කොරෝනා කොරන හරිය - හත්වෙනි කොටස

කොරෝනාව මර්දනය කළ හොඳම රාජ්‍ය නායකයන් අතර නව වෙනියා අපේ.......

කොරෝනාව මට්ටු කළ හොඳම රාජ්‍ය නායකයන් අතර නවවෙනි ස්ථානය අපේ ලොකු සර්ටය. අපටත් ආඩම්බරය!

එහෙම තියෙද්දී අපේම අල්ලපු වැටේත් ඒ හොඳ නම කැත කරන්නට කුමන්ත්‍රණයක් කෙරෙන්නට පටන්ගෙනය. අද පෝස්ටුව වෙන්වන්නේ ඒ විත්තිය කියන්නටය; කොරෝනා මර්දනයට ප්‍රජා සහාය දෙන්නට ගිහින් කඩා වැටෙන මරාලයක් ගැන කියන්නටය!!

අප්‍රේල් 16 වෙනිදා සවස 3.30ට විතරය මේ ගින්න ඇවිළෙන්නට ගෙන තිබුණේ. ගින්න ඇවිළෙමින් තිබුණේ අපේ තාප්පයෙන් එහා පැත්තේය. අපේ lane එකේ කෙළවරේය! එදා, දෙදවසක්ම මට අහිමිව තිබුණු කෙටි නින්දෙන් පිබිදෙන විටත් අසල්වැසි ගෘහිනියක් බලාගෙන සිටියාය.

“හරි වැඩේනේ නිමල් අයියේ. කැබ් සර්විස් එකේ යාඩ් එකට වාහන දෙකක් ආවා. බඩුත් පටවාගෙන, කට්ටියක්.... ඒ මිනිස්සු මොක්කුද දන්නෑ... දැන් කට්ටියම ඇතුළේ. ගෙයක් මාරු කරනවා වගේ....”

ඇඳිරි නීතිය අස්සේ එහෙම තැනකින් තැනකට යන්න බැහැනේ.... වෙළෙන්දන්ට බලපත්තරේ දෙන්නෙත් ග්‍රාමසේවක වසමකට.....

“ඇඳිරි නීතිය අස්සේ කොහොමද ඔහොම එන්නේ? එහෙම කරන්න බැහැනේ. පොලිසියෙන් හරි වෙන කවුරු හරි ආවද?”

“මොන. මොකෙක්වත් නැහැ. බයේ බෑ. tv එකේ කියනවනේ තවමත් එහෙම ලෙඩ්ඩු හැංගිලා ඉන්නවා කියලා.... ඒකයි අපිත් බලාගෙන ඉන්නේ. අපිට නම් ඕනේ එකක්... පොඩි එවුන්? එයාලව පරෙස්සන් කරගන්න ඕනිනේ.... ගිහිල්ලා අහමුද?”

අපේ ලේන් එකේ ගෙවල් පහළොවක් විතරය තියෙන්නේ. Lane එකට තියෙන්නෙත් dead end එකකි. 

අපරාදේ කියන්නට බැරිය. කොරෝනා එන්නට ඉස්සෙල්ලාත් මගේ අසල්වැසියන් ඉන්නේ හොඳ සෝදිසියෙනි. 

කොරෝනා හින්දා ඒ නිරීක්ෂණ කටයුතු වඩාත් දැඩි වෙලාය. පාරේ කෙළවර හරියේ ගෙවල් හතරක පොඩි දරුවන් හය දෙනෙකි. එක ගැබිණි මවකි. ඒ නිසාය ඔවුන් වඩාත් විමසිලිමත්.....

ඔවුන් කොතරම් උනන්දුද යත්, අපේ පටුමගට පිවිසෙන තැන බෝඩ් එකකුත් ගැහුවේ සති තුනකට විතර කලින්ය.

මේ බෝඩ් එක ගැහුවෙත් වැඩි හොඳටය. සුමාන තුනකටත් කලින්ය........

“නංගී, අපට ගිහින් අනුන්ගේ විස්තර අහන්න බලයක් නැහැනේ.... සැකයි නම් 119 එකට හරි පොලිසියට හරි කියන්න. එතකොට හරි. ඒ කවුරු හරි එනකල් සෝදිසියෙන් ඉඳිමු.”

කියන්නට දෙයක් නැත. එයාලා සේරම මහ ලොකු ගෙවල් හිමියන් නොවේ. ගෙයි දොර ඇරෙන්නෙත් පාරටම වගෙය. දැන් වැඩිහිටි හැමෝම පුටුත් තියාගෙන, tvත් නොබලා පාර බලාගෙනය.

එයාලට 119 එකට පණිවිඩය දීගන්නට හැකිවී තියෙන්නේ රාත්‍රී 7.33 ටය. එතැන සිට අපේ ගෙවල් පහක-හයක අය හිටියේ ‘ගොඩෝ එනකං’ය. “අනේ අම්මේ. තාම නැහැනේ. දැන් කොච්චර වෙලාද? මිනියක්  මැරුණත් එච්චරයිනෙ. කෝ තාම ආවය?”

“අපේ පාර හොයාගන්න අමාරුද දන්නෙත් නැහැනේ. මම ගිහින් පාර අයිනෙන් ඉන්නම්!” උනන්දුවෙක් පාර අයිනට ගියේය.

ගිහින් ටික වෙලාවකට පස්සේ පොලිසියේ නිලදරුවන් දෙන්නෙකු කැඳවාගෙන ආවේය. ඒ එක්කම තවත් මහත්වරුන් දෙන්නෙකුත් ආවේය. “හතර දෙනාම xxxxx පොලිසියෙන්ද? 119 එකෙන්ද ඇවිත් තියෙන්නේ?” එක-එක්කෙනා රහසෙන් අසන්නට විණි.

ඒ ම්නිස්සු ලෙඩ්ඩු නම් ඔයාලටත් ලෙඩේ බෝවෙයි! ඇතුළට එන්න එපා! 

“නෑ, නෑ. ඒ මහත්තුරු දෙන්නව මම අඳුරනවා. මං පාර අයිනේ ඉන්නේ ඇයි කියලා අහලයි, එයාලා නැවතුණේ. මම සීන් එක කියද්දී පාරේ ගිය පොලිස් බයික් එකක් නවත්තලා දුන්නා, එයාලම. ඒගොල්ලන්ට විස්තරේ කිව්වාම බලන්නයි ආවේ.”

පොලිසියේ දෙන්නා ඇතුළට ගියහ. අර මහත්වරු දෙන්නාත්, අපේ උනන්දුවාත් ඇතුළට යන්න හැදුවත් පොලිස් නිලධාරීන් ඒකට ඉඩ දුන්නේ නැත. “ඒ මිනිස්සුන් ලෙඩ්ඩු නම් ඔයාලටත් බෝවෙයි....”

බාගෙට ඇරලා තිබුණු ගේට්ටුවෙන් පෙනුණේ කිහිප දෙනෙකු- ගැහැනියක පවා මොන-මොනවාදෝ කියන විදියයි. වෙලාව ගත විණි. ඔන්න රාළහාමිලා දෙන්නාත් එළියට!

එක්කෙනෙක් අත තිබුණු ෆෝන් එකෙන් ගැහැනු කෙනෙකුගේ පින්තූරයක් එතන හිටි අයට පෙන්නුවේය. “මෙයා නර්ස් කෙනෙක්. බය වෙන්න දෙයක් නැහැ. එයාල ලෙඩ්ඩු නෙවෙයි... මේ.... ඒ මිනිස්සු ඉන්නේ හොඳටම බය වෙලා. පව්!”

එයා නර්ස් කෙනෙක්.... හොඳටම බය වෙලා ඉන්නේ. (ඒ කතාව අපේ බය තවත් වැඩි කළේය.) මාර්තු 20 නිකුත් කළ ලිපියක පළමු අඩ

ඉහත ලිපියේ දෙවෙනි අර්ධය...........

ඇතුළේ මොනවා හරි වුණාදැයි අපි නොදන්නෙමු. නමුදු ඒ පොලිසි මහත්තයාගේ කතාවෙන් අපට තහවුරු වුණේ ෆොටෝ එකක් ගන්නාවිටම කොරෝනා ඇති-නැති බව සොයාගත හැකි පරීක්ෂණයක් කිරීමේ හැකියාව ශ්‍රී ලංකා පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුවට ඇති බවයි! “ඒ විත්තියක් තවම රටට කියල නැහැ වගෙයි.....!”

“අපරාදේ! ගිනස් පොතටත් යන්න තිබ්බා! අපටත් සාක්කිකාරයෝ වෙන්න තිබ්බ චාන්ස් එකක් මිස් වුණේ.” අප විහිලු කරගත්තේ අපේම ගොන්කමටය. “ඇයි, උඹ ගිනස් කොමිටියෙද?”

“මේ, විහිලු නෙවෙයි.... ඒ මඟුල දැන් වෙලා ඉවරයි... ආයෙමත් බලහල්ලා කවුරු හරි ටෙලිෆෝන් උස්සනවද කියලා....”

“ආයෙමත් 119ට ගහලා බලමු!” ඒ එතෙකුත් උනන්දුව තිබුණු කෙනෙකි. ඈවරයි! දෑවරයි!! තුන් ඈවරයි!!! ඒත් ආන්සර් කරන්නට කෙනෙක් නැත. “වෙන ෆෝන් එකකින් නේද ගත්තේ? එහෙම අරගෙනත් උස්සන්නේ නැත්තේ....”

“ග්‍රාම සේවක නෝනාට කියලා බලමුද?”

“ඒ මනුස්සයා මේ රෑ කීයටවත් එන්නේ නෑ.... දවල්ටවත් එන්නේ නැති එකේ....” ඒ ඔබ්ජෙක්ෂන් එක අනුමත කෙරිණි. “එහෙනම් පොලිසියට හරි PHI මහත්තයට හරි ගනිමු!”

ඇඳිරි නීතිය අස්සේ බඩුත් පටවාගෙන කිලෝ මීටර් ගණනක දුරින් ඇති වෙනත් පොලිස් වසමකට යන්නට...

“එක්කෙනෙක් පොලිසියට ගන්න අතරේ තව එක්කෙනෙක් PHI මහත්තයට try කරමු. නැතිනම් රෑ දොළහවත් වෙනකල් අපට කෝල් දිදී ඉන්න වෙයි!”

ඔන්න දෙතුන්-දෙනෙකුම ෆෝන්වලට කොටන්නට පටන් ගෙනය. පස්වරු 9.31ට එක්කෙනෙකුගේ මුහුණ දෙවියන් බැලුවේය. xxxxx  පොලිසිය! සේරම විස්තර අහගත්තේ ඉතා උවමනාවෙනි. “හරි.... තව චුට්ටකින් එක්කෙනෙක් ඔයාලට කතා කරයි. එයාට කියන්න හරියටම තැන කොතනද කියලා.....” ඒ තව චුට්ට නම් උදාවෙනවා ඇත්තේ මතු මෛත්‍රී බුදුන් වහන්සේ බුදුවෙන කල්පයටත් පස්සෙය.

‘බකං නිලාගෙන’ ඉන්න බැරිකමට එයාත් PHI මහත්තයාගේ නොම්මරය කොටන්නට ගත්තේය. 9.50 ට වාසනාව පෑදුණේය; පී.එච්.අයි. මහත්තයා කතා කළේය. “..... මම ඉන්නේ බොරැල්ලේ. හෙට තමයි එන්න වෙන්නේ. පොලිසියේ OIC මහත්තයට හරි 119 එකට හරි කියන්න....”

ඉතින්.... දැන් කියන්නේ කාටද?

වෙනත් පොලිස් වසමකට යන්නට අවසර ඉල්ලූ ලිපියේ දෙවෙනි කොටස....

එක-එක්කෙනා එක-එක නොම්මර කොටයි. වගකිව යුතු කෙනෙකු අල්ලා ගන්නට හදයි. “අපි හිරු CIA එකට කියමුද?” නිත්‍ය රසිකාවක් ඇහුවාය. “ගන්න පුළුවනි නම් අරගෙන කියනවා ළමයෝ! අපට ඕනේ මේ ප්‍රශ්නෙට විසඳුමක්නේ.”

“වෙනදාට යාඩ් එකේ ඉන්න අංකල් දෙතුන් වතාවක් පාරට යනවා. සමහර වෙලාවට අපටත් කතා කරගෙන යන්නේ. අද ඇතුළටම වෙලා ඉඳලා , අර වාහන දෙක එනකොටම ඒවා ඇතුළට අරගෙන ගේට්ටුව වහගත්තා.”

“හොර හිතනේ.”

ඔහොම විස්තර සම්පාදනය වෙද්දී මගේ පක්ෂියාත් රජ වුණේය. රාත්‍රී 10.10ට විතරය ඒ. ටෙලිෆොනයට උත්තර දුන් xxxxx පොලිසියේ නිලධාරි මහත්තයාත් සේරම විස්තර අහගත්තේය. “හරි. දැන් නම් එවන්න කෙනෙක් නැහැ. හෙට උදේට කවුරුහරි එවන්නම්” කියා රිසීවරය තියමින් මගේ පක්ෂියා නීච කළේය.

“ඒ වුණාට 119 එකෙන් කවුරු හරිම එන්න පුළුවන්. නිමල් අයියා ගිහින් නිදාගන්න. අපි තව ටිකක් බලන්නම්...”

2020 අප්‍රේල් 16 වෙනිදා ඇඳිරි නීතිය අතරේම වෙනත් නගරයකට සංක්‍රමණය වෙන්නට පොලිස් ස්ථානාධිපතිතුමෙකු ලබාදුන් අවසරය............. මෙය ඕනෑම තැනකට වලංගුද? අදාළ අනෙක් වසමේ නිලධාරීන් දැනුවත් කිරීමක් සිදුවී තිබේද.....

එහෙම කරන්නට ඇහැකිද? ප්‍රජාවක් විදිහට- අසල්වාසීන් විදියට අපට අපේ ප්‍රදේශය ආරක්ෂා කරගන්නට යුතුකමක් නැතිද? කොරෝනා මර්දනය සාර්ථක කරගන්නට නම් පොලිසියට- හමුදාවට- සෞඛ්‍ය නිලධාරීන්ට සහාය වීම අපේ යුතුකමකි. අප හිතුවේ එහෙමය.

අප නින්දට ගියේ රාත්‍රී එකොළහත් පසු වෙනතුරු නිදි වරාගෙන බලා හිඳීමෙන් පස්සෙය.

“අනේ නිමල් අයියේ, පොඩි එවුන් ගැන බයටම නින්ද ගියෙත් නැහැ. මේ බලාගෙන ඉන්නේ උදෙන්මවත්....” අපේ දොර අරින විටත් එක මිත්තනියක් පාරට එබීගෙනය.

“පිස්සු නැතිව ඉන්න නංගි. එයාලත් මිනිස්සුනේ. එනවා නං ටිකක් දවල් වෙලා තමයි....”

ඇයව අස්වසන්නට එහෙම කිව්වත් මා සිටියේ 119 අංක ඔබන ගමන්ය. 8.00 ට උත්තර ලැබිණි. ආයෙම අපේ කතාව..... “අපි ......... පොලිසිය දැනුවත් කරනවා. එහෙන් කවුරු හරි හැකි ඉක්මනින් එයි.” එහෙම කියන ගමන් ඒ නිලධාරියා මගේ දුරකථන අංකය, පැමිණිල්ලෙන් කියවෙන ස්ථානයේ ලිපිනය ආදියත් අසා ගත්තේය.

ගල් දහයක් විදිනකොට එකක් හරි....

ගල් දහයක් විදිනකොට එකක් හරි වදිනවානේ! අපටත් සිදුවුණේ එහෙම දෙයකි. 17 වෙනිදා උදේ 9.20 ට විතර බුද්ධි අංශ නිලධාරියෙක් (සිවිල් පිට) ආවේය. දැන් එළිය වැටිලා නිසා හංගන්නට දේවල් සිදු නොවෙතියි සිතූ මමත් අවසර ලබාගෙන ඇතුළට ගියෙමි.

කතාවට ආවේ කාන්තාවයි. “මං නර්ස් කෙනෙක්. මේ දරුවයි මහත්තයයි නිසා රස්සාවටත් යන්නේ නැතිව ගෙදර නැවතුණා. අපේ මහත්තයා වැඩ කළේ xxxxx පත්තර කන්තෝරුවේ. ඇඳිරි නීතිය නිසා එයාටත් දැන් රස්සාව නැහැ. ගෙවල් කුලී ගෙවාගන්න බැරි නිසයි මෙහාට ආවේ. මම කියන්නේ බොරුයි කියලා හිතනවා නම් මම එන්නම් පොලිසියට යන්න මහත්තයා එක්කම. අපි OIC මහත්තයාවම හම්බ වෙමු......” (මේ මගේ වචනවලින් කියන්නේ ඇය පුන-පුනා කියූ වැදගත්ම කරුණු පමණකි.)

ඒ විතරක් නොවේ. සාක්කියට ලියුම් දෙකකුත් ඉදිරිපත් කළාය. (ඒවා ඉහතින් දක්වා තිබේ.)

දිගින්-දිගටම කෙරුණු ඇයගේ අවධාරණාත්මක කතාවෙන් පෙනුණේ පොලිසියෙන් යම්කිසි අනුග්‍රහයක් පෙන්වන බවයි. බුද්ධි අංශ නිලධාරියා පිටව ගියේ පොලිසියෙන් පැමිණෙතැයි දන්වමිනි. 

කිව්වා වාගේම, ඊට පැය භාගයකට විතර පස්සේ නිලධාරීන් දෙදෙනෙක් ආවෝය.  (කොහෙන්ද- කවුරුන්ද යනු තකතීරු මට නම් වැටහුණේ නැත. නිල් පැහැති ඇඳුම් ඇඳගෙන සිටි බව විතරය කිව හැක්කේ.) අපෙන් කවුරුන්වත් ඇතුළට ගියේ නැත.

දිගු වෙලාවකට පසු ඒ මහත්වරු දෙදෙනා එළියට පැමිණියහ. එයින් කෙනෙක් එතැන සිටි අප ඇමතුවේය. “මේ අසල්වාසීන් කාටත් කියන්නේ. එයාලට කොරෝනා නැහැ. මීට පස්සේ කවුරුවත් එයාලා ගැන හොයන්න යන්න ඕනේ නැහැ. පොලිසියෙන් ඒ ගැන බලාගනියි!”

“-කුලී ගෙවාගන්න බැරිව ඒ මිනිස්සුන්ව ගෙයින් එළියට දාලා පොලිසියට ගියාම අපිට කියන්නේ එයාලව පොලිසියේ තියාගන්න කියලද? ටිකක් අනුකම්පාවෙන් බලනවා.” ඒ මහත්තයා කීවේ සානුකම්පිතවය. ඒ අනුකම්පාව අප කෙරෙහි නොවීය.

ඒ මහත්තැන් හිතන්නට ඇත්තේ අප මොන්ටිසෝරි ළමුන් වාගේ කීකරුව, ඔහේ කරබාගෙන සිටිය යුතුය කියලාය.

ඒ මහතාගේ කතාවෙන් පෙනුණේ; කතාවේ tone එකෙන්- ඉරියව්වලින් පෙනුණේ අපේ කතා නොරුස්සන බවයි. ඒත් මොනවා කරන්නද? අප ඉස්කෝලේ ළමුන් නොවෙයිනේ! මමත් කතා කළෙමි. 

“ඔබතුමා එහෙම කිව්වට අපට සැකයි. එයාලා පෙන්වන ලියුමේ තියෙන්නේ ඇඳිරි නීතිය තියෙද්දී හවස 1 ඉඳලා 8 වෙනකල් වාහන දෙකකට ....... ඉඳල මෙහාට එන්න පුළුවන්ය කියලා. මේක ඒ පොලිසියේ වසම නෙවෙයි. අනෙක මෙහෙ පොලිසිය - PHI - ග්‍රාමසේවක මේ කිසිම කෙනෙක් මේවා දන්නෙත් නැහැ. එහෙ අය දන්නා බවක් පේන්නෙත් නැහැ.”

ඉවරයක් නැති කොරෝනා රාජකාරි නිසා ඒ මහත්තයා හිටියේ මාර කේන්තියකිනි. සති කිහිපයක්ම ගෙවල් දොරවල් අඹු දරුවන් අමතක කොට රාජකාරිවල හිරවී සිටින්නට වීම ගැන කියමින්, AIDS ලෙඩුන් ගැන කතාවකුත් කියමින් පිටත්ව ගියේ ‘කතා ඇති’ කියනා ඉරියව්වක් පෙන්වමිනි.

උදේ 10.30 ට පමණ 119 අංශයෙන් බව කියවුණු නිලධාරීහු පැමිණියහ. 

ඇතුළේ සිදුවුණු දේවල් අප දන්නේ නැත. “ඒ මහත්තයෙක් අර ගෑනිට බැන්නත් එක්ක. සද්දේ ඇහුණා. අපිට කියාගෙන ගියේ PHI මහත්තයා ඇවිත් එයාලට එළියට යන්න එපා කියලා බෝඩ් එකක් ගහලා යයි කියලා.” මට නම් විස්තර වාර්තාවක් ලැබුණේ එහෙමය.

ඉතා කලාතුරකින් හිඳෙන මේ ඩෙංගු තවාන ගැන 2018 කෙරී තිබෙන පැමිණිල්ලත් අමතක PHI මහත්තයා  යාඩ් එකේ ගේට්ටුවෙන් ඇතුළුවී ගිහින් ආපහුත් පිටත්ව ගියේ.....

PHI මහත්තයා ආවේ එකොළහටය. අවවාද කරන්නට ඇත. බෝඩ් ගැහුණේ නැත. මේ ගමනට අදාළ නැති නිසා ‘අපේ පාර කෙළවරේම තියෙන ඩෙංගු තවාන ගැන (2018 සිට) කර තිබෙන දැනුම්දීම පිළිබඳව’ එතුමාට සිහිවෙන්නට නැත. නිරෝධායන බෝඩ් එක ගහන්නට අමතක වුණා වගේ.

මේ ප්‍රශ්න ගැන වගකිවයුත්තන් දැනුවත් කළ අපට කෙරුණු එකම දැනුම්දීම උදේ ‘අසල්වැසියන් අමතා කෙරුණු කතාව’පමණි. කෙරුණු පරීක්ෂණ ගැන දැනගැනීමේ අයිතිය අපට නැතිද? යාඩ් එකේ ගෙදරට ඇඳිරි නීතිය අස්සේ කුළුඳුලේ ගෙවැදුණු අය ආසාදිතදැයි - නැතිදැයි අප දැනගන්නේ කොහොමද- කවදාද?

17 වෙනිදා සවසම ඒ ගෙදරින් එක්කෙනෙකු පිටතට පැමිණි බවට සාක්ෂි අප සතුය. ඒ බව කියා පස්වරු 6.03 ට යළි 119 අංකයට ඇමතුවෙමු. ඒකටද මන්දා රාත්‍රී එකොළහට පමණ නිලධාරීහු දෙදෙනෙක් පැමිණියහ. ඔවුන්ගෙනුත් යාඩ් එකේ ගෙදර බවලතිය හාර-හාරා ඇහුවේ “ඔය 119 එකට කියන අයගේ නොම්මර අපටත් කියන්න බැරිද?” කියලාය!

පොලිසියේ රාජකාරි නිසියාකාරව ඉටු කරන්නට ප්‍රජා සහයෝගයත් දෙන්නැයි ඉල්ලන්නේ වචනයට විතරද?

ඒ කඩා වැටෙන්නට යන්නේ මොන මරාලයක්ද? මෙහෙම ලියුවේ කොරෝනා මර්දනයට ප්‍රජා සහයෝගය දෙන්නට ගියාම වෙන සන්තෑසිය කියන්නටය.

ලොක්කන්ගේ උදව් ඇතිව කෙරෙන අක්‍රමිකතාවක් නම්; ඔවුන්ගේ අඩුපාඩුවක් නම් කියන්නේ නැතිව ඉන්නා එක වඩා හොඳයි වගෙය. 'රට යන අත පේන්නේ නැත්ද? කියලා මොනවද වුණේ? රටටම කොරෝනා හැදුනත් කට වහගෙන ඉන්නයි තියෙන්නේ. මැරෙන්නේ අපිනේ... මහ එවුන් නෙවෙයිනේ.' දැනටම කියවුණු මතයකි! 

අපි අමනුස්සයෝ නොවෙමු.  නිවසක් අහිමි වීම ගැන අපිදු කම්පා වෙමු. (දැනට ඉදිරිපත් කර තිබෙන සාක්ෂිවලින් අදාළ කිසිම තැනක්, නමක් හඳුනාගත නොහැකි වනසේ පෝස්ටුව සැකසුවේ එහෙයිනි.) එහෙත් ඒ කතාන්දරයේ සැකමුසු තැන් වැඩිය. මෙවන් බැරෑරුම් අවස්ථාවක කටයුතු සිදුවිය යුත්තේ වගකිවයුතු ලෙසින් බව අපි තරයේ අදහමු. බුද්ධිමත්ව බලද්දී ඕනෑම කෙනෙකුට එබඳු තැන් ගණනාවක්ම පෙනෙනු නිසැකය.

මේවා මගේ හිතාදර රසික-රසිකාවනගේ නෙතට වැටුණත් කිසිම වගකිවයුතු කෙනෙකුට පෙනෙතැයි මට විශ්වාසයක් නැත. එහෙත් යම් ප්‍රාතිහාර්යයකින් හෝ එසේවේ නම්; නිසි පරීක්ෂණයක් සිදුවේ නම් මේ පෝස්ටුවේ කියවෙන සියලු කරුණු සනාථ කරන්නට සාක්ෂි අප පටු මඟේ පිරිස සතුය.