හතලිහේදී... දොළොස්වෙනි කොටස

‘ඒ දුර්ගන්ධය මුඛ දුර්ගන්ධයක් විතරක් නෙවෙයි නේද. ඒගොල්ලො සමහරු කන කෑමවල තියෙන අධික කුළුබඩු සාන්ද්‍රණය (intensity) නිසා දහඩියවලට ඒ දුර්ගන්ධය එකතු වෙලා තියෙන්නෙ. නිමල් කලින් ගිය වෙලේ එහෙම අත්දැකීම් තිබුනෙ නැත්ද.

අවාසනාවට ඒ සමහර අය මේ ලෝකෙ deodorant කියලා ජාතියක් තියෙනවා කියලා දන්නෙත් නෑ.’  Lotus රසිකාවිය සඳහන් කරලා තිබ්බේ එහෙමයි.

හැබෑටම ‘ක්ලීන් ශ්‍රී ලංකා’ වගේ ප්‍රොජෙක්ට්ස් කොච්චර ගොඩක් දියත් කරන්න වෙයිද එහෙම අයව දැනුවත් කරන්න?

//ඒ සමහර අය // ඒ කියන්නේ මිනිස්සු...

මිනිස්සු කී දෙනෙක් විතර මේ මිහිතලය මත ජීවත් වෙනවා ඇද්ද? (මිනිස්සුය කියලා කියන්න බැරි අමනුස්සයො වගේ මිනිස්සුත්- හිස, කඳ, බඩ, ගාත්‍රා සේරම තියෙද්දී තිරිසන් සත්තු වගේ ජීවත් වෙන මිනිස්සුත් ඔක්කොම මිනිස් ගොඩට දාලා ගණන් බැලුවොත්...

එහෙම අහලයි මං වහන්සේ ‘හතලිහේදී 11 කොටස’ නැවැත්තුවේ.

Lotus කියල තිබ්බ deodorant ගැන විතරක් නෙවෙයි, කොලෝන්, සෙන්ට්, අත්තර්, සුගන්ධ තෛල ජාති හැම එකක් ගැනම දන්න; නිතිපතා එව්වා පාවිච්චි කරන posh මිනිසුන්ගෙන් වැඩි දෙනෙකුත් දැන-උගත් ගොඩටයි වැටෙන්නේ. වත්-පොහොසත් ගොඩට නෙවෙයි; නිකංම නිකං පොහොසත් ගොඩටයි වැටෙන්නේ.
වත්කම් අතරෙන් එකක් වෙන පරාර්ථකාමී දැනුවත්කම- අනුන් ගැනත් හිතීමේ; තැකීමේ පුරුද්ද ඒ ගොඩක් අයගේ ළඟ නෑ!
හැබෑටම ‘ක්ලීන් ශ්‍රී ලංකා’ වගේ ප්‍රොජෙක්ට්ස් කොච්චර ගොඩක් දියත් කරන්න වෙයිද එහෙම අයව දැනුවත් කරන්න?

අර ‘මිනිස්සු කී දෙනෙක් විතර මේ මිහිතලය මත ජීවත් වෙනවා ඇද්ද?’ කියන ප්‍රශ්නය මං ඇහුවේ තවත් විස්මිත කතාවකට පාර කපා ගන්නයි...
(ඒ කතාවට කලින් මේ කියන්න යන ගණන් හිලවු ටිකත් මතක තියා ගනිමුකෝ. සිරි ලංකාවේ ජනගහනය දෙකෝටි 31 ලක්ෂයකට වඩා වැඩිය. ලෝක ජනගහනය කෝටි අටසියය පැනලාය.)

‘බැක්ටීරියා කටේ - මෙච්චර බුදාම්මියෝ
දන්නවාද ඔයාගෙ කටේ කොච්චර බැක්ටීරියා ප්‍රමාණයක් ඉන්නවද කියලා.
ඇහුවොත් පුදුම වෙයි. සංවේදී අය කියවන්නේ නැතුව හිටියත් කමක් නෑ.
මේ ලෝකෙ මිනිස්සු කොච්චර ඉන්නවද? සෙල්ලං ගාණක් නෙවෙයිනෙ නේද?...’ (මේ වදන් මගේ නෙවෙයි. ‘ටකබුං’ගෙ. ‘ටකබුං - හැම රෙද්දම’ අඩවියේ මේ විස්තර පළවෙලා තිබ්බේ 2018 ජුනි 27 වෙනි බදාදයි!)
‘...එහෙනං දැනගන්න මේ ලෝකේ ඉන්න ඔක්කොම මිනිස්සු ගාණට වඩා බැක්ටීරියා ප්‍රමාණයක් කටේ ජීවත් වෙනවා කියලා.
සරලව කිව්වොත් එක දතක බැක්ටීරියා මිලියන 400ක්, බිලියන 1ක් අතර ප්‍රමාණයක් ඉන්නවලු. සරල නෑ නේද?
පුදුම සංතෝසයක් එන්නෙ අම්මපා ඕං!’

එහෙම බලනකොට කිර්පාල්ගේ මුඛයේත් අටසිය කෝටියකට වැඩියෙන් බැක්ටීරියාවන් ජීවත් වෙන්නැති!
ඒ සා විශාල ජීවී හෙණ ගෙඩියකින් නිකුත් කෙරුණු දුර්ගන්ධමය වායු දහරාවක් ‘පැයට හැතැප්ම 100ක* විතර වේගයෙන්’ ඔබේ දිහාවට එල්ල වුණොත්... මළ හත්තිලව්වක් නේද වෙන්නේ?
(*කිවිසුමක වේගය පැයට හැතැප්ම 30 ඉඳලා 100 විතර වෙනවලු!)

එදා වුණේ ඒක!

එතකොට නං ආලවකයා මගේ හිස මුඳුනටම නැඟගෙන උන්නේ...

මගේ පැත්තට හැරිලා කතා කරන්න එපැයි කියලා ඒ වෙද්දීත් කිහිප සැරයක්ම මං කිර්පාල්ට කියලයි තිබ්බේ. ඒ යක්ෂ පැටියා ඒක වැඩිය මායිම් නොකළට මොකද. එදත් කිර්පාල් මොනවදෝ කියන්න මගේ පැත්තට හැරුණා. එතකොටම අර යක්ෂ පැටියගෙ මූණ විකෘති වේගෙන- වේගෙන ගියා...

වෙන්න යන සංගදිය තේරිලා; මට මුහුණ පැත්තකට හරවගන්නවත් ඉඩක් හම්බ වුණේ නෑ!

හච්චෝඃ!!!
ඒ යකාට තඩි කිවිසුමක් පලච්චි...
අප්‍රසන්න කුණු ගන්ධකේ විතරක් නෙවෙයි- කෙළ බිඳිති වැස්සකුත්...

එතකොට නං ආලවකයා මගේ හිස මුඳුනටම නැඟගෙන උන්නේ...
දවස් ගණනක් තිස්සේ කියාගන්න බැරිව හිත අස්සේම හිර වෙවී හිටි සේරම මගේ කටින් එළියට ගැලුවා. කැඩිච්ච ඉංගිරිස්වලින්... සිංහල වචනත් උදව්වට අරං... වැඩියත්ම අතපය මුහුණකට භාවිතයෙන්....
මං හිතන්නේ හෙමිනුත් නෙවෙයි! වෙඩි පුපුරණ සද්දෙන්!!

බල්නූරුයි, සමීරායි දෙන්නත් මගේ අයනින් ටේබල් එක ළඟට ආවේ දුවගෙන. අහීර් මහත්තයා වේදිකාවේ කොනක හිටගෙන ‘මගේ හටන’ හොඳහැටි නරඹමින් උන්නු විත්තියවත් මට කිසිම ගනිච්චියක් වුණේ නෑ.

මම ඔයාලට කලින් කියල තියෙනවනේ. මට තදින්ම තරහ ගියොත් ‘හෝ’ ගාලා ඇඬෙන්න ගන්නවා. ඒ හින්දාම තරහ ගියොත් මං කරන්නේ කතා නොකර ඉන්න එක. එහෙම කරන්න බැරි වෙච්චි නරකම වෙලාවක් ඒ!
“Why... වයි බ්‍රදර්? What හැපනින්?” බල්නූර් මගේ පිට අතගාමින් අහද්දී මට තවත් ඇඬුණා.

උඹ මොකක්ද කළේ කියලා සමීරා කිර්පාල්ගෙන් ඇහුවා. ඒකා උරහිස් දෙක අකුළලා අහිංසක පාට පෙන්නුවා.
ඔන්න ඒ වෙලාවෙයි, අහීර් මහත්තයා එතැනට සම්ප්‍රාප්ත වුණේ.
“Tell me, What happened, Nimal?”
මං පැමිණිල්ල ඉදිරිපත් කළා. කිර්පාල් කිඹිහුම අරිද්දී අතින්වත් කට වහගත්තේ නැති විත්තියත් මගෙන් කියැවුණා.

“ඕ කේ, O K, Calm down... කාම් ඩවුන් නිමල්...” මට එහෙම කියන ගමන්ම Mr. Aheer වටපිට බැලුවා.
“... බල්නූර් කෝ අපේ අමන්?”

කවුද අමන්?

බල්නූර් සමීරා දිහා බැලුවේ ප්‍රශ්නයට උත්තරේ දෙන්න කියලා එයාට කියනවා වගෙයි. “මම අඬ ගහන්නං.” සමීරා ඉක්මන් ගමනින් ගිහිං අමන්ව එක්කගෙන ආවා. ‘ආ, එහෙනං මෙයයි අමන්!’
අමන්ට කිර්පාල්ගේ තැන ගන්නයි කියලා, අහීර් මහත්තයා කිර්පාල්ව ඔෆීසි කාමරයට එක්කං ගියා. බල්නූර් අමන්ට කිව්වේ දිග කතාවක් විත්තියයි පෙනුණේ. මගේ නමත් කිහිප සැරයක් එයාගෙන් කියැවෙනවා මට ඇහුණා.

බණත් අසා දන් දුන්නොත් නෙවෙද අගේ

ඒ කතන්දරේ කියවෙන වෙලාව තිස්සේ මගේ ඇස්දෙක වැඩි හරියක් මහන්සි වුණේ අමන්ගේ රූපය එකේක කෝණවලින් focus කර ගන්නයි.

අමන් හැන්ඩියෙක්. කහපාටට හුරු සුදු පාටයි. කොණ්ඩය දිගට වවලා. කැරලි නොගැහී උරහිසට ගලා හැලුණු ඒ කොණ්ඩය ඒ කඩවසම් හාදයාගේ නෙත්කලු පෙනුම තවත් වැඩි කළා වෙන්නැති. ඇත්තමයි, අමන් හින්දි නළුවෙක් වගෙයි. එයාට නළුවෙකු වෙන්න බැරි වෙන්න ඇත්තේ, එයා එච්චර උස කෙනෙක් නොවිච්ච නිසා වෙන්නෝනි...

සේරමත් හරි, ඒ ගාමන්ට් ෆැක්ටරිය ඇතුළේ අමන්ගේ භූමිකාව මොකක්ද කියලා හරියටම තේරුම් ගන්න බැරුවයි මං උන්නේ.

එයා වැඩට එන නිශ්චිත දවසක්- වෙලාවක් තිබ්බෙ නෑ. එකම වැඩක් කරන විත්තියකුත් පෙනුන්නෑ. ඒ වගේමයි, ඒ රාජධානියේ අමන්ට යම්කිසි තැනක්- තත්ත්වයක් හිමි බවකුත් හොඳටම පෙනුණා.
VIP තත්ත්වයක්... අමන් අහීර් මහත්තයාගේ නෑදෑයෙක්ද දන්නෑ!

‘ඒ ටික දවසට කොහොමද යුෂ්මතා අමන් ගැන ඔච්චර විස්තර දැන ගත්තේ?’- දැන් ඔයාලට හිතිලා ඇති. එහෙම නොහිතුණා නං තමයි පුදුමේ!
අමන්ව දැකපු පළමුවෙනි දවසෙම මගේ ඇහැට වැටුණා. වැඩියත්ම ඒ හාදයාගේ තිබ්බ කෙළිලොල් සැහැල්ලු ගතිය! කිසිම බරක්-පතලක් නැතුව හින්දි සිංදුවක් මුමුණමින් පිහාටුවක් වගේ පා වෙවී ෆැක්ටරිය ඇතුළේ කරපු සක්මන... හැබැයි එයාට නං ‘නිමල් දිසානායක’ කියලා කෙනෙක් හිටිය විත්තියක් නිනව් වෙලා නැතුවයි තිබ්බෙ.

දැන්! දැන්... මෙන්න බොලේ එහෙව් හාදයා මගේ ඉස්සරහටම ඇවිත්...
“Shall we?”

අමන් මගෙන් ඇහුවේ මාව ආපහු පියවි ලෝකයට ගෙන්නමින්.
එදා මට මහන්සිය දැනුණේ වෙනදට වැඩිය ගොඩක් අඩුවෙන්... මං හිතන්නේ දවස තිස්සෙම වගේ ඇහුණු අමන්ගේ හින්දි සිංදුත් ඒකට එක හේතුවක්.
හවස වැඩ ඇරිලා ගෙදර යද්දිත් අමන්ගේ සිංදු මගේ දෙසවන් ඇතුළේ නිම්නාද නංවමින්...

  සිලුත්   අරං බොරු කිව්වොත් ලොවට දඟේ
  මලුත්   පුදා ගල් ගැසුවොත් මොකද    අගේ
  බණත් අසා දන් දුන්නොත් නෙවෙද    අගේ
  අලුත්   පිටට  ගෝනිය කැඳලුවා           වගේ
කියලා පැල් කවියකිනුත් කියල තියෙනවනේ. අලුත් ගෝනියකට කැඳත් දැම්මා වගේ වැඩක් තමයි එදා සිද්ද වුණේ.

නයනානන්දගේ; 145 වෙනියාගේ ලියුමක් මං ගෙදර එනකල් මඟ බලමින් උන්නා.

දන්නවද, දිගින් දිගට මතක් කරමින් ඔයාලට නොකිව්වත් මට එයාව දිගටම සිහි වෙවී උන්නේ. එයාගේ උණුසුම් පහස; ප්‍රේමාලිංගන හෙම.
නේත්‍රාංජනයක් වුණු අමන්ගේ දර්ශනයෙන් ඇති පදමට සන්තර්පණය වී හිටි මං වහන්සේගේ හැඟීම් එදා තවත් කුළුගැන්වුණේ නයනානන්දගේ ලියුමෙන්.

අපරාදේ කියන්න බෑ, නිඳි දෙව් දුවත් එදා රෑ උදව් කළේ...

'සදා වාසනා!
ආදර නිමා,

එවපු ලිපිය ලැබිල අදට දවස් තුනක් වුණා. කොහොම පිළිතුරු ලියන්නද කියල හිතා ගන්න බැරුවයි ඉන්නේ. ඔව් හලෝ, මං හිතාගෙනවත් හිටියෙ නැති තරමට ඔයා මගේ හිත ඇතුළේ ඉඳලා. පහුගිය අවුරුදු ගණන අස්සේ අපි දවස් දෙක තුනකට වැඩිය ඈත් වෙලා ඉඳල නැහැනෙ. ඒ හින්දා අපිට අඩුවක් දැනිල නෑ. අම්මෝ... මේ දවස් ටිකට ඔයා ළඟ නැති අඩුව දැනෙන තරං... ඒත් පොරොන්දු වෙච්ච විදිහට මෙන්න බැරි-බැරි ගාතේ ඔයාට ලියුමක් ලියන්න පටන් ගත්තා.

පෑන අතට ගනිද්දීත්... (එතන ලියල තියෙන ටික ශෘංගාරාත්මක වැඩි නිසා අයින් කරනවා. ඒ වගේමයි- ලිපිය ලියු කෙනාව හඳුනාගැනීම වැළැක්වීමට මම සමහර වචනත් වෙනස් කළා.)

ඔයා එවපු ලියුමේ නං කිසි අඩුපාඩුවක් නෑ. සියලුම තොරතුරු ඇතුළත් වෙලා තිබුණා. හරියට කෝපි කඩේ වගේ. (මේ ලියුම ලියැවී තිබෙන්නේ 1998 වසරේදී බවත් සිහිපත් කරන්නෙමි.) හොඳ වෙලාවට ප්ලේන් එකේදි paඩයක් එහෙම ගියේ නැත්තේ. එහෙම  වුණා නම් ඒකත් ලිපියට ඇතුළත් වෙලා තියේවි ලස්සනට. මම හිතුවේ කතා කරනකොට විතරයි ඔයා nunstop කියලා. බලනකොට ලියනකොටත් එහෙමනෙ. අනිත් වැඩ ගැන කියන්න ඕන්නැහැ නේද...
වෙලාවකට පුදුම වදයක් හලෝ ඔයා මට දුන්නේ... ඒක නැති වුණාම තමයි අගේ තේරෙන්නේ.

ඔන්න ඔයා මට කියලා තිබ්බ විදිහට ගෙයින් ගෙට ගිහිං ඔයාගේ යාළුවන්ට කිව්වා එයාලාව ආදරෙන් මතක් කරන බව. ඔයා ආයෙ ලංකාවට ආපුවාම මට ගමන් ගාස්තු ගෙවන්න වෙයි... නිකන්ම නෙවෙයි- පොළියත් එක්කම.’

චපල නිමල් දිසානායක... වලත්ත නිමල් දිසානායක.
නයනානන්දගේ ලියුමේ අත් අකුරු පේළි අස්සෙත් අමන් හැංගිලා ඉන්නවා වගෙයි නිමලයාට දැනුණේ. එදා නිඳි යහනට යන තුරුමත් අමන්ගේ හින්දි සිංදු මගේ හතර වටේ දෝංකාර දෙමින් තිබ්බා. නින්දට වැටෙන තුරුමත් මං කල්පනා කරමින් උන්නේ හැතපුම් දහස් ගණනාවක් ඈතින් උන්නු (අතේ හිටිය කුරුල්ලා) නයනානන්ද ගැන නෙවෙයි- කිලෝ මීටර් කිහිපයක් ඈතින් ඉන්න (අත්තේ හිටිය කුරුල්ලා) අමන් ගැනයි...

අපරාදේ කියන්න බෑ, නිඳි දෙව් දුවත් එදා රෑ උදව් කළේ අමන්ට.

ඒ රාගාන්විත සීතල රාත්‍රියේ නිදිගෙ සයනයට පිවිසුණේ අමන්.
උතුරලා යන පිරිමි පෙනුමක් නැති- තරමක් ලලනාමය සොබාවක් ඇති අමන් ‘අනංග කෙළිය’ටම උපන් කෙනෙකු බවයි- ඒ සිහිනයෙදී මට ඒත්තු ගියේ!
ඒ හීනය නිමා වුණේ මගේ පිජාමාවේ ලෝක සිතියමක් සලකුණු කරවමින්...

ලෝකයේ ලස්සනම ගැහැනිය සහ කඩවසම්ම පිරිමියා එකට ජීවත් වුණත් අවුරුදු දෙක තුනක් යනකොට උන් දෙන්නාගේ ලිංගික රසායනය...

බලපං, උඹ කොච්චර නරකද? අර තරං ආදරෙන් ඉන්න නයනානන්ද ඉන්දදී උඹට මාස හයක් ඉවසන් ඉන්න බැරිද- මේ කොහේද යන අමනයෙක් ගැන හිතන්නේ? ලෝකෙ කොච්චර නං කසාද බැඳපු ගෑනු මිනිස්සු මාස ගණන් තනිවෙලා ඉන්නවද... උන්ගෙ  නාඩි වැටෙන්නේ නැහැයි කියලද උඹ හිතන්නේ.
සුමාන ගාණක්වත් ඉවසලා ඉන්න බැරි තරං කැසිල්ලක්ද යකෝ තොට තියෙන්නේ?

‘... මිනිසෙකු සහ ගැහැනියක අතර තියෙන ලිංගික රසායනයට කල් ඉකුත් වීමේ දිනයක් තියෙනවා.

ඒ කියන්නේ ලෝකයේ ලස්සන ම ගැහැනිය සහ කඩවසම් ම පිරිමියා එකට ජීවත් වුණත් අවුරුදු දෙක තුනක් යනකොට උන් දෙන්නා ගේ ලිංගික රසායනය කල් ඉකුත් වෙනවා.

ශරීර එකිනෙකාට පුරුදු වෙනවා. ඕනෙවටත් වඩා එකිනෙකා දකිනවා. සෙක්ස් බෝරිං වෙනවා. Spark එක නැති වෙනවා.…’ රාග සූත්‍ර වැඩ සටහනකදී කියැවුණා.

ඒක ඇත්ත නං- මටත් මගේ ලිංගික සහකරුවන්ටත් විතරක් ඒ සත්‍යය අදාළ නොවී තියෙන්න විදිහක් නැහැ නෙව.

මම නං තවමත් ඒ වගේ කාරණා ගැන දැන ගන්නට උනන්දුයි. මට හිතෙන්නෙම ඒවා සේරම තීරණය වෙන්නේ හෝමෝන- පොරමෝන වගේ රසායන ගොඩක් මත කියලයි. ඒ කරුණුවලින් වඩා නිවැරදි ඒවා තෝරාගැනීම කවදා හරි කෙරේවි. දැනට නම් එකනෙකට පරස්පර මත පවා සමාජගත වෙලයි තියෙන්නෙ. අර ‘රාග සූත්‍ර’ වැඩ සටහනට  රසික රසිකාවන් එවා තිබුණු commentsවලිනුත් ඒ විත්තියයි පෙනෙන්නේ.

‘Ajana Ranagala

ලිංගික රසායනය හැදෙන්නෙ ලස්සන සහ කඩවසම් බව මතම නෙවෙයි. ඒක වෙන වැඩක්.
ශරීර ආකර්ෂණීයත්වය මත විතරක් ඇරඹි සම්බන්ධතා ශරීර සාමාන්‍යකරණය වීම නිසා ඕලාරික වෙලා යන්න පුළුවන්.
ඒත් ආදරය ප්‍රේමය සහ සමාන රිද්මයන් මත ගොඩ නැගිච්ච අනුරාගයට දීර්ඝායුෂ තියනව.
ඔය ලිංගික රසායන විද්‍යා කතන්දරේ ගේන්නෙම වටේ යන්න එක්ස්කියුස් එකක් විදිහට.
කම්මැලි වුණාම කරන්න ඕන තරම් සෙල්ලම් තියනව හිසේ රදේට කොට්ටෙ මාරු කරනව ඇරෙන්න.

Indunil Gamage

නෑ... කසාදය කියන්නෙ ලිංගික කටයුත්ත වෙනුවෙන් විතරක් කෙරෙන වැඩක් කියල පොට වරද්දගෙන තමයි මේ සාකච්ඡාව පටන් ගන්නෙම. විශේෂයෙන් අපේ වගේ රටවල වෙනත් හේතු කාරණා තමයි ප්‍රබල වෙන්නෙ. දැන් කාලෙ ඉන්න එවුන්ට කොහොමත් කසාද බඳිනකොටත් සෙක්ස් කියන එක නතිං. බැන්දට පස්සෙත් ඇරියස් නොවී ඒක බැලන්ස් කරන හැටිත් දන්නවා. දේපල, සමාජ තත්වය, පවුල් පසුබිම, සමාජ පිළිගැනීම, ළමයි වගේ බොහොමයක් කාරණා නිසා සෙක්ෂුවල් ඇට්රෑක්ෂන් එක මොන මට්ටමේ උනත් අගේට පවුල අරගෙන යනවා. නිකං බලන්න පවුල් අවුල් හදන් තියෙන බහුතරයකගේ හේතු බැලුවම තියෙන්නෙ මොනවද කියල...

වයසින් මුහුකුරා යද්දී ආදරය කියන්නේ ලිංගිකත්වය විතරක් නෙමෙයි කියලා බහුතරයකට තේරුම් යනවා.

Chamani Prematilake

ඔය boredom එක නොදැනෙන සම්බන්ධතා අහම්බෙන් තියෙනව. ලස්සනම කෙනා හෝ හොඳම කෙනා හොයන්නෙ නැතුව තමන්ට වැඩිපුරම දැනෙන කෙනාව තෝරගත්ත නම් හරි. ඒත් ඒක හරිම දුර්ලභයි. ලිංගික ආකර්ෂණය පමණක් නම් සුලබව තියෙනව සමාජෙ.

Nisal Sanjaya

ඒකට තමා මාස දෙකකට සැරයක්වත් හෙයාස්ටෛල් එක මාරු කරන්න ඕන... අඳින ෆැෂන් එකට කලින් කලට චේන්ජ් එකක් ගේන්න ඕන... ඉඳලා හිටලා ඈතකට යන්න ඕන... එකම දේ වෙනස් විදියට දැක්කම boredom කියලා දෙයක් එන්නෙ නෑ....

Anusha Perera

කෙනෙක්ට ආදරේදි එහෙම නැත්නම් ලිංගිකත්වයේදි expire වෙන්නේ නැතුව ඉන්නම බැරිද. මම නම් කියන්නේ හිටියහැකි. ඒක depend වෙනවා දෙන්නා මත. විශ්වාසය තියෙන තැන කවදාවත් expire වෙන්නේ නෑ- ලිංගිකත්වයත්. They will find new ways with love.

Chamila Rathnayake

නිකන් බොරු සමාජගත කරන්න එපා. Expire වෙන එක තීරණය වෙන්නේ ඒ දෙන්නට දෙන්නා ජිවිතය ගත කරන අනුව මිසක් ලිංගික රසායනය (බොරු වචන)අනුව නොවේ.

දූවිලි වළා

පරිභෝජනවාදී මානවයා අනෙක් සෑම පරිභෝජනයකදීම ඒ නීරස සීමාව ඉවසනවා... බලාපොරොත්තු වෙනවා...
ඒත් ලිංගිකත්වයේදී ඒ නීරස එහෙම නැත්නම් තෘප්තිය අඩු පරිච්ඡේදයක් ඇති බව පිළිගන්න අකමැතියි.
ඒක සුවිශේෂ තත්වයක් තමයි, හැබැයි එහෙම හිතලා තේරුම් අරන් ඒ තත්වය සමනය කරගන්න, හිත හදාගන්න මානවයට බෑ... ඒකට හේතුව ප්‍රජාවේ පැවැත්ම වෙනුවෙන් ලැබෙන ජීව විද්‍යාත්මක බලගැන්වීමයි කියලා මම හිතනවා.
එයට ඉඟි සපයන හොඳම උදාහරණයක් තමයි අනාදිමත් කාලයක සිට පවතින ගණිකා වෘත්තිය- අන්තතඃපුර වැනි තත්ත්වයන්...

Nagoda Vithana

ආදරය අතක් විදියට ගත්තොත් ඒ අතේ ඇඟිලි පහෙන් එකක් විතරයි ලිංගිකත්වය කියන්නේ. වයසින් මුහුකුරා යද්දී ආදරය කියන්නේ ලිංගිකත්වය විතරක් නෙමෙයි කියලා බහුතරයකට තේරුම් යනවා. අතකින්වත් අල්ලන්නේ නැතුව; හුස්මක්වත් ගෑවෙන්නේ නැතුව; එයාගේ සතුට සැනසීම ආරක්ෂා කරන්න පුළුවන් නං... වීඩියෝ කෝල් එකකින් විතරක් උනත් අවුරුදු ගානක් බැඳීම තියාගන්න පුළුවන් නං අන්න ඒකට තමයි ආදරේ කියන්නේ...’

ඕන්න එහෙනං හිතාදර පාඨක ඔයාල ඔක්කොටම ස්තුතියි කියලා- අදට නවතිනවා. ඔයාලා ආයෙත් මේ අඩවියට එනවනෙ ඊළඟ කොටස කියවන්න...à