හතලිහේදී... තෙවෙනි කොටස

‘මා සම්බන්ධයෙන් ගත් කල ‘ප්‍රේමය රාගයෙන් සපිරි එකකි. අනුරාගයෙන් පිරුණු එකකි.’ ඉදින් කෙසේ නම් මගේ ඒ ප්‍රේමය පාරිශුද්ධ වූවකි; සුරම්‍ය වූවකි යැයි කියන්නද? මා සම්බන්ධයෙන් නම් සුපසන් ආදරය යනු විහිළුවක් නොවෙද?’ කියා විමසමිනි මා පසුගිය කොටස අවසන් කළේ.

ආදරය යනු ලොව පවත්නා අති සුන්දර දෙයකියි හැඟීමක්...

මීට කලිනුත් මා කියා තිබේ. මම තවමත් ආදරය; ප්‍රේමය සොයන්නෙක්මි; මම තවමත් ආදරයේ අරුත; ප්‍රේමයේ අරුත සොයන්නෙක්මි. ආදරයට; ප්‍රේමයට රාගයේ යම්කිසි සම්බන්ධතාවක් වේදෝයි විමසා බලමින් සිටින්නෙක්මි.

එහෙම වෙන්නට ඇත්තේ නිකංම නිකං නොවේ.
බිලිඳු වියේ සිටම මට අහන්නට දකින්නට ලැබුණු දෙයින්- කියවන්නට ලැබුණු දෙයින්- අත් විඳින්නට ලැබුණු දෙයින් මගේ සුපිරි මතකය පිරී-ඉතිරී යමින් තිබුණු නිසා විය යුතුය, එසේ වන්නට ඇත්තේ. (මට හිතෙන විදිහට මගේ මතකය ඉතා ප්‍රබල එකකි. ඒ නිසාවෙනි, මා ‘සුපිරි’ විශේෂණය මතකය වදනට පෙරාතුව යෙදුවේ.)

ආදරය යනු ලොව පවත්නා අති සුන්දර දෙයකියි හැඟීමක් හය-හතර වැටහුණු දවසේ සිටම මම ඇදහීමි. එවන් අති සුන්දර ආදරයක් ලබන්නටත්, එවැන්නක මිහිර විඳින්නටත් මම සිහින දකිමින් සිටියෙමි.

අපේ අම්මාවත්- තාත්තාවත් දරුවන්ට දැනෙන තරමට ආදරය පෙන්වූ අය නොවේ. තාත්තා වැඩියෙන්ම කළේ ‘දරුවන්ට තිබිය යුතු යැයි ඔහු විශ්වාස කළ ගුණාංග’ සහිතව තම දූපුතුන් තනන්නට උපරිමයෙන් වෙහෙසීමයි. (මා කලින් කියා ඇති- අපේ අන්නාට කෙසෙල් කැවිල්ල ඊට හොඳම උදාහරණයකි.)
බොහොමයක් දෙමාපියන් එහෙමය. ඔවුනට නැති පරමාදර්ශී ගුණාංග පවා දරුවන් තුළ පිහිටුවන්නටය, ඔවුන් තැත් කරන්නේ; ඔවුනට සාක්ෂාත් කරගත නොහැකි වූ ඉලක්ක සිය දරුවන් ලවා හෝ සපුරා ගැනීමටය ඔවුන් වෙහෙසෙන්නේ.

එවන් පරමාර්ථයන් තිබියදීම අපේ තාත්තා දරුවන්ට වඩා තම බිරියට ඇලුණු, පුරුෂාධිපත්‍යයෙන් අන්ධ වුණු, රාගාධික සැමියෙක්ද වුණේය. මා ඔහු දැක්කේ අඹුසොඬ කෙනෙකු ලෙසයි. (තාත්තාගේ දෙපා අහිමිව සිටි අවසන් කාලයේ පවා ඔහුට ලෛංගික ප්‍රීණනය අවැසි වුණු බවත්- අම්මා ඔහුව ප්‍රතික්ෂේප කළ විට ඇතිවුණු දබරත් අපට රහසක් වුණේ නැත!
ඒකට අපේ දුප්පත්කම නිසා අපට උරුමව තිබුණු කෑලි දෙකේ වරිච්චි බිත්ති ගෙදරත් උදව් වුණේය.)  

‘පිරිමියෙකුට යන්තම් පැදුර පෑගුණත් ගැබ්බර වෙන පරම්පරාවක’ ජාන උරුම කරගත් අපේ අම්මා අවුරුදු 18 සිට නිතරෝම උන්නේ ගැබ්බර වෙලාය. තවත් විදිහකින් කියනවා නම් මට අවුරුදු 21 වෙන විටය, අම්මා ඇයගේ දසවෙනි දරු ප්‍රසූතියට සැරසී උන්නේ!) ඉතිං දරුවන් හුරතල් කරන්නට ඇයට ඉස්පාසුවක් තිබිණිද?
අනිත් පැත්තෙන් අපේ අම්මා මව්වත්කමින් අඩු ගැහැනියකි. (අකැමැත්තෙන් වුණත් එහෙම කියන්නේ අගෞරවයක් කරන්නට නොවේ.) මව්වත්කමක් තිබ්බා නං අපේ පවුලේ දහවෙනියා අංග විකල දැරියක ලෙස උපදින්නේ නැතැයි මට හිතේ.

වද විඳ විඳ කවද හරි දවසක කකුල් දෙක මැද්දෙන් හඳ පායයි කියල බලන් ඉන්නවට වඩා මට මේ ජීවිතේ සැපයි...

එවන් පසුබිමක, මට අවුරුදු හයක් වෙන්නටත් කලින් ‘තරුණ ෂර්ලි’ මට සෙනෙහසින් මට කවන- පොවන- ඇඟපත සෝදවන- නාවන- ඉස්කෝලේ එක්කං යන රාජකාරි කරන අතරේ...

ඉඩකඩක් ලැබුණු විගස මා අපයෝජනය කළෙත් උණුසුම් සෙනෙහසකින් යුතුවය.

ඉදින් මා අතරමං වූවා විය යුතුය. ආදරයත් රාගයත් දෙකම එකිනෙකට යාවී තිබේ යයි හැඟීමක් ඒ ඇසුරේදී මගේ චිත්ත සන්තානයේ නිධන් වූවාවත්ද?

“... මං පුංචි කාලෙ මගෙ අප්පොච්චි මට කකුල් තවන්න එන්න කියද්දී මම ඔය මොකුත් දැනගෙන හිටියෙ නෑ.
මං ජීවිතේ දෙපාරක් ගෙට වුණා නංගි. එක පාරක් අප්පොච්චිගෙ කකුල් තවන්න ගිහිල්ලා.
අනිත් පාර නවය වසරෙදිද කොහෙද දන්නෙම නැතුව.
මගේ ජීවිතේට වෙච්ච දේවල් දන්නෙ මං විතරයි.
ඒ ඔක්කොම අමතක කරලා අලුතෙන් ජීවිතේ පටන් ගන්න කියල හිතාගෙන මිනිහෙක් එක්ක ගියා.
ඒ මිනිහ කළෙත් තොටිල්ලක් වගේ පැද්දි පැද්දී ඉඳල දාඩිය දාපු ගමන් නැඟිටල යන එක... ගිහිං නා ගන්නව. මට ඕනි වුණේ දාඩිය නිවෙනකං ළඟට වෙලා ඉන්න.
ඒව කතා කරන්න ගියාම... එක්කො එළි වෙනකම්ම හූල්ලන්න වෙනව... නැත්තං ඉතිං මූණ අතපය පොට්ටනිවලින් තවා ගන්න වෙනව.
ඔක්කොටම වඩා... පහුවදා උදේට වැඩට ගිහිල්ල මොකුත් වෙච්ච නැති ගාණට හිනා වෙලා ඉන්න වෙනව.
ම්..හ්හ් මට ඒ මිනිහ එපා!
ඒ මිනිහ මාව දාල ගියේ සිද්ධාර්ථ කුමාරයා වගේ බුදු වෙන්න හිතාගෙන නෙවෙයි නංගි. එහෙම ගියා නං මට නරසිහ ගාථා කියල හිට ගන්න තිබ්බා.
මට ආපහු ඒ ජීවිතේ ඕන්නෑ.”

“ඔහොම දිගටම ඉන්න බෑනේ අක්කේ... මං කියන්නෙ මමත් දවසක යයිනේ.”

“කමක් නෑ! මිනිහෙක් ගාව වද විඳ විඳ කවද හරි දවසක කකුල් දෙක මැද්දෙන් හඳ පායයි කියල බලන් ඉන්නවට වඩා මට මේ ජීවිතේ සැපයි... මාව දාල යන - මගෙ හිත රිද්දන මිනිස්සුන්ට නිබ්බුත පද කිය කියා ළඟ තියා ගන්නවට වඩා...” (යටින් ඉරි ගහල තියෙන වචන මට ඇහුණු; තේරුම් ගත්තු විදිහටයි කෙටුවේ. වැරදියි නං සමා වෙන්න ඕනි. හොඳේ.)

හිත පාරන; හිත කීරි ගස්සන ඒ දෙබස් ඛණ්ඩ තුන මම උපුටා ගත්තෙ මේ දවස්වල සති අන්තයේ ITN නාලිකාවෙන් විකාශය වෙන ‘බැක්සයිඩ්’ ටෙලියෙන්. ටෙලියේ 4 වෙනි එපිසෝඩ් එකේ 13 වෙනි විනාඩියේ ඉඳලා බැලුවොතින්, මේ කෑල්ල ඔයාලට හම්බ වෙයි.

අත්තානං උපමං කත්වා’; තමන් උපමාකොට සිතා...

මම කිව්ව අර නිධන් වීම ගැන හොඳම උදාහරණයක් විදිහටයි මට මේ අවස්ථාව පෙනුණේ.

ඒ, ‘බැක්සයිඩ්’ ටෙලියේ කතාව, දෙබස්, ගීත රචනය හා තිර රචනය කරන ලක්ෂාන් වත්තුහේවා හරි අගේට එයාගේ job එක කරල තියෙන නිසා වෙන්නැති. අශෝක් ජයකොඩිගේ නිෂ්පාදනයක් වෙන මේ ටෙලිය අධ්‍යක්ෂණය කළ ජෝ දිසානායකයන් නළු- නිළියන්ගෙ දක්ෂතා උපරිමයෙන් ලබාගෙන තියෙන හින්දා වෙන්නත් ඇති, මට එහෙම හිතුණේ.

ඇත්තටම ළමා වයසේදී සිදු වෙන දේවල්වල මතකය වැඩිහිටියන් වුණාට පස්සෙත් කොච්චර බලපානවාද? (මතකයිනෙ- මේ සීරීස් එකේ පළමුවෙනි කොටසෙ පටන් ගැන්මේදීම ලියැවුණා- මොළය වර්ධනය වීම අවුරුදු 25 වෙනතුරුම සිද්ද වෙනවය කියලත්.) මට හිතෙන්නේ පැටි වයසෙදී සිද්ද වෙන ඒ බලපෑම් අමිහිරි නං එව්වා තදින්ම මොළයේ සටහන් වෙනවා ඇති කියලයි.

හැබැයි-අනෙක් අයට කොහොම වෙතත්- මට නං ඒ මතකයන් ‘නරක’ විදිහට බලපාල නැහැ වගෙයි.

‘ධම්ම පදයේ’ කියවෙන විදිහට ‘අත්තානං උපමං කත්වා’; තමන් උපමාකොට හිතන්නයි මට පුරුදු වෙලා තියෙන්නෙ. මං ආදරයට කැමති තරමටම අනෙක් අයත් කැමති ඇතිනෙ. / මට අපහාස වෙනවට මං අකැමැති වගේම අනෙක් අයත් අකැමැති ඇතිනෙ. / මාව ප්‍රශංසාවට ලක් වෙනවට මම කැමැතියි නං අනෙක් අයත් එහෙම ඇතිනෙ... වගේ හිතිවිලි තමයි මගේ හිතේ වැඩ කරන්නේ.
හැබැයි, මං ආවේගශීලීයි. ලේසියෙන් ඇවිස්සෙනවත් එක්ක. එතකොට පොල්ලෙන් ගහන්නා වගේ මගේ අදහස් කෙළින්ම කියවෙනවත් එක්ක... ඒ නිසා හැබෑවටම කේන්ති ගියොත්- ඒ වෙලාවට හැකිතාක් නිස්සද්දව හිටින එකයි මම කරන්නේ.

දන්නවනෙ... මගේ සමීපතමයන් ගොඩක් කැමැතියි- මං කේන්තියෙන්; ආවේගයෙන්; ඇවිස්සිලා කියවනවට... ඉතිං, ගොඩ වෙලාවට එයාලව සතුටු කරවන්න හිතාගෙන මමත් රඟනවා...

ඔහොම මගේ නසරානි ගති සොබා සේරෝම ගැන හොඳටම දැනගෙනයි ‘එයා’ මට සමීප වුණේ. (අනුර ජිනදාස හිතවතා මගේ කේන්දරය බලලා කීව විදිහට) අතිධාවන කාම යෝගයක් තිබුණු මට එයාගෙ ස්පර්ශය, උණුහුම, නාඩි වැටෙන විදිහ හොඳට දැනුණා... එයාටත් එහෙම දැනිච්ච බවයි මට පෙනුණේ. අපි දෙන්නා නියමෙටම මැච් වුණා.

අනේ මෝඩයා! මොට්ටයා!! තකතිරුවා!!!
තමුසෙ කී පාරක් ඔහොම හිතුවද... මගේ හිත විමසයි.
ඇත්තකි. අතීතයේදී අභී අයියා, පියසිරි, දේමිත්ත, සංජේ, පද්මේ වැනි ලිංගික සහකරුවන් කීප දෙනෙකු කෙරෙහිත් මම තදින් ඇලී උන්නෙමි. එහෙත් ඒ හැම විටම පාහේ අප අතර එතරම්ම දැඩි මානසික සබඳතාවක් නොවුණු බවකි මට දැන් හිතෙන්නේ. ඒවා එකක්වත් අවුරුදු ගණන් පැවතුණු සබඳතාවනුත් නොවේ.

ඒ කැලණිවැලි කෝච්චියේ මැදිරියකදී, ඔහුගේ පාසල් සගයන්ට අහක බලා ගන්නැයි කියා ‘අති දීර්ඝ ප්‍රංශ හාද්දක්’... 

පුදුමයකට මෙන් වසර ගණනාවක් තිස්සේ මා තදින්ම සිතින් බැඳී උන් දීඝායු ගැනත් මෙතැනදී මට මතක් වෙයි. අනාරාධිතවම මගේ ආරක්ෂකයාවී; මා නිසා අභූත චෝදනාවකට පවා ලක් වුණු දීඝායු මගේ සමරිසි සගයෙක් නොවීය. එහෙත් ඔහු, අදටත් මට පිළිතුරක් සිතාගත නොහැකි පරිද්දෙන් ප්‍රශ්නයක් ඉතිරි කළේය.

ඒ කැලණිවැලි කෝච්චියේ මැදිරියකදී, ඔහුගේ පාසල් සගයන්ට “මට නිමල්ව kiss කරන්න තියෙනවා.... මචංලා බලන්නෙපා!” යැයි කියා ‘අති දීර්ඝ ප්‍රංශ හාද්දක්’ මගෙන් ලබා ගනිමිනි.

මට ලැබී තිබුණු එවැනි සියලු ලිංගික අත්දැකීම් යළි සිහියට නංවමිනි ‘ඔහු’ මගේ දිවියට ප්‍රවිෂ්ට වූයේ.

ඔහු ජව සම්පන්නය. කඩවසම්ය. බුහුටිය. ප්‍රියමනාප ඇවතුම්- පැවතුම් හා කතාබහෙන් යුතුය. විශ්වාසවන්තය... ඉතිං ඔහු හා ගෙවමින් සිටි ඒ කාලය මට දැනුණේ දීර්ඝ මධු සමයක් ලෙසය. එයට හය වසරක් සපිරී තිබ්බේ අප දෙදෙනාම නොදැනුවත්වය.
සමන්ති නංගිගේ ආරාධනය 1994 වසරේදී මට ලැබුණේ ඒ වකවනුවේදීය.

ඇත්තම කිව යුතුය. Samගේ ඇරයුම සවනට වැටෙනකොටම මගෙ හිතේ ඇති වුණේ ප්‍රශ්නයක්.
‘එයාගෙන් ඈත් වෙලා කොහොමද ඉන්නේ... අඩුම ගාණේ මාස හයක්වත් එංගලන්තෙ ඉන්න වෙයිනෙ!’

එනිසාමය, මා දෙලොවක් අතර දෝලනය වෙමින් උන්නේ. ‘ආයෙත් එංගලන්තෙට යනවද- නැද්ද? ගිහිල්ලත් බෑ- නොගිහිනුත් බෑ.’
“ඔයා ගිහිල්ල එන්න. සමන්ති නංගි ගොඩක් ආසාවෙන් වෙන්ඩ ඇති බලාගෙන ඉන්නේ. ඔය මාස ගාණ නොදැනිම ගෙවිල යයි...” ඔහු කිව්වේ නිස්කාංසුවේය.
“ඒක නං එහෙම තමයි!” මමත් අලගු තැබුවෙමි.
”එහෙනං ඉතිං තව මොනවද?”
“හැබැයි ඔන්න ඔයා සුමානෙකට එක ලියුමක් ගානෙවත් මට එවන්න ඕනි. හාද? තුණ්ඩු කෑල්ලක් නෙවෙයි... දිගම දිග ලියුමක්. එහාට ගිය ගමන්ම ඔයාට නිදහසේ කෝල් කරන්න විදිහකුත් මම හදා ගන්නංකො.”

මං කිව්වේ අම්මලගේ හවුන්ස්ලෝ ගෙදර ටෙලිෆෝනය තිබෙන තැන මතක් වුණු බැවිනි. ඒක තිබ්බේ ඩැඩාගේ මිනි බාර් එක ළඟය. එතැන ඉඳගෙන රහස් කොඳුරන්නට බැරිය!

“ඒක නෙවෙයි... ඔයා දන්නවනෙ, මම ඔය ලියන වැඩේට නං එච්චර දක්ෂයෙක් නෙවෙයි කියල... ඒත් අමාරුවෙන් හරි සුමාන දෙකකට එක ලියුමක් වෙන්ඩ ලියල එවන්නං.”
“ඔන්න එහෙනං ඒක පොරොන්දුවක්. හොඳේ.” මං තව සැරයක් එයාගේ කටෙන්ම වචනය පිට කරවා ගත්තා.

ඔය ඔක්කොමත් හරි, කොයි වෙලාවේද තමුසෙගෙ පඩත්තල ගතිය ගැන කියන්නේ? දැනට නං පෙනෙන්නේ තමුසෙ අලුතෙන් ඉපදිලා; සුද්දවන්තයෙක් වෙලා හිටිය වගෙයි!

පේන්නේ තමුසෙලා දෙන්න අතරේ බොහොම ලොකු love එකක් තිබුණයි කියලනෙ. ඇත්තටම එහෙම bond එකක් තිබුණද?

ඔව්! තවත් ප්‍රමාද කළ යුතු නැත. දිගින් දිගටම කොළය වසාගෙන සෙල්ලම් කිරීම කිසිවෙකුහටවත් කළ නොහැක්කකි.

හැම දෙයකම නිරුවත් සත්‍යය පාඨකයනට කියන්නට සැරසීගෙනය මං වහන්සේ ‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’ ලියන්නට පටන් ගත්තේ. ඒ කාරියෙදී අවුරුදු දසක තුන හතරක් පැරණි විස්තර නම් කිසිදු අපහසුවකින් තොරව කිව හැකි විණි. එසේ කියද්දී නොදැනුණු චකිතයක් දැන් දැන් මා පෙළන බවක් හැඟෙයි. මෑත අතීතයේ- වර්තමානයේ තොරතුරු පැවසීම මං හිතුවාට වඩා අසීරුය.

මගේ ගැන ඇත්තම ඇත්ත නම් පැකිළීමකින් තොරව දයාබර ඔබට හෙළි කළ හැකිය. එහෙත් වෙනත් අයව හෙළිදරව් නොවෙන ලෙසය- මා මගේ තතු ඔබට කිව යුත්තේ...

දැන්මම කියමි. එතැනදී නම් මට දැඩිව උපක්‍රමශීලී වෙන්නට සිදු වෙයි. සුපුරුදු ලෙසින්ම බොරු නොකියන අතරේ- ඇත්ත සඟවා කීමටත්- ඇත්තෙන් අඩක් පමණක් කීමටත්- ඊටත් අමතරව ඇත්තම ඇත්ත තනුක කරමින් කීමටත් මට සිදු වෙයි. එවන් ප්‍රයෝග රැසක්ම මට මනාව හුරු-පුරුදුය!

ශක්තිවන්තයෙකු ලෙසින් පෙනී සිටියත් මේ නිමල් දිසානායකයාත් පුහුදුන් පුඟුලෙකි; අබල- දුබලකම් සහිත කෙනෙකි. ඒ නිසාමද කොහෙද මේ විස්තර ලිවීම බෙහෙවින් ආයාසකරය.

1994 වෙද්දී මට තිබුණු සබඳකම ගැන තොරතුරුත්- ටික කලකට හෝ ඔහුගෙන් ඈත්වී සිටීමට අකැමැති වූ හැටිත් දැන් ඔබ දනියි. ඒ ලියා තිබෙන දේවල් යළිත් වතාවක් කියවන විට...
‘තමුසෙ ඒවා ලියල තියෙන හැටියට නං පේන්නේ තමුසෙලා දෙන්න අතරේ බොහොම ලොකු love එකක් තිබුණයි කියලනෙ. ඇත්තටම එහෙම bond එකක් තිබුණද?’

‘හිතන්නේ අපි අතරේ එහෙම බැඳීමක් තිබ්බේ නැහැයි කියලද? මම නං එක හිතින්ම...’
‘හරි! මෙහෙම අහමුකො. වෙනදට තමුසෙ කව්රු හරි ගැන ලියද්දී ‘බොරු නමක්’ දාලාමනෙ ලියන්නේ... ඇයි මේ වතාවේ විතරක් ඒ වැඩේ නොකළේ? ‘ඔහු’ කියලනෙ මෙච්චර දුරට ලියද්දීත් ලියල තියෙන්නෙ.’

‘එ... එ... ඒ... එයාට ගැළපෙන නමක් තවම හිතා ගන්න බැරිවුණු හින්දා.’
‘ආහා... එහෙනං පුතෝ දීපංකො, මේ ප්‍රශ්න දෙක තුනටත් උත්තර... ඔට්ටුද?’
‘හරි... අහන්න.’
‘එයා කී වෙනියද?’

‘ඒකත් කියන්න ඕනිද?’
‘හේතුවක් ඇතිවයි අහන්නේ. කියන්න බැරි නං නොකියා ඉන්නවා.’
‘... එකසිය හතලිස් පස් වෙනියා!’

‘ගණන හරියටම හරිද?’
‘එක්කෙනෙක් දෙන්නෙක් මඟ ඇරුණොත් මිස වැඩියෙන් එකතු වෙලා නෑ.’
‘එතකොට ඔය 145 වෙනියා එක්ක සම්බන්දෙට අවුරුදු හයක් වෙලා තිබ්බයි කිව්ව නේද, දෙවෙනි වතාවේ එංගලන්තෙට එන්න කියද්දී...’
‘හ්ම්!’

‘සෑම්ගෙන් ඒ ආරාධනාව හම්බ වෙනකොට තමුසෙ 145වෙනි කඩුල්ලෙමද හිටියෙ?’

අනිල් මල්ලී වෙනම කොළයක ඒ සටහන ලියා, ඒ කොළය අලවා තිබුණේ සමරු පොතක...

ඔන්න පොඩි අතුරු කතාවකට පීල්ල මාරු කරන්න වෙනවා...

අපේ පවුලේ හතරවෙනියා අනිල් ධර්මකීර්ති දිසානායකය. වඩාත්ම කඩවසම් හාදයා වුණෙත් අන්නාමය.
අනිල් ඉස්-ඉස්සෙල්ලාම රස්සාවක් විදිහට කළේ සිකියුරිටි job එකකි. ඒ හාදයා ඒ රස්සාව කරලා හම්බ වුණු පළමුවෙනි සොච්චම් පඩියෙන් පුංචි තෑග්ගක් මිලදී අරගෙනය. ඒ විත්තිය මං වහන්සේ දැන ගත්තේ අනිල් මගේ ඉදිරියේ දණ ගසා වැඳ- ගරුසරු ඇතිව දෝතින්ම ඒ තෑග්ග මට පිරිනැමුවාමය.

‘මා මෙවන් තත්වයකට ගෙන ආ
මා ප්‍රිය සොයුර ,
වරෙක පියෙකු ලෙසත්
තවත් වරෙක ආදර අයියෙකු ලෙසත්
ඔබ මට දුන් ඔවදන්
සදාකල්හි මතකයේ රැඳෙනු ඇත
මා අද දින ලැබූ වේතනයෙන්
පිලිගන්වන මේ පුංචි තිලිණය
වැරදි ඇතොත් සමාවී
පිලිගනු මැන...... සොයුරු
   සොයුරු
       අනිල්
1979.12.18’

අනිල් මල්ලී වෙනම කොළයක ඒ සටහන ලියා, ඒ කොළය අලවා තිබුණේ සමරු පොතක මුල් පිට කවරයේ ඇතුළු පැත්තේය. එහෙම අලවලා තියෙන විත්තිය වසං කරන්නට හිතිලද- නැත්තං වැඩේ තව ටිකක් ලස්සන කරන්න හිතිලද දන්නෑ... එයා කහපාට ඉලාස්ටික් පටියකුත් පිරිද්දුමට උඩින් අලවල තිබ්බා.

ඒ දවස්වල ගොඩ දෙනෙක් ඔය සමරු පොත් පාවිච්චි කළා. විශේෂයෙන්ම කෙල්ලෝ; ගැටවර වයසේ අය. ඉස්කෝලෙ යන ගැටවර- ගැටවරියන් හැමෝටම වගේ සමරු පොතක් තිබුණ ගණනයි. ඒ හැම සමරු පොතකම වගේ අන්තිම පිටුවේ ‘කවි පද දෙකක්’ ලියල තිබුණා.
‘කොපමණ යහළුවන් හිටියත් ඉහළ පෙළේ
මමම නේද අන්තිම පිට ඉවර කළේ’ කියන දෙපේළියයි ඒ. හැබැයි එහෙම ලියල තිබුණේ, සමරු පොතේ මැද පිටු ගොඩාක් හිස්ව තියෙද්දී.

අනිල් මට තෑගි කරපු සමරු පොත පරෙස්සමින් අරං තියාගෙන හිටියා මිසක්- මං කවුරුන්වත් ලවා සමරු සටහන් ලියවාගන්න ගියේ නෑ. හිස්ම හිස් පිටු එක්ක පොත ඔහෙ තිබුණා. ඔහොම අවුරුදු ගණනාවක්ම ගත වුණා...
ගත වෙද්දී දවසක්...

අම්මෝ අදට ලිව්වා ඇති අනේ... මහන්සිත් එක්ක. ඊළඟ කොටසට යමු නේද...à

හතලිහේදී... දෙවෙනි කොටස

ඇලන් ටියුරින්ටත් බැස්ටිය දුන්නෙ එංගලන්තෙ නේද?

බකමූණු කතා බ්ලොගයේ රචක බස්සා මහත්තයා පසුගිය පෝස්ටුවට comment එකක් එවමින් එලෙස විමසා තිබිණි.

ප්‍රශ්නයේ තියෙන ‘සමලිංගික අයියා’ වචන දෙක බැලූ බැල්මටම නං පෙනෙන්නේ අහිංසක පාටටය.

ඒ post එකට පළමු කමෙන්ටුව එවා තිබුණේ Unknown කෙනෙකුය. ‘නිමල් අයියා සමලිංගික අයියා කෙනෙක්ද’ යනුවෙනි ඒ සහෘද පාඨකයා අසා තිබුණේ. (එහෙම අහන්නට ඇත්තේ නිදිගෙ පංච තන්තරේ කියවන්නට අලුතෙන් පැමිණි ආදරණීය පාඨකයෙකු නිසාවෙනැයි හැඟුණු බැවින් තනි වචනයේ උත්තරයක් නොදුන්නෙමි. ඒ වෙනුවට කියවා බැලීම සඳහා අදාළ විස්තර සහිත පසුගිය පෝස්ටු මාලා කිහිපයක Links දැක්වීමි.)

තවත් කාරණයක්... ඔහොම පුරස්නෙකට උත්තර දෙන්ඩ කලියෙන් හොඳට හිතා බලන්ඩත් එපැයි. අනිවා, ගොඩාරියක් පරෙස්සං වෙන්නටත් සිද්ද වෙයි.

ප්‍රශ්නයේ තියෙන ‘සමලිංගික අයියා’ වචන දෙක බැලූ බැල්මටම නං පෙනෙන්නේ අහිංසක පාටටය. සමහර විටෙක මේ Unknown රසිකයා හිතන්නට ඇත්තෙත් එහෙමය. ඒත්... ඒත්...
අයියා පාට් දමන්නන් ගැන හිතද්දී නම් මගේ මතකයට එන්නෙ සුන්දර දේවල් විතරක්ම නෙවෙයි.

ඒවා මීට කලින් මේ බ්ලොගයේම තැනින් තැන ලියැවිලාත් තිබෙයි. වරෙක ශ්‍රී ලංකාවේ ප්‍රසිද්ධ (වයෝවෘද්ධ) ව්‍යාපාරිකයෙක් මුඛ සංසර්ගය සඳහා මේ ලියන්නාව පොලඹවා ගැනීමට තැත් කළේය.
ගෙදරින් පැන ගිය එකම වතාවේදීත් ගැලවුම්කාරයෙකු ලෙස පෙනී සිටි අයෙකුට ගොදුරු වෙන්නට මට සිදු විණි.
ඇයි... පිම්පි ඩග්ලස්ගේ උපායකට හසු වී විකිණෙන්නට සිදු වීම- ඊට දෙවෙනි නැත.

මට තිබෙන වාසනා මහිමයක් නිසාදෝ, ඒවායින් එකක්වත් එතරම්ම දරුණු; කර්කශ අත්දැකීම් නොවිණි. එහෙම වෙන්නට ඇත්තේ අනපේක්ෂිතව; මගේ අනුමැතියකින් තොරව- මා ගොදුරට ගන්නට සැරසුණු සහ මා ගොදුරට ගත් කිහිප දෙනාම දරුණු ගණයේ සමරිසි පීඩකයන් නොවුණු නිසාවෙනි.

මට හමුවී තිබෙන්නේ එහිදීත් ‘මධ්‍යම ප්‍රතිපදාව’ පිළිපදින අයියලායි. ඊට පස්සෙත් එහෙම්මය!
ඒත් ඔවුනගෙන් සමහරුත් තදින් සිප ගත්හ... චර්මයේ රක්තවර්ණ ළප කැළැල් පවා මතු කළහ... මගේ අස්ථි පඤ්ජරය බිඳෙන තරම් තදින් වැළඳ ගත්හ... ආශාවෙන් මුසපත්ව, මෘදුව- එහෙත් රිදෙන තරම් දැඩිව පශ්චාත් භාගයට පහර දුන්හ!

එහෙත් හැම active සගයෙක්ම එසේ නොවේ.
දැඩි හිංසාකාරී, රුධිර පිපාසිත, පරපීඩක, ඝාතක වියරු කාමාතුරයන්ද ලොවේ සිටින බැව් කියැවෙයි. කුමර වයසේ සිටින දරුවන් පවා ඔවුනගේ ගොදුරු බවට පත් වෙයි. ලොව පුරාමත් එවන් සිදු වීම් විරල නැත.

මා සමරිසියෙකු වුණත් පරපීඩකයෙකු නොවේ, අනෙක- හැම ලිංගික සබඳතාවකදීම passive partner වුණේ මාය!

මිනිසා මවන දෙවියන් බඹුන් හෝ යම්කිසි අදිසි බලවේගයක් හෝ කර්මය හෝ ජාන හෝ වේවා, ඒවාට මා බෙහෙවින්ම ස්තුතිවන්ත විය යුතුය! ඒ නිමල් දිසානායකව මේ තරමින් බේරුවාටය.

එම හේතුවෙන් ටියුරින් ලිංගික බෙලහීනතාවට (Impotent) ලක්වුණා සේ ම ඔහුගේ පියයුරු නෙරා එන්නටත්...

මා බිහි වී තිබෙන්නේ ‘කුමර ලිංගික ඇසුර’ ප්‍රිය කරන්නෙකු ලෙස නොවේ. ගොදුරක් වෙන්නට රිසි වුවත්, ගොදුරු කර ගන්නෙකු වීම මට නොරිසිය!!

එබැවින් නොබා කියමි. මම කිසිම විටෙක බාලාපචාරයකට යොමු වී නොමැත්තෙමි.

මා මේවා හෙළිදරව් කරන්නේ ආඩම්බරයකින් හෝ අවමානයකින් හෝ යුතුව නොවේ. බිය ගුල්ලෙකු නොවී- සැබෑව සැබෑ ලෙසින්ම පැවසීම සඳහාවූ අභිලාෂය පෙරදැරිවය.
ස්වකීය අනන්‍යතාව හෙළි වීම නිසා ජීවිතයෙන්ම වන්දි ගෙවන්නට සිද්ද වුණේ ඇලන් ටියුරින්ලාටය. එංගලන්තයෙදී එහෙම වෙලා තියෙන්නෙ මං වහන්සේ උපන් අවුරුද්දේම වීම අහම්බකාරකයක් වෙන්නැති.

පරිගණකයේ පියා ලෙසින් සැලකෙන්නෙත් මේ ඇලන් ටියුරින්මයි...

‘... 1952දී ටියුරින්ව අත්අඩංගුවට පත්වුණේ සමලිංගික ක්‍රියාවල යෙදෙන්නෙක් බවට චෝදනා ලබමින්. එවකට සමලිංගිකත්වය යනු අපරාධයක් ලෙසයි බ්‍රිතාන්‍යය නීතිය පිළිගත්තේ. අධිකරණය ඔහුට විකල්ප දෙකක් ඉදිරිපත් කළා.

එකක්, ඔහුගේ සමලිංගිකත්ව ස්වභාවය අපරාධයක් ලෙස පිළිගෙන සිර දඬුවමකට යටත් වීමයි.
අනෙක නම් රසායනික අණ්ඩහරණය (නැතහොත් Chemical Castration) නම් ක්‍රියාවලියට මුහුණ දීමයි. බ්‍රිතාන්‍ය අධිකරණය තීරණය කළේ හෝර්මෝන ශරීරගත කිරීම මගින් ඔහුගේ ලිංගික ප්‍රාජකය (Sex Drive) නැති කර එයින් ඔහු සමලිංගික ඇසුරේ යෙදීම වැළැක්වීමයි.

සිරගත වීම දරාගත නොහැකි වූ ටියුරින් රසායනික අණ්ඩහරණය භාර ගත්තා.

ඒ අනුව ඔහුට වසරක් යනතුරු හෝමෝන චිකිත්සාවට (Hormone Therapy) ලක්වීමට සිදු වුණා. එම හේතුවෙන් ටියුරින් ලිංගික බෙලහීනතාවට (Impotent) ලක්වුණා සේ ම ඔහුගේ පියයුරු නෙරා එන්නටත් පටන් ගත්තා....

ඒ වාගේම අපරාධකාරයෙකු ලෙසට හංවඩු ගැසුණු නිසා ටියුරින්ට ඔහු කළ රජයේ රැකියාව අහිමි වුණා. ඉන්පසු මැන්චෙස්ටර් නගරයට ගිය ටියුරින් හුදෙකලාව පර්යේෂණ කරන්නට පටන් ගත්තා.
එලෙස අසමසම පර්යේෂණ කරමින් සිටි ටියුරින්ගේ මියගිය සිරුර 1954 වර්ෂයේ එක දිනෙක, ඔහුගේම ඇඳ මත තිබියදී ඔහුගේ නිවාස පිරිසිදු කරන්නාට හමු වුණා. සයනයිඩ් ශරීර ගත කරගෙන ටියුරින් සියදිවි නසාගෙන තිබුණා......’

මේ blog අඩවියට 2021 ඔක්තෝබරයේදී මං වහන්සේ ‘පහළොවේදී...’ posts මාලාවේ ‘පළමුවෙනි කොටස’ ලියන්නට පටන් ගත්තේ ‘ඇලන් ටියුරින්’ ගැන වූ ඉහත සඳහනින්. (ඒ පෝස්ටුවේ එතුමා ගැන තව විස්තරත් බොහොම තියෙනවා.)

එදා; එවෙලේ මා සහමුලින්ම දෙලොවක් අතර අතරමංව සිටිකොට...

නිදිගෙ පංච තන්තරේ කියවන ආදරණීය රසික රසිකාවියනි.
එවන් කරුණු මතකයේ රඳවාගෙන මේ posts මාලාව කියවන මෙන් ඔබ සැමගෙන් ආදරයෙන් ඉල්ලා සිටින්නේ නිමල් දිසානායක වන මම්ම වම්හයි කියා, චිත්ත ප්‍රීතියෙන් යුක්තව... දෙවෙනි එංගලන්ත ගමන් කතන්දරයේ ඉතිරි හරියත් මෙතැන් සිට ලේඛනගත කරන්නෙමි.

මං පහුගිය කොටසෙ මුල හරියේදී මෙහෙම කිව්වා.
‘වචනයේ පරිසමාප්තාර්ථයෙන්ම කියතොත් එදා; එවෙලේ මා සහමුලින්ම දෙලොවක් අතර අතරමංව සිටිකොට...’

එහෙම වුණේ නිකංම නොවේ!

“ලොකූ, I’m going to get married. ඔයාට වීසා ඇප්ලයි කරන්න ඕනි කරන ඩොකියුමන්ට්ස් ඔක්කොම ඔන්න මං post කළා. දන්නවද, Wedding එකේදි ඔයත් එක විට්නස් කෙනෙක් හැටියට sign කරන්න ඕනි ලොකූ. ඔන්න බෑ කියන්න නං එපා.
පස්සෙ බලමු- පස්සෙ බලමු කිය-කියා ආයිත් England එන්න මෙච්චර දවස්; අවුරුදු දහයක්ම බැලුවා හොඳටම ඇතිනෙ ලොකූ. It’s time to come to England again. Please do come ලොකූ! බිමලුත් ඔයාට කියන්න කිව්වා එන්නම කියලා.” අපේ සමන්ති නංගි 1994 දවසක මට කීවාය.

සමන්තිත්, දීපාල් හා දීපානිත් එංගලන්තයට ගියාට පස්සේ වැඩියෙන්ම සන්නිවේදනයේ යෙදුණේ මගෙත්තෙක්කය. එතකොට අපේ ගෙදරට විදුලිය තිබුණේ නැත. ටෙලිෆෝන් තිබුණේ නැත.
ඒත් ලංකා ළමාරක්ෂක සංගමය මඟින් පවත්වාගෙන ගිය මහරගම, පමුණුව පාරේ පිරිමි ළමා නිවාසයට විදුලියත්, දුරකථන පහසුකමත් යන ද්විත්වයම තිබිණි. (අද; 2024 වෙද්දී ඒ ළමා නිවාසය එතැනින් ඉවත් කරගෙනය.) අම්මලා එංගලන්තයේ සිට මට කතා කළේ ඒ ටෙලිෆෝනයටය.

(එවක ළමා නිවාසයේ අධිකාරි කුලතුංග මහතාත් ඔහුගේ පවුලේ සියලු සාමාජිකයෝත් මගේ හිතවත්තු වූහ. ඉන්පසු ඒ තනතුරට පත් අතුල දහනායක මහතාත් වික්‍රමසිංහ මහතාත් මා සමඟින් ඒ හිතවත්කම එලෙසින්ම පවත්වාගෙන ගියහ. එනිසාමය ඒ දුරකථනය මටත් පාවිච්චි කරන්නට අවසර ලැබුණේ.
නමුත්, ඍජු  ප්‍රතිපත්තිත්- අභිමානයකුත් සහිත කෙනෙකු ලෙසින් මා කිසි විටෙකත්- ඒ අවසරයෙන් අයුතු ප්‍රයෝජන නොගත් බවත් කිව යුතුමය. මා ඒ ෆෝනය පාවිච්චි කළේ ලැබෙන ඇමතුම්වලට පිළිතුරු දීමට පමණකි. කිසිවෙකුට හෝ ඇමතිය යුතු නම් ඒ සඳහා මා ගියේ මහරගම සෝම බෙහෙත් ශාලාවටයි.) 

ලොකු අය්යේ ඩැඩාලගේ අක්කා අපේ ගෙදර මාස තුනක් නවතින්න ආවා!

ටෙලිෆෝන් එකෙන් අම්මලත් එක්ක කරපු කතාබහවලින් සමහර සංවාද තවමත් මගේ දෙසවන් ඇතුළේ නිම්නාද දෙයි!

මේ post එකට ඒ සංවාදයන් මෙනෙහි කරද්දී මට මීටර් වුණු දෙයක් මේ.
අද කාලෙ ගොඩක් දෙනා පණිවිඩ හුවමාරු කර ගන්නේ විද්‍යුත් ක්‍රම මඟින් නෙව. එයාලා නිමක් නැතිව ආදරේ කරන්නේ- වරු ගණන් මල් කඩන්නේ- මැසේජ් යවන්නෙ එහෙමත් ඒ ක්‍රමවල උදව්වෙන්... ඒත්, තව අවුරුදු තිහ-හතලිහකින් ඒ පණිවිඩ බලාගන්න; හොයාගන්න ඇහැකි වේවිද? එච්චර අමාරුවක් නැතුව...

අවුරුදු තිහ-හතලිහක් කිව්වේ හේතුවක් ඇතුවයි. සමන්ති- දීපාල්- දීපානි තුන් දෙනා එංගලන්තයේ ඉඳලා එවාපු ලියුම් ගොඩක් තවමත් මගේ සන්තකයෙ තියෙනවා; අතීතයේ සෙනෙහස පතුරවමින්. එයින් එකක් ලියල තියෙන්නෙ 1983 මැයි 16. කැඩිච්ච සිංහලෙන්... වැරදි අකුරුවලින්... ඒ තුන්දෙනා සිංහලෙන් ඉංගිරිසියට මාරු වෙන සංක්‍රාන්ති සමයේ...

‘සදා සැප හා ජය ලැබේවා
මා ආදරනීය ලොකු අය්යා සහ ගෙදර සැමට
ලොකු අය්යේ ගෙදර සැම හොදින් සිටිනවාද  අපි නම් සුපුරුදු සුවෙමී  අජිත් අය්යේ ආච්චීට සනීපද  සීයාටත් සනීපද අජිත් අය්යේ  ආච්චී ස්පිරිතාලෙද . මම ප්‍රාර්ථනා කරනවා කරනවා විජහට ආච්චීට සනීප වෙන්නයි කියලා  ලොකු අය්යේ  සුනිතක්ක, සිරි අය්යා, අනුලාන්ටි, සිරානි අක්කා, සුදුනෝනා , බබී , සුදුඅය්යා , සුදු මහත්තයා , හිච්චියා මතක්කලා කියන්න . ලොකු අය්යේ සෝම වීර අය්යා, විජිත අය්යා මතක් කලා කියන්න.

අය්යේ අනිල්යා තාමත් කඩේද . ලොකුඅය්යෙ ඕගොල්ලන්ට දැන් පාලුයි නේද  ලොකු අය්යේ මවින් අය්යා වත් මතක් කලා කියන්න . ලොකු අය්යේ ඩැඩා ලගේ අක්කා අපේ ගෙදර මාස තුනක් නවතින්න ආවා  ඒ ආන්ටියි අංකලුයි හරි හොදයි. ලොකු අයියේ  අපි මෙහෙ සූ එක බලන්න ගියා  අපි එන බදාදා අපි මෙහේ මුහුද බලන්න යනවා  අපි මුහුදු ගිහිල්ලා දවස් ගනක් නැතිලා ඉඳලා එන්නේ . අජිත් අය්යේ  නිශාන්ත අය්යා දීපිකා දීපිකාගේ අම්මා නිශාන්ත අය්ගේ මල්ලී මතක් කල කියන්න . ලොකු අය්යේ මම දැන් මල්ලිකාක්කාට ටිකක් ලියනව හාද

ඔබේ සදාදර චූටි නංගියා xxxxxxxxxxxx

(එතැන ඉතිරිව තිබුණු පුංචි ඉඩේ -සමන්තිට හොරෙන් වෙන්න ඇති- අපේ ඇට්ටර දඟ මල්ල; චූටි නංගි දීපානි මෙහෙම කුරුටු ගාලාය. ‘ඔය සමන්ති කියන්නේ බොරු’)

තෙරුවන් සරනයි
මා ආදරනීය මල්ලි කාක්කා වෙතයි මල්ලි කාක්කේ මල්ලි කාක්කාට දැන් පාලුයිනේද  අපිටත් හරි පාලුයි . මල්ලි කාක්කේ රෝහිණී චන්ද්‍රදාදානි අක්කා ලක්සිරි අය්යා සඳුනි මතක් කලා කියන්න.’

ඒ සමන්තිගේ ලියුමෙන් ලොකු කොටහක්.

ලොකඅයියේ  දැඩී මට වඩුවැඩ  කරන  සෙට් එකකුයි  යකට බඩු සෙට් එහෙකුයි ගෙනත් දුන්න.

ඊළඟට ලියල තිබ්බේ දීපානි. පේළි දෙකයි!

‘මට  එච්චර  ලියන්න  දෙයක්  නැහ   මෙතනින්  මම  නවතිමි
ඔබේ   සදාදර චූටි   නංගියා
xxxxxxxxxxxx’

මොකක්ද මේ x ගැහිල්ලේ තේරුම කියලා එයාලගේ මුල්ම ලියුම්වලදී නං අපට තේරුණේ නෑ. “ලොකූ, එක x එකක් කියන්නේ එක උම්මා එකක්!” දීපානිම තමයි කලින් දවසක කියල දුන්නේ.

හොඳම ලස්සන සුද්ද සිංහල තිබ්බේ බඩා මල්ලියා; දීපාල් ලියාපු කොටහෙයි.

‘බුදුසරනයි මාආදර නිය සිය පවුලට  ලොකඅයියේ  දැඩී මට වඩුවැඩ  කරන  සෙට් එකකුයි  යකට බඩු සෙට් එහෙකුයි ගෙනත් දුන්න   මම ඩැඩාට  ඈස්රේ එකක් හදල දුන්නා.   මං තව මෙහෙ එනඅන්කල්ලටත් දුන්නා   ලොකු අයියේ
ඩොරති ආන්ටි මටයි  සමති අක් කටයි නංගිටයි  චිත්රඅදීන්න පුරුදුකරනවා  ලොකුඅයියේ  අපි 18 වෙනිදා දවස් 5හක ගමනක් යනවා  මුහුදුවෙරල අයිනේ ලොකු අයියේ  මෙහෙ ඇපල් එහෙම සෑහෙන්න  මම ලොකු අයි යලාට පාසලයක් එවන්නන්  මගේ ළඟ පඋන් 10 ක් තියෙනවා  අම්ම මටයි සමන් තිඅක්කටයි හැම දාම සෙනසුරාදට පඋම පඋම දෙනවා...’

ඒත්... සමන්තිගේ නම සඳහන්ව තිබ්බේ අපේ අම්මාගේ- තාත්තාගේ හෝ ඩැඩාගේ හෝ නමක් එක්කලා නොවේ. මගේ නමත් එක්කය!

සමන්තිලා උසින් මහතින් දැනුමෙන් වයසෙන් වැඩුණත් ඒ විත්තිය යාන්තමින්වත් මට මීටර් වී නොතිබුණු ගණනය. සමා විවාහ වෙන්නට සැරසෙනවාය කියූ විටය; මට ඒ බව ටක්කෙටම ඒත්තු ගියේ.

Sam මට ඒ විස්තර කියා දවස් කීපයක් ඇතුළත අවශ්‍ය ලියකියවිලි ගොන්නම මට ලැබිණි. සමන්ති නංගිගේ මංගල්‍ය ඇරයුම් පත කියවාගෙන යනකොටය, මට ඉහිලුම් නොදුන්නේ.

ලංකාවේදී නම් වෙඩින් කාඩ් එකක යොදන්නේ මනාලයාගේත් මනාලියගේත් දෙමව්පියන්ගේ නම්ය. සමන්තිගේ wedding card එකෙහිත් Bimalගේ නම ඒ විස්තර සමඟිනි තිබ්බේ. ඒත්... ඒත්... සමන්තිගේ නම සඳහන්ව තිබ්බේ අපේ අම්මාගේ - තාත්තාගේ හෝ ඩැඩාගේ හෝ නමක්- විස්තරයක් එක්කලා නොවේ. මගේ නමත් එක්කය!

‘Samanthi
beloved sister of Mr. Nimal Dissanayaka of Sri Lanka...’

“ඇයි සමා ඔයා එහෙම කළේ. හරි නෑනේ... අම්මගෙයි ඩැඩාගෙයි නම් නේද card එකට දාන්න තිබ්බේ...” මං සමන්තිගෙන් ඒ කාරණය ගැන ඇහුවත් එක්කය.
“අනේ නිකා ඉන්න ලොකූ... මම ඉපදෙනකොටත් ඔයා අපේ පවුලේ bread winner වෙලා ඉවරයි. අපි පුංචිම කාලෙ ඉඳල අපිට අම්මයි තාත්තයි දෙන්නම වුණේ ඔයානෙ. ඉතිං කොහොමද ඔයාගේ නම දැම්මම වැරදි වෙන්නේ.” Sam නොපැකිළවම පිළිතුරු දුන්නාය. “You deserve more than that, Loku!”
එච්චර ගෞරවයක් ලබන්නට තරම් නිස්සෙක් වුණෙමිද- මම?

විශ්වාස කරනු මැනවි. මට දැනුණේ මහත් වරදකාරී හැඟීමකි. තේරෙන සිංහලෙන් කියනවා නම් ‘ගිල්ටි ෆීලින්’ එකකි.

‘තමුසෙ හරි බෝධිසත්තයෙක් වෙලානෙ ඉන්නේ. දෙබිඩ්ඩා! එයාලා උඹ ගැන ඇත්තම ඇත්ත කතන්දරේ දන්නව නං හෙම ඔය තරමටම තමුසෙට ගෞරව කරයි කියලද හිතන්නේ?’
හිමි නැති දෙයක් ලැබෙද්දී, ‘එපා’ යයි කියන්නට එදා මට දිරියක් තිබුණේ නැත. එය නිවටකමක් බව දැන-දැනම මම නිහඬ වීමි.

සමන්ති නංගිලා මගේ රහසිගත ජීවිතය ගැන; මගේ රහසිගත විශ්වයේ වැසියන් ගැන විස්තර දන්නවා නම්... මගේ කාමාශක්ත ලෛංගික ජීවිතය ගැන දන්නවා නම්...

“රංජි, ෂුවර් එකටම සමන්තිගෙ wedding එකට එනව නේද?” දෙවෙනි වතාවටත් මා එංගලන්තයට එන්නේදැයි දැනගන්නට අපේ අම්මාට තිබුණේ ලොකු වුවමනාවකි.
“නෑවිත් කොහොමද අම්මේ?” මං උත්තර දුන්නේ හරිම පරිස්සමින්.

ලස්සන තමයි! ලංකාවේ නං... (උදේනි අල්විස් හිතවතාගේ foto එකකි.)

“එන්න එන්න. මේ සැරේ සමා ඔයාට ටිකට් එකත් එවනවයි කිව්වලුනෙ... දැන් එයාල ලොකු බිස්නස්කාරයෝනේ... ඔයාට ඕනි නං ඩ්රුතීල ගෙදර නවතින්නත් පුළුවන් කිව්වලු නේද? ඔන්න රංජි, දැන්මම කියනවා. ඔයා එහෙම කරන්න යන්න නං එපා.

කොච්චර වුණත් එයාල පිට මිනිස්සු නේද? තවම නෑදෑයෝ වෙලා ඉවර නැහැනෙ... සමා කරපු ජරා වෙඩින් කාඩ් වැඩෙන් ඩැඩාගේ හිත රිදිලයි ඉන්නේ, හොඳටම.
දන්නවනෙ ඩැඩාගෙ හැටි! සැසිල් මගෙන් අහනවා සෑම් උඹේ දුවෙක් නෙවෙයිද කියලත්...” ටිකෙන් ටික අම්මාගේ හඬ හැඬුම්බර වේගෙන එයි.

ඩැඩාත් ඔහොම දේවල් ගණන් ගන්න කෙනෙක්ද? අම්මා එයාගේ පිටින් දමා මේ කියන්නේ ඇයගේ අදහස්ද?

“මේක සෑම්ගේ වෙඩින් එකනෙ... එයාට කැමති විදිහට කර ගත්තාවේ. අම්මලට තියෙන්නෙ සන්තෝෂ වෙන්නයි- ඒ වැඩ ලස්සනට කෙරෙනකොට.”

“ලස්සනට? ලස්සන තමයි! ලංකාවේ නං එහෙම මෙව්වට මූණට කෙළ ගහනවා. කොහෙ තියෙන චාරිත්තරයක්ද මේ... කසාද බඳින්නත් කලින්ම මිනිහගෙ ගෙදර පදිංචියට යන සිරිතක් තියෙනවද? කියන්නෙ නං ඩ්රුතීලා ගෙදරයි ඉන්නෙ කියලා. ඒ කිව්වට බිමලුත් ඉන්නෙ එහෙමනේ... කවුද දන්නෙ මොන මොනවා වෙනවද කියලා...
ඩ්රුතීද සමන්තිගේ අම්මා? මමනෙ... අම්ම කෙනෙකුට නේද දුවෙක්ව හරියට හදා ගන්න පුළුවන්...”

“අම්මේ දැන් ඔය රටවල ලිවින් ටුගෙදර් කියල සිස්ටම් එකකුත් තියෙනවලු නේද?”
“තියෙනවා නේන්නං. නැහැදිච්චකම... අපරාදෙ... මෙයාලට ලංකාවෙම ඉන්න දෙන්නයි තිබ්බෙ.”
“ඇයි අම්මේ, නොදන්න තාලෙට කතා කරන්නේ... 1970 ගණන්වල මුල් කාලෙත්, ඩික්මන්ස් රෝඩ් එකේ සී හාමුලගේ ගෙදර දෝණියන්දල දෙන්නම ලංකාවේදීත් එහෙම හිටියේ... කවුද එයාලගේ මූණට කෙළ ගහන්න ගියේ... නොදන්නවා වගේ හිටිය මිස... වැඩිය එපා, අම්මත් ඒවාට මොකුත් කියන්න ගියායැ, යසට කට වහගෙන උන්නේ...”

“ඕගොල්ලො ඔක්කොටම ඕනි දේකට මේ අම්මා නේන්නං සේරටම වැරදිකාරි!” අම්මා දිනුම් පදය කිව්වේ හොටු හූරා දමමිනි.
ඒ මොහොතේ නිහඬව හිටියත්- ඒ දවස්වල මා උන්නේ තඩිම- තඩි ජයග්‍රාහී මානසිකත්වයකිනි!
මට මගේ අනෙකා හමු වී තිබුණු බැවිනි ඒ!!
අපේ සබඳතාවට අවුරුදු හයක් තරම් දිගු කාලයකුත් ගෙවී තිබුණු බැවිනි ඒ!!!

එවන් සබඳතාවකට ප්‍රේමයක් යයි කීම කොතරම් දුරට නිවැරදිදැයි...

‘... ග්‍රීක මහ දෙවි සියුස් මුලින්ම මවා ඇති මිනිසාට ලිංග භේදයක් තිබී නැත. ඔවුනට මුහුණු දෙකක්, අත් සතරක් හා කකුල් සතරක් බැගිනුත් තිබුණේලු. ඒ නිසාමදෝ ඔවුනට අසාමාන්‍ය ශක්තියකුත් තිබුණේල. එය දුටු මහ දෙවි රජිඳා මතු වන්නාවූ බිහිසුණු තත්ත්වය පිළිබඳව උපකල්පනය කොට බෙහෙවින් ත්‍රස්ත වීල. එය වළක්වා ගැනීම පිණිස නොපමාව සුදුසු පියවරක් ගත්තේල.

ඒ, අර ශක්තිමත් මිනිසා දෙපළු කොට- එක භාගයක් ස්ත්‍රීන් බවටත්, අනෙක් භාගය පුරුෂයන් බවටත් පත් කිරීමෙනි.

එදා ඉඳන්ම මිනිහා කරන්නේ තමාට අහිමි කෙරුණු තමන්ගේ ‘අනෙක් භාගය’ සොයමින් වෙහෙසීමලු!’

මේ ග්‍රීක පුරාණෝක්තියකි. එහි පදනම කුමක් හෝ වේවා...
මට මගේ ‘නැති වුණු අනෙකා’ හමු වී තිබිණි-යි කිව්වේ ඒ දිනවල මගේ ලිංගික සහකරුවා ගැන මෙනෙහි කරමිනි.
ඒ දිනවල; 1994 වෙනවිට හය වසරකුත් ඉක්මවා තිබුණු මගේ ඉතා දැඩි ප්‍රේමය...
එහෙත් එවන් සබඳතාවකට ප්‍රේමයක් යයි කීම කොතරම් දුරට නිවැරදිදැයි මම නොතකමි.

මා සම්බන්ධයෙන් ගත් කල ‘ප්‍රේමය රාගයෙන් සපිරි එකකි. අනුරාගයෙන් පිරුණු එකකි.’ ඉදින් කෙසේ නම් මගේ ඒ ප්‍රේමය පාරිශුද්ධ වූවකි; සුරම්‍ය වූවකි යැයි කියන්නද? මා සම්බන්ධයෙන් නම් සුපසන් ආදරය යනු විහිළුවක් නොවෙද?

ඒ ගැන හිතා බලන්නට දයාබර ඔබට කාල-වේලාව ලබා දෙමිනි, මා ඊළඟ කොටසට යන්නේ. හොඳද...à