තිස් එකේදී... -දාහත්වෙනි කොටස

හොඳ වෙලාවටය, ඩැඩා අපේ අහලක නොහිටියේ. හිටියා නං අම්මා එතනදීම ඩැඩාගේ යාළුවා ගැන කියා රණ්ඩුවක් පටන් ගන්නටත් ඉඩ තිබිණි.

Car එකෙන් අපව ජම්බල් සේල් එක තියෙන තැනකට එක්කරං ගියත් ඩැඩා එතැන විකුණන දේවල් බලන්නටවත් එන්නේ නැත. ‘උඹල ගිහිං වරෙල්ල’යි කියලා- තේ, කෝපි, සැන්ඩ්විච් හා short eats වර්ග විකුණන තැනකට වී කෝපි එකක් බොමින් කල් මරණවා විතරය.

ලෝකේ තියෙන තරම් දේවල් බදා ගන්නට- හැම තැනකටම යන්නට- හැම දෙයක්ම කරන්නට...

මං වහන්සේ එහෙම කියලා තිබ්බේ පසුගිය කොටසේ අන්තිමටය. නමී ඒ post එකට comment එකක් එවමින් කියා තිබුණේ ‘ඩැඩා සේල් එකට නොආවේ... ලොකුකම නිසාද මන්ද.’ කියලයි. ඒ කමෙන්ටුව දැක්කාම මට හිතුණේ නමී ‘අලස සුවය’ ගැන නොදන්නවාවත්ද කියලාය.

ලෝකේ තියෙන තරම් දේවල් බදා ගන්නට- හැම තැනකටම යන්නට- හැම දෙයක්ම කරන්නට හිතෙන්නේ එක වයසකදී විතරය. ඒවා කරනවා වෙනුවට, නිස්කාන්සුවේ පැත්තකටවී අනුන්ගේ ජරමර දිහා උපේක්ෂා සහගතව; අලස සුවයෙන් බලා හිටින්නට හිතෙන්නේ අප වියපත් වෙද්දීය. ඩැඩා ඒ වෙද්දී හිටියේ ඒ තත්ත්වයේ කියලය මට හිතෙන්නේ.

ඒකේ තවත් පැත්තකුත් තිබේ! අපේ ඩැඩා ඒරොප්පේ මනුස්සයෙකි; ආසියාතිකයෙක් නොවේ.

අපේ රටවල දෙමවුපියන්ට නම් තමන්ගේ දරුවන් හැමදාමත් නොදරුවන්ය; නොමේරූ කිරි සප්පයන්ය. යුරෝපාකරයේ එහෙම නොවේ. හැම දරුවෙකුම පාහේ නොඉවසිල්ලෙන් බලා ඉන්නේ ඇටෙන්-පොත්තෙන් පැහෙන තුරුය; ඒ ගෙදර ප්‍රධාන දොරේ අමතර යතුරකට හිමිකම් කියන්නටය. (එහෙම නොදෙනවා නම් නඩු කියන්නට වුණත් එයාලා සූදානම්ය.)
ඔවුන් කැමති තමන්ගේ දෙපා මත තමන්ගේ වාරුවෙන්ම නැඟී සිටින්නටය; හිතෙන දෙයක් කරන්නටය; නිදහසේ තටු සලා ඉගිල යන්නටය.

වැඩි හරියක් දෙමාපියනුත් කැමති දරුවන්ගේ වගකීම් දිගටම දරාගෙන ඉන්නට නොවේ; ඉක්මනින් වගකීම්වලින් නිදහස් වෙන්නටය. ඒ නිසාම, ඒ දෙමවුපියෝ තම දරුවන්ට කුඩා කාලයේ සිටම තීරණ ගන්නට ඉඩ හරිති; ස්වාධීන වෙන හැටි උගන්වති.

එදා අපේ ඩැඩා කළෙත් ඒ ටික වගේය.
‘උඹලට ඕනි කරන දේවල් මම දන්නවද? ගිහිං තමන්ට කැමති දෙයක් ගනිල්ලා.’යි කියූ ඩැඩා ඒවාට මැදිහත් වුණේ අප ඉල්ලීමක් කළොත් පමණකි.
“ඩැඩා Jumble Saleවලට කැමති නැද්ද මල්ලා?”

“දැන් ඔහොම වුණාට ඉස්සර ඩැඩාත් මෙව්වයින් සමහර බඩු අරං ගොඩ ගහගත්ත එකම තමයි එයාත් කළේ. අර backyard එකේ තියෙන මඩුවේ පුරෝගෙන ඉන්නේ ඒවනෙ ලොකූ. මම එයාත් එක්ක සැහෙන්න ආර්ගියු කරලයි මගෙ සයිකල් දෙක දාන්න ඒකෙන් ඉඩ ටිකක් අල්ල ගත්තෙත්.”

අපේ අම්මාවත් එක් කරගෙන දීපාල්; බඩා මල්ලා ගිය මාසයේ ලංකාවට ආවේය. ඒකෙනුත් blog එකට වැඩක් ගන්න පුළුවන්ය. “දැනුත් ජම්බල් sale තියෙනවද මල්ලා?” මම මල්ලාගෙන් විමසුවෙමි.

“දැන් ඒවත් කොමර්ෂලයිස් වෙලා ලොකූ. මිනිස්සු ඒකත් බිස්නස් කරන තැනක් කරං. හැබැයි දැන් ඉංගලන්තෙත් cost of living වැඩි වේගෙන යන්නේ. මිනිස්සු second hand බඩු; පරණ බඩු අරගන්න පුරුදු වෙවී ඉන්නේ.” මල්ලා කිව්වා.

අපි සේල් පොළේ ඇවිදිමින් විකුණන්න තියෙන දේවල් පීරුවා.

“ඉංගලන්තේ ගැන ඔය කතාවම මගේ යාළුවෙකුත් fb එකට ලියල තිබ්බනෙ දීපාල්.” සීරියස් විදිහට එහෙම කියන්න ගත්තත් මඟක් යනකොටම මට හිනා ගියා. බඩාටත් මගේ hint එක තේරුණා.

(එහාට ගියාට පස්සෙ බඩා මල්ලියාගේ සිංහලත් තරමක් වෙනස් වෙලයි තියෙන්නේ. එයාගේ වාග් කෝෂයේ එංගලන්තයයි England එකයි දෙකම එකට එකතු වුණා. සිංහලෙන් කතා කරද්දී මිනිහට දැන් කියවෙන්නේ ඉංගලන්තේ කියලයි!)

ෆේස් බුක් එකේ තියෙන ඒවා එයාට කිව්වට මිනිහට තේරෙනවයැ. අපේ බඩා fb යන කෙනෙක් නෙවෙයිනෙ. ඒත් ඒක ඔයාලට පෙන්වන්න හිතාගෙන, හෙව්වා- හිතවත් සංජේ රණවක ලියා තිබ්බ ලිපිය. (හැබැයි ලිපියේ ඔක්කොම මෙතන දාලා නෑ. ඔක්කොම කියවන්න ඕනි නං එහාට යතෑකි මෙතැනින්.)

‘2nd Hand යුගය ඇරඹෙයි.....

... ඇඳුම් කඩයකින් ගිහින් අලුත් ඇඳුම් වෙනුවට පරණ ඇඳුම් නැත්නම් කවුරු හරි ඇඳපු ඒත් භාවිතයට ගන්න පුළුවන් මට්ටමේ ඇඳුම් සල්ලි දීලා ගන්න තිබුණොත් ගන්නවද?

අද ලෝකයේ බොහෝ රටවල මේ ක්‍රමය සෑහෙන්න ජනප්‍රිය වෙලා, හේතුව තමයි හැම රටක්ම වගේ මේ වෙද්දී උද්ධමනය නිසා පීඩා විඳිනවා. මොකද ඇහැට නොපෙනන පුංචි දෙයක් මුළු ලෝකයේම සමස්ත ක්‍රියාවලියම කාලයකට වහලා දාපු නිසා..

බ්‍රිතාන්‍යයේ මේ වෙද්දී 2nd Hand Storesවලට ලොකු ඉල්ලුමක් තියෙනවා කියලා වාර්තා වෙනවා. ඒ ඉල්ලුම කොච්චර ද කියනවා නම් මේ 2nd Hand භාණ්ඩ අලෙවිකරුවන්ගේ ආදායම පසුගිය පෙබරවාරියේ දී 1.2% කින් ඉහළ ගිහින් තියෙනවා.

මේක සෑහෙන්න ලොකු ප්‍රමාණයක් සහ වෙළෙන්දන් පවා පුදුමයට පත්වෙලා තිබුණා කියනවා ඒ ඇතිවුණු ඉල්ලුම ගැන...

ඉස්සරහට අපිටත් මේ දේවල්ම වෙන්න පුළුවන්. මම පහුගිය ටිකේ කරපු පුංචි හොයා බැලීමකදී දැක්කේ ලංකාවේ මේ වෙද්දී ඔය ජපන්, කොරියාව වගේ රටවල භාවිත කරපු 2nd Hand Smart Phoneවලට එහෙම ලොකු ඉල්ලුමක් ඇතිවෙලා තියෙන බව...

ප.ලි :- ... බ්‍රිතාන්‍යයේ වෙලා තියෙන්නේ අර ලොකු ලොකු Brandවලට තියෙන ඉල්ලුමට සමාන ඉල්ලුමක් 2nd Hand Shopsවලට ලැබීමයි...’

මට මෙහෙ බින්න බහින්න කිසිම උවමනාවක් නෑ!

සංජේ රණවක කියා තිබුණු විදිහට, එංගලන්තේ උදවිය ගෙදර -දොරේ පාවිච්චියට second hand බඩු වැඩිපුර ගන්න පුරුදු වෙන්නෙ දැන්. ඒ වුණාට සෑහෙන කාලෙක ඉඳලයි පාවිච්චි කෙරුණු husbandලට wifeලට එහේ ඩිමාන්ඩ් එකක් තිබ්බේ.

ඒ විත්තිය අපේ අම්මට ආයෙම පාරක් මතක් වුණේ එක ජම්බල් සේල් එකකදී. අම්මගේ පරණ මිතුරියක් මුණ ගැහුණම. එයා ටිකක් වියපත් සුද්දියෙක්.

අම්මා එයත් එක්ක කතා කරමින් හිටිද්දී, අපි සේල් පොළේ ඇවිදිමින් විකුණන්න තියෙන දේවල් පීරුවා. හිටි ගමන්ම මෙන්න බොලේ අම්මා, අර වයසක සුද්දිවත් ඇදගෙන මගෙ ළඟට එනවා. “රංජි, මේ ඉන්නේ මියුරියල්. මගෙ පරණ යාළුවෙක්... මියුරියල්, මේ ඉන්නේ මගෙ ලොකු පුතා.”
මියුරියල්ගේ බැල්මම මට එච්චර ඇල්ලුවේ නෑ. එයා මගෙ දිහාවට දැම්මේ full scan එකක් කරන විදිහේ බැල්මක්. චාරිත්තරේට ඔහෙ මියුරියල්ට හලෝ කියල මං ඉක්මනට වෙනින් පැත්තකට ගියා.

සාමාන්‍යයෙන් අම්මා මාව කතාවකට පටලව ගත්තේ මං කුස්සියේ ඉන්න වෙලාවක. ඒ කුස්සියේ දෙන්නෙකුට විතරයි හැරෙන්නත් පුළුවන්. ‘රංජී....’ කියල ටිකක් දිගට ඇදගෙනයි, එදා හැන්දෑවේ අපේ අම්මා කුස්සියට ආවේ. ඒ ඇදිල්ල නොකියා කිව්වේ ‘මරාලයක් ළඟ තමා’ කියලයි.

මං හිතුවා හරි!
‘රංජි දන්නවද, උදේ අපට හම්බ වුණු මියුරියල් දික්කසාද වෙච්ච එක්කෙනෙක්.’ අපේ අම්ම ඉස්සෙල්ලම කිව්වා. මගෙ ඔළුව යාන්තං හෙලවුණා, උඩට- යටට.

“ඩිවෝස් වෙච්ච අය තව ඒ වගේම අය කොච්චර බඳිනවද රංජි. දැන් ඩැඩා වුණත් දික්කසාද වෙලා. මමත් දරුවො දහ දෙනෙකුගේ අම්මෙක්. එහෙම වෙලත් ඩැඩා මට කැමති වුණේ! මේක මගෙත් දෙවෙනි කසාදෙනෙ.
අර මියුරියල්ට මහත්තයෙක් හොයනවලු... මං කිව්වා අපි ඔයාටත් කෙනෙක්ව හොයනවයි කියලා. ඇත්තමත් කිව්වා, එහෙම හොයන්නේ, එතකොට ඔයාට මෙහෙ සිටිසන්කම ගන්න පුළුවන් හින්දය කියලත්. මියුරියල්ට ඒත් කමක් නැහැලු... ගෑනි ඔයාට කැමති...”

“අම්මෙ මේ. මට මෙහෙ බින්න බහින්න කිසිම උවමනාවක් නෑ.” මට කියැවුණේ තරහෙන්.

“කොහෙද? කූඩැල්ලව කොට්ටෙ උඩ තියතෑකියැ. මම මේ ඔයාට නරකක් කරන්න හදනවා නෙවෙයි. මියුරියල්ට ගෙයකුත් තියෙනවා රංජි. සල්ලිය බාගෙත්...”

එතැනට එනකං ලියලා- අද හිමිදිරියේ මං fb ගියා.
මෙන්න බොලේ රවීගේ ෆේස් බුක් post එකක ‘බින්න කසාදෙ’ ගැන කියනවා.

අපේ අම්මා කෞටිල්‍යගේ ‘අර්ථ ශාස්ත්‍රය, මකියාවෙල්ලීගේ ‘කුමාරයා’, Sun Tzuගේ The Art of War පොත් තුනෙන් එකක්වත් මේ ලෝකේ තියෙනවය කියලා දන්න කෙනෙක් නෙවෙයි.

“බින්න බහිනවාට කියන්නෙ "Matrilocal Marriage" කියල මම අද තමයි දැනගත්තෙ... කාලෙකට පස්සෙ Sunday Times එකේ මංගල යෝජනා කියවද්දි.. 🙂 රවී වීරසිංහ- මැයි 15”

ඉල ඇදෙන විදිහට ‘නිදහස් සිතුවිලි’ blog එක ලියන රවී වීරසිංහ සහෘදයාට, මගෙ ‘බින්න බහින’ කතන්දරේ ඇහුණා වගෙනෙ බොලේ, අදම එයා එහෙම ලියා තියෙන්නේ!

අපේ අම්මත් ලේසියෙන් game එකක් අතාරින කෙනෙක් නෙවෙයි.
කෞටිල්‍යගේ ‘අර්ථ ශාස්ත්‍රය, මකියාවෙල්ලීගේ ‘කුමාරයා’, Sun Tzuගේ 'The Art of War' පොත් තුනෙන් එකක්වත් මේ ලෝකේ තියෙනවය කියලා දන්න කෙනෙකුත් නෙවෙයි; අපේ අම්මා. ඒත් හටනකදී ‘පසු බහින්න ඕනි හැටි’, ‘අඩියක් පස්සට ගන්න ඕනි විදිහ’, ‘ආපහු ප්‍රහාර එල්ල කරන්න ඕනි හැටි’ එහෙම අම්මා හොඳට දන්නවා.
මියුරියල්ගේ ‘මැට්‍රිලෝකල් මැරේජ්’ කතාවේදීත් අම්මා කළේ ඒකමයි. තාවකාලිකව පසු බැස්සා!

අපේ අම්මා එහෙම පසු බැහැලා ඉන්න අතරේදියි, ආපහු දවසක නීලියා අපේ ගෙදරට ආවේ.

මං කලිනුත් කිව්ව නේද, නීලියා හරිම ප්‍රසන්නයි; ප්‍රියමනාපයි කියන කතාව... සේරටම වඩා එයාගේ forward ගතිය ගැනත්!
“ඔන්න නිමල්, ඔයා හන්දම මම හිතුවා great ප්‍රසන්ට් එකක් දෙන්න. ඒ තෑග්ග ඔයාට විතරක් නෙවෙයි, ගෙදර හැමෝටම.” නීලියා කිව්වේ හිනා වෙවී. හැබැයි එහෙම කියද්දී, නීලියාගේ අතේ මොකවත් තිබ්බේ නෑ.
“මොකක්ද නීලියා?” තෑග්ග මොකක්ද කියලා දැනගන්නකල් ඉවසුම් නැතිව ගියේ අපේ අම්මට.

“ඔයාට නෙවෙයි ලීලා. මේක නිමල්ට!”
නීලියා එහෙම කියමින් එයාගේ hand bag එකෙන් තඩි කවරයක් එළියට අරගෙන මට දුන්නා. “මෙයානෙ නාට්‍යකාරයා... ඉතිං හිනා වෙවී ඉන්නේ, කවරය ඇරලා බලනවකො.”

ඒ කවරය ඇතුළේ තිබ්බේ, එංගලන්තයේ National Theater එකේ නාට්‍ය දර්ශනයකට ටිකට්ස් අටක්!

“Tickets අටක්?”
කොණක ඉඳලා ගැනල බලපංකො නිමල්” නීලියා බරසාර බැල්මකින් මුහුණ සරසාගෙන කිව්වා. දීපානි ගණං කරන්න පටන් ගත්තා. “ඩැඩයි, අම්මයි, අපි පස් දෙනයි... only seven...” නීලියාගේ දිහාවට හැරුණු චූටි නංගිගේ මුහුණේ තිබුණේ ප්‍රශ්නයක්.

“Including me...” නීලියා කිව්වේ හොර හිනාවකින්.
“ආ..නේ... ආන්ටි නීලියාත් එනවද අපි එක්ක drama එක බලන්න?” චූටි නංගි නීලියාට තුරුලු වෙවී ඇහුවා.
“අමුතුවෙන් එන්න දෙයක් නැහැනෙ දීපානි. ඔයාට මතක නැද්ද, නීලියා ආන්ටි වැඩ කරන්නෙ එහෙනේ.”

National Theater එකේ එක වෙලාවේ නාට්‍ය තුනක් පෙන්වන්න පුළුවන්... හෝල් තුනක් තියෙනවා.

නීලියා රාජකාරි කළේ නැෂනල් තියටර් එකේය. මගේ මතකය කියන විදිහට නම් ‘සෞඛ්‍ය සේවා’ අංශයකය.

“එහෙමයි කියල නෑ නිමල්- හරි අමාරුවෙන් ටිකට්ස් අට book කර ගත්තේ. එක row එකක එක ළඟ සීට්ස් අටක්නේ. මෙහෙ මිනිස්සු මාස ගණන් කල් තියා නාට්‍යවලට seats බුක් කර ගන්නවනේ.”

“ඒ කියන්නේ නීලියා එංගලන්තේ මිනිස්සු filmsවලට වැඩියෙන් නාට්‍යවලට කැමතිද?”
“අනේ, අනේ. මම එච්චර දේවල් දන්නෙ නෑ නිමල්. හැබැයි හැම show එකකටම සෙනඟ ඉන්නවා... Live shows කියන්නේ වෙනම කල්චර් එකක්නේ... ඔයාටත් ආවාම පෙනෙයිනේ.”

“මම පත්තරේක කියෙව්වා ‘අවුරුදු පනහකටත් වැඩියෙන් කාලයක් ලන්ඩන්වල දිගටම පෙන්නන නාට්‍යයක්’ ගැන.” මං කිව්වා. එතකොට නං ඩැඩා ආඩම්බර හිනාවක් දැම්මා. “ඒ The Mousetrap’ නාට්‍යය. 1952 ඉඳලා තාමත් පෙන්නනවා, West End තියටර් එකේ...”
(ඒ නාට්‍ය දර්ශන වේදිකා ගතවීම 2020 මාර්තු 16 වෙනිදා තාවකාලිකව නැවතුණේය. Covid 19 වසංගතය නිසාවෙනි, ඒ.)

නීලියා කියූ සමහර තොරතුරුත්, මා සියසින්ම දුටු දේවලුත් මේ posts පෙළේ ලියන්නේ අවුරුදු 38කට පස්සෙය. (ලියන්නට කලින් ඒවා සමහරක් මතකයේ තියෙන විදිහ ටක්කෙටම හරිදැයි තහවුරු කර ගත්තෙමි. එයට උදව් වුණේ කොළඹගමයා blog එක ලියන අජිත් ධර්මකීර්ති හිතවතාණන්ය. අජිත් මහතාණෙනි- ඒ සහාය වෙනුවෙන්, නිදිගෙ පංච තන්තරේ පාඨක හැමදෙනා හා එක්ව ඔබට තුති පුදමි.)

“West End එක වෙනයි, අපේ National Theater එක වෙනයි... නැෂනල් තියටර් එකේ, එක වෙලාවේ නාට්‍ය තුනක් පෙන්වන්න පුළුවන්... හෝල් තුනක් තියෙනවා. නිමල්ට මේ එක්ස්පීරියන්ස් එක ජීවිතේටම අමතක වෙන එකක් නෑ. සැසිල්, උඹලා Sunday එනකොට පැයක් දෙකක් වේලාසනින් එනවා නං නිමල්ට පෙනෙයි, එතැන විදිහත්...” නීලියා ඩැඩාට සිහිපත් කෙරුවාය.

“සත්තකින්ම නීලියා. මම මේ ගොල්ලන්ව කලින් එක්ක එන්නං. එතකොට මෙයාලට වෝටර් ලූ පාලමත් බලන්න පුළුවනිනෙ.” ඩැඩා කිව්වේය.

“Car එකේ එන්න එපා Cecil. ටියුබ් එකේ එන එක උඹලට ලේසියි.” නීලියා එහි එන්නට පහසුම විදිහත් එදා කියා දුන්නාය. “නැත්තං කාර් එක park කර ගන්න උඹට වෙනම යුද්ධයක් කරන්න වෙයි.”
(ටියුබ් එක කිව්වේ ලන්ඩනයේ ඉතා කාර්යක්ෂම සේවාවක් වෙන උමං දුම්රියවලටය.)

ඌ මගෙ මල්ලී. ඌ කොලුකාරයෙක් කියලා දැන ගත්තම මං දුක් වෙච්ච තරමක්!   

ට්‍රීංංංංංංං!

ඉස්සරහ දොරේ සීනුව නාද වුණේ එතකොටය. කවුද ඒ? මේ අවේලාවේ!

“කවුද මේ වෙලාවේ? ලීලා, තව කවුරු හරි එනවයි කිව්වද...”
“පිස්සුද?”
“මං බලන්නං...” සමන්ති ඇවිත් ඉන්නේ කවුරුන්දැයි බලන්නට ගියාය. එංගලන්තයේදී කලින් දැනුම් දීමක් නොකර නිවසකට එන අමුත්තෙකු හොයා ගැනීම කළුනික හොයනවා වගේ වැඩකි.

ඇවිත් උන්නේ රෝයි- සුමිත්‍රා යුවලයි.
“හායි සුමිත්‍රා!” අපේ අම්මා සුමිත්‍රා ඇන්ටිව ඉඹලාම පිළිගත්තාය. “කොහෙ ගිහිං එන ගමන්ද මේ?”
“අපි හීත්‍රෝ ගිහිං එන ගමන්...” රෝයි අංකල් කිව්වේ සෙටියට බර දෙමිනි. “කොහොමද නීලියා? Sorry Cecil, නොකියම ආවත්, උඹලා අපිව ගේ ඇතුළට ගන්නවයි කියල දන්නවනෙ... මුළු එංගලන්තෙන්ම මෙහෙම හදිසියේ කඩා පාත් වෙන්න පුළුවන් ලීලල ගෙදරට විතරයි... Cecil දියංකො මට drink එකක්.”

ඩැඩා පරක්කු නොවීම, බෝතලයක් හා වීදුරුවක් රෝයි අංකල් ඉදිරිපිටින් තිබ්බේය.

“මට දුකයි සැසිල්. මට දුකයි.” රෝයි අංකල් බෝතලයෙන් වීදුරුවට පුරවයි. ඒ ගමන්ම අනිල්ගේ පැත්තටත් හැරෙයි. “අනිල්, ගනිං වීදුරුවක්. අද මට තනියෙන් බොන්න බෑ.”
අම්මාත්, නීලියාත් දෙන්නාම ‘මේ මොකදැයි’ සුමිත්‍රා ආන්ටිගෙන් නොඅසා අසති. ඒ විමසුම් බැලුම් එයාට තේරිලාය.
“අද රෝයිගෙ මල්ලි ඔස්ට්‍රේලියාවට ගියානේ...”
“ගියා නෙවෙයි ලීලා, උන් දෙන්නා එහාට තොලොංචි වුණා... සදහටම...”

“චී චී රෝයි. කටට ආව පළියට ඔහොම කතා කියන්න එපා. මෙයා ඔය විදිහටමයි ඊයේ ඉඳලා කිය-කියා හිටියෙ, අනේ. අශාන්ලට good bye කියන්නවත් යන්නෑ කිව්වා. අනේ ලීලා, ඒ කොල්ලා මට නං මගේම සහෝදරයෙක්! මම කොහොමද අශාන්ට එච්චර නපුරු වෙන්නේ. මෙයා ආවේ නැතත් මං තනියෙන් හරි එයාර්පෝට් යනවයි කිව්වම තමයි, මෙයත් ආවේ...” සුමිත්‍රා ආන්ටිගේ කතාවෙන් මගේ හිතත් කඩා වැටෙයි! එහෙනං එයාලා සතියකින් නෙවෙයි ගිහිං තියෙන්නේ...

“මට දුක නැද්ද Cecil... ඌ මගෙ මල්ලී. ඌ කොලුකාරයෙක් කියලා දැන ගත්තම මං දුක් වෙච්ච තරමක්... ඊළඟට ඌ අර කයිසරයෙක් එක්ක එක ගෙදරක පවුල් කන්න ගියාම...”

ෂැන්ඩි නැතිව neat ෂොට්ස්ම වත් කරගත් හින්දාද කොහෙද රෝයි අංකල් දොඩමලුවී හිටියි. ඒ විත්තිය තේරුම් ගත් සමන්තිලා හීන් සීරුවේ නීලියාගෙන් සමුගෙන උඩ තට්ටුවට යති.

“... එහෙම සහෝදරයෙක් ඉඳගෙන ලජ්ජා නැතිව කොහොමද සැසිල් මම යාළුවොන්ට face කරන්නේ? පොන්නයෝ!”
“අනේ නීලියා, Can you explain him please ඒක ඒ ළමයි ඉපදිලා තියෙන විදිහය කියලා. දෙවියන් වහන්සේගෙ කැමැත්තනේ ඒ.”
à ඊළඟ කොටසට...