හිනා වෙන්න හිනා - දහවෙනි කොටස

කොහොමද, ඒ කාලේ ගිනි කිරිල්ලියෝ! (1960 foto එකකි.)

කාර් එකෙන් ලස්සන මැදි වියේ ගෑනු කෙනෙකුයි, ගිනි කිරිල්ලී වගේ ළමිස්සියෙකුයි බැස්සා. එයාලා හිනා වීගෙනම ශාලාවට ආවා.

හිනා වෙවී  හිටි යාළුවා එක සැරයක් අසුර ගහලා හිනා වෙලා, ආඩම්බරෙන් මිත්‍රයා දිහාව බැලුවා.
මිත්‍රයා ඊටත් වඩා ආඩම්බරෙන් දෙපාරක්ම අසුර ගැහුවා. ඒ සද්දෙ ඇහුණු ගමන්ම හුළං බැහැපු හිනා වෙවී හිටිය යාළුවා, අනෙකාගේ කණට කෙඳිරුවා. 

“ඈ බං.... උඹ එහෙනං මගෙ ගෑනිවයි දුවවයි දෙන්නමත් පාස් කරලා!”

එහෙමයි මං වහන්සේ ‘නවවෙනි පෝස්ටුවෙන්’ මේ දහවෙනි පෝස්ටුවට පොතේ කතන්දර කීම ‘පාස්’ කළේ. විස්තර පස්සේ කියන්න බැරි යැයි! මෙන්න එහෙනම් පොතට....

68. මට ඇහුණේ වැරදියට

“ඔබලාගෙන් කී දෙනෙකු ගෝස්ට්ලා* විශ්වාස කරනවද? කෝ බලන්න..... එහෙම විශ්වාස කරන අය අත උස්සන්න බලන්න.” දේශකයා සභා ශාලාව දෙස තියුණු බැල්මක් හෙළා විමසුවේය.

ශාලාවේ පිරීතිරී සිටි සෙනඟ අතරින් හරි අඩක්ම පාහේ අත් එසවූහ.

“හොඳයි, ඇත්තටම ගෝස්ට්ලාව දැකපු අය- දැකලා තියෙන අය කරුණාකරලා අත් උස්සනවද දැන්....”

එවර කලින්ට වඩා අඩු ගණනක් අත් එසවූහ.

“තැන්කියු! දැන්..... ගෝස්ට්ලව අල්ලපු අය, ස්පර්ශ කරපු අය කරුණාකරලා අත් ඔසවලා පෙන්නනවද?” දේශකයාගේ ඒ ඉල්ලීමට ප්‍රතිචාර ලැබුණේ තුන්-හතර දෙනෙකුගෙන් පමණි.

“ඕ... සොරි! මට ඇහුණේ ගෝට් කියනවා කියලයි.”

“බොහොම ස්තුතියි... ඔබලාගෙන් කවුරු හරි ගෝස්ට්ලාත් සමඟ ලිංගික සම්බන්ධකමක්- යම් ආකාරයක හරි ලිංගික සම්බන්ධකමක් පවත්වලා තියෙනවද?”

ඒ ප්‍රශ්නයත් සමඟම ශාලාවේ පැතිර ගියේ දැඩි නිහඬ බවකි. විනාඩියක් දෙකක් ගතවී යත්ම ශාලාවේ ඈත කෙළවරින් එක අතක් පමණක් එසවිණි.

හීන්දෑරි, කිසිසේත්ම ප්‍රියජනක නොවන පෙනුමක් ඇති, වියළි දර ඉපලක් වන් කාන්තාවක් අත ඔසොවාගෙන හිටියාය.

දේශකයා ශාලාවේ මැදට ගොස්, එම කාන්තාව ඇමතුවේය. හැම දෙනාගේම නෙත් ඇය දෙසට යොමුව තිබුණු බැවින් ඈ බිමටම යොමු කරගත් නෙත් ඇතිව සිටියාය.

“මේ ගැන ප්‍රසිද්ධියේ... මේ ශාලාවේදී පැවසීමට ඔබ කිසිසේත්ම බිය විය යුතු නෑ. අපි හැම දෙනාම මෙවැනි අද්භූත- අස්වාභාවික දේවල් පිළිබඳ උනන්දුවක් දක්වන අය. දැන් ඉතිං... මම ඔබතුමීගෙන් අහන්නේ ඔබ ගෝස්ට් කෙනෙක් සමඟ ලිංගික ඇසුරක් පැවැත්වූවාද කියලයි!”

ඇය තිගැස්සී අත පහතට දැම්මේ මෙසේ කියමිනි.

“ඕ... සොරි! මට ඇහුණේ ඔබ ගෝට්** කියනවා කියලයි.”

------------
*- Ghost - ගෝස්ට් = අවතාර
**- Goat - ගෝට් = එළුවා

69. පටන් ගන්නා තැන

වයස්ගත රජතුමා අභාවප්‍රාප්ත වූයෙන් ඔහුගේ තරුණ පුත් කුමරාට ඔටුනු පලඳවා රජකමට පත් කර ගැනුණි. ඒ සමඟම රටත්, රාජ්‍යයත්, පිය රජතුමා සතුව තිබුණු වස්තුව හා අන්තඃපුරයත් අලුත් රජතුමාටම හිමි විය.

මෞලි මංගල්‍යය අවසන් වූ වහාම නව රජතුමා පුරෝහිතයාට මෙසේ කීවේය.

“මම කරන්න ඕනෑ දේ නොදන්නවා නෙවෙයි.... ඒත් මට තේරෙන්නෙ නෑ, කාගෙන් පටන් ගන්නද කියලා!”

කොතැනින් පටන් ගන්නද කියලා ඔයාලට හිතෙයි...

කාගෙන් පටන් ගන්නද නෙවෙයි, කොතැනින් පටන් ගන්නද කියලා ඔයාලට හිතෙයි අන්තර්ජාලයේ තියෙන යාන්ස් ටික වුණත් හොයලා බලන්න ගියොත්. ඒ තරමට බඩු!

ඉඩක් ලැබෙන හැම වෙලාවකම මං අනෙක් අයගේ නිර්මාණ කියවලා රස විඳිනවා. ඒකෙන් මගේ මනස නං උද්දීපනය වෙනවා.

ළඟදී දවසක බොග දමන මගේ හිතවතෙක් දුරකතනයෙන් මට කතා කළා. ‘යොමු වෙලා වැරදි අංකයක්’ එහෙම නෙවෙයි, හොඳේ! 
“මොකෝ හුඟ කාලෙකින්ම මොකුත් ලිව්වේ නැත්තේ?”

“ඒක නේන්නං නිමල් අයියේ.... මේ දවස්වල ලියන්න දෙයක් හිතට එන්නෙ නැහැනෙ. කම්මැලිත් එක්ක...”

ඉතිං ඊළඟ විනාඩි කීපය තිස්සේ, මේ කියන ‘බක පණ්ඩි උන්නාන්සේ’ අර හිතවතාට උපදෙස් මාලාවක්ම දුන්නේය. මට වැය වුණේ විනාඩි කීපයක් හා ඇට නැති දිව හෙළවීමෙදී දැවී යන කැලරි ටිකක් විතරය. අර අහිංසක හිතවතාගෙන් නං සල්ලිත් වියදම් වුණේය- ටෙලිෆෝන් ගාස්තු!

මං එයාට කිව්වේ මගේ විදිහය.
එයාටත් ඒවා කරන්න කියලා කිව්වේ නැත. I provide, You decide තියරියට මං හරිම කැමති නිසාය, එහෙම කළේ.

“මට තියෙන ප්‍රශ්නේ ලියන්න දේවල් වැඩිකම.... වටපිට බලන ගානේ කොච්චර දේවල් පේනවද? අනෙක ප්‍රවෘත්ති... අනිත් අය ලියන-කියන දේවල් අහන-බලන-කියවනකොට... ideaස් කොච්චර හිතට එනවද?” මම කීවෙමි. “... අනෙක film එකක්, drama එකක් බලද්දී වුණත් එහෙමයි....”

“ඔයාට ඔව්වට වෙලාවක් තියෙනවද නිමල් අයියේ?”

ඔයාගෙ කලිසම ඇතුලේ තියෙන, මගේ සාරිය ඇතුලේ නැති දේ මොකද්ද?

“වෙලාව හොයා ගන්න පුළුවන් මනුස්සයෝ, ඕනිකමක් තියේ නං.... අනෙක කාටවත් කරන දෙයක් නෙවෙයිනේ, මගේ සතුටට- මගේම හොඳට කර ගන්න වැඩක්නේ!” මට කියැවිණි.

‘ජෙනරාල්ගේ ආතල්’ අඩවියෙන් එහෙම කියවූ අපූරු යාන් එකක් මෙතනට ඔබන්නේ, එහාටත් ගිහින් බලන්නැයි ආරාධනා කරමිනි. පෙනෙන විදිහට නම් ඒ blog රචකයාටත් ‘බැරිබැරියා’ ලෙඩේ හැදිලා වගෙය.
මේ උපුටනය 2014 ජනවාරි 24 වෙනිදා පළවුණු ලිපියකිනි.

ඇම්ඩා - 1 වසරේදී

1ක වසරේ ඉන්න ඇම්ඩාගෙන් පන්ති භාර ගුරුතුමියට පුදුම වදේලු. ඒ නිසාම ගුරුතුමී ඇම්ඩාව විදුහල්පති තුමා හමුවට අරන් ගිහින්. එතකොට ඇති වුනු දෙබස තමයි මේ...

විදුහල්පති: මොකද ලමයා මිස්ට කරදර කරනව කියන්නේ?...
ඇම්ඩා: අපේ අක්කා ඉන්නේ 3 වසරේ, ඒ වුනාට මට ෂුවර් එයාට වඩා මගේ මොලේ වැඩි කියලා.

විදුහල්පති: හරි, එහෙනම් මම ඔය ලමයගෙන් දැන් ප්‍රශ්න ටිකක් අහනවා. ඒවා ඔක්කෝටම හරියට උත්තර දුන්නොත් ඔයාවත් අපි 3 වසරට මාරු කරනවා. කැමතිද?
ඇම්ඩා: හරි, මම කැමතියි.

විදුහල්පති: 3x3 කීයද?
ඇම්ඩා: 9.

විදුහල්පති: 6x6 කීයද?
ඇම්ඩා: 36.
විදුහල්පති: මම හිතන්නේ මේ ලමයට 3 වසරේ ඉගෙනුම ලබන්න දැනුම ඇති මිස්. මෙයාව අපි 3 වසරට මාරු කරමු.

එක එක ප්‍රමාණ වලින් තියෙනවා.....

ගුරුතුමී: හ්ම්, ඒත් සර් අවසර දෙනව නම් මම කැමති මේ ලමයගෙන් තව ප්‍රශ්න ටිකක් අහන්න. කමක් නෑ නේද?

විදුහල්පති: අහන්න අහන්න, කිසිම ප්‍රශ්නයක් නෑ.

ගුරුතුමී: එළදෙනකට 4ක් තියෙන මට 2ක් තියෙන දේ මොකද්ද?
ඇම්ඩා: කකුල්.

ගුරුතුමී: ඔයාගෙ කලිසම ඇතුලේ තියෙන, මගේ සාරිය ඇතුලේ නැති දේ මොකද්ද?
ඇම්ඩා: සාක්කු.

ගුරුතුමී: පිරිමි අය හිටගෙන කරන, ගැහැණු අය වාඩි වෙලා කරන, බල්ලෝ කකුල් 3න් කරන දේ මොකද්ද?
(විදුහල්පති තුමා දෑස් ලොකු කර බලා සිටී...)
ඇම්ඩා: අතට අත දීම.

ගුරුතුමී: හරි මම දැන් තේරවිලි කිහිපයක් අහන්නම්, සූදානම්ද?
ඇම්ඩා: සූදානම්.

ගුරුතුමී: ඔයාගේ ඇඟිල්ලක් මා තුලට යනවා. ඒත් ඔයාට ඇති වුනාම ඔයා මාව ඇඟිල්ලෙන් ඉවත් කරගන්නවා. මම කවුද?
ඇම්ඩා: කසාද මුද්ද.

ගුරුතුමී: මම එක එක ප්‍රමාණ වලින් තියෙනවා, මම ලෙඩ වුනාම මගෙන් දියරයක් ශ්‍රාවය වෙනවා. මම කවුද?ඇම්ඩා: නහය.

ගුරුතුමී: F අකුරෙන් පටන් ගන්න K අකුරෙන් අවසන් වන ගොඩාක් උණුසුම අන්තර්ගත දේ කුමක්ද?
ඇම්ඩා: Firework.

අම්මෝ ඇති යන්තම්. (ජෝජ් කීට් මහතාගේ චිත්‍රයකිනි.)

ගුරුතුමී: F අකුරෙන් පටන් ගන්න K අකුරෙන් අවසන් වන මේ දේ ඔයාට ලැබුනේ නැතොත් අත පාවිච්චි කරන්න සිදු වෙනවා.

ඇම්ඩා: Fork.

ගුරුතුමී: ඔබටත් 1ක් තියෙනවා, විදුහල්පති තුමාටත් 1ක් තියෙනවා. පාප් වහන්සේ තමන්ගේ 1ක පාවිච්චි කරන්නේ නෑලු. විවාහවෙන කාන්තාවන්ටද 1ක් ලැබේවි. ඒ මොකද්ද?
ඇම්ඩා: වාසගම.

ගුරුතුමී: මිනිසා සතු මෙහි කිසිම අස්ථියක් නෑ. නමුත් විශාල ප්‍රමාණයක් නහර තියෙනවා. ආදරය කරන්න මේක නැතුව බෑ. ඒ මොකද්ද?

ඇම්ඩා: හදවත.

ගුරුතුමී: හරි සර්, මමත් ප්‍රශ්න අහල අවසානයි.

විදුහල්පති: අම්මෝ ඇති යන්තම්. අන්තිම ප්‍රශ්න 10ටම මම හිතපු උත්තරත් වැරදී. මේ ලමයව 3 වසරට නෙවෙයි, විශ්ව විද්‍යාලයට මම නිර්දේශ කරල අදම ලිව්මක් ලියනවා...

(ඇම්ඩාගේ එකේ පන්තියේ කතා වස්තුව එහෙන් මෙහෙන් උපුටා ගන්නා ලදී...) genaral

ඇම්ඩාගේ කතා සීරීස් එකක් ඒ කාලේ හැම තැනකදීම වගේ කියවුණා. මේ කියන්ඩ යන කතන්දරෙත් බොහෝඕඕඕඕඕම පොරසිද්ද වෙච්චි එකක්!

70. ආර්යාවගේ පිම්ම

ඔන්න එක ආර්යාවක් හිටියා. එයාට ‘ආර්යා’ පට්ටම හම්බ වුණේ එතුමියගේ ස්වාමි පුරුෂයා හින්දයි. ඒ වුණාට ආරියාව නිතරෝම බැලුවේ ඔක්කොටම වැඩියෙන් එයා ඉස්මතු වෙන්නයි. ඒ හින්දා ඉඳ-හිටලා හොඳ-හොඳ දේවල් වුණා. මේකත් එහෙම සංගදියක්.

ආර්යාවත් එක්කං ගිහිං වෙල් යාය පෙන්නන වැඩේ.....

දවසක් දා මෙයා ඈත පළාතකට ගියාම, එහෙ අලුතෙන්ම අස්වද්දපු වෙල් යායක සිරි නරඹන්නට ආර්යාවට සිතක් පහළ වුණා. ආර්යාවත් එක්කං ගිහිං වෙල් යාය පෙන්නන වැඩේ වයසක ගොවි මහත්තැන් කෙනෙකුටයි පැවරුණේ.

මේ ගොවි මහත්තයට ආර්යාවගේ බොරු සෝබන අරහං!

ඒත් ඉතිං පැවරුණු රාජකාරිය කරන්නත් එපැයි. ඔන්න ආර්යාවත් අඬ ගහගෙන වෙල් යායේ ඇවිදිනවා.

තවම පැලපත ගොයම!
ඒ සන්දියේදී ගොයම් පැලවලට වතුර ඕනැනේ... ලියැදිවලත් වතුර බැඳලා. ඔව්වා බල-බලා යද්දිං වෙල් යායේ කෙළවරක නියරේ, වක්කඩක් ළඟට ආවා. වක්කඩ කියන්නේ වතුර ගලාගෙන යන තැනක්නේ.... එතැන වටේ ටික වෙන්න මඩ වෙලත් තිබුණා.

“නෝනා... මෙතනිං යන්න නං වක්කඩට බහින්න වෙනවා... එතකොට මඩත් ගෑවෙයි!” ගොවි මහත්තයා කිව්වා.
ඒක ඇහුණු ගමන්ම ආරියාවට මළ පැන්නා.

“නෝනා? තමුසෙගෙ හිතේ මම ලංසි ගෑනියෙක් හරි, සුද්දියෙක් හරි කියලද? එක්කෝ නෝනා හාමු කියල කියනවා.... නැත්තං මට මැඩම් කියලා කියනවා.... හරිද?” ආර්යාව තරහෙන් කිව්වා.
ගොවි මහත්තයත් ‘එහෙමයි, නෝනා හාමු!’ කියලා බොහොම ගවුරව- පුරස්පරව කිව්වා.

දැන් ආර්යාවට සන්තෝසයි! සන්තෝසේ පිටම ආර්යාවගෙ සිරි මුඛයත් ඇරුණා.... ඔන්න දැන් වචන ගලනවා!

එහ්...හෙනං නෝනාාාාා හාාාාමුට මේ වක්කඩෙන් පනින එක කජු කනවා වගේ....

“දැන් මෙහෙම හිටියට ඒ කාලේ මං හොඳට දුවල- පැනල සෙල්ලම් කරපු කෙනෙක්... හයි ජම්ප්- ලෝන් ජම්ප්- ටෙනිස්- බැඩ්මින්ටන්... ඒ වගේම තමයි, සිංදු කියන්න... කතා පවත්වන්න....”

වක්කඩ ළඟ ඉඳගෙන ආර්යාව පම්පෝරිය ඇද බානවා. යාන්තං ඉස්පාසුවක් ලැබුණු ගමන්ම ගොවි මහත්තයා කට ඇරියා.

“එහ්...හෙනං නෝනාාාාා හාාාාමුට මේ වක්කඩෙන් පනින එක කජු කනවා වගේ වෙයි නොවැ. අපට නං ඉතිං, මඩ ගොඩේ බැහැලා ගිහිනුත් පුරුදුයිනෙ.”

“අයියෝ... මේකෙන් පනින එක සිම්පල්නේ....”
ආර්යාව අභියෝගය බාර අරං, ටිකාක් ආපස්සට ගියා.

මේ ටික අකුරු කරද්දී නං මගේ වටෙන්ම මැවි-මැවී පෙනෙන්න ගත්තේ බඩල්කුඹුරේ, පරෙයියන් ඇල්ල. ජොකා පිටින් එක කිහිල්ලක කුඩේකුයි, අනෙක් කිහිල්ලේ ඇඳුම් වගයක් දමාපු සිලි-සිලි බෑගයකුයි ගහගෙන- නිමල් දිසානායක මොට්ටයා එදා පැනපු පැනිල්ල!
පිම්ම වරද්දාගෙන මැණික් ගඟට වැටිලා, වම් උරහිසෙන් අතත් පන්නා ගත්තු හැටි.
අමතක නං හරි- කියවලා නැතිනං හරි, මේ පාර දිගේ ගිහින්- ‘ඇල්ලට පරෙයියන් බිල්ලට ඩිංගෙන්’ කියවන්නකො, මගේ අමනකම!

“හෝව්! හෝව්!! නෝනා හාමු, කොයිකටත් සූදානං ශරීරෙ කියලා මං එහා පැත්තට ගෙහුං ඉන්නං....” එහෙම කියලා ගොවි මහත්තයා ඔන්න වක්කඩට උඩින් පැනලා, එහා පැත්තට ගිහින් බලාගෙන ඉන්නවා.

අනේ අයියයි, නංගියි දෙන්නම පරෙයියන් ඇල්ලට බිලි වෙලා.

ආර්යාව එදා ඇඳලා හිටියේ ලුංගියකුයි, ඒකටම ගැළපෙන බ්ලවුස් එකකුයි. ඔන්න දැන් ලුංගියෙ දෙපැත්තෙන් කෙටි කරලා අල්ලාගෙන, දුවගෙන ඇවිත් වක්කඩෙන් පනින්න ආර්යාව කුරුමාණං අල්ලනවා.

ගොවි මහත්තයත් බොහොම ඕනිකමෙන් බලං ඉන්නවා.

‘වන්... ටූ.. ත්‍රී....’ කියලා තමුන්ම කියාගෙන ආර්යාව පුළුවන් තරම් වෙර අරං දුවගෙන ආවා... ඇවිත් වක්කඩට උඩින් පැන්නා!
ජංජාලයයි!!!
ඔය වෙලාවේම තරමක් සැර හුළං පාරක් හමාගෙන ආවා. ආරියාවගේ ඉලක්කය හරි ගියාට මොකද, ලුංගියට හුළං බදලා ඒක උඩ ගියා- ආර්යාව හීනෙකින්වත් නොහිතපු විදිහට.

ගොවි මහත්තයට කලබලේට ඇස්දෙක වහ ගන්නත් අමතක වුණා.
ඒ වගේමයි, පුංචි තරහකුත් හිතේ තියෙනවනෙ... ඒ හින්දම ටිකක් කැත හිනාවකින් නෝනා හාමුට සංග්‍රහ කළා.
ආර්යාවටත් දැන් දැනගන්න ඕනෑ, ගොවි මහත්තයා වෙච්චි සිද්ධිය ඔක්කොම දැක ගත්තද කියලා. ඒ නිසාම ආර්යාව මෙහෙම ඇහුවා.

“කොහොමද මගෙ පිම්ම?”

ගොවි මහත්තයා බොහොම අහිංසක තාලෙට අත්දෙක එකතු කරලා, ඔළුව නවලා මෙහෙම කිව්වා.

“අනේ නෝනා හාමු, අපි මේ පළාත්වලදී නං ඕකට කියන්නේ ‘පිම්ම’ නෙවෙයි xම්x* කියලයි!”
---------
*-ගැමි වහරේ ස්ත්‍රී ලිංගය හඳුන්වන ඒ වචනය ශබ්ද කෙරෙනුයේ ‘පිම්ම’ වචනයට බෙහෙවින් සමානවය.

සසර සරනා තාක් කල් මේ වගේ....

ඉරණමක හැටි! මෙතනට එනතුරු අකුරු කරලා ඉවර කළේ ඊයේ රෑ. ඒ කියන්නේ 2021 අගෝස්තු 3 වෙනිදා රෑ.

අද 4 වෙනිදා. පුරුදු විදිහටම උදෙන් ප්‍රවෘත්ති අඩවි බලාගෙන යද්දී හිත කඩා වැටුණා.
අගෝස්තු පළමුවෙනිදා පරෙයියන් ඇල්ල බලන්නට ගිය ඔක්කම්පිටියේ කණ්ඩායමක හිටි ගයාශානි ගජවීර (23) මෙනෙවියගේ පය ලිස්සලා ඇල්ලට වැටිලා. එයාව බේරා ගන්න හිතාගෙන ගයාශානිගේ අයියා; සුරාජ් මධුශංඛ ගජවීර (30) තරුණයාත් එතැනට පැනලා.

අනේ අයියයි, නංගියි දෙන්නම පරෙයියන් ඇල්ලට බිලි වෙලා. සුරාජ් මේ මාසේ 18 වෙනිදා විවාහ වෙන්න සූදානමින් ඉඳලා තියෙන්නෙත්. 

මේ අවුරුද්දේ අප්‍රේල් මාසයෙයි, 1999 අප්‍රේල් තරම් ඈත කාලෙක පරෙයියන් ඇල්ලේදී මං මැරෙන්න ගිය හැටි නිදිගෙ පංච තන්තරේට ලිව්වේ. එදා මං නං බේරුණා... ඒත් මෙයාලා.... 

සසර සරනා තාක් කල් මේ වගේ අවාසනාවන්ත ඉරණමකට ගොදුරු නොවෙන්නයි කියලා මං ඔවුන් වෙනුවෙන් ප්‍රාර්ථනා කළා.
ඒ වගේම සංචාරවලදී හරිම පරෙස්සමින් විනෝද වෙන්නයි කියලා කාට-කාටත් ආයෙම සිහිපත් කරවනවා.
ඔයාලාත් ඒ සද්කාර්යයට දායක වෙනවා නේද?

71. හොඳම තෑග්ග

“මේ සැරේ නත්තලට තමුසෙට මොනවද හම්බ වුණේ?” චන්ද්‍රසිරි තම මිතුරාගෙන් ඇසුවේය.

“වටිනාම තෑග්ගක්!” විපුල කීවේය.

“මොකද්ද ඔච්චරම වටිනා තෑග්ග?” කුතුහලයෙන් පිරුණු චන්ද්‍රසිරි නැවතත් ඇසුවේය.

“නළාවක්!”

“අයියෝ... නළාවක් ඔච්චර වටිනවයැ?” චන්ද්‍රසිරි විපුලට කීවේ ඔලොක්කුවට මෙනි.

මට රුපියල් පහක් ගානේ දෙනවා ‘අදත් නළාව පිඹින්නේ නැතිව හිටපං පුතේ’ කියලා!

“මොකද නැත්තේ? අපේ අම්මා දැන් හැමදාම උදේට උදේට මට රුපියල් පහක් ගානේ දෙනවා ‘අදත් නළාව පිඹින්නේ නැතිව හිටපං පුතේ’ කියලා!”

72. මමත් එහෙමයි!

බර්නාඩ් ෂෝ උගතෙකි; වියතෙකි; ඉතා ප්‍රසිද්ධ අයෙකි.

ඉතා ධනවත් කාන්තාවක් ඔහු හමු වීමේ ආශාවෙන් යුතුව සිටියාය. ආඩම්බරකාරියකද වූ ඇය බර්නාඩ් ෂෝ වෙත මෙසේ ලියා යැව්වාය.

‘ප්‍රිය මහතාණෙනි! .... මැතිණිය ලබන ඉරිදා සවස තුනත් හයත් අතර තම නිවසේ රැඳී සිටින බව මහත් සතුටින් ඔබට දන්වා සිටින්නීය.’

බර්නාඩ් ෂෝ එම ලිපියේම යටින් එක වැකියක් ලියා, එය ආපසු යැව්වේය.

‘බර්නාඩ් ෂෝ ද එසේම සිටිනු ඇත.’

73. හැදිච්චි  බෑණා

“මොකද මචං අද හරිම ජොලි මූඩ් එකකින්. උඹට ලොතරැයියක් ඇදුණ වගෙයිනෙ.”
ජෙරාඩ් ඩන්කන්ගෙන් ඇහුවා. දෙන්නා අඹ යහළුවෝ.

“ලොතරැයියක්? ඊට එහා මචං.... අද මම අනූනමයෙන් බේරුණා. අම්මෝ! මතක් වෙනකොටත් ඇඟේ මයිල් කෙළින් වෙනවා....” ඩන්කන් කිව්වා. “...මාර ලක් එක!”

ජෙරාඩ්ටත් ඕනි වුණා වෙච්චි දේ දැනගන්න.

“උඹ දන්නවනේ මචං මගේ ගර්ල් ෆ්‍රෙන්ඩ්... මොනිකා. ඒකිගෙ නංගී ජෙසිකාත් නියම කෑල්ල මචං....”

“මං දැකල තියෙනවා. මාර සෙක්සි ලුක් එකක් බං ඒකිට තියෙන්නේ....” ජෙරාඩ් යහළුවාට උඩ-ගෙඩි දුන්නා.

“ඒකනෙ..! දැන් ටික දවසක ඉඳලා මං මොනිකව හම්බ වෙන්න ගෙදරට යනකොට මෙන්න ජෙසිකාත් ඇහැ දෙනවා. එහෙන් බලනවා... මෙහෙන් බලනවා... මට පේන්න තොල් ලෙවකනවා... වැඩ කෝටියයි!”

“උඹේ බොක්කෙ පින මචං.... ඉතිං, ඉතිං..”

“අද උදේ මං එහාට යනකොට මෙන්න ජෙසිකා කොටට-කොටේ සායක් ඇඳගෙන සෙටියෙ හාන්සි වෙලා ඉන්නවා. බ්ලවුස් එකත් හොඳටම කොටයි... ඇඟෙන් තුන් කාලක්ම එළියෙ...”

“ඒකි විතරද මචං හිටියේ?” ජෙරාඩ් ඩන්කන්ගෙන් ඇහුවා.

“අද ගෙදර කවුරුවත්ම නෑ- කියල ජෙසිකා මාව දැකපු ගමන්ම කිව්වා!”

“යකෝ, අපිට නැහැනෙ ඔහොම චාන්ස් වදින්නේ... ඉත්තිං...?”

“ඒ විතරක් නෙවෙයි, මචං. ඒකි මට අඬ ගැහුවනෙ, ඒකිගෙ බෙඩ් රූම් එකට යන්නත්....”

සනා වගේ හැදිච්චි බෝයි කෙනෙක්ව හම්බ වෙන්න...

“ඉතිං උඹත් ගියා?”

“පිස්සුද බං... මං ටක් ගාලා හැරිලා කාර් එක ළඟට දිව්වා. කාර් එකේ දොර අරින්න හම්බ වුණේ නෑ, මෙන්න මොනිකගෙ මමීයි, ඩැඩීයි ගේ ඇතුළෙම ඉඳලා එළියට දුවගෙන එනවා... මාව ෆුල් හොල්මන්!”

“න් න් න් නෑ!”

“ඒකනෙ කියන්නේ මචං.... උන් දෙන්නා දුවගෙන ඇවිත් මාව බදාගෙන ඉඹ ගත්තා....” ඩන්කන් කියාගෙන ගියා.

“... අනේ සනා! අපේ මොනිකා හරීම ලකී ගර්ල් කෙනෙක්... සනා වගේ හැදිච්චි බෝයි කෙනෙක්ව හම්බ වෙන්න... කිය-කියා උන් මාව නග්ගලම තිබ්බා... මාත් ඉතිං ඒ විදිහටම ඇක්ට් කළා.”

ජෙරාඩ්ට දැන් නං වැඩේ පැටලුණා වගෙයි.

“ඇයි බං, උඹේ හැදිච්චිකම හින්දම නේද අරකි පැනල දෙන්න හදද්දී, කාර් එකට දුවල ආවේ?”

“මොන හැදිච්චිකමක්ද මචං.... මගේ සාක්කුවේ එවෙලෙ එෆ්.එල්.* එකක් තිබුණෙ නෑ. ඒවා තිබුණෙ කාර් එකේ කබි හෝල් එක ඇතුළේ... ඒකක් ගන්නයි මම කාර් එකට දිව්වේ!”

--------
*එෆ්.එල්. එකක් - කොන්ඩමයක් (ලිංගේන්ද්‍රියට පලඳින රබර් කොපුවක්)

හොඳ තැනකින් නෙවෙයි අද පෝස්ටුව නවත්තන්න වුණේ.... ඒත්, මේ ඇති නේද අදට?