හරෝහරා - පස්වෙනි සැරේටත්... පස්වෙනි කොටස

අන්තිමටම බලද්දී ආයෙමත් අපි තිදෙනා එක නඩයක් වෙලාය. ටික වෙලාවකට පස්සේ අපි තුන් දෙනාත් දෙකට බෙදෙන තැනට වැඩ සිද්ද වුණේය. අපට ඉදිරියෙන් ගිය පස් දෙනාත් ඒ වෙද්දී නඩ තුනකට බෙදී හිටි විත්තිය අප දැනගත්තේ පස්සෙන් පහුය...

ටක්කෙටම කියනවා නං අප අටදෙනා නඩ පහකට බෙදුණා නොවේ, බෙදෙන තැනට වැඩ සිදු වෙලාය... ඒ පොත්තන කලපුව අසලදීය.
මේ වතාවේ අර දෙමළ බැතිමතියකට අලියා ගැහුවෙත් එහිදීය! 

ඒ අවාසනාවන්ත අලි ඇබැද්දිය සිද්ද වෙලා තිබ්බේ පාද යාත්‍රාවේ දෙවෙනි දිනයේ හෙවත්...

ඒ අවාසනාවන්ත අලි ඇබැද්දිය සිද්ද වෙලා තිබ්බේ පාද යාත්‍රාවේ දෙවෙනි දිනයේ හෙවත් 2023 ජුනි 13 වෙනිදා දහවල් 12.30ත් 1.30ත් අතරතුර කාලයේදීය!

අර පඳුරු හෙවණේ ඉඳගෙන කඩල කාලා- ඉතිරි තරමක් බැතිමතුන්ටත් බෙදා දීලා, අපි ළිං තුන තෙක් යන මාවතට අවතීර්ණ වුණෙමු. ගියේ ටික දුරකි.
“අනේ ලොකූ. It’s really hot. හෙමින් හෙමින් යනකොට හරිම අමාරුයි. මං දුවල දුවල ගිහින් ගහක් තියෙන තැනක නැවතිලා ඉන්නං...” Sam අහන්නට ඇත්තේ බැරිම තැන වෙන්නැතිය. එතකොටත් සමන්තිගේ ඉහෙන් කණින් දිය බේරෙයි. ඒ, එයා වතුර බෝතල කාලක් විතරම ඉස්මුඳුනට වක්කරගෙන හිටි හින්දාය.

“ඔව් ඔව් නංගී. මං අයියත් එක්ක එන්නං. ඔයාල කට්ටිය යන්න. තවලමේ බඩු ගෙනියන අයටත් හෙමින් යන එක අමාරුයිනේ.” අයස්මන්ත මහත්තයා එහෙම කියමින් අනෙක් කට්ටියට speed කරන්නට වරම් දුන්නාම, තමිර අපේ තනියට නැවතුණේ එපා කියද්දීය.

“නිදි, දැන්වත් මට දෙනවා ඔයාගේ ඇඳුම් bag එක. මම ඒකත් අරගෙන පසිඳුල එක්කම යන්නං...” නමී සියවෙනි වතාවට විතරත් ඉල්ලුවේය.
“මට තවම පුළුවන්. බැරිම වුණොත් නං bag එක විතරක් නෙවෙයි මාවත් උස්සගෙන යන්න කියන්නංකො.” එහෙම කිව්වාම නමියා කටු-කුටු ගාමින් පුපුරා හැලෙන්නේ ‘තමුසෙගෙ මහන්තත්තේ නං...’ කියමිනි.
එතකොට වෙලාව එකොළහට විතරය.

ගිය වතාවේ මෙන්ම මේ වතාවෙත් මගේ ඉලක්කය වුණේ පැයක් විතර ගමනේ යෙදී ඉන්පසු විනාඩි කිහිපයක් විවේක ගන්නටය. ඒත් ඒ වෙලාවේ නං නිමල් දිසානායකයාට ඕනෑ වුණේ ‘විනාඩි පහෙන් පහට’ ඉසිඹුලන්නටයි.

ඒ අල්ලපනල්ලේ අපි තුන්කට්ටුවට තවත් ප්‍රමාද වෙන්නටත් හේතුවක් යෙදිණි.
“අන්තිමට නැවතිච්ච තැනදී වේලායුධය තියල ඇවිත්!”
“කොහෙද ඒක තිබ්බේ?”
“එතනම ගහකට හේත්තු කරලා... කවුරුවත් ඒකට අත තියන එකක් නෑ. ඔයාල මෙතනම ඉන්න. ඔන්නං කිලෝ මීටර බාගයක් ඇති... මම ගිහින් එන්නං.” අයස්මන්ත මහත්තයා ආපසු ගිහින් එය රැගෙන එනතුරු මට දිග විවේකයක් ගන්නට ඉඩ ලැබුණේ එහෙමය.

එහෙත් ඒ විවේකය ‘මගේ දකුණු කකුලේ මහපටැඟිල්ල උඩ මෝදු වෙමින් තිබුණු දිය පට්ටය වළක්වන්නට තරම් දිග එකක්’ නොවිණි. එයින් මගේ වේගය හොඳටම අඩාල වුණේය.

දහදිය පෙරෙද්දී, ගිනියම් වැල්ලෙන් නැහැවෙද්දී ඒ විඩාපත් මනුස්සයා නිඳා ගත්තේ සිහිල් සුවැති හීන දකිමින් විය යුතුය.

“කමෙක් නෑ. කමෙක් නෑ. යුෂ්මතාට ඕනි ගණනකට නැවති-නැවතී යං.” පීරිස් කියන්නේත් හොඳටම බෙරි කරගත් මුහුණෙනි.

‘මට වැඩිය එයාට අමාරුයි වගෙනෙ.’ මට හිතුණු දේ වැරදි නොවේ. අපට කෙලින් හිටගන්නටවත් බැරි තරම් උසක් නැති පඳුරු ගොම්මනක සෙවණේ හුස්මක් ගන්නට නැවතුණු වෙලාවක, දොස්තර මහත්තයා බිම පෙරළුණේය; පැය බාගයක් විතරම නිඳා ගත්තේය. දහදිය පෙරෙද්දී, ගිනියම් වැල්ලෙන් නැහැවෙද්දී ඒ විඩාපත් මනුස්සයා නිඳා ගත්තේ සිහිල් සුවැති හීන දකිමින් විය යුතුය.

ඒකෙනුත් වැඩිම වාසිය ලැබුණේ මටය.
එදා පාන්දර මා ගමනට පිටත් වුණේ සිරුරු කිස නොකරමිනි. ඒ සඳහා ගැලපෙන තැනක් සෙවීම කරුවලේ කළ හැකි දෙයක් නොවේ. අනෙක, දෙකකුල් හිරි වැටී තිබෙන මට උක්කුටිකයෙන් වාඩිවිය හැකි වෙතත්, නැඟිටින්නට ලෙහෙසි නැත. ඒකටත් පහසු තැනකි- මා සොයා ගත යුත්තේ.

දහවල ලැබුණු දිගු විවේකය, ඒ අවස්ථාව මට තිළිණ කළේය!

ඔහොම දේවල් නිසා, ඉර මුඳුන් වෙනකොටත් අපි තුන් දෙනා ගාටමින් සිටියෙමු. “දැන් නං ප්‍රියන්තලා නෙවිල්ලා කට්ටියම ළිං තුනට ගිහිල්ලත් ඇති.”
“හැබැයි දැන් නං පාරේ එක්කෙනෙක්වත් යන්නෙ නෑ. හැමෝම හෙවණ තැන්වල නැවතිලා වගෙයි.”
“අපිට වගේ xකේ අමාරුවක් එයාලට නැහැනේ.”

“ම්... ම්... ම්... නිමල් අයියේ, ට්‍රැක්ටරයක් එනවා. ඔයාව ඒකට දාන්න අහන්නද?” තමීර කන් දීගෙන ඉඳලා මගෙන් අහයි. ‘මං නිසා මේ දෙන්නෙකුත් පරිප්පු කනවනෙ.’ මට සිතුණි. වෙලාව දහවල් එකය.

“එතකොට ඔයාලා?”
“ඉඩ තිබ්බොත් බලමු. ඔයාව ඒකට දා ගත්තොත්...” තමීර ට්‍රැක්ටරයට අත දැම්මේය. හමුදා සෙබළ මාතලී ට්‍රැක්ටරය නැවත්තුවේය.

ඒ හමුදා ට්‍රැක්ටරයේ බඩු මලු හා bags පිරිලාය; ඊස් මීස් නැතිව සෙනඟිනුත් පිරිලාය. ඇඟිල්ලක් ගහන්නටවත් ඉඩක් නැත. තමිරත්, පීරිසුත් සාකච්ඡාවේය... “පිටිපස්සේ ඉඩක් තියෙනව නං...”
“Thanks බ්‍රෝ! එන්න.... එන්න නිමල් අයියේ... ඔයා යන්න...”
“එන්න මාමේ. යන්තමට අඩියක් තියා ගන්න.” පිටිපස්සේ හොඳටෝම හිරවී ඉන්නා කෙනෙකුත් මට ඇරයුම් කරයි.

ශක්‍රයා ආරාධනා කළත්, මගේ හිරි වැටුණු කකුල උස්සලා ඒකට නඟිනවා බොරුය. මම තාවර වෙමි; කල් බලමි. තමිරත් පීරිසුත් මට මොනවාදෝ කියති.

ඒ කන්ද මුඳුනේ යාන්තමට පුක තියාගෙන ඉන්නා ඇත්තන් පහළට රූටා වැටෙන්නේ ලිස්සන ගහේදී...

ඩ්ඩ්ඩ්ර්ර් ර්ර්ර් ඩක ඩක ඩක සද්දය හින්දා මෙලෝ මළදානයක් නෑසෙයි.

කවුදෝ මගේ අතකින් උස්සයි. ඒ එක්කම මගේ පස්සට අත් දෙකක් තබනවාත් දැනෙයි; ඒ දෑතේ වීරියෙන් මාව ඉහළට වීසි වෙයි. ඊළඟ මොහොතේ මං වහන්සේ ට්‍රැක්ටරය ඇතුළේය! එතැන හිට ආයෙමත් ගමනය...

ගමන? ඒක තමා ගමන!!
පොල් ගෝනියක් පොළොවේ ගැහුවා වගේය මාව නිකම්ම ට්‍රැක්ටරය ඇතුළේ ඉන්දවුණේ. හෙල්ලෙන්නට- පෙරළෙන්නට- හැරෙන්නට ඉඩක් නැත. මෙහෙමම ඉන්නය වෙන්නේ. වෙලාව පස්වරු 1.05යි.
‘ඩ්ඩ්ඩ්ර්ර් ර්ර්ර් ඩක ඩක ඩක
ඩක ඩක ඩක ඩ්ඩ්ඩ්ර්ර් ර්ර්ර් ඩක ඩක’
සද්දේ දිගටම ඇහෙයි. හිටි ගමන් අපි උඩට වීසි වන්නෙමු; පහතට වැටෙන්නෙමු.

ඒ හැම ගැස්සිල්ලකදීම ට්‍රැක්ටරයේ පටවා තිබෙන බෑග් කන්ද නාය යයි. ඒත් එක්කම ඒ කන්ද මුඳුනේ යාන්තමට පුක තියාගෙන ඉන්නා ඇත්තන් පහළට රූටා වැටෙන්නේ ලිස්සන ගහේදී පහතට වැටෙනවා වගේය; බුරුත්ත පිටින්ම එයාලා ඒ වැටෙන්නේ, පහතම ස්තරයේ අතපය වකුටු කරගෙන- එකම ඉරියව්වෙන් තප්පලම් ගහගෙන ඉන්න අසරණ අපේ සරුවාංගයන් මත්තටය!

“මචං, මේකෙන් බිමට බැහැපු ගමන් අපි fb group එකක් හදා ගනිමු. මාරක ට්‍රැක්ටර් ගමනේ මිතුරෝ!” ඒ විචිත්‍ර වධය විඳින අතරෙත් එක්කෙනෙක් අප සිනා ගන්වයි. “කොහොමද මගේ අයිඩියාව?”
“අඩෝ, උඹට එහෙම කරන්ඩ වෙන්නේ යහතින් ළිං තුනට ගියොත් විතරයි ඩෝ. මෙහෙම ගියොත්...”
“කට කට, දෙයි හාමුදුරුවෝ අපිට පිහිට වෙනවා මචං.” ඒ නඩේත් තද ඇදහිලිවන්තයෙකු ඉන්නා විදිහය.

“දෙයියොම තමයි බං අපි ගැන බලන්න ඕනේ. මෙතන හිරවෙලා ගිහිං මගේ පොට්ටනියත් තැලිලා බං. අඩෝ මං තාම බැඳලත් නෑ. මේකෙන් වැඩක් අරගෙනත් නෑ මචෝ... ##%@ *^#+!”

“මේ මාමවත් හොඳටම හිර වෙලා නේද?”
“මං විතරද. අපි හැමෝම ඒ වගෙනෙ. කුම්බලා මාළු කෑවා නං විඳවාපං බළලෝ කියලනේ කතාවටත් කියන්නෙ..”
“අඩෝ අපිට හෙණ පව් මචං. මේ bag දෙක තුනක් උස්සලා අරහෙට කරපංකො මචං, මාමටයි මටයි චුට්ටක් හැරෙන්නවත්.” ඒ උදව්ව නිසා මට චුට්ටක් බෙල්ල හරවන්නට chance එකක් ලැබුණි.

‘ඈ? අර ගහක් හෙවණේ ඉන්නෙ නමියි පසිඳුයි නේද? අනිත් තුන් දෙනා ඉස්සර වෙලා වගෙයි.’ මට අතක් වනා ගන්නටවත් ඉඩක් නොලැබිණි. ඒ දෙන්නාත් මාව දැක්කේ නැත.

කතරගම දෙයියෝම තමයි බලන්න ඇත්තේ මචං. නැතිනං මාර ටොෆියක් තමයි!

“පොත්තන කලපුවේ වතුර වැඩියි වගේ. වතුරට බැහැලා එගොඩ වෙන අය හෙණට අඩුයිනේ.” අයිනේ හිරවී ඉන්න කෙනෙක් කියයි. “අඩේ මචං. වෙලාවට අපි කට්ටියට මේකට නැඟගන්න හම්බ වුණේ. නැත්තං මචං අපටත් තව කිලෝ මීටර් හයක් වැඩියෙන් අදින්න වෙනවා...”

“කතරගම දෙයියෝම තමයි බලන්න ඇත්තේ මචං. නැතිනං මාර ටොෆිය තමයි!”

ට්‍රැක්ටරය අරහෙට- මෙහෙට හැරෙයි; ඒත් එක්කම අපිත් ඇඹරෙන්නෙමු.

‘අන්න බොලේ නෙවිලුයි සමන්තියි දෙන්නත් ගහක් යට. එතකොට ප්‍රියන්ත කෝ?’
ඒ දෙන්නාත් මා අත වනනවා දැක්කේ නැත. ‘මං ඉස්සර වුණා කියල දන්නේ නැතිව ජංජාලයක් වෙන්නේ... අන්න අන්න දෙනෙත්ලා...’
හැකිතාක් වෙර ගෙන- කෑ ගසමින් අත වනද්දී දෙනෙත් මාව දැක්කේය. නෙවිල්ලාට ඒ පණිවිඩය කියන විදිහය- දෙනෙත්ගේ අත දික් කිරීමෙන් පෙනුණේ!

ට්‍රැක්ටරය ළිං තුනට ආවේ හරියටම 1.35ටය.

අපරාදේ කියන්නට බැරිය. ට්‍රැක්ටරයේ පැමිණි නඩයේ උදවිය මාව පරිස්සමින් බිමට බැස්සූහ. “ගොඩාරියක් ස්තුතියි!”
“හරෝහරා මාමේ!”
මගේ හකුලන පුටුවත් අරගෙන මං වහන්සේ ඉස්සරහට ගියේ ‘සුපුරුදු තිප්පොල’ අල්ලා ගන්නටයි. මොන? එතන ඉතා මනරම් කූඩාරම් පෙළක්ම අටවා හමාරය. ‘මං හිතන්නේ ඇමතිලගේ කට්ටියට වෙන්නැති!’

අනෙක දෙයියනේ, අර පුළුල් වැලි තලාවත් අතුරුදහන් වෙලා නෙව.
ගිය වතාවේ හිඳෙන්නට කිට්ටුව තිබුණු වතුර වළ- ඇත්තටම ඒකට ‘වළ’ක් කියා කීම වැරදිය. මේ වතාවේ එය අලි දහයක් පහළොවක් වුණත් එක වර නාවන්නට හැකි තරං ලොකුය. ඒ තෙතමනය නිසාදෝ වැල්ලත් තණකොළ පඳුරුවල නිල්ලෙන් වැසී ගිහින්ය.

කොයිකටත් කියලා... ගිය වතාවේ අප ලැග හුන් පැත්තට පා නඟද්දී....
“නිමල් අයියේ, නිමල් අයියේ... මෙහෙ මෙහෙ...” ඈත තියාම ප්‍රියන්ත කෑ ගසන්නට වුණේය. ‘ප්‍රියන්ත විතරක් ඉස්සර වුණේ කොහොමද, අනිත් කට්ටිය පහු වෙද්දී...’

“මම තනියෙන්ම කලපුවෙන් එගොඩ වෙලයි ආවේ... අරගොල්ලොත් දැන් ළඟ එනවා ඇති, ඒ නිමල් අයියේ...”
“ළඟ? මම දැක්ක විදිහට නං එයාල එන්න තව පැය බාගයක් විතරවත් යයි. ඒත් පසිඳුයි නමීයි එන්න ඊටත් පරක්කු වෙයි. දොස්තර මහත්තයලා එන වෙලාවක් හිතා ගන්නවත් බෑ ප්‍රියන්ත.”

“එහෙමෙයි? මම කියන්නං එහෙනං වැඩක්. ඔහෙත් ඉස්සෙල්ලම ගිහිං තේ දන්සලෙන් හුළං විස්කෝත්තක් කාලා තේ එකක් බීලා එන්න. මට ගෙනල්ල දෙන්නත් තිබ්බා, ඔහෙ කැමති නං- එතකොට නං නිවෙයි.” කඩියෙකු වාගේ අවට සුද්ද-බුද්ද කරමින්ම කතා කරන ප්‍රියන්ත, එතකොටත් බිමට එළන රෙද්ද අතුරා- අපේ සීමාව ලකුණු කරලාය!

Bags ටිකත් උස්සගෙන ටික දුරක් ගියාමයි තේරුණේ තව ගැඹුරුය කියලා. එතකොටයි...

තේ... තේ... තේ!

වෙහෙස මහන්සි වී; තෙහෙට්ටුවෙන් හෙම්බත් වී සිටින ඕනෑම මොහොතක මා නම් සිහින දකින්නේ  Shen Nung විසින් (අහම්බයකින් සොයා ගැනුණු) උණුසුම් තේ කෝප්පයක රස බලන්නටයි! තේ ගැන ඒ ආස්වාදනීය සිහින දකින්නන් රැසක්ම පාද යාත්‍රාවේ එන බව ‘ළිං තුනේ තේ දන්සල’ පවත්වන සුධීහු හොඳින්ම දනිති.
මහත්වරුනි, ඔබලාට පින්! ගොඩාරියක් පින්!!

තේ දන්සලට මේ වතාවේ තවත් නවාංගයක් එකතු වී තිබිණි. තේ බොන්නන්ට පනවා තිබුණු ආසනයි, ඒ. හිස් හාල් බෑගවලට වැලි පුරවලාය, ඒ ආසන හදාගෙන තිබ්බේ.

ඒකක් උඩ වාඩිවී- දෙවෙනි තේ බඳුනත් තොල ගාද්දීය, වටපිට බලමින් එන Samව මං දැක්කේ. ඊට විනාඩි කිහිපයකට පස්සේ ඒ ඔස්සේම ගාටන නෙවිල්...
“මේ සැරේ නං එපා වුණා හලෝ!”
“හරි! හරි!! ඒවා කතා කරමු අපේ තැනට ගිහින්. තේ බොන්න තව සෙනඟ එනවනේ.”

තේ දන්සලේ සිට අපේ තිප්පොලට එන විටත් සෑම්ගේ ඇස් දෙක තිබුණේ වතුර විලේය; හරියටම කියනවා නම් ඒ කුඩා ජලාශයේ ස්නානය කරමින් සිටි වන්දනාකරුවන් දිහාවේය.

“ඔන්න ලොකූ... මම නං ඔක්කොටම කලින් ලොකූ bath එකක් දාලයි මොනවා කළත් කරන්නේ. That’s what I want.” සෑම් තරයේ කියා සිටියාය.
“මෙතනින් නං නා ගත්තට කමක් නෑ නංගී. කලපුවේ තමයි කිඹුලොත් ඉන්නවා කිව්වේ. මෙහෙ උන් නැහැනේ...”
“එහෙනං ඇයි ප්‍රියන්ත අයියේ, ඔයා අපිට 'ඉන්න බලන්න' කියලා දිගටම ඒ වතුරේ ගියේ? ඒක හරි risk එකක්නේ.”

“ඔව්, ප්‍රියන්ත. ඒක නං ඇත්ත.”

“ඇත්තය කියලා මක් කරන්නෙයි. මම හිතුවෙත් නෑ, නෙවිල් අයියේ- පොත්තන කලපුවේ මෙච්චර වතුර වැඩිය කියලා. ගිය පාරත් ඔහෙල අපි එතනින් නෙව එගොඩ වුණේ. Bags ටිකත් උස්සගෙන ටික දුරක් ගියාමයි තේරුණේ තව ගැඹුරුය කියලා. එතකොටයි මම උර ටික ඔළුව උඩින් තියා ගත්තේ... ආයේ හැරෙන්නය.
මේං මෙතෙන්ට... නහය ළඟටමත් වතුර. ඔහෙට කියන්න- ඒ වංගියේ තමයි මං එගොඩට යනකන්ම පීනන්න ගත්තේ.”

“එහෙම නං... I guess එතැන මගේ ඔළුවටත් උඩින් වතුර තියෙන්න ඇති. Me too can swim. ඒත් කොහේ swim කරන්නද, එහෙන් මෙහෙන් bags එල්ලගෙන.”

ඒ නඩේ ඇවිත් තියෙන අය අලියට බයේ සීසීකඩ දුවලා!

“Sam, ඒකෙන් වුණේ අද අපිට අමතර කිලෝ මීටර් හයක් පයින් ගාටන්න වෙච්ච එක. එහෙම නැතිව කලපුවෙන්ම එගොඩ වෙන්න තිබ්බා නං අර මනුස්සයත් බේරෙනවා.”

“මොන මනුස්සයද... මොකක්ද වුණේ?”

“ඇයි ඔයාල තවම දන්නැද්ද. දෙමළ ගෑනු කෙනෙකුට අලියෙක් ගහල. කවුදෝ වීඩියෝ කර ගත්තත්ලු. මෙලහටත් fb- You Tube එහෙමත් දාල ඇති.”

අපට විතරක් නොව ලෝකයේ වැඩි දෙනෙකුටම ඒ ප්‍රවෘත්තිය දැක ගන්නට ඉඩ නොලැබිණි. දැක ගන්නට විතරක් නොව කියවන්නට ලැබුණෙත් ඉතා සීමිතවය.  

‘... ඇය එම වන අලියාගේ පහර කෑමට ලක්ව තිබුණේ ඊයේ පස්වරුවේ කතරගම, යාල වනෝද්‍යානයේ, ලිං තුන ප්‍රදේශයේදීයි.

අනතුරින් මියගොස් ඇත්තේ 63 හැවිරිදි ඊච්චලම්පත්තුව, ත්‍රිකුණාමලය ප්‍රදේශයේ පදිංචිව සිටි කාන්තාවක්.
ඇයගේ සිරුර මේ වනවිට දෙබරවැව රෝහලේ මෘත ශරීරාගාරයේ තැන්පත් කර තිබෙනවා.’

එහෙත් ඒ ඇබැද්දිය ගැන තහවුරු නොකළ තව-තවත් තොරතුරු එදා හවස් ජාමය වෙන්නට කලින් පැතිර යමින් තිබිණි.
‘ඒ නඩේ ඇවිත් තියෙන්නේ හත් දෙනෙක්. එක පිරිමියයි- ගෑනු අය හයයි. / අලියට බයේ එයාලා සීසීකඩ දුවලා. ඒ ගෑනු කෙනාට දුවගන්න බැරි වෙලා. අලියා එයාව හොඬවැලෙන් පටලවලා අරං, ගහකට ගහලා. / නඩේ හිටියේ වයසක අයලු. / අර අලියා මචං, තව ගෑනු කෙනෙකුටත් attack කරලා. ඒ මනුස්සයත් හොස්පිටල් ගෙනිහින්ලු. / දැන් ඒ වීඩියෝ එක වයිරල් වෙලා යනව ඇති මචං. / xත්තො, වීඩියෝ upload කරන්න මෙහෙට සිග්නල් තියෙනවද? / අඩෝ, Signal නැතුවට කමක් නෑ. Clogard තියෙනවා. ගමකට දෙන්නං.’

නමෙන් නිදි වෙතත් නින්දේදී පවා නිදි ඉන්නේ හරියටම නිඳාගෙන නොවෙතැයි මගේ මිතුරෝ පවසති. “ඔව් මචං. මිනිහා නිඳාගෙන හිටියත් ඒකට අපි කියන දේ ඇහෙනවනේ!” / “ඇත්ත ඇත්ත! අලියට වගේ මූටත් සියඹලා කොළයක් වැටෙන සද්දෙත් ඇහෙනවා.” ඔවුහු කියති.

පෙනෙන- දකින- ඇසෙන දේවල් බොහොමයක් මගේ මතකයේ රැඳෙනවා වැඩියිවත්ද? විටෙක මටම හිතෙයි.
කොහොම වෙතත්, බ්ලොගය ලියද්දී නං නිමල් දිසානායකට ඒ මතකය මහෝපකාරී වෙයි.

දෙවෙනි දවසේ ළිං තුන තෙක් අතිදුෂ්කර ගමනක යෙදී, ඉසිඹුලමින් හිටිද්දී මගේ දෙසවනට වැටී; මතකයේ රැඳී තිබු දේවල්ය- ඉහතින් මා ලියුවේ. ඒවායින් කොයිවා ඇත්තද, කොයිවා බොරුද කියන්නට නම් මට හැකියාවක් නැත.

සීතල දිය ඇල්ලක් ගලා හැලෙන ඉසව්වක එනවා වගේ...

අපේ කතන්දරයෙන් පීල්ල මාරු කළ තැනට ආයෙමත් ගියෝතින් කියන්නට වෙන්නේ- අපි හතර දෙනා අනිත් හතර දෙනා එනතුරු බලාගෙන හිටි බවය... ඒ අතරේ Sam ඇති පදම් නාගත් බවය... නෙවිල් තලපතා දැපුවා වගේ උඩුබැල්ලෙන් වැතිරී ඇස්දෙක පියාගෙන, හතිලමින් හුන් බවය... රැයකට නොව රෑ දෙක-තුනකට ඇති වෙන්නට දර සෙවූ ප්‍රියන්ත අන්තිමේදී චුට්ටක් වාඩි වුණු බවය.

“අන්න අන්න අපේ එක්කෙනෙක් එනවා... අර ගස් අස්සෙන් මතු වුණේ පසිඳු නේද?”
“කෝ නමියා?”
“ඊට එහායින් පාන්කඩේ වගේ වැනි-වැනී එන්නේ එයා නේද? මිනිහා ඔච්චර හෙමින් ගාටන්නේ කට්ට අව්ව කියල ගාණක්වත් නැති විදිහටනේ.”

“ඔහොම වෙලාවට කෙනෙකුට කරන්න ඇහැකි හොඳම දේ- ඒ ගැන නොහිතා ලේසි දෙයක් ගැන හිතන එක. හරියට සීතල දිය ඇල්ලක් ගලා හැලෙන ඉසව්වක ඇවිදගෙන එනවා වගේ...”

“මම ගිහිල්ලා එයාලව මෙතෙන්ට එක්කං එන්නං!”
“ඉන්න ප්‍රියන්ත අයියේ. ඔයා වාඩි වුණා විතරනේ. මම එයාලව...”
“ඔයත් යන්න ඕනි නෑ සෑම්. අපි අත වනනවා එයාල දැක්කා. ඔය එන්නේ මේ පැත්තට.”

එල්ලාගෙන හිටි බෑගය බිමට හලා දැමූ පසිඳු ඇල වුණේ ‘පට්ට මහන්සියි’ කියමිනි. නමී එච්චර දෙයක්වත් කිව්වේ නැත. රෙද්දේ කොණකින් දිගාවී ඇස්දෙක පියා ගත්තේය.
“නමී, ඔහෙල දෙන්නත් තේ එකක් බීලා ආව නං ඔය මහන්සිය යනවා.”
“තේ? තේවලට වැඩිය සරුවත් හොඳයිනෙ... ප්‍රියන්ත අංකල්.” උත්තර දුන්නේ පසිඳුයි.

“හො..ඳ වුණාට මේ කැලේ කො..හෙ..න්ද මි..නි..හො ස..රු..වත්?” නෙවිල් අනුරසිරි කෙඳිරි ගාමින් කොඳුරයි.

“අතන දන්සලෙන් අපි බිව්වනේ... පට්ට රහයි!”
“පලයන් බං බොරු නොකියා...”
“ඒ නමී... කියනවකො ඒක බොරුද කියලා.”
à ඊළඟ කොටසට...