හරෝහරා! හතරවෙනි සැරේටත්... -තෙවෙනි කොටස

“එතකොට අද අපේ ඕමිය?”

“ඇයි යකෝ, ගිනි ගොඩේ එළියෙන්ද තමුසෙලා ඕමි ගහන්නේ...” දෙවියන්ගේ අඩවියක වුණත් යකාටත් තැනක් තිබේ... පිරිතට අඩංගු වෙන්නේ නැති යකුනුත් කුණුහරුපවලට බයයි කියනවනේ! රඟන්නට දන්නා මං වහන්සේ බොරු කේන්තියකින් කරන ගෝරනාඩු ලේසියෙන් හඳුනා ගන්නට කෙනෙකුට බැරිය. එතැනදීත් ඒකමය, මගේ වාසියට හිට්ටේ.

ප්‍රියන්තටත් ‘කොඤ්ඤං කොඤ්ඤමා තමිල් තෙරියුමා’ වගෙය. “අපෙ ළිපේ ගින්දර ටික ගත්තට කමක් නැද්ද කියල වගෙයි අර මනුස්සයා අහන්නෙ.” (foto- නමී)

“ඔව් ඔව් ළමයි, උදේ හ..ත..ර..ට ඇහැරෙන්න තියෙනවා....” දොස්තර මහත්තයාත් මට අලගු තිබ්බේය.

ඒ අතරේ යාබදව හිටි නඩේ දෙමළ කාන්තාවක් ඇවිත් දෙමළෙන් මොනවාදෝ කියයි. දොස්තර මහත්තයා දෙමළ දන්නවා වුණත්, අපි දන්නෙ අණ්ඩර දෙමළ විතරකි.
කතරගම පොලිසියේ ප්‍රියන්තටත් ‘කොඤ්ඤං කොඤ්ඤමා තමිල් තෙරියුමා’ වගෙය. “අපෙ ළිපේ ගින්දර ටික ගත්තට කමක් නැද්ද කියල වගෙයි අර මනුස්සයා අහන්නෙ, නිමල් අයියේ.”
“අනේ ගන්නයි කියන්න ප්‍රියන්ත. පව්! ඒ මිනිස්සු පරක්කු වෙලා ඇවිත් දැනුයි උයන්න හදන්නේ! ඔය ගමන්ම අහන්නකො, අපේ ඉතිරි කෑම ගොඩක් සාස්පාන්වලම තියෙනවා- දෙන්නද කියලත්.”

එච්චර හරියක් කරන්නට ප්‍රියන්තගෙ ‘කොඤ්ඤං තමිල් තෙරියුමා’ සෑහෙන්නේ නැති පාටය. කණ් චෛතියර් අයස්මන්ත පීරිසුත් වැඩේට මැදිහත් වුණේ එතකොටය.

“අම්මා, සාප්පාට්ටු ඉරික්කි, වේණුමා?
“නල්ලම් සාමී!”

කෑම ටික ඔවුනට දුන්නා විතරය. මහන්සිය හින්දාදෝ එතකොටත් නිඳාගෙන හිටි බාල වියේ වූවන් ඇහැරවා, ඔවුනට කෑම බෙදා දෙන හැටි අපට පෙනිණි.
“දොස්තර මහත්තයෝ, එයාලට කියන්නකො, අපේ ළිපේම උයා ගන්නයි කියලා. අපේ දරත් ගන්නයි කියන්න. අපේ කොල්ලො ටික සෑහෙන්න දරත් එකතු කරලනෙ... උදේට තේ එකක් විතරනේ හදා ගන්න යන්නෙ...”

අපායට යතත් ඉස්සෙල්ලාම යන්නට ඕනෑලු.
ඉක්මනින්ම නවතින තැනකට යා ගත්තාම, වඩා හොඳ තැනක් අල්ලා ගන්නට හැකිය; දර වතුර සරිකර ගන්නටත් ලෙහෙසිය.

(පාද යාත්‍රාව නිම කර දෙසතියකට පස්සෙ) ඊයෙ රාත්තිරියේ දොස්තර මහත්තයාත් මමත් මේ ගමන ගැන කතා කරමින් සිටියෙමු.

Target එකක් තියාගෙන ගියා මිසක, ගමන enjoy කරන්නෑ වගේ ගතියක්... (foto- අනුර පල්ලිමුල්ල)

“අයියේ, මේ සැරේ ගමන තමයි නියමෙටම යැවුණේ...”

“ඒ වුණත් පීරිස්, මට හිතෙනවා අපි target එකක් තියාගෙන ගියා මිසක, ගමන enjoy කරන්නෑ වගේ ගතියක් මේ සැරෙත් තිබ්බය කියල...”
“ඇයි යුෂ්මතාට එහෙම හිතුණේ?” දොස්තර මහත්තයා ඇසුවේය.
“අපි race එකක් දිව්ව වගේ කියල ඔයාට හිතෙන්නැද්ද? කෝ, අර දෙමළ නඩවල කට්ටියට තිබිච්ච සැහැල්ලුව අපට තිබුණද? අපි කොච්චර අඩුවෙන්ද ඒ මිනිස්සු එක්ක වුණත් මුහුන් වුණේ?”

අන්තිමේදී අපේ කතාව කෙළවර වුණේ තීරණ දෙක තුනක් සමඟිනි.
  1. ඊළඟ අවුරුද්දෙත් පාද යාත්‍රාවේ යමු.
  2. වැඩි දින ගණනක් ගත කරමින්, නිවිහැනේ- දමිළ නඩ වඩාත් කිට්ටුවෙන් ඇසුරු කරමින්...
  3. වඩා වැඩි මළ-මුත්‍රා ගන්ධයන් ඉවසා දරා ගන්නට සූදානමින්...

දමිළ නඩ යහමින්; වඩා සමීපව ඇසුරු කරන නිගමනයට බහිද්දී නං, මගේ මතකය ගොඩාරියක් ඈතට දිව්වේය. සිංහල වචනයක්වත් නොදන්නා දිනේෂ් කුමාර් හා සසිදරන් ගැටවරයන්ට උදව් වෙන්නට ගිහින්, තව ඩිංගෙන් මං වහන්සේ නියම පරිප්පුවක් කන්නට ගිය හැටි... ඒත්, මම රෑ වැටුණු වළට දවාලෙත් වැටෙන ජාතියේ කෙනෙක්මි!

අනුර පල්ලිමුල්ල හිතවතා ඇතුළු නඩයේ ගමන අළලා Travel Weekend නිමවා තියෙන වීඩියෝව ගැනය, අපේ අර ගමන ගැන කතාව ඇති වුණේ.

මට දැන ගන්නට ලැබුණු තොරතුරුවලට අනුව, මේ 2022 අවුරුද්දේ පාද යාත්‍රාවේ යෙදුණෝ 28,986කි. ඒ අපේ නඩේ 10 දෙනාත් එක්කය. ඒ ගණන් මෙතැන ලියන්නේ, මේ වතාවේත් පිරිසේ අඩු වීමක් වෙලා නැති බව ලොවට කියන්නටත් එක්කය. 2013; අපේ මුල්ම පාද යාත්‍රා වසරේ මේ ගමන සම්පූර්ණ කරලා තිබ්බේ 27,630කි.

ඉක්මන් කරමු මාමේ... සෙනඟ පිරෙන්න කලින් බෑග් ටික එගොඩට දාමු. (foto- අනුර පල්ලිමුල්ල)

මතකද? මේ වතාවේ ගමන ඉවර කළ අය ගැන මං වහන්සේ කිව්වේ, අපි මඩමේතොටදී නිඳා ගන්නට ලැහැස්ති වෙන තැනින් පීලි පැනලාය. ඔන්නොන්න මම ආපහු එතෙන්ට යනවාය.

“මාමේ, මාමේ... මොකද කියන්නේ, ගහනවද ගිය සැරේ වගේ නියම කැඳ පාරක්- උදෙන්ම නැඟිටලා. මම මුං ඇටයි, මුද්දරපලමුයි, රට ඉඳියි ගෙනාව මාමගේ කැඳ එක මතක් වෙලා.” එයාලාගේ පැදුරක ඇලවීගත් තැනම හිඳිමින් ඉන්දික කඳ කෙලින් කරගෙනය.
“අද නෙවෙයි... හෙට විතර... කැඳකට ඕනි බඩු මාත් ගෙනාවා... දැන් නිඳියමු!”

මහන්සිය නැතත් මට නින්ද යයි! ඒත්... සමහර දේවල් විටින්-විට දැනෙයි; පෙනෙයි; ඇහෙයි.
විදුලි පන්දම් දල්වාගෙන එකේක්කෙනා එහා-මෙහා යයි. තවත් සමහරෙක් ගිනි ගොඩවලට දර කොට දමමින් ගිනි බෝ කරති. ඒ වන සතුන්ට බිය ඇත්තවුන්ද?
බය ඇතා-නැතා මර්විනුත්, ගවීනුත්, ජයශංඛත් ඒ කාරිය කළා වගෙය. ‘ඔයාල දෙන්නත් දර කොට කිට්ටු කළා නේද?’ ප්‍රියන්තගෙනුත්, නමීගෙනුත් අහන්නට හිටියා නෙව... මට ඒ විත්තිය මතක් වෙන්නෙත් දැන්ය.

ඉන්දිකගේ ලොකුම විශේෂත්වය ඒ යක්ෂයාට නින්ද යන්නෙ නැතිකමය. එහෙම වෙන්නේ මෙහෙම ගමන්වලදී විතරක්ද... ගෙදරදීත් එහෙමද? (අපේ මර්වින් බොතේජු උන්නැහේ කියන්නෙත් එතුමාට නින්ද ළඟා නොවෙන බවයි. හැබැයි ඒ හාදයා සැරෙන්-සැරේ සද්දෙට ගොරවයි!)
“මාමේ... මාමේ... මම නං නැඟිට්ටා...” එදා ගිනි පාන්දර ඉන්දික බෑනා මගේ නින්ද කැඩුවේ එහෙමය... බනින්නද? බැරිය! හොඳ චේතනාවෙන් නෙව.
මං ඇඟමැලි කඩන අතරේ ප්‍රියන්තත්, ජයාත් වතුර ළිපේ තියති.

“ඉක්මන් කරමු මාමේ... සෙනඟ පිරෙන්න කලින් බෑග් ටික එගොඩට දාමු. බය වෙන්නෙපා. මං මාමව මෙතැනින්ම එගොඩ කරනවා. මගේ කර උඩින්ම...” ඉන්දිකගේ උනන්දුව අපේ කට්ටියටත් බෝ වෙලාය. ගවීනුත්, මර්විනුත්, තමිරත් bags එගොඩට දමන්නට ගිහින්ය.

22 උදේ කුමන පිවිසුමේදී පාද යාත්‍රාවේ යෙදෙන හැම කෙනෙකුම (සුපුරුදු විදිහටම) ලියාපදිංචි කෙරිණි.

ඉහතින් ලින්කුව යොදා තිබුණු Travel Weekend වීඩියෝව බැලුවා නම්, ජුලි 23 උදේ එතැන තිබුණු යුද්ධය ඔබ දකින්නට ඇත! ඉන්දික කිහිප විටක්ම ‘මාමේ’ කියමින් නිදිව ඉක්මන් කරවනවා ඔබට ඇහෙන්නටත් ඇත!!

ඒ කඩිනම් කරවීම හින්දාම, මට ඩෙනිම් කලිසම ඇඳ ගන්නට ඉඩ ලැබුණේ නැත; ඒකත් වුණේ හොඳකටය. සරම පිටින් ඉන්දිකගේ දෙඋර උඩ නැඟගෙන කුඹුක්කන් ඔයෙන් එගොඩ වෙලා බලද්දී, සරමෙන් තුන් කාලකුත්- මගේ පරම්පරා කුට්ටමත් තෙමිලාය.
ඒ ඉන්දිකගේ දෙවුරෙන් එගොඩ ගොඩට නැඟ ගන්නට වලි කද්දීය. එතැන අඩි පහකටත් වඩා ගැඹුරුය; එරෙන සුලුය; ඉවුර ලිස්සනවාත් එක්කය!

එගොඩට පය තිබ්බා විතරය.
“යං යං යං. නේවි එකෙන් ආවොත් අපිව ආපහු යවයි...” දෙතුන් දෙනෙකුම කියනවා ඇහෙන්නේ එහෙම දේවල්ය.
‘ඉක්මනට යනවලා!’
‘ලයිස්තුව රෙජිස්ටර් කරව ගත්තනෙ?’

ඒ අහන්නේ මෙවර කෙරුණු විශේෂ දෙයක් ගැනයි. 22 උදේ කුමන පිවිසුමේදී පාද යාත්‍රාවේ යෙදෙන හැම කෙනෙකුම (සුපුරුදු විදිහටම) ලියාපදිංචි කෙරිණි. එයින් පසුව ඒ ඒ කණ්ඩායමේ විස්තර ඇතුළත් කුඩා විස්තර පත්‍රිකාවක් නඩේ නායකයාට නිකුත් කෙරිණි. “ඔය කොළේ කුඩා කැබිලිත්තෙදී ඕනි වෙයි!” කියලාත් අපව දැනුවත් කෙරිණි.

‘කටගමුවෙන් එළියට යද්දීත් චෙක් කරනවා වෙන්නැති.’

එහෙම අලුත් සංවිධාන වැඩ කඩදාසි මත්තේ කෙරුණත්, කුඹුක්කන් ඔයෙන් එගොඩ වුණාට පස්සේ පාද යාත්‍රාකරුවන් හැමෝම මුහුණ දුන්නේ එකම ගණයේ අකරතැබ්බයකටය.

වන්දනාකරුවන් ගමන් ගන්නා මාවතේ තැනින් තැන වතුර ටැංකි තබා, ඒවායේ ආරක්ෂාවට සෙබළුන් කිහිප දෙනෙකුත් යෙදවීම ‘පෙර සිරිත’යි!
“වෙනදට කිලෝ මීටර් දෙකෙන් දෙකට විතර තියෙන ටැංකි මේ සැරේ පහෙන් පහටවත් නැහැනෙ.”
“මිනිස්සුන්ට පිස්සු හැදෙයි. ඔය ටැංකිවලින් වතුර පුරවගන්න බලාගෙනයි දැන් කවුරුත් එන්නෙ.”

සිරි ලංකා කොදෙව්වේ මොන වැඩේ හරියට නොකෙරුණත්...

“මිනිස්සුන්ට විතරක් නෙවෙයි යකෝ. අපිට වෙන්නෙත් ඒ ටිකම තමා.”

ජයශංඛ අපේ ළඟ තියෙන වතුර බෝතල ටිකේ ගණන් හැදුවේය. අයස්මන්ත නිවේදනය කළේ, ළිං තුනට යනතුරුම මේ වතුර ටිකෙන් පිරිමසාගන්නට වෙන විත්තියයි.

“මේ හරියේ වතුර තියලා නෑ කියන්නේ එහාටත් ඒ සෙතේම තමා කියන එකයි!”
ඒ කතාව හරියටම හරිය. මඩමේතොට සිට කිලෝ මීටර් 14ක් ගෙවා ළිං තුනට එන අතරමඟ එකම තැනකටවත් වතුර සපයා තිබ්බේ නැත.

ගෑස්- කිරිපිටි- ඩීසල්- පෙට්‍රල්- හාල් තුනපහ වගේ පෝලිම්වල හිටිමින්, නොකා නොබී ‘ඉවසා’ පෙර පුහුණුවක් ලබා තිබීම අප කාටත් වාසියට හිටියේය; ඒ නිරුදක මණ්ඩියෙදී, අපේ කවුරුනුත් එක වරකට වතුර උගුරු දෙකකට වඩා බිව්වේ නැත.

සිරි ලංකා කොදෙව්වේ මොන වැඩේ හරියට නොකෙරුණත්, නිවේදන නිකුත් කිරීම නම් හරියටම කෙරෙයි! මෙතනදීත් ඒක එහෙම්මය.

‘කතරගම ඇසළ උත්සවය සඳහා උතුරු නැඟෙනහිර සිට පාද යාත්‍රාවෙන් පැමිණෙන, බැතිමතුන්ට ආරක්ෂාව හා ජල සම්පාදනය ඇතුළු යටිතල පහසුකම් සැපයීමට ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහගේ උපදෙස් පරිදි රුපියල් මිලියන 2.04ක මුදලක් වෙන් කර ඇතැයි ජනාධිපති මාධ්‍ය අංශය නිවේදනයක් නිකුත් කරමින් සඳහන් කළේය.

පාද යාත්‍රාවෙන් පැමිණෙන බැතිමතුන් මුහුණපාන දුෂ්කරතා පිළිබඳව මොනරාගල දිස්ත්‍රික් ලේකම් ගුණදාස සමරසිංහ ජනාධිපතිවරයා දැනුවත් කිරීමෙන් පසු ඊට අදාළ පහසුකම් සලස්වන ලෙස උපදෙස් ලබාදී තිබේ.

ඒ අනුව අදාළ පහසුකම් සැපයීම ජනාධිපති ලේකම් කාර්යාලය යටතේ සිදු කරනු ඇත.

වාර්ෂිකව ඇසළ උත්සවය නිමිත්තෙන් බැතිමතුන් තිස්දාහකට අධික පිරිසක් ඔකඳ සිට පා ගමනින් කිලෝමීටර් 90කට වැඩි දුරක් ගෙවා කතරගම පූජා භුමිය වෙත පැමිණීම අතීතයේ සිට පැවත එන්නක් වන අතර, එම ගමනේදී ඔවුන් විවිධ දුෂ්කරතාවන්ට මුහුණ දෙන අතර ඇතැම් විට වන සතුන්ගෙන් වන ආපදාවලටද මුහුණ දී තිබේ. මේ පිළිබඳ අවධානය යොමු කරමින් එම බැතිමතුන්ගේ ආරක්ෂාව සහ පහසුකම් සැපයීම වෙනුවෙන් කටයුතු කරන ලෙස ජනාධිපතිවරයා අදාළ පාර්ශ්වයන්ට උපදෙස් දී ඇත.’

ඉතා සෙමින් පාද යාත්‍රාවේ යෙදුණත්, වන්දනාකරුවන් ගමන සඳහා වැය කරන උපරිම දින ගණන... (foto- පසිඳු බණ්ඩාර)

2022 අගෝස්තු 6 වෙනිදා ‘මව්බිම’ පුවත්පතට, සඳුනි ගමාරච්චි ලියා තිබුණු විස්තරයයි ඒ.

එය මගේ අවධානයට යොමු කෙරෙව්වේ, පාද යාත්‍රාවේ යෙදෙමින්- අර මිලියන 2.04න් එක සතයකවත් ප්‍රතිලාභ නොලද නමීය. (ස්තුතියි නමී!)

සඳුනි ඇයගේ වාර්තාවේ ‘අර නිවේදනය’ නිකුත් කෙරුණු දිනය කියා තිබුණේ නැත. එනිසාම මට මතු වුණු ගැටලු ගැන හිතළු විතරය ඔබට ඉදිරිපත් කළ හැක්කේ.
1. කුමනින් පාද යාත්‍රාකරුවන්ට වනෝද්‍යානයට පිවිසීමට ඉඩ දෙන්නේ දින 14ක් ඇතුළත පමණකි. ඒ කියන්නේ ජුලි 22 සිට අගෝස්තු 4 දක්වා.
2. ඉතා සෙමින් පාද යාත්‍රාවේ යෙදුණත්, වන්දනාකරුවන් ගමන සඳහා වැය කරන උපරිම දින ගණන 7කි. එසේ වෙන්නේ ඔවුන් කතරගම අවසන් පෙරහරට සහභාගී වීමට වගබලා ගන්නා බැවිනි. මෙවර අවසන් රන්දෝලි පෙරහර පැවැත්වුණේ අගෝස්තු 11 වෙනිදාය.      

දැන් කරුණු සියල්ල ගණන් බලා; ගලපලා ජිග්සෝ පින්තූරය සම්පූර්ණ කර ගැනීම ඔබටම  බාර කරන්නෙමි.

මගේ නිගමනය නං මේකය: ජනාධිපති මාධ්‍ය අංශයේ යටකී නිවේදනය නිකුත්වී; ජනාධිපති ලේකම් කාර්යාලය මඟින් ‘කෝඳුරු තෙල් හත් පට්ටයකුත් ටිකක් හොයාගෙන’ මේ ‘වැඩ කෙරෙනකොට’ අස්සයා ඉස්තාලෙන් ගිහිං ඉවරය! එතකොට මිලියන 2.04?

ළිං තුනට අප ආවේ දොළහට විතරය. එහෙම ආවෙත් දෙයියන්ට කියමිනි. ‘අනේ දෙයියනේ, මේ සැරෙත් තේ දන්සල තිබියං!’
තිබ්බේය! සුපුරුදු විදිහටම- පාන් විස්කෝතු හා ඖෂධීය තේ!!
සීමා මායිම් නැත- වැට කටු කොටු නැත. පාන් විස්කෝතුත්, තේත් තව ඉල්ලා ගන්නට අප ලජ්ජා වුණේ නැත්තේ ඒකය.

“මහප්පා. ඔයාට ගෙස් කරන්න පුළුවන්ද මේ තේ එකේ ඉන්ග්‍රීඩියන්ස් ටික?” හැම රෙද්දක්ම හොයන අනිත් දිසානායක මේ දිසානායකගෙන් ඇහුවේය.

දැක තිබුණු තැන නම් ලස්සනය. බාගෙට හිඳිලා තියෙන ජලාශයක තාවුල්ලේ ගස් ගොම්මනකි. ගස් ගොම්මනේ හෙවණ යට වැලි තලාව එතැනට එන්නැයි අපට නිහඬ ආරාධනාවක්... (foto- අනුර පල්ලිමුල්ල)

“ඉඟුරුයි කුරුඳුයි නම් දැනෙනවා, ජයෝ...”

“එනසාලුත් දැම්මලු! මම එයාලගෙන්ම අහගත්තෙ!” ජයශංඛ කියද්දී නමීත් හොට දමයි.
“නිදිට පුළුවන් නේද ගෙදරදී අපට මේ වගෙ සාම්පලයක් හදල පෙන්නන්න.”
පාන් කියා ගන්නටත් බැරි තරමට මහන්සියෙන් හිටින වෙලාවට, කඩා පනින්නටවත් නොහිතෙයි!

ළිං තුන කිව්වත්, ළිං තුනක්ම ඇතත් ඒවායේ වතුර ඇත්තේ හොඳටම ඩිංගකි. පාද යාත්‍රාව පටන් ගන්නට දවස් දෙක-තුනකට කලින්ලු; ඒවා අවට කටු-කොහොල් හැරලා- ළිං ඉහලා පිරිසිදු කළේ.

පාද යාත්‍රා දෙවෙනි දවසේ වෙලාත්, තවම මේ ඉසව්වලට වතුර සපයා නැත. ‘අද දවාලට උයා ගන්නෙ කොහොමද, වතුර නැතිව...’

තේ දන්සල දෙන සර්ධාවන්ත හිතවතා, ඒ අස්සේ තවත් සුබාරංචියක් කිව්වේ වෙනින් කාටදෝය. “ඔව් ඔව්. බත් දන්සල පටන් ගෙන තියෙන්නේ... හැබැයි තවම උයනවා. එයාලටත් වතුර ප්‍රශ්නේ තිබ්බනෙ.”

“අපිටත් දන්සලෙන් තමයි කන්න වෙන්නේ.”
“මටත් ලේසියි...”
“අයියේ, අපි අද මෙහෙ නවතිනවද?”
“එහෙම නේද යක්ෂයො plan කරගෙන ආවේ?”
ආයෙමත් අයස්මන්ත පීරිස්ගේ කුක්කන් ගාය ඇවිස්සිලාද කොහෙදය. ඒ හාදයා හිතන්නේ ළිං තුනේ නවතින්නේ නැතිව තව ඉස්සරහට යන්නටය.

“මෙතෙන්ටවත් වතුර ගෙනත් නැති එකේ, තව ඉස්සරහට ගිහින්? යනවා නං කටුපිල ආරටම යන්න වෙනවනෙ මනුස්සයෝ... දවල්ටත් නොකාම යමු කියලද කියන්නේ? එතනට ගියත් වතුර?”
“දන්සලෙන් කාලා තමයි, යනව නං යන්න වෙන්නේ.”

හිච්චිලාගේ ලකුණක්වත් නැත. එයාලා ආවේ අපට ඉස්සර වෙලාය. “ඒ ගොල්ලොත් මෙතන නවතින්න බලාගෙනයි ආවේ!”

මගේ කුඩා ජංගම පුටුවේ වාඩිගත් ගමන් ඉඳගෙන අදහස් කිව්වා මිස... (foto- පසිඳු බණ්ඩාර)

“වතුර නැති හින්දා දිගටම ගියාද දන්නෑ. ඉස්සෙල්ලම අපිට හාන්සි වෙන්න හොඳ තැනක් හොයා ගනිමු. පේනවනෙ... ටික ටික සෙනඟ වැඩි වෙනවා. ඊට පස්සේ හිච්චිලව හොයමු.”

“තැනක් නං දැක්කා...”
“දැක්කා නං යමං මිනිහෝ... පේන බල-බලා ඉන්නැතුව.”

දැක තිබුණු තැන නම් ලස්සනය. බාගෙට හිඳිලා තියෙන ජලාශයක ඉවුරයි. එහි තාවුල්ලේ ගස් ගොම්මනකි. ඒ ගසුත් රූස්ස ඒවා නොවේ. ගස් ගොම්මනේ හෙවණ යට වැලි තලාව එතැනට එන්නැයි අපට නිහඬ ආරාධනාවක් කරන සෙයකි!

අපරාදේ කියන්නට බැරිය.
එතැනට ගිය ගමන් කාගේවත් ඇණවීමක් නැතිවම අපේ කට්ටිය වැඩට බැස්සෝය. දෙතුන් දෙනෙක් අතු ඉපල් කඩාගෙන කොළ රොඩු අතුගා දමති. තව දෙන්නෙක් දිග රිටි දෙකකින් වැල්ල සමතලා කරමින් ලොකු ගල් කැට අහුලා දමති.
“ඒක නං හොඳයි! ඊයේ රෑ මට නිඳා ගන්න අහු වුණේ පොඩි පැළයක් උඩ. බිමට එළන රෙද්ද තුනී නිසා පොඩි ගල් කැටයක් තිබ්බත් දැනෙනවා.” මගේ කුඩා ජංගම පුටුවේ වාඩිගත් ගමන් ඉඳගෙන අදහස් කිව්වා මිස, මට වෙහෙසෙන්නට වුණේ නැත.

ඒ අතරේ අතන-මෙතන හිටි උදවිය කලබලයෙන් ඈතකට දුවනවා පෙනිණි. “වතුර බවුසරයක්ද දන්නෑ!” ඒ පැත්තට ගිය පීරිසුත්, තමිරත් ආපහු ආවේ වතුර බෝතල් දහයක් උස්සාගෙනය.
“බෝතල් දහයයි ගන්න හම්බ වුණේ. එකක් 150/- යි.” 
“පව් කියලත් හිතුණා. දෙමළ කට්ටිය ඇවිත්, වතුර බෝතල් දෙන්නෙ සල්ලිවලට කියලා දැක්කම හැරිල යද්දී.”

“නිමල් අයියේ, දන්සැලේ තවම උයන නිසා- අපි නියම තේ එකක් බොමු... දැන් වතුරත් තියෙනවනේ... බිස්කට් එකක් හෙම කාාාාාාලාාාාාාාා!”

“අයියා ඉන්න. අපි වතුර ළිපේ තියන්නං.” ප්‍රියන්ත ඉස්සර වෙයි. දර ඉපල් කඩමින් ළිපේ ගිනි බෝ කරයි.

පරක්කු වෙලා බැරිය. දැනටම අප තිදෙනාය, පිටිපස්සෙන්ම යන්නේ. (foto- පසිඳු බණ්ඩාර)  

හරියටම ඒ මොහොතේය; චානක එතැනින් යන්නට ආවේ!

හංගන්නේ මොකටද? තවමත් මගේ කෙළිලොල් නසරානිකම් හිටි ගමන් ඉස්මතු වෙයි. චානකව දුටු ගමන්මත් එහෙම වුණේය.
“ඔයාලත් ඔතැනද ඉන්නේ?” මං චානකගෙන් ඇහුවේ, අපට කිට්ටුවෙන්ම වැතිරගෙන විවේක ගන්නා අනෙක් නඩය දෙසට කෙලින්ම නෙත් හෙළමිනි.
ඒ අතරේම, හොරැහින් බැලුවේ පීරිස්ලා අපේ කතාවට කන් දෙනවද කියලාය.

“ඔව්. අපිත් අද මෙතැන නවතින්නයි හදන්නෙ.”
“අපි තේ හදන්නයි යන්නෙ... ඉන්නවද චානක, තේකක් බීලා යන්න.” ඒ හාදයාගෙන් අහද්දී, මට මැවි-මැවී පෙනුණේ චානක ගියාට පස්සේ කියවෙන දේවල්ය.
මට ඕනෑ වුණේ පීරිස්ට- නෙවිල්ට හෙම බයිට් එකට ‘ප්‍රස්තුතයක්’ හරි ගස්සලා දෙන්නටය. ඒ කට්ටියව අවුස්සන එකත් හරි ආතල් වැඩකි.

“මේ සැරෙත් මේ යකා ප්‍රේමෙන් වෙළීගෙන වෙළීගෙන යන්න එකෙක්ව අල්ලගෙන බං.”
“බලාගෙනයි මචං. අපි අමාරුවෙන් උස්සං ආපුවා තම්බලා ඒ නඩේටත් කන්න දෙයි!” පළමුවෙනි වතාවේ ‘චාටුකාර අරවින්ද’ත්, වරහන අසල හමුදා කඳවුරේ පිරිසකුත් නිසාය, මම ඒ කතන්දර අහගත්තේ. දැන් චානකව අල්ලාගෙනත් ඒ සිංදු ආපහු ගැයෙනු නිසැකය.

ඊයේ බාගුරෙන් පිටත්වී ටික වේලාවකින්ම පීරිස්ලා අපට ඉස්සර වූහ.

අව්ව වැඩි වෙලාවට මගේ ගමන් වේගය හොඳටම අඩු වෙයි. එච්චර විතරක් නොව, එහෙම වේගය අඩු වෙන්නට තවත් හේතුවක් වෙතැයි, අපේ ජයා හොයා ගත්තේය.
“මහප්පේ, ඔයා යන්නෙ එක පැත්තකට ඇල වෙලා වගේනෙ.”
“ඇල වෙලා?” මං කිව්වේ නැවතෙන්නේ නැතිව ඉස්සරවී යන අතරේමය. ‘පරක්කු වෙලා බැරිය. දැනටම අප තිදෙනාය, පිටිපස්සෙන්ම යන්නේ.’

“ඒ මචං නමී... චුට්ටක් බලපං මචං මෙයා ඇවිදින විදිහ....” චූටි පුතා නමීවත් ඈඳා ගනියි.
“පොට ගිහිං වගේ!”

මේ ෆොටෝස් දකිනකොට ඔයාලට මොනවද හිතෙන්නේ? (foto- කුරුළු නිස්කලංක)

පස්සේ බලද්දී පෙනුණේ, ඒ කතාවේ ඇත්තක් තියෙන විත්තියයි. මං ඇවිදිමින් හිටියේ දකුණු ඇලයට බර දීගෙනයි. කොන්ද කෙලින් තියාගෙන නොවේ.

රෝග ලක්ෂණ හොයාගත් ජයාම, ඒ වෙලාවේ හැටියට ප්‍රථමාධාරයකුත් හොයා ගත්තේය.

“මහප්පා. ඔයා දකුණු අතින් මේ රිට අල්ලගෙන ඇවිදින්න, හිතලම කොන්ද කෙලින් තියාගන්න. අපි නැවතෙන තැනදී ඩොක්ටර් පීරිස්ගෙන් අහමුකො. මට හිතෙන්නේ ඔයාට ස්ට්‍රෙචින් එක්සර්සයිසස් ටිකක් කරවන්න වෙයි!”

අපි එහෙම එන අතරෙයි, එයාලගෙ නඩයෙන් ඉස්සරවී ඇවිත් රුක් හෙවණක වැතිරී හිටි දෙදෙනෙකු අපට හමු වුණේ. අපිත් එතැනම නැවතුණෙමු. ඒ දෙන්නාම අපට සුහද සිනා පෑහ. කතාවට වැටුණාට පස්සේ, අපට ඔවුන්ගේ කෑම දෙන්නටත් සූදානම් වූහ.
‘අපි කුඩා කැබිලිත්තෙදී හම්බ වෙයිනෙ.’ කියමිනි, අප එතැනින් පිටත්වී ආවේ. ඒත් එහෙම වුණේ නැත. අප නැවත හමු වුණේ ළිං තුනේදීය. ‘ඉන්නවද චානක තේකක් බීලා යන්න’ කියලා මං ඇහුවේ එතකොටය.

‘බොමු!’ කියාගෙනම චානක බිමින් වාඩි වුණේය. අපේ අල්ලාප-සල්ලාපය අතරේදීම තේ හදන්නට උපදෙස් දෙන්නටත්, බිස්කට් පැකට්ස් තියෙන්නේ කීවෙනි බෑගයේද වගේ දේවල් කියන්නටත් මට සිද්ධ වුණේය. “ෂඃ! ඔයා නං well ඔර්ගනයිස්ඩ් වගේ පේන්නේ!” චානක මට කීවේ එතකොටය.

අවංකව කෙරෙන පැසසුමකට කැමති නොවෙන අයත් ඉන්නවාද? විවේචනය රාත්තලකට වඩා ප්‍රශංසාව අවුන්සයක් වටිනවාලු නේද?
චානක කළේ එවැනි අවංක; ප්‍රශංසාත්මක අගැයීමකියි මට හිතේ.

නන්නාඳුනන තරුණයෙකු වෙනුවෙන් එබඳු ඇගයීමක් කළ යුතුම යැයි මට සිතුණේ, මාස දෙකහමාරකට විතර ඉස්සර දවසකය.

මේ ෆොටෝස් දකිනකොට ඔයාලට මොනවද හිතෙන්නේ?
මොනවා හිතුණත් මේ ප්‍රසිද්ධ වැසිකිළියක foto කියල නං හිතෙන්නේ නැතිව ඇති. ඒත් මේ එහෙම තැනකි. තියෙන්නේ පිටකොටුවේ මල්වත්ත පාරේ කෙළවර ඔරලෝසු කණුව කිට්ටුවය. එතැන කොච්චර අජූවටද තිබ්බේ කියලා මාත් දැකලා තියෙනවාය. (පේව්මන්ට් එකේ රජ වෙන අවදියේ මල්වත්ත පාර මගේ එක ජය බිමක් නෙව!) ... ඔයාට ගොඩක් ස්තුතියි සෆ්රාන්! ඒ පොදු වැසිකිළිය නියමෙට නඩත්තු කරලා, මේ තරම් ලස්සනට- පිරිසිදුවට- ප්‍රසන්න විදිහට පවත්වාගෙන යනවට.

ඒ බව වාර්තා කරලා තිබුණු කුරුළු නිස්කලංකටත් විශේෂ ස්තුතියක් කරන්න ඕනි! මේවා තමයි අගැයීමට වටින ප්‍රවෘත්ති.

තේ බීලා චානක පිටත්ව යනවාත් එක්කම වගේ වතුර බවුසර් දෙකක් එනවා පෙනිණි.
අප ලැගුම් ගෙන හිටි තැන ‘සී මැදුරු කවුළුවක්’ වාගෙය. එතනට හතර අතේම සිද්ද වෙන ඔක්කොම පෙනෙයි. බවුසර් දෙකේ සද්දය හඳුනා ගත් දමිළ බැතිමතුන් හිස් බාල්දි, බෝතල, භාජන උස්සාගෙන race එකකය; බවුසර් එන පෙරමඟට. එක බවුසරයක් දන්සලටය. අනෙක අපටය.

ඇත්ත, ඇත්ත. පයින් එන අපි ගැන වගක්වත් උන්ට නෑ! (foto- පසිඳු බණ්ඩාර)

තදබදය අඩු වුණාම අපෙනුත් දෙතුන් දෙනෙක් ගිහින් වතුර ගෙනාවෝහ. “මේවා බොන්න නං බෑ. බොර වතුර. පෑදෙන්න තියලා තමයි බොන්න වෙන්නේ.”

“එහෙමය කියලා බවුසරේ වතුර ඉතුරු වුණේ නෑ. ඉවරයි!”
‘ගෙනාපු බෝතල් දහය තමයි බොන්න ගන්න වෙන්නේ... මේ බොර වතුර පෑදෙන්න කල්පයක් යයි.”

එහෙම කිව්වත්, දන්සලෙන් දවල්ට කාලා- එතන වතුර ටැංකියෙන් වතුර බොන්න ගියාම, පෙනුණේ ඒ වතුරත් බොර විත්තියයි. අපි බොර වතුර බිව්වෙමු.

දන්සලේ පිළියෙළ කර තිබුණේ බතක් හා එක සාම්බරු හොද්දකි.
‘මේක හදලා තියෙන්නෙත් හෙණ අමාරුවෙන්ලු... වතුර නැතිව. එළවලු ගෙනත් තිබ්බට තාම වතුර නැහැනේ.’ කවුදෝ බත් කන අතරේ කියයි.
‘ඒක නේන්නං. මෙහෙට්ට ගේන්න වතුර ටැංකි පුරෝගෙන තියෙනවලු. ගේන්න හමුදාවට ඩීසල් නැහැයි කියන්නේ...’
‘උවමනාවක් නැතිකමනේ! කුමනට එනකල් වතුර දීලා තිබ්බේ. දෙමළ මිනිස්සුනෙ ඒ වැඩ කරවලා තිබුණේ... අපේ සිංහල එවුන්...’

මගේ දන්ත කල්‍යාණය එහෙම පිටින්ම සවුත්තුවී තිබීම නිසා, කෑම කනකොට කල්පයක් ගත වෙයි. දන්සලේදී එහෙම වෙලාව ගත වුණායින්, මට ගොඩාරියක් දේවල්වලට කන් දෙන්නට හැකියාව ලැබුණේය.

‘කතරගම දෙයි හාමුදුරුවන්ව විකුණගෙන කාලා ජීවත් වුණත්, නිලමෙලා- කපුවෝ- සාදුලා ඔය කොයි-කාටවත් මේවා ගැන ඇත්ත උවමනාවක් නෑ...’
‘ඇත්ත, ඇත්ත. පයින් එන අපි ගැන වගක්වත් උන්ට නෑ.’
‘වතුර නැති නිසා දන්සලේ අද රෑට උයන්න විදිහක් නැතිලු!’ අලුත්ම ආරංචියක් අරගෙන පැමිණි කෙනෙක් නිසා, අර විචාරාත්මක සාකච්ඡා මණ්ඩපයේ වැඩ අවසන් විණි.

“මාමේ... කනවැයි. කොයිබද නැවතුණේ? අපි ඒ අහ මාමලටත් ඉඩක් තියාගෙනයි ඉන්නේ.” හිච්චිලාත් දන්සලෙන්ම දවල් වේල පිරිමසා ගන්නට ඇවිදින්ය. මාවත් දැකලාය.
“දන්සල තියෙන එක හොඳට ගියා නේද මාමේ. වතුර නැතිව උයා ගන්නෙ කොහොමෙයි?”

“මටත් කල්පනා වුණේ ඒකම තමයි හිච්චි.”
“ඒක නෙවෙයි මාමේ. අපිට අර දේවාල මාමාව අල්ල ගන්න ඕනි.” බත් පිඟානත් අරගෙන එතනට ආ ඉන්දික, මගෙන් එහෙම ඇහුවාම මට හිතුණේ ඒ මනුස්සයාට ‘නුහුගුණයක්’ කියලාය.
“දේවාල මාමා?”

“ඇයි මාමේ... අර ම... ම...”
“කවුද, මර්වින්ද?”
“අන්න හරි මාමේ. එයා තමා. ගිය සැරේ ඒ මාමා නියමෙට පූජාව තිබ්බා. මේ සැරෙත් අං දේවාලෙට කරන පූජාව ඒ මාමට කියල තියවා ගන්න ඕනි. කපුවෝ කැලේ ඒ මාමා එක්ක බලද්දී... මර්වින් මාමට තියෙන්නේ කපුවෙක් වෙන්න...”