ජීවිතේම ප්‍රීතිමත් කරන්නෙ ආදරේ!

“අම්මව දෙනවයි කිව්වා නං තාත්තව ගස් බැඳලා හරි දියං පුතේ!” අපේ තාත්තා අපට ඉගැන්නුවේ එහෙමය.

ඒ කීමේ උඩින් කියවෙනවාට වැඩි දෙයක් යටින් කියවෙන බවයි, ඒ කාලේ හිටම මට දැනුණේ. ‘කරන්නට බැරි දෙයක් කරනවයි කියල නොකියා හිටපං! යමක් කියන්න කලින් දෙතුන් වතාවක්වත් හිතා බලපං!! යමක් කරනවයි කිව්වා නං බෙල්ල ගහලා ගියත් ඒක කරපං!!!’ අපේ තාත්තාගේ කීමෙන් මං වහන්සේ අරගත්තු පාඩම් දෙක-තුන එහෙමය.

අවුරුදු 823කට වාරයක් එළඹෙනවා යැයි කියන මේ පෙබරවාරියේ මුලම දවසකත්...

ඒ වුණත් හිටි ගමන් ඔය පාඩම මට අමතක වෙන වෙලාවලුත් එයි!

අවුරුදු 823කට වාරයක් එළඹෙනවා යැයි කියන මේ පෙබරවාරියේ මුලම දවසකත් මට එහෙම වුණේය.
(දැන් ඉතිං ඉස්සෙල්ලම මේ පෙබරවාරියේ විශේෂත්වය කියලා හිටින්නට වෙයි).

මේ පෙබරවාරි මාසයට සඳුදාවන් හතරකි; අඟහරුවාදාවනුත් හතරකි. බදාදා- බ්‍රහස්පතින්දා- සිකුරාදා- සෙනසුරාදා- ඉරිදා දවසුත් හතර බැගින් මේ පෙබරවාරි මාසයට තිබෙයි! ආයෙමත් මෙහෙම පෙබරවාරි මාසයක් එන්නේ 2846දීය.
එතකොට මේ ලියන මං වහන්සේ කොහේ- කොහොම ඉඳීවිදැයි අනුමාන කර ගන්නටවත් මට නං බැරිය. හැබැයි අනාගතයේ අවුරුදු ගණනාවක් ගැනත් කියන්නට හැකියාව ඇති; තව චිරාත් කාලයක් ජීවත් වෙන්නට බලා ඉන්නා ජනපෙතිතුමෙක් දැන් පහළවී සිටියි. උන්නැහෙව මුලිච්චි වෙන අවාසනාව මේ ලියන මොට්ට ගොබිලාට ලැබුණොත්...
එතුමාගෙන් අහන්නේ ‘එතකොට සිරි ලංකාව කොහොම තියෙයිද’ කියලාය! (උන්නැහෙ හිතන්නේ එතුමාට අමර වරමක් ලැබිලා කියලාය!)

අවුරුදු පහක් තිස්සේ ‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’ට blog posts 565ක් ලියලා තියෙන නිසා, මං හිතුවේ මේ post එක ලියන එකත් අමාරු නොවෙනු ඇතියි කියලාය.
“දහනායක මහත්තයෝ. මෙහෙම අහන්න සුදුසු වෙලාවක් නං නෙවෙයි මේ. ඒත්... අහනවා. කමක් නැද්ද මම නදීකා ගැනත් blog එකට ලිව්වට.” මම උපුල දහනායක හිතවතාගෙන් ඇසුවෙමි. (විදුරංග ගැන මට කීවේත් මේ දහනායක හිතවතාය.)

“අනේ නිමල් අයියේ, ඔයාට ඕනි දෙයක් ලියන්න....” එතකොට දහනායක කිව්වේය.
ඒ නදීකාගේ මෘත දේහයේ උණුසුම නිවෙන්නටත් කලින්මය.

මට මෙහෙම පෝස්ටුවක් ලියන්නට හිතුණේ දහනායකගේවත්, නදීකාගේවත්, පුතාලා දෙන්නාගේවත් හිත හොඳ කරන්නට නොවේ. ඒ පවුලේ තිබුණු- තවමත් තියෙන අතිශය සොඳුරු බව නිසාය. ආදරණීය බව නිසාය. මට හිතෙන විදිහට නම්, ඒ සොඳුරු බවට; ඒ වාසනාවන්තකමට ප්‍රධානම හේතුව නදීකා නංගිය.

ඒ කැදැල්ලේ සිරියාවන්තකම ගැන පාඩම ලොවටම කියන්නට.. (2023 ජනවාරි 22 බෙල්ලන්විලදී)

මා ඇය ගැන ලියන්නේ ඒ කැදැල්ලේ සිරියාවන්තකම ගැන පාඩම ලොවටම කියන්නටය. (මේ සොඳුරු බව අපේ පවුලේ නම් කොයි- කවරදාකවත් නොතිබුණු බව නිදිගෙ පංච තන්තරෙන්-  නසරානි මගේ ජීවිත කතාව කියවා ඇති දයාබර පාඨක ඔබට දැනටමත් රහසක් නොවේ.) අද්‍යතන පරම්පරාවට පෙන්වා දිය යුත්තේ මෙවන් ආදරණීය; ආදර්ශවත් ප්‍රේමයන්; පවුල් සංස්ථාවන් ගැනයි! බිතු සිතුවම් රූ විලස පිටු නොපා පවතින මිතුරුදම් ගැනයි, වෙසෙසින් උලුප්පා දැක්විය යුත්තේ!!    

ඉතිං, නදීකා නංගිගේ අකල් වියෝව කම්පනයක් වුණාට මේ තරමටම හද පාරවන කම්පනයකියි, මට හිතුණේ නැත; දැනුණේත් නැත. සති දෙකක්ම ගත වී ඇතත්, මා ඇය ගැන මේ පෝස්ටුව ලියන්නේ පුදුමාකාර අසීරුවකිනි.
සහතිකය! දවස් කීපයක් තිස්සේ එක අකුරක්වත් කොටා ගන්නට බැරිවය මං හිටියේ. දැනුත්... විටින්-විට නවත්තමින්ය, මේ පෝස්ටුව ලියන්නේ.

‘එක්වීමක රැඳෙයි වෙන්වීමක සේයා
හැටි එහෙමයි සුහද, මේ ලෝකයෙ මායා’ ඉස්සර ඉස්කෝල කාලේ සිසු-සිසුවියන් අතර හුවමාරු වුණු ‘සමරු පොත්’වල නොවරදවා දකින්නට හැකි වුණු කවි දෙපදයක් මට ආයෙමත් මතක් වෙන්නේ ඇයි? ඒ සනාතන දහම පරම සත්‍යයකියි දැනගෙන හිටියත් එය පිළිගන්නට මගේ සිත මැළි වෙන්නේ ඇයි?

අවුරුදු 49 කියන්නේ මැරෙන්නට වයසක්ද? නදීකා මියගියේ එවන් අඩු වයසකදීය.

“අනේ නිමල් අයියේ, නදීකා අක්කගේ මරණේ ගැන ආරංචි වෙච්ච ගමන්ම මට හිතුණේ හෙට අපිට මොනවා වෙන්න බැරිද කියලයි.” ප්‍රියන්තගේ බාලම නැඟණිය මැණිකේ මළ ගෙදරදී මට කිව්වාය.
“ඇත්තමයි, ජීවිතේ ගැන හරියටම තේරුම් යන්නෙ මේ වගේ වෙලාවටයි නිමල් අයියේ.” තවත් අරුත්බර ප්‍රකාශයක්. කෙරුණේ කාගෙන්දැයි නිශ්චිතවම මතක නැත. රසිකා, මාලිකා, දිනේෂා, බබිතා, උදේනි වගේ ගොඩ දෙනෙකු එහෙමත් හූල්ලමින් එතැන හිටි විත්තිය නං මට මතකය.

නදීකාගේ මෘත දේහය තැන්පත් කර තිබුණේ බොරලැස්ගමුව මල් ශාලාවේය. ආදාහනය කෙරුණේ උඩහමුල්ල පොදු සුසාන භූමියේ ආදාහනාගරයේය.

මඟදි මොනවා වෙයිද කියලා කවුද බං දන්නේ?

“අපේ අම්ම මරණය ගැන හිතුවේ හරිම සැහැල්ලුවෙන්. අපි ගෙදරින් එළියට යනකොට කියනවනෙ ‘යන්නං’ කියලා. දවසක් ඒක ඇහුණාම කරුණා නැන්දා කිව්වා ‘එහෙම කියන්න හොඳ නෑ රෙහාන් පුතේ. ගිහිං එන්නම් කියල කියන්න’යි කියලා. අංකල්ලා දන්නවද එතකොට අපේ අම්මා හිනාවෙලා කිව්ව දේ.

‘ඔහෙ කියපුදෙන් කරූ, මඟදි මොනවා වෙයිද කියලා කවුද බං දන්නේ?’”

මරණය ඕනෑම මොහොතක අප සොයා පැමිණිය හැකි බව නදීකා දැනගෙන හිටියාද? “අපේ ආච්චියි සීයයි, අම්මයි තාත්තයි ඔක්කොමලා ඉන්නේ උඩහමුල්ලේ කනත්තෙනෙ. මම මළාමත් එහෙට ගෙනියන්න.” නදීකා නිකමට වාගේ පුතාලාට කියා තිබිණි.

“පෙබරවාරි හය වෙනිදත් අම්මගෙන් මරණෙ ගැන කතාවක් කියැවුණා, නෙවිල් අංකල්. අම්මා අයියගෙනුයි, මගෙනුයි ඇහුවා හදිසියේ මං මළොත් ඔයාල මොකද කරන්නෙ කියලා. අයියා කිව්වා කාගෙ කවුද දන්නෙ නැහැයි කියල body එක ඉස්පිරිතාලෙකට ගිහිං බාර දෙනව- එතකොට කරදර අඩුයිනෙ කියලා. තාත්ත ගෙදර ආව ගමන්ම අම්ම එයාටත් කිව්වා ‘බලන්න සුදූ, මුන් දෙන්නා මට සලකන්න යන විදිහ’ කියල. එතකොට තාත්තත් අපේ පැත්තටම කතා කරලා අම්මව ඇවිස්සුවා.”

මරණය ගැන නිතර කතා කළ නදීකා නංගිට, බොරලැස්ගමුව මල් ශාලාවේදී අවසන් ආචාරය පුදන්නට ගිය මට සිදු වුණේ කිසිසේත් බලාපොරොත්තු නොවුණු දෙයකි. මරණ මංචකයේ වැතිර සිටි නදීකා නංගීගෙන් පළ වුණේ පුදුමාකාර සජීවී බවකි. ඒ සජීවී මුහුණ දෙස එක නිමේෂයකට වඩා බලා හිඳින්නට ශක්තියක් මට තිබුණේ නැත. මම වහාම ආපසු හැරුණෙමි.

ඔයා අපට නම් ටික ලියල දීපු කොළෙත් නදීකා ළඟ තවම තියෙනවා.

“ඒ තරමටම එයා පණ පිටින් වගෙයි  හිටියේ.”

“ගොඩ දෙනෙක් ඔය කතාව මට කිව්වා. කොච්චර දුකෙන් අඬ-අඬා හිටිය වුණත් අම්මව ලස්සන කරන්න එයා කැමතිම සාරිය, ලිප්ස්ටික් එකේ ඉඳල හැම දේම තෝරලා දුන්නේ අපේ රෙහාන්.” එතකොට දහනායක කීවේය. රෙහාන් ඔවුන්ගේ බාල පුතාය. දහනායක ජෝඩුවට ඉන්නේ පුතාලා දෙන්නෙකි. ලොක්කා මයංකය. පොඩ්ඩා රෙහාන්ය.

“නිමල් අයියට මතකයිද? අපේ ලොකු පුතා මයංක ඉඳුවරට නම තියද්දී ඉඳුවර කෑල්ල දැම්මෙත් ඔයා! ඔයා අපට නම් ටික ලියල දීපු කොළෙත් නදීකා ළඟ තවම තියෙනවා.” (ඒ කොළයේ foto එකකුත් මට එවීම ගැන ගොඩක් ස්තුතියි දහනායක මහත්තයෝ!)
“අනේ මට නං මතකයක් නෑ, දහනායක. හැබැයි ඒකෙන් අපේ යාළුකම්වල පරණකම නං පේනවා...” එවෙලේ මම කීවෙමි.
“ඒ හින්දනෙ මේ දවස් ටිකේම ඔයාලා හැමෝම අපිව තනි නොකර ඉන්නෙත්...” දහනායක කියද්දීය, මට එහි විශේෂත්වය දැනුණේ.

අවුරුදු 25ක් ගතවෙලාත් ඒ ෆොටෝ ෆ්‍රෙන්ඩ්ස් මිතුරුදම් තවමත් එහෙමමය. (වමේ සිට- අජන්ත, නෙවිල්, සමන්, මංජුල, ජනක, රංග, චූටි මල්ලී, දහනායක, ඉන්දික හා දිල්රුක්ෂි)

දහනායකව මට හමු වුණේ 1998 වසරේ WAL ප්‍රියන්ත හිතවතා Photofriends ආයතනය පටන් ගත් දවසේය.

අවුරුදු 25ක් ගතවෙලාත් ඒ ෆොටෝ ෆ්‍රෙන්ඩ්ස් මිතුරුදම් තවමත් එහෙමමය. හත්දොහේ බණ දවස වෙන තුරු හැම රෑකම අපේ මිත්‍ර සංසදයේ අයත් ඒ ගෙදරය. අපි එයාලා තුන් දෙනාත් එක්ක මදිය නොකියන්නට අල්ලාප-සල්ලාපයේ යෙදුණෙමු; මතකයන් පීරුවෙමු. 

“රෙහාන් මොකද කියන්නෙ දහනායක... මේ සැරේ A/L විභාගෙ ලියලත් ඉවර නැහැ නේද?”
“රෙහාන්ගේ ටීචර්ලයි, යාළුවොයි හැමෝම ඇවිත් ඇවිත් මිනිහගෙ හිත හදනවා. හත් දවසේ දානෙත් අපි දවසක් ඉස්සරහට ගත්ත. ඊට පහුවදා තමයි එයාට ආයෙම subject එකක් තියෙන්නේ.”
“එයානෙ අම්මට වැඩියෙන්ම attached...”

“වැඩියත්ම ඒක වුණේ කොරෝනා නිසා. ඉස්කෝල වහල නිසා රෙහාන් ගෙදර ඉන්න කාලේ වැඩි වුණා. මමයි, මයංකයි උදේ වැඩට ගියාට පස්සේ ඒ අම්මයි පුතයි දෙන්නා තමයි දවසෙන් වැඩි හරියක් එකට හිටියේ. ඔයා දන්නවද නිමල් අයියේ- කොහෙ හරි යනකොට නදීකාට අඳින්න ඇඳුම් පවා තෝරලා දුන්නේ අපේ රෙහාන්. ඇඳුමට ගැලපෙන hand bag එක, lipstic එක, කියුටෙක්ස් එක... ඔක්කොටම අම්මට advice කළේ රෙහාන්. ඒ සේරම නදීකා ඇහුවෙත් රෙහාන්ගෙන්.”

“දහනායක, දවසක් ඔයාලා අපේ ගෙදර ආව වෙලාවේ නදීකා මට කිව්වා මතකද, අනුරාධපුරේ ටීචර් කෙනෙක් ගැන. මට හිතෙන හැටියට නං එයාලත් මෙහෙ ඇවිත් ඉන්න ඕනි... එදත් මම නදීකාට කිව්වා- මට එයාලව දකින්න ආසයි කියල....” ආදාහනය දවසේ රාත්‍රියේ ඉස්පාසුවක් ලද සැණෙන් මට කියැවිණි.

“එන්න... එන්න... එයාලා කට්ටියම ඇවිත් ඉන්නවා. නදීකා නැති වෙන්නත් කලින් කරුණා මිස් මෙහාට ඇවිත් හිටියේ... නදීකාට සනීප මදි විදිහක් තියෙද්දී. එන්නකො. මම ඔයාට එයාලව අඳුන්නලා දෙන්න.”

කරුණා පියසීලී මිස් විතරක් නොවේ, ඇයගේ ලොකු පුතණු හර්ෂ ප්‍රියංකත්- දෙවැන්නා අසේල සම්පතුත්- දියණිය නිසංසලා මධුමාලිත්, ඔවුනගේ පවුල්වල සාමාජිකයනුත් එදා රාත්‍රියේ මට හමු විණි. තොරතුරු රැසක්මත් කියැවුණේ මගේ මතකයන් අලුත් කරවමිනි.

අපේ යාළුකම පටන් ගනිද්දී මෙයාලා පුංචියි. (කරුණා මිස් පුතාලා දෙදෙනාත් දියණියත් සමඟ)

“අපේ යාළුකම පටන් ගනිද්දී මෙයාලා පුංචියි. නදීකා මෙයාලගේ දෙවෙනි අම්මා. එයා මේ තුන් දෙනාටම සැලකුවෙත් එයාගේ පුතාලා දෙන්නට සලකපු විදිහටයි.” කරුණා මිස් කිව්වේ කඳුළු පිසිමිනි.

“අපේ පොඩ්ඩා; අසේල පුතා හදිසියෙන් මෙහාට ඇවිත් තිබුණු වෙලාවේ තමයි දැනගෙන තිබුණේ නදීකා මිස්ට සනීප මදි බව. පුතාලා කොළඹ ආවොත් මෙහාට ගොඩ වැදිලමයි යන්නෙ... ඉතිං අපේ පොඩ්ඩා ඒ වෙලාවේම මට කෝල් කළා. මිස්ට අසනීපයි වගේ කියලා.

-එයා තමයි, ගෙදර ආව ගමන්ම මට බල කරලම කිව්වේ ‘නදී මිස්ගේ කකුලක් හොඳ මදි අම්මේ. මිස්ට බැරි වෙලාවේ අම්ම එහාට යන එක මිස්ටත් උදව්වක් වෙයිනෙ කියලා... රෙහාන් මල්ලිත් විභාගෙ කරන නිසා අම්මා ගියොත් උයන-පිහන වැඩක් වුණත් කරලා උදව් වෙන්න පුළුවනිනෙ. එහෙමනෙ යාළුවන්ට සලකන්න ඕනි කියලත් පොඩ්ඩා කිව්වා.
නිමල් අයියේ, අපේ තාත්තත් ඉන්නේ අපේ ගෙදර. තාත්තට දැන් 86ක්. ‘මං කොළඹ ගියොත් කිරි අත්තව බලන්නෙ කවුද පුතේ’ කිව්වමත් මේ දරුවෝ තමයි කිව්වේ, අපේ තාත්තව මගෙ සහෝදරයෙක්ගේ ගෙදරට ඇරලවලා මෙහෙ එන්න. ඉතිං මම පස්වෙනිදා පාන්දරම මෙහෙ ආවා...

-ඒ ආව ගමන්මයි තාම මේ...”

1996 විතර කරුණා පියසීලී ගුරුතුමිය අනුරාධපුරයේ, පරසංගස්වැව ඉස්කෝලයේ සේවය කරමින් හිටිද්දීය නදීකා මල්කාන්ති සමරසිංහ මෙනෙවියටත් එහාටම ගුරු පත්වීමක් ලැබුණේ. ඒ වෙද්දීත් නදීකා උපුල හා පෙමින් වෙළී හිටියාය. මා දන්නා තරමින් ‘සුදු අයියාගේත්- ලොකු නංගිගේත් පළමු හා එකම ප්‍රේමය’යි ඒ.

“ඔව්! අපි එතකොට හිටියේ නදීකලගේ ගෙදරක් කුලියට අරං. ලොකු නංගිත් එක්ක love එක පටන් ගනිද්දී මට අවුරුදු 14යි. එයාට 13යි. ඒ 1986. ගෙවල් දෙකෙන්ම මුලින් විරුද්ධකමක් තිබ්බෙ නෑ. පස්සේ නදීකලගේ තාත්ත අකමැති වුණා. එයා කෙලින්ම මට කිව්වා ලොකූ එක්ක කතා කරන්නවත් එපයි කියලා. ඒත් ලොකූල අම්මා නං තාත්තට කියල තිබුණ, කොල්ලගෙ වරදක් නැහැනේ කියලත්.
ඒත් අපි දෙන්න කතා වුණා ‘තාත්ත එපා කියනවා නං අපි කතා නොකර ඉඳිමු’ කියලා. ඊට පස්සේ අපි දෙන්නා වචනයක්වත් කතා නොකර අවුරුදු දෙකහමාරක් විතර හිටියා.”

ගෙවල් දෙකේම සේරමල කැමති වුණාමයි 1998 අපි කසාද බැන්දේ...

“අවුරුදු දෙකහමාරක්? කතා නොකර... එක ළඟ ගෙවල් දෙකක... හිතෙන් විතරක් love කර කර?”

“එහෙම තමයි අපි කළේ.” දහනායක නිවීහැනහිල්ලේ හිනාවකින් මුව සරසාගෙන නෙවිල්ටත් මටත් කීවේ මයංක- රෙහාන් දෙන්නාමත් ඉදිරියේය.

“හැබැයි හැමදාම උදේ හයට මම ඉස්කෝලේ යන්න එළියට බහිනකොට නදීකා මට පෙනෙන්න වත්තේ කොතැනක හරි ඉන්නවා. ඉස්කෝලේ ඇරිලා දෙකහමාරට ගෙදර එනකොටත් එයා මට පෙනෙන තැනක ඉන්නවාමයි! පස්සේ ගෙවල් දෙකේම සේරමල කැමති වුණාමයි 1998 අපි කසාද බැන්දේ.”

මේ දෙදෙනාගේ ආදරයේ වපසරිය හෙළිදරව් කෙරෙන තවත් කතන්දරයක් ඒ වෙලාවේම අපට කිව්වේ, පුතාලා දෙදෙනා එකතු වෙමිනි. ‘තාත්තා වැඩට යන්න එළියට බහින්න හදනකොට අම්මා දොරකඩට එනවා. / එතකොට තාත්ත අම්මට kiss එකක් දීලයි එළියට බහින්නේ. / තාත්තට පරක්කු වෙච්ච දවසකවත් ඒ රූටින් එක කඩන්න බෑ...’

“ඔව් අයියේ, හැබැයි ලොකූ මොකුත් කියන්නෙත් නෑ... කාර් එක ළඟට එන්නෙත් නෑ. ඒ වෙලාවට මමම එයා ළඟට ගිහිං kiss එක දෙන්න ඕනි!
ඒ විතරක් නෙවෙයි, හැමදාම නින්දට යන්න කලිනුත් මම එයාගේ කම්මුලට kiss එකක් දෙනකල් නදීකා නිඳා ගන්නෙ නෑ.”

කාලය ඉකුත් වෙද්දීත් නොනැසී; නොබිඳී එක ලෙස එක දිගටම පවතින මෙවන් අසිරිමත් ගේහසිත ප්‍රේමයක් පවුල් කීයක් අතර නම් දැකගත හැකිද?

ඉතිං, ආයෙමත් අපි පරසංගස්වැව පාසල් කාලයට; 1996ට යමු...
“නදීකා නැවතිලා හිටියේ අනුරාධපුරේමයි. ඒත් ටික දවසකින්ම එයා කරුණා මිස් එක්ක හොඳටම යාළු වුණා. එයාලගේ ගෙදරට නවතින්න ගියෙත් මං එක්කම.” දහනායකගෙන් කියැවුණේය.

“ඇත්තමයි සුදු මහත්තයෝ, මට අදටත් හිතා ගන්න බෑ නදීකා මගෙත් එක්ක එච්චර හිතවත් වෙච්චි හැටි.” කරුණා මිස් සුදු මහත්තයායි කියන්නේ දහනායකටය. “සංසාරේ පුරුද්දක් වෙන්නැති, අපේ යාළුකම.”

“සුදු මහත්තයත් දැක්කනෙ, එතකොට අපේ මැටි ගෙදර හැටි. අනේ, නදීකා අපේ ගෙදර හැටි ගැන- තිබ්බ අඩුපාඩුකම් ගැන කිසි තැකිල්ලක් කළේ නෑ. මේ දරුවෝ තුන් දෙනාත් එක්ක එක ඇඳක නිදා ගත්තා. මේ දරුවොත් එතකොට පොඩියිනේ... හිටි ගමන් ඇඳේම තෙමනවා. ඒවත් නදීකා ඉවසුවා... මට හොඳටම පුදුම හිතුණේ මෙහෙ ඇවිත් නදීකලගේ ගෙවල්- දොරවල් දැක්කම. එච්චර සැප-පහසුවට හිටි කෙනෙක් කොහොමද අපේ වගෙ දුප්පත් ගෙදරක අඩුපාඩු දරාගෙන හිටියේ...”

ඒ පොතෙන් කියවෙන පරිදි සසර පුරාම අප සැරිසරන්නේ සමීපතමයන්...

‘එක ජාතියේ කුරුල්ලෝ එක අත්තක වහනවා’යි කියන කතන්දරේ වලංගු වෙන්නේ මේ වගේ තැන්වලටය. Blog එක කියවා හිතවත් වුණු සිරිබිරිස් උන්නැහේ ‘එක ෆ්‍රීකුවන්සියේ අය එකට එකතු වෙනවා’යි විටෙක කිව්වෙත් ඒ අදහසින්මය.

ඩී.බී. කුරුප්පු මහත්තයා සිංහලයට නැඟූ ‘පෙම පමණයි සැබෑ වන්නේ’ කෘතියෙන් ඒ අදහස තවත් විස්තාරණය කෙරෙයි. (පිටපත් විසි ලක්ෂයකට වඩා අලෙවි වී ඇති Dr Brian Weissගේ ‘Only Love is Real’ පොතේ අනුවාදයයි ඒ.) ඒ පොතෙන් කියවෙන පරිදි සසර පුරාම අප සැරිසරන්නේ සමීපතමයන් සමඟිනි. ඔවුහු; ඒ ආත්ම සගයෝ විටින්-විට අපට සම්මුඛ වෙති; අප හා ගනුදෙනු කරති...

ඒ කතාව ඇත්තක් යැයි එදා රාත්‍රියේදීත් මට සිතුණි.
“මේ ඉන්නේ අපේ නිසංසලා දුවගේ මහත්තයා. එමිල්. එයත් අනුරාධපුරේමයි.” කරුණා මිස් කීවාය.‘පණ බේරූ කිරිල්ලී’ ලිපියෙන් ඔබට කියැවුණු අරුණ දිසානායක සහෘදයා ගැන මට යළිත් මතක් වුණේ ඒ වේලාවේය.

“ඔයාලා කල්ලන්චියේ අරුණ දිසානායක සර් ගැන දන්නවද?” මම ඇසුවෙමි. බලාගෙන යද්දී අරුණ එමිල්ගේත් මිතුරෙකි. අපේ ආගිය කතාබහ තවත් සරුසාර වුණේ එතකොටය!

අප යළි යළිත් එක්වන ආත්ම සගයන්ද? අපේ ආත්මයන් එකම ෆ්රීකුවන්සියකට සුසර වී තිබෙන ඒවාද?     

එතනදී මඟ නොහැරම කියන්නට වෙන්නේ නදීකා නංගිත් මා වැනිම පොත් කාවෙකු බවයි. මා දන්නා හොඳම පොත් කියවන්නිය වුණේ ඇයයි. නදීකා කළේ පොත් බැලීම හෝ පොත් පෙරළීම හෝ නොවේ; කියවීමයි. එසේම ඇයගේ කියවීමේ වේගයත් පුදුම සහගතය.
ලේසියෙන් කෙනෙකුට පොතක් නොදෙන මං වහන්සේ ලෝබ නැතිවම, නදීකා නංගිට කියවන්නට පොත් දුන්නේ දුසිම් ගණනෙනි. ඒවා කියවීම මෙන්ම පරෙස්සම් කිරීමත්, ආපසු ලබා දීමත් නදීකාගේ සිරිත වුණු බැවින්ය ඒ.
අම්මාගේ පොත් කියවීමේ පුරුද්ද එහෙම පිටින්ම මයංකටත් දායාද වෙලාය!

නදීකා පොතපතට; දැනුමට දැක්වූ ලොල් බව භෞතික සැප-සම්පත් කෙරෙහි නොදැක්වීමය පුදුම!  

“අපි යාළු වෙලා හිටි කාලේ වගෙමයි, කසාද බැඳපු දවසේ ඉඳලමත් ලොකූ කිසිම දේකට මට වද දුන්නෙ නෑ, නිමල් අයියේ. අරවා ඕනි- මෙව්වා ඕනි කියල කන්කෙඳිරි ගෑවෙ නෑ. අපි තියෙන විදිහට සතුටින් ඉඳිමු කියලයි නදීකා හැම තිස්සෙම කිව්වේ. කිසිම දවසක එයා මට යෝජනා කරලා නෑ, මේ පරණ ගේ කඩා දාලා අලුත් එකක් හදා ගනිමු කියලවත්. ඒකයි මට දුක.

-දැන් මයංකත් රස්සාවක් කරන නිසා අපි ඔළුව උස්සන්න පටන් ගත්තා විතරයිනෙ.

ආදරයට ජීවිතයම ප්‍රීතිමත් කළ හැකි බව මේ කුටුම්බයේ හතර දෙනාම මැනවින් දැනගෙන උන්හ

-ඔයාට කියන්න, ලොකූ රත්තරන් බඩුවලටවත් ආසා කෙනෙක් නෙවෙයි. අපි බැඳපු අලුත මං එයාට රත්තරන් බඩු ටිකක් හදවල දුන්න. ඒවගෙනුත් එයා පරෙස්සං කළේ මඟුල් මුද්ද විතරයි. කරාබු ජෝඩුවවත් නොදා හිටියේ. දවසක් නදීකලගේ අම්මා එයාට හොඳටම දොස් කියනවා මටත් ඇහුණා. ‘මිනිහා මැරිච්ච ගෑනි වගේ උඹ කරාබු ජෝඩුවවත් නොදා ඉන්න හැටි!’ එහෙමයි එයාලගෙ අම්මා කිව්වේ.

එදා හිටම නදීකා කරාබු ජෝඩුව නං දැම්මා. හැබැයි එයාට හොඳටම දුක හිතිලයි හිටියේ ‘මිනිහ මැරුණු’ කතන්දරේ ගැන.” දහනායක කියාගෙන ගියේය.

“මගෙ යාළුවෙක් එයාගේ wifeගෙ රත්තරන් බඩු උගස් කළා ණයක් ගන්න. මිනිහට ඒක බේරලා දෙන්න බැරි වුණාම, වයිෆ් කොච්චර කියවන්න ගත්තද කියනවා නං ඒ හස්බන්ඩ් පිටරට රස්සාවකට ගියා වැඩියෙන් හම්බ කරන්න. මම හදිසියකට රත්තරන් බඩු උගස් කළත්, ලොකූ නං නෙවෙයි කවදාවත් ඒව ගැන මතක් කළේ.”

‘මුතු මැණික් රන් කුමන පලේ - හදවතට සහනය නැත්නම්//
මාළිගාවෙ රාජ සම්පත් ඕනි නෑ// - ජීවිතේම ප්‍රීතිමත් කරන්නෙ ආදරේ//’ සුජාතා අත්තනායක ස්වකීය මධුර ස්වරයෙන් ගැයූ ‘සංධ්වනියක් බඳු ගීතය’ නදීකා නංගීගේත් හද දිනූ එකක් වෙන්නට ඇතැයි මට සිතේ. ආදරයට ජීවිතයම ප්‍රීතිමත් කළ හැකි බව මේ කුටුම්බයේ හතර දෙනාම මැනවින් දැනගෙන උන්හ. ඒ සඳහා අවශ්‍ය වන්නේ හැබෑ හැඟීමක්; පුංචි ක්‍රියාත්මක වීම් ටිකාක් පමණක් බව ඔවුහු හොඳින්ම තේරුම් ගෙන සිටියහ.

මේ එයට හොඳම නිදසුන්ය:

“තාත්ත එනකල් අපේ අම්මා හැමදාම බලාගෙන ඉඳලා කරන දෙයක් දන්නවද, නිමල් අංකල්. අම්මා දොර පිටුපස්සේ හැංගිලයි ඉන්නේ. තාත්ත ගෙට එනකොටම අම්මා ‘හඃ’ කියලා තාත්තගේ ඇඟට පනිනවා බය කරන්න.” ඒ සොඳුරු නිමේෂයන් ගැන රෙහාන් පුතා සිහි කරන්නේ ප්‍රහර්ෂයෙනි.

ඒ sweet මෙමරීස් උහුලගෙන ඉන්න...

“හැමදාම හරියට දවල් දොළහමාර විතර වෙද්දී, ඔන්න නොවැරදීම දහනායක අයියට call එකක් එනවා නදීකා අක්කගෙන්. දවල්ට කෑවද කියල අහලා.” දහනායක හා එකම වැඩ බිමේ සේවයේ නිරත වුණු පරාක්‍රම, රසික සම්පත්, අජන්ත, දිනේෂ්, නෙවිල් වැනි හැම කෙනෙකුම එකාවන්ව කියති.

“ඔව් නිමල් අයියේ, නදීකාට එහෙම කරන්න බැරි වෙන්නේ ඒ වෙලාවට අපේ ගෙදරට visitorsලා කවුරු හරි ඇවිත් හිටියොත් විතරයි... එහෙම වෙලාවට මමම එයාට කෝල් එකක් දෙනවා...” දහනායක අර කතාවලට එකඟ වෙයි.  

“නිමල් අංකල්, අම්මා හැම තිස්සෙම හිතුවේ අපි ගැන. හැමදාම මමත් වැඩ ඇරිලා එනකල් අපේ අම්මා මඟ බල-බලා ඉන්නේ. මමත් ඉතිං ගෙදරට ආව ගමන්ම කමිසෙ ගලවලා බැනියම පිටින්ම ඇවිත් අම්මව බදා ගන්නවා. එතකොට අම්ම බොරුවට මට බනිනවා- ‘යනව යනවා, කුණු දූවිලි පිටින්ම නේද මේ? Wash එකක් දාගෙන එනවා’ කියලා.
එදා හවසත් මම එහෙම කළාම වෙනද වගේ අම්මා මට සැර දැම්මෙ නෑ. මම ඒත් අම්මව බදාගෙන ඉන්න අතරෙම ඇහුවා ‘මොකද අද ඔයා මට බනින්නෙ නැද්ද?’ කියලත්. අම්මා හිනාවෙවී කිව්වා ‘අදට විතරයි!’ කියලත්...” ආදරණීය අම්මාගේ අවසන් සැඳෑව සිහිපත් කරමින් මයංක පුතා අදටත් සුසුම් හෙළයි.

“මං තාත්තට කියන්න ඉන්නේ අංකල්. ගෙදර මේ පැත්තෙ අපේ අම්මා තවමත් ඉන්නවා කියලමයි මට හිතෙන්නේ. ඒ sweet මෙමරීස් උහුලගෙන ඉන්න මට හරි අමාරුයි. මං හිතන්නේ ගෙදර අනිත් කොටසට අපි move වෙමුයි කියලා තාත්තට කියන්න.” WAL ප්‍රියන්තත්, මාත් සමඟ කතා කරමින් සිටියදී රෙහාන් කීවේය. (ඔවුන්ගේ ගෙදර යාබද කොටස් දෙකකින් යුක්තය.)

“අම්මයි මමයිනෙ වැඩියත්ම එකට හිටියේ- මේ කොටසේ...”
“ඉව්වේ- කෑම හැදුවේ..” මම ඌන පූරණය කළෙමි.

කාලයක් අපි තිදෙනා ටෙලිෆෝනයෙන් සංවාද කරමින්, නොයෙකුත් කෑම වට්ටෝරු අත්හදා බලන්නට හුරුව සිටියෙමු. ඒ දහනායකත් නෙවිලුත් මහරගම Lady J සාප්පු සංකීර්ණයේ ඉදිකිරීම් භාරව සිටි කාලයේයි. ඒ දෙන්නාම දවල්ට කෑම කන්නට අපේ ගෙදරට ආවෝහ. ඒ දිනවල දහනායකට පැවරී තිබුණු විශේෂ රාජකාරි දෙකකි. නදීකාත් රෙහානුත් එක්ව පිළියෙල කරන විසිතුරු විශේෂ කෑමවලින් කොටසක් අපට ගෙනෙන එක පළමුවැන්නයි; මං වහන්සේ හදන විශේෂ වෑංජනවලින් කොටසක් නදීකලාට ගෙනියන එක දෙවැන්නයි.   

මගේ ඒ මතකය නැවතත් අවදි වුණේ හත්දවසේ බණ දිනයේය. “රෙහාන්ට ඕනියි කිව්වා බණට එන අයට අම්මා කැමතිම බිස්කට් පුඩිමක් හදලා සංග්‍රහ කරන්න. එයාගේ කැමත්තනේ, නිමල් අයියේ. මං හා කිව්වා. එහෙම කරන ඒකෙන්වත් මිනිහගෙ දුක අඩු වෙනව නං...”

අනුරාධපුරේ ඉඳලා...

“පුදුමයි චූටි පුතාට කිරිබතුත් හදන්න ඕනෑ නොවුණා... නදීකා කිරිබත්වලටත් හරි ආසයිනේ.” දිගම දිග සුසුම් වැලක්...  

“පෙබරවාරි 5 වෙනිදා උදෙන්ම මම අනුරාධපුරේ ඉඳලා මෙහෙ ආවනෙ. මාව දැකලා නදීකා පුදුම විදිහට සන්තෝස වුණා. හැම සැරේම ඉස්කෝල නිවාඩුවට මම මෙහෙ එනවාමයි. ඒ ආවම රෙහාන් පුතා තමයි වැඩියත්ම මගෙ වටේ දැවටෙන්නේ. එයා මේ සැරේ විභාගෙ කරන නිසා exam ඉවර වෙනකල් මම නෑවිත් හිටියේ.
ඒ දවස් දෙකේ නදීකාට එච්චර කෑම රුචියක් තිබ්බේ නෑ. මමමයි උයලා එයාට කෑම කැව්වේ. ‘අනේ කරුණේ, අපිට කොච්චර ලේසියක්ද බං, උඹ ආව එක.’ එහෙම වෙලාවට නදීකා කීප සැරේ කිව්වා.

-හත් වෙනිදා හවස නදීකාට කියවුණා, කිරිබත් කන්න ආසයි කියලා. ඒත්... කිරිබත් ඉව්වට පස්සේ කිව්වා කන්න බැහැයි කියලා. කටක් හරි කමුයි කියලා මමමයි කිරිබත් කෑල්ලක් එයාට කැව්වේ.” කරුණා මිස් හූල්ලයි.

එදා රාත්‍රියේ ඊට ටිකකට පසුවය, නදීකාට හුස්ම ගැනීමේ අපහසුවක් දැනී තිබෙන්නේ. “ඉස්පිරිතාලෙකට ගියොත් මාව එහෙ නවත්ත ගනියි. ඔයාලත් මාව තනියෙන් එහෙ දාල ගෙදර එයි. මට බෑ!’ කියල ලොකූ කියද්දීමයි අපි තුන් දෙනයි, කරුණා මිසුයි එයාව hospital එකට ගෙනිච්චේ.” දහනායකත් තවම හූල්ලයි.

නොපමාව අවශ්‍ය වෛද්‍යාධාර ලැබුණත්, ඉරණමේ ලියැවී තිබුණු විදිහට විපත්තිය සිදු වුණා විය යුතුය. ලේ කැටියක් හිර වී පෙනහළුවලට රුධිරය ගෙනයාම අවහිර වීමෙන් නදීකාගේ මරණය සිදු විණියි මරණ පරීක්ෂණ වාර්තාව කියයි!

නදීකා දහනායක සොයුරිය ගැන මා ලියන වාර්තාව දැන්වත් නිමා කළ යුතුය. ඒත් මේ ලියමන ගැන මා තෘප්තිමත් නැත. නමුදු මෙය සකසා නැවත ලියන්නට හිත හදා ගැනීමත් කළ නොහැකි බැවින් මෙසේ කුණ්ඩලි ලකුණු තබන්නෙමි෴0෴