උපන් දිනේ මගෙ ආ හින්දා... - පළමුවෙනි කොටස

“නිමල් අය්යේ, ලලිතුයි පීරිසුයි දෙන්නම මට කියනවා හෙට හවස ලලිත්ලගෙ ගෙදරදී set වෙනවයි කියලා කට්ටියටම කියන්නලු. ඔන්න ඔයාටත් කිව්වා එහෙනං... ඔයත් එනව නේද?” හරිශ් ඇහුවේ පහුගිය ඔක්තෝබර් බදාදා දෙකට විතර. ටෙලිෆෝනයෙන්.

ඔක්තෝබර් 3 වෙනිදා; බ්‍රහස්පතින්දා කට්ටිය set වෙන්න හදන්නේ මට සුබ පතන්නත් එක්ක වෙන්නැති!

(ලලිත් කිව්වේ WAL ප්‍රියන්තට). පිහිනුම් තටාකයක් වගේම, හොඳට ඉඩකඩ තියෙන සාගරයක් වගේ ගෙයක් ප්‍රියන්තට තියෙන්නෙ. (එහෙම බලද්දී අපේ ගෙදර පුංචි හුණ්ඩුවක්.) ඒ වගේමයි- ප්‍රියන්තගේ ප්‍රියම්බිකාව රසිකාත්, කවිජ, වෙනුජ පුතාලා දෙන්නත් බොහොම කැමැතියි අපේ කට්ටිය එහෙ එනවට. ඇවිදින් වාද-විවාද කරනවට; එකේක්කෙනාට card ගහගන්නවට; රසකතා වගුරනවට!

ඒත් අපේ යක්ෂ පැටවු ටික වැඩිය කැමති අපේ ගෙදරදීම සෙටමෝල් වෙන්නයි. රහස මොකක්ද දන්නවද?

අපේ ගෙදර ඉන්නේ මම විතරනේ... ඒ හින්දා එයාලට නිදහසේ අදහස් ප්‍රකාශ කරන්න පුළුවනි- ඕනිම vocabulary එකක් පාවිච්චි කරමින්. (හැබැයි- මගේ එක කොන්දේසියක් යටතේ. ‘අල්ලපු ගෙවල්වලට නෑහෙන තරමේ ඩෙසිබල් ගණනකට voice එක control කර ගන්න ඕනි! ඒ ගෙවල්වල පොඩි ළමයි ඉන්නවනෙ.’)

“හරි නිමල් අයියේ, ඒක මම බලා ගන්නං.” මාධ්‍ය ප්‍රකාශක හරිශ් උන්නැහේත් ලෝස්-බෝස් නැතුවම පොරොන්දු වෙනවා. (හරියට ඡන්ද කාලෙට අපේ දේශපාලනඥයන් පොරොන්දු වෙනවා වගෙයි.)

‘බලා ගන්න පුළුවන්කම’ තියෙන්නෙ දැඩි තීන්දු ගන්න හැකියාව තියෙන කෙනෙකුටනේ. හරිශ් තමයි මම දැකල තියෙන අහිංසකම මනුස්සයා. ඉතිං කොහෙද ‘බලා ගන්නේ’?
අනික තමයි හරිශ් මධු විතට තියෙන ආදරේ... බෝතලේ දැක්ක ගමන්ම උන්නැහේට හැදෙන්නේ පුදුම තදියමක්. තදියම තිබ්බට එයාට බොන්න බෑ කියලයි මට නං හිතෙන්නේ. රවුම් දෙක තුනක් යනකොටම මිනිහ ‘කඩින් කඩ’ නිඳි!

ගරු ගම්බිර පාර්ලිමේන්තුවේ කතානායකතුමාටවත් මෙල්ල නොවෙන මන්තිරිලා ඕසෙට ඉන්නවනෙ. එව්වා ආදුරුසෙට අරගෙන වගේ අපේ නඩේ අයත් හිටි ගමන් සීමාව පනිනවා...
ඒ බෝතලේ හිස් වේගෙන එන වෙලාවටයි; රෑ දොළහ විතර වෙද්දී- තරුද නිඳන මහ රෑ වෙද්දී...

තව එකක්! දැකල තියෙනවනේ අපේ රටේ උදවිය වාද- විවාද කර ගන්න විදිහ.
හිතන්නේ ගිරිය පුප්පාගෙන (ලබ්බ බහින තරං) සද්දෙට කිව්වාම තමයි ‘අනෙකා තමන්ගේ මතය පිළිගන්නෙ’ කියලා.
දන්නවනෙ, හැම ප්‍රධාන දේශපාලන ධාරාවන්ම නියෝජනය කරන නියෝජිතයන් අපේ කට්ටියේ ඉන්න විත්තිය. ඉතිං මේ ටිකේම; (ඡන්දේ ඉවර වෙනතුරු) අපේ කට්ටියට, අපේ ගෙදරදී set වෙන්න ඉඩක් දෙන්නැතුවයි මං ඉන්නේ...
ඒ අතරවාරෙයි මේ set වෙන යෝජනාව ආවේ!

ඔක්තෝබර් දෙවෙනිදා කියන්නේ බදාදාවක්. හරිශ් කියන විදිහට- 3 වෙනිදා; බ්‍රහස්පතින්දා තමයි කට්ටිය ප්‍රියන්තල ගෙදරදී සෙට් වෙන්න හදන්නේ. හැබැයි හරිශ්ගෙ tone එකෙන් (හිර කරගත්තු) හිනා ගතියක් කාන්දු වෙනවා.
මටත් හීන් හිනාවක් ගියා. ‘හරි, මාත් එන්නං... කවුද එන්නේ?’ හීං හිනාව වසං කරගෙන මං ඇහුවා.

ඒ foto එකෙන් පෙනෙන විදිහට පාක්ෂිකයන් ඔක්කොමල ඉන්නේ බුකවගෙන- නැත්තං හයින්-හාමතේ පණ කඳුළක් නැතුව වාගේ...

“අපේ කට්ටිය තමයි. එහෙනං නිමල් අයියේ- හෙට හතාමාරට...”

සාමාන්‍යයෙන් අනෙක් අයට නොපෙනෙන සමහර දේවල් පවා මට මීටර් වෙන වෙලාවල් තියෙනවා. මේ
පේළි දෙක-තුනට උඩින් දාලා තියෙන foto එක පේනව නේද? ඒ foto එකෙන් පෙනෙන විදිහට පාක්ෂිකයන් ඔක්කොමල ඉන්නේ බුකවගෙන- නැත්තං හයින්-හාමතේ පණ කඳුළක් නැතුව වාගේ. ඇයි ඒ කාගෙවත් මුහුණේ සතුටක් නැත්තේ... හිනා පොදක් නැත්තේ.
එයාල ඒ අවස්ථාවට සහභාගි වෙලා තියෙන්නෙ නෑවිදින් බැරි නිසාද? ඇපයෙන් ගැලවෙන්න වගේද?

එදාත් මට යමක් මීටර් වුණා... නුහුරක් දැනුණා!

වෙනදට හරිශ් මට වෙලාවක් කියන්නේ නෑ!
අපේ set එක රාශිභූත වෙන්නේ සිකුරාදාවක හරි සෙනසුරාදාවකයි!!
විශේෂ හේතුවක් ඇතිවයි- සතියේ දවසක රැස් වුණොත් රැස් වෙන්නේ!!
ඔක්තෝබර් 3 වෙනිදා; බ්‍රහස්පතින්දා කට්ටිය set වෙන්න හදන්නේ මට සුබ පතන්නත් එක්ක වෙන්නැති!

ඇයි, මගේ උපන් දිනේ ඔක්තෝබර් 3 වෙනිදනෙ.

ඒක ලේසියෙන් පිරිමි කෙනෙකුට අමතක වෙන්නේ නැති දවසක්.
සමස්ත ලංකා අමද්‍යප තරුණ සංවිධානයේ ලාල් හේවාපතිරණ මහතාගේ යෝජනාවකට අනුව ඔක්තෝබර් 3 ‘ලෝක අමද්‍යප දිනය’ ලෙසින් 1981 දී සම්මත වුණාට පස්සෙයි, ඒ.
‘නිමල් අයියා බොන්නෙ නැතුව මදිවට මිනිහගෙ උපන් දිනේ දවසට අපිටත් බොන්න නැති කෙරෙව්වා මිනිහගෙ ගුරුන්නාන්සේට කියලා. එදාට බාර් වහනවනෙ.’ පදනමක් නැතත් එහෙම චෝදනාවකුත් තාම ඉඳහිට කියවෙනවා.

ඉතිං, ඔය කාරණය නිසා මගේ ජන්ම දිනය ‘බොනපාට්’ හිතවතුන්ට අමතක වෙන්නෙම නෑ!

හිතවත් කරුණාරත්න අමරසිංහ සූරීන්ගේ උපන් දිනය නිමිත්තෙන් එතුමා අපූරු සටහනක් fb එකට ලියා තිබුණා. මෙන්න එහි මුලින් හා අගින් කවි තුනක් උපුටා ගන්නවා; ඒවා තරයේම මගේ සිත් ගත් නිසා. (බෙහෙවින්ම ස්තුතියි කරුණාරත්න මහතාණෙනි!)

'නොනමින් උපන් මම
නිමැවුමකි අන් හැමගෙම
එබැවින් නිසැකවම
නම මිසක මට උරුම අන් කිම?

නිම නොම වන ලෙසම
ලොකු නොකර ගනිමින "මම"
මනු ලොව අසමසම
හැම සමග විසුමය පරම රම!

අපි හැම දෙනම සඟවා ගෙන සිටිමු "මම"
එබැවින් නොම දකිමු කවුදැයි සැබවි "මම"
හෙළි කළ කල පමණි ඒ බොරු නොවන "මම"
සැබවිම රුවින් දැකියැකි අපෙ නියම "මම"'

සත්තක ඇත්තනේ!
අපි කවුරු කවුරුත් අපේ හැබෑ රූපේ අනිත් අයගෙන් වසං කරගෙන නේද ඉන්නේ... මම නම් එහෙමයි. ඒත් දැන් ඒ ගතිය ගොඩක් අඩුයි. ඉස්සර නං ඉතිං...

ඒ අස්සේ අපේ මල්ලිලාගේ නංගිලාගේ දූපුතුන් මව්පිය පදවි ලබන්නත් පටන් ගත්තා. (අනිල් මල්ලීගේ බාලම දියණිය සචිනි දෙපුතුන් සමඟ...)

ඒ දවස්වල මගේ උපන් දිනය හිතවතුන් දැන ගන්නවට මං එච්චර කැමැත්තෙන් නෙවෙයි උන්නේ. ඇත්තම කිව්වොත් මට ඕනි වෙලා තිබ්බේ සදාකාලිකවම යව්වනයේ ඉන්නයි; වර්ණ- බල දශක දෙකේම රැඳිලා ඉන්නයි. ඒත් ප්‍රඥා දශකයෙදී නිමල් දිසානායකට තේරුම් යන්න ගත්තා හෙමි-හෙමින් වුණත් ‘තමන් වහන්සෙත් වියපත් වෙන විත්තිය.

ඒ හින්දමයි ඒකා ‘හායන දශකය මැදදී’; 55න් යන්න ටාගට් කරගෙන හිටියෙත්. හැබැයි මගේ දෛවය ඒ ‘ටාගට් එක’ පයිසෙකටවත් මායිම් කළේ නෑ. Bonus එකක් දුන්නා... නිකංම නෙවෙයි- වැරදි බෝනස් එකකුත් එක්ක.

ඒ අස්සේ අපේ මල්ලිලාගේ නංගිලාගේ දූපුතුන් මව්පිය පදවි ලබන්නත් පටන් ගත්තා. මුනුබුරු-මිනිබිරියන් බහ තෝරනකොට මම නිකංම කොකු සීයා වෙලා ඊට පස්සේ ‘ලොකු සීයා’ වෙච්චි.
පිළිකා ඉස්පිරිතාලේ වාට්ටුවක නේවාසිකව හිටිද්දී හයයි-හතරේ (ඇමේසන් යෝධියෙකු) වගේ මිසී කෙනෙකුත් මට ‘සීයේ’ කියපි. එදා තමයි වචනයේ පරිසමාප්තාර්ථයෙන්ම මගේ ‘මන් බිඳුණේ’. ඊට පස්සේ මම වයස හංගන්න try කළේ නෑ.
හැබැයි ඉතිං, මම ඒක පත්තරේ දදා ඉන්නෙත් නෑ!

අනිත් පුහුදුන් හැමෝම වගේ මමත් කැමැතියි හැම දෙනාගේම ආදරයට ලක් වෙන්න; ගෞරවයට පත් වෙන්න. හැබැයි- විය යුතු පදමට; නිසි පමණට... අතිශයෝක්තියෙන් නෙවෙයි. හොඳේ.

මොකක්දෝ මන්දා වාසනා ගුණයක් නිසා- මගේ උපන් දිනයන් ගොඩක්- ගොඩාරියක් ලොකුවට සැමරුණු ඒවා වුණා. විශේෂයෙන් අර්ධ දසක- දසක සම්පූර්ණ වෙද්දී. අනිත්වාත් නොසලකා හැරිලම නෑ...
ඇත්තටම කිව්වොත් එහෙම සැමරීම් ගැන මට ටිකක් ගිල්ටි; වරදකාරී හැඟීමකුත් දැනුණු වේලාවන් තිබ්බා. මොකද ඒ චාන්සස් අපේ නංගිලා- මල්ලිලටවත් හම්බ වෙලා නෑ!

“ඔයා දන්නවද? දැන් මට තිස්දෙකක්. කිසි දවසක මගේ උපන් දිනේකදි උත්සවයක් අරගෙන නෑ. අඩු තරමින් කේක් එකක් කපලවත් නෑ. අපේ වයිෆගේත් එහෙමයි...” තරුණ දෙදරු පියෙක් ඊයේ පෙරේදාවක මට කිව්වා. “... හැබැයි අපේ දෝණිගෙයි, පුතාගෙයි උපන් දිනවලදී අපි මොනවා හරි කරනවා.” ඒ තාත්තා කිව්වෙ හීන් සංතාපයක් තැවරුණු සතුටු මුසු හඬකින්.
“... අපි ගම්වල හිටිය මිනිස්සුනේ, දැන් කොළඹ කිට්ටුවට ආවට...”

එහෙව් උදවියත් මේ කොදෙව්වේ සිටිති... ඒ අතරේ අපි...

කොහොමෙන් හරි ඔක්තෝබර් තුන් වෙනිදටත් එළි වුණයි කියමුකො!

එංගලන්තයේ සිට අරවින්ද ඉන්ද්‍රසිංහ හිතවතාත්... (අරවින්ද කාංචනාත් දෙදරුවනුත් සමඟින් එංගලන්තයේ වෙසෙයි.)

මානෙල් කෝල් එකක් දුන්නා.

“සුබ උපන් දිනයක් ලොකා! අද මොකද කෙරෙන්නේ ඔයාගෙ උපන් දිනේට...”
“තැන්කියු මානෙල්! විශේෂයක් නෑ. හවසට අපේ කට්ටිය set වෙන්න හදනවනෙ- ප්‍රියන්තල ගෙදරදී.”
“ඇත්තද? අපි මේ හෙට උයන්න මස් ටිකක් ගේන්න යන ගමන්. ඔයාටත් කිලෝ දෙකක් ඕනියි කිව්වනෙ... Sam කතා කළාද?”
“තව නෑ මානි! වෙනදා නං මෙලහටත් wish කරලා...”
“තාම නිඳි වෙන්නැති. මට කතා කළොත් මම කියන්නංකො.”

ඇයි සමන්ති නංගිගෙන් කෝල් එකක් ආවෙ නැත්තේ? ඒ ගැන හිතන්නට ඉඩක් නොලැබුණේ ඉන්දිරා- මර්වින්- බබිතා වගේ කීප දෙනෙකුම සුබ පතමින් කතා කළ හින්දයි...
එංගලන්තයේ සිට අරවින්ද ඉන්ද්‍රසිංහ හිතවතාත් සුබ පැතුවේය. “අරවින්ද, මාත් බලාගෙන ඉන්නේ තව සුමානෙකින් එංගලන්තේ ඉන්න යාළුවෙකුට wish කරන්න- Happy Birthday කියලා.”
“පොර ඔයාගේ බොක්කෙ යාළුවෙක්ද? කවුද ඒ අපතයා- මම දන්න පොරක්ද...”
“කණ්නාඩියක් ඉස්සරහට ගියොත් නං පෙනෙයි!”

අරවින්ද කතා කළා වගේ සෑම්, සුනිල්... ඒ දෙන්නමත් වෙනදට නං මෙලහකට call කරල, අද?

ලජ්ජ නැතිව සුනිල් wish කළාද කියලත් හිතනවනෙ යකඩෝ... මතකද තමුසෙ ලොකු මල්ලියාට සුබ පතපු ලස්සන...
ඇත්තය.
සුනිල්ගේ උපන් දිනය වැටෙන්නේ මගේ උපන් දිනයට සතියකට පෙරාතුවය. සැප්තැම්බර් 26 වෙනිදාටය. මේ වතාවේ මං සුනිල්ට සුබ ප්‍රාර්ථනා කොට තිබ්බේ 26 වෙනිදා නොව 27 වෙනිදා උදේය! මට දවස වැරදිලාය...

දවස් හතර-පහකට වතාවක් නෙවිලුත් මාත් මානෙල්ලගේ ගෙදර යන්නෙමු. එහෙම දවසට ‘ඔයා කීය වෙනකොටද එන්නේ’ කියා හතරට විතර නෙවිල්ගෙන් අහන පුරුද්දක් මට තිබෙයි. එහෙම කරන්නට පටන් ගැනුණේ නිකංමත් නොවේ. අමතක වීම් වගයකට පස්සෙයි.
සැරයක් දෙකක්ම, අප ‘ගමනක් යන්නට යොදාගත් විත්තිය’ අමතක වෙලා නෙවිල් ගෙදරටම ගිහිංය. ඉතිං- මාව එක්කගෙන යන්නම කොට්ටාවේ සිට ආපහු එන්නට උන්නැහේට සිද්ද වුණේය.

අපට වෙනින් ආරාධනයක් තිබුණ දවසකත්, වැඩ අහවර කරන නෙවිල් අපේ ගෙදරට ඇවිත් නා-කියාගෙන ලක-ලෑස්තිවී මාත් කැටුව යයි. ඒත් ‘සිහි කැඳවුම් ඇමතුම’ දෙන්නේ මං වහන්සේමය. එයා නොවේ!

එදා හැබෑ වෙනසක් වුණේය!
හතරට විතර නෙවිල් කතා කළේය. “මම වැඩ ඇරිලා කෙළින්ම ගෙදර ගිහිල්ලයි එන්නේ. Change එකක් දාගෙන හතහමාරට ඔහාට එන්නං ඔයාව අර ගන්න.”

කතන්දර අහල අහලා; කියවල කියවලා; බලල බලලා හින්දා වෙන්නැති... මගේ ඔළුවේ කතන්දරයක් ඇඳීගෙන ඇඳීගෙන ගියේ නිමේෂයකින්. (මං හිතන්නේ කතන්දර ලියන කියන අයට මෙහෙම පරිකල්පනය කිරීමේ හැකියාව වැඩියෙන් තියෙනවා වෙන්නැති.)
පෙනෙනවට වැඩිය දෙයක් තියෙනවා වගේ නේන්නං... මට හිතුණා.

ඔයාලත් දන්නවා නෙව... සැක ඇති තැනට විදුලි කොටන බව?

ඊයේ හරිශ් කතා කරද්දී මොනවා හරි හංගනවා වගේ මට දැනුණේ නිකම්ම වෙන්න බෑ.

අද උදේ මානෙල් මස් ගෙනෙන්න යද්දී මට කතා කළ එක වුණත් අමුතුයි.
Sam කෝල් එකක් නොදුන් එකත් අමුතුයි.
සුනිල් කතා නොකිරීමත් ටිකක්...
ඒ මදිවට නෙවිල්ගේ කෝල් එක...

ප්‍රියන්තල ගෙදරට මානෙල්ලගේ කට්ටියවත් එක්කගෙන එන්නද නෙවිල් හදන්නේ. තව කවුද එතකොට එනව ඇත්තේ? අපේ සෙට් එක (පිරිමි 10-15ක්) ඇරුණාම මානියි- ගාමිණියි- රෝසියි... ඔව්, ඔව්! ඒ තුන්දෙනාත් එනවා ඇති. නෙවිල් එයාලව ප්‍රියන්තලගේ ගෙදරට බස්සවල එයි, මාව ගන්න. කළුවර වැටුණට පස්සේ ගාමිණී ත්‍රී වීලරේ එලවන්නේ නැහැනෙ...

ඈෑෑෑෑෑෑෑෑ
සමන්තිත් ලංකාවට ඇවිල්ලවත්ද... නැත්තං මානිලා විතරක් ප්‍රියන්තල ගෙදරට එයිද?
මං වහන්සේ පූර්වාපර සන්ධි ගළපන්න පටන් ගත්තා.
ඔයාලත් දන්නවා නෙව... සැක ඇති තැනට විදුලි කොටන බව? හිතේ හැටියට අංකොන් අවුස්සලා- පාරලා බලන්න වෙලාවකුත් මට හම්බ වුණා, නෙවිල් එනතුරු.
එහෙම වෙලාව ගත කරද්දී තමයි මං අතිපණ්ඩිත; ඔලමොට්ටල; මරිමෝඩ; ඉහළම ලංසුවේ ගොන් තකතිරුකමක් කළේ. (හිටි ගමන් අපි කාගේ අතිනුත් එහෙම බූරු වැඩ කෙරෙනව නෙව.) ළඟට ගත්තා පෑනක්- කොළ කෑල්ලකුත් එක්ක. ලියන්න පටන් ගත්තා...

දැන් වෙවුලන ඇඟිලිවලින් පෑනක් පැන්සලක් අල්ලලා යමක් ලියනවා කියන එක මට දුක උපදවන්නක්. මම ලියන දේවල් ඒ තරං ලස්සනටයි ලියවෙන්නේ. මටම කියවගන්න බැරි තරං පැහැදිලිවයි.
ඒත් දත කාල-කාලා පුළුවන් තරං වෙර දාල-දාලා හැකිතාක් පැහැදිලිව කරුණු තුනක් ඒ කොළ කෑල්ලේ කුරුටු ගා ගත්තා. ඊළඟට ඒක හතරට නවල සාක්කුවේ දමා ගත්තා.

හරියට හතහමාරට නෙවිල් ආවා. මාවත් වාහනේට නග්ගවා ගත්තා. තලපත්පිටියේ පන්සල පාරෙ ප්‍රියන්තලගෙ ගෙදරට ගියා.

අම්මට සිරි!
එතකොටත් හෙණ ජනම් එකක් එහෙ.

“එන්න එන්න නිමල් අය්යේ...”
“ඔය එන්නෙ අපේ බර්ත්ඩේ බෝයි!”
හෙණ සෙට් එකක්; ඇත්තමයි, මං හීනෙන්වත් හිතුවේ නැති සෙට් එකක්... පවුල් පිටිං ඒකරාශී වෙලා...පනහකට කිට්ටුයි වෙන්නැති. අපේ මානෙල්ලත් එතන.
පාටියක් කිව්වොත් පිස්සු හැදෙන හිමන්‍යා: රෝසිගේ චූටි දෝණි මගේ ළඟට දුවගෙන ආවා. “ලොකු සීයා, It’s your Birth Day. අපි කේක් කපමු! You know...” කෙල්ලට ඉවසිල්ලක් නෑ වගෙයි- කේක් කපන්න.

“තව චුට්ටකින් හිමා... තාම ලොකු සීයා ෆ්‍රෙන්ඩ්ස්ලට කතා කරනවනේ...”රෝසියි, මානෙලුයි දෙන්නා ඉක්මනට ඉස්සරහට පැනලා හිමන්‍යාව නිස්සද්ද කරවල- වෙනින් පැත්තකට ඇදගෙන ගියා.

“එහෙනං කේක් එක කපමු නේද නිමල් අයියේ?” අයස්මන්ත පීරිස් හිතවතා සිය පවුලම එක්ක එනවා පෙනුණු ගමන්ම යෝජනාවක් ආවා.

ඒක නං මං හිතුවෙම නැති සුමිහිරි ගීතයක් වගේ සර්ප්‍රයිස් එකක්...

‘යං යං නිමල් අයියේ. වැඩිය රෑ වෙන්න කලින් අපිට ගෙවල්වලට යන්නත් තියෙනවා. හෙට උදේ ළමයි ඉස්කෝලේ යවන්නත් එපැයි!’ එයාලා බලෙන්ම වගේ මාව නැඟිට්ටවාගෙන උපන් දින කේක් ගෙඩිය තියෙන තැනට කැන්දාගෙන ගියා. (පස්සෙයි දන්නෙ! එහෙම කැන්දාගෙන ගිහිං තියෙන්නෙ Samව මට නොපෙනෙන්නයි.)

“හායි ලොකූ. Wish you a very happy birth day!” කියාගෙන සමන්ති නංගී සභාව මැද්දේ පෙනී හිටියා. උණුසුම් සිප ගැනීමක්... Hug එකක්...

“කොහොමද අපේ සර්ප්‍රයිස් එක?”
“සර්ප්‍රයිස් එක?”

මං ගෙදරදී ලියල සාක්කුවේ දාගෙන ආව කොළ කෑල්ල නෙවිල්ට දුන්නා. එයා ඒක බලනකොට ප්‍රියන්තත් ඒකට එබුණා.
මෙන්න ඒ තුණ්ඩුවේ කුරුටු ගෑවිලා තිබුණු දේ ඒ ලෙසින්ම. 

‘1. Sam wish නොකිරීම. ලංකාවට ඇවිත්ද?
 2. නෙවිල්  හතහමාරට එන්නේ මානෙල්ලව ප්‍රියන්තල දිහාවට දාලාද?
 3. හෙට උයන්නට මානිලා අද මස් ගේනවද?’

“කොහෙද මචං... උඹල වැඩේ කාලනේ...” ප්‍රියන්ත නෙවිල්ට කියලා මගේ පැත්තට හැරුණා. “ඒ කියන්නේ නිමල්ට සර්ප්‍රයිස් එකක් නෑ?” (අපරාදේ! මං අර කොළ කෑල්ල නොදී ඉන්නයි තිබ්බේ.)
“නෑමයි කියන්නත් බැහැනේ ප්‍රියන්ත. සමන්ති එන්න පුළුවනි කියලා මං ගෙස් කළා විතරයි... ඒකත් ඔය ලියල තියෙන කරුණු තුන නිසා...”
“ආාාාා...” ප්‍රියන්තගේ මූණෙ ලොකු හිනාවක් ඇඳුණේ නිකංම වෙන්න බෑ. මගේ හිත කිව්වා. එතකොටත් ඊළඟ ප්‍රශ්නය... “එච්චරනේ ඔයා guess කෙරුවේ?”

මං ‘එච්චරයි’ කියල කිව්වේ ඇත්තටම.
කව්ද හිතන්නේ තවත් පුදුම කිරීම් ඉතිරිය කියලා.

කවුරු හරි ඊළඟ පියවර දියත් කරන්න කියලා ඉඟියක් දුන්නද මන්දා?

“Many Happy returns of the Day, dear Loku!”
“සුබ උපන් දිනයක් අයියේ!”

ඩෙඟ ඩෙඟ පරි - රඹට කැකිරි කිව්වලු! එච්චර වෙලාවක් මෙයාලා කොහෙද දෙයියනේ වහං වෙලා උන්නේ... තවත් තුන් දෙනෙක් කලඑළියට ආවම මට හිතුණා... සත්තයි- සහතිකයි. ඒක නං මං හිතුවෙම නැති සුමිහිරි ගීතයක් වගේ සර්ප්‍රයිස් එකක්...

ඒ සුබ පතාගෙන ආවේ කව්ද කියලයි, අනෙක් විස්තරයි ඊළඟ කොටසෙන්ම කියන්නං...