තිස් එකේදී... තිස්තුන්වෙනි කොටස

 අපේ අම්මයි, තාත්තයි දෙන්නගෙ පවුකාර පටු කල්පනාවේ මහිමයෙන් ‘පියා නොදනී’ පට්ටම ඇතිව උපන් අජිත් මල්ලීව, නිසි වයසේදී ඉස්කෝලෙට දාගන්න නං පුළුවන් වුණා. ඒ බුවෙනකබා ලොකු ඉස්කෝලේ මහරගේ සර්ට පින් සිද්ද වෙන්නයි. ‘හැබැයි ආච්චියෙ, වැඩි දවසක් යන්න නොදී දරුවගෙ උප්පැන්නේ හරි ගස්සා ගන්න වෙයි. දරුවා ලොකු වෙනකල් හිටියොත්, එයාගේ හිත තැලෙයි...’ මහරගේ සර් අපේ ආච්චිට අවවාද කරලත් තිබ්බා.

ඒත් ඒ රාජකාරිය කෙරුණෙත් හුඟක් පහු වෙලා. පියාගේ නම තීරුවට ඩී. එච්. ගුණපාල කියලම දාන්න තීන්දු වුණා කියලයි, මට ඇහුණේ.

මතකය අලුත් කර ගන්නය කියලා ‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’ කියවන ආදරණීය පාඨකයන්ට...

ඔයින්-මෙයින් සිද්ද වුණේ අජිත් මල්ලී අපෙන් ගොඩක් ඈත් වෙච්ච එකයි.
හීනමානයකින් පෙළෙන- වැඩිපුර බොරු කියන- එක විදිහක ගුප්ත මිනිහෙක් වෙච්ච එකයි.

අජිත්ගේ ආදරේ වැඩි කර ගන්න හිතාගෙන- අපේ ආච්චිත් පරණ කතන්දර එයාට කියලා වගෙයි මං දැක්කේ! එතකොට එයා කොයි තරං කම්පනයකට පත් වෙන්න ඇත්ද?
ඒත් අපි හැමෝම අජිත්ට සැලකුවේ කිසිම වෙනස්කමක් නැතිව. ඇත්තම කියනවා නං, එහෙම කෙරුණෙත් අවබෝධයකින් නෙවෙයි; නිකම්මයි.

හැබැයි- එයාගේ නමෙන්මත් එයාට වෙනස්කමක් කෙරිලනෙ තිබ්බේ... ඒවා අජිත්ට තේරෙන්න ඇති. නිමල්, සුනිල්, අනිල්, දීපාල් වගේ නම් අතරට අජිත් කිව්වම...

මං වහන්සේ එහෙම ලියලා මාස දෙකකටත් වැඩියි. ඊට පස්සේ වෙනින් කාලීන posts කීපයක්ම ලියන්න සිද්ද වුණා.
තිස් එකේදී postsවලට මොකක්දෝ අපලයක් ලබලා වෙන්නත් පුළුවනි. මීට කලිනුත්, මේ posts මාලාවේ 22වෙනි කොටස ලිව්වට පස්සේ හෙනහුරා ලැබුවා. ඒ නිසාම මුල් කොටස් විසිදෙකෙන් කියවුණු දේවල් සාරාංශගත කරලා, 23වෙනි කොටස මුලට ඇතුළු කළා.
මං දන්නවා. අපි කොයි කාටත් වැඩ වැඩියි- නිදහස අඩුයි.

එහෙම තියෙද්දී ‘තිස් එකේදී 23වෙනි කොටසේ’ හිට 32වෙනි කොටස දක්වා ආපහු කියවලා මතකය අලුත් කර ගන්නය කියලා ‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’ කියවන ආදරණීය පාඨකයන්ට කොහොමද කියන්නේ. ඒ නිසාමයි, ඔයාලට පහසුවක් වෙන්න- ඒ කොටස් ටිකේ සාරාංශයක් මෙතැනට ඔබන්නේ.

23වෙනි කොටස- මානෙල් පළමු දරුවා ලබන්නට බලාපොරොත්තුවෙන් සිටියි / අහමඩ්ගෙ ස්වභාවය / ඔහු නිවසේ යතුරකුත් මට බාර දෙයි / සේවිකාවගේ වැඩ / ලිංගික සැත්කම ගැන කියා- එයට සහාය ඉල්ලමින් ඩැඩාට ඉංග්‍රීසියෙන් ලිපියක් ලිවීම පටන් ගත්තෙමි.

24වෙනි කොටස- ලිපිය දුන්නා /  ඩැඩා සමඟ Hounslow කෝපි හලට / ඩැඩාගෙන් කෙරුණු වැඩි දුර විමසීම්

25වෙනි කොටස- සංක්‍රාන්ති ලිංගිකයන් ගැන වත්මන් ශ්‍රී ලංකාවේ තත්ත්වය / ලිංගිකත්වය පාපයක්ද? / සමරිසි වීම පුරුද්දක් විතරද? / තව මාස හයකට අපේ වීසා දිගු කර ගැනෙයි

26වෙනි කොටස- Countryside සංචාරය / ශනිදා දහය / ස්ට්‍රෝබෙරි ගොවිපල / අහමඩ්ගේ මිතුරාගේ ලිංගික ආරාධනය / ඔහු මට විසිත්ත පතකුත් දෙයි

27වෙනි කොටස- Aids / ප්‍රකට හොලිවුඩ් නළු රොක් හඩ්සන්ගේ මරණය / අශාන් කල් තබා කළ අවවාද / හැම්ප්ටන් මුව උද්‍යානය / එංගලන්තයේ සෞඛ්‍ය පහසුකම්

ඒ දෙන්නගේ එකම එක foto එකක කෑලි’ තමයි පස්සේ කාලෙක ආයෙමත්...

28වෙනි කොටස- පුරුෂෝත්තම ලෝකයක ගැහැනියක් වී ජීවත් වෙන්නට වුණොත්.../ මගේ ලිංගික සහකරුවන්ගේ ආකල්ප හා චර්යාවන් ගැන ආපසු හැරී බැලීමක්

29වෙනි කොටස- දවල් මිගෙල්ලා හා රෑ දනියෙල්ලා / සංක්‍රාන්ති ලිංගික සැත්කමකින් ගැහැනියක වී සාම්ප්‍රදායික බිරියක් වීමෙන් මට තෘප්තිමත් විය හැකිද? / එංගලන්තයේදී හැදූ බොම්බෙලි කරවල බැදුම් / අසල්වාසීන්ගේ පැමිණිලි / නීලියාත් රහස දැනගෙනය

30වෙනි කොටස- අහමඩ්ලගේ ගෙඋයනේ වැඩ / අජිත් මල්ලී / හොඳටම හිත රිදවගත් සුනිල්ගේ ලිපිය / අම්මාත් තාත්තාත් අතර ඇති වුණු ලොකුම රණ්ඩුව

31වෙනි කොටස- අනාචාර චෝදනාව / අම්මාව ගෙදරින් පිටමං කෙරේ / අපේ පවුලේ ආරවුල පිළිබඳව කෙරුණු පොලිස් විභාගය ගැන ලංකාදීප පත්තරේ වැටෙයි / ළමෝ මට කොලොප්පම් කරති / මම පාසල් යන්නට බැරි බව කීවෙමි / අම්මලා නැවත සමාදාන වෙති / දැන් අජිත් මල්ලී බේබද්දෙකු වෙලාය / ඒ....

32වෙනි කොටස- තාත්තාගේ අඹුසොඬකම විහිළුවට ලක්වෙයි / ඔහුට ත්රොම්බෝසිස් රෝගය වැළඳෙයි; රැකියාව නැති වෙයි / අජිත් මල්ලීගේ උප්පැන්නයේ ‘පියාගේ නම තීරුව’ හිස්ය / එයින් උද්ගත වුණු ප්‍රශ්න

අද ලියන්නේ ‘එතැන් සිට’ ඉදිරියට වෙච්ච දේවල්.

ජන සමාජයක ජීවත් වෙන ඕනෑම කෙනෙකුට තමන් කැමැති ඕනෑම දෙයක් කරන්නට පුළුවන්ද?
ඒ පුරස්නෙට මගෙන් නං හම්බ වෙන්නේ ‘නෑ’ කියන උත්තරේ.
පැරැණියන්ගේ කීමක විදිහට නං ‘තමුන් කැමති නං මිරිස් වතුරෙන් වුණත් තමුන්ගේ xxx සෝදා ගන්නට කොන්ත නෝනාට පුළුවන්’ තමයි. ඒත් දැවිල්ල ඇල්ලුවම? කොන්ත නෝන දැවිල්ල උහුලගන්න බැරිව දඟලන්නයි- කෑ ගහන්නයි ගත්තම වටේ ඉන්න උදවියටත් ඒක කරදරයක් වෙනවා නේද?

අපේ තාත්තගෙයි අම්මගෙයි රණ්ඩුවත් ඒ වගේ. තාත්තා හිතුවේ ‘එයා කැමති ඕනෑම තීරණයක් ගන්න එයාට අවසර තියෙනවා’ කියලයි. අම්මා හිතුවේ ‘සැමියාට කීකරු වුණාම මදැයි’ කියලයි. (ඒ දෙන්නම දරුවන් ගැන තැකීමක් කළේ නැහැ වගෙයි.)

ඒ මොට්ට තරහෙනුත්; දබරයෙනුත්; දුර්දාන්ත තීරණවලිනුත්; ගොබ්බ කීකරුකමෙනුත් සිද්ද වෙච්ච දේවල් කෙළවරක් නෑ...
එව්වාගෙන් මං වැඩියත්ම ප්‍රධානකොට සලකන්නේ අපේ අජිත් මල්ලීගෙ පෞරුෂත්ව වර්ධනය අඩාල වීම තමයි. දෙවැන්න- අපිට බදුල්ල හැර දමා කොළඹට එන්න වෙච්චි එකයි. තුන්වැන්න- අපේ ගෙදර තිබුණු අපේ තාත්තගෙයි- අම්මගෙයි foto සේරම කෑලි වෙලා- ගිනිබත් වීම. (අපේ මහෞෂධ නුවණක්කාර පියාණන් වහන්සේත්- කෙතේ ගොයම් මුවෝ කෑවාම ගෙදර තිබ්බ මුව හමට තඩි බාන ජාතියේ වෙන්නැති!)  
කවුද පවුලේ හිතවතෙක් හංගලා පරෙස්සම් කරගෙන තියාගත්තු ‘ඒ දෙන්නගේ එකම එක foto එකක කෑලි’ තමයි පස්සේ කාලෙක ආයෙමත් අපේ ගෙදරට වැඩම්මුවේ!

මෙලහකටත් අපි ගිහිං අයියේ, ඔයාට පොරොන්දුවක් නොදී හිටිය නං!

ඉතිං, එයින්- මෙයින් අපේ අජිත් මල්ලී ආච්චිලටම සින්න වුණා!

මුල්ම postsවලදී යාන්තමින්වත් නොකිය- නොකියා හිටි අජිත් මල්ලිගේ ඔය විස්තරේ මං ඔයාලට කියන්න පටන් ගත්තේ 30වෙනි කොටසේ ඉඳන්. මතක ඇතිනේ අපේ සුනිල් එවපු ලියුමක් ගැන මම කිව්වා ඒ කොටසේදී...

‘අයියේ, ඔයාලා ඉක්මනට ලංකාවට එනවා නේද? ඔන්න ඔයාලා එනකං විතරයි අපි මේ ගෙදර ඉන්නේ. ඔයා මෙහාට ආව ගමන්ම- ඔයාලට ගේ බාර දීලා අපි මේ ගෙදරින් යනවා. මෙලහකටත් අපි ගිහිං අයියේ, ඔයාට පොරොන්දුවක් නොදී හිටිය නං. බය වෙන්න එපා. මායි මල්ලිකායි ඒ පොරොන්දුව ආරස්සා කරනවා. ඒ කිව්ව විදිහටම අපි ඔයාලා එනකල් මේ ගෙවල් දොරවලුයි- ආච්චිවයි බලා ගන්නං.

ඒත් ආච්චියි අජිතුයි කරපු මේ ජරා වැඩේ හින්දා, මට ඒ දෙන්නගේ මූණ බලන්නත් හිරිකිතයි. මට හොඳටම හිතට අමාරු මේ තරං රහසෙන්...’ සුනිල් එහෙම කිව්වේ හේතුවක් නැතිව නෙවෙයි.

ඒ දවස්වලත් අපේ සහෝදර-සහෝදරියන් කවුරු-කවුරුනුත් ඉඩකඩම්-සල්ලි පස්සේ දුවපු අය නෙවෙයි. (අපේ අම්මයි-තාත්තයි කියල ඉඩකඩම් තිබිච්ච දෙන්නෙකුත් නෙවෙයිනෙ.) සීයලා එළිසාච්චිගෙන් අරගත්තු, සිල්ලප්පු වත්තේ පර්චස් 34 ඉඩම් කෑල්ල තමයි අපට තිබිච්ච එකම නිශ්චල දේපල වුණේ.

“රංජි, අපි දෙන්නා නැති කාලෙක මේ ඉඩමෙන් කාලක් අජිත්ට අයිති වෙන්න ඕනි. ඉතිරි තුන්කාල ඔය ළමයි හත් දෙනාට පවරන්නයි අපි කතා වෙලා ඉන්නේ. “ අපේ සීයා නිතරෝම කියමින් හිටියේ එහෙමයි.

එහෙම වෙලාවක මං වහන්සෙත් මගේ මතය කියලයි තිබ්බේ.
“සමන්ති, දීපාල්, දීපානි තුන්දෙනා ආයේ ලංකාවට පදිංචි වෙන්න එන එකක් නෑ. ඉතිං එයාලට මේවා ඕනි වෙන එකකුත් නැහැ. මටත් ඉඩම් එපා.
ඒ හින්දා සීයේ, අපි හතර දෙනාගේම කොටස විදිහට හිතලා ඉඩමෙන් තව කාලක් අජිත්ටම දෙන්න!
අම්මා මානිලටත් ඉඩමක් අරන් දීලා ගෙයකුත් හදවල දුන්නනේ. ඒත් සුනිලුයි, අනිලුයි, මානෙලුයි තුන් දෙනා වෙනුවෙන් මම තීරණ ගන්නෙ නෑ... එයාලම ඒ තීරණ ගත්තාවේ.”
“මටත් ඔය ඉඩම් තණ්හාවක් නෑ.” එතකොට අපේ සුනිලුත් එහෙමය කිව්වේ.

“අපි එහෙමත් කියලා තියෙද්දී, ආච්චී අපි කාටවත්ම නොකියා හොරෙන්ම අජිතුත් එක්ක ගිහින් ඉඩමෙන් බාගයක් අජිත්ට ලියලා. ලියල ඉවර වෙලා ගෙදර ආවාමයි අපට කිව්වේ. ඇයි අයියේ එයාලා හොරෙන්ම එහෙම කළේ.  කල් තියා ඕක අපට කිව්වත් අපි කව්රුවත් එපා කියනවද? මගේ නං හොඳටම හිත බිඳුණා. අපි බලාගෙන ඉන්නේ ඔයා ලංකාවට ආව ගමන්ම අපි දෙන්නා කුලී ගෙදරකට යන්න.

එතකොට ආච්චිටයි, අජිත්ටයි කැමැත්තක් කර ගන්න පුළුවනිනේ...” සුනිල් ලියා තිබිණි.

අනෙක් අතට Brighton වෙරළේ පොදිකමින් හිටි සෙනඟ... “හැමදාමත් මෙහෙමද Sam?”    

ඒ දවස්වලමය, අපි බ්‍රයිට්න් වෙරළට සංචාරයක් ගියේ. ඒ ඉරිදාවකය.

මට වැඩියෙන්ම මතක තියෙන්නේ අපේ වාහනය park කරන්නට හිස් ඉඩක් හොයමින් රස්තියාදු වුණු විදිහය. එහෙම වෙලත් වාහනය ගාල් කරන්නට හැකියාව හම්බ වුණේ හැතැප්ම එකහමාරක් විතර දුරින්ය. “සැසිල්, අපි ආපහු යං. කාටද පුළුවන් මෙච්චර දුර පයින් ගාටන්න. ආපහු එනකොටත් මේ දුරම එන්න එපැයි...” අම්මා මැසිවිලි කිව්වේ ‘වාහන පිරී-ඉතිරී ගිහිං තිබීමට වගකිව යුත්තේ ඩැඩා යැයි අඟවමිනි.
“What is wrong with you? උඹටම නේද ලීලා අදම මෙහෙ එන්න ඕනෑ වුණේ. I told you... මං කිව්වනේ අද මෙහෙ සෙනඟ හිටියි කියල. You didn’t listen...”

“ඒ දෙන්නට වාද කර ගන්න ඇරලා අපි ඉක්මනට යං ඉස්සර වෙලා. එතකොට ඔය ගෝරිය නිකම්ම නැවතෙයි.” අනිල්ගෙ යෝජනාව එතැනට ගැලපුණේය. අපි සෙනඟ පීරාගෙන වෙරළට බැස්සෙමු. අනේ! ඒ තරම් ප්‍රසිද්ධ වෙරළේ වැල්ලක් නැද්ද...
වැලි වෙනුවට ඒ වෙරළ දිගටෝම තියෙන්නේ කුඩා ගල් කැටය. හැමදාම එහෙමද මන්දා... ඒ මදිවාට මුහුදේ වතුරත් අයිස් තරමටම සීතලය. “මේ සීතලේ මුහුදට බහින්න? සන්නිය හැදෙයි හලෝ!” අනිල්ට කියැවුණේ එක විඩේමය.

“මේ යක්කු දාස් ගණන් වියදම් කරගෙන අපේ රටවල්වලට පිඹගෙන එන්නෙ ඇයි කියල දැනුයි මට තේරෙන්නෙ. මීට වැඩිය කොච්චර ෂෝක්ද ලංකාව?”  අනිල් කියාගෙන ගියේ එයාගේ  අදහසයි. ඒ කතාවට එහෙම පිටින්ම එකඟ වෙනවා මිස- විරුද්ධ වෙන්නේ කොහොමද?
අනෙක් අතට Brighton වෙරළේ පොදිකමින් හිටි සෙනඟ... “හැමදාමත් මෙහෙමද Sam?”  

“නෑ අනිල් අයියේ. අද holiday එකක්නේ...  ඒකයි මෙච්චර crowded.”

තදබදය අඩු; වඩාත් සෙනඟ නොගැවසෙන ඉසව්වක නැවතී හිඳගෙන ඩැඩාත් අම්මාත් බර කතාවකය. අනිල්, දීපාල් හා දීපානි තුන්දෙනාත් දැන් සීතල නොතකා රැල්ල පාගමින් එහෙ-මෙහෙ දුවති.
“අපිත් යමු ලොකූ අම්මල ළඟට!” සමන්ති කියයි. “මමත් මුහුදට ආසයි, ලොකා... හැබැයි මෙහෙ මුහුදට නෙවෙයි.’

“නිමොල්. From here, you can see France...” ඩැඩා ක්ෂිතිජයට ඇඟිල්ල දික් කරමින් කිව්වේය.

“කෝ, කෝ, කෝ? මට පේන්නෑනෙ...” අම්මා කලබලෙන් අනන්තය දිහා බලමිනි, ඉන්නේ. “රංජි දන්නවද? මං ළඟදීම ප්‍රංශෙට ගිහිං එන්නයි හදන්නේ... යාළු මිසී කෙනෙකුයි, මමයි. ටිකට් එකට එච්චර ගණනක් වෙන්නෑලු. ඔයත් එනවද? ඩැඩාට කියමුද ඔයාටත් වීසා ඉල්ලන්න කියලා. දවස් දෙකක් හොඳටම ඇතිනෙ.”
“කවුද අප්පේ අම්මගෙ ඔය තරං අගේ ඇති යාළුවා.. අපි නොදන්න කෙනෙක්ද?” Sam අහන්නේ ඔලොක්කුවට වගෙය. ඒ සමච්චල් සහගතකම අම්මට වැටහී නොමැත.

ලංකාවේ ළමයි වගේ නෙවෙයිනෙ මෙහෙ ළමයි. අපිත්…

“සමන්තිට මතකයිද, අපිට අර ජම්බල් සේල් එකකදී හම්බ වුණේ... අර මියුරියල්...”

“අපෝ ලොකූ, සල්ලි දෙනවයි කිව්වත් ඔයා නං ඔය tour එක යන්න එපා අම්මලත් එක්ක. ඒ නාකි හෝන්තුව එදා ලොකා දිහා බැලුවේ ගිලින්න වගේ. අම්මට වැඩිය චුට්ටයි ඒ අම්මණ්ඩිට වයස අඩු!”

“සමා, නොදන්න දේවල්වලට කට නොදා ඉන්නවා. මෙව්වා පොඩි ළමයින්ගේ කතන්දර නෙවෙයි.”
“මාත් දැන් පොඩි ළමයෙක් නෙවෙයි අම්මේ. තව ටික දවසකින් මට දහ අටක්. ලංකාවේ ළමයි වගේ නෙවෙයිනෙ මෙහෙ ළමයි. අපිත් එහෙ උපන්නට හැදුණේ මෙහෙ ළමයි වගේනෙ... මට පෙනෙන හරි වැරැද්ද කෙලින්ම ඕනි කෙනෙකුට කියන්නයි මට පුරුදු!” Sam කියාගෙන ගියේ අම්මාට මැදිහත් වෙන්නට බැරි විදිහටය.
“That’s enough!” ඩැඩා කිව්වේ තරහෙනි. “What is wrong with these people? ලීලා, නිමොල්ට තනිකඩව ඉන්න ඕනි නං ඒකට ඉඩ දීපං. Now he is an adult- not a child.”

සතුටු වෙන්නට ගිය සංචාරය ඉක්මනින් නිමාකොට අප ආපසු ආවේ තිත්ත කසායක් බිව් ගොළුවන් විදිහටය; බුම්මාගෙනය.

බ්‍රයිට්න් වෙරළේදී කියූ හැටියටම සමන්ති නංගිට අවුරුදු 18 ලැබුවේ 1985 දෙසැම්බර් 5 වෙනිදාය. ඒ බ්‍රහස්පතින්දාවකි. එදා උදෙන්ම Samගෙ නමට ලියුම් තුන හතරක්ම ලැබිණි.
ඒවා එවා තිබුණේ එංගන්තයේ ක්‍රියාත්මක දේශපාලන පක්ෂවලිනි. සමන්තිට සුබ පතමින් ඔවුන් කියා තිබුණේ, එදා සිට ඇය වගකිව යුතු ඡන්දදායිකාවක වෙන බවයි.
‘අපේ දේශපාලන ප්‍රතිපත්ති මේවාය. ඔබේ පාර්ලිමේන්තු කොට්ඨාශයට අපේ පක්ෂයෙන් තරග වදින්නේ මෙතුමාය. කරුණාකර එළඹෙන මැතිවරණයේදී ඔහු වෙනුවෙන් ඔබගේ වටිනා ඡන්දය පාවිච්චි කර, අපගේ අනාගත ප්‍රතිපත්ති ක්‍රියාත්මක කිරීමට සහාය වන්න.’ වැනි අදහස් ඒ හැම ලිපියකම ගැබ්ව තිබිණි.

“ඔන්න බලපං නිමොල්. උඹලගේ රටේ වගේද කියලා. ඡන්දය එනකොට විතරයිනෙ උඹලගෙ පොලිටීෂියන්ස්ලා active වෙන්නේ. අපේ එහම නෙවයි. බොරු show off වැඩ නෑ.” ඩැඩාට ඒ ලියුම් ගැන පැවසූ විට ඔහු කිව්වේ ආඩම්බරයෙනි. “මෙහෙ සේරම මිනිස්සුන්ගේ විස්තර කොම්පියුටරයිස් කරලයි තියෙන්නේ. හැම ළමයෙකුටම අවුරුදු 18 පිරෙන දවසට ඔය වගේ ලියුම් එවන්න පුළුවන් වෙන්නේ ඒකයි. මේ රටේ සේරම වැඩ මෙතඩිකල් විදිහට කෙරෙනවා.” ඩැඩා මට එහෙම කීවේ 1985දීය.

මයිඩාස් රජතුමාත්, මෙඩුසාත් ගැන ප්‍රසිද්ධ කතන්දර දෙක නොදන්නා කෙනෙකුට...

දැන් ඩැඩා විතරක් නොවේ, අපේ අම්මාත් මිය පරලොව ගිහිංය. මේ 2023; මේ නොවැම්බරයේ- අපේ අම්මා ශ්‍රී ලංකාවේදී මියගිය වෙලාවේ ‘අපේ ඇත්තන්ගේ methodical වැඩවල මහිමය’ මදිය නොකියන්නට අත් වින්දෙමි. ඒ අත්දැකීම් අළලා ‘පාරවයි හද වේදනා... පළමුවෙනි කොටස හා දෙවෙනි කොටස වශයෙන් posts දෙකක්ද ලිව්වෙමි!

දිගට ලියන්නට වෙතත්, මා මෙවන් අත්දැකීම් ලියා තියන්නට කැමතිය. අත්දැකීම්වලිනි, අප වඩා හොඳින් ඉගෙන ගන්නේ; ජීවිත පරිඥානය ලබන්නේ. ඒවායින් පෝෂණය ලබමිනි මානව ජීවීන් හැදී-වැඩී තිබෙන්නේ. අපේ දැනීම පුළුල් නම් ‘අනෙකා ගැන තේරුම් ගැන්ම’ අපට පහසුවෙන් කළ හැකි වෙයි. පටු දැනීමක් තිබෙන කෙනෙකුගේ චින්තනයත් පටුය- ආකල්පත් පටුය- තේරුම් ගැනීමත් පටුය!

ඉහතින් තිබෙන රූපය ඊට හොඳම නිදසුනකි.

මයිඩාස් රජතුමාත්, මෙඩුසාත් ගැන ප්‍රසිද්ධ කතන්දර දෙක නොදන්නා කෙනෙකුට ඒ රූපය අප්‍රබංශයක් විතරකි... නමුත්...
à ඊළඟ කොටසට...