හරෝහරා හයවෙනි වරටත් සහ කීටෝ - හයවෙනි කොටස

“මෙන්න... පිඟානේ සමපෝෂ ගුළි 15 ක් තියෙනවා. ඉස්සෙල්ලම අර වයසක තුන් දෙනාට මේවා දීලා- ඊට පස්සේ පිඟාන පිටින්ම කොලු නඩේට දෙන්න.” මම සුනිමල්ට කීවෙමි. ඒ යක්ෂ පැටියා කෙළින්ම ගියේ තරුණ නඩය වෙතටය. කොලු රෑන හිනාවෙමින් සමපෝෂ ගුළි පිඟානම පිළිගත් හැටි මට පෙනිණි.

“දැන් කෝ මිනිහො අර වයසක තුන් දෙනාට?”
“අරගොල්ලෝ දෙයිනෙ...” කියලාය සුනිමල් උත්තර දුන්නේ.
“එහෙම දෙන්න කියලා ඔයා එයාලට කිව්වද?”
උත්තරය සුනිමල්ගේ මුහුණින්ම පෙනෙයි. මම නිහඬවම...

ඔවුහු ඉතා අවාසනාවන්ත ලෙස ජංගම දුරකථන මුරුගසං වරුසාවකට මැදිව සිටිති. ඒ නිසාමදෝ…

... නිහඬවම කල්පනාවට වැටුණෙමි. සුනිමල් කියන්නෙත් වත්මන් තරුණ පරම්පරාවේ සාමාජිකයෙකි. මේ පරපුරේ සාමාජිකයන්ගෙන් බහුතරය ඉතා දක්ෂය- එහෙත් ඔවුහු ඉතා අවාසනාවන්ත ලෙස ජංගම දුරකථන මුරුගසං වරුසාවකට මැදිව සිටිති. ඒ නිසාමදෝ ඒ වැඩි දෙනාට එදිනෙදා ජීවිතයේ ප්‍රායෝගික කරුණු සම්බන්ධයෙන් ඇත්තේ අවම දැනීමකි; අර්බුදවලට මැදිහත් වීමේදී- ප්‍රශ්න විසඳා ගැනීමේදී- ආපත්ති-විපත්තිවලට මුහුණ දීමේදී මේ තරුණ උදවියගෙන් වැඩි දෙනෙක් බුහුටිකමක් නැත්තෝ වෙති.

එහෙම සිද්ද වී තිබෙන්නේ අත්දැකීම් මදිකම නිසා; අවස්ථාවන් හිඟකම නිසා නොවෙද?

ඒ පිළිබඳව Lotus රසිකාවිය පසුගිය කොටසේ comment තීරුවේ මෙවන් සඳහනක් කරයි.
‘... කොහොමත් ලංකාවෙ අධ්‍යාපන ක්‍රමයෙ ප්‍රායෝගික ඉගැන්වීම්, projects එහෙම නෑනෙ. ඔය වගේ පාද යාත්‍රා එහෙම යනකොට තරුණ අය ඒ වගේ පාඩම් ඉගෙන ගනියි.’

ඇත්තෙන්ම පාද යාත්‍රාව හොඳ අත්දැකීම් ගොඩාරියක් ලබා ගන්න පුළුවන්; පාඩම් ගොඩාරියක් ඉගෙන ගන්න පුළුවන් විශ්වවිද්‍යාලයයක්. හැබැයි හොඳින්; කල්පනාවෙන් නිරීක්ෂණය කරලා- දැනුමට යමක් එකතු කර ගැනීමේ උවමනාව තියෙන කෙනෙකුට.

ඉතිං, මාත් එදා කල්පනා කරන අතරේම... රබර් ඇහැ දාලා බලාගෙන උන්නේ අර තරුණ නඩය දිහා! එයාල සමපෝෂ ගුළිවලින් සප්පායම් වුණා මිස ‘දාන පාරමිතාව’ සපුරන්න හිතුවේ නෑ. මං තවත් සමපෝෂ ගුළි හතර- පහක් හදලා සුනිමල් අතේම අර වැඩිහිටියන් තුන් දෙනාට යැව්වා.
“එනකොට අර කට්ටියගෙන් අපේ පිඟානත් අරගෙන එන්න, සුනිමල්.”

ඒත් සුනිමල් ආවේ හිස් අතින්. “එයාල තවම කාලා ඉවර නෑ. තව ටිකකින් පිඟාන එවන්නං කිව්වා.”

අපරාදේ කියන්නට බැරිය! එයාල කියා තිබුණු විදිහටම පිඟාන එව්වෝහ.
බිමට එලාගත් රෙදි උඩ වැතිර ගත්තු ගමන්ම සිටිමින් ඒ නඩයේ එක්කෙනෙක්- ටික වෙලාවකට පස්සේ ‘මචං’ කියා සුනිමල්ට ඇමතුවේය. “උඹලගෙ පිඟාන!” යැයි කිව්වේය. ඊළඟ මොහොතේ අපේ ප්ලාස්ටික් පිඟාන පියාඹන පීරිසියක් වෙලා සුනිමල්ගේ අතටම වැඩියේය!
චිඃ!

ඇත්තම කියනවා නං, මට එහෙම වැඩ පෙනෙන්නේ ආචාරශීලීකමේ අඩුවක් විදිහටය. සිරිත් විරිත් නොදන්නාකමක් විදිහටය. එහෙම දකින්නේ නිමල් දිසානායකයා පරණ හණමිටිකාරයෙකු නිසාත් විය හැකිය. නැත්තං නාකි මැන්ටලයක් හෝ චමින්ද කෙනෙකු නිසාත් විය හැකිය.
එහෙම වුණත් මේ ලියන්නා අද්‍යතන තරුණ පරම්පරාව දෙස බලන්නේ ඉතා සුබවාදී ඇසකිනි. ඔවුනගේ දස්කම් බොහෝය. නිසි මඟ පෙන්වීමක් කෙරෙනවා නම්, නිසි නායකත්වයක් යටතේ නිසි පුරුදු-පුහුණු කිරීමක් කෙරෙනවා නම්... මේ තරුණ පරම්පරාව ශ්‍රී ලංකා මාතාවගේ නම ජාත්‍යන්තර නම් අතර බබළවනවාට සැක නැත.

Sri Lanka’s Got Talent රූපවාහිනී වැඩ සටහනේදී Diamond Kick Teakwondo කණ්ඩායම පෙන්නූ දක්ෂතාවන් දැක්කාම…

නිසි මඟ පෙන්වීමක්... නිසි පුහුණුවක්... මට එහෙම හිතුණේ Sri Lanka’s Got Talent රූපවාහිනී වැඩ සටහනේදී Diamond Kick Teakwondo කණ්ඩායම පෙන්නූ දක්ෂතාවන් දැක්කාමය.

එයාලා ‘හරි වෙලාවට හරි පාරට’ වැටුණු අයයි.
එහෙම වාසනාවක් නොලැබුණාම කොහෙන් කොහොම කෙළවර වෙනවාදැයි හිතන්නටවත් බැරිය!
පාර්ලිමේන්තු පාරේ අගෝස්තු 3 වෙනිදා උදේ සිද්ද වෙච්ච මාරක රිය අනතුර එහෙම දෙයකට හොඳ උදාහරණයක්.

හරි වෙලාවට හරි පාරට... වැටුණොත් ගොඩ යන්නේ තරුණ පරම්පරාව විතරක් නෙවෙයි. රටමය!

මේ දවස්වල සිරි ලංකාව නං කොයි පාරට වැටෙන්නද කියලා පොඩි අවුලක ඉන්නේ. අවුරුදු හැත්තෑ හයක් තිස්සේ කොරන්න බැරි වෙච්චි උදවිය ඉස්සරහදි කොරන්නං කියලා පෙන්නන පාරවල් දිගේම යනවද- නැත්තං අලුත්ම පාරක් පෙන්වන කට්ටිය එක්ක යනවද කියන අවුලේ...
‘මොකා ආවත් එකයි. අපි හම්බ කර ගත්තොත් අපිට කාල ඉන්න පුළුවන්!’ කියලා පැත්තකට වෙලා ඉන්න ඇහැකි යුගයක් නෙවෙයිනෙ මේ. එහෙම කියලා නිවැරදි වෙලාවේ- නිවැරදි තීරණ නොගත්ත වැඩිහිටි පරම්පරාවල පව්ද අපි අද ගෙවන්නේ? අපි වියදම් කරන හැම රුපියලකින්ම සත අසූවක් විතරම වැය වෙන්නේ tax වශයෙන් නං? එහෙම වෙලා තියෙන්නෙ කාගේ වරදින්ද... කියලා හිතන්නෙ නැතිව ඉන්න පුළුවනිද?

මට කල්පනා වෙන්නේ ‘සුනිමල් වගේ කට්ටිය මොන තීරණයක් ගනීවිද?’ කියලයි.

සමහර උදවිය නං කලින්ම තීරණ අරගෙනයි ඉන්නේ. මං කිව්වේ පාද යාත්‍රාවේ එන උදවිය! කවුරු කොහොම මොනවා දුන්නත් එයාලා සූදානං වෙලා උන්නු විදිහටමයි කරන්නේ...

සුනිමල් පියාඹන පීරිසිය හරියටම අල්ල ගත්ත බිමට වැටෙන්න නොදී. “අනේ සුනිමල්, හොඳ ළමයා වගේ අර තුන් දෙනාට දුන්නු පිඟානත් ඉල්ලගෙන එන්නකෝ!” මං කිව්වා. ප්ලාස්ටික් පිඟානක බර වුණත් ගණන් නොගෙන බැරි හින්දා අපි ගමනට ගෙනිහිල්ල තිබ්බේ පිඟන් අටයි! ඉතිං ඒවායින් එකක්වත් නැති වෙන්න ඉඩ දීල බැහැනේ, පළමුවෙනි දවසෙම.

“මාමේ. අර දන්සල් වෑන් එකේ තව කෑම ගොඩක් තියෙනවලු. එයාලා රෑ වෙන්න කලින් ආපහු යන්න ඕනි නිසා ඒ කෑම අරගන්න කියනවා... භාජනවලට.” හිච්චි ආවේ පණිවිඩයක් අරං. “මං අපේ භාජනවලට කෑම ගන්නං ඔහෙලටත් එක්කම. මට දෙන්නකො මාමෙ තව පොඩි සාස්පාන් දෙකක්- වෑංජන දාගන්න ඇහැකි.”

“හිච්චි, අපේ කට්ටිය නං රෑට කන එකක් නෑ වගේ. දැන් ටිකකට කලින්නෙ දවල්ට කෑවෙත්.”

දඩයමක් කරගෙන ලොකු සතෙක් මරා ගත්ත දවසට තමයි…

අපේ නඩේ හත් දෙනාගෙන් තුන් දෙනෙක්ම ‘කීටෝකාරයන් වෙලා’ ඉන්නා විත්තිය හිච්චිලාට කියන්නයැ. අපේ නමියාත් මොකුත්ම නොකන තරම්ය. “හිච්චි- අපිට නං චුට්ටම චුට්ටක් තිබ්බම ඇති... මටත් බඩගින්නක් නැතිවයි ඉන්නේ...”

“එහෙම කොහොමද මාමේ? නොකා උන්නම කොහොමද ඇඟට පණ එන්නේ? අම්මප, ඔහෙට හෙට ඇවිද ගන්න පණ නැති වෙයි හොඳේ- අද රෑට බඩ පිරෙන්න යමක් නොකා උන්නොත්...” හිච්චි වගේ ඇත්තන් හිතන්නේ එහෙමය!

‘මානවයා ගැන හරිහැටි දන්නෙ නැති අය තමයි ඔහොම හිතන්නේ!’ අයස්මන්ත හිතවතා හා කලින් දවසක කෙරුණු කතාබහකදී කියැවුණු බව මට මතක් විණි. “මිනිහා නොදියුණු කාලෙ, දඩයම් යුගේ ඉන්නකොට අද වගේ තුන් වේලක්ම කෑවෙ නෑ... කෑවෙ නෑ කියනවට වැඩිය නිවැරදියි එයාලට උවමනා තරමට කන්න දේවල් තිබ්බේ නෑ කිව්වොත්.
දඩයමක් කරගෙන ලොකු සතෙක් මරා ගත්ත දවසට තමයි එයාල බඩ පුරවා ගත්තේ. සමහර වෙලාවට තව දවස් ගණනාවක් යනකල් එයාලා හිටියේ හාමතේ... ඒ දඩයමක් කර ගන්න බැරි වුණාම.
දිගින් දිගටම එහෙම වෙද්දී ඇඟ තේරුම් ගන්න ඇති ‘කෑම නැති කාලෙට ජීවිතේ රැක ගන්න නං ශක්තිය ගබඩා කරල තියා ගන්න ඕනෑ’ බව. එතකොටයි උවමනා වෙලාවට පාවිච්චියට ගන්න අපේ body එකේ මේදය තැන්පත් වීම පටන් ගන්න ඇත්තේ.

-ජීවිතේ පහසු වෙන්න වෙන්න; ශරීරයට අවශ්‍ය තරමට නැතිව- කෑදරකමේ තරමට ගිලගෙන ගිලගෙන යන්න පටන් ගත්තම මොකද වුණේ... දිගින්-දිගටම මේදය තැන්පත් කෙරුණා මිස පාවිච්චියට ගන්න අවස්ථා උදා වුණේ නෑ, ඉතිං මිනිස්සු මහත් වෙන්න ගත්තා... ලෙඩ වැඩි වෙන්න ගත්තා!”

හිච්චි ඈතට ගියාමය අයස්මන්ත මහත්තයා කතා කළේ. ඒකත් අපට විතරක් ඇහෙන තරමට volume එක අඩුවෙන්ය.
“දැක්කනෙ! අපි තුන් දෙනා ඊයේ රැයෙන් පස්සේ පිටි- සීනි තියෙන මොනවත්ම නොකා-නොබී මෙච්චර දුරක් ආවයි කිව්වොත් එයාල පුදුම වෙයි. පැය අසූවක්ම කන්න හදන්නේ සීනි- පිටි නැති කෑමමයි කිව්වොත්... එයාල අපිව පිස්සො ගණනට දායි.”

“ඇත්ත නේන්නං! මේක මහ පිස්සු වැඩක්නෙ!!
දොස්තර මහත්තයගෙ හිත නරක් වෙයි කියලා මං ඒ වෙලාවේ මොකුත් කිව්වේ නෑ. මෙහෙම උපරිමෙන්ම මහන්සි වෙවී ගමනක් යන වෙලාවේම ඔය නොකා ඉන්න වැඩේ කරන්න ඕනිද? මේ දවස් හතර නැතිවට තව දවස් 361ක්ම තියෙන්නෙ...” අපේ කතාබහට කන්දීගෙන හිටි දැවැන්ත කුඹුක් ගහක් කෙඳිරුවේ මගේ කනට විතරක් ඇහෙන විදිහටය.

අපේ bags උස්සගෙන- සෙන්ටිග්‍රේඩ් අංශක 40 පැනල රත් වෙච්ච වැල්ලේ ඇවිදින්න...

මතක් වෙන්නේ දැන්ය. මේ postsවල මුල්ම එකට අජිත් ධර්ම මහත්තයා ලියා එවල තිබ්බා නේද ‘එංගලන්තේ නම් ඔය කීටෝ ඩයටින් ක්‍රමේ කවුරුවත් රෙකමන්ඩ් කරන්නේ නැහැ’යි කියලත්... එච්චරක්යැ... ඒක රිස්කි වැඩිය කියලත්...

ඒ comments පිළිබඳව අයස්මන්ත හිතවතාට කිව්වෙමි. එතකොට කියැවුණේ අපූරු කතන්දරයකි.
“අයියේ, දොස්තරලා කියන්නෙත් මිනිස්සු. සමහරු ඇත්ත දන්නවා වුණත් කියන්න කැමති නෑ- තරහකාරයන් හදා ගන්නේ මොකටද කියලා. තව සමහරු ඉගෙන ගන්න කාලෙ එයාලට උගන්නපු දේවල් විතරයි දන්නෙ. Update වෙන්නෑ... ඉතිං එයාලා ඇත්ත දන්නෙ නෑ. නිකමට වගේ ලෝකෙ තියෙන ලොකුම බිස්නස් මොනවද කියලා හොයල බලන්නකො... මොන කොම්පැනිද වැඩියෙන්ම බලවත් කියලා හොයන්නකො...
බෙහෙත් ජාති රෙකමන්ඩ් කරනවට නං doctorsලට තෑගි-බෝග හම්බ වෙනවනෙ. රෝග වළක්වා ගන්න හැටි promote කරනවටත් තෑගි දෙනවද?”

ඇත්තනේ! හොඳම විසඳුම හැකිතාක් දැනුවත් වීමය. තමන්ම කරුණු-කාරණ විමංශනාත්මකව සොයා බැලීමය. අයස්මන්ත එහෙම කරලාය.

“අපි නිකම්ම කීටෝ ඩයටින් පටන් ගත්තේ නෑ නිමල් අයියේ.
ගමන පටන් ගන්නකොටම අපි තුන් දෙනා β- hydroxy butyrate බිව්වා දැක්කද? අර නෙවිලාවතී වැඩිය ආසා නැහැයි කිය-කියා බිව්වෙ. එතකොට මස්ල් බ්රේක් ඩවුන් එකක් වෙන්නෙ නෑ- මහන්සි වුණත්. අපේ ඇඟවල් වෙහෙසවද්දී ඕනි කරන ශක්තිය ලබා ගන්න ඉක්මනින්ම අපේ ඇඟවල්වල මේදය දහනය කෙරුණේ ඒකෙන්.

-ඔයා දන්නවද? කලපු හරහා මඩේ එරි-එරී වතුරේ ගිලි-ගිලී එන්න අපි තුන් දෙනාට කිසිම අමාරුවක් වුණේ නැහැනෙ- බත් නොකෑවයි කියල. වෙනදට අපි ඔච්චර මහන්සි වෙන්නෙ නැහැනෙ..”

“පීරිස් මහත්තයෝ, එතකොටයි මතක් වුණේ... ඔයාලා vaccum pack කරගෙන ආව සුදුළූණු, පොළොස්, අඹ වගේ කරි ජාතිවලට පොල්කිරි ටිකක් දාල රත් කර ගන්න නේද ගෙනිච්චේ? කෝ, ඒ විත්තියක් ඔයාලා මතක් කෙරුවේ නැහැනෙ...”
තමිරටත් නෙවිල්ටත් ඒ බව මතක් වුණේ ආපහු ආවාමය!

“ඒ වෙලාවල අපිට ඔව්වා මතක් වුණේ නෑ, නිමල් අයියේ. යකෙක් කන්න තරං බඩගින්නේ හිටිද්දී... නැද්ද නෙවිල් අයියේ.”
“අනේ මචං, මේ දිසානායකලට අපි වින්ද දුක තේරෙන්නෙ නෑ. ඇයි මචං- ශක්තිය හම්බ වෙනවයි කියලා ඔය මඟුල්ම කන්න පුළුවන් කාටද? වෙනදට වගේ මස් කෑල්ලක්- බිත්තරයක්- මාළු පෙත්තක්වත් තිබ්බ එකක්යැ... පේ වෙන කතන්දරේ නිසා. මං නං හිටියෙ ‘නොකාපු හූණා’ වගෙයි මචං!”

 

තවත් කිසිම බෑගයක්, මල්ලක් එල්ලන්නට ඉඩක් නැති තරමේ bags හා මලු තොගයක් ඔහු ගෙන යමින් උන්නේය. ඒ සේරෝටමත් වැඩියෙන් කැපී පෙනුණේ ඒ භක්තිවන්තයා උසුලාගෙන ගිය ‘ජංගම දේවාලය’යි!

“උඹලට එහෙම දැනුණා වුණත් මචං, බලපංකො අර දේවාල සාමි! ඒ මනුස්සයා...”

“කව්ද මචං ඒ? මොකද වුණේ... මට ඒ පොරව miss වෙන්න ඇත්තේ මම ඉස්සරහින්ම ගිය නිසා...”
“ඒකට කමක් නෑ... පීරිස් කියන්න යන දේ අහගන්නවකො බාධා නොකර...”

අප දේවාල සාමි කියා කිව්වේ කිසිදු අනුගාමියෙකු නොමැතිව- හුදෙකලාවම පාද යාත්‍රාවේ යෙදුණු දමිළ බැතිමතෙකුටය. පඩත්තල මට සුපුරුදු නාමයකින් ඔහුව හඳුන්වනවා නං, මං කියන්නේ ‘කිළුටු බායි’ කෙනෙකු කියලාය. ඒ තරමටම ඒ මනුස්සයා කිළුටු පාටය; කට්ට කළුය; දූවිල්ලෙන් වැසිලාය.
ඉහ නිකට පැහුණු මිනිසෙකු වුණු ඔහුගේ දෙපයම කිළුටු රෙදිවලින් ඔතා- පටිවලින් ගැට ගහලාය. ඒ සෙරෙප්පු වෙනුවට ආදේශකයක් වශයෙනි!

එක වතාවක අප ඉසුඹු ලමින් විඩා හරින තැනට ඉතා සමීපයෙන් වූ නූස් තුරු සෙවණක ඔහුත් වාඩි ගෙන උන්නේය. එබැවින්ම කිට්ටුවෙන් හිඳ ඒ දේවාල සාමිව නිරීක්ෂණය කරන්නට අපට හැකි විණි.

තවත් කිසිම බෑගයක්, මල්ලක් එල්ලන්නට ඉඩක් නැති තරමේ bags හා මලු තොගයක් ඔහු ගෙන යමින් උන්නේය. ඒ සේරෝටමත් වැඩියෙන් කැපී පෙනුණේ ඒ භක්තිවන්තයා උසුලාගෙන ගිය ‘ජංගම දේවාලය’යි. (ඒ ගැන කියන්නට ගැළපෙන වෙනත් වචනයක් මට සිහි නොවෙයි.) කුඩා දේව ප්‍රතිමා කිහිපයක්, වේලායුධ කිහිපයක්, (මට හරි හැටි හඳුනා ගන්නට බැරි වුණු) ගැජට්-බැජට් වගයක් හා මොනර පිල් කිහිපයකුත් ඒ දේවාලයේ තිබිණි. ඒ සියල්ලම එකකුදු නොහැලෙනසේ සවි කරගෙන හෝ ගැට ගසාගෙන හෝ තිබ්බෙත් ඕනෑවට එපාවට නොවේ. පිළිවෙලකටය!

“ඩොක්ටර්, ඔබතුමා දෙමළත් දන්න එකේ ඒ මනුස්සයගෙනුත් අහන්නකො බිස්කට් ටිකක් දෙන්නද කියලා.” අපේ ප්‍රියන්ත කිව්වේ වැඩි හොඳටය.
“ඕක අහන්නත් ඕනි දෙයක්ද මනුස්සයෝ. ඔන්න ඔය බිස්කට් පැකට් එකම මෙහාට දෙනවා...” අයස්මන්ත බිස්කට් packet එකම අරගෙන ගිහිං එයාට දුන්නේ දමිළ බසිනුත් කතා කරමිනි. අපි බලාගෙන සිටියෙමු...

දේවාල සාමි විස්කෝතු ප්‍රතික්ෂේප කළේය! පීරිස්ට මොන මොනවාදෝ විස්තර කරමින් කිව්වේය.
“අයියේ, මෙයා කන්නේ පොලුයි කැරටුයි විතරලු. ඒකත් අමුවෙන්මලු... අපි ළඟ ඒවා තියෙනවද?”
“තරුණ නායකත්වය ඒ වගේ දේවල් කප්පාදු කෙරුවනේ උස්සගෙන යන්න බර වැඩියි කියලා.... සොරි තමා.”

“ඉතිං මචං මම කියාගෙන ආවේ...” පීරිස් නෙවිල් අනුරසිරිගේ ‘නොකාපු හූණා’ කතාවට ටීකාවක් සපයන්නට පටන් ගනියි.

වෙනම study එකක් කරන්න වටින වැඩක් මචං!

“එක පාරටම මටත් මීටර් වුණේ නෑ. ඒ මනුස්සය මුළු ගමන පුරාවටම අමු පොල් කෑල්ලකුයි, තියෙනවා නං අමු කැරට් අලේකුයි විතරක් කනවා කියන්නේ... පොරත් කීටෝ ඩයට් එකක් තමයි ගන්නේ!”

“හෑෑෑෑෑෑෑෑ?” / “මාර වැඩක්නෙ!” / “පුදුමයක්නේ යකඩෝ....”

“වෙනම study එකක් කරන්න වටින වැඩක් මචං! ඉස්සර කාලෙ හිටිය මිනිස්සු තියරිය දන්නෙ නැතුවට- ප්‍රැක්ටිකලි දැනගෙන හිටි සමහර දේවල් තියෙනවා හොයල බලන්න වටින... මේකත් එහෙම දෙයක් වෙන්ඩ පුළුවන්...
පොල්වල සීනි නෑ, කැරට්වලත් කීටෝ ඩයටින් එකට බලපාන සීනි නෑ. හැබැයි ඒ දෙජාතියේම ෆයිබර් තියෙනවා. Filling... බඩගිනි නිවනවා...”

ඒ කතාවෙන් යටපත් වෙන්නට ගිය තවත් කතන්දරයක් දැන් කිව යුතුය. හැබැයි, මේ කතාවටත් ආහාර සම්බන්ධය.

අවුරුදු ගණනාවක ඉඳලා ‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’ කියවන හිතාදර Praසන්ன මහත්තයෝ, දැන් තියාම හිනාවෙවී නේද කියවන්නේ? ඇත්තනේ, ඔයා කියනවා වගේ මගේ අතින් කෑම ගැන ටිකක් වැඩිපුර ලියැවෙනවා තමයි. ඒත් දෙයියනේ, වෙනදටත් වැඩියෙන් ඒ ගැන ලියවෙනවනේ අද!

ඒක වැරැද්දක් නං චුට්ටක් ඉවසා වදාරන්න ඕනි කවුරු කවුරුත්. හොඳේ...

Post එකේ උඩ හරියේ මං ලිව්වා ‘කවුරු කොහොම මොනවා දුන්නත් එයාලා සූදානං වෙලා උන්නු විදිහටමයි කරන්නේ...’ කියලා. මතකයි නේද? මේ වැඩේ ඒ නිරීක්ෂණයටයි පටලැවෙන්නේ.
එදා හැන්දෑවේ, කුඩා කැබිලිත්ත දේවාලය ඉස්සරහ රූස්ස කුඹුක් ගස් ගොන්න අතරින් බිම් කළුවර පහත් වේගෙන එද්දී දෙන්නෙක් අපේ ළඟට ආවා. සෑහෙන බර බද්දලුත් එල්ලගෙන. අතින්- කටින්- කැඩිච්ච සිංහල වචනවලින් එක්කෙනෙක් ඇහුවා, අපේ ඉටි රෙද්දට එහා පැත්තෙන් ඉතිරි වෙලා තිබිච්ච පොඩි බිම් කඩේ එයාල නැවතුණාට කමක් නැද්ද කියලා. ‘කමක් නෑ, කමක් නෑ!’ මට කියැවුණේ නිකම්මයි.

එතන සුද්ද-බුද්ද කරලා, පැදුරක් එලලා, එයාලා කුඹුක්කන් ඔයෙන් නාගෙන ආවා. ඒ අතරේ හිච්චියි- ඉන්දිකයි අපිට පණිවිඩ පිට පණිවිඩ එව්වා ඇවිත් කෑම බෙදා ගන්න කියලා. වෑන් දන්සලේ කට්ටිය කෑම තොගයක්ම හිච්චිලට දීල ගිහිං.

දන්නවනේ, දිසානායක පරම්පරාවේ අයිඩියානන්ද ජාන ගැන; මටත් ඒ ජාන යහමින් උරුම බව. මටත් පිං සිතුවිල්ලක් ජනිත වුණා. “ඉන්දික, අපේ තැනට එහා පැත්තෙන් ඉන්නවා මඩකලපුවේ දෙන්නෙක්. අයියයි මල්ලියි වගේ. ඒ දෙන්නා හෙම්බත් වෙලා ආවේ- දැන් ටිකකට කලින්. එයාලටත් මෙව්වයෙන්ම කන්න කියමුද, රෑට උයන්නෙ නැතුව.”

හොඳට සිංහල කතා කරන්න බැරි වුණාට- සිංහල තේරුම් ගන්න පුළුවනියි කියලයි...

“ඕක මගෙන් අහන්නත් දෙයක්ද රත්තරං මාමේ? දෙන්නෙකුට නෙවෙයි, තව හතරපස් දෙනෙකුට කතහැකි. එන්න කියන්න. එන්න කියන්න.”

මමමයි හරිම සර්දාවෙන් අර දෙන්නට පණිවිඩේ ගෙනිච්චේ. හොඳට සිංහල කතා කරන්න බැරි වුණාට- සිංහල තේරුම් ගන්න පුළුවනියි කියලයි වැඩුමලා මට කියල තිබ්බේ. එහෙව් මනුස්සයා- මං පණිවිඩේ කියද්දී... උන්හිටි ගමන් අන්ද-මන්ද ගතියක් පෙන්නන්න ගත්තා. ‘මොකද යකෝ මේ මනුස්සයට වුණේ?’ මට හිතුණා. ‘සිංහල තේරෙනවයි කිව්වට මම කිව්ව දේ නං තේරිලා නැතිව වගෙයි.’ එහෙම හිතපු මං පතල මහා කරුණාවෙන් යුතුව තව ටිකක් පැහැදිලි කර කර මගේ පණිවිඩේ ප්‍රතිවාදනය කළා.

මං වහන්සේ වැඩි-වැඩියෙන් තේරුම් කරන්න හදන-හදන තරමට, අර හාදයාත් නොතේරෙන විත්තිය පෙන්නුවා. මටම ලජ්ජයි- තරහයි. ‘මෙයාල හිතනවද දන්නෑ ‘කෑම දෙන එකෙන්’ අපිට වාසියක් වෙනවයි කියලා.’ අන්තිමේදී මට හිතුණා. ඇත්තම කියතොත් මං පසුබැස්සේ තරමක ලජ්ජාවෙන්. ඒ ලජ්ජාව තවත් වැඩි වුණේ ‘මඩකලපු අයියයි මල්ලියි’ දෙන්නා ඊට පස්සේ හොරෙන් හොරෙන් මං ඉන්න පැත්තට බැලුම් හෙළනකොටයි!

ආයේ හංගන්න ඕනි නැහැනෙ. මමත් ඊට හපන් නෙව!!
මට ගොඩක්ම තිබ්බේ කුතුහලේ... ඒ නිසාමයි - මගේ ඔත්තුකාර ඇසුත් සැරෙන්-සැරේ ඒ ඉසව්වට රිංගෙව්වේ.
ඔන්න- ඉස්සෙල්ලම ඒ දෙන්නා පොඩි ළිපක් පත්තු කර ගත්තා. වතුර උණු කෙරුවා... හීන් සීරුවේ තේ හදා ගත්තා... බිව්වා.

ඊළඟට මොනවදෝ උයන්න පටන් ගත්තා... කලින් දවසේ නිඳි මරලා හිටිය නිසා නිඳිමත පෙරෙද්දීත් මං ඉවසගෙන සෝදිසියෙන් උන්නා... තේරෙනවනෙ- ඇස්දෙක පියවෙන්න නොදී ඒ පැත්තට හැරිලයි මම ඉටි රෙද්දේ ඇල වෙලා හොරට නිඳාගෙන වගේ උන්නේ...
à ඉතිරිය හත්වෙනි කොටසට...