තිස් එකේදී... -විසිදෙවෙනි කොටස

පෘථිවි ගෝලයේ එකේක පෙදෙස්වලින් ලබාගත් විවිධ පැල වර්ග 50,000ක්... ඔව්! ඊටත් වඩා ශාක සංඛ්‍යාවක් නිරිතදිග London ඉසව්වේ, අක්කර 300ක බිම් පෙදෙසක් පුරා පැතිරුණු මේ ‘රාජකීය උද්භිද උද්‍යානයේ’ තිබෙයි. එය ලෝකයේ විශාලම උද්භිද උද්‍යානයද, ලන්ඩනයේ වඩාත් ජනප්‍රිය ආකර්ෂණීය අංගයක්ද වෙයි.

“ඔහොම නෙවෙයි! මෙහෙම...” එහෙම කිව්වේ නීලියාය. අප Kew Gardens එකේ ඇවිදිමින් යන අතරේ foto ගනිද්දීය, අරහෙම කියමින් නීලියා අපව මෙහෙයවූයේ. “මගේ අම්මෝ! ලීලෝ- කට්ටියම මේ පැත්ත බලනවලා... මට මේ foto එක ලස්සනට ගන්න.”

මේ එක්කම යොදා තිබෙන්නේ, එහෙම අප මෙහෙයවමින් නීලියා 1985 කිව් උද්‍යානයේදී ගත් අපේ ඡායාරූපයකි.

නීලියා 1985 කිව් උද්‍යානයේදී ගත් අපේ ඡායාරූපය (අම්මා, අනිල්, සමන්ති, දීපාල්, දීපානි හා නිදි)

කොළඹගමයා blog අඩවිය ලියන Ajith Dharma මහතාණෙනි, මටම පුදුමය. පසුගිය දවස් කිහිපයේ (නිතරම පාහේ) මා සිතමින් සිටි අදහසක් වචනවලට නඟන්නටත් කලින්ම ‘චිත්ත තරංග’ මාර්ගයෙන් තමුන්නැහේට හැඟී ගොසින් වගෙය!

මේ ලියාගෙන යන posts මාලාව නොවරදවාම කියවන; හැම එකකටම commentsතුත් නොමඳව එවන D.G.M. බස්සා මැතිසඳාණෝ ‘එංගලන්තයේ කිව් උද්‍යාන වර්ණණාව’ක් මගෙන් ලියැවෙතියි අපේක්ෂා කරති. උහු එසේ සිතන්නෝ, සහේතුකවම වෙති. ඒ නිදිගෙ පංච තන්තරේ රචනා කරන නිදි නම් වූ කෙළෙඹි පුත්‍රයා වන මා ‘මේ රාජකීය උයනෙහි අසිරි දුටුම්හ’යි වාගාඩම්බර දෙසා තුබූ බැවිනි.
එසේ වතුදු මේ ‘නිදි’යා ඒ ප්‍රයාමයේ යෙදුණෝ ඉතා ඈත අතීතයේ බැවින්, ඒ ගැන මතකය මඳහ; අල්පමාත්‍රවූ මතක ශේෂයන් සහිතයහ.

‘බොට එහෙම අමතක වෙලා තියෙන නිසා වඩා හොඳයි නේද, ඒ ගැන ලියන කොන්තරාත්තුව අජිත් මහත්තයට පැවරුවොත්. ඊටත් අජිත් ඉන්නෙත් එංගලන්තෙ. සංචාර කරන්නත් රුසියා. 'Kew Gardens' ගිහිං අලුතින් විස්තරයි ෆොටෝයි එහෙමත් post එකට එකතු කර ගනීවි.’ අනේ ඇත්තමයි මං හිත-හිත උන්නේ එහෙම.
මගෙ හිතිවිල්ල අජිත් ධර්ම මහත්තයට පෙනිලම තමා!

උන්නැහේ ‘තිස් එකේදී 20’ පෝස්ටුවට comment එකක් එවල. (ඔව් අජිත්, ඔයා තමා. මෙන්න මේ විදිහට කමෙන්ටුවක් එව්වේ ඔයා නේද?)
‘දැන්නම් නිදි මටත් එංගලන්ත ජීවිතේ ගැන ලියන්න හිතිලා තියෙන්නේ. අපි දෙන්නම එක කාලයක ආව ගිය නිසා.’ ආවා ගියා විතරක්යැ. ඔය මහත්තයගේ පදිංචියත් එහෙ නෙව.... ඉතිං ලියමුකො දෙයියනේ!
අජිත්- අනේ හොඳ මහත්තය වගේ ඉක්මනින්ම ලියමු; ඉස්සෙල්ලම 'Kew Gardens' ගැන ලියමු, හොඳේ.

මගෙන් ඒ ගැන ලියවෙන්නේ තව බොහොම ඩිංගයි. (කිව් ගාර්ඩ්න් කොහොමද Kew Gardens වුණේ කියලත් එතකොට තමුන්නැහෙම ලියනවා නේද?)

නීලියායි අපේ චූටි නංගි දීපානියි දෙන්නා වශී වුණේ එහෙ තිබ්බ ‘රෝස’ මල්වලට. මගෙ අම්මෝ, තිබිච්ච රෝස මල් කන්දරාව... පාටෙන්ද, හැඩයෙන්ද එකකට එකක් වෙනස් ප්‍රභේද ගොඩාරියයි. එතකොට ලොකුම ඇත්තකුත් කියන්න එපැයි. Kew ගාර්ඩ්න්ස් එකේදි එදා ගත්තු foto අතරේ තිබිච්ච ලස්සනම foto එක නීලියායි; චූටි නංගියයි රෝස වියනක් යටින් ඇවිදගෙන එන එක.

ඕනෑම රෝස මලකට තියෙන්නේ 5න් බෙදෙන පෙති සංඛ්‍යාවක්ය කියලා ඔයාලත් දන්නවා නේද? (මම ඒ ගැන කාලෙකට කලින් ලිව්වත් එක්ක.)

‘ඒකිගේ පස්ස උඩ හත් දෙනෙකුට වාඩි වෙලා බූරුවා ගැහුවැකි.’ ආන්න ඒ කතාව මේ කොළවලට නං...

“ලොකා... මේ යක්කු මෙහෙ කිතුල්- පොල් ගසුත් හිටවලානේ! හිම වැටෙන කාලෙ සීතලට මොනවද දන්නෙ නෑ මෙව්වට වෙන්නේ.” තාල වර්ගයේ ගස් හිටවලා තිබුණු දැවැන්ත ගෝලාකාර නිවහනට ගිය ගමන්ම අපේ අන්නාට (හර්ෂාදී ලකුණුත් !!! එක්කම) කියැවුණේ මහ සද්දෙනි.

“Please Anil, හෙමින්.. හෙමින්... වින්ටර් කාලෙටත් මේවා ඇතුළේ රස්නෙ කන්ට්‍රෝල් කරන්න පුළුවන් විදිහටයි මේ structures සේරම හදල තියෙන්නේ.” නීලියා කීවාය.
“මට පේන්නේ නීලියා, ලෝකෙ තියෙන තාක් තාල වර්ගෙ ගස් හැම එකක්ම මෙතන තියෙනවා වගෙ.”
“මේ රටවල හැටි එහෙම තමයි Anil. මේ වගේ දෙයක් කරද්දී perfect විදිහටම- 100%ක්ම accurate විදිහටම ඒක කෙරෙනවා.  You know, ලෝකෙට විහිළුවක් වෙන්න මේ මිනිස්සු කැමති නෑ.”

1759 තරම් ඈත කාලෙකදී පටන් ගැනුණු; අක්කර තුන් සීයක පැතිරුණු උද්භිද උද්‍යානයක හැම තැනම බලන්න නං කෙනෙකුට කී දවසක් එහාට යන්න වෙයිද?

මුළු උද්‍යානයෙන්ම මගේ හිතට තදින්ම වැදුණේ, පොකුණක තිබුණු යෝධ නෙළුම් වගාවක්. (නෙළුම්මද මන්දා, මම එහෙම කිව්වට.) ඒ වගාවේ මල් නෙවෙයි විශේෂත්වය; කොළ!
ඒ කොළය වටේටම උඩට ඉස්සුණු ගැට්ටකුත් තියෙනවා.

ලොකු පස්සක් තියෙන අම්මණ්ඩියෙක් දැක්ක ගමන් ඉස්සර ගැමියන් කිව්ව කතාවක් ඔයාලටත් ඇහිල තියෙනවද? ‘ඒකිගේ පස්ස උඩ හත් දෙනෙකුට වාඩි වෙලා බූරුවා ගැහුවැකි.’
ආන්න ඒ කතාව මේ කොළවලට නං හරියටම ගැලපෙනවා කිව්වැකි.
මේ කොළයක විෂ්කම්භය මීටර් 1.8 ඉඳලා මීටර් 2.2ක් දක්වා ප්‍රමාණයක් වෙන්න පුළුවනිලු! එතකොටම තේරෙනවනේ මේ කොළයක සයිස් එකේ size එක.
ඒ වගෙමලු කොළයක හයියත්. කිලෝ ග්‍රෑම් 60- 70වක් විතර බරක් දරා ගැනීමේ හැකියාවත් මේ නෙළුම් කොළේකට තියෙනවලු.

සමහර පතොක් ගස් ලස්සනේ බැරි මල්වලිනුත් වැහිලා හිනා වගුරනවා... 

ජලජ පරිසරේක හැදෙන ඒ යෝධ නෙළුම් වගේම, අතිශුෂ්ක ප්‍රදේශවල සරුවට වැවෙන පතොක් වර්ග සිය ගණනක(?) එකතුවකුත් එහෙ තිබ්බා. මට නං Kew Gardensවල දෙවනියට ආකර්ෂණීය තැන වුණේ, ඒ Cactus House එකයි. එහෙ තිබ්බ සමහර පතොක් ගස්, ලස්සනේ බැරි මල්වලිනුත් වැහිලා හිනා වගුරනවා...

අච්චර විසාල තැනක් ගැන... දවසක් තිස්සෙම ඇවිද ඇවිද බලපු තැනක් ගැන- මට මතක තියෙන්නේ ඔච්චරයි කිව්වම කවුද අප්පච්චියේ හැබෑ ගන්නේ. හැබැයි ඒක තමයි ඇත්ත... ඉතිං එහෙව් දුප්පත් මතකෙකින් කොහෙද බස්සා මහත්තයො- තමුන්නැහේ කියා තිබ්බ විදිහට උද්‍යාන වරුණාවක් ලියන්නේ.
කමක් නෑ. මට විශ්වාසයි- අජිත් මහත්තයා එදා සහ අද එංගලන්තයේ ‘කිව් උයනේ’ තත්ත්වය ගැන සවිස්තරාත්මක post එකක් ලියයි කියලා.

ඒ විශ්වාසය  තවත් වැඩි වුණා, මේ postsවල 21 වැන්නට අජිත් මහතා එවා තිබුණු comment එකකින්.

‘කිව් ගාඩ්න් කීවම මතක් වුණේ. 2004 සුනාමි එකේදී මමයි යාලුවෝ ටිකකුයි ලංකාවට උදව් කළා. පස්සෙ දෙමාපියෝ නැති ළමයි ටිකකට; 20-25 විතර ශිෂ්‍යත්ව දුන්න. ඒකට එකතු වුන එක්කෙනක් මොනිකා ශෆර් ෆේර කියන ජර්මන් කාන්තාව. එයා වැඩ කලේ කිව් ගාඩ්න් එකේ. එනිසා අපේ පවුලම නිකන් ඒක බලන්න එක්ක ගියා කිහිප වතාවක්. තවමත් ලංකාවේ දරුවෙක්ව ස්පොන්සර් කරනවා. එයා ගොඩක් ලංකාවේ පීඑච්ඩී ශිෂ්‍යයන් එයාගේ භාරයට ගන්නවා....’

ඉතිං, අජිත්ට පුළුවන්නෙ මොනිකා ශපර්ගේත් උදව් ඇතිව Kew Gardens ගැන post එකක් නෙවෙයි, පොතක්ම වුණත් ලියන්න! එහෙම නේද...

“නීලියා, ඔයාට ගොඩාරියක් ස්තුතියි- මෙහාට එමුයි කියල යෝජනා කළාට... මාර ලස්සනයි.” දවස අවසානයේ මං ලෝබ නැතිවම කිව්වා.

“ලස්සනයි කිව්වේ Kew ගාර්ඩ්න්ස්ද, නැත්තං මමද?” නීලියාත් විහිළුවකින් උත්තර දුන්නා.
“ලොකා විතරක් නෙවෙයි නීලියා, මේකට නං මාත් ඔයාට thank කරනවා.” අනිලුත් මැද්දට පැන්න එකෙන්, මට නීලියාගේ කතාවට උත්තර දෙන්න වුණේ නෑ.
“හැබැයි නීලියා ආන්ටි, අපි නං තරහයි, ඔන්න. ඔයා මේ සේරම තැන්වලට යමුයි කියන්නේ ලොකාලා මෙහාට ආවට පස්සෙනේ...” සමන්තිත් කියපි!

“අනේ, අනේ Sam. මේ කෙල්ලත් දැන් පො..ට..ක..ට එනව වගෙයි.”
“ඔව් නීලියා. එයාලාත් දැන් දැන් පොටකට එන්නයි හදන්නේ. අපේ සමන්තිට 18 ලබනවා මේ අවුරුද්දේ අන්තිමට.” එතකොට නම් අපේ අම්මා නීලියාට කිව්වේ, පැරණි සුහදත්වය මතු කර ගෙන. ඒත් අම්මා එහෙම කළේ, අපේ නංගිලා මල්ලිලා තුන් දෙනාට hint එකක් ගහන ගමන්.

1985 අවුරුද්ද සිදුවීම්වලින් ගහණ වුණු එකක් වගෙයිද?

1985 අවුරුද්ද නිමල් දිසානායකට සිදුවීම්වලින් ගහණ වුණු එකක් වගෙයිද?

මොහොතකට එහෙම හිතුණත් එය පදනමකින් තොර සිතුවිල්ලක් වගෙයි. හරියාකාරයෙන්ම කියනවා නම්, මගේ මුළු ජීවිතයම සිදුවීම්වලින් පිරුණු එකක්නෙ. විවිධාකාර හැල-හැප්පීම්වලින්, අභියෝගවලින්, සුඛ දුක්ඛ සංවේදනා දෙවර්ගයම දනවන සිද්ධීන්ගෙන් සපිරුණු මගේ ජීවිතය, මට නම් අතිශයින්ම රසබර එකක්.

ලෝකයේ නිවස්නා බහුතරයකගේ ජීවිතත් එවැනි විශේෂතා බහුල රසබර ඒවා නොවෙයිද?

මට එහෙම හිතුණේ, ටෙලිෆෝන් call එකක් ලැබුණු පසුවය.
“නිදිට කෙළවරක්  නැතිව වෙලා තියෙන්නේ මහ ගිනි විජ්ජුම්බරනේ!” Blog අඩවිය නිසාම හඳුනාගෙන මිතුරු වූ හිතවතෙක් පසුගිය දවසක ඇසුවේය.
“මට? මටත් වෙනසක් නෑ... අනිත් මිනිස්සුන්ට වගේම තමයි.” මට කියැවුණේ නිකම්මය.
“එහෙම කොහොමද කියන්නේ. ඔයාලට හරි ලස්සන dramatic දේවල්නේ දිගටම වෙන්නේ. ඔයාට විතරක් නෙවෙයි, ඔයාලගේ පවුලේ අයටත්. අර මානෙල් නංගිට පොලිසි යන්න වෙච්ච සීන්කෝන් එක වගේ... අන්විශ්වාසබල් තරං!”

“මෙහෙමයි මහත්තයෝ. මට හිතෙන්නේ, අනෙත් මිනිස්සුන්ටත් මේ වගේ දේවල් ඕනි තරම් සිද්ද වෙනවා. එක්කෝ එයාලට ඒවා මීටර් වෙන්නෙ නෑ. එව්වයෙ තියෙන විශේෂත්වය එයාලා දකින්නෙ නෑ... නැත්තං යමක් සිද්ද වෙනවත් එක්කම- පට ගාලා අමතක වෙලා යනවා ඇති..” මම කීවෙමි.
“අනෙක, පරණ වෙච්චි දේවලුත් මතක තියෙනවා නං තමයිනෙ එව්වා link වෙන්නේ... එතකොට නේද ඒවා ලස්සනට පේන්නෙ.” මම කීවෙමි.

ඒ ටික කියන්නට හිතුණේ Kew Gardens ගියාට පස්සෙ සතියේ දවසක් ගැන ‘1985 මහපොළ දිනපොත’ මට මතක් කර දෙන දෙයක් නිසාය.
‘මානෙල්ගෙන් ලියුමක් ආවා. පවුල් සංවිධානේ වැඩේ හරි ගිහිං.’ දිනපොත කියයි!

එයා ‘පවුල් සංවිධානේ වැඩේ’ය කියා තිබුණේ චූට්ටක් විතර දිග කතාවක් හොඳටෝම සාරාංශගත කරලාය.

ලොකු නංගී සියදිවි හානි කර ගත්තාට පස්සේ මානිව ඉක්මනින්ම විවාහ කර දෙන්නට කටයුතු පිළියෙළ විණි.   1983දී කසාදයට පා තබද්දී මානෙල්ට අවුරුදු දහඅට සම්පූර්ණ වුණා විතරකි. එහෙම වුණත් ගාමිණීලගේ අම්මාත්- තාත්තාත්- නෑදෑයනුත් බලාගෙන හිටියේ ඉක්මනින්ම මේ ජෝඩුවගේ දරු පැටියෙකුව හුරතල් කරන්නටය. විවාහයෙන් අවුරුද්දක් යන්නටත් කලින් එයාලගේ නොඉවසිල්ල නප්පියටම නැඟ තිබිණි. එයාලගේ විතරයැ, අපේ අම්මාගේත්...

‘අම්මට දහයක් වුණාට දුවට තවම එකෙක්වත් නැත්තේ මෙයා වඳ...’ ගමේ-ගොඩේ වටේ-පිටේ ගොඩ වෙදුන් හා වෙද හාමිනේලා පරීක්ෂණ නිරීක්ෂණ දෙකම හනික ඉවර කරලා, නිගමනයන්ටත් එළඹෙමිනි උන්නේ.

පවුල් සංවිධානේ කියන්නේ ළමයි හැදිල්ල නවත්තන එකට නෙවෙයි!

“යකෝ අහක ඉන්න උන්ටනේ රුදාව හැදිලා තියෙන්නේ! තමුසෙලටත් දැන්ම බබෙක් ඕනි නැතිව ඇතිනෙ...”

“නෑ ලොකා. අපිටත් ඕනි. ඒත්...” මානෙල් තෙපර බෑවාය.
“එහෙනං කියන්න එපැයි. තමුසෙලා දෙන්නම බදාදා දවසක බුලර්ස් රෝඩ් එකේ පවුල් සංවිධාන සංගමයෙ clinic එකට යනවා.”යි උපදේශය දුන්නා විතරකි. එයාලා පුදුම වූහ.

“පුදුම වෙන්න දෙයක් නෑ. Family Planning එකේ මූලික අරමුණුවලින් එකක් තමයි හැම විවාහක යුවලක්ම පවුලක් බවට පත් කිරීම... අපි Youth එකෙන් රට පුරා ගිහිං කියල දෙන ඒවායින් එකක් ඒ. පවුල් සංවිධානේ කියන්නේ ළමයි හැදිල්ල නවත්තන එකට නෙවෙයි...  
මං සුනීතට කියල තියන්නං. සුනීතා සේරම ඇරෙන්ජ් කරලා තියයි, ඩොක්ටර් ශ්‍රියානි බස්නායක මැඩම්වම හම්බ වෙන්න. එහාට ගිහිං බලමුකෝ, ඉස්සෙල්ලම.”

එහාට ගියාට පස්සේ; විධිමත් වෛද්‍ය පරීක්ෂණ කිහිපයකට පස්සේ... උපදෙස් මාලාවක් සමඟ ප්‍රතිකාරත් ලබා දී තිබිණි. එක ගමනකින්ම සුබ පල ලැබිලාය.

“...පවුල් සංවිධානේ වැඩේ හරි ගිහිං ලොකා. බබා හම්බ වෙන්නේ ජනවාරි අග විතරලු. ඔයාලා ඉක්මනට ආපහු ලංකාවට එනව නේද?” මානෙල් ලියුමකින් විස්තර දන්වා එවා තිබ්බේ, ඒ ප්‍රතිඵලත් මං වහන්සේට දන්වමිනි.

“අනේ මටත් ඉගිල්ලිලා හරි ලංකාවට යන්න ආසයි රංජි. තව පාරක් මම නැනා කෙනෙක් වෙන්නයි යන්නෙ.” අම්මටත් සතුටුය. “ඉක්-ඉක්මන් කරලා ඔයා තව කීයක් හරි හොයා ගන්න බලන්න... බනාසේලා ගෙදර යන්නෙ සතියට දවස් තුනයිනේ. අනිත් දවස් හතරට... අනිල්ට නං ඉතිං සුමානෙම වැඩ තියෙනවනේ...”

ඩැඩා මට අහමඩ්ලාගේ ගෙදර ගැන කිව්වේ එතකොටය.

සල්ලි තණ්හාව මගේ ඉහටත් ගහල යැයි ඩැඩා හිතුවාවත්ද? අර දිගම දිග සාකච්ඡාවෙන් පස්සේ, මා හැමදාම වැඩට යන්නට තැත් කිරීම ගැන ඒ මනුස්සයා කිසිම දෙයක් කීවේ නැත. ඊට අනුමැතියක් හෝ විරුද්ධත්වයක් හෝ පෙන්නුවෙත් නැත. උදාසීනවම උන්නේය.
“ඩැඩා, අර ෆාමසිස්ට් කෙනෙකුගේ ගෙදර  වැඩක් තියෙනවයි කියල නේද ඔයා කලින් කිව්වේ?”

“නිමොල්, ෆාමසිස්ට් ජෝලගේ ගෙදරත් වැඩක් තියෙනවා තමයි. ඒත් ඒකට ටික දවසක් යයිලු. So... let’s go to meet Mr. Ahmad.”

අහමඩ්ව අපේ ඩැඩා හඳුනා ගත්තේ කොහොමද කියා මං එදා හෙව්වේ නැත. පසුව මා ටිකෙන් ටික දැනුවත් වුණු විදිහට නං අහමඩ්ලා මැද පෙරදිග රටකින් එංගලන්තයට පැමිණි උදවියයි. කඩවසම් අහමඩ්ට රූමත් තරුණ බිරියකුත්, හරිම හුරතල් දරු සිඟිත්තෙකුත් විය. ඔවුනුත් සෑහෙන වත්කමක් ඇති පවුලකි. හිටියේ flat එකකය.

උඹ Wallpaper අලවලා ගෙයක් decorate කරලා නැහැයි කියල… (Wallpapers ළා පාටින් යුතුය; මෝස්‌තර සහිතය; ඝන කඩදාසිය.)

අහමඩ්ලා, විශේෂයෙන්ම ඔහුගේ බිරිය එලිනා- හරිම ඉක්මනින් අමුත්තන් හා කුළුපග වන්නියකි. අප එහි ගොස් ටික වේලාවකින්ම එලිනාත් කුඩා පුතු වඩාගෙන අප හා කතාවට ආවාය.

“Cecil, මෙයාගෙන් අහන්නකො බලන්න එයාගේ වයස කීයද කියලා.” සිඟිත්තාට නොදැනෙන විදිහටය. එලිනා අපේ ඩැඩාට කිව්වේ.

“හලෝ son... How old are you?” ඩැඩාත් ඇසුවේය.
පොඩිත්තා දකුණු අත උස්සා පෙන්නුවේය. ඔහු ඇඟිලි දෙකක් වකුටු කර නවාගෙන, තව එකක් බාගෙට නවාගෙන හිටියේ අසීරුවෙනි.
“Oh, very clever. Two and half... is it correct?”
“Yeh!” පොඩි පැටියා අපේ ඩැඩාගේ උත්තරයෙන් සතුටු වී අත්පොඩි තැලුවේය.

“Nimal, උඹ Wallpaper අලවලා ගෙයක් decorate කරලා නැහැයි කියල Cecil කියනවා. Doesn’t matter... ඕනි නං ටිකක් අහක යයි. ඉස්සෙල්ලම දවසේ උඹ එනකොට මම half a day නිවාඩුවක් දාලා ගෙදර ඉන්නං. එතකොට මට පුළුවනි වැඩේ කරන විදිහ උඹට කියල දෙන්න. It’s not difficult. ලේසියි නිමල්... ඉවසිල්ලෙන්- සැලකිල්ලෙන් කරන්න විතරයි තියෙන්නේ. Yes, එහෙම හොඳයි නේද සැසිල්...” අහමඩ් ඇසුවේය.

“ශ්‍රී ලංකාවේ ගෙවල්වල නම් බිත්ති paint කරන එකලු මෙයාලා කරන්නේ.” ඩැඩා තෝල්ක මුදලිගේ job එක කරද්දී මං වහන්සේ කළේ ‘ඔළු’ බාසාවෙන් උත්තර දීමය.

එයින් පස්සෙය මට මීටර් වුණේ. අපේ council ගෙදර බිත්තිවලටත් වෝල් පේපර්ස්ය, අලවලා තිබ්බේ. බනාසේ ගෙදරත් එහෙමය... මම මතක් කළෙමි. රෝයිලගේ ගෙදර- සෝෆා කවර මැසූ ගෙදර... ඒ හැම තැනකම එහෙමය. ඇයි ඒ?
à ඊළඟ කොටසට...