උපන් දිනේ මගෙ ආ හින්දා... - දෙවෙනි කොටස

“Many Happy returns of the Day, dear Loku!”
“සුබ උපන් දිනයක් අයියේ!”

ඩෙඟ ඩෙඟ පරි - රඹට කැකිරි කිව්වලු! එච්චර වෙලාවක් මෙයාලා කොහෙද දෙයියනේ වහං වෙලා උන්නේ... තවත් තුන් දෙනෙක් කලඑළියට ආවම මට හිතුණා... සත්තයි- සහතිකයි. ඒක නං මං හිතුවෙම නැති සුමිහිරි ගීතයක් වගේ සර්ප්‍රයිස් එකක්...

දැන් ඉතිං කේක් එක කපලා හිටිමු. (මේ ෆොටෝව අවුරුදු 10කට ඉහතදී- බොල්ගොඩ රන්මල් හෝටලයේදී පැවැත්වුණු මෙවැනිම සර්ප්‍රයිස් උපන් දින සාදයකදී ගත්තකි.)

ඒ සුබ පතාගෙන පිරිසේ කොනකින් මතු වෙලා ආවේ කවුද කියලයි, අනෙක් විස්තරයි ඊළඟ කොටසෙන්ම කියන්නං... කියලයි පසුගිය කොටස අවසන් කළේ. දන්නවද එදා එහෙම ආවේ කවුරු කවුද කියලා.

අපේ බඩා මල්ලා; දීපාලුයි, සුනිල් මල්ලී හා එයාගේ බිරියයි.   

කවුද යකඩෝ හීනෙකින්වත් හිතුවේ, එයාලත් එයි කියලා.
“සුනිල්! කොයි වෙලාවෙද ඔයාලා බලන්ගොඩ ඉඳලා ආවේ?”
“අද උදේ අයියේ! මෙච්චෙල්ලා මානිල ගෙදර හිටියෙ...”
“එතකොට දීපාල්?”
“සමන්ති අක්කා ආවේ සඳුදා. මම Tuesday... ඔයාට රියල් සර්ප්‍රයිස් එකක් දෙන්න ඕනි හිංදා අපි ඔක්කොමල්ල මේ ටිකේ හැංගි- හැංගී හිටියෙ... හිමා ඔයාට ෆෝන් එකෙන් කතා කරද්දී හරි අපි ආවයි කියලා ඔයාට කියයි කියල අපි බයේ උන්නේ.”

“නිමල්, ඒකත් ගෙස් කරලා කොළේ ලිව්වේ නැහැනෙ” ප්‍රියන්ත ඇහුවේ full සැටිස් tone එකකින්. “එහෙම guess කරන්න නං මට දිවැස් තියෙන්න ඕනිනෙ, ප්‍රියන්ත.”
“හරි හරි... දැන් ඉතිං කේක් එක කපලා හිටිමු නිමල් අයියේ. අපි වෙල්කම් drink එකත් සර්ව් නොකර හිටියෙ කේක් එක කපනකල්...”

නෙවිල්ගේ ලොකු අයියාගෙ ලොකු දියණිය දිල්හා කේක් ගෙඩිය හදා තිබ්බේ ‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’ පොතක හැඩයට අරගෙනය. ස්තුතියි දිල්හා!
නමුත්, කේක් එක හැදූ දිල්හාටවත් පාටියට ආරාධනා කෙරී තිබුණේ නැත! දිල්හාට විතරක් නොවේ, තවත් සීයකට විතරත්...
‘අපටත් නොකියම මේ සැරේ birth day එක සෙලිබ්රේට් කළා නේද?’ කිහිප දෙනෙකුම පස්සේ ඇහුවාත් එක්කය.

මගේ එකම උපන් දිනයක්වත් මෙතෙක් කාලයකට මගේ උවමනාවෙන්; මගේ සංවිධානයෙන් යුතුව උත්සවාකාරයෙන් සමරා නැතිය! මගේ හිතවතුන්ටත්, ඔවුනගේ පවුල්වල සේරටමත් කියලා එහෙම කරන්නට ගියොත් ඒ වෙනුවෙන් ලොකු පිට්ටනියක් හොයා ගන්නට සිද්ද වෙනවා නිසැකය. එවන් සාදයක් ලෝකෙට පරකාසෙට කෙරෙන්නක් මිස- හෘදයාංගම එකකුත් නොවෙනු ඇතැයි මට සිතේ.
නිමල් දිසානායකයා හිතන්නේ ඒ විදිහටය.
(‘නිමල් අයියේ, ඔයාට fb එකේ යාළුවො ඉන්නෙත් අඩුවෙන්නෙ. ඒ මොකෝ?’ කියලාත් කීප දෙනෙකුම මගෙන් අසා තිබෙයි.
ඒ උදවියට මා විශ්වාස කරන ‘150 න්‍යාය’ පහදා දෙන්නට මට සිදු විණි!)

අනෙක් අතට ‘නසරානි දෙබිඩ්ඩෙක්’ වෙන මා, මගේ ඒ හිත මිතුරන් සැවොම එකම වේදිකාවකට කැඳවන්නේ නැත. ඒ ඒ අයව ඒ ඒ සර්කල්ස්වල රඳවා- සීමා කොට තබා ගැනීම මගේ සිරිතයි. (ප්‍රධාන විශ්වයන් දෙකකට අයත් හිතවතුන් මට සිටින විත්තියත් මා කලින් කියා තිබෙයි.) ඒ ඒ උදවියගේ රුචි-අරුචිකම් ගැන දත්ත ඇති තරමින් මගේ data base එකේ ගබඩා වී තිබීමත් මට එහිදී ප්‍රයෝජනවත් වෙයි.

මගේ උපන් දින සාදය අවසානයේදී, අංජනලගේ කෙළියට වඩා අපූරු ගිනිකෙළි සංදර්ශනයකුත්...

(මෙහෙම dash පහරක් එල්ල කරන්නට ඉඩ-හසර විවර කර දෙමින් වොලිබෝලය උස්සා දුන්නාට; නියම නිමිත්තක් සැපයුවාට අජිත් ධර්ම සහෘදයාට මගෙන් විශේෂ ස්තුතියක් පිරිනැමෙයි. අජිත් මහතා පහුගිය කොටසට මෙහෙම comment එකක් එවා තිබුණු බැවිනි ඒ.

‘හැපි මාසයක් අලුත් උපන් දිනයක් වේවා. අපට නොකිව්වට කමක් නැහැ. ප්‍රා ජේ ට නොකිව්ව එකටයි හිතට දුක...’)

මගේ හිත-මිත්‍රාදීන් අතරේ ‘නව ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පෙරමුණේ අංජන සඳරුවන්’ වැනි උදවිය නැති වීමත් මට වාසියකි. මං වහන්සේ එහෙම හිතන්නේ මන්දැයි දැන ගන්නට කැමති නම් (විනාඩි 1 තත්පර 49ක) මේ වීඩියෝව නරඹලා ඉන්න!

‘මගෙ ගෙවල් ගිනි තියා ගත්තේ- කකුල් කඩා ගත්තේ මම.’ කියා අංජන කියද්දී, මට නං හිතෙන්නේ ‘බළලා මල්ලෙන් එළියටත් පැනලා’ තිබෙන බවයි! ඒ ඇවිළුණු ජංජාලය සිද්දවී තියෙන්නෙ නොවැම්බර් 3 වෙනිදා හලාවතදීය.
හරියටම ඊට මාසයකට කලින්- මගේ උපන් දින සාදය අවසානයේදී, අංජනලගේ කෙළියට වඩා අපූරු ගිනිකෙළි සංදර්ශනයකුත් පැවැත්වුණු විත්තිය මෙතැනදී කියන්නට අවසර දෙන්න...

“නිමල් අයියා දන්නවද? පාටිය අන්තිමට පත්තු කරන්න මම මල්වෙඩි වගේකුත් හදවගෙන ආවා. මුලින්ම මං ලලිත්ට ඒක කිව්වම ඕනි නැහැයි කියලත් කිව්වා...” හරිශ්චන්ද්‍ර මගේ කනට කෙඳිරුවේය. “එහෙම බැහැයි කියන්න බැහැනේ නේද නිමල් අයියේ... මං ලලිත්ට කිව්වා මල්වෙඩිත් ඕනිමයි කියලා. හඃ හඃ හඃ... ඒ පාර ලලිත් මට කිව්වා උඹට ඕනි බම්බුවක් ගහ ගනිං කියලා...”

ටික ටික ආරංචි වුණු විදිහට සාදය ගොඩාක් සරුසාර වෙලා තියෙන්නේ එකේක මිතුරු-මිතුරියන් එකේක ජාති හදාගෙන හෝ මිලදී ගෙන එන්නට ඉදිරිපත් වී තිබුණු නිසාය.

“ඔව් නිමල් අයියේ... හැටකට නෙවෙයි ගමකට ඇති වෙන්න කෑම තියෙනවා, හදාගෙන ආපු. පේනවනෙ... මේවා කාල ඉවර කරන්න වෙයි ඔන්න.” බබිතා හා මැණිකේ නංගිලා කීවෝය.
“ඇයි බබිතා- අපේ එක්කෙනා තවම නාන් රොටියි, කරි ජාතියි ගෙනාවෙත් නැතුවනෙ මේ.”
“ප්‍රියන්ත නානුත් ගේන්නද හදන්නේ රසික නංගි... මෙච්චර දේවල් තියෙද්දී...” මගේ ඒ ප්‍රශ්නයට උත්තර දුන්නේ මැණිකේ නංගිය. “නිමල් අයියා දන්නවනෙ අපේ අයියගෙ හැටි. (පෝල්) චමින්ද අයියලා ඩෙසර්ට් ජාති දෙක තුනක්ම හදාගෙන එන්නං කියල තියෙද්දිත් අපේ අයියා අයිස්ක්‍රීම් කෝනුත් ගෙනාවා...”

ලොකු මේසයක් පිරෙන්නටම එකිනෙකා රැගෙන ආ කෑම ජාතිය. බයිට් වර්ග- මුරුක්කු වර්ග- කඩල, කජු, මස් වර්ග- මාළු වර්ග විතරක් නොවේ සොසේජස් හා ඉස්සොත්... ඩෙවල් කර- බැද- සලාද වශයෙන් සකසා...

ටෙලිෆෝනය හදන්නට ආ තරුණයන් දෙන්නා; චතුර හා එෂාන්- ටෙලිෆෝන් සබඳතාව හදන අතරේ කෙරුණු කතාබහෙන්...

ඇත්තමය! ඒ බොහොමයක් ජාතිවලින් එක කෑල්ලක් බැගින්වත් වළඳන්නට මට බැරි වුණේය. ඒ මගේ හිත පිරී තිබුණු බැවිනි.

“අපරාදේ ලොකා... මෙච්චර කෑම ජාති තියෙනවයි කියල කවුද දන්නෙ... එහෙම දන්නවා නං මම නෙවිල් අයියට කියනවා මෙච්චර බයිට් නොහදා ඉඳිමු කියලා.”
“ඇයි මානි, නෙවිල් කිව්වද ඌරු මසුයි, කුකුල් මසුයි ගොඩක් හදන්න?”
“ඒකනේ ලොකා. කිලෝ පහ ගණනේ... අපරාදේ...”

මේවා කීම පුරසාරම් දෙඩවිල්ලක් විදිහටත් ගත හැකිය. එවැනි දෙයක් මගේ නම් හිතේ නැත!
මා මේවා ලියන්නේ කරුණු දෙකක් අවධාරණය කරන්නටය.

1. කල්‍යාණ මිත්‍ර සම්පත්තිය ලැබීමේ මහිමය: ඒ අතින් නම් කියන්නට දේවල් එමටය. ඉඩකඩ සැලසුණු හැටියට පසුගිය postsවලදී මා ඒ සමහර මිතුරන්ගේ අගය උදාහරණ සහිතවම ඔබට කියා තිබෙයි. කෝටි ප්‍රකෝටි ගණනින් උපයා ගන්නවාට වඩා වටිනාකමක් ‘කලණ මිතුරන් ඇති කර ගැනීමේ’ තිබෙයි!
හැකි උපරිමයෙන්ම සතර සංග්‍රහ වස්තුවලින් මිතුරනට සැලකීම ඊට හොඳම මාර්ගයයි.

ඒ ගැන චූටි පම්පෝරියකුයි මේ:
දන්නවනෙ, පහුගිය දවස්වල වැහැපු තරම. ඒ හින්දා මගේ ටෙලිෆෝන් එකත් කැඩුණා. ඒක හදන්නට ආව තරුණයන් දෙන්නා- (චතුර හා එෂාන්) ටෙලිෆෝන් සබඳතාව හදන අතරේ කෙරුණු කතාබහෙන් මාත්තෙක්ක හොඳටෝම හිතවත් වුණා. කොච්චර කුළුපග වුණාද කියනවා නම්... එෂාන්ලගේ අම්ම චතුරට එවල තිබුණු ඉඹුල් කිරිබත් ගෙඩියකුත් මට තිළිණ කරලයි එයාල ගියේ!!!!!!!!!!!!!!

මං වහන්සේ එහෙම ඉතා ඉක්මනින් තවත් අය එක්ක කුළුපග වීම, අයස්මන්ත මහත්තයා නං හඳුන්වන්නේ ‘නිමල් අයියා ප්‍රේමයෙන් වෙළීගෙන- වෙළීගෙන යෑමක්’ විදිහටයි!
ඒත් මොකෝ? මට නං ඒකෙන් කරදර වෙලා; හිත රිදිලා තියෙන්නෙ ඉතාම අඩුවෙන්.

2. හොඳ මතකයක් තියා ගැනීම හා අවංකවම අගය කිරීම.   
කවුරු හරි මට පුංචි උදව්වක් හරි කළත් මං ඒක මතක තියා ගන්නවා. (ඔව්, ඔව්- මතක තියා ගන්නවා කියනවටත් වැඩිය නිවැරදියි ‘නිකංම ඒවා මගේ මතකයේ රැඳෙනවා’ කියන එක.
මාව හොඳට අඳුරන අය නං මෙතැනදී කිණ්ඩියට වගේ හිනාවෙයි. ඕන්නං මෙහෙමත් කියයි. ‘අපොයි නිමලෝ, උඹ හරි බෝසතා. බලන්න ඕනි උඹට පොඩි හරි කෙනෙහිල්ලක් කරපුවම මතක තියා ගන්නෙ කොහොමද කියලා.’ ඇත්ත, ඒවත් හොඳින්ම මතක හිටින‘පොළොං ගතියකුත්’ මට තියෙනවා. ඒක වෙනම කතාවක්.)
නමුත්, මට කරපු උදව්වකට ප්‍රසිද්ධියේම ස්තුති කරන්නත්; අවංකවම ඒක අගය කරන්නත් මම අමතක කරන්නේ නෑ.

මම හිතන්නේ ගහක් ගලක් ඇඳක් පුටුවක් උපකරණයක් වුණත් පණ ඇති දෙයක් විදිහටයි. එව්වට පවා ‘කෘතවේදී’ විය යුතුයි නේද?

මං එහෙම කරන්නේ එයින් සතුටට පත් වෙන කෙනෙක්, තවත් කෙනෙකුට උදව් කරන්න පෙළඹෙන නිසයි. විවේචනය රාත්තලකට වඩා ප්‍රශංසාව අවුන්සයක් වටිනවය කියන දේ ගොඩ දෙනෙක් එච්චර ගනිච්චියකට ගන්නැහැනෙ. තව එකක්... අද හුඟ දෙනෙක් පුරුදු වෙලා ඉන්නේ සාධාරණ විවේචනයක් වුණත් ‘බැණ වැදීමක්’ විදිහට ගණන් ගන්නයි. ඒ නිසා පුංචි පැසසුමක් පවා බොහෝ විට වටිනවා ‘සංවර්ධනාත්මක විවේචනයක’ට වුණත් වැඩියෙන්.

මම හිතන්නේ ගහක් ගලක් ඇඳක් පුටුවක් උපකරණයක් වුණත් පණ ඇති දෙයක් විදිහටයි. මම නං එව්වටත් ස්තුතිවන්ත වෙනවා. එහෙම  ‘කෘතවේදී වීම’ අපි හැමෝගෙම ඇබ්බැහියක් වෙනවා නං...

“මල්ලා, ඔයා අලුත් job එකකට ගිය කිට්ටුවනේ... කොහොමද නිවාඩු ගත්තේ...”
“It was not easy. ඒත් ලොකූ මෙහෙම දවසක් මඟ අරින්න පුළුවනිද? ඔයානෙ අපිට තාත්තෙක් වුණේ; මම ඉපදෙන්නත් අවුරුදු ගාණකට කලින් ඉඳලා. චූටියත් එනවා දරුවෝ ටික නැත්තං. නැද්ද Sam?”
“Of course D! Loku, අපි ඔයාට කොච්චර සැලකුවත් මදි- ඔයා කරලා තියෙන දේවලුත් එක්ක.”

“හරි හරි. ඒවා තියෙද්දී මට කියනවා තමුසෙල කොච්චර දවස් මෙහෙ ඉන්න බලාගෙනද ආවේ කියලා.”
“අනේ සොරි ලොකූ, මම Monday වැඩට යන්න ඕනි. මගේ ෆ්ලයිට් එක ඉරිදා.” සමන්ති නංගි කිව්වාය.
“මගේ flight එක සඳුදා උදේ.” දීපාලුත්...
“අයි යකඩෝ, තව දවස් දෙකයිනේ ඉතිරි වෙලා තියෙන්නෙ- තමුසෙලා එක්ක කතා කරන්නවත්... ඔච්චර වියදම් කරගෙන ඇවිල්ලත්...”

එයාලා මාව පුදුම කරවන්නට ගියායින් වුණේ, අපට එක්ව ගත කරන්නට තිබුණු කාලය අතිශයින්ම සීමාසහිත වීමයි.

“මේ, අය්යල නංගිලා එකතු වෙලා ඇති පදම් කතා කර ගන්ඩලා පස්සේ. එන්ඩ Sam ඩාන්ස් කරන්න. හිමාගෙන් මටයි බේරිල්ලක් නැත්තේ.”
“ඔව් ඔව්... ප්‍රීතිකා නංගි. කතාව අස්සේම මම බලාගෙන උන්නේ- ඔයාට ගැලවිල්ලක් නැති හැටි.” ඇත්තෙන්ම එදා වැඩියෙන්ම නටන්නට සිද්ද වුණේ අයස්මන්ත මැතිනි ප්‍රීතිකාටයි.

ඒ අතරවාරයේ මහත්වරු විවිධාකාරයෙන් ‘බොනපාට්’ චරිතය රඟන්නට පටන් ගත්හ.
අවුළුපත් තසිම් ගියේ එයාලා අතරට විතරක් නොවේ. ලලනාවන් හා දූ පුතුන් අතරටත්...

“එක අතකට ලජ්ජයි මචං...” සුමිතුරු උදේනි දසනායක මගේ සවනට කොඳුරයි. “... ඇයි බං අපි කවද්ද trip එකක් යද්දී, පාටියක් තියෙද්දී සිංදු නොකියා හිටියෙ. මං ඒත් නෙවිලයගෙන් ඇහුවත් එක්ක කීබෝඩ් එක ගේන්නද කියලා. ඌ OK නොකළ නිසා මාත් නිකං හිටියා මචං... උඹෙන් අහන්නත් බැහැනෙ, පාටිය උඹේ නෙවෙයිනෙ. හඃ හඃ  හඃ!”

කෑමෙන් පස්සේ අපේ කව්රුනුත් හිනා කෑවෝහ. ඒ වීඩියෝව බලද්දීය. එයින් උපුටාගත් foto එකකි...

“අද ගොඩක් රෑ වෙන්නෙත් නැහැල්ලුනෙ උදේනි. හෙට වැඩ දවසක්නේ. ළමයින්ට ඉස්කෝලේ යන්නත් තියෙනවනෙ...”

”පැදුරක් දාමු... පැදුරක් දාමු- අද හෙටම. කාලෙකින් පැදුරක් දාන්නත් බැරි වුණානෙ බං.” උදේනි යෝජනා කරයි. ඒ දවස්වල නම් අපට සංචාර- ප්‍රිය සාද- පැදුරු සාජ්ජ කෙළවරක් නැත.
දැන් ඒවා කෙරෙන්නේ ඉඳහිටය.

ඉන්ධන මිලේ ඉහළ යාමත්, බඩුමුට්ටුවල මිල වැඩිවීමත් එවන් අතිරේක වැඩවලට තිරිංග දමලාය!

“නිමල් ඔයා මොනවා හරි කන්න ගත්තා නං හරි. අතන බෝතල් ඉවර වෙන්න කිට්ටුයි. වෙන ඉෂූ කළොත් over යනවා. පීරා වීඩියෝ එකකුත් හදාගෙන ඇවිත්... හරිශයගේ මල්වෙඩි පත්තු කරන්නත් තියෙනවනෙ...”
“ලොකාට කෑම බෙදාගෙන එන්නං?” ප්‍රියන්තගේ යෝජනාව ඇසුණු පමාවෙන් මානෙල් මගෙන් අහයි.
“නෑ මානි. මම පොඩ්ඩයි කන්නේ...”

“පොඩ්ඩයි? දන්නවනෙ මානෙල් නංගි මුගේ හැටි. නිමලයා ඔය පොඩ්ඩක් කන්න හදන්නේ, පෝලලා හදාගෙන ආව ඩෙසර්ට් ජාති සේරමගෙන්ම කන්න බලාගෙන... යකෝ, තොට පැණි රස එව්වා හොඳ නෑ.” මර්වින් පොලිස්කාරයෙක් වෙන්නට හදයි.
“ඒවට සූදානං වෙලා ආවේ! මේ!!” මගේ උත්තරයත් එක්කම, කමිස සාක්කුවෙන් එළියට වඩින ‘කිරාත තිත්ත (හීන් බිං කොහොඹ) කොළ අහුර’ මර්වින්ගේ ඉවසිල්ල නැත්තටම නැති කරයි.
“ඕවා රෝල් කරලා ගහ ගනිං තොගෙ xx... මූ අපිටත් කුණුහරුප කියවනවා නංගි.”

“කෝ, දිසානායක තා..ම මෙතැනනේ... කෑම බෙදා ගත්තේ නැද්ද? අද ඉක්මනට කනවා, හරිද- පෙරේතකමට අත ගගා ඉන්නැතුව. අපි කට්ටියත් කෑමට එන්නයි හදන්නේ. වීඩියෝ show එක තියෙන්නේ කෑමෙන් පස්සේ... උඩ තට්ටුවේ... ළමායි... ඇටෙන්ෂන් ප්ලීස්...” නෙවිල් සද්දෙන් ආපහු නිවේදනය කරන්නට සූදානම් වෙයි.
“මේ හලෝ චුට්ටක් ඉන්නවා... අද තමුසෙගෙ limit එක පැනල නේද?”

“අ..ද නොබී කොහොමද? සෙරාන් පුතා ඔයාලගේ ගෙදරට යනකල් වාහනේ ගෙනිහිං දෙන්නං කිව්වා. කොච්චර කියනවද- දැන්වත් ඩ්‍රයිවින් පුරුදු වෙනවකො හලෝ.”

කෑමෙන් පස්සේ අපේ කව්රුනුත් හිනා කෑවෝහ. ඒ වීඩියෝව බලද්දීය. එයින් උපුටාගත් foto එකකි; ඉහළින් තියෙන්නේ. (මෙතැනදී නිදහසට යමක් කියා පලක් නැත. නිමල් දිසානායක සුධීමතුන්හට ‘මඩ ගහන්නට’ එවැනි ආයුධ අයස්මන්ත- ප්‍රියන්ත- මර්වින්- නෙවිල් වැන්නවුන් රැසකගේම අත තිබෙයි. වැඩක නිරත වෙන අතරේ බාධාවක් කර මාව අවුස්සා; කේන්ති ගන්වා; ආලවකයා මගේ සිරසටම වැඩම්මවීම ඔවුනගේ ප්‍රියතම විනෝදාංශවලින් එකකි.)

අපි යන්න කලින් කෝපිත් දෙනවා නේද?

වීඩියෝව මදිය කියා හිතලාදෝ කෙටි (මඩ) විවරණයනුත් කිහිපයක්ම කෙරිණි. වැඩි දෙනාගේ ඉල්ලීම මත ‘ඇඹුල්දෙණිය’ හිතවතා ‘මහින්දාගමන සල් උයනේ කතාව’ත් පණ පිහිටුවමින් කීවේය.

අප වෙනුවෙන් සුනිලුත්, දීපාලුත් හිතවතුනට තුති පිදූහ. “ඒ මදි ඒ මදි. නිමල් අයියගෙනුත් කතාවක් ඕනෑ.’යි කියැවිණි. ඉතිං, මගෙනුත් කෙටිම  කෙටි කතාවක්...

ආපහු බිම් මහලට...
“අපි යන්න කලින් කෝපිත් දෙනවා නේද?”
“වතුර උණු වෙනවා... මේ... කෑම ජාති ඔක්කොම වගේ ඉතිරියි. අනේ, ඔයාලා කැමති කැමති දේවල් ඔතා ගන්නකො යනකොට ගෙනියන්න.” රසිකා-බබිතා- මැණිකේ නංගිලාගෙන් පෙරැත්තයකුත්... “නිමල් අයියටත් අපි ඔතන්නං...”

‘කෑම නං එපා මචං. ඔය කොටයක්- බෝතලයක් එහෙම තියෙනව නං දෙන්න කියහං!’ හඬ අඩු ඉල්ලීමකුත් කෙරිණි.

ඊට දෙදිනකට පස්සේ මම ඒ  උපන් දින සාදය ගැන මෙසේ fb සටහනක් ලිව්වෙමි.   

‘වෙනදාටත් වඩා ඉහළින් මේ වතාවේ මගේ උපන් දිනය සැමරුවා.

හැබැයි මම නං හිතාගෙන- වටහාගෙන හිටියෙ ඔය පොඩි මොකක් හරි කෙරෙනවා කියලයි; කසුකුසු පෙනුණාම.

ඉතිං තුන්වෙනිදා හවස හතහමාරට නෙවිල් මාව ප්‍රියන්තලගේ ගෙදරට එක්කරගෙන යද්දී හිතා ගන්නවත් බැරි පිරිසක් එහෙ. හිතවත් මිතුරු මිතුරියන් පනහක් විතර. ඒ අතරේ ලංකාවේ ඉන්න මගේ සොයුරු- සොයුරියන් විතරක් නෙවෙයි, එංගලන්තේ ඉන්න සමන්ති නංගියි- දීපාල් (බඩා) මල්ලායි දෙන්නාත්....

ඇත්තෙන්ම සර්ප්‍රයිස් බර්ත්ඩේ පාටියක්....

එක එක්කෙනා කෑම- බීම- කේක්- අතුරුපස- බයිට් හදාගෙන ඇවිත්... අන්තිමේදී ගෙවල්වලට ගෙනියන්නත් එක්ක... තරම තේරුම් ගත්තෑකිනෙ බයිට්වලටම කුකුළු මස් කිලෝ පහකුත්- ඌරු මස් කිලෝ පහකුත් හදල තිබීමෙන්ම...
මගේ ගණනයට අනුව ලක්ෂ එකහමාර පැනපු වියදමක්... (මං එච්චර වටිනවද?)

ඇත්තෙන්ම සජීවී උපන් දින සාදයක්! වචනයේ පරිසමාප්තාර්ථයෙන්ම live...!!

ඒ අදහස- යෝජනාව- සැලසුම්- සංවිධානය කව්රු කවුරු කළාද කියල මං තවමත් දන්නෑ. හැබැයි සුපිරියටම තිබුණා.
සාදය අන්තිම වුණේ කෙටි වීඩියෝවක් පෙන්නලා- කෙටි කතා ටිකක් පවත්වලා. සුබ පැතුමකුත් කරලා. බරපතළ ඉල්ලීමකුත් කරලා.

"නිමල්, ඔයා තව අවුරුදු තුනකින් ලෝක වාර්තාව තියන්න ඕනි, මල්ටිපල් මයෙලොමාව හැදුනට පස්සෙත් වැඩිම කාලයක් හිටිය කෙනා වෙලා." ප්‍රියන්ත හිතවතා අයස්මන්තත් එක්ක මුලින්ම ඒ ටාගට් එක මට දුන්නේ නදීකා දහනායක සොයුරියගේ අකල් මරණය දවසෙ; (අවුරුදු දෙකකට කලින්).

ඉතිං, එදා ඉඳලම සුබ පැතූ, තවමත් සුබ පතන අයටත් ස්තුතියි. මං ලියන මේ විස්තර කියවන හැමෝටමත් ස්තුතියි! සෙනෙහසින් හා ආදරයෙන්....

ඊයේ ප්‍රියන්ත කතා කළාමත් මං ඇත්තම කිව්වා. "දැන් නං මට හොඳටම විශ්වාසයි ඒ රෙකෝඩ් එක තියන්න පුළුවන් කියලා."

සාදයට සපැමිණි ඔයාලා හැමෝටම ස්තුතියි! (අන්තිම මොහොත දක්වාම රහසක් විදිහට තියාගන්න ඕනි නිසාත්- ඉඩකඩ ප්‍රශ්නය නිසාත් සාදයට ආරාධනා කරල තිබ්බේ 60 දෙනෙකුට විතරයිලු. එන්න බැරි වෙලා තිබ්බේ 3 දෙනෙකුට විතරයි.)

ඉතිං, එදා ඉඳලම සුබ පැතූ, තවමත් පතන අයටත් ස්තුතියි.
හැමෝටම සෙනෙහසින් හා ආදරයෙන්....’

Post එක හමාර කරන්න කලින් මගේ අතින් වෙච්ච වස වැරැද්දකුත් නිවැරදි කරන්න ඕනි.
fb සටහනේ මං ලිව්වනේ ’ලක්ෂ එකහමාර පැනපු වියදමක්...’ කියලා. එදා සාදයේදී අපේ බොනපාට්ලා පාවිච්චියට ගත්තු මධු විත බෝතල්වල වටිනාකම විතරක් ‘එක් ලක්ෂ තිස් දාහක්’ විතර වුණාලු! ඒවා පාවිච්චියක් නැති මට නං ඔව්වයේ අගයක් නැහැනෙ- කොච්චර මිල වැඩි වුණත්...
ඒත් එහෙම කියැවුණාම නං මට තවත් ආඩම්බර හිතුණා- මගේ අගේ තවත් ඉහළ ගියානේ කියලා෴O෴