සුමානෙක හුටප්පර- කියන්නෙමි එකතු කර - තෙවෙනි කොටස

එයාව බලෙන්ම ඉස්කෝලෙට දක්කනවා වෙනුවට....

ඔයාට ගරු කරනවයි කියලා, මට බොරුවට රඟන්න බෑ. හැබැයි, ඔයාලා නැති තැනදී මම වැඩියෙන් පරෙස්සම් වෙනවා- ඔයාල මාව පණ පිටින් තියාගන්න වෙන මහන්සියට කරන ගෞරවයක් විදිහට.” 

විකී බෝම් නෝනා මහත්තයා...
එක්කෝ ඒවා ඊළඟ කොටසෙන්ම කියන්නංකො! කියලයි දෙවෙනි කොටස අවසන් කළේ.

විකී බෝම් නෝනා පොඩි කාලේ ඉඳලා තියෙන්නේ ඔස්ට්‍රියාවේ, වියානාවල. 1888 ඉපදුණු ඒ නෝනා ඉගෙන ගන්න කම්මැළි දැරියක් වෙලාලු හිටියේ. ඉතිං, අපේ රටේ අම්මල-තාත්තල වගේ නෙවෙයි, එයාගේ දෙමවුපියන් එයාව බලෙන්ම ඉස්කෝලෙට දක්කනවා වෙනුවට නිදහස දීලා.
“ඔයා ඉගෙනගන්න කැමති දෙයක් තෝරගන්න දුවේ. අපි ඔයාව එහෙම තැනකට යවන්නං.” අම්මලා විකීට කියලා.
අන්න මොළේ ඇති දෙමවුපියෝ. හැම ළමයම දොස්තර කෙනෙක් වෙන්න හරි ඉංජිනේරුවෙක් වෙන්න හරි ඉපදිලා ඉන්න එකක්යැ?

ඉතිං, අවුරුදු අටේදී වීණා වාදනේ ඉගෙන ගැනීම තෝරගත්තු ඒ දැරිවිය, අවුරුදු පහළොව වෙද්දී- අපූරුවට ඉගෙනගෙන ලේඛිකාවක් වෙලත් ඉවරයි. මටත් ඒ නෝනාව හම්බ වුණේ පොතකින්. හරියටම කියනවා නං 1959 සිංහලෙන් පළ වුණු අනුවාදිත පොතකින්. (ඒ පොතේ දෙවෙනි මුද්‍රණයකුත් ගොඩගේ එකෙන්  2001 වසරේදී පළ වුණා.)

ඒ රස වෑහෙන නවකතා පොතේ ප්‍රධාන චරිතය....

‘ගසක කඳුළු’ ඒ පොතයි. එහි මුල් කෘතිය The Weeping Wood.

ඒ රස වෑහෙන නවකතා පොතේ ප්‍රධාන චරිතය ‘රබර්’; වැලපෙන ගහේ කඳුළු!

‘මේ මැයි මාසේ පස්වෙනිදා - අපවත් තනි කෙරුණා
ගෙවල් අස්සටම - වෙලා ඉඳපියව්! නොකිය කියා හිටියා!’ විතරයි අම්මෝ, එක-එක දේවල් වෙන්න පෙළ ගැහුණා; හරිම වේගයෙන්. ඒවා වාර්තා කරලා තියන්න වටිනවා. මොකද ඒ හැම සිදුවීමකම ප්‍රධාන භූමිකාව ‘කොරෝනා’.

අවුරුදු පනහකටත් එහා පැත්තේ කියවපු අර පොත;
(සිරිබිරිස් උන්නැහෙයි මායි හොයන ‘ඇක්සයිස් පොතක අතින් ලියාගෙන රටේ තැනින් තැන සංසරණය වුණු ලිංගික උපදෙස් සහිත පොත’ නෙවෙයි, හොඳේ!)
හොඳටම හිතට කාවැදුණු අර දැවැන්ත පොත තමයි, මේ posts කීපය ලියන්න පාර පෙන්නුවේ.

ඒ පොතේ රබර් වගේ, මේ පෝස්ටු පෙළේ ප්‍රධාන චරිතේ ‘කොරෝනා’! 

ස්තුතියි විකී බෝම් මැතිණියනි, අනුවාදක ගරු ඌරාපොළ හිමියනි- ජී. හේමපාල විජයවර්ධන මහත්මානෙනි!

ඉතිං, මැයි පස්වෙනිදා හැන්දෑවේ ‘කොරෝනා’ තවත් හොර වැඩක් කරලා.... හොර වැඩක් කිව්වේ කොරෝනාගේ මැදිහත් වීම අනියමින් කෙරුණු නිසා. ඒ ගැන අපව දැනුවත් කෙරිලා තිබුණේ මහ රෑ මැද ආපු දුරකථන ඇමතුමකින්!

ඒ ළමයගේ වෙඩින් එක නේද... (foto- අපේ අනිල් මල්ලිගේ බාලම දියණිය සචිනිගේ මංගල ඡායාරූපවලිනි.)

“අනේ සර්, අපේ පොඩි දුවට අමාරු වෙලා හම්බන්තොට හොස්පිට්ල් එකට ඇඩ්මිට් කළා... පස්සේ මෙහෙන් ගාල්ලේ කරාපිටියට යවලා.....” දොස්තර මහත්තයාගේ ළඟම හිතවතෙක් (අපි එයාට විජේ කියමු!) කියලාය; රෑ දොළහට විතර.

“...ඒකෙන් වුණේ මට හරියට නිඳා ගන්නවත් බැරි වුණු එක නිමල් අයියේ. ඒ ළමයව කරාපිටියේ කාගෙ වාට්ටුවටද දැම්මේ, කවුද ඉන්නේ සේරම හොයා ගත්තා රෑම. එයාලට විජේගේ දුව ගැන ටිකක් බලන්න කියල කියන්න ඕනිනෙ!”

“අනේ දෙයියනේ!
ඒ ළමයගේ වෙඩින් එක නේද මේ මාසේ ගන්න හිටියේ..... ඊයේ රෑත් කොත්තු කඩේදී අසංග කිව්වේ- මනමාලයා ලංකාවට ඇවිත් දවස් ගාණක් තිස්සේ කොරන්ටයින් වෙවීය ඉන්නේ කියලත්...” මට කියැවුණේය.
“.... මාස තුන-හතරකට කලින් විජේ පමුණුවටත් ඇවිත් ගියා නෝනයි, ඔය ගෑනු ළමයයි එක්ක කර්ට්න් වගයක් හොයන්න. පීරිස් දන්නවද, එදා එයාලා අපේ  ගෙදරත් ආවා. එතකොටත් කියවුණා, අක්කල දෙන්නගෙ මඟුල් වගේම හරි ජයට එයාගෙ වෙඩින් එකත් ගන්න ඕනියි කියලා.”

“ඒක නේන්නං මනුස්සයො....
විජේ හොඳටම අඬනවා. කෙල්ල හරි හිතේ අමාරුවෙන් ඉඳලා තියෙන්නේ. කොරෝනා නිසා මංගල්ලේ සරුවට ගන්න බැරි වෙයි කියලා.....
ඒකමලු පහුගිය කාලේ දවස තිස්සෙම කල්පනා කර-කර හිටියේ. මතකනේ.... ගිය සැරේ මඟුලටත් එක්දාස් පන්සීයක් විතර හිටියනේ.....”

මොළේ ලේ නහරයක් පුපුරලා අභ්‍යන්තර රුධිර වහනයක් වෙලා!

අවුරුදු විසිපහක තරුණියකට වුණත්, දැඩි මානසික පීඩනය නිසා මෙහෙම ඇබැද්දි වෙන්නට ඉඩ තිබෙන බව දොස්තර අයස්මන්ත මහත්තයා කියයි.

“තත්ත්වය එච්චර හොඳ නෑ අයියේ.... මොළේ ලේ නහරයක් පුපුරලා අභ්‍යන්තර රුධිර වහනයක් වෙලා තියෙන්නේ..... සමහර වෙලාවට මොළේට කාන්දු වෙලා තියෙන ලේ අයින් කරන්න operation එකක්ම කරන්න වෙයි. දන්නවනේ, ඒවා සිරා ඔපරේෂන්.... ඔපරේට් කරන්න තරමට තත්ත්වේ දරුණු නොවේවා කියලා ප්‍රාර්ථනා කරන එක විතරයි අපිටත් දැන් කරන්න පුළුවන්.....”

ඉතිං හිතන්නකෝ, එහෙම දේවල්ය මැයි 6 වෙනිදා උදේ, අපට නිඳි ඇඳන්වලින් බහින්නේවත් නැතිව කතා කරන්නට වුණේ. අපට තේ ගෙනාවේ, හරියටම ඒ හෝරාවේය.

“මචං, අද තේ එක නං වෙනදටත් වැඩිය රසයි වගෙ නේද?” නෙවිල් තේ කෝප්පයේ වරුණ කිව්වේ, තොලට තියා ගන්නටත් කලින්ය. සගයා ඊට හපන් එකෙක් නෙවැ.
“රසයි නේදත් අහනවා. ගාණට කහට... ගාණට සීනි... හොඳ ගාණට රස්නෙත්...” එයාත් උඩගෙඩි දෙයි. කාමරයේ තිදෙනෙකු නැවතිලා සිටින නිසා තේ තුනක්ම ගෙනැවිදිනි. මගේ ‘ෆාස්ටින් බ්ලඩ් ෂුගර් test’ එකකුත් කෙරෙන්නට තිබියදී මට තේ බොන්නට ඉඩක් නැත.

ඒ වග පත්තරේ දමලා නැහැනෙ, ඒකයි- තේ තුනක් ගෙනෙන්න ඇත්තේ!

“හලෝ දොස්තරයෝ. දැන් තමුසෙම කිය-කියා හිටියා නේද මානසික අවපීඩනේ ගැන. ප්‍රශ්න ගැන දිගට කල්පනා කරන්න හොඳ නැතිය කියල... එච්චර දන්න තමුසෙලත් දැන් හදන්නේ, මාව පිස්සෙක් කරන්නනේ..... ඕනි බම්බුවක්! පිස්සෙක් වෙනවට වැඩිය හොඳයි, test රිපොර්ට්ස් අල කර ගන්නවා.... ඔන්න මාත් මගෙ තේ එක බොනවා!!”
මගේ රංගනය කොතරම් තාත්වික වීද යත් දොස්තර මහත්තයා හොඳටම කලබල වුණේය.

... සමාජ පරතරය පවත්වා ගැනීම කොරෝනා මර්දනයේදී අතිශය වැදගත්ය! (චමින්ද දිසානායකගේ නිර්මාණයකි.)

“අඩෝ නෙවිල් අයියෙ.... ඔය ටෞකන්නට තේ එක ගන්න දෙන්න එපා..! ඕකා බීලා දමයි!!”

එයාලා හිතන තරමටම මං වහන්සේ මෝඩ නැත; හිතුවක්කාරත් නැත; පරෙස්සම් නොවී ඉන්නෙත් නැත.

සැර කොරෝනා වයිරස ප්‍රභේද පැතිරෙමින් තිබෙන හෙයින් අඩු තරමින් මාසයක කාලයක් අනවශ්‍ය ගමන් බිමන්වලින් වැළකී සිය නිවෙස්වලට වී..... දැඩි ලෙස පරෙස්සම් විය යුතුය!
එහෙම කියලා තිබුණේ පොඩි කෙනෙක් නෙවෙයි.
ශ්‍රී ජයවර්ධනපුර විශ්ව විද්‍යාලයේ වෛද්‍ය පීඨයේ අසාත්මිකතා,ප්‍රතිශක්තවේද හා සෛල ජෛව විද්‍යා අධ්‍යයන අංශයේ ප්‍රධානී ආචාර්ය චන්දිම ජීවන්දර මහත්තයා. 

ඒ වගේ තත්ත්වෙකුත් තියෙද්දීය, අපට හම්බන්තොට යන්න වුණේ.

“මේකයිනෙ නිමල් අයියෙ. කොරෝනා කියලා අනෙක් ලෙඩවලට බෙහෙත් නොකර හිටියොත් හරි යන්නෑනෙ. මිනිස්සු කී දෙනෙකුට දැනටමත් දියවැඩියාව වැඩි වෙලා තියෙනවා ඇද්ද.... ඇස්වල සුද හොඳටම වැඩි වෙලා ඇද්ද? හාට් පේෂන්ට්ලා... ඒ අස්සේ විජේගෙ කෙල්ල වගේ තව කී දාහක් stress එක නිසා එක-එක ලෙඩ හදාගෙන ඇද්ද? කොරෝනා- කොරෝනා කිය-කියා ඒකෙම ටැපලිලා හිටියම හරි යන්නෙ නැහැනෙ අයියේ....”

ඒකත් ඇත්තය! ඒ වගේම තව වැදගත් ඇත්තකුත් තිබේ.
අප නොහිතන විදිහේ මැරෑටි හපන්කම් කරවන්නටත් කොරෝනාවට ඇහැකිය.

“ලොකා ඔයාට චූටි නංගී කතා කළාද?” අපේ මානෙල් නංගී ඇහුවේ අප හම්බන්තොට එන්නට කලින්ය.

“නෑ මානි! ඇයි, හදිස්සියක්ද?”
“ඒකිට පිස්සු ලොකා.... තවම සමන්තිටවත් කියල නෑ, මං හිතන්නේ. චූටිමයි මට කිව්වේ....” සමන්ති, දීපානි දෙන්නාම එංගලන්තයේ හිටියත් නිතරම මානෙල් එක්ක කතා කරති; ඒ අක්ක-නඟාලගෙ රහස්- උවන්දිරම් සේරම හුවමාරු කර ගනිති. අන්තිමට එවැනි දේවල් (මතකයි නේද? අලුත් මනාල ජෝඩුවම හවුලේ ගිලින පෙති බිව්ව හැටි!) මට ළඟා වෙන්නේ මානෙල් හරහාය. 

මට කොරෝනා හැදුණොත් මගේ ළමයි පස්දෙනා- කියලා චූටි නංගිට හෝ ගාලා ඇඬිලා!

“මොනවද කිව්වේ?”

“චූටිගෙ උගුර කසන්න අරං... හෙම්බිරිස්සා ගතියකුත් දැනුණලු. ඒකිට දෙයියෝ සිහි වෙලා... -අනේ! මටත් කොරෝන හැදෙන්න තමයි එන්නෙ, අනෙ, අනේ... එහෙම වුණොත් මගේ ළමයි පස්දෙනා- කියලා ඒකිට හෝ ගාලා ඇඬිලා.... ලොකා දන්නවද ඒ සැරේ මේ මොට්ටි කරල තියෙන දේ?”

“එයා තමුසෙටනේ කියල තියෙන්නෙ, ඉතිං, මං කොහොමද යකෝ දන්නෙ?” මං
එහෙම ‘යකෝ’ වගේ දේවල් කියන්නේ තරහෙන් නොවේ. නළවා-ලෙළවා ආදරණීය tone එකකිනි. (මගේ ඒ නිපුණතාව ගැන ‘ආදර පූජාසනේ’ posts කියවූ ඔබට යළිදු කිව යුතු නැත.) 

“...චූටි නංගී හොරෙන්ම සැනිටයිසර් බෝතලෙන් ටිකක් උගුරට විදගෙන....”

වාසනාවටය මොකුත් වෙලා නැත්තේ. චූටියා මේ තරමටම ළිං ගෙම්බියක්ද?         
එංගලන්තයේ සන්නිවේදන ක්‍රම අපට වඩා දියුණුය; යාවත්කාලීනය; තොරතුරු හංගනවා අඩුය; විවෘතය.
එහෙම රටක ඉඳගෙනත්, දරු පස් දෙනෙකුගේ අම්මා වෙලත් දීපානි නංගී තවමත් පරිණත වෙලා නැද්ද?

“කොහෙද? ඒකිට වෙලාවක් තියෙනවය, ලෝකේ වෙන දේවල් ගැන දැනගන්න.... චූටිගෙ වැඩේම සුදිත්ටයි, ළමයින්ටයි කැමැති-කැමති දේවල් උය-උයා දිදී ඉන්න එකනෙ... ලංකාවේ වුණත් අපේ අම්මණ්ඩිලා වැඩි හරියක් එහෙමනෙ. දවසම උයයි.... එක්කො තමුසෙ වගේ කෙහෙල්මල් ටෙලි නාට්‍ය බල-බලා ඉඳියි!”

“අනේ, ඔයා කියන තරං මම ඔව්වා බලන්නෙ නෑ ලොකා.... ඔයා වගේ ලෝකෙ වටේම වෙන දේවල් හෙව්වේ නැතත්, මට මේ ගමේ-වටේ තියෙන කෝලං දැනගත්තම ඇති ලොකා!” මානෙල් නංගිත් ඉඳහිට ඔහොම hints පාස් කරන්නියකි!

මිනිස් සංහතියම හැකිතාක් දැනුමෙන් පෝෂණය විය යුතුය....

කවුරු කොහොම කිව්වත් මං නං හිතන්නේ මිනිස් සංහතියම හැකිතාක් තොරතුරු දැනගෙන; හැකිතාක් දැනුමෙන් පෝෂණය විය යුතු බවයි.

දැනුමෙන් පෝෂණය!
අපට රැකෙන්නට; පවතින්නට හැකි වෙන්නේ එහෙම දැනුවත් වීමෙන් පමණකි.

මැයි 6 වෙනිදා උදේ කෑම ගන්නා අතරේදී, මගේ දෙනෙත් සතුටු කඳුළෙන් නෑවුණේ එහෙම දැනුමැති පුතෙක් ගැන ඇහුවාමය. අයස්මන්ත, නෙවිල් දෙන්නා කෑම මේසයට වාඩි වෙද්දී මං කළේ, කෑම බෙදාගෙන සුජානි නංගිලාගේ සාලයෙන් වාඩි වෙන එකය.

“ඇයි නිමල් අයියේ, ඔයාත් අර මේසෙටම වාඩි වෙලා බෙදාගෙන කන්නකෝ!” සුජානි නංගී ඇහුවේ මං එහෙම ඈතින් වාඩි වෙනවා දැකලාය.

“ඉස්සර වගේ නෙවෙයි නංගී. දැන් කාටවත් පෙනෙන්න ඉඳගෙන කෑම කන්න මං අකැමතියි. ඇඟිලි ලෙඩ දෙන හින්දා හැන්දෙන් කෑම කෑවත්- හැට පැයක් හපන්නත් වෙලානෙ තියෙන්නේ දත් වහල්ල දුර්වල නිසා! දකින කෙනෙකුට අප්‍රසන්න බව දැනගත්තාම, තමුන් දැන ගන්න ඕනිනෙ මොනවද කරන්න ඕනි කියලා....”

“ඔයාට නං පිස්සු නිමල් අයියේ.... ඉන්නකො එහෙනං මාත් මෙහෙන් වාඩි වෙන්න. අපි දෙන්නා අඹ කයියක් දාගෙන කමු..... ඔයාට තව මොනවා හරි ඕනි නං මට කියන්න, හොඳේ!” කියලා සුජානි නංගී මට තනි රකින්න ගත්තා.

අද රටට ඕනෑ කරන්නේ Sanjula වැනි දරුවන්ය.

ඒ අඹ කයියෙදියි කියැවුණේ, සුජානි නංගිගේ මල්ලිගෙ පුතාත් A/L විභාගයෙන් හොඳට සමත් විත්තිය.

“අපිටත් හරි සතුටුයි නිමල් අයියේ. ඔයාට කියන්න කොල්ලා ඉගෙන ගන්න හරි දක්ෂයා! ඔයා දන්නවද මේකා මොන්ටිසෝරියේ final දවසෙ කියපු කතාව?
-දැන් මොන්ටිසෝරි ඉවරයි! ඊළඟට ඉස්කෝලේ. ඊට පස්සේ campus නේ තාත්තේ.-
එච්චරට උනන්දුවෙන් හිටියේ studiesවලට....”

ඒ කතාව මගේ බොක්කටම වැදුණේය!
පහුවදා උදෙන්ම මං කළේ Sanjula Gathsara ගැන fb එකෙන් සොයා බැලීමය.

එහෙම කළේ සංජුල ගැන විස්තරයක්, මේ බ්ලොගයෙන් හිතාදර පාඨක ඔබටත් කියන්නට හිතුණු නිසාය; හරියටම කියනවා නං Sanjula ගැන නොවේ- ඒ දරුවාගේ කෙරුවාව ගැන කියන්නටය.

දැනටමත් ඔබ දනියි.
පමුණුව කිව්වාම රට පුරාම ප්‍රසිද්ධය. මුලදී නිකම්ම තිබුණු පමුණුව ‘පාංකඩ පමුණුව’ වුණෙත්, ටිකෙන්-ටික ‘පාංකඩ’ විශේෂණය හැළී ගියෙත්, මගේ ඇස් පනාපිටය.
එහෙම ප්‍රසිද්ධවූ පමුණුවේ රෙදි බිස්නස් කරන්නට බැස්ස උදවියගේ පවුල්වලින් බිහිවෙන වැඩි හරියකුත් එයින් එහාට නොගිය බව මම දුටුවෙමි.
අපේ රට පුරා ත්‍රී වීල් රස්සාව කරන අයගෙත් එහෙමය. නිකමට හොයා බලන්න. තාත්තාගේ තුන්සකේ රස්සාවටමය පුතාලාත් බහින්නේ.

හෙට රටට නොව, අද රටටත් ඕනෑ කරන්නේ එවැනියන් නොව Sanjula වැනි දරුවන්ය.

විද්‍යා ශිෂ්‍ය සංගමයේ උප ලේකම්- නියෝජ්‍ය ප්‍රධාන ශිෂ්‍ය නායක- තාරකා විද්‍යා සංගමයේ ලේකම් වගේ තනතුරු-වගකීම් උසුලන අතරේමය, මාතර රාහුල විද්‍යාලයයේ උගත් සංජුල පුතා ගණිත අංශයෙන් සිරි ලංකාවේම 18 වෙනියා වෙමින්, මාතර දිස්ත්‍රික්කයෙන් තෙවෙනියා ලෙස අපොස උසස් පෙළ සමත්වී තියෙන්නේ.

ඒ වාර්තා දැක්කාම.....

“His ambition is to learn Robotics.... කොල්ලා අවුරුදු 15දී ජනාධිපති සම්මානයකුත් දිනාගත්තා, අලි වෙඩිල්ලක් හදලා. එහෙම වෙලත් ඒකා හරිම නිහතමානියි, අයියේ. ඒකනෙ වැදගත්...”

“නියමයි, සුජානි නංගී...” මට හීල්ලුණේ නිකම්මය.

“ඇයි නිමල් අයියේ.... හූල්ලන්නේ?”
“එහෙම වෙලා, කවදා හරි ඒ දරුවත් අන්තිමට නවතින්නේ පිටරටක තමයි.... මට ඒක කල්පනා වුණා!”
“ඉගෙනගෙන පිටරටකට නොයා මෙහෙ මොනව කරන්නද? ඉගෙන ගත්ත තරමටම ගැළපෙන රස්සාවල් හම්බ වෙනවද අයියෙ මේ රටේ. රස්සාවක් හම්බ වුණත් කොන්ද කෙළින් තියාගෙන වැඩ කරන්න ඉඩක්...?” 

ඒ ප්‍රශ්නයට උත්තර නං දෙයියන්වත් දන්නවා වෙන්නට බැරිය. සමහර විටෙක සංජුල දන්නවා විය හැකිය, දැන්ම නොකිව්වාට. මට එහෙම හිතුණේ 2021 මැයි 5 වෙනිදා හැන්දෑවේ සංජුල පුතා මුහුණු පොතේ මෙවන් සටහනක් ලියා තිබෙනු දුටුවාමය!

‘8 A’S and 1 C for O/L’s…. It’s nothing…. This is A/L…. Come and Enjoy….. Go beyond the system….. It tries to drive you but you drive it…. Think Different! Be dIFFERENT!’
මට නම් මසුරං වටින්නේ මෙවැනි එඩිතර උදානයන්ය!

ඒ පුතණ්ඩියා එවන් වාර්තා තියද්දී අපට විතරක් නිකං ඉන්නට පුළුවන්ද? අපිත් ඔන්නොහේ වාර්තා තැබුවෙමු. ඒ වෛද්‍ය වාර්තාය. ඒවා දැක්කාම......

ඔව්, ඔව්! උදේ දහයාමාරට විතර ඒවා දැක්කාම අක්ෂි ශල්‍ය වෛද්‍ය විශේෂඥ අයස්මන්ත පීරිස් මහත්තයාගේ සිරසට යක්ෂ සේනාධිපතියෙකුම ආරූඪ වුණේය.

“ඈ xත්තො, තෝ අපට හොරෙනුත් බීල-බීලා, බතුත් කෙළලා ඇරලත් තොගේ රිපොර්ට්ස්සුත් මෙහෙට ආවම හොඳයි. මුගෙ ඊට හපන්.... මූත් පැණිරස ගිලලා; මුගෙ හූනියන්කාර ආදරණීය මානෙල් නංගි අපිටත් ගිල්ලවන පිටි-සීනි කෑම සේරම කාලා ඇවිල්ලත් මුගෙ reportsසුත් හොඳයි..... යකෝ.... බලාගෙන ගියාම මටනේ පිස්සු!”

දොස්තර මහතාට එලෙස කියවුණා වුණත්, එහෙම වෙන්නට ඇත්තේ කිමද කියා වටහාගන්නට වෙර දැරීමක නියැළෙන්නටත් අපි අමතක නොකළෙමු.

කොරන්ටයින් අවදියේදී හුදෙකලාව මකා ගැනීමට ගස්-ගල්-බිත්ති අමතා හෝ කතා කිරීම සාමාන්‍ය දෙයකි. එහෙත් ඒවා ප්‍රතිඋත්තර දුන්නොත්.....

“මුගෙ ගැන නම් කතා කරලා වැඩක් නෑ පීරෝ... මේකා හම්බන්තොට එන්න දවස් ගාණක් තියලා හිටු කියලා කිරාත කොළ ගිලිනවනේ... ඔන්නං බලපං- දැනුත් මුගෙ bag එකේ කිරාත කොළ නැද්ද කියලා....” නෙවිල් කෙළින්ම චෝදනා පත්තරේ කියවමින් පෙරමුණ ගත්තේය.

“ඕයි. කිරාත කියන්නේ හීන් බිං කොහොඹ. කොරෝනාවලට හදන සිංහල බෙහෙත්වලත් වැඩියෙන්ම තියෙන්නේ ඒවාලු.... සීනි බහින එකම විතරක් නෙවෙයි, කිරාතවල තියෙනවය කියන්නේ... අනික ඔය තමුසෙලා බනින තරමට මම කෑදර නෑ. හැබැයි, කවුරු හිටියත් මට යමක් කන්න හිතුණොත් කනවා... ඒත්, දන්නවද මම කී දවසක් පැය 16 ගණනේ fasting කරනවද කියලා....”

ඒ වෙලාවේ මගේ උත්තරේ තවත් දිගය. ඒ සේරම මෙතැනට අදාළ නැත. “....එහෙනං නෙවිල්... තමුසෙම කියනවකො තමුසෙගෙ රිපොර්ට්ස් හොඳ වුණේ කොහොමද කියලා. තමුසෙ මොනාද කළේ?” 

“ඇති, ඇති..... යුෂ්මතාලගෙ කයිවාරුව! තොපි දෙන්නම එකයි..... නෙවිලෝ, මේකට නං කියල වැඩක් නෑ මචං... මම කල්පනා කළේ...., උඹේ blood pressure එක නඟින්නෙ රස්සාවයි, අම්මයි දෙකම හින්දා වෙන්න පුළුවන්.....” පීරිස් කිව්වේ බැරෑරුම් හඬකිනි.

“වෙන්නත් පුළුවන් පීරා!
දන්නවද... මේ දවස්වල අපේ සයිට් එකට ඇවිත් ඉන්නේ xxxxxxx පැත්තේ ගමක set එකක්. කිසිම උගත්කමක් නෑ මචං. එදා-එදා විතරයි ජීවත් වෙන්නේ... ගෙවල්වලට යනකොට ගෙනියන්න කීයක් හරි ඉතිරි කරගනිල්ල කිව්වට අහන්නෙත් නෑ..... වියදම් සල්ලි නෙවෙයි, දවසේ පඩියම දුන්නත් උන්ට මදි. පට ගාලා වියදම් කර ගන්නවා.
දවස තිස්සෙම නැහිල-නැහිලා ගන්න සල්ලිත් වියදම් කරගෙන හවසට බොනවා.... බීලා කෙළ ගන්නවා.
කොහෙන් හොයා ගන්නවද මන්දා මචං.... උන් ගමේ ඉඳලා ඇවිත් දවසෙන්-දෙකෙන් ගංජත් හොයා ගන්නව වෙන්ඩෝනෙ මෙහෙන්....
උන්ගෙන් වැඩක් ගන්න නං පස්සෙන්ම ඉන්න ඕනි... ඒ මදිවට, හරියට සිංහලවත් බෑ. තෙලිඟුලු....”

එයාලා එන්නැත්තෙ අහිගුණ්ටික ගමකින් වෙන්නැති!

“තෙලිඟු කතා කරනවයි කියන්නේ අහිගුණ්ටික ගමකින් වෙන්නැති!” ඒ ප්‍රදර්ශනය කෙරුණේ නිමල් දිසානායකගේ සාමාන්‍ය දැනීම හා හොම්බ නොදා සිටින්නට ඇති නොහැකියාවයි.

“... යුද්දෙ කරලා ගෙදර යනකොට අම්මා! මම බයේ ඉන්නේ මචං... කොච්චර කිව්වත් අහන්නෙ නෑනෙ බං.
වත්තෙ ගස්වල මල් කඩාගෙන අහල-පහළ ගෙවල්වලට යනවා බෙදන්න... ඒ මිනිස්සුන්ට පූජා කරන්න මල් නැහැල්ලු. හැබැයි, අපේ එක්කෙනා මලක්-පහනක් පූජා කරන්නෑ මතක ඇති දවසක....
ඔහොම ගිහිල්ලා වැටිල ඔත්පොල වුණොත්! ..... ඇඳේමයි විඳවලා මැරෙන්න වෙන්නේ.... එපා කිව්වම අහන්නනෙ බැරි.
මට යකා නැඟපු තැන, මම වත්තේ තිබිච්ච මල් ගස් සේරම කපල දැම්මත් එක්ක....”

කාලෙකට පස්සේ, නෙවිල් එච්චර දිගට කතා කරනවා පෙනුණේ එදාය.

“...සේරටම හපන් පීරා, දැන් ගොඩක් වෙලාවට එයාගෙ මතකෙත් මාව නෑ. හවසට බලාගෙන ඉන්නෙත් මං එනකල් නෙවෙයි. මම ගෙනියන බනිස් දකිනකල්.... දැක්ක ගමන් අහන්නේ -බනිස් ගෙනාවද- කියල විතරයි.....”

අනිච්චේ, දුක්ඛේ, සංසාරේ! ඒ උදාහරණය කොට්ටාවෙනි.
මේ පමුණුවෙනි!

ලාවතී අක්කා ඉන්නේ අපේ පාරෙමය. (‘ලාවතී’ කියව්වේ නමෙන් කෑල්ලක් විතරය.) ඒ මනුස්සයා ඇහැරෙන්නේ හිමිදිරි පාන්දරය. First of all ඒ අංගනාව අපේ අතුරු පාර ඉස්සරහටම යයි.
අපේ පාරේ උදවිය ගෙවල්වල කුණු ගෙනිහින් දමන්නේ එතැනටය. 
පමුණුව පාරේ වාහනවලින් යනෙන ‘හැබෑ ශ්‍රී ලාංකේය පුරවැසියෝ කොටසකුත්’ සාඩම්බරයෙන් එයාලගේ කුණු මලු අර කුණු ගොඩටම වීසි කරගෙන යති. ලාවතී අක්කා එතැනට පාද යාත්‍රාවේ යෙදෙන්නී අර කුණු මලු සියල්ල එකක් නෑර පිරික්සා බලන්නටය.

ඈ එලෙස යන්නී, එක හැරමිටියක් හා එක අත් වාරුවක් බැගින් දෑතේ රුවාගෙනය; ගාටමින්ය; කොන්ද වකුටු කරගෙනය. එතැන......