තිස් එකේදී... -විසිහයවෙනි කොටස

“Yeeeeee... That’s a great idea... කන්ට්‍රිසයිඩ් trip... කන්ට්‍රිසයිඩ් trip...” චූටි නංගි එකම වචන පේළියක් මහ සද්දෙන්- තාලයට ගායනා කරමින් පෙළපාලියක් යද්දී, ඩැඩා අත් දෙකින්ම කන් දෙක වහගත්තේය.

“Oh my God! Keep quiet Deepani. Next Sunday මම උඹලව එක්ක යන්නං countryside පික්නික් එකකට. හැබැයි හැමදාම වැඩට යන උඹලගෙ මදර් සුපීරියර්ව ඒකට ජොයින් කරගන්න duty එක නං උඹලගෙන් කාට හරි කරන්න වෙයි.”

ආසාවෙන් බලාපොරොත්තු තියාගෙන countryside picnic එක ගියත්, එය අපි හැමෝටම... 

“හුරේ!!!” කියමින්, බඩා මල්ලා ගේ මැද්දෙම ඔළුවෙන් හිටගෙනය- එතකොට සතුට පෙන්නුවේ.

අපේ අම්මා කවදත් trips යන්නට කැමතිය. (දැන් ඩිමෙන්ෂියා හා පිළිකා රෝග දෙකෙන්ම බැට කමින් දුර්වලව සිටියදී වුණත්, අම්මාගේ ඒ ආසාව එසේම බව පෙනෙයි. හුදෙක් ඇයගේ සතුටම පතමින්- තරමක් ව්‍යාජ picnic එකකට  අප ඇය රැගෙන ගියේ 2023 ජුනි මාසයේය. ‘මවුනි මා ඔබ රැවටුවා නොවේ!’ postsවලින් මා ඔබට කීවේ ඒ තොරතුරුයි.)

ඉතිං එදාත් Mrs. Schroeder එක මොහොතක්වත් පරක්කු නොවුණාය; ක්ෂණික ප්‍රකාශයක් නිකුත් කළාය. “Mother සුපීරියර්ට පුළුවන් ඕනිම දවසක නිවාඩුවක් ගන්න.”

එහෙම ආසාවෙන් බලාපොරොත්තු තියාගෙන countryside picnic එක ගියත්, එය අපි හැමෝටම එක විදිහක වදයක් වුණු විත්තියයි, වැඩියෙන්ම මගේ හිතේ කෙටිලා තියෙන්නේ. එහෙම වුණේ නම් අපේ අම්මාගේත්, ඩැඩාගේත් වැරැද්දෙනි!

අපෙ අම්මාට ඩ්‍රයිවින් බැරිය. “කීප සැරයක්ම සැසිල් try කළත් එක්ක මට ඩ්‍රයිවින් උගන්නන්න. මෙයාට ඉවසිල්ලක් නෑනෙ නොදන්න කෙනෙකුට හෙමින් සැරේ කියල දෙන්න තරමට. සැසිල්ගෙන් බැණුම් අහලම තමයි, මට ජීවිතේටම ඩ්‍රයිවින් එපා වුණේ.” අම්මා නිදහසට කිව්වේ ඒ කාරණයයි.

“That’s not the point. ලීලා පණ්ඩිත වැඩියි, within an half hour ඩ්‍රයිවින් ඉගෙන ගන්න පුළුවන් කියලයි මෙයා හිතන්නේ. උඹ දන්නවද නිමොල්... ඩ්‍රයිවින් සීට් එකේ වාඩි වෙච්ච ගමන් වාහනේ එලෙව්වැකි කියලයි, උඹලගෙ මදර් සුපීරියර් හිතන්නේ...” ඩැඩා ඉඟි මරමින් කියයි. “මොන මිනිහ ඉගැන්නුවත්, ඉගෙන ගන්න ගෑනිටත් මොළයක් කියල එකක් තියෙන්න ඕනිනේ. එහෙම නැත්තං...” ඩැඩා කියන්නේ එහෙමය.

ඩැඩාම කියන විදිහට, අපේ අම්මා දන්නේ ‘මම්බල්-ජම්බල්’ ඉංගිරිසිය. Dada ඒ ඉංගිරිස් තේරුම් ගන්නෙත් අමාරුවෙනි. ඒ කතාව ඇත්තය. එහෙම තියෙද්දීත් highway එක දෙපැත්තෙත්- උඩිනුත් තියෙන sign boards ගැන ඩැඩා අහන්නේ අම්මාගෙන්ය. ඒකෙත් වැරද්දක් නැත. ඩැඩාට යාබද ඉස්සරහ ආසනයේ වාඩි වී ඉන්නේ අපේ අම්මා නෙව.

“Leela, What is in that board?”
“මොන?”
“අර පහු වුණේ... ඒකවත් දැක්කේ නැද්ද? උඹ රැජිණ වගේ ඉස්සරහ සීට් එකේ වාඩි වෙලා යනව නං, ටිකක් මටත් උදව් වෙයං. ස්ටියරින් වීල් එක කරකවන්නයි, ගියර් දාන්නයි, අනිත් වාහන overtake කර ගෙන යන්නයි... මට වැඩ කීයක්ද?” අපෙ අම්මා ගැන කොච්චර විවේචන තිබ්බත්, ඩැඩාට උන්දෑව නැතුවත් බැරිය. හැම කුටුම්බයකම තත්ත්වය මේකද?

ඔබ කාලාන්තරයක් තිස්සේ කරගෙන ආ ලිංගික ක්‍රියාකාරකම්වලින් තෘප්තිමත් නොවුණු නිසාද...

“මොනව නැතත් පම්පෝරිය නං තියෙනවා. අනිත් වාහන පහු කරනවා නෙවෙයි- උන් ඔක්කොම අපිව පහු කරගෙන නං යනවා, යස අගේට.” අනිල් හුටු-හුටු ගාන්නේ දෙතොල් නොසොල්ලමිනි.

ඒ අතරේ අම්මාත් නිහඬව නොසිට සැමියාට ප්‍රතිප්‍රහාර එල්ල කරන්නීය.
“අපි කවුරුවත් වාහනේ නැහැයි කියල හිතා ගනිංකො සැසිල්. උඹ තනියමත් කාර් එලවනවනේ... එතකොට කවුරුවත් ඉන්නවයැ උඹේ උදව්වට.”
“You know, නෝමල් roadsවල යද්දී වගේ හයි වේ එකේ හෙමින් යන්න බෑ ලීලා. I have to drive fast…”

ඒ නිදි අධිවේගී මාවතක ගමන් ගත් පළමු වතාවයි!
ඒ එංගලන්ත අධිවේගී මාර්ගයේ යන හැම වාහනයක්ම හැටට හැටේ පිම්මේ යද්දී මට නම් පුදුම හිතුණේය.

ඒ දවස්වල ශ්‍රී ලංකාවේ Highway තිබ්බේ නැත. සීඝ්‍රගාමී බස්වලට වුණත් දුවන්නට වුණේ ‘බඩගාමී’ පාරවල්වලය. ඒකටත් එක්ක දැන්? අපේ රටෙත් අධිවේගී පාරවල් තිබේ. එව්වායේ යන්නා වාගේ එකසිය ගාණට බඩගාමී පාරවල්වල වුණත් දුවන වාහනත් ඕන තරම් ලංකාවේ තිබේ!

මේ posts මාලාවේ පසුගිය කොටසට පළමු comment එක එවමින් ‘තට්ටයා මහතා’ මට ආරාධනයක් කරන ගමන්ම, අධිවේගී ප්‍රශ්නයකුත් අසා තිබිණි.
‘පසුගිය දවසක ඇත්තෙන්ම සිකුරාදා මම නිදිව හෙව්වා!
ඔබ ව සම්බන්ධ කර ගැනීමට බැරි වූවා අපේ "ශනිදා දහයට" සීන් කෝන් එකට!
හැකිනම් ලබන සෙනසුරාදා මෙවන්ම වූ රසාලිප්ත ලිපියකින් අප හමුවට එන්න.

දැන් කමෙන්ටුව!
ඔබ කාලාන්තරයක් තිස්සේ කරගෙන ආ ලිංගික ක්‍රියාකාරකම්වලින් තෘප්තිමත් නොවුනු නිසාද මෙම සැත්කම තෝරා ගත්තේ?
එසේත් නැතිනම් එය හුදෙක් මනසේ අවශ්‍යතාවයක්ම පමනක්ද?’

මෙතැනදී ඒ කමෙන්ටුව, ගෙඩිය පිටින්ම උපුටා දැක්වූයේ සහෝදර blog රචකයන් පිරිසකගේ අලුත්ම ‘සාමූහික වෑයම’ට මට හැකි උපරිම සහය පළ කරන්නටත් එක්කමය!
‘ශනිදා දහයට’ සංකල්පය අපූරුය!!!
Blog රචකයන් වැඩිම පිරිසක්, හැම සෙනසුරාදාම රාත්‍රී දහයට පෝස්ටුව බැගින් පළ කරනවා නම්...

නමුත් මේ ලියන්නාට නම් ඒ ක්‍රියාන්විතයට දායක වෙන්නට නොහැකි බව කනගාටුවෙන් වුවත් කිව යුතුය. ඒ අන් කිසිවක් නිසා නොව ‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’ට ලියවෙන posts දින හතරකට හෝ පහකට හෝ වතාවක් බැගින් publish කරන සිරිතක් මා පවත්වාගෙන යන බැවිනි. (මේ වකවනුවේ නම් ඒකත් මගේ මනාපයකින් තොරව එහා-මෙහා වෙයි!)

සයුරක යාත්‍රාවක් පදවන්නන්ගේ ක්‍රම ඔවුනටම ආවේණික ලෙසින් එකිනෙකාට වෙනස් වන්නාසේ; එක-එක්කෙනාගේ ලිංගික ක්‍රියාකාරකම්...

තට්ටයා මහතාගේ කමෙන්ටුවේ දෙවෙනි කොටසට මම මෙසේ පිළිතුරු දුන්නෙමි.

‘ඔයා කැටි කරලා අහන ප්‍රශ්නයට ඍජු කෙටි උත්තර දුන්නොත් ඊට පස්සේ මට ලියන්න දෙයක් නැති වෙයි වගේ. ඒ නිසා දිගටම මේ posts කියවලාම කතාව තේරුම් ගන්න කියලයි කියන්න වෙන්නේ. දැනටමත් මේ ප්‍රශ්නයට අදාළව ගොඩක් දේ ලියවිලා ඉවරයි. ඒත් තව ලියන්න තියෙනවා. මං කැමති නෑ ඒවායේ කුතුහල රසයක් නැතිව යනවට.’

මං එහෙම කිව්වේ ඇත්තටමය.

‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’ට මගේ සැබෑ ජීවිත කතාව ලියන විත්තිය ඇත්තය. ඒත් ඒ ලියමන රසවත්; කියවන්නන්ව ආකර්ෂණය කර ගන්නා; කුතුහලය ගැබ් වුණු සාහිත්‍යමය එකක් ලෙස ලිවීමටත් මම හැකිතාක් උත්සාහ දරන්නෙමි.
ඒ එක්කම යාවත්කාලීන විත්ති සමහරකුත්, දයාබර පාඨක ඔබේ අවධානයට ලක්විය යුතු යැයි මට හැඟෙන දේවලුත් මේ ලියවිලිවලට එකතු වෙයි. එබැවිනි මේ වෙද්දී, මේ අඩවියේ පළ කෙරී තිබෙන posts සංඛ්‍යාව 613ක් වන්නේ.
මගේ ක්‍රමයට ‘පංච තන්තරේ’ පෙරළන ආදරණීයයන්ද කැමැති පාටය. මං එහෙම හිතන්නේ මේ වෙද්දී, මේ අඩවියේ පිවිසුම් ගණන 2,65,310  ක් නිසාය. මට එවන් පිළිගැනීමක් තිළිණ කළ රසික - රසිකාවියන් හැමටම බෙහෙවින් ස්තුතියි!

තට්ටයා මහතාණෙනි, ඔබේ ප්‍රශ්නයේ දෙවනි අර්ධයේ මුල්ම කොටසට; ‘ඔබ කාලාන්තරයක් තිස්සේ කරගෙන ආ ලිංගික ක්‍රියාකාරකම්වලින් තෘප්තිමත් නොවුනු නිසාද’ යන කොටසට නම් දැන්මම ඍජු පිළිතුරක් සපයන්නෙමි. චූර්ණිකාවකුත් එක්කම!

මගේ ලිංගික ක්‍රියාකාරකම්වලින් මම තෘප්තිමත් වීමි.
ඒත්, මාත් පුහුදුන් කෙනෙක්මි. එබැවින් තව-තවත් ඒවායින් විවිධ රස සෙවීමි.
සයුරක යාත්‍රාවක් පදවන්නන්ගේ ක්‍රම ඔවුනටම ආවේණික ලෙසින් එකිනෙකාට වෙනස් වන්නාසේ; එක-එක්කෙනාගේ ලිංගික ක්‍රියාකාරකම් එකිනෙකාට වෙනස්ය; එකිනෙකාගේ සංවේදී තැන් (නිල) වෙනස්ය; ශරීර ගන්ධයන්- පොරමෝන ගන්ධයන් වෙනස්ය; ඔවුනගේ සිරුරු උෂ්ණත්වයන් පවා වෙනස්ය. එවන් හැම ක්ෂුද්‍ර දෙයක් කෙරෙහිම දැඩි අවධානයකින් සිටීමේ පුරුද්ද නිසාද මංදා... මට මේවා මෙතරම් මීටර් වෙන්නට ඇත්තේ.

ඒ ගැන තවත් one and only කාරණයක් පමණකි, දැනට මා කියන්නේ.

‘පිපාසයට ලුණු වතුර බිව්වාම වෙන්නේ පිපාසාව තවත් වැඩි වීමය!’

Countryside trip එක යමින් ඉඳලා- ප්‍රධාන පාරෙන් හැරී පැමිණි දුර නරකමත් නැත!
ඔන්න ඔන්න ආයෙමත් එතැනටම...

“සැසිල්, අපි කොහාටද යන්නෙ?”
“ඇයි, තැන කිව්වම උඹ දන්නවද? ටිකක් ඉවසගෙන බලං හිටපංකෝ. ලීලට නැත්තෙත් ඒකනෙ... හැහ්හ් හැහ්හ්.”

කොච්චර ජොලිද ඉදිච්ච ස්ට්‍රෝබෙරි ගෙඩි හොයලා කඩන එක. Fresh; ජූසි ගෙඩි ඕනි තරම් කන්නත් පුළුවන්නෙ!

“ඉවසිල්ල නෙවෙයි සැසිල්. මට නං බඩගිනිත් එක්ක. හදාගෙන ආව සැන්ඩ්විච් තියෙනවා... උඹේ ෆේවරිට් අල බෝල; කට්ලට්ස්තුත් තියෙනවා... සමන්ති ඒවා හැදුවේ උඹටමයි...” ඉක්මනින්ම කොතැනක හෝ කාරය නවත්තන අදහසට අනිලුත් ඡන්දය දුන්නේ එක පයින්මය. ඒ ඔහු සිගරැට්ටුවක් පත්තු කර ගන්නට නොඉවසිල්ලෙන් බලාගෙන හුන් බැවිනි.

නමුත් ඩැඩා නොවේ, කාරය නැවැත්තුවේ. හොර හිනාවකින් මුව සරසාගෙන තවත් විනාඩි පහළොවක් විතර වාහනය පැදවූ ඩැඩා, පාර අද්දර තිබුණු ‘ස්ට්‍රෝබෙරි’ වත්තකට කාරය හැරෙව්වේය.

ඒ වත්තට ඇතුළු වීමට එක්කෙනෙකුගෙන් පවුමක් බැගින් අය කෙරුණු බව මගේ මතකය කියයි.
“දැන් ඉතින් උඹලට තියෙන්නෙ ස්ට්‍රෝබෙරි කඩන්න. කඩන ගමන්ම ඕනි තරම් ඒවා කන්නත් උඹලට පුළුවනි. හැබැයි එකක්වත් අපට ගෙනියන්න බැහැ. ගෙනියන්න ඕනෙ නං අර outlet එකෙන් අර ගන්න පුළුවන් වෙනම සල්ලි ගෙවලා.”
“අපි මොකටද ඩැඩා සල්ලිත් ගෙවලා ටිකට්ස්තුත් අරගෙන ඕකට ගිහිං, නිකං නැහීගෙන ඒ මිනිස්සුන්ට ස්ට්‍රෝබෙරි කඩල දෙන්නේ?” අනිල්ට නං ඒ පලතුරු නෙළීම හිතට අල්ලලා නැති පාටය පෙනෙන්නේ.

“Come on Anil අයියා. කොච්චර ජොලිද ඉදිච්ච ස්ට්‍රෝබෙරි ගෙඩි හොයලා කඩන එක. Fresh; ජූසි ගෙඩි ඕනි තරම් කන්නත් පුළුවන්නෙ...” සෑම් අනිල්වත් ඇදගෙන යයි. දීපාල් අපි හැමෝටම කුඩා කූඩයක් බැගින් බෙදාගෙන යයි. ඒ කඩන ස්ට්‍රෝබෙරි දමන්නටය.

“ඩැඩා, උඹටත් කූඩයක් ඕනිද?” දීපාල් අහන්නේ විහිළුවටය. එතකොටත් ඩැඩාට ආතරයිටිස් නිසාද කොහෙද, මෝල් ගහ වගේ හරි කෙලින් ඉන්නට බැරිය. එයා ඇර අපි කට්ටියම ස්ට්‍රෝබෙරි කැඩීමේ මෙහෙයුමට බැස්සේ ඊළඟටයි. සමන්ති නංගි කියූ තරම් ජොලියක් නං ඒ මෙහෙයුමේ තිබ්බේ නැත. ස්ට්‍රෝබෙරි පඳුරු උස නැත; ඉදුණු ගෙඩි හොයන්නට වුණේ කොන්ද නවාගෙන හරි, දණ ගසාගෙන හරිය. ඒ නිසා පැයක් හමාරක් ගත වෙද්දී හැමෝටම ඇති වෙලාය!

මට එදා මතක් වුණේ අධ්‍යාපන දෙපාර්තමේන්තුව මඟින් සංවිධානය කළ දෙසතියේ විනෝද චාරිකාවයි. (දීඝායු මගේ ජීවිතයට පිවිසුණේ ඒ චාරිකාවේදී- බණ්ඩාරවෙලදීය.) එහිදී බාබටන්ඩේසි කොරටුවකට ගිය ගමනත් මේ ස්ට්‍රෝබෙරි වත්තට ගිය ගමන වගේමය. හැබැයි, මෙතැනට ගිය කාගෙන්වත් ස්ට්‍රෝබෙරි පඳුරුවලට හානි වුණේ නැත. ඒ අපට වඩා, එංගලන්ත වැසියන් තුරු-ලතාවලට සලකන බැවිනි.

සමහර වත්තක් එක දවසෙන් අලංකාර සපුෂ්ප උද්‍යානයක් වී බබළන්නේ එහෙමය.

සීත ඍතුවේදී බොහෝ විට හිම පතනයටත් ගොදුරු වෙන එංගලන්තයේ බොහොමයක් තුරුලිය ඒ කාලයේදී සේරම කොළ හලා දමා නිරුවත් වෙයි. සමහර කුඩා පඳුරු වගේ වර්ගවල ඉතුරු වන්නේ මුල් විතරය. Winter සමය ගෙවෙද්දීය, නැවත ඒවායේ දළු හට ගන්නේ. මෙහෙම හරිත නොනගතයක් තිබෙන නිසාදෝ එංගලන්තයේ වැඩිම දෙනෙක් ගස්වැල්වලට ආදරය කරති! ඒ ආදරය පෙන්වමින් ඔවුහු ගෙදර වත්තේ, ජනෙල් පඩි මත, දොරකඩ... ඉඩ තියෙන ඕනෑම තැනක හරිම ලස්සන මල් වර්ග වවති!

ඒ රාජකාරිය හිතන තරං අමාරු නැත. ටිකාක් විතර වියදම් නම් වැඩිය!!
සීත ඍතුව ගෙවී යද්දී හැම තැනම බඳුන්වල සිටවූ මල් පැල විකුණන්නට තිබෙයි. ඒවායේ මල් කැකුළු පූදින්නට ඔන්න මෙන්නය.

කරන්නට තියෙන්නෙ තමන් කැමති ජාතිවලින් පැල බඳුන් ගෙනැවිත් රෝපණය කිරීමය. සමහර වත්තක් එක දවසෙන් අලංකාර සපුෂ්ප උද්‍යානයක් වී බබළන්නේ එහෙමය.

එහෙව් පුරුදු තියෙන උදවියට, අනුන් වවා ඇති ගොවිපළක වුවද පල නෙළීම සතුට දනවන්නකි.

එතැනින් පස්සේ තවත් හැතැප්ම ගණනාවක් ඉස්සරහට... ගම්මාන මැදින්... අක්කර සිය ගණන් පැතිරුණු කෙත් යායවල් මැදින්... මට මතක තියෙන්නේ අම්මාගේත්, ඩැඩාගේත් නිමක් නැති ‘ප්‍රණය කලහ’ මැද්දේ අප ඈතින්-ඈතට ගිය විත්තියයි; පාර අද්දර picnic යන්නන්ටම පහසුකම් සලසා තිබුණු තැනක නැවතී- සතුටින් ආහාර ගත් විත්තියයි.

ඒ ගමන නිම වී ගෙදර එනවිට රෑ බෝවී තිබ්බත්, පහුවදා උදෙන්ම අම්මා වැඩට ගියාය; සමන්තිලා පාසල් ගියෝය; අන්නාත් කැරියර් සර්විස් එකට ගියේය; මං ගියේ අහමඩ්ලගේ ගෙදරටය.
එදා ගෙදර වැඩ කරන කාන්තාව පිටත්ව ගියායින් පස්සේ, අහමඩ්ගෙන් මට දුරකථන ඇමතුමක් ලැබිණි. ඒ ඔහුගේ මිතුරෙකු පාර්සලයක් බාර දීමට පැමිණෙන බැවින් එය ලබා ගන්නැයි මට දන්වමිනි.

මිතුරා ආවේය. පාර්සලය බාර දුන්නේය. ඒ අතරතුරදී මගේ දිහාවට තියුණු ලෙසින් නෙත් හී සැර විදිනවාත් මට දැනිණි.
ඒ හාදයා දැක්කද මන්දා... මට නොදැනී, මටත් නිකම්ම කීප සැරයක් එයා දිහාව බැලිණි. යන්නටත් පිටත් වෙලා, ආපහු හැරුණු ඒ ‘කඩවසම් හාදයා’ හෘදයංගම සිනාවක් පෑවේය; පා මුවගුලු හැරියේය.
ඒ යක්ෂ පැටියා කිසිම පැකිළීමක් නැතිව, ඍජුවම මගෙන් ඇහුවේ- ඔහු හා ලිංගික ඇසුරකට මා කැමතිද කියලායි. ඇත්තම කියනවා නම් ඒ ප්‍රශ්නය කන වැකුණු මා උන්නේ තක්බීර් වෙලාය; අන්ද-මන්ද වෙලාය; උගුර-කට වේළිලාය.

ඒත් මම උඹට ආදරෙයි, පරයෝ. ඒ ආදරේ හින්දමයි කියන්නේ...

පළමු දර්ශනයෙන්ම මේ ලියන්නාව වශී කර ගන්නා ස්වභාවයකි, ඔහුට තිබුණේ. එහෙත් මං හිටියේ තැති ගැන්මෙනි.

මගේ පපුවේ ගැස්ම වැඩි වී, දෙතොල්වලට ඉහළින් හීන් දාඩිය බිඳු මතු වෙද්දී- මට මතක් වුණේ අශාන්වයි. අශාන් කියූ දේවලුයි. ඒවා ‘තිස් එකේදී 13 කොටස’ට මෙලෙස ලියා තිබුණා දයාබර ඔබට මතකද?
“ඔයා දන්නවද නිමල්, දැන් මෙහෙ අපි වගේ හෝමෝලා අතරේ මොකක්දෝ ලෙඩක් පැතිරෙනවලු... මෙහෙ විතරක් නෙවෙයි. ඇමෙරිකාවෙත්...” අශාන් බැරෑරුම්ව කියයි.

“ඉස්සර වගේ නෙවෙයි, දැන් අපි වගේ අය අපේ අයිඩෙන්ටිටි එක හංගගෙන ඉන්නෙ නැහැනෙ. වෙනස් විදිහට හිතන්න බැරි අපේ රෝයි අයිය වගේ මිනිස්සු, අපේ ඒ forwardකමට තරහයි. ඒ මිනිස්සු කියනවා මේ ලෙඩේ homo කමියුනිටි එක විනාශ කරන්න දෙවියන් වහන්සේ එව්ව දඬුවමක් කියලත්...”

“Homo කොමියුනිටි එක?”
“ඔයා මේවා එච්චර දන්නෙ නැති එක ගැන පුදුම වෙන්න දෙයකුත් නෑ නිමල්...”
...

“I can’t protect you. Yes, මට එහෙම කරන්න ඕනෙත් නෑ. ඒත් මම උඹට ආදරෙයි, පරයෝ. ඒ ආදරේ හින්දමයි කියන්නේ- ඔයාට නරකක් වෙනවට මං කැමති නෑ... මේ දවස්වල හෝමෝ කට්ටියට පරෙස්සං වෙන්න වෙලා තියෙන්නේ V.D.වලින්... ස්පෙෂලි හෝමෝ අය අතරේ අලුතින් පැතිරෙන ලෙඩෙන්... උඹ ඕවා දන්නෙ නෑ කොල්ලො.”

අහමඩ්ගේ මිතුරා කඩවසම් හාදයෙකු බව ඇත්තය; මගේ කැමැත්ත දිනා ගන්නා විදිහේ කෙනෙකු බවත් ඇත්තය; එයාගේ ඍජු එඩිතරකමට මගෙන් සම්පූර්ණ ලකුණු ලබාගත් බවත් ඇත්තය.
ඒ අවුරුද්දේ මුල් දවස් 118න් දවස් 42ක්ම සමලිංගික ඇසුරු කිරීම් රැසකට සම්බන්ධ වුණු මා, එංගලන්තයට පැමිණි දිනයේ සිට මාස ගණනාවක් තිස්සේ, කිසිවෙකු හා එවන් ඇසුරක් නොලබා සිටි බවත් ඇත්තය. ඒත්... ඒත්...

කවුද දන්නේ මේ යක්ෂ පැටියා කොහෙ-කොහේ කවුරු-කවුරුන් එක්ක ලැගලා තියෙන හාදයෙක්ද කියලා.

මං උත්තර දෙන්නට පරක්කු වෙද්දී ඒ හාදයාම ඉස්සර වුණේය.
“You don't want...?”
මම හිස වනමින් එය එසේ යැයි ඇඟවීමි.
“If it is so, let’s forget it. ඒත් මගේ යෝජනාව රහසක් විදිහටම තියෙයි නේද?”

“සහතිකයි, I’ll keep it as a සීක්‍රට්!”
“Thanks Nimal. උඹ මාව රිජෙක්ට් කෙරුවට, උඹේ ඇස් දෙක නං එහෙම නෙවෙයි කියන්නෙ. පස්සේ හරි උඹේ හිත වෙනස් වුණොත්...” කියලා කියමින් එයා...  

à ඊළඟ කොටසට...