හෙනහුරු ගුණ්ඩු- බත්තලං....- පළමුවෙනි කොටස

එහෙම හිතෙන්නේ මාව වැඩියෙන් ඇවිද්දවන හින්දාය. (foto- සෙරාන් එච්. ගමගේ)

මේ දවස්වල මට හෙනහුරා ලබලා වගෙය!
එහෙම හිතෙන්නේ මාව වැඩියෙන් ඇවිද්දවපු හින්දාය. මට පෙබරවාරි දෙවෙනිදා වෛතාලයෙන්ම අවදිවී, හම්බන්තොට යන්නට වුණේය. එහෙම ගිහින්, බෙහෙතුත් අරගෙන ගෙදර එද්දී රෑ ජාමේ වෙලාය.

වෙනින් දවසක නම් ටිකක් දවල් වෙනතුරු නිඳාගෙන විවේක ගන්නට තිබුණා වුණත් මෙදා; පෙබරවාරි තුන් වෙනිදා එහෙම කරන්නට බැරි විණි
අපේ ටෙලිෆෝනය බෑඟිරි ගාද්දී හතට විතර ඇති!

“නිමල් අයියේ, කොහොමද ඔයාගේ රිපොර්ට්ස්?” විමසන්නා අහන්නේ දැඩි හිතවත්කමටය. “...අවුලක් නැහැනේ. ඔයාට හෙට trip එක යන්න පුළුවනිනේ?”
විමසන්නා කියලා කිව්වේ එදා උදේ හතරපස් දෙනෙකුම මගේ තත්ත්වය විමසූ බැවිනි.

“ඩොක්ටර් මැඩම් නං කිව්වා  අවුලක් නැහැයි කියලා...” පුරුද්දක් හැටියටම මගේ රුධිර පරීක්ෂණ වාර්තා, MRI වාර්තා වගේ දේවල් එකක් දිහාවේවත් මං බැල්මක් හෙළන්නේ නැත. එව්වා කියෙව්වාට මට තේරෙන්නෙත් නැත. මං දන්නේ මට ප්‍රතිකාර කරන දොස්තර මහත්වරුන්- මහත්මීන් හා අයස්මන්ත මහතා වගේ උදවිය ඒ වාර්තා පිරික්සා බලා කියන දේවල් විතරය.

සමහරු නං මං තරමට මෝඩ ගස් නොවෙති!

මගේ පලෝලේ හිතවතුන්ගෙන්- හිතවතියන්ගෙන් වැඩි දෙනෙක් කතාබහ කරද්දී එයාලගේ ලෙඩදුක් ගැන කතා කරති; ලබා ගන්නා ප්‍රතිකාර ගැන කතා කරති. ‘අර ලෙඩේට අර දොස්තර මහත්තයා හොඳයි. මේ ලෙඩේට මේ දොස්තර මහත්තයා හොඳයි!’ කියලා රෙකමන්ඩ් කිරීමත් කරති; ඒ විතරක් නෙවෙයිය- අද කියන මේ ගමනේදී වුවත් දොස්තර මහත්තයෙකු; ඉගෙනුම අවසන් කොට පුහුණුව ලබන වෛද්‍ය සිසුවෙකු කියන දෙදෙනෙක්ම සිටියදී පවා... ඔවුන් අබියසදීම, අනේකප්‍රකාර සර්වාංග රෝගාබාධවලට ගත යුතු බෙහෙත් වර්ගත් නියම කළහ. එයාලාට නැත්තේ වෙද නළාවක් විතරය.

මතකද අපි කල්පිටියේ ගියා... මද්දලාගේ ‘රෝද දෙකේ රස්තියාදුවෝ’ එක්ක....(foto-ශාන් මාරසිංහ)

ඉතිං, ප්‍රධාන කතන්දරේට යනවා නම්- පහුගිය දෙමාසයේ මං හාන්චි-පයිස් වෙලා හිටි නිසාය මගේ හිතවතුන් වැඩි දෙනෙකු මෙසේ විමසුම් කළේ.

“නිමල්, අපි මේ සැරේ book කරලා තියෙන්නේ නියම තැනක්. First timeනෙ අපි බත්තලංගුණ්ඩුවේ යන්න හදන්නේ. කොහොම හරි යමු!” හිතවත් ප්‍රියන්ත කල් තියාම කිව්වේය. දෙසැම්බරයේ අග ඔවුන් ගිය හේවාහැට, 'ඔය ළඟ හේන' සංචාරයට මම සහභාගී නොවීමි. ඒ මට තිබුණු ඈලි-මෑලි-අබල-දුබලතා හේතුවෙනි.
“කල්පිටියේ හෝටලයක අපි නවතින්නේ. එක දවසක් බත්තලංගුණ්ඩුවේ camping කරනවා....” ප්‍රියන්ත කියයි.

හරියටම අවුරුදු තුනකට කලින් 2019 පෙබරවාරි 3වෙනිදා, කල්පිටිය මුහුදු වෙරළේ කූඩාරම් ගසාගෙන රාත්‍රියක් ගත කිරීමට අපට අවස්ථාව ලැබිණි.
“මර්වින්, මතකද අපි කල්පිටියේ ගියා... මේ සැරේ ප්‍රියන්ත යන්න හදන්නේ එහෙ. ඔයාගේ කාර් එකේ නෙවිලුයි, ගවීනුයි, මමයි ගියේ.... මද්දලාගේ ‘රෝද දෙකේ රස්තියාදුවෝ’ එක්ක....”

“ආ ඇත්තද? යුෂ්මතුන් මාව හලලා ගියේ ඒ සැරේනෙ..... පොෂ් යාළුවො අඳුනාගත්තම.” අයස්මන්ත මහත්තයා ඒ නෝක්කාඩුව කියන්නේ දහස්වෙනි වතාවට වෙන්නැතිය.

“අසද්ද බොරු කියන්න එපා පීරිස්. එදා ඔබතුමාට එන්න බැහැයි කිව්වා. මධූලව අලුතින් අඳුනගත්තු බව නං ඇත්ත...”
නිදිගෙ පංච තන්තරේ බ්ලොගයේ පාඨකයෙකු වීම නිසා හිතවතෙකු වුණු මධුශංඛ විතානගේ, fb එකෙන් ‘රෝද දෙකේ රස්තියාදුව’ නමින් group එකක් පවත්වාගෙන යන්නෙකි.
‘කල්පිටිය වෙරළේ කඳවුරු බිමක රාත්‍රිය ගත කරන්නට යමු’දැයි මද්දා මගෙන් ඇහුවේය. “යමු! හැබැයි මධූ මම එන්නේ තව ගැළපෙන දෙතුන් දෙනෙක් එක්ක. එයාලා මටත් වැඩිය හොඳයි. අපිට මෝටර් සයිකල් නං නෑ. කාර් එකක තමයි එන්නේ.....”
අප ඉස්සෙල්ලාම කල්පිටියේ ගියේ එදාය.

මද්දලාගේ නඩයට ඕනෑ කරන්නේ නොකා- නොබී- නොනිඳා හරි ඉල කැඩෙන ගමන් යන්නටය. යන්නෙත් රෝද දෙකේ යකඩ අස්සයන් අරාගෙනය.

මං වගේ මැන්ටල් එහෙම ගමන්වලට ගියාම මධූලාටත් වදයකි! ඒ නිසාය; යළිත් වතාවක් ‘ඒ රස්තියාදුවකට’ මං සහභාගී නොවුණේ!

“එහෙම නොගිය එකත් හොඳයි හලෝ... නැතිනං විටක්වත් නොකන වැස්ස වලාහකයා සාප කරලා වැස්ස වස්සවනවනේ!” නෙවිලුත් මතක් කළේ අයස්මන්ත දිහාවට ඉඟි කරමිනි.

අපි; 25ක් විතර වස්ගමුවට කිට්ටු නිවහනක නතර වී.... (foto- මිෂාන් රන්දික)

සහතික ඇත්තය.
කල්පිටිය වෙරළේ ටෙන්ට්ස් අටවා ගන්නටත් කලින් ඇද හැලුණු අකාල මේඝයකට හසුවී එදා අපි සැවොම දියබත් වීමු. “මේ මෙහාට වහින කාලයක් නෙවෙයිලු නිමල් අයියේ. එක දිගට වැහි පොදක් නැතිව තිබ්බ මාස තුනකට පස්සෙයි මේ වැහලා තියෙන්නේ.” තෙතබරියන් වී හිටි මද්දා එදා කිව්වේය.

ඒ අකල් වැස්ස ගැන ගවීන් කල්පිටියේ සිට දොස්තර මහත්තයාට වාර්තා කළාම ලැබී තිබ්බේ කදිම උත්තරයකි.
“මොකද කියන්නේ. ආයි වස්සවන්නද? තොපි මාව හලලා කල්පිටියේ trip එකක් ගියා කියලා මං වැස්ස වලාහක දෙයියන්ට කිව්වා. ඒකයි වැස්සේ. ටිං ටිං, වැස්සට සාදර අනුග්‍රහය- අයස්මන්ත පීරිස්! ”

එහෙම බලයක් තියෙන අය ඉන්නවාද?
‘රේඛාව’ film එකේ සුනිල්ටත් එහෙම බලයක් තිබුණා යයි කිව්වත් ඒ බොරුවකි!

අයස්මන්ත පීරිස් මහතාටත් එහෙම විශේෂ බලයක්; චිත්ත ශක්තියක් ඇතැයි මම නොකියමි. නමුත් දෙවෙනි වතාවටත් ඒ අබග්ගයම සිදු වුණාම....

ඒ විස්තර සේරෝම මෙතෙක් නොලියා හිටියේ ‘කොළොම්පුරේ- අසංග රණසිංහ ආරච්චි’ හිතවතා ඒ ගැන බ්ලොගයකින්ම ලියන බව කී නිසාය. ඒ post එක ලිව්වාට පස්සේ අසංගගෙ ‘පරිගනකයා’ යකාට ගිහින් වැඩේ නැවතුණේය.

අපේ ඒ වස්ගමුව සංචාරයටත් අයස්මන්ත මහතාට එන්නට බැරි තැනට කටයුතු යෙදුණේය. අපි; 25ක් විතර වස්ගමුවට කිට්ටු නිවහනක නතර වී සිටියෙමු. අපට නාන්නට- බොන්නට වතුර ගෙනාවේ පවා බවුසරයකිනි. “මෙහාට හය-හත් මාසෙකින් වැස්ස නෑ!” හෝටලයේ බලධාරීන්ගෙන් කියවිණි.

එදාත් හිටි ගමන් අනෝරා වැස්සක් කඩා වැටුණේය.
‘මගේ සාපෙ තමයි ඔය!’ ඒ විත්තිය ඇසූ දොස්තර මහත්තයා උදම් ඇනුවේ දුරකතනයෙනි. “මීට පස්සෙවත් යුෂ්මතුන් ඉගෙන ගන්නවා හොඳයි උත්තමයන්ව හලලා ගමන් ගියොත් ඔහොම තමයි කියලා.”

මං කොහාට යතත් ප්‍රමාද වෙන්නේ නැත! (foto- සෙරාන් එච්. ගමගේ)

“දැනුත් කල්පිටියට පායනවද දන්නෑ.” නෙවිල් ඇහුවේය. “පීරෝ.... උඹලත් යනවා නේද?”
“යන්න තමයි මචං හිතාගෙන නං ඉන්නේ...”

“අනේ මචං, යන්න බැරි වුණත් වස්සවන්න නං එපා. බර ගණනක් trip එක යනවා... පොඩි එවුනුත් එක්කම.” නෙවිල්ගේ ඉල්ලීම සඵල වුණේය. ඒ දින තුනේදී වැස්සේ නැත!

(අයස්මන්ත මහතා දියණියන් දෙදෙනෙකුත්, ඥාති පුත්‍ර පසිඳුත් ගමනට කැඳවාගෙන ආවේය.)

වැසි නොවට දින තුනේදීය කිව්වේ පෙබරවාරි 4-5-6 දවස් තුනේදීය. 2 වෙනිදා හම්බන්තොට ගිහින් ඇවිත් දවස් තුනක් ඒ trip එකටත් ගිහින් 6වෙනිදා රෑ ගෙදර ආවා විතරය. 8-9-10 දවස් තුනේදී තවත් trip එකක් යන්නට වුණේය.
‘පිට-පිටම ඔහොම මහන්සි වුණාට කමක් නැද්ද?’ කියලා හිතවත් Pra Jay මහත්තයා විමසුවේ ඒ විස්තර දැන ගත්තාමය.
අපි පෙබරවාරි 8-9-10 බලංගොඩ- බදුල්ල- නුවරඑළිය.... ගමන නං ගියේ නෑදෑ-හිත මිතුරන් බලන්නටය.
ඉතිං පෙබරවාරි 2-10 අතරතුර මාව එච්චර රවුමක් ගැස්සෙව්වාටත් පස්සේ, මට හෙනහුරා ලබලාය කියන එක වැරදිද?

ඒ ගමන්වලින් අද කියන්නට යන්නේ පෙබරවාරි 4-6 කල්පිටි ගමන ගැනය.

ගමනට ගියේ වාහන 5කි. 28 දෙනෙකි.
“අන්න ප්‍රියන්ත කිව්වා හරියටම උදේ පහට පිටත් වෙනවයි කියලා....” නෙවිල් 3 වෙනිදා හැන්දෑවේ කිව්වේය.
“එහෙනං ඔයා හතරහමාර වෙද්දි අපේ ගෙදරට එන්න. ඔයාලගේ බඩුත් පටවගන්න එපැයි!” මම කීවෙමි.

“එහෙම නැතිව?” නෙවිල් අනුරසිරි රවුමක් කැරකිලා රඟා කිව්වේය.
“තමුසෙට බෝතල් ගැන මතක් කළත් චූන් වෙනවද?” මට කියැවුණේ තරහෙනි. ගමනක් යන්නට සැරසෙන දවස් ආසන්නයේ නෙවිල්- පීරිස් දෙන්නා කීප වතාවක් අපේ ගෙදරට එවෙනවාමය. ඒ හැම සැරේම එයාලා බෝතල- ෂැන්ඩි- බයිට් අඩුම කුඩුම අරගෙන එති.
ඒවා ගබඩා කොට තියන්නේ අපේ ගෙදරය.

එහි සැලසුමට අනුව අප උදේ... (foto- සෙරාන් එච්. ගමගේ)

“අයියා ගේනවයි කිව්වා...” බොහෝවිට නෙවිල් පීරිස් මහතාගේ දැනීම යාවත්කාලීන කරන්නෙත් අපේ ගෙදරදීය. අයියා කිව්වේ හක්ස්ලිටය. “අතුලත් ගත්තලු xxx එකක්ද කොහෙද...” ප්‍රියන්ත, සරත්, හරිශ්චන්ද්‍ර මර්වින්.... තව කවුරු-කවුරුන් මොන-මොනවයින් සම්මාදම් වෙනවාදැයි නෙවිල් ගණන් බලයි.

“පේනවද මිස්ටර් නිමල්? අපි එහෙමයි. රෑ දවල් මහන්සිවී කන්ට දේ රැස් කරත්.....” හිටි ගමන් මගේ පැත්තට හැරී, මාවත් අවුස්සන්නට මේ දෙන්නාම හපන්නුය.

මට මත්පැන් වර්ග සේරම ‘කසිප්පු’ය. නැත්තං අරක්කුය.
“මොන අපරාදයක්ද ඕයි? කසිප්පුවලට මෙච්චර..”

“කවුද යකෝ කසිප්පු බොන්නේ? මේවා ෆොරීන් products. වස-විස නෑ...”
එහෙම කතන්දර ඇහෙද්දී දත්මිටි කාලාම මගේ දත් වහල්ලෙන් බාගයක් ගෙවිලා ගිහින්ය.

උඩවැඩියා පන්තියේ ආචාර්ය එම්.ජී. ප්‍රේමරත්න මහතාට පින් සිදු වෙන්නට මං කොහාට යතත් ප්‍රමාද වෙන්නේ නැත. නෙවිල් නං එය දකින්නේ වෙනම කෝණයකිනි. 
“ඒක නෙවෙයි හලෝ. ඇත්ත කියනවා. ගමනක් යනවයි කිව්වම තමුසෙට නින්ද යන්නෙ නෑනේ.... ගියාට පස්සේ ආපහු ගෙදර එනකලුත් ඉවසිල්ලක් නෑනෙ... එහෙම කියනවා.”

තුන්වෙනිදා රෑ දෙකට විතර පිබිදී, පෝස්ටුවකුත් upload කරලා ලැහැස්තිවී බලා හිටියත් නෙවිල් ආවේ 4.45ටය. අනුන්ගේ වාහනයකින් පිනට යන මං ඒ මනුස්සයාට ගෙම්බර් පෙන්නන්නට ගියාම කොහොමද? ඒ නිසා එයාගේ පරක්කුව ගැන මොකුත්ම නොකියා, අමාරුවෙන් කට පියාගෙන හිටියෙමි.
පහට ප්‍රියන්තලාගේ ගෙදරට යද්දී එයාලා නැඟිට්ටා විතරය. ‘පැයක් පරක්කු වෙලා පිටත් වෙන්නය කියලා කල්පිටියෙන් ඊයේ රෑ කිව්වා!’.

ප්‍රියන්ත අපේ සංචාරයට වෙන් කරවාගෙන තිබුණේ පැකේජයකි. එහි සැලසුමට අනුව අප උදේ දහයටය එහාට ගොස් සිටිය යුත්තේ. ‘බෝට්ටුවල මොකක්ද වෙනසක් වෙන්නැති. උදේ එකොළහට එහාට ආවම ඇතිලු.’

ඒ තීරණය මර්වින් දැනගෙන හිටලාත් නැත. ඇඹුල්දෙනිය; නෙවිල්ගේ මස්සිනාත් එක්කමය මර්වින් ආවේ. “කෝ හරිශ්... ඔයා එක්ක නේද හරිශ්ලත් එනවයි කිව්වේ?”

එයාලා සැන්ඩ්විච් හදාගෙන ආවා. මම කට්ලට්ස් හැදුවා... ඒක ලේසියිනෙ.... (foto- සෙරාන් එච්. ගමගේ)

“කවුද හරිශයාට කිව්වලු පිටත් වෙන්නේ පරක්කු වෙලයි කියලා.... ඌ තාම අඳිනවා. උඹ බම්බු ගහගනිං කියලා අපි ආවා! අපටත් කතන්දර අහ ගන්නයැ නිමලෝ පරක්කු වෙලා.”

එදා උදේ හයට පිටත් වෙනතුරුම එන-එන අයට මාතෘකාව වුණේ ‘වෙලාව වෙනස් වීම’ය.

“නිමල් අයියා අද ඩිෆෙන්ඩරේ යන්න එපා. ඔයාට ඊට වඩා පහසුයි සරත් අයියලාගෙ van එකේ ගියාම. හරිශ් අයියයි, මල්කාන්ති අක්කයි දෙන්නත් ඒකට එයි...” බබීතා නංගි යෝජනා කළාය.
වෙනදාට එකම වාහනයකට නඟින මර්වින්, නෙවිල්, ඇඹුල්දෙනිය, හරිශ්, හක්ස්ලි, නන්ද කුමාර, සාන්ත හා මං වහන්සේ කල්ලිය මෙදා සීසීකඩව වාහන හතරකට යැවුණේ එහෙමය!

“පීරිස් අයියලා එහෙන්ම පිටත් වෙලා... ඇරගෙන යනවලු සෑහෙන ඉස්සරහින්....”
“එයාට කුක්කන් ගායනේ!”
“එයාට මොන ගාය තිබ්බත් කමක් නෑ... අපිට නං දැන් බඩගිනියි. කොහෙද කන්න නවත්තන්නේ කියලා අහමුද.”

“මැණිකෙ නංගී, වෙනදට නං මටත් මොනවා හරි හදන්න ඇහැකිද කියලා බබීතා අහනවනේ... මේ පාර මගෙන් ඇහුවෙවත් නෑනේ.” ඒ ගැන අහන්නටත් මට මතක් වුණේ එතකොටය.
“මේ සැරෙත් එයාලා සැන්ඩ්විච් හදාගෙන ආවා. මම කට්ලට්ස් හැදුවා... ඒක ලේසියිනෙ අයියේ!”

අපේ බඩගිනි සංවාද අස්සේ මොබයිල් ෆෝන් හත අටක්මත් පණිවිඩ හුවමාරු කරගෙනය.

“පීරිස් අපිව උදේට කන්න හොඳ තැනකට එක්ක යන්න මඟ නැවතිලාලු....”
යන්තමින් මතක තියාගත් විදිහට, දැදුරු ඔයට මෙහායින්, හලාවත නගර සභාවෙන් සංචාරකයන්ට ගිමන් හැරීමටම සකස් කළ ඉඩකටය, අයස්මන්ත මහතා වාහනය හැරෙව්වේ.

අප එතනට යන විටත් වාහන විස්සක්-විසිපහක් එතැනය; ගිමන් හරිනවාය; පාතරාසය ගන්නවාය. අපිත් වැඩ අල්ලන්නට පටන් ගත්තෙමු.
ඔයාලටත් දැනෙනවද රසම රස සැමන් සැන්ඩ්විච්- බිත්තර සැන්ඩ්විච්- කට්ලට් සුවඳ? කොහෙන්දෝ ඉදුණු කෙසෙල් ගෙඩි වගයකුත් මතු වෙලාය. අඩුවකට තිබ්බේ උණු තේ එකක් විතරය.

අප නවාතැනට සේන්දු වුණේ එවෙලේය!

එතන වෙළෙඳාම් කරන උදවිය එකා-දෙන්නා බැගින් වෙළෙඳ සල් වෙත එන්නේ උදෙන්ම නොවේ වගේය. තේ කඩ තාමත් නින්දේය.

“අන්න එක කඩේක එක්කෙනෙක් නං ආවා.... ගෑස් සිලින්ඩරයක් හෙමත් අරගෙනයි ආවේ. අපිට පරක්කු වෙන්නේ නැත්තං තේ එකක් හදව ගනිමුද?” plain tea එකක අඩුව තදින්ම දැනෙන නිසා මම ප්‍රියන්තගෙන් විමසුවෙමි.
“එපා නිමල්, දැන් හැමතැනම ඔමික්‍රෝන්.... හෝටලේට ගියාම බොමු!” තේ බොන්නට තැනකුත්- නැකතකුත් ප්‍රියන්ත නියම කළේය.

ප්‍රියන්ත කියූ ඒ නැකත උදා වුණේ උදේ දහයමාරත් පහු වුණාමය. අප නවාතැනට සේන්දු වුණේ එවෙලේය. ඒ හෝටලය Atara Lagoonය. තැන නං ලස්සනය! නිස්කලංකය!! සිත්ගන්නාසුලුය!!!

ඊළඟට පොඩි පහේ යුද්ධයකි. අපේ නඩයේ විසිඅට දෙනෙකු ඉන්න බව දැනටමත් හිතාදර රසික ඔයාලා දන්නවානේ... ‘මොනවද බොන්නේ?’ ප්‍රියන්ත පූර්ණ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදීව අහයි. එකිනෙකා පරයමින් මාත් ඇතුළු සැවොම තම-තමන්ගේ රුචිය කියති. එතැනම මනාප විසි අටකි!
ප්ලේන් ටී / මට ටී  / මට කෝපි / අපේ ළමයි තේ බොන්නෙ නැහැලු / Orange ජූස් තියෙනවද? /ඊට වැඩිය හොඳයි Milk ෂේක්.... / මට උණුවතුර එකක්!

අවශ්‍ය ලැයිස්තුව හදා ගන්නට කලින් සංශෝධන ගොඩාරියක් කෙරුණු නිසා ඒ ඇණවුම් කිරීමේ යුද්ධයට පැය භාගයක් විතර ගත වුණේය! එහෙම වෙලාවට ඒ සේරම කචල්-බචල් ඉවසාගෙන ඉන්නට ප්‍රියන්තට පුළුවනිය. මට නං එච්චර ‘ක්ෂාන්තිවාදී’ වෙන්නට බැරිය!

ප්‍රියංකර තල්මේදාට මං වහන්සේ මෙහෙම ‘හැඩිදැඩියා’ කිව්වේ අර සද්දය දාන්නට කලින්... (foto- සෙරාන් එච්. ගමගේ)

“ළමයි, Drink එකෙන් පස්සේ අපි අද නවතින තැනට බෝට්ටුවෙන් යනවා. හෙට දවල්ටයි අපි ආපහු මෙහාට එන්නේ... අදට ඕනි කරන ඇඳුම් විතරක් එහාට ගෙනියමු... මම කලින්ම කිව්වේ...” ප්‍රියන්ත එහෙම කියද්දීය මට මතක් වුණේ....

“මිස්ටර් නෙවිල් අනුරසිරි... පොඩ්ඩකට මෙහාට එනවද?” දුරින්වූ මේසයක් අසල සිටි නෙවිල්ට නිමල් දිසානායකගෙන් අතිශය ආචාරශීලී කැඳවුමක්. ඒ හාදයා කිට්ටුවට එද්දී නිදිගෙ අර ආචාරශීලීකම විතැන් වෙලා ගිහින්ය.

“දැන් මොකක්ද ප්‍රියන්ත කිව්වේ...”
“ඇයි ඇහුණේ නැද්ද. අදට ඕනි කරන ඇඳුම් විතරක් අරගෙන යං කියලා.... එව්වා නොතෙමෙන විදියට වෙනම ගෙනෙන්නය කියලත් කලින් කිව්වෙ...”
“ඇයි යක්ෂයෝ, තමුසේ මට ඒ පණිවිඩේ කිව්වද?” මම කඩා පැන්නෙමි. “තමුසේ මට කිව්වේ බෝට්ටුවේ ඇඳුම් බෑග්ස් ගෙනියද්දී තෙමෙන්න පුළුවන් නිසා පොලිතින් කවරවලින් ඇඳුම් ඔතන්න කියලා විතරයිනේ. අදට- හෙටට කියලා වෙනම ගෙනෙන්න....”

“ගහන්න නිමල් අයියා, ගහන්න. බැනලා විතරක් මේ හාදයට මදි! පොල්ලක් ඕනිද?” හක්ස්ලි මට උඩගෙඩි දෙයි.

“...ආ, මං ඒක කිව්වේ නැද්ද?” ඒ අතරේ නෙවිල් සැහැල්ලුවෙන් අහයි.

ඒ යක්ෂ පැටියාට හොඳ උත්තරයක් දෙවෙන එක වැළකුණේ හෝටලයේ මාලන් මහතා තවත් හාදයෙකු සමඟින් දර්ශන පථයට ඇතුළු වුණු නිසාය. ඒ අමුත්තාව ප්‍රියන්තට හඳුන්වා දුන්නාටත් පස්සේ, අමුත්තාගෙන් සද්දයක්!

“ෂ් ෂ් ෂ්...” කිව්වා වගෙය මට මතක.
ඒ හැඩිදැඩියා සාම්ප්‍රදායික ‘Attention please!’, ‘Silence please!’ හෝ ‘හලෝ’ හෝ නොකියූ බව  නම් මට හොඳටම මතකය!
ඒ හාදයා; ප්‍රියංකර තල්මේදාට මං වහන්සේ මෙහෙම ‘හැඩිදැඩියා’ කිව්වේ අර සද්දය දාන්නට කලින්; පළමු දර්ශන මාත්තරයෙන්ම මට ඒ හාදයාව හඳුන්වන්නට සුදුසු යැයි හිතුණු ‘නාම පදය’ ඒක නිසාය.
(මගේ ඔහොම නසරානි ගති ගැන නම් නිදිගෙ පංච තන්තරේ දිගටම කියවන රසික පාඨකයනට අමුතුවෙන් කියන්නට ඕනෑ නැතිය.
Priyankara Thalmedha හිතවතාණෙනි, මේ වාක්‍යය ලිව්වේ ඔබ වෙනුවෙනි! හැඩිදැඩියා කිව්වේ ඔබේ විලාසය නිසාය. අටාරා ලැගූන් එකට අපේ නඩය හමු වෙන්නට ආවා වුණත්, ඔබ අමුතුවෙන් සැරසී සිටියේ නැත.)

අපිට එහාට යන්න වෙන්නේ බෝට්ටුවලින්. එක බෝට්ටුවකට දාන්නෙ... (foto- සෙරාන් එච්. ගමගේ)

“.... ඔයාලා ආවේ බත්තලංගුණ්ඩුවට යන්න නේද? දැන් එහාට අම්බානකට පායනවා. පට්ට රස්නෙයි. එපා වෙනවා. මම නං ඔයාලට කියන්නේ එහාට යන්න එපා කියලා.....”

මේ යක්ෂයා කවුද? කොට කලිසමකින් හා ටී ෂර්ට් එකකින් සැරසී ඉන්නා ඒ හාදයා හදන්නේ අපේ ප්‍රධාන ඉලක්කය මඟ හරවා ලන්නටද? වෙනින් කොහාට හරි යමුයි කියන්නටද?
ඒ විචිකිච්ඡාව දවා අළු කරමින් ඒ යක්ෂයා ඊළඟට තද හිනාවක් පෑවේය. ඒකත් හොඳ සද්දෙටය. “හැබැයි.... කොච්චර රස්නේ වුණත් බත්තලංගුණ්ඩුව මාාාාාර ලස්සනයි. මම තමයි ඔයාලව ඒ දූපතට එක්ක යන්න ආවේ. මාරම ආතල් ගමනක්!”

අවුල් වී තිබුණු කෙස්ස අතින් පස්සට කරමින් ප්‍රියංකර කිව්වේය. දින ගණනාවකින් නොකපා තිබණු රැවුලත්, අව්වට පිළිස්සුණා වැනි තද දුඹුරු පැහැයත් කෙනෙකුගේ හිතේ ඇති කරවන impression එක ඒ හාදයාගේ කතා ශෛලියෙන්- සුහද විවෘත සිනාවෙන් කණපිට හැරෙන්නේ එක මොහොතිනි.

‘මාර ප්‍රවේශයක්!
-හොඳ සන්නිවේදකයෙකු වෙන්නම ඉගෙනගෙන වගේ’. මට සිතිණි.
පස්සේ දැනගත් විදිහට ප්‍රියංකර තල්මේදා කල්පිටියේ සිට බත්තලංගුණ්ඩුවට සංචාරකයන් බෝට්ටුවලින් ගෙනයෑම අරඹන්නට කලින් බැංකු සේවයේත් නිරත වූවෙකි. මේ දැනීම එතැනදී ලබා ගත්තක්ද?

“අපිට එහාට යන්න වෙන්නේ බෝට්ටුවලින්. එක බෝට්ටුවකට දාන්නෙ ඔයාල හත් දෙනෙක් විතරයි... අපට පැයයි විනාඩි පහළොවක්- තිහක් විතර වෙලාවක් යනවා එහාට යන්න. කල්පිටියේ ඉඳලා නාවික සැතපුම් 24ක් තියෙනවා බත්තලංගුණ්ඩුවට... කිලෝ මීටර්වලින් නම් 36ක්!”

අපි බත්තලංගුණ්ඩුවට ගිහිල්ලම බත් කමු නේද? (foto- සෙරාන් එච්. ගමගේ)

ඒ ටික ඇහෙද්දී නං අපේ බවලත් උදවිය පැත්තෙන් හීනි ‘ෂ්!’ සද්දයක් ඇහුණේය. බයට වෙන්න බැරිය; පුදුමයට විය යුතුය.

“බඩගිනිද?’ අපට තවත් ප්‍රශ්නයක්.
“අපි බත්තලංගුණ්ඩුවට ගිහිල්ලම බත් කමු නේද? දැන්... තව මොනවත් ප්‍රශ්න තියෙනවද?”

මට දැන් තිබෙන ප්‍රශ්නය ඉස්සෙල්ලාම කිව යුතුය.
අපේ ගමන පටන් ගත්තා විතරයි වගෙය. තවම පළමු දවසේ මුල් භාගය ගැන විතරය මං කියා තියෙන්නේ. ඉතිරිවා ලියන්නට තව එක කොටසකින් හැකි වේවිද? ලියලම එපැයි බලන්න, නේද....
එතකල්...