හතලිහේදී... විසිතුන්වෙනි කොටස

“අනේ ලොකූ. අපේ වෙඩින් fotoස් කාටද ඉම්පොර්ට්න්ට්... අනෙක පරණ එව්වා.”

“ඔයා දන්නවද සෑම්, බ්ලොග් එකෙන් මම ලියන්නේ එක විදිහක ඉතිහාසයක්. ටික කාලෙකට ඉස්සර Hounslow ගෙදර ගැන ලිව්වම Englandවල ඉන්න මහත්තයෙක් ඒ ගෙදර plan එක හොයල මට එවල තිබ්බා. තව කාලයක් යනකොට අපි මැරිල යයි. ඒත් මේ ලියන එව්වා ඊට වැඩි කාලයක් පවතියිනෙ Sam!”

සෑම්- බිමල් විවාහය ලියාපදිංචි කළ දවසේ... (වමේ සිට -සිටගෙන- අම්මා, අජිත්, මා නොහඳුනන තිදෙනෙක්, දීපාල්, අර්ජුන් කුමාර්)

සෑම් කතා නොකළාය. ඉතිං විරාමය බිඳ දමන්නට සිදු වුණෙත් මටමය.

“... ඔයාලා නොදන්නවා වුණත් ලෝකේ වටේම ඉන්න ටික දෙනෙක් හරි දැන් ඔයාලා ගැනත් දන්නවා, සමා. ආච්චිගේ පර්ස් එක අයිති කර ගන්න- ඔයා පොඩි කාලේ මහරගම ආච්චි මැරෙනකල් බලාගෙන හිටිය හැටි වගෙ දේවල් පවා...” මම කීවෙමි.

“හරි ලොකූ. අද off වෙලා ගෙදර ගියාම මං හොයන්නංකො.”
“හෙව්වට මදි සෑම්. හෙට අනිද්දටම මට එව්වා එවන්නත් ඕනි.”

‘ගොඩක් ස්තුතියි සෑම්! ඊයේම ඔයා එවල තිබ්බ මගේ B’day ප්‍රසන්ට් එක උපන් දිනේට ගොඩක් කලින්ම හම්බ වුණා!’ අද උදේ මං සෑම්ට කිව්වා.
ඒ ඡායාරූප ටිකාක් විතර පරණ පාටය. අලුත් තාක්ෂණ ක්‍රමවේදයන් උපයෝගී කරගෙන ඒවාට නව පණක් දෙන හැටි ‘කොළඹ ගමයා’ blog අඩවියේ රචක- අජිත් ධර්ම සහෘදයා කල් තියාම දන්වා තිබිණි. ස්තුතියි අජිත් මහත්තයෝ!

ඒත් අජිත් වැනි සහෘදයන් නොදන්නා කාරණයකුත් තිබෙයි.
නිමල් දිසානායක ගොබිලා බින්තැන්නේ උපන්නා මදිවාට- එහාටම ඔබින; ආදි කාලයටම ඔබින බයියෙකි. ඒකා කොම්පියුටරයෙන් අකුරු කොටන්නට පුරුදු වුණේත් 2018 නිදිගෙ පංච තන්තරේ ලියන කාරිය කරද්දීය.
Posts අප්ලෝඩ් කරන රාජකාරි- ෆොටෝස් edit කරන රාජකාරි සේරම මුලදි මුලදී කරලා දුන්නේ අපේ අනිල් මල්ලිගේ ලොකු පුත්තරයා අකලංකය. ඒ හාදයාව ඒ රාජකාරිවලින් නිදහස් කරන්නට උවමනා නිසාය, මං ඒ වැඩ එයාගෙන් ඉගෙන ගත්තේ. ඒකත් නොකර බැරි හින්දාය!

මක් කරන්නද? උපන් නැකතේ වැරද්දක්වත්ද මංදා- මට ඒ ජාතියේ වැඩ අරහංය.

ඉතිං... ඔන්න සමන්තිගේ වෙඩින් ෆොටෝස් ළඟට...
පහුගිය කොටසේදී කිව්වා නේද විවාහය ලියාපදිංචියේදී මං වහන්සේත් එක සාක්කිකරුවෙකු වුණු විත්තිය. මේ පෝස්ටුවේ උඩින්ම යොදා තියෙන්නේ ඒ බව කියා පාන ඡායාරූපයයි.

ඡායාරූපයක් කියන්නේ තොරතුරු ගබඩාවකි. යන්තමින්වත් මගේ මතකයේ නොතිබුණු සුවිශේෂ කාරණයකුත් මේ ෆොටෝ එකෙන් කියැවෙයි. 1994 වෙද්දී අපේ අජිත් මල්ලීත් එංගලන්තයට ගිහිං ඉවර බවය ඒ!
(එහෙම ගිහිං තිබුණේ ලොකු මගඩි නාටකයක් නටලාලු. ගිනි කන නීතීඥයන් එහෙමත් ඒ නාට්ටියේ උන්නු විත්තියකුත්- දේශපාලන රැකවරණ පැතූ විත්තියකුත් එහෙන්-මෙහෙන් ආරංචි වුණත් මං ඒවා හාරාවුස්සන්නට ගියේ නැත. අපේ අජිත් මලයා චේතිය රජ්ජුරුවන් වහන්සේව වුණත් අබිබවා යන තරමේ හපනෙකි.
ඒ හාදයා දිගින් දිගටම මට බොරු කියතැයි හෙළි වුණු පසුව එයාගෙන් තොරතුරු නෑසීම මගේ සිරිතයි. එහෙම සිරිත් කවුරුන් නිසා වුවත්- කුමන හේතුවක් නිසා වුවත් වෙනස් නොකිරීම මගේ විදිහය.)

දීපානි, අජිත්, නිදි, බිමල්, සමන්ති, අම්මා සහ දීපාල් විවාහය ලියාපදිංචියෙන් පසු...

තවත් සිහියට නැංවීමක්...

අපේ අම්මා ඒ ප්‍රීතිජනක අවස්ථාවන් දෙකටම සැරසී සිටින්නේ ඔසරිවලිනි. ඒ වෙනුවෙන් අපේ අම්මා ඔසරි දෙකක්ම මසාගත් බව ස්ථිරවම කියා සිටින්නේ ඒ මංගල ඡායාරූපයි.

මංගල්‍යෝත්සවය තිබුණේ ‘කන්ට්‍රි ක්ලබ් සහ විවාහ මංගල්‍ය මධ්‍යස්ථාන’ ශාලාවකය. ‘හතලිහේදී දෙවෙනි කොටස’ට comment එකක් එවූ Ano මහත්මා නිසාය, මේ මංගල ශාලාවේ වැදගත්කම මට ඒත්තු ගියේ. එතුමා එවා තිබුණු කමෙන්ටුවය මේ:
‘Anonymous. December 6, 2024 at 3:55 PM
Dear Nidi, hope you remember me, I am the person who sent you the plan of your flat in Hounslow. Another bit of trivia- the venue of the wedding C & L Country Club is still there- over the past three decades many Sri Lankan events have been hosted there. It's a very popular event location among British Asians. You can check the venue on Google, there are some pics too online’

ඒ පෝස්ටුවේ සෑම්ලාගේ වෙඩින් ඉන්විටේෂන් එකේ ෆොටෝවක් පළකොට තිබිණි. එහි වූ ‘උත්සවය C & L Country Club ශාලාවක පැවැත්වෙතැයි’ යන සඳහන පවා ඒ Ano මහත්මාගේ නොමඳ අවධානය දිනාගත් විත්තියයි- ඉහතින් දැක්වුණු කමෙන්ටුවෙන් මා වටහා ගත්තේ.

එතරම් වැදගත් නැතැයි හැඟෙන එවැනි සුළු කරුණු පවා මේ blog ලිපි කියවන ආදරණීය රසික- රසිකාවියන්ගේ විමංසනාක්ෂියට ලක් වීම මට නම් ගෙන දෙන්නේ ඉමහත් සතුටකි!

‘නිමලෝ, තමුසේ ලියන කාරණා ගැන තවතවත් පරිස්සං වෙනවා. පේනවනෙ, තමුසෙට ඉන්න readersලා කොච්චර සැලකිල්ලෙන් කියවන අයද කියලා.’
හරි හලෝ. ඔයාම දන්නවනේ එහෙම කරන්න මං මහන්සි වෙන තරම... සමහර වෙලාවට වචන තුන-හතරකින් කියන දෙයක් තහවුරු කර ගන්න පැය තුන-හතරක් මහන්සි වෙන හැටි... ඔබිනම වචන තෝර-තෝරා ලියන්න දත කන හැටි.
දන්නවනෙ, මම ඒ පාඩම ඉගෙන ගත්තේ ගුණදාස අමරසේකර මහත්තයගෙන්ය කියලා!

‘ඒක තමයි කරන්න ඕනිත්. ඔහේ ආවට ගියාට කණාබල්ලන් ගැහිල්ල නෙවෙයි. දැන් කාලේ හුඟක් අතේ රෝල් මීඩියාකාරයෝ කරන්නේ ඒකනේ...’

මඟුල් උත්සවය ජයටම පැවැත්වුණේ හැන්දෑවේය. හත විතර වෙනකොට ශාලාව පිරිලාය. දිලිසෙන ඇඳුම් ආයිත්තම්වලින්, විසිතුරු රූප ලාවන්‍ය සත්කාරවලින් යහමට හැඩ ගැන්වුණු අංගනාවන්ය; එතැන වැඩියෙන්ම එහා-මෙහා පාවෙමින් හිටියේ.

අපේ සෝමා පුංචිගේ කසාදියේ වෙඩින් බොකේ එක...

ඒ පාවෙන සුරඟනන් බඳු අංගනාවන් අතරෙනුත් හැම දෙනාගේම අවධානය දිනා ගත්තේ සුරූපිනියන්ය. දීපානි සුනේත්‍රා දිසානායකත් එසේ වූ සුරූපිනියකි. ඒ නිසාදෝ ඡායාරූප ශිල්පීන් සිය කැමරාවලින් සිර කරගෙන තිබෙන ‘සමන්ති නංගිගේ විවාහ මංගල්‍යයේ අවස්ථා බොහොමයක’ අපේ චූටි නංගියා දීපානිත් සිටින්නීය.

එක්දහස් නවසිය පනස් තුනේ ඔක්තෝබර් විසි දෙවෙනිදා තමනුත් රූබර යොවුන් මනාලියක ලෙස මංගල පෝරු මස්තකාරූඪ වුණු හැටි අපේ අම්මාට ඒ වෙලාවේ මතක් වෙන්නට ඇතුවා නිසැකය...

අපේ ප්‍රචණ්ඩකාරී තාත්තාගේ නොම්මර එකේ මරිමෝඩ අමනකමක් නිසා එක යුගයක අපේ fotos එකක්වත් අපේ පවුලේ කිසිවෙකු සතුව නැත. ඒත් (අපේ තාත්තා විසින් -අපේ අම්මා පෙනී සිටින- ඒ ඡායාරූප සියල්ල විනාශ කරන්නට කලින්) ඒ ඡායාරූප බොහොමයක් දැක ගැනීමේ ඉඩ මට ලැබිණි. ඒ මතකය තවමත් මා සන්තකයේය.

අරහෙම ගිනි දෙවිඳුන්ට පූජා කෙරුණු ෆොටෝස්වල පිටපත් බොහොමයක් නෑ හිත මිතුරන් සතුව තිබියදී ආපසු ඉල්ලාගෙන එකතු කර ගැනිණි. එහෙත් ඒ fotos අතර අම්මලාගේ එකම මංගල ඡායාරූපයක්වත් නැත!

අම්මාගේ මංගල මල් කලඹ... ඒකත් අපේ සෝමා පුංචිගේ කසාදියේ ෆ්ලවර් බොකේ එක වගේම බැව් මගේ දැඩි මතකය තරයේ ප්‍රකාශ කර සිටී!

අපේ තාත්තාගේම මැදිහත් වීමකින්ලු, ලංකා දුම්රිය දෙපාර්තමේන්තුවේ දුම්රිය රියදුරුවරයෙකු වුණු සිරිසේන හපුආරච්චි තරුණ මහතා- රහුබැද්දේ විදානෙලගේ සෝමාවතී තරුණ මෙනෙවිය ආවාහ කර ගත්තේ. ඒ 1954 දෙසැම්බර් 02 වැනිදාය. ඔවුනගේ මඟුල් ෆොටෝ එකය ඉහතින් තිබෙන්නේ.

“කොහොම හරි සෝම පුංචිත් අක්කා වගෙම දික් කලිසංකාරයෙක්ව බැඳගත්තා එහෙනං.” අවුරුදු කිහිපයකට කලින් බදුලු ගිය වෙලාවක මං ඇහුවේ සෝමා පුංචිගෙන්මය. පුංචිත් පුංචි මනමාල හිනාවක් දැම්මා මිස ඒ ප්‍රශ්නයට, ඒ වෙලාවේ හරි-හමන් උත්තරයක් දුන්නේ නැත.

එයා වෙනුවට උත්තර දුන්නේ පුංචිගේ ලොකු දියණිය අනෝමා මානෙල් නංගිය.

බොකේ එක හදල තියෙන්නේ මැඩෝනා මල්වලින්. ඒවට මැඩෝනා ලිලී කියලත් කියනව රංජි අයියේ.

“එහෙනං අයියාාාාා... ඔය දැන් කට වහගෙන සද්ද නොකර හිනා වුණාට රංජි අයියා, ළඟක් වෙනකලුත් අපෙ අම්ම කීවා ‘ඔය දික් කලිසං’ කතාව නං. ආ..ය බොරු කියන්නේ මොකටද? මයිලගස්තැන්න කණුපැලැල්ලේ කිරිවන්තේ උන්දැගේ දූලා දෙන්නලු ඒ අඩවියෙ කෙල්ලන්ගෙන් ඉස්සෙල්ලම දික් කලිසංකාරයන් දෙන්නෙක්ව බැඳ ගත්තේ.”

ඒ වෙලාවේ නං මාත් ඒ කතාවට පොහොර දැම්මා මතකය. “බැඳ ගත්තා නෙවෙයිලු, නංගි. දැලේ දාගෙන බැඳ ගත්තලු! අපේ තාත්තටයි, සිරි බාප්පටයි දෙන්නටම වුණේ ඒකලු. නැත්තං කොළඹ, ගම්පහ දෙකේ වෙන ලස්සන කෙල්ලෝ ඉඳල නැතුවයැ?”

ඊට පස්සේ දවසක අනෝමා නංගිමය ‘සෝමා පුංචිගේ මංගල මල් කලඹේ කතන්දරය’ ඉස්මතු කළේත්.

“රංජි අයියලගෙ තාත්තම තමයි අපේ අම්මලාගේ කසාදියට මල් බොකේ එක හදලා දීල තියෙන්නෙත්. ඒ කාලේ කොහොමට තියෙන්න ඇත්ද අයියේ, ඒ දෙමස්සිනාලගේ යාළුකම?”

“මාරයිනෙ... ඒක නෙවෙයි අනෝමා නංගි, මම ඔයාගෙන් අහගන්නමයි හිටියේ. ඔයා දන්නවද අම්මලාගේ මල් බොකේ එකේ තියෙන මල් ජාතිය. මොකද- මට මතකයි අපේ ගෙවල් පිටිපස්සේ තිබ්බ වැට. ඒ වැට දිගටම රෑ මනමාලි ගසුයි- ඔය මල් ජාතියේ ගසුයි තිබ්බා කියලයි මට මතක.”

“බොකේ එක හදල තියෙන්නේ මැඩෝනා මල්වලින්. ඒවට මැඩෝනා ලිලී කියලත් කියනව රංජි අයියේ. බදුල්ලේ අපේ මහ ගෙවල් පිටිපස්සෙ වැටේ තිබ්බේ ඒ මල් වගෙ වෙන ගස් ජාතියක්. හැබැයි දැන් නං එව්වා තියා මැඩෝනා පඳුරු, රෑ මනමාලි ගස් එහෙම වුණත් මේ පලාත්වල දකින්න අමාරුයි අයියා.”

ඉන්දියානු ක්‍රමේට ඇඳලා උන්නු අපේ චූටි නංගි දීපානිත් ඉන්දීය නිළියක් වගේ ලස්සනට එදා නටපු හැටි තවමත් මගේ ඇස්දෙකේ!

දෛවය පුදුමාකාරය.

එහෙම කසාදිවලින් බැඳුණු ඌව බින්තැන්නේ ඒ අක්ක නඟාල දෙන්නාගේ දරු මුනුබුරන්ගෙන් වැඩි දෙනෙක් දැන් ඉන්නේ දේශ දේශාන්තර රටවල්වලය!
ඒකෙත් හැටි... ඒ එක දියණියකි; එංගලන්තයෙදී මේ විවාහ උත්සවයක් පවත්වන්නේ...

ඉතිං, ඔයාලට හිතා ගන්න ඇහැකි නේද- අර රූබර අංගනාවන් ඇතුළු සෙනඟ කන්දරාවෙන් එදා මංගල්ලය වෙලාවේ නැඟුණු මුණු-මුණු සද්දේ කොහොමට තියෙන්න ඇතිද කියලා... මංගල ශාලාව පුරාම විහිදෙමින්...
ඒ සද්දය යටපත් කරමින් හින්දි ගීතයක් වාදනේ වෙන්න පටන් ගත්තා... අර මුණු-මුණු සද්දය  හෙමින් වියැකෙන අතරේ අමුත්තන් වඩාත් ප්‍රාණවත් වෙනව පෙනුණා...

ඒ එක්කම මෙන්න බොලේ ගැහැනු පිරිමි තරගෙට වගෙ ශාලාව මැදට වැක්කෙරෙන්න ගත්තා. අපරාදෙ කියන්න බෑ. ඉන්දීය උදවියගේ ඇඟේම නැටුම පිහිටලා තියෙනවා වගෙ. හරිම අපූරුයි; මනඃකාන්තයි!

අපේ චූටි නංගි දීපානිත් ඉන්දීය නිළියක් වගෙයි. ඇඳලා හිටියෙත් ඒ ක්‍රමේට. නැටුවේත් ඒ ක්‍රමේට. චූටියා එදා නටපු හැටි තවමත් මගේ ඇස්දෙකේ!

Tu Cheez Badi Hai Mast Mast සද්දේ ඇහෙන්න ගත්තා විතරයි ශාලාව මැද්දේ නටමින් හිටිය කට්ටියට තව තව උදවියත් එකතු වුණේ පිස්සුවෙන් වගෙයි. ඇයි ඒ කියලා මං වහන්සේ එදා පුදුම වුණත් එක්ක. අහන ඕනිම කෙනෙකුට නිකංම නැටවෙන ඒ සිංදුවේ විස්තර අද අන්තර්ජාලයෙන් හොයද්දියි, රහස මට එළිදරව් වුණේ.

අල්කා යාග්නික්, උදිත් නාරායන් ගායනා කරන ඒ අපූරු සිංදුව තිබ්බේ Mohra චිත්‍රපටයේ. අක්ෂේ කුමාර්, සුනිල් ෂෙට්ටි, නස්රුදින් ෂා, රවීනා තන්ඩන් වගෙ ජනප්‍රියම නළු-නිළියන් රඟපාපු ‘මොහ්රා’ තිරගත වෙලා තියෙන්නෙත් 1994 ජුලි මාසේ. එතකොට ඉතිං ඉන්දියානුවන් අතරේ අර වාගෙ උන්මාදයක් ඇති වීම සොබාවිකයි නෙව.

Tu Cheez Badi Hai Mast Mast සද්දේ ඇහෙන්න ගත්තා විතරයි ශාලාව මැද්දේ නටමින් හිටිය කට්ටියට තව තව උදවියත් එකතු වුණේ පිස්සුවෙන්...

එහෙමත් නැත්තං එයාලගේ ජාති මාමකත්වය අවදි වුණාවත්ද?

මට හිතෙන්නේ නං ඊට වඩා බලපාන්න ඇත්තේ ඒ ගීත තනුවේ අඩංගු නැටවෙන තාලය වෙන්න ඇති.

අනිවා එහෙම තමයි!
මං එහෙම කියන්නේ ඒ ගීතයට අනුව dance කරන අතරේ දැක්ක සුවිශේෂ දෙයක් නිසා. ඔන්න හිටි ගමන් තුන් හතර දෙනෙක් එකා පස්සේ එකා කෝච්චියක් වගෙ පෙළ ගැහුණා. පස්සෙන් ඉන්න කෙනා ඉදිරියෙන් ඉන්න කෙනාගේ ඉඟටියෙන් අල්ලගෙන...

ඊළඟට ඒ කෝච්චිය තාලෙට නට-නටා ඉස්සරහට ඇදෙන්න ගත්තා. වටේට නට-නටා උන්නු උදවියත් පුදුම වේගයකින් කෝච්චියට ඈඳුනා. තරුණ- වැඩිහිටි- ගැහැනු- පිරිමි- ළමයි හැමෝම... දිගම දිග කෝච්චියක්. ඇඹරෙමින්; නැවෙමින්; දිග හැරෙමින්; කෙලින් යමින්; වංගු ගනිමින් දුවපු නැටුම් කෝච්චියක්!
සමන්තියි බිමලුයි දෙන්නත් ඒ නැටුම් කෝච්චියේ...

එහෙම ලස්සනක්... එහෙම එකමුතුවක්...

නොකියම බැහැ නෙව.
වෙඩිමට ඇවිත් හිටි අමුත්තන් නටද්දී අපෙ අම්මත් එයාලට එකතු වුණා. Daddaවත් ඇදගෙන. ඩැඩා හින්දි සිංදු දන්න එකක්යැ- එව්වා අහන කෙනෙකුත් නෙවෙයිනෙ. චාරිත්තරේට වගෙ අපෙ අම්මගේ අතින් අල්ලගෙන, චුට්ට වෙලාවක් එහාට- මෙහාට පැද්දි-පැද්දි ඉඳලා එයා හීන් සීරුවේ අයින් ගැහුවා. අයින් ගහල ඇවිත් එයා වාඩි වුණේ මගේ ළඟින්ම තිබ්බ පුටුවකින්.

“Your mum loves පාටීස්. ගොඩක් අය ඉන්න තැන්වල ගැවසෙන එක ලීලා එන්ජෝයි කරනවා. ඒත් නිමොල්, කොෆී ප්ලාස්ක් එකකුයි, සිගරැට් පැකට් එකකුයි ළඟින් තියාගෙන අපේ bed room එකේ ඇඳට වෙලා ඉන්නකොට තියෙන සතුටටයි මම වැඩියෙන් කැමති.” ඩැඩා මුල පිරුවේ දිග කතාවකට වගෙයි.

“මාත් ලොකු ක්‍රවුඩ් එකක් ඉන්න- ගොඩක් නොයිසි තැන්වලට ආස නෑ Dady!”
“මෙහෙත් සද්දේ නම් හොඳටම වැඩියි නේද? සද්දෙටත් වැඩිය නරක දෙයක් තව ටිකකින් you can see!”
“Worse thing... What is that?”

ඩැඩාට උත්තර දෙන්න ඉඩක් ලැබුන්නෑ. Sam අපි ළඟ.

වෙඩිමට ඇවිත් හිටි අමුත්තන් නටද්දී අපෙ අම්මත් එයාලට එකතු වුණා. Daddaවත් ඇදගෙන.

“අනේ please ලොකූ... චුට්ටකට අරහෙට එනවද...” සමන්ති කෙඳිරුවා.

“ඇයි සෑම්?” කියා විමසමින් සමන්ති දිහාවට හැරෙද්දී මට පෙනුණේ එයාගේ මුහුණ බෙරී වී තිබුණු විදිහ.

ඉක්මනින් නැඟිටගත් මම සමන්තිගේ පිටුපසින් වැඩි දෙනෙකු නැති ඉසව්වට ගියෙමි.
“බලන්නකෝ ලොකූ... අම්මා කරන විකාර වැඩේ... ලජ්ජාවේ බෑ ලොකා.” සෑම් දෙනෙත්වල කඳුළු පිසියි.
“මොකද වුණේ සමා?”
“ටික වෙලාවක ඉඳලා අම්මා විනාඩි පහෙන් පහට අපේ ළඟට ඇවිත් ‘තැන්කියු බිමල්, තැන්කියු බිමල්’ කියල කිය-කියා යනවා. එහෙම එන්නේ කවුරු හරි රිලේෂන් කෙනෙක් අපි ළඟට එනකොටමයි. අම්මත් එයාලව බලෙන්ම කතාවට අල්ල ගන්නවා. අල්ලගෙන කියනවා ‘මම මනමාලිගෙ අම්මා විදිහට බිමල්ට කොච්චර thank කළත් මදි නේද මගේ දූව කසාද බැඳ ගත්තට.’ කියලා.”

“ඔන්න ඔහේ කියා ගත්තදෙන් සෑම්! මට හොඳටම ෂුවර් ගොඩ දෙනෙකුට අපේ අම්මා කියන -but is- ඉංග්‍රීසි තේරෙන්නෙත් නැතිව ඇති කියලා.”

“ඉංග්‍රීසි නෙවෙයි ප්‍රශ්නෙ ලොකූ... අම්මා ඒ බහුබූත කතන්දරේ දෙතුන්-පාර කියනවා; එකම අයට. බිමල් කිව්වමයි මටත් මේ පැත්ත හිතුණේ. මිනිස්සු හිතයිලු මාව කසාද බන්දල දෙන්න බැරුව හිටි කෙල්ලෙක්ය කියලා... ඉහ් ඉහ් ඉහ්හි... මං විකුණගන්න බැරුව තිබිච්ච කුණු මාළුවෙක් කියල හිතයිලු. බිමල් මෝඩ වෙලා මේ කසාදෙකට කර ගහලා- මාව බැඳ ගත්තය කියල හිතන්නත් පුළුවනිලු...”

අපේ අම්මා අනුන් හිතන දේ ගැන කරදර වුණු එකියක නොවේ. එයා වැඩියෙන්ම කරදර වුණේ තමන් ගැනය; තමන්ගෙ සුඛ විහරණය ගැනය. ‘Centre of the attraction’ වීම ගැනය; සමාජයේ- ඇසුරු කරන්නන් අතරේ කැපී පෙනීම ගැනය. අනේ පව්! අම්මාගේ ඒ අනුවණ ස්වභාවය ගැන දැනගත් බොහෝ දෙනෙක් ‘ලීලා, ඔයා රැජින වගෙ.’ යැයි කියා අම්මාගෙන් වාසි කඩා ගත්හ!

”දන්නවනෙ Sam! අම්මට ඕනි මොකාව හරි කතාවට ඈඳාගෙන පුරාජේරු කතන්දර කිය-කියා ඉන්න. ඔයා ඒ ගැන හිතන්න එපා සෑම්. මං අම්මව කවර් කරන්නං...”
“අනේ please ලොකූ...”

ඊළඟ පැය දෙක තුනේ මගේ ප්‍රධාන රාජකාරිය වුණේ අපේ අම්මා සමීපයෙන්ම ගැවසෙන එකය; එයා අමුත්තන් හා කතාවකට මුල පුරනකොටම එතැනට හොම්බ දමන එකය; හැකිතාක් ඉක්මනින්ම අම්මාව නිස්සද්ද කරවන එකය!

ඒක ‘පොකුටු මයිල් ගහක් කෙලින් කරන්නැයි යකෙකුට පැවරුණු රාජකාරිය’ට වඩා අමාරු එකකි!

ඉතිරි හරිය ඊළඟ කොටසින්...