පහළොවේදී...- හයවෙනි කොටස

ඉරියව්- හැසිරීම් තේරුම් ගැනීමට නම් වඩාත් සියුම් ඇසකින් බලන්නට වෙයි!

මේ Passive partner යෙදුමේ විරුද්ධ වචනය Active partner ය.

මේ යෙදුම්වල ඉතිහාසය ගැන මා දන්නා දෙයක් නැත. ඒත් අනුමානයක් විදිහට මට හිතෙන්නේ මේවා ඇරඹෙන්නට ඇත්තේ ‘වික්ටෝරියානු පුරුෂෝත්තම සුචරිතවාදය එක්කලා’ය කියන කාරණයයි. මතකයි නේද ‘පුරුෂයා ඉහළින් ඉන්න ලිංගික ඉරියව්ව නිකම්ම 'missionary position' වෙච්ච’ හැටි එහෙම.

Active partner ගැන එහෙම තව ටිකක් හොයා ගෙනයි ඊළඟ කොටස ලියන්නේ.

පසුගිය කොටසේ අන්තිමට එහෙම කිව්වාට ලියන එකය ලේසි නැත්තේ.

ලේසි නැතැයි කියන්නේ බෙහෙවින්ම විවාදාත්මක කරුණු ලියන්නට වෙන නිසාය. කියන්නට අදහස් කෙරෙන දේවල්ම- මගේ වචනවලින් කියැවෙන්නට බැරිවෙතැයි විචිකිච්ඡාවකුත් හිතට එන නිසාය. අනෙක් අතට, මා ලියන වචන කියවන කෙනෙකු ඒවා තේරුම් ගන්නා විදිහත් වෙනස් වෙන්නටඉඩකඩ තිබෙයි.
දැන් ඉතිං මොනවා වුණත් කළ හැකි දෙයක් නැත!
කපා ගත්තා නම් කර තබාගත යුතුය!! මම ලියන්නෙමි!!!

මා ලියන හරුප වචන සියල්ල උඩින්- යටින්- දිගට- හරහට කියවීම හා කියවා තේරුම් ගැනීම ඔබ සතු කාර්යයකි.

(සත්ත්ව මෙන්ම) මානව ලිංගික කටයුතුවලදීත් වැඩියෙන්ම ක්‍රියාත්මක වන බවක් පෙනෙන්නේ පුරුෂයන්ය. එහෙම පෙනෙනවා ඇත්තේ ප්‍රාණවත් පුරුෂ ලිංගය පිටතට දර්ශනය වෙන බැවින් විය යුතුය.
උද්යෝගී කාමාශක්ත ඉතිරියකගේ වුවද ඉරියව්- හැසිරීම් තේරුම් ගැනීමට නම් වඩාත් සියුම් ඇසකින් බලන්නට වෙයි.
තවත් එකක්! ප්‍රීණනය පතා ලිංගික කර්තව්‍යයක යෙදෙන පුරුෂයෙකුගේ කූඨප්‍රාප්තියෙදී ශුක්‍ර තරලය පහවෙන විට එය පිටතට පෙනෙන්නේය. කාන්තාවක උපරිම තෘප්තියට පත් වුවත් එවන් ‘ලක්ෂණයක්’ පිටතට නොපෙන්වයි.

මේ කරුණු පිළිබඳව අද තරම්වත් දැනුමක් එදා මට නොතිබිණි.

මට වැටහෙන විදිහට නම්, එවන් පසුබිමකය- පුරුෂයා ‘ක්‍රියාත්මක තැනැත්තා’ හැටියට නම් කෙරී තිබෙන්නේ.

Porn films බලල තියෙනවාද?
(මං නං බලලා තියෙනවා විතරක් නෙවෙයි; ඒවා බලන්නට ඕනෑම යයි කී මිතුරියන් කිහිප දෙනෙකුට ඒ සඳහා අවස්ථාවද සලසා දී මහඟු පිනක් සිදු කරගෙනත්  තිබේ.)  

දැනුවත්ව හෝ නොදැනුවත්ව හෝ නිල් චිත්‍රපට වැඩිම සංඛ්‍යාවක ක්‍රියාන්විතවලදී පෙන්වන්නේත් මේ පුරුෂ බල පරාක්‍රමයයි. Gay (පුරුෂ සමරිසි) සබඳතාවකදී වුවත් එකෙකු active partner ලෙස නම් කෙරෙනවා ඇත්තේ මෙවන් කරුණු සැලකිල්ලට ගනිමින් විය යුතුය.

දැන්ම කියන්නට ඉක්මන් නොවිය යුතු කරුණකුත් මෙතනදී නොකියා බැරි වෙයි.
ලද-බොළඳ පෙනුමකින් යුතුවූ පමණකින්ම කෙනෙකු ලිංගික යුගලයක passive partner වෙතැයි අනුමාන කළ නොහැකිය. Macho; හැඩිදැඩි පුරුෂමය පෙනුමකින් යුතුවූ පමණකින්ම කෙනෙක් ‘ඇක්ටිව් පාර්ට්නර්’ භූමිකාවේ නිරත වෙතැයි සිතීම මුලාවේ වැටීමක් වෙන්නටත් ඉඩ තිබේ.
The Man with the Answers ෆිලුමේ වික්ටර් ගැන කලින්ම කීවේ මෙම කරුණට උදාහරණයක් ලෙස ගන්නටය. ඔහු එකදු කාන්තා ලාලිත්‍යයමය ලක්ෂණයකින් යුතු බවක් නොපෙනෙයි..... 

මේ කරුණු පිළිබඳව අද තරම්වත් දැනුමක් එදා මට නොතිබිණි.

අවුරුදු පහළොවේදීත් මා සතුව තිබුණු ළපටි පෙනුම නිසා මා සිටියේ මගේ සැබෑ ලිංගික අනන්‍යතාව නිශ්චය කර ගැනීමේ ගැටලුවකට මුහුණ දෙමිනි.
මට ඒ වෙන විටත් එක සත්‍යයක් නම් පසක් වෙමින් තිබිණි. ‘මා මගේ සමවියේ මිතුරන්ට වඩා තරුණයන්ගේ ලිංගික ආකර්ෂණයට ලක් වෙයි!’ එහෙම වෙන්නේ ඇයි? මට තිබුණු විශේෂත්වය කුමක්ද? වෙනස කුමක්ද?

මං වහන්සේ දැනගෙන උන්නු තවත් වෙනස්ම කාරණාවකට වඩාත් ගැළපෙන ඉංග්‍රීසි වැකියක් මට කියා දුන්නේ ‘දෙපා අවසඟ පාපන්දු පිස්සා’ රාජමනි අංකල්ය. ‘Variety is the Spice of Life!’
ඒ කතාව නං සහතික ඇත්තය; විශේෂයෙන්ම මට.
Film එකක් බලද්දී වුණත්, පොතක් කියවද්දී වුණත් ඒකාකාරී හැඟීමක් දිගටම දැනෙනවාට මං කැමති නැත. ඒවා විවිධ රස දනවනවා නම්ය මා වඩාත් කැමති! ඒ හින්දාමය මගේ post එකකදී පවා තැනින් තැන, වෙන-වෙනස් රස උපද්දවමින් ලියවෙන්නේ.

වැඩේ මෙයින් ඉවර නෑ.....

ඉතිං, මේ දැනුත් ජීවිත ජවනිකා ඡේදනයකොට ලියමින් මං කරන්නේ වෙනස් රසයකින් ඔබ තෘප්තිමත් කරන්නට වෙර දැරීමකි!

වැරදි තැන් සටහන් කරපු දීඝායුගේ ඉලක්කම් ලියුම එදා හැන්දෑවේ මම ආපසු දුන්නෙමි.

“ඔයාට ස්තුති කරන්න වචන නෑ නිමල්... වැඩේ මෙයින් ඉවර නෑ..... ඔයාම තමයි මට දිගටම උදව් කරන්න ඕනි. අනේ බෑයි කියන්න නං එපා. හොඳේ...” දීඝායු මගේ අත් දෙකින්ම අල්ලාගෙන කිව්වේය.
‘වැඩේ මෙයින් ඉවර නෑ?’
අනේ දීඝායු, ඔයාට මගේ හිතේ තියෙනදේ පේනවා නං... මට දැනෙන මේ වේදනාව ඔයාට කියා ගන්න පුළුවනි නං... කවදා හරි මේවා ඔයාටම තේරුම් යනකල් විඳවන්නද මට කියන්නේ...

“ඔයාට දිගටම මගේ උදව් මොකටද දීඝ. දිගටම ලියද්දී ටික දවසකින්ම ඔයාට තනියෙන්ම ඉලක්කම්වලින් ලියුම් ලියන්න පුළුවන් වෙයි, වරද්ද ගන්නෙ නැතිව.” මම කිව්වෙමි.

“එහෙම වෙන්නෙ කොහොමද. තවම මගේ රහසෙ ඔක්කොම ඔයාට කිව්වේ නැහැනෙ නිමා!”
දෙයි හාමුදුරුවනේ! දීඝායු මේ කියන්නට තතනන්නේ මොකක්ද?
“... මම දන්නවා ඔයා කවදාවත් මං කියන දේකට බැහැයි කියන්නෑ. මං මේක හරි ගස්සලා; ආපහු ලියලා ගෙනත් දුන්නම, මේක එයාට ගෙනිහිල්ල දෙන්න ඕනිත් ඔයා!”

“ම් ම්මං... මේ මං?”
“මට උදව් කරන්න පුළුවන් ඔයාට විතරයි නිමා...”

එක සැරේම මගේ හිතට ආවේ ‘ඇයි සැමී ඉන්නේ’ කියලාය. ඒ විත්තියක් කටෙන් පිට කරන්නටත් කලින්ම කල්පනා වුණේ, මෙහෙම වෙලාවක උදව් කිරීමෙන් දීඝායුට මගේ අගය පෙන්නා දෙන්නටත් පුළුවන් වෙන බවයි!

එයා ලෝකේ කොහේ බැලුවත්, එයාගෙම දෙපතුල යට බලන එකක් නෑ.

“මොකද කල්පනා කරන්නේ නිමා... බෑද?”

“ඔයාම දන්නවනෙ දීඝ, මට අපේ ගෙදරින් වෙන කොහාටවත් යාගන්න තියෙන අමාරුව.”
“මොකටද වෙන කොහාටවත් යන්නෙ... එස්. ඉන්නෙ ඔයාලගේ පන්තියෙනේ.”
“... අපේ පන්තියේ?” ඒ මොහොතේ නං එස්. නමෙන් හැඳින්විය හැකි අපේ පන්තියේ කිසිම සිසුවියක් ඉන්නා බව මගේ ඔළුවට ආවේ නැත.

මං හිටියේ ඒ තරමටම අන්ද-මන්දවී, හොඳ සිහි කල්පනාව අවුල් වෙලාය.

ශ්‍රී ලංකාවේ චිත්‍රකතා වංශ කතාවේ පුරෝගාමියෙකු ලෙස ඉතිහාසගතවී සිටින සුසිල් ප්‍රේමරත්න මහතාගේ සිතුවමින් හැඩවුණු ‘හැංගිමුත්තං’ කතාවේ රජ කුමාරියට වෙන්නට ඇත්තෙත් මෙහෙම දෙයකි!

රටේ රජතුමාගේ දූ කුමාරියට අරුමැසි දුර බලන කන්නාඩියක් තිබුණි. ඒකෙන් ලෝකයේ ඕනෑම තැනක් පෙනෙයි. ඇයට නොපෙනී කිසිවෙකුට කිසි තැනක සැඟවෙන්නට නොහැකිය.
‘රජ කුමරියට සොයා ගන්නට බැරි වෙන තැනක හැංගෙමි’යි කියා දුප්පත් ගැටවරයෙක් අභියෝග කරයි.
ඔහු මුලින්ම ඈත අහස් ගැබේ වලාකුළු අතර සරන දැවැන්ත පක්ෂියෙකුගේ පිටේ සැඟවෙයි; දෙවනුව මුහුදු පත්ලේ මාළුවෙකුගේ කුස තුළ සැඟවෙයි. ඒ දෙවතාවේම ඔහුව සොයා ගැනෙයි!

“එයා ලෝකේ කොහේ බැලුවත්, එයාගෙම දෙපතුල යට බලන එකක් නෑ.” කියා ගැටවරයාට උපදෙස් දෙන මිතුරු නරියා ඔහුව ඇයගේ දෙපතුල යට උමඟක හංගයි.
උපාය සාර්ථක වෙයි!

ඒ වගේම වැඩකි මට වුණේත්. පන්තියේ සිසුවියන් ගැන හිතුවා මිස මට වඩාත් සමීප යෙහෙළියන් ගැන මා සිතුවේ නැත.          
“එයා ඔයාගෙත් හොඳම යාළුවෙක්... ස්වර්ණා!” දීඝායු කිව්වේය. ස්වර්ණලා එක්කෙනෙක් නොවේ, දෙන්නෙක්ම සිටිති. අපේ පන්තියේ; අපේ කල්ලියේ හිටි ඒ පස් දෙනා ගැන මං මීට අවුරුදු තුනකට කලින්; 2018 ජුනි මාසයේදී හිතාදර ඔබට කියා තිබෙයි.

දැන් ඒ දෙන්නා එයාට ගෙයින් එළියට බහින්නවත් දෙන්නෑ....

'... අපේ කල්ලියේ ගෑනු ළමයි දෙන්නත් එක්කම නම් පස්දෙනෙක්. දෙන්නම ස්වර්ණලා. එක්කෙනෙක් 'ඒ ස්වර්ණා'. අනෙක් එක්කෙනා 'බී ස්වර්ණා'. දෙවෙනියාත් මං වගේම කොටයි. එයා 'බට්ටි'.

බට්ටයි බට්ටියි හින්දා 'කවටකමට ඔබෙයි මගෙයි නම ලියා - යහළු ළමයි විහිළු-තහළු මට කළා' වුණාට එහෙම දෙයක් නම් වුණේ නෑ!’  

දීඝායුත් ඒවා දනියි. එහෙමත් තියෙද්දී ‘කොයි එක්කෙනාද?’ කියලා මං මොට්ට ප්‍රශ්නයක් ඇහුවේ එවෙලේ යමක් කියන්නට ඕනෑ යැයි හිතුණු නිසාවෙනි.
‘ඒ’ ස්වර්ණලාගේ ගෙදර තියෙන්නෙත් දීඝායුලාගෙ ගෙදරට පිටි පස්සෙය. අප දීඝායුලාගේ ගෙදරට ගිය කිහිප විටෙකම මං ගෙයි පිටුපස වැට අද්දරට ගිහින් ‘ඒ ස්වර්ණා’ හා කතා කරමින් ඉඳලාත් තියෙයි.

“අපේ ගේ පිටිපස්සේ ඉන්නේ....” දීඝායු කියන්නෙ දැන්ය.

“ඒකනෙ... මම මොකටද උදව් කරන්නේ... ඔයාලා ඕනි තරං හම්බ වෙන්නේ.... ලේසියෙන්ම.”
“ඒ ඉස්සර නිමල්....” දීඝායු හීල්ලුවේය. “අපේ අක්කට මාට්ටු වුණා! එයා ලෙඩ අදිනවා තවමත්.... ඒ අස්සේ එස්ලගේ අක්කටයි, නංගිටයි දෙන්නටත් අපිව අහු වුණා.... දැන් ඒ දෙන්නා එයාට තනියම ගෙයින් එළියට බහින්නවත් දෙන්නෑ... අපේ අක්කට එහා, එස්ලගේ අක්කගෙයි නංගිගෙයි පොලීසිය....”

ඒ ආදරය පටන් ගන්නට ඇත්තේ කොහොමද?
‘ඒවගෙන් උඹට මොකක්ද ඇති වැඩේ? දැන් තියෙන්නේ උඹේ යාළුවාගේ ප්‍රේම කතාවට support කරනවද නැද්ද කියලා තීරණේ කරන එකයි නිමල්! මහ ලොකු දෙයක් කරන්නත් නැහැනෙ.... ලියුම් එහාට- මෙහාට ගෙනියන එකනේ!’ හිත මුර ගෑවේය.

මගේ අඩු ආත්මාර්ථකාමී ගතියට පිං සිදු වේවා. ඒ ගතිය නිසාම අද මගේ ජීවිත කතාව කීමේදී පසුතැවිලි වෙන්නට තිබෙන තැන් ඉතා අඩුය.
දීඝායු කෙරෙහිවූ ස්නේහයකටත් වැඩි හැඟීමකින් හොඳටම ආතුරව සිටියත් මම ඒ බව ඔහුට නොපෙන්වීමි. පරාර්ථකාමී වෙන්නට වෑයම් කළෙමි.

“ඔයා ලියලා දෙන්නකෝ... හැබැයි පරෙස්සමින්!” දීඝායුට එහෙම කියද්දී මගේ ඇස් දෙක යන්තමින් තෙත් වීගෙන එනවා දැනෙයි. “මට පරක්කු වෙනවා.”

මං හිටියේ හැම දෙයක් එක්කම; හැම කෙනෙකු එක්කම තරහෙනි- නොරිස්සුමකිනි.

උවමනාවටත් වඩා හදිසියක් පෙන්වමින්ය, මං එයාලගේ ටියුෂන් පන්තියෙන් පිටත් වුණේ. වෙනදා නම් මං එහෙම සමු ගන්නේ බසයක් ඈත එනවා පෙනෙන විටය. ඒත් එදා නම් බසයක් පෙනෙන තෙක් මානයේවත් නොවිණි. මා බස් නැවතුමට යද්දී, ඩග්ලස් ඒ අසලම තිබුණු කඩයකින් මෑත් වෙනවා පෙනුණි. මිනිහා දීඝායු ටියුෂන් පන්තිය ඇතුළට යන තෙක්ම බලා හිටියා වගේය.

ඒ එක්කම බස් එකකුත් දර්ශන පථයට....
ඩගීත් බස් නැවතුමට ආවේය. “මං මෙච්චර වෙලා මඟ බලාගෙන හිටියේ, ඔයාව අල්ල ගන්න...”

මං හිටියේ හැම දෙයක් එක්කම; හැම කෙනෙකු එක්කම තරහෙනි- නොරිස්සුමකිනි. වැඩියත්ම දීඝායුත් එක්ක තරහෙනි. අමාරුවෙන් සිර කරගෙන හිටි මගේ තරහව එවෙලේය, එළියට පැන්නේ. ‘මට පරක්කු වෙනවා’ යි කියාගෙන; ඩග්ලස් ගැන තැකීමක් නොකරම මම ඩබල් ඩෙකර් බසයට ගොඩ වීමි.
ඩගීත් බසයේ එල්ලුණේය... මගේ පිටුපසින්ම උඩ තට්ටුවටත් නැංගේය. මගේ ළඟින්ම වාඩි වීමත් කළේය. කොන්දොස්තරවරයා උඩට ආවාම ‘නුගේගොඩට නේද?’ කියා මගෙනුත් අහලා ටිකට්ස් දෙකකුත් ගත්තේය.

දිගටම බුම්මා ගෙන හිටියත්, එතකොට නම් මටත් කට පියාගෙන ඉන්නට බැරි වුණේය. “ටියුෂන් පන්තිය තියෙන්නේ නුගේගොඩද?”

“දවසක් ටියුෂන් නොගියයි කියලා විභාගේ ෆේල් වෙන්නෑ හලෝ... මං අද හිතාගෙනමයි ආවේ ඔයාව අල්ල ගන්න. කොහෙද.... අර භූතයා ඔයාව දිගටම කතාවට අල්ල ගෙන හිටියනේ... මොනවද අප්පේ ඔච්චර වෙලා කතා කළේ?”

‘මට ටිකට් එකකුත් අරගෙන, ටියුෂන් පන්තියත් පාඩු කරගෙන එන මනුස්සයනෙ!’ මට හිතුණේය. ඒ නිසාමදෝ වෙන දවසක නම් මගෙන් ඩගීට ලැබෙනවාට වඩා මෘදු tone එකකිනි, දඟ කෝන්තරයක් කියැවුණේ.
“කොළයක් දෙනවා.... ජාතකේම ලියල දෙන්නං...”

ජ්‍යෝතිශ මර්තණ්ඩ උපාධියෙන් පිදුම් ලබපු කේ.එස්. ක්‍රිෂ්ණමූර්ති පඬිතුමා ඉදිරිපත් කරලා තියෙන ක්‍රමයේ අවධානයට ලක් කළ යුතු පොරොන්දම් දහයක්....

“ඔන්න ඕකනේ හොඳ නැත්තේ.... මනුස්සකමට ඇහුවමත් ඔයා උත්තර දෙන්නෙ නුහුරටමනේ....” ඩගී කළේ උත්තරයක් අත්‍යවශ්‍ය නොවෙන ප්‍රකාශයකි. මගෙන් සද්දයක් නැතිවිට ඩගීම කතා කරන්නට වුණේ, අතකුත් මගේ කකුල උඩින් තියමිනි.

“විහිළුවක් නෙවෙයි.... සීරියස්. වැදගත් වැඩකට මට ඔයාව එක්ක යන්න තියෙනවා ගමනක්....”

තට්ටු දෙකේ බසයේ උඩ තට්ටුව ඒ වෙලාවට සෑහෙන්නට හිස්ය. ඩගීට නිදහසේ කතා කරන්නට හැක්කේ ඒ නිසාය. කතා කරන අතරේ ඩග්ලස් මගේ කකුල මතුපිට නියගින් ඉරි දෙක තුනකුත් ඇන්දේය.

“ඩග්ලස්.... අපේ තාත්තට නොකියා මම කොහෙවත් යන්නෙ නෑ!” පොල්ලෙන් ගහන ස්වභාවයකින් වගේ මට කියවෙද්දී ඩග්ලස් එයාගේ අත ආපහු ඇද ගත්තේය.
“කවුද නිමල්ට කිව්වේ තාත්තට නොකියා යමුයි කියලා.... අපි යන්නෙ තාත්තටත් කියල තමයි... ඔන්නං මමම ඇවිත් තාත්තගෙන් අවසර ගන්න අහන්නංකෝ.... ඉවරයිනේ.” ඩග්ලස් සැහැල්ලුවෙන් සිනා පාමින් කියයි.

ඒ කතාවේ අගමුල පැහැදිලි නැති නිසා, ඔහු දිහා හැරී බලද්දී මට පෙනුණේ ඩගීගේ කැරලි ගැසුණු කෙස් වැටියේ ලස්සනයි.
දීඝායුගේ කොණ්ඩය කැරලි ගැහුණු එකක් නොවේ; දඟකාර එකකුත් නොවේ.... මෙතරම් සිත් ගන්නාසුලු කෙස්සකුත් නොවේ!

එතෙක් දවසක් නොදුටු ආකර්ශනීය බවක් ඩග්ලස්ට හදිසියේම ලැබිලාවත්ද?

දැන් නම් මට අනුර ජිනදාස සහෘදයාගෙන් විමසා දැන ගන්නට දෙයක් තිබෙන පාටය. පොරොන්දම් බැලීමෙන් සොයා බැලෙන ගැළපීම් ගැන මං විස්තර අහලා යැවූ විට අනුර මෙසේ කියා තිබුණේය.

“... ජ්‍යෝතිශ මර්තණ්ඩ උපාධියෙන් පිදුම් ලබපු කේ.එස්. ක්‍රිෂ්ණමූර්ති පඬිතුමා ඉදිරිපත් කරලා තියෙන ක්‍රමයේ අවධානයට ලක් කළ යුතු පොරොන්දම් දහයක් පෙන්වලා තියෙනවා. ඊට අමතරව අපේ ගුරු කුලයෙදී අපි යෝගිනී, ආය වර්ග, චන්ද්‍ර යෝග වගේ හොඳම පොරොන්දම් කීපයක් ගැනත් විශේෂයෙන් හොයලා බලනවා. හැබැයි, මේ හැම එකකටම වැඩියෙන් වැදගත් වෙන තව පොරොන්දමක් තියෙනවා. ඒකට කියන්නේ ‘මන පොරොන්දම’ කියලයි!

Body කෙමිස්ට්‍රිය හිටි ගමන් ඩගී උදෙසා ක්‍රියාත්මක වෙන්නට පටන්ගෙනද?

-ඒ තමා කෙනෙකු මුල් වරට දැකීමේදී ඇති වෙන හිතේ පැහැදීම. අද ‘බොඩි කෙමිස්ට්‍රි’ කියල කියන්නෙත් ඒකටම වෙන්නැති....”

ඩග්ලස්ව මුල් වතාවේ දකිද්දීත් මට හිතුණේ ‘දේව දූතයෙකු දැක්කා’ වැනි හැඟීමකි; පැහැදීමකි. දේව දූතයෙකු දකින්නට කවුරුනුත් පාහේ කැමතිය. එච්චරය!
එදා නුගේගොඩදී ඩබල් ඩෙකර් බසයෙන් බහින්නට සූදානම් වෙන වෙලාවේ නම් මං හිතමින් හිටියේ ‘දේව දූත පෙනුමටත් වඩා යමක්; මගේ හිත ඇද ගන්නා යමක් ඩගී ළඟ තිබෙනවාවත්ද’ කියලාය. 

Body කෙමිස්ට්‍රිය හිටි ගමන් ඩගී උදෙසා ක්‍රියාත්මක වෙන්නට පටන් ගෙනද? එහෙමත් නැතිනම් මටත් හොරා හිතේ කොනක යටපත්ව තිබී, දැන් ඒ හැඟීම හෙමින් ඉස්මතු වෙනවාවත්ද?

ජාගර චිත්තයක සිතුවිලි පහළ වෙන්නේ ඒවා හොඳද නරකද කියා විමසා බලමින් නොවේ. එදා මට එහෙම හිතුණේ මා සිටි ශෝකී- පැතුම් සුන් වුණු මනෝ භාවය නිසා වෙන්නට ඇතැයි පෙනෙන්නේ දැන්ය. පෙරහර ගියාට පස්සෙය.

“දැන් ඔයා කළුබෝවිල ඉස්පිරිතාලේ ළඟටනෙ යන්නෙ? මාත් එනවා....” ඩගී කිව්වේ අප බස් එකෙන් බහිනවාත් එක්කමය.

“එපා!”

“ඔච්චර තද වෙද්දී කොහොමද .....” ඩග්ලස් පසු බැස්සේය. මං නුගේගොඩ - දෙහිවල 118 බසයකට නැඟ ගනිද්දීත් ඩග්ලස් බස් නැවතුමේ බලා හිටියේය. (ඒ දවස්වල නුගේගොඩ සිට කළුබෝවිලට බස් ගාස්තුව සත පහකි.)     
එදා ඩගී මගේ ‘එපා’කීමට කීකරු වී බස් නැවතුමේ සිට බලාගෙන සිටි අයුරු තවම මගේ ඇස් දෙකේය. ඔහොම ඒවා මට තදින් මතක හිටියි.
නිදිගෙ පංච තන්තරේ කියවන දයාබර රසික-රසිකාවන්ටත් වෙනවා ඇත්තේ එහෙමද?

ගෙදරින් පැන ගිහින් දුන්හිඳදී ගම්මුන්ට කොටු වුණු වෙලාවේ...

ඒත් ඒ බව කියන්නට සමහරුන් අකැමතිය. අසම්මතයි වගේ පෙනෙද්දීත් මට නම් මගේ ඇත්ත කතන්දරය නොසඟවා ඔබට කිව හැකිය. එතැනදී මට ලොකුම වාසි කිහිපයකුත් තිබෙයි.

පළමුවැන්න මට තිබෙන මොකක්දෝ අධිකාරී බලයකි.
එදා නුගේගොඩදී ඩගීට ‘එපා’ කියා මට කියැවුණේ අකුරු දෙකකින් විතරක් නොවේ;

මගේ උගුරේ ස්වර තන්තුවලින් නිකුත් වෙන කම්පන, ඇස්වලින් නිකුත් වෙන ආලෝක කිරණ (එලෙස වෙතියි මම අදහමි.), මනසින් මුදා හැරෙන බලවත් චිත්ත තරංග වගේ අටෝරාශියක් දේවල සංකලනයක් ඒ ‘එපා’ වචනයේ ගැබ්වී තිබිණි; ඒවා එකතු වුණාම නිදි Super Man කෙනෙකුටත් වඩා බලවත්ය. මගේ ගල් හිතත් ඒ ගතියට හොඳ උත්ප්‍රේරකයකි.

සියදිවි නසාගත් අපේ තාත්තාගේ සිරුර භූමදානය කළ දවසේ මං තනියම ගිහින් ‘ගංගා’ චිත්‍රපටයේ රාත්‍රී 9.30 දර්ශනය බැලුවේ එහෙම හිතක් මට තිබුණු නිසා වෙන්නැති!   

ඒ අධිකාරී බලයටම එකතු වෙන උපාය කෞශල්‍යයත්, දරදඬු මුරණ්ඩු ගතියත්; තන්වැසි නුවණත් දෙවෙනි තැන ගනියි. ඒකත් මීට පෙරාතුව ලියා ඇති නිදසුනකින්ම මතක් කරන්නට පුළුවන්ය. 71 කැරැල්ලෙන් පසු කාලයේ ගෙදරින් පැන ගිහින් දුන්හිඳදී ගම්මුන්ට කොටු වුණු වෙලාව!!  

බ්ලොගය ලිවීමේදී මට තිබෙන තුන්වෙනි වාසිය මගේ නෑදෑ හිත-මිතුරන් ඒවා නොකියවීමයි. කියෙව්වත් ඒවා නොකියෙව්වාසේ සිටීමයි. එසේ කිරීමත් මට කරන මහඟු උදව්වක් නොවේද?

නමියාට මට තරම් වාසි ගොඩක් නැතිවාවත්ද?
‘නමියාගේ වීදිය’ blog අඩවිය ඔහුගේය.

හිතේ මෙතුවක් කල්ම ඇය ඡායාවක් වගේ ඇඳිලා තියෙන නිසාත්...

ඉතා මෑතකදී නමියා ‘මගේ ආදරේ’ නමින් ඉතාම ප්‍රේමාන්විත අත්දැකීමක් ලිව්වේය; ඒ කරලා අන්තිමට පසු වදනකුත් ලියලා තිබුණේය:

'පසු වදන -

ආදරේ ගැන යාලුවෙක් එක්ක කතා කර කර ඉන්නකොට පාසල් ප්‍රේමය... ඒක පාර්ශ්වික පළමු පෙම මතක් උනා. ඒ නිසාත් හිතේ මෙතුවක් කල් ඇය ඡායාවක් වගේ ඇඳිලා තියෙන නිසාත් මේ ලියමන ලියල හරි ඒ හිතේ ගැස්ම නවත්තගන්න හිතුව. ඒකයි අකුරු කරේ එය මෙහෙම.

ටික කලක් මේ ලියමන මෙහෙම තියල අයින් කරන්නයි හිත. යාලුවොත් බ්ලොග බලන්නට සැපත් වෙන්ට පුළුවන් නිසා.’

මගේ නසරානි ගොං එඩිතරකම නිසාද මන්දා, ඒ ටික කියෙව්වාම රතු කටුවත් වැඩ කළේය. ඒ නිසාම වගේ මට ලියැවුණා කවි දෙකක කමෙන්ටුවක්.
ඒකත් මෙතනටම ඔබලා, අදට ඔයාලගෙන් සමු ගන්නයි හදන්නේ...

 පිවිතුරු හැඟුම් උපදින විට       කුළුඳුල්  ව
 සටහන් වෙයි හදේ 'ගල කෙටු අකුරක්'  ව
 අගෙයි නමියො ඒවා ගැන, එක        ලිව්ව
 හිනා වෙන්න කියහං, මිතුරන්ට         තව!

 බොළඳ නොමැති ආදරයක කොහෙද  රහක්
 එහෙව් දේට සම්මතයෙන් නොමැත  වැඩක්
 තනියම පෙම් කළත් ඒකත්           ආදරයක්
 පස්සේ හිතනකොට වගෙයිනෙ මහාමෙරක්

ඊළඟ කොටසේදී යළි හමුවෙමු.....