ඉඳියාප්ප ගන්නවද? - දෙවෙනි කොටස

“එහෙම නැත්තං?” මම ආච්චීගෙන් ඇහුවෙමි.

“නැත්තංද? එතකොට වඩින්නේ මූදේවි! එයා දාලා යන්නේ මූසලකම මිටක්!” ඔහොම දේවල් අපට උගන්නාපු ආච්චී; දසනායක රත්නවතී උපදින්න තිබුණේ විකිපීඩියා තියෙන අද කාලේය.

ආච්චී ඉන්න තිබුණේ............

     ඉතින් මං ඉස්කෝලේ ඉඳලා ගෙදර එද්දී, උදේ එවූ පාන්පිටි ටික ළිපේය. පාන් පිටිවලින් ඉඳියාප්ප හැදිල්ලේදී මුලින්ම ඒවා වාෂ්පයෙන්; හුමාලයෙන් තම්බා ගන්නට වෙයි. පිටි ටික පෙනේරයෙන් හලලා, කොට්ටඋරයකට දමා තැම්බෙන්නට තියන්නේ තාත්තාය. ඒක එච්චර අමාරු නැත.

     ඒ බූමිතෙල් ළිප හින්දාය. ඒත් පිටි ටික තැම්බෙන්නට පැයක්-හමාරක් යයි. පිටි ටික පදමට තැම්බෙන විට සුවඳින් කියන්නට පුළුවන්ය. එතකොට ළිපෙන් බාගෙන.....

පාන්පිටි හුමාලයෙන් හරි පදමට තැම්බිලාද කියා වෙනම බලන්නට ඕනෑ නැත. සුවඳින්ම ඒක කියන්නට පුළුවන්ය. එතකොට තියෙන්නේ ඒක ළිපෙන් බාලා, නිවෙන්නට කලින් කුඩු කර, හලා ගැනිල්ලය. පදමට තැම්බුණු පිටිගුළිය තියෙන්නේ එකම කුට්ටියටය. ඒක නිවුණොත් ගල් වෙයි. එතකොට නම් ඒක කුඩු කිරිල්ල පණ යන වැඩකි. වංගෙඩියේ දාලා කොටාගන්නත් වෙන තරමට ගල් වෙයි.

ඔය හිංදා අපේ තාත්තා පිටි ටික තැම්බෙන්නට තියන්නේ වෙලාව අල්ලලාය. මං ඉස්කෝලේ ඇරී ගෙදර එද්දී පිටි තැම්බිලා අහවරය. පොත් ටික පැත්තකට දැමූ පමාවෙන් තියෙන්නේ ‘දිවා භෝජනය’ භුක්ති විඳින්නය. බරසාර වචනෙකින් කිව්වාට ඒක බරසාර නැති සොච්චම් දිවා භෝජනයකි. 

පාන් පෙත්තයි, සීනි ඇට ටිකයි. පාන් ගෙඩිය අටකට විතර කැපුවාම එන ‘කෝටා එක’ හිතාගන්නකෝ! තාත්තා නම් ඒකවත් කන්නේ නැත; ‘මට තේ කහට පොඩ්ඩක් හදල දීපල්ලා. ඒ ඇති’ කියයි.

රෝලින් පිං තියා..........

ඉතින් මං පාන්පෙත්ත කන්නේත් පිටි ගුළිය ගැන කල්පනාවෙනි. කාලා ඉවර වෙන පමාවෙන් පිටි ටික කුඩු කරන්නට.... ඒකට ගත්තේ වැලි පිරවූ අරක්කු බෝතලයකි. දැන් නම් හැම ගෙදරම ‘rolling pin’ එකක් තිබෙයි. ඒ කාලේ අපට මොන පින්ද? පව් මිස? ඒ තියා වැලි පුරවාගන්නට හිස් අරක්කු බෝතලයක් වුණත් හොයා ගත්තේ අමාරුවෙන්ය.

ඔන්න දැන් තවත් ගුරු මුෂ්ටියක් ඔයාලාට දෙන්නට ඕනෑය. පදමට තැම්බුණු පිටි ටිකක් ඇඟිලි දෙකට අරං පොඩි කරන්න. ඇඟිලිවල පිටි තැවරෙන්නේ නැත. ඇඟිලිවල පිටි ඇලෙන්නේ නැහැ නේද? ආන්න, හරි පදමට තැම්බුණු පිටිය!

පිටි කුඩු කර, හලාගෙන ඉවර වුණු ගමන් පැදුරට වැටී පියවෙන්නටය නේත්තරා දෙක බලාගෙන ඉන්නේ. 

හිතෙන විට පුදුමත් හිතෙයි. ඒ දවස්වල හුඟ දේවල් නොදැන හිටීමත් වාසියට හිටියා වගේය. නින්ද පිළිබඳ විශේෂඥයන්ට අනුව නම් ඒ වයසේදී දවසකට පැය 8-10 අතර නින්දක් ලැබිය යුතුලු. දවසකදී ඇති තරම් නින්දක් ලබාගත්තේ නැති නම් එක-එක පන්නයේ අමාරුකම් ඇතිවෙන්නටත් ඇහැකිලු!

අමාරුකම් කියපුවාම බර අඩුයිද මන්දා. බර වැඩිවීම, ලෙඩරෝගවලට ඔරොත්තු දෙන්න තියෙන හැකියාව අඩුවීම, ආතතිය, මතකය දුර්වල වීම, අධි රුධිර පීඩනය, හදවත් රෝග..... එතකොට හිතාගන්නකෝ අමාරුකම්වල තරම. ඒ විදියට බලද්දී නම් අද හැම ගෙදරම ඉන්නේ ලෙඩ්ඩු වීමත් පුදුමයක් නෙවෙයි නේද? අපෙන් කාටද සුවබර නින්දක් ලබාගන්න වාසනාව තියෙන්නේ?

ඒ ඒ වයසේදී නිඳාගත යුතු පැය ගණන් .....

ඒ දවස්වල මට නිඳිමරන්නට වගේම යස අපූරුවට නිඳාගන්නත් පුළුවන්ය. දැනුත් එහෙමය. ඒකෙ වෙනසක් වෙන්නේ බෙහෙත් ගන්නා දවස්වලට විතරය. හිතේ බරක් නැති නම්, පසුතැවිල්ලක් නැති නම්, ආත්ම තෘප්තිය තියේ නම් මොකද නිඳාගන්න බැරි.

පැය එකහමාරක්- දෙකක් නිඳාගත්තාම, මං refresh වෙලාය. එතකොට සුනිල් එයාගේ කොටස කරලා තියෙයි. ඒ ‘හැලපේනියා ඔතේනියා’ නොහොත් කැන්ද කොළ හොයාගෙන ඒමය.

අර කිව් ‘විජ්ජාත්මක නාමය’ මගේ එකක් නොවේ. සංචාරක මඟ පෙන්වන්නෙකුගේ නිර්මාණයකි. 

රට වටේ යද්දී සුද්දෙකුට කැන්ද ගහට කියන විද්‍යාත්මක නාමය දැනගන්නට ඕනෑ විණි. ගයිඩ් කියන්නේ, සේරම දන්නා කෙනෙක්යැ? හැබැයි එයාලා තැනට සුදුසු විදිය දන්නා අයයි. ඉතින් මේ ගයිඩ් මහත්තයාත් ප්‍රශ්නය අහන පමාවෙන් ‘It’s Halapeniyaa Otheniyaa’ කියලා කිව්වාලු.

සුනිලා කැලේ-කොළේ කරක් ගහන්නට, ගස් බඩ ගාන්නට දෙයියාය. අපේ ගෙදර වැඩ්ඩා; කරුමාන්තකාරයා මිනිහාය. ඒ වැඩවලට දෙවෙනියා බඩා මල්ලා දීපාල්ය. මට එව්වා අරහංය. හැබැයි උන් දෙන්නාම වැඩියෙන්ම දක්ෂ වැඩ බාගෙට හරි තුන්කාලට හරි ඉවර කරන්නටය. දරුවන් හැදිල්ලෙදීත් ඒකම කළා වගේය. 

දෙන්නාටම ඉන්නේ පුතාලා ඩබල බැගිනි. දෝණියන්දලා නැත! පවුලකට දූලා-පුතාලා දෙගොල්ලම ඉන්න ඕනැයි කිව්වේ ඉස්සර කාලෙනේ! දැන් ඒක අඩුවක් කොට සලකන්නේ නැත.

හැලපේනියා ඔතේනියා..................

දැන් තියාම ‘කාලය’ ගැනත් කියන්න ඕනෑය. නැත්තං අවුල් වාගේ පෙනෙන්න හැකිය. මං ඉඳියාප්ප කරුමාන්තය කරන කාලයේ; 1970 වේදී අපේ දීපාල් මල්ලී ඉපදිලාවත් නැත!

ඉතින් සුනිලා නම් හිතේ හැටියට රස්තියාදුවේ යන්නටත් චාන්ස් එකක් කැන්ද කොළ හෙවිල්ලෙන් පාදා ගත්තේය. එහෙම අවුරුද්දක් විතර කාලයක් කඩාගෙනත් අපට කැන්ද කොළ අහේනියක් වුණේ නැතිය. බොලේ, පමුණුවේ එච්චරට කැලේ තිබුණා නේද කියා හිතෙන්නේ දැන්ය! දැන් මෙහෙ තියෙන්නේ ගෙවල්, බිල්ඩින් විතරක්ම වගේය. සංවර්ධනයක මහිමය එහෙමය.

මගේ දිනචරියාවේ ඊළඟ අංකය ඉඳියාප්ප තැම්බීමය. මුලින්ම පිටි අනාගෙන.... 

ආච්චී පදමට අනන හැටි කියා දුන්නාට මං හොඳටම අනාගත්, නාගත් දවසුත් මුලදී තිබුණේය. මේ දිසානායකගේ පුරුද්ද, පුළුවන් හැමදේටම short cuts හොයාගැනීමය. තිරසාර විසඳුම්, විශේෂයෙන්ම ප්‍රායෝගික විසඳුම් හොයාගැනීමය. 

අපේ ආච්චී පිටි අනන්නට ගත්තේ හොඳටම උතුරණ උණු වතුරයි. ඒකට දියලුනුත්, ඇල් වතුරත් කවලම් කරයි. එහෙම කළේ ගණන්-මිනුම් අනුව නොවේ. අතේ පුරුද්දෙනි. මට හුඟ දවසට වැරැදුණේ එතැනදීය. ඒකට මං හොයාගත් පිළියම මෙන්න මේකය!

ඇති පමණට වතුර ළිපේ තියා, ඒකට යාන්තම් ලුනු රස එන්නට දියලුනු දාන්න. වතුර රත්වෙමින් පුංචි බුබුළු එන්නට අරං, විශාල බුබුළු දාන්නට කලින් පිටි ටික අනන්න! අත්දුටු සත්ත ගුරුකමකි. මෙහෙම පිටි අනාගත් විට පදම ටක්කෙටම හරිය. අතේ ඇලෙන්නේ නැත. මිරිකන්නට අමාරුත් නැත. 

ඉඳියාප්ප ටිකත් මල් වාගේ තදටත් නැතිව, බෙරිවෙලාත් නැතිව හිටියි. තට්ටුවලින් ගලවා ගැනිල්ලත් ලේසිය!

ඉඳියාප්ප ටිකත් මල් වාගේ...........

හයට විතර පටන් ගන්නා ඔය සුමේ කිරීම නවය විතර වෙනතුරු ඇදෙයි. තැම්බූ ඉඳියාප්ප පහේ ගොඩවල් විදියට ලොකු සාස්පානක අඩුක් කෙරෙයි. අන්තිමට ඒක වහන්නේ තෙත රෙද්දකිනි. එතකොට එව්වා පිළුණු වෙන්නේ නැත, වේලුම් කන්නෙත් නැත. අලුත් පිට වගේම තියෙයි.

ඊළඟටත් ඉතින් මට නම් සුව නින්දකි! දැන් නොවේ. එදාය. ඒක නෙවේ. එදා මා නිඳි පැදුරේ සුව නින්දක දැපූ හැටි, අද ඔබ කියවන්නේ සුව යහනක වැතිරී නිඳි වරාගෙනද?

සමහරුන් ඇඳට වැටෙන්නේ නිඳියන්නට නොවේ. fb යන්නටය. මල් කඩන්නටය. එහෙමත් නැති නම් රටේ තියෙන සේරෝම ප්‍රශ්න විසඳන්නට try කරන්නටය. ඉතින් ආතතිය වැඩියිලු! නින්ද යන්නේ නැතිලු!! පරෙස්සමෙන්.... ලෙඩ ගොඩක් මඟ එන ලකුණුය ඒ.

මෙයාලා 55 න් යා යුතු නැතිද? මොළේ කචල් වෙලා නැතිද?

පාඩම් කරන ළමුන්ට තියෙන්නේ එසේ මෙසේ වැඩ කන්දරාවක් නොවේ. විශේෂයෙන්ම අගෝස්තු, දෙසැම්බර් කිට්ටු වෙද්දී. අදත් දෙසැම්බරයේ දවසකි. පාන්දර මා මේවා කොටන අතරේ සිසු-සිසුවියන් දහස් ගණනක් පාඩම් කරමින් ඉන්නවා විය යුතුය.

මේ දෙසැම්බරයත් ලේසියෙන් එන එකක් නෙවේය. එහෙම කිව්වේ සිරි ලංකාවේ පොරෝඩාතන්තරේට ඇති කර තියෙන අවුල හිංදා නොවේ!

ඒවා ඉතින් හැටට වැඩි දේශපාලුවන් එකතුවී විහින් හදාගන්නා (අව)මඟුල් නෙව? අවුරුදු පහ පිරුණු ගමන් පෙන්ෂන් ලැබුණත් එයාලා යන්නේ නම් නැත. උන්දැලාව පෙන්ෂන් නොයවන වැරැද්ද දැන් ඇස් ඉදිරිපිටම පළ දෙන්නට පටන් අරගෙන වුණත් තවම ‘දේශපාලකයන්ටත් 55 ඇති නේදැ’යි කවුරුන්වත් අහන්නේ නැත.

ඉතින් මේ වගේ දෙසැම්බරයක් නම් එන්නේ අවුරුදු 823 කට වතාවකි. සෙනසුරාදාවල් 5ක්, ඉරිදාවල් 5ක්, සඳුදාවල් 5ක් මේ මාසයට ඇත. චීන්නු මේ මාසයට කියන්නේ ‘සල්ලි මලු පිරුණු මාසය’ කියලාය.

අවුරුදු 823 කට වතාවක් එන................

පාඩම් කරන ළමුන්ට පොඩි tip එකක් පත්තරයක තිබුණේය. මාත් එය අත්හදා බැලුවේ කුතුහලය නිසාමය. හරිනේ! 

අපේ වෙහෙස දුරලන්නට; ඉඳුරන් අවදි කරන්නට; refresh කරවන්නට හොඳ සුගන්ධයකට පුළුවන්ය. විද්‍යාඥයන් දැන් ඔව්වා හොයා ගත්තාට ඉස්සර ඉඳලාම ඔහොම දේවල් රහස් වුණේ නැත. විඩාවක් දැනෙන වෙලාවට දෙහි; ලෙමන්; ඇපල්; පැඟිරි සුවඳ ආඝ්‍රාණය කරලා බලන්න! මං කියනවාට.

ඒ විදියට බලද්දී අපේ තාත්තලාට නම් ඔහොම නින්ද නොයන තරමේ ආතතියක් තිබුණේ නැත. එයාලා කොයියම්ම දෙයක්වත් පමණට වැඩියෙන් ගණන් ගත්තේ නැත.

තාත්තා හොඳට නිඳාගෙන; ඇහැරී; නිදිමැලි කඩා, උදේ හතරට විතර ඇහැරෙයි. සුනිලාටත් ඇහැරවයි. සමහර දවසක අම්මාත් නැඟිටියි. ඒ තේ එකක් හදා දෙන්නටය. වැඩි දවසක අම්මා කරන්නේ ලොකු නංගිව කූද්දා තේ හදන රාජකාරිය එයාටම පංගාඩම් කර ආයෙත් නිදාගැනීමය. තාත්තා ඉස්පිරිතාලේ සිටින කාලෙක නම් එයාගේ කොටසත් මගේ පිටටම වැටෙයි.

උදෙන් නැඟිට්ට හැටියේ, දඩිබිඩියේ පොල් සම්බෝලය හරි පොල් මැල්ලුම හරි හැදෙයි. ඊට පස්සේ ඔන්න, අපේ සුන්නා පැදුරක කැන්ද කොළ එළාගෙන යන්න ඕනෑය. තාත්තා ඒවාට උඩින් ඉඳියාප්ප දහය බැගින් තියාගෙන යයි.  ඒ එක්කම පොල් සම්බෝල හැන්දක්, මිරිසට ඉයූ සාලයෝ කූරියෙක් බැගින් බෙදයි.

සාලයොයි පොල් සම්බෝලයි......

ඒක ඩී.එච්. ගුණපාලගේ බිස්නස් ට්‍රික් එකකි. “මෙහෙ හැමදාම වගේ ගෙනෙන්නේ ඉඳියාප්පයි, පරිප්පුයි, සම්බෝලයි. කිසිම වෙනසක් කරන්නේ නෑ. පරිප්පුවලට යන වියදමෙන්ම සාලයෝ කූරියෙකුත් දෙතෑකි. මිනිස්සුත් කැමතියි, මිරිස් රහට කන්න.” 

ඒ උපායත් හොඳටම අල්ලලා ගියේය. හැබැයි ඒකෙන් සුනිල්ටත් හැමදාම හවසට අමතර රාජකාරියක් පැවරුණේය. මහරගමට ගිහින් සාලයෝ ගෙනෙන්නයි, සුද්ද කරන්නයි. උයන එක විතරක් තාත්තා කළේය.

මට මතක හැටියට නම් අර කළු අම්මණ්ඩිත්, ඊට පස්සේ අපේ තුරුම්පුව හොරාගත්තාය. මේ ළඟදී අපේ ජනාධිපතිතුමාත් පලිප්පු දමා, ඔජ වඩා ‘තව තුරුම්පු තියෙනවා’ කියා වහසි දෙඩෙව්වා වගේම මාත් කියන්නට ඕනෑය. අපටත් තව තුරුම්පු තිබිණි!

ඉතින් ඊළඟ කොටස ඉඳියාප්ප මුල් ඔතන එකය. වට දෙක තුනකට ඔය රාජකාරිය යන අතරේය මට කූද්දන්නේ. මාත් පට ගාලා ලැහැස්ති වෙන්නට ඕනෑය.

තව තුරුම්පු තියෙනවා...........

ඕනෑම දේකට පුරුදු වුණාම ලේසිය. යාන්ත්‍රිකව වාගේ කෙරෙයි. “සුමාන දෙකක් එකම රූටින් එක කරන්න. එකම විදියට ඩිස්ටර්බ් නොවී. ඊළඟට කිසිම ප්‍රශ්නයක් නැහැ. ඉබේම පුරුද්දට වගේ කෙරෙයි.” අපේ අයස්මන්ත දොස්තර මහත්තයා ෆාස්ටින් කරන්නට උපදෙස් දෙද්දී කියයි. 

ඒ ඇත්ත එදා නම් මං වුණත් දැනගෙන හිටියේ නැත. විද්‍යානුකූලව දැනීම ලබාගන්නවා කියන්නේ මේ චුට්ටටනේ. කෙරෙන කියන දේවල්ම විග්‍රහ කිරීම, විශ්ලේෂණය කිරීම. එහෙමත් නැතිනම් හැංගිලා වගේ තියෙන න්‍යාය වටහාගැනීම! (ඒ ගැන වැරැදි බෝනස් එක පෝස්ටුවලදී කියන නිසාය මෙතැන නොලියන්නේ!)

වේවැල් කූඩ දෙකට ඉඳියාප්ප මුල් අඩුක් කළාම තාත්තාගේ ජොබ් එක ඉවරය. මහරගම හන්දියට යනතෙක් සුනිල් හරි, අනිල් හරි එක කූඩයක් උස්සාගෙන එයි. ඇස් වාට්ටුවට යන බසයකට නැග්ග තැන ඉඳන් ‘ගේම’ තනිකරම මටය.

මහ පාන්දර මහ ඉස්පිරිතාලේ මහ ගේට්ටුවෙන් ඇතුළුවීම නම් එපාම කළ එකකි. ඉන්නා මුරකරුවන් ගොඩකි. අද එකා නෙවෙයි හෙට. ඉතින් නව වැඳුම් වඳින්නට, එයාලාගේ රැස්පොට් බලන්නට වෙයි. හැබැයි හදිසි අනතුරු වාට්ටුව පැත්තේ ගේට්ටුවෙදී රෝහලට ඇතුළු වීම ලේසිය.

එතැන ඉන්නා මුරකරුවන්...........

බොහෝවිට එතැන මුර කරන්නට ඉන්නේ එක්කෙනෙක් නිසා වියදම් වෙන්නෙත් එක ඉඳියාප්ප මුලක් හරි දෙකකි. 

එපාම කළ නසරානියෙක් හිටියොත් නම් ආපහු එද්දී සිගරැට් දෙකකුත් ගේන්නැයි කියයි. අමතක කරලාත් බැරිය. ඊළඟ දවසේ උදේටත් එතැනින්ම යන්නට වෙන නිසාය. මගේ වාසනාවටදෝ අර විදියේ නසරානියන් හිටියේ අඩුවෙනි.

ඉතින්..... ඊළඟ ටික තව දවසක. හොඳේ!

හයටත් කලින්........ - දෙවෙනි කොටස

ඉතින්, සමහර දවස්වලට අප ගෙදර එද්දී අම්මා මහ ගෙදරට ගිහින්ය. එහෙම දවසට ෂර්ලිගේ වැඩ තවත් වැඩිවෙයි. මාව කනුපැලැල්ලේ ගෙදරට ඇරලවන එකත් ඔහුටම බාරය. ඒත් ෂර්ලි ඒකත් කළේය. කැමැත්තෙන්ම එහෙම කළා වෙන්නට ඇත. ඊට වැඩි දේකුත් එක්කම.....! අද එතැන් සිටය!

ඇඟපත හෝදාගෙන මිස...............

ගෙදරට ආ විගස ඇඳුම් මාරු කරගත යුතු බවටත්, ඇඟපත සෝදාගෙන මිස බත් කන්නට නොආ යුතු බවටත් අපේ තාත්තා මට නීති පනවලා තිබිණි.

අම්මලාගේ ගෙදර තිබුණේ මයිලගස්තැන්නේ කන්දකය. ඒ දවස්වල ඒ මණ්ඩියට ලයිට්, වතුර මොනවාවත් නැත. හැබැයි වතුරෙන් නම් කිසිම හිඟ-පාඩුවක් වුණෙත් නැත. තුන්සිය හැටපස් දවසෙම වතුර ගලා හැලෙන පීල්ලක් ගෙදරට යාර දහයකටත් වඩා අඩු දුරකින් තිබිණි. ඊටත් වඩා පුදුමය, ඒ මණ්ඩියේ හැම ගෙදරකම මිදුලට කිට්ටුවෙන්ම එහෙම වතුර පීල්ල බැගින් තිබීමයි.

ඒ ගෙවල් සේරම තිබුණේ කන්දකය. කන්දක කිව්වාට එච්චර සීග්ගර එකකුත් නෙවෙයිය. හැබැයි, හැම ගෙදරකටම ඇති වෙන්නට, අවුරුද්දේ දවස් 365හේම; 24 පැයේම අර දිය පීලිවලට ‘ජල සම්පාදනය කරන්නට’ ඒ කන්දට හැකියාව තිබිණි. 

අනේ, දැන් මිනිසුන්ගේ තෙතමනය හිඳෙනවා වගේම, ඒ ඉසව්වේ තෙතමනයත් ලෙල්ලටම හිඳිලා ගිහින්ය. 

කඳුරේ කිසිම දිය සීරාවක්, පෙඳ පාසි පොදක්, කොළ පාටක් ඇත්තෙම නැත. ඇත්තේ පයිප්ප වතුර විතරය. වතුර පයිප්පවලින් මහා කඳු ඉසව්වක් කොහේ තෙමන්නද?

ඒත් එච්චර ලේසියෙන්, දවස තිස්සේ නොමිලේම සීතලම සීතල වතුර වැක්කෙරුණු නිසාද කොහෙද, කාටවත්ම ඒකේ අගයක් තිබුණේත් නැත. 

“අනේ ෂර්ලි. රංජිව එහෙදීම හෝදවලා එක්කං එන්න. පීල්ලෙන් හෝදවනවට වැඩිය ලේසියිනේ.” අම්මා ලේසිය බැලුවේ, ෂර්ලිටම මගේ ඇඟ සෝදවන රාජකාරියත් පටවමිනි.

ඒ දියකඳුරු සේරම............

හුඟක් අය එහෙමය. උකුණන් ලවා ගල් අද්දවන්නට සමත්තුය. තමන්ට ඕනෑ වුණාම විතරක් යකා වුණත් ළඟට ගනී.

පහුගිය දවස්වල (කෙළවුණාම) විතරක්  ශ්‍රී ලංකාවේ ජහමන පුරවැසි ලපයි-සිපයි අපෙන් ඕනෑම කෙනෙකුට ‘අරලිය මන්දිරේට’ ගිහින්, අනුන්ගේ වියදමෙන් කා-බී ජොලියේ නිවාඩුවක් ගත කරන්නට ඉඩක් ලැබුණේය. හැබැයි නිකම්ම නිකං නෙවේය. ප්‍රෝඩාතන්තරෙත් රකින ගමන්ය. ඒක රැකිල්ල කිකිළියෙකු බිත්තර රකිනවා තරම්වත් අමාරු නැත. ඔය රැකිල්ලට වැයවෙන වියදම ගැනත් කාටවත්ම රුදාවක් නැති හැටි!

ඒ එක පැත්තක කට්ටිය ගැනය. අනෙක් උදවියටත් යහමින් ‘වාසි කඳ වෙලා’ එහෙම නැත. මේ සාක්කියකි.

ෆෝබ්ස් ප්‍රකාශනය ලෝකයේ පොහොසතුන් ගැන දත්ත විශ්ලේෂණය කරන වාර්තාවකි. එහි නවමු වාර්තාවකට අනුව ශ්‍රී ලංකාවේ ලොකුම පොහොසතා හිටපු ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ මහත්තයාය. වත්කම ඩොලර් බිලියන 18කි. මෛත්‍රී උත්තමයා දෙවෙනි පොහොසතාලු. උන්නැහේගේ වත්කම ඩොලර් බිලියන 14ක් විතරයිලු. 

ඔය විස්තරය තිබුණේ ‘2018 නොවැම්බර් 18 රාවය පත්තරේ 10 පිටුවේය’. එතැන මෙහෙමත් තිබිණි.

“..... අප දන්නා පරිදි මෙම දෙදෙනාම විශාල වශයෙන් ධනය ඉපයිය හැකි ව්‍යාපාරයක හෝ කර්මාන්තයක යෙදුණ පුද්ගලයෝ නොවෙති. ඔවුන් දෙදෙනාම යෙදුණ එකම ව්‍යාපාරය වන්නේ දේශපාලනයයි. ඉන් මෙතරම් විශාල ධනයක් රැස් කර ගැනීමට හැකිවූයේ කෙසේද? ඔවුන් දෙදෙනා සතු ධනය රට ජාතිය වෙනුවෙන් යොදවන්නේ නම් අපේ විදේශ ණය සම්පූර්ණයෙන්ම ගෙවා නිදහස් විය හැකිය. එවිට ණය ගෙවීම සඳහා ඔවුන් බෙහෙවින් ආදරය කරන ජනතාව මත බදු බර පැනවීමේ අවශ්‍යතාවක් නැත......”

මට නම් මේ උත්තමයන් දෙන්නා එක්කම කිසිම පයුරු-පාසනයක් නැත. 

අනේ, තියෙන කෙනෙක් මේ ටික එයාලාට දැනුම් දීලා රට ගලවා ගන්නට යෝජනා කරනවා නම්! ලොකුම උදව්වකි; මට විතරක් නොවේ. රටටම; ජාතියකටම. ජාතියකටම කිව්වේ ශ්‍රී ලාංකික හැමෝටමයි, හොඳේ.

හිටපු හා හිටින ජනාධිපතිවරු............

‘කම්මැළියාගේ ඔළුව යකාගේ කම්මලය’ කියලා කීවත් මෝඩයාගේ ඔළුව මොකක් වගේද කියලා මට නම් අහුවෙලා නැත. ඒ නිසා මගේ මොළය මොන වගේද කියලා මං නොදන්නවාට සමාවෙන්නෝනේ! හරිද! 

මෝඩකමට වෙන්නැති, මට තියෙනවා මෙහෙම යෝජනාවක්! ඊළඟ ජනාධිපතිවරණෙදී ප්‍රකෝටිපති රොහාන් පල්ලෙවත්ත මහත්තයාත් ඉල්ලන්න හදනවාලුනේ. උන්නැහේට පුළුවන්ලු ඕන නම් අපේ විදේශ ණය කන්දරාවම වුණත් ගෙවලා දාලා රටම නිදහස් කරගන්නත්.

ඒ අස්සේ මේ දවස්වල ඇල්ලේ ගුණවංශ තෙරුන්නාන්සේ හොයනවාලු අලුත් අපේක්ෂකයෙක්. 

එයාට උන්නාන්සේලා ඉදිරිපත් කරන කාරණා පහක් ඉෂ්ඨ කරනවාය කියලා ‘දළදා වහන්සේ’ ඉදිරිපිට වැඳලා, දිවුරලා පොරොන්දු වෙනවා නම් එයාව දිනවන්නට වැඩ කරනවාලු! කොහොමට හිටියිද මේ දෙගොල්ල එකතු කළොත්? කාටද පුළුවන් මේ දේශපාලන දීගෙට කපුකම කරන්න? නාගානන්ද කොඩිතුවක්කු මහත්තයාටවත් බැරිද මුල පුරන්න.

නරකද මේ දෙන්නම එකතු වෙලා............

ඔන්න දැන් ආයෙම ෂර්ලි මට උදව් වෙන්නට පැමිණි තැනට......  

ඉස්කෝලය අහවරවී රේල්වේ ක්වාර්ටර්ස්වලට ආවාම ෂර්ලි මගේ ඇඳුම් ගලවන්නට උදව් වෙයි. මා නිරුවත් කරයි. එහෙම සහාය වෙමින් මා නිරුවත් කරද්දී, හෙමින් සීරුවේ මගේ සිරුර ස්පර්ශ කරද්දී, වරින් වර මා සිප ගනිද්දී මට කිසිම අමුත්තක් දැනුණේ  නැත. මම ඊට ලොල් වීමි. 

ඔහු ඉතාම සැලකිල්ලෙන් මගේ ඇඟ සෝදවද්දී, සබන් ගාද්දී, පිස දමද්දී මං ඊට විරුද්ධ වුණෙත් නැත. උද්දාමයට පත් වූවා මිස. ඒකේ පුදුමයකුත් තියෙනවාද? අම්මාගෙන්වත්, තාත්තාගෙන්වත් නොලැබුණු; ෂර්ලිගෙන් ලැබුණු ඒ දයාබර සත්කාරය මට මහමෙරක් මෙන් විණි.

අද, 2018 නොවැම්බර් 26 වෙනිදා අයස්මන්ත මහත්තයා මගේ කන්ඩිෂන් එක බලන්නට ආවේය. හිස් අතිනුත් නොවේ. 

මේ දිනවල මා කරන උපවාසයෙදී සිරුරේ යාන්ත්‍රණය වේගවත් කරන; උත්තේජනය කරවන KetoCaNa සප්ලිමන්ට් එකකුත් උස්සාගෙනය. ඒක දහ-පාළොස්දාහකටත් වඩා ගණන්ය. මීට ඉස්සෙල්ලාත් මට එය ගෙනැවිත් දී ඇතත් මං ඒකේ රහට කැමැති නැත. “මේ වෙලාවේ රහ බලලා බැහැ අයියේ. අමාරුවෙන් හරි බොමු!” ඉතින් කොහොමද බැහැ කියන්නේ?

ඔය මේ දාහක් දේවල් කතාබහ කරන අතරේදී මේ පෝස්ටුවට අදාළ කාරණාවකුත් මතුවී ආවේය. මෙහි පළමු පෝස්ටුවේ මා අතින් සටහන් වුණු පීරිස්ලාගේ දරුවන්ගේ හුරතල් ගැනය, ඒ කතාව ඇති වුණේ.

ආදරණීය 'හග්' එකක්.....

“නිමල් අයියෙ, කවුරු හරි කාව හරි හග් (hug) කරද්දී තත්පර 18 කට; 20 කට විතර වැඩි කාලයක් අනෙක් කෙනාව බදාගෙන ඉන්නවා නම් ඒ වෙලාවට Oxytocin හෝර්මොන් එක ශ්‍රාවය වෙන්න පටන් ගන්නවා. ඔය ඔක්සිටෝසින් හෝර්මෝන් එකට තමයි ‘ආදරයේ හෝර්මෝනය’ කියලා කියන්නෙත්. ඒකෙන් හග් කරන කෙනාට ආකර්ෂණයකුත් ඇති වෙනවා.”

“හරි, හෝර්මෝන් එකකුත් වැගිරෙනවා නම්- ලිංගික ආකර්ෂණයකුත් ඇති වෙනවා නම් ඕක පුංචි ළමයින්ටත් බලපානවද? ඒක සෙක්ස් හෝර්මොන් එකක්ද?” මං හීංසීරුවේ ඇහුවේ මේ පෝස්ටුව ගැන මොනවාවත්ම නොකියාය.

“ඒකට උත්තරේ නම් නැහැ! පොඩි කාලෙදී ලිංගික හෝර්මෝන හැදෙන්නේ නැහැනේ. අවුරුදු දහතුන-දාහතර විතර වෙනකොට තමයි ඒවා produce වෙන්න පටන් ගන්නේ. හැබැයි ඉතින් තව එකක්. අර ලෝකෙට පෙනෙන්න කරන ‘ෂෝ ඕෆ් හග්’ එකේදී ඕක වෙන්නෙ නැහැ.”

“එහෙම වෙලාවට කවුරුවත් තත්පර දහඅටක්-විස්සක් දිගට බදාගෙන ඉන්නෙත් නැහැනේ!” කියලා උත්තර දෙද්දීත් මගේ ඔළුවේ හැඩ ගැහෙමින් තිබුණේ මේ ටික කොටන හැටිය. ඒ තියරිය මට අදාළ වෙන හැටි ගැනය. ඒකෙන් වුණේ පෝස්ටුව තව චුට්ටක් විතර බරසාරවී- දිග්ගැස්සෙන එකය.

‘හයටත් කලින් - 1’ පෝස්ටුවට කමෙන්ට් එකක් එවමින් මධූක පැතුම් රසිකයා මෙහෙම කියලා තිබුණා. “පුංචි කාලෙදීම ලිංගික කරුණු ගැන තියෙන අධිසංවේදීතාව මටත් තිබ්බා............” 

මධූක නිවැරැදි යැයි මට සිතේ. මාත් හිතන්නේ ඔය සංවේදීතාව හැමටම පොදුය කියලයි.  එනිසාම නේද ‘සිග්මන් ප්‍රොයිඩ්ගේ ඊඩිපස් සංකීර්ණය’ තියරිය හැබෑවක් වෙන්නේ. ඇයි පුතාලා අම්මාටත්, දුවලා තාත්තාටත් වැඩියෙන් ආකර්ෂණය වෙන්නේ?

Oxytocin ශ්‍රාවය වැගිරුණා හෝ නැතා හෝ වේවා, ඒ දවස්වල ෂර්ලි තත්පර දහඅටකට වඩා වැඩි කාලයක් මා වැලඳගෙන ඉන්නට ඇති බවට නම් මට සැකයක් නැත! ඒක ඉන්තේරුවෙන්ම සත්තකි!!

ඒ දවස්වල දරුවන් වැලඳ නොගත් අපේ අම්මා දැන් දකින-දකින වාරයක් ගණනේ අප කාවත් බදාගන්නට ලෑස්තිය. සිප ගන්නට ලෑස්තිය. පුතේ කියන්නට ලෑස්තිය. පරණ කෝන්තරය හිතේ තියෙන; අලියෙකුගේ මතකයක් ඇති මට එයාගේ ඔය වැඩ තුනම අරහංය.

අලියෙකුගේ මතකයක් ඇති ..................

අම්මා සාමාන්‍යයෙන් අවුරුද්දකට තුන් වතාවක්වත් ලංකාවට එයි. ඒ එක වාරයකදී අපේ අම්මාට මාව බදාගත හැක්කේ එක වාරයකි. එතකොට අවුරුද්දකට බදාගැනීමේ උපරිමය තෙවතාවකි. එක සංචාර වාරයකදී මා සිපගැනීමටත් ඒ සංතෑසියමය. ඒ දෙකම මා කන්ට්‍රෝල් කරගෙන ඇත්තේ අම්මාගේ හිත නොතළාය.

අපේ අම්මා ලෝබය. (හැබැයි මේ දෙමහල් ගෙදර හදාගන්නට මට සල්ලි දුන්නෙත් අම්මාය. මගේ සම්මාදම ලක්ෂ තුන-හතරක සොච්චමකි). අම්මා ලෝබ නැත්තේ ඉඩම් ගන්නට හා ගෙවල් හදන්නටය. 

“ඔන්න අම්මා ලංකාවට එන සැරයකදී එක පාරකට වැඩිය මාව ඉඹිනවා නම් හරි, මාව කිස් කරනවා නම් හරි එක සැරේකට මට රුපියල් පන්සීය ගණනේ ඕනෑ!” මම නීතියක් දැම්මෙමි. එදා ඉඳන් මටත් වැඩිය හොඳින් ඒ නීතිය මතක අපේ අම්මාටය.

නමුත් පුතේ කීල්ලට අම්මාට නීති දාන්නට මං ලෑස්ති නැත. ඒ ඔව්වා ගණන් තියාගැනිල්ල ප්‍රැක්ටිකලි අමාරු නිසාය.

ඊටත් දවස් දෙකකට වතාවක්වත් අම්මා එංගලන්තයේ සිට ටෙලිෆෝන් කරයි. පටන් ගන්නෙම ‘අනේ, මගෙ රත්තරන් පුතේඒඒඒඒඒඒ’ කියමිනි. ඒක හැතපුමක් විතර දිග ‘පුතේ’ එකකි. ඒකත් මට නම් හරිම ‘odd’ය. 

ඉස්සර කොටම කොට ‘පුතේ’ එකක්වත් අපේ අම්මා ළඟ තිබ්බේ නැත. අපේ මව් යානයෙ වාක් කෝෂයට ‘පුතා’ වදන එකතු වුණේ හැටත් පැන්නාට පස්සෙය. 

දිගින් දිගට ඒක ඇදෙන්නට පටන් ගත්තේ මං අසනීප වුණාට පස්සෙය. අම්මා අපේ අනෙක් අයට තවමත් දුවේ, පුතේ කියනවා මට ඇහිලා නැත. ටෙලිෆෝන් කරද්දී කියනවා වෙන්නැතිය. ඇත්තටම අපි දෙන්නාම පව්ය. දෙන්නා විතරයැ? හැමෝම පව්ය. පාරුවේ පුවක් වෙන්නැති!

කසන්නට ඇති දුර..................

ඒ අස්සේ මේ මෑතක හිට අපේ අම්මා අච්චර ආදරයෙන් දිගට ලෙළවා, නළවා පුතේ කියද්දී මගේ සිරස මස්තකයට වදින්නෙම බුකියේ තිබුණු ඡායාරූපයකි. බ්ලොගයට උවමනා වුණු ෆොටෝ වගයක් තෝරමින් ඉඳිද්දී මේකත් එහි තිබිණි. ‘පුකකැසුවා’ ඇත්තේ කිලෝමීටර් 72ක් ඈතිනි. ඉදිරියේදී ඕනෑ වෙයි කියලා සිතී ඒ ෆොටෝ කෑල්ලත් මම එදා ඩවුන්ලෝඩ් කරගත්තෙමි. කවුරුන් හෝ මේක දුටු ගමන්ම කැමරාවේ හිර කරගෙන, බුකියට දමා තිබෙන්නේත් විශේෂයක් නිසානේ.

දැන් කෝච්චරවත් ලොකු-ලොක්කනුත් කිසිම ඉවක්-බවක් නැතිව; ලජ්ජාවක් නැතිව මහා සභා මැද්දේත් ලොක්කන්ගේ පස්ස කසන්නේ! නැද්ද මං අහන්නේ? ඉතින් මගේ වලත්ත, ජාගර හිතත් ඔන්න ඔහොම දේවල් රසික ඔයාලටත් බෙදන්නට කියයි. 

අනේ තරහ ගන්න එපා. හිනාවෙන එක නරක දෙයක්යැ. නැහැනේ.

අපේ අම්මාට මං පනවා ඇති තවත් rule එකක් ගැනත් ඉන්දිරා, ගීතා, මර්වින්, නෙවිල්, මාලිකා, උදේනි වැනි ගොඩ දෙනෙක් මට දොස් පවරති! 

අම්මා ගරුනම්බු ගන්නට,වැඳුම්-පිදුම් ලබන්නට හරිම ආසාය; ආසාවකටත් වඩා ඒක කෑදරකමක්ය. හැබැයි ඒක නම් ඒ දවස්වල බදුල්ලේත් චාරිත්තරයක්ය. කොහෙට හරි ගියොත් වයසෙන් බාල අය හැමෝම වැඩිමහලු හැමොන්ටම වඳින්න ඕනෑය.

තුන්දෙනෙක් ඉන්නා ගෙදරකට දෙන්නෙක් ගොඩවැදුණාය කියා හිතමු. ගෙදර ඉන්නේ අවුරුදු 50ක, 30ක හා 10ක තුන් දෙනෙකියි හිතමු. අමුත්තන් දෙන්නා 40හේ හා 20 දෙන්නෙක්ය. පවුල් දෙකේම අය සමුගැනීමේදී වඳින්නේ දෙගොල්ලන්ට විතරය. ඔන්න පටන් ගන්නවා. මුලින්ම 10 හාදයා 40, 20 දෙන්නාට වඳියි. එතැන දෙවාරයයි. 30 එක්කෙනා 40 එක්කෙනාටත් වඳින්න ඕනෑය. එතකොට තව එකක්. සේරම 3යි. දැන් අනෙක් පැත්තට.

වඳින්නේ පෝලිමේ හිටන්ය...........

හිතා බලන්නකෝ. වැඳීම් පෝලිමකි; එතැනත් වැඳීම් වාර තුනකි. පවුල් පිටින් පන්සලකට ගියාම නම් ලස්සනේ බැරිය. වන්දනාව හරිම උජාරුය. 

දැන් බදුල්ලේ කොහොමද කියා දන්නේ නැතත් ලංකාවේ වැඩි දෙනා වැඩිහිටියන්ට වඳින්නේ හින්දි ෆිල්ම්ස්වල ඇක්ෂන් එකෙන්ය; දණ ගහලා නොවේ. බාගෙට කොන්ද නවා ඇඟිලි තුඩින් දෙපය අල්ලා නළලේ ඇඟිලි තියමිනි.

අපි දහ වැඳුම් වඳින්නේ හැබෑවටම හිතේ ගෞරවයක් ඇතිවද? නිකම් ලෝකෙට පේන්නට; පරකාසේටද? බොහෝ දෙනා ආදරය සම්බන්ධයෙනුත් ප්‍රතිචාර දක්වන්නේ අවංකවමද? සෙනෙහසට අප කොතරම් නම් සංවේදීද? මං පුංචිම සන්දියේ හිටියා වුණත් ෂර්ලිගෙන් ලැබුණු ස්නේහය මගේ ඉස්මුදුනේ හිට දෙපතුලටම දැනිණි!

ඒවා අපේ තාත්තලාට කියන්නට එපා කියා ෂර්ලි කීවාදැයි මට නිච්චි නැත. මා නොකිව් බව නම් හොඳටම මතකය. එදා ඒ බව කාටවත්ම නොකිව්වේ මගේ හොර හිත හින්දාවත්ද? ඒ අත්දැකීමට ලෝබකමින්ද? අනෙක් අතට,  දුකක් නම් කා සමඟ හෝ කියනවා මිස සතුටු වේදයිතයක් හැමෝටම කිය-කියා ඇවිදින්නේ කවුද?

ඔයාලා එහෙම කියනවාද? ඒ ප්‍රශ්නය ගැන හිතන්න වෙලාව දීලා ඔන්න අදට සමු ගන්නවා!

සතුටු වේදයිතයන්............

වැරැදි බෝනස් එක - මල්ටිපල් මයෙලොමා - දහතුන්වෙනි කොටස

දැන් අපි හැමෝම ඉන්නේ හැමදේම විකිණෙන ලෝකයකය. බූවල්ලන් වගේ අඬු විහිදා, ලොවම වෙලාගෙන ඉන්නා අනේකප්‍රකාර සමාගම්වලට ඕනෑ විදියට අප විකිණෙන බව; අප නැටවෙන බව අපට කල්පනා වෙන්නේ නැත.

බූවල්ලන් ලෙසින් අඬු විහිදා ...........

සමාගම්වලට ඕනෑ මොන උප්පරවැට්ටියක් දමලා හරි එයාලගෙ නිෂ්පාදන වැඩි- වැඩියෙන් විකුණා ගන්නටය. වැඩියෙන් ලාභ ලැබෙන්නේ එතකොටය. එතැනදී හුඟ වෙලාවට ඇත්ත යට ගැහෙයි. පාරිභෝගිකයන් මුළාවේ හෙළන්නට කටයුතු සිදු කෙරෙයි! වැරැදි තොරතුරු ප්‍රචාරය කරවාගන්නට ‘මීඩියාකාරයන්’ අල්ලා ගැනීම ‘හෝල්සේල්’ එකේ කෙරෙයි. 

මීඩියාවලට සම්බන්ධ අයට වැඩිය ‘වෛද්‍ය විශේෂඥයන්’ ලොකුය. එයාලාවත් සමාගම්වලින් සල්ලිවලට ගන්නවා නම්? ඊටත් ලොකු යැයි සැලකෙන මැති-ඇමතිවරුත් සමාගම්වල ඔඩොක්කුවලට වැටෙනවා නම්.

“පසුගිය සැප්තැම්බරයේ JAMA Internal Medicine ජර්නලයේ පළ කරනු ලැබූ පත්‍රිකාවක් මඟින් පෙන්වා දී තිබුණේ 1960 ගණන්වල සීනි සමාගම් විසින් සීනි හා හෘද රෝග අතර සබඳතාව අවප්‍රමාණය කිරීමට හාවර්ඩ් සරසවියේ පර්යේෂකයන්ට මුදල් ගෙවනු ලැබ ඇති බවයි. ඔවුන්ගේ උපක්‍රමය වී තිබුණේ එම චෝදනාව සීනිවල සිට මේදය දෙසට යොමු කිරීමයි. 

-මේ පත්‍රිකාව මඟින් වැඩිදුරටත් පෙන්වා දී තිබෙන්නේ අදට ද අප භාවිත කරන ආහාර පරිභෝජන නිර්දේශයන් මේ සීනි සමාගම්වල කටයුතු මඟින් හැඩ ගැස්වී තිබෙනවා විය හැකි බවයි. සමහර විශේෂඥයන් සැක පහළ කරන්නේ අද ලෝකයේ ඇති ස්ථුලතා ගැටලුවට මෙවැනි වැරදි තොරතුරු හේතු වන්නට ඇත් ද යන්නයි.”

ප්‍රකට විද්‍යා ලේඛක දමිත නිපුණජිත් ‘2018 නොවැම්බර් 21 - විදුසර’ පත්තරේට ලියා තිබුණු ‘ආහාර නිෂ්පාදන සමාගම්වලට කත් අදින පෝෂණ විද්‍යා පර්යේෂණ’ ලිපියෙනුයි මං උඩින් තිබුණු ඡේදය උපුටා ගත්තේ.

දමිත නිපුණජිත්ගේ...............

විද්‍යා ප්‍රබන්ධ මං කියවන්නට කැමැතිම ප්‍රවර්ගයක්. ඒවා හුඟ හරියක තියෙන්නේ අනාගත දැක්මක්. හිතන්නට, විශ්ලේෂණය කරන්නට, ඒ අනුසාරයෙන්  පුරෝකථන කරන්නට මේ විද්‍යා ලේඛකයන් ඉසිවරු. මං කියන්නේ ඇත්තද කියල දැනගන්න කැමැතියි නම් ආතර් සී. ක්ලාර්ක්ගෙ පොතක් කියවලා බලන්න. නැති නම් දමිතගේ පොතක් හරි!

මෑත අතීතයේ නිත්ත-නිරන්තරයෙන්ම නොවුණත්, හුඟ දවසට හුඟක් ඉස්පිරිතාලවල මට ගැවසෙන්න වුණා. එහෙම යන ඕනෑම කෙනෙකුට විමසිල්ලෙන් බැලුවොත් දැකගන්න පුළුවන් කට්ටියක් ඉන්නවා. ඉස්පිරිතාලේ ඇතුළේ නෙවෙයි. එළියේ. හැබැයි රෝහල් පරිශ්‍රයේ; කාර් පාක් එකේ වගේ තැන්වල. 

‘sales rep’ලා! ඒ වෙළඳ නියෝජිත මහත්වරුන් කරන්නේ එයාලගෙ රස්සාව. 

එයාලා දත කන්නේ, දොස්තර මහත්තුරු-නෝනලා ලවා එයාලගෙ කොම්පැනියේ drugs වැඩියෙන් නිර්දේශ කරවාගන්න. අලුත්-අලුත් බෙහෙත් වර්ග දොස්තරලාටත් හඳුන්වලා දෙන්න.

හැමදාම අලුතින් බෙහෙත් වර්ග නිපදවෙනවා. වෙළෙඳ පොළටත් එනවා. ඒත් එක-එක ලෙඩත් අපට ලෙඩ දානවා. මේ දවස්වල මට දැනෙන අතුරු ආබාධයත් ඒ වගෙයි. 

අත් දෙකේ ඇඟිලිත් හොකර-බොකර වෙලා.....

‘මස් පිඬු පෙරළෙනවා’ කියන එකද මන්දා හරි වචනේ. මේ ඉලව්ව කෙණ්ඩා පෙරළීමට වැඩිය වෙනස්. හිටි ගමන් මාංශ පේශි ඇඹරිලා, පැතලි වෙලා සමහර වෙලාවට ලෑල්ලක් වගෙත් වෙනවා. විශේෂයෙන්ම කකුල්වල, දණහිසෙන් පහළ. ඒ වගේමයි අත් දෙකේ ඇඟිලිත්. ඒවා හොකර-බොකර වෙලා නවන්නවත් බැරි විදියට කොර වෙනවා ටික වෙලාවකට.

“අයස්මන්ත මහත්තයෝ, ඇයි මෙහෙම වෙන්නේ?” මං උත්තර හෙව්වා. ඒක ඉතින් මගේ පුරුද්දට කෙරෙන කාරණයක්නේ. හැමදේම හාරලා-පාරලා හෙවිල්ල.

“හේතු නම් නිමල් අයියේ ගොඩක් තියෙන්න පුළුවන්! ඒත් මට තේරෙනවා ඕක ගොඩක් painful කියලා නම්. අපේ ඇඟේ මස්ල් එකකට ලේ සප්ලයි වෙන එක බ්ලොක් වෙනකොට ඒක රිදෙනවා. කැක්කුම ගන්නවා. 

-ඔයා දන්නවද ගැහැනු කෙනෙක් දරුවෙක් බිහි කරද්දී ඔය දරුණුම වේදනාව විඳින බව? හාර්ට් ඇටැක් එකකදීත් ඒ වගේ. ඒ දෙපාරම.... මුල් එකේදී ගර්භාෂයේ වටේ මස් පිඬුවලට ලේ සප්ලයි කෙරෙන එක බ්ලොක් වෙනවා. එකම හොඳේ ඒ වේදනාව දිගින් දිගට තියෙන්නේ නැති එක විතරයි. 

-හාර්ට් ඇටැක් එකේදී පපුවේ තියෙන මාංශ පේශිවලට තමයි ලේ සප්ලයි කෙරෙන එක නවතින්නේ. දිගටම එහෙම තිබුණොත් ලෙඩා මැරෙනවා!”

දරුවෙක් බිහි කරන වෙලාවේදී.....

හිටි ගමන් එහෙම රිදුම්-කැක්කුම් දැනුනත් මොනවා කරන්නද? දත කාගෙන ඉවසා ගන්නවා මිස?

පිළිකාවට ප්‍රතිකාර පටන් ගන්නා විටම මටත් දියවැඩියා බෙහෙත් ගන්නට සිදුවිණි. ඒකත් බෙහෙත්වල අතුරු ප්‍රතිඵලයක් වෙන්නැතිය. 

ඒ බව කියවුණු වහාම උපදෙස් වැලක්ම-වැල් ගොන්නක්ම මගේ වටේ එතීගෙන-එතීගෙන ගියේය. අරක එපා! මේක එපා!! ඔහොම.... ඔහොම. කියන්න ලෙහෙසිය. ඇට නැති දිව හොලවන්නට විතරය තියෙන්නේ. හැබැයි කිරීම අමාරුය. කරන්න වෙන්නෙත් මටමනේ. ඔන්න බැණුම් අහන්නට බලාගෙන ඇත්තක් කියන්නයි යන්නේ.

මේ ටික කියලා පීරිස් මහත්තයාගෙන් නම් හොඳට කන් පිරෙන්නම අහගෙන මට දැන් පුරුදුය!

හිටි ගමන් මට දොළදුක් හැදෙයි. ඉඹුල් කිරිබත් කන්නට, තෝසේ කන්නට, තැම්බූ මඤ්ඤොක්කා- පොල්සම්බෝලයක් හා කරවල කටු හොද්දක් එක්ක බුදින්නට.... ඉතින් හදාගන්නෙත් මංම නිසා මොන බාධකද? කවුරු තහංචි පනවන්නද? 

ඒත් ඒ මොනවා කෑවත් මගේ ලේ පරීක්ෂණ වාර්තා හොඳය! මෙන්න නිදිගෙ රහස් කෙම. අත් දුටුවයි! සත්තයි!! සහතිකයි!!!

මටත් වයිවාරන්න දොළදුක් හැදෙයි!

මේ පෝස්ටු මාලාවේ 8 වැන්නේදී කිව්වා මතකද මං මිදුල් පොඩ්ඩේ වවාගෙන ඉන්නා ජාති. එයින් දෙකක් මගේ පිහිටට එයි. එකක් ‘කිරාත’ය. 

වවනවා කිව්වාට ඒකට කිසිම සාත්තුවක් ඕනෑ නැත. හිටවන්න ඕනෑ එක පැලයකි. ඊට පස්සේ ඇට වැටෙමින් ගාලට වැවෙයි. ඒකෙන් කොළ පහ හයක් කන එක විතරය. කනවය කිව්වාට විකලා කන්න නම් මෙලෝ පුතයෙකුට බැරිය. ඒවා කල් කදුරු තිත්තය. කොහොඹවලටත් වඩා. මම කරන්නේ කොළ ටික එකතු කර සුරුට්ටුවක් සේ ඔතා ගිරියට තියා පහතට තල්ලු කිරීමය. පහුවදාට සීනි මට්ටම හොඳටම හොඳය!

අනෙක කෝවක්කාය. ඒක නම් තිත්ත නැත. කොළ සම්බෝලයක් විදියට හදා ගත්තාම මරේ මරුය. නැත්තං කොළ කැඳක් විදියට. වාරණය කර ඇති ජාති කනවා නං, තහංචි බිඳිනවා නං මං ඔය කෙම්වලින් එකක් හෝ කරනවාමය.

“බලපන් මචං, මූ වගේ බුවෙක් තව මේ ලෝකේ ඉන්නවද කියලා. මූ දොස්තරලවත් රවට්ටන ලස්සන.” පීරිස් බණියි. බොහෝවිට ඒ නෙවිල් හෝ මර්වින්, ගවීන්, දහනායක හෝ සුජානි වගේ කෙනෙක් එක්කය. හූමිටි තියන්නත් කවුරු හරි ඉන්නෙපැයි!

“මං දොස්තර මහත්තුරු රවට්ටනවයැ. චී චී, මගේ හිතකවත් නැහැ එහෙම චේතනාවක්. මං කරන්නේ සරීරය නිවැරැදි කර ගැනීමක්. ආපහු යථා තත්ත්වයට...”

දොස්තර මහත්තයාට යකා නඟින්නේ එතකොටය..........

ඒ වෙලාවට  නම් පීරිස්ට ගෞරවාර්ථ නාම පදයක් නොවරදවාම කියැවෙයි. ඒ එක්කම මං ස්ත්‍රී යෝනියකින් බිහිවුණු පුතෙක් බවත් මතක් වෙයි. හොඳටම කේන්ති ගිහින් නම් තව විශේෂණ පදත් එකතු වෙයි. 

එහෙම වෙලාවට නං මං කටක් අරින්නේ නැතිව ඉන්නවාය. අමාරුම දේ මගේ හිනාව තද කරගෙන ඉඳිල්ලය! අක්ෂි වෛද්‍ය විශේෂඥ අයස්මන්ත පීරිස් මහත්තයාගේ ‘ක්ෂණික කෝපය’ ස්ටාෆ් එකේ විතරක් නොව ඔහු සේවය කළ ඉස්පිරිතාල තියෙන හතර දිග් බාගේම අය දනිති.

“තෝ... තෝ... දන්නවද .......xxxx පුතෝ ඔය විදියෙන් තමුසෙ කරන්නේ මොකද්ද කියලා? අයියේ මං මේ ඔයාගෙ හොඳට කියන්නේ. තමුසේ ඔය කරගන්නේ හූනියමක්”

“මං දොස්තර කෙනෙක් නෙවෙයිනේ මහත්තයෝ! සාපෙ විතරයිනේ පාස්! ඔයා නම් ඉතින් A/L වලදී ලංකාවෙන්ම 39 වෙනියා වෙලා මෙඩිකල් කොලේජ් ගිය හපනා.... ඉතින් මට කියලා දෙන්න එපැයි.”

මගේ ටෝන් එක සාමකාමීය. ඔන්න පීරිස් නියුට්‍රල් වේගෙන එයි. “විහිලු නෙවෙයි මනුස්සයෝ. හොඳයි දන්නවද ඔයා ඔය කරන්නේ මොන වාගේ රැවටිල්ලක්ද කියලා. ඔයා විතරක්  නෙවෙයි, මුළු ලෝකෙම මිනිස්සු වැඩි දෙනෙක් කරන්නේ ඕක. 

-ලේවල සීනි අඩු කරන්න බෙහෙත් ගන්නවා කියන්නේ එක විදියක බොරුවක්. හිතන්නකෝ ගෙයක බිම කුණු පිරිලා තියෙනවා කියලා. මොකද අපි කරන්නේ. අර කුණු ටික අතුගාලා එළියට විසි කරනවා. 

-ඉන්සියුලින් ගන්නකොටත් ඒක කොස්සක් විදියට වැඩ කරනවා. හැබැයි කරන්නේ අතුගාලා එකතු කරන කුණු ටික පාපිස්ස යටින් හංගන එක. ඒක නිසා තමයි එන්න-එන්නම ගන්න ඉන්සියුලින් ඩෝස් එක ටිකෙන්-ටික වැඩි කරන්න වෙන්නේ! කාලයක් යද්දී වකුගඩු නරක් වෙන්න ගන්නෙත් ඒ නිසා.”

ඒ විදියට බලද්දී හොඳම දේ ඉවක්-බවක් නැතිව ඇතුළට කුණු පුරවා ගැනීමෙන් වැළකී හිඳීමය. මාත් ඉතින් පුළුවන් තරම් try කරනවාය. බැරි වෙලාවලුත් එනවාය.

ඉවක්-බවක් නැතිව ඇතුළට පටවා ගත්තාම ............

එකක් නම් පැහැදිලිය. ආහාර පාලනය හරියට කරද්දී මට දියවැඩියා බෙහෙත් ඕනෑම නැත. දැන් මා එව්වා ගන්නෙම නැත, අවුරුද්දකටත් වැඩි කාලයක්!

“පේනවනෙ. නිමල් අයියේ තමුසෙගෙ හොඳටයි කියන්නේ. කැන්සර් එකත් ගොඩක්ම කන්ට්‍රෝල් වෙයි, ෆාස්ටින් එක හරියට කරහන් බං!” 

මට හිතෙන්නේ Medical Research Institute එකේ රුධිර පරීක්ෂණ වාර්තාවලට අනුව ‘මල්ටිපල් මයෙලොමාව’ zero ලෙවල් එකටම වගේ පහත වැටී තියෙන්නෙත් මගේ මේ කෑම පාලන රටාවට පිං සිදු වෙන්නටය. පීරිස් මහත්තයෝ, ඔයාට ගොඩක් පිං, මාව මෙතැනට ඇද දැම්මාට! එහෙම පිං දෙන එක වෙනම දෙයකි. ඒත් මගේ කඩප්පුලිකම නිසා හිටි ගමන් මගේ අතින් තහංචි බිඳෙයි! 

හැමදාම පීරිස් හමුවුණු විගසම අහන්නේ “තමුසේ කෑවා නේද?” කියලාය. බොරු නොකියන හිංදා මාත් ඇත්තම කියනවාය. කියලා කන් දෙකම පිරෙන්න බැණුමුත් අහගන්නවාය. කොච්චර බැන්නත් ආයේ-ආයෙමත් මට කරුණු-කාරණා කියලාත් දෙනවාය. 

ඒ ඉතින් උන්නැහේගේ කරුණාවන්තකම හින්දාය! සකල මහා ජනයාට පතළ මහා කරුණාව කියන එකත් ඒ වාගේ වෙන්නැතිය.

ඒ අවවාද නම් කාටත් වටිනවාය. හැම හය දෙනකුගෙන්ම එක්කෙනෙකුට දියවැඩියාව රෝගය තියෙන නිසා; පිළිකාව වසංගතයක් වාගේ පැතිරෙමින් තියෙන නිසා; ඔය දෙකටම වැඩියෙන් භයානක තරබාරුව හැමෝටම වාගේ තියෙන නිසා මේ අවවාද ගැන දැනුම්වත්වී හිඳීම වටිනවාය. ඒවා නිසාම උග්‍ර වෙන තව-තව ලෙඩත් ගොඩාරියක් නෙව!

ඒ අවවාද නම්......

හැබැයි, ඒක කියන්නේ ඊළඟ කොටසට ගිහින්ය!