සුමානෙක හුටප්පර- කියන්නෙමි එකතු කර - පස්වෙනි කොටස

ඒත් වෙනස් වෙන්නේ කවුරුන්වත් නොවේ!

“මේ, මේ. යුෂ්මතාට ඔය තරං හදිස්සියේ ගෙදර දුවන්න ඕනෙම නං... නෙවිලො, මෙන්න මෙයාව හම්බන්තොටින් කොළඹ බස් එහෙකට නග්ගෝමු මචං.... ඇයි බං... මූ හින්දා අපිට නිවාඩුත් දාගෙන මෙච්චර දුර එන්න පුළුවන්.... මෙයාට පැය දෙක-තුනක් අපි වෙනුවෙන් ඉවසන්න බෑ...

යකෝ, අපිත් පෘතග්ජන මිනිස්සු... කන-බොන එවුන්නෙ මචං.....” 

ඔහොම සංවාද හැමදාමත් සිදු වෙයි. ඒත් වෙනස් වෙන්නේ.... අප දෙගොල්ලන්ගෙන් කවුරුන්වත් නොවේ. හැබැයි, එයාලා මගේ මතයටත් ගරු කරමින්- කන-බොන-පමා වෙන හැම දේම සීමාවකට යටත්ව කරන්නටත් වග බලා ගනිති!

“මේ විහිළු නෙවෙයි යකුනේ.... නෙවිල්ට ප්‍රශ්නෙකුත් නෑ. කොට්ටාව වහල නැති හින්දා. දොස්තර මහත්තයටත් අවුලක් නෑ... මිරිහාන- නුගේගොඩ lockdown කරල නැති නිසා.... මට තමයි....” මම නහයෙන් ඇඬුවෙමි.

“නවත්තගනිං බං.... මටත් අනාගතය පේනවා.... යුෂ්මතා හිතන්නේ මම නිකම්ම ඔය අත්වල විදපු තැන්වලට අලෝපු ප්ලාස්ටර් ගලවන්න එපැයි කිව්වා කියලද? නෑ, යකෝ! ඒවා තියා ගන්න කිව්වේ බැරියර් එක හරහා යාගන්න උදව් කර ගන්න...”

අයස්මන්ත මහත්තයා කිව්වා. මට මතක් වුණේ කාලෙකට ඉස්සෙල්ලා උන්නැහේම එවපු ලිපියක කොටසක්.

‘දෙවන ලෝක යුද්ධෙ කාලෙ ජර්මනිය ප්‍රංශයට පහර දෙද්දි, ප්‍රංශය යටත් උනා; මුලු යුරෝපයටම- ලෝකයටම උරුම සංස්කෘතික ගොඩනැගිලි සහ කලාකෘති විනාශ වෙන හෙයින්. ඒ 1940 ජූනි 22 දා.
ඒත් ක්‍රමයෙන් සාහසික වෙන ජර්මන් පාලනයත් ඊට සහයෝගය දුන් Vichy රෙජිමයත් කවදාවත් එකට එක් නොවෙන මිනිස්සු එකට එක් කලා විරුද්ධව පෙල ගැහෙන්න. 

ආන්දෝලනාත්මක ප්‍රහසනයක් වන Allo Allo....

Resistance නමින් පැරාමිලිටරි හමුදා ගොඩ නැගුනා, ප්‍රංශයේ පලින් පල. මේවා ඉතා රහසිගතව මෙහෙයවුනේ බ්‍රිතාන්‍යයේ රැකවරන ඇතිව නැවතී සිටි ප්‍රංශ හමුදාවේ ජෙනරාල් ඩී ගෝල්ගේ අනපරිදි.

ජර්මානුන්ගේ පරාජය සලකුනු කල 1945 ජූනි 6 නෝර්මැන්ඩි වෙරලට බට මිත්‍ර හමුදා ජයග්‍රහනයට Resistance මහත් රුකුලක් උනා. විශේශයෙන්ම ගරිල්ලා වර්ගයේ පහරදීම්, ඔත්තු බැලීම්, ජර්මානු හමුදාවන්ගේ මෙහෙයුම් කඩාකප්පල් කිරීම්, ඔවුන්ගේ විදුලි ග්‍රිඩයන් හා  සන්නිවේදන සම්ප්‍රේශන විනාශ කිරීම් සහ තැන තැන හිර උනු මිත්‍ර හමුදා සාමාජිකයන් ප්‍රවේසමෙන් ආරක්ශිත තැන්වලට ප්‍රවාහනය කිරීම් ඉතා කාර්යක්ශමව කලා ඔවුහු.

මේ අන්තිමට කී, ඔත්තුකරුවන් මුර කපොලු හරහා පැන්නීමට පාවිච්චි කල එක විදියක් තමා මිනී ගෙන යන කරත්ත (hearse) පාවිච්චි කරන එක.
මෙම කරත්තවල යටින් රහසිගත ඉතා පැතලි කුටීරයක අදාල පුද්ගලයා සඟවා, ඊට උඩින් බාගෙට නරක් උන, ඉවසිය නොහැකි දුර්ගන්ධයක් හමන මිනිය හොවනු ලැබුවා. මේ අප්‍රසන්න ගඳ නිසා, නාසි භටයන් මේ මිනී කරත්ත සුපරීක්ශාවෙන් පරීක්ශා කලේ නෑ. අනෙක් අතට මේ ජවනිකාව Resistanceලා රඟ දැක්වූවේ ගොම්මන් වෙලාවල, එහෙම නැත්නම් රෑ.

Resistance අලලා බීබීසිය අගනා මෙගා ටෙලි නාට්‍ය දෙකක් නිර්මානය කලා; The Secret Army සහ ආන්දෝලනාත්මක ප්‍රහසනයක් වන Allo Allo. (මේ ටෙලි දෙකම මම ITN නාලිකාවෙ බලල තියනවා. ඔයා මේව බලල නැත්නම් ඔයාට වෙඩි තියන්න වටිනව, නිමල් අයියේ!)’

ඒ විදිහට බැලුවාම දොස්තර මහත්තයා කරන්නට හිතන්නේ ‘අලෝ අලෝ’වරිගයේ සම්‍යක් ප්‍රයෝගයකි.

සමහර ඇත්තක් කිව්වාටම මදිය. ඇහේ ඇනෙන තරමට....

ඔබ දැනටමත් දනියි. මගේ රුධිරය කැටි ගැසෙන්නේ ඉතා හෙමින්ය.
ඉතිං blood testsවලට ලේ සාම්පල්ස් ගත්තත්, ඖෂධ සමග මිශ්‍ර කර සේලයින් දෙන්නට කැනියුලාවක් සවි කළත් එහෙම තැන්වලට නොවරදවාම පුළුන් කැබැල්ලක් තබා ප්ලාස්ටර් දමන්නට වෙයි.

(වෙනෙකක් තබා රැවුල බෑමේදී යන්තම් හෝ සීරීම් තුවාලයක් වුණත්, වරින් වර දිගටම ලේ ගලන්නට ගනියි. ඒ බව තදින්ම හිතේ ඇති බැවින්, වෙනදාට නම් මා ඒ පුළුන්-ප්ලාස්ටර් ගලවා දමන්නේ හවස් වෙලාය. ‘මෙයාගෙන් ලේ ගත්තා කියලා ප්‍රදර්ශනේ කරන්නනෙ ඕවා ගලවන්නේ නැත්තේ... සෝබනේ බං...’ සමහර දවසක මට විහිළු කරන දොස්තර මහත්තයාම, එදා මට ප්ලාස්ටර් ගලවන්නට එපා කියා ඇත්තේ සහේතුකවය.

“කාවවත් රවට්ටන්න නෙවෙයිනේ.... මචං නෙවිලා... හම්බන්තොට ඉඳලා යන ගමන් වැලිපැන්නේදී තේ එකක් බොන්න නැවැත්තුවත් මෙයා වාහනෙන් බැහැ ගන්නෙ කකුල් හිරි වැටිලා කියාගෙන... ඒ මදිවට ඉදිමිලා කියාගෙන...
ඕවා ඔක්කොම බැරියර් එකට කිය-කියා ඉන්නවට වැඩිය හොඳ නැද්ද, එක බැල්මකින්ම තමුසෙ මහ ලෙඩෙක් කියලා පෙන්නන එක.... ඔය තමුසෙ හිටි ගමන් අපිවත් අන්දන්න act කරන්නේ; අද දෙනවා නියම ඇක්ටින් පාරක්- මැරෙන්න යන ලෙඩෙක් වගේ!”

බලාගෙන ගියාම ඒ එකක්වත් බොරු නොවේ. සමහර ඇත්තක් කිව්වාටම මදිය. ඇහේ ඇනෙන තරමට උලුප්පලා පෙන්වන්නටත් ඕනෑය.
අපේ රටේ වැඩියෙන්ම කෙරෙන්නේ බොරුව ඇත්තක් ලෙස පුන-පුනා ඉදිරිපත් කිරීමය; රඟා පෙන්නීමය. අපි හැමදාමත් ඒවාට රැවටෙන්නෙමු. ඒ විදිහට බැලුවාම අප කරන්නට යන්නේ ‘අහිංසක ප්‍රයෝගය’ක් විතරය.

කොරෝනා නිසා වැඩියෙන්ම පීඩාවට පත්ව තිබෙන්නේ...(රෝහලේ හිතවතුන්ගේ දූ-පුතුන් කොටසක්..)

ඒ පූර්වෝපාය ගැන දැන ගත්තාට පස්සේ මං චරු-චුරු ගෑවේ නැත; හදිස්සි කිරීමකුත් නොකළ තරම්ය. ඒ තරමටම අපේ සංවාද මණ්ඩපයත් සරුසාර වුණේය. මට හිතෙන විදිහට එහෙම වුණේ අප හැමෝම වාගේ ඒ දවස්වල හුදෙකලා වී සිටි නිසා කියලාය. අප විතරක් නොවේ; ආසිරිලාගේ- අරුණලාගේ දරුවනුත්..... කොරෝනා නිසා වැඩියෙන්ම පීඩාවට පත්ව තිබෙන්නේ අද්‍යතන දරු පරම්පරාව නොවෙද? නිදහසේ එහා-මෙහා දුවන්නට; කෙළි සෙල්ලමක යෙදෙන්නට ඉඩක් නැතිව.....

පොඩිවුන්ට විතරක් නොවේ අපටත්, පිටස්තරයන් හා මුහුණට මුහුණ මුණ ගැසී සන්නිවේදනය කිරීමට ඉඩ නැති වී සිටීම දඬුවමකි. එලෙස හුදෙකලාවීම කොතරම් අවාසනාවක්ද?

“.... දිනක් ආරාමයට පැමිණි කේසී නම් අශ්ව හික්මවන්නකු හා බුදුරජාණන් වහන්සේ අතර සාකච්ඡාවක් ඇති විය. “ඔබ අශ්වයන් හික්මවන්නේ කෙසේ දැ යි” බුදුරජාණන් වහන්සේ ඇසූ හ.
“ස්වාමීනි, මම සමහර අසුන් පරුෂ භාවයෙන් හික්මවමි, සමහරුන් මෘදු භාවයෙන් හික්මවමි. සමහරුන් මෘදු පරුෂ දෙකින් හික්මවමි” යි කී ය.
“එසේ හික්මවන්නට බැරි අසුන්හට කුමක් කරනුවා දැ” යි බුදුරජාණන් වහන්සේ නැවැත ඇසූ හ. “ඔවුන් මරා දමමි” යි කේසී කී ය.

අනතුරු වැ කේසී, “ඔබ වහන්සේ ශිෂ්‍යයන් හික්මවන්නේ කෙසේ දැ” යි ඇසී ය. “මමත් සමහරුන් නරකෙහි නරක විපාක පෙන්නා පරුෂ භාවයෙන් ද හික්මවමි. සමහරුන් හොඳෙහි හොඳ විපාක පෙන්නා මෘදු භාවයෙන් ද හික්මවමි” යි බුදුරජාණෝ කී හ.
“එසේ හික්මවන්නට බැරි අයට කුමක් කරනුවා දැ” යි කේසි ද ඇසී ය.
“ඔවුන් මරා දමමි” යි බුදුරජාණන් වාහන්සේ ප්‍රකාශ කළ හ. එවිට කේසී, “ස්වාමීනි, ඔබ වහන්සේගේ ශාසනයෙහි මැරීම තහනම් නො වේ දැ” යි ඇසී ය.

අති පූජ්‍ය මඩිහේ පඤ්ඤාසීහ මහා නායක ස්වාමීන් වහන්සේ 1958 මාර්තු 17 වෙනිදා.....

“එසේය, එහෙත් මා මරන්නේ ඔබ මරණ ලෙසට නොවේ. මාගේ මැරීම නම් වරද කළ තැනැත්තා ගණන් ගන්නේ නැති වැ, කිසිවකට වැද්ද ගන්නේ නැති වැ වෙන් කර කොන් කර තැබීම යි” බුදුරජාණන් වහන්සේ ප්‍රකාශ කළහ.

මෙය බුද්ධ ධර්මයෙහි සඳහන් බ්‍රහ්ම දණ්ඩය යි, ඉහළ ම දඬුවම යි.....”

මේ කොටස උපුටා ගත්තේ, අති පූජ්‍ය මඩිහේ පඤ්ඤාසීහ මහා නායක ස්වාමීන් වහන්සේ 1958 මාර්තු 17 වෙනිදා ‘දිනමිණ’ පත්තරේට ලියා තිබුණු ලිපියකිනි.
කෙනෙකුව සහමුලින්ම හුදෙකලා කිරීම කොතරම් දරුණු දැයි, එදවස ඡන්න තෙරුන් වහන්සේට ‘බ්‍රහ්ම දණ්ඩය’ පැනවූ බුදුරජාණන් වහන්සේත් හොඳින්ම දැන සිටියහ!

මට කල්පනා වෙයි!

එකිනෙකා හා කතාබස් කිරීමට- ඔවුනොවුන් ගැන දැන ගැනීමට හා අන්‍යයන් ඇසුරේ ගැවසීමට අපි කෙතරම් ප්‍රිය කරමුද? අප රූපවාහිනී- චිත්‍රපට- නාට්‍ය නරඹන්නේ ඒ නිසා නේද? පොත්- පුවත්‍පත් කියවන්නේ ඒ නිසා නේද? නොයෙකුත් සාද- හමුවීම් පවත්වන්නේ ඒ නිසා නේද?
fb යන්නේ, මේ තරමටම දුරකතන සමාගම් පොහොසත් කරවන්නේ ඒ නිසාම නොවෙද?
කොටින්ම, ඔබ ‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’ කියවන්නට එන්නෙත්; comments එවන්නෙත් එවන් සන්නිවේදනයක යෙදෙමින් බවයි මට හිතෙන්නේ.

ඉතිං, කොරෝනා නිසා නොනිල වාරණයකට ලක්වී සිටි අප ‘ඇරියස් cover කර ගනිමින්’ එදා ශිරෝමිලාගේ ගෙදරදී එතරම් වෙලා දොඩමළු වෙන්නට ඇත්තේ ඒ නිසාම විය යුතුය. එදා අපට වෙලාව යනවා නොදැනුණු තරම්ය.

මගේ ජීවිතේ ඉතිරි බාගෙ, මේ ඉන්නේ!

එහෙම පරක්කු වීමෙන් හොඳකුත් වෙලා වගෙය. ශිරෝමිටත්, හසන්තිටත් රිසිසේ ‘කුකරි හපන්කම්’ පෙන්වන්නට ඉඩ ලැබිලාය. කෑම මේසය එතරම්ම විචිත්‍රය. දිවාහාරය තරම්ම රසවත් කීමකුත් මට අසා ගන්නට ලැබුණේ කෑම කන අතරේ, ආසිරිගෙන්ය. ආසිරි වාඩිවී හිටියේ මට යාබද අසුනේය. ඊට එහා පැත්තේ වාඩිවී සිටිමින් හසන්ති ආසිරිට කෑම කවන්නීය.

“නිමල් අයියා දන්නවද? මගේ ජීවිතේ ඉතිරි බාගෙ, මේ ඉන්නේ!”

එවෙලේ ආසිරිට නොකිව්වත් මගේ සිහියට ආවේ කිසා ගෝතමියයි; කිසාවගේ නිබ්බුත පදයි. ‘... නිබ්බුතා නූන සා නාරී...!’ හැම අඹුසැමි යුවලකටම ඒ උදානය කළ හැකි නම්.....

ඒ කෑම මේසයේ, බත් මාළුපිණි මදිවාට කෙසෙල්- අයිස්ක්‍රීම්- දිවුල්කිරිත්...

ඒ අස්සේ කුප්ප වැඩකුත්.... ගෙදර ඉන්නා ගවීන්ව අවුස්සවන්නට; ශිරෝමිලාගේ කෑම මේසයේ foto වැලක්ම ගවීන්ට ගියේය.....! කෑම කැවුණේ එහෙම දඟ වැඩ අස්සේය. ඊළඟ ‘සම්මා වායාමය’ මං වහන්සේව අවුස්සන්නටය.

“තරහ වෙන්න නං එපා... පොඩ්ඩක් පුටුවක් උඩම හරි නිඳා ගෙනත් ඉවර වෙලයි මචං මම නං වාහනේට නඟින්නේ... නෙවිලෝ!”
“මටත් එහෙම තමයි පීරා... ටිකාක් rest නොකර මදි-මදි වගෙයි මචං.....”

එහෙම පන්දුවලට නිදැල්ලේ යන්නට ඉඩ හරිනවා නං වඩා හොඳය. එතකොට වැරදෙන්නේ එයාලාටමය. ඒ අත්දුටු බෙහෙත එදාත් වැඩ කළේය!

හම්බන්තොට මිසීලා දාපු ඔය ප්ලාස්ටර්.... (ඔවුන්ගෙන් කොටසක් පොලොන්නරුවේදී...)

“මචං... මෙච්චර දේවල් කාලා කොහොමද බං මවුලානලගේ ඉෆ්තාර් කන්ජි එක බුක්ති විඳින්නේ....?” නෙවිල් ඇසුවේ වාහනය පාරට ගනිද්දීමය. “මටත් කල්පනා වුණා... අපි මවුලානාට කියමු කැඳ එක ගෙදර ගෙනියන්නං කියලා...” 

කෙරුණේ එහෙමය. මවුලානා අපට අරගෙන එන්නට පිළියෙළ කර දුන් මල්ලේ තිබුණේ, ඉෆ්තාර් කන්ජි විතරක් නොවේ. උණු-උණු මසල වඩේ හා උළුඳු වඩේත් තිබිණි. ඒවාත් ගෙවල් කිහිපයකටම ඇති තරමටය.

ඔය සේරම වැඩත් ඉවරවී, පැය තුනකට විතර පස්සේ  පමුණුව පාරේ බැරියර් එක ළඟදී....
දොස්තර මහත්තයාම මගේ වෛද්‍ය වාර්තා ලිපි ගොනුත් අරන් වාහනයෙන් බැස්සේය. එතැන රාජකාරි කරමින් හුන් නිලදරුවන් හා මොන-මොනවාදෝ කිව්වේය. අපට lockdown පමුණුවට ඇතුළු වෙන්නට අවසරය ලැබිණි. වාහනය අපේ ගෙදරටම සේන්දු විණි.

“මෙච්චරයි නේද නිමල් අයියගෙ බඩු තියෙන්නේ....” කවදාවත් නැති කලබලයකින් අයස්මන්ත මහතා මගේ බෑග බිමට බෑවේය. “මම යනවා නිමල් අයියේ!”

“මොකක්ද කලබලේ? මම කෝපි එකක් හදන්නයි ලෑස්ති වුණේ!”
“බෑ බෑ. අතන officersලට මං කිව්වා විනාඩි පහෙන් ඔයාව drop කරලා එනවයි කියලා.... ඒ හාදයෝ මගේ word එක විශ්වාස කරලා මට respect කළා වගේ, මාත් එයාලට රෙස්පෙක්ට් කරන්නෝනි කියපු විදිහටම කරලා...” අයස්මන්ත මහත්තයා ඉගිල්ලුණේ එහෙම කියලාය.

අනේ! අපේ රටේ පාලක-කාරකාදීනුත් එහෙම රෙස්පෙක්ට් කරනවා නං.... කියන වචනය රකිනවා නං... එදා රෑ හීනෙනුත් මට පෙනුණේ එහෙම රටක ඉන්නා හැටිය.

“යන්න කලින් මතක් වුණේ, යුෂ්මතාගේ අතේ foto එකක් අරගෙන තියාගන්නවා, හම්බන්තොට මිසීලා දාපු ඔය ප්ලාස්ටර් ගලවන්න කලින්! අද දවස මතක් වෙන්නත් එක්ක...” දොස්තර මහත්තයා පිටත්ව යද්දී විහිළුවට කී කතාවකුත් ඇත්තටම ප්‍රයෝජනවත් වෙතියි එදා නම් මට හිතුණේ නැතිය.
ඒත් මං මගේ දෙවෙනි සෙල්ෆිය ගත්තේ එදා රාත්‍රියේය! ජංගමයෙකුගෙන් නොවේ, I Pad එකෙනි!

යහමින් සලකලා.... (සලකන්නට ඇත්තේ මෙහෙමද?)

ඒ foto එක පරෙස්සං සහිතව තියා ගන්නට මට ඉඩ ලැබුණත්, lns මහත්තයාට නම් ඒ චාන්ස් එක නොලැබුණේය. මගේ අවාසනාවට ඒ සිදුවීම ඔබට කියන්නට වෙන්නේ ඉතා ලුහුඬින් ඡායා මාත්තරයක් විතරය; ඒකත් නම්-ගම්-ඉඟි මොකුත්ම නැතිවය.

අපට ඉතාම නුදුරින් වූ නිවසකට, මැයි 7 වෙනිදා සෑහෙන පිරිසක් අවුදිනි. Lockdown අඩවියේ නිවසකට පැමිණි පිරිස දුටු lns මහතා ඔහුගේ මොබයිල් දුරකතනයෙන් ඒ පිරිසගේ පැමිණීම කැමරාවෙන් සටහන් කර ගන්නට පටන් ගත්තේය.

නාමල් ජයසිංහ තිරරචනය කළ- චරිත් අබේසිංහ අධ්‍යක්ෂණය කළ ‘සත්‍යා’ ටෙලිය බලද්දී මට හිතුණේ ‘වැඩේ හරි’ කියලාය. ඒ කිව්වේ, සත්‍යා නාට්‍යය ආදර්ශයට ගෙන නොයෙකුත් අවනීති- නොයෙකුත් දූෂණ- නොයෙකුත් වංචා ආදිය ගැන සාක්කි රටවැසියන්ගේ ජංගම දුරකතනවල සටහන් වෙනු ඇති කියලාය.
ම්හු! එහෙම වුණේ නැත. 

ඒ ඇයිදැයි මට තේරුම් ගියේ lns මහත්තයාට වුණු සංගදිය හින්දාය.

අර පිරිසේ එකෙක්, lns මහත්තයාගේ කැමරාකරණය දැකලාය. වහාම ක්‍රියාත්මකවූ ඔවුන් ඒ මහ දවාලේම, ඒ මහතාව ඇදගෙන ගිහින් යහමින් සලකලා, වීඩියෝ දර්ශනත් delete කර දමලාය. “අපි ..... එකේ. තමුසෙට ඕනි නං යනවා පොලිසි.... ඔන්නං ගිහින් බලනවකො මොකද වෙන්නේ කියලා....” මදාවියන් lns මහතාට තගකුත් දමලාය.
සිදු වුණු දේ ගැන වසං කරගෙන ඉන්නා එක වඩා හොඳ යැයි ‘මූණු නාලුවී’ හිටි lns මහත්තයා තීරණයක් අරගෙනය. (එබැවින් කොරෝනා කාලේ- අපේ ඉසව්වේ සිදු වුණු මේ කතාව අදහන්නට බැරි නං, එය නිදි දුටු හීනයක්ය කියලා සිතා ගත්තත් මගේ අමනාපයක් නැත.)

බොරැල්ල කනත්තේ අංක 5 ආදාහනාගාරයේදී දැවී භෂ්මාවශේෂ බවට....

සුමානෙක හුටප්පර ලියන්නට හිතාගෙන හිටියත්, ඒවායින් කොටහක් වෙනම ලියන්නට පොටක් පෑදුණේය. ඒ නිසා මගේ කල්පනාව අදින්; පස්වෙනි කොටසින් මේ පෝස්ටු පෙළ අවසන් කරන්නටය. ඊට කලින් කොරෝනා මරණයක් ගැනත් කියා හිටින්නට වෙයි.

ශාන්ත කුමාර අපොන්සු මගේ මිත්‍රයෙකි; තජකයේත්- සලඅතසයෙත් අප හා එක්ව එකට කටයුතු කළේය. (සමස්ත ලංකා අමද්‍යප තරුණ සංවිධානයේ පුවත් සඟරාව වුණු ‘අමද්‍යප හඬ’ත් කාලයක්ම සංස්කරණය කළේය. අපොන්සුගේත්- බබීගේත් විවාහ මංගල්‍යයෙදීය, මං ‘කේඳිලන කුකුළු මස්’ ගැන දැන ගත්තේ!)

“තාත්තට තිබුණේ වකුගඩු අමාරුවක්. අප්‍රේල් 26 වෙනිදා කොළඹ මහ රෝහලට ඇතුළු කළා. එදා ඉඳලම දවස් තුනෙන් තුනට තාත්තාට PCR ටෙස්ට්ස්සුත් කළා නිමල් අයියේ....
පස් වෙනිදා test එකෙන් තාත්තාට කොරෝනා පොසිටිව් කියල කිව්වා. මැයි 6 වෙනිදා තාත්තා අන්තරා වුණා!”

කොරෝනා ආසාදනය වී ඇතැයි සලකුණු බැවින් ධනපාල අපොන්සු පියාණන්ගේ මෘත දේහය රෝහලෙන් නිදහස් කෙරුණේ නැත.

“අපි ගල්කිස්ස පොලිස් වසමේ නිසා ගල්කිස්ස පොලිසියෙන් කෙනෙක් ඉස්පිරිතාලෙට යන්න ඕනිලු, බොඩි එක නිදහස් කරවා ගන්න.  අඳුරන-කරන අයගේ උදව් අරගෙනත්; පුදුම අමාරුවකින් තමයි ඒ ටික කර ගත්තේ.... ඒත් අපිට දේහය දෙන්නෙ නෑ. පැය දෙකක් යන්න කලින් සේරම කරලා ආදාහනාගාරෙටත් යවනවය කිව්වා....”

කොරෝනා මරණයක කටයුතු කෙරෙන හැටි ගැන සම්පූර්ණ විස්තරයක් අපොන්සු මා හා කීවේය. ශ්‍රී ලංකාවේ ක්‍රම සහ විධි එතැනදීවත් වෙනස් නැති වග විතරක් මෙතැනදී කීම සෑහේ! සල්ලි දෙයියන්ගේ මල්ලිය.

ශ්‍රී මිහිඳු දහම් පාසලේ ආචාර්යවරයෙකු මෙන්ම ඉංග්‍රීසි ගුරුවරයෙකුද වුණු ධනපාල අපොන්සු ගුරු පියාණන්, බොරැල්ල කනත්තේ අංක 5 ආදාහනාගාරයේදී දැවී භෂ්මාවශේෂ බවට පත් වුණේ ඥාති මිත්‍රාදීන් දෙදෙනෙකු පමණක් ඉදිරිපිටදීය; සහජාත පුතුන් දෙදෙනෙකු පමණක් ඉදිරිපිටදීය.

තාත්තගේ දේහය බලන්නවත් අපට අවසර නෑ....

“ඔව් නිමල් අයියේ... මල්ලියි, මායි විතරයි... නීතියේ හැටියට තාත්තගේ දේහය බලන්නවත් අපට අවසර නෑ.... කාටවත් කියන්නවත්, ගෙදර වෙන කෙනෙකුට එන්නවත් විදිහක් නෑ.... අපි දෙන්නා විතරයි සේරටම....”

අපොන්සුට තවමත් ඒ දුක්බර මතකය අලුත්ය.
කොරෝනා එහෙමය. පලාතක ගෞරවයට පාත්‍රවූ ජනමත නායකයෙකු වුවද අවසන් ගමන් යැව්වේ අසරණ සෙය්යාවකිනි. දරු පරපුරක නැණැස පෑදූ ඔහු නික්ම ගියේ හොරෙන්ම වාගෙය; රහසින්ම වාගෙය. මටත් කළ හැකි වුණේ මුහුණු පොතෙන් කවියක් ලියා යැවීම පමණකි.

  මරණය අසුන්දර නැත මිය             යන්නන්ට
  නොගිහිං හැකිද යළි මෙලොවට  පැමිණෙන්ට
  අදරැති අයට සතුටින් සමුදී                    යන්ට
  පතමු, මිතුර පැතු සුවයක්              අත්වෙන්ට!

ඉතිං... කොරෝනා ඇති කළ-  ඇති කරමින් තියෙන හුටප්පර තවමත් ඉවර නැතිය. එහෙත්, අපට නම් ඉතිරිව තිබෙන්නේ හැකිතාක් හුදෙකලාව; ප්‍රවේසම් සහගතව; ගෙදර ඇතුළටමවී උපේක්ෂාවෙන් බලා හිඳීම විතරය෴