තිහේදී... -හයවෙනි කොටස

 ...හුඟක්ම වෙලාවට රජීව හිටියේ ‘ශෛලමය ශිව ලිංගයක්’ වගෙයි. Passive පාට්නර්ට ගොඩක් වැඩ පවරමින්.

කිරෙන් නහවද්දී, මල් මාලාවලින් සරසද්දී, සුවඳ දුමෙන්- පහනින් පිදුම් දෙද්දී ශිව ලිංගයත් ඔහෙ විරාජමානව ඉන්නවා විතරයි නෙව. සේරම දේවල් ඉටු වෙන්නේ බැතිමතුන් හා බැතිමතියන් අතින්.
මේ යක්ෂ පැටියත් ඒ වගේ!

මොකක්දෝ ආකර්ෂණීය ගතියකුත්... (මොකක්ද මේ? හත්තක් ඔච්චරටම ආකර්ෂණීයද? තියෙන වල්කම!)

එහෙම වෙලාවටත් අචේතනික වස්තුවක් වගේ ඉන්න තරමට උද්ධ්ච්ඡකමක් එයා ළඟ තිබ්බා. හැබැයි, එයා පෙනෙන්න නොදී හංගගෙන හිටි ලොකු ආශාවකුත්, ඒ වෙලාවේදී ප්‍රදර්ශනය වුණු බව එයාට නොතේරෙන්න ඇති. ඒ කාමුක ආත්මාර්ථකාමීකම...

ඔව්! එහෙම නුහුගුණ ගතියක් වගේ දෙයක් තිබුණත්, මොකක්දෝ ආකර්ෂණීය ගතියකුත් රජීව ළඟ හැංගිලා තිබ්බනෙ. මං කිව්වේ, මාව ආකර්ෂණය කර ගන්න දෙයක්. වෙනස්ම වෙනස් දෙයක්... ‘ඒ මොකක් වෙන්න පුළුවනිද’ කියන ප්‍රශ්නෙ දිගටම මගෙ හිතට වද දුන්නා.

මොකක්ද ඒ වෙනස් ගතිය?

හිතාදර පාඨක ඔබට මතක ඇති, දේමිත්ත ගැන කියද්දී වරින්-වර මගෙන් කියැවුණු දේවල්.
‘දේමිත්ත ‘ඒ කලාවේ කෙළ පැමිණි රසවතෙකි!’. සමහර දෙනෙකුට තිබුණු හදිස්සිය; නොඉවසිල්ල; කඩි කුලප්පුව කිසි විටෙකවත් ඒ හාදයාට තිබුණේ නැත.
ඇවිස්සෙන්නටත්; අවුස්සන්නටත් යකෙකු වුණු දේමිත්ත, කාම නිල ශාස්ත්‍රය පරතෙරටම හදාරා තිබුණු අයෙකු බඳුය.’ 

‘දේමිත්ත හා එකතු වුණු හැම වෙලාවකම මට තිබුණු ලොකුම ආශාව එයාගේ පපුව උඩින් හිස රුවාගෙන වැතිරී සිටින එකය. දේමිත්ත එහෙම නොවේ. රටාවකට අනුව පූර්ව ලිංගික කටයුතු කරමින්, සසඟයෙහි යෙදී සුකුරු මුදා හැරීමය ඔහුගේ ඉලක්කය වුණේ. ඔහුට ඒ සඳහා ඉඩකඩ ලබා දීමෙන් පසු එළඹෙන විරාමයටය, මා වඩාත් ප්‍රිය කළේ. ඒ වෙලාවටයි, මං ඒ සිරුරු උණුසුම වින්දේ. එහෙමත් නැතිනම් එයාගේ කිහිලිවල මුහුණ හංගමින් කිති කවන්නට හැදුවේ. “ඔයාගේ දාඩියවල අමුතු සුවඳක් තියෙන්නේ.” මං කියද්දී...’ 

දේමිත්ත ළඟින්ම දැවටෙන්නට මාව පොළඹවපු ‘විශේෂ ගන්ධය’ නෙවෙයි, රජීව ළඟ තිබුණු ඒ අමුත්ත. රජීවගේ සිරුරෙන් ශ්‍රාවය වෙච්ච පෙරමෝනවල මාව ආකර්ෂණය කරවන ගන්ධයක් තිබුණා වෙන්න බෑ. එහෙනං...

මට නං දැනුණේ ඉඹින්න හිතෙන පට්ටම සුවඳක්...

අනේ තරහ අවසර! ටිකක් පරණ කරුණක් ගැන ආයෙමත් කතා කරන්න යනවට.

පෙරමෝන බලපෑම ගැන ඉතාම වටිනා සාක්කියක් දීල තිබුණනෙ Lalith රසික මහතා, නොවැම්බර් 9 වෙනිදා. මේ Comment එක තිබුණේ පහුගිය කොටසේ.

‘මේ කමෙන්ට් එක අදාළ වෙන්නේ පහුගිය (තිහේදී 4) පෝස්ට් එකට, අර පෙරමෝන ගැන කිව්වේ, මගෙත් ක්‍රෂ් එකක් තිබුණ රත්මලානේ ප්‍රසිද්ද කම්පනියක වැඩ කරද්දී, හැමෝම කිව්වේ ඒකි ළඟින් යන්ඩත් බෑ දාඩිය ගඳයි කියලා (ලේබර් කෙනෙක් නෙවෙයි, ඔෆිස් එකක එකවුන්ට්ස් ක්ලාක් ජොබක් කරපු කෑල්ලක්)

මට නං දැනුණේ ඉඹින්න හිතෙන පට්ටම සුවඳක්...’
ස්තුතියි; ගොඩාරියක් ස්තුතියි ලලිත්- ලොකු සැඟවුණු ඇත්තක් ප්‍රසිද්ධියේ අපට මෙහෙම කිව්වට.
අපේ සමාජයේ කෙනෙක් ලේසියෙන් ‘දාඩිය සුවඳයි’ කියලවත් කියන්නෑනෙ, ‘දාඩිය ගඳයි’ කියනවා මිස. ඔහොම දේවල් ප්‍රසිද්ධියේ කිව්වම හුඟ දෙනෙකු කරන්නේ ඒ ප්‍රකාශය තේරුම් ගැනීම නෙවෙයි, කියන්නාව හෙළා දැකීම නෙව.

ඉතිං, වැඩි දෙනෙකු පිළිකුලෙන් හෙළා දකින්නට ඉඩ තියෙන තවත් කාරණයකුත් මෙතනදීම කියලා නිදහස් වෙන්න මට හිතුණා.

ඊට පස්සෙත් දේමිත්ත සැරෙන් සැරේ ඒ යාළුවො දෙන්නත් එක්කම ආවා. එතකොට මගෙන් ‘එපා’ වචනේ කියැවුණෙත් නෑ.
ඒ හැම වතාවෙම නිතරගයෙන් පළමු chance එක ගත්තේ සුපුන්. දෙක රජීවට. අසරණ දේමිත්තට අවසානෙදි ඉඩ ලැබුණේ හෙම්බත් වෙලා හිටි මාව පරිහරණය කරන්නයි. “ඇයි, ඔයා විතරක් තනියම එන්නැත්තේ. මට ඔයා විතරක් ආවම ඇති කොල්ලො.” කිහිප සැරයක්ම එහෙම වෙලාවල මං කීවත් එක්ක, මගේ අමනාපය පෙන්නමින්.

“ඉතිං මම තනියෙනුත් කොච්චර එනවද?” කියලයි එතකොට දේමිත්ත උත්තර බැන්දේ.
“කමක් නෑ යාළු. උන් එක්ක තියෙන සිරා ෆ්‍රෙන්ඩ්ෂිප් එකත් අමතක කරන්නයැ. ඒත්, ඔයා දන්නවද... උං දෙන්නවත් එක්ක එන්න කියල තුන්- හතර පාරක්ම මට කිව්වට පස්සෙයි මම උංව එක්ක එන්නේ. දිගටම මඟාරින්නත් හොඳ නැහැනෙ, යාළු.” එයා එහෙම කියද්දී තව මොනවා කියන්නද?

ඒ තුන් දෙනාටම අදාළ ‘මහාම මහා පොදු සාධකයකුත්’ තිබ්බා.

හැබැයි, එයින් මං වහන්සේට සිද්ද වෙච්ච ලොකුම වාසියකුත් තිබුණා. පඩත්තල මට ඉඩ හම්බ වුණා, පැයක් එකහමාරක් අතරේදී තුන් දෙනෙකුගේ විවිධත්වයන් හදාරන්න.

ඒ විවිධත්වයන් එක-එක විදිහෙන් එකිනෙකාට වෙනස් වුණත්, ඒ තුන් දෙනාටම අදාළ ‘මහාම මහා පොදු සාධකයකුත්’ තිබ්බා.
ඒ එක්කෙනෙක්වත් නෂ්ට කාමයෙන් පෙළුණු අය නෙවෙයි!

එයාලා තුන් දෙනාම දිග වෙලාවක් රති කෙළියේ යෙදෙන්න හපන්නු. එතකොට මතක් වෙන්නේ, අද ඒකත් ලොකු ජාවාරමක් වෙලා තියෙන විදිහ.

‘එන්නතක් රුපියල් 255/-කට මිලදී ගැනීමට ඇස්තමේන්තු කර තිබියදී රාජ්‍ය ඖෂධ නීතිගත සංස්ථාව එකක් රුපියල් 40,869/- බැගින් එන්නත් 1,563ක් මිලදී ගැනීම සඳහා රුපියල් කෝටි හතකට ආසන්න මුදල් වැය කිරීම සම්බන්ධයෙන් විධිමත් පරීක්ෂණයක් කරන ලෙස විගණකාධිපති දෙපාර්තමේන්තුව නිර්දේශ කර තිබේ.

රාජ්‍ය ඖෂධ නීතිගත සංස්ථාව සම්බන්ධයෙන් සිදු කළ විගණනයකදී අනාවරණය වූ කරුණු අනුව විගණකාධිපති දෙපාර්තමේන්තුව මෙම නිර්දේශය කර ඇත.

එම විගණන වාර්තාවට අනුව ලිංගික උත්තේජනය සඳහා භාවිත කරන මෙම එන්නත, ඇස්තමේන්තු කළ මිලට හෝ ඒ ආසන්න මිලකට මිලදී ගත්තේ නම් වැයවන්නේ ලක්ෂ හතරකට ආසන්න මුදලකි. එහෙත් සංස්ථාව මෙම එන්නත සඳහා රුපියල් හයකෝටි අසූහත් ලක්ෂයක මුදලක් වැය කර ඇතැයිද විගණන වාර්තාවේ සඳහන්වේ.’

රාජ්‍ය ඖෂධ සංස්ථාවේ අය ‘කෙළින් කර ගන්න බැරි අයට කෙළින්ම කෙළලා තියෙන හැටි!’ කියලයි මට හිතුණේ.

ඉතිං... එහෙම බෙහෙත්; වාජීකරණ ඖෂධ ඕනෑ නැති වුණු අපේ තුන් කට්ටුවේ කතාවට ආපහු යමුකො...
ඒ ගොල්ලන් ගැන මට ඇති වුණු කැමැත්ත පිළිබඳව සංසන්දනාත්මකව බලද්දී නං, මගෙන් දෙවෙනියට ලකුණු වැටෙන්නේ රජීවට. එයාට වඩා active ප්‍රහාරකයෙකු වුණත් සුපුන් වැටෙන්නේ තෙවෙනි තැනටයි. අදටත් මට ඒකට හේතුවක් හිතා ගන්න බෑ. නමුත් දෙදෙනෙකු අතර ලිංගික ආකර්ෂණය වැඩි කරවන; දැඩි කරවන දේවල් තව කොච්චර තියෙනවද? තව හෙව්වොත්...

මක් කොරන්නද? නොදැනුවත්වම ඒ හංගගෙන ඉන්නන දේවල් එළියට පෙනෙන වෙලාවලුත් තියෙනවා තමයි...

නිතිපතාම ‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’ කියවන; ප්‍රතිචාර දක්වන හිතවත් Praසන්ன ‘තිහේදී 5’ post එකට comment එකක් එවල මෙහෙම: ‘මට පේන්නෙ අනික් උං අහවල් වැඩේ කරගනිද්දි නිදි තුමා උංව එක්ස්පෙරිමන්ට් වලට අරං වගේ. හැක්...’

Praසන්ன, ඔයා කියන කාරණයේ ලොකු ඇත්තක් තියෙනවා. එයාලා නොදැනුවත්වම මගෙ ‘ගිනියා pigs’ල වුණා තමයි.
කෙනෙකුට කිට්ටු වෙන තරම වැඩි වෙන්න වෙන්න, අපිට එයා ගැන දැන ගැනීම ලේසි වෙනවා. හැබෑ ජීවිතේදී අපේ පෞද්ගලිකත්වය අපි කොච්චර වහං කර ගෙනද ඉන්නේ? (නොදැනුවත්වම ඒ හංගගෙන ඉන්න දේවල් එළියට පෙනෙන වෙලාවලුත් තියෙනවා තමයි.) අපි හැමෝම වගේ පිටතට පෙන්නගෙන ඉන්නේ අපේ හැබෑ ස්වරූපයද... භෞතික සිරුරටත් වඩා ආත්මීය ස්වරූපය, මම අහන්නේ...
ඉතිං, එයාලගේ නිරුවත් සිරුරු වගේම නිරුවත් ආත්මයන් ගොඩකුත් දැක ගැනීමේ අවස්ථාව මට නිකම්ම ලැබුණා.

තව දෙයක් විශේෂයි. මට මුණ ගැහුණු; මුණ ගැහෙන හුඟක් දෙනා මාව විශ්වාස කළා; මාව විශ්වාස කරනවා. මං මගෙ ගැන එයාලට කියන්නෙත් චුට්ටයි. එයාලගේ පෞද්ගලික තොරතුරු අවුස්සන්නැතුව ඉන්නත් ගොඩාරියක් පරිස්සම් වෙනව. ඒත් එයාලා තම-තමන් ගැන රහස් පවා මට කියනවා. මං කරන්නේ අවංකවම එයාලට කන් දීගෙන ඉන්න එකයි, ඒ රහස් රහසක් විදිහටම රැක ගැනීමයි!

එතකොට ලැබෙන දැනුම...

ඒ ‘මනුෂ්‍යත්වය ගැන දැනුම’ ගොඩ දෙනෙකුට නොලැබෙන දෙයක්. අද ඉන්න නිමල් දිසානායක කියන්නේ එහෙම ලබා ගත්තු දැනුමෙන් සෑහෙන තරමකට හරි සන්නද්ධ කෙනෙක්.

ඒ අස්සේ Praසන්ன වගේම සහෘද පාඨකයෙක් වෙන චමින්ද දිසානායක හිතවතාත් කමෙන්ටුවකුයි link එකකුයි එවල තියෙනවා, මෙහෙම.
‘නිකමට බැලුවා Full List එක. අපේ සිංහයෝ අප්සෙට් වෙයිද මන්දා?'

අපේ උපාසක- උපාසිකාවන් විතරක් නෙවෙයි, අපේ හාමුදුරුවන් වහන්සේලා වුණත් ‘පන්සිය පනස් ජාතක පොත් වහන්සේ’ කියවල තියෙනවද මන්දා.

ඔයා හරි චමී. Link එකට ගිහිං බැලුවාම සිංහයන්ගෙ තරම පෙනුණා. අප්සෙට් වෙන්න වැඩේ නේන්නං!

රටවල් 84කම පිරිමින් ‘පිරිමිකමේ size එකෙන්’ අපිට උඩින් ඉන්නවනෙ. යාන්තම් අපිට පහළිනුත් රටවල් තුනක් ඉන්නවා. එහෙම තැනක ඉන්න අපේ හෙළ ජාතික අභිමානය නංවන්න වෙන්නැති, කැන්ගරු දේසෙට කිරිකැට් ගහන්න ගිය අපේ කොල්ලෙක් වැඩ පෙන්නන්න ඇත්තේ, ‘මැකුවොත් හිරේ’ කියන එකත් අමතක කරලා!

‘දෙදෙනෙකු අතර ලිංගික ආකර්ෂණය වැඩි කරවන; දැඩි කරවන දේවල් තව කොච්චර තියෙනවද? තව හෙව්වොත්...’ කියලයි මං වහන්සේ එතෙක් ආ පීල්ල මාරු කළේ. කෙටි විරාමයකුත් අරගන්න හිතිලා තිබුණු වෙලාවේ.
ඒ වෙලාවේ තමයි මට කල්පනා වුණේ ‘පංච පාප’ගේ කතන්දරේ.

ඒ විස්තරේ තියෙන්නේ 519 වෙනි ජාතක කතාවේ. කුණාල ජාතකයේ.

ඇත්තමයි, අපේ උපාසක- උපාසිකාවන් විතරක් නෙවෙයි, අපේ හාමුදුරුවන් වහන්සේලා වුණත් ‘පන්සිය පනස් ජාතක පොත් වහන්සේ’ කියවල තියෙනවද මන්දා. ඒ පොතේ කතාන්දරවලින් කියවෙන තරම් දේවල් වෙන කිසිම තනි පොතක නෑ කියලයි මට හිතෙන්නේ. එකම වැරැද්ද විසිඑක්වෙනි සියවසේ ඉන්න අපට එදා භාෂාව; මහප්‍රාණ; ලිඛිත රටාවන් එහෙම දිරවගන්න ටිකාක් අමාරු එක.

‘... මෙසේ එපසේ බුදුන්ට නොඅදහත් මැටි පිළිගැන්වූ කුශල ඵලයෙන් දිවපහස් බඳු ශරීර පහස් ඇති විය. කිපී බැළු හෙයින් මුන්ද නාසයද දෑත දෙපයද යන පඤ්ච ස්ථානය විරූප විය. ඒ කාරණය හේතුකොටගෙන පඤ්චපාප යයි නම් තුබූහ.

එකල බක නම් බරණැස් රජ්ජුරුවෝ රාත‍්‍රී භාගයෙහි අප‍්‍රසිද්ධ වේසයෙන් නුවර පරික්ෂා කරනු පිණිස පිටත් වූහ. රජ්ජුරුවෝ ඇගේ ගෙදරට පැමිණියාහුය. ඒ පඤ්චපාප නම් කුමාරිකාද කෙළි මලුන් හා සමඟ කෙළින්නී රජ්ජුරුවන් නොදැන ගොස් අත ඇල්ලූව රජ්ජුරුවෝද හස්ත ස්පර්ශයෙන් දිවපහස් වැදගත් කෙනෙකුන් පරිද්දෙන් ස්වභාවයෙන් සිටි පිය නොහී පහසෙහි ඇලූනාහු...’
භාෂාව විතරක් නෙවෙයි. දිගත් පොඩි නෑනෙ; වෙන මොකකවත් නෙවෙයි. ජාතක කතාවේ. ජාලයේ තියෙන කුණාල ජාතකයේ වචන 10,200කටත් වඩා වැඩියි. කැමති ඇත්තන්ට ඇහැකියි එහාට ගිහිං සේරම කියවන්න.

බක රජ්ජුරුවෝ ‘ගමෙන් ගමට’ යනවා වෙස් වළාගෙන.

මම දන්න තරමින් සරලව මෙතැනට ලියන්නේ අදාළ ඇබිත්තං කොටහක් විතරයි.

ඉහත ආත්මෙක කරාපු පාපයක් පළ දීලා උපන්නලු බලන්න බැරි තරං අජූව පෙනුමැති ගෑනු දරුවෙක්. නහය මුක්කං. අතපය හතරම හොකර-බොකර වෙලා. ඒ හින්දාලු එයාට පංචපාපා කියල නම තිබ්බෙත්. ඔන්න දැන් පංචපාපා දැඩිමේනි වෙච්චි යුවතියක්. ඒත් කිසිම ගැටවරයෙක් ඇහැක් ඇරලා මේ කෙල්ල දිහා බලන්නෑ. කුමරි බඹසර නිකම්ම රැකෙනවා.

ඔය අතරේ බරණැස් රටේ බක රජ්ජුරුවෝ ‘ගමෙන් ගමට’ යනවා වෙස් වළාගෙන. පිරිවර එක්කත් නෙවෙයි, තට්ට තනියම. එහෙම ගිහින් ඇඳිරි වැටීගෙන එද්දි ගොඩවැදුණයි කියමුකො අර දැරිවිගේ ගෙදරට.

ඒ වෙලාවේ පංචපාපා නංගිල මල්ලිලා එක්ක සෙල්ලම් කරනවා. (මට හිතෙන්නේ හැංගිමුත්තං වෙන්නැති කියලයි.) කෙල්ල සෙල්ලමේ සිහියෙන්ම දුවගෙන ඇවිත්, බකස් ගාලා බක රජ්ජුරුවන්ගෙ අතින් අල්ලපි. අම්මට සිරි! රජ්ජුරුවන්ගේ ඇඟේ මයිල් කෙළින් වුණා; පොතේ කියන විදිහට නං තව තව එව්වත්...හැබැයි රජෝ, ඒක කියන්නේ හංගලා. ‘... හස්ත ස්පර්ශයෙන් දිවපහස් වැදගත් කෙනෙකුන් පරිද්දෙන් ස්වභාවයෙන් සිටි පිය නොහී පහසෙහි...’

පංචපාපා බක රජතුමාගේ අතින් ඇල්ලුවාම රජාට දිවිය සැපක් දැනිලා. කෙල්ලව දාලා යන්න හිතක් නැතිව, එදා රෑ එහෙ නැවතිලා, ගාන්ධර්ව විවාහයෙන් පංචපාපාව අඹුකමටත් ගත්තලු. ඒ විතරක් නෙවෙයි. කෙල්ලගෙ ස්පර්ශය කොයි තරං වටිනවද කියනවා නං පස්සේ මරු මැණික් උප්පරවැට්ටියකුත් දානවා.
දාලයි අගබිසව කර ගන්නේ, ‘පංචපාපාගේ අත ඇල්ලීමේ සුවය’ රටේ මිනිස්සු හැමෝටම දැනගන්නත් සලස්සලා... ජහමනයා ලව්වාම කියවලා; මහජනතාවගේ ඉල්ලීමට ගරු කරනවයි කියලා...

හැබැයි, ඊට පස්සේ අන්තඃපුරේ හිටිය බිසෝවරු 16,000න් එක්කෙනෙකු ළඟටවත් රජා යන්නෑ. ‘පොරසිද්ද සෝකෙන්’ උමතු වෙන ඒ බිසෝවරු අගබිසවට අටවන උගුල් ගැන හෙමත් ඒ කතාවේ දිගට දිගට තියෙනවා.

ඒ කතන්දරේ කියවපු තැන හිට, මට හිතුණේ මේකයි. අර රූබර බිසෝවරුන් දාසය දාහක් ළඟදි රජතුමාට නොදැනුණු සැපක් මේ බලන්න නොහිතෙන අජූව කෙල්ල ළඟ තිබ්බ එක පුදුමයක් නෙවෙයිද?
ඉතිං කොහොමෙයි සැප තියෙන්නේ මේං මෙතැනයි; මේං මේකෙයි කියල ටක්කෙටම කියන්නේ....

එහෙම දෙයක්වත්ද රජීවගේ ස්පර්ශයෙන් මට දැනුණේ? මටමවත් තවම ඒ ගැන හරිහමන් තීරණේකට එන්න බැරිවයි ඉන්නේ.

... ඉතාම සක්‍රිය ලිංගික ජීවිතයක් හිමිව තියෙන නිසා. ඒ වගේමයි, ගොඩක් රහසිගත. ඒ රහස්‍ය භාවය කොයිතරම් හොඳින් නඩත්තු කරගෙන; කොයි තරං හොඳින්... 

ඔය විස්තර කියවගෙන- කියවගෙන යනකොට කෙනෙකුට මෙහෙම හිතෙන්නත් ඉඩ තියෙනවා. ‘මේකා උගේ වලත්ත කෙරුවාවල් එකක් නෑර කියන ගමන්, සුදනා වෙන්නත් හදනවා- අපට බබා හුකුං පෙන්නලා.’ එහෙම හිතුණත් මට පුදුම නෑ. අනෙක් පැත්තෙන් ‘මූට මාර sex ලයිෆ් එකක්නේ තිබිල තියෙන්නේ’ කියලත් හිතන්න ඉඩ තියෙනවා.

මට කිසිසේත්ම උවමනාවක් නෑ සුදනෙක් වෙන්න නං.

මං මගෙ ගැන මෙහෙම එළියට දාන්න හිතුවෙත් ඒ නිසාමයි. මොකද මට ලැබිය යුතු තරමටත් වඩා ගරු බුහුමන් ලැබෙනවා. යම්කිසි පිළිගැනීමක් තියෙනවා. ඒක කටු ඔටුන්නක් තරමටම දරාගෙන ඉන්න බැරි තැනට ආවා, 1994දී. එතකොටයි ගිනි කන්දේ පළමු පිටාර ගැලීම සිද්ද වුණේ! ඒකටත් දැන් අවුරුදු තිහක් වේගෙන එන්නෙ... කාල නදී ගලා බසී තමයි!!

දැන් ලියාගෙන යන්නෙ 1980- 1984 ආසන්න කාලේ දේවල්. 94 වකවානුවට එන්න තව posts ගණනාවක්ම ලියල ඉන්න වෙනවා.
මොකද මං වහන්සේටත් ඉතාම සක්‍රිය ලිංගික ජීවිතයක් හිමිව තියෙන නිසා. ඒ වගේමයි, ගොඩක් රහසිගත. ඒ රහස්‍ය භාවය කොයිතරම් හොඳින් නඩත්තු කරගෙන; කොයි තරං හොඳින් දෙබිඩ්ඩෙක් විදිහට රඟපාලා තියෙනවද කියල හිතනකොට, මටම පුදුමයි.

මට මේ සේරම දේවල් එන්න ඇත්තේ අපේ පිය මහ රජාණන් වහන්සේගෙන්. ගිය සැරේ commentsවලදී මං මේ විත්තිය ඩ්‍රැකීට කිව්වත් එක්කයි.

අපේ තාත්තගෙන්ම වචන ණයට ඉල්ලා ගන්නවා නං ‘නැට්ටට කිරි උනන්නත් කලින්’ හිටමයි එයාට මදන විසේ ගහල තිබ්බේ. ‘ නිමලෝ, උඹට කීයටවත් නොට්ටිගේ පුතෙක් වෙන්න දෙන්න බැහැ’යි කියල මගෙ දෛවයත් හිතන්න ඇති. දෙයියොද, දයිවෙද, ජාන සැකැස්මද මංදා නිමල් දිසානායකටත් ‘යහමින් ලිංගික හෝමෝන වහනය වීම’ට සලස්සල තියෙනවා.

ඒ අස්සෙම බදුල්ල, මයිලගස්තැන්නේ හිටි ලස්සනම ගැටිස්සියගේ කුසෙන් බිහි වෙන්නත් මට chance එක හම්බ වෙලා තිබුණනේ. (අපේ මව් යානයත් cup දෙකක්ම ගහපු පවුලක වගෙයි. ‘බදුල්ලට ඉස්සෙල්ලාම යකඩ යකා එනකොට රේල්ලුව අදින්නේ අස්සයොයි කියල හිතාගෙන- උන්ට තණකොළ කපාගෙන ආව පරම්පරාවක!’... ඒ ඉසව්වේ කෙල්ලොන්ගෙන් ඉස්-ඉස්සෙල්ලාම කලිසංකාරයන් දෙන්නෙක්ව කසාද බැඳ ගත්තේ ඒ අක්ක නඟාලා. ඊටත් ගෙන්දගම් පොළොව පාගල ආපු කොල්ලොම දෙන්නෙක්වයි එයාලා මනාලයෝ කර ගත්තේ. රූප සම්පත්ති!
ඒ මදිවට එයාල දෙන්නම පිරිමියෙකුට යන්තං පැදුර පෑගුණත් ගැබ්බර වෙන ජාතියේ අංගනාවෝ. අක්කට දරුවෝ දහයයි, නංගිට අටයි.)

අම්මෙකුගේ පැත්තෙන් තමයි මට යම්කිසි රූපවත්කමක් තියෙනවා වගේ නං... (දහඅටේ අම්මයි අවුරුද්දේ නිදියි, දහනවයේ-විස්සේ විතර නිදියි.)

එහෙව් අම්මෙකුගේ පැත්තෙන් තමයි මට යම්කිසි රූපවත්කමක් තියෙනවා වගේ නං ඒ ලස්සනේ ජාන ලැබිලා තියෙන්නෙ.

ඒ රූපාකර්ශණය නිසාම වෙන්නැති අවුරුදු හයටත් කලින් ෂර්ලි මාව අපයෝජනය කළේ.
දොළහ වෙනකොටම පියසිරිගෙ අසාර්ථක වුණු mission එක දියත් වුණේ.
අජිත් අයියා වගේ අයගෙ හැඟීම් උත්සන්න වෙන්නට ඇත්තේ.

ඒවා කිව්වේ මේ ලිංගික හුටපට සේරම අස්සෙත් මට ඉතාම ක්‍රියාශීලී ජීවිතයක් ගත කරන්න සිද්ද වෙච්ච බවත් මතක් කරන්නයි.
දුප්පත්කමේ පතුලටම වැටී හිටි පවුලේ නඩත්තුව මට කරන්න වුණේ, පේව්මන්ට් එකේ රජ වෙන්න ගිහිං.
ඊළඟට මඩ ගොහොරුවක පච වෙමින්.
ඊටත් පස්සේ ඉඳියාප්ප තම්බලා කොළඹ මහ ඉස්පිරිතාලෙට ගෙනිහිං ඒවා විකුණමින්.
ඊටත් පස්සේ බතික්වලට බැහැලා. Printingවලට ඇවිදිනුයි රස්සාවල චාරිකාව ඉවර වුණේ. ප්‍රින්ටින් ජීවිතේ ගැන තව ගොඩක් කියන්නත් තියෙනවා.

ඔය අස්සේ නාට්‍යවලටත් ගියා. ශ්‍රී ලංකා පවුල් සංවිධාන සංගමයෙ තජකයට, සමස්ත ලංකා අමද්‍යප තරුණ සංවිධානයට සම්බන්ධ වුණා. පොත් ලිව්වා; පත්තරවලට ලිව්වා. ජාතික තරුණ සේවා සභාව- සමස්ත ලංකා බෞද්ධ ශිෂ්‍ය සමිති සම්මේලනය වගේ තැන්වල තරුණ වැඩ සටහන්වලටත් එකතු වුණා.

ඉතිං හිතන්නකෝ, මං වගේ කෙනෙකුගෙ ඉදිරියේ විවරවී තිබුණු අවකාශය කොයි තරං පුළුල්ද කියලා. මං හතර දිග්බාගයේම කරක් ගහපු හැටි ගැනත් හිතන්නකො.

හැබැයි, මං ‘කුඩු කතත් කෑවේ තිරිත්තමක් ඇතිව’යි. ඒකට වැඩියෙන්ම උදව් වුණේ ‘අමු කැලේ ජාන’ම තමා. (ඒ මගෙ sex පැත්ත එහෙම පිටින්ම හංගගෙන ඉඳිමින්. බෝ පැලයක් වගේ ගෞරවයට ලක්වීමේ ආත්ම වංචාව දිගටම කරගෙන යන්න මට සිද්ද වුණා; මගෙ පවුලේ අයගේ, නෑදෑ හිත මිතුරන්ගේ හා හිතවත් සමීපතමයන්ගේ ගැන හිතලා. ඒත් ඒ වංචාව දිගටම කරන්න මට හිත දුන්නේ නෑ.) මං blog එක හරහා පාපෝච්චාරණයක යෙදෙන්න තීරණය කළා.

ශිව දෙවියනුත් දෙබිඩ්ඩෙක් නේද? එතුමාට අර්ධනාරි කියන්නෙත් ඒ නිසානෙ.

දෙබිඩිකම උරුම වෙලා තියෙන්නේ මට විතරක්ද? ශිව දෙවියනුත් දෙබිඩ්ඩෙක් නේද? එතුමාට අර්ධනාරි කියන්නෙත් ඒ නිසානෙ.

උපතින්ම මට උරුම වුණු මගෙ දෙබිඩිකම, මගෙ හැබෑ ස්වභාවය; හැබෑ අනන්‍යතාව දැන ගත්තට පස්සෙත්- නෑදෑ හිත මිත්‍රයන් එයාලට කැමැතියි නං දිගටම මගෙත්තෙක්ක ඉඳියි කියන විශ්වාසය ඇතිවයි මං blog එක ලියන්න ගත්තේ.
ඉතාම ආඩම්බරෙන් කියන්නේ, අද වෙනකල් මට ඒ කිසිම කෙනෙකුගෙන් වෙනසක් වෙලා නෑ. ඒ වගේමයි, මේ ලියන දේවල් එයාලා කියවනවද නැද්ද කියල මං දන්නෙත් නෑ; එයාලා මට කියලත් නෑ. අපි කවුරුනුත් වයසෙන්- දැනුමෙන්- වගේම හිතෙනුත් වැඩිහිටියෝ නිසා වෙන්නැති.    

ඉතිං, එහෙම වෙලත්- ඔහොම ගෙවුණු මගේ අතිශය ශෘංගාරාත්මක, රහසිගත, දෙබිඩි ජීවිත අත්දැකීම්වලින් බොහොම ටිකයි මම මෙහෙම postsවල ලියන්න තෝරා ගන්නේ. නැති නම් එහෙම ‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’ ප්‍රංශ රස, මකුණා වගේ පොත් පරද්දන එකක් වෙයි.
හැබැයි මං එහෙම ලියන්න හිතාගෙන ඉන්න ටික වුණත් පොඩි නෑ! 

එහෙම වුණත්, මගෙ sex life එක හරහා ‘බොහෝ දෙනා කතා නොකරන පැති’ ගැන තරමක් දුරට හරි කතා කෙරෙනවයි කියලයි මට හිතෙන්නේ...ඉතිං ඒ නිසා...