මැංචෝසන් චාරිකා - පළමුවෙනි කොටස

එව්වායිනුත් අතිවිශේෂයි ‘මැංචෝසන් චාරිකා’ පොත!

මේ පොත ඉස්සෙල්ලාම මගේ ඇහැ ගැටුණේ මල්ලිකා අක්කලගේ ගෙදරදී. මං ‘උදය ළමා සඟරාව’ලුත් දැක්කේ එහෙදිමයි. ඒ සඟරාවලුයි, මේ පොතයි දෙකම print කෙරුණේ මහරගම සමන් මුද්‍රණාලයෙන්. සමන් පොත් විදිහට.

මල්ලිකා අක්කලා ඒ දවස්වල අපේ සාවියේ හිටි ඇති-පැති උදවිය. මල්ලිකා අක්කගේ එකම මල්ලී ටැයියා අපේ සුනිල්ගේ හොඳම යාළුවා. ඒ හින්දමයි අපි තුන් දෙනා එකට ගෙවල්වලින් පැනලා යන්න plan ගැහුණෙත්... ප්ලෑන හිතා ගන්න බැරි විදිහට ගැස්සිලා ගිහින් අන්දොස් වුණු එක වෙනම වැඩක්..
එහෙම වුණයි කියලා අපේ පවුල් අතර හිතවත්කම් නැති වුණේ නෑ. බැණ අඬ ගහගත්තේ නැති වුණත් ගොඩක් වෙලාවට මල්ලිකා අක්කලාගේ අම්මට; නුගේගොඩ ඇන්ටිට හිත රිදෙන්න දේවල් අපෙනුත් කියවුණා. එහෙම වුණේ ඒ ඇත්තිගේ කටත් එච්චර හොඳ නැති නිසා.
කටට හපන් එයාගේ කුප්පිදු චේතනා. මං ඔරොප්පු වුණේම එව්වා නිසා.

හැබැයි, ඒ වගේම තමයි එයාට හිතෙන වෙලාවට අනුන්ට උදව්-පදව් කිරීමේ යහ ගුණයත්. 1966 අපි අජාසත්ත නාට්‍යය කරන දවසේ, නාට්ටිය කණ්ඩායමේ බඩවල් පිරෙව්වේ නුගේගොඩ ඇන්ටිලගෙ ගහේ කොසුයි වනාත වත්තෙන් හොරෙන් කඩපු පොලුයි.   

‘කෑ දේ ගඳයි - දුන් දේ සුවඳයි’ කියනවනේ.
ඒ කතාව සහතික ඇත්ත. අගේ කර කර හරි මල්ලිකා අක්කා මට කියවන්න දුන්නු එයාගේ පොත්වලට; පත්තර- සඟරාවලට අදත් මං පිං දෙනවා.
එව්වායිනුත් අතිවිශේෂයි ‘මැංචෝසන් චාරිකා’ පොත!

ඒ විස්තර කියන්න ඇහැකිනෙ තව පස්සේ වුණත්. පුරුදු විදිහටම මෙන්න පොතේ කොටස් තද රතු පාටින්. මං වහන්සේගේ අටුවා-ටීකා-ටිප්පණි විතරක් පුරුදු කළු පාටින්.

‘ආර්.ඊ. රාස්ප් සහ තවත් අය විසින් රචිත ‘The Singular Adventures of Baron Munchausen’ නමැති ග්‍රන්ථයේ සිංහලානුවාදය’ කියලයි පළමු මුද්‍රණයේ තුන්වෙනි පිටුවේ පළවී තියෙන්නේ.

එහෙනං ඔන්න යනවා ‘මැංචෝසන් චාරිකා’ පොතේ පස්වෙනි පිටුවට.

මෙම කතා සත්තවාදී බවට සහතිකය

දැනට හැම කටයුත්තක්ම ඉවර කරලා විවේක සුවෙන් ඉන්න මගේ ගමන් බිමන් හා වීරකිරියා අවිස්වාස කරන, ඒවා විහිළු කතන්දර හැටියට ගණන් ගන්න උදවිය ඉන්නා විත්තිය පළමු වතාවට අහන්න ලැබුණු නිසාවෙන්, මේ සියල්ලම අකුරක් ගානේ ඇත්තේ කතා බව ඔප්පු කරන්නට අදිස්ටාන කරගත්තු මම, ඒ සඳහා ලංකාවේ නම් දරාපු යුක්තිගරුක රාජෝත්තමයාණන් වන, නයිකස්රීන් විරාජමාන කැකිල්ලේ මහරජ්ජුරුවන් වහන්සේගේ වාසලට පැමිණ, නියමිත චාරිත්තරයට අනුව නරි අඟක් පේකොට රාජ ලාංඡනේ ඔබ්බවා අත්සන් කරවා ගන්නට යෙදුණ පහත සඳහන් දිවුරුම් සහතිකය ඉදිරිපත් කරන්නට තීන්දු කර ගත්තාය.

ලාබ චේතනාවෙන් කිසිසේත් ඈත් නොවූ සත්තවාදී සත්පුරුසයන් වන පහත අත්සන් කරන අපි වනාහි, කොයි කවර දේසෙදීත් ගරුතර මැංචෝසන් සාමිවරයා විසින් කරන්ට යෙදුණු වීර වික්කරම වැඩ එකක් එකක් පාසා, අබමල් රේණුවක වත් පරසේරුවක් නැති තනි ඇත්තේ කතන්දර බව දිවුරා කියා සිටිනවාත් හැර, අප විසින් කරන්නට යෙදුණු වීර කිරියාවල් සත්තවාදී සැබෑ හැටියට එක හිතින් පිළිගත්තු හැම සියලු දෙනාම, මේ කතන්දරත් මුළු හිතින් විස්වාස කරනවා හොඳයි කියාද කියා සිටිම්හ.

මේ වගත් මෙසේ ම,

ගිය මාසේ පෝය දා ඉරිමා උදේ කැකිල්ලේ මහ වාසල රජ්ජුරුවන් වහන්සේ සැතපී වදාරන වෙලාවේ දී  නිසාවෙන් අත්සන් කළේ

ඒ කාලෙ පොතක පිටුවල සැකැස්ම එච්චර ලකයක් ඇතිව කෙරුණු විත්තියක් නෙවෙයි පෙනෙන්නේ. ‘මැංචෝසන් චාරිකා’ පොතේ පටුන යොදලා තියෙන්නේ 6-7 පිටු දෙකටයි. සාමාන්‍යයෙන් පොතක පටුන, පිදුම වගේ දේවල් යොදන්නේ ඔත්තේ පිටුවකටනෙ. ඒ වගේමයි, දැන් හුඟක් උදවිය ‘අලුත් පරිච්ඡේදයක්’ පටන් ගන්නකොටත් ඒක ඉරට්ටේ පිටුවකට දාන්නෙ නෑ.

හැබැයි, කුරුප්පු මහත්තයා ‘පටුන’ කියන සම්ප්‍රදායික වචනය වෙනුවට මේ පොතේදී පාවිච්චි කරන්නේ ‘පිම්මෙන් පිම්ම’ කියන අපූරු යෙදුමයි. හිනා වෙන්න හිනා- පෝස්ටුවකදී කියාපු ‘ආර්යාවගේ පිම්ම’ කතන්දරේ තමයි මට මේ වෙලාවේ මතක් වුණේ.
ඔන්න මම 1 සිට 18 දක්වා පොතේ පටුනේ යොදා තියෙන ‘පිමි’ ටික නං මෙතන ඉදිරිපත් කරන්නේ නෑ, හොඳේ. Blog පෝස්ටුවලට පිටු අංක වැදගත් නැහැනේ.

මස්සිනාත් එක්ක නැව් නැගිල ලංකාව බලා යාත්තරා කරන්න... (foto- ශාන් විජේතුංග)

පළමුවෙනි පිම්ම -
හාපුරා කියා ලංකාවට

කර දිය වළල්ල වටේ ගොහිල්ල, රට තොට බලා ගන්න තද ආසාවක් මගෙ හිතේ නළියන්න උනේ කටේ කිරි සුවඳ යන්නත් ඉස්සර. මගෙ අප්පච්චිත් එසේ මෙසේ පුද්ගලයෙක් නො වෙයි. රට රාජ්ජවල ඇවිදලා කියල පුරුදු ඇත්තෙක්. මගෙ කතන්දරේ හමාර කරන්න ඉස්සෙල්ල ඔහෙලට ඒක තේරේවි.

ඒත් පෙනේද දරුවන්ට ඇති ආදරේ?
නිතර දෙවේලේ කන් කෙඳිරි ගාලත් මගෙ මේ අදහසට අම්මණ්ඩිගෙන් තියා, එහෙව් අප්පච්චිගෙන්වත් නෑ නො වැ වචනෙකින්වත් බුරුලක් ලැබුණෙ.
මා ගැන හිත වැටිච්ච මගෙ මස්සිනණ්ඩියෙක් හිටිය. අපරාදෙ කියන්න බෑ. ඇද නැති කදිම ගැටයෙක් හැටියට මාව ගණන් ගත්තු මේ මස්සිනා, මගෙ අදහස ඉස්ට කර දෙන්න පුළුවන් හැම දහිරියක්ම යෙදුව. මං වගෙ නෙවෙයි, මිනිහ කටින් ජය ගන්න ගජ හපන. ඒකෙන් තමා මට පොට පෑදුණෙ.

ගලෙන් පට්ටයක් ගත්තැයි කියමුකො!
මස්සිනාත් එක්ක නැව් නැගිල ලංකාව බලා යාත්තරා කරන්න අප්පච්චිගෙන් අවසර ලැබුණ. මස්සිනාගේ බාප්ප තමා ඒ කාලෙ ඒ රටේ ආණ්ඩුකාරය.

රාස්ප් මහත්තයා අද ඉන්නවා නං!
මැංචෝසන් උන්නැහෙව අච්චර අමාරුවෙන් දත කාලා මෙහාට එවන්නේ නැති වෙයි. අද යන්තමින්වත් පුළුවන්කමක් තියෙනවා නං ශ්‍රී ලංකාවෙන් චුත වෙලා යන්නනෙ හැමෝම try කරන්නේ.

සුල්තාන්තුමාත් මාළිගාව කඩා වැටිල යට වෙයි කියල පරාණ බයේ දිව්ව...

අපි ඇම්ස්ටර්ඩෑම් නුවරින් නැව් නැග්ග, නිකං අත වන වනා පලච්ච ගමනක් නො වෙයි. ඕලන්ද ආණ්ඩුවෙ දූත කාරියක යෙදිල අපි ගියෙ. අතරමඟදී වෙච්ච දෙයින් වැදගැම්මකට ඇත්තෙ අපට මුහුණ පාන්න සිද්ද වුණු කුණාටුව විතරයි. ඒකෙන් ලැබිච්ච ආනිසංසේ හින්ද ටිකක් විස්තර කරන්න වටිනව.

දරයි වතුරයි දා ගන්න කියලා දූවක් අයිනෙ නැංගුරං දැම්ම විතරයි, පටන් ගත්ත- අම්ම මුත්තා කාලේවත් අහල නෑ එහෙම කුණාටුවක්! මහ රූස්ස ගස් බුරුතු පිටින් ඉදිරි ඉදිරී ඉහළට ගසා ගෙන යන්න වුණා. වට පනහෙ හැටේ ගස් වුණාට මොකද කියන්න බැරි තරම් ඉහළටයි ඒව ගියෙ. ගහක් පෙනුණෙ හුළඟේ පාවෙන චූටි පිහාට්ටක් තරමටයි.

කුණාටුව නැවතෙනවත් එක්කම ගස් එක එක බිමට පාත් වෙලා, කලින් තිබුණටත් වැඩිය හොඳින් නියම තැන්වල ආයිත් හිටවුණා. කුණාටුවක හෝඩුවාවක්වත් ඉතුරු වුණේ නෑ. ඔක්කොටම වඩා ලොකු ගහට නං බැරි වුණා, මේ හරිය කර ගන්න. සුළඟේ සැරට ඉදිරිල යනකොට ගහේ අතු අස්සෙ ගම ජෝඩුවක් පිපිඤ්ඤ කඩ කඩා උන්න.
ඒ රටේ පිපිඤ්ඤ පල ගන්නෙ ගස්වල!

ඉතිං, මේ ගම ජෝඩුව කියන්න බැරි තරං ඉවසිල්ලකින් අතුවල එල්ලීගෙන අහසින් ගමන් කළා. මේ දෙන්නගේ බරට පැත්තකට ඇල වෙච්ච ගහ බිමට වැටුණෙ හරහට.

ඔය කුණාටුව පටන් ගන්න වෙලාවට, මිනිස්සු- යට වෙලා මැරෙනවට බයේ ගෙවල් අත ඇරලා දිව්ව. ඒ රටේ සුල්තාන්තුමාත් මාළිගාව කඩා වැටිල යට වෙයි කියල පරාණ බයේ දිව්ව. මේ කියන වෙලාවට උන්නාන්සේ උයන හරහ ආපහු මාළිගාවට යහපත් වෙනව. වාසනාවට වාගෙ ගහ වැටුණේ උන්නාන්සෙ පොළොවට පාත් කර ගෙනයි. ඇඟිල්ලක්වත් හොලවන්න ඉඩ තිබ්බෙ නෑ!

ඔය එපා කරාපු පාලකයෝ ඉන්න රටවලට, මේ කියන ජාතියේ කුණාටු...

ඒක වාසනාවක් කියල හිතනවද?

ඔව්. ලොකුම ලොකු වාසනාවක්!
කිව්වහම මොකද, ඒ සුල්තාන්තුමා එපා කරපු හිතුවක්කාර පාලකයෙක්. රටේ වැසියො ජීවත් වුණේ මිහි පිට අපායක. තමන්ගෙ හෙංචයියලට විතරයි වෙන හැන්දකින් බෙදුවේ.
උන්නාන්සේගේ අටුකොටු ඔක්කොම කෑම බීමවලින් පිරිල ඉතිරිල ගොහින්. ඒ උනාට අහිංසක වැසියන්ට  නොමැරී මැරෙන්නයි සිද්ද වෙලා තිබුණෙ.

ඔන්න රජෝ, පුරස්නයක් අහන්න හිතුණා. ‘ඔය එපා කරාපු පාලකයෝ ඉන්න රටවලට, මේ කියන ජාතියේ කුණාටු නිතර-නිතර එනවා නං’ කියලා ඔහෙලාටත් හිතුණා නේද?
හා, හා. කාරි නෑ! එහෙම හිතුණත් ප්‍රසිද්ධියේ එහෙම දේවල් කියන්නයැ. නේද? මං නිකමට ඇහුවේ, මගේ කඩප්පුලි - නසරානි ගතිය ඉස්මතු වුණු හින්දා.

මේ සාහසිකයගෙ මරණේ අහම්බෙන් වෙච්ච දෙයක්.

කොහොම හරි පිපිඤ්ඤ කඩ කඩා හිටිය ගම ජෝඩුවට පරණ පිනක් මතු උණා. වැසියො කතිකා කරල, සුල්තාන්තුමා පරලොව යවාපු එකට කළගුණ සැලකීමක් විදිහට රට පාලනේ කිරීම මේ දෙන්නට පැවරුව.

කුණාටුවෙන් නැවට සුළු සුළු අලාබහානි සිද්ද උණා. ඒත්, උවමනා කරන දේවල් නැවට පටවා ගෙන, අලුත් සුල්තාන් ජෝඩුවටත් ආයිබෝවන් කියල, යහතින් අපේ ගමන පිටත් උණා. ඊට පස්සේ හුළඟත් අපට හිත ඇතිව හැමුව. ලංකාවට ළඟා වෙන්න ගත උණේ හරියටම සුමාන හයයි.

සුමාන දෙකක් විතර ලංකාවේ ගත කළායින් පස්සෙ දවසක ආණ්ඩුකාරතුමාගෙ වැඩිමල් පුතා මට අඬ ගැහැව්ව, දඩයමේ යන්න. මමත් අහන්න ඉස්සෙල්ල කැමති උණා.
මගෙ යාළුව උහයි; හයි හත්තිය ඇති මිනිහ. රටේ උණුහුම් දේසගුණේටත් පුරුදුයි. කරපු මහ රාජකාරියකුත් නෑ- වනාන්තරේට කිට්ටු කරනකොට මට හොඳටෝම මහන්සියි. යාළුවට ඉස්සරහින් යන්න ඇරල මම ටිකක් පහු වෙලා ගියා.

අපි ගියේ ගඟක් අද්දරින්. ගං ඉවුරෙ ටිකක් වාඩි වෙලා ගිමන් අරින්න හිතන්න උණෙත් නෑ, හිටි හැටියේම පිටිපස්සෙන් ලොකු සද්දක් ඇහුණා. පස්ස හැරිල බැලින්නං, මගෙ ඇඟේ ලේ වතුර උණා.
එනව නේද තඩි සිංහයෙක් කැලේ පෙරළගෙන.

වෙන්න යන දේ සිංහයට දැනිලද කොහෙද-

ආයිත් අහන්න දෙයක් නෑ, මූ එන්නෙ එකත් එකට කිසි ඇහිල්ලක් බැලිල්ලක් නැතිව මගෙන් වේලක් පිරිමහ ගන්නයි.

මගෙ අතේ තුවක්කුව තිබුණට මොකද, පුංචි මූනිස්සන් දාල තිබුණෙ. දිගින් දිගට කල්පනා කරන්න වෙලාවක් නො වෙයි. සතා බිම දමා ගැනිල්ල කොහොම උණත් බය කර ගන්නවත් වෙඩිල්ලක් තියන්නයි මම සූදානම් උණේ.
කුරුමාණම අල්ලන කොටම, වෙන්න යන දේ සිංහයට දැනිලද කොහෙද- ගොරවගෙන පැන්න මා දිහාවට.

මොකුත් හිතා ගන්න ඉඩක් නෑ. මං නිකම්ම ඈතට වීසි වෙලා ගියා. එතෙන්දි දැක්ක දේ මතක් වෙනකොට දැනුත් මගෙ මයිල් කෙලින් හිටිනව.

මං ඉස්සරහින් හිටියේ, මාව ගිල ගන්න හොඳට කට ඇරගෙන බලා ඉන්න සද්දන්ත කිඹුලෙක්!

මැංචෝසන් සාමිටත් හෙනහුරා ලබනවා වගෙයි නිතරෝම. හෙනහුරු දෙයියෝ අපල කරන්න ගත්තහම කාටවත් ගැලවිල්ලක් නැහැල්ලුනේ. ඒකනෙ විෂ්ණු දෙයියන්නාන්සේටත් බටකොළ කකා හත් අවුරුද්දක් ඉන්න වුණයි කියන්නේ.

‘හෙනහුරු ගුණ්ඩු- බත්තලං...’ විත්ති ලියන එකට මේ මටත් හෙනහුරා අපල කරනවා වගෙයි. දෙවෙනි කොටසේ කරුණු වගයක් තහවුරු කර ගන්න සූදානං වෙලා හිටිද්දී, ප්‍රියංකර තල්මේදා හිතවතාට ඉස්පාසු නැති තරමට වැඩ යෙදිලා.
සති අන්තය නිසා වෙන්නැති.

මං හිතාගෙන හිටි පිළිවෙලට ‘හෙනහුරු ගුණ්ඩු- බත්තලං....- දෙවෙනි කොටස’ publish කරන්න හිටියෝතින් පරක්කු වෙනවා. ඉතිං, ‘මැංචෝසන් චාරිකා’ වැඩේ ඉස්සරහට ගත්තා.

හැබැයි අකුරු කර ගන්න වුණේ ටිකයි.....

මං හිතාගෙන හිටි පිළිවෙලට ‘හෙනහුරු ගුණ්ඩු- බත්තලං....- දෙවෙනි කොටස’ publish කරන්න...(foto- සෙරාන් එච්. ගමගේ)

ඒකට සමා වෙන්නෝනි, හිටි ගමන් විදුලියත් කප්පාදු කෙරෙනවනේ, ඒකයි.

තව දවස් හතරකින් හමු වෙමුකෝ එහෙනං....!

තව ඩිංගෙන් අමතක වෙනවා. ‘මෙම කතා සත්තවාදී බවට සහතිකය’ අකුරු කරද්දී තමයි මේක මගේ කල්පනාවට ආවේ. කැකිල්ලේ රජ්ජුරුවන් ගැන නං මරු සිංදුවක් හිට ලියවිලා තියෙනවනෙ, ප්‍රේමකීර්ති ද අල්විස් සක්විත්තා අතින්.

ඒත් ‘නරි අඟ’ ගැන නං මතක ඇති සාවියක තිබ්බ බවක් මතක නෑ. දසනායක රත්නවතී; අපේ ආච්චී ඒ ගැන කියාපු කතන්දරේ විතරයි යන්තමට මතක.
මගේ මතකය අලුත් කර ගන්නත් එක්ක, දන්නා පින්වතෙක්- පින්වන්තියක් කියනවද ‘නරි අඟ’ ගැන විස්තර?