හතලිහේදී... විසිදෙවෙනි කොටස

එතැනදී අපේ අම්මා අන්තිම අසාධාරණය. එයා බදු ගෙවීමට කැමති නැත. ඒත් අනුන් ගෙවන බදුවලින් කෙරෙන රජයේ සුබසාධන සහනයන් වැඩි වෙනවාට කැමැතිය.

තවමත් ශ්‍රී ලංකාවේ ගොඩක් දෙනා හිතන්නේ අපේ අම්මා හිතූ විදිහටමය.

ඌව වෙල්ලස්ස බින්තැන්නේ නූගත් ගොවි දෙමාපියන්ගේ දියණියක ලෙස ඉපිද- උපායශීලී දැරියක ලෙස හැදුණු වැඩුණු- අටවත් සමත් නැති නූගත් එකියක වුණු රහුබැද්දේ විදානේලගේ ලීලාවතී එහෙව් පටු චින්තනයකින් යුක්ත වීම පුදුමයක් නොවෙතත්...

හෙළිවී ඇති තොරතුරුවලින් කියැවෙන විදිහට ‘සොච්චම් රුපියල් ලක්ෂ 4,000ක් වටිනා’ එම නිවසේ අයිතිය ප්‍රභාත් රවීන්ද්‍ර නානායක්කාර මහතාගෙනි, ඔවුන් ලබාගෙන ඇත්තේ.

උගත්- ව්‍යාපාරික ඥානයෙන් සමන්විත- සාර්ථක ව්‍යවසායකයනුත් (කට්ට වෙට්ට පිත්තල දේශපාලුවන් වාගේ) එහෙම මෝඩ කල්පනාවල ගැලී සිටීම... මොන තරම් අවාසනාවන්ත අභාග්‍යයක්ද?

බදු නොගෙවා හිටින්නට- එහෙමත් නැත්තං හැකිතාක් අඩුවෙන් බදු ගෙවන්නට එවන් උදවිය කියන බොරු නානාප්‍රකාරය!
සම්බුද්ධ සද්ධර්මය වසර පන්දහසක් කල් නොනැසී ආරක්ෂා වෙතැයි කියන මේ ශ්‍රී ලංකා ධර්ම  ද්වීපයේත් එවන් බොරුකාරයන් බහුල නම් වෙනින් රටවල් ගැන කවර කතාද?

ආසියාවේ මුල්ම පෙළේ ධන කුවේරයන් අතරටත් ගැනෙන හිටපු රාජ්‍ය නායකයෙකු පවා එවන් අසද්ද බොරුකාරයෙකු වීම රටටත් අගෞරවයකි. සිය නිල නිවාසයෙන් නික්මෙන්නට සිදු වුණු විට එතුමා කියා තිබුණේ ‘ඔවුනට රැඳී සිටින්නට තරම් නිවහනක් කොළඹ නොමැති බව’කි. (එක අතකට එය සකලාංග සම්පූර්ණ බොරුවකුත් නොවේ.) ඔවුනට නිවෙසක් තිබෙතත් ඒ මැඳුරේ හිමිකාරිය ලෙස දැක්වෙන්නේ ශිරන්ති රාජපක්ෂ හෙවත් මේරි ලූඩ්ස් වික්‍රමසිංහය.

හෙළිවී ඇති තොරතුරුවලින් කියැවෙන විදිහට ‘සොච්චම් රුපියල් ලක්ෂ 4,000ක් වටිනා’ එම නිවසේ අයිතිය ප්‍රභාත් රවීන්ද්‍ර නානායක්කාර මහතාගෙනි, ඔවුන් ලබාගෙන ඇත්තේ.
(මට නම් ඒ කතන්දරයද ‘හෙණ අන්දොස් තැන්’ වකාරෙට ඇති එකකි.)
කොළඹ 5, ටොරින්ටන් මාවතේ, අංක 260/12 දරන ස්ථානයේ පිහිටි ඒ මන්දිරය ලබා ගන්නට මඟ පාදමින් රාජපක්ෂලාට උදව් කර තිබෙන්නේ රනිල් වික්‍රමසිංහ මහත්තයාය.

මාධ්‍යවේදී ශ්‍රී ලාල් ප්‍රියන්ත මහතා ඒ ගැන තවත් විස්තර ලියා තිබෙන්නේ මෙලෙසිනි.

‘... මෙම නිවස, සිරිලිය ගිණුමේ තිබූ රුපියල් ලක්ෂ 350 ක් වැය කර මිලදී ගෙන ඇති බවට, ඉඩමට අදාල ලේඛනවල සඳහන්ව ඇතත්, සත පනහක මුදලක් නිවස හිමි ප්‍රභාත් රවින්ද්‍ර නානායක්කාරට ලබාදී නැත.

එපමණක් නොව,මහින්ද රාජපක්ෂගේ දෙවැනි පුත්‍රයා වන යෝෂිත රාජපක්ෂ, C.S.N. නෙට්වර්ක් යනුවෙන් මාධ්‍ය ජාලයක්, කාල්ටන් ස්පෝර්ට්ස් නෙට්වර්ක්ස් ප්‍රයිවට් ලිමිටඩ් හරහා ආරම්භ කළ අතර, එය ලියාපදිංචි කර ඇත්තේ ද මෙම නිවසේ ලිපිනය යොදා ගෙන 2011.05.04 වැනිදාය.

මෙම ආයතනවලට සම්බන්ධව ප්‍රධානීන් ලෙස කටයුතු කළ, මහින්ද රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවේ ‍ප්‍රබල පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන්ව සිටි සචින් වාස් ගුණවර්ධන හා අර්ජුන රණතුංගගේ සහෝදරයා වන නිශාන්ත රණතුංග, කාල්ටන් ස්පෝර්ට්ස් ආයතනයට, ඔරික්ස් ලීසින් පිනෑන්ස් සමාගමෙන් රුපියල් කෝටි 5ක ණය මුදලක් ලබාගෙන ඇත්තේද, මෙම නිවසේ ලිපිනය යොදාගෙනය...’

ගෙදර කාට කාටත් නොවැරදීම අලුත් ඇඳුම් හම්බ වුණේ අලුත් අවුරුද්දටය!

මේ විස්තර මෙහෙම නැවත ලියා තියන්නට හිතෙන්නේ නිකංම නිකං නොවේ. අපේ තාත්තා අපට ඉගැන්නූ පාඩම් තවමත් මතකයේ තිබෙන නිසාය. ‘ඇත්ත කියන්නයි, බිම ඉඳ ගන්නයි බය වෙන්න එපා’, ‘අම්මව දෙනවයි කිව්ව නං තාත්තාව ගස් බැඳලා හරි දීපල්ලා’ වගේ සෘජු පාඩම් අපට ඉගැන්නුවේ අපේ තාත්තාය.

ඒ ගැන සිතා බලද්දී- මේ ගොඩක් පුතාලාට ඉඳලා තිබෙන්නේ කොහොම තාත්තලාදැයි තේරුම් ගන්නටය, නිදි තවමත් උත්සාහ ගන්නේ.

තාත්තා අපට පුරුදු පුහුණු කරවූ ‘දෘඩ වීමේ ගුණය’ Samටත් අඩු නැතිවම තියෙයි. ඒ නිසාමය සමන්තිත් බිමලුත් ආර්ථික වශයෙන් ස්ථාවර තත්ත්වයකට එනතුරු ඔවුන්ගේ විවාහය පමා කළේ. එයාලගේ පෙම් සබඳතාව පටන් ගත් මුල් කාලයේම ඔවුන් ඒ තීරණයට එළඹුණු හැටි ‘හතලිහේදී... හත්වෙනි කොටසෙ’දී ලියැවිණි.

“අනේ ලොකූ, මෙච්චර කල් බලාගෙන ඉඳලා ගන්න වෙඩින් එකේ සේරම වැඩ ටික හොඳටම කෙරෙන්නයි අපි දෙන්නට ඕනි. ඩෘතියි, අර්ජුන් කුමාරුයි, බිමල්ගේ පැත්තේ යාළුවොයි, නෑදෑයනුයි එක එක වැඩ කොටස් බාරගෙන තියෙන්නේ... දීපාලුයි දීපානියි දෙන්නත් එහෙමමයි. අපේ අම්මයි, ඩැඩායි දෙන්නට මං කිව්වා අම්මලාගේ freindsලව පිළිගන්න.
ඒත් ලොකූ ඔයා තමයි ඒ දෙන්නව control කරන්න ඕනි... Dadda නං ඔහේ සද්ද නැතිව බලාගෙන ඉඳියි. අම්මා තමයි ඩැඩාවත් ඇවිස්සුවොත්... අම්මට හැම තිස්සෙම ඕනි centre of the attraction වෙන්නනේ.”

සමන්ති එහෙම දේවල් ගැනත් සිතා තිබ්බේ කල් ඇතිවය.

පසුගිය කොටසේදී කියූ ලෙස- මඟුල් උළෙලට අඳින ඇඳුම් ගැන නං අම්මා හිතුවේ අන්තිම දවස් කිහිපයේය.
මං වහන්සේ දැක තිබෙන විදිහට ඒ කාරණයේදී නං ගොඩාරියක් අංගනාවනුත් අපේ අම්මාත් අතර වෙනසක් නැත. මහන්නට සමතියක් වුණු නිසාදෝ අම්මා හැට්ටයේ වැඩ පටන් ගත්තේ දෙදවසක් තියලය. ඒ සඳහා අත් උදව් දෙන්නට සිද්ද වුණේ විවේකයෙන් හිටි මටය.

“හොඳ වෙලාවට ඔයාට නිවාඩු තිබ්බේ. අනේ රංජි... මේ හැට්ටේ කරයි, වාටියි ඔයා මහල දෙන්න ඕනි. ඒවා මැෂිමේ නෙවෙයිනෙ මහන්නේ.”

හැමදාමත් එහෙමය. අලුත් අවුරුද්දට විතරක් අලුතින් ඇඳුම් මහගන්නට තරම් පොහොසත්කම් අපට තිබුණු දුප්පත් යුගයේදීත්...
අද මතක් වෙනකොටත් පුදුමය! පේව්මන්ට් එකේ රජ වුණු ඒ යුගයේදී- එදා වේල ටුවර්ස් යුගයේදී අපේ ගෙදර කාටත් නොවැරදීම අලුත් ඇඳුම් හම්බ වුණේ අලුත් අවුරුද්දටය.

නවසිය හැත්තෑ ගණන්වලදී එවැනි චීත්ත රෙද්දකින් මැසූ කමිසයක් තවමත් මා හා හිනැහෙයි!

ඒ සේරම මැහුවේ අපේ අම්මාය. කොල්ලන්ගේ කමිස මැහුවේත්, කෙල්ලන්ගේ ගවුම් මැහුවේත් චීත්ත රෙදිවලිනි. (වෙනස් වුණේ රෙද්දේ මෝස්‌තර විතරය. එතකොට සමූපයේ චීත්ත රෙදි යාරයක් රුපියල් දෙකයි සත දොළහක් නැත්තං දෙකයි පනස් හයක් මිල විණි.)

නවසිය හැත්තෑ ගණන්වලදී එවැනි චීත්ත රෙද්දකින් මැසූ කමිසයක් තවමත් මා හා හිනැහෙයි!

ගෙදර කට්ටියට ඒ ඇඳුම් සඳහා රෙදි ගැනීමට වුණත් වියදම් කරන්නට තරම් සල්ලියක් අපට නොතිබිණි. ඒ දවස්වල වෙනදාට වඩා වැඩි වාර ගණනාවක් පේව්මන්ට් එකේ රජ වෙන්නට මේ ලියන්නාට සිද්ද වුණේය; වෙනදාට වඩා අඩුවෙන් මස් මාළු කරවල එළවලු පිසින්නට උදව් වෙලා සෑහීමට පත් වෙන්නට අපේ කුස්සියේ ළිපටත් සිද්ද වුණේය.

ඉතිං, කලාතුරකින් එහෙම ඇඳුම් මහද්දීත් අතේ මැසිය යුතු කොටස් සේරම වාගේ අම්මා පැවරුවේ මටය. අපේ අම්මා එහෙමය.

උකුණන් ලවා ගල් අද්දවන්නට උපන් හපන්කම් තිබුණු අපේ අම්මා ‘බොත්තම් කාස’ මැහිල්ල හා බොත්තම් ඇල්ලිල්ලත් හැමවිටම පාහේ කරවා ගත්තේ මා ලවාය. නංගිලාගේ ගවුම්වල කරවල් මැහිල්ලත්...
(එහෙම කරද්දී නිතරම පාහේ අම්මාගෙන් කියැවුණු වචන දෙකකුත් මට තවම මතකය. ‘කර්ණාකාර පටි!’)

70 දසකයේ දේවල් ගැන එච්චර හොඳ මතකයක් තිබ්බත්, 94 ජුලි මාසයේ තිබුණු Samලාගේ විවාහයේ සිදුවීම්වලින් ඉතා ස්වල්පයකි, මගේ මතකයේ තිබෙන්නේ.

උදේ වරුවක පල්ලියක් වැනි තැනක කෙරුණු විවාහය ලියාපදිංචි කිරීමට අපිත් ගිය විත්තිය මට මතකය. සමන්ති නංගිගේ පැත්තෙන් සාක්ෂියට අත්සන් තැබුවෙත් නිමල් දිසානායකය. (ඒ වෙලාවේ ගත් ෆොටෝ එකක ඒ ගොබ්බයා ‘ලැන්ග්ලිගෙන් ඉල්ලාගෙන ආ සූට් එක’ ඇඳගෙන සිටියි; බෝ එක සමබරව නොදා!!!

-මගේ වාසනාවට ඒ ෆොටෝ සේරම හොඳ තත්ත්වයේ නැත. ඒවා නැවත ගෙන්වා ගැනීමට උත්සාහ කළත් නොහැකි විණි. සමන්ති නංගිට දුක හිතෙන නිසාදෝ එයා එව්වා අවුස්සන්නේ නැති පාටය.)

එදා ආපහු ගෙදර ඇවිත් ඇඳුම් අහවර කරනකොටය මං වහන්සේට දවල් තරු පෙනුණේ!
ලේ පැල්ලම්... අල්පෙනෙත්ති හිසක් තරමේ පුංචි පුංචි ලේ පැල්ලම් සිය ගාණක් කමිස කරේත්- කොලරයේත්...
දෙයි හාමුදුරුවනේ, ලැන්ග්ලිගෙන් ඉල්ලගෙන ආ සුදු අත්දිග කමිසය නේද මේ? කමිසයේ විතරක් නොවේ, බෝ එකෙත් ලේ පැල්ලම්ය!

යව්වන අවදියේ සිටම මට තිබුණු ලෙඩකි ඒ. මගේ ලේ කැටි ගැසෙන්නේ ඉතාමත් මන්දගාමීවය. (මෙය මල්ටිපල් මයෙලොමා පිළිකා රෝගයේ පෙර නිමිත්තක්වත්ද? හිතෙන්නේ දැන්ය.)
කුඩා සීරීමක් වුණත් දවස පුරාම විටින් විට එතැනින් ලේ ගලයි. ඒක මට ‘මහ විශාල කරදරයක්’ වුණේ රැවුල බෑවාමය.

කර දඬු උස් මහත් වුණු යොවුන් දරුවන් පස් දෙනෙකුගේ...

රැවුල කපද්දී මුහුණ නොකැපුණා වුණත්, යාන්තමට සීරුණු තැන්වලින් පවා ඉතා කුඩා ලේ බිංදු මතු වෙයි. ඒවා පිස දැම්මාම හරිය- ආයෙත් මතු නොවෙයි. නමුත් දහදිය දැම්මාම ලේන්සුවකින් මුහුණ පිස දැම්මත්, සමහර දවසක ඒ ලෙඩේ ආයෙමත් මතු වෙයි.

අතිපණ්ඩිත නිමල් දිසානායක මෝල් වහන්සේ ‘ඒ සලකුණ රෝගයක පූර්ව නිමිත්තකැයි’ කිසිසේත් නොහිතුවේය.
ඒකා හිතුවේ එය විටමින් ඌනතාවයකියි කියලාය!

‘විටමින් K තමයි අපේ රුධිරය කැටි ගැහෙන්නට උදව් වෙන්නේ.’ කියලාය නිදි ඉස්කෝලේ යද්දී ඉගෙනගෙන තිබ්බේ. ‘කොළ පලාවල තමයි කේ විටමින් බහුලව තියෙන්නේ’ කියලාත් ඒ පාඩමේදීම කියැවුණු විත්තිය නිදිට හොඳටම මතකය.
ඉතිං අර විදිහට ලේ ගලන දවස්වලට මං කළේ එළුවෙකු කනවාටත් වඩා වැඩි කොළ පලා ප්‍රමාණයක් ගිල දැමිල්ලය.

ගොඩ දවස්වලට ඒ ගොඩ වෙදකම  හරි ගියාත් එක්කය. සමහර දාට විතරය වැරදුණේ. Samලාගේ විවාහ ලියාපදිංචිය කෙරුණු දවසත් එහෙම දවසකි. ඒ බව දැනගත් වෙලාවේ සිටම මං කළේ විනාඩියෙන් විනාඩියට ලේන්සුවෙන් මූණ පිස දැමිල්ලය. එහෙම කෙරුණු අතරතුරේය කමිසයේත් බෝ එකේත් ලේ තැවරිලා තියෙන්නේ.

පැයක් විතර තටමලාය, ඒ පැල්ලම් සෝදා අරින්නට මං වහන්සේට හැකියාව ලැබුණේ!

‘... මගේ වාසනාවට ඒ ෆොටෝ සේරම හොඳ තත්ත්වයේ නැත. ඒවා නැවත ගෙන්වා ගැනීමට උත්සාහ කළත් නොහැකි විණි. සමන්ති නංගිට දුක හිතෙන නිසාදෝ එයා එව්වා අවුස්සන්නේ නැති පාටය...’ යනුවෙන් වාක්‍ය තුනක් මේ post එකේ උඩ හරියේදී ලියැවිණි.
ඒ විත්තිය මතක් වෙනවත් එක්කම ‘අයිඩියානන්ද දිසානායක’ ජානයක් ඉස්මතුවී ආවේ- මේ දැන්ය...

මේ දවස්වල අපේ චූටි නංගි දීපානි හිටු කියලා ලක-ලෑස්ති වෙමින් ඉඳියි. ඒ ලංකාවට ඇවිත් යන්නටය. කර දඬු උස් මහත් වුණු යොවුන් දරුවන් පස් දෙනෙකුගේ අම්මෙකු වෙන චූටියාට එහෙම එන්නට තරම්වත් නිවනක් නැත. පවුලම එනවා නං හත් දෙනෙකු නෙව. ඉතිං සේරම හඳහන් බලලා, මේ අම්මණ්ඩි මේ වතාවේ ලංකාවට එන්නට සැරසෙන්නේ දරුවන් දෙන්නෙකුත් එක්කය.

“ලොකු අයියගේ මේ අවුරුද්දේ බර්ත් ඩේ එකට සර්ප්‍රයිස් එකක් විදිහට ඔයාට නොකියාම එන්නයි අපි මුලදී හිතුවේ. හැබැයි යන එන දවසුත් එක්ක ඔක්කොම දවස් හතරයි, ලොකා- අපට තියෙන්නේ.... රෑ දෙකක් විතරයි අපිට ලංකාවේ ඉන්න වෙන්නේ... කට්ටියම එකතු වෙලා පොඩි අයියලගෙ ගෙදරත් යන්න එපැයි ලොකූ. මතකනේ සමන්තියි දීපාලුයි ඔයාගේ පහුගිය B’day එකට සර්ප්‍රයිස් දෙන්න ගිහිං වෙච්චි පාඩුව!”

සමන්තිලා එංගලන්තයට ගිය දවසේ (වමේ සිට- පිටුපස පෙළ) නිමල්, සුනිල්, අනිල්, අජිත් (මැද පෙළ) අම්මා, සමන්ති, මානෙල් (ඉදිරියෙන්) දීපානි හා දීපාල්

“අපොයි ඔව්! හැංගිමුත්තන් කර-කරනෙ එයාල දවස් ගාණක් උන්නේ. ඔයාලට එහෙම කරන්න කාලෙකුත් නැහැනේ චූටි...”

“ඒක නෙවෙයි, ඔයාට මොනවද මෙහෙන් ගේන්න ඕනි ලොකූ?” චූටි නංගිගේ ප්‍රශ්නය ඇහුණාමය අර ජානය උඩට මතු වුණේ.

මේ posts මාලාව ඔප කරන්නට සමන්තිලාගේ මංගල උළෙලේ fotos ඕනෑ බව මීට කලින් Samට කිව්වත් හොඳ ප්‍රතිචාරයක් නොලැබිණි. මගේ දැනීමට අනුව නම් ඒවා හෙවිල්ල සමන්තිට ගෙනෙන්නේ දුකකි. එහෙම වුණත් ඒ දුක්බර මතකයන් හාරා ඇවිස්සීම ‘භාව විරේචන ප්‍රතිකාරය'කුත් වෙයි. ඒ සියලුම දේ ඔලුවේ තියාගෙනය, මෙතෙක් කාලයකට නොකළ දෙයක් මං වහන්සේ අද දහවල් කළේ; සමන්ති නංගිට call එකක්දී ඉල්ලීමක් කළේ.

(මෙතුවකට, මට මතක හැටියට නං මා කිසිවකුගෙන් තෑගි ඉල්ලා නැත!
එහෙත් ජීවිත කාලය පුරාම කොතෙකුත් ත්‍යාග ලබා ඇත; තවමත් මට තෑගි ලැබෙයි!)

“සෑම්, මේ සැරේ මට ඔයාගෙන් විශේෂ උපන් දින තෑග්ගක් ඕනි.”
“අනේ... කොච්චර එකක්ද. දීපානි අතේ එවන්නං. මොනාද ලොකූ ඕනි.?” Sam ඇහුවේ ඇවිදිල්ල මොහොතකට නවත්වමිනි. (සෑම් උදේ වැඩට යන්නේ පා ගමනිනි. ඒ ව්‍යායාමයකට සේම ලන්ඩන් මැරතන් තරගයට සහභාගී වීම සඳහා කෙරෙන පෙර පුහුණුවක් සේත් සලකමිනි.)

“දීපානි අතේ එවන්න හිටියොත් පරක්කු වැඩියි සෑම්. අද හෙටම මට මේක ඕනි. බෑ කියන්න නං එපා.”
“හරි ලොකූ, ඉස්සල්ලා ඔයාට මොකක්ද ඕනි කියලා කියල ඉන්නකො...”
“මට ඔයාලගේ වෙඩින් ෆොටෝස්වලින් හොඳ එව්වා ටිකක් ඕනි සෑම්, blog එකට දාන්න. ඒ දවස්වල ඔයා අපිට එව්ව wedding ෆොටෝස් සේරම නරක් වෙලා- මෙහෙ හීට් එකට.”

“අනේ ලොකූ. අපේ වෙඩින් fotoස් කාටද ඉම්පොර්ට්න්ට්... අනෙක පරණ එව්වා.”
“ඔයා දන්නවද සෑම්, බ්ලොග් එකෙන් මම ලියන්නේ එක විදිහක ඉතිහාසයක්. ටික කාලෙකට ඉස්සර Hounslow ගෙදර ගැන ලිව්වම Englandවල ඉන්න මහත්තයෙක් ඒ ගෙදර plan එක මට එවල තිබ්බා. තව කාලයක් යනකොට අපි මැරිල යයි. ඒත් මේ ලියන එව්වා ඊට වැඩි කාලයක් පවතියිනෙ Sam!”

සෑම් කතා නොකළාය. ඉතිං විරාමය බිඳ දමන්නට සිදු වුණෙත් මටමය.
“... ඔයාලා නොදන්නවා වුණත් ලෝකේ වටේම ඉන්න ටික දෙනෙක් හරි දැන් ඔයාලා ගැනත් දන්නවා, සමා. ආච්චිගේ පර්ස් එක අයිති කර ගන්න- ඔයා පොඩි කාලේ මහරගම ආච්චි මැරෙනකල් බලාගෙන හිටිය හැටි වගෙ දේවල් පවා...”   

ඉතිරි හරිය ඊළඟ කොටසින්...