පිං බෝ වේවා!

“නිමල් නේද?”

“ඔ..ව්...” ඒ කටහඬ එච්චර පුරුදු එකක් නොවෙන නිසයි, මං කල් ගනිමින් උත්තර දුන්නේ.
“මම කරුණාරත්න... blog...” (කරුණාරත්න කියන්නේ බොරු නමක්, හොඳේ. මේ post එක ලිවීම පහසු වෙන්නයි ඒ නම යොදා ගන්නේ.)

ෂෙහාන්ලා කට්ටිය ‘අපේ පවුලේ අවුරුදු උත්සවය’ක් පවත්වන්නටත් සූදානම් වෙමින්ය, ඉන්නේ.

මට මතක් වුණා. “දැන් නං අඳුනගත්තා. ඉතිං, ඉතිං කරුණාරත්න මහත්තයෝ.”

“මම නිමල්ලා කරපු පිංකම ගැන කියෙව්වා. බොහොම හොඳ වැඩක්නෙ ඔයාල කරලා තියෙන්නේ... මාත් ගොඩක් impress වුණා!”

“අහන්නත් සතුටුයි කරුණාරත්න මහත්තයෝ. මම දැනුත් ඒ සීරීස් එකේ තුන්වෙනි කොටස ලිය-ලියා ඉන්නේ.”
“එහෙනං මම නිසා ඒ වැඩේටත් disturb වුණා නේද?”
“ඒක එච්චර බාධාවක් නෙවෙයි කරුණාරත්න මහත්තයෝ. කාලෙකින්නේ ඔයා කතා කළේ...”

“මම කතා කළේ නිමල් ලොකු වැඩකට. ඔයාගෙ posts කියවද්දී මටත් ආස හිතුණා Cancer Hospital එකට ලෙඩ්ඩු බලන්න එන visitorsලට බස් ගාස්තු ගෙවන්න.”

“අනේ සාදු, කරුණාරත්න මහත්තයෝ. අපි කරපු වැඩේ ගැන මං ලියන්න ගත්තෙත් තව කාට කාට හරි මේ වැඩේ කරන්න හිතෙයිනේ කියල හිතාගෙන. සත්තයි, මට හරිම සතුටුයි, දැන්මම ඒක ඉෂ්ට වෙන්න යන එක ගැන... කරන්න- කරන්න. අපෙනුත් ඔයාට ඕනි සහයෝගයක් දෙන්නං.”

“මෙහෙමයි නිමල්, මම සේරම වියදම් දෙන්නං. ඔයා තමයි මේ වතාවෙත් ඒ රාජකාරිය කරවන්න ඕනි.” කරුණාරත්න මහතා කිව්වේ එතකොටයි.

අම්මට සිරි!
වැඩේ හොඳ බවත් ඇත්තය. පිංකමක් බවත් ඇත්තය. අපේක්ෂා රෝහලේ නේවාසිකව සිටින ලෙඩුන් බලන්නට දුර බැහැර සිට එන ඥාතීන්ට මේ බස් ගාස්තු ගෙවීම ලොකුම ලොකු සහනයක් වෙන බවත් ඇත්තය. ඒ විදිහට බලද්දී ඒ මෙහෙයුම නැවත වතාවක් කිරීමට; තුන්වෙනි වතාවටත් කරන්නට ලැබීම වාසනාවකි. ඒත්... ඒත්...

ඒ යහපත් වැඩේදී පසුගිය දෙවතාවේම වැඩිම වෙහෙසක් දැරුවේ; ලොකුම බරක් ඇද්දේ මං වහන්සේ නොවේ. ඒක කළේ ෂෙහාන් ඇතුළු කණ්ඩායමයි. තවත් වතාවක් ඒ ‘කට්ට කන්නට’ එයාලා කැමති වෙයිද?
ඒ මදිවාට ෂෙහාන්ලා කට්ටිය ‘අපේ පවුලේ අවුරුදු උත්සවය’ක් පවත්වන්නටත් සූදානම් වෙමින්ය, ඉන්නේ.

“අනේ කරුණාරත්න මහත්තයෝ. චූටි ගැටළුවක් තියෙනවා. වැඩේ plan කළේ මම වුණාට, සේරම බර ඇද්දේ ෂෙහානුයි එයාගේ යාළුවොයි- මර්වින්, තමීර, නමී වගේ අයයිනෙ. තව පාරක් මේ වැඩේ කරනවා නං උදව් වෙනවද කියල මම එයාලගෙනුත් අහන්න ඕනි....”
“කමක් නෑ, කමක් නෑ. ඔයා එයාලගෙනුත් අහල ඉන්න.”

“එතකොට මේ වැඩේට කරුණාරත්න මහත්තයත් එක්ක තව දෙතුන් දෙනෙක්වත් සහභාගී වෙයිනෙ...” මෙහෙයුමට ඕනෑ කරන පිරිවර ගැන මනෝමයෙන් ගණන් හදමිනි මං කිව්වේ.

වැඩේ කරවන්න බාර ගත්තොත් පණ කඩාගෙන හරි ඒක හරියටම කරවන්න වෙනවා. නම කැත කරගන්නත් බැහැනේ! (foto- සෙරාන් එච්. ගමගේ)

“අනේ නෑ නිමල්. ඔයාල වැඩේ කරන්න. කීයක් වුණත් යන වියදම මං දෙන්නං.
හැබැයි ප්‍රධානම දේ...
මම එහෙම කරන බව ඔයා විතරක් දැන ගත්තම හොඳටම ඇති. මගේ නමවත්- විස්තරවත් කිසිම කෙනෙකුට කියන්න එපා. මට ඕනි වැඩේ කෙරෙන්න විතරයි.”

‘ඔය කිව්වට, post එක කියවද්දී කරුණාරත්න මහත්තයට හිතිච්ච ගමන්ම මට ටෙලිෆෝන් කළාද කියලා කවුද දන්නෙ? පස්සේ පස්ස ගැහුවොත්... නම ගම කියන්නත් එපාලු.’
තලියේත් කිඹුලන් දකින නිමල් දිසානායකයාට එවෙලේ හිතුණු විත්තිය හංගන්නේ මොකටෙයි? පස්සේ ඕන්නෑ කියල එයාටම හිතුණොත්...

කරුණාරත්න මහත්තයට ‘පරචිත්ත විජානන ඥානය’ තියෙනවාවත්ද? මං හිතපු දේ එයාට දැනිලද මංදා...
“මට හිතෙන්නේ නිමල්, ඔයාගෙ group එක බැහැයි කියන එකක් නෑ. ඔයාගේ Bank Account නම්බර් එකයි විස්තරයි එව්වොත් මම දැන්මම වුණත් රුපියල් xxxxxx ඒකට දාන්නං.” කරුණාරත්න මහත්තයා බොහොම සන්සුන් හඬින් කියපි!
රුපියල් xxxxxx... පුංචි ගණනකුත් නෙවෙයිනෙ. පහුගිය දෙවතාවේම බස් ගාස්තු වශයෙන් අපි ගෙවු මුදලට වඩා චුට්ටයි අඩු.

කාගෙ වුණත් සල්ලිනෙ. ලොකු වගකීමක්. වැඩේ කරවන්න බාර ගත්තොත් පණ කඩාගෙන හරි ඒක හරියටම කරවන්න වෙනවා. නම කැත කරගන්නත් බැහැනේ!

“කරුණාරත්න මහත්තයෝ, අපි මෙහෙම කරමු. දැනට මම blog එකට ලියාගෙන යන ‘අම්මාට පිං ඇත’ සීරීස් එකේ තව එක කොටසයි publish කරන්න තියෙන්නෙ. ඒකත් පබ්ලිෂ් කළාම ඔයාට හරියටම මේ වැඩේ කෙරුණු විදිහ ගැන සම්පූර්ණ අදහසක් ගත්තෑකි වෙයි. මම ඒ post එක දැම්මට පස්සේ අපි මේ ගැන කතා කරන එක නේද වැඩියත්ම හොඳ?” මං කිව්වේ කරුණාරත්න මහතාට තවත් හොඳට කල්පනා කරන්නට ඉඩ සලස්සල දෙමින්.

හිටි ගමන් මටත් එහෙම ආවේග ඇති වෙයි. එක එක දේවල් කරන්නට හිතෙයි. ඒත්, ටිකක් කල් ගත වෙද්දී ඒ සමහර හැඟීම් ගැන ඇති වුණු උනන්දුව මිලින වී- ඇල් මැරී යයි. කරුණාරත්න මහත්තයටත් එහෙම වුණොත්... එතුමාටත් කාලය ලබා දිය යුතුය...

“හොඳයි නිමල්. එහෙම කරමු... ඒ කොටස දැම්මට පස්සෙ මම ඒක කියවල ඔයාට call කරන්නං.”

තව එකක්. ඔය වැඩේට මහන්සි වෙන කට්ටියට...

කරුණාරත්න මහත්තයා කටින් බතල හිටවන්නෙකු නොවෙන විත්තිය දවස් තුනකින්ම තහවුරු වුණා. ‘අම්මාට පිං ඇත’ තුන්වෙනි කොටස පළ කරපු දවසට පහුවදාම කරුණාරත්න මහත්තය ආයෙත් මට ෆෝන් කළා. එතකොටත් මං ෂෙහාන්, මර්වින්, නමී, තමිර හතර දෙනාගෙන්ම කැමත්ත අරගෙනයි උන්නේ. මම ඒ විත්තිය කරුණාරත්න උන්නැහේට කිව්වේ හීනි ආඩම්බරයකිනුත් එක්ක. ඊට පස්සේ මං කරුණාරත්න මහතාට යැවූ මේ ඊ මේල් එකින් ඔයාලට පැහැදිලි වෙයි තවත් විස්තර.

‘කරුණාරත්න මහත්තයෝ,

සුබ අලුත් අවුරුද්දක් වේවා!

මේ එවන්නේ අපේ මල්ලිගේ දෝණිව බැඳලා ඉන්න ෂෙහාන්ගේ නම හා බැංකු ගිණුමේ විස්තරයි. ෂෙහාන් තමයි පසුගිය දෙවතාවේම බස් ගාස්තු ගෙවන වැඩේ මෙහෙයවූවේ.

......

මේ තියෙන්නෙ ෂෙහාන්ගේ ටෙලිෆෝන් නොම්මරේ: .......

මොකුත් හිතන්න එපා. හදිසියෙන් මං මළත් වැඩේ තිතටම කෙරෙන්න ඕනි නිසයි ඔයාට මේ විස්තර එවන්නේ.

ඔයා තරයේම කියපු විදිහට කාටවත් ඔයාගේ අනන්‍යතාව හෙළි නොකර ඉන්නම්!

මේ වැඩේ අප්‍රේල් 22 හෝ 24 යොදා ගන්නට හිතමින් ඉන්නේ. ෂෙහාන්ගේ වචනය ලැබුණොත්.

ස්තුතියි!’

(දැනගැනීම සඳහා පිටපත- ෂෙහාන් ගල්හේන මහතා වෙත)’

ඊ මේල් එක යවලා ටික වෙලාවයි ගියේ. කරුණාරත්න මහත්තයා ෂෙහාන්ට සල්ලි එවලත් ඉවරයි. “නිමල්, මම සල්ලි එව්වා. ෂෙහාන්ට කියන්න චෙක් කරලා බලන්න කියල... තව එකක්. ඔය වැඩේට මහන්සි වෙන කට්ටියට අපි දවල් කෑම දෙමු...”
“ඒක මං කරන්නං. කලින් දවස් දෙකෙත් මම එයාලට කෑම හැදුවා මහත්තයෝ.”
“ඔයා මහන්සි වෙන්න ඕනි නෑ නිමල්. එදාට මම කෑම එවන්නං. කී දෙනෙක් වැඩේට එනවද කියලා විතරක් මට කියන්නකෝ.”

‘කල දුටු කල වළ ඉහ ගැනීම’ මගේ පුරුද්දක් නොවේ. එහෙම කෙනෙකු නම් ‘කරුණාරත්න මහතා’ හොඳ මෝරෙකු යැයි හිතනවාට සැක නැත.

“කරුණාරත්න මහත්තයෝ, පහුගිය වතාවල අත්දැකීම එක්ක මට හිතෙන්නේ... බස් ගාස්තු ගෙව්වට පස්සේ සල්ලි ඉතිරිත් වෙයි. ඔයා තවත් වියදම්...”
“නෑ නිමල්, සල්ලි ප්‍රශ්නයක් නෑ. කෑමවල වියදම මම කරන්නං. සල්ලි ඉතිරි වෙනවා නං අපි ලෙඩ්ඩු බලන්න එන අයට තව කීය-කීය හරිත් දෙමුද?”

මම චුට්ටක් විතර තාවර වුණා.

අපි එයාලගේ සර්විස් එකත් ඇප්‍රිෂියෙට් කරමු! (foto- සෙරාන් එච්. ගමගේ)

“ඔයා එහෙම ඇහුව නිසයි හිතුණේ... පැසෙන්ජර්ස්ලට අපි බස් ගාස්තුව ගෙවනවනේ... නරකද, අපි ඒ බස්වල වැඩ කරන ඩ්‍රයිවර්- කොන්දොස්තර මහත්තුරුන්ට සැලකීමක් කළොත්... ඒ අයත් ලොකු කැප කිරීමකින් ඒ බස්වල වැඩ කරන්නේ. මෙතනට එච්චර අදාළ නැති කතාවකුත් කියන්න හිතුණා මහත්තයෝ.

-ඔය අපේක්ෂා ඉස්පිරිතාලෙට එන බස් එකක අවුරුදු ගණනාවක්ම වැඩ කරපු ඩ්‍රයිවර් මහත්තයෙකුත් පිළිකාවකින්ම අන්ත්‍රා වෙලා...”

“ඒ අදහස හොඳයි නිමල්. They deserve it! අපි එයාලගේ සර්විස් එකත් ඇප්‍රිෂියෙට් කරමු. ඒකට කීයක් විතර ඕනි වෙයිද නිමල්?”

“අමතරව තව සල්ලි ඕනි නෑ කරුණාරත්න මහත්තයෝ. මේ තියෙන එව්වයින්ම මැනේජ් කරගන්න පුළුවන් වෙයි.
මං හිතන විදිහට බස් දහයක් විතර තියෙයි. එතකොට ඩ්‍රයිවර්- කොන්දොස්තර මහත්තුරුන් විස්සයි. එක්කෙනෙකුට රුපියල් පන්සීය ගණනේ දුන්නොත් ඒකටත් දහදාහක් යනවා.”

“අනේ, පන්සීය මදි නිමල්. දාහ ගණනේ දෙමු!”

මං වහන්සේ නං දාන-මාන පිංකම් වුණත් කරන්නේ limit එකක් තියාගෙනය. කරුණාරත්න මහත්තයාට නං සීමා-මායිම් නැතුවා වගෙය. උන්නැහේ දාහ ගණනේ පරිත්‍යාග කරන්නට කැමැතියි නං මං එපැයි කියන්නේ මොකටද? සිතින් සාදුකාරයක් දී පිං අනුමෝදන් වෙනවා මිස...
‘කරුණාරත්න මහත්තයට තව-තවත් හරි යන්න ඕනි!’ මට හිතුණා. හුඟක් උදවිය දාන-මාන කටයුතු කරන්නේ පිං තකාම නෙවෙයි. ලෝකෙට පෙනෙන්නයි; ලෝකෙට පරකාසේටයි. එයාල හොයන්නේ නම. එයාලට ඕනි ‘මමයි වැඩ්ඩා’ කියල පුරසාරම් කියන්නයි.  එහෙම අයත් අපේ වැඩවලදී මට හම්බ වෙලා තියෙනවා.

එක වතාවක් රුපියල් ලක්ෂ හතරක් (වගෙයි මට මතක) වටින ‘සමාජ සත්කාරක පොදු ඉදිකිරීමේ කටයුත්තක්’ කරන වෙලාවේ සිද්ද වෙච්ච ලස්සන දෙයක් තියෙනවා. ඒකත් ඔයාලට කියන්නංකො.
වැඩේ කෙරුණේ දුර පළාතක. එහෙ ඉන්න මගේ හිතවතෙක්; xxxx (එයාත් අතින් කාල අනුන්ගේ හරක් බලාගන්නා වරිගේට අයිති කෙනෙක්.) තමයි අපි වෙනුවෙන් ඒ කටයුත්ත කෙරෙන විදිහ සොයා බලමින් මට විස්තර කිව්වේ.
ඒ කටයුත්ත පටන් ගන්නකොටම මම අපේ ආධාර පිරිනැමූ හිතවතුන්ට මෙහෙම කිව්වා.

“xxxx හොඳ අවංක හාදයෙක්. සතේට ගණන් බේරයි- සේරම විස්තරත් මට කියයි. ඒ විස්තර මම ඔයාලටත් කියන්නං. වැඩේ කෙරෙන අතරේ දෙපාරක් තුන්පාරක් විතර එහෙ තත්ත්වේ බලන්න අපිටත් එන්න වෙයි කියලත් xxxx කීවා. යමු! හැබැයි අපේ වියදමෙන්. වැඩේට හම්බ වෙච්ච ආධාර සල්ලිවලින් සතයක්වත් අපේ ගමන්වලට වියදම් කරන්නෙ නෑ. හරිනේ...”

එහෙත් ඒවා මේ සද් ක්‍රියාවට බලපාන්නේ නැති නම් ඒ ගැන කලබල නොවී... (foto- සෙරාන් එච්. ගමගේ)

හැමෝම එකඟ වුණා. එහෙම එහාට ගිය වෙලාවක xxxx හිතවතා මට අපේ නඩයේ කෙනෙකු ගැන රහසක් කිව්වා.

“නිමල් මහත්තයා, මෙච්චර දවස් මං ඔයාට නොකිය හිටියෙ. අර... අර මහත්තය ඔයාටත් වැඩියෙන් මට ටෙලිෆෝන් කර-කර මෙහෙ විස්තර ඇහුවා. හංගන්න දෙයක් නැහැනෙ. මාත් කිව්වා... ඊට පස්සේ තමයි වැඩේ! එයා කිව්වනෙ-නිමල් මහත්තයට වුණත් වැඩිය විස්තර කියන්න එපා. එයාට විතරක් එව්වා කිව්වම ඇති- කියලා. අදත් මගෙන් ඇහුවා, ඒ කතාව ඔයාට කිව්වද කියලත්. ඉතිං නිමල් මහත්තය මොකද්ද මම මීට පස්සේ කරන්න ඕනි?”

“xxxx, ඔයා මොකුත් වෙනසක් පෙන්නන්න එපා. එයා අහන ඕනෑම විස්තරයක් කියන්න. එයාත් රුපියල් 25,000/-ක්ම දුන්නු කෙනෙක්නෙ...
හැබැයි, එයා මොකක් හරි මගඩියක් යෝජනා කළොත් හෙම හොඳ ළමයා වගේ පට ගාලා මට කියන්න, හොඳේ!”

මිනිසුන් එහෙමය... එක එක්කෙනාගේ හැටි එහෙමය.
“බලාගෙනයි නිමල්. ඔය මහත්තයත් ලෝකයෙක්ද දන්නෑ... පරෙස්සමින්.” හිතවතෙකු අනතුරු ඇඟෙව්වාත් එක්කය. ඒත් කරුණාරත්න මහත්තයාගේ වැඩ-පිළිවෙලින් මට පෙනෙන්නේ ඔහු අවංක විත්තියයි. සමහර විට ඔහුටත් සැඟවුණු අරමුණු තිබෙනවා වන්නටත් ඉඩ තිබේ.
එහෙත් ඒවා අපට; මේ සද් ක්‍රියාවට බලපාන්නේ නැති නම් ඒ ගැන කලබල නොවීම මගේ සිරිතයි.

(කරුණාරත්න මහතාණෙනි, ඇත්තම පැවසීම ගැන උරණ නොවෙනු මැනවි!
මෑත අතීතයේ අවස්ථාවකත් ගිනි පෙනෙල්ලකින් බැට කන්නට මට සිදු විණි. ඒ අලුත් මතකය ප්‍රබල බැවින් මම කණාමැදිරි එළියටත් බිය වන්නෙමි. හරිහැටි ඔබව හඳුනාගන්නට මට කාලයක් අවශ්‍යය. හරිහැටි මා හඳුනාගන්නට ඔබටත් කාලයක් අවශ්‍යය. අපේ ස්වභාවය හරිහැටියෙන්ම හෙළිදරව් වන්නේ අප පවසන දේටත් වඩා අපේ ක්‍රියාවන් තුළිනි.)

ඉතිං...
මේ බස් ගාස්තු ගෙවීමේ පිංකම නිසා ‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’ කියවන ආදරණීය රසික-රසිකාවන්ට නං සිද්ද වුණේ පුංචි අසාධාරණයක්. ඒ posts පළ කිරීම ටික-ටික පරක්කු වුණායින්. ඒ ගැන කනගාටුයි, හොඳේ.
අනෙක් අතට, අවුරුදු කාලෙ හින්දා ඔයාලටත් blog කියවනවට වැඩි වැදගත් දේවල් කොච්චර තියෙන්න ඇතිද?

එහෙම වුණත් මේ පෝස්ටුව පුළුවන් තරං ඉක්මනින් පළ කරන්න හිතාගත්තා. ඒ නිසාම post එකෙන් තුන්කාලක්ම 24 වෙනිදට කලින් ලියලා අහවර කළා...

අද 2025 අප්‍රේල් 24. වෙලාව උදේ 5.13යි.
ඊයේ රෑ කරුණාරත්න මහත්තයාට කතා කළා. සේරම වැඩ ටික සංවිධානය කරලා තියෙන විත්තිය කිව්වා. එහෙම කරන එක නෙව යුතුකම.
“ගොඩක් ස්තුතියි නිමල්, මගේ වෙනුවෙන් මහන්සි වෙනවට. කොහොමද කෑම වැඩේ? ඒකට කීයක් යනවද. මම ඒකට වෙනම සල්ලි එවන්න ඕනි.”

පහුගිය වතාවෙත්- මේ වතාවෙත් හැදුව slips දෙකේම ‘මාර අඩුවක්’ මට නං දැනුණා. ඒ දෙකේම ‘පණිවුඩය පවසන කෙනෙක්’ ගැන...

මට එක විඩේම හිතුණේ ‘වට්ටියෙන් වුණාම මොකද- පෙට්ටියෙන් වුණාම මොකද’ කියලයි.

“මම එදත් කරුණාරත්න මහත්තයට කිව්වේ, ඔයා එවපු සල්ලිවලින් මේ සේරම කරගන්න පුළුවනි...”
“බෑ බෑ බෑ නිමල්. කෑමවලට මං වෙනම සල්ලි එවන්න ලෑස්ති වෙලා ඉන්නේ. මෙහෙම වැඩවලට මහන්සිවෙලා help කරන කොල්ලො-කෙල්ලන්ට අපි හොඳට සලකන්න ඕනි...”

“හරි! මම හෙට බස්වලට බෙදන්න හරි ගස්සන slip එකේ වැඩ වගයක ඉන්නේ. හෙට දවල් දොළහට විතර මම ඔයාට call එකක් දෙන්නං විස්තර කියලා. කමක් නැහැනෙ කරුණාරත්න මහත්තයෝ.”
“කමක් නැහැ නිමල්... දැනට මේක විතරක් කියන්න දෙන්න... මට නිකම්ම කරුණාරත්න කියල කතා කරනවද මහත්තයෝ කෑල්ල අතෑරලා...”

ඒ වෙද්දීත් නමී උන්නේ, මං slip එකේ පිටපත කියවලා අනුමැතිය දෙනතුරුය.

‘ලීලා ශ්‍රෝඩර් මාතාවට පිං පැමිණවීම සඳහා සද්ක්‍රියාවක්
2025 පෙබරවාරි 22 වෙනිදාත්, මාර්තු 20 වෙනිදාත්
සිදු කෙරිණි. මහරගම අපේක්ෂා රෝහලේ
නේවාසිකව ප්‍රතිකාර ලබන රෝගීන් බලන්නට
ශ්‍රී ලංකාවේ සිව් දෙසින් පැමිණි ඥාතීන්ට
ආපසු ගමන සඳහා බස් ටිකට්ස්වල ගාස්තුව ගෙවීමය;
ඒ පිංකම වුණේ.

ඒ ගැන විස්තර රැසක් ‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’ blog අඩවියෙහි
‘අම්මාට පිං ඇත’ නමින් කොටස් තුනකින් යුතු ලිපි මාලාවක
ලියැවිණි. (https://nidigepanchathanthare.blogspot.com/2025/03/blog-post_24.html ලින්කුව ඔස්සේ කැමති කෙනෙකුට
අන්තර්ජාලයෙන් ඒ රසබර විස්තර කියවා බැලීමට හැකිය.)

ඒ ලිපි කියවූ කරුණාබර මහත්මයෙකුට ‘යළිත් වතාවක්’
ඒ පුණ්‍ය කටයුත්ත සිදු කරවීමට සිතක් පහළ විණි. සිය
නම-ගම හා විස්තර පවා හෙළිදරව් නොකොට
තබා ගනිමිනි, ඒ මහත්මා අද; 2025 අප්‍රේල් 24 වෙනිදා
මේ සද්ක්‍රියාව කරවන්නේ.

ඒ මහත්මාටත්, මේ කටයුත්තේදී නන් අයුරින් සිය ශ්‍රම
දායකත්වය සැපයූ සියලුම දෙනාටත් ස්තුති පූර්වක වෙමින්
‘නිදුක්- නිරෝගී- සුව සම්පත හා චිර ජීවනය’ ප්‍රාර්ථනා කරමු!

(මේ පුණ්‍ය ක්‍රියාවේ රසබර විස්තර ඇතුළත් ‘පිං බෝ වේවා!’
ලිපිය අප්‍රේල් 26 වෙනිදා ‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’
blog අඩවියෙහි පළ කෙරෙනු ඇත.)’

පහුගිය වතාවෙත්- මේ වතාවෙත් හැදුව slips දෙකේම ‘මාර අඩුවක්’ මට නං දැනුණා. ඒ දෙකේම ‘පණිවුඩය පවසන කෙනෙක්’ ගැන කිසිම සඳහනක් නෑ!
‘එහෙම යොදනවා නං කාගේ නමද දාන්නේ? කරන වැඩේ මිසක් කාටවත් ප්‍රසිද්ධිය ගන්න බලාගෙන නෙවෙයිනෙ අපි මේ පිංකම කරන්නේ... ඒත්- මේ ගැන හැකිතාක් වැඩි පිරිසක් දැනුවත් වෙනවට අපි ආසයි. ඒ කරුණාරත්න මහතා වගේ තවත් සහෘදයන් ගොඩක් මේ සද් ක්‍රියාව කරන්නට පෙළඹෙයි කියා හිතමින්!

පිළිකා රෝහල ළඟින් පිටත්ව ගිය බස් රථ නවයක මඟීන්ගේ බස් ගාස්තු... (foto- සෙරාන් එච්. ගමගේ)

පොඩියට හරි!
තම-තමන්ගේ ශක්තියේ හැටියට සංවිධානය වෙලා එක බසයක මඟීන්ගේ බස් ගාස්තුව වුණත් ගෙවනවා නං...

“xxx මහත්තයෝ. ඔයා චුට්ට වෙලාවකට හරි මේ වැඩේ කෙරෙන වෙලාවේ අපේක්ෂා ඉස්පිරිතාලේ ගාවට ඇවිත් බලන්න.” මගේ blog ලිපි කියවන තවත් ව්‍යාපාරික හිතවතෙකුටත් මං ඊයේ දවල් ආරාධනා කළා.
“මම ඒත් හිත-හිතා හිටියෙ නිමල් අයියා මොකද මේ සැරේ මට ඔය ගැන නොකිව්වේ කියලා.”
“මුල්ම වතාවේ අපි ඒ වැඩේ කළේ පවුලේ තුන් හතර දෙනෙකු එකතු වෙලා. මේ සැරෙත් තනි මහත්තයෙක් තමයි සේරම වියදම් දරන්නේ. ඔයාටත් ලොකු යාළු සර්කල් එකක් තියෙනවනේ... OBA එකෙත්... නරකද එයාලටත් මේ පිංකම ගැන යෝජනා කළොත්...”
“අම්මට සිරි! හොඳ අයිඩියාවක් නේන්නං...” XXX කීවේය.

මගේ ඉලක්කය තව-තවත් සහෘද මහත්ම මහත්මීන්ගේ අවධානය මේ සද්කාර්යය කෙරෙහි යොමු කරවාලීමයි. ඔවුනුත් කණ්ඩායම් වශයෙන් සංවිධානය වී; ඔවුන් විසින්ම මෙම කාර්යය කරන්නට පෙළ ගැසෙන්නේ නම් මගේ අරමුණ ඉටු වුණා වෙයි!

අප්‍රේල් 24. වෙලාව දවල් දොළහයි.
“කරුණාරත්න මහත්තයෝ... සොරි. මහත්තයො නෑ. අපේ නඩේ කට්ටිය පිළිකා රෝහල ළඟට ගියා. එන්න හිටි දෙන්නෙකුටම නිවාඩු ගන්න බැරිව ආවේ නෑ. හය දෙනෙක් ගියා... දොළහමාර වෙනකොට කෑම ටික ගෙනෙයි.”
“ඒකට කීයක් වෙයිද නිමල්?”
“මගේ තක්සේරුවේ විදිහට නං ඔයා එවපු සල්ලිවලින් ඒ වියදම් සේරම cover කරගන්න පුළුවනි. වෙන සල්ලි ඕනි වෙන්නේ නෑ.”

“නෑ නිමල්. මම ඒක වෙනමම එවන්න හිතාගෙන ඉන්නේ. ඔයා දන්නවද... ඔයානෙ මේ වැඩේ අදට යොදා ගත්තේ. අදට මගේ තාත්ත අන්තරා වෙලා අවුරුදු පහයි!”
“අනේ! එහෙනං අපි ඔයාලගේ තාත්තටත් මේ පිං අනුමෝදන් කරවමු! දවස නං මම තේරුවා නෙවෙයි. පිළිකා එකේ clinic දවස නිසා අදට දාගත්තේ. බ්‍රහස්පතින්දාටලු වැඩිම සෙනඟක් එහාට එන්නේ..”

අප්‍රේල් 25. වෙලාව උදේ අටයි.
“ආයුබෝවන් කරුණාරත්න ම...” එතැනදී විතරක් චුට්ටක් පැටලුණා. අනිත් විස්තර ටික නම් පැටලුණේ නෑ.

අපේ කට්ටිය ඊයේ දහවල් පිළිකා රෝහල ළඟින් පිටත්ව ගිය බස් රථ නවයක මඟීන්ගේ බස් ගාස්තු ගෙවලා. දවල් 12.30 සිට 2.10 දක්වා. මහනුවර, මුලතිව්, හලාවත, නිකවැරටිය, කුරුණෑගල, අනුරාධපුර, පොළොන්නරුව, ගිරිඋල්ල, හා මහියංගනය බස්වල මඟීනට. මං ඩීටේල්ස් එක්කම කිව්වා.
“අපේ කට්ටියටම පුදුමලු. බස් තුනකම ඩ්‍රයිවර්-කොන්දොස්තර මහත්තුරු එයාලට සල්ලි එපා කියලා. අපේ උදවිය එයාලට තේරුම් කරලා දුන්නලු... මේ වතාවේ පිංකමට ස්පොන්සර් කරන මහත්තයා එයාලගේ සේවය අගේ කරමින්- එයාලට කෙරෙන උපහාරයක් විදිහට දාහ ගණනේ පරිත්‍යාග කරන්නත් සල්ලි දීලයි තියෙන්නෙ කියල ඊට පස්සෙලු සල්ලි බාරගත්තේ.”

ඉතිං කොහොමද නිමල් අයියේ? ඊයේ වැඩේ සාර්ථකයිද? (foto- සෙරාන් එච්. ගමගේ)

දැනටමත් post එකේ වචන දෙදාහට වැඩිය. එබැවින් කරුණාරත්න මහතාත් මාත් අතර කෙරුණු කතාබහ සියල්ල නොලියමි. එකක් විතරක් ලියන්නෙමි.

එතුමා එවා තිබුණු මුදලින් ඉතිරියත්, පසුව (කෑමවලට) එවූ මුදලුත් සමඟ දැනටමත් රුපියල් 25,000/-කට ටිකක් වැඩි මුදලක් මගේ ළඟය! “ඔයා ඔය සල්ලිවලින් කීයක්වත් නොගන්න බව මම දන්නවා. ඊළඟට කවද හරි ඔයාල ආයෙමත් ඔය පිංකම කරනකොට ඔව්වා ගන්න. මතක ඇතිව එතකොටත් මට කියන්න...”

ඊට විනාඩි දහයකට පස්සේ තවත් හිතවතෙක් මට කතා කළේය. එයාත් blog අඩවිය නිසාම දැන-හඳුනාගත් (විදෙස්ගත) සහෘදයෙකි. “ඉතිං කොහොමද නිමල් අයියේ? ඊයේ වැඩේ සාර්ථකයිද?”
අපේ කතාවත් පැය බාගයකට වඩා ඇදුණි.
මගේ කියවිල්ලේ වැඩියෙන් තිබුණේ උද්දාමයද? ඒකෙන් අර හිතවතාට මොනවා හිතෙන්නට ඇතිද?

“ඔන්න ඔව්වා තමයි බොලේ පිංකම්. ඔහේ තව මාසෙකට දෙකකට ආයේ එහෙම වැඩකට අත ගහන්නේ නෑ කිව්වට මං නොදන්නවයැ පුතයගෙ තරම. 😂😂😂 දැන්ම මටත් එවනවා bank එකවුන්ට් විස්තරේ...
දුරම ඉඳල ඔතැනට එන්නේ මුලතිව් බස් එකනෙ.
වැඩිය නෙවෙයි- මගේ ගණනේ මුලතිව් බස් එකේ පැසෙන්ජර්ස්ලගේ බස් ගාස්තුව ගෙවන්න ඕනි... මම එවනවා තිස් දාහක්. හැබැයි ගොයියෝ, මගෙත් නං-ගං විස්තර කීම තහංචියි. හරිද?”

ඒ විදිහට බලද්දී දැනටමත් ඊළඟ ප්‍රයාමයට...෴0෴

මෙදා සැරේ අවුරුද්දේ...

නිදිගෙ පංච තන්තරේ කියවන  ආදරණීය රසික-රසිකාවියන් සැම දෙනාටත්, ඔවුනගේ ඥාති හිත-මිත්‍රාදීන් සැමටත් සුබ අලුත් අවුරුද්දක් වේවා!

ඔබ සැමට වාසනාවන්ත සුබ අලුත් අවුරුද්දක් වේවා!

සුබ පැතුම නං අකුරු කළේ ඊයේ; අප්‍රේල් 14 වෙනිදා. වැඩ අල්ලන නැකත පහු වෙලා ටිකකින්.

ඒ නැකත යෙදිලා තිබුණේ අප්‍රේල් 14 සඳුදා, පූර්ව භාග 06.44ටයි. ‘මුතු හා ස්වේත වර්ණ වස්ත්‍රාභරණයෙන් සැරසී දකුණු දිශාව බලා සියලු වැඩ අල්ලා ගනුුදෙනුු කොට ආහාර අනුභවය මැනවි.’ කියලයි අවුරුදු නැකත් සීට්ටුවෙන් කියැවුණේ.

අපි පුංචි කාලෙ ඈත අතීතේ අපේ ගෙදරත් ඒ දවස්වල නං ජයටම අවුරුදු කෑවා. හැබැයි තිතටම නෙවෙයි.
මෑත අතීතේ උන්නු ඔය සමහර අතිදක්ෂ දේශපාලුවන් හොරා කාලා තියෙන විදිහට 😢... ටික වෙන්න නීතිය නවාගෙන.

පුණ්‍ය කාලය ලබනකොට හැම ගෙදරකම වගේ ළිප නිවලා- ළිපේ අළු අයින් කරලත් ඉවරයි. ගෙවල්වල වැඩ කටයුතුවලටත් විරාමයක් දීලා ඉවරයි. මේ සැරේ ඒ ගැන කියැවිල තිබ්බේ මෙහෙමයි.
‘අප්‍රේල් මස 13 වන ඉරිදා අපර භාග 08.57 සිට පසුදා එනම් 14 වන සඳුදා පූර්ව භාග 09.45 දක්වා පුණ්‍ය කාලය බැවින් 13 වන ඉරිදා දින අපර භාග 08.57 ට පළමුව ආහාර පාන ගෙන සියලුු වැඩ අත්හැර ආගමික වතාවත්වල යෙදීම මැනවි.’

මේ වතාවේ වගේ නෙවෙයි. සමහර අවුරුදුවල නොනගතේ යෙදෙන්නේ දවල්ට. එතකොට තමයි ‘ආහාර පාන ගෙන’ කියන ටික රකින්න වැඩියත්ම අමාරු.
“ලීලා, මේ කිරි සප්පයන්ට තේරෙන නොනගතයක් තියෙනවැයි බං. ඔන්න ඔහේ උන්ට කන්න මොකුත් හදල තියහං. නොනගතේ ලබන්න කලින් මොනව හරි උයල-පිහල තිබ්බම ඉවරයිනෙ... අවුරුදු කුමාරයා නොරොක් වෙන එකක් නෑ, උඹ එහෙම කෙරුවය කියලා.” දසනායක රත්නවතී; මහරගම ආච්චී අපි වෙනුවෙන් පෙනී හිටියෙ එහෙම කියමින්.

අපේ මව්තුමී නැන්දම්මාගේ උපදේසේ පිළිපදින්නේ ටිකක් කනු-කුනු ගගා, නහයෙන් අඬමින්. “කියන එක නං මොකෝ, කරන එකනේ වැඩේ!”

ඒකත් ඇත්ත. ආච්චි කියන විදිහට නං දෙපාරක් උයන්න වෙන්නේ අම්මටමනේ.

අම්මගෙ කංකෙඳිරිය නෑසුණු හිංදා තාත්තත් ආච්චිගෙ කතාවට බර දානවා.
“ඔව් ලීලා. නැකත් කියලා බඩගින්නේ ඉන්න පුළුවන් කාටද?” (එතකොට නං අම්මට ඩෝං යනවා.)

ඒත්, අඩුම ගණනේ  බතක්- කිරි හොද්දක්- පොල් සම්බෝලයක් හරි හැදෙනවා. සමහර සැරවලට ඒක කෙරෙන්නේ කුස්සියෙන් එළියේ පිළිකන්න පැත්තේ කෙළවරක හදා ගන්න තාවකාලික ළිපක. නොනගතේ වෙලාවේ තේ ටිකක් හදා ගන්න ඕනි වුණාමත් උදව් වෙන්නේ ඒ ළිපම තමයි.

ඒක කෙරෙන්නේ කුස්සියෙන් එළියේ පිළිකන්න පැත්තේ කෙළවරක හදා ගන්න තාවකාලික ළිපක.

සමහර ගෙවල්වල නං නොනගතේ වෙලාවට වතුර උගුරක්වත් නොබී ඉන්න උදවියත් හිටියා. අපේ සුනිල් මල්ලිගේ පළමුවෙනි බිරිය මල්ලිකාලගේ අම්මා (සෝමක්කා) එහෙම කෙනෙක්. වැඩ අල්ලන නැකතට ‘එයාගේ විශේෂ ආරාධිතයා ඇවිත්- ගේ ඉඳුල් කරනකල්’ සක්‍ර දේවේන්ද්‍රයා ගෙදරට ආවත්, ‘හුප්පෙ’ම තමා. සෝමක්කා වතුර උගුරක්වත් දෙන්නෑ.

ගෙදරට සිරිකත වඩින්නේ එහෙම කරනකොටලු.

හුඟක් ගෙවල්වලට අරහෙම විශේෂ ආරාධිතයෙක් උන්නා. නිතරෝම වාගේ එයා ඇති-පැති පුළුවන්කාරයෙක්.  

අපේ ගෙදරට එහෙම කෙනකු උන්නේ නෑ. 1960 ගණන්වල අපේ අවුරුදු මේසය ඉඳුල් කළේ අපේ අයිඩියානන්ද සීයා; ඩී.එච්. චාර්ල්ස් හෙවත් ‘ජලා හුකා - හුකා පරියා’ හෙවත් ‘අන්ජිසාම් පැකට්’.
එකම මිදුලේ තිබ්බ අපේ ගෙවල් දෙකේ පිළියෙළ වුණේ එක අවුරුදු කෑම මේසයයි.
කැවුම් ජාති ආච්චිගෙන්. එයා පමුණුව ඒරියා එකේ නං දරාපු කොණ්ඩ කැවුම් හදන්නියක්නේ. (අම්මා එහෙම සමතියක් නෙවෙයි.) සුනිලුයි, අජිතුයි, මායි තුන් දෙනා තමයි කාලෙන් කාලෙට ආච්චිගෙ උදව්වට හිටියෙ. ඒකෙන් වුණේ අපි තුන් දෙනාමත් කොණ්ඩ කැවුම් හදන්න දන්නවුන් වීම. ඇයි මුං කැවුම්...

කොකිස් හැදිල්ල නං අමාරු දෙයක් නෙවෙයිනෙ, සීරුවට කරන්න ඉවසිල්ල තමයි  ඕනි.

ඒ කාලේ  ළිප මොළවන නැකත අපට කියන්නේ පන්සලේ ඝන්ටාරයයි; රේඩියෝවයි: පුළුවන් උදවිය පත්තු කරන රතිඤ්ඤා සද්දෙයි. ඒ කියන නැකතට දල්වන ළිපේ කිරිබත ඉදෙනවා.

ඔන්න ඔන්න නිමල් දිසානායකට පුරසාරමක් කියන්න ඇහැකි වෙලාවක් ආවා. කිරිබත!
මතක ඇති දවසක මං වහන්සේ උයාපු කිරිබතකට ලුණු මදි වෙලා නෑ. අඩුවෙන් තැම්බිච්ච (ඇටකුණා වෙච්ච) බත් ඇට තිබිලා නෑ. දන්කුඩ හිටලත් නෑ.

මං හාල් ටික සෝදලා, ගරලා පැයක් දෙකක් පෙඟන්න තියලයි උයන්න ගන්නේ. උතුරණ වතුරටයි පෙඟුණු හාල් දාන්නේ. ඒ එක්කම පදමට ලුණුත් දමනවා. (බතට වතුර මදි වගෙයි නම් ගන්න උණුවතුර කේතලේ ළිප අයිනෙ තියාගෙනයි ඉන්නේ.) බත (බෙරි වෙන්න ඔන්න-මෙන්න තරමට) ඉදුණාම ළිපේ ගින්දර හොඳටම අඩු කරලා උකු පොල්කිරි එකතු කරල කූරු ගානවා. ළිප නිවලා, බතේ රස්නෙන්ම කිරි ටික (ටිකක්) තැම්බෙන්න ඇරලා කිරිබත වඩා ගන්නවා. වඩා ගත්ත කිරිබතට උඩින් මිටිකිරි චුට්ටක් ඉහ ගත්තම තෙත ගතිය හිටිනවත් එක්ක.

කිරිබතට පොල්කිරි එකතු කළාට පස්සේ ගොඩ වෙලාවක් තැම්බෙන්න ඇරියොත් කිරි රහ අඩු වෙනවා. අඩිය අල්ලලා රොස් වෙන්න බලනවා. (එහෙම වුණොත්... පොල් බෑවක් කිරිබතට උඩින්  මුනින් අතට නවල තියන ගුරුකම මතකයි නේද?)

හිමන්‍යාත් අවුරුදු ගනුදෙනු කළාද ලොකූ?

ඔහොම හැදෙන කිරිබත තමයි අපේ අවුරුදු කෑම මේසයේ වැඩි ඉඩක් ගන්නේ.

“අන්න අන්න, ඝන්ටාරේ වදිනවා. සීයේ... පහන පත්තු කරන්න.” අපි කට්ටියම සීයාව උනන්දු කරනවා. ගිනි පෙට්ටිය අතට අරගෙනත් සීයා හැරෙන්නේ අපේ තාත්තගේ පැත්තට. “උඹනෙ ගුණේ මේ ගෙදර ප්‍රධානියා. උඹ පහන පත්තු කරපං බං, මම කවන්නං.”

“පිස්සුද තාත්තේ? මේ ලෙඩ මම පහන පත්තු කළොත් හැමෝන්ටම ලෙඩ ගාණේ තමයි ඉන්න වෙන්නේ.” එතකොටත් ත්‍රොම්බෝසිස් ලෙඩේට ගොදුරු වෙලා උන්නු තාත්තා නෙවෙයි සීයාට කන් දෙන්නේ.

සීයත් එයාගේ එකම පුතණ්ඩියට පෙරැත්ත කරන්න යන්නෙ නෑ. පහන පත්තු කරලා, කිරිබත් කට කට අපි හැමෝටම කවාගෙන කවාගෙන යනවා.
(අපේ ගෙදරින් නිරෝගීවම හිටියෙ සීයා වගෙයි. ආච්චී නං ඒ ගැන කිව්වේ වෙනිං කතන්දරයක්. ‘උඹලගෙ සීයා ලෙඩ නොවෙන්නේ අබිං කන හිංදා. ඒක නැති වුණොත් නං උන්දා නිකංම ලෙඩ වෙයි!’)

1970 වෙනකොට සීයාගෙ ‘කිරිබත් කවන රාජකාරිය’ මට පැවරුණා. (එතකොටත් අපේ තාත්තගේ කීම පිට ඉස්සෙල්ලාම බත් බෙදුවේ මගේ පිඟානට.)

කවන එකට- කන එකට නෙවෙයි අපේ නංගිලා මල්ලිලා ඉවසිල්ලක් නැතිව බලා උන්නේ. ගනුදෙනු කරන චාරිත්තරේ කෙරෙනකල්. ඊයෙ සමන්ති නංගි එංගලන්තෙ ඉඳලත් ඒ ගැන ඇහුවා.
“හිමන්‍යාත් අවුරුදු ගනුදෙනු කළාද ලොකූ? මානෙල් අක්කේ... ඔයාට මතකද ඉස්සර අපි ලොකා එක්ක ගනුදෙනු කරපු හැටි...”

“මතකයි මතකයි සෑම්!” මානෙල් හිනා කයි!
“ඔච්චර හිනා වෙන්න මොනවද අම්මේ ඔයාල කළේ?”
“කළේද... කළේ මේකයි රෝසි. ගනුදෙනු කරන වෙලාවට අපි සේරම සත පහක් හරි සත දහයක් හරි බුලත් කොළයක ඔතලා ලොකාට දීලා වඳිනවා. ඉස්සෙල්ලම පොඩා, ඊළඟට නෝනා, ඊට පස්සේ අනිල් අයිය... වැඩිමල් පිළිවෙලට... ලොකා අපිට රුපියලක් හරි දෙකක් හරි බුලත් කොළේක ඔතලා අපිට දෙනවා. පොඩාලට තමයි වාසි. එයාල ලොකුයිනේ...”

“අම්මල ඒ සල්ලිවලින් මොනවද කළේ?” රෝසි ඔහොම කතන්දර අවුස්සන්න හරි කැමැතියි.
“පංච දැම්මා... කැට ගැහුවා... පරාද වෙනකොට ඇඬුවා...”

කැට ගහන සෙල්ලමට මං එකතු වුණේ කලාතුරකින්. ඔත්තේද ඉරට්ටේද අසමින් කෙරුණු පංච දැමිල්ලටත් මං ගියේ ඉඳහිට. ඒකටත් හේතු කීපයක් තිබුණා.
1. සූදුවකින් වුණත් පරාජය බාර ගන්න මගේ තිබුණු අකැමැත්ත.
2. පරදිනකොට ඔට්ටුවේ අගය වැඩි කරමින් නොකඩවාම සූදුවේ යෙදීමට පෙළඹීමේ පුරුද්ද. ඒ විත්තිය දැකපු තාත්ත මට අවවාද කළේ ‘රංජි, උඹ නං කවදාවත් සල්ලිවලට කෙරෙන සූදුවකට යන්න එපා! උඹට තියෙන්නේ සූදු අන්තුවෙකුගේ ගති!’ කියලයි.

ප්‍රියන්ත අයියා කිව්වේ කෝබට්ස් gapවල නියම තැනක් book කළා කියලයි. (Foto- සෙරාන් එච්. ගමගේ)

අනෙක් අතට මං වැඩියත්ම ආසා කළේ ‘මොළේ පාවිච්චි කරන්න වෙන’ සෙල්ලම්වලට. ඇඟත් වෙහෙසවමින් මොළයෙනුත් වැඩ ගත යුතු ‘තාච්චි පැනිල්ල’ තමයි මං වහන්සේ කරපු එකම එළිමහන් ක්‍රීඩාව.

මෙහෙ අවුරුදු ක්‍රීඩා වගේ නෙවෙයි, ඒ දවස්වල බදුල්ලේ අවුරුදු කෙළි! එහෙ ලොකුවටම කෙරුණේ බූරුවා ගැහිල්ලයි, කැට ගැහිල්ලයි.
ඒ සාවියේ බූරුවා ගැහිල්ල ඉතිං හැමදාම වගේ කෙරිච්ච දෙයක්නෙ. (කුළුඳුල් දරු ප්‍රසූතිය සඳහා අපේ අම්මාව බදුල්ලේ ඉස්පිරිතාලෙට ඇතුළු කරනකොටත් අපේ තාත්ත ඉඳල තියෙන්නෙ සරු බූරු පිටියක. ඒ නිසයිලු මගේ නමෙන් ‘රංජිත්’ කෑල්ල හැලුණේ.)

කැට ගැහිල්ල එහෙම නෙවෙයි. අවුරුද්දට දවස් කීපෙකට කලින් ඉඳලම ප්‍රචාරය කෙරෙනවා ‘අහවල් තැන ලොකු කැට පොළක් තියෙනව’ය කියල. ප්‍රචාරේ කෙරෙන්නේ ‘ද්වි පුද්ගල සන්නිවේදනය’ මාර්ගයෙන්- කටින්-කට...

“ඔව් රංජි පුතා... අපි හැමෝම එදා වෙනකල් ඉවසිල්ලක් නැතිව උන්නේ. වැඩියෙන් උන්නේ ගෑනු කට්ටිය. කැට ගහන්නේ බඩුවලට. පිත්තල කළගෙඩි- හෙප්පු- පහන්- ඇලුමිනියන් සාස්පාන්- පිඟන් කෝප්ප සෙට්ස් වගේ එව්වා තමයි තෑගිවලට තිබුණේ...”
බදුල්ලේදී විතරය, මට එහෙව් කැට පොළවල් දකින්නට ලැබුණේ.

අවුරුදු පනහක හැටක අතීතයට ගිහිං මේ විස්‌තර; පුරාජේරු; වරුණවල් කිව්වත් පහුගිය අවුරුදු හතළිහකට ආසන්න කාලයේ නිමල් දිසානායකයා අවුරුදු කෑවේ ‘වනචර වෙලාය’. ඒ WAL ප්‍රියන්ත ඇතුළු පිරිවරක් එක්කය.

“නිමල් එනවනේ? පහුගිය trip දෙක තුනකටම නෑවිත් හිටිය වගේ කරන්න එපා. යමු!” හිතවත් ප්‍රියන්ත කිහිප වතාවක්ම කිව්වේ සති ගණනාවක් තිස්සේය. ඒ මදිවාට වගේ එයා සිය පවුල පිටින්ම අපේ ගෙදරටමත් ආවේය. Trip එක යමුයි කීවේය.
“අනේ ප්‍රියන්ත, අපි ගිහිං තියෙන ට්‍රිප්ස් මදැයි අවුරුදු හතලිහක් විතර තිස්සේ. මට මතක හැටියට මම නෑවිත් හිටියේ අවුරුදු ට්‍රිප්ස්වලින් තුනකට නැත්තං හතරකට විතරයිනෙ...”

“ඒකම නේන්නං මාත් කියන්නේ. ඒ ගණන වැඩි වෙන්න නොදී මේකත් යමු!”

මම මට හැඟෙන සියලුම දේ ප්‍රියන්තට කීවෙමි. “ඔයා දන්නවනෙ, දැන් මං කාටවත් පෙනෙන්න කෑම ගන්න කැමති නෑ... මගේ යටි තොල හරිය හිරි වැටිලා තියෙන අස්සේ හැන්දෙන් කන්න වෙලා තියෙන හින්දා. දත් වහල්ල දිරල ගිහිං හින්දා කෑම කන්නත් වරුවක් යනවා.”
“හරි! ඔයාට කාමරේට කෑම ගෙන්නල දෙන්නං. එතකොට හරිනේ.”

“මට දැන් දවල්ටත් තුන් හතර පාරක් නිඳිමත හැදෙනවා. එතකොට නිඳා නොගත්තොත් මට මත් වෙලා වගෙයි.”
“Simpleනෙ නිමල්. ඔයාට හිතුණු වෙලාවක නිඳා ගන්න ඉඩ දෙන්නයි කියල මං හැමෝටම කියන්නම්.”
“ඔව් නිමල් අයියේ ඔන්නොහෙ ගමන යං!” ප්‍රියන්තගේ බිරිය; රසිකා නංගිත් කීවාය.

ගමන යමුයි කියලා ටෙලිෆෝන් කෝල්ස්තුත් බර ගණනක් ආවේය. මගේ උත්තරය වුණේ ‘බලමු’ යන්නයි.

අපිට සතුටු වෙන්න පුළුවන් කොච්චර දේවල් තියෙනවද... (Foto- සෙරාන් එච්. ගමගේ)

“මොනව බලන්නද හලෝ... එනවා. ගෙදර හිටියත් වැඩක් කරන එකක්යැ?” නෙවිලුත් ඔලොක්කුවෙන් කිව්වේය.

“ඇයි මේ ගෙදර තියෙන වැඩ ටික ඔයාද කරල දෙන්නේ?”
“මොකද කියන්නේ? සෑම්ලා මගෙන් අහපු වැඩේ ලැහැස්ති කරන්නද? මෙහෙ ගෙදර වැඩට සර්වන්ට් කෙනෙක් ගනිමුද? නැත්තං සුනිල්ල ගෙදරට හරි මානෙල්ල ගෙදරට හරි යමුද...”
“පිස්සුද ඕයි? මම තවම ඒ තරමට දුර්වල වෙලා නෑ මනුස්සයෝ.”

එහෙම කියලා නෙවිල්ගෙන් බේරුණාට පස්සේ අයස්මන්ත යුවලත් මර්විනුත් දොළොස්වෙනිදා හැන්දෑවේ අපේ නිවහනට සම්ප්‍රාප්ත වූහ.

“ඔන්න නිමල් අයියේ, මාත් ආව ඔයාට විශේෂ පණිවුඩයක් කියල යන්න.”
“ඒ මොකක්ද ප්‍රීතිකා නංගි?”
“14වෙනිදා උදේට ඔයාව ගැට ගහලා- අතපය බැඳලා හරි ට්‍රිප් එකට එක්කං යනවයි කියන්න.”

ප්‍රීතිකා නංගිලාටත් මං නිදහසට කරුණු කිව්වා. “මගේ ශරීරෙ දුර්වල වෙලා නිසාද මංදා දැන් මගේ හිතත් එක විදිහක් වෙලා.”
“ඒක තමයි යකෝ අපි ඔක්කොම එකතු වෙලා උඹව හුඹහෙන් එළියට ඇදල ගන්න හදන්නේ.” මර්වින් මැද්දට පැන්නා. “තෝ දැන් අන්තිම කම්මැලියෙක් වෙලා. ඔහොමම හිටියොත්  නං කොල්ලෝ උඹටම උඹව එපා වෙයි!”

“ඔයාලා හිතන්නේ මම කලකිරිලා ඉන්නවයි කියලද? නෑ මර්වින්. මං ඇත්තට මුහුණ දෙන්න හැඩ ගැහෙනවා. බය නැතිව යථාර්ථයට මුහුණ දෙනවා.”
“මොකක්ද ඇත්ත?”
“මට දැන් ටිකක් වයසයි. පිළිකාව නිසා තව ටිකක් දුර්වල වුණත් එක්ක. ඉස්සර වගේ හැම ගමනක්ම යන්න මගේ සරීරෙ ඔබින්නේ නෑ. හැබැයි, ඒ නිසා මං චුට්ටක්වත් කලකිරිලා නං නෑ. අපි ලංකාව පුරා කොච්චර ඇවිදලා තියෙනවද? එව්වා මතක් කරලා සතුටු වෙන්න මට පුළුවන්.”

“ඒත් නිමල් අයියේ, ඔයා නොගිය තැනුත් තියෙනවනේ... ඒයි, අපි මේ සැරේ යන්නෙත් එහෙම තැනකට නේද?” ප්‍රීතිකා නංගි එහෙම ඇහුවමයි, මුනිවත රකිමින් හිටිය අයස්මන්ත මහතා කතාවට මැදිහත් වුණේ.

“ප්‍රියන්ත අයියා කිව්වේ කෝබට්ස් gapවල නියම තැනක් book කළා කියලයි. අපි කලින් නැවතිච්ච තැනක් නෙවෙයි. හැබැයි, අපි ටික නකල්ස් වටේ තියෙන හැම පැත්තකින්ම එහාට ගිහිං තියෙනවා. යන්න හදන තැන ගැනත් මම මෙයාට කිව්වා. වැඩක් නෑ! මෙයා ඉතිං කිව්වොත් කිව්වනේ.
xකෝරිස්, අපි කියන නිසාවත් උඹේ ඔය ආඩම්බරේ පැත්තකින් තියල ට්‍රිප් එක යමං.”

“අනේ සොරි මහත්තයෝ. ආඩම්බරයකට නෙවෙයි.
නොගිය තැනකට වුණත් යන්නම ඕනයි කියන තණ්හාවක් දැන් මට හිතෙන්නෙ නෑ, ප්‍රීතිකා නංගි... ඒ වෙනුවට මට කල්පනා වෙන්නෙම අපි කොච්චර තැන්වලට ගිහිල්ල තියෙනවද, කොච්චර සන්තෝස වෙලා තියෙනවද කියන එක.”
ඇත්තටම අපිට සතුටු වෙන්න පුළුවන් කොච්චර දේවල් තියෙනවද... සමහරුන් නං සතුටු වෙන්න දාහක් දේවල් තිබ්බත් කල්පනා කරන්නෙම නෙගටිව් දේවල් ගැනනෙ.

ඒ බලාපොරොත්තු නිසා ඔවුන් සතුටට පත් වෙනවා නම්... ආතතියට අතෘප්තියට පත් නොවෙනවා නම්...

සත්තකින්ම, මගේ සමහර හිත-මිතුරන් ගැන මටම දුකය. එයාල ජීවත් වෙන්නේ වර්තමානයේ නොවේ. එක්කෝ අතීතයේය. නැත්තං අනාගතයේය. ඔවුන්ට තිබෙන්නේත් පොඩි පහේ බලාපොරොත්තු හෙම නොවේ. ඉරට-හඳටත් උඩින් යන තරමේ බලාපොරොත්තුය.

ඒත් කමක් නැත. ඒ බලාපොරොත්තු නිසා ඔවුන් සතුටට පත් වෙනවා නම්... ආතතියට අතෘප්තියට පත් නොවෙනවා නම්...

අද්‍යතන සමාජයේ එසේ අතෘප්තියට පත් වන්නවුන් ගණනින් වැඩිය. මෙතැනදී ඉතා මෑත දිනයෙක කියවන්නට ලැබුණු ප්‍රවෘත්තියක් මට මතක් වෙයි.

‘සෞඛ්‍ය ප්‍රවර්ධන කාර්යාංශය විසින් සිදු කරන ලද සමීක්ෂණයකට අනුව, වයස අවුරුදු 13 සිට 17 දක්වා පාසල් දරුවන්ගෙන් සියයට 15.4ක් සියදිවි නසා ගැනීමට කල්පනා කර ඇති අතර, සියයට 9.6ක් සියදිවි නසා ගැනීමට උත්සාහ කර ඇති බව හෙළි වී තිබේ.

පවුල් සෞඛ්‍ය කාර්යාංශයේ විශේෂඥ වෛද්‍ය චිරන්තිකා විතාන මහත්මිය මෙම සංඛ්‍යා ලේඛන මාධ්‍ය වෙත හෙළි කරමින්, නව යොවුන් වියේ පසුවන දරුවන්ගේ මානසික සෞඛ්‍ය තත්ත්වය පිළිබඳව වැඩි අවධානයක් යොමු කළ යුතු බව අවධාරණය කළාය.

සමීක්ෂණය මගින් අනාවරණය වූ තවත් කලබල කරවන තොරතුරක් වන්නේ, සමීක්ෂණයට ලක් වූ පාසල් දරුවන්ගෙන් සියයට 18ක් විශාදයෙන් පෙළෙන බවයි. මෙය රටේ අනාගතය භාර ගැනීමට සිටින තරුණ ප්‍රජාව අතර පවතින මානසික සෞඛ්‍ය අර්බුදයේ බරපතලකම පෙන්නුම් කරයි.

"සමීක්ෂණයේදී අපට දැකගත හැකි වූ තවත් අවදානම් සහගත තත්ත්වයක් නම්, මේ දරුවන්ගෙන් බොහෝ දෙනෙකුට සමීප මිතුරන් නොමැති වීමයි. සමීක්ෂණයට සහභාගී වූ දරුවන්ගෙන් සියයට 7.5කට පමණක් සමීප මිතුරන් සිටින බව අනාවරණය වී තිබෙනවා." යැයි වෛද්‍ය විතාන මහත්මිය පැවසුවාය.

මෙම කරුණු දෙස බැලීමේදී පැහැදිලි වන්නේ, බොහෝ දරුවන් සමාජ හුදෙකලාවකින් පසුවන බවත්, ඔවුන්ට තම හැඟීම් සහ ගැටලු බෙදා ගැනීමට කෙනෙකු නොමැති වීම, සියදිවි නසා ගැනීමට තැත් කිරීම වැනි අවදානම් හැසිරීම්වලට ඔවුන් යොමු කිරීමට හේතු විය හැකි බවත්ය...’

ඒ අතින් මා කොතරම් වාසනාවන්තද? මට හැමදාම අවුරුදුය!
මා කොතෙක් අබල-දුබල වුවත් මගේ නෑ හිත මිතුරු සැවොම සවිමත් පවුරක් ලෙසින් මගේ වටා නිබඳව රැඳී සිටිති. (නෑදෑ හිත මිතුරනි, ඔබ හැම දෙනාටම පිං!)

ඒ සතුට මැද්දෙම අවුරුදු සමයේදී; අප්‍රේල් 17 වෙනිදාට ශෝකී මතකයකුත් මා කළඹාලයි. (අපේ තාත්තාත්- ලොකු නංගීත් දෙදෙනාම සියදිවි නසා ගත්තවුන්ගේ ගොඩට වැටෙති. තාත්තාගේ වියෝව සිදු වුණේ 1976 අප්‍රේල් 17 වෙනිදාය; අදින් 50 වසරකට පෙරාතුවය.)
ඒ දෙදෙනාටම නිවන් සුව අත් වේවා! කිසිවෙක් සමාජ හුදෙකලා භාවයට ගොදුරු නොවේවා!! ධනාත්මකව, සුබවාදීව ජීවිතය දෙස බැලීමේ හැකියාව සැම දෙනාටම ලැබේවා!!!෴0෴