හිනා වෙන්න හිනා - දොළොස්වෙනි කොටස

හිනා වෙන එක නිරෝගීකම ඇති කරවන හින්දා….

බෑ බෑ බෑ. මේ වැඩේ කරන්ඩ බෑ. WhatsApp කතාවලට හිනාවෙන බව දැනගත්තු ගමන් මෙන්න බොලේ තව-තව කතා එවනවා, හිටු කියලා.

හිනා වෙන එක නිරෝගීකම ඇති කරවන හින්දා මාවත් හිනස්සන්න වෙන්නැති.... ඒ මාර්ගෙන් මාව දීඝායු කෙනෙකු කරවන්න හිතනවා වෙන්නත් ඇති. ගොඩාක් යහළු-යෙහෙළියන් හිතවතුන්-හිතවතියන් මට කියන්නෙත්, දැන්ම මැරෙන්න එපා කියලනෙ! එහෙමත් නැත්තං....
මාත් මොබයිල් ෆෝන් එකක් ගන්න කැමති වෙයි කියලා හිතාගෙනවත්ද?

මොක වුණත්, හිතවත් එක්කෙනෙකු එවපු මේ කතාව නං මගේ විදිහට- චුට්ටක් වෙනස් කරලා නැවත ලියලයි, ඔයාලට දෙන්නේ.

ඒකට අමනාප නැහැ නේද?

‘රජ්ජුරුවෝ මාළිගාවෙ සඳලු තලයට වෙලා සක්මන් කරමින් ඉන්න වෙලාවේ වීදිය දිහාවෙන් සද්දයක් ඇහුණා.
“ලාබයි ඇපල්! ලාබයි ඇපල්!! හා, හා, ලාබයි ඇපල්, එන්න එන්න. ගන්න, ගන්න! රසාාාාාායි ඇපල්! වසවිස නෑ... රසායනික පෝර දාලා නෑ. බේත් ගහලා නෑ... කාබනික පෝර දාලා වවාපු අලුත් ඇපල්.”

රජ්ජුරුවොත් සීමැදුරු කවුළුව ළඟට ගිහින් වීදිය දිහාවට එබුණා.

අම්මට සිරි!
ඇපල් කරත්තයක්! කරත්තේ වටේම මිනිස්සු... පොදි කකා වසවිස නැති ඇපල් ගන්නවා.

ඒ කොදෙව්වේ මිනිසුන්ගේ ජාතික පුරුද්දක් තමයි….

ඒ කොදෙව්වේ මිනිසුන්ගේ ජාතික පුරුද්දක් තමයි, අනුන් ගන්න දේ තමුන්ටත් ගන්න හිතන එක. රජ්ජුරුවන්ටත් හිතුණා ඇපල් කන්න. බැලුවා වටපිට.... ආරක්ෂකයෙක් විතරයි පේන තෙක් මානේ හිටියේ. අඬගැහුවා මිනිහට.
“අර පහළ වීදියේ ඇපල් කරත්තයෙන් රන් මස්සක ඇපල් මිලදී ගෙනෙනු!” කියලා එයාට මසුරමක් දුන්නා.

මිනිහ පහළට දිව්වේ රජ්ජුරුවෝ එයාට දුන්නු එකම එක රන් කාසිය සාක්කුවට දාගන්න ගමන්.

ආරක්ෂක අංශයේ ලොක්කා දැක්කා සෙබළාගේ කඩි කුලප්පුව. එබිලා බැලුවා, මොකද මේ විදියට දුවන්නේ කියලා බලන්න.
රජ්ජුරුවෝ දැක්කා එයාව. අඬගැහුවා මිනිහටත්...
“තමුසෙව තමයි මම බැලුවේ, විශ්වාස job එකක් පවරන්න. මෙන්න මේ රන්කාසි දෙක අරගෙන ගිහිං, අර ඇපල් .....” කියලා එයාවත් යැව්වා- ඇපල් මිලදී ගන්න. එයා පහතට බහිද්දී රාජ්‍ය ඇමති උඩට නඟිනවා රජ්ජුරුවන්ව බැහැ දකින්න....

උන්නැහේ රජ්ජුරුවන්ගේ කකුල් දෙක අල්ලලා වැන්දා විතරයි...
රජ්ජුරුවන් වහන්සේ දික් කළා මසුරං තුනක්...  “රාජ්‍ය ඇමැති! අර පහළ වීදියේ ඇපල් කරත්තයෙන් රන්මසු තුනක ඇපල් මිලදී ගෙනෙනු!” මිනිහාටත් order එකක්!

ඊළඟට ආවේ නියෝජ්‍ය ඇමති. එයාට ඇපල් ගේන්න කියලා දුන්නේ මසුරං හතරක්...

කොච්චර වැඩ-කිඩ දාලා ඇනුවත් ඉන්නේ උන්ම තමා!

අන්තිමටම ආවේ ඇමැතිතුමා, ගාට-ගාටා.

ඒ රටෙත් ඇමතිකම් දෙන්නේ ජ්‍යෙෂ්ටත්වය බලලානේ, ඒ කියන්නේ පක්ෂයේ ඉන්න පැරණිම අයට. පරණ වෙනවා කියන්නේ ඉතිං ‘නාකිම වෙලා’ කියන එකම තමා.
ඒ රටෙත් තනතුරු දෙන්න වෙන සුදුස්සො නැතිව ඇති වගේ. පත් කරලා ඉන්න ඇමතිවරු වැඩේ හරියට නොකළාම ඉන්න තැනින් අයින් කරනවා. හැබැයි, වෙනින් ඇමති පට්ටමක් දෙනවා. (පුදුමේ කියන්නේ, අපෙත් එහෙමයි! කාඩ් කුට්ටමේ කොළ 52 වගේ... කොච්චර වැඩ-කිඩ දාලා ඇනුවත් ඉන්නේ උන්ම තමා!)
ඇමැතිතුමා ගාට-ගාටා ඉබි ගමනින් නොපෙනී ගියා, ඇපල් ගන්න දුන්නු රන් මසු පහත් අරගෙන.

මතකයිනෙ රජතුමා මුලින්ම රන් මසුරමක් අතට දීලා, ඇපල් කරත්තෙන් ඇපල් ගේන්න යැව්ව මුර සෙබළා...
මිනිහා කෙළින්ම ගියා නාකි ඇපල් වෙළෙන්දා ගාවට.
අල්ල ගත්තා බෙල්ලෙන්.

“ලාබයි ඇපල්! හඃ... ලාබයි ඇපල්!! කවුද නාකියෝ තොට අවසර දුන්නේ අපේ මහ රජතුමාගේ මාලිගාව ඉස්සරහ වෙළෙඳාම් කරන්න. ඒ මදිවට කෑ ගහන්න.
දන්නවද, අන්න අතිවිශේෂ ගැසට් එකක් ගහලා, උඹේ ඇපල් සේරම රාජ සන්තක කරලා!”

අනේ, අහිංසක ඇපල් වෙළෙන්දා කර බාගත්තා. මුර භටයා ඇපල් කූඩයත් උස්සාගෙන මාලිගාවට ඇතුළු වුණා.

අම්මට සිරි! ආරක්ෂක ලොක්කා! මාලිගා දොරකඩ ඉඳගෙන සේරම බලං ඉඳලා....

ඉහළ ඉඳලා පහළට යනකල්ම ඒ වැඩේට සම්බන්ධ වුණු හැමෝන්ටම වාසි වුණා.

“ඔහොම හිටපං! ලොක්කා උඹට ඇපල් ගේන්න දීපු මසුරම තෝ මාටියා ගැහුවා නේද බොල? ... හා, හා. කාරි නෑ. මට දියන් ඔය කූඩේ. එතකොටත් bussines එකෙන් උඹට මසුරමක් ලාබයි.” ඇපල් කූඩෙත් අරගෙන ඇතුළට යන ගමන්, මිනිහා ඇපල් ගෙඩි ටිකක් සාක්කුවලටත් ඔබා ගත්තා.

‘රජ්ජුරුවන්ට විතරයැ ඇපල් කන්න හොඳ? අපිට නරකද....’

නියෝජ්‍ය ඇමති හිටියේ පඩිපෙළ ළඟට වෙලා. “මම දැක්කා තමුසෙගෙ හොරේ! දෙනවා ඔය ඇපල් ගොඩ” අනේ , ආරක්ෂක ලොක්කා ඇපල් ගොඩ නියෝජ්‍ය ඇමතිට දීලා දැම්මා.
ඇපල් කූඩේ අරගත්තු නියෝජ්‍ය ඇමැතිත් ගෙදර ගෙනියන්න ඇපල් ගෙඩි ටිකක් හංගා ගත්තා.

කියන්න ඕනි නැහැනෙ, රාජ්‍ය ඇමැතියි, ඇමැතියි දෙන්නාගෙනුත් වුණේ ඒ ටිකමයි. හැබැයි, අන්තිමේ රජතුමා ළඟට යද්දී ඇපල් කූඩයෙන් බාගයක්ම හිස්!

ඒත් මොකෝ? ඉහළ ඉඳලා පහළට යනකල්ම ඒ ඇපල් වැඩේට සම්බන්ධ වුණු හැමෝන්ටම වාසි වුණා. ඔව්, ඔව්. රජ්ජුරුවන්ටත්... ඒ කොහොමද බොලේ කියලද හිතුවේ?

ඒ වාසිය නං වුණේ එදා හවස; වැඩි සද්ද-බද්දයක් නැතිව.
‘තමන්ගේ පරිහරණයට ඇපල් කූඩයක් මිලදී ගත්තා’ කියලා රජ්ජුරුවෝ, එදා හවස රාජ භාණ්ඩාගාරයෙන් රන් මසු විසිපහක් ගෙන්නා ගත්තා!’

එතුමාගේ දුව හරිම ලස්සනයි... වීනස් දෙව් දූ වගේ!

අම්මෝ! ලියන්න ගත්තට දිග කතාවක්නේ. යං යං, පොතේ කතාවක් කියවලා ඉඳිමු!

83. රිදුණද?

ඔන්න එක හමුදාපතිවරයෙක් හිටියා.
උන්නැහේ හැබෑවටම හමුදාවට ආදරේ එක්කෙනෙක්... රටත් ආදරෙයි. එහෙම තමයි නියම මිනිස්සු. තමන්ගේ උපන් රටටයි, හම්බ කරන් කන රස්සාවටයි දෙකටම ආදරෙයි.
එහෙම කරනවාමයි කියලා දිවුරන ඔය හුඟක් අය උපන් රටයි, රස්සාවයි කියන දෙකෙන් එකකටවත් ආදරේ නැති- තමන්ට විතරක් ආදරේ අය.... ආත්මාර්ථකාමියෝ!

අපරාදේ කියන්න බෑ, අද කාලේ නම් හැමෝම වාගේ පරාර්ථකාමියෝ... හැබැයි කටින් විතරයි!

ඉතිං, මේ හමුදාපතිතුමා හමුදාවට කොච්චර ආදරේද කියනවා නං, තමුන්ගේ එකම දුවව කවදා හරි විවාහ කරලා දෙන්නෙත් හමුදාවේම කෙනෙකුටයි කියලා තදින්ම හිතා ගෙනයි හිටියේ.

එතුමාගේ දුව හරිම ලස්සනයි... වීනස් දෙව් දූ වගේ ලස්සනයි.... සිරියාව උතුරනවා. තාත්තටත් හොඳටම කීකරුයි.

“දැන් ඉතිං දුවට කටයුත්තක් කරල දෙන්න කාලේ හරි. මං ඉස්සර ඉඳලම ඔයාට කියල තියෙනවනේ, ඔයා හමුදාවේ කෙනෙක්වමයි බඳින්න ඕනේ.” තාත්තා කිව්වා.

“හොඳයි තාත්තේ.... තාත්තම කියන්නකො ඉතිං මම කාවද බඳින්න ඕනි කියලා... මම දන්නවනේ මගේ තාත්තා මට නරකක් වෙන්න දෙන්නෙ නෑයි කියලා....” ඔහොමයි ගැළපෙන මනමාලයාව හොයන එකත් හමුදාපතිතුමාටම පැවරුණේ....

මට බලන්න ඕනි, ලිංගික අංශයෙනුත් තමුන්ලා කොච්චර ශක්තිමත්ද කියල....

ඔන්න දැන් හමුදාපතිතුමා හිතනවා... හිතනවා... හිතනවා.

‘මනමාලයා උස මහතින් දුවට ගැළපෙන්න ඕනේ... වයසෙන්, රූපෙන්.... චරිතෙන්...’ ඔය ඔක්කොම ගැළපුණත් දෙන්නෙකු අතරේ විවාහයක් සාර්ථක වෙන්න නම් දෙන්නා අතරේ හොඳ ලිංගික සම්බන්ධයකුත් තියෙන්න ඕනිනේ.
හමුදාපතිතුමාට ඒකත් මතක් වුණා.

සුමාන ගණනාවක් තිස්සේ බොහොම මහන්සි වෙලා, හමුදාපතිතුමා දුවට ගැළපෙන්නට ඉඩ තියෙන තරුණයෝ තිස් දෙනෙක්ව තෝරා ගත්තා.
ඔක්කොම හමුදාවේම අය!

එයාලා තවම අවිවාහකයි; ප්‍රේම සම්බන්ධකම් නෑ. කඩවසම්, හොඳ උස මහත....! හමුදාපතිතුමාලට ගැළපෙන පවුල්වල ළමයි.
දැන් ඉතිරි වෙලා තියෙන්නේ වඩාත්ම සුදුස්සා තෝරා ගන්න එකයි.

ඉස්සර කාලේ නම් ඔහොම ගැළපෙන ස්වාමි පුරුෂයා තේරුවේ ස්වයංවරයකින්. ඔන්න දැන් හමුදාපතිතුමාම ඒ කටයුත්ත කරන්න යනවා පෙරට්ටුවකින්.

“මට ඕනි ඔබලා අතරින් වඩාත්ම ශක්තිමත් තැනැත්තාව තෝරා ගන්න. දැන් ඔක්කොම ඇඳුම් ගලවලා නිරුවතින්, පේළි දෙකකට හිටගෙන... තමන් දන්නා හොඳම රාග කල්පනාවක් හිතන්න ඕනි. මොකද මට බලන්න ඕනි, ලිංගික අංශයෙනුත් තමුන්ලා කොච්චර ශක්තිමත්ද කියල....”

හමුදාපතිතුමාගේ නියමයට කීකරු වෙලා, ඔන්න දැන් අර තරුණයෝ තිස් දෙනා පේළි දෙකකට හිටගෙන ඉන්නවා; පහසුවෙන්. ඒ අතරේ එයාලා හිතන්න ගත්තා එක-එක දේවල්.
ලස්සන නිරුවත් ගෑනු.... නිල් චිත්‍රපට... අරව-මෙව්වා. දන්නවනේ, ඔහොම ඒවා දිගටම හිතනකොට මොකද වෙන්නේ කියලා...

හිටගෙන හිටපු තරුණයාගෙ ප්‍රාණවත් පුරුෂ ලිංගයට… (මේ නං හතු වර්ගයක්, හොඳේ.)

හමුදාපතිතුමා දැන් පෙරට්ටුව පරීක්ෂා කරන්නයි සූදානම. එක වගේම උස- මහත- තරුණ කට්ටිය පහසුවෙන් හිටගෙන ඉන්නවා, ඇඟේ නූල් පොටක්වත් නැතිව.

හැමෝගෙම කන් පෙති රතු වෙලා, මූණු රතු වෙලා; හීන් දාඩිය දාලා. ඔක්කොටම හපන්, ඔක්කොමලම ෆයර් වෙච්චි ගමන්!
තිස් දෙනාගේම පුරුෂ ලිංග ප්‍රාණවත් වෙලා; ඍජු වෙලා!!

හමුදාපතිතුමා එක කෙළවරකට ගියා... එතැන හිටගෙන හිටපු තරුණයාගෙ ප්‍රාණවත් පුරුෂ ලිංගයට අතේ තිබුණු බැටන් පොල්ලෙන් තරමක සැර පහරක් ගැහුවා.

“ඌඃ!” තරුණයාට කියවුණා.

දෙවෙනියා ළඟටත් ගියා. අර විදිහටම ගැහුවා. ‘අම්මෝ.’ මිනිහට කෙඳිරි ගෑවුණා...

ඊළඟට තුන් වෙනියා. වැදුණු පාරට මිනිහා වකුටු වුණා. මුලින් හිටපු-හිටපු හැමෝම ඔය වගේ.... බැටන් පොලු පාර කාගෙන ඉවසගන්න බැරි වුණා... ඒත්.......

පේළියේ මෙහා කෙළවරට වෙන්න හිටි තරුණයෙකු ළඟටත් ඇවිත් අර විදිහටම බැටන් පොලු පාර දුන්නත් මිනිහා ගණනක් නැතිව හිටගෙන හිටියා.
හමුදාපතිතුමා හොඳට එයාගේ මුහුණ දිහා බලාගෙනම තව පාරක් ගැහුවා.
ම්හු! මිනිහා පුංචි හිනාවක් දාගෙන එහෙමමයි... තවත් පාරක් ගැහුවා.... ඒත් වෙනසක් නෑ.

හමුදාපතිතුමාට බෑණා වුණේ, ඒ පිටිපස්සේ පේළියේ හිටි සෙබළයි!

‘මූ නං යකෙක්නේ!’ හමුදාපතිතුමා හිතුවා. හිතලා කොයිකටත් කියලා ප්‍රශ්නයකුත් ඇහුවා.

“රිදුණද?”

“නෑ සර්!” තරුණයා උත්තර දුන්නා.

“ඇයි?”

“ඒක මගේ එක නෙවෙයි සර්... පිටිපස්සේ පේළියේ ඉන්න බඩීගේ එක.” තරුණයා කිව්වා.

බෑණා වුණේ, ඒ පිටිපස්සේ පේළියේ හිටි සෙබළයි!

84. ඒකෙනුත් පරාදයි

“මොකද මචං මූණ එල්ලගෙන..”

“වෙන මොනව කරන්නද මචං? මගේ වෙලාව අන්තිමටම සවුත්තුයි... හැම දේම වරදිනවා... හැම දේම! මට නං දැන් ඔක්කොම එපා වෙලා....”

“මොකද වුණේ කියලා කියපංකො වැල්වටාරම් නැතිව.”

“බලපං, ඊයේ වන්-ඩේ මැච් එක හින්දා මං රුපියල් හත්සිය පනහක්ම පරාදයි... අපරාදෙ!”

“ඔට්ටු ඇල්ලුවද?”

“ඒකනෙ බං. අර පීරිස්කාරයා කිව්වා එංගලන්තෙ දිනනවාමයි කියලා... මං කිව්වා - නෑ ලංකාවයි දිනන්නෙ කියලා.”

“ඉතිං උඹ හත්සිය පනහක් ඔට්ටු ඇල්ලුවා?”

“නෑ, නෑ... පන්සීයයි!”

ඊයේ වන්-ඩේ මැච් එක හින්දා මං රුපියල් හත්සිය පනහක්ම පරාදයි...

“එහෙනං කොහොමද අනිත් දෙසිය පනහ පැරදුණේ?”

“ඒකනෙ කියන්නේ... උන්ට තිබුණනේ රෑ හයිලයිට් පෙන්නන වෙලාවේවත් දිනන්න... එවෙලෙයි අනිත් දෙසිය පනහ පැරදුණේ.”

85. හොඳ සිරිත

අම්මා කෙනෙක් තම සුරතල් පුතුට හොඳ සිරිත්-විරිත් ගැන කියා දෙමින් සිටියාය.

“ඔන්න පුතාගෙන් කාට හරි කරදරයක් වුණයි කියමුකෝ... එතකොට ‘සොරි’ කියලා කියන්න ඕනි. සොරි කියන්නේ කනගාටුයි කියන එක. තේරුණද?”

“ඔව් අම්මා, තේරුණා!”

“අනිත් වචනේ තෑන්ක් යූ. ඒක කියන්නෙ කවුරු හරි පුතාට උදව්වක් කළාම... එහෙමත් නැත්තං පුතාගෙ හිත සන්තෝස කළාම. හරිද?”

“හරි අම්මාාාාාා.”

අම්මා මඳක් සිතිවිල්ලට වැටී, නැවත කතාව ඇරඹුවාය.

“දැන් අපි හිතමු, පුතාගෙ අතින් කාගෙ හරි කකුල පෑගෙනවා. එතකොට ඔයා මොනවද කියන්නේ?”

“සොරි කියලා කියනවා!”

හින්දි සිනමාවේ පරාජිත ප්‍රේමවන්තයා ‘දිලිප් කුමාර්’ දිවිසැරිය නිමා කළේ....

“අන්න හරි. එතකොට එයා පුතා හොඳට සිරිත්-විරිත් දන්නවයි කියල හිතලා පුතාට රුපියල් පහක් දෙනවා -ටොෆි ගන්න- කියලා. ඒ වෙලාවට ඔයා මොනවද කරන්නේ....”

“එතකොට මං කලින් සැරේටත් වැඩිය හයියෙන් ආයෙමත් එයාගේ කකුල පාගලා, තව පාරක් සොරි කියල කියනවා.”

හිතුණා මේ ළඟදීම කියවන්නට ලැබුණු හද්දා පරණ; කෙටි ‘යාන්’ එකක් ගැන ඔයාලටත් කියන්න.
හින්දි සිනමාවේ පරාජිත ප්‍රේමවන්තයා ‘දිලිප් කුමාර්’ දිවිසැරිය නිමා කළේ මෑත දිනෙකයි. ඒ වෙනුවෙන් ‘සරසවිය’ පත්තරේට අරුණ ගුණරත්න ලියූ විශේෂාංග ලිපියකිනුයි, ඒ යාන් එක සහිත ඡේදයම මං උපුටා ගත්තේ.

‘චිත්‍රපට රංගනයේ දී ඔහුගේ සමකාලීන හිතවතා වූ රාජ් කපූර් හා ඔහු අතර හීතල යුද්ධයක් නොතිබුණා නොවේ. රාජ් සිනමා තිරයට පිවිසෙනුයේ හාස්‍යය මුසු රංගනයක් ගෙන එමිනි. ඒ දෙදෙනා එකට රඟපෑවේ ‘අන්දාස්’ චිත්‍රපටයේය. දේව් හා දිලිප් එකට රඟපෑවේ ‘ඉන්සානියත්’ චිත්‍රපටයේය. රාජ්, දේව් දෙදෙනාටම වඩා හාත්පසින්ම වෙනස් ජීවන රටාවක් දිලිප් සතු විය.

මේ නළුවන් තිදෙනා එනම් රාජ්, දේව් හා දිලිප් පිළිබඳ බොලිවුඩ්හි පැරැණි රස කතාවක්; යාං හෑල්ලක් ඇත. එය මතුපිටින් පෙනෙනවාට වඩා ගැඹුරු අර්ථයක් ගෙන දෙන්නකි.

එනම් දිලිප් කිසි විටෙක ඌරු මස් කන්නේ නැත. දේව් කිසි විටෙකත් හරක් මස් කන්නේද නැත. එහෙත් රාජ් මේ කිසිවක් අත අරින්නේ නැත.’

කොතැනකින් හැරී කොතැනකට ගියත් ‘නිදි’ හැරුණු තැනට එන්නට අමතක කරන්නෙත් නැත. ඉතිං, අපි හැරුණේ 85 වෙනි කතාව අවසානේදී බව මතකයිනෙ...

ඊළඟට ප්‍රංශකාරයා මැෂිමට අත තිබ්බා... තියලා ටිකක් හිතලයි බොරුව කිව්වේ.

86. බොරු හොයන යන්තරේ

විද්‍යාඥයෙක් බොහොම මහන්සි වෙලා විශේෂ යන්ත්‍රයක් හැදුවා. ඒකෙන් පුළුවන් කෙනෙකු කියන්නේ ඇත්තද බොරුද කියලා ස්තීරෙටම හොයා ගන්න. ඒ යන්ත්‍රයේ ක්‍රියාකාරිත්වය පෙන්වන්න විශේෂ ආරාධිතයෝ පන්සීයකට විතර ආරාධනය කරපු උත්සවයෙදීයි, මේක වුණේ.

මුලින්ම ඔන්න යන්ත්‍රයේ විස්තර කිව්වා.

“දැන් තමුන්නාන්සේලාට වැටහෙනවා ඇතිනෙ මේ යන්ත්‍රය ක්‍රියා කරන හැටි. මෙතනට අත තියාගෙන ඕනෑම දෙයක් කියන්න පුළුවන්.... ඒක බොරුවක් නම්, මේ යන්ත්‍රය නාද වෙන්න පටන් ගන්නවා.
හොඳයි! දැන් ස්වේච්ඡාවෙන්ම තුන් දෙනෙකුට ඉදිරිපත් වෙන්න පුළුවන් අපිට උදව් වෙන්න.”

විද්‍යාඥයා එහෙම කිව්ව ගමන්ම ඇමරිකන්කාරයෙකුයි, ප්‍රංශකාරයෙකුයි, ශ්‍රී ලාංකිකයෙකුයි නැඟිටලා වේදිකාවට ගියා.

ඉස්සෙල්ලාම අවස්ථාව ලැබුණේ ඇමරිකන්කාරයාට. එයා මැෂිමේ නියමිත තැනට අත තිබ්බා.

“දැන් කියන්න බලන්න බොරුවක්!” විද්‍යාඥයා කිව්වා.

ඇමෙරිකන්කාරයා හිතල-හිතලා අන්තිමට මෙහෙම කිව්වා. “මට පුළුවන් හැම්බර්ගර් විසිපහක් කන්න.”

ට්‍රීං.... ට්‍රීං.... යන්තරේ කෑ ගැහුවා!

“පුළුවන් ගණන කියන්න!” විද්‍යාඥයා ඇමරිකන්කාරයට උපදෙස් දුන්නා.

“මට පුළුවන් හැම්බර්ගර් හතරක් කන්න!” යන්තරේ නිහඬයි.

ඊළඟට ප්‍රංශකාරයා මැෂිමට අත තිබ්බා... තියලා ටිකක් හිතලයි බොරුව කිව්වේ.

“මට පුළුවන් බීර බෝතල විස්සක් බොන්න!”

අනේ මචං, මටත් උඹ වගේම කියන්න තිබුණ නං...

ට්‍රීං... ට්‍රීං... ට්‍රීං...

“නෑ නෑ නෑ! මට පුළුවන් බීර බෝතල පහක් බොන්න විතරයි.” ප්‍රංශකාරයා කලබලෙන්ම කිව්වා. යන්තරේ සද්ද නෑ!

“දැන් ඔබතුමාත් මෙතනට ඇවිත් යන්තරේට අත තියන්න.” විද්‍යාඥයා ශ්‍රී ලාංකිකයාට කිව්වා.

එයා ඉස්සරහට ඇවිත් නියමිත තැනින් අත තිබ්බා. තියලා, “මම හිතනවා...” කියල කිව්වා විතරයි- බොරු හොයන යන්තරේ නොනැවතීම අඳෝනා නඟන්න පටන් ගත්තා!

87. සත්‍යවාදියා

සුමිතුයි, අමිතුයි එක ඉස්කෝලේ, එක පන්තියේ ඉගෙන ගත්තු යාළුවෝ. දෙන්නා මුණ ගැහුණේ හුඟ කාලෙකට පස්සේ. සුමිත්ගේ අතේ එළවලු මල්ලක්. අමිත්ගේ අතේ පාන් ගෙඩි දෙකක් දාපු බෑග් එකක්.

“ඉත්....තිං ම..චං... කොච්චර කාලෙකට පස්සෙද?”

“ඒක නේන්නං... ඉතිං, ඉතිං. උඹ එහෙනං කසාදත් බැඳලා. ඒකනෙ එළවලුත් උස්සගෙන යන්නේ.”

“ඇයි, උඹ බැඳලා නැද්ද?”
“බැඳල බැඳලා! ඒකනෙ මේ පාන් අදින්නේ... ඉතිං සුමිත්, කොහොමද උඹේ හාමිනේ, හොඳයිද?”

“නියමයි අමිත්!”

“අනේ මචං, මටත් උඹ වගේම කියන්න තිබුණ නං....” අමිත් හූල්ලමින් කිව්වා.

“අනේ මෝඩයා! උඹටත් මොකෝ, මං වගේම බොරු කියන්න බැරි?” සුමිත් උත්තර දුන්නා.

රසයිද කියලා බලන්න; රසදාවතේ ‘හොල්මන් දැකපු සීසී’....

යාන්ස් කියන්නේ ප්‍රධාන වශයෙන්ම සිනහව උපද්දන,බොරු කතන්දර. හැබැයි ඒවා ගොඩකට පාදක වෙන්නේ ඇත්ත සිදුවීම්.

WhatsApp එකේ රජතුමාගේ කතාවේ, අර රජ්ජුරුවන් එකම වැඩේ පස් දෙනෙකුට පැවරුවානේ.... එයාට අනිත් අයව විශ්වාස නෑ වගේ. අපි දන්නා රජ්ජුරුවන් වහන්සේ කෙනෙකුත් ඉන්නවා එහෙම. එයාට විශ්වාස හමුදාවේ අයව විතරයි.
ඔන්න ඒ ටික කල්පනා වෙද්දියි ‘රසදාවත’ මතක් වුණේ!

රසදාවත බ්ලොග් අඩවියක්. ‘රුවින් පමුදිත යද්දෙහිආරච්චි’ ඒකට ලියන දේවල්වලට යාන්ස්ම කියන්න බැරි වුණත්, හාස්‍යය උපද්දන ඒවාය කියලයි මං කියන්නේ. මේ මනුස්සයා; රුවින් මහා අණ්ඩපාලයෙක්, සේරම හමුදාවේ කතන්දර තමයි ලියන්නේ.
ඔන්න පොඩ්ඩක් ඔයාලටත් දෙනවා රසයිද කියලා බලන්න; ‘හොල්මන් දැකපු සීසී’ පෝස්ටුවෙන් අරගෙන.

‘...... ඔහොම ඉද්දි තමා සීසී විසිට් එකක් යන වෙලාවක් සෙට් වුනේ.

එදා හරි අඳුරු දවසක්. තරු එලියවත් තිබුන්නෑ. සීසී උතුමා එකොලහට විතර නැගිටලා ගං බූට් දෙකත් දාගෙන කනා මැදිරි එලි ටෝච් එකත් ගහගෙන විසිට් එක යන්න ලෑස්තිවුනා. මේක මං බල බල හිටපු අවස්ථාවක්. නිදි වගේ හිටියට නින්ද යවා ගන්නැතුව තනි ඇහෙන් බල බල හිටියෙ එයා කීයටද විසිට් එක යන්න පටන් ගන්නෙ කියල.

පොර නැගිටල උගුරත් පාද පාදා පිටත්වුනා. මං දැක්කා ටෝච් එකේ එලිය වැඩි වෙන්න ඒකෙ මූනටත් දඩස් බඩස් ගාල මිටි මොලෝලා දෙක තුනක් අතාරිනවා. එයා ගියා. මං නැගිට්ටා. ටෝච් එක පත්තු කරල අතින් වහගත්තා. යන්තම් බිම පේන විදියට. ගියා කෙලින්ම ටැංකිය ගාවට. ගිහින් ඉඳගත්තා. තව විනාඩි දහයයි සීසී මෙතනින් යන්න ඕන. මේ හරියෙ පොයින්ට් එකක්වත් නෑ. පොරගෙ ටෝච් එලියට බිමයි ඉස්සරහ තියෙන ගහයි විතරයි පේන්නෙ.

ඊලඟට ටැංකිය තියෙන පාත් එකට අවතීර්ණ වුනා විතරයි මං වතුර බාල්දි තුනක් ටැංකියෙන් අරන් පුරුදු විදිහට ටිකක් එහාට ගිහින් උස්සලා කෙනෙක් නාන සද්දෙන් උස්සලා හැලුවා. එක පාරටම ටෝච් එලිය නැවතුනා. තවත් විනාඩි දෙකක් විතර ඉඳල ආයෙත් වතුර බාල්දියක් අරං පෙර පරිදිම හැලුවා. ඒත් සද්දයක් නෑ. ටෝච් එකත් පත්තු කරගෙනම බඩු නැවතිලා. මං දැක්කා එක පාරටම පොර නැමෙනව. ඒත් එක්කම හෙන වැලි අහුරක් ආව මං ඉන්න දිහාවට. ඊට පස්සෙ මං බාල්දිය ටැංකිය ගාව කොන්ක්‍රීට් ලෑල්ලට සද්දෙන්ම අතෑරල නැමිල නැමිල මගට ආව. 

ඒත් පොර එතනමයි. ඊලඟට මං බිම අතගාල අතගාල හොඳ වැලි අහුරක් අරගෙන උපරිම වැර දාල පොරගෙ පැත්තට නැතුව පොරගෙ ඉස්සරහට අතෑරියා. මට ඇහුනේ "බුදු අම්මෝ" කියන සද්දෙ විතරයි. ඊලඟට ටෝච් එකත් බිම අතෑරෙනව දැක්කා. මං හීන් සැරේ හොරෙන් හොරෙන් මෙස් එකට එද්දි දැක්කා සීසී ඉන්න තැනට ටෝච් එලි දෙකක් එනව. 

මං දඩ බඩ ගාල මෙස් එකට ඇවිත් ඇඳට වැටිල ඔලුවෙ ඉඳන් බෙඩ්සීට් එක පොරෝ ගත්තා. පැය භාගයක් විතර යද්දි අර ටෝච් එලි දෙක සීසීව මෙස් එකට ගෙනත්......’

පාස්කු ප්‍රහාරකයින් අත් අඩංගුවට නොගැනීම පිළිබඳව විරෝධය පළ කරමින්....

අදට; අගෝස්තු 21 වෙනිදාට මදැයි කියල හිතාගෙන ඉද්දී, අපේ ‘රවී’ fb එකට අතෑරලා තිබිච්ච ‘ජනාපෙති නිවේදනයක්’ දැක්කා. ඒ නිවේ+දනේ වැදගත් කාලීන එකක් හින්දයි හුදීජන ඔබේ ‘පාන් සං+වේගය’ (පාන් නැත්තං කේක්- හොඳේ!) උදෙසා මෙතැනට ඔබලා, අදට ‘බායි’ කියන්නේ.

‘ජනාපෙති මාජ්ජිය ඒකකේ විසින් නිකුත් කළ නිවේදනේ
*******************************************

පාස්කු ප්‍රහාරකයින් අත් අඩංගුවට නොගැනීම පිළිබඳව විරෝධය පළ කරමින් කාඩිනල් විසින් මෙම 21 වන දින කළු කොඩි ඔසවන ලෙස ඉල්ලා ඇත.

මේ පිළිබඳව ගරු ජනාපෙතිතුමාගේ දැඩි අවදානය යොමු වුණු අතර වසර දෙකකුත් මාස හතරක් පුරා නොවිසඳුණු මේ ගැටළුව සෙනිකව විසඳීම සඳහා එතුමා විසින් වහාම පියවර ගනු ලැබීය.

ඒ අනුව මින් ඉදිරියට සෑම මසකම 21 වන දිනට ප්‍රථම අවශ්‍ය කළුකොඩි ප්‍රමාණය රජයේ වියදමෙන් කාඩිනල්තුමාට ලබාදෙන ලෙස එතුමා නියෝග කළේය.'