Happy Birth Day!

අන්ත දිළිඳු බවේ ගැලී සිටි ඔවුහු යන්තම් ජීවිතය පවත්වාගෙන ගියහ...

ජෝන් ඉවන්ස් මගේ ජීවිතයට පිවිසුණේ අහම්බෙනි; නොසිතූ විලසිනි.

ඉරුණු සපත්තු... වැරහැලි වී ගිය අණ්ඩ දැමූ ඇඳුම්... ඒවායින් සැරසුණු ජෝන්ගෙන් පළ වුණේ සිත් ඇදගන්නා පෙනුමක් නොවේ. ඊටත්, ඒ ඇඳුම වුණත් ජෝන්ට වඩා විශාල අයෙකුට ඔබින්නකි.

ඒ ඇපල් නෙළන සමය විය. තරගයට මෙන් ඉදෙන ඇපල් නෙළන්නට විශාල පිරිසක් අවශ්‍ය වූයෙන්, උතුරු කැරොලිනාවට කළු ජාතික සංක්‍රමණිකයෝ පැමිණෙමින් සිටියහ. අන්ත දිළිඳු බවේ ගැලී සිටි ඔවුහු යන්තම් ජීවිතය පවත්වාගෙන ගියහ. එහෙ-මෙහෙ යමින් කම්කරුවන් ලෙස සේවය කළහ.
ජෝන් ඉවන්ස් අයත් වුයේද එවැනි පවුලකටය.

මම එකල දෙවෙනි ශ්‍රේණියේ උගැනුම ලබන සිසුවියක් වීමි.

*****

පැහැබර උදෑසනක අපේ පන්තියට ගලා එමින් තිබුණු ළා හිරු කිරණ මැදින් ජෝන් අපේ පන්තියට පැමිණියේය. ලජ්ජාශීලීව පැකිලෙමින් ගුරුතුමිය වෙත පා නඟන ජෝන් දුටු අපි මුහුණෙන් මුහුණ බලා ගත්තෙමු. අපේ මුහුණුවල තිබුණේ එකම හැඟීමකි. ඒ අප්‍රසාදයයි!

ඔන්න ඔන්න ඔයාලගෙත් අප්‍රසාදය ලියලන වෙලාව ආවා!
ඒත් ඉතිං මක් කරන්නෙයි. පටන් ගත්තු කතන්දරේ කියල ඉවර වෙලා අටුවා-ටීකා ටික කියන්න හිටියෝතින්... එහෙම ‘අන්තිමට පූර්වාපර සන්ධි ගලපන ක්‍රමය’ හොඳයි ‘පන්සිය පනස් ජාතකය’ ලියපු කාලෙට.
මට මතකයි ඉස්සර පිචැර් එකක් බලද්දී වැඩි දෙනෙකුට අන්තිම චුට්ට මිස් වෙන හැටි. එහෙම වුණේ අන්තිම සීන් එකත් බලන්න තරං ඉවසිල්ලක් නැති මිනිස්සු නැඟිට-නැඟිට යන්න පටන් ගන්න නිසා.
හැබෑටම අපි කිසිම ඉවසිල්ලක් නැති ජාතියක්ද?

ඒක නෙවෙයි. අද කියන්න යන කතාව ඇත්ත කතන්දරයක්. Reader’s Digest සඟරාවක පළ වෙලා තිබුණු මේ කතාව අනුවර්තනය කරලා සිංහලෙන් ලිව්වේ ‘නිමල් දිසානායක වන මම්ම වම්හ’.
ඒ, 1998 ඔක්තෝබර් 5 වෙනි සඳුදා පළ වුණු ‘පිවිතුරු’ යොවුන් පත්තරේට.
ඒ පත්තරයේදි මං ‘ලොකු අම්මා’ විදිහට රූපාන්තරණය වෙච්ච හැටි ‘ලොකු අම්මත් එක්ක’ postsවලදී ලිව්වා, ඔයාලටත් මතක ඇතිනෙ.
‘දඟකාරි...’ ලිපි පෙළයි, ‘සිකුරු විජිතය’ නවකතාවයි දෙක සතිපතාම පත්තරේට ලියන අතරේ ඉඳහිට මෙහෙම දේවලුත් මගෙන් කෙරුණා. (‘පිවිතුරු’ සංස්කාරක අංජන ඉන්ද්‍රජිත් හිතවතාත් මගේ මෙහෙම වැඩවලට බොක්කෙන්ම සහාය දුන්නා. ස්තුතියි අංජන.)

ඔන්න මං අනුවර්තනයෙන් තව කොටහක් දීලා ඉන්නයි හදන්නෙ. (දුඹුරට හුරු රතු පාටින් තියෙන්නෙ ඒ කතන්දරේ කොටස්ය.)

අපේ ගුරුතුමිය පාමෙල් මහත්මිය ඔහුගේ නමත් පැමිණීමේ ලේඛනයට ඇතුළත් කළාය.
අපේ විරෝධය ක්‍රමයෙන් වැඩි වෙන මුණු-මුණුවක්ව නැඟී එද්දී පාමෙල් මහත්මිය  හිස ඔසොවා බැලුවාය. පංතියම නිහඬතාවේ ගිලුණි.

“ළමයි... මේ ජෝන් ඉවන්ස්!”

ජෝන්ගේ මුහුණෙත් මඳ සිනහවක් පිපී තිබුණද අපි සිනා නොවූයෙමු!  

පාමෙල් මහත්මිය හැකිතාක් උද්‍යෝගිමත් වීමට වෙර දරන බව පැහැදිලිවම පෙනුණි. ජෝන්ගේ මුහුණෙත් මඳ සිනහවක් පිපී තිබුණද අපි සිනා නොවූයෙමු. ජෝන්ගෙ සිනහව කෙමෙන් විරිත්තීමකට පෙරළුණද අපි එය ගණන් නොගත්තෙමු.
පාමෙල් මහත්මිය පන්තිය සිසාරා බලද්දී මට දෙවියන් සිහි වුණි.

“අනේ දෙවියනේ...   ටීචර්ට මේ හිස් පුටුව පේන්න එපා.”

දෙවියන් මගේ යැදුම් ගණනකට නොගත්තා විය යුතුය. පාමෙල් මහත්මිය මා අසලම තිබුණු හිස් පුටුව දැක්කා පමණක් නොව, ඉවාන්ව එතැනට එව්වාය. මා අසලින් වාඩි වෙන අතරෙත්, ජෝන් සිනහවක් පාමින් මා දෙස බැලුවද මම බුරුලක් නොපෙන්වූයෙමි.  හිස ගස්සා ඉවත බලා ගත්තෙමි.
‘එයා කොහෙද මාව යාළු කර ගන්නේ...  ඒව හඳේ!’ මම මටම කියා ගත්තෙමි.

පළමු සතිය ගෙවී ගියේය. තවමත් ජෝන්ට මිතුරු මිතුරියන් කිසිවෙකු නැත.

*****

“ජෝන්ගෙම වැරැද්ද අම්මේ! එයා තවම හරියට ගණන් කරන්නවත් දන්නෙ නෑ... අඳින්නෙත් පරණ ඒවා. මහ විසාල බාච්චු ඇඳුම්.” එක්  සවසක මම අම්මාට කීවෙමි. හැම සවසකම ජෝන් ගැන මොන-මොනවා හෝ කීම ඒ වනවිට මගේ දින චරියාවේම අංගයක්ව තිබුණු බව මට නොවැටහිණි.

එහෙත් ඒ සෑම විස්තරයකටම හොඳින් කන්දීමට අම්මා පුරුදුව සිටියාය. එහි ප්‍රතිඵලය වූයේ ඇසින් නොදැකම අම්මා ජෝන් ගැන සියල්ල දැනගෙන සිටීමයි. ඇයට මගෙන් වැඩි විස්තර අවශ්‍ය වූ විටෙක ඇය කළේ ‘ඇත්තද?’, ‘ඉතිං ඉතිං’ වැනි වදනක් පිට කිරීම පමණි. එයින් දිරිමත් වෙන මම ගිරවියක සේ සියලුම විස්තර අකුරක් නොහැර ඇයට කිව්වෙමි.

*****

එක් දිවාහාර විවේකයකදී, මම මගේ අහර බඳුනට එබීගෙන එහි ඇති දෑ තෝරමින් සිටියෙමි.

“මං මෙතැනින් වාඩි වෙන්නද?”

මේ, මාත් පොඩ්ඩක් පීල්ල මාරු කරන්නද...
දන්න විදිහට දත කාලා- නැහීගෙන හරි මට නං මෙහෙම සිංහලයට නඟන්න හිතෙන්නේ ‘මගේ බොක්කටම වැදුණු ලියවිල්ලක්’ විතරයි... එහෙම හිතට වැදුණු මේ කතන්දරේ ‘පිවිතුරු’වල පළ වුණේ කොටස් දෙකකට.

1998; අදින් වසර 25කට කලින් ලියැවුණත්, මේ ලිපිය outdated වෙලා නෑ කියලයි මට හිතෙන්නේ.

1998; අදින් වසර 25කට කලින් ලියැවුණත්, මේ ලිපිය outdated වෙලා නෑ කියලයි මට හිතෙන්නේ.

තව කාරණයක් නිසයි මේ ලිපිය මට මතක් වුණේ.

මේ සතියේ මගේ නෑදෑ - හිතවතුන් ගණනාවකගේ උපන් දින යෙදී තියෙනවා. එක්කෙනෙක් තමයි අපේ මානෙල් නංගිගේ දූ; උපේඛා කෞෂිනී. පෙරේදා; 21 වෙනිදා උදේ මම එයාට සුබ පැතුවා. හවස එහෙ ගියා, අම්මව බලන්නත් එක්ක.

දවස් කීපයක ඉඳලා අම්මව ඇඳෙන් නැඟිට්ටවන්න අමාරුයි. එකම ඉරියව්වකින් වැතිරිලා ඉන්නයි කැමති. ඒත් කවුරු හරි ඇවිත් ඉන්නවා නං, ටිකක් නම්‍යශීලීයි.
ඔන්න උදේට මං අම්මට වීඩියෝ call එකක් ගන්නවා. බාග ඇත්තක් කියනවා. “මම අම්මව බලන්න එනවා... මානි අම්මට wash එකක් දාල, මොනව හරි කවල ලැහැස්ති කරලා තියයි. මම එන්න කලින්, එයාට එව්වා කරන්න අම්මත් උදව් වෙන්න ඕනි, හොඳේ.” මම කියන්නෙමි. මං අම්මාට නොකියන්නේ එහි යන වෙලාවයි. නෙවිලුත් මාත් කොට්ටාවට යන්නේ හවස්කරේය.

එදාත් කළේ එහෙමය. ඒත් එහෙම යනකොටත් අම්මා ඇඳේය.

“අම්මේ, මෙන්න ලොකාල ඇවිත්. අපි ඉක්මනට වොෂ් එකක් දාගෙන එමු නේද?” අම්මාත් කැමැත්ත දෙයි. අසල්වැසි හේමමාලිගෙත් උදව් ඇතිවය; මානි අම්මාව සෝදා පිරිසිදුකොට රෝද පුටුවේ වාඩි කරවන්නේ. “ලොකා ආවම අම්මා නැඟිටින්න කැමතියි. කීයට හරි ඔයා යනකල්ම පුටුවේ ඉන්නත් ලැහැස්තියි.” අම්මලා දෙන්නාට කවන රාජකාරිය කරන්නට සැරසෙන අතරේ මානෙල් කියයි.

දැන් අපේ අම්මා වචන දෙක-තුනකට වඩා කතා නොකරයි. ඒ අඩුව පුරවන්නේ මානෙල්ය. එයාටත් හිතේ හැටියට ඒ ටික කර ගන්නට ඉඩ නොදෙන්නේ හුරතල් හිමන්‍යාය. සිය වතාවක් විතර බොහෝම පොලයිට් විදිහට ‘Excuse me ලොකු සීයා...’ කියමින් එයාට අවධානය ඇද ගනියි; එයාගෙ කතන්දර කියයි.

ඉතිං, අන්තිමට අපි කට්ටිය කෑමට සැරසුණාමය, ‘රෝසි’ දුක හිතෙන කතාව කිව්වේ.
“මම අද දවල්ටත් නොකා රෑටම කන්න හිටියෙ අම්මා කහබත්වත් හදල තියෙයි කියල. නැත්තං ලොකු මාමා මොනවා හරි හදාගෙන එයි කියලා මගේ birth day එකටත් එක්ක. ෂෙඃ, වැඩේ වැරදුණානෙ.”

සමහරෙකුට උපන් දිනය  සුවිශේෂී එකකි. විශේෂයෙන්ම ළමයින්ටත්, තරුණ වියේ පසු වන්නන්ටත්...
එතකොට ජෝන්ට? එයාට කොහොමද දැනුණේ කියලා ඉතිරි ටික කියවලම බලමුකෝ.

පේන තරමටම එයා නරක නැහැ වගේ...

හිස ඔසොවන්නේ නැතිවම වුවද ඒ ජෝන් බව හඳුනා ගැනීම මට අසීරු නොවීය. එහෙත් මම හිස ඔසොවා බැලීමි. ජෝන් බෙහෙවීන් ආචාරශීලීව අහර බඳුනත් රැගෙන මගේ ඉදිරිපිට සිටගෙන සිටියි. මගෙන් අවසර නොලබාම වුවද ඔහුට මා අසල වූ හිස් පුටුවේ වාඩි වෙන්නට ඉඩ තිබිණි.

කෑම ශාලාවේ හැමෝම අප දෙස බලාගෙන සිටිතැයි මට හැඟුණත් මම වටපිට නොබැලුවෙමි. පුංචි සිනහවක් පාමින්, හිස සලා ජෝන්ට අනුමැතිය දුන්නෙමි. පසෙකින් වාඩි වූ ඔහු සංවරව අහර ගන්නට වූයේය.

‘පේන තරමටම එයා නරක නැහැ වගේ.’

අලුත්ම සිතිවිල්ලක් මගේ හිතේ ඇඳී ගියේ මටත් හොරෙනි. ආහාරයෙන් පසු මම ජෝන්ගේ අතින් අල්ලා ගෙන පිට්ටනියට දිව්වෙමි. එවෙලේ මගේ හිත පුදුමාකාර ප්‍රමෝදයකින් පිරී තිබුණු බව මට තවමත් මතකය.

*****

“ඇයි අම්මේ අනිත් ළමයි ජෝන් එක්ක යාළු වෙන්නෙ නැත්තේ” එදාම සවස මම අම්මාගෙන් ඇසුවෙමි. ඇය දෙවුර හැකිළුවාය.

“අනේ මන්දා... සමහර විට එයාලා දන්නෙ නැතුව ඇති අලුතින් එන යාළුවෙක්ව පිළිගන්න හැටි.”

එතැනින් එහාට කිව යුතුදේ සිතාගත නොහැකිව මම ගොළු වුණෙමි. මා වෙනදාට වඩා හුරතල් වෙමින් අම්මාගේ ළඟම දැවටෙන විට ඇයට යමක් වැටහුණා විය යුතුය.
“මොකද ළමයෝ?”
“හෙ..ට ජෝ..න්ගේ උ.ප.න් දිනේ අම්මේ...”
“ඇත්තද?”

“ජෝන් පව් අම්මේ! අම්ම දන්නවද, එයාට උපන් දි..නේ..ට..වත් මොනවත් හම්බ වෙන්නෙ නැහැල්ලු අම්මෙ... එයාගෙ තාත්තට සල්ලි නැති හින්ද කේක් එකක්වත් හදන්නෙ නැ..හැ..ලු...”
“කවුද ඔයාට ඕවා කිව්වේ?”

“ජෝන්මයි කිව්වේ... ම.ම.නෙ දැන් එයාගෙ යාළුවා...”

අම්මා හිස සලා නිහඬ වූවාය.
නිහඬව සිටි නමුත් මට මැවි-මැවී පෙනුණේ අපේ උපන් දින දවස්ය. අක්කාගේත්, මගේත් උපන් දිනවලදී නොවරදවාම අපට තෑගි ලැබෙයි. අපේ පංතියටම සෑහෙන ලොකු කේක් එකක් සාදන අම්මාම එය පාසලට ගෙනෙයි.
අපේ පන්තියේ අනිත් ළමුන්ගේ උපන් දිනවල ඔවුන්ගේ අම්මලාත් එසේ කරන්නට පුරුදුව සිටියහ. ඒත්, දැන් ඒ සිරිත කැඩෙන්නට යයි. ජෝන්ගේ උපන් දිනය කිසිම විශේෂත්වයකින් තොරව ගෙවී යනු නිසැකය.

‘පව්! ජෝන්ට හොඳටම දුක ඇති.’

මුව ගහණය වඳවී යන්නට කිට්ටු විත්තිය මම ලිව්වෙමි. එයින් කම්පිතව Praසන්ன හිතවතා මෙසේ...

නිඳි යහනේ වැතිරෙන වීටත් මට සිහි වුණේ පසුදා එළඹෙන ජෝන්ගේ උපන් දිනය පිළිබඳවය. මාද නොදැනුවත්වම මට හීල්ලුණි. අම්මා මගේ පොරෝනාව මැනැවින් සකස්කොට, මෘදු ලෙස මගේ හිස අත ගාන්නට වූවාය.

“ජෝන් පව් නේද අම්මේ...”
“ඔයා බලන්නකෝ, සේරම හරි යයි.”

ඒ දක්වාම අම්මා කියන ඕනෑම දෙයක් දේව භාෂිතයක් ලෙස අදහන්නට පුරුදුව සිටි මගේ සිත එවෙලේ නම් කීරි ගැසී යනු මට හැඟිණ.

‘සේරම හරි යන්නෙ කොහොමද? අම්මට වැරදිලා... ජෝන්ලට එක පාරටම අද රෑට සල්ලි ගොඩක් ලැබෙනවයැ...’

*****

“අනේ අම්මේ, අද මං ඉස්කෝලේ නොයා ඉන්නං.”

එදින උදේ තේ බොද්දී මම මගේ අහිංසක ඉල්ලීම අම්මාට ඉදිරිපත් කළෙමි.
“මොකෝ, අද ජෝන්ගේ උපන් දිනේ හින්දද?”
අම්මාට මගේ හිතේ තිබුණු හැඟීම පෙනුණාවත්ද? ලජ්ජාවෙන් මගේ දෙකම්මුල්වලට ලේ පුරන්නට විය. මම බිම බලා ගත්තෙමි.

“ඔයා ආසයිද ඔයාගෙ උපන් දිනේ දවසෙ ඔයාගෙ හොඳම යාළුවා ඉස්කෝලේ නෑවිත් ඉන්නවට...” අම්මා ඉතාමත් මෘදුව විමසුවාය. ඇගේ කතාව නිවැරදිය.
ජෝන්ට කේක් නැති විය හැකිය; තෑගි නොලැබීමටත් හැකිය; එහෙත් ජෝන්ගේ හොඳම යෙහෙළියගේ උපන් දින සුබ පැතුමත් ඔහුට අහිමි වී යා යුතු නැත!

ඇහැට ඇඟිල්ලෙන් ඇනලා මෙහෙම දේවල් උලුප්පා පෙන්වා දිය යුතු නැතත්, පෙන්වන්නෙමි.
දැනුම්-තේරුම් ඇති යුරෝපීය මාතාවක් තම දූ සිඟිත්තියගේ සිතේ මෙලෙස ‘යහ ගුණදම් බීජ’ රෝපණය කරන්නේ කෙතරම් සූක්ෂ්ම අයුරින්ද? සිතක් සංවේදී කළ යුත්තේ; සිතක් සුසර කළ යුත්තේ ඉසියුම් ආකාරයෙන් මිස පොල්ලෙන් ගහන්නා සේ දඩබ්බර අයුරින් නොවේ. ඇත්තෙන්ම එය කලාවකි!

ඒ කලාව අපේ ගුරු- දෙගුරු- දෙමාපිය ඇත්තන්ට නුහුරු නිසාදෝ, අපේ රටේ අද්‍යතන පුරවැසියන් බොහොමයකගේ හිතේ තෙතමනය අඩුවී ගොසිනි.

මට එහෙම හිතුණේ මන්දැයි, ඊයේ උදේත් මගෙන් ලියැවිණි. ඒ නිදිගෙ පංච තන්තරේ නොකඩවා කියවන; නොකඩවාම commentsතුත් එවන Praසන්ன හා බස්සා රසිකයන්ට උත්තර දීමේදීය.

වස්ගමුවේ මුව ගහණය වඳවී යන්නට කිට්ටු විත්තිය මම ලිව්වෙමි. එයින් කම්පිතව Praසන්ன හිතවතා මෙසේ කියා තිබිණි. 

‘මේ දවස්වලත් සත්තුන්ට උදාවෙලා තියෙන්නෙ එච්චර හොඳ කාලයක් නෙමෙයි. මේ පෑවිල්ල තව ටික කාලයක් අල්ලල හිටියොත් ඔය කැලෑවල ඉන්න ගොඩක් සත්තුංගෙ ඉරණම විසඳෙයි. එහෙම නොවේවා කියල ප්‍රාර්ථනා කරමු.’

 ‘උපන් දිනේ කියන්නෙත් අනිත් දවස් වගේම එකක් තමයි.’

මේ ඊට මගේ උත්තරයයි:

‘මාත් එහෙම ප්‍රාර්ථනා කරනවා ප්‍රසෝ!
සති දෙකකට කලින් අඟුණකොළපැලැස්සේ හිතවතෙක් කිව්වා දැන් එයාලා ඒ පැත්තේ කිසිම මසක් කෑමට නොගන්නා බව. එහෙම කරන්නෙ මිනිස් තිරිසන්නු කුඩා වතුර වළවල්වලට වස දාලා වනසතුන් බුරුතු පිටින් මරලා- මස් කරන හින්දලු.
පෙරේදා ඒ ගැන නිව්ස් එකකුත් දැක්කා...’

බස්සා මහතාත් අපේ අදහස් හුවමාරුවට එකතු වුණේ මෙසේ අසමිනි:
“අපෝයි! දෙයියනේ. ඇයි අපට මෙහෙම වුණේ?”
ඒ විතරක් නොවේ, උන්නැහේගේ ‘බකමූණු අඩවියේ’ අලුත්ම පෝස්ටුව; ‘සොහොන්පල්ලාගේ මතක වස්තුව’ එකේ  comment එකකදීත් මේ ගැන සඳහන්කොට තිබිණි.

මේ ‘අපේ මනුස්සකම විතැන් වී - හිතේ තෙතමනය තුරන් වී තියෙන තරම පෙන්නන එක දර්ශකයක්’ බව මගේ නිගමනයයි! ජාතියක් වශයෙන් පමණක් නොව, රටක් වශයෙන්මත් වඩා සංවේදී වන්නට අපි පුරුදු විය යුත්තෙමු.
ඒ බව ධාරණය කර ගන්නා අතරේම, කාරුණික ගුණයෙන් සපිරි අපේ කථිකාවිය ඊළඟට කළ- කී දේවල් මොනවාදැයි දැන් සොයමු.

පාසලට ගිය විගස මම ජෝන්ට සුබ උපන් දිනයකට ආසිරි පැතුවෙමි.

ජෝන්ගේ විසල් දෙනෙත් කාන්තියෙන් බබළන්නට ගත් විට ඔහුගේ ප්‍රීතිය නිම්හිම් නැති එකක් බව මට වැටහුණි.
අම්මා කියා තිබුණේ ඇත්තම ඇත්තකි! මොනවා නැතත් ජෝන්ට මගේ උණුසුම් සුහදත්වයවත් ලබා දිය යුතුය.

එදා දහවල් වන විට මගේ පුංචි සිතේ ලොකු සිතුවිල්ලක් පැලපදියම්ව තිබිණි.
‘උපන් දිනේ කියන්නෙත් අනිත් දවස් වගේම එකක් තමයි.’

පාමෙල් මහත්මිය කළු ලෑල්ලේ ගණනක් සාදමින් සිටියදී සුපුරුදු රිද්මයැති හඬක් අතින් නැඟී ආවේය.
ඒ හඬ මට හොඳටෝම පුරුදු එකකි; මා හඳුනන එකකි... ඒත්, අද? අද ඇය සුබ උපන් දිනයක් පතන්නේ කාටද?

ටිකකින්ම, පන්ති කාමරයට පිවිසෙන දොරටුව අසල අපේ අම්මා දිදුලමින් පෙනී සිටියාය. නිකන්ම නොවේ; දැල්වෙන ඉටිපන්දම් සහිත සුවිසල් කේක් ගෙඩියක්ද සුරතේ දරා ගෙනය.
අම්මාගේ අනිත් අතේ ලස්සනට ඔතනු ලැබූ හුරුබුහුටි පාර්සලයකි. පාර්සලය මනාව ඔතා, ලස්සන කඩදාසි රිබන් පටියකින් ගැට ගසා තිබිණි.

‘හැපි බර්ත් ඩේ ටු යූ!’ අම්මගෙ කන්කලු හඬට පාමෙල් මහත්මියගේ උච්ච ස්වරයත් එක් වුණි.

පන්තියේ සියලුම ළමෝ මා දෙසට හැරුණාහ. ඔවුහු අපේ අම්මාව හඳුනති. මගේ උපන් දිනය ඊට මාස දෙකකට පෙර යෙදුණු බවද ඔවුහු දනිති.

එදා මා සමඟ එකට පන්තියේ සිටි කිසිම යහළුවෙකුගේවත්, යෙහෙළියකුගේවත් නම් පවා අද මගේ මතකයේ නැත.

එහෙත් අපේ අම්මාගෙත්, පාමෙල් මහත්මියගේත් නෙත් යොමු වී තිබුණේ මා දෙසට නොවේ. ජෝන් දෙසටය.

බියෙනුත්, කුතුහලයෙනුත්, ලජ්ජාවෙනුත් වෙළී මිරිකුණු ජෝන් කළ යුතු කිසිවක්ම තෝරාගනු නොහැකිව ගල් ගැසී බලා සිටියේය.
අම්මා ඔහු වෙතට අවුත්, කේක් ගෙඩිය ඔහුගේ ඩෙස්කුව මතින් තැබුවාය.

“සුබ උපන් දිනයක් ජෝන්!”
පන්තියේ ළමයි සැවොම එකාවන්ව අත්පොළසන් දෙමින් ප්‍රීති ඝෝෂා නඟමින් ‘සුබ උපන් දිනයක් ගීතය’ ගයන්නට එක් වූහ. මමත් දෙනෙතේ කඳුළු තෙරපෙද්දී ඔවුන් හා එක් වූයෙමි.

*****

ඇපල් නෙළන සමය අවසානයේ ජෝන්ලා වෙනත් පළාතකට ගියහ.

එදා මා සමඟ එකට පන්තියේ සිටි කිසිම යහළුවෙකුගේවත්, යෙහෙළියකුගේවත් නම් පවා අද මගේ මතකයේ නැත. එහෙත්...
‘සුබ උපන් දිනයක්’ ගීය ගැයෙන ඕනෑම මොහොතක මගේ මතකයට නැඟෙන්නේ ඒ පංති කාමරයයි. එම ගීතය සැබවින්ම අර්ථාන්විතව, වඩාත් හැඟුම්බරව ගායනා කෙරුණේ එදා බව මට සිතෙයි.

එපමණක්ම නොවේ!
එතෙක් මෙතෙක්- එදා තරම් රසවත් කේක් කැබැල්ලක් රස බලන්නට අවස්ථාවක්ද මට නොලැබුණු බව මම ඕනෑම තැනක දිවුරා කියන්නෙමි෴0෴