සුමානෙක හුටප්පර- කියන්නෙමි එකතු කර - පළමුවෙනි කොටස

එහා කොණේ හිටියේ තමිර... (තමිරයි, දර්ශියි, පුතා තිවේනුයි....)

එහා කොණේ හිටියේ තමිර... (තමිරයි, දර්ශියි, පුතා තිවේනුයි....)

    දයි          නොදයි  කියා කෑවත් කට     දනවා
   බොයි නොබොයි  කියා බීවත් වෙරි  වෙනවා
   ඇයි         හොඳයි  වුණත් කලකදි දුර  යනවා
   දොයි      බබොයි  කියා නළවන්ටත් වෙනවා.

පුරාණ කවියක් මතක් වුණා! ඒක තිබ්බේ ‘සිංහල සාහිත්‍ය විශ්ව කෝෂය’ පොතේ 337වෙනි පිටුවේ. 

ඔය කවිය නිතර මතක් වෙන්ට ගත්තේ, සුමානෙකට කලින් ඉඳලා.....
‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’ කියවන ‘ගරු-ගම්භීර පාඨක භවතුන්’ නං දැනටමත් දන්නවා නිදි කියන්නෙත්, කවියට කැමති ‘දුක්ගන්නා රාළ’ කෙනෙක්ය කියන විත්තිය.
‘වසන්ත බණ්ඩාර දුක්ගන්නාරාළ’ උන්නැහේට නං ඒ නම පරම්පරාවෙන් ඇවිදිල්ලනේ. මට ඒ නම ඇවිත් තියෙන්නේ කෙරුවාව හින්දා වගෙයි. ඒ කෙරුවාව හින්දා වෙන්නැති, හැමදාමත් රටේ-තොටේ වෙන දේවල් ගැන මං වහන්සේ up-date වෙන්නේ අඩුම මහන්සියකින්; කිසිම වියදමක් නැතිව.

කිව්වනේ අර නළවන විත්තිය තියෙන කවිය නිතර සිහි වෙන්න ගත්තේ, සතියකට කලින් හිට කියලා; ඒ කිව්වේ 2021 මැයි 5 වෙනිදා ඉඳලා.

ඔන්න එදා උදේ හයයි කාල වෙද්දී දවසේ පළමුවෙනි call එක. එහා කොණේ හිටියේ තමිර.
“නිමල් අයියේ good morning, ඔයාලා පමුණුවේ කොහාටද වැටෙන්නේ....” තමිර හර්ෂක ඇහුවා.

“අර බූරු වහන්සේගෙ කොම්පියුටරේ ලෙඩ දිදී තියෙන්නේ.... උගෙ birthday එකට laptop එකක් දෙන්නයි අපි කතා වුණේ..... එයා අලුත් ගැජට්වලට කැමති නෑ.... ළිං ගෙම්බා වගේ මිනිහනෙ. තමිරට තමයි එයාට ලැප් එක ගැන කියල දෙන්න වෙන්නෙ. හැබැයි ඉතිං යකෙක් බැඳ ගත්ත වගේ තමයි. උඹට ඌ කියන-කියන වෙලාවට ඇවිත් එයා අහන දේවල් කියල දෙන්න වෙයි!”
2020 ඔක්තෝබර් මාසේදී අයස්මන්ත, නෙවිල්, ගවීන්, මර්වින් එහෙම කතාවෙන තැන තමිරත් ඉඳලා. (එයාම තමයි මට ඒ විත්තිය වාර්තා කළෙත්.) මට ගැළපෙන laptop එකක් තෝරන්නත්, ගේන්නත් පැවරිලා තියෙන්නෙත් තමිරට. ඒ තමිර IT ඔස්තාද් කෙනෙක් නිසයි.

දැන්වත් අර ලඩිය මුහුදට දාලා.... (දානවා නං දාන්න ඕනි පිඹුරත්තෑවේ වැව වගේ ලස්සන තැනකට!)

දැන්වත් අර ලඩිය මුහුදට දාලා.... (දානවා නං දාන්න ඕනි පිඹුරත්තෑවේ වැව වගේ ලස්සන තැනකට!)

ඔක්තෝබර් දෙවෙනිදා රෑ දොළහ පහුවෙන තත්පරෙත් ඒ කට්ටියම අපේ ගෙදරදී ‘ලෝක අමද්‍යප දිනය’ සමරමින් හිටියේ. තුන්වෙනිදාට ලැබුවා විතරයි, ‘මෙහාට වරෙන්! අපිට foto එකක් ගන්න ඕනි.’ මධුවිත මිශ්‍ර විධානයක් නිකුත් වුණා. 

එතකොට, මම කුස්සියට යමින් හිටියේ කෝපි හදන්න.
“ඉතිං තමුසෙලා අරගන්නවා.... මෙහෙම කලවැද්දා වගේ ඉඳගෙන මට fotoවලට ඉඳිතෑකිද? කමිසයක්වත් නොදා foto ගන්න.... එහෙනං පොඩ්ඩක් ඉන්නවා, මම කමිසයක්වත් දාගන්නකං.... එපා? එපා නම් මට බෑ!” දන්නවනෙ, මගේ විදිහ.

“එහෙම බෑනෙ නිමල් අංකල්. Birthday boy නැතිව අද foto අරගෙන හරි යනවද?” ගවීන් කිව්වා.
“ඔව්, ඔව්. තමුසෙ අපේ foto චීත්තවාහිනියට දැම්මට අපි මේවා fb දාන්නෑ.... බය වෙන්නෙපා... ” නෙවිලුත් දුවලා ඇවිත්, මාව සාලෙටම ඇදගෙන යන ගමන් කිව්වා. (තගකුත් දැම්මේ පස්සේ.) එතකොට තමයි තමිර එයා එද්දී ගෙනාව කළු බෑග් එක අයස්මන්ත මහතා අතට දුන්නේ.

“මෙන්න අපෙන් බර්ත්ඩේ ප්‍රසන්ට් එකක්... දැන්වත් අර ලඩිය මුහුදට දාලා මේකට පුරුදු වෙනවා...” කියමින් අයස්මන්ත අර බරැති කළු bag එක මගේ අතෙන් තිබ්බා.

“මොකක්ද මේ?”
“ටෞකන්නෙ නැතිව ඇරල බලනවකො...”

“මූ යකාගේ බඩුවක්නෙ මචං... තෑග්ගක් දුන්නම ඇරලා බලන්නෙ නැතිව, මොකක්ද කියලා අපෙන් අහනවා.”
“ඔව්, ඔව්... ඇරලා බලන්නකො, නිමල් අයියෙ!” එහෙම කියපු තමිර තමයි, මේ අවුරුද්දේ මැයි පස්වෙනිදා පාන්දර මට කතා කළේ.

ඇයි, ඔයා news බැලුවේ නැද්ද?

“... ඒ මොකටද තමිර... කොහාටද වැටෙන්නේ කිව්වේ...” මට ඒ ප්‍රශ්නය හරියට තේරුණේ නෑ. ඒකයි එහෙම ඇහුවේ.

ඔන්න බොලේ එකට උත්තර දෙනවා වෙනුවට, තමිරගෙන් තවත් ප්‍රශ්නයක්.
“ඇයි, ඔයා news බැලුවේ නැද්ද?”
“තවම නෑ මහත්තයෝ.”

“පමුණුවේ කොටසක් lockdown කරලා.... ඔයාලවත් අහු වෙලාද?”

ඔහොම ප්‍රවෘත්ති දැන ගන්නට නං විශ්වාසබල්ම තැන අපේ ගේට්ටුව ගාව සංගමේ. ඒත් පාන්දරම නිසා තවමත් එය රැස්වී නොමැත. මම අල්ලපු ගෙදරට එබී බැලුවෙමි. දේවිකා නංගි ජංගමයාගෙන් කතාවකය. “ඉන්න ඉන්න නිමල් අයියෙ, call එක ඉවරයි. අපේ සාන්ත අයියා කතා කළේ.... අපිවත් ලොක්ඩවුන් එකට අහු වෙලාද බලන්න...”

“ඒක අහගන්නම තමයි මාත් එබුණේ....”

ඉක්මනටම; එක දිගටම ‘breaking news’ ගලාගෙන එන්නට වුණේය.
සාහිත්‍ය චක්‍රවර්ති ඩබ්ලියු.ඒ. සිල්වා ශූරීන් ඉන්නට තිබුණේ අදය. එහෙනං ‘කැලෑහඳේ- නිකිණියානේ විදුලි කම්බිය’ කොච්චර අකාර්යක්ෂමදැයි එතුමා පසුතැවෙනු නියතය.
‘දේවාල පාර වහලා.’ - ‘නවරෝහල පැත්තෙන් පමුණුවට එන්න දෙන්නෑ.’ - ‘දෙල්ගහවත්ත හරියෙන් එහාට විතරයි ලොක්ඩවුන් එකට අහුවෙන්නේ.... අපිට අවුලක් නෑ!’

ඒ අතරවාරයේ ළබැඳියන්ගෙන් එක පිට එක calls ගලාගෙන එයි.
‘ගෙදරට ඕනි කරන හාල් තුනපහ තියෙනවද?’ - ‘අඩුපාඩු මොනවත් තියෙනවා නං කියන්න!’ - ‘අවුලක් නැහැ නේද?’

ඔබටත් මටත් පමණි මේ දාමය බිඳ හෙළිය හැක්කේ!

අපේ ගෙවල් හරියේ සිට බලද්දී දේවාල පාර පෙනෙයි. එයට ඇතුළුවෙන තැන හරහා එල්ලෙන ‘ඇතුළුවීම තහනම්’ බැනරයකි. ඇතුළු වෙන්නට මිස, පිට වෙන්නට තහනම්ය කියලා බැනරයේ නැහැනෙ. දේවාල පාර ඔස්සේ පිඹගෙන එන මෝටර් සයිකල් කිසිම පැකිළීමකින් තොරව, අර බැනරයට යටින් රිංගයි. මිනිසුනුත් එහෙමය.....

කියන සිංහල තේරිලා නැතිවා වගේ ඔන්න බොලේ ඊළඟට මිනිසුන් දේවාල පාරට ඇතුළු වෙනවාත් එක්කය. ටිකකින් පමුණුව පාර දිගේ කඩාගෙන ආ වාහනයක්, ඒ වේගයෙන්ම දේවාල පාරට දැම්මේය. බැනරය පැත්තකින් කැඩුණේ; පැත්තකින් එල්ලෙමින් අයිනකට වුණේ, දැන් තටු හකුළාගෙන ඉන්නා වාමාංශික සහෝදරයන්; සිංහයන් වගෙය.

‘දේවාල පාරේ ලෙඩ්ඩු ගොඩක් ඉන්නවලු.’
‘ඇයි, චන්දන උද්යානේ.....’
‘අතන ඉන්න සිකියුරිටි පොලිසියට කියලා, බැනර් එක කඩාගෙන වාහනේ ගිය එක.’

දේවාල පාර තියෙන්නේ අපේ අතුරු පාර ඉස්සරහින්ම, පල්ලමට වෙන්නටය. එහි වඩාත් ජනාකීර්ණ ඉසව්ව තියෙන්නේ ටිකක් ඈතට වෙන්නටය.
වෛරස්වලට දුරේ ගණනක් නැත! වීසා නැතිවම ඉන්දියාවෙන් එන අලුත් වෛරසය සුළඟින් පවා පැතිරෙනවාලු! ආයෙමත් තහංචි නිවේදනයක් එල්ලුණේය.... ඒ එක්කම...

ඒ එක්කම වුණේ අපේ ගෙවලුත් lockdown ඒරියා එකට වැටෙන එකය. අපේ වසමේ ග්‍රාමසේවක නෝනා මහත්තයා අප තහනම් කලාපයේ නොවෙන බව තේරුම් කරලා, මෝබයිලයෙන් පණිවුඩ එව්වත් වැඩක් නොවුණු එකය. අල් ගෆූරියා විදුහලේ (මුස්ලිම් පල්ලියේ ඉස්කෝලේ) ගේට්ටුව ඉස්සරහින්ම අලුත් බැරියර් එකක් ස්ථාපිත කෙරුණේය.

ඒවායේ අංගනාවෝ පිරිසක් වහාම ක්‍රියාත්මක වෙන පරිදි... (මේ හිඟුරක්ගොඩ ළඳුන් මෙන්...)

ඒවායේ අංගනාවෝ පිරිසක් වහාම ක්‍රියාත්මක වෙන පරිදි... (මේ හිඟුරක්ගොඩ ළඳුන් මෙන්...)

‘තමුන්ගේ පරෙස්සම තමුන්ම සලස්සා ගන්ට ඕනි!’ කිව්ව ‘ජයවොාාාාාඩන’ යුගය හමාරවී ගොඩක් කල්ය. ඒත් ඒ පාඩම නං අපට අමතක වෙලා නැති පාටය; විසේසෙන්ම අපේ අතුරු පාරේ අයට....

Dead end එකකින් කෙළවර වෙන මේ අතුරු පාරේ ගෙවල් පහළොවක්වත් නැත. ඒවායේ අංගනාවෝ පිරිසක් වහාම ක්‍රියාත්මක වෙන පරිදි බලය අතට ගෙන, අපේ පාරට ආගන්තුකයන් ඇතුළුවීම නොනිල වශයෙන් තහනම් කළහ; බැනරයක් එල්ලලා නොවේ. පාර හරහට ලණුවක් ඇදීමෙනි.

ලණුවක් විතරක් තියෙන නිසා හොඳය. ලණුව මැදින් ‘තහනම්’ අකුරු පින්තාරු කෙරුණු රෙද්දකුත් අමුණලා තිබුණා නං....

මගේ කුප්පිදු ඇහැට මැවිලා පෙනෙන්නේ, ඒකට යටින් අපේ අතුරු පාරේ උදවිය රිංගලා එන විදිහයි. එහෙම වුණා නං, මට ලියවෙන්නේ ‘පාරේ නිවැසියෝ රෙද්ද උස්සා එයට යටින් රිංගා එති’ කියලාය. ඔහොම අසික්කිත දර්ශන මනසින් නිර්මාණය කර ගැනිල්ලත් මගේ එක පුරුද්දකි!

අලුත් බැරියර් එකේ ‘අරුම අමාරුව’ ඉස්සෙල්ලාම දැනුණේ මිසිස් කුටිලාන්ටය. අපේ ගෙදර උඩ තට්ටුවේ ඉන්නේ එයාලයි.
“හරි වැඩේ දේවිකා... අපේ අම්මා වැටිලා. ඉස්පිරිතාලේ නවත්තලාලු. කොහොම හරි ගිහිල්ලා එන්න වෙනව අනේ, බැරියර් එකෙන් යන්න දෙයිද මන්දා කිව්වම! අපේ එක්කෙනා උදෙන්ම වැඩටත් ගියා. පමුණුව lockdown කරපු බව අපි දන්නෙ පස්සෙනේ....”

ඒ සාකච්ඡාව මගේ කණට වැටෙන අස්සේ, පාර කෙළවරේම ගෙදර ගෘහිණිය, ලණුව උස්සලා පාරට ඇතුළු වෙනවා ඇස්දෙකට වැටිණි..... දේවිකා නංගී හිටියේ අපේ ගේට්ටුව ළඟය.

“බැරියර් එකෙන් ඔයාට එන්න දුන්නද?” දේවිකා නංගී අර කාන්තාවගෙන් ඇසුවාය.
ඇය පෞද්ගලික රෝහලක සේවය කරන හෙදියකි; හොරෙන්ම අපේ පාරේ පදිංචියට ආවේ කොරෝනා එනකොටමය!
“ඒකනෙ මෙයා. අපි ආවේ හොස්පිටල් එකේ වාහනේක. මාව ඇරලවන්න ආවයි කියලවත් ඒකට මෙහාට එන්න දුන්නේ නෑනේ.... වැඩි දුර නැති නිසා කමක් නෑ.... බැරියර් එක ළඟින් බැහැලා, මායි දුවයි පයින්ම මේ ටික ආවා....”

පැන්නා හතර මුල්ල... ඒක දැක්ක ගමන්.. (තිලක් ප්‍රියන්ත, දේවිකා නංගී හා දූලා)

“ආනේ! එහෙනම් අපේ ප්‍රියන්තටත් හරි වැඩේ වෙන්නේ.... එයා හන්දියට ගියා ත්‍රී වීල් එකත් අරන්. ඔය විදිහට නං, එයාටත් බැරියර් එකෙන් එන්න දෙන එකක් නෑ...” දේවිකා නංගී සැමියා ගැන විස්සෝප වෙන අතරේ ලණුව ඉස්සුණේය; පාර ඇතුළට දැම්මේ තිලක් ප්‍රියන්තගේ තුන් සකයයි.

“මෙයාලගේ ඉස්පිරිතාල වාහනේටවත් බැරියර් එකෙන් එන්න දීලා නෑ... ඔයා කොහොමද අනේ එතැනින් ආවේ?”

“පැන්නා හතර මුල්ල... ඒක දැක්ක ගමන්, මට එන්න දුන්නා....” තිලක් ප්‍රියන්ත දේවිකාට කියන්නේ රඟමිනි.

හෙදිය තවමත් ප්‍රියන්ත ගැන දන්නේ අඩුවෙනි. යන්නට එසවූ පයත් ආපසු බිම තියලාය, ඇය හැරුණේ. “එහෙම කළාම එන්න දුන්නා? මොකක්ද දේවිකා හතර මුල්ල පනිනවා කියන්නේ...?”
ඇයට උවමනා වෙන්නට ඇත්තේ, ඒ ක්‍රමය ඉගෙන ගෙන බැරියර් එකෙන් ඇතුළු වෙන්නටය.
“මෙයාට පිස්සු අනේ.... මෙයාගේ කෝලං ඔයා තවම දන්නෑ!”
දේවිකා නංගිගේ කතාවෙන් පස්සෙය හෙදිය ගෙදර ගියේ.

ට්‍රීන්... ට්‍රීන්... ට්‍රීන්....ට්‍රීන්.....!

“ඔන්න නිමල් අයියේ ආයෙමත්.... අද ඉතිං නිමල් අයියට නිවනක් වෙන එකක් නෑ....”
“ඔව් දේවිකා නංගී... යන්තං විනාඩි පහයි ටෙලිෆෝන් එක කෑ නොගහ තිබුණේ...”

“යුෂ්මතා නානවද?”
“පිස්සුද පීරිස්.... තාම හිතුවෙවත් නෑ... අපිව lockdown කරලනේ...”
“ඒකම තමයි මාත් කතා කළේ. ඔයාලවත් වහලද? එතකොට හෙට හම්බන්තොට යන එකට මොකද වෙන්නේ?” දොස්තර මහත්තයාගේ ඒ ප්‍රශ්නය ඇසුණු ගමන්ම, මම කල්පනාවේ ගිලුණෙමි.

කුරුල්ලන් දෙන්නෙකු හෙළා ගන්නට try කළ නිසා....

දැනටමත් ඒ ‘Monthly රූටින්’ එක සතියක් පමා වෙලාය. එහෙම වුණේ එක ගලෙන් කුරුල්ලන් දෙන්නෙකු හෙළා ගන්නට try කළ නිසාය.

“මේ සැරේ එහෙ ගියාම මාවත් specialist කෙනෙකුට පෙන්නමු කියලයි පීරා කිව්වේ.... මේ මාසෙම මගේ ප්‍රෙෂර් එක වැඩිනෙ හලෝ! ඒක හින්දද මන්දා, සැර ඔළුවේ කැක්කුමකුත් තිබ්බා දවස් දෙක තුනක්ම...” කියමින් නෙවිලුත් බලාගෙන හිටියේ හම්බන්තොට යන්නටය. “... සිකුරාදා උදේටලු මාව බලන ඩොකා ඉන්නේ....”

අපරාදේ කියන්නට බැරිය. පීරිස්-නෙවිල් දෙන්නා එවැනි වෛද්‍ය වාර්තා මගේ ඉදිරියේ දිග හරින්නේ අඬුපඬු කපා දමලාය; කොළේ වහලා, බර හෑල්ලු කරලාය.
“ඕක මොකක්ද නිමලෝ, කැබිනට්ටුවටත් කොකා පෙන්නල පනත් ගේනවය කියන්නේ ඔය විදිහටනේ... උඹට ඔය reports ගැන නොකියන්නේ, උඹ හැම ඉලව්වටම හේතුව බොන එකයි කියලා නිගමනේ දෙන නිසා...”  අපේ ළබැඳි මිතුරෙකු ඒ ‘කොළේ වහලා ගහන’ කිරියා පටිපාටිය විග්‍රහ කළේය.

“අද රෑ එහෙ ගියොත් අපිට සිකුරාදා හවස් වෙනකල්ම එහෙ ඉන්න වෙනවනේ.... එතකොට නෙවිල්ට නිවාඩු? එයාල අම්මා?” මං කල්පනා කළේ ඒ ගැනය.
“ඊට හපන්, අද උදේ නං මෙහෙ බැරියර් එක ළඟට ගිය හුඟ දෙනෙකුට බැනලා පන්නලා....ඔයාගේ වාහනේටවත් ඒකෙන් එන්න දෙන එකක් නෑ මහත්තයෝ.”

“මටවත්?” දොස්තර මහත්තයා ඇසුවේය.
පස්සේ බලද්දී එයාටවත් වාහනය ඇතුළු කරන්නට ඉඩ දීලා නැත. “... මම ආවේ පොල්වත්ත පාරෙන් එන්න බලාගෙන. නව රෝහලට යන්නයි කිව්වාමත් පමුණුව පැත්ත වහලා හින්දා ඇඹුල්දෙනියට ගිහින් යන්න කිව්වා.” හවස අයස්මන්ත මහත්තයා කිව්වේය. ඊළඟට මේ ටිකත්...

අපේ ලොකු කෙල්ල A/L පාස්.... ලොකූට Medical Collage යන්නත් පුළුවන්. (දූලාගේ සතුට!)

අපේ ලොකු කෙල්ල A/L පාස්.... ලොකූට Medical Collage යන්නත් පුළුවන්. (දූලාගේ සතුට!) 

“....අපි හෙට හරි, අද හවස හරි එහෙ නොගියට නං මට ප්‍රශ්නයක් නෑ. හැබැයි නෙවිල් අයියව ඉක්මනට පෙන්නන එකත් වැදගත්... මම හොයල බලන්නං එයාව අදම පෙන්නගන්න පුළුවන්ද කියලා...  යුෂ්මතාව පෙන්නන එකත් miss කරගෙන බෑ....

ආ... අපේ ලොකු කෙල්ල A/L පාස්.... ලොකූට Medical Collage යන්නත් පුළුවන්. මම එයාලට ලම්ප්‍රයිස් පාටියක් දෙන්න යන ගමන්, හම්බන්තොට staff එකේ ඩොකාලට ගෙනියන්න ලොකු කේක් දෙකකුත් ගත්තා Fab එකෙන්... ඒකත් අපරාදේ වෙනවා අපි නොගියොත්...”

ඒ මනුස්සයා එහෙමමය. මට උපකාරී වෙන හම්බන්තොට රෝහලේ වෛද්‍ය කාර්ය මණ්ඩලවල සාමාජික-සාමාජිකාවන්ගේ හිත සතුටු කරවන්නට වියදම් කරන්නෙත් එයාමය!

“එහෙනං මම නෙවිල් එක්කත් කතා කරගන්නං... අද රෑ වෙන්නේ නැතිව හවසටම යමුද කියලා... එතකොට වැඩ සේරම කරගෙන හෙට හවසම එන්න පුළුවන්නෙ.... බැරියර් එක ළඟට ගිහින් විස්තර කියලා අහගන්නං, මට එතැනින් යන්න දෙනවද කියලත්... අහන්න ගියයි කියලා එයාලා මාව මරන්නයැ?”
ඒ කිව්වා වගේම, මම බැරියර් එක ළඟට ගියෙමි.
මගේ වෛද්‍ය වාර්තා- සටහන් පොත් එහෙමත් අරගෙන, හැකි උපරිමයෙන්ම තටු හකුළාගෙනය.

එතැන රාජකාරියට සිටියෝ, ජනතා ප්‍රශ්න වටහා ගැනීමේ බුද්ධියෙන් යුතු- හැබෑම කරුණාවන්ත මහත්වරුය. (සමහර විට මේ අසරණයාගේ මූණත් තහඩුවයි, අවිහිංසක කතාවයි දැකලා ඒ නිලධාරීන් හිත උණු කරගත්තා වෙන්නටත් පුළුවනිය.)
“ඔයාව එක්කරං යන්න එන දොස්තර මහත්තයට මෙතනට එන්න කියන්න. ඒ වෙලාවට ඔයාටත් පුළුවන් මෙතනට ඇවිත් වාහනේට නඟින්න.... යන වෙලාව දාගන්න අද හවසට කලින්. මොකද, අපි අද හවසට duty මාරු වෙනවා!”

සාමාන්‍ය ජනතාවගේ නාඩි වැටෙන හැටි....  

ඒ කඩුල්ල පනින්න ඇහැකි විය. දැන් බේරා ගන්නට වෙන්නේ දෙවැන්නය.

“එහෙනං නිමල් අයියේ අද හවස යමු... මම නෙවිල් අයියව පෙන්නන්න තියෙන ඩොක්ටර්ටත් කතා කළා. Luck එකට පොර හවස PP එකේ ඉන්නවා රෑ අට වෙනකල්. ඉතිං අපි අටට කලින් හම්බන්තොට ඉන්න ඕනි. නෙවිල් අයියගෙන් අහන්න 4.45 වෙනකොට එයාල ගෙදරට ආවොත්, ලැහැස්ති වෙලා හිටියැකිද කියල.... මම four thirty වෙද්දී බැරියර් එක ළඟට එන්නං.... එහෙම කළොත් අපිට වැඩ සේරම කරගෙන, හෙට හවසම ආපහු එන්න පුළුවන් වෙයි....”
අයස්මන්ත මහත්තයා යෝජනා කළේය.

ඒ යෝජනාව ගැන දැනගත්තාම එහෙන්-මෙහෙන් සංශෝධන එහෙමත් ඉදිරිපත් වුණේය.

‘නිමල් අයියට ඇඳුම් bag එකත් උස්සගෙන එතන්ට යනවට වැඩිය ලේසියි, දොස්තර මහත්තයට සුබසාධක පාරෙන් ඇවිත් මෙහාට එන්නයි කියන්නකෝ.’
‘නැත්තං නාගහවත්ත පාරෙන් ඇවිත්....’

“ඒ අස්සේ-මුල්ලෙ පාරවල් පීරිස් මහත්තය දන්නෙ නැතිවත් ඇති. නැතත් මට ඔය ටික යාගන්න එක එච්චර අමාරු නෑ. ඔන්නං ටිකක් වෙලාව යයි.”

අන්තිමේදී පෙනුණේ මං ඒ සංශෝධනවලට කැමති නොවීම හොඳයි කියලාය. එහෙම කිව්වේ 20 හරි ගියෝතින් සේරම ප්‍රශ්න විසඳෙනවාය කියලා 2/3 දීලාත් අපේ ‘විස්ස පරවෙච්චි’ නිසා නොවේ. Lockdown කරවන බලධාරීන්ට සාමාන්‍ය ජනතාවගේ නාඩි වැටෙන හැටි අසුවී තිබුණු හින්දාය.
‘දැන් ඕන්න අතුරු පාරවල්වලත් පොලිසියෙන් ඉන්නවා....’ හතරාමාරට කලින් breaking news එකක් ආවේය!

අයස්මන්ත මහත්තයා වෙලාවටම වැඩය.

මම ඔය අනිත් අය වගේ නෙවෙයිනේ. අකුරට වැඩ!

මං වාහනයට නඟිද්දී එයා බැස්සේය. බැරියර් එකේ සේවය කරමින් හුන් නිලදරුවන් හමු වන්නට ගියේය. මොනවාදෝ කියලා ආපසු ආවේය. “ආණ්ඩු ක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ මොන වගන්තිය ඔස්සේද රාජකාරියේ ඉන්නේ කියලා ඇහුවද?” මං ඇහුවේ ඔලොක්කුවටය, පළමුවර පාද යාත්‍රා ගමනෙදී දමාගත් වලිය මතක් කරමිනි. 

“මම එයාලට thank කළා.... හෙට හවස එනකොට එයාලම හිටියොත් නිමල් අයියව ගෙදරටම drop කරන්න හිතාගෙන එහෙම කළේ.... අපි එහෙමයි! සාදර අනුග්‍රහය... ටිං ටිං දොස්තර අයස්මන්ත පීරිස්ගෙන්...”

නෙවිල් අනුරසිරිලාගේ ගෙදර ළඟ ඉඳලා අධිවේගී මාර්ගයේ කොට්ටාව පිවිසුමට යනකල්ම දොස්තර මහත්තයාත්, මමත් කිසිම කටකමසිරියාවක් නැතිව ආක්‍රෝශ-පරිභව බෙණෙමින් ගියෙමු.
“ඇයි ටෞකන්නෝ, තොට කිව්වේ පාරට එන්න කියලා නේද? බලපංකො අටට කලින් හම්බන්තොටට යාගන්න බැරි වුණොත්.....”

සුක්කානම කරකවමින්ය ‘ලෝකල් නසාර්’ උත්තර දෙන්නේ.
“මම ඔය අනිත් අය වගේ නෙවෙයිනේ. අකුරට වැඩ!”
“අකුරට වැඩ වෙන්නෙ කොහොමද xත්තො? මං උඹට කිව්වනේ අපි බැරියර් එක ළඟින් පිටත් වෙනකොටම පාරට එන්න කියලා..... කෝ, ආවද? ගෙදර ගේට්ටුව ළඟට එනකල්ම ඌ නෑ!”

“මෙයයි මචං මට කිව්වේ, එයා ගෙදරින් පිටත් වෙනකොට මට කෝල් එකක් දෙනවයි කියලා... ඒක දුන්නද කියලා එයාගෙන්ම අහපං...”
“ඔව්! ඔව්!! මමම call කරන්න ඉතිං, බැරියර් එක ළඟට land phone එකත් උස්සං පලයංකො,  මට වෙන වැඩ නැතිවට.”

ඔහොම රණ්ඩු-දබර හින්දා highway එකේ යද්දී ‘wal ප්‍රියන්ත හිතවතාගේ නිඳිමතට බේත; බැදපු කඩල’ උවමනා වෙන්නේ නැත. විශේෂයෙන්ම නෙවිල්ට. වාහනයක් එළවද්දී මිනිහාට නින්ද යන්නේ නැත. අනෙක දැන් ඒ හාදයාට දඩාවතේ යන බල්ලන්ගෙන් තිබුණු ආකර්ශනයත් නැතිව ගිහින්ය! මෝටර් බයිසිකලයේ යද්දී වගේ ‘ඉව’ නොදැනෙනවාත් වෙන්නැති. එහෙමත් නැත්තං ඒ හාදයාව බල්ලොන්ටත් එපා වෙලාද?

කොහොමද අපටත් බල්ලොන්ට වගේ ‘බලවත් බලු ඉවක්’ තිබුණා නම්...

දැනුයි කල්පනාවට ආවේ. කාලෙකට ඉස්සර ‘විදුසර’ පත්තරේ තිබ්බා ‘බල්ලෝ’ ගැන අපූරු ලිපියක්.

“බල්ලෙකුගේ ගන්ධ සංවේදනය මිනිසකුගේ මෙන් 1,000 ගුණයක් බව කියවේ. අපේ නහයේ ඇත්තේ ගන්ධ ප්‍රතිග්‍රාහක (sent receptors) මිලියන 5ක් පමණි. ජර්මන් ෂෙපර්ඩ් සුනඛයකු සතුව ගන්ධ ප්‍රතිග්‍රාහක මිලියන 220ක් පමණ පවතියි....

කුඩා අවදියේදී බොහෝ ක්ෂීරපායී සතුන් මවගේ තනපුඩු හඳුනා ගන්නේ දෘෂ්‍ය සංවේදන මඟින් නොව කිරි සුවඳෙන් යැයි කියවේ. එසේ වුවත් ක්ෂීරපායියකුගේ මේ ඉහළ ගන්ධ සංවේදනය වැඩිහිටි වියේදී වර්ධනය නොවේ....”

කොහොමද අපටත් බල්ලොන්ට වගේ ‘බලවත් ඉවක්’ තිබුණා නම්!
එහෙනං ගවීන්ටත් අද අපිත් එක්ක එන්න තිබුණනේ...

එන්න ඉඩක් තියෙනවා නං, නිවාඩුවකුත් ගන්න හැකි වුණා නං- මේ වතාවේ හම්බන්තොට යද්දී ගවීනුත් එන්නද කියලා අපෙන් අහලයි තිබුණේ. ඒත්....