යුවති කිරිල්ලී - විසිඑක්වෙනි කොටස

ඉරණමටම ඔක්කොම බාර දීලා, මමත් නිකං බලා ඉන්නෙ නැහැ....

“.... ගමේ එවුන් කියනවා මගේ කාලකන්නිකමටමයි වික්‍රම මැරුණේ කියලා. මං ඕවා නොදන්නවා නෙවෙයි බං.

මම ඔය ඔක්කොමලටම පෙන්නනවා දවසක... ඉරණමටම ඔක්කොම බාර දීලා, මම නං නිකං බලා ඉන්නෙ නැහැ බං.... අන්තිම මොහොත වෙනකල්ම දහිරිය දානවා.....!” 

“අනේ අක්කා, මටත් අක්කට වගේ දහිරියවන්තකමක් තියෙනවා නං....!” මාලතී කීවේ ඇත්තටමය.
චන්ද්‍රා සියුමැලි තරුණියක වුවද එඩිතර සිතැත්තියකි. ඈ ජීවිතයට මුහුණ දෙන ආකාරය ආදර්ශවත්ය. තමන්ටත් ඇයව අනුගමනය කරන්නට නොහැක්කේ මන්දැයි මාලතීට නොවැටහේ.

“ජීවිතේට අයාලේ යන්ඩ දීලා බෑ නංගියේ... ආදරේ කරපු හැමෝම එකට එකතු වෙලා නැහැ බං. දාහක් හීන දැකලා; පැතුම් පතාගෙන ඉඳලා, දෙන්න දෙපැත්තට වෙච්චි ආදරවන්තයො තමයි මාලතී ලෝකේ වැඩියෙන්ම ඉන්නේ..... අනෙක් අතට මුලදී ඒ වාගෙ ආදරෙන් එකතු වෙච්ච අය ළඟ වුණත්, ටික කාලයක් ගියාට පස්සෙ; මුලදී තිබිච්චි ආදරේ ඉතිරි වෙලා තියෙනවද කියන එකත් ප්‍රශ්නයක්....”

“මට නං දැන් මොකුත්ම තේරෙන්නෙ නැහැ අක්කා!”

“මම අහිතකින් කියනවා නෙවෙයි මාලතී. බලාපං... තවමවත් ධනුෂ්ක අප්පෝ දෙවෙනියට එවනවාය කිව්ව ලියුම එව්වෙ නෑ. සමහර වෙලාවට ආයෙමත් අර ගෑනිත් එක්ක එකතු වෙලාද දන්නෙත් නෑ...”

මාලතී වෙවුලා ගියාය.
මෙවැනි තත්ත්වයක් මතු වී තිබෙනවාවත් දැයි ඇයටත් සිතුණේ වරක් හෝ දෙවරක් හෝ නොවේ. එසේ නම්....?

ධනුෂ්ක අප්පෝ දිය ඇල්ල ළඟට එතැයි ඈ සිතුවාය.

“... නැත්තං මෙච්චර දවසක් වුණා..... මොකද උඹව හම්බ වෙන්ඩවත් ආවෙ නැත්තේ? මිනිහටම තේරිලා වෙන්නැති උඹ වගේ ගොඩේ එකියක් එයාට ගැළපෙන්නෙ නැති විත්තිය... මට නං සැකයි, පහුගිය ටිකේ වුණත්, එයා ඇත්තටම උඹව බිල්ලට ගන්ඩ වෙලාවක් හොය-හොයා හිටියද කියලත්....”

පසුගිය දිනවල මාලතී නිතිපතාම දිය ඇල්ලට ගියාය. ඒ එකම බලාපොරොත්තුවකිනි. ධනුෂ්ක අප්පෝ එහි එතැයි ඈ සිතුවාය. හැමදාම ඇය ආපසු එනතුරු චන්ද්‍රා බලා සිටියේත් විමසිල්ලෙනි.

මැලවුණු මුහුණින් ආපසු පැමිණෙන මාලතී දුටු චන්ද්‍රා කරුණු සිදු වී ඇති ආකාරය වටහා ගත්තාය.

“මාලතී, අපි තුන්මාසෙ දානෙ ඉවර වුණාම ඔය ගැන හොඳට හිතල බලමු!”
චන්ද්‍රා මාලතීගේ හිස අතගා කීවාය.

“ඒ කියන්නේ තව සුමාන කීයද දෙයියනේ?” තවත් සති කිහිපයක් තුළදී තමාගේ ඉරණම තීන්දු කළ යුතු බව සිහිපත් වූ මාලතී වඩාත් අසරණ වූවාය.

සති කිහිපයක් යනු දිගු කලකි. එවැනි දිගු කාලයක් තුළදී බොහෝ දේ සිදුවිය හැකි බව ඇයට වැටහුණේ නැත. සිහිනයකිනුදු නොපැතූ- නොසිතූ අයුරින් මවත්, පියාත්, සොහොයුරාත් තිදෙනාම තමාට සදහටම අහිමි වී ගියෙත් ඉතාම කෙටි පැය කිහිපයක් තුළදී බව මාලතී සිතුවේ නැත.

ජීවිතය යනු එයයි! ජීවිතය යනු අවිනිශ්චිත ඉරණමම නොවේද?

18

“වික්‍රමගෙ වෙනුවෙන් අපිට පුළුවන් හැම දෙයක්ම අපි කරනවා අංකල් ... ආයෙ ඒ වගේ යාළුවෙක් මට කවදාවත්ම හම්බ වෙන්නෙ නෑ!”
චන්දන මුදලිහාමිට කීවේ නිකම්ම නොවේ.

ආයෙ ඒ වගේ යාළුවෙක් මට කවදාවත්ම හම්බ වෙන්නෙ නෑ!

හමුදාවට  බඳවා ගැනීමේ සම්මුඛ පරීක්ෂණය පැවතුණු දිනයේ වික්‍රමත් චන්දනත් හඳුනා ගත්හ. එකටම පුහුණුව ලැබූ ඔවුහු, එකටම සේවයේ යෙදෙද්දී වඩාත් මිතුරු වූහ. හොඳ මිතුරෙකු වූ වික්‍රමට හමුදා අනුඛණ්ඩයේ කාගේත් හොඳ හිත ලැබී තිබිණි.

තුන් මාසයේ බණ දෙසුම දා හමුදා මිතුරන් කිහිප දෙනෙකු සමඟ චන්දනද මාලතීගේ නිවසට පැමිණියේය. කිසිදු වෙනසක් නොපෙන්වමින් බණ ගෙදර ඕනෑම කටයුත්තකට සහාය වීමට ඉදිරිපත් වූ ඔවුහු පැය කිහිපයක් තුළදී කාගේත් හිතවතුන් බවට පත් වූහ.

“දැන් ඔය මාලතීලගේ අයියා...... මගේ කෙල්ල එක්ක සම්බන්ද වෙන්නත් ඉස්සෙල්ලයි මම විල්මට්වයි සිසිලියානාවයි ආස්සරේ කළේ. මංගල්ලෙ නොකෙරුණාය කියලා අපි ඒ කෙල්ලව අත්හැරියෙ නෑ... නෑකමටත් වැඩිය ලොකුයිලු යාළු මිත්තරකම.... අර පුරාණේ මොකක්ද කවියකුත් තිබුණාලුනේ.... මට දැන් මතක නැහැනෙ..... චඃ!”

ලොකු හාමුදුරුවන් වඩම්මවාගෙන එනතුරු බොහෝ දෙන කතා බහට වැටී උන්හ. චන්දනත් මිතුරෝත් මුදලිහාමිව කතාවට පෙළඹවූහ. මත්පැනින් දොඩමළුව සිටි මුදලිහාමි දිගටම කියෙව්වේය.

“මරු බයිට් එක මචං......”

“ඔය කතා කරන්නේ පොර නෙවෙයි... කෂිය වෙන්නැති...”

පාර දිගේ ඇදෙන මෝටර් රථය දුටු කවුරුත් කලබල වූහ. එය බණ ගෙදරට පැමිණෙන බව පෙනුණත්, එතුළ සිටින්නේ කවුදැයි කිසිවෙකුත් දැන සිටියේ නැත. ධනුෂ්කත්, මිලින්දත් වාහනයෙන් බසිනවා දුටු මුදලිහාමි ඉක්මන් ගමනින් පඩිපෙළ දිගේ පහළට බැස්සේය.

ධනුෂ්කව දුටුවනම මාලතී වෙනස් වූ අයුරු චන්දන හොඳින් දැක....

කවුරුනුත් සීරුවෙන්, ගරු-සරු පෙන්වන්නට වූයේ ගමේ ප්‍රභූවරයෙකු පැමිණෙන නිසා විය හැකි යයි චන්දන අනුමාන කළේය. එහෙත් ඔවුන් වැනිම තරුණ වියේ දෙදෙනෙකු සඳහා ඒ ගෞරවය පිදෙනු දකින්නට ඔහු බලාපොරොත්තු වූයේ නැත. හැරී බැලූ මුදලිහාමි ළඟම සිටි තැනැත්තාට ඇමතුවේය.

“මාලතී දුවට කතා කරපල්ලා.....”

මාලතී ඉදිරියට ආවා නොවේ. චන්ද්‍රා ඇයව තල්ලු කරගෙන ආවා සේ යැයි ධනුෂ්කට සිතුණි. කිරි අම්මාත් පසුපසින් ආවාය.

“මට ආරංචි වුණාට මෙහෙ හිටියේ නැහැනෙ....” යැයි කියන්නට සිතුණත් ධනුෂ්ක නිහඬ වූයේය. ඔවුනොවුන් කලිනුත් හඳුනන බවක් බලා සිටින අයට නොහැඟෙනසේ ඔහු ආචාර කළේය. මාලතීද දෝත නඟා දෙමිතුරන්ට ප්‍රතිආචාර කළාය. පිටුපසින් සිටි රාමන් අත වූ කිරි හට්ටි කිහිපය මුදලිහාමිට භාර දුන්නේය.

වට-පිට බැලූ මිතුරෝ හමුදා සෙබළුන්සේ පෙනුණු කිහිප දෙනා අසලින් වාඩි වූහ. මිලින්දත් ධනුෂ්කත් ඔවුන් හා කතාවට වැටෙද්දී චන්දන හැකිතාක් නිහඬව සිතිවිල්ලේ අසා සිටියේය.

ධනුෂ්කව දුටුවනම මාලතී වෙනස් වූ අයුරු චන්දන හොඳින් දැක තිබුණේය.

********

දමින්දත් එරන්දතීත් එවෙලෙහි වලව්වට පැමිණෙතියි කිසිවෙකු බලාපොරොත්තු වූයේ නැත. වාහනය නවත්වනවා දුටු වහාම දන්තුරේ බණ්ඩාරත්, කුමාරිහාමිත් පෝටිකෝව අසලට කඩිනම් ගමනින් ආවෝය.

“මයෙ පුතාලා මේ වෙලාවේ?”

“අපිට හිතුණා.... අපි ආවා අම්මා....”

එදා මාළිගාවේදී හම්බ වෙච්ච අර රෝසපාට ඔසරිය ඇඳලා හිටපු කෙල්ලගේ....

යුවතිපතීහු වැඩිහිටි යුවල හමුවේ වැඳ වැටුණෝය. එබී බැලූ සිළිඳු මැණිකා යුහුසුළුව කුස්සිය දෙසට ගොස් සමරසිරි කොලුවාට උපදෙස් දෙන්නට වූවාය. මෙවැනි අවස්ථාවක කළ යුතු දෑ ඇය අත්දැකීමෙන්ම දනී.

“උඹ ඉක්මනට ඔය ටික කරන්ඩ ඕනෑ, ලත වෙවී නොඉඳ. රාමන් අයියත් දැන්ම එන එකක් නෑ.... අප්පොලත් බණ අහලම එයි මයෙ හිතේ....”

“අපෙ අම්මා.... කෝ මල්ලිලා?”

ගිමන් නිවාගත් එරන්දතීට ධනුෂ්කගේත්, මිලින්දගේත් අඩුව පෙනුණි.

“ඔන්න දෙන්නම රාමනුත් එක්කලා සිසිලියානලගේ බණ ගෙදර ගියා මයෙ දුවේ.........”
“සිසිලියානලගේ?”

“ඇයි ළමයෝ... අර බස් එක හෙළට පෙරළිලා තුන් දෙනාම මැරුණේ...” අප්පෝ දියණියට සිහිපත් කර වූයේය.
“ආ මට මතකයි. එදා මාළිගාවේදී හම්බ වෙච්ච අර රෝසපාට ඔසරිය ඇඳලා හිටපු කෙල්ලගේ අම්මලා නේද අප්පච්චි.....”

“අනේ, අනේ. දූට ඒ කෙල්ලව මතකයි... උන්ගෙ අම්මා .... ඔය මැරිච්චි සිසිලියානාත් ඒ කාලේ දූව වඩාගෙන හැදුවා. ඒවා මතක නැද්ද?”

දමින්ද සිනාසෙන්නට වූවේය. සියල්ලෝම ඔහු දෙසට හැරුණාහ. “මොකද පුතේ එක පාරටම හිනා වෙන්ඩ ගත්තේ?”

“අප්පච්චි, මෙයාට ඒ කෙල්ලව මතක හිටියේ ඒකි ලස්සන හින්දා... ගෑනු ඉතිං ආසා නැහැනෙ, තමන්ට වැඩිය ලස්සන එකියක් දකින්නවත්...”

ඔය කවුරු හරි මැති-ඇමැත්තෙකුට පන්දං අල්ලලා; හාමුදුරුවෝ තෙමෙද්දී වුණත් උන්ට නොතෙමෙන්න කුඩ ඉහළලා....

සැමියාගේ ඇණුම් පදයට පිළිතුරු දීමට එරන්දතීට සිතුණේ නැත. ධනුෂ්ක හෝ මිලින්ද හෝ දෙදෙනාගෙන් එකෙකු ඒ යුවතිය හා කුළුපගව ඇතැයි යන සැකයේ සේයාවක් තම සිතෙහි ඇඳුණේ මන්දැයි එරන්දතීටම පුදුමය. ඈ සිටියේ ඒ ගැන සිතමිනි.

“මල්ලිලා මොකට ගියාද ඔය ගමේ-ගොඩේ ගෙවල් අස්සේ රිංගන්න.... රාමන්ව යැව්වා නං ඉවරයිනෙ!”

කුමාරිහාමි මඳ සිනා පෑවාය.
කුඩා කල සිටම එරන්දතී මෙහෙකරුවන්ට කතා කළේ හෙළා දකිමිනි. ඔවුන්ට කරුණාව පෙන්වීම ඇය දුටුවේ වරදක් මෙනි. ‘මල්ලී මොකටද උන්ව කරට ගන්නේ?’යි එරන්දතී නිතරම මැසිවිලි කියන්නට පුරුදුව සිටියාය.
‘දූගෙ ඒ කාලේ ගති තවම වෙනස් වෙලා නෑ!’ කුමාරිහාමි තනිවම සිතුවාය.

“මයෙ දුවලා හදිස්සියේම ආවේ... නිකංය කිව්වට...?”

“නිකංමත් නෙවෙයි අපෙ අම්මා... මගේ යාළුවෙක් කිව්වා එහෙ හොඳ බිස්නස්කාරයෙක් එයාගේ දුවට හරියන මනමාලයෙක්ව හොයනවයි කියලා. නරකද අපි මල්ලිට එයාව කතා කළොත්? දෑවැද්දට කෝටි බාගෙකටත් වැඩියෙන් හම්බ වෙනවා....” එරන්දතී කීවේ අවධාරණය කරමිනි. දෙමහල්ලෝ උනුන් මුහුණු බලාගත්හ.

“මයෙ දූ දන්නෙ නෑ.... අපි නිල්ගල වලව්වෙ දූ- පූර්ණිමාව තීන්දු කරගන්ඩයි හිතා ඉන්නේ. ඔය වගේම දේකුත් හම්බ වෙයි.... ඊටත් අපේම ඈයොනෙ දුව!”

“ඇත්තම කිව්වොත් මාත් ඔය බිස්නස්කාරයොන්ට කැමති නෑ දුවේ. අම්මා කියනවා වගේ නිල්ගල කට්ටිය අපේම අයනෙ.... වලව්කාරයෝ! දැන් බිස්නස් කරලා කෝටිපතියො වෙලා ඉන්න හුඟක් එවුවො හරි ජාති-ජම්මයක්වත් ඇති ඈයො නෙවෙයිනේ.... ඔය කවුරු හරි මැති-ඇමැත්තෙකුට පන්දං අල්ලලා; රටේම තියෙන මගඩි කරලානේ ඕකලා හැදෙන්නෙ....”
අප්පච්චිගේ අප්‍රසාදය හමුවේ එරන්දතී නිරුත්තර වූවාය.

නොදන්නා වතුරකට බහින්නට පෙරාතුව හොයා බලනවා නං හොඳයි නේද?

“එතකොට මල්ලී පූර්ණිමාට කැමතිද?”

“මොකටද එයා අකමැති වෙන්නේ?” දන්තුරේ බණ්ඩාර දෙබැම ඉහළට නංවා ඇසුවේය. ඔහුගේ නාස්පුඩු නළියමින් තිබෙන බව දුටු කුමාරිහාමි නිහඬ වන්නැයි දියණියට ඉඟි කළාය.

********
එංගලන්තයේ හිටිද්දීත් සිංහලෙන් පොත් තුනක්ම ලියලා, මුද්‍රණයෙනුත් පහරවා ඇති ‘කොළඹ ගමයා’; අජිත් ධර්ම කියන්නේ ‘ප්‍රකාශන ගැන නම් මතක කරන්න එපා. කරපු පොත් තුනෙන්ම කෑව හේ හේ....’ කියලාය. ඒ තුනෙන්ම කෙළවාගෙන හින්දාය. ඒත් මොකද අජිත්? (ආයෙමත් අපි හමුවෙන දවසක් හිතා ගන්නටවත් බැරි නිසා, අමතක වෙන්නට කලින් මේ ‘කට කැඩිච්ච’ කතාවත් ඔන්නොහෙ දැන්ම කියමි! තුන ඔය තරමින්වත් බේරා ගත්ත එකත් වාසනාවක්නේ!)

ආසාව හින්දාම තමා ලියූ පොත්, අතින් වියදම් කරගෙන- අච්චු ගස්වාගෙන; එව්වා වේයන්ට- කාවුන්ට- මීයන්ට දන් දීගෙන ඉන්නා ගොඩ දෙනෙකු ඒ විත්තිය කාටවත් කියන්නටත් ලජ්ජාය. සමහරවිට, ‘උච්චමානය තියෙන රචකයන්ට’ මේවා තිත්ත කසායක් වගේ විය හැකිව තියෙද්දීත්, මං මේවා ලියන්නේ තවත් කවරෙකු හෝ අමාරුවේ වැටීමෙන් වළක්වා ගන්නටය.

මේ ආසා රෝගයෙන් ආතුරවී, අතේ සල්ලිත් නැතිව 2001දී පොතක් අච්චු ගැස්වූ හැටි ගැන පැතුම් හේරත් අපූරුවට අකුරු කරලා තිබුණේ කලකට පෙරය. ඉඩක් තියේ නම් කියවා බලන්නට වටිනා post එකකි ඒ.

එහෙම කර්තෘ ප්‍රකාශන පළ කරවාගැනීම ‘අතින් සල්ලි දීලා #*# ගැනීමක්’ වගේ වුණත්, එයින් ගොඩ යන්නටත් බැරිවා නොවේ.

මේ හැමෝම ‘දැනගෙන කතරගම ගිය’ උදවියයි.

කොච්චර පිහිනන්නට දන්නා කෙනෙක් වුණත් නොදන්නා වතුරකට බහින්නට පෙරාතුව හොයා බලනවා නං හොඳයි නේද? වතුර සීතලද, පතුලේ මඩ තියෙනවාද, දිය සුළි- දිය වැල් වගේ දේවල් ගැන, අලුත් ඉසව්වකදී  හොයා බැලීම නුවණක්කාර පිහිනුම්කාරයෝ කරති. එහෙම කළ බව පෙනුණු කිහිප දෙනෙකු ගැනත් මගේ මතකයට එයි!

පළමුවැන්නා උපුල් සාන්ත සන්නස්ගල ටියුෂන් ගුරුතුමායි. දෙවැන්නා චන්දන මෙන්ඩිස් දන්ත වෛද්‍ය මහත්මායි. තෙවැන්නා මාධ්‍යවේදී මොහාන් රාජ් මඩවලයි.

උපුල් බය නැතිවම ‘සරසවි දියණියෝ’ 5,000ක් අච්චු ගැස්සෙව්වේය. මෙන්ඩිස් මහත්තයා ‘සැඟවුණු ලොවේ සවාරියක්’ පොතෙන් 3,000ක් පළ කෙරෙව්වේය. (ඒ පොත් දෙකම මුද්‍රණය කෙරුණේ මා සේවය කළ ආයතනවලදීය.)
මොහාන් රාජ් කතුවරයා මා වෙත යොමු කර තිබුණේ, විදර්ශන ප්‍රකාශන අධිපති ජනක ඉණිමංකඩ මහතායි. ඒ මොහාන් මාගම් සෝලිය දෙවෙනි මුද්‍රණයට සැරසෙන අවදියේය. 

ජනක මහතාගේ පළමු පොත; විදර්ශන පළමු ප්‍රකාශනය ‘කර්නල් සහ එරෙන්දිරා’ත් අලෙවිය අතින් එතරම් සාර්ථක වුණා යැයි මට හිතෙන්නේ නැතිය. නමුදු, එයින් ලද අත්දැකීම් ජනකට ලොකු පිටුවහලක් වුණු බව ස්ථිරය! මං එහෙම කියන්නේ 2021 මාර්තු 3 වෙනිදා විදර්ශන ප්‍රකාශන ආයතනය 24 වසර සපුරන බැවින්ය. මෙන්න ජනක මහතාණෙනි, මගෙනුත් සුපැතුම්! 

මගේ කිසිම දැනහැඳුනුම්කමක් නැති එක්කෙනෙක්වත් දැන් මෙතැනට ඇදගත යුතුය. නැත්තං ‘අඳුරන අයගේ පිට කසනවා’ කියන චෝදනාව එන්නට පුළුවන්නෙ. මහින්ද ප්‍රසාද් මස්ඉඹුල! ඔහු එකෙන්ම; ‘සෙංකොට්ටං’වලින්ම ගොඩ ගිය බව මගේ අදහසයි.

මා දන්නා විදිහටත්, තොරතුරු කියැවී තියෙන විදිහටත් මේ හැමෝම ‘දැනගෙන කතරගම ගිය’ උදවියයි. පොත පළ කිරීමේදී විතරක් නොවේ, ලියද්දීත්..... ඔවුන් කොතරම් අධ්‍යයනය කර තිබේදැයි හොයා බලන්නට වටිනවාය.
1996 වකවනුවේ නොතිබුණු වාසියකුත් අද්‍යතන පරම්පරාවට තිබේ. වත් පොත; මුහුණු පොත; fb හෙවත් ෆේස් බුක්! (ඔන්න DKR, ඔයාට ආයෙමත් ස්තුතියි හෙවත්- නොහොත් යෙදුම නිවැරදිව කරන්නට උපදෙස් දුන්නාට!) 

ඔය ඉව, දැනීම, හැකියාව සේරම තිබ්බත් මදිය; වාසනාවත් තියෙන්නම ඕනිය. ඒ වගේම...

යුවති කිරිල්ලී - 19 පෝස්ටුවෙදී කිව්වාක්සේ, තමන් ලියූ පොත් මුද්‍රණයෙන්ම පළ කරවා ගන්නට වෙර දැරූ ආධුනිකයන්ට මං කීවේ ‘ඉස්සෙල්ලාම fb එකටවත් යමක් ලියලා බලන්නකො’ කියලාය.

ඒකට අතින් වියදම් යන්නේ නැතිය. ඉස්සර නම් ලේඛකයෙකු හැටියට නමක් හදා ගත යුත්තේ පත්තරවලට ලියලාය. ඒකටත් වඩා මේක ලෙහෙසිය.

මේ 2021යි! අද එදාට වඩා ගොඩාරියක් වෙනස්ය!!

අද කාලේ යමක් අලෙවි කරගන්නට නං ‘දැන වෙළෙඳං’ම විය යුතුය. ඒ කාරණය පොත්වලට වඩාත් අදාළය.

ඔය ඉව, දැනීම, හැකියාව සේරම තිබ්බත් මදිය; වාසනාවත් තියෙන්නම ඕනිය. ඒ වගේම ඔබ ලියූ පොත readable; කියවන්නට හිතෙන එකක් වෙන්නත් ඕනිය.
යුවති කිරිල්ලී 3,000 ඔක්කොම වගේ විකිණුණේය. ඒ ගිහාන් ශ්‍රීනාත් අල්විස් හිතවතාගේ බෙදාහැරීමේ කෞශල්‍යයට පිං සිදු වෙන්නටය. එහෙව් අවංකයන් හමු වෙන්නටත් පෙර කළ පිං තිබෙන්නට ඕනෑය; මේ මට වගේ!
පොත් බෙදා හැරියා වගේම, ඒවා අලෙවිවූ පසු මට මුදල් ගෙනවිත් දෙන්නටත් ගිහාන් කිසි විටෙකත් අමතක නොකළේය. ගොඩක් ස්තුතියි ගිහාන්!!

මීගහපැලැස්සේ උදවිය නං රබර් ඇස් නෙරවා බලාගෙන ඉන්නට ඇත්තේ පොත් ගැන නොවේ.

“මෙලහකටත් මේකෙ එවුන් රබර් ඇස් දාගෙන ඇත්තේ... අප්පො මොකද තකහනියක් බණ ගෙදර ආවේ කියලා. උඹට ඕනේ හැම එකාටම උඹලගෙ පලහිලව් පෙන්නන්ඩද?”
චන්ද්‍රා කසුකුසුවෙන් බැන වැදුණාය.

“බොට ඇහුණද මං කියපු එක?”

ධර්ම දේශනාවෙන් පසු යුවතියෝ කිහිප දෙනෙක්.... (foto- තිළිණ කළුතොටගේ)

“ඉතිං අක්කා ඇයි මටම මෙහෙම බනින්නේ? මං අප්පොලාට මෙහෙ එන්ඩ කිව්වෙ නෑ අක්කා! මයෙ මැරිච්ච අම්මාපල්ල, මට අප්පොව හම්බ වුණේ නෑ චන්ද්‍රක්කා....” මාලතී ඇඳුම් රාක්කය මතවූ චීත්තයක කොනක් නහයට තබා සූරා දැමුවාය.

“අඬපං... තව අඬපං. එතකොට සේරම හරි යයි... ඒ මිනිස්සු ආව කියමුකෝ, ඒකෙ වැරැද්දක් නෑ... ඒ වෙලාවේ ඉඳලා මූණ එල්ලගෙන- කඳුළු වක්කර-කර ඉන්නකොට හැමෝම දැනගනීනෙ මෝඩියේ, මොකක් හරි හොරයක් තමයි කියලා. ඒකයි හරකියෙ මං මේ කියන්නේ... හිටපංකෝ ඉස්සෙල්ලා හිටියා වගේ...”

ධර්ම දේශනාවෙන් පසු යුවතියෝ කිහිප දෙනෙක් කැවිලි- පෙවිලි- කෙසෙල් ගෙඩිවලින් පිරිසට සංග්‍රහ කිරීම ඇරැඹූහ. චන්ද්‍රා ධනුෂ්කටත් මිලින්දටත් සත්කාර කළාය. ඇයවත්, අනෙක් යුවතියන්වත් ගෙන ආ බන්දේසිවලින් කිසිවක් ගැනීමට චන්දන මිතුරන්ට ඉඩ දුන්නේ නැත.

“එපා මචං ගන්න එපා! මාලතී නංගී දැන් හරියට අපිට සලකන්නේ පිට එව්වන්ට වගේ.... අපි කන්නේ මාලතී නංගිම ගෙනාවොත් විතරයි...”

“ඒක හරි මචං...! මොකද මාලතී නංගී මෙහාට එන්නෙම නැත්තේ?” තවකෙක් චන්ද්‍රාගෙන් ඇසුවේය.

“ඇයි, අපි කළුද?” චන්ද්‍රා විහිළුවකින් තත්ත්වය මඟ හරවන්නට වෑයම් කළාය.

“පිස්සුද නංගී, කවුද කියන්නේ ඔයා කළුයි කියලා... ඒ වුණාට නංගිලයි, නංගිලාගේ යාළුවොයි අපිට සලකන්නේ අපි කළුයි වගේනේ....”

චන්දනගේ කතාව ධනුෂ්ක අසා සිටියේ කෝපයෙන් දැවෙමිනි. එය සඟවාගෙනම සිටින්නට වෙර දැරූ ඔහු මිලින්ද හා එක්ව සිනාසුණේය.

“ආයෙ මොකටද ඕකට වාද කරන්නෙ? මම මාලතී නංගී ලවාම චන්දනට සංග්‍රහ කරවන්නංකො... ඉවරයිනේ!”
චන්ද්‍රා එක ගලෙන් කුරුල්ලන් දෙදෙනෙකුටම විද්දාය. නෙත් කොනින් ධනුෂ්ක අප්පො දෙස බැලූ ඈට, ඇයගේ ඉලක්කය නොවැරදුණු බව පැහැදිලිවම පෙනිණි.

ඔය හාදයට තමයි මාලතීව කතා කරන්ඩ හිටියේ...

මාලතී චන්දන ඇතුළු පිරිසට සංග්‍රහ කළේ පණ නැති එකියක මෙනි. ඇගේ වත සුදුමැලිවී, අප්‍රාණිකව මැලවී තිබෙනු දුටු චන්දන තව දුරටත් ඇයව වෙහෙසවන්නට නොසිතුවේය.

“කවුද මුදලිහාමි අර චන්දන කියන්නෙ?”

ආපසු යාමට පඩිපෙළ බසින අතරේ ධනුෂ්ක මුදලිහාමිගෙන් ඇසුවේ තව දුරටත් කුතුහලය ඉවසා සිටීමට නොහැකිවූ හෙයිනි.

“වික්‍රම ඔය හාදයට තමයි මාලතීව කතා කරන්ඩ හිටියේ... මං හිතන්නේ වික්‍රම චන්දනට කියලා තියෙන්ඩත් ඇති. අපරාදේ කියන්ඩ බෑ, යස ඉලංදාරියා! මාලතීටම කැපෙනවා.....”

********

“නරකද අපෙ අම්මා, ඉක්මනටම මල්ලිගේ කටයුතු ටිකත් එකලාසයක් කරවව්වොත්....” එරන්දතී කන්නාඩියට එබී බැලුවාය. සැහැල්ලු නිදන ඇඳුමකින් සැරසෙමින් සිටි කුමාරිහාමිගේ පිළිබිඹුව කැඩපතේ දිස්වුණි. හැරී බැලූ කුමාරිහාමිගේ දෙනෙත්, ඈ දෙසම බලා සිටි දියණියගේ දෑස හා ගැටිණි.

“මයෙ දුවත් ඉතිං, අප්පච්චි වගේම කලබලකාරී... මේ දවස්වල ගොයම් කැපෙනවනේ දූ.... වී ටික පාවර කරවන්ඩයි, තව කටයුතුයි එකක්යැයි දුවේ... අප්පච්චි ඔය ටිකෙන් නිදාසක් වුණාම අපි නිල්ගල වලව්වට යන්න දිනයක් යොදා ගන්ඩ තමයි ඉන්නේ... මයෙ දූලත් එනව නොව?” කුමාරිහාමි පනාව අතට ගත්තාය.

“මං පීරන්නං අම්මා....” එරන්දතී පනාව ඉල්ලාගෙන කුමාරිහාමිගේ හිස පීරන්නට වූවාය.

“මොකද අම්මා තනියෙන් හිනා වෙන්නේ?”

“මට කල්පනා වුණේ මයෙ දුවේ.... අපි පුංචි සංදියේ නං අපෙ අම්මලා; කිරි අම්මලා අපට රාත්තිරියේ කොණ්ඩේ පීරන්ඩ දුන්නේ නෑ ගෙවල් ඇතුළේ.....”

“ඒ ඇයි අම්මා?”

“ඒක තමා මයෙ දුව, මාත් මේ කල්පනා කරව්වේ....”

එරන්දතී කන්නාඩියට එබී බැලුවාය. සැහැල්ලු නිදන ඇඳුමකින් සැරසෙමින් සිටි....

කන්දී සිටි එරන්දතී මවගේ මුහුණ තමා දෙසට හරවා ගත්තාය. “පේනව නේද ධනුෂ්කලා එන වෙලාව.... බණ ගෙදරට ගියේ බණ කියන්ඩද දන්නෑ....”

“මයෙ දූ ඔන්න මල්ලිත් එක්ක එල්ලෙන්නේ හෙම නෑ.... ඊටත්, මේ දවස්වල ඔයාට ඔහොම කේන්ති ගන්ඩ නාකයි දුවේ!”

ආලින්දයේ වාඩිවී කතාවක යෙදී සිටින අප්පොත් දමින්දත් දුටු දෙමිතුරෝ, වාහනයෙන් බැස ඔවුන් වෙත ගියහ.
“අයියලා හදිසියේ?”

“අක්කත් ආවා... ඇතුළේ....” දමින්ද හිසෙන් සංඥාකොට පෙන්නුවේය.

“එහෙනං ආයෙ දෙකක් නෑ.... මන්ත්‍රණ සභාවක් දාගෙන ඇති!” මිලින්දගේ සිනාවට සැවොම හවුල් වූහ.

ඒ අතරේම වලව්ව තුළට ගිය ධනුෂ්ක මවගේ නිදන කාමරයට හිස පෙව්වේය. “මාමල බෑනල අරහේ.... අම්මල දූල මෙහේ... මොකෝ සතර කන් මන්ත්‍රණයක්ද? මිලින්දයා කිව්වා හරි තමා...”

“කොහෙද තමුසෙලා ගියේ?” .....