හරෝහරා හයවෙනි වරටත් සහ කීටෝ - තෙවෙනි කොටස

'අනේ කතරගම දෙයි හාමුදුරුවනේ! හිතට එකඟව මේ අසරණයා දවස් ගණනාවක් පේ වෙවී හිටිය විත්තිය තමුන්නාන්සේට පෙනෙන්න ඇතිනෙ. නොදැන ඒ සීලේ කැඩුණා තමයි. දැන් ඉතිං පිඟානට බෙදාගෙන තියෙන සීනි සම්බෝලයි,පොල් මැල්ලුමයි අහක දාන්නැයි... පිඟානට බෙදාගෙන කෑම අහක නොදාන මගේ පුරුද්ද අදත් රකිනවාට තමුන්නාන්සේ මට සමා වෙන්න ඕනෑ.’ කියලා හිතෙන් හිතාගෙනය,මං වහන්සේගේ දකුණතත්- මුඛයත් ඊළඟ විනාඩි දහය-පහළොව තිස්සේ නොකඩවා වැඩෙහි යෙදුණේ!’

ස්කන්ධ කුමාර, ගණපති දෙසොහොයුරන්ගේ පියාණන් වන ශිව දෙවියන් එක හස්තයකින් දරාගෙන ඉන්නා ‘ගඩුගුඩාවේ’ ඇත්තේත් (Bhang)කංසා බවයි සමහර තැනෙක කියවෙන්නේ.

ඒ අවුලේ පළමුවෙනි කොටසයි. එහි දෙවෙනි කොටසකුත් රඟ දැක්වෙන්නට නියමිතව තිබෙන බවක් අපෙන් කවුරුන්වත් දැනගෙන උන්නේ නැත!

එසේම ‘කදිර දිව්‍ය රාජෝත්තමයාණන් වහන්සේ’ මගේ blog posts කියවන බවත් මේ තාක් කල් මම  නොදැන උන්නෙමි.
එහෙමයි දෙයි හාමුදුරුවනේ- තමුන්නාන්සේ මේ posts මාලාවේ දෙවැන්න කියවලා තිබෙනවා විතරක් නෙවෙයි- ඒකට පළමුවෙනි comment එකත් එවා වදාරා තිබුණු සේක!! ඒ ප්‍රතිචාරය වෙනුවෙන් ඔබ වහන්සේට බොහොමත්ම පිං!!!
(මෙන්න  ඒ කමෙන්ටුව)J

    ‘මං ගැත්තාට සමාව දුන්නා.

    මීට

    ස්කන්ධ කුමාර’

නෙවිලුත්, සම්පතුත් එක්කය මං චිත්තම්මාගේ මතක බණ පින්කම් ගෙදර ගියේ.
සම්පත් කිව්වේ සම්පත් රණසිංහටයි; කලකට ඉහතදී දවසක මහ පාන්දර මෝටර් සයිකලයෙන් ආපසු මීගමුවේ ගෙදරට යන අතරේ ‘වහලා තිබුණු වළං කඩය’ක් අස්සට මෝටර් සයිකලයෙන්ම; නින්දෙන්ම ගිය ’වළං කඩේ සම්පත්’ටයි.
එකටම බණ ගෙදරට ගියත්, යන පරක්කුවෙන් අප තුන් දෙනා තුන් තැනකය.

“නිමල් අයියේ! මතකයි නේද මාව? ප්‍රියන්ත අයියා කිව්වා ඔයාලත් අද මෙහෙ එයි කියලා...”
“දෙයියනේ ටිරාන්... අවුරුදු හතරකින් විතර නේද ආයේ ලංකාවට එනවයි කිව්වේ... කෝ නදීකා නංගි?”
“නදීකලා ඉතාලියේ. මම ටික දවසකට ලංකාවට ආවේ අයියේ, තනියම... ඉක්මනින්ම එයාලත් එක්ක ආපහු එනවා- ඔයාලත් එක්ක අර වගේම නියම ‘Wild Camping ට්‍රිප් එකක්’ යන්න. කෝ අපේ නෙවිල් අයියා...”

“මමයි තව යාළුවෙකුයි මෙහාට ආවේ මනුස්සයා එක්ක. ටික වෙලාවයි ඒ දෙන්නම පේන්න හිටියෙ.”
“මිනිහ මිසින්ද? තව තව කට්ටිය හිටිය රංචු ගැහි ගැහී. ප්‍රියන්ත අයියා අද බොන්න දෙන්නෙ නැති නිසා කටුකුටු ගානවත්...”
“අද නං නෙවිල්ට බොන්න විදිහක් නෑ, ටිරාන්. අපි කට්ටිය හෙට දවල් පාද යාත්‍රාවේ යන හින්ද පේ වෙලා ඉන්නේ.”

පාද යාත්‍රාවේ යෙදෙන්නෝ මස්- මාංශයෙන් මෙන්ම මත්පැනින්ද වැළකී සිටිති. එහෙත් දුම් පානය කරති. ඊටත් එහා ගිහිං පාද යාත්‍රාව යන අතරතුර නැවතී ඉසුඹුලද්දී ‘ත්‍රෛලෝක විජය පත්‍ර’ භාවිත කරන උදවියත් හිඟ නැත. ඒ දේව භක්තිකයන්ට මේ වන්දනාවෙදී දුම්කොළ හා කංසා පත්‍ර පාවිච්චිය ‘අනුමත එකක්’ වී තිබෙන්නේ හින්දු දහමේ බලපෑම නිසාවෙන්ද?

ස්කන්ධ කුමාර, ගණපති දෙසොහොයුරන්ගේ පියාණන් වන ශිව දෙවියන් එක හස්තයකින් දරාගෙන ඉන්නා ‘ගඩුගුඩාවේ’ ඇත්තේත් (Bhang) කංසා බවයි සමහර තැනෙක කියවෙන්නේ.

ඒවා කොහොම වෙතත් අපේ රටෙත්, තව බොහොමයක් රටවලත් මේ ‘කැනබිස් සැටයිවා’ සැලකෙන්නේ තහනම් මත් ද්‍රව්‍යයක් වශයෙනි.

මේකයිනෙ සම්පත්. ඕනිම දිහාවකට යන්න කලින්... (වමේ සිට) සමින්ද, සම්පත්, නදී, නෙවිල් සහ නිදි විල්පත්තුවෙදී

(එහෙම තහනං ගංජා ගැන ‘කට්ටකාඩුව අඩවියේ’ ඉතා රසවත් post එකකුත් තියෙනවා... කියවන්න කැමැතියි නං ගොඩ වැදිලම බලන්නකො.)

“ආ, දිසානායක කාල-බීල ඉවර වෙලා ගෙදරත් යන්න වගේ ලෑස්තිය?” රෑ එකොළහට විතර ආයෙමත් ප්‍රාදුර්භූත වූ නෙවිල් ඇහුවේය. සම්පතුත් ඔහු එක්කය. “බලපන් මචං. මෙයා හැමදාම මෙහෙමයි. ඕනි තැනක යන්නේ මාත් එක්ක- මගේ වාහනේ. හැබැයි ගෙදර යන්නෙ වෙන කාගේ හරි වාහනයක. එතකොට මං උන්නද මළාද කියලවත් බලන්නෑ...”

“මේකයිනෙ සම්පත්. ඕනිම දිහාවකට යන්න කලින් නෙවිල් කියන්නේ ඉක්මනට ආපහු එමු කියලා. හැබැයි කොහෙට වුණත් ගියාට පස්සේ මිනිහට වෙලාව යනවා දැනෙන්නෙ නෑ. ඉතිං මම අපේ පැත්තෙන් යන කවුරු හරි එක්ක ගෙදර යනවා. දැනුත් පෙනෙනවනේ... හෙට ගමනක් යන්න තියෙනවා කියල මතකයක් හරි තියෙනව වගෙද...”

“ඒ වුණාට නිමල් අයියේ අද නං එහෙම කරන්න එපා. මං හිතාගෙන ආවේ අද රෑ ඔයාලගේ ගෙදර හරි මේකගේ ගෙදර හරි night park කරන්න...”

“Sweet අතුල මාව අපේ ගෙදරට drop කරන්නං කිව්වා. තමුසෙලා දෙන්නා තවම කාලවත් නැහැනෙ. මට පාන්දරින් නැඟිටින්නත් තියෙනවා... වැඩ ගොඩයි. නෙවිල්ට නං පේ වෙලා ඉන්න විත්තියත් මතක නැති වෙන්න ඇතිනෙ...”
“පිස්සුද දිසානායක... මම එහෙම කරනවද? බලපන් මචං මෙයාලා අපි ගැන හිතං ඉන්න විදිය...”

“නිමල් අයියේ, මම ඔයාට බොරුවක් කියන්නෙ නැහැනෙ... මම ඒත් පුදුම වුණා. මූ බිව්වෙත් නෑ- bite ජාතියක් කෑවෙත් නෑ. හෙට ගමන යන නිසයි කියලා.”

“මේ- ඒක නෙවෙයි, මොනවද හලෝ අපිට දැන් කන්න පුළුවන් ජාති තියෙන්නෙ?”
“ඉඳියාප්පයි පරිප්පුයි... ඩෙසර්ට් ජාතිවලින් අයිස්ක්‍රීමුයි ජෙලියි විතරයි. අන්න, අතුල යන්න හදන්නේ... මම යනවා.”
“ඔයා ගියාම නිමල් අයියේ මං...”

“සම්පත්- ඔයත් නෙවිල්ල ගෙදර ගිහිං, උදේට අපේ දිහා එනවා නං එන්න. තමුසෙලා එනකල් මට නිඳි මරන්න බෑ!”
නිඳිමත පෙරමින් ගෙදරට ආ ‘නිදි උන්නැහේ’ ගෙදර ආ සැණින් නිඳි යහනට වැටුණේ මධ්‍යම රාත්තිරියේය. ඒත් ඒකා උදේ පහමාරට ඇහැරී ගමනට අවැසි දේවල් එක්කාසු කරන්නට වුණේය.

ඒ අතරේ අටටත් කලින් නෙවිල් සම්පතාවත් එක්කගෙන අපේ ගෙදරය!
“දන්නවද? අපි ගෙදර යනකොට පාන්දර දෙකයි...”

දෙමළ අය ගෙනියන බරේ හැටියට මේක nothing!

“කොහොමද මමත් ඕගොල්ලො එක්කම එන්න හිටිය නං...”

“මේකලත් එක්ක බෑ නිමල් අයියේ. ප්‍රියන්තල සාන්තල හරිශ්ල කට්ටියත් එක්ක දේශපාලනේ කතා කරන්න set වුණාම ලේසියෙන් නවතිනවයැ...
මචං නෙවිල්, උඹ වැඩට ගිහිල්ලනෙ එන්නේ... මම ටිකක් නිඳාගෙන ඉඳලා දානේ ගෙදර පැත්තට යනවා. නිමල් අයියේ, ඊට කලින් ඔයාට උදව්වක් හෙම...”

කුකුළු නින්දක් දැමූ සම්පත් උදව්වක් ලෙස මාත්තෙක්ක shopping යන්නට ආවේය. නාටාමි job එකත් කෙරුවේය.

“ඔයාලගේ ගෙදර ගෙනියන්න හරි ගස්සලා- ගොඩ ගහලා තිබ්බ දේවලුයි, මේ ගෙනියන දේවලුයි ඔක්කොම ඔයාල උස්සගෙනද යන්නේ? හය දෙනෙකුට බෙදුණත් පට්ට බරක්නේ... අඩේ- දැන් තමයි ඔයාලා කන්න යන පරිප්පුව හරියටම තේරුණේ.”

“දෙමළ අය ගෙනියන බරේ හැටියට මේක nothing සම්පත්!”
“එච්චර බරත් උස්සගෙන, හරි දුරක් යන්නත් තියෙනවනෙ... ගොඩ දෙනෙක් යනවත් ඇතිනෙ...”

2024; මෙවර 31,931 දෙනෙකු පාද යාත්‍රාවේ යෙදී ඇතැයි (නිල නොවන) වාර්තා කියයි. එහි සංයුතිය මෙසේය:
වැඩිහිටි පිරිමි 15,290 / වැඩිහිටි ගැහැනු 11,122 / අවුරුදු 15ට අඩු පිරිමි 3,291 / අවුරුදු 15ට අඩු ගැහැනු 2,227
එකතුව = 31,931 

ඒ ඒ දවස්වලදී පාද යාත්‍රා ගමනට කී දෙනෙකු බැගින් ගියාද කියන කාරණයත් මේ ගැන අධ්‍යයනය කරන කෙනෙකුට වැදගත් වේවි කියා හිතුණා.
ජුනි 30- 6,193 දෙනෙක් කුමන වනෝද්‍යානයට පිවිසෙන ගේට්ටුවෙන් ඇතුළු වෙලා පාද යාත්‍රා ගමනාරම්භ කරල තියෙනවා. ඉන් පස්සේ ඒ ඒ දිනයේ ගමන පටන් ගත් බැතිමතුන් සංඛ්‍යාව මෙහෙමයි.
ජුලි 1-  4,000
2-  1,753
3-  1,475
4-     933
5-  1,002 
6-  9,321
7-  2,497
8-  1,576
9-  1,839
10-1,152
11-  174
12-    16

මං ඉහතින් ලිව්වනෙ ‘ගමන පටන් ගත් බැතිමතුන්’ කියල. එහෙම ලිව්වේ ටිකක් සංවේගයෙන්. ඉස්සෙල්ලාම අපි පාද යාත්‍රාවේ ගියේ 2013. අවුරුදු 11කට කලින්. ඒ අවුරුදු 11 තිස්සේ හය වතාවක් අපේ නඩේ උදවිය මේ ගමන ගියා. එහෙම යනකොට අපි හැමෝම දැක්ක දෙයක් තමයි මේ
‘එන්න එන්නම මේ ගමනට එකතු වෙන සිංහල ජාතිකයන් ගණනින් වැඩි වුණා.’

ඒකේ කිසිම වැරැද්දක් නෑ.
වැරැද්ද තියෙන්නෙ අපේ වැඩි දෙනෙකුගේ ආකල්පවලයි.

දමිළ බැතිමතුන් මේ ගමන යන්නේ ඉතාම සරල ඇඳුම්වලින් සැරසිලා. ලොකු ලොකු තනතුරු දරන අය- ලොකු ලොකු ව්‍යාපාරිකයන් පවා සාමාන්‍ය මිනිසුන් වගෙයි ගියේ.

අපිත් ඉතිං නිකං තියෙන ඒවානේ කියලා කූඩාරම් අකුලලා...

හොඳටම සුහද වුණාට පස්සේ විතරයි- එයාලගේ රැකී-රස්සා විස්තර වුණත් කෙනෙකුට කිව්වේ. ඒකත් කළේ විමසුවොත් විතරයි.

අනිත් අයට කොහොම පෙනුණද මංදා. මට නං පෙනුණා- සමහර සිංහල උදවිය මේ ගමනෙදීත් ලොකුකම් අටවාගෙන ගිය හැටි.

ඒකට හොඳම සාක්කියක් තමයි මේ.
මං ඉතා ස්තුති පූර්වකව මේ කොටස උපුටා ගන්නේ මෙවර පාද යාත්‍රාවේ යෙදුණු කණ්ඩායමක කෙනෙකු fb එකට episodes හතකින් යුතුව ලියා තිබුණු ලිපි මාලාවකින්.

‘... එදා හැන්දෑවේ අපේ කෑම්ප් සයිට් එකට උඩින් විශාල නා** *** කණ්ඩායමක් ඇවිත් ජනපදයක් හදන්න ගත්ත- ඒ ගොල්ලන්ගේ පාද යාත්රාවේ යන ලොක්කන්ට. මේක තනිකර ගමක් කළා. කොටින්ම ජල මුද්රිත වැසිකිලි, හයිබෑක් වේවැල් පුටු, ශීතකරණ, ජෙනරේටර්, විශාල ලයිට්, හුඟක් ඉඩ පහසුකම් තියෙන ලොකු කූඩාරම්, radio communication, Buffet area ආදී සියල්ලෙන් අංග සම්පූර්ණව.

තනතුරු අනුව යම් පහසුකමක් තියෙනවානම් ඒක ගන්න එක වෙනම දෙයක්. නමුත් පාද යාත්රාවේ අරමුණ ඒ අය ඉෂ්ට කර ගන්නවාද යන්න ප්රශ්නයක්, විශේෂයෙන්ම මේ සියල්ල ජනතා මුදල් නිසා.

බොසා එන්නේ පහුවෙනිදා නිසා එතන හිටපු නිලධාරීන් අපිට කිව්වා කැමතිනම් ඒ අයගේ හදපු අර අති විශාල ටෙන්ට් පාවිච්චි කරන්න කියල. ඉතින් කලින්දා රෑ අපේ මදුරුවන්ට නිර්භීතව මුහුණ දුන් අපේ මචෝ පිරිමි ඉන් එකකට ගියා. අපිත් ඉතිං නිකං තියෙන ඒවානේ කියලා කූඩාරම් අකුලලා ඒවට ගියා, උදේට කූඩාරම් ගලවන්න වෙන වදෙන් ගැලවෙන්න සහ උදෑසනින් පිටත් වෙන්න පුළුවන් නිසා...’ (ඒ නඩයේ මහත්වරුන්ගේ යහපත හා ආරක්ෂාව ගැන හිතලයි, මං එයාලගේ නම් උපුටා දක්‌වන්නේ නැත්තේ.)

අනේ අම්මප නිදි, මොකක්ද තමුසෙ මේ පීලි-පැන පැන ලියන ලියැවිල්ල?

මමම මගෙන් අහගත්තා.
ඔව්නේ! ජුනි 29 උදේ සම්පතුත් එක්ක ෂොපින් ගිය තැනින් පීලි පැනලා... අන්තිමටම ජුලි 12 කුමන gate එකෙන් ඇතුළු වෙච්ච 16 දෙනා ගැනත් කිව්වනේ. කෝ තමුසෙලා ගෙදරින් පිටත් වෙච්චි විස්තර? ගමන ගැන විස්තරත් ඇති නේද ලියන්න.
තියෙනවා නේන්නං.
එහෙනං?

මං වහන්සෙත් මෙච්චර දවස් හිතාගෙන හිටියේ මගේ අතින්, නිදිගෙ පංච තන්තරේ ලියැවෙන්නේ විෂ්ණු ශර්මන් පඬිතුමාගේ ‘පංච තන්තරේ’ ආකෘතියට අනුව කියලයි. දන්නෙම නැතිව ඒ ආකෘතිය තවත් සංකීර්ණ වෙලා; Non Linear වෙලා! Non Linear??????

‘ගෝඨා go ගමේදී’ මං ‘පැය 69 – 1 = 68’ක් ඇල්වතුර පමණක් බිබී කරපු උපවාසය වෙලාවේ හිතවතෙකු බවට පත් වුණු සංජේ රණවකගේ fb ලියවිල්ලකින් පොඩි කොටහක් මෙතැනට ඔබන්න ඉඩ දෙන්නකො...

කුතුහලජනක බව මතු කර ගැනීමට උදව්වක් වෙන්නයි...

'... සිනමාවේ තියෙනවා චිත්රපටවල Linear සහ Non Linear කියලා චිත්රපට සංස්කරණය කරන ක්රමවේදයන් දෙකෙක්. මේ දෙක ගැන කෙටියෙන් විස්තර කළහොත් Linear Editing එකේදී චිත්රපටයේ ගලාගෙන යාම නැත්නම් සිදුවීම් වන ආකාරයේ පිළිවෙළක් තියෙනවා නිශ්චිත... එතකොට Non Linear එකේදී එහෙම සිදුවීම් පෙළගස්වන ආකාරයේ නිශ්චිත ක්රමවේදයක් නැහැ කියලා සරළව කෙටියන් කියන්න පුළුවන්...

මේ ක්රමවේදයන් දෙකම චිත්රපට නිර්මාණයේ දී භාවිත කරනවා, නිර්මාණකරුවා අපිට කියන්න යන්නේ මොන වගේ කතාවක්ද කියන එක මත...

දැන් Maharaja චිත්රපටය නිර්මාණය වෙන්නේ මේ Non Linear ක්රමවේදය යටතේ. එතකොට සිදුවීම්වල නිශ්චිත පෙළගැස්මක් නැහැ, අතීත සිදුවීම්, වර්තමාන සිදුවීම් කියන දෙකම කළවමේ එකම රාමුවේ දුවනවා. එතකොට අපිට චිත්රපටයේ දර්ශන අතර ‘මොකක්ද මේ වෙන්නේ- ඇයි මේ එකකට එකක් සම්බන්ධ නොවන සිදුවීම්’ කියලා හිතිලා ටිකක් මොළය කොලොප්පම් වෙන ආකාරයේ වැඩක් වෙනවා...’

හැකි හැම වෙලාවේම තවත් blog අඩවිවලටත්, fb එකේ ලියකියවිලි තිබෙන තැන්වලටත් ගොඩ වැදෙන එක මගේ සිරිතක්. ඒ හැමෝටම කියන්න දේවල් තියෙනවා; ලියන්න දේවල් තියෙනවා.

ඒත් ඒ සමහරුන් ඒවා ලියා තියෙන විදිහ ‘පාඨකයා ඇද-බැඳ තබාගන්නා’ ගතියෙන් අඩුයි! රීඩබල් ගතිය අඩුයි; රුචිකර ගතිය අඩුයි. එහෙම වුණාම කොයි තරං හරවත් දෙයක් වුණත් දිගට කියවන්න හිතෙන්නේ නැහැ නේද? මට නං එහෙමයි!
මං මේවා කියන්න හිතුවේ මගේ පණ්ඩිතකම් පෙන්නන්න නෙවෙයි.

අලුතින් පොත්, පත්තර, blogs එහෙම කියවීමට එන පාඨකයන් පරම්පරාව දිගටම රඳවා ගැනීමට නං අපි ඉතා දැනුවත්ව; ඉතාමත් සබුද්ධිකව ලේඛනයේ යෙදෙන්න ඕනෑ හින්දයි- ඉතා විමසිල්ලෙන් සිටිමින් අපි අපේ වැරදි හදාගත යුතු හින්දයි. (හැබැයි, තවමත් මටත් වරදිනවා; මගේ අතිනුත් සමහර වෙලාවට තඩි ඔලමොට්ටලකම් සිද්ද වෙනවා.) අපේ වැරදි හඳුනාගෙන ඒවා හදාගන්න ඕනිත් අපි-අපි විහින්මනෙ.

ඕනෑම නිර්මාණාත්මක කාරියක තියෙන්න ඕනියි කියලා මං තරයේ විශ්වාස කරන දේවල් මේ. සරල බව- රසවත් බව- විචිත්‍රවත් බව- නාටකීය බව හා කුහුල දනවන බව...

කුතුහලජනක බව ඇති කර ගැනීමට උදව්වක් වෙන්නයි, මං වහන්සේ Non Linear ක්‍රමය අනුගමනය කරන්නේ. කාලානුක්‍රමය අනුගමනය නොකරන්නේ. Dramatic; නාට්‍යමය විස්තර මතක තියාගෙන ඉඳලා ඒවා මං ලියන postsවලට එකතු කරගන්නේ.
(හොඳින් බලන කෙනෙකුට නං පෙනේවි එක දවසකදී වුණත් අපේ ජීවිතවල කොයි තරම් නාටකීය දේවල් වෙනවද කියලා.)

මේ පෝස්ටු මාලාවේ දෙවැන්නට මගේ අතින් ‘එහෙම අනුපාන වැඩියෙන් වැටිලා’ වෙන්නැති- comments තීරුවේ Lotus රසිකාවිය මෙහෙම ලියන්නට ඇත්තේ.
(Lotusට ඕවා නියමෙට මීටර් වෙනවා!)

ඕනෑම නිර්මාණාත්මක කාරියක තියෙන්න ඕනියි කියලා...

‘අද පෝස්ට් එකේ මුල ඉඳලා අග වෙනකම්ම drama drama නේද.’

ඔන්න ආපහු නියම පීල්ලට වැටෙනවා; ඩ්‍රාමා තැනකින්ම.

“මම පිටිපස්සෙම සීට් එකට යන්නං. මමනෙ පොඩිම එකා...” නෙවිල්ලගේ ගෙදරදී නමී කිව්වේ සද්භාවයෙන්.
“යකෝ නමියෝ, ඇඳුමුයි බඩුයි bagsසුයි ටිකෙන්ම පිටිපස්ස පිරිලා. එතෙන්ට ගියොත් තමුසෙට ආසාවටවත් කකුල් දෙක දිග ඇරගන්න බැරි වෙයි.”
“Bagsවලට වැඩිය මෙතැන තියෙන්නෙ කාඩ්බෝඩ් පෙට්ටි වගයක්නේ!”
“හා හා තමිර- එව්වා පරෙස්සමෙන්... ඒවා දෙයියන්ගේ බඩු!” දේවාල මාමා ඒ වචන කිහිපය උච්ඡාරණය කරන්නෙත් ඉමහත් භක්තියෙනි; දෑස් අඩවන්කොට- ස්වරය බරකොට- මඳ රිද්මයකිනි.

එතකොටත් නමී- තමිර- මර්වින් තුන් දෙනාත් නෙවිලුත් බිමය.

“මේ... උඹල හතර දෙනා කතාව නවත්තලා ඉක්මනින් වාහනේට නඟිනවද නැද්ද. ඇයි Xත්තනේ, මෙතනම පැය භාගයක් විතර ගියා. අපි අදම කුමනට ගිහිං ඉන්න ඕනිනෙ. ලෝකල් නසාර්, xxx උඹ මෙහාට ඇවිත් start කරපං බං වාහනේ... උන් ටිකට xකාගන්න කියලා.”

“උඹ අන්න එහෙම කරුණාවෙන් කිව්වා විතරයි මචං, බලපං- හතර දෙනාම වාඩි වෙලත් ඉවරයි. පූස් පැටව් වගෙයි, හ්ම් සද්දයක්වත් නෑ...” නෙවිල්ය, කොඩි මිසීලාගේ ගෙදරට යනතුරු වාහනයේ සුක්කානම කරකවන්නට යන්නේ.

ජුනි 29 වෙනිදා දහවල් දොළහමාර විතර වෙද්දී අපි කොට්ටාවෙන් අධිවේගී පාරට අවතීර්ණ වීමු!

“වැලිපැන්නෙන් තේ එකක් බීලම යමු මචං...”
“කොඩි මිසීලා කෑමත් හදාගෙන බලං ඉන්නවයි කිව්ව නේද පීරා... මෙහෙන් තේ බීලා ගිහිං කොහොමද මචං දවල්ට කන්නේ?”
“මචං මර්වින්, අපි තුන්දෙනා ගැනත් ටිකක් අනුකම්පාවෙන් හිතපංකො බං. සුමානයක් විතර තිස්සේ කීටෝ ඩයටින් කරලා- ඒ මදිවට පේ වෙන ගමන්... මං කොහොම වෙතත් නෙවිල් අයියටයි, තමිරයටයි දෙන්නටවත් ට්‍රීට් එකක් දෙන්න එපැයි- කීකරුව වැඩේ කළාට...”

පීරිස් එළවලු රොටි පහකුත්, සැන්විචස් පහකුත්, hot චොකලට් පහකුත් ගත්තේය.

“ඇයි පහක් විතරක්? හයක් ඉන්නවනේ...”
“මට කැපචිනෝ එකක් ගන්නවා...” පීරිස් හොර හිනාවකින් යුතුවය උත්තර දුන්නේ.

"යුෂ්මතුන්ලා හැමෝටම පුළුවන් කොඩි මිසීල ගෙදරදීත් බඩ පැලෙනකම්ම කන්න.
දන්නවනෙ, මම මෙච්චර කරුණාවන්ත වෙන්නෙ හොඳකට නෙවෙයි කියලා. ඕනි සෙල්ලමක් අද රෑ වෙනකල්. නෙවිල් අයියේ, හෙට පාන්දර ඉඳල අපි තුන්දෙනා ආයෙමත් කීටෝ ඩයටින්! පැය අසූවක් විතරයි...”

නෙවිල් ඒ වෙලාවේම මොකවත් කිව්වේ නැතිය. තමිරත් එහෙමය. එක්කෙනෙක් නිහඬතාව බින්දේ ඊට ටිකකට පස්සේ පීරිස් මහතා ඈතකට ගියාමය. “මේ වැඩේ හරි යන්නෙ නෑ මචං... මේ Xකෝරිස් අපි දෙන්නව බඩගින්නේ තියලා මරවන්නයි යන්නේ...”

දැන් ඉතිං බෙරේ බැඳගත්තා නං...

“දැන් කෙඳිරි ගාන්නේ... තමුසෙලා දෙන්න කැමත්තෙන්මනෙ ගිනියා පිග්ස්ලා වුණේ! දැන් ඉතිං බෙරේ බැඳගත්තා නං පුතෝ...”

“මූ උඩ දාගෙන; ලොකුවට වියදමුත් කරගෙන, මේ ගමන යන්න හදන්නේ මොකක් හරි experiment එකකට වගෙයි මචං. අපරාදේ! අපියි අහු වුණේ..."

“හොඳේ කියන්නේ, උඹලත් එක්කම ඌත් ඔය වැඩේ කරනවනේ... නමියෝ- නරකද මචං උඹත් ඔය වැඩේට join වුණොත්...”

“නමීට නං ආයේ ඩයටින් කරලා අඩු කර ගන්න බරක් තියෙන එකක්යැ. කටුයි හමයි විතරයිනෙ...”
“ඒකා කනකොට කන්නෙත් තෝර-තෝරා, හරිම චුට්ටයිනේ.”
කොඩි මිසීත් ඒ විත්තිය දැක තිබිණි.

“අර මොකද නිමල් අයියේ, ඔයාලගේ යාළුවා කෑම බෙදාගන්න විදිය. හොඳටම චුට්ට චුට්ට.”
“ඒ ලජ්ජාවට කොඩි! ඔයා ගිහිං ටිකක් බෙදන්න- බල කරලා!!”

“බලු වැඩ කරන්න එපා හලෝ. දැන් ඉතිං මෙච්චර ගොඩක් කොහොම කන්නද?” කොඩී එහාට යනකල් බල හිටි නමිනං උන්නැහේ කොඳුරයි. ඒ කෙඳිරිල්ල අයස්මන්තටත් ඇහිලා වගෙය.
“මේ මේ, හම්බන්තොට මිනිස්සුත් කෑම අහක දානවට කැමති නෑ. නොකා ඉතිරි කරනකොට එයාලා හිතන්නේ කෑම රස නැති හින්දා කියලයි...”
“අනේ නෑ, කෑම නං රසයි ඩොක්ටර්! මම කියන්නම කියලයි හිටියෙ...”
“කොඩී, මෙන්න මේ නමියා කියනවා කෑම නං රසයි කියලා.”
”එහෙනං තව ටිකක් බෙදන්නං... මොනවද ඕනේ?”

ඇහුවේ කොඩී මිසීය. නමී දත්කූරු කමින් රවන්නේ අහිංසක මටය!
à ඉතිරිය සිව්වෙනි කොටසට...