තිස් එකේදී... -අටවෙනි කොටස

එහෙ තිබුණු Coconut Cream මට නං හරි ගියෙම නැත. ඒවා දැම්මාම හොද්දෙන් ආවේ කිරි රසයක් නොවේ, තෙල් රසයකි.
Hounslow ඉන්දියන් කඩයක පොලුත් තිබිණි. ඒ දවස්වල පොල් ගෙඩියක් පවුමකි. වැරැද්ද ඒ පොල් හොඳටම කරුකුට්ටන් වෙලා තිබුණු එකය. ඒ පොල් බෑයකින් බාගයක් ගාන්නටත් කලින්ම කටුවෙන් ගැලවෙයි...

කවුරුත් බලන්නෙ පොඩි ගණනකට වැඩේ කර ගන්න!

ඒ නිසා, පොල් කිරි වෙනුවට යොදන්නට- මා තෝරා ගත්තේ මුදවපු කිරි ආදේශකයයි!

ට්‍රීන් ට්‍රීන්... ට්‍රීන් ට්‍රීන්... එතකොටය ටෙලිෆෝනය නාද වෙනවා ඇහුණේ. “Nimal, it’s for you.” ඩැඩා කීවේ මුහුණ නොරොක් කර ගත් ගමන්මය. ටෙලිෆෝන් කර තිබ්බේ අශාන්ය. “ඔයාට හොඳට අකුරු අඳින්න පුළුවන් කියල අද දවල් කිව්ව නේද? මට ඇත්තම කියන්න ඕනි... බැරි නං ඒක කෙලින්ම කියන්න. ඒක තමයි මෙහෙ විදිහ. ලංකාවේදී නං අපි බැරි දෙයක් වුණත් බැහැයි නොකිය කරන්න කර ගහනවනේ.” අශාන් කිව්වේ පොල්ලකින් ගහන්නා වගෙය; වහෙන් ඔරෝ නැතුව- කෙලින්මය.

“මම ලංකාවේදී නං අකුරු ඇඳල තියෙනවා... අශාන්! හොඳයි කියලත් සමහරු කියල තියෙනවා!!”

“මේකයි නිමල්. කයිසර්ගේ බිස්නස් යාළුවෙකුගේ van එකක් තියෙනවා. මිනිහට ඒකෙ එයාලගෙ බිස්නස් එකේ නම paint කරවගන්න කෙනෙක්ව හොයනව. අපි ඔයා ගැන කතා කර-කර යනකොටයි කයිසර් මට ඕක මතක් කළේ. හැබැයි, England ආර්ටිස්ට් කෙනෙකුට ගෙවන ගණන නං ගෙවන එකක් නෑ. ඔයා දන්නවනෙ, work permit එකක් නැති අයගෙන් වැඩ ගන්න කවුරුත් බලන්නෙ, පොඩි ගණනකට වැඩේ කර ගන්න.
ඔයාලගේ ඩැඩා වගේ සුද්දො නං එහෙමවත් වැඩක් දෙන්නෙ නෑනෙ, නීති කඩන්න බය හින්දා. ඉන්දියන්, පකිස්තාන්, අරාබි එවුන් තමයි ඔහොම අඩු ගාණකට හරි වැඩ කරවගන්නේ... ”

(අශාන්ලා මොනවද මගෙ ගැන කතා කර-කර ගියේ?) ඒ ප්‍රශ්නය හිතේම තියාගෙනය මං උත්තර දුන්නේ.

“මම බැනර් කීපයක්ම ඇඳල තියෙනවා! වතාවක් මොරටුමුල්ලේ ලී බඩු කඩේක බෝඩ් එකකුත් ඇන්දා.”
“සිංහලෙන්ද...”
“බැනර් නං සිංහල, ඉංග්‍රීසි, දෙමළ තුනෙන්ම... ලී බඩු කඩේ එක ඉංග්‍රීසියෙන්.” මං එහෙම කිව්වාම නං අශාන් පැළෙන්න තරං සද්දෙට හිනා වෙනවා ඇසිණි. “ ඔය තියෙන්නේ. එහෙනං මොකටද බය වෙන්නේ. දෙමළ අකුරුත් ඇන්දා නං ආයෙ මොනවද... වැඩේ set කරන්නං.”

එංගලන්තයේදී මට කරන්නට සිදු වුණු පළමු job එක ඒකය.
ඒ ගැන කතා කර ගන්නට, එයාලගේ යහළුවාව මුණ ගැස්වීම සඳහා අශානුත් කයිසරුත් මා කැඳවාගෙන ගියහ. ඒ වෙනුවෙන්ම එහි යන්නට; එයාලගේ වාහනයෙන්ම අපේ ගෙදරටත් ආවෝහ.

උඹල England ඇවිත් ගොඩක් කල්ද දීපාල්? (මේ foto එක ගත්තේ දීපාල්ලා එංගලන්තයට යන දවසේ දහවල්ය. වමේ සිට: පසු පෙළ- නිදි, සුනිල්, අනිල්, අජිත් -දෙවෙනි පෙළ-අම්මා මානෙල්, සමන්ති -ඉදිරියෙන්ම- දීපානි හා දීපාල්)

“ඔයාට තනියම මෙහෙ පාරවල් එහෙම හොයා ගන්න පුළුවන්ද? වැඩේ කරන්න වුණොත් නිමල් කොහොමද තනියෙන් එහාට යන්නෙ?” පිටත් වෙන්නට පෙරාතුව අශාන් මගෙන් ඇහුවේ, අපේ ගෙදරදීමය.

සැටියට බර දීගෙන, උඩ බලාගෙන- මෞන ව්‍රතය රකිමින් ‘තමන්ට නොවේ’ වගේ හිටි අපේ ඩැඩා එතකොට නම් කතාවට මැදිහත් වුණේය! (බලනකොට එයත් මොනවද වෙන්න යන්නෙ කියලා හෙවිල්ලෙනුයි ඉඳල තියෙන්නේ.)
“නිමොල්. දැන් උඹල යනකොට දීපාල්වත් එක්ක යන්නයි තියෙන්නේ. මිනිහා මේ ඒරියා එකේම පාරවල් දන්නවා. එතකොට උඹට ආයෙම එතැනට යන්න ඕන වුණාම එයත් එක්ක ගියෑකි.”

“සැසිල් තමයි දවසකටවත් මිනිහා. එයාට අපි දෙන්නව අල්ලන්නෙම නැති හැඩයි...” කාර් එක පාරට ගනිද්දී අශාන් කිව්වේ සිනාසෙමිනි. කයිසරුත් හිස සොලවා ඒ අනුමැතිය දුන්නේ, මා දෙසත් බලමිනි. “උඹල England ඇවිත් ගොඩක් කල්ද දීපාල්?”

“අවුරුදු දෙකකට විතර කලින්...”
“එතකොට උඹ කොහොමද මෙච්චර ඉක්මනට මෙහෙ පාරවල් දැනගත්තේ?”
“මිස්ටර් කයිසර්, මම Hounslow News පත්තරේ බෙදුවා ඒරියාස් දෙක තුනකම.”

Hounslow News කිව්වාට, මං එහෙම කිව්වේ අනුමාන කරලාය. නිදිගෙ පංච තන්තරේ කියවන ආදරණීය පාඨකයනට ලියද්දී එහෙම අනුමාන කිරීම මගේ පුරුද්ද නොවේ. හැකි උපරිමයෙන්ම සොයා බලා, තොරතුරු විමසා, තහවුරු කර ගන්නට උපරිමයෙන්ම වෙහෙසී ලිවීමය- මං කරන්නේ.
මිනිත්තු කිහිපයකට කලිනුත් පිස්සු මං වහන්සේ කළේ ඒකය.

අන්තර්ජාලයේ එහෙම පත්තරයක් ගැන තොරතුරු නැත. නමුත් 2016 ජනවාරි 29 වැනිදා නිකුත් කෙරුණු Hounslow Chronicle පත්තරයක foto එකක් නම් මට හමු විණි. එවිටත් ඒ පත්තර නොමිලයේ බෙදා හැරුණු බව ඒ foto එකෙන්ම තහවුරු වෙයි. පත්තරයේ නමට ඉහළින්, දකුණු කෙළවරේ ඉහළින්ම තියෙන වැකියකිනි, ඒ බව සනාථ වෙන්නේ. ‘Pick me up, I’m FREE’ ඒ වැකියයි.

මට නම් ඒ foto එකෙන් තවත් තොරතුරු සිතා ගන්නට හැකිය. ඒ පත්තර දැන් පත්තර කඩවලටත් දමා තිබෙන බව... මහා බ්‍රිතාන්‍යයේත් පත්තර කියවන ජනතාව අඩු වී තිබෙන බව...
(ඊට වඩා අලුත් ෆොටෝස් එතැන නැත්තේ දැන් ඒ පත්තර අච්චු ගැහිල්ලත් නැවතිලාවත්ද?)
කොරෝනා වසංගතයත්, ආර්ථික අහේනියත්, මුද්‍රණ වියදම් ඉහළ යාමත්, මුද්‍රිත පතපොත කියවීමේ පුරුද්ද අඩු වීමත් නිසා ශ්‍රී ලංකාවේ නම් පත්තර ගණනාවක්ම අභාවයට ගියේය. ඊට අමතරව (මගේ හැඟීමේ හැටියට නම්) අපේ පත්තරවල අන්තර්ගතයේ කොලිටිය හිටු කියලා ‘Down ද පල්ලම්’ යාමත්, ඒ අභාවයන්ට බලපාන්නට ඇත.

පිටු 50ක් 60ක් තිබුණු, අතක් බර ඒ දැවැන්ත පත්තරවල news තිබුණේ තුන හතරකි. අනෙක් සේරම...

පත්තරවලට ගෙවන මුදලට සරිලන තරම් දෙයක් ඒවායින් නොලැබෙනවා යැයි හැඟුණු නිසා, මේ ලියන්නාත් අවුරුදු 55කටත් වඩා වැඩි කාලයක් තිස්සේ ඒකාට තිබුණු පුරුද්දකට ‘ටටා- බායි’ කියලා සමු දුන්නේය; පත්තර මිලදී ගැනීම අතහැර දැම්මේය!

ඉතිං ආයෙමත් නියමිත පීල්ලට සම්ප්‍රාප්ත වී Hounslow පත්තරවලට යමු නේද?

පිටු 50ක් 60ක් තිබුණු, අතක් බර ඒ දැවැන්ත පත්තරවල news තිබුණේ තුන හතරකි. අනෙක් සේරම වෙළෙඳ දැන්වීම්ය. හැම පෙදෙසකටම වෙන් වුණු පත්තරයක් බැගින් වෙනම මුද්‍රණය කෙරිණි. ඒ පත්තරය බැගින් හැම ගෙදරකටම නොමිලේ බෙදා දෙනු ලැබිණි. එංගලන්තයේ බොහෝ පිරිමි ළමෝ අතිරේක මුදලක් උපයා ගැනීම සඳහා, පාසල් යන අතරේම මේ පුවත්පත් බෙදාහැරීම කළහ.

“එහෙනං දීපාල්, ඔන්න පාර මතක තියා ගනිං.
නිමල්- අපි එහාට ගියාම, මුගේ යාළුවා අහයි වැඩේ කරනවට කීයක් ඕනිද කියලා. ඔයා ගණනක් කියන්න එපා. කයිසර් ඒක බලා ගනියි, ඔයාට අසාධාරණයක් නොවෙන විදිහට. එහෙම හොඳයි නේද කයිසර්?” මට කේවල් කිරීමට බැරි විත්තිය අශාන්ටම තේරුම් ගිහිං වගෙය.

“හ්ම්! මම එයාටම කියන්නං අශාන්, ඕනි කරන තීන්ත බ්‍රුෂ් එහෙමත් supply කරන්න කියලා.”
“ඒක නං ගොඩක් හොඳයි කයිසර්. වාහනේක නම paint කරන්න ගන්න තීන්ත මොනවද කියලවත් මම දන්නෙ නෑනෙ. ඒකයි!”
“මට පෙනෙන්නෙ මචං, මෙයාට මේ job එක අරං දෙනවට වැඩිය හොඳයි වගේ අපිම ඒක අරගෙන- මෙයාට sub දෙන එක...” අශාන් විහිළුවටමද එහෙම කිව්වේ?

අශානුත්, කයිසරුත් ‘ඒ වාහනයේ නම පින්තාරු කිරීමේ රස්සාව’ මටම පට්ටල් කර දෙන්නට දැරූ වෑයම සාර්ථක විණි. ‘එංගලන්තයේදී මට කරන්නට සිදු වුණු පළමු job එක ඒකය.’ කියලා මේ post එකේ මුල් හරියේදී කියන්නට ඉඩ ලැබුණේ එහෙයිනි.
ම්...ම්...ම්...! ඊළඟ ටික ලියන්නට කලින් නිරාකරණය කර ගන්නට ප්‍රශ්නයක් තිබෙයි.

මට ඒ නම පින්තාරු කරන්නට වුණේ වාහනය එළිමහනේ තිබියදීය. Summer එක වෙලාත් එහෙ තිබුණේ පට්ට සීතලකි. (ඒ, මට දැනුණු විදිහ වෙන්නත් ඇති!) සීතලේ ගැහෙමින්ය, මට ඒ රාජකාරිය කරන්නට වුණේ. මට හොඳටම  මතකය!
Van එක නවතා තිබ්බේ එළිමනකය; පාරක් අද්දරය.

එතෙක් කිසිම දිනෙක නොදැනුණු තනිකමක් මට එවෙලේ දැනුණි. හැබෑම තනිකමක්...

බිස්නස්කාරයෙකියි කියන මේ මනුස්සයාගේ ගෙදරට ගැරේජ් එකක්වත් නැත්තේ ඇයි? ඒ ප්‍රශ්නය ගැන තදින් හිතෙන්නේ දැන්ය. ඒ ගැන මතක් කර ගන්නට, පෝස්ටුව ලිවීම නවතාගෙන කල්පනාවේ සිටින විටය Pra Jay මහත්තයා මට ඇමතුමක් දුන්නේ. තට්ටු කරන්නාට දොර ඇරෙන්නේ එහෙමය!

ඊයේ Pra Jay හිතවතා හා කෙරුණු පිළිසඳර කතාවෙදී, වැඩියත්ම මතු වුණේ එංගලන්තයේ නිවාසවල ගරාජයන් හා වාහන නවත්වා තබන ක්‍රම ගැනයි.

“නිමල්, එහෙ හුඟක් ගෙවල්වලට වෙනම ගැරේජ් එකක් නෑ. ගෙදරට කිට්ටුව පාරේම තැනක තමයි වාහනේ park කරන්න වෙන්නේ. හැබැයි, ඒ වෙනුවෙනුත් pay කරන්න වෙනවා. සැරයක් මම එහෙ ගිය වෙලාවක, නැවතුණු ගෙදරක ඉඳල විනාඩි පහක විතර ඇවිදින දුරකින් තමයි එයාලගෙ car එක park කරල තිබුණේ.” ප්‍රා ජේ කීවේය.

“දෙයියෝ සාක්කි ප්‍රා ජේ මහත්තයෝ. දැනුයිනෙ මතක් වුණේ. අපේ කවුන්සිල් ගෙදර ඉඳල ඩැඩාගේ car එක තිබ්බ තැනටත් ටික දුරක් ඇවිදගෙන යන්න වුණානෙ...” (ස්තුතියි Pra Jay, අවශ්‍යම වෙලාවකය ඔබ මට ඇමතුවේ; තොරතුරු මතක් කෙරෙව්වේ!)  

මේ එළිමහනේ ඉඳගෙන- සීතලේ ගැහි-ගැහී අකුරු අඳින්නද වෙන්නේ? මට එදා හිතුණේ එහෙමය. ඒ ඩැඩාත් දීපාලුත් මාව එතනට ඇරලවලා ආපසු ගියාමය.
අප එතැනට යද්දී කයිසර්ගේ මිතුරා අවශ්‍ය කරන උපකරණ, තීන්ත ආදී සියලුම දේ පෙට්ටියක බහා ගේ දොරකඩින් තබා පිටත්ව ගිහින්ය; Note එකකුත් එක්කම. එයින් කියැවුණේ ඔහු දවල් දෙක වෙද්දී ආපහු එන විත්තියයි. එතෙක් නොසිට වැඩ ආරම්භ කරන ලෙසත් ඔහු ලියා තිබිණි.

“ලොකා, මෙහෙ හැටි ඔහොම තමයි. ඔයා වැඩේ පටන් ගන්න. මං ගෙදර ගිහිං සැන්ඩ්විච් එකකුයි තේ බොට්ල් එකකුයි හදාගෙන ගේන්නං.” බඩා මල්ලියා කිව්වේය.

“ඩැඩා ආපහු එන්න හා කියයිද...”
“පිස්සුද ලොකා. එයා මොකටද... මම බයිසිකලේ එන්නං. එතකොට ඔයාට උදව්වකුත් කරලා, ටිකක් තනියටත් ඉඳලම යන්න පුළුවනිනේ.”

එතෙක් කිසිම දිනෙක නොදැනුණු තනිකමකි; මට එවෙලේ දැනුණි. හැබෑම තනිකමක්...

නෑසියන්ගෙන්; මිතුරන්ගෙන්; ගමෙන්; උපන් බිමෙන් ඈත්වී නොරටකට ගිය පළමුවෙනියා මං නොවේ. ඒ බොහෝ දෙනා ගිහිං තිබ්බේ තනිවමය. නොදන්නා පිරිසක් මැදටය. මම එහෙමද? අපේම පවුලේ පිරිසක් මැද ඉඳලාත් මට මෙතරම් තනිකමක් දැනෙනවා නං...

එක්කෙනෙකුවත් එතැන සුනංගු වෙන්නට නොසිටියහ; තමන්ගේ පපුතුරෙහි මගෙ හිස හොවාගෙන ඇති පදම් හඬන්නැයි... 

අදහනු මැනවි; විශ්වාස කරනු මැනවි. එබඳු තනි වූවන් කෙරෙහි මෙන්ම මා කෙරෙහිත් උපන් අනුකම්පාවකින් මම දැවෙන්නට වීමි. එතැනම, ඒ ගෙදර දොරකඩ පඩිය උඩින්ම වාඩි වී මම දෙදණ අතරේ හිස රුවා ගත්තෙමි.

උණු කඳුළැල් මගේ දෙකොපුල් තෙමාලන අතරේ, මම ඉකි ගසමින් හඬන්නට වීමි.

අනේ, පද්මේ ළඟ හිටියා නම්.... සංජේ ළඟ හිටියා නම්... දේමිත්ත ළඟ හිටියා නම්... එහෙම ගොඩ දෙනෙක් මගේ මතකයට ආවෝහ. එහෙත් ඒ එක්කෙනෙකුවත් එතැන සුනංගු වෙන්නට නොසිටියහ; තමන්ගේ පපුතුරෙහි මගෙ හිස හොවාගෙන ඇති පදම් හඬන්නැයි නොකීහ. පැමිණි සැණින්ම වාගේ පිටත්ව ගියහ.

අන්තිමේදී කඳුළුවලටම මගේ දෙනෙත් එපා වෙන්නැති. මගේ දුකටම මා එපා වෙන්නැති.   
ඊටත් මොන ගොන්කමක්ද නිදි මේ? ඇඬුවා කියා ප්‍රශ්න විසඳුනු තැනක් කොහෙද තියෙන්නේ... නැඟිටපං ඉතිං, අඬ-අඬා හිටියට වැඩේ කෙරෙනවද...
අර මනුස්සයා දෙකට විතර ආවම බලයි නේද- වැඩේ කෙරිලා තියෙන හැටිත්...

මම දත කාගෙන, වැඩ පටන් ගත්තෙමි.
නම පින්තාරු කළ යුතු ඉසව්ව සලකුණු කර ගත්තෙමි. හරස් අතට පැන්සල් ඉරි ගසා ගෙන අකුරුවල දළ සටහන අඳින්නට ගත්තෙමි.

බඩා මල්ලියා එයාගේ foot සයිකලයෙන් ආවේ ඊට පසුවය.
“Come on ලොකූ... Let’s have a Tea!” මල්ලියා සයිකලයෙන් බැස්සෙම එසේ කියාගෙනය. “එතකොට සීතලත් මැකෙයි.”

“ඊට කලින් මේ අකුරු ටික හොඳද කියලා බලල ඉන්නවකො.”
“Good! ඒක නෙවෙයි ලොකූ, There is a big news! අපේ ඩැඩාට ලජ්ජා හිතිලා...” මල්ලියා සැන්ඩ්විච් පෙත්තක් මට දෙමින් කීවේ, ප්‍රීතිමත් උද්දාමයකිනි.
“ඒ මොකටද, මල්ලා?”
“අපේ ගෙදර යන ගමන් එයාමයි කිව්වේ! ඔයාට මොකක් හරි job එකක් හොයල දෙන්න එයාට බැරි වුණාලු, සුද්දෙක් වෙලත්.”

සුද්දෙක් කියන්නෙත් මනුස්සයෙක්නෙ. දෙවියෙක් නෙවෙයිනෙ!

“සුද්දෙක් කියන්නෙත් මනුස්සයෙක්නෙ. දෙවියෙක් නෙවෙයිනෙ දීපාල්.”

“ඒ වුණාට ලොකූ, එයාට දැනිලා තියෙන්නෙ එයා second වුණා වගෙයි කියලා. Don’t වොරි. ඒකත් ඔයාට වාසියක් වෙයි වගේ. ඩැඩාට ඕනිලු ඔයාට මීට වැඩිය හොඳ වැඩක් දෙකක් set කරල දෙන්න.”

“අනේ සාදු. එහෙනං ඒකෙනුත් මට යහපතක් වෙන්නයි යන්නෙ. එතකොට අනිල්ට වගේ මටත් කීයක් හරි ඉතිරි කරන් යතහැකියිනේ. මේ වැඩේ ඕන්නං දවස් දෙකක් අල්ලයි. එච්චර වෙන්නෙත් මල්ලෝ, සීතලේට ඇඟිලි තුඩු ගල් වෙලා වගේ නිසා...”
“ඇයි ලොකා ඔයාගේ ග්ලවුස් දෙක ගලෝගෙන ඉන්නේ. එව්වා දාගත්තම  හරිනේ.”
“බෑ මල්ලා, ඒවා දාගෙන පින්සල හරියට අල්ල ගන්න බෑ. මට නුහුරුයි වගේ.”

කයිසර්ගේ මිතුරා එනකොටත් දීපාල් මාත් එක්කමය.
“වැඩේ හොඳට යනවා. නිමල්ගේ මල්ලිත් ඇවිත් ඉන්නේ තනියට. අපි තේ එකක් බොමු.” වාහනයේ ඇඳ තිබූ අකුරු දුටු ඔහු සෑහීමට පත් වුණු බවයි, පෙනුණේ. “උඹ වැඩේ කරගෙන පලයං නිමල්. මම තේ හදලා කතා කරන්නං. දීපාල්, උඹත් හිටපං.”
“ඔව්, ඔව්. මම කොහොමත් හවස් වෙනකල්ම ඉන්නවා, ලොකූ එක්කම යන්න බලාගෙන.”

අප තිදෙනා තේ පානය කරද්දීය, අශාන් ටෙලිෆෝන් කළේ.

“හොඳයි, හොඳයි... මිනිහා වැඩේ හරියට කරයි... හවසට නිමල් ආපහු යන්නෙද, ඒක නං ප්‍රශ්නයක් වෙන එකක්  නෑ, අශාන්.. නිමල්ගේ මල්ලී ඇවිත් ඉන්නවා, නිමල්ව එක්ක යන්නත් ඉන්නවය කියල කිව්වා...
හා... කාටද ෆෝන් එක දෙන්න ඕනි?
නිමල්, මෙන්න අශාන් උඹට කතා කරනවා...” මිතුරා මට ටෙලිෆෝනය දුන්නේය.

අශාන් කතා කළේ හදිසියෙන් වගෙය. “දීපාල් ආවේ සයිකලෙන් කිව්ව නේද? එයාව යවන්න. මම හවසට ඔහෙට එනවා. එතකොට ඔයාවත් ගෙදරට drop කරන්නං. යාළුවට ඔයාගේ වැඩ හිතට අල්ලලා...”

ඒ ආරංචිය ඇහුවාට පස්සේ දීපාල් ඉක්මනින් ගෙදර ගියේය.
මම යළිත් වාහනයේ අකුරු පින්තාරු කිරීම පටන් ගත්තෙමි. හය විතර වෙද්දී අශාන් ආවේය. එතකොටත් හොඳටම එළියය!

එංගලන්තයේ හැටි එහෙමය. Summer කාලයේදී; ග්‍රීෂ්ම ඍතුවේදී දහවල දීර්ඝය. උදේ තුන-හතර වෙද්දී හිරු එළිය වැටෙයි. රාත්‍රී දහය විතර වෙනකල්ම අඳුරු නොවැටෙයි.
සීත ඍතුවේදී වෙන්නේ මෙහිම අනිත් පැත්තයි. සවස හතර විතර වෙද්දී අඳුරු වැටෙයි. පසුවදාට පහන් වී හිරු එළිය වැටෙන්නේ උදේ නවයහමාර- දහය විතර වෙනකොටය.

එදා ඒ සොබාවික සංසිද්ධි පවා දැනුණේ; පෙනුණේ...

සමකයට ආසන්න රටක ඉපදී, එහිම හැදී- වැඩී ඇටුවම් බැසගත් මං වහන්සේ වගේ ළිං ගෙම්බෙකුට එදා ඒ සොබාවික සංසිද්ධි පවා දැනුණේ; පෙනුණේ ලොකුම දේවල් හැටියටය.

“Mr. Painter, අදට වැඩේ නවත්තමු නේද, එහෙනං. මං ඔයාව ඩ්‍රොප් කරන්නත් ඕනිනේ.” Van එක වටේටම රවුමක් ගිය අශාන් යෝජනා කළේය.
“ඔයාට වැඩක් නං මාව Bus Stop එකකට දැම්මත් ඇති, අශාන්. Hounslow බස් ස්ටෑන්ඩ් එකේ ඉඳල තනියම වුණත් අපේ ගෙදරට යන්න මට පුළුවන්.”
“තියා ගන්නවා, තමුසෙගෙ ආඩම්බරේ... මං ඔයාව drop කරන්නං කිව්වේ මට එහෙම කරන්න පුළුවන් නිසානේ. මචං, අපි යනවා එහෙනං...”

කාරයට නැඟී ටික දුරක් යනතුරුත් අශාන් හිටියේ බර කල්පනාවකය. එයා හිටිවනම ඒ නිහඬ mood එකෙන් මිදුණේය. හීනි සිනාවක් පා මගෙ දිහාව බැලුවේය; ඉන්පසු කතා කළේය.
“නිමල් ඔයාට පුළුවන් ඕනි නං මේ ප්‍රශ්නෙට උත්තර නොදී ඉන්න වුණත්. ඒ උත්තරේ අපේ ෆ්‍රෙන්ඩ්ෂිප් එකට බලපාන්නේ නෑ. හරි? මේකයි ප්‍රශ්නෙ. ඔයා හෝමෝද?
මමයි කයිසරුයි නං හෝමෝසෙක්ෂුවල් කපල් එකක් කියල ඔයා දන්නවනේ...”

à ඊළඟ කොටසට...