩුවාට වෙච්චි දේ’මය.
එහෙම වුණේ නිකම්මත් නොවේ!  

“නිමල්, මම දන්නා හොඳ හාදයෙක් ඉන්නවා publishing ෆීල්ඩ් එකට අලුත්... ඔය කුරුප්පු මහත්තයාගේ පොතක් දෙකක් හරි එයාට දීලා බලන්නකො!” ඒ දවස්වලම මගේ හිතවතෙක් යෝජනා කළේය. කුරුප්පු මහත්තයාට පොත් ගැහිල්ල ගැන තිබුණු ගාය එසේ මෙසේ ගායක් හෙම නොවේ. එක පොතක් ලියා හමාර කෙරෙන විටම ඔහු තවත් එකක් ලියන්නට පටන් ගනියි. ලියන පමාවෙන්ම පොත ‘මුද්‍රණයෙන් පහරවන්නටත්’ ඕනිය. 

එහෙව් ඩී.බී. කුරුප්පු මහත්තයාගේ ‘දානයේ ආනිශංස’ පොතේ සෝදුපත් බැලෙමින් තිබුණු නිසාත්, ගොඩගේ ආයතනයෙන් පොත් පළ කෙරෙන වේගය ගැන කුරුප්පු මහතා කනු-කුණු ගාමින් හිටි නිසාත් මම ‘අර හොඳ හාදයා’ හමු වීමි. ආර්.ඒ.සී. ක්‍රිෂාන්!

“නිමල් අයියේ, මම බණ පොත් වගේ ඒවා තමයි වැඩියත්ම පළ කරන්නේ... නවකතා වගේ ඒවා නෙවෙයි.” ක්‍රිෂාන් මට එයා ගැන විස්තර කියද්දී කීවේය. එවක ඔහු සේවය කරමින් හිටියේ ප්‍රධාන පෙළේ බෞද්ධ පොත් ප්‍රකාශන සමාගමකය.
ඉතිං ‘දානයේ ආනිශංස’ මුද්‍රණය කෙරිණි.
“ළමයෝ, මගේ කර්තෘ භාගය වෙනුවට පොත්ම ඉල්ලගෙන ඕස්ට්‍රේලියාවට එවන්න. ඔය පොත දෙන්න වටිනා ගොඩක් දෙනෙක් ඉන්නවා, මෙහෙ.” කුරුප්පු මහත්තයා කිව්වේය.

“ක්‍රිෂාන්.... ඔයා කැමතියි නං මම ලියපු පොතකුත් තියෙනවා, අච්චු ගහන්න. හැබැයි බණ නං නෙවෙයි!” ඒ වෙද්දීත් ටයිප් සෙටින් කරලා තිබුණු පොත මම ඔහුට දුන්නෙමි.

 ‘හෙළුව වනන්නෝ පකට ...’ මේ නම් විචිත්‍ර පුෂ්පයකි!

මගේ හතරවෙනි පොතත් මුද්‍රණද්වාරයෙන් පළවිණි, ‘එතික ප්‍රකාශන’යක් ලෙසින්. රස්සාව කරන ගමන්ම ක්‍රිෂාන් පොත් බෙදා හැරීමත් කළේය; කුරුප්පු මහතාගේ පොත් කිහිපයක්මත් පළ කළේය.

කාගෙ අවාසනාවද මන්දා, පුවක් ගහේ දෙබලක් හැදුණේය.

“නිමල් මහත්තයා, මං රස්සාවෙන් අස් වෙන්නයි යන්නේ. අපේ බොස්ලා කියනවා දිගටම රස්සාව කරනවා නං මගේ ප්‍රකාශන වැඩේ නවත්තන්නයි කියලා...” ක්‍රිෂාන් මාවත් දැනුවත් කළේය. රැකියාවෙන් අස්වී, ගමට ගිහින් පොත් වෙළෙඳාම කරන්නට ගියාමය ක්‍රිෂාන්ට ‘රඟේ’ තේරුණේ.
“ගමේ ඉඳන් නිතර නිතරම පොත් සාප්පුවලට යන්න එන්න බැහැනෙ නිමල් මහත්තයෝ... ඒක දන්න අය විකිණිච්ච පොත්වල සල්ලි දෙන්නත් පරක්කු කරනවා....”
ක්‍රිෂාන් ප්‍රකාශන වැඩේ නතර කළේය.

ප්‍රධාන පොත්හල්වලට විතරක් පොත් බෙදාහරින රාජකාරිය කරලා මදිය. ඒක කරන එකත් මට බැරිව ගියේ ‘මල්ටිපල් මයෙලෝමා’ හින්දාය. 
දැන් පොත් සාප්පුවල මගේ පොත්, කුරුප්පු මහත්තයාගේ පොත් ඇත්තේ නැත.

සාක්ෂරතාව අතින් ඉහළම තැනක ඉන්නා ශ්‍රී ලංකාවේ, ගැනුම්කරුවෙකුට තැපෑලෙන් පොතක් ගෙන්නා ගන්නවා නං පොතේ වටිනාකමටත් වැඩියෙන් ‘තැපැල් ගාස්තු’ ගෙවන්නට වෙන තරම්ය!

එහෙම ගෙවන්නේ පොත් කාවෙක් නම් විතරය!  

79. හෙළුව වැනීම

ඒ මහාචාර්යවරයා නිතරම පිරිසුදු හෙළ බසින් ලියන්නටත්, කියන්නටත් හුරු වූවෙකි. දිනක් දේශනයකදී, හෙළ බස වර්ණනා කරන්නේ ප්‍රකට පුද්ගලයන් බව ඔහු කීවේ මේ වැකියෙනි.

‘හෙළුව වනන්නෝ පකට පුඟුලෝය.’

80. රජ සැමරුම්

බොහොම බල සම්පන්න රජ කෙනෙක් හිටියා. උන්නැහේට කරන්න බැහැයි කියල කිව්වේ ගැහැනියෙකු පිරිමියෙකු කරන එකයි, පිරිමියෙකු ගැහැනියෙකු කරන එකයි විතරයිලු.

රාජ සභාව රැස්වෙන වෙලාවකම, මැද්දට බෝම්බයක් ගැහුවේ.

බලය වැඩි වෙන්න වැඩි වෙන්න මොළය අඩු වෙනවලු. ඒ නිසාද මන්දා මේ රජ්ජුරුවන්නාන්සේත් පස්සෙ පස්සෙ කරන-කියන වැඩවලට සමහරුන් විරුද්ධ වෙන්න පටන් ගත්තා...
කැරලි ගහන්නයි, කුමන්ත්‍රණ කරන්නයි, තව තව කඩාකප්පල්කාරී වැඩයි...

ඔන්න ඔය අතරේදී තමයි රාජ සභාව රැස්වෙන වෙලාවකම, රාජ සභාව මැදට බෝම්බයක් ගැහුවේ. දෙතුන් දෙනෙකුම මළා, සමහරුන්ට බරපතළ තුවාල... හැබැයි රජ්ජුරුවොන්ට සීරුම් තුවාලයක් දෙකක් විතරයි.

රාජ සභා රැස්වීම අතරමඟ නැවතුණා. රජතුමාත් මාළිගාවට ගිහින්, ඉක්මනට ඇඳුම් මාරු කරගෙන ‘බොඩිවොෂ්’ එකක් දාගත්තා.
ඊට පස්සේ හාන්සි පුටුවක වාඩිවෙලා කල්පනා කරන්න ගත්තා, බේරිච්චි බේරිල්ල ගැන.

ඔන්න ඔය වෙලාවේ දේවින්නාන්සේ කාමරේට ඇවිත්. ආවා විතරයි දුම්මල වරම අතට අරන් සේවිකාවට අඬගහලා බනිනවා.

“බලපං, මේ ජරා රෙදි මෙතැන දාල! පලයං, ගිහින් මෙව්වා හෝදලා දාපං ඉක්මනට.”

රජතුමා ඉක්මනට බැලුවා, මොනවද මේ ජරා රෙදි කියන්නේ කියලා. එදා එතුමා රාජ සභාවට ඇඳගෙන ගිය ඇඳුම්!

“හා, හා, දේවිය! ඕවා හෝදවන්න එපා. කවදා හරි දවසක අපේ රටේ අනාගත පරම්පරාව පොර-කකා ඕවා දිහාව බලාවි. සිහිවටන... සිහිවටන!”

“මේවා කොහොමද සිහිවටන වෙන්නේ?”

“ඇයි, ඔය ඇඳුම් ඉරිලා තියෙන්නෙ බෝම්බ කෑලි වැදිලා... ඕවයෙ ගෑවිලා තියෙන්නෙ ඒ බෝම්බ කෑලි වැදිලා තුවාල වෙච්චි තැන්වලින් ගලපු රාජකීය ලේ! ඒවා සිහිවටන නෙවෙයිද?”

බිසවත් නිකං හිටියේ නෑ!

කොහොමද මළ-මුත්‍රා කාරිය? හොඳට මුත්‍රා යනවද?

“ඒ උඩට ඇඳන් හිටිය ඒවනෙ... යට බාගෙට ඇඳන් හිටපු ඇඳුම් මේ විදිහට ගූ ගෑවිච්චි ගමන්ම තියනවද රජ්ජුරුවො බය වෙච්ච තරම පෙන්වන්න...”

81. තියෙන ලෙඩේ

අන්දෝ සීයාට දැන් වයස අවුරුදු අසූවත් පැනලා. ඒත් බැලූ බැල්මට නං එච්චර පෙනෙන්නෙ නෑ. කටේ දතුත් හුඟක් තියෙනවා. දවසක් අන්දෝ සීයා දොස්තර මහත්තයෙක් හම්බ වෙන්න ගියේ බෙහෙතක් ගන්න.

“ෂා... සීයට අසූවක් වගේ පේන්නේ නැහැනෙ... සීයාට හොඳට නින්ද යනවනේ රෑට?”

“අනේ ඔව් මහත්තයෝ! නින්ද යන්න බේතක් බිව්වා වගේ, හොඳට නින්ද යනවා.”

“ඒක නිරෝගිකමේ ලකුණක්නෙ සීයේ... කොහොමද මුත්‍රා කාරිය? හොඳට මුත්‍රා යනවද?”

“අපොයි ඔව්! උදේ හය වෙද්දී යනවා.”

“එහෙනම් බඩ වේළනවද?”

“පිස්සුද මහත්තයෝ. අරළු තම්බල බිව්වා වාගෙයි. උදේ අට වෙද්දී මේ සම්ම ජාතියේ නවත්තන්න බෑ....”

“හොඳට නින්ද යනවා නං, වෙලාවට මළ-මුත්‍රා පිට වෙනවා නං... සීයාට ලෙඩක් තියෙන්න බැහැනෙ සීයේ!” දොස්තර මහත්තයා කිව්වා. ඒක ඇහුණාමයි සීයාට තද වුණේ!

“මොකද බැරි? මට ඇහැරෙන්නේ නවයටනේ....”

82. මොකෙන්ද අඳුනා ගන්නේ?

එක දවසක් බොහොම උගත් මහාචාර්යවරු දෙන්නෙක් ඇවිදින්න ගියා. පළාත හරිම ලස්සනයි... සොබා-සෞන්දර්යය බල-බලා ඇවිදගෙන යන අතරේ මේ දෙන්න ලස්සනම- ලස්සන දොළ පාරක් ළඟට ආවා.

මේ පාළු මණ්ඩියෙ කවුද එන්නෙ... ඔන්න ඔහේ හෙළුවෙන් නාමු!

“අපි නාමුද?” එක්කෙනෙක් ඇහුවා.

“නාන්න ඇඳුමක් නැතිව කොහොමද නාන්නේ?”
අනෙක් මහාචාර්යවරයා පස්සට ඇද්දා.

“මේ පාළු මණ්ඩියෙ කවුද එන්නෙ... ඔන්න ඔහේ හෙළුවෙන් නාමු.”

“ඒ වුණාට බැරි වෙලාවත් කවුරුවත් ආවොත්... අනික මිනිස්සු අපි දෙන්නව අඳුරනවත් එක්ක, ටී.වී.වලින් පත්තරෙන් එහෙම දැකලා...”දෙවෙනි මහාචාර්යවරයා තවත් දේවල් කියද්දී අනෙක් එක්කෙනා දඩි-බිඩි ගාලා ඇඳුම් ගලවලා වතුරට පැනලත් ඉවරයි!
දෙවෙනියාත් මොකද කළේ, ඇඳුම් ගලවල දාල නාන්න ගත්තා.

වතුර ටික කොච්චර හොඳ වුණත්, දොළ පාර එච්චර ගැඹුරු නෑ. ඒ නිසා මහාචාර්යවරු දෙන්නම හොඳ සෝදිසියෙන් වටපිට බල-බලාම තමයි නෑවේ.

කරුමෙක මහත!

අර තරං සෝදිසියෙන් ඉඳලත්... මෙතැනට ගෑනු දෙතුන් දෙනෙක් එනවා එයාලා දැක්කේ නෑ.... දැක්කේ අන්තිම මොහොතේ!

ගොඩට ඇවිත් ඇඳුම් ඇඳ ගන්න වෙලාවකුත් නෑ... වතුර ගැඹුරු නැති නිසා වතුරේ බැහැලා ඉන්නත් බෑ.....

“එයාලට අපිව අඳුනා ගන්න බැරි වෙන්න ඉඳිමු!” කියලා එක මහාචාර්යවරයෙක් කලබලේම දෝතින් මුහුණ වහ ගත්තා.
අනිත් එක්කෙනා දෑතින්ම වහ ගත්තේ පරම්පරා කුට්ටම!

ආයෙමත් රට වහනවාය කියලා අද හැමෝම බඩු ගන්න දුවනවා. මං?
ඔන්න එහෙනං අදට ‘නිදිගෙ පංච තන්තරේත්’ වහලා...