තිහේදී... -අටවෙනි කොටස

ඊයම් කොළයක් උඩට, මොනවද කුඩු වගයක් දාලා- ඊට යටින් පත්තුවෙන ගිනි කූරක් අල්ලනකොට නැඟෙන දුමාරය එයාලා ඉරුවා; කඩදහියක්ද කොහෙද හීනියට රෝල් කරලා හදා ගත්තු පොඩි බටයකින්. පස්සෙයි මං දැන ගත්තේ ඒ හෙරොයින් විත්තිය.

එයාල තුන් දෙනාත් හිටියා මහරගම පළමු කුඩුකාරයන් අතරේ. දේමිත්ත වැඩි-වැඩියෙන් අරක්කුවලට ඇබ්බැහි වුණු නිසාද කොහෙද ඒ වසංගතයෙන් බේරුණා. අනිත් දෙන්නා ඒකට බිලි වුණා.

එයා කැමති ඔක්කොම දේවල්වලට මං එකඟ වුණේ නැති වෙලාවක...

හැබැයි, මං ඒ තුන් දෙනාටම විශේෂයෙන් ස්තුතිවන්ත වෙන්නත් ඕනි. මොනම වෙලාවකවත් එයාලා මට කියලා කංසා උරවන්න හරි, කුඩු උරවන්න හරි උත්සාහ දැරුවෙ නැති එක වෙනුවෙන්. ඒකට හේතුව වෙන්න ඇත්තේ ඒ වෙද්දීත් එයාල අත්දැක තිබ්බ, මගේ දරදඬු මැරෑටි මහන්තත්ත ගතිය වෙන්ඩ ඇති.

“නිමලුත් හෙමින වගේ හිටියට හරි මුරණ්ඩුයි නේද මචං?” දවසක් සුපුන් දේමිත්තගෙන් ඇහුවේ, මගේ ඉස්සරහදීම.
‘අපේ රති කෙළිවලදී’ එයා කැමති ඔක්කොම දේවල්වලට මං එකඟ වුණේ නැති වෙලාවක...
‘එහෙනං අරයට විතරද...’ වගේ හරස් ප්‍රශ්නත් සුපුන්ගෙන් මතු වුණේ ඊට ටික වෙලාවකට කලියෙන්. දේමිත්ත අපේ ළඟට ආවේ ඊට පස්සෙයි.

‘අරයා මෙයා කියන්නේ ඔයා නෙවෙයිනෙ, සුපුන්. අරයා වෙනයි; මෙයාත් වෙනයි; ඔයා ඊටත් වෙනයි. අපි මොකටද තව කවුරු හරි වගේ වෙන්නේ... අපි අපේ විදිහට...’ වගේ දෙයක් එයාට නොරිදෙන විදිහට උපායශීලීව කීමත්, ඒ වෙලාවේ විසඳුමක් වුණේ නෑ... එතකොට එයාගෙන් කියැවුණේ මෙහෙම අදහසක්.
“එහෙනං මං තරහ වෙනවා!”
එහෙම තරහ වෙන කතාව මතු වුණු වෙලාවට හැම තිස්සෙම, මගෙ උත්තරය කියැවුණේ අන්තිම නිවිච්ච tone එකකින්... ‘ඇත්තනෙ, මට වගේම ඔයාටත් අයිතියක් තියෙනවනේ ඔයාගේ කැමති අකැමැති දේ ගැන තීරණ ගන්න.’

සිල් අරගෙන හිටියත් උවමනා වෙලාවට පෙණය පුප්පන්න ඕනි බවත් මං ඉගෙනගෙන හිටි පාඩමක්. නැත්තං වෙන්නේ එහෙම නොකරපු නයාට වෙච්ච දේ.

හැබැයි, ඒ දැඩි ගතිය තිබ්බේ මගේ අහිංසක පෙනුමෙන් වසං වෙලා. (ගිය වතාවේ post එකට දාලා තිබුණු මගෙ ‘විස්සේ foto එක’ දැකපු කෙනෙක් විශ්වාස කරන එකකුත් නෑ- මගෙ එහෙම දැඩි; අනම්‍ය ගතියක් තිබුණයි කියලා.)

ඒවා නං ඉපදෙනකොටම ගෙනෙන්න ඕනි ගති වෙන්නැති. මං යමක් ‘එපා කිව්වොත් එපාම තමා!’
එහෙම ගතියකුත් මට දායාද වෙලා නොතිබුණා නං හෙම...
මගෙ ලෝකයේ අඳුරු; සැඟවුණු; දෙවෙනි කොටසේ සාමාජිකයන්ගේ නම් ලැයිස්තුව තව සිය ගණනකින් දික් වෙන්න තිබ්බා, නොවැරදීම.

මේ තරම් දරුණු විදිහට දඩාවතේ ගිහිල්ලත්, ලෙඩකට ගොදුරු නොවී- අඩන්තේට්ටමකට ලක් නොවී මං වහන්සේ බේරෙන්න ඇත්තෙත්...

පුදුමය කියන්නේ, මං අපේ අම්මගේ ගර්භාෂයේ ඉන්න දවස්වල ආපු අහිගුණ්ඨික සාස්තරකාරිය කොහොමද මට ඔය ජඩ ගති පිහිටන බව දකින්න ඇත්තේ. එහෙම දැකපු නිසාම වෙන්න ඇති අපේ අම්මගේ අත බලලා, "නෝනා, ඌපදෙන්න ඉන්න දරුවා තමා පිරිමි දරුවා.... පෝම වාසනාව තමා තීනවා. ඇබ්බැයි නෝනා බඩේ ඉන්නවා දවල් ඔරා තමා....." කියල කියන්න ඇත්තේ.

ඒ අහිගුණ්ඨික ගෑනු මනුස්සයා කිව්ව විදිහටම, වාසනාවත් මදිය නොකියන්නම මට ලැබිල තියෙනවා. මැරෙන්න ඔන්න- මෙන්න ගිහිල්ලත් මං තුන්-හතර වතාවක්ම බේරුණේ ඒ නිසාම වෙන්න ඕනි. මේ තරම් දරුණු විදිහට දඩාවතේ ගිහිල්ලත්, ලෙඩකට ගොදුරු නොවී- අඩන්තේට්ටමකට ලක් නොවී මං වහන්සේ බේරෙන්න ඇත්තෙත්, වාසනාව මගෙ පැත්තෙ තිබ්බ නිසාම වෙන්න ඕනි.

ඒ එක්කම (තිබ්බ / තවමත් තියෙන) වැදගත් ප්‍රතිපත්ති දෙකක් මට ආරස්සාව දුන්නා / දෙනවා!

එක: නිතරෝම අපේ තාත්තා මන්තරයක් වගෙ ජප කරපු කියමන. නිදිගෙ පංච තන්තරේ 100වෙනි post එකට මං ඒ විත්තිය ලිව්වේ මෙහෙමයි: “අම්මව දෙනවයි කිව්වා නම් පුතේ, තාත්තව ගස් බැඳලා හරි ඒක කරපන්!” තාත්තා මට කීවේ එහෙමය. එයින් මා ගත්තේ වාච්‍යාර්ථය විතරක් නොවේ. ‘කරන්නට බැරි දෙයක් කියන්නට එපා’- යන ඔවදනය. එමෙන්ම යමක් කීවොත් කරලා මිස පසු නොබලන්නටත් ඒකෙන් ඉගෙන ගත්තෙමි.”’

දෙක: හොරෙකුට වුණත් ප්‍රතිපත්තියක් තිබිය යුතු බවය. ඒකත් blog පෝස්ටුවක ලීවේ 2018 ජුලි මාසයේදීය.
විස්තරේ පටන් ගත්තේ මෙහෙමය: ‘... ඇයි 'ගුවන් විදුලි රඟ මඬල'. ඒක ගියේ රෑට. හැබැයි මං නොවැරදීම ඇහුවා. අර ප්‍රතිපත්තිය මගේ හිතට වැදුණේ ඒකෙන්, එක නාට්‍යයකින්.

ඔන්න හොරෙක් රජ මාළිගාවකට යනවා හොරකම් කරන්න. මේකා පුළුවන් තරම් රිදී-රත්තරන් බඩු පොදි ගහලා ගෝනියක දමාගෙන එන්න හදද්දී කකුල වදිනවා මොකකද. ඇයි කළුවරේනේ. බලනකොට එයාගෙ කකුලේ ඇඟිල්ලක නියපොත්ත කැඩිලා. මේ මිනිහා පණ දාගෙන නියපොතු කෑල්ල හොයනවා එළි වෙනකල්ම. රාජ පුරුෂයෝ මේ හොරාව අල්ලලා, කුදලලා බැඳගෙන රජතුමා ඉදිරියට ගෙනියනවා. රජ්ජුරුවෝ හොරාගෙන් ප්‍රශ්න කරන්න පටන් ගන්නවා.

හොරා රජ්ජුරුවන්ට දෙන උත්තරය පදනම් කරගෙන තමයි මගෙ ජීවිතයේ දෙවෙනි ප්‍රතිපත්තිය ස්ථාපිත වුණේ.

"යුෂ්මතා හොරකම් කරගත්තා නම් ඇයි එළිවෙනකල් මාළිගාවේ රැඳී හිටියේ?"’

එතකොට හොරා රජ්ජුරුවන්ට දෙන උත්තරේ පදනම් කරගෙන තමයි මගෙ ජීවිතයේ දෙවෙනි ප්‍රතිපත්තිය ස්ථාපිත වුණේ. ඒක මෙතන නොලියන්නේ, ඔයාලා උඩින් තියෙන link එක ක්ලික් කරල, ඒ හඬ නළුවෙ කතන්දරේ ගෙඩිය පිටින්ම කියවයි කියලා හිතුණු නිසා!

ඔහොම දේවලුත් ලියන්න හිතුණේ, මේ දවස්වල දකින්න, අහන්න ලැබෙන දේවල් නිසයි. එක වචනයක් නැති- එක ප්‍රතිපත්තියක් නැති- අනිත් මිනිසුන් ගැන දයානුකම්පාවක් නැති- සෙවල නරුමයන්ගේ කියුම් කෙරුම්වල වපසරිය පුංචි නැති නිසා. අපේ බදු මුදල්වලින් රුපියල් කෝටි 9,029ක්ම වතුරේ යවලා වග දැක්කාම. ඒ වැරදිවලට වග කිව යුත්තන්ට දඬුවම් දෙන්නෙ කවුද- කවදද කියල හිතුණම.

ඉතිං, කාමාතුරයන්; මත් ලෝලීන්; බේබද්දන් වගේ එකේක මට්ටමේ- එකේක තරාතිරමේ අයව ඇසුරු කළත්, මං කවමදාවත් එයාලගේ මට්ටමටම වැටුණෙ නෑ. එයාලට ඕනි හැම දේම කළෙත් නෑ. දිගින් දිගටම මගේ දරදඬුකම් දැන ගත්තට පස්සේ ඒ කවුරුනුත්, මං එක්ක ගැවසුණේ අතේ දුරින් වගෙයි.
පුරසාරමක් වගෙය කියලත් කෙනෙක්ට හිතෙයි, තමා. ඒත් ඕක තමයි මට වැටහුණු ඇත්ත තත්තේ...

ඔන්න ඔය කාලෙදීම (1983) විතර එංගලන්තයේ ඉන්න අම්මාගෙන් මට ලියුමක් ආවා.

“රංජි, ඩැඩා කියනවා ඔයාව නිවාඩුවකට එංගලන්තෙට ගෙන්න ගන්නලු. නෝනාට වුණා වගේ දෙයක් ඔයාට වෙන එකක් නෑ. දැන් ඔයාට වීසා ගන්න ලේසි වෙයි. දෙසැම්බර්වල‍ට මෙහෙ ඉන්න බලාගෙන එනවා නං ස්නෝ වැටෙනවා දකින්නත් පුළුවන්. නත්තලත් එනවනෙ. සමන්තිල දීපානිල එහෙමත් දැන් තියාම හරි සතුටෙන් ඉන්නේ ඔයා මේ නත්තලට මෙහෙ ඇවිත් ඉඳියි කියලා. ලාල් අයියා ඔයාටත් උදව් කරයි නේද එම්බසියට යන වැඩවලදී එහෙම, සමන්තිලට උදව් කළා වගේ.” අම්මා කියා තිබිණි.

එතකොට මං තරුණ ජනගහණ කමිටුවේ ලේකම්ය. 1984 අවුරුද්දේ තජකයේ සභාපති වෙන්නට ඉන්නේ මං වහන්සේය. ඒ අවස්ථාව අත හරින්න නේද මේ කියන්නේ.

“අම්මේ, ලබන අවුරුද්දේ මං Youth කමිටි එකේ චෙයාමන් වෙනවා.
එහෙම වුණාම කරන්න ලොකු වැඩ ගොඩක් දැනටමත් හිතේ තියෙනවා. ඒ චාන්ස් එක මඟ හැර ගන්න බෑ. මොකද යූත් එකේ තියෙන සිරිත නිසා. ඒකෙ වැඩ කෙරෙන විදිහට, මේ අවුරුද්දේ ලේකම් තමයි ලබන අවුරුද්දේ සභාපති වෙන්නේ. එක් කෙනෙක්ට ඒ නිලතල දරන්න පුළුවනිත් එක අවුරුද්දයි. ඉතිං ලබන අවුරුද්දේ ලංකාවේ නොහිටියොත් මට ඒ chance එක හම්බ වෙන්නැතුව යනවනේ...”

සිරි ලංකාවේ එකදු දේශපාලන පක්ෂයක අභ්‍යන්තරයේවත් එහෙම සාර්ථක සංවිධාන රටාවක් නැත. 

ශ්‍රී ලංකා පවුල් සංවිධාන සංගමයේ, තරුණ ජනගහණ කමිටුවට දිග ව්‍යවස්ථාවක් තිබුණේ නැත. තිබුණේ චාරිත්‍ර-වාරිත්‍රය. චාරිත්තර කියන්නේ රකින්නට ඕනෑ සිරිත්වලටය. වාරිත්තර කියන්නේ අතහැරිය යුතු; අනුගමනය නොකළ යුතු දේවල්වලටය. තජකය දිව්වේ ඒවා අනුව යමින්ය.

(සිරි ලංකාවේ එකදු දේශපාලන පක්ෂයක අභ්‍යන්තරයේවත් එහෙම සාර්ථක සංවිධාන රටාවක් නැත!)

ඒවා ගැන තීරණය කරගෙන තිබුණේ තජකය පිහිටුවීමේදීමය. ඒ එවක ශ්‍රීලංපසංස විධායක අධ්‍යක්‍ෂ ධුරය අතිදක්ෂ ලෙසින් හෙබවූ දයා අබේවික්‍රම මැතිඳුන්ගේ මඟ පෙන්වීම ඇතුවය. 1975දී ඒ සිරිත්-විරිත් තීරණය කළවුන් අතර ලාල් හේවාපතිරණ (ලාල් අයියා), හැරල්ඩ් පීරිස්, නන්ද පී කළුතන්ත්‍රී මහත්වරුන් තුන් දෙනාත් සිටි බව, වරින්-වර ඔවුන්ගෙන්ම අසා ගන්නටත් මම වාසනාව ලද්දෙමි.  

තජකයේ ක්‍රියාකාරී කමිටුවට හිටියේ දහ -දොළොස් දෙනෙකි. ඒ ටික දෙනාට ඇතුළු කර ගන්නේත් පැරචුට්ටන් නොවේ. අවුරුදු කිහිපයක්ම අනු කමිටුවල වැඩ කරන පිරිස අතරින් මතු වෙන දක්ෂයන්ගෙනි.
අමතක වෙන්නයි ගියේ. තජක සාමාජිකයන් හැමෝමත්- අනු කමිටු සාමාජිකයන් හැමෝමත් මදිය නොකියන්නම කැසිල්ලක් තිබුණු  උදවියයි; ඇම්මක් තිබුණු උදවියයි. ඒ හැමෝම; අපි හැමෝම තජකයේ වැඩ කළේ ස්වේච්ඡාවෙනි. වැටුපක් හෝ දීමනාවක් නොලබමිනි.

නමුත් එයින් ලබා දුන් පුහුණුවීම් විතරක්ම වුණත් සුළුපටු නැත.

අද තියෙන පාඨමාලා එක්ක සංසන්දනය කරද්දී ඒවා රුපියල් ලක්ෂ ගණන් වටිනවාය. හිතන්නකෝ... අපට පුහුණුව ලබා දුන් විද්වතුන් ගැන...
මහාචාර්ය නන්දදාස කෝදාගොඩ, මහාචාර්ය කොල්වින් ගුණරත්න, කලාකීර්ති එඩ්වින් ආරියදාස, වෛද්‍ය ශ්‍රියානි බස්නායක, ලීල් දිසානායක... ඔය කිව්වේ නිකම්ම මතකයට ආව නම් කීපයක් විතරය. ඒ එක් දින- දෙදින- තෙදින වැඩමුළුවලදී- ඒ උත්තම විද්වත් පිරිසෙන් ඉගෙනගත් දේවල්වලින් මම තවමත් වැඩ ගන්නෙමි!
ඒ හැම කෙනෙකුටම පින් අත්වේවා!

ඉතිං ඔබට හිතා ගත්තෑකි නේද, මං වහන්සේ 84 එංගලන්තයට යන්න බැරියැයි අම්මලාට කී හේතුව.
84 මං තජක සභාපති වුණා. ඒ විස්තර ලියන්න ගියොත්...

හරීම පුදුමාකාර විදිහට ගොඩාරියක් දේවල් අඹරවනවා. වෙනස් කරවනවා. පුදුමාකාර twists තමයි....

එහෙම සභාපති වෙන්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දී, තජක වැඩ සටහනක සංවිධාන වැඩකට කොල්ලුපිටියට යන්නට 112 බස් එකකට නැංගම...

අවුරුදු දහසයකට දාහතකට විතර පස්සේ පියසිරිවත් මුලිච්චි වුණා. එයත් හිටියා ඒ බස් එකේ.

මගේ ඉරණම නං මොන වගේ එකක්ද මංදා. හරීම පුදුමාකාර විදිහට ගොඩාරියක් දේවල් අඹරවනවා. වෙනස් කරවනවා. පුදුමාකාර twists තමයි ඇති කරවන්නේ. ඉතිං ඒවා ලිව්වාමත් මාර පැටලිලි වගෙය. පියසිරි ගැන ගොඩාරියක් විස්තර කියාගෙන ඇවිත්, ඉතිරි හරිය ලියනවාය කිව්වේ 291වෙනි post එකේදීය. දැන් ඒවා ලියන්නේ 545 වෙනි පෝස්ටුවේදීය!

‘මට මතක හැටියට නම් යළි ඔහු මුණ ගැසුණේ 1983දීය.

පියසිරිගේ බෙදුණු නිකට එහෙමම තිබුණේය. ආරෝහ-පරිණාහ සම්පත්තිය තවත් වැඩිවී තිබුණේය. මාත් එක්ක තිබුණු සියලුම තරහ-මරහ අමතකවී තිබුණේය. මං මහරගමින් නැඟලා තිබුණේ ඔහු හිටි බස් එකකටය.

“බට්ටො... කොහොමද ඉතින්?”

“සැපෙන්, සනීපෙන් ඉන්නවා පියසිරි!”’

ඉස්කෝලේ හයේ පන්තියෙදී පියසිරිගේ ඇල්ම මා කෙරෙහි යොමුවූ බවත්, ඒ හාදයා මට ලියූ තුණ්ඩුවක් අපේ තාත්තාට අසුවූ බවත් මම එදා ලිව්වෙමි. ‘ඒ දිනවල මා දුටු ශෘංගාරාත්මක සිහින රැසක ඒ හාදයා උන්නේය!’ කියලාත් ලිව්වෙමි. තාත්තා දැමූ තහංචියට 100%ක්ම කීකරුවී පියසිරිගේ දැඩි වෛරයකට පාත්‍රවූ හැටිත් ලිව්වෙමි.

ඊට පස්සේ වුණේ මොනවාදැයි මං වහන්සේ එදා හෙළි කළේ නැත. 1983-84 කාලයට ඇවිත් ඉන්නේ දැන් නිසා අද ඒ ගැන කිව යුතුය.

“අම්මට xමනෙන සැපක් නං උඹට තියෙනව වගෙයි පේන්නෙ බට්ටෝ.” පියසිරි මගෙ කණටම කොඳුරලා කිව්වේ ඇහැක් වහලා; තොලකට දිවෙන් තෙත් කරලා; අර එයාගේ සුපුරුදු කට කුඹුස්සන ඉංගිතයත් පාන ගමන්. “යකෝ, උඹ හිටියටත් වැඩිය ලස්සන වෙලා. පුළුවන් නං මේක අල්ලල බලපං, උඹව දැක්ක ගමන් මට fire වෙලා ඉන්නේ.”

එයාලා වැටෙන්නේ ද්විලිංගික (bisexual) ගොඩටයි. මං කියන මේ කීප දෙනා...

අප දෙන්නාම යා යුතුව තිබුණේ කොල්ලුපිටියේ එකම ගොඩනැඟිලි සංකීර්ණයකටය. “එහෙදි කතා කරමු!” මම යෝජනා කළෙමි. බසයේදී කතාව දිග්ගස්සන්නට ගියොත්, පියසිරිගෙන් තව මොනවා කියවේවිදැයි බයකිනි, මං හිටියේ.

“එහෙනං බට්ටො, ඇතුළට ගිහිං උඹේ වැඩේ කර ගෙන වරෙන්. උඹ එනකල් මම බලං ඉන්නවා!”

පියසිරිගෙ ගති වෙනස් වෙලා තිබ්බේ නැතිය. එව්වා තවත් ටිකක් වැඩි වෙලාය. ඒත් ඒ සේරටම වැඩියෙන් මගේ හිත ඇවිස්සුණේ, මං ආපසු එද්දී ඒ යක්ෂයා ඇඳගෙන හිටි නිල ඇඳුමේ පාට හින්දාය! ඒ ඇඳුම ෂර්ලි ඇඳගෙන හිටි යුනිෆෝම් එකේ පාටම එකකි. කාකි පාට!!

කාකි පාටට මගෙ තියෙන ඇල්ම ඇති වුණේ ෂර්ලිගේ හින්දාමද? වෙන්නත් පුළුවන්, නොවෙන්නත් පුළුවන්.

පසුගිය කොටසකට comment එකක් එවමින් අජිත් ධර්ම හිතවතා මෙහෙම කාරණයක් මතුකොට තිබුණි.
‘පොඩි කාලේදී අපයෝජන වෙච්ච හුඟක් ළමයි පසු කාලයක ඒ ලිංගික දිශානතියට නතු වෙන බවක් පෙනෙන්නේ නැත්ද? එංගලන්තයේ නිල පිළිගැනීම තමා ඒක උපතෙන් එන දේ කියන එක. නමුත් සමහර වෙලාවට අරෙහෙමත් හිතෙනවා...’

මගෙ හැඟීම නම් වැඩිකොටම, අපේ ලිංගික දිශානතිය තීරණය වන්නේ උපතෙදීය කියන එකයි. ඒ ගැන ගොඩක් තොරතුරු මට ලැබිල නැති නිසයි ‘මගෙ හැඟීම’ කියල කියන්නේ.

එහෙම හරි කියන්නේ මං දැනගෙන හිටි කිහිප දෙනෙකුගේ චර්යාවන් නිසයි. එයාලා වැටෙන්නේ ද්විලිංගික (bisexual) ගොඩටයි. මං කියන මේ කීප දෙනා සාර්ථක විවාහ ජීවිත ගත කරපු අය (වෙන්න ඇති අය) කියලයි මං හිතන්නේ. ඒ ගොල්ලෝ බිරිඳගෙන් පමණක් සෑහීමට පත්වෙලා තිබුණේ නැහැ. පිරිමි ඇසුරත් පැතුවා.
එයින් එක්කෙනෙකු විවාහ දෙකක් හෝ තුනක් කර ගත් කෙනෙක්. “මිනිහගෙ එක කසාදයක් කැඩුණේ ගෙදරදීම වයිෆ්ගේ මල්ලිත් එක්ක සෙල්ලං දදා හිටිද්දී ගෑනිට මාට්ටු වෙලා.” තොරතුර කියැවුණේ එයාගේ අසල්වැසියෙකුගෙන්.

ඒ ද්විලිංගික පිරිමි වගේම ද්විලිංගික ගැහැනුත් ඉන්නවාලු!

එහෙම අය ළඟට නෙවෙයි, ඔන්න ඔන්න ආයෙම පියසිරි ළඟට...

ඉතිං xකෝ උඹට තිබ්බනේ ඔය වැඩේ එදාම මට කියන්න.

එදා 1966දී අපේ තාත්තාගේ ඔළුවේ අත තියා දුන් දිවුරුම කැඩුවාය කියලා දැන් අයහපතක් වෙන්නට ඉඩ නැත. තාත්තා මළවුන් අතරය. මා නිදහසේ පියසිරි හා කතාවට වැටුණේ හරිම ප්‍රමෝදයකිනි.

“තාමත් ඔයාගෙ විසේ අඩු වෙලා නැද්ද පියසිරි?”
“පරයා... එදා උඹ අපේ ගෙදර එනවය කියලා ආවේ නැති එකට මම තාම තරහයි... අම්මපල් බට්ටෝ, අද වුණත්...”

මට එයාලගෙ ගෙදරට එන්න බැරි වුණේ ඇයිදැයි මං කිව්වේ එවෙලේය; එදා වෙච්චි සංගදිය පියසිරිට කිව්වේ එවෙලේය. “අනේ සොරි බට්ටො. ඉතිං xකෝ උඹට තිබ්බනේ ඔය වැඩේ එදාම මට කියන්න.” පියසිරි ඇහුවේය.
“ඒක කියන්නවත් ඔයා එක්ක කතා කරන්නෙ කොහොමද ළමයෝ. තාත්තා මට දිවුරන්න කිව්වේ, ඊට පස්සේ ඔයා එක්ක කතා කරන්නෑ කියලනෙ.”
“එහෙනං දැන් කතා කරන්නේ?”
“දැන්ද?” මගෙ ඇස් ඇඹරවිල්ලටත් පියසිරිට තරහ ගිහින් වගේය. “කියපන්කො xත්තො!”

තාත්තා මියගොස් බව කියවුණු ගමන්ම පියසිරි කළේ අසුරක් ගැහීමය.

“මේ සැරේ නං බට්ටො මං උඹට බේරිලා යන්න දෙන්නෑ. හරී... කියපං. මට කියපං, උඹව අල්ල ගන්න විදිහක් කියපං. මොන තූත්තුකුඩියට හරි මම එන්නං, xත්තෝ. නැත්තං උඹ එනවද අපේ ගෙදර? එදාට මම තොගේ...”

පියසිරි එතකොට ආරක්ෂක නිලධාරියෙකු විදිහටය; රාජකාරි කරමින් උන්නේ. “බට්ටෝ, මේ තියෙන්නේ මගෙ ටෙලිෆෝන් නොම්මරේ. මම ඩියුටි නැති වෙලාවක වුණත්, මට පණිවිඩේ තියපං. කොයිකටත් උඹේ නොම්මරෙත් දීපංකො මට. හිටපංකෝ, මේ සැරේ....”
“අපට මොන ටෙලිෆෝන්ද පියසිරි. තවම එහාට ලයිට්වත් නෑ.”

“xත්තො උඹ මේ සැරෙත් මාව මඟාරින්නද හදන්නේ... උඹ මට කතා නොකළොත් නං අම්මපා මම එනවමයි උඹලගෙ ගෙදරට.” පියසිරි කුණුහරුප කියන්නේ කටේ- තොලේ නොගෑවෙන ගණනටය.

“ප්‍රොමිස් පියසිරි! මම ඔයාට කතා කරන්නං.”
“ප්‍රොමිස් නෙවෙයි xත්තො, දිවුරපං, දිව්රලා කියහං!”
“සත්තයි!”
“එහෙම බෑ. අම්මපල්ල කියපං.”
“අනේ පියසිරි, මම දිවුරන්නේ සත්තයි කියල විතරයි. අම්ම- තාත්ත- බුදුන් ගැන දිවුරන්නෙ නෑ.” පියසිරි ඒ කීම විශ්වාස කරන්නට ඇත්තේ, මගෙ tone එක නිසාම වෙන්නැති. “බට්ටො, ඔන්න මම විශ්වාස කළා. කවද්ද උඹ මට කෝල් එකක් දෙන්නේ?”

වචනවලට විතරක්ම පුළුවනිද අපේ හිතේ තියෙන සේරම හැඟීම් තව කෙනෙකුට විස්තර කරන්න.

“සතියක් ඇතුළේ...”

“සතියක් ඇතුළේ? සතියක්ම ඇතුළෙ තියා ගන්න තමයි xකෝ එදාට මම එන්නෙ. උඹට මතකද- අඹ දඹ රෑන හුණු කන මූණ? මං උඹලගෙ ගෙදර එන්නෙ නයිටක්ම ගහන්න බලාගෙන. කමක් නෑනෙ.”

‘පියසිරිට තියෙන්නේ තෘෂ්ණාවකි!’ මට හිතුණේ එහෙමය.
‘එතකොට තමුසෙට මොකක්ද තියෙන්නේ?’ ඇතුළු හිතෙන් ප්‍රශ්නයක්. ‘ආදරයක්ද?’

වචනවලට විතරක්ම පුළුවනිද අපේ හිතේ තියෙන සේරම හැඟීම් තව කෙනෙකුට විස්තර කරන්න. අනේ, මට නං බෑ! ඊටත් වැඩියෙන් අමාරුයි හැඟීම් තේරුම් ගන්න.

ආදරයයි, ආසාවයි දෙක වෙන් කරන ඉරක් ඇඳගන්නත් මට තවම අමාරුයි.
පුරාණ ග්‍රීක දාර්ශනිකයන් නම් ආදරේ වර්ග හතකට බෙදා වෙන් කරලා, විග්‍රහ කළාලු. ඒකෙ කියවෙන විදිහට නං පියසිරිට තිබිල තියෙන්නෙත්- මට තිබිල තියෙන්නෙත් ‘ඊරෝස්’ වර්ගයේ ආදරයක්.
ඒ ගැන විස්තරේ විතරක් මෙතැනට ලියන්නං. අනිත් හරියත් දැනගන්න කැමැතියි නං මේ වචන උඩින් ක්ලික් කරන්නකො, තරහ නැතුව.

‘... පළවෙනි එක ඊරෝස් කියලා කියන්නේම ශෘංගාරාත්මක ආදරය ගැනයි. හරියටම කිව්වොත් කාමය කෙරෙහි ඇතිවෙන තණ්හාව. මේක ටිකක් භයානක වර්ගයක ආදරයක්. මිනිස් හිතක ඇතිවෙන මේ වර්ගයේ ආදරය, හරියටම කිව්වොත් වෙන කෙනෙකුගේ භෞතික ශරීරයක් කෙරෙහි ඇතිවෙන ලිංගික ආකර්ෂණය නිසාම ඒ අවස්ථාවේ කරන කියන දේවල් ගැන පාලනයක් පවා නැති වෙන්න පුළුවන්.

මේ බාහිරින් ඇතිවෙන ලිංගික ආකර්ෂණය මතම පමණක් පදනම් වෙලා කෙනෙක් කෙරෙහි ඇතිවෙන Eros කියන ආදරය සම්පූර්ණයෙන්ම තාවකාලික හැඟීමක්. එහෙම හැඟීමක් මත පදනම් වෙලා පටන් ගන්න ආදර සම්බන්ධතාවලටත් වැඩිදුර නම් ආයුෂ නැහැ...’

හුඟක්ම පිරිමි තමන්ගේ පිරිමිකම ගැන අධිමානයකින් කෙරුණු තක්සේරුවක ඉන්න බව...

ඊරෝස්ද කියනවටත් වැඩිය තදින්ම, මගෙ හිතේ තිබ්බේ මහ විශාල කුතුහලයක්! සත්තයි!!

අවුරුදු දාසයක් විතර මහා දිග කාලයක් තිස්සෙම සැරෙන්- සැරේ මට පියසිරිව සිහිනෙනෙත් පෙනුණා. එක-එක තැන්වලදී, එක-එක විදිහට.

හැබෑ ලෝකයෙදී අපේ හමුව අතරමඟින් අතෑරලා දාන්නට වුණත්, හීන ලෝකයෙදි එහෙම කරන්න සිද්ද වුණේ නෑ. එහෙම දවසට, මං රෑට අඳින සරමේ ලෝක සිතියම් ඇඳිලා තිබ්බා.
(හොඳ වෙලාවටයි, මං අවුරුදු දහය විතර වෙද්දීම පුරුද්දක් කර ගෙන තිබ්බේ ‘උදෙන්ම නාන එක’. හැමදාම උදේ එහෙම නාද්දී නෑවේ රෑට ඇඳපු සරම පිටින්.)

හැබයි ‘එහෙම සිතියම් ඇඳෙන්නේ ස්වප්න මෝචනය කියන ලෙඩක් නිසයි’ කියලා මං බය වුණෙත් නෑ, කරුණු දැනගෙන හිටි නිසා.

ඉතිං, අර කුතුහල කතන්දරේටම ආපහු යනවා නං...
මට තදින්ම දැන ගන්න ඕනි වුණා ‘පියසිරි ඔය කියන; පෙන්නන තරම්ම සමර්ථ වැඩකාරයෙක්ද?’ කියන එක. එතකොටත් මට ඒත්තු ගිහිං තිබ්බේ ‘වැඩියෙන්ම පුරසාරම් දොඩන්නේ අඩුපාඩු වහ ගන්න හදන කයිවාරුකාරයොයි’ කියන කතන්දරේ ගොඩ දුරට ඇත්ත බව; හුඟක්ම පිරිමි තමන්ගේ පිරිමිකම ගැන අධිමානයකින් කෙරුණු තක්සේරුවක ඉන්න බව. එහෙම කියන්නේ මගේ අත්දැකීම්වලින් නිසා ‘ඒ නිගමනය සර්ව සාධාරණ’ නොවෙන්නත් ඉඩ තියෙනවා, හැබැයි.

අනෙක... යාන්තං හරි තේරෙන වයසෙදී මගේ හිතට වැදුණු පළමුවැන්නාත් පියසිරිනෙ.
> > > > > ...