සුප්පා දේවිගේ බඩේ මයිල් - නවවෙනි කොටස

ප්‍රංශ ගුවන් හමුදා ගුවන් යානයක් ලුහුබඳින පුද්ගලයින් සංඛ්‍යාව මෙන් තුන් ගුණයකට වඩා...

සායි බාබාතුමා ගැනත්, ප්‍රාතිහාර්යයක් බඳු ‘සායි රොටිය’ ගැනත් සිරිසේන අයියා මට කීවේ එදාය. ඒ අදින් අවරුදු 50කට කලින්ය.

මං වහන්සේ ඒ විස්තර ඔයාලට කියන්නේ සතියකට විතර පස්සෙය... එහෙම කිව්වත් දැන් සතියක් නම් ඉකුත් වෙලාය.

පහුගිය ටික දොහේ කාටද ඉස්පාසු තිබ්බේ blog කියවන්න? ලෝකෙම ඉන්න මිනිස්සු අවදියෙන් හිටියේ ශ්‍රී ලංකාවේ සිද්ද වෙන ගිනි විජ්ජුම්බර ගැන. උජාරුවට සීතාම්බර පට පිළියෙන් සැරසිලා, විළි වහගෙන හිටි උදවියගෙ ‘xජ්ජ නැතිකම’ ලෝකෙටම පෙනුණා. මටත් එව්වා බල-බලා ඉන්නවා ඇර වෙන වැඩකට වෙලාවක් තිබ්බෙ නැහැ දෙයියනේ! Posts පරක්කු වුණේ ඒ නිසයි...

මේ post එක ලියන්න ගත්තු එදත් වුණේ ඒ සංතෑසියමයි! කලින් දවසේ අපේ හොඳටම කරලා ගිය මහත්තයා ගැන විස්තරේ නොබලා ඉන්න බැරි වුණයි කියහල්ලකො.

‘මාලදිවයිනේ සිට සිංගප්පූරුව බලා ගිය සෞදි අරාබියානු ගුවන් සේවයට අයත් ගුවන් යානය බ්‍රහස්පතින්දා ශ්‍රී ලංකාවේ ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා රැගෙන යන බවට වූ විශ්වාසය නිසා විශාල පිරිසක් ගුවන් ගමන් ට්‍රැක් කරන වෙබ් අඩවි මගින් නිරීක්ෂණය කර ඇති බව වාර්තාවේ.

Flightradar24.com හි දත්ත වලට අනුව, Male සිට Saudia 788 ගුවන් යානය GMT උදෑසන 7:43 වන විට පරිශීලකයින් 5,000 කට ආසන්න පිරිසක් විසින් නිරීක්ෂණය කරන ලදී. මෙය යුරෝපයේ පියාසර කරන ප්‍රංශ ගුවන් හමුදා ගුවන් යානයක් ලුහුබඳින පුද්ගලයින් සංඛ්‍යාව මෙන් තුන් ගුණයකට වඩා වැඩිය. එය ලෝකයේ වඩාත්ම ලුහුබැඳ ගිය ගුවන් යානය බවට බ්‍රහස්පතින්දා දිනයේදී පත්විය.

Boeing Co. 787 Dreamliner වර්ගයේ යානය පස්වරු 7.12 ට පමණ සිංගප්පූරුවට ගොඩබෑවේය.’

නිතර ‘බණ දහම් සේවනය’ කරන අයට...

අද කාලෙ ඒ පැත්ත හැරිලා- මේ පැත්ත හැරෙනකොට තොරතුරු අලුත් වෙලා!  

මෙන්න බොලේ දැන් අපේ හිටපු විධායක ජනාධිපතිතුමාට සිංගප්පූරුවෙනුත් පිටමං වෙලා යන්නයි කියලා...

කලකට ඉස්සෙල්ලා ‘යකුන් බලන්නට ගිය යක්කු’ post එකේදී මං වහන්සේ මෙහෙම ලිව්වේය:
‘... ධම්මපදයේ පාප වර්ගයේ තියෙන ගාථාවක් හරියටම හරි බව සකලසූරිය නිශ්චිතවම වටහා ගත්තේ එදා රාත්තිරියේය! ගාථාව මේකය.

න අන්තලික්ඛෙ න සමුද්දමජ්ජේ - න පබ්බතානං විවරං පවිස්ස
න විජ්ජති සො ජගතිප්පදෙසො - යත්ථට්ඨිතො මුඤ්චෙය්ය පාපකම්මා

යම් තැනක සිට පවේ විපාකයෙන් මිදිය හැකිද එබඳු තැනක් අහසෙහිත් නැත; මුහුද මැදත් නැත; පර්වත කුහරයකත් නැත; එබඳු බිම් පෙදෙසක් ලොව කොහෙවත් ඇත්තේ නැත.’

සකලසූරියට විතරක් නොවේ, කාට-කාටත් ඒ ධර්මය මතක තියා ගන්නට වටියි...  ‘එහෙම නේද අපෙ හාමුදුරුවනේ?’ කියා නිතර කියමින් ‘බණ දහම් සේවනය’ කරන අයටත් ‘ධම්මපදයේ’ මේ ගාථාව තියෙන පිටුව මඟ හැරිලා වගෙය.

මට වුණත් එහෙම වැරදි වෙන එකේ...
ධම්මපදයේම, චිත්ත වර්ගයේ ‘දූරං ගමන් එක චරං’ ගාථාව දැන-දැනත්, පෙළක් වෙලාවට ‘හිත හීලෑ කර ගන්න’ බැරිව මං දඟලන තරමක්...

එහෙම හිත දුවන එක ගැන මටත් කණගාටුයි තමයි- ඒත් මක් කරන්නෙයි? දන්නවනෙ, මගේ නසරානි චංචල හිත...

ඔන්න එහෙනං ‘සායි රොටියේ කතන්දරේ!’.

“නිමල් මල්ලී- පුදුම දේ කියන්නේ, මේ සායිතුමාගෙ ආසිර්වාදේ ලැබිච්ච රොටිය නිකම්ම ඩබල් වෙනවා...” සිරිසේන අයියා කිව්වේ, මැස්සන්ට ලේසියෙන්ම රිංගන්න ඇහැක් වෙන තරමට මගේ හැකර කට ඇරවමින්.
“නිකම්ම... ඒ කොහොමද සිරී?”

ඒ කාලයේ මගේ පොහොසත්කමත්...

“ඒක තමයි මල්ලි සායි තුමාගේ බලේ... මං මේක ඔයාට ගෙනාවෙත් ඒකමයි. ඔයාටම බලා ගන්න පුළුවන් ඇත්ත නැත්ත. ඔයාට කරන්න තියෙන්නේ මෙච්චරයි.

සායිතුමාගේ පින්තූරයක් ගහලා, දවසට එක සැරයක්වත් ඒකට පහනක් පත්තු කරන්න ගන්න. ඔයාට හිතෙනවා නං හඳුන්කූරක් පත්තු කරලා මලකුත් පූජ කරන්න.  ඒ එක්කම සායිතුමාට කියන්න ඔයාට ආසිර්වාද කරන්නයි කියලා...”

“එතකොට මේ රොටිය?”

“ඒකත් පීරිසිය පිටින්ම එතැනින් තියන්න. හැබැයි රංජි මල්ලී, උඩකින්. මේසයක් උඩවත්...” සිරී වටපිට බැලුවේය.
අපි දෙන්නා හිටියේ මගේ කාමරයේය. මගේ කාමරය කිව්වාට මහ ලොකු එකක් නොවේ. ආච්චිලාගේ වරිච්චි ගෙදර, පටු ඉස්සරහ කෑල්ලෙන් ටිකක් කොටු කරගෙන හදාගත් එකකි.
අඩි පහක් විතර පළල ඒ U හැඩැති තීරුවේ හරහට අම්මාගේ පරණ සාරියකින් තිරයක් ඇදගෙනය, මගේ කාමරය හදාගෙන තිබ්බේ. ඒකෙ තරමත්; ඒ කාලයේ මගේ පොහොසත්කමත් හිතාදර පාඨක ඔයාලට හිතා ගන්නට ඇහැකි වෙන්නයි, මේ විස්තර කියන්නේ.

අර හරස් තිරය හුළඟින් එහා-මෙහා නොවුණේ ආච්චිලාගේ පරණ කණ්ණාඩි මේසයක් එතැනින් තියලා තිබුණු නිසාය. ඒ මේසයෙනි, හතරවෙනි පැත්තෙ බිත්තිය හැදුණේ. ඒකේ ලාච්චු තුනේය, මගේ ඇඳුම් ඇතුළු සබ්බ සකල මනාවම දාලා තිබ්බේ.
අනිත් කොණේ එක මුල්ලක ‘පරණ සන්ලයිට් පෙට්ටිවලින් හදාගත්’ පොත් කබඩ් එකය. (මං වහන්සේ කොච්චර හණමිටිකාර අතීතකාමී මසුරෙක්ද කියනවා නං ඒ අටමඟලය, තවමත් මගේ bed room එකේ තිබේ; සඳ කුමරිය නිඳාගත් පන්නයේ ඇඳට පැත්තකින්!). 

පොත් පෙට්ටියේ පැත්තකට හේත්තු කර තිබුණේ රවුමට හැකිළුෑ පන් පැදුරයි. කොට්ටය තිබ්බේ පොත් පෙට්ටිය උඩය.

අම්මගේ රෙද්දෙ නාට්ටිය... (අපේ ආච්චී දකින්නට තිබ්බේ මෙහෙම ඒවාය!)

“මල්ලී, දැනට විතරක් මේ පීරිසිය පොත් පෙට්ටිය උඩින් තියමු, කොට්ටේ කණ්ණාඩි මේසය උඩට දාලා.” යෝජනාවට අනුමැතිය දෙන්නටත් කලින් සිරී එහෙම කරලත් ඉවරය. “ආ, රංජි මල්ලී, තව එකක්. හැමදාම උදේට මේ පීරිසියේ තියෙන තේ කහට වතුර අයින් කරලා අලුතින් ටිකක් දාන්න ඕනි... පූජාවක් වගේ!”

සායි රොටිය මොකක් වගේදැයි කියලා ආපහු බලන්නට මට ඉස්පාසුවක් හම්බ වුණේ එතකොටය.

එය බිත්තර ඔම්ලට් එකක් හැඩේය; ඊට වඩා කුඩාය; තුනීය. තේ කහටවල පාට හොරාගෙනද කොහෙද, ලා දුඹුරු පාටය. එතකොටත් ඒ රොටියේ පැත්තකින්; යට පැත්තෙන් තවත් එකක් ලියලමින් තිබිණි.

“මට පේන්නේ සායිබාබාතුමාගෙ බැල්ම දැන්මම රංජි මල්ලිට හම්බ වෙලා වගේ. මං දැක්කෙ නැහැනෙ අලුතින් එකක් හැදීගෙන එනවා... ඉන්නකෝ, මං හෙටම මල්ලිට එතුමාගෙ foto එකක් ගෙනල්ල දෙන්නං. බිත්තියට ගහන ලෑලි කෑල්ලකුත් ගේන්නං. එතකොට එතැන පහන පත්තු කරතෑකිනෙ.”
මං වහන්සේ සායිබාබාතුමන්ගේ බැතිමතෙකු වුණේ එදා හිටය!

“මොකක්ද බං පුතේ මේ හිටි හැටියේ උඹට හැදුණු පිස්සුව? බුදු හාමුදුරුවන් වහන්සේට වඳින්න එකතු කරන දෝත උස්සලා මේ කොහෙද යන බබෙකුට වඳින්නේ...” සිරිසේන අයියා සායිබාබාතුමාගේ foto එකක් ගෙනැල්ලා, මගේ කාමරයේ බිත්තියේ ගැහූ දවසේ පරල වුණු ආච්චී මගේ ඇඟට ගොඩ වුණාය.

“තොපෙ මහ එකාගෙ වැරැද්ද හින්දයි මේව සිද්ද වෙන්නේ... අම්මගේ රෙද්දෙ නාට්ටිය... නාට්ටිය කිය-කියා කොල්ලොයි බල්ලොයි හුන්නොයි පද්දොයි ඩෝබිලයි සේරම ගෙදෙට්ට වැද්ද ගන්නවා- තරාතිරමක් නොබලා. කිරිස්තියානුවො, තම්බිලා සේරම මදිවට දැන් බබෙකුත්...” සායිබබා නොව සායිබාබා යැයි අපේ ආච්චීට හරි නම කියා දෙන්නට ගියාම වැඩේ තවත් වර්චස් වුණේ එහෙමය.

මාසයක් දෙකක් කරනකොට ඌටම එපා වෙලා නවත්තයි. ඒක කොලු ගතියනෙ අම්මේ!

ආච්චී අපේ තාත්තාටත් හොඳටෝම දෙහි කපන්නට වුණේ ඉන් පස්සෙය.

“අනේ දෙයියනේ මාත් මගේ කුසෙන් වැදුවනේ තෝ වගෙ අසික්කිතයෙක්... ඇයි බං ගුණේ, මොනවද සිද්ද වෙන්නේ කියලා බලපංකො, ඇස් ඇරලා. අන්න රංජියා මොකෙක්ද මිත්තියා දුෂ්ටිකයෙක්ට පාන් පත්තු කරන්න පටන් අරං.”

“අනේ අම්මේ පිස්සු කියවන්නෙපා. ඔය ඇම්මට ඔව්ව පටන් ගත්තට අම්ම හිතනවද උන් ඕවා දිගටම කරයි කියලා. මාසයක් දෙකක් කරනකොට ඌටම එපා වෙලා නවත්තයි. ඒක කොලු ගතියනෙ අම්මේ!”

“අනෙඃ මගෙ කට! යකෝ, නියපොත්තෙන් කඩන්න පුළුවන් එක පොරොවෙන් කපන්න වෙනකං ලොකු වෙන්ඩ දෙන්නෙ මෝඩයො බං!”
තාත්තාට අවවාද කිරිල්ල නැවත්තූ ආච්චී දවස් කීපයක් යන තුරුමත් මට බ්‍රහ්ම දණ්ඩය පනවාගෙන හිටියාය.

ඒ අතරේ සායි රොටියේ පැටවා ටිකෙන්-ටික වැඩෙමින් තිබිණි.
එහෙම වැඩෙන අතරේම සංජේත් මාත් අතර වූ සබඳකමද වඩා සවිමත් වෙමින් තිබිණි. ඒ දෙකම සිද්ද වුණේ කාටවත් පෙනෙන තරම් ලොකුවට නොවේ. රහසෙන්ම වගෙය!

“ආ, සිරී එහෙනං ඔයාටත් සායිතුමාගෙ රොටියක් ගෙනල්ල...” ඉන්පසු දවසක සංජේ මගේ කාමරයට ආ ගමන්ම වෙනස හොයා ගෙනය.
“පුදුමයි, ඔයාට එක පාරටම පෙනුණා!”
“පෙනුණා නෙවෙයි, බැලුවා.” සංජේ හඬ බාල කර ගනිමින්ය කිව්වේ. “මමයි සිරීට කිව්වෙ.”

“ඔයා? ඒ මොකටද, සංජේ....”
සංජේ තොල් දෙකට දබරැඟිල්ල තියලා සද්දේ වහගන්නැයි ඇඟෙව්වේය. “මං එහෙම කළේ ඔයාව වැල්ලවත්තට ගෙන්න ගන්න ලේසි වෙන්න.”
“වැල්ලවත්තට?”

ඉතිං, මටත් වුණේ ඒ පස්සෙන්ම ගාටන්න.

“වැල්ලවත්තට නෙවෙයි... බම්බලපිටියට.
එළියට යංකො කියන්න. මේ ගුහාව අස්සෙ ඒවා කතා කරන්න බෑ... මොකා කන්දීගෙන ඉන්නවද දන්නෑ.”යි කියාගෙන සංජේ මිදුලට බැස්සා. ඉතිං, මටත් වුණේ ඒ පස්සෙන්ම ගාටන්න.

“මේකයි රංජි මල්ලී. ඔයාලගෙ තාත්තා දැන්-දැන් මට නොකියා කියනවා මෙහාට එන්න එපා කියල...” සංජේ කිව්වේ, අදහන්නට අසීරු කතාවකි.

“වෙන්න බෑ. අපේ තාත්ත ඔයාට කෙලින්ම කිව්වද? නැහැනෙ.” සංජේට හරස් ප්‍රශ්නය මගෙන්.
‘කොයි තරම් කෙනෙකු වුණත්, එයාව අභියෝගයට ලක් කරනවට කැමති නෑ. එයාව ප්‍රශ්න කරනවට කැමති නෑ.’ එහෙමයි මට නං වැටහිලා තියෙන්නේ.
ඒ වෙලාවට එයාලා උත්තර දෙන්නෙ flat නියායෙන්! සංජේ එදා කළෙත් ඒක....

“නිමා, ඔයාට ඉස්සෙල්ලා මම ඉපදුණේ... හරිද? මට ඉව තියෙනවා... දැන් සරත්ලා, බන්දුලලා ඔක්කොම මට මූණ දෙන්නෙ නොකර බැරිකමට වගේ. ඔය එකෙක්ටවත් මං බය නෑ, මොනව වුණත් මං දන්නවා කරන්න ඕනි දේ... උන් තවම දන්නෑ මට කරන්න පුළුවන් තරම.”

“ඔයාට කරන්න පුළුවන් තරම ඒගොල්ලන්ට පෙන්නන්න යන්න එපා. මට විතරක් පෙන්නුවම ඇති.” මං බැලුවේ ඇතිවී තිබුණු උණුසුම අඩු කරන්නටය.
“හැබෑට? මං තවම ඔයාටවත් ඔක්කොම වැඩ පෙන්නල නෑ. හම්බ වෙද්දෙන්කො හරි විදිහෙ නිදහස තියෙන තැනක්... මොකා එයිද කියල බයේ පොල්වතු අස්සෙයි, ලන්දවල් අස්සෙයි රිංගගෙන කොහොමද හලෝ වැඩ පෙන්නන්නේ...” සැහැල්ලුවෙන් එහෙම කියාගෙන ආ සංජේ හිටි ගමන් සීරියස් tone එකකට මාරු වුණේය:
“... ඒක නෙවෙයි, දැන් තමුසෙත් හොඳ කතා කියන්න පුරුදු වෙල වගේ. කව්රු හරි ඔහොම කතා කියන එකෙක් අලුතෙන් තමුසෙත්තෙක්ක කූටාලි වුණාද?”

සංජේ අන්තිම හරිය කිව්වේ තරහෙනි.

ඒ වෙද්දීත් අපේ අතර ගිවිසුමක් තිබිණි. ‘ඔන්න සංජේ, මීට පස්සේ අපෙන් කාට තරහ ගියත්, එතැනින්ම කතාව නවත්ත ගනිමු, හොඳේ!’ අප දෙන්නා ලොකු රණ්ඩුවකට පැටලී, සමාදාන වුණායින් පස්සේ යෝජනාව ඉදිරිපත් කළේ මාය.
දෙදෙනෙකු අතර සම්බන්ධයක් පවත්වා ගෙන යාමේදී ඒ ප්‍රතිපත්තිය පලදායී වෙන බව මං දැක්කේ අපේ ආච්චී හා සීයා වෙතිනි.

“සිංහබාහු” (නව නිර්මාණයක්) කියලාය ඒ hand bill එකේ තිබ්බේ!

“ඔයාට තද වෙලා වගේ... මතකයිනෙ අපි කතා කරගෙන තියෙන දේ... සංජේ, අපි පස්සෙ කතා කරමු.”

‘සිංහබාහු’ පෙන්නීම කට ළඟටම ඇවිත් තියෙද්දී... සංජේව තරහ ගස්සන්නට කැමැති නැති නිසාය මං එහෙම උපායෙන් ‘තිත’ක් තිබ්බේ.

සායිබාබාතුමා ගැනත්, බම්බලපිටිය කතාව ගැනත් පස්සේ එයාගෙන් අහගන්නට පුළුවනිය!

එතකොට ‘සිංහබාහු’ නාට්‍යය ගැන hand bills එහෙමත් අච්චු ගහල ඉවරය. ලුම්බිණියේ වෙනින් නාට්‍ය පෙන්වන දවස් කීපයකම එහාට ගිහින්, ඒ අත් පත්‍රිකා බෙදලාත් ඉවරය.

‘තම පියා මරන්නට තරම් සැහැසි වූ “සිංහබාහු” වීරයෙක්ද?
නැතිනම් බල ලෝභියෙක්ද? ද්‍රෝහියෙක්ද?
අපි සාක්කි දෙමු.
ජූරිය ඔබයි.

ඉතිහාස කතාවෙහි අප්‍රකට දුබල තැන්වලට ප්‍රබල පහරවල් එල්ල කරමින් නව මඟක් ගත් “සිංහබාහු” චරිතය වේදිකාවේ දිග හැරෙයි.

වනමල් කලා කවයේ කුළුඳුල් වෑයම!
“සිංහබාහු”
(නව නිර්මාණයක්.)

1973 අප්‍රේල් 21 වෙනිදා ප: ව: 6.30 ට ලුම්බිණි රඟහලේදී

ප්‍රවේශ පත්‍ර රු: 5 -3 -2
පාසල් දර්ශනය ප: ව: 3.30 ට
අයකිරීම රු: 1 යි.
දොරටුවේදී ප්‍රවේශ පත්‍ර ලබා ගන්න.’ කියලාය, ඒ අත් පත්‍රිකාවේ තිබ්බේ.

“නිමල්ල තාත්තේ, මං අවුරුද්දට ගමේ ගිහින් එන්න ඕන. අම්මයි අක්කලයි මං එනකල් බලාගෙන ඉන්නේ. ගියත් මං ඒ පයින්ම ආපහු එනවා. නාට්‍යය 21 වෙනිදනේ තියෙන්නේ. ඊට කලින් යාළුවන්ට විකුණන්න දුන්නු ටිකට් පොත් ටික එකතු කර ගන්නත් එපැයි. කොහොමද මේ පැත්තෙ ටිකට් විකිණෙන තත්ත්වේ?” එස් අයියා අපේ තාත්තාගෙන් ඇහුවේ අවුරුද්දට දවස් කීපයකට කලින්ය.

“අපේ එවුන්ගෙන් ඇහුවොත් නං කියන්නෙ දාහක් කතන්දර. අරයා ගන්නවයි කිව්වා- මෙයා ගන්නවයි කිව්ව කියල. එදාටම ලුම්බිණි hall එකට ඇවිත් ගන්නවයි කියලත් සමහරු කියනවලු. එස් මහත්තයට කියන්න, මං නං ඔය කතන්දර පයිසෙකටවත් මායිම් කරන්නෑ- කෙරෙනකල්!”

මං අහල තියෙන්නෙත් බුදු හාමුදුරුවො ඉපදිච්ච ලුම්බිණි සල් උයන ගැන විතරමයි

තාත්තා කිව්වේ ඇත්තය. අපේ කට්ටියේ කාට-කාටත් හිටියේ එකම නෑදෑ- හිතමිතුරු- අසල්වාසීන් පිරිසකි. ‘ලුම්බිණියේ පෙන්නන්නට යන අපේ නාට්ටිය බලන්න ටිකට් එකක් ගන්නැ’යි අපෙන් දෙතුන් දෙනෙකුම එකතුවී කිව්වාමත් එයාලාගෙන් අපට හම්බ වුණේ ලාචෝරු උත්තරය.

‘මේ අවුරුදු කටේ වියදං සැරයිනේ දරුවෝ. එදාටම එන්න බලනවා... හොඳේ.’
‘අම්මො අම්මෝ! ඔය ලුම්බිණිය කොහෙද තියෙන්නේ කියලවත් අපි දන්නවැයි රංජි. මං අහල තියෙන්නෙත් බුදු හාමුදුරුවො ඉපදිච්ච ලුම්බිණි සල් උයන ගැන විතරයි!’
‘නාට්ටිය බලන්න එන්න නං වෙන්නෙ නෑ රංජි. ඒත් ඔයාලගේ වැඩේට උදව්වක් විදියට මම ටිකට් එකක් ගන්නං... මං එන්නේ නැති නිසා ඉස්කූල් සෝ එකේ ටිකට් එකක් දෙන්න. රුපියලයි නේද?’

ටිකට් විකුණන්නට ගිය මට ලැබුණු ප්‍රතිචාරත් එහෙම නං, අනිත් අයට කොහොම වෙන්නට ඇද්ද?

“ඒ වගේමයි නිමල්ල තාත්තේ, ස්වනියර් එකේ වැඩේ... සුමාන දෙක තුනක්වත් ඕනි කියලා නේද මිස්ටර් මාණික්කාරච්චි කිව්වේ? තවම ඒක බාර දුන්නෙත් නැහැනෙ...”

“කොහොමද මහත්තයෝ, ඒක අච්චු ගහන්න බාර දෙන්නෙ? රංජි... දැන්වීම් සුවල්පයයි නේද හම්බ වෙලා තියෙන්නේ?” අපේ තාත්තා මගෙනුත් ඇහුවේ, එස් අයියාගේ මූණෙන් අහකට ඇස් ඇද ගනිමිනි.

“කමක් නෑ, කමක් නෑ... පිටු අඩුවෙන් හරි ස්වනියර් එක ගහන්න බාර දෙමු. නාට්‍යය පෙන්නන්න ඉස්සෙල්ලා ඒවා පෙන්නලා දැන්වීම් දුන්නු අයගෙන් සල්ලි අරගන්න වෙයි. නාට්‍යය පෙන්නුවට පස්සේ සල්ලි එකතු කර ගන්න අමාරුයි!” එස් අයියාට අත්දැකීම් ගොඩාරියක් තියෙනවා වගෙය. “නිමලුත් මේවා හිතේ තියා ගන්න වෙයි. තාත්තා ගෙදර ඉඳිද්දී ඔයාටනෙ මේ වැඩවලට යන්න වෙන්නේ...”

“එස් අයියේ. එතකොට මේ හතරෙන් බෙදෙන ගාණක් පිටු තියෙන්න ඕනියි කිව්ව කතාව?”

සිසිර කුමාර මාණික්කාරච්චි මහත්තයා ගංගොඩවිල ‘ප්‍රසන්න’ අච්චු කන්තෝරුවෙදී කියූ සමහර දේවල් එදා මට තේරුම් ගියේ නැත!

“ස්වනියර් එක ගහන්න වෙන්නේ සෙන්ටර් වයර් කරල. එතකොට හතරෙන් බෙදෙන ගාණක් පිටු තියෙන්න ඕනේ!” ඔහු කීවේය. එස් අයියාත් එදා අපත් එක්ක එහාට ගිහින් හිටි නිසා මං කළේ අසා සිටීම විතරය. ලොකු අයගේ කතාවලට හම්බ දාන්න ඕනේ, නොකරම බැරි නං විතරය. ප්‍රශ්න ඇහිල්ල වුණත් එහෙමය. එහෙම ඇහිල්ලත් තමුන්ගේ නොදැනුම්කම කියා පෑමක් නේද?

කණ්ඩායමක් විදිහට සාමූහිකව වැඩ කළ යුතු අයුරු හරිහැටි දැන ගත්තේත්...

ප්‍රශ්නයක් අහන විදි ගොඩාරියක් තියෙන විත්තියත්, අහන ප්‍රශ්නය අනුව තව ගොඩාරියක් දේවල් ඉබේ කියවෙන විත්තියත් මං ඉගෙන ගත්තේ ඊට බොහෝ කලකට පස්සෙය; තජක පුහුණු වැඩ සටහන්වලට සහභාගි වුණාමය: කණ්ඩායමක් විදිහට සාමූහිකව වැඩ කළ යුතු අයුරු හරිහැටි දැන ගත්තේත් ඒවායෙනි.

Center වයර් කියන්නේ මැදින් කටු ගසාගෙන පොත හදන ක්‍රමේටය. පිටු 40 අභ්‍යාස පොත් වගේ අඩු පිටු ගණනක් තියෙන පොත්ය, එහෙම හදා ගන්නේ. අපේ සමරු කලාපයට පිටු විස්සක්වත් තිබුණේ නැති බව ලජ්ජාවෙන් වුණත් කිව යුතුය.
ඒ පිටුවලිනුත් දෙක-තුනක්ම ‘හිතවතුන්ගෙන් උණුසුම් සුබ පැතුම්!’ දැන්වීම්වලින්ය, සම්පූර්ණවී තිබ්බේ. ඒ මෙහෙයුම කළේ මං වහන්සේය. උපදෙස් දුන්නේ එස් අයියාය.

“එහෙම දැන්වීම් එකම තැනකට දාන්න එපා, නිමල්. එකම size එකෙනුත් දාන්න එපා. පිටු කාල, බාගේ විදිහට හරි ගස්සල තැනින්-තැනට දාන්න... පිටුවක දෙකක නාට්‍යයේ සිංදුත් දාමු.”

“ඉතිං එස් අයියේ, කවුරුවත් එව්වට සල්ලි දෙන්නෙත් නැත්තං මොකටද බොරුවට සුබ පතන දැන්වීම්...”

“ඔය කිව්වේ.... පේනවද එස් මහත්තයෝ- වෙලාවකට අපේ එකාගේ මොළේ වැඩ කරන්නේ නැතිම තරං...” එස් අයියාට එහෙම කියලා අපේ තාත්තා පරුෂාවාචා සිල් පදය කඩන්නට පටන් ගත්තේය. “... යකෝ ගොන් බූරුවෝ- හැම තැනම බොරුවත් ටිකක් හරි තියෙනවා මෝලෝ!”

ඉතිං... තව ඉස්සරහට යං ඊළඟ කොටසින්...