හරෝහරා! හතරවෙනි සැරේටත්... -පස්වෙනි කොටස

“කිරි? මේ හද්ද කැලේට කොහෙන්ද යකෝ කිරි...?”
“බඩු have! බඩු හෑව්!! Fresh Milk...”
“ගමකට තියෙනවා නිමල් අංකල්!” පසිඳුත් කියයි....

අපි තේ බොන්නට නැවතුණේ වින්ඩ් සර්ෆින්වලට ප්‍රසිද්ධ අරුගම්බේ.... 

එතකොටය මට යාන්තමට මතක් වුණේ... 21 වෙනිදා ඔකඳට එන අතරේ, අපි අරුගම්බේ නගරයේදී තේ බොන්නට නැවතුණු වෙලාව. තේ පානයෙන් පසු පසිඳු, නමී, ජයශංඛ හා නිමල් දිසානායක යන හතර දෙනා වාහනයේ පසුපස අසුනේ වාඩි ගත්හ. අයස්මන්ත, ප්‍රියන්තවත් කැන්දාගෙන කඩිමුඩියේ තව කඩයකට රිංගුවේය. රිංගලා ටිකකින් බරට බරේ bags දෙකක් උස්සාගෙන ආවේය. ඒ මොනවාදැයි මං වහන්සේ ඇසුවේ නැත; බැලුවෙත් නැත.

ඒ අරගෙන ඇවිත් තිබුණේ Fresh Milk පැකට්ස්ය! ගමකට තියෙනවා යැයි පසිඳු කිව්වේ ඒවාය.

“මාමේ, කිරි පැකට්ස් දෙකක්ම දෙන්නද?” පසිඳු අයස්මන්තගෙන් ඇහුවේය.
“එකක් ඇති...” මම කීවෙමි. “එහෙනං, වතුර වෙනම උණු කරන අතරේ, කිරි ටික වෙනම සාස්පානක තියලා රත් කර ගන්න වෙයි.”
“ඒ කිව්වෙ නිමල් අයියේ?” කරුණු නොදන්නා කෙනෙක් ඇසුවේය.
“කිරි දාපු සාස්පාන කෙළින්ම ළිපේ තිබ්බොත් අඩිය අල්ලනවා. ටිකක් ලොකු සාස්පානකට වතුර ටිකක් දාලා, ඒක මැදින් කිරි දාපු පොඩි සාස්පාන තියලා- ළිපෙන් තිබ්බම හරි!”

පසුගිය කොටසට comment එකක් එවමින් ප්‍රසන්න සහෘදයා කියා තිබුණේ ‘ගිය ගමන වගේම මේ ගමනත් මොනව නැතත් කෑම ගැන නං ඇති පදං විස්තර තියෙනව’ යනුවෙනි. සහතික ඇත්තකි!

සමහරු ජීවත් වෙන්නට කති. තවත් සමහරු කන්නටම ජීවත් වෙති!

සමහරු ජීවත් වෙන්නට කති. තවත් සමහරු කන්නටම ජීවත් වෙති.

මං වහන්සේ ඔය ගොඩවල් දෙකටම වැටෙන කෙනෙකි. හැම තිස්සෙම නැතත්, සමහර වෙලාවට නම් මා කෑම ගැන ඕනෑවටත් වඩා සැලකිලිමත්ය. විශේෂයෙන් තව පිරිසක් එක්ක ඉන්න වෙලාවට... කෝකියාත් මං නම්, මං හිතන්නේ එතැන ඉන්නා හැමෝම කන්නටම ජීවත් වෙන අය විදිහටය.

ඉතිං, ළිං තුනේදී මගෙ උපදෙස් ඒ විදිහටම පිළිපැදලා කෝපි හැදුවයි කියමුකෝ... ඒවා බොද්දී හම්බ වුණෙත් හොඳ ප්‍රතිචාරය.
එහෙම ප්‍රතිචාර ලැබිලාත්...
ඊට පහුවදා රාත්‍රියේ වරහන නැවතුණාමත් කිරි කෝපි හැදුණේය. ඒ කිරි සාස්පාන කෙළින්ම ළිපේ තියලාය. (ඒ සාස්පානෙ අඩිය අල්ලලා තිබුණු හින්දා, හෝදන්නටත් වරුවක්ම ගියාද කොහෙදය!) කෝපි කෝප්පයෙන් උගුරක් බීපු ගමන්ම “මේ කිරිකෝපිද?” කියලා විස්මයෙන් අහපු තමීර දෙවෙනි කෝපි උගුරක් බිව්වේ නැත!
අපි පාඩම් ඉගෙන ගන්නෝ වෙමුද; ඉගෙන ගන්නා පාඩම් මතක තබා ගන්නෝ වෙමුද; ඒවායින් පල නෙළා ගන්නෝ වෙමුද?

නොදන්නා යමක් ඉගෙන ගන්නට නම් ඒ පිළිබඳව විමසා බලන්නට වෙයි; කල්පනා කරන්නට වෙයි.
“පීරිස්, අපි සිංදු කිව්වට මොකද මගෙ හිතට නම් හරි මදි!” අපේ වැඩ ගැන එහෙම විමසා බලද්දී මට කියැවිණි.

“අයියේ, අපි බයිලා කිව්වේ නැහැනෙ. බොහොම නිසංසලේ කියවෙන ඒවා විතරයිනේ ඔයා තේරුවෙත්... අපි මෙහෙම බලමු. ඇයි මිනිස්සු දෙයියන්ට පූජා පවත්වන්නේ... මොකක්ද පින කියන්නේ- මම අහන්නේ ඕවට පොතේ තියෙන දේ එහෙම නෙවෙයි, ඔයාගෙ මතය.”
“මාර ප්‍රශ්න දෙකක්නෙ පීරිස් අහන්නේ.”

පින කියන්නේ යම්කිසි යහපත් ක්‍රියාවක් කිරීමෙන් අප ලබන සතුටටය.

එවෙලේ එහෙම කිව්වත්, ඒ යකාගෙ ප්‍රශ්න දෙකට මගේ උත්තර වුණේ මේවාය. ‘මිනිස්සු දෙවියන්ට පූජෝපහාර පවත්වන්නේ දෙවියන් සතුටු කරවීම උදෙසාය. / පින කියන්නේ යම්කිසි යහපත් ක්‍රියාවක් කිරීමෙන් අප ලබන සතුටටය.’

“නිමල් අයියේ, මේ ළඟකදී මෙතනට match වෙන දේවල් දෙකක් මම කියෙව්වා. Remember, that you can touch so many lives by simply being in joy!’ අපි සතුටෙන් ඉන්න එකෙන් තව ගොඩක් අයවත් සතුටු කරවන්න පුළුවනි නං, ඒකෙන් දෙයියොත් සතුටු නොවී ඉඳියිද? The greatest gift you ever give another person is your own happiness. බැලූ බැල්මට නං ජෝක් එකක් වගෙත් පේනවා. තමන් සතුටෙන් සිටීම කොහොමද තව කෙනෙකුට දෙන තෑග්ගක් වෙන්නෙ?”

ඒ කතාවේ ගැඹුර කල්පනා වෙන්නේ දැන්ය; කල් ගත වෙන්නට- වෙන්නටය; නැවත නැවත මෙනෙහි කරද්දීය.

සතුටෙන් නොසිටින කෙනෙක් වසංගත රෝගියෙකු වැනිය. එයා අනුනටත් අසතුට බෙදා දෙයි; අතෘප්තිය පතුරවමින් සමාජයම ලෙඩ කරවයි.

තමන් සතුටෙන් නොසිටින පාලකයන් නිසා විතරක්ම වුණත්, සසිරිබර සිරි ලංකාද්වීපයේ පුරවැසි අපට ගෙවන්නට සිදුවී තිබෙන වන්දිය පොඩිපටු එකක් නොවේ!
අපේ පින සිංගල්ය; කරුමේ ඩබල්ය!!
(නෙවිල්ලගේ බණ පිංකම දවසේ, ඒ යෙදුම මට කියා දුන්නාට සුමිතුරු උදේනි දසනායකට පිං!)

සතුටෙන් සිටීම පිනක් නම් අසතුටෙන් සිටීම පවක් විය යුතුය.

උගේ ගතිය ඌ නාරී මැරූවත්!

මෙවර පාද යාත්‍රා ගමනෙදී මං වහන්සේ වැඩියෙන්ම අසතුටෙන් හිටියේ පහුවදා පාන්දරය. හැබැයි, ඒ අසතුට- නොමනාපය- කේන්තිය පෙන්නුවේ මගේම විදිහකටය. මං එහෙමය!

සිංදු කියමින් සතුටුවී හිඳ, රෑ වෙලා නිඳාගත්තත් පාන්දර තුනහමාර වෙද්දී මට ඇහැරෙන්නට සිද්ද වුණේය. “මාමේ... නැඟිටින්න වෙලාව හරි!” ඉන්දික මගේ කකුලකින් අදිමින් හෙමිහිට කියයි.

   පිහිල්ලේ දියට කළයක්            නැමූවත්
   නොපිරේ කළය හැට පැයකින්  බැලූවත්
   ගුණ නැති එකා බණ දහමින්   වෙළූවත්
   උගේ ගතිය ඌ නාරී                මැරූවත්
කවිය නිකම්ම මට මතක් වුණේ එතකොටය. ඉන්දික හෙමින් කතා කෙරුවත්, ඒ සද්දෙට ප්‍රියන්ත, ජයා දෙන්නත් නැඟිටලාය.

ඊට පස්සේ, ගිනි මැලයෙන්ම අඟුරු ටිකක් අරං ළිප පත්තු කරලා, මං කියන විදිහටම කරමින් ‘කැඳ එක ගැහුවේ’ ඒ දෙන්නාය. ගහලා, අපි දහදෙනාට ඇතිවෙන තරමට ‘කන්ජි’ එකෙන් කොටසක් සාස්පානට දැම්මෙත් එයාලාමය.
ඒවා කරන්නට කලින්ම bed tea එක හදා දීලා හිටියත්, අපේ කට්ටියගෙන් වැඩි හරියක් තවමත් හාන්සි වීගත් ගමන්මය. එහෙම වෙලාවට නම්, මගෙ හිතේ නිඳාගෙන ඉන්නා ආලවක යක්ෂ සේනාධිපතියා ඇඟමැලි කඩා; හිරි ඇර නැඟිටියි!

“මෙන්න, මේ කැඳ සාස්පාන හිච්චිලට ගෙනිහිං දෙන්නයි තියෙන්නේ!” මං වහන්සේ පොදුවේ ප්‍රසිද්ධ නිවේදනයක් නිකුත් කළේ, එතකොටය. ඒත් එකෙකුගෙන්වත් ප්‍රතිචාරයක් නැත. එයාලා තම-තමුන්ගේ වැඩවලය.

දැන් ආලවකයා මගේ ඉස්මුඳුනටම නැඟලා අහවරය. වළන් අල්ලන රෙදි කෑලි දෙකත් අරගෙන මම නැඟිට්ටෙමි.
“අනේ ප්‍රියන්ත, මේ සාස්පානේ පැත්තකින් අල්ලනවද! තවම රස්නෙයි... අපි දෙන්නවත් මෙන්න මේ ඉලව්ව ගෙනිහිං දෙමු.” රෙදි කෑල්ල දික් කරමින් මං කියනකොටත්, ප්‍රියන්ත එතැනය.

මම සාස්පානේ අනෙත් පැත්තෙන් අල්ලා ගත්තෙමි. උණු උණු ලොකු කැඳ සාස්පානකුත් උස්සගෙන, ටෝච් එළියෙන් එච්චර දුරක් යන්නට එදා නම් මට හයිය දුන්නේ ‘මගේ නිම්හිම් නැති කේන්තිය’යි.

ඔය කොහෙද ඔයාල යන්නෙ? ඔය පැත්තට ගියොත් ආපහු යැවෙන්නෙ කුමන පැත්තටනෙ... (foto- පසිඳු බණ්ඩාර)

“මාමේ, අපි කඩල එකක් ගැහුවා ඔහෙලටත් එක්ක. අපි නම් ලෑස්තියි. කැඳ බීලා අපි තව ටිකකින් පිටත් වෙනවා. කඩල කන්න ඔහෙලා එනකල් අපි මඟ ඉන්නවා ඔන්න....” ඉන්දිකලා කියද්දීත් මගෙ වෙනුවට උත්තර දුන්නේ ප්‍රියන්තයි. මං ඔළුව වැනුවා විතරකි.

හැබෑ ලෙසම කේන්තියකින් ඉඳිද්දී මට කතා කර ගන්නට අමාරුය.

ඒ කේන්තියෙ තරම එදා නමීටවත් පෙනිලා නැත. එහෙම පෙනුණා නං - මේ posts මාලාවේ දෙවැන්නට නමියා මෙහෙම comment කරන එකක් නැත. ‘වැඩිය කේන්ති ගිය නැති ගමන්වලින් එකක් නේද නිදිතුමෝ... මේක ඔහෙගෙ?’

නමී තේරුම් නොගත්තත් අනෙක් අය නිදිගෙ කේන්තිය වටහා ගත්තා වෙන්නැති.
ඊට පස්සේ අපේ නඩය පට-පට ගාලා සූදානම් වුණේය. කොච්චර ඉක්මනින්ද කියනවා නං, අරුණලු වැටෙන්නටත් කලින් පිටත් වෙන්නට අපටත් හැකි විණි. හැබැයි, කතාබතා හරිම අඩුවෙන්- තිත්ත කසායක් බීලා වාගේ...
ඒ නිසාමද කොහෙද, කිසිම විමසා බැලීමකින් තොරව- ඉස්සරහින් ගිය එකා පස්සේ යමින්- අපි ගිහිං තිබ්බේ වැරදි පැත්තකටය.

“නිමල් අයියල කට්ටිය නේද මේ?... ඔය කොහෙද ඔයාල යන්නෙ? ඔය පැත්තට ගියොත් ආපහු යැවෙන්නෙ කුමන පැත්තටනෙ...” දෙවියන් අපට අත පෑවේ ‘චානකගේ වේශයෙන්’ ඇවිදින්ය.

“අනේ චානක, ගොඩාරියක් පින්! අපිට එහා පැත්තෙන් ඉඳලත්, තේ බිව්වට පස්සෙම ඔයාව දැක්කෙ නැහැනෙ. චානකගෙන් ෆෝන් number එකවත් ඉල්ල ගන්නයි හිටියෙ.”
“මටත් ඔයාගේ නම්බර් එක ඕනි. අද අපි දෙගොල්ලෝ ආපහු මුණ ගැහෙයිනෙ දවල්ට. එතකොට ගන්නං!” චානක කිව්වේය. ඊළඟට එයා පෙන්නූ පැත්තට ගිහිං අපි හරි පාරට වැටුණෙමු.

නමුත් දෙයියන්නේ අඩවියෙදී කට ඉස්සර කර ගත්තොත් වරදින බව තහවුරු කරමිනි, එදා වැඩ සිද්ද වුණේ.

කිසිම අව් රැල්ලක් වැටිලා නැති වෙලාවේ, උපරිම දුරක් යා ගන්නට... (foto- අනුර පල්ලිමුල්ල)

චානකලාගේ හුළඟක්වත් අපට ආයෙත් හම්බ වුණේ නැත. ඊට වඩා ප්‍රශ්නයකට මැදිහත් වෙන්නටය, අපේ ඉහේ කෙටී තිබ්බේ! ඒ ගිනි විජ්ජුම්බරය සිදු වුණේ කටුපිල ආරට පස්සේ හින්දා- කටුපිල ආර තෙක් ගිහිල්ලා ඉන්නට කරුණාකර ඉඩ දෙන්න...

චානකගේ මඟ පෙන්වීම ඔස්සේ දෙපා නඟද්දී, අඳුර විනිවිදගෙන ආවේ රබානක් වැයෙන හඬයි. ඒ තාලයටම ගැයෙන ‘හරෝහරා හරෝහරා - වේල් මුරුගා හරෝහරා’ භජන්ය. “අපිත් එයාලට කිට්ටුවෙන්ම යං... ඒ සද්දෙට මෙලෝ සතෙක් නං කිට්ටුවට එන්නෑ.”
“ඒකම තමයි එයාල ඔච්චර සද්දෙන් රබාන ගහනව ඇත්තෙත්...”
... “අම්මට සිරි! සද්දේ තිබ්බට එතැන ඉන්නෙ තුන් දෙනයිනෙ!”

පැයක් යනතුරුම මං ‘නවතිමුද’ කියලා ඇහුවේ නැත. කීප සැරයක්ම ‘නිමල් අයියට අමාරුයි නං ටිකක් නැවතිලා යමු’ කියල යෝජනා වුවත් මං ඒවාට කීකරු වුණෙත් නැත. කිසිම අව් රැල්ලක් වැටිලා නැති වෙලාවේ, උපරිම දුරක් යා ගන්නටය මට උවමනා වුණේ.

හැබැයි, අපේ නඩයෙන් තුන් දෙනෙක් අමාරුවේ වැටිලාය. ඒ එයාලා ටිකක් විතර පමා වුණු නිසාය.
“ඔක්කොමලම ඉස්සර වෙලා... ජයයි- ප්‍රියන්තයි මායි විතරක් පහු වෙලා... bags තොගේකුත් අපි ළඟ.” ගවීන් කිව්වේ පස්සේ වෙලාවක ඉස්පාසුවක් ගනිද්දීය. “... පොල්ලක් හොයාගෙන ඒවා සේරම ඒකට අමුණගෙන අපි එන්න ගත්තා... අම්මට සිරි, turn එක මාරු කර ගන්නත් තව එකෙක් නැහැනෙ පෙනෙන හරියක හිටියේ.”

“හොඳ වැඩේ! ඔහොම පොල්ලක දාලා බඩු bag බඩු ගෙනියන එක ලේසියි කියල මං කිව්වනෙ මුලින්ම. කොහෙද? අර පණ්ඩිත අප්පුහාමි ඤැක්-බැක් ගෑවනෙ කියනකොටම...”
“ඔව් නිමල් අංකල්, මෙහෙම ගෙනියන එක වැඩිය ලේසියි!” එයින් පස්සේ නම් වැඩි දෙනෙක් ඊට සම්මාදම් වූහ. මට තවමත් විසඳා ගන්නට බැරි වුණු ඒ හා අදාළ ප්‍රශ්නයකුත් තිබේ.

Difficult roads lead to beautiful destinations!  

කිසිම දමිළ බැතිමතුන් පිරිසක් තම-තමන්ගේ බඩු මලු උස්සාගෙන යාමේදී මේ ක්‍රමය අනුගමනය කරනවා මං දැක්කේ නැත. එයාලා වැඩිම දෙනෙකු ලොකු බරක් වුණත් අරගෙන ගියේ හිස උඩ තියාගෙනය. එය වඩා පහසුද?

සමහර විට එයාලා ‘Difficult roads lead to beautiful destinations!’ කියන එක විශ්වාස කරන නිසා එහෙම අමාරුවෙන් බඩු උස්සගෙන යනවා වෙන්නත් ඇති. (ඒ ඉංග්‍රීසි කියමන, පහුගිය කොටසට Lotus රසිකාවිය එවූ comment එකකින්ය ගත්තේ. ස්තුතියි Lotus!)
ම්... ම්... ම්... ඒ හරිය ලියාගෙන යද්දී කල්පනා වුණු දෙයකි මේ. භක්තියකින් යුතුව; කැපවීමෙන් කරද්දී අමාරු වැඩක් වුණත් ලෙහෙසියට දැනෙනවාවද්ද?

එහෙම වෙන්නැති!
ගිය වතාවේ ළිං තුනේ සිට වරුවක් ඇවිදගෙන ඇවිදිනුත්, කටුපිල ආරට එන්නට අපට බැරි විය. ඇඳිරි වැටුණු නිසාත්, තවත් ඇවිද ගන්නට බැරි මට්ටමක හිටි නිසාත් අපට අතරමඟ නවතින්නට සිද්ද වුණේය.
මේ වතාවේ උදේ දහයමාර වෙද්දී අප කටුපිල ආර ළඟය.

“අම්මට සිරි මාමේ! මෙදා සැරේ දන්සලත් දෙන්න පටන් අරං...”
“ඒක නේන්නං. කලින් ආව තුන් වතාවෙම අපි මෙතන පහු කරගෙන යද්දී දන්සල පටන් අරං තිබ්බෙ නෑනෙ.”
“යමු මාමේ. දන්සලෙන් බත් කමු!”

එතකොටත් හිච්චිලගේ නඩේ දෙතුන් දෙනෙකුත්, අපේ නඩේ දේවාල මාමාත් වැඩ අල්ලලාය.
“හිච්චිලා යං! මඟදී ඔයාලගේ කඩල කාල තවම වැඩි වෙලාවකුත් නැහැනෙ...” මං කිව්වේ බාග ඇත්තකි. වතුර නැති හින්දා එදා උදේ දත් වහල්ල මැදගෙන කට හෝදා ගන්නට විතරකි, මට පුළුවන් වුණේ. ඉතිං, මට මාවම හිරිකිතේය හිටියේ.
“ඔන්න මහත්තයෝ දැන්මම කිව්වා. මැණික් ගඟ දකින පළවෙනි තැනදීම මම නවතිනවා. නාල මිසක් මම නං එතැනින් ඉස්සරහට යන්නෑ.” කියලා තරයේ කියමිනි මං එතෙක් දුර හරි ආවේ.

ඉස්සෙල්ලාම දන්සලෙන් බත් කාලා ඉවර වුණු මර්වින්, තව බත් එකක් බෙදවාගෙනත් ඇවිත්ය. “නිමලෝ, උඹට හරි පීරිස්ට හරි කතහැකි. බැරි නං ඔතාගෙන යමු, මඟදි කන්න... උඹල දැන්ම කනව නං තව එකක් ගේන්නං...”

ඔන්න මහත්තයෝ දැන්මම කිව්වා. මැණික් ගඟ දකින පළවෙනි තැනදීම මම නවතිනවා. නාල මිසක්...

අපේ කට්ටියටම බත් ඔතාගෙන යෑමේ අදහස ආවේ එහෙමය!

‘අන්න... අන්න... tv එකකින් ඇවිල්ලා... / බස්නායක නිලමෙත් ඉන්නවා වගෙයි / කපු මහත්තුරුත්...’ වටපිටාවේ හිටි පිරිසක් කලබල වෙලාය. සමහරුන් රූප රාමුවලට මූණු ඔබා ගන්නට කලබලයෙනි.
“හිච්චි මාමේ. ඔහෙ කපු මහත්තුරුන්වත් අඳුරන කෙනා වෙච්චි එකේ, ගිහිං කිව්වොත් හොඳයිනෙ තවම වතුර දීලා නැති එක...” කවුරුන්දෝ යෝජනා කරයි.

“කියන්න ගියොත් නං, මොනවා කියවෙයිද විශ්වාස නෑ. පොඩි කරදරයක්ද මේ මිනිස්සුයි, අපියි වින්දේ ඊයේ දවස පුරාම...”
“ඒක නේන්නං. ඔහෙ ගිහිං කිව්වම හොඳ... අපි වගෙ කෙනෙක් කියනවට වැඩිය වදින තැනකට වදියි!”
හිච්චි කතරගම ජනමත නායකයකු විත්තිය අප දැනගත්තේ එතකොටය. පහුගිය වතාවේ, කතරගම දේවාලයේ මුරුතැන් පූජාව පිළියෙළ කරන තැනට මේ ලියන්නාව එක්කාසු කරගෙන ගිහිං පෙන්වද්දී, මං හිතා ගත්තේ හිච්චි කපු මහත්වරුන් හැමෝම අඳුරන බවයි. දැන් පෙනෙන්නේ ඒ අඩවියේ හැමෝමත් ඔහු දන්නා- හඳුනන බවයි!

“නිමල් මාමේ... හිච්චි මාමා ටීවී කැමරා ඉස්සරහම අරුන් ඔක්කොටම දෙහි කැපුවා!” කියලාය එතනදී සිදු වුණු දේ ගැන වාර්තාව මට ආවේ.
“අන්න සම්පත් කිව්වා පීරිස්වයි- නිමල්වයි දෙන්නවත් newsවලට පෙන්නනවා දැක්කයි කියලා...” කතරගමට ආවාට පස්සෙ අපටත් ආරංචි වුණේය.
“අපි මොනවත් කියන්නවත් ගියායැ? පැත්තකට වෙලා වාඩි වෙල හිටිය මිසක්. හිච්චිනෙ කතරගම ලොක්කොන්වයි- කපු මහත්තුරුන්වයි පතුරු ගැහුවා කිව්වේ...”
අපි එහෙම කිව්වත්, ජනමාධ්‍යවල පළ වෙන්නේ වැදගත්ය කියලා ඔවුන් සිතන දේවල්ය; ඔවුන්ට හැඟෙන දේවල්ය.

කටුපිල ආර දන්සල ළඟදී අපිත් වැඩි සැලකිල්ලක් දැක්වුවේ එකම එක කාරණයක් ගැන පමණකි!
වන ජීවී එකෙන් වසා දමලා තියෙන අඩි පාර!

මේ සැරේවත්... ඒ පාරෙන් ගියොත් ගොඩක් ලේසියි. (foto- අනුර පල්ලිමුල්ල)

“කලින් සැරවල් තුනේදිමත් අපිට ඒ පාර හොයා ගන්න බැරි වුණානෙ ඉන්දික.”

“දෙමළ කට්ටියක් යන පස්සෙන් යමු! ඒ මිනිස්සු ඔය පාරවල් දන්නවා...”
ඒ අතරේ ප්‍රියන්තත් පොලිසියේ සගයෙකුගෙන් තොරතුරු අහගෙන ඇවිදින්ය. “කටුපිල පහු කරලා ටිකක් දුර යනකොට, කැලේ මැදින් දකුණට තියෙනවලු අඩි පාරක්...”

“අන්න අන්න... දෙමළ නඩයක් පිටත් වුණා. යං යං අපිත් ඒ පස්සෙන්ම යං... ඉක්මන් කරමු. ඒ නඩේ පේන දුරෙන් අපිත් යමු!”

කාලයකට ඉහතදීම ඒ අඩි පාර අවහිර කොට වසා දැමූ බව කලින් වතාවක අපට කීවේ වනජීවියේ නියාමකවරයෙකු ලෙස සේවය කළ නිශාන්තය. “ඒ හරියේ ගංජා හේන් ගොඩක්ම අහු වුණා. ඒකලු පාර block කළේ...”
“එතකොට තවත් හොඳයිනෙ ගංජා හේන්කාරයන්ට. කාටවත් පේන්නෙම නැහැනෙ...”
“ඒ ඔහෙට හිතෙන විදිහනේ නිමල් අයියේ...” එහෙම කියූ නිශාන්ත හිතා-මතාම වගේ ඒ පාර හොයා ගන්නට බැරි බව අපට කීවේය!

“මේ සැරේවත්... ඒ පාරෙන් ගියොත් ගොඩක් ලේසියි. අඩුම ගණනේ පැයක දෙකක් වෙලාවවත් ඉතිරියි.” අප ගණන් බලා තිබ්බේ එහෙමය; එහෙම කීම කට වරද්දා ගැනිල්ලක් බව අපට නොසිතුණි.

“අන්න හැරුණා... හැරුණා...”
මේ... මේ. කොළ අතුත් කඩල දාලා. ඒවා තවම මැලවිලාත් නෑ...”
“පස්සෙන් එන අයට ලේසි වෙන්නයි ඔහොම අතු කඩල දාන්නේ..” සමහර තැනක රතුපාට රෙදි පටිත් අතුවල ගැට ගහලාය. “මේ රෙදි පටි ගැට ගහල තියෙන්නෙත් පාර හොයා ගන්න ලේසි වෙන්නම තමයි.”

ඒ කැලය එතරම්ම ඝන කැලයකුත් නොවේ. රූස්ස ගස් නැතිම තරම්ය. ඒත් ඉහට උඩින් වැවුණු කටු පඳුරුය. කටු පඳුරුවලින් බේරෙමින්- රිංගමින් යන අපේ ගමන හොඳටම හෙමින්ය.

මේ මොකෝ? ඉස්සරහින් ගිය කිහිප දෙනා නැවතිලාය!
“ඇයි නැවතුණේ?”
“අලි බෙටි!”
“අලි නෙවෙයිනෙ... බෙටි විතරනෙ...”
“ඒක නෙවෙයිලු... පාරවල් දෙකක්ම තියෙනවා... දෙකටම කොළ අතු කඩල දාලා. මොකෙන්ද යන්නෙ කියල හිතා ගන්න බැරිව...”

“හරෝහරා! මුරුගන් සාමී!!” දැන් ඔවුහු දෙවියන් යදිති.

බලාගෙන ගියාම අපට ඉස්සරහින් ගිය දෙමළ නඩයේ කට්ටියත් පාර-තොට දන්නා අය නොවේ! “හරෝහරා! මුරුගන් සාමී!!” දැන් ඔවුහු දෙවියන් යදිති.

“අන්න අන්න... අර පාර දිගේ ගිය කට්ටියක් ආපහු එනවා...”
“ඒ පාර මඟදි ඉවර වෙන එකක්ලු.”
“එහෙනං ඒ පැත්තට තියෙන අතු කඩල දාපුවා අයින් කරලා මේකෙන් යං!” එහෙම ගිහිනුත් අමාරුවේ වැටෙන්නටය අපට වුණේ.

“මෙතැනින් එහාටත් පාරක් නෑ!” දැන් අප ඉන්නේ එක-එක අතට විහිදුණු අඩි පාරවල් ගොඩක් මැද වංකගිරියකය.

“කෝ හිච්චිලා?”
“එයාලා ආවේ අපිට පස්සෙන්...”
“එතකොට අපේ කට්ටිය...? පොඩ්ඩක් බලලා කට්ටියම එකතු වුණාම එකට යං.” අපේ දහ දෙනාත්, පාරක් නොදන්නා දමිළ නඩයත් දැන් ලඳු කැලෑව මැද්දේ එක තැනක හිර වෙලාය. හිච්චිලාට වෙච්චි දෙයක් නැත.

“අපිව අතරමං වෙලාද මචං?”
“හිටපං බං... ඉස්සරහට ගියොත් නං අර උස ගස් පේළිය අහු වෙයි!”
“ඔව්, ඔව්! ඒ පේන්නේ මැණික් ගඟේ ඉවුරේ තියෙන ගස් වෙන්නෝනෙ.”
“උස ගස් තමයි තිබ්බෙ, ගං ඉවුර දිගේ.”
“මේ ආරක් දිගේ ගියොත්... මේවා වැස්ස කාලෙට වතුර ගලාගෙන ගිය එව්වනේ...” එකේක කතන්දර අදහස් මැද්දේ අයස්මන්ත පීරිස් මහත්තයා ඉස්සර වුණේය. “ළඟින්ම එනවලා!” ...