පහළොවේදී...- සිව්වෙනි කොටස

ඔය කේන්දර බලන අය ‘පින්වත් කුමරා - කුමරිය’ කියලා හරියටම ලියන්නේ කොහොමද?

“නිමල්, දාර්ශනික ක්‍රිෂ්ණමූර්තිතුමාය කියලා පටලවා ගන්න එපා. ජ්‍යොතිෂය සම්බන්ධයෙනුත් හොඳම විශේෂඥ උගතෙක් හිටියා ක්‍රිෂ්ණමූර්ති කියලා. එතුමා කේන්දර ලක්ෂයකට වඩා බලලා තියෙන ප්‍රවීනයෙක්... ජ්‍යෝතිෂය ගැන පොත් හයක්ම ලියල තියෙනවා.

එතුමා කියල තිබුණා ‘උපන් වෙලාව විතරක් බලලා ඉපදිලා ඉන්න දරුවා පිරිමිද ගෑනුද කියලා කියන්න බැහැ’යි කියලා.....” අනුර ජිනදාස ඉතාම ශාස්ත්‍රීය කාරණයක් මට පහදලා දෙන අතරේ මගේ ජඩ- නසරානි ගතිය ඉස්මතු වෙයි.

Post එකක් නැවත්වීමට කියාපු තැනක්!
එහෙම කියලයි ‘පහළොවේදී - 3’ post එක නැවැත්තුවේ. ඉතිං ඊට පස්සේ... 

“එතකොට කොහොමද අනුර, ඔය කේන්දර බලන අය ‘පින්වත් කුමරා - කුමරිය’ කියලා හරියටම ලියන්නේ? නමක් දාන්න හොඳ අකුරු තෝරලා දෙන්නේ? හුඟ දෙනෙක් සුදුසු ගණය තේරුම් කරගන්න ලේසි වෙන්න  උදාහරණ නම් දෙක තුනකුත් ලියලා දෙනවනේ...”
මගේ ඉවසිල්ලක් නැතිකම හින්දා පට-පට ගාලා එක පිට- එක ප්‍රශ්න ඇහුවත් අනුර ජිනදාස හිතවතා උත්තර දෙන්නේ කිසිම කලබලයක් නැතිව හීන් සීරුවේය; විස්තර සහිතවය.

“උපන් නැකත විතරක් නෙවෙයි නිමල්, කේන්දරය හදවා ගන්න යන වෙලාව- යන කෙනා වගේ තව දූත- නිමිති ගොඩක් දේවල් තමයි ඔයා අහන කාරණේ කියන්න උපයෝගී කරගන්නේ.”

“එහෙම නං මහත්තයෝ, කේන්ද්‍රය බලලා කියන්න පුළුවන්ද කෙනෙකුගේ සල්ලාලකම, එහෙමත් නැත්තං සුචරිතවත්කම....? මොකද සමහරු වීතරාගීයි. තව සමහරු ස්වභාවයෙන්ම රාගාධිකයිනෙ.” මම අනුරගෙන් විමසීමි.

ඒ මට හමුවී ඇති සමහර ඇත්තන්ගේ ඇතුළාන්තය පිළිබඳව සිහි වුණු බැවිනි.

එතකොට එහෙම අයට විවාහ යෝග පිහිටන්නේ නෑ!

අනුර ජිනදාස උත්තර දෙන්නට වෙලාව ගත්තේ නැත. එහෙම ප්‍රශ්නවලට නම් මේ මනුස්සයා ළඟ ඍජු උත්තර තිබේ. “කේන්දර බලන අය නම් ඔව්වා දන්නවා නිමල්. එව්වයේ තියෙනවා රාජ යෝග, ධන යෝග, ඥාන යෝග වගේ යෝග වර්ග ගණනාවක්. ඒ ඒ ග්‍රහ පිහිටීම් අනුවයි එහෙම යෙදෙන්නේ. ඔය රාජ යෝග ගැන නං නිතරම අහන්නත් ලැබෙනවනේ.

-ඥාන යෝග යටතට වැටෙන එකක්ම තමයි ශ්‍රමණ යෝග කියන්නෙත්...”
මේ ලියන මැටිමෝල් මං වහන්සේ දන්නා ජ්‍යොතිෂයක් නැති විත්තිය අනුරට මතක නැතිව ගිහින් වගෙය. එක දිගටම කියාගෙන යයි!

“හෝව්! පොඩ්ඩක් හෝව් මනුස්සයෝ.... ඔයා කියන ඒවා සටහන් කර ගත්තේ නැත්තං අමතක වෙනවා....” මම කීවෙමි.

අප මුහුණට මුහුණ හමු වුණේ අදට මාස විස්සකට එපිට දවසක ලාල් හේවාපතිරණ මහතාගේ නිවසේදීය. “අනුරව හම්බ වෙලා දිග chat එකක් දාන්න ඕනි. මට තියෙනවා ජ්‍යෝතිෂ ප්‍රශ්න ගොඩක් ඔයාගෙන් අහලා තේරුම්-බේරුම් කර ගන්න.” එදා මම ඔහුට කිව්වෙමි.

“හරි, හම්බ වෙමු!” අනුරත් එකඟ වුණේය.
ඊළඟ සතියේ සිට කොරෝනා නිසා රටම lock down වුණේය. අපේ හමුවීමත්, ඒවා ගැන ලිවීමත් කල් ගියේය! දැනුත් අප කතාබහ කර ගන්නේ ටෙලිෆෝනය මඟිනි.

“හරි! ශ්‍රමණ යෝග තිබුණයි කියමුකෝ....”

“එතකොට නිමල්, එහෙම අයට විවාහ යෝග පිහිටන්නේ නෑ!”
“ඒ කිව්වේ අනුර, එහෙම අය විවාහ වෙන්නේ නෑ කියලනේ.....”

ගති කියන්නෙ මිනිහෙක්ද සතෙක්ද කියන එක....  

අනුර වහාම විරුද්ධ වුණේය.

“කියන දේ පරෙස්සමෙන් තේරුම් ගන්න ඕනි නිමල්. ජ්‍යෝතිෂයෙන් කෙරෙන්නේ වෙන්නට ඉඩ තියෙන දේවල් පුරෝකථනය කරන එක. ඒත් එව්වා වෙනස් වෙන්නත් යම් සම්භාවිතාවක් තියෙනවා.... සමහරවිට වෙනස් කරවන්නත් පුළුවන්.... ඔයාට කියන්න ඕනේ නැහැනෙ බුද්ධාගමේ කියවෙන නියාම ධර්ම පහ ගැන... ඉතිං, අපේ කතාවට ආපහු යනවා නං-
ශ්‍රමණ යෝග තියෙන කෙනෙකුට වුණත් විවාහ වෙන්න පුළුවන්. හැබැයි ඒ විවාහය සාර්ථක වෙන්න තියෙන ඉඩ ඉතා අවමයි!”

“ඒ කියන්නේ අනුර මහත්තයෝ, කේන්දරයක් බලනවා කියන්නේ කෙනෙකුගේ ජීවිත පොත කියවීමක්!” මම කීවෙමි. එහෙම කිව්වේ මගේ හිතට අලුත් අයිඩියාවක් කාන්දු වෙමින් තියෙන අතරතුරේය.

“නිමල් මුලින්ම කියන්න ඕනෙ උපතක් හා ජීවිත පැවැත්මක් සඳහා ජ්‍යෝතිෂයට අනුවත් බලපාන කරුණු 4ක් තියෙනවා. කාල, ගති, උපදි, ප්‍රයෝග කියලා.
කාල කියන්නේ උපදින කාලය. ගති කියන්නෙ මිනිහෙක්ද සතෙක්ද කියන එක. උපදි කියන්නෙ අඟපසඟ. ප්‍රයෝග තමයි මට හිතෙන විදිහට ඉතාම වැදගත්. කෙනෙකු ඉපදුනාට පස්සේ ඉගෙනීම හා අත්දැකීම් තුළින් ලබා ගන්නා ප්‍රායෝගික බුද්ධිය තමයි මේ.
දැන් තේරෙනවා නේද කේන්දරේ බලනකොට කෙරෙන වැඩ කොටස.
වැඩේ තියෙන්නෙ කේන්දර බලවාගන්න එන අය විතරක් නෙවෙයි, කේන්දර බලන සමහරුත් ඕක ගොඩාක් වැදගත්ය කියලා නොදැන සිටීම. ඒ නිසා මේ වටිනා ශාස්ත්‍රය හෑල්ලුවට ලක්වෙනවා.....”

“හොඳයි මහත්තයෝ. තව දේවල් අහගන්න තියෙනවා. පස්සේ ආයෙම කතා කරමු. මොකද මේවා එක දිගට ලිව්වොත් මගේ post එක ජ්‍යෝතිෂ පාඩමක් වෙලයි නවතින්නේ! කියවන අය දැනටම අන්දොස් වෙලාද කියලත් මට බයයි!”

Please... ඔයා මට බෑ කියන්නේ නෑ නේද?

අනුර ජිනදාස හිතවතා එක්ක කෙරුණු සංවාදයේ- අදහස් හුවමාරුවේ තවත් දේවල් ඉදිරියේදී කියන්නට හිතේ තියාගෙනය, ආපහු දීඝායුගේ කතන්දරයට යන්නේ. මං වහන්සේ ප්‍රධාන කතාවෙන් ජ්‍යෝතිෂ විස්තරවලට පීලි පැන්නේ මෙහෙම කියූ තැනදීය:

‘ඕනි එකක් කියා ගත්තාවේ. මගේ මොකෝ!’ මටම කියා ගත්තත් මට මාවම රවටා ගන්නට ඇහැකිද? ඒත් අර දෙන්නා රවටන්නට උවමනා නිසා, මම ලියුම ලියාගෙන යන විදිහට රඟපාමි. පෑන විකමි; කල්පනාවේ ගිලෙමි; හිස කසන්නෙමි.....’

ආපසු හැරී බලද්දී මට පෙනෙන්නේ සැමී පිළිබඳව මගේ හිතේ හැංගුණු දැඩි නොරිස්සීමක් තිබණු විත්තියයි. ඒ තනිකරම ආත්මාර්ථය හා ඉරිසියාව පදනම් කර ගැනුණු හැඟීමකි.
මේ කාරණාව උලුප්පා පෙන්වන්නේ ඊළඟට මට මුහුණ දෙන්නට වුණු අබග්ගයට ඒ ඊර්ෂ්‍යා පරවශ හැඟීම ඉන්තේරුවෙන්ම සම්බන්ධ බැවිනි.

“නිමා, ඔයා ලොකූ දෙයක් කරන්නෝනි ඔන්න... බෑ නොකියා...
මෙච්චර දවසක් මේක ඔයාට කියාගන්න බැරිවයි මං හිටියේ... ඒත් දැන් නං මේක ඔයාට නොකියා බෑ.” දීඝායුලාගේ ටියුෂන් පන්තිය තෙක් පාද යාත්‍රාවේ යෙදෙන අතරේ ඒ හාදයා කිව්වේය.
“Please... ඔයා මට බෑ කියන්නේ නෑ නේද?”

එදා ඒ වචන ටික ඇහෙද්දී නං මේ ලියන්නා ‘අකනිටා බ්‍රහ්ම ලෝකය’ටත් වඩා උඩ ගිහින් හිටියේය.

“ඔයා හොඳටම දන්නවනෙ දීඝ, ඔයා කියන කිසිම දේකට මම බැහැයි නොකියන බව...” මම කීවෙමි.

“මම ඒක දන්නවා නිමා...” දීඝායු කිව්වේ, එතකොටත් අල්ලාගෙන හිටි මගේ අත හෙමිං මිරිකමිනි. මගේ අත වෙවුලමින් නොතිබුණත් හිත නං තිබ්බේ හොඳටෝම සසල වෙමිනි.

“මං දන්න විදිහට ඉලක්කම් භාෂාවෙන් ලියුමක් ලියලා තියෙනවා දන්න කෙනෙකුට.... ඔයා ඒක කියවලා බලලා වැරදි තැනක් තියෙනවා නං හරි ගස්සලා දෙනවද, තරහ නැතිව?” එයා එහෙම කියන කොටමත් මං ලණුව ගිලලා අහවරය.

අපි රේල් පාරත් පැන්නෙමු.

අපට ඉලක්කම් බස කියා දුන් මරදානේ වසන්තට ලියන ලියුමක් නං එහි වැරදි හදන්නට කිසිම උවමනාවක් නැත. ඒ භාෂාව දන්නේ අප තුන්දෙනා විතරය.

ඉලක්කම් භාෂාව නොදන්නා කෙනෙකුට ලියන ලිපියක් නම් ඉස්සෙල්ලාම එහි හෝඩියත් උගන්වලා ඉන්නට ඕනෑ නේද?

“තව කවුද දීඝ, මේ බාසාව දන්න කෙනෙක් ඉන්නේ, ඔයාට ලියුම් ලියන්න....?” මාත් ඇසුවේ තොත්ත බබෙකු වෙමිනි.

“හෙට උදේට මම ඔයාට ලියම දුන්නාම බලා ගන්නකො, ලියුම කාටද කියලා. හැබැයි කාටවත් කියනවා එහෙම නෙවෙයි ඔන්න.... සේරම ඔයයි මායි අතරේ විතරයි!” දීඝායු කිව්වේ හොර හිනාවකුත් එක්කය. “Promise...” දීඝායු අත්ලත් විදහා පෑවේය. මම අත්ල ගටා පොරොන්දු වුණෙමි.

එතැන් සිට මොට්ට මට හිතුණු දේවල්!
‘අනේ මෝඩ වහන්සේ.... පව්! ඒ අතින් දීඝ කොච්චර අහිංසකයිද? ඔය ලියුම ලියලා තියෙන්නේ මටම තමයි. මූණට මූණ බලාගෙන මට මොනවත් කියන්න තරම් දහිරියක් නැතිව ඇති.
දීඝට වැඩිය ඇට්ටර පියසිරිත් ලියලනෙ දුන්නේ... එහෙම දුන්නු නිසානේ පියසිරිට වැඩේ වැරදුණේත්.... මේ වතාවේ, ඔන්න නිමලෝ ඉතිං දැන් තියලම පරෙස්සම් වෙයං! නැත්තං තාත්තට අහුවෙන විදියට ලියුම තියාගෙන ඉඳලා...”
මගේ සිතුවිලි හැම එකක්ම කෙළවර වුණේ මටම කෙරුණු ‘තද warning’ එකක් එක්කලාමය. 

පහුවදා පාන්දර දීඝායු සුභසාධක මාවත අද්දර හිටගෙන උන්නේය. කොල්ලා එතැන ඉඳලාම මගෙත් එක්ක එක පෙළට වැටී කතා කරමින් ඇවිද්දේය. ඒත් එදා එයාගේ කතාව වෙනදා තරම් නිදහස් එකක් නොවිණි...
අපි රේල් පාරත් පැන්නෙමු.
මං දත කාගෙන හිටියේ, අන්තිම මොහොතේදී හරි ලියුම ගැන අහනවා කියා අදිටන් කරගෙනය. ඒත් දීඝ ඕනෑවට වඩා පරක්කු වුණේ නැත.

කවුද මේ යස්ස ස්....?

ඊළඟ විනාඩියෙදීය; මහරගම හන්දියෙදීය දීඝායු මගේ අතට පොතක් දුන්නේ. “ල්...ල්... ලියුම ඇතුළේ... කව්රුවත් දකියි!” දීඝගේ හඬ ඇහෙන- නෑසෙන තරම්ය.

‘මෝඩයා... මට ලියුමක් දෙන්න මොකට ඔච්චර මූණ රතු කර ගන්නවද? කෝ එදා පුංචි කෝච්චියේ එද්දී ඔයාට තිබිච්ච ගට්ස්?’ මං හිතුවා විතරය; ඇහුවේ නැතිය.

එතැන හිට මං විද්‍යාකර විද්‍යාලයට ගියේ ‘කුදිර වලිප්පුව’ හැදුණා වගේ නොඉවසිල්ලෙනි. පන්තියට ළමුන් පිරෙන්නට කලින් ‘මේ රත්තරං ලියුම’ කියවාගත යුතුය.
කොතැන, කොහොම තනිවී ඒ ලියුමට ඇහැ යැව්වාද කියලා මට මතක නැත. ඊළඟ තත්ත්පරයෙදී ඉස් මුඳුනටම පත හෙණයක් පාත් වුණු බවය, මගේ මතකයේ තියෙන්නේ.

'16ා 21ු 2ෙ2 13්   2 13් 13ා  1 14 20....  1ා 15 20  23්......11’
(පාලුවෙන් ඉන්නා අතර.... ආදර ස්......ට)

ඇස් දෙකම උණු කඳුළෙන් පිරී තියෙද්දීය මං ලිපිය කියෙව්වේ.... ඒ ලියලා තියෙන්නේ මට නොවේ. ස්.... කෙනෙකුටය; ගැහැනු ළමයෙකුටය. කවුද මේ යස්ස ස්....?

එදා; එවෙලේ; ඒ මොහොතේ ඒ නිමල් දිසානායක ගැටවරයා හිටියේ ඉරිසියා ගිනි ජාලාවක දැවෙමිනි. තමා හමුවට පැමිණෙන ප්‍රශ්නවලට මුහුණ දෙන්නට පුරුදුවී හිටියත් මෙවැනි ඊර්ෂ්‍යා පරවශ තත්ත්වයකට මුහුණ දෙන්නට ඔහු ඉගෙන ගෙන තිබුණේ නැත.
ඉරිසියා කරනවාය කියන්නේ කුමක්දැයි ඔහු ඉගෙන ගත්තේ පසු කාලයකය.

‘මම දිළින්දෙක්මි’යි කියා ගන්නට; මගේම යටි හිතට ඒත්තු ගන්වන්නට අකමැති නිසාය...

කෙනෙකු තවත් කෙනෙකුට ඉරිසියා කරන්නේ තමා ළඟ; තමා සතුව ඇති දේට වඩා දේවල් තව කෙනෙකුට ඇතැයි හිතන විටය. තමා සන්තක දේවල් අඩුයැයි හැඟෙන විටය.

එහෙම හිතනවාය කියන්නේ, තමන් දිළිඳු බව- තමන් දුප්පත් බව- තමන් සතු දේවල් හිඟ බව තමන්ම පිළිගැනීමක් නොවෙද?
‘මම දිළින්දෙක්මි’යි කියා ගන්නට අකමැති නිසාය; ‘මා මට ප්‍රමාණවත් තරමින් පොහොසත් කෙනෙක් වී සිටින්නෙමි’යි කියන්නට කැමති නිසාය, දැන් මා ඊර්ෂ්‍යාව ඈතින්-ඈතටම පලවා හැර තිබෙන්නේ!

කිසා ගෝතමිය මාව දකිනවා නං....
‘නිබ්බ්තා නූන...’ පද අලුත් කරනවා ඇති!

හැබැයි එවන් තත්ත්වයකට මා පත්වූයේ දවසකින් දෙකකින් නොවේ. එක අත්දැකීමකට- දෙකකට පමණක් මුහුණ පෑමෙනුත් නොවේ. අනේක විධ අත්දැකීම් විඳිමින්- වසර දශක තුනක් විතර දිගු කලක් ගෙවා දමමිනි.

මගේ මතකය නිවැරදි නම්, අභී අයියා විවාහ වුණෙත් ඊට පසු කාලයකදී; දීඝායුගේ පෙම් හසුනේ සිදු වීමෙන් පසු කාලයකදීය.
එතකොට මට ඇති වුණේ අඩු සංවේගයකි; අඩු ඉරිසියාවකි. 

ඉතිං, දීඝායුගේ ඉලක්කම් ලිපියෙන් කියැවුණු විදිහට නම්, ඒ වෙනකොටත් දෙන්නා අතරේ සබඳකමක් පටන් ගෙන වැඩි කලක් ගතවී නැත. බාධක මතු වෙලාය. කතාබහක්වත් කර ගන්නට බැරි නිසාය, ලියුම්වලින් ආදරය හුවමාරු කර ගන්නට හිතලා තියෙන්නේ... දීඝායුගේ ලියුම සීරුවට නමලා ආයෙත් සාක්කුවට දමාගෙන, මං desk එකට හිස ඔබා ගත්තෙමි.

උණු උණුවේ ඔළුවෙ ගාපු ගමන් හරි.... (පොම්පෙයිහි, විසූවියස් ගිනි කන්ද විදාරණයවී ගැලූ ලාවාවලට යටව මියයද්දී සමරිසි මොවුන් කම්සැප විඳිමින් සිටියේලු!)

“මොකද බං.... ඔළුව රිදෙනවද?” කොරල සුන්දරී පිටට ගසා අසයි; දඩෝරියාත් එතැනම හිටගෙන සිටී. ඔළුව උස්සා බලනකොටම ඇසුණේ ඔලොක්කු හිනා සද්දයකි. මගේ ඇස් ගියේ ‘හක හක ගාමින්’ සිනාසුණු රණවක, භානු දෙන්නාගේ දිහාවටය.

“මොකද කොරලයෝ. බට්ටගෙ මාසේ මාරු වෙලාද, පාන්දරම ඔළුවෙ කැක්කුම?” රණවක අතින් කට මුවා කරගෙන, සද්දේ අඩුවෙන් අහයි.

කොරල සුන්දරීට තියෙන්නේ සද්ද වැඩි කටකි!

“උඹ ඔව්වා ගණන් ගන්න එපා නිමලෝ.... උගෙ වලත්ත කතා...” මට නැඹුරුවී කණට කොඳුරා එහෙම කියූ කොරල සුන්දරී රණවකට උත්තර දුන්නේ වෙනස් tone එකකිනි. “... මේකට හිස කැක්කුමක්ලු!” ඒ මගේ වෙනුවෙන් නිදහසට කරුණු කීමකි.

“අයියෝ! ඕකට නං නියම බේතක් තියෙනවා මං ළඟ... උණු උණුවේ ඔළුවෙ ගාපු ගමන් හරි.... බට්ටා කැමතියි නං දෙන්නං කියපං... අඩෝ කොරලයා, දෙන්නද අහපං මචං....” රණවක පුරුදු විදිහටම කෝන්තර පිරිමහයි.
මට ඔළුවෙ කැක්කුම හැදෙව්වේ දීඝ බව මේකා දන්නවා නං..... මට විසුමක් වෙන්නේ නැත. 

එදා නම් මට පාසල අපායක් වුණේය. පාසල් සගයන් පවා මට පෙනුණේ යම පල්ලන් විදිහටය. ඒ ඔවුන් මා වටා ගැවසෙද්දීය.

මට ඕනෑ වුණේ තනි වෙන්නටය; තනිවී මගේ හිතේ පිරී තිබුණු දුක්ඛ දෝමනස්සයන් සියල්ලම කඳුළෙන් සෝදා හරින්නටය. ඒකට පන්ති කාමරය හොඳ තැනක් නොවේ; අපේ ගෙදර ඊටත් එහාය. රෑට නිඳි පැදුරෙදී විතරය, මට හොරෙන් අඬන්නටවත් ඉඩක් ලැබෙන්නේ.

හොරෙන් අඬන්නටවත් ඉඩක් ලැබෙන්නේ....  

ඉතිං, දීඝායුගේ ආදර හසුනේ හරි-වැරදි බලන්නට; හදන්නට තියා එය ඇඟිලි තුඩුවලින් අල්ලන්නටවත් එදා නං මට හිත දුන්නේ නැත.

අනේ, එච්චර දවස් මං හිතාගෙන හිටි හැටි වැරදියිද? දීඝායු ඉපදී තිබුණේ මා වෙනුවෙන් නෙවෙයිද? මා ඉපිද සිටියේත් ඔහු වෙනුවෙන්ම නොවෙයිද?

ග්‍රීක මහ දෙවි සියුස් මුලින්ම මවා ඇති මිනිසාට ලිංග භේදයක් තිබී නැත. ඔවුනට මුහුණු දෙකක්, අත් සතරක් හා කකුල් සතරක් බැගිනුත් තිබුණේලු. ඒ නිසාමදෝ ඔවුනට අසාමාන්‍ය ශක්තියකුත් තිබුණේල. එය දුටු මහ දෙවි රජිඳා මතු වන්නාවූ බිහිසුණු තත්ත්වය පිළිබඳව උපකල්පනය කොට බෙහෙවින් ත්‍රස්ත වීල. එය වළක්වා ගැනීම පිණිස නොපමාව සුදුසු පියවරක් ගත්තේල.
ඒ අර ශක්තිමත් මිනිසා දෙපළු කොට එක භාගයක් ස්ත්‍රීන් බවටත්, අනෙක් භාගය පුරුෂයන් බවටත් පත් කිරීමෙනි.

එදා ඉඳන්ම මිනිහා කරන්නේ තමාට අහිමි කෙරුණු තමන්ගේ ‘අනෙක් භාගය’ සොයමින් වෙහෙසීමලු!

මේ ග්‍රීක පුරාණෝක්ති කතාව එදා මා දැන සිටියා නම්...
නිමල් දිසානායකට අහිමි වුණු අනෙක් අර්ධය දීඝායුය කියා පර සක්වළ කළඹන්නට වුණත් ඉඩ තිබිණි.

ඇත්තෙන්ම මිනිසුන් වශයෙන් අප සෙවීමට වෙහෙසිය යුත්තේ; ගවේෂණය කළ යුත්තේ අපේ අනෙක් අර්ධයද... නොඑසේ නම් අපේම ගුප්ත අභ්‍යන්තරයද?

මේ විරාමය ඒ ප්‍රශ්නයට උත්තර හොයන්නටය;
බ්ලොග් කියලා ජාතියක් තියෙන විත්තිය ඒවා ගැන  නොදන්නා ඔබේ හිතවතුන් කිහිප දෙනෙකුට හඳුන්වා දෙන්නටත් එක්කය....