හිනා වෙන්න හිනා - දාහතරවෙනි කොටස

එහෙම කිව්වේ, ‘දෙපා අවසඟ පාපන්දු පිස්සා’; රාජමනි අංකල් .... 

ශ්‍රී ලාංකිකයෝ:

ඔවුහු එක බිරියක් හා පෙම්වතියන් හතර දෙනෙකු තබා ගනිති. නමුත් වඩාත්ම ආදරය කරන්නේ තම මවටය. 

එහෙම කියලාය, මං පසුගිය කොටස අවසන් කළේ. මේ ඉහතින් දැක්වූ ‘වචන දාහත’ (නොම්මර 17 නොවේ.) නිසා පාඨක Lotus හා අජිත් ධර්මකීර්ති (කොළඹ ගමයා) අතර ඉතා වටනා අදහස් හුවමාරුවක් සිදු විණි. බ්ලොගයක් ලියන අප දිරි ගැන්වෙන්නේ, post එක කියවන්නන් වැඩි වෙන තරමට වගේම- ඊට comments එවන සහෘදයනුත් වැඩි වෙන තරමටය. මේවා blog ලියන්නෙකුට ලැබෙන බෝනස්ය.

එහෙම කිව්වේ, ‘දෙපා අවසඟ පාපන්දු පිස්සා’; රාජමනි අංකල් මට ඉගැන්වූ bonus පාඩමත් මට අමතක නොවෙන බැවිනි. 

93. හොඳම කම්මැළියා

‘අලස සුවය’ දන්නවාද?

තේරෙන්නට සරලව කියනවා නං කම්මැළිකම. සමහර අය ගොඩක් කම්මැළියි. එහෙම කෙනෙක් දවසක් කියනවා ඒක කම්මැළිකම නෙවෙයි, ‘අලස සුවය’ විඳීම කියලා.
හැබැයි ඉතිං ‘පරාභව සූත්‍රය’ දේශනා කරද්දී බුදු රජාණන් වහන්සේත් කම්මැළිකම කෙනෙකුගේ පිරිහීමට එක හේතුවක් විදිහටයි හඳුන්වලා දීලා තියෙන්නේ, සුවය කොහොම වෙතත්.

මේ කියන තුන් දෙනාම උපන් කම්මැළියෝ! දවසක් තුන් දෙනා කතාවට වැටුණා.

“උඹල කියන්නේ උඹලා දෙන්නා මටත් වැඩිය කම්මැළියො කියලද?” පළමුවැන්නා ඇහුවා.

එක්කෙනෙක් ‘ඔව්’ කිව්වා. අනිත් එක්කෙනා සද්ද නැතිව හිටියා.
“මොකද උඹ මොකුත් කියන්නෙ නැත්තේ?” පළමුවෙනියා නිහඬව සිටි කෙනාගෙන් ඇහුවා.

“ඒකටත් කම්මැළියි මචං.”

අනිත් දෙන්න දැන් වැඩියම කම්මැළියා කවුද කියලා තෝරගන්නයි ලැහැස්තිය.

“මචං, දවසක් අපේ පැත්තට ගංවතුර ගැලුවා... මං ඇඳේ හාන්සි වෙලා හිටියේ. ඇඳත් එක්කම මාව ගංවතුරේ පාවෙලා යද්දීත් මං කම්මැළිකමට ඔහේ හිටියා.
ඉතිං බලපං, මැරුණත් කමක් නෑ කියලනේ මම කම්මැළිකමේ හිටියේ.”

“ඕකත් වැඩක්ද මචං. දවසක් මං ගියා හෙණ ජෝක් තියෙන චිත්‍රපටයක් බලන්න. බලපු- බලපු හැම එකාම කිව්වා ඒකෙ තියෙන විහිළුවලට ගෙදර ඇවිල්ලත් හිනා යනවා කියලා. විශ්වාස කරපං මචං, මගේ කම්මැළිකම හින්දා මම ඒ චිත්‍රපටිය පටන් ගත්ත වෙලාවේ ඉඳල ඉවර වෙනකල්ම කඳුළු පෙර-පෙරා ඒක බැලුවා.”

ඕනෑම ගැහැනියකගේ ඉතිහාසය තීරණය කෙරෙනුයේ ඇයගේ භූගෝලය විසිනි!

ඒ පාර අනිත් දෙන්නම හිනා වෙන්න පටන් ගත්තා.

“උඹ මහ ඇට මෝඩයෙක්නෙ මචං. විහිළු චිත්‍රපටියක් අඬ-අඬා බලන එක කොහොමද බං කම්මැළිකමක් වෙන්නේ... උඹට අඬන්න කම්මැළි හිතුණේ නැද්ද?” එක්කෙනෙක් ඇහුවා.

“උඹලට තේරෙන්නෙ නෑ මචං. මං ඇඬුවා නෙවෙයි ඇඬුණා! මං ගිහිල්ලා වාඩි වෙනකොටම වාඩි වුණේ මගේ අණ්ඩ කෝෂයක් උඩ. ඒකෙ රිදිල්ලට ඇඬෙද්දියි මං පැය දෙකාමාරක්ම චිත්රපටිය බැලුවේ... නැඟිටලා ඒක හරි ගස්සාගෙන වාඩි වෙන්න කම්මැළිකමේ!”

94. ඉතිහාසය

ඕනෑම ගැහැනියකගේ ඉතිහාසය තීරණය කෙරෙනුයේ ඇයගේ භූගෝලය විසිනි!

95. තනි වචනේ උත්තරේ

එදා රූපවාහිනී වැඩ සටහනට සහභාගී වූයේ දේශපාලඥයෙකි. නිවේදකයා ඔහුගෙන් ප්‍රශ්න ඇසීමට පටන් ගත්තේය.

“තමුන්නාන්සේලාගේ පක්ෂය අත ඇරලා විරුද්ධ පක්ෂයට ගිය මන්ත්‍රීතුමා ගැන ඔබතුමාගේ අදහස එක වචනයකින් කියන්න පුළුවන්ද?”

දේශපාලඥයා ඉතා සාර්ථකව ඒ අභියෝගය බාර ගෙන මෙසේ කීවේය. “ද්‍රෝහියා”.

“විශිෂ්ටයි! ඔබතුමා ඉතා සාර්ථකව පිළිතුරු දුන්නා. සමහර විට ඔබතුමා දන්නවත් ඇති මේ වෙනවිට විරුද්ධ පක්ෂයෙනුත් මන්ත්‍රීවරු දෙතුන් දෙනෙක්ම ඔබතුමාලගේ පක්ෂයට පනින්න සූදානමින් ඉන්න බව. ඒ අය ගැනත් ඔබතුමාගේ අදහස එක වචනයකින් කිව්වොත්............”

නිවේදකයා ප්‍රශ්නය හමාර කරත්ම පිළිතුර ලැබිණි.

“නුවණක්කාරයො. එහෙමත් නැත්තං දේශප්‍රේමියෝ!”

“මට ඔය ගමන යන්න දෙන්නත් ආණ්ඩුවට විදේශ විනිමය නැතිය කිව්වනේ.”

ඔන්න ඒරොප්පේ රටක, වයිද්දිය විශේෂඥයන්ගේ ජාත්තියන්තර සමුළුවක් තිබුණාලු. ඉතිං එක සුප්පරසිද්ද පුංචි කොදෙව්වක එක්කෙනෙකුටත් ඒ සම්මේලනයට ආරාධනා පත්තරයක් ලැබිලා.

සිරි ලංකාවේ වගේම තමයිලු ඒ කොදෙව්වෙත්.
“තමුන්නාන්සේ වගේ උත්තමයෙක්; බුද්ධිමතෙක් ඔය වගේ සමුළුවකට තනියම යවන්න ඇහැකියැ.... ඒක අපේ රටටම කර ගන්න මදි පුංචිකමක් නෙව. තරුණම තරුණ ඇමටිටුමයි, කාරිය මණ්ඩලේ තුන්-හතර දෙනෙකුයි, උන්නැහෙලගේ අඳුරන ලොකු පුංචි අම්මලාගේ වාහෙලාගේ කිරි අත්තගේ මල්ලීගේ බාප්පාගේ පුතයි, තව බොක්කලා දෙතුන්-දෙනෙකුයි ඔබතුමාගේ පිරිවර විදිහට ඔය ගමනට එනවා ඕං!”
විශේෂ නියෝජිතයෙක් අර විශේෂඥයා හම්බ වෙලා කිව්වලු.

“උන්නැහේලා රොත්තක් ගමන යන්න?” වයිද්දිය විසේසඥයා එතකොට අහලා. “මට ඔය ගමන යන්න දෙන්නත් ආණ්ඩුවට විදේශ විනිමය නැතිය කිව්වනේ.”

“ඒකෙන් තමුසෙට වැඩක් නෑනෙ... වැඩිම වුණොත් 60 දෙනෙක් යයි. ඒ මහත්තුරු යන්නේ ආණ්ඩුවේ වියදමෙන් නෙවෙයිය, අනුග්ගරාහක ගරා යක්කුන්ගේ වියදමෙන්ය කියලා පොරවුර්තිත් ප්‍රචාරේ කරලා ඉවරයි! තමුසෙට තියෙන්නේ ඇමටිටුමා කියන විදිහට වැඩේ කරන එකයි!” නියෝජිතයා විසේසඥයාගේ කම්මුල අතගාලා කරුණාවෙන් කිව්වම, අනේ ඒ අසරණ මනුස්සයා කට වහ ගත්තලු.

ඉතිං කොහොමෙන් හරි එහාට ගියයි කියමුකෝ...
ඔන්න වයිද්දිය සම්මේලනේ පටන් අරන් ජයට කෙරීගෙන යනවලු. නියෝජිතයෝ කරුණු කියනවලු.

මේ තරුණයා උපන්නේ දෙපා අහිමි දරුවෙකු විදිහටයි. අපේ දොස්තර මහත්තුරු ඒ ළමයාට...

කාරණාවල් කියන්න එංගලන්තේ නියෝජිතයාගේ වෙලාව ආවලු. මිනිහා හරිම ආඩම්බරෙන් නැඟිට්ටාලු.

“මෙන්න තියෙනවා අපේ රටේ වෛද්‍ය විද්‍යාවේ හාස්කමක්!” එහෙම කියලා පෙන්නුවාලු, එයාගේ ළඟින්ම හිටි තරුණ හාදයෙක්ව.
“මේ තරුණයා උපන්නේ දෙපා අහිමි දරුවෙකු විදිහටයි. අපේ දොස්තර මහත්තුරු ඒ ළමයාට කෘත්‍රිම පාද දෙකක් ඉතා සාර්ථකව බද්ධ කළා. දැන් මෙයා අපේ රටේ කෙටි දුර ධාවන ශූරයා! එයාගේ අරමුණ ඊළඟ ඔලිම්පික් උළෙලේදී රන් පදක්කමක් දිනා ගැනීම!”

සම්මේලන ශාලාවේ හිටිය ඔක්කොමල අප්පුඩි ගැහුවලුනේ, ඒ කතාවට.

ඊගාවට තව රටකින් ආපු කෙනෙක් කිව්වලු, එයාලගේ රටේ අත් දෙක නැතිව උපන් දරුවෙක් ගැන. ඒ ළමයට අත් දෙකක් හයි කරලා. එයා යස අගේට සිත්තර කරුමාන්තේ කරනවාය, කියලත් කිව්වලු. සාක්කි විදිහට foto- වීඩියෝ එහෙමත් පොරදර්ශනේ කළාය කියන්නේ.

ඊළඟට අර කියාපු කොදෙව්වේ අයගේ කතාවලු තිබුණේ.

“ඔව්වා මොනවද? අපේ රට අද ඊයෙක ඉඳලා නෙවෙයි ඔය වගේ විශ්මකර්ම වැඩ කරන්නේ... වයිද්දිය විශේෂඥ මහත්තුරු විතරක් නෙවෙයි, ගංගොඩේ වින්නඹු අම්මලාත් එව්වා කරලා තියෙනවා.” කියලා කියවෙනවාත් එක්කම අත් ගොඩක් ඉහළට එසවිලා.
“Who is වින්නඹු අම්මා?”

“වින්නඹු අම්මලා හිටියේ ඒ දවස්වල.... එයාලා තමයි ඒ දවස්වල බබාලා හම්බ වෙනකොට සේරම රාජකාරි කරන්නේ... දැන් ලොකු ස්පෙෂලිස්ට්ස්ලා කරන වැඩේ.... මෙහෙම- මෙහෙම, මෙහෙම- මෙහෙම!” ඒ වංගියෙ මිනිස්සු මීක් නැතිව අහගෙන හිටියාලු.

“... තමුන්නාන්සේලා කිව්වා වගේ අපේ රටෙත් හිටි-හිටි ගමන් ආබාධ තියෙන ළමයි උපදිනවා. වැඩියත්ම ඈත පත්තුවක... එහෙ එක පවුලක ඉපදෙන සේරම පිරිමි ළමයින්ගෙ මොළේ නැතිවයි ඉපදිලා තියෙන්නේ. දන්නවද, එතකොට අර වින්නඹු අම්මලා දිගටම කරලා තියෙනදේ....
පිරිසුදු හුඹස් මැටි ටිකක් අනලා මැටි ගුළියක් හදලා අරං ඒක ඔළු කට්ට ඇතුළට දමන එක!”

 “මොකද විශ්වාස කරන්න බැරි? අර අපේ තාත්තා ඉන්නේ..... මහප්පලා- බාප්පලා ඉන්නේ... මායි මගේ මල්ලිලයි ඉන්නේ...” කියලා කිව්වලු!”

“Impossible!”

“Unbelievable...” එතකොට සබාවේ උදවිය කියන්න ගත්තලුනේ...

හොඳ වෙලාවටලු අර තරුණ ඇමටිටුමා ඒකට ගිහින් හිටියේ. උන්නැහේ තමයි වීරකම පෙන්නලා අර කොදෙව්වේ නම්බුව බේරාගෙන තියෙන්නේ.
එටුමා දඩස් ගාලා නැඟිටලා “මොකද විශ්වාස කරන්න බැරි? අර අපේ තාත්තා ඉන්නේ..... මහප්පලා- බාප්පලා ඉන්නේ... මායි මගේ මල්ලිලයි ඉන්නේ...” කියලා කිව්වලු!

(ඔය කතාව යාවත්කාලීන කරපු එකක්ලු! කොහොම වුණාම මොකෝ, හිනා වෙන්න ඇහැකිනෙ.)

96. එහෙනම් අඩු කරන්නං!

පොළට යන ඔලීවියා නෝනා හැමදාම බඩු ගන්නේ හොඳටම කේවල් කළ පසුවය. එදා ඇය දුටුවේ කොලු පැංචෙකු කපුරු බෝල විකුණන අයුරුයි.

“ළමයා... ඔය කපුරු බෝල කීයද?”

“රුපියල් දහයට විස්සයි, නෝනා.”

“අපොයි බොහොම වැඩියි!”

“එහෙනම් දහයට දහයක් දෙන්නං නෝනා.”

97. රාමායණේ කළ එකා

පොලීසියට කොස්තාපල්වරුන් බඳවා ගැනීමේ සම්මුඛ පරීක්ෂණයක් තිබුණා. දන්නවනේ ඉතිං, සම්මුඛ පරීක්ෂණවලට එන අය එන්නෙ රටේම තියෙන තරං සහතිකත් මිටි ගණන් උස්සගෙන; සුදුසුකම් කොහොම වෙතත්.

ඒ වගෙමයි, සම්මුඛ පරීක්ෂණය කරන අයත් අහන්නේ ඔල්මොරොන්දම් ප්‍රශ්න; අදාළ ඒවා නෙවෙයි. දෙගොල්ලොම තකට-තක!

“කවුද රාමායණය කළේ?”

මේ තරුණ හාදයාත් ෆයිල් එකත් අරං එස්.පී. මහත්තයාගෙ ළඟට ආවා.

“වාඩි වෙනවා.” එස්.පී. මහත්තයා ගම්භීර තාලයට කිව්වා. තරුණ හාදයත් වාඩි වුණා.
එස්.පී. මහත්තයා තමයි ඉන්ටර්විව් කරන්නේ.
නම, ගම, අධ්‍යාපනික සුදුසුකම්, සහභාගී වෙලා තියෙන ක්‍රීඩා ඉසව්, දිනලා තියෙන ඒවා.... අරවා මේවා ඇහුවා. අපරාදේ කියන්න බෑ, අර හාදයාත් සාර්ථකව ඔක්කොටම උත්තර දුන්නා.

ඊළඟට ඔන්න සාමාන්‍ය දැනීම ගැන හොයන්නයි ලෑස්තිය. එස්.පී. මහත්තයා ඒ ගැන ප්‍රශ්නයක් ඇහුවා.
හරියටම ඔය වෙලාවේම සාජන් කෙනෙක් සම්මුඛ පරීක්ෂණේ කෙරෙන තැනට ඇවිත්, එස්.පී. මහත්තයට සැලියුට් කරලා පණිවිඩයක් කිව්වා.

“සර්ට ඩී.අයි.ජී. මහත්තයා කතා කරනවා.”

“හරි, එහෙනං මම ඩී.අයි.ජී. මහත්තයා හම්බ වෙලා එනකල් මෙයාව ටිකක් බලා ගන්නවකෝ.” කියලා එස්.පී. මහත්තයා එළියට ගියා.

ඔන්න දැන් සාජන් මහත්තයගේ වාරේ!
කොයි කවුරු කවුරුත් තමන්ගෙ හපන්කම් පෙන්නලා ලකුණු දාගන්නනේ බලා ඉන්නේ. සාජන්ට ඇහුණා, එස්.පී. මහත්තයා අර හාදයාගෙන් අන්තිමට අහපු ප්‍රශ්නේ. මිනිහා එස්.පී. මහත්තයා වාඩි වෙලා හිටපු පුටුවෙම වාඩි වෙලා, බොහොම ගම්භීර තාලෙට අර ප්‍රශ්නෙම ආපහු ඇහුවා.

“කවුද රාමායණය කළේ?”

අර හාදයා ටිකාක් කල්පනා කළා. මිනිහට ඒ ගැන මතකයක් ඇත්තෙම නෑ.
“මම දන්නෙ නෑ!” තරුණයා කිව්වා.

“දන්...නෙ....ම නෑ එහෙනං?” සාජන් මහත්තයා සැරෙන් ඇහුවා; නහයත් නටව-නටවා ඇහිබැම රැලි කරලා, මරුමුසු තාලෙට බැලුවත් එක්ක.
“පේනවනෙ! මා....ත් එක්ක ඔය සෙල්ලං බෑ පුතෝ. ක...වූ....ද රාමායණය කළේ?”

දැන් අර තරුණයා හොඳටෝම අන්දුන්-කුන්දුන් වෙලා.... උගුර කටත් වේළිලා.
“ඇත්තමයි සර්. මං දන්නෙ නෑ...”

සාජන් මේසෙට ගැහුවා.
“මේ, උඹට වැඩිය ලොකු දළකාරයන්ගෙනුත් මං ඇත්ත වමාරවාගෙන තියෙනවා. හරිද? කියපං.... කවුද රා....මා...ය...ණ..ය කළේ? එස්.පී. මහත්තයාව තැම්බුවට උඹට මාව තම්බන්න නං හම්බ වෙන්නෙ නෑ!”
සාජන් ගෝරනාඩු කළා.

“දන්නෙම නෑ! මං උඹව තියන්නෙ නෑ, පරයා!”

“කවුද යකෝ රාමායණය කළේ?”

“අනේ බුදු රාලහාමි, ඇත්තමයි, මං දන්නෙ නෑ.”

“දන්නෙ නෑ! උඹ එහෙනං දන්නෙම නෑ? උඹ දන්නවනේ... මොකද කියන්නේ, මිරිස් ගෝනියේ බහිනවද- ලාච්චුවට දාන්නද... නැත්තං ඉතිං ටයර් සෑයේ යවන්නත් පුළුවන්....”

“අනේ මං දන්නෙ නෑ සර්!” අර අහිංසකයා කිව්වා. කියලා ඉවර කරන්නවත් හම්බ වුණේ නෑ, එකක් කණට- චටාස්! තව එකක් බෙල්ලට- පටාස්!! තව එකක් පිටට- දඩිං!!!

“දන්නෙම නෑ! මං උඹව තියන්නෙ නෑ, පරයා!”

සාජන් අතපයේ හිරි ඇරගන්නයි ආයෙමත් ලෑස්තිය.

“ගහන්න එපා සර්! ම...ම මමයි ඒක කළේ.” තරුණයාට ඉබේම කියවුණා.

“ංආ...ඔය එන්නේ... ඔය එන්නේ. එහෙනං උඹයි රාමායණේ කළේ. ඕක ඉස්සෙල්ලම කිව්වා නං ඉවරයිනෙ...”
සාජන් තරුණයාගේ බෙල්ලෙන් අල්ලලා, පයින් එකක් පුකට ගහලා කූඩුවට දැම්මා. මිනිහට දැන් හෙණ සැටිස්. වාඩි වුණා පුටුවේ.

එතකොටමයි එස්.පී. මහත්තයා ආපහු ආවේ. සාජන් දඩි-බිඩි ගාලා නැඟිටලා කට පුරෝලා හිනා වුණා. හිනා වෙලා මෙහෙමත් කිව්වා.

“ඔන්න මං සර්ගේ රාජකාරිය ලේසි කළා. ඌ මාර මිනිහා සර්... කිව්වෙම නෑ. සර් දන්නවනේ, මගේ හැටි. හොඳ දෙක-තුන වදිනකොට දන්නෙ නෑ කිය-කියා හිටපු එකා යසට කිව්වා ‘ඌම තමයි රාමායණේ කළේ’ කියලා...
අන්න සර්, ඌ කූඩුවේ!”

98. වැඩි කැමැත්ත

“මහත්තයා, මං ඔබේ දුවව කසාද බැඳ ගන්න කැමතියි!” තරුණයා තම පෙම්වතියගේ පියාව හමුවී පැවසුවේය.

 “අපොයි ඔව්. ඒ වුණාට මං වැඩියම කැමති දුවට.”

“ඇත්තද? තමුසෙ මගේ නෝනවත් හම්බ වුණාද?”

“අපොයි ඔව්. ඒ වුණාට මං වැඩියම කැමති දුවට.”

පොතෙන් තව ඉතිරි කතන්දර දෙකයි. ටිකක් ඉඩ තියෙන නිසා හිතුණා මගේ පාමුල් පෙට්ටගමේ තියෙන පරණ කතාවක්, ඉස්පිල්ලක් පාපිල්ලක් වෙනස් නොකර ඉදිරිපත් කරන්න. මේ කතාව පළ වෙලා තිබුණේ 1993 මාර්තු හත් වෙනිදා ‘යුක්තිය’ පත්තරේ. ‘යුක්තිය’ පත්තරේ කතුතුමා සුනන්ද දේශප්‍රිය මහත්තයයි.
පස්සෙ-පස්සේ තරුවක් වුණේ එතුමාගේ සහෝදරයා මහින්ද දේශප්‍රිය මහත්තයායි. ඒ මැතිවරණ කොමසාරිස් ධුරයට පත් වුණාම.

මං දන්නා තරමට නං මේ කතාව ලිව්වේ DKR. ඩී.කේ.ආර්. හෙවත් රවීන්ද්‍ර චන්ද්‍රලාල් හෙවත් (ගුණසිරි කොළඹගේ මහත්තයා මාත් එක්ක කියූ විදිහට නම්) කඩවසම් හාදයා. ‘හිනා වෙන්න හිනා 1’ පොත් කවරයේ සිතුවම නොමිලේම ඇඳලා දුන්නෙත් ඩී.කේ.ආර්.
ඒ හාදයා දැන් ඇමෙරිකාවේ නිසයි, මං දන්නා දේවල් එයාගෙන්ම ඉන්න අහලා, තහවුරු කර ගන්න බැරි!    

මෙන්න අර කතන්දරේ:

‘බැලූ බැල්මට මේ කතාව පිළිගන්න පුළුවන් එකක් නොවෙන්න පුළුවන්. ඒත් අපේ ලොක්ක අනුරාධපුරේ ගිය වෙලාවේ හඳ ලංකාව වගේ වුණ කතාව, එතකොට අර මල් පූජා කරද්දි මල් වට්ටියට කරඬුවක් පිටින් ම ධාතු වැඩපු කතාව, කොළඹ හතේ ගෙදරකට දන්ත ධාතුවක් වැඩම කරපු කතාව වගේ ප්‍රාතිහාර්ය සිද්ධ වෙන කාලෙක මේ කතාව ගැන සැක හිතනව නං ඒක මහා පාප කර්මයක්.

මේ සෞභාග්‍යය විඳින්න තරං පිං පිරිලා නැති දේශද්‍රෝහී කාලකණ්ණිත්....

ඉහිං කනිං පෙරෙන්න කිරි උතුරපු මේ වගේ සෞභාග්‍ය සම්පන්න කාලයක් මහා වංශයෙවත් නැහැ. ඒත් ඉතිං සමහර ප්‍රදේශවල මේ සෞභාග්‍යය විඳින්න තරං පිං පිරිලා නැති දේශද්‍රෝහී කාලකණ්ණිත් නැතුවම නොවේ. උන්ගෙ කාලකණ්ණිකම ගැන කියන්න වෙන මොකුත් උදාහරණ අවශ්‍ය නැහැ. උං ඔක්කොම ‘අලිය’ට විරුද්ධයි. ඒක ම ඇති නොවැ.

මෙන්න මේ වගේ අවාසනාවන්තයෙකු ගෙ ඉහත දක්වපු පව පල දීලා ගෙදර හරියෙ කන්න කියලා කිසි දෙයක් තිබුණෙ නැති දවසක ඒ යෝදය බිලි පිත්තකුත් කර තියා ගෙන ගැඩවිල් පණුවෙකු ගෙ අඟලක විතර කෑල්ලක් බිලී කටුවෙ අමුන ගෙන ගම අද්දර තිබුණු වක්කලමක දාගෙන බිලී බානව.

මිරිදිය මසුන් මැරීමේ ආනන්තරීය පාප කර්මය අපේ මතු බුදු, පසේ බුදු වෙන්න පෙරුම් පුරණ මහණ උන්නාන්සෙලා ගෙ පතළ මහා කරුණාවට අහුවෙලා නීතියෙම් ම තහනම් කරල තියෙද්දිත් ආණ්ඩු විරෝධී මෝඩයො මේ වැඩේ කරනව.

පැය දෙකක් විතර ගත වුණත් කිසි ම මාළුවෙක් මේ ඇම ගිල්ලෙ නැහැ. කේන්තියෙ රතු කට්ට පනින්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දි ජපන් බට්ටෙක් කරුමෙට වගේ පණුවට කට ගැහුවා.

පණ ගැහෙන මාළුව ගෙදර අරගෙන ගිය අපේ මිත්‍රයා ඒක භාර්යාවට දීලා මේක උයල ගන්නැයි කීවා. කොහොම ද උයන්නෙ? ගෑනි කඩන් පැන්න.
මිරිසට හදනව. මිනිහ කිව්වා. මිරිස්? මිරිස් කීය ද? කිලෝ එකක් 140 යි. කරල් දෙකක්වත් ගේ හරියෙ නෑ. එහෙනං කිරට හදනවා. අපේ මිත්‍රය ගෙ ආඥාව.
කිරි? පොල් ගෙඩියක් කීයක් කියල ද හිතේ? ගෙඩියක් දොළහයි. බෑය තිස් පහට තියෙන තැනකින් ගෙනාවොත් කිරට උයල දෙන්නං.

දැං තමයි වැඩේ! වතුරට වැටිල කරණමකුත් ගහල ආයෙ උඩට ආපු මාළුවා....

අපේ මෑන්ට දැං නහුතෙට තද වෙලා. ‘සුචරිත ස්ටෝස්’ මුදලාලි ගෙ කඩේ නං බෑය තිස් පහට ඇති. ඒත් ඉතිං ඒක ගේන්න කොළඹ යන්න එපායැ. එහෙනං ඉතිං බැදලවත් ගන්නව.

බදින්න? පොල් තෙල් කඳුළක් දැක්ක කලක් මතක නෑ. බෝතලේ 50යි. බුදු පාන පත්තු කිරිල්ලත් දැං මාසෙක ඉඳල නවත්තල. අනේ අපේ මිනිහට මේ කිසි දෙයක ගනිච්චියක් නැහැනෙ. බිරිඳ එක දිගටම දෝස් මුරේ දානව.

අල්ලගෙන ආපු මාළුව උයා ගෙන කන්නවත් නැතිකම කියල තරහෙන් පිපිරි-පිපිරී මාළුවව අරගෙන තෝ හින්ද මම ගෑනිගෙනුත් බැණුම් ඇහුවා කියල මාළුවට බැණ බැණ ගෙදරින් එළියට බැස්ස අපේ යාළුව ආයේ අර වක්කලම ගාවට ගිහින් මාළුවව වතුරට දැම්මා.

දැං තමයි වැඩේ! වතුරට වැටිල කරණමකුත් ගහල ආයෙ උඩට ආපු මාළුවා වරල් නටවල කෑ ගහල ප්‍රේමදාසට ජය වේවා! කියල ආයෙ වතුර යටට ගියා.’

ඔන්න ඔයාලා හැම දෙනාටමත් ජයෙන් ජයම වේවා කියලා පතමින්, පොතේ අන්තිම කතන්දර දෙකත් කොටලා, ‘හිනා වෙන්න හිනා’ අවසාන post එකේ අවසානයට කුණ්ඩලිය යොදනවා!

99. අසමානකම

දේශපාලකයොත් නළුවොත් සමාන වෙති. මේ දෙපිරිසම රඟපාති.

ඒ අතර නළුවෝ ගැහැනු මාරු කරති.
දේශපාලකයෝ ගැහැනු පමණක් නොව පක්ෂද මාරු කරති!

100. මහජන ආධාරේ

පැහැරගෙන යෑම්... මරා දැමීම්... අතුරුදහන් වීම්... අරවා-මේවා කෙළවරක් නෑ. මානව හිමිකම් උල්ලංඝනය වීම් නිරන්තරයෙන්ම කෙරෙනවා කියලා දිගටම චෝදනා එල්ල වෙනවා.
මේවා මෙහෙම තියෙද්දීම ඔන්න එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයේ විශේෂ නියෝජිතයෙක් ශ්‍රී ලංකාවට ආවා, නිරීක්ෂණ චාරිකාවකට.

... ඇවිත් උන්නැහේ රට පුරා ඇවිද්දා.

ඇවිත් උන්නැහේ රට පුරා ඇවිද්දා.

එල්.ටී.ටී.ඊයෙන් කෙරෙන වැඩ, රජයෙන් කෙරෙන වැඩ, හමුදාවලින්- පොලීසියෙන් කෙරෙන වැඩ, පාතාලයෙන් කෙරෙන වැඩ වගේ හැම දෙයක් ගැනම හාරලා බලන්නයි උන්නැහේට ඕනෑ වුණේ!

ඔන්න මේ මනුස්සයා නුවර ගිහින් අස්ගිරි- මල්වතු අනුනායක හාමුදුරුවරුන් වහන්සේලාත් හම්බ වෙලා, ආපහු එනවා කොළඹට.
කඩවත පහු වුණා විතරයි, මාර ට්‍රැෆික් එකක්!

පාර පුරාම වාහන තදබදේ... විනාඩි ගණනකටවත් අඟලක් නොයන තරමට වාහන තදබදේ.
දැන් ඉතිං මොනා කරන්නද? මනුස්සයත් වාහනේ ඇතුළේමයි. හොඳ වෙලාවට ඒක ඒ.සී කරපු වාහනයක්... නැතිනං තැම්බිලා මැරෙන්නයි වෙන්නේ, මේ දවස්වල කොළඹ රස්නෙට.

කොහොමින් කොහොමින් හරි ඉබි ගමනින් වාහනේ ටික-ටික ඉස්සරහට ඇදෙනවා. ඔන්න අර මනුස්සයට පෙනෙනවා, වාහන තදබදේට හේතුව.
පාර පුරාම, හැම වාහනයක් ළඟටම යමින් කව්දෝ කට්ටියක් මොන-මොනවදෝ කරනවා. දැන් මේ විදේශිකයාටත් මේක මහ පුදුමයක්...
මිනිහත් නොඉවසිල්ලෙන් බලං හිටියා, අර මිනිස්සු එයාලගේ වාහනේ ළඟටත් එනකල්.

“ගුඩ් ඊවිනින් සර්!” මිනිහෙක් බොහොම ආචාරශීලීව කිව්වා.

“ගුඩ් ඊවිනින්! මොකද මේ තදබදේ?” විදේශිකයා ඇහුවා, හැබැයි ඉංග්‍රීසියෙන්. එතනට ආපු මනුස්සයත් හොඳට කඩුව දාන කෙනෙක්.

“ඇයි, සර්ට තවම ආරංචි  නැද්ද?” මිනිහා පුදුම වෙලා ඇහුවා.

“මොනවද ආරංචි වෙන්නේ.... මොනවද වෙලා තියෙන්නේ?”

“හරි වැඩේනේ සර්! එල්.ටී.ටී.ඊ එකෙන් අපේ ජනාධිපතිතුමාවයි, විපක්ෂ නායකතුමාවයි, ජේ.වී.පී. නායකතුමාවයි තුන් දෙනාම ප්‍රාණ ඇපේට අරං...”

රටටම බලපාන ප්‍රශ්නනේ සර්....

“ඕ මයි ගෝඩ්! ඉතිං... ඉතිං..” විදේශිකයා ඇහුවා.

“එල්.ටී.ටී.ඊ එකෙන් කියනවලු රුපියල් බිලියන දාහක් දුන්නේ නැතිනං මේ තුන් දෙනාම  පෙට්‍රල් දාලා පණ පිටින් පුච්චලා මරනවා කියලා.”

“ඉතිං?”

“ලංකාව පුරාම මිනිස්සු පට ගාලා ඔර්ගනයිස් වෙලා දැන් ආධාර එකතු කරනවා.... රටටම බලපාන ප්‍රශ්නයක්නේ සර්....
සර්ගේ කන්ට්‍රිබියුෂන් එකත් අපිට ගොඩක් වටිනවා...”

විදේශිකයා පොඩ්ඩක් කල්පනා කළා.
“හරි දැන් කීයක් විතර එකතු වෙලාද?” එයා අර මනුස්සයගෙන් ඇහුවා.

“කීයක් විතර?
සර්ට පයිත්තියන්ද... දැනටමත් පෙට්‍රල් බවුසර් ගාණක් ආධාර හම්බ වෙලා තියෙන්නේ, තුන් දෙනාව පුච්චන්න.” ආධාර එකතු කරන්නා කිව්වා෴