පිං බෝ වේවා!

“නිමල් නේද?”

“ඔ..ව්...” ඒ කටහඬ එච්චර පුරුදු එකක් නොවෙන නිසයි, මං කල් ගනිමින් උත්තර දුන්නේ.
“මම කරුණාරත්න... blog...” (කරුණාරත්න කියන්නේ බොරු නමක්, හොඳේ. මේ post එක ලිවීම පහසු වෙන්නයි ඒ නම යොදා ගන්නේ.)

ෂෙහාන්ලා කට්ටිය ‘අපේ පවුලේ අවුරුදු උත්සවය’ක් පවත්වන්නටත් සූදානම් වෙමින්ය, ඉන්නේ.

මට මතක් වුණා. “දැන් නං අඳුනගත්තා. ඉතිං, ඉතිං කරුණාරත්න මහත්තයෝ.”

“මම නිමල්ලා කරපු පිංකම ගැන කියෙව්වා. බොහොම හොඳ වැඩක්නෙ ඔයාල කරලා තියෙන්නේ... මාත් ගොඩක් impress වුණා!”

“අහන්නත් සතුටුයි කරුණාරත්න මහත්තයෝ. මම දැනුත් ඒ සීරීස් එකේ තුන්වෙනි කොටස ලිය-ලියා ඉන්නේ.”
“එහෙනං මම නිසා ඒ වැඩේටත් disturb වුණා නේද?”
“ඒක එච්චර බාධාවක් නෙවෙයි කරුණාරත්න මහත්තයෝ. කාලෙකින්නේ ඔයා කතා කළේ...”

“මම කතා කළේ නිමල් ලොකු වැඩකට. ඔයාගෙ posts කියවද්දී මටත් ආස හිතුණා Cancer Hospital එකට ලෙඩ්ඩු බලන්න එන visitorsලට බස් ගාස්තු ගෙවන්න.”

“අනේ සාදු, කරුණාරත්න මහත්තයෝ. අපි කරපු වැඩේ ගැන මං ලියන්න ගත්තෙත් තව කාට කාට හරි මේ වැඩේ කරන්න හිතෙයිනේ කියල හිතාගෙන. සත්තයි, මට හරිම සතුටුයි, දැන්මම ඒක ඉෂ්ට වෙන්න යන එක ගැන... කරන්න- කරන්න. අපෙනුත් ඔයාට ඕනි සහයෝගයක් දෙන්නං.”

“මෙහෙමයි නිමල්, මම සේරම වියදම් දෙන්නං. ඔයා තමයි මේ වතාවෙත් ඒ රාජකාරිය කරවන්න ඕනි.” කරුණාරත්න මහතා කිව්වේ එතකොටයි.

අම්මට සිරි!
වැඩේ හොඳ බවත් ඇත්තය. පිංකමක් බවත් ඇත්තය. අපේක්ෂා රෝහලේ නේවාසිකව සිටින ලෙඩුන් බලන්නට දුර බැහැර සිට එන ඥාතීන්ට මේ බස් ගාස්තු ගෙවීම ලොකුම ලොකු සහනයක් වෙන බවත් ඇත්තය. ඒ විදිහට බලද්දී ඒ මෙහෙයුම නැවත වතාවක් කිරීමට; තුන්වෙනි වතාවටත් කරන්නට ලැබීම වාසනාවකි. ඒත්... ඒත්...

ඒ යහපත් වැඩේදී පසුගිය දෙවතාවේම වැඩිම වෙහෙසක් දැරුවේ; ලොකුම බරක් ඇද්දේ මං වහන්සේ නොවේ. ඒක කළේ ෂෙහාන් ඇතුළු කණ්ඩායමයි. තවත් වතාවක් ඒ ‘කට්ට කන්නට’ එයාලා කැමති වෙයිද?
ඒ මදිවාට ෂෙහාන්ලා කට්ටිය ‘අපේ පවුලේ අවුරුදු උත්සවය’ක් පවත්වන්නටත් සූදානම් වෙමින්ය, ඉන්නේ.

“අනේ කරුණාරත්න මහත්තයෝ. චූටි ගැටළුවක් තියෙනවා. වැඩේ plan කළේ මම වුණාට, සේරම බර ඇද්දේ ෂෙහානුයි එයාගේ යාළුවොයි- මර්වින්, තමීර, නමී වගේ අයයිනෙ. තව පාරක් මේ වැඩේ කරනවා නං උදව් වෙනවද කියල මම එයාලගෙනුත් අහන්න ඕනි....”
“කමක් නෑ, කමක් නෑ. ඔයා එයාලගෙනුත් අහල ඉන්න.”

“එතකොට මේ වැඩේට කරුණාරත්න මහත්තයත් එක්ක තව දෙතුන් දෙනෙක්වත් සහභාගී වෙයිනෙ...” මෙහෙයුමට ඕනෑ කරන පිරිවර ගැන මනෝමයෙන් ගණන් හදමිනි මං කිව්වේ.

වැඩේ කරවන්න බාර ගත්තොත් පණ කඩාගෙන හරි ඒක හරියටම කරවන්න වෙනවා. නම කැත කරගන්නත් බැහැනේ! (foto- සෙරාන් එච්. ගමගේ)

“අනේ නෑ නිමල්. ඔයාල වැඩේ කරන්න. කීයක් වුණත් යන වියදම මං දෙන්නං.
හැබැයි ප්‍රධානම දේ...
මම එහෙම කරන බව ඔයා විතරක් දැන ගත්තම හොඳටම ඇති. මගේ නමවත්- විස්තරවත් කිසිම කෙනෙකුට කියන්න එපා. මට ඕනි වැඩේ කෙරෙන්න විතරයි.”

‘ඔය කිව්වට, post එක කියවද්දී කරුණාරත්න මහත්තයට හිතිච්ච ගමන්ම මට ටෙලිෆෝන් කළාද කියලා කවුද දන්නෙ? පස්සේ පස්ස ගැහුවොත්... නම ගම කියන්නත් එපාලු.’
තලියේත් කිඹුලන් දකින නිමල් දිසානායකයාට එවෙලේ හිතුණු විත්තිය හංගන්නේ මොකටෙයි? පස්සේ ඕන්නෑ කියල එයාටම හිතුණොත්...

කරුණාරත්න මහත්තයට ‘පරචිත්ත විජානන ඥානය’ තියෙනවාවත්ද? මං හිතපු දේ එයාට දැනිලද මංදා...
“මට හිතෙන්නේ නිමල්, ඔයාගෙ group එක බැහැයි කියන එකක් නෑ. ඔයාගේ Bank Account නම්බර් එකයි විස්තරයි එව්වොත් මම දැන්මම වුණත් රුපියල් xxxxxx ඒකට දාන්නං.” කරුණාරත්න මහත්තයා බොහොම සන්සුන් හඬින් කියපි!
රුපියල් xxxxxx... පුංචි ගණනකුත් නෙවෙයිනෙ. පහුගිය දෙවතාවේම බස් ගාස්තු වශයෙන් අපි ගෙවු මුදලට වඩා චුට්ටයි අඩු.

කාගෙ වුණත් සල්ලිනෙ. ලොකු වගකීමක්. වැඩේ කරවන්න බාර ගත්තොත් පණ කඩාගෙන හරි ඒක හරියටම කරවන්න වෙනවා. නම කැත කරගන්නත් බැහැනේ!

“කරුණාරත්න මහත්තයෝ, අපි මෙහෙම කරමු. දැනට මම blog එකට ලියාගෙන යන ‘අම්මාට පිං ඇත’ සීරීස් එකේ තව එක කොටසයි publish කරන්න තියෙන්නෙ. ඒකත් පබ්ලිෂ් කළාම ඔයාට හරියටම මේ වැඩේ කෙරුණු විදිහ ගැන සම්පූර්ණ අදහසක් ගත්තෑකි වෙයි. මම ඒ post එක දැම්මට පස්සේ අපි මේ ගැන කතා කරන එක නේද වැඩියත්ම හොඳ?” මං කිව්වේ කරුණාරත්න මහතාට තවත් හොඳට කල්පනා කරන්නට ඉඩ සලස්සල දෙමින්.

හිටි ගමන් මටත් එහෙම ආවේග ඇති වෙයි. එක එක දේවල් කරන්නට හිතෙයි. ඒත්, ටිකක් කල් ගත වෙද්දී ඒ සමහර හැඟීම් ගැන ඇති වුණු උනන්දුව මිලින වී- ඇල් මැරී යයි. කරුණාරත්න මහත්තයටත් එහෙම වුණොත්... එතුමාටත් කාලය ලබා දිය යුතුය...

“හොඳයි නිමල්. එහෙම කරමු... ඒ කොටස දැම්මට පස්සෙ මම ඒක කියවල ඔයාට call කරන්නං.”

තව එකක්. ඔය වැඩේට මහන්සි වෙන කට්ටියට...

කරුණාරත්න මහත්තයා කටින් බතල හිටවන්නෙකු නොවෙන විත්තිය දවස් තුනකින්ම තහවුරු වුණා. ‘අම්මාට පිං ඇත’ තුන්වෙනි කොටස පළ කරපු දවසට පහුවදාම කරුණාරත්න මහත්තය ආයෙත් මට ෆෝන් කළා. එතකොටත් මං ෂෙහාන්, මර්වින්, නමී, තමිර හතර දෙනාගෙන්ම කැමත්ත අරගෙනයි උන්නේ. මම ඒ විත්තිය කරුණාරත්න උන්නැහේට කිව්වේ හීනි ආඩම්බරයකිනුත් එක්ක. ඊට පස්සේ මං කරුණාරත්න මහතාට යැවූ මේ ඊ මේල් එකින් ඔයාලට පැහැදිලි වෙයි තවත් විස්තර.

‘කරුණාරත්න මහත්තයෝ,

සුබ අලුත් අවුරුද්දක් වේවා!

මේ එවන්නේ අපේ මල්ලිගේ දෝණිව බැඳලා ඉන්න ෂෙහාන්ගේ නම හා බැංකු ගිණුමේ විස්තරයි. ෂෙහාන් තමයි පසුගිය දෙවතාවේම බස් ගාස්තු ගෙවන වැඩේ මෙහෙයවූවේ.

......

මේ තියෙන්නෙ ෂෙහාන්ගේ ටෙලිෆෝන් නොම්මරේ: .......

මොකුත් හිතන්න එපා. හදිසියෙන් මං මළත් වැඩේ තිතටම කෙරෙන්න ඕනි නිසයි ඔයාට මේ විස්තර එවන්නේ.

ඔයා තරයේම කියපු විදිහට කාටවත් ඔයාගේ අනන්‍යතාව හෙළි නොකර ඉන්නම්!

මේ වැඩේ අප්‍රේල් 22 හෝ 24 යොදා ගන්නට හිතමින් ඉන්නේ. ෂෙහාන්ගේ වචනය ලැබුණොත්.

ස්තුතියි!’

(දැනගැනීම සඳහා පිටපත- ෂෙහාන් ගල්හේන මහතා වෙත)’

ඊ මේල් එක යවලා ටික වෙලාවයි ගියේ. කරුණාරත්න මහත්තයා ෂෙහාන්ට සල්ලි එවලත් ඉවරයි. “නිමල්, මම සල්ලි එව්වා. ෂෙහාන්ට කියන්න චෙක් කරලා බලන්න කියල... තව එකක්. ඔය වැඩේට මහන්සි වෙන කට්ටියට අපි දවල් කෑම දෙමු...”
“ඒක මං කරන්නං. කලින් දවස් දෙකෙත් මම එයාලට කෑම හැදුවා මහත්තයෝ.”
“ඔයා මහන්සි වෙන්න ඕනි නෑ නිමල්. එදාට මම කෑම එවන්නං. කී දෙනෙක් වැඩේට එනවද කියලා විතරක් මට කියන්නකෝ.”

‘කල දුටු කල වළ ඉහ ගැනීම’ මගේ පුරුද්දක් නොවේ. එහෙම කෙනෙකු නම් ‘කරුණාරත්න මහතා’ හොඳ මෝරෙකු යැයි හිතනවාට සැක නැත.

“කරුණාරත්න මහත්තයෝ, පහුගිය වතාවල අත්දැකීම එක්ක මට හිතෙන්නේ... බස් ගාස්තු ගෙව්වට පස්සේ සල්ලි ඉතිරිත් වෙයි. ඔයා තවත් වියදම්...”
“නෑ නිමල්, සල්ලි ප්‍රශ්නයක් නෑ. කෑමවල වියදම මම කරන්නං. සල්ලි ඉතිරි වෙනවා නං අපි ලෙඩ්ඩු බලන්න එන අයට තව කීය-කීය හරිත් දෙමුද?”

මම චුට්ටක් විතර තාවර වුණා.

අපි එයාලගේ සර්විස් එකත් ඇප්‍රිෂියෙට් කරමු! (foto- සෙරාන් එච්. ගමගේ)

“ඔයා එහෙම ඇහුව නිසයි හිතුණේ... පැසෙන්ජර්ස්ලට අපි බස් ගාස්තුව ගෙවනවනේ... නරකද, අපි ඒ බස්වල වැඩ කරන ඩ්‍රයිවර්- කොන්දොස්තර මහත්තුරුන්ට සැලකීමක් කළොත්... ඒ අයත් ලොකු කැප කිරීමකින් ඒ බස්වල වැඩ කරන්නේ. මෙතනට එච්චර අදාළ නැති කතාවකුත් කියන්න හිතුණා මහත්තයෝ.

-ඔය අපේක්ෂා ඉස්පිරිතාලෙට එන බස් එකක අවුරුදු ගණනාවක්ම වැඩ කරපු ඩ්‍රයිවර් මහත්තයෙකුත් පිළිකාවකින්ම අන්ත්‍රා වෙලා...”

“ඒ අදහස හොඳයි නිමල්. They deserve it! අපි එයාලගේ සර්විස් එකත් ඇප්‍රිෂියෙට් කරමු. ඒකට කීයක් විතර ඕනි වෙයිද නිමල්?”

“අමතරව තව සල්ලි ඕනි නෑ කරුණාරත්න මහත්තයෝ. මේ තියෙන එව්වයින්ම මැනේජ් කරගන්න පුළුවන් වෙයි.
මං හිතන විදිහට බස් දහයක් විතර තියෙයි. එතකොට ඩ්‍රයිවර්- කොන්දොස්තර මහත්තුරුන් විස්සයි. එක්කෙනෙකුට රුපියල් පන්සීය ගණනේ දුන්නොත් ඒකටත් දහදාහක් යනවා.”

“අනේ, පන්සීය මදි නිමල්. දාහ ගණනේ දෙමු!”

මං වහන්සේ නං දාන-මාන පිංකම් වුණත් කරන්නේ limit එකක් තියාගෙනය. කරුණාරත්න මහත්තයාට නං සීමා-මායිම් නැතුවා වගෙය. උන්නැහේ දාහ ගණනේ පරිත්‍යාග කරන්නට කැමැතියි නං මං එපැයි කියන්නේ මොකටද? සිතින් සාදුකාරයක් දී පිං අනුමෝදන් වෙනවා මිස...
‘කරුණාරත්න මහත්තයට තව-තවත් හරි යන්න ඕනි!’ මට හිතුණා. හුඟක් උදවිය දාන-මාන කටයුතු කරන්නේ පිං තකාම නෙවෙයි. ලෝකෙට පෙනෙන්නයි; ලෝකෙට පරකාසේටයි. එයාල හොයන්නේ නම. එයාලට ඕනි ‘මමයි වැඩ්ඩා’ කියල පුරසාරම් කියන්නයි.  එහෙම අයත් අපේ වැඩවලදී මට හම්බ වෙලා තියෙනවා.

එක වතාවක් රුපියල් ලක්ෂ හතරක් (වගෙයි මට මතක) වටින ‘සමාජ සත්කාරක පොදු ඉදිකිරීමේ කටයුත්තක්’ කරන වෙලාවේ සිද්ද වෙච්ච ලස්සන දෙයක් තියෙනවා. ඒකත් ඔයාලට කියන්නංකො.
වැඩේ කෙරුණේ දුර පළාතක. එහෙ ඉන්න මගේ හිතවතෙක්; xxxx (එයාත් අතින් කාල අනුන්ගේ හරක් බලාගන්නා වරිගේට අයිති කෙනෙක්.) තමයි අපි වෙනුවෙන් ඒ කටයුත්ත කෙරෙන විදිහ සොයා බලමින් මට විස්තර කිව්වේ.
ඒ කටයුත්ත පටන් ගන්නකොටම මම අපේ ආධාර පිරිනැමූ හිතවතුන්ට මෙහෙම කිව්වා.

“xxxx හොඳ අවංක හාදයෙක්. සතේට ගණන් බේරයි- සේරම විස්තරත් මට කියයි. ඒ විස්තර මම ඔයාලටත් කියන්නං. වැඩේ කෙරෙන අතරේ දෙපාරක් තුන්පාරක් විතර එහෙ තත්ත්වේ බලන්න අපිටත් එන්න වෙයි කියලත් xxxx කීවා. යමු! හැබැයි අපේ වියදමෙන්. වැඩේට හම්බ වෙච්ච ආධාර සල්ලිවලින් සතයක්වත් අපේ ගමන්වලට වියදම් කරන්නෙ නෑ. හරිනේ...”

එහෙත් ඒවා මේ සද් ක්‍රියාවට බලපාන්නේ නැති නම් ඒ ගැන කලබල නොවී... (foto- සෙරාන් එච්. ගමගේ)

හැමෝම එකඟ වුණා. එහෙම එහාට ගිය වෙලාවක xxxx හිතවතා මට අපේ නඩයේ කෙනෙකු ගැන රහසක් කිව්වා.

“නිමල් මහත්තයා, මෙච්චර දවස් මං ඔයාට නොකිය හිටියෙ. අර... අර මහත්තය ඔයාටත් වැඩියෙන් මට ටෙලිෆෝන් කර-කර මෙහෙ විස්තර ඇහුවා. හංගන්න දෙයක් නැහැනෙ. මාත් කිව්වා... ඊට පස්සේ තමයි වැඩේ! එයා කිව්වනෙ-නිමල් මහත්තයට වුණත් වැඩිය විස්තර කියන්න එපා. එයාට විතරක් එව්වා කිව්වම ඇති- කියලා. අදත් මගෙන් ඇහුවා, ඒ කතාව ඔයාට කිව්වද කියලත්. ඉතිං නිමල් මහත්තය මොකද්ද මම මීට පස්සේ කරන්න ඕනි?”

“xxxx, ඔයා මොකුත් වෙනසක් පෙන්නන්න එපා. එයා අහන ඕනෑම විස්තරයක් කියන්න. එයාත් රුපියල් 25,000/-ක්ම දුන්නු කෙනෙක්නෙ...
හැබැයි, එයා මොකක් හරි මගඩියක් යෝජනා කළොත් හෙම හොඳ ළමයා වගේ පට ගාලා මට කියන්න, හොඳේ!”

මිනිසුන් එහෙමය... එක එක්කෙනාගේ හැටි එහෙමය.
“බලාගෙනයි නිමල්. ඔය මහත්තයත් ලෝකයෙක්ද දන්නෑ... පරෙස්සමින්.” හිතවතෙකු අනතුරු ඇඟෙව්වාත් එක්කය. ඒත් කරුණාරත්න මහත්තයාගේ වැඩ-පිළිවෙලින් මට පෙනෙන්නේ ඔහු අවංක විත්තියයි. සමහර විට ඔහුටත් සැඟවුණු අරමුණු තිබෙනවා වන්නටත් ඉඩ තිබේ.
එහෙත් ඒවා අපට; මේ සද් ක්‍රියාවට බලපාන්නේ නැති නම් ඒ ගැන කලබල නොවීම මගේ සිරිතයි.

(කරුණාරත්න මහතාණෙනි, ඇත්තම පැවසීම ගැන උරණ නොවෙනු මැනවි!
මෑත අතීතයේ අවස්ථාවකත් ගිනි පෙනෙල්ලකින් බැට කන්නට මට සිදු විණි. ඒ අලුත් මතකය ප්‍රබල බැවින් මම කණාමැදිරි එළියටත් බිය වන්නෙමි. හරිහැටි ඔබව හඳුනාගන්නට මට කාලයක් අවශ්‍යය. හරිහැටි මා හඳුනාගන්නට ඔබටත් කාලයක් අවශ්‍යය. අපේ ස්වභාවය හරිහැටියෙන්ම හෙළිදරව් වන්නේ අප පවසන දේටත් වඩා අපේ ක්‍රියාවන් තුළිනි.)

ඉතිං...
මේ බස් ගාස්තු ගෙවීමේ පිංකම නිසා ‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’ කියවන ආදරණීය රසික-රසිකාවන්ට නං සිද්ද වුණේ පුංචි අසාධාරණයක්. ඒ posts පළ කිරීම ටික-ටික පරක්කු වුණායින්. ඒ ගැන කනගාටුයි, හොඳේ.
අනෙක් අතට, අවුරුදු කාලෙ හින්දා ඔයාලටත් blog කියවනවට වැඩි වැදගත් දේවල් කොච්චර තියෙන්න ඇතිද?

එහෙම වුණත් මේ පෝස්ටුව පුළුවන් තරං ඉක්මනින් පළ කරන්න හිතාගත්තා. ඒ නිසාම post එකෙන් තුන්කාලක්ම 24 වෙනිදට කලින් ලියලා අහවර කළා...

අද 2025 අප්‍රේල් 24. වෙලාව උදේ 5.13යි.
ඊයේ රෑ කරුණාරත්න මහත්තයාට කතා කළා. සේරම වැඩ ටික සංවිධානය කරලා තියෙන විත්තිය කිව්වා. එහෙම කරන එක නෙව යුතුකම.
“ගොඩක් ස්තුතියි නිමල්, මගේ වෙනුවෙන් මහන්සි වෙනවට. කොහොමද කෑම වැඩේ? ඒකට කීයක් යනවද. මම ඒකට වෙනම සල්ලි එවන්න ඕනි.”

පහුගිය වතාවෙත්- මේ වතාවෙත් හැදුව slips දෙකේම ‘මාර අඩුවක්’ මට නං දැනුණා. ඒ දෙකේම ‘පණිවුඩය පවසන කෙනෙක්’ ගැන...

මට එක විඩේම හිතුණේ ‘වට්ටියෙන් වුණාම මොකද- පෙට්ටියෙන් වුණාම මොකද’ කියලයි.

“මම එදත් කරුණාරත්න මහත්තයට කිව්වේ, ඔයා එවපු සල්ලිවලින් මේ සේරම කරගන්න පුළුවනි...”
“බෑ බෑ බෑ නිමල්. කෑමවලට මං වෙනම සල්ලි එවන්න ලෑස්ති වෙලා ඉන්නේ. මෙහෙම වැඩවලට මහන්සිවෙලා help කරන කොල්ලො-කෙල්ලන්ට අපි හොඳට සලකන්න ඕනි...”

“හරි! මම හෙට බස්වලට බෙදන්න හරි ගස්සන slip එකේ වැඩ වගයක ඉන්නේ. හෙට දවල් දොළහට විතර මම ඔයාට call එකක් දෙන්නං විස්තර කියලා. කමක් නැහැනෙ කරුණාරත්න මහත්තයෝ.”
“කමක් නැහැ නිමල්... දැනට මේක විතරක් කියන්න දෙන්න... මට නිකම්ම කරුණාරත්න කියල කතා කරනවද මහත්තයෝ කෑල්ල අතෑරලා...”

ඒ වෙද්දීත් නමී උන්නේ, මං slip එකේ පිටපත කියවලා අනුමැතිය දෙනතුරුය.

‘ලීලා ශ්‍රෝඩර් මාතාවට පිං පැමිණවීම සඳහා සද්ක්‍රියාවක්
2025 පෙබරවාරි 22 වෙනිදාත්, මාර්තු 20 වෙනිදාත්
සිදු කෙරිණි. මහරගම අපේක්ෂා රෝහලේ
නේවාසිකව ප්‍රතිකාර ලබන රෝගීන් බලන්නට
ශ්‍රී ලංකාවේ සිව් දෙසින් පැමිණි ඥාතීන්ට
ආපසු ගමන සඳහා බස් ටිකට්ස්වල ගාස්තුව ගෙවීමය;
ඒ පිංකම වුණේ.

ඒ ගැන විස්තර රැසක් ‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’ blog අඩවියෙහි
‘අම්මාට පිං ඇත’ නමින් කොටස් තුනකින් යුතු ලිපි මාලාවක
ලියැවිණි. (https://nidigepanchathanthare.blogspot.com/2025/03/blog-post_24.html ලින්කුව ඔස්සේ කැමති කෙනෙකුට
අන්තර්ජාලයෙන් ඒ රසබර විස්තර කියවා බැලීමට හැකිය.)

ඒ ලිපි කියවූ කරුණාබර මහත්මයෙකුට ‘යළිත් වතාවක්’
ඒ පුණ්‍ය කටයුත්ත සිදු කරවීමට සිතක් පහළ විණි. සිය
නම-ගම හා විස්තර පවා හෙළිදරව් නොකොට
තබා ගනිමිනි, ඒ මහත්මා අද; 2025 අප්‍රේල් 24 වෙනිදා
මේ සද්ක්‍රියාව කරවන්නේ.

ඒ මහත්මාටත්, මේ කටයුත්තේදී නන් අයුරින් සිය ශ්‍රම
දායකත්වය සැපයූ සියලුම දෙනාටත් ස්තුති පූර්වක වෙමින්
‘නිදුක්- නිරෝගී- සුව සම්පත හා චිර ජීවනය’ ප්‍රාර්ථනා කරමු!

(මේ පුණ්‍ය ක්‍රියාවේ රසබර විස්තර ඇතුළත් ‘පිං බෝ වේවා!’
ලිපිය අප්‍රේල් 26 වෙනිදා ‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’
blog අඩවියෙහි පළ කෙරෙනු ඇත.)’

පහුගිය වතාවෙත්- මේ වතාවෙත් හැදුව slips දෙකේම ‘මාර අඩුවක්’ මට නං දැනුණා. ඒ දෙකේම ‘පණිවුඩය පවසන කෙනෙක්’ ගැන කිසිම සඳහනක් නෑ!
‘එහෙම යොදනවා නං කාගේ නමද දාන්නේ? කරන වැඩේ මිසක් කාටවත් ප්‍රසිද්ධිය ගන්න බලාගෙන නෙවෙයිනෙ අපි මේ පිංකම කරන්නේ... ඒත්- මේ ගැන හැකිතාක් වැඩි පිරිසක් දැනුවත් වෙනවට අපි ආසයි. ඒ කරුණාරත්න මහතා වගේ තවත් සහෘදයන් ගොඩක් මේ සද් ක්‍රියාව කරන්නට පෙළඹෙයි කියා හිතමින්!

පිළිකා රෝහල ළඟින් පිටත්ව ගිය බස් රථ නවයක මඟීන්ගේ බස් ගාස්තු... (foto- සෙරාන් එච්. ගමගේ)

පොඩියට හරි!
තම-තමන්ගේ ශක්තියේ හැටියට සංවිධානය වෙලා එක බසයක මඟීන්ගේ බස් ගාස්තුව වුණත් ගෙවනවා නං...

“xxx මහත්තයෝ. ඔයා චුට්ට වෙලාවකට හරි මේ වැඩේ කෙරෙන වෙලාවේ අපේක්ෂා ඉස්පිරිතාලේ ගාවට ඇවිත් බලන්න.” මගේ blog ලිපි කියවන තවත් ව්‍යාපාරික හිතවතෙකුටත් මං ඊයේ දවල් ආරාධනා කළා.
“මම ඒත් හිත-හිතා හිටියෙ නිමල් අයියා මොකද මේ සැරේ මට ඔය ගැන නොකිව්වේ කියලා.”
“මුල්ම වතාවේ අපි ඒ වැඩේ කළේ පවුලේ තුන් හතර දෙනෙකු එකතු වෙලා. මේ සැරෙත් තනි මහත්තයෙක් තමයි සේරම වියදම් දරන්නේ. ඔයාටත් ලොකු යාළු සර්කල් එකක් තියෙනවනේ... OBA එකෙත්... නරකද එයාලටත් මේ පිංකම ගැන යෝජනා කළොත්...”
“අම්මට සිරි! හොඳ අයිඩියාවක් නේන්නං...” XXX කීවේය.

මගේ ඉලක්කය තව-තවත් සහෘද මහත්ම මහත්මීන්ගේ අවධානය මේ සද්කාර්යය කෙරෙහි යොමු කරවාලීමයි. ඔවුනුත් කණ්ඩායම් වශයෙන් සංවිධානය වී; ඔවුන් විසින්ම මෙම කාර්යය කරන්නට පෙළ ගැසෙන්නේ නම් මගේ අරමුණ ඉටු වුණා වෙයි!

අප්‍රේල් 24. වෙලාව දවල් දොළහයි.
“කරුණාරත්න මහත්තයෝ... සොරි. මහත්තයො නෑ. අපේ නඩේ කට්ටිය පිළිකා රෝහල ළඟට ගියා. එන්න හිටි දෙන්නෙකුටම නිවාඩු ගන්න බැරිව ආවේ නෑ. හය දෙනෙක් ගියා... දොළහමාර වෙනකොට කෑම ටික ගෙනෙයි.”
“ඒකට කීයක් වෙයිද නිමල්?”
“මගේ තක්සේරුවේ විදිහට නං ඔයා එවපු සල්ලිවලින් ඒ වියදම් සේරම cover කරගන්න පුළුවනි. වෙන සල්ලි ඕනි වෙන්නේ නෑ.”

“නෑ නිමල්. මම ඒක වෙනමම එවන්න හිතාගෙන ඉන්නේ. ඔයා දන්නවද... ඔයානෙ මේ වැඩේ අදට යොදා ගත්තේ. අදට මගේ තාත්ත අන්තරා වෙලා අවුරුදු පහයි!”
“අනේ! එහෙනං අපි ඔයාලගේ තාත්තටත් මේ පිං අනුමෝදන් කරවමු! දවස නං මම තේරුවා නෙවෙයි. පිළිකා එකේ clinic දවස නිසා අදට දාගත්තේ. බ්‍රහස්පතින්දාටලු වැඩිම සෙනඟක් එහාට එන්නේ..”

අප්‍රේල් 25. වෙලාව උදේ අටයි.
“ආයුබෝවන් කරුණාරත්න ම...” එතැනදී විතරක් චුට්ටක් පැටලුණා. අනිත් විස්තර ටික නම් පැටලුණේ නෑ.

අපේ කට්ටිය ඊයේ දහවල් පිළිකා රෝහල ළඟින් පිටත්ව ගිය බස් රථ නවයක මඟීන්ගේ බස් ගාස්තු ගෙවලා. දවල් 12.30 සිට 2.10 දක්වා. මහනුවර, මුලතිව්, හලාවත, නිකවැරටිය, කුරුණෑගල, අනුරාධපුර, පොළොන්නරුව, ගිරිඋල්ල, හා මහියංගනය බස්වල මඟීනට. මං ඩීටේල්ස් එක්කම කිව්වා.
“අපේ කට්ටියටම පුදුමලු. බස් තුනකම ඩ්‍රයිවර්-කොන්දොස්තර මහත්තුරු එයාලට සල්ලි එපා කියලා. අපේ උදවිය එයාලට තේරුම් කරලා දුන්නලු... මේ වතාවේ පිංකමට ස්පොන්සර් කරන මහත්තයා එයාලගේ සේවය අගේ කරමින්- එයාලට කෙරෙන උපහාරයක් විදිහට දාහ ගණනේ පරිත්‍යාග කරන්නත් සල්ලි දීලයි තියෙන්නෙ කියල ඊට පස්සෙලු සල්ලි බාරගත්තේ.”

ඉතිං කොහොමද නිමල් අයියේ? ඊයේ වැඩේ සාර්ථකයිද? (foto- සෙරාන් එච්. ගමගේ)

දැනටමත් post එකේ වචන දෙදාහට වැඩිය. එබැවින් කරුණාරත්න මහතාත් මාත් අතර කෙරුණු කතාබහ සියල්ල නොලියමි. එකක් විතරක් ලියන්නෙමි.

එතුමා එවා තිබුණු මුදලින් ඉතිරියත්, පසුව (කෑමවලට) එවූ මුදලුත් සමඟ දැනටමත් රුපියල් 25,000/-කට ටිකක් වැඩි මුදලක් මගේ ළඟය! “ඔයා ඔය සල්ලිවලින් කීයක්වත් නොගන්න බව මම දන්නවා. ඊළඟට කවද හරි ඔයාල ආයෙමත් ඔය පිංකම කරනකොට ඔව්වා ගන්න. මතක ඇතිව එතකොටත් මට කියන්න...”

ඊට විනාඩි දහයකට පස්සේ තවත් හිතවතෙක් මට කතා කළේය. එයාත් blog අඩවිය නිසාම දැන-හඳුනාගත් (විදෙස්ගත) සහෘදයෙකි. “ඉතිං කොහොමද නිමල් අයියේ? ඊයේ වැඩේ සාර්ථකයිද?”
අපේ කතාවත් පැය බාගයකට වඩා ඇදුණි.
මගේ කියවිල්ලේ වැඩියෙන් තිබුණේ උද්දාමයද? ඒකෙන් අර හිතවතාට මොනවා හිතෙන්නට ඇතිද?

“ඔන්න ඔව්වා තමයි බොලේ පිංකම්. ඔහේ තව මාසෙකට දෙකකට ආයේ එහෙම වැඩකට අත ගහන්නේ නෑ කිව්වට මං නොදන්නවයැ පුතයගෙ තරම. 😂😂😂 දැන්ම මටත් එවනවා bank එකවුන්ට් විස්තරේ...
දුරම ඉඳල ඔතැනට එන්නේ මුලතිව් බස් එකනෙ.
වැඩිය නෙවෙයි- මගේ ගණනේ මුලතිව් බස් එකේ පැසෙන්ජර්ස්ලගේ බස් ගාස්තුව ගෙවන්න ඕනි... මම එවනවා තිස් දාහක්. හැබැයි ගොයියෝ, මගෙත් නං-ගං විස්තර කීම තහංචියි. හරිද?”

ඒ විදිහට බලද්දී දැනටමත් ඊළඟ ප්‍රයාමයට...෴0෴