හිනා වෙන්න හිනා - තෙවෙනි කොටස

ඒ කිව්ව විදිහටම මෙන්න තවත් කතා:

අදට ඇති නේද? පොතෙන් තව යාන්ස් ටිකක් ඊළඟ කොටසෙන්.... කියලනේ පහුගිය කොටස ඉවර කළේ. ඒ කිව්ව විදිහටම මෙන්න තවත් කතා:

12. ඊට ටිකක් එහා

“හරි වැඩේනේ මචං, අර පැත්තෙන් කාර් එකක් ආවා සීයක් විතර හයියෙන්. මේ පැත්තෙනුත් එකක් ආවා ඊටත් වැඩිය හයියෙන්.... හැප්පුණා විතරයි, දෙකම කුඩේ කුඩු!”

“ඩ්‍රයිවර්ලා?”

“දෙන්නම මළා!”

“ඔන් ද ස්පොට්ද?”

“නෑ මචං... ඊට ඩිංගක් එහා....”

13. කාර් පිස්සියෝ

ඔහු කෝටිපති ව්‍යාපාරිකයෙකි. ඔහුගේ බලවත්ම ආශාව වූයේ තම දියණියන් තිදෙනාගේම විවාහ මංගල්‍ය උත්සව එකම දිනයකදී සිදු කිරීමය. එහෙත් ප්‍රශ්නයකට වූයේ ඒ දියණියන් තිදෙනාම තරුණ වියේ පසු වුවත් පිරිමින් පිළිබඳ උනන්දුවක් නොදැක්වීමය. ඔවුන්ගේ උනන්දුවත්, අවධානයත් යොමුවී තිබුණේ අලුත්ම කාර් වෙත පමණි.

“අපි හොඳ කපුවෙකුට කියමු මනාලයෝ තුන් දෙනෙක්ව හොයන්න. තුන් දෙනාටම හොඳ අලුත් කාර් තියෙන්න ඕනෑ කියලාත් කියමු. එතකොට දුවලා එයාලට කැමති වෙයි.” කෝටිපතියාගේ බිරිඳ විසඳුමක් ලෙසින් යෝජනා කළාය.

ඔහු එකී යෝජනාව පරිදි මනාලයන් සෙවීම සූර කපු මහතෙකුට පැවරුවේය.

එයා එළි වෙනකල්ම හෝන් ගහනවා කිය-කියා මගේ අණ්ඩ කෝෂ දෙක මිරිකුවා....

කපුවාත් ඔහුගේ උපරිම ශක්තිය යොදා ධනවත්, කඩවසම් තරුණයන් තිදෙනෙකු සොයා ගත්තේය. ඔවුන් හැමටම වටිනා, නවීන පන්නයේ කාර් සතුව තිබුණෙන් කෝටිපතියා බෙහෙවින්ම සතුටට පත් විය.

තරුණියෝත් විවාහයට කැමැත්ත පළ කළහ.

අතිශය උත්කර්ෂවත් විවාහ මංගල්‍යෝත්සවයක් පැවැත්විණි. ඒ යුවල තුනම එකම දිනයේ, විවාහ ප්‍රාප්තවී කඳුකර තානායමකට මධුසමය ගත කිරීම සඳහා නික්ම ගියහ.

එකිනෙකාට සුබ පතා තම-තමන්ගේ කාමරවලට වැදුණු අලුත් මනාල මහත්වරු පසුවදා හිමිදිරියේම එක්වී කතාබහ පටන් ගත්හ.

වැඩිමහල් තරුණියගේ සැමියා මඳක් පැකිළෙමින් මෙසේ කීවේය.

“මට නං එක දවසින්ම මේ මඟුල එපා වුණා. මේ කෙල්ල නම් ලස්සනයි, ඒ වුණාට ඒකිට තියෙන්නෙ පුදුම කාර් පිස්සුවක්නේ....”

“මොකද වුණේ?”අනෙක් දෙදෙනා විමසූහ.

“එයා එළි වෙනකල්ම හෝන් ගහනවා කිය-කියා මගේ අණ්ඩ කෝෂ දෙක මිරිකුවා.... දැන් මගෙ යටි බඩත් කොර වෙලා...”

“ලොකු මස්සිනා. ඔය තරමින් ගියා ඇති. මගෙ එක්කෙනත් එහෙමමයි... හැබැයි, එයා හෝන් ගැහුවෙ නෑ.... මගේ එකෙන් ගියර් දදා හිටියා.” දෙවෙනි මනාලයා කීවෙත් සුසුම් හෙළමිනි.

“මටත් එහෙමම තමයි....” තුන්වැන්නාත් හීල්ලුවේය.

හා! ෆුල් ටෑන්ක් ගහනවා- කියලා කිව්වා විතරයි..... (පියුමි නොවේ!)

“.... මට ඔය කරදර නං මොනවත්ම තිබුණෙ නෑ තමයි... ඒත්.....”

“උඹ නම් ලකී වගෙයි මචං, කෙල්ල උඹට නිඳියන්න දුන්නෙම නෑ වගේ... අපිට ඉරිසියයි මචං.....” පළමුවැන්නා කීවේය.

“දාපං මචං අත!”දෙවැන්නාද සුබ පැතුවේය.

“නිඳියන්න නෙවෙයි, මාව එහෙමම කලන්තේ දාලා වැටුණා.... අද උදේ තමයි සිහිය ආවේ...” තෙවැන්නා කියාගෙන ගියේය.

“....එයා නයිටිය ගලවලා, ඇඳේ දිගා වෙලා -හා! ෆුල් ටෑන්ක් ගහනවා- කියලා කිව්වා විතරයි මට කලන්තේ දැම්මා!”

ඉහතින් තිබුණු කතාව අද ලියනවා නම්, මං ලියන්නේ ‘අණ්ඩ කෝෂ’ කියලා නොවේ! ඇට දෙක කියලාය!!
2007 හිට අවුරුදු 14ක් ගත වෙද්දී නිමල් දිසානායක විතරක් වෙනස් වෙලා එහෙම නොවේ; පාඨක සමාජයත් වෙනස් වෙලාය. දැන් මානව ලිංගේන්ද්‍රිය පද්ධතියම ප්‍රසිද්ධියේ කතාබහට ලක් වෙයි. 

එච්චරකුත් නොවේ... ගරු කටයුතු අය රැස්වෙන දියවන්නා මන්දිරයේදී පවා හොඳ-හොඳ හරුප කියවෙන තරමටම රට දියුණු වෙලාය; වෙනස් වෙලාය.

හැබැයි, එහෙම වෙනස් නොවෙන අයත් සිටිති.

අද්‍යතන කතන්දරවලට වඩා අතීත කතා....

ඒ නිසාම මගේ යාන්ස් පොත් ගැහිල්ලට මරු පහරකුත් වැදුණු බව නොකියාම බැරිය. ඒ විස්තරයත් ‘යාන්’ එකක් තරමටම රසවත්ය.... ඒත් ඒ කතන්දරය කියද්දීත් සමහර දේවල් හංගන්නටය වෙන්නේ. ඒ විස්තර අලුතින් කියනවාට වඩා හොඳ, ‘හිනා වෙන්න හිනා’ දෙවෙනි පොතේ මුලින් තිබුණු ‘අතීත කතාවක්’ එකෙන් කොටහක් මෙතැනට යොදන එකය.

අතීත කතාවක්

‘හිනා වෙන්න කියවන්න -2’ පරක්කු ඇයිදැයි මට ලියූ, කියූ විමසූ බොහෝ දෙනා ඇසූහ. දැන්වත් ඔවුනට පිළිතුරු දීම සුදුසුය. ඒ, කාටවත් රිද්දන්නට නොවේ; මගේ ගොන්කම් ගැන කියන්නටය.

‘හිනා වෙන්න හිනා’ පළ කරන්නට ප්‍රසිද්ධ ප්‍රකාශන සමාගමක අනුමැතිය ලැබිණි. මුද්‍රණ ආයතනයකම සේවය කළත්, මගේ වැඩ පෙරට දැමීමේ කලාව මා නොදන්නා බැවින් ‘වැඩේ ඇදුණේය’.
අන්තිමට පොත් 100ක් සකසා ප්‍රකාශන ආයතනයට යැවීමි.
පසුවදාම එහි සේවය කරන  අයෙකුගෙන් දුරකථන ඇමතුමක් ලැබිණි. “අපේ මහත්තයයි, නෝනයි, තවත් අයයි කැකිරි පළනවා, නිමල් අයියගෙ පොත කියවලා!”
මම ඉමහත් සතුටට පත් වීමි!

ඒ සතුට රැඳුණේ පැය කිහිපයකි. තවත් දුර ඇමතුමක් ආවේය. ප්‍රකාශන සමාගමේ අධිපතිතුමාගෙනි.
“සමහරු කියනවා නිමල්, මේවා සැර වැඩියි කියලා.... ඊටත් මේ දේශපාලන යාං හෑලි. අපිටත් ප්‍රශ්නයක් වෙයිලු මේක ගහන එක...”එතුමෝ කීහ.
“... මං කියන්නම් වැඩක්. පොත් කවරේ පොසිටිව්ස්වලට, ප්ලේට්, ඉම්ප්‍රෙෂන්ස්, බෝඩ්, ලැමිනේටින්, ටයිටල් පිටු.... ඒවාට ගිය වියදම මම දරා ගන්නං. ඒවා අයින් කරලා, අපේ නම නැතිව පොත හදලා විකුණගන්න....”

පසුව ආරංචිවූ අයුරින් ඒ යෝජනාව කරන තැනට එතුමන්ව පත්කොට ඇත්තේ- ‘සදාචාර සම්පන්න, සත් ගුණවත්, බහුශ්‍රුත කිහිප දෙනෙකු’ විසිනි.

කාශ්‍යප බුදුන්ගේ කාලයේ සිටම පොත් පළ කිරීමට....

පොතක් ලියන්නට තියෙන තරමේ හැකියාවක්වත් එය අලෙවි කිරීමේදී මට නැත. ඒත් බැඳගත් බෙරය නොගසා බිම තබනු බැරිය. මම බෙරය ගැසුවෙමි.

පොත් 400ක් මා හොඳින් දන්නා ප්‍රකාශන ආයතන තුනකට භාර දුන්නෙමි; විකුණා මුදල් ගෙවීමේ පදනම මත.

දෙසතියකින් පළමු ප්‍රතිචාරය ලැබිණි “හරි වැඩේනේ නිමල්, ඔයාගේ පොත ටිකක් ගියා... එක හාමුදුරු කෙනෙක් දෙවෙනි පාරටත් පොතක් ගන්න ඇවිත් අපිට කිව්වනේ -ඇයි මේ කුණුහරුප පොත් විකුණන්නේ- කියලා.
එය ඇසුණු විගසම මසිතට නැඟුණේ එක ප්‍රශ්නයකි. ‘නරක පොතකින් තවත් එකක් ගත්තේ ඇයි?’
ඔවුන් එය අසා නොතිබිණි. දැන් මට පොත් ටික ඉල්ලන්නට ලජ්ජාය; මුදල් ඉල්ලන එක ඊටත් හපන්ය. මම නිහඬ වීමි.

කාශ්‍යප බුදුන්ගේ කාලයේ සිටම පොත් පළ කිරීමට, සංවර්ධනය කිරීමට උර දෙන දෙවෙනි ප්‍රකාශක මහතාට මම ඊළඟට කතා කළෙමි.....’

පේනව නේද වෙච්චි ඇබැද්දි... තවත් පොත් පළ කරන්නේ නැත්තේ ඇයි කියා අහන අයටත්, කර්තෘ ප්‍රකාශකයන්ටත් මෙහෙම දේවල් නිතර සිද්ද වුණේය! (ඉදිරියටත් සිදු වෙන්නට ඉඩ තිබේ.)
තවම ඒ විස්තරය ඉවර නැත. නිදිට තියෙන්නෙම මහා දිග කතාය! තවත් යාන්ස් දෙක-තුනක් රසික ඔබට කියවන්නට දීලාය ‘අතීත කතාවේ’ ඉතිරිය දිගාරින්නේ....  

14. ඇමතිතුමන්ලගෙ රඟ

දැන් සම්මන්ත්‍රණ - වැඩමුළු කියන ඒවා වැහි වැහැලා. ඒවාට සහභාගි වෙන අයට අනුන්ගේ සල්ලිවලින් කාලා-බීලා සවාරි යන්න ඉඩ ලැබෙනවා. ඒවා සංවිධානය කරන අයටත් එයාලා ප්‍රාර්ථනා කරන ජාතියේ  දේවල් ලැබෙනවාලු!

මේ කියන සම්මන්ත්‍රණේත් ජාත්‍යන්තර එකක්. එක-එක රටවලින් ආව අය මේ සම්මන්ත්‍රණයට සහභාගී වුණේ. ඒ ගොල්ලන්ගෙන් හතර දෙනෙක් කෑම කන ගමන් ලොකු කතාවකට පැටලුණා.

මාතෘකාව වෛද්‍ය විද්‍යාවේ දියුණුව.

ඔව්වා නිකං දෙකේ කැලෑසියේ වැඩනේ, අපේ රටේ කෙරෙන දේවල හැටියට.

“කියල වැඩක් නෑ. අපෙ තාත්තා පොඩි දවස්වල ඇක්සිඩන්ට් එකක් වෙලා කකුලක් කපන්න වෙලා.... පස්සේ ඒකට ෆයිබර්වලින් හදාපු කකුලක් දාලා. ඒක කොච්චර හොඳට ස්වභාවික එකක් වගේ වැඩ කරනවද කිව්වොත්, අපෙ තාත්තා තමයි නැෂනල් ෆුට් බෝල් ටීම් එකේ කැප්ටන්!” ජර්මනියේ එක්කෙනා උදම් ඇනුවා.

“ඔව්! ඔව්!! අද කාලේ හැටියට ඔයිට වඩා දේවල් වුණත් කරන්න පුළුවනි... අපේ බාප්පාගේ වම් අත කැපිල වෙන්වෙලා තිබ්බා ෆැක්ටරියකදී. එයාටත් බොරු අතක් දැම්මා. වැඩේ කියන්නෙ ඒකත් නියම අතක් වගේමයි. මිනිහා ඒ අතෙන් වොලිබෝල් ගහනවා. අපේ ප්‍රාන්ත ටීම් එකටත් සෙල්ලම් කළා.”

එංගලන්තකාරයාත් එයාගෙ කතාව කිව්වා.

“වෙන්න පුළුවන්, වෙන්න පුළුවන්. අපේ අංකල්ගෙ පුතාගෙ දකුණු අතම කපල දාන්න වුණා, වෛරස් ආසාදනයක් නිසා... පස්සේ ඩොක්ටර්ස්ලා මිනිහට හයි කරපු බොරු අත කොච්චර හොඳයිද කියනව නං... මිනිහට කැරම් ගහන්නත් පුළුවන්.

මිනිහා කැරම් ටූනමන්ට් ගණනාවක්ම දිනලා තෑගිත් ගත්තා...” එහෙම කිව්වේ ඇමරිකන්කාරයා.

ජර්මන්කාරයයි, එංගලන්තකාරයයි, ඇමෙරිකන්කාරයයි තුන් දෙනාම ඊළඟට බැලුවේ ලංකාවේ එක්කෙනා දිහා.

එයා තමයි හතර වෙනියා. තමන්ගේ දිහාව බලන පමාවෙන්ම මිනිහා එයාගෙ කතාව පටන් ගත්තා.

“මිස්ටර්ලා.... ඔව්වා නිකං දෙකේ කැලෑසියේ වැඩනේ, අපේ රටේ කෙරෙන දේවල හැටියට.

අපෙ ඉස්පිරිතාලවල වෙනම යුනිට් එක ගානේ තියෙනවා වැඩිය ප්‍රසිද්ධ කරන්නෙ නැති....” එහෙම කියන ගමන්ම මිනිහා සද්දෙත් අඩු කළා.

...පියාඹනව නෙවෙයි මෝඩයෝ... කුරුල්ලෝ පීනනවා....

“..... දන්නවද ඒවායේදී මොනවද කෙරෙන්නේ කියලා... මොළේකට ඩැමේජ් වුණත් ඒක අයින් කරලා ප්ලාස්ටික් මොළයක් දානවා!”

“වෙන්න බැහැනේ... මොළේකට ඩැමේජ් වුණාම කොහොමද මිනිහෙක් ජීවත් වෙන්නේ....?” ඇමෙරිකන්කාරයා විස්මයෙන් කිව්වා.

“මොකද වෙන්න බැරි.... හැබැයි මේවා රාජ්‍ය රහස්! හරිද...... අපේ ඇමැති මණ්ඩලේ ඉන්න වැඩි දෙනෙක් එහෙම ප්ලාස්ටික් මොළ දාපු අය....” ශ්‍රී ලාංකිකයා උජාරුවෙන් කිව්වා.

15. පියාඹනවා නෙවෙයි පීනනවා

විලක ඉබ්බෙක් හිටියා. ඌ ඒ විලේ ඉන්න මාළුවොත් එක්ක හරි මිත්‍රයි. ඔහොම ඉන්න අතරේ දවසක්දා මේ ඉබ්බා විලෙන් ගොඩට ආවා; ඇවිත් වටපිටාවේ ඇවිද්දා; ඇවිදලා විනෝද වෙලා ආපහු විලට ගියා.

“කොහෙද ඉබ්බෝ ගියේ?” මාළු රංචුවම ඉබ්බාව වට කරගෙන ඇහුවා.

“මං ගියා ලෝකේ ලස්සන බලන්න....”

“අයියෝ, ඕකෙ මොකක්ද බලන්න තියෙන්නෙ?” එක මාළුවෙක් ඇහුවා.

“ඇයි මාළුවෝ... ගස්වල ලස්සන පාට පාට මල් පිපෙනවා.... හුළං හමනවා... වලාකුළු එක එක පාටට ආකාසෙ පුරාම විසිරිලා යනවා... කුරුල්ලෝ- උන් ලස්සන සිංදු කිය-කියා පියාඹනවා.”

ඉබ්බා එහෙම කියනකොටම මාළු රංචුව හිනා වෙන්න පටන් ගත්තා.

“...පියාඹනව නෙවෙයි මෝඩයෝ... කුරුල්ලෝ පීනනවා කියලා කියපං!” මාළු රංචුවම ඉබ්බාට කිව්වා.

The Epic Adventures සීරීස් එකේ ටාර්සන් චරිතය රඟපෑ ජෝ ලාරා 2021 මැයි මාසාවසානයේ ජීවිත ගමන අවසාන කළා;  තවත් හත් දෙනෙකු සමඟින්. ඔවුන් ගමන් ගත් පුද්ගලික ජෙට් යානය කඩා වැටීම නිසා.

ඊළඟට තියෙන කතාව මට කිව්වේ අපේ හිතවත් මිත්‍රයා නෙවිල් අනුරසිරි. 1988 පෙබරවාරි 16 වෙනිදා.

එදා අපි හිටියේ කඩවත පැත්තේ පාසලක තිබුණු ‘නායකත්ව වැඩ සටහනක’ට සම්පත් දායකයන් විදිහට සහභාගී වෙමින්. තරුණ ජනගහණ කමිටුවේ වෙනත් කථිකයෙකු එයාගේ දේශනය පවත්වන අතරෙයි, යාබද ශාලාවක ඉඳගෙන නෙවිල් මේ කතන්දරේ මට කිව්වේ. කඳුළු පනින තරමට හිනාවෙලා මගේ දේශනය පටන් ගත්තේ.... 
ඒත් එදා අපේ වැඩ සටහන අතරමඟදී නවත්තන්නටයි අපට සිදු වුණේ....
ආදරණීය සිනමා නළු විජය කුමාරණතුංග ඝාතනය කෙරුණු නිසා.....

16. ටාර්සන්ගේ හොඬවැල

ඔය ළමයි දන්නවනෙ ටාසොන්ව. අර හද්දා වනාන්තරේ ඉන්නේ. අලි- කොටි- වග වලස්සු ඔක්කොමලම ආංබාං කොරාන ඉන්නේ... ඔව්, ඔව්.... වැල්වල එල්ලිලා ගහෙන් ගහට යන්නෙ... උන්දා තමයි!

මක් කිව්වා? ටාසොන් නෙවෙයි... කෙහෙම්මල. ටාසන් වුණාම මොකෝ, ටාසොන් වුණාම මොකෝ? මං කියන්නෙ මට ඇහැක් විදියට.... මට ඕනෙ විදියට.

එහෙම එපා කෙනෙක් ඉන්නවා නං ඕං යන එකයි ඇත්තෙ මේ හතර මායිමක නොඉඳ. කතන්දරේ අහගන්න කැමති අය ඉඳපල්ලා.... ඇයි ළමයිනේ... යක්ෂ සේනාධිපතියා ඔළුවට ආරූඪ වෙන්නෙ නැද්ද මෙහෙම ගොන් පුරස්න අහනකොට.

මේ මාත් එක්ක එව්වා බෑ ඕං!

ඉතිං ඔන්න, ටාසොන් ඔහොම කැලේට රජකම් කොරාන ඉන්නවා. දවසක්දා ටාසොන් රූස්ස වැල් තඩියක එල්ලිලා ගිහුං ඒක අත ඇරලා තවත් වැලක් අල්ලා ගන්න පැන්නා. වැල නං අහු වුණා. ඒත් මක් කොරන්නද... ඒක දිරච්ච එකක්.

ටාසොන්ට වෙච්චි අකරතැබ්බේ ඇහුවා විතරයි, හොරිවිල වෙද මහත්තයා හොඳටෝම කම්පා වුණා.

රජකම් කරත් කළකම් පළ දෙනවා කිව්වැහේ, අර දිරච්ච වැලත් කඩාගෙන ටාසොන් පහළට වැටුණා. නිකනුත් නෙවෙයි, මහා කළුගල් පර්වතයක් උඩට.... ටාසොන් කුඩේ-කුඩු!

ඇයි, අච්චර උසක ඉඳලා ඊ ගහක් වගේ බිමටම දෙරි ගැහුවම ඔහොම නොවේවියැ?

කාගෙ වාසනාවකටද මංදා, ඔය වෙලාවෙම ඒ අහළින් යන්න ආව වැද්දෙක් දැක්කා, ටාසොන්ට වෙලා තියෙන වින්නැහිය. වැද්දා මක්කැයි කොළේ?

හනික ගිහුං හොරිවිල වෙද මහත්තැංට සංගදිය කිව්වා....

හොරිවිල වෙද මහත්තයා වෙදෙක් නෙවෙයි ඉරිසිංනාන්සේ කෙනෙක්. නොදන්නා වෙදකමක් නෑ. ටාසොනුත් උන්නැහේගේ ගජ මිත්තරයෙක්නෙ!

ටාසොන්ට වෙච්චි අකරතැබ්බේ ඇහුවා විතරයි, හොරිවිල වෙද මහත්තයා හොඳටෝම කම්පා වුණා.

‘යමල්ලා, යමල්ලා... හනික ගොහිං බලමු ටාසොන්ට මොකද වෙලා තියෙන්නෙ කියලා’ හොරිවිල වෙද මහත්තයා වැද්දයි, හිතයිසීවන්ත ගෝලයෝ තුන්-හතර දෙනෙකුයි එක්ක අර ගල් තලාවට ගියා.

අනේ! ඒ යනකොටත් ටාසොන්ගේ කෑලි සී-සී-කඩ!

වෙද මහත්තයා මොකද කළේ, ගෝල-බාලයොත් එක්ක එකතු වෙලා ටාසොන්ගේ ශරීර කූඩුවේ කෑලි-බෑලි ඔක්කොම එකතු කර ගත්තා. ඒවා ඔක්කොම පොදි බැඳං ගෙනාවා වෙද ගෙදරට!

ඊට පස්සේ තමයි සුමේ පටන් ගත්තේ....

ඊළඟට මමියක් හදද්දී වගේ, ටාසොන්ගේ මුළු ඇඟම රෙදි පටිවලින් වෙළුවා.

වෙද මහත්තයා ළඟ තිබුණා බොහොම රහසිගත බෙහෙත් තෙලක්. ඒවා ගගා අර කෑලි-බෑලි සීරුවට පුරුද්දන්න පටන් ගත්තා. ඔව් ළමයිනේ...,

උන්නාන්සේ නොකා-නොබී-නිඳි නැතිව එක සීරුවට මේ කෑලි ටික පුරුද්දගෙන පුරුද්දගෙන ගියා. දැන් ඔන්න වැඩේ කෙළවරකටම ඇවිත්.... ඒත් බොලේ, ඕනෙම කරන කෑල්ලක් නෑ!

මිසිං?
මේ උඹලගෙ ඉංගිරිස් මං දන්නෙ නෑ. ටාසොන්ගෙ එක කෑල්ලක් නෑ. හරි, නැත්තෙ මොකක්ද දන්නවද? ටාසොන්ගෙ පුරුෂ නිමිත්ත. ඒක නැතිව කොහොමද අපුච්චේ මුත්තරා කොරන්නෙ....

ඔන්න, එතකොටම වෙද මහත්තයට දිවියක් ඥානය පහළ වුණා!

බොලව්, මේ මනුස්සයට මුත්තරා කරන්න ක්‍රමයක් එපැයි පුරුෂයෙක් වගේ.... ඒ හින්දා හනික කැලේට ගොහිල්ලා මෙතැනට හයි කොරන්න හොඳ විදිහේ සතෙකුගේ කොටහක් අරං වරෙල්ලා කියල හොරිවිල වෙද මහත්තය කිව්වා. වැද්දයි, අන්තේවාසිකයොයි හනික කැලේට දිව්වා.... හතර අත හෙව්වට ම්හු.... මොකුත්ම හම්බ වුණේ නෑ.

හිස් අතින් ආපහු එනකොට මෙන්න බොලේ, අලි පැටියෙක් මැරිල ඉන්නවා!

වැද්දා මොකද කළේ, අලි පැටියගේ හොඬවැල කපල අර ගත්තා. ඊට පස්සෙ වැද්දයි, අනිත් කට්ටියයි පිම්මේ වෙද ගෙදරට දිව්වා.

වෙද මහත්තයට හරි සන්තෝසයි. ටාසොන්ගෙ පුරුස නිමිත්ත වෙනුවට අලි පැටියගෙ හොඬවැල පිරිද්දුවා. ඊළඟට ටාසොන්ගේ මුළු ඇඟම රෙදි පටිවලින් වෙළුවා. ඊටත් පහු ඒක බෙහෙත් ඔරුවක බෑව්වා....

ඊළඟට ඒ බේත් ඔරුවට මොකක්දෝ බේත් තෙලක් පිරෙව්වා. ඊටත් පහු උන්දෑ පටන් ගත්තේ නැතැයි මතුරන්න... වරුවක්ම මැතිරුවා.... තුන් වරුවයි ගියේ, වෙද මහත්තයගෙ හපන්කම කොහොමද කියන්නෙ ඕං.... ටාසොන්ට පණ ආවා!

ටාසොන් වෙද ගෙදරට ආවා, පැණි බේරෙන දඬුවැල් බෑවකුත් අරං.

වෙද මහත්තයගෙ ඉහේ මලක් පිපුණා වගේ. වැද්දටත් එහෙමයි, ටාසොන්ටත් එහෙමයි. අනේ.... ටාසොන් වෙච්චි දේ අහගත්තට පස්සේ වෙද මහත්තයාට නව වැඳුම් වැන්දා. එහෙම වැන්දට පව් නෑනෙ ළමයිනේ... ඊට පස්සෙයි ටාසොන් කැලේට ගියේ.

කැලේට ගිහුං දෙතුන් දොහකට පස්සේ ටාසොන් වෙද ගෙදරට ආවා. නිකම්ම අත් දෙක වන-වනාත් නෙවෙයි, පැණි බේරෙන දඬුවැල් බෑවකුත් අරං. ඒක හොරිවිල වෙද මහත්තැන්ට පුදලා ටාසොන් පැත්තකින් හිට ගත්තා.

වෙද මහත්තයටත් පුදුමයි, ටාසොන් යන පාටක් නෑ..... ඔහෙ දැවටි-දැවටී ඉන්නවා!

කෙළෙහි ගුණේ පෙන්නන්න ඕනෙකමට ටාසොන් එකෙල-මෙකෙල වෙවී ඉන්නවය කියලා හිතපු වෙද මහත්තයා “හා හොඳයි ටාසොන්, ගෙහුං ආව නං.” කියලා කීවා.

එහෙම කිව්වට පස්සෙවත් ටාසොන් නෙවෙයි හෙලවුණේ. ඔළුව කස-කසා ඔහෙ ඉන්නවා. ඉතිං ළමයිනේ, වෙද මහත්තයට තේරුණා මොකක්ම හරි හුටපටයක් තමයි කියලා. උන්නැහේ බැරිම තැන ඇහුවා ‘මොකද ටාසොන් ?’ කියලා.

ඔන්න එතකොටයි, ටාසොන් වටපිට බලලා යන්තමට කට ඇරියේ. ඒත් තොල් හෙලවෙනවා විතරයි, ඒ තරං හෙමින් කතා කළේ.

ඒ පාර වෙද මහත්තයා ටාසොන්ව ගේ ඇතුළේ කාමරයකට එක්කාසු කරන් ගියා. ගිහුං කිව්වා, දැන් කාටවත්ම ඇහෙන්නෙ නෑ. කියමු බලන්න මොකද්ද පුරස්නේ කියලා.

“වෙද මහත්තයෝ, තමුන්නාන්සෙ මැරිලා හිටපු මට පණ දුන්නනේ.....” ටාසොන් කීවා.

“ඉතිං...” වෙද මහත්තයා ඇහුවා.

ඒ යනකොට මේ හොඬවැල් කොටේ මොකද කරන්නෙ... පරණ පුරුද්දට ළපටි දළු- කොළ අතු රිකිලි කඩල ගන්නවනේ...

“තමුන්නාන්සෙ මගේ කෑලි එකතු කරලනේ මාව හැදුවේ....” ටාසොන් එහෙම කියනකොටම වෙද මහත්තයට තේරුණා, මේ කියන්න හදන්නෙ හොඬවැල් කොටේ ගැන බව.

‘ඕකට ලජ්ජා වෙන්න ඕනි නෑ ටාසොන්. අපිට පුරුස නිමිත්ත හොයා ගන්න බැරි වුණු හින්දා කරාපු පොරතිකර්මේ තමයි ඔය.... ඕකෙන් පුළුවන් නොවැ මුත්තරා කොරන්න වුණත්.....’ වෙද මහත්තයා කියපි.

ටාසොන් ඇඹරි-ඇඹරී ඔළුව කැසුවා.

“ඇයි මොකෝ?” වෙද මහත්තයා සැරෙන් ඇහුවේ ටාසොන්ව කතා කරවන්න හිතාගෙන. ‘මොකුත් ප්‍රශ්නයක් තියේ නං කටේ පිට්ටු වගේ නොඉඳ කියමුකෝ බලන්න.’ කියලාත් වෙද මහත්තයා කිව්වා. ඒ පාර ටාසොන්ගෙ කට ඇරුණා.

“වෙද මහත්තයෝ.... මම ඉතිං ගස් උඩින් නොව යන්නෙ....”

“ඔව්, ඔව්... ඉතිං ඉතිං...”

‘ඒ යනකොට මේ හොඬවැල් කොටේ මොකද කරන්නෙ... පරණ පුරුද්දට ළපටි දළු- කොළ අතු රිකිලි කඩල ගන්නවනේ...’ කියල ටාසොන් කිව්වා.

වෙද මහත්තයට ලොකු හිනාවක් ගියා. ‘ඕක ගණං ගන්න එපා ටාසොන්... ඔය හද්ද වනාන්තරේ ඕනෙ තරං අතු රිකිලි තියෙන්නෙ... ජන්මෙට වැඩිය පුරුද්ද ලොකුයිලුනේ. ඔහෙ ඕනෙ තරමක් අතු රිකිලි කඩා ගත්තාවේ.’ එහෙමයි වෙද මහත්තය කිව්වේ.

දැන් ටාසොන්ට ඇඬෙන්න තරං දුකයි. මිනිහ ඔන්න අඬ-අඬාම වගේ කියනවා.

“ඒ වුණාට වෙද මහත්තයෝ, අලි ඇත්තු පුරුදු වෙලා ඉන්නේ හොඬවැලේ පටලවලා කඩා ගන්න අතු- ඉති- කොළ ජාති ඔක්කොම එහෙම්ම මුකේ ගහ ගන්නනේ... මේ අසමජ්ජාති හොඬවැල් කොටේත් එහෙම කඩලා ගන්න තරං අතු කෑලි, මුකේ ළඟ නැති නිසා ගහනවනෙ මගේ අධෝමුඛේ.... ඒවා ඇනිලම දැන් ඒක තුවාලත් වෙලා!”

අදටත් හිනා වුණා ඇති නෙවැ ආයුබෝවන්ලා.....