හොන මුත්තක්ද බලන්නේ?

දිල්හානි ඒකනායක ‘ජංගි හොරා’ චිත්‍රපටයේ.....

‘හිතෙන හිතෙන දේවල් දැන් ඇඟෙන් කර ගන්න බැරි තත්ත්වයක් තමයි තියෙන්නෙ. හිතට නම් මොන තරම් දේවල් එනවද? හැබැයි ඒ දේවල් කරන්න දැන් මේ ඇඟට බැහැ කියනවා. සමහර වෙලාවට කකුල් රිදෙනවා, දණිස් රිදෙනවා, කොන්ද රිදෙනවා වගේ දේවල් දැනෙනවා. ඉතින් මොනවා කරන්නද? මම නිහඬවම ඉන්නවා.

-පුංචි පුංචි නර්තනයන් කළාට ඉස්සර වගේ දඟලලා අපිට ඒ නර්තන කරන්න බැහැ. ඒක තමයි ඇත්ත. ඒ වගේ දේවල් කරන්න ඕනෙ කියන අදහසකුත් දැන් මගේ ඔළුවේ නැහැ.

-ඒ කාලෙදි ඒ නර්තනයන් අපි කළා. නර්තනය කරන්න පුළුවන් නම් ඒක සෞඛ්‍යයට ඉතාම හොඳයි. හැබැයි ඒ මට්ටම්වලින් දැන් නටන්න යන්න බැහැ. ඒවා කරද්දී ලොකු පුහුණුවක් වෙන්න ඕනෙ. ඒ නිසා තරුණ ළමයින්ට ඒ අවස්ථාව ලබා දීලා අපි ඒවා දිහා බලාගෙන ඉන්නවා.....’

‘හිතට හිතෙන දේවල් දැන් මට ඇඟෙන් කර ගන්න බෑ’ කියලා දිල්හානි ඒකනායක කියලා තිබ්බේ 2021 අගෝස්තු 7 ‘දේශය පත්තරයේ හදසර අතිරේකය’ටය.

පොදුවේ කියලා තිබුණත්, ඒක හරියට මේ ලියන මොට්ටයාටම එල්ලකොට කිව්වා වගෙය. මටත්
ඉස්සර නටාපු නැටුම් දැන් නටන්නට තියා හිතන්නටවත් බැරිය. ඒත් ඒ බව පිළිගන්නට කැමති මොන මැන්ටලේද? ඒ මනුස්ස ස්වභාවයයි.

අපේ මානෙල් නංගිගේ චූටි මිනිබිරිය ‘හිමන්‍යා’ අම්මාගේ කුසේ ඉන්නා කාලයේ ඉඳලාම බෙර තාලයට කන් දෙන්නට ඇත. නැටුම් තාල- වාදන ආදියට හුරු-පුරුදු වෙන්නට ඇත. අවුරුදු එකහමාර වෙන්නටත් කලින්ම දැන් ඒ පොඩි එකී ‘මැන්ඩිය’ පාගන්නට try කරයි. ඒවා දකිද්දී මගේ හිත අතීතයට ඇදෙන්නේ නිරායාසයෙනි;

අම්මාගේ කුසේ හිටිද්දීම නැටුම් ඉගෙනගත් හිමන්‍යා....

ඒවා දකිද්දී සතුටක් වගේම දුකකුත් හිත අද්දර වාන් දමන්නට පටන් ගන්නේ නිතැතිනි. මැන්ඩිය.... මැන්ඩිය....

හරියට මැන්ඩිය පාගන එකේ වැදගත්කම ප්‍රවීන නර්තනාචාර්ය ආචාර්ය චන්න විජේවර්ධනයන් වෙතින් කියවුණු වෙලාවකුත් මට මතක් වෙයි. ආචාර්ය චන්නයන් ඒ ටික කිව්වේ ‘හිරු මෙගා ස්ටාර්ස්’ වැඩ සටහනකදී තරින්දි ප්‍රනාන්දු රංගන ශිල්පිනියටයි.

‘සම්ප්‍රදායික ‘අස්නේ නර්තන නිර්මාණයක් තමයි මේ අප දුටුවේ. ඒ තුළ ඉතාම ලස්සන නිර්මාණයක් දුටුවා. අපි ඉස්සෙල්ලාම හිස නමා ආචාර කරන්න ඕනි ඔබතුමියගේ... ‘ඔබතුමිය’ කියන්නේ දුන්නු ගෞරවයට. ඔබතුමියට හොඳ මැන්ඩියක්  තියෙනවා.  හොඳ base එකක් තියෙනවා... බය නැතිව ඔබතුමිය කියන්න පුළුවන් ඒ හින්දා! ඒ බේස් එක හරියටම හරි!”.

මහරගම බුවෙනකබා විදුහලේ නැටුම් ගුරුතුමා වුණු ‘එඩ්වඩ් ලොකුලියනගේ’ මහත්තයා, මේ නිමල් දිසානායකට ගීත කීපයකට නර්තනයන් ඉදිරිපත් කරන්නට ඉගැන්නුවේය. ඒ මට අවුරුදු දහතුනක්-දාහතරක් විතර වෙද්දීය.
හරියටම එහෙම කියන්නේ චිත්‍රපට ගීත දෙකක උදව්වෙන් කාල නිර්ණය කර ගනිමිනි.

‘උන්චිල්ලා තොටිලි කොයින්දෝ - රන් සළුපිළි වළලු කොයින්දෝ’ එයින් පළමු ගීතයයි. දෙවැන්නේ පද හරියටම මතක නැතත් දර්ශනය මතකය. ඒ නාට්‍ය ජවනිකාවකි. ලොකුලියනගේ නැටුම් සර් ඒ ගීත දෙකටම නර්තන නිර්මාණයන් කරන හැටි මට ඉගැන්නුවේ, ඒ දවස්වල ඒ සිංදු දෙකම ඉතාමත් ජනප්‍රිය වුණු නිසාය. ඒ සිංදු දෙකම තිබුණේ 1967 දෙසැම්බර් 21 තිරගත වුණු, සිනමාස් සමාගමේ ‘සූර චෞරයා’ චිත්‍රපටයේය. Film එකේදී ඒ ගීතවලට රැඟුවේ සුරූපී සන්ධ්‍යා කුමාරියි.

රුහුණු කලා කවයේ දැන්වීමක් නම් ජාලයෙන් හමු විණි.

මා වෙනුවෙන් කෙරුණු, ඒ නැටුම් පාඩම්වලදී ලොකුලියනගේ සර් මට ‘මැන්ඩිය’ පාගන හැටි කියා දුන් බවක් මට මතක නැත. මට මුලින්ම මැන්ඩිය පාගන්නට කියා දුන්නේ නම් ‘කාලිංග ඔබේවංශ’ නර්තනාචාර්යතුමන්ය. කොටාරෝඩ්හි පිට්ටු බම්බුවේදීය!

පිට්ටු බම්බුව කිව්වේ අපහාසයට නොවේ. යථා තත්ත්වය නිරූපණය කරන්නටය. රුහුණු කලා කවයේ ස්ථිර ගොඩනැඟිල්ල ඒ දවස්වල ඉදිකොට තිබුණේ රවුම් කුලුනක් හැඩේටය!

‘නොමිලේ! රුහුණු කලා කවයේ නැටුම් පන්ති. නර්තන ශිල්පී කාලිංග ඔබේවංශ මහතා යටතේ....’
මට මතක හැටියට නම් ‘රිවිරැස’ පත්තරයේ එවැනි පුංචි දැන්වීමක් තිබුණේය. දැන්වීම පුංචි වුණත්, ඒක දැකපු ගමන්ම ඇවිළුණු මගේ dancing පිස්සුව පුංචි නැත.

“මාත් ගිහින් බලන්නං තාත්තේ... හාද?” අර දැන්වීම තාත්තාටත් පෙන්නමින්, මම නහයෙන් ඇඬුවෙමි. අපේ තාත්තා එකෑවරම යමකට හා කියන්නේ නැත. නිහඬව හිඳියි.  කැමැත්ත දෙන්නේ අන්තිමටය. මේ යෝජනාවටත් අපේ තාත්තාගෙන් විරුද්ධත්වයක් නොවීය.

ඒ සම්මුඛ පරීක්ෂණය පැවැත්වෙනවාය කියලා තිබුණේ බොරැල්ලේ, කොටා පාර දුම්රිය ස්ථානය අසල ‘රුහුණු කලා කවයේ’දීය. එතැනට යන්න ලේසිම කැලණිවැලි පුංචි කෝච්චියෙනි. “රංජි මල්ලී.  තැන හොයා ගන්න අමාරු නෑ. කොටාරෝඩ් ස්ටේෂමෙන් බැස්ස ගමන් රේල් පාරෙන් එහා පැත්තෙ ලොකු පිට්ටු බම්බුවක් වගේ තියෙනවා පේන්නේ එතන.” රංජිත් ගුණසේකර අයියා කිව්වේය. රංජිත් අයියා ඒ දවස්වල උදේ-හවා පුංචි කෝච්චියේ ගමන් කළ මඟියෙකි.

මගේ දැනීමේ හැටියට නං එතකොට ලංකාවේ වෙන කොහෙවත් එහෙම රවුම් ගොඩනැඟිල්ලක් තිබුණේ නැත. (ලංකා බැංකුවේ මූලස්ථාන ගොඩනැඟිල්ල; පිට්ටු බම්බුව හැදුණේ ඊට පසු කාලයකය.)

‘කලාකාරයෙක් වෙලා කාටද බං හරි ගියේ?’ ඒ කාලයට වලංගු කතාවකි. (සීගිරි ඔපෙරාවේ foto- උදේනි අල්විස්)

සම්මුඛ පරීක්ෂණයකින් තෝරා ගන්නා අයව නැටුම් පුහුණුවට බඳවා ගන්නවායයි කියා තිබුණත් කාවවත් හරවා යැව්වේ නැත. මං වගේම නැටුම් ඉගෙන ගන්නට උනන්දුවෙන් ඇවිත් හිටි තිහක්-හතළිහක් විතර දෙනා රවුමට හිටවා, නටවා බලා ‘කාලිංග මහත්තයා’ තෘප්තිමත් හිනාවක් පෑවේය.

කාලිංග ඔබේවංශ මහතා පහතරට නැටුම් ශිල්පියෙකු බව මගේ මතකය කියයි; 1961 ‘ගංතෙර’ චිත්‍රපටයේ නැටුම් අධ්‍යක්ෂණය කළ බව ඉතිහාසය කියයි; ආර්. ප්‍රේමදාස මහතාගේ රාජ්‍ය සමයේදී ඔබේවංශ මහතාට පත්කළ මන්ත්‍රී ධුරයකුත් හිමි වුණු වාර්තා පවසයි.
එච්චර උස නැතත් කාලිංග සර් තරමක් කාළ වර්ණ, පිරුණු සිරුරක් හිමි, ප්‍රතාපවත් පෙනුමක් ඇති අයෙක් වුණේය. ඇන්දේ ජාතික ඇඳුමයි. ගෙල දක්වා දිගුවුණු එතුමන්ගේ කෙස් වැටිය, ඕනෑම තැනෙකදී ඕනෑම කෙනෙකුට කියා පෑවේ එතුමා කලාකාරයෙකු බවයි.

‘කලාකාරයෙක් වෙලා කාටද බං හරි ගියේ? කලාකාරයෝ හිඟන්නොනේ’ අපේ තාත්තාත් කිව්වේය; එයාලගේ පරම්පරාවේ ගොඩ දෙනෙකුත් කිව්වෝය.
ඒ කතාව ඇත්තක් බව සනාථ කරන්නටදෝ කාලිංග සරුත් ඉසුරුමතෙකු බවට පත්වෙලා හිටියේ නැත. අර පිට්ටු බම්බුවට කිට්ටුවෙන්ම වාගේ කුඩා නිවහනකය එතුමා සිය පවුල පිටින්ම පදිංචිවී හිටියේ.

මගේ මතකය නිවැරදි නම්, ඒ පවුලත් අපේ පවුල වගේම ‘පුංචි පවුලකි!’.

අර රවුම් ගොඩනැඟිල්ලට තිබ්බේ එක දොරටුවකි. ජනෙල් තිබ්බේ නැත. බිම් මට්ටමට ටිකක් ඉහළින් බිත්තිය වටේම ඉදිකොට තිබුණු සිමෙන්ති පඩියේය, නටන ගෝලයන් කවුරුනුත් වාඩි වුණේ.
මේවා මෙහෙම බවට; සත්තක ඇත්ත බවට සාක්කි දෙනවා නම් දෙන්නට හැකි එකම එක්කෙනෙක් ගැන විතරය මට කිව හැක්කේ.

නීටක්කාත් එහාට ආවාය.... අපත් එක්කම අර සිමෙන්ති පඩියේ වාඩි වුණාය; පුහුණුවීම්වලත් යෙදුණාය....

ඒ නීටා ප්‍රනාන්දු ප්‍රවීන නිළියයි! නීටක්කාත් එහාට ආවාය.... අපත් එක්කම අර සිමෙන්ති පඩියේ වාඩි වුණාය; පුහුණුවීම්වලත් යෙදුණාය....

ඒ විස්තර කියන්නේ තව චූට්ටක් ඉදිරියට ගිහිල්ලය- කමක් නැහැනේ...

පන්ති පටන් ගන්නා දවසේ හිටි සිසු-සිසුවියන් ගණන ටික දවසක් යද්දී අඩු වෙලාය. නමුත් ‘නැටුම් උණ’ තිබුණු මං වගේ ‘උනන්දුවෝ’ විස්සක් විතර දිගටම පන්තිවලට සහභාගී වූහ.
ඒ අතර හිටි එක සිසුවෙකි ‘විනෝද්’.

“මං නං ඉන්නේ මේ ළඟ. කොරියාවේ....”
එතකොට කොරියාව රටක් බව විතරය මං දැනගෙන හිටියේ. “කොරියාව? ළඟ....” මට කියැවුණේ සරුවාංගයෙන්මය.

“අනේ මෝඩයා.... ඔබේසේකර පුර.... අහල නැද්ද.... ඉස්සර මිනිස්සු එහාටත් කිව්වේ කොරියාව කියලා. හැබැයි අපිට ඇහෙන්නේ නැති වෙන්න. පොඩ්ඩ බැරි වෙන්ඩ බෑ මචං... එහෙ උන් කොක්කට එන්ඩමයි ready වෙලා ඉන්නේ.” විනෝද් මට තේරුම් කළේය.
විනෝද් ඉක්මනින්ම මගේ හිතවතෙක් වුණා වගේම නැටුම් පන්තියෙත් ජනප්‍රිය වුණේය. ඒ එයාගේ කඩිසර- මුඛරි ගති හින්දාය.

විනෝද් අපට වඩා පැරණි සිසුවෙකි. (මං හිතන්නේ, අවුරුද්දකට කණ්ඩායම් දෙකක් විතර රුහුණු කලා කවයේ නැටුම් පන්තිවලට බඳවා ගත් බවයි.)

පහතරට නර්තන විලාසයන් වැඩිපුර ‘තාණ්ඩව හා ලාස්‍ය’ ගතිවලින් යුතු යැයි මට හිතෙයි. ඒ නැටුම්වලදී අදහස් ප්‍රකාශනයත් යහමින් කෙරෙන සෙයකි. උඩරට සම්ප්‍රදායේදී මුල්තැන ලැබෙන බව පෙනෙන්නේ නැටුම් ඉරියව්වලටයි. (ඒ මට දැනුණු විදිහය.)

යක් බෙරය වැයෙද්දී නිකම් ඉන්නට බැරිය; ඉබේම ඇඟපත සලිත වෙයි- නැටවෙයි!

ලොකුම විශේෂය ඇත්තේ පහතරට බෙර වාදනවලයි. ඒවා ඇහෙද්දී ඔබ ප්‍රලය වෙයි....; නැටවෙයි.

විශේෂයෙන් යක් බෙරය!
යක් බෙරය වැයෙද්දී නිකම් ඉන්නට බැරිය; ඉබේම ඇඟපත සලිත වෙයි- නැටවෙයි.

එහෙම නැටවෙන වෙලාවකය, නීටක්කා නැටුම් පුහුණු වෙන ඇඳුමකින් සැරසී පන්තියට ආවේ! ඇවිත් කාලිංග සර්ට ගුරු ප්‍රදක්ෂිණා කළේ!!

“පෙනෙනවානේ... කරන දේ හරියට කළාම කොහොමද කියලා....” කාලිංග සර් නීටක්කාව පෙන්නලා ආඩම්බරයෙන් කිව්වේය. එතකොට නීටක්කා චරිතාංග නිළියක ලෙසිනි ප්‍රකටව සිටියේ. ‘ෆිල්ම්ස්වලට එන්න ඉස්සෙල්ලා නැටුම්වලට ගියාද දන්නෙත් නැහැනෙ...’

“අපි ආයෙම වතාවක් ආලකමන්දා නාට්‍යය පෙන්වන්නයි හිතුවේ. මේ නීටා තමයි ඒකෙ ප්‍රධාන නිළිය විදිහට රඟපාන්නේ. ඔයාලගෙනුත් හොඳට නටන කට්ටියව ඒ නාට්‍යයට තෝර ගන්නවා. ඒ නිසා ඉස්සරහට ගොඩක් උනන්දුවෙන් ප්‍රැක්ටිස් කරන්න ඕනි...” සර් නොකිව්වත් ඒ වෙනකොටත් අපේ උනන්දුව කන්දක් තරමට වැඩි වෙලාය තිබ්බේ.

නීටක්කා පුහුණුවීම්වලට ආවේ ඉඳහිටලාය. ‘එයාටයි සර්ටයි මොනවා පුරුදු වෙන්නද? ලස්සනට නටන්නේ....’ සර්ලාගේ නැටුම් දකිද්දී මම සිතුවෙමි.
“ගිය සැරේ නාට්ටියට මාත් හිටියා...” විනෝදුත් කිව්වේය.

“කොහෙද පෙන්නුවේ? ලුම්බිණියේද”
“නෑ බොරැල්ලේ YMBA එකේ. අපේ සර් නාට්‍ය කරන්නේ ඒකෙ විතරයි වෙන්නැති.....” විනෝද් මට කිව්වේය.

බොරැල්ලේ YMBA එකේ පෙන්නන්න යන්නෙ. (මේ එහි අද තත්ත්වයයි!)

ඒ වෙද්දී, අපි ලුම්බිණි වේදිකාවට ‘සිංහබාහු’ කැන්දාගෙන එන්නට සැලසුම් ගහමින් ඉන්නා බව ඒ නැටුම් පන්තියේ කවුරුන්වත් දැනගෙන හිටියේ නැත. මගේ දිග කොණ්ඩයේ රහසත් රහසක්ම වුණේ එහෙමය. ඒ විස්තර විනෝද් එක්කලාවත් කියන්නට මට හිතුණේ නැත.

“අපේ සර් නිමල්ව නං තෝරා ගන්නවා ෂුවර්!”
“අර මොකෝ. මගේ නැටුම් හොඳද?”

“නැටුම්වලට වැඩියෙන් මචං උඹේ පෙනුම හන්දා... විශේෂයෙන් කොණ්ඩේ ටිකක් දිගට තියෙන හන්දා....”

විනෝද්ගෙ අනාවැකිය හරි ගියේය.
ආලකමන්දා මුද්‍රා නාට්‍යයට මාවත් තෝරා ගැනිණි!

“බොරැල්ලේ YMBA එකේ පෙන්නන්න යන්නෙ. මාවත් ඒකෙ කොටසකට ගත්තා...”
“ඒ කොහොමද යකෝ? මාස දෙක තුනකින් උඹටත් ඔච්චර දේවල් නටන්න පුළුවන්ද?” තාත්තා පුදුම වුණේ එතකොටය.

“ප්‍රධාන චරිතයක් නෙවෙයිනේ තාත්තේ... මට තියෙන්නේ දූතයෙකුගේ පාට් එක. මට දෙන පණිවිඩ හසුනක් කාශ්‍යප රජ්ජුරුවන්ට ගිහිල්ලා බාර දෙන්න. නැටුම් පද දෙක තුනයි පුරුදු වෙන්න තියෙන්නෙ....”

“උඹල පන්තියේ ඉන්න ඔක්කොම ළමයින්ව නාට්‍යයට ගත්තනේ. නේද?” අපේ තාත්තා හීනි හිනාවක් හංගාගෙන වගේ අහනවාය මට පෙනුණේ. ඇත්තය. හැම ළමයාම වගේ මොකකට හරි අරගෙන තියෙන බව මට පෙනුණේ එතකොටය.

“එහෙනං ඉතිං ලෑස්ති වෙලා හිටපං ටිකට් පොත් දෙක තුනකුත් විකුණලා දෙන්න.” තාත්තා හිනාව එළියට දැම්මේය. “කමක් නෑ, කමක් නෑ. ඒ මනුස්සයා එහෙම කරන්නේ උඹලට මොනවා හරි කියලා දෙන ගමන්නේ....”
පසුව බලද්දී ඔය වගේ තැන්වල වෙන්නේ ඒ ටිකය. දැන් නම් එය ජයටම කෙරෙනවා දැක ගත හැක්කේ මොන්ටිසෝරිවලය.

ඒ ඒ චරිත රඟපාන නළු-නිළියන්ට ගැළපෙන ඇඳුම්- පැළඳුම්... (සීගිරි ඔපෙරාවේ foto- උදේනි අල්විස්)

අන්තිමේදී නාට්‍යය පෙන්වන්නේ හෙටයි කියා තියෙන දවසත් උදා වුණේය. එදා දවස තිස්සෙම පුහුණුවීම් හා සූදානම් කරවීමේ වැඩ කෙරෙන බව සර් කල්තියාම අපට දන්වා තිබිණි.

ඒ ඒ චරිත රඟපාන නළු-නිළියන්ට ගැළපෙන ඇඳුම්- පැළඳුම් තෝරා; සකස් කොට ලේබල් ගසා අසුරන කටයුතු කෙරෙන අතරේය, කාලිංග සර් විනෝද්ට කතා කළේ.
“විනෝද්, අපිට තව සාරි හත අටක් තිබ්බ නං හොඳයි වගේ. බැරිද ගෙවල් පැත්තෙ දෙතුන් පොළකින් හොයා ගන්න.”
“අයියෝ සර්! දුසිමක්ම හොයාගන්නංකෝ.” විනෝද් කිසිම පැකිළීමක් නැතිව උත්තර දුන්නේය.

“දුසිමක් එපා! එහෙනං මේ නිමල්වත් එක්කන් ගිහිං හයක් හොයාගෙන එනවකො...” සර් කිව්වේය.

“යමං මචං!” විනෝද් සෙරෙප්පු දෙකත් දමාගෙන එළියට බැහැලාත් ඉවරය. මමත් ඒ හාදයාගේ පස්සෙන් වැටුණෙමි. කොටාරෝඩ් සිට පයින්ම ආයුර්වේද රෝහල ළඟට... එතනින් ඔබේසේකරපුරයට. පළමුවෙනි වතාවට මා එවැනි පරිසරයකට ගියේ එදාය.

“මචං, මමත් හා කියල පැනල දුන්නට අපේ සර්ටත් මොළයක් තියෙන්න ඕනිනේ මෙහෙ කොහෙන්ද ඔච්චර සාරිකාරියෝ කියලා.  අපේ ලොක්කිටත් තියෙන්නේ එක වොයිල් සාරියද කොහෙද... කමක් නෑ.... කමක් නෑ... වත්ත පෙරලලා හරි අපි සාරි ටිකක් හොයමුකෝ.....”
පාර දිගේ, අතුරු පාරවල් දිගේ, කානු ගැට්ටවල් දිගේ, පිළිකනු දිගේ එහා-මෙහා යද්දී විනෝද් මට කෙඳිරුවේය.

“මැටිල්ඩා අක්කේ.... අපේ නාට්ටියක් පෙන්නනවා බොරැල්ලෙ වයිඑම්බියේ.... හොඳ සාරියක් දියන්කෝ බං.... අනිද්දා උදෙන්ම රිටර්න් කරනවා පරෙස්සමට....”
“ගුණවතී අක්කේ. ඔන්න බෑ නොකියා උඹේ අර දිස්නේ කඩා වැටෙන සාරිය දීපංකො දවස් දෙකකට... මොකටද ඇහුවා... යකෝ වයිඑම්බියේදි රජ වෙන්න බං... හෙට, හෙට. මම බොරුද කියන්නේ කියලා මේ නිමල්ගෙන් අහපං, විශ්වාස නැත්තං.”

අපිත් බයයි කියල පෙන්නුවොත් විතරයි මචං, තව එකෙක් අපිට ගහන්නේ.... නැත්තං නෑ!

අප එහෙම ඔබේසේකරපුරය පුරා කරක් ගහන අතරේය, පාර අයිනේ හිටි තරුණයන් කීප දෙනෙකුගෙන් එකෙක් මහ හයියෙන් අපට සිනාසුණේ; එකෙක් විසිල් එකකුත් ගැහුවේ.

එතකොටම විනෝද ඉද්ද ගැහුවා වගේ එතැනම නැවතුණේය; අප දෙස ඔලොක්කුවට වගේ බලා හිටි තරුණයන් දිහාවට රැව්වේය.
“හොන මුත්තක්ද බලන්නේ?” කියලාත් ඇසුවේය.

එක තරුණයෙකුට තරහ ගියා වගෙය. අඩියක් ඉස්සරහටත් තිබ්බේය. “හුලන්ඩ බත්තක් තියෙන නිසානෙ xත්තෝ බලන්නේ!” කියලා ඔරොප්පු මූඩ් එකෙන්ම කියලාත් දැම්මේය.
ඒ පද පෙරළි කතන්දර දෙකම, තූෂ්ණිම්භූතව හිටි මට මීටර් වුණේ එතකොටය.

විනෝද් ඒවාට උත්තර බැන්දෙත් කුණුහරුප වැලකිනි. දිග රණ්ඩුවක් ඇවිළෙතියි; ජීවිතයේ පළමු වතාවට නොසෑහෙන්නට ගුටි කන්නට වෙතියි බයේ ගැහෙමින් හිටි මට හුස්ම වැටුණේ ඒ කතාබහ වචනවලට විතරක් සීමා වෙන බව පෙනුණාමය.
“මම නං හිතුවෙම විනෝද්, අපේ ඇටකටු ටික ගෝනියක දාගෙන යන්න තමයි වෙන්නෙ කියලා....” තරුණයන්ගේ දර්ශනය කුඩා වේගෙන යද්දී මං කිව්වා මතකය.

“මේවායේ ඉපදිච්චි අපි මැරෙන්ඩ බය නෑ මචං.... අපිට මොනවද නැති වෙන්ඩ තියෙන්නේ? අපිත් බයයි කියල පෙන්නුවොත් විතරයි මචං, තව එකෙක් අපිට ගහන්නේ.... නැත්තං නෑ!”

එවෙලේ විනෝද් තව මොන-මොනවා කීවාදැයි අද මට මතක නැත;
කාලිංග ඔබේවංශ සර් හා ආලකමන්දා මුද්‍රා නාට්‍යය ගැනත් අද එතරම් ලොකු මතකයක් මට නැත.
නමුත් අර පද පෙරළි කුණුහබ්බ ප්‍රශ්නයත්, කුණුහරුප උත්තරයත් දෙකම නං අද වාගේ මතකය. ඒ ගැන post එකක්ම ලියැවුණේත් ඒ නිසාවෙනි෴