ඌරු මස් එක්ක පොල් රොටි කෑවම පව්ද?

ඒ බැනර් එක; ‘ඌරු මස් සමඟ පොල් රොටි දන්සල’ කියලා තිබ්බ බැනර් එකේ foto එක නියමෙට ඇහැට වැදුණා. සුමාන ගණනකට කලින් දවසක.

අම්මට සිරි! දැන් කාලෙ මාර දන්සල්නේ දෙන්න හදන්නේ... ජුනි 10, පොසොන් පොහෝ දින උදේ 9.00 සිට දෙනවලු...

දැන්වීමක තියෙන්න ඕනි හැම දෙයක්ම නියමෙටම තියෙනවා. කෙරෙන්නෙ මොකක්ද / කවදා, කීයට, කොහෙදිද / කරන්නේ කවුද... සේරම තියෙනවා.

කොහෙද බොලේ මෙයාලා මේ දන්සල දෙන්න හදන්නේ?
ළඟ පාතක නං යන්නත් බැරියැයි...

(හැබෑ බොරු කොහොම වෙතත්) ඒ බැනර් එක නං පංකාදුයි. හොඳට දන්නා අය එකට එකතු වෙලා ලියලා- හදලා වෙන්නෝනි.

දැන්වීමක තියෙන්න ඕනි හැම දෙයක්ම නියමෙටම තියෙනවා.
කෙරෙන්නෙ මොකක්ද / කවදා, කීයට, කොහෙදිද / කරන්නේ කවුද... සේරම තියෙනවා. දකින අයගේ අවධානය ගත යුතු හැටිත්, හොඳට දැනගෙන plan කරලා තියෙන්නෙ.

පොල් රොටි දන්සල කියල කෙළින්ම නොලියා හරිම නිර්මාණශීලී විදිහටයි text එක ලියල; පේළි තුනකට කඩලා font sizes යොදල තියෙන්නෙත්. ඇහැට වදින්න...

‘ඌරු මස් සමඟ කෑවොත් පව් සිද්ද වෙන නිසා ලුණු මිරිස් එක්ක පොල් රොටී දන්සල’. කළු අකුරෙන් තියෙන පේළි දෙක තමයි බැනර් එකේ ලොකුම අකුරුවලින් තියෙන්නෙ...
‘කෑවොත් පව් සිද්ද වෙන නිසා ලුණු මිරිස් එක්ක‘ කියන වසං කළ යුතු ටික තමයි බැනරයේ පුංචිම අකුරුවලින් තියෙන්නේ.

මගේ බාසාවෙන් නං ‘සම්‍යක් ප්‍රයෝග’ කියන්නේ ඒ වගේ දේවල්වලට. උචිත පරිදි එහෙම ප්‍රයෝග යොදන්න දන්නවා නං අපිට අපේ ජීවන ගමනෙදිත් ගොඩක් ප්‍රශ්න මතු වෙන්නෙ නැති විදිහට වැඩ ටික ෂේප් කර ගත්තැකි.

ඉතිං ඉතිං ඒ බැනරයේ ‘ප්‍රශස්ත බව’ හින්දාම මං ඒ ගැන ගිය සතියේ ‘බහු උචිතවාදියා + බහුචිතවාදියා’ post එකේ ලිව්වා.
ඒ පෝස්ටුවට comment එකක් එවමින් අපේ හිතාදර රසිකාවියක් වන Lotus මෙහෙම කතාවක් කියල තිබ්බා.

‘බහු උචිතවාදියා දැන් කරලියේ; දේශපාලන කරලියේ. බහුචිතවාදියා රට පුරා සිනමාහල්වල". හොඳ ගැලපීමක්, නිමල් 👍

"ඌරු මස් සමඟ පොල් රොටි.." බැනර් එක හරියට කියවන්නෙ නැතුව අතිශය බෞද්ධ කී දෙනෙක් තරහ ගන්න ඇතිද. ඒ වගේම ආගම දර්මය ඉස්සරහට දාගෙන තමන් හරි හොඳ මිනිස්සු කියලා පෙන්නගෙන ඉන්න (virtue signaling) අයට හොඳ පාරක් ගහලා තියෙන්නෙ. මගෙ යාලුවෙක් ඉන්නවා වෙජිටේරියන්; ඒ අතරෙ මස් මාලු කන අනිත් අයට පලු යනකම් බනින එක තමයි කොයි වෙලෙත් කරන්නෙ. වෙජිටේරියන් වීම නිසා යම් පිනක් වෙනවා නම් (allegedly), ඊට වඩා කීප ගුණයක පවක් කරගන්නව ඇති මස් මාලු කන අයට බැනලා.’

ඒ විස්තරේ කියෙව්වම මං හීනෙකින්වත් ලියන්න නොහිතපු කරුණු කීපයක් ලියන්න ඕනියි කියල හැඟීමක් ආවා. මං ඒ විත්තිය Lotusට ලිව්වත් එක්ක.

ජීවිතේට අපේ පැත්තේ එන්නෙත් නැහැ.

ඉස්සෙල්ලම කිව්වේ 'හොඳ ගැලපීමක්' කියල ප්‍රශංසාවක් කිරීම ගැන. ඒ ගැන ස්තුතියි කියලා මං මෙහෙමත් ටිකක් ඒකට එකතු කළා. ‘Post එකක මුල වැකිය- දෙක හා පළමු foto එක ගැන මම ඉතාම සැලකිලිමත්. මොකද අනෙක් හිතවතුන්ගේ blog රෝල්ස්වල පෙන්වන්නේ ඒ ටික නිසා.

ඒවායින් post එක කියවන පිරිස වැඩි කරවනවනේ...’ මම නං හිතන්නේ එහෙමයි.

මට පෙනෙන විදිහට සහෝදර blog රචක- රචිකාවන් වැඩි දෙනෙකු ඒ වගේ පැති ගැන හිතන්නේ අඩුවෙන්. ඒ විත්තිය මේ මෑත දවසක අජිත් ධර්ම මහත්තයා ලියූ ‘මගේ පස්සෙන් එන්න’ පෝස්ටුවේ comment එකකිනුත් කියැවුණා. ඒ කමෙන්ට්ස් තීරුවේම තව වැදගත් කරුණු කීපයක්මත් කියැවිලා තිබුණා.

Ajith Dharma.30 June 2025 at 19:44
මම මේ කල්පනා කොරේ, බෝධිනී ගේ බ්ලොග් එක ගැන කල්පනා කරපු වෙලේ.  සමහර ආඩම්බරකාර බ්ලොග් තියනව. අපේ බ්ලොගයක් එල්ල ගන්නෙත් නැහැ. ජීවිතේට අපේ පැත්තේ එන්නෙත් නැහැ. ඒ ගොල්ලන්ව තියන් ඉන්න එක වැඩක් නෑ වගේ නේද? (බෝධීගේ බ්ලොග් එක ගැන නෙමේ මේ කියන්නේ.) සාමාන්‍ය බ්ලොග් එතික්වල හැටියට අනිත් අයගේ බ්ලොග් එකට ගොඩ වැදිලා විටක් කාල කහට එකක් බීලා යන එක නෙමේද කරන්න ඕනේ.

D.G.M බස්සා 2 July 2025 at 02:14
මට හිතෙන්නෙ සිංහල බ්ලොග් අභාවයට යන්න එක හේතුවක් ඒක කියලයි. බ්ලොග් ලියන අය, ඒ වෙනුවෙන් තමන්ගෙ කාලය, මහන්සිය වැය කරල අපට නොමිලේ බලන්න දෙනවා. අඩුම ගණනේ වැටක් ගහල හරි ඒ අය දිරි ගන්නවන එක අපේ යුතුකම.

Ajith Dharma. 2 July 2025 at 20:25
ආන්න ජන්සන්! යුතුකම් දන්නා මහත්මයෙක්.
.......

Ajith Dharma.1 July 2025 at 23:08
බ්ලොග්වල තියෙන්නේ වෙනම වයිබ් එකක්, ඔයාගේ පෙරදිග සටහන් වෙබ් අඩවිය බැලුව. හොඳයි. ඒකට පාඨකයෝ එනවද? හුඟක් වෙලාවට කමෙන්ට් නැත්නම් මම බ්ලොග් ලියන එහෙකුත් නැහැ දැන්නම්. ඉස්සර නම් හිතුන කමෙන්ට්ස් වැඩක් නැහැ කියල. දැන් ඔය සමහරුන්ට වගේ ලියල බලන් ඉන්න අමාරුයි.’

ඒ commentsවලින් මගේ හිතට වැදුණු කරුණු කීපයක් ගැන නිස්සද්දව හිටියැකිද මගේ සත පහෙනුත් දායක නොවී.
1. තමන්ගේ Blog රෝල් එකේ සහෝදර blogs කිහිපයකවත් නම් එල්ල ගත්තට පැත්තක් යනවැයි? ඒ වෙනුවෙන් අමතර ගෙවීමක් එහෙම කරන්න වෙන්නෙත් නැහැ නෙව...

ආන්න ජන්සන්! යුතුකම් දන්නා මහත්මයෙක්... (බකුසාණෝ)

2. Comments දැමීම.

මේකට නං ටිකක් වෙලාව යනවා තමයි. ඒත් එහෙම වෙලාව ගියත් කමෙන්ටුවක් ලිවීමෙන් පළ කෙරෙන කෘතවේදීත්වය මහමෙරක්... ඒ විතරක්යැ, ඒකෙන් ඇතිවන සුහදත්වයත් සුළුකොට තකන්න බෑ... ඒ නිසා ඇතිවන මිතුරුකම්! (මගේ වර්තමාන මිතුරන් අතරින් දුසිමකටත් වැඩිය ඉන්නවා blogs හරහා මිතුරු වුණු උදවිය. තවම පියවි ඇසින් දැක නැති; එහෙත් අතිශයින් සමීප blog හිතවතුනුත් ගොඩක් ඉන්නවා.)

-අනෙක් වැදගත්ම කාරණය තමයි අපේ blog අඩවිවලට; ඔබගේ නාමයට ලැබෙන පිළිගැනීම හා ප්‍රචාරය. මට වැය කළ හැකි සීමිත වෙලාවේදී මං තෝරාගත් blog අඩවි කිහිපයකට ගොඩ වදිනවා- ඒ posts කියවනවා- commentsතුත් යවනවා. (Posts නොකියවා කමෙන්ට්ස් යැවීම නං මගෙන් කෙරෙන්නේ නැහැ.) ඒ සමහර අඩවිවලින් මගේ බ්ලොගය කියවන්නට පැමිණෙන රසික රසිකාවියන් ගණනින් පෙනෙනවා- මගේ කමෙන්ට්ස්වලින් කෙරෙන ප්‍රචාරයකුත් තියෙන බව.

-ඒත් අජිත් ධර්ම මහතා තරමටම නං මං වහන්සේ කමෙන්ට්ස් බලාපොරොත්තු වෙන්නේ නෑ.

-මොකද දන්නවද? මම ලියන්නේ මගේ ජීවිත කතාව කියන්නත් එක්කනේ. අනෙක මං වෙච්ච දේවල් ඒ හැටියෙන්ම ලියනවා. ඉතිං- ගොඩක් නඩලං, නාඩගම් නටල තියෙන- අඩව්-කස්තිරම් අල්ලල තියෙන ‘නිමල් දිසානායක’ ලියන සමහර posts ‘අසභ්‍ය’ පැත්තටත් බර වෙනවා.
ඒ නිසාද කොහෙද නිදිගෙ පංච තන්තරේ කියල blog අඩවියක් තියෙන බවවත් මගේ හිතවතුන් නොදන්නවා වගෙයි අඟවන්නේ.

-දුර පලාතක ඉන්න බොහොම forward හිතවතියක් 2020 දී මට රහසක් කිව්වා. “මිස්ටර් දිසානායක ලියන blog සේරම මමත් කියවනවා. හැබැයි ඒවා කියවන බව ගෙදර අයටවත් අඟවන්නේ නෑ. ඔයාට තේරෙනවනෙ...” ඒ තත්ත්වය ගොඩ දෙනෙකුට පොදු ඇතියි කියලා මට හිතෙනවා. ඒ හින්දමයි මම වැඩිපුර comments බලාපොරොත්තු වෙන්නෙත් නැත්තේ.

-හැබැයි, මාත් කමෙන්ට්ස්වලට ආසයි. සෘජුව ලියවෙන අවංක අදහස්වලට හරිම කැමැතියි... අජිත් ධර්ම මහතා කියනවා වගේ ලැබෙන පාඨක commentsවලින් ලියන අයට සතුටක් වගේම, තවත් ලියන්නට හොඳ උත්තේජනයකුත් ලැබෙනවා නෙව!

පෝස්ටුවක් කියවන හැමෝම උඩුපෙළ වගේම යටිපෙළත් වටහාගන්න වෙහෙසෙන්නේ නෑ. එහෙම දේකට උවමනාව තිබ්බත් නිදහසත් තියෙන්න ඕනිනෙ. එහෙම උවමනාවයි, නිදහසයි තියෙන ආදරණීය පාඨකයන්- පාඨිකාවන් ටික දෙනෙකුත් අපට ඉන්නවා. ඒ අතරින් Lotus විශේෂ වෙන්නේ ‘රැඩිකල් මත දරන බුද්ධිමත් රසිකාවියක්’ ලෙස හැඟෙන නිසා.

එතුමා ඉන්න තැනක ඕනිම කෙනෙක් කතා කරන  ඕනිම දෙයක් ගැන එයාත් දන්නවා... එයාත් ඒ සිදුවීමේ කොටස්කාරයෙක් වෙලා හිටි බව අඟවන්නයි...

‘Virtue signaling’ කරන උදවිය ගැන Lotus එයාගේ කමෙන්ටුවෙන් කියල තියෙනවා දැක්ක ගමන්ම මට මේ post එක ලියන්න අයිඩියාව ආවා.

ඒකටම එකතු කරන්න හිතුණා වැදගත්ය කියලා මං වහන්සේට හිතුණු තව කාලීන කරුණු ටිකකුත්...

මට නානාප්පරකාර යාළු මිත්‍රයන් ඉන්නවනෙ. එයින් කෙනෙකුව තමයි මට මතක් වුණේ  ‘Virtue signaling’; මවා පෙන්වාගෙන ඉන්නා විස්තරේ දකිද්දී.

ඒ මිත්තරයා මිස්ටර් එක්ස් කියා හිතමුකෝ!
මනුස්සයා උගතා; බුද්ධිමතා; සැදැහැවත් බෞද්ධ මහෝපාසකයා- පුරා පෝය දවසට සිල් ගන්නවත් එක්ක. ඒ වගේම සත්ත්ව අවිහිංසාවාදියා; මදුරුවෙක් ඇවිත් ඇඟේ වැහුවත් ඌව එළවල දමනවා මිසක මරන්නෙ නෑ.
නන්නාඳුනන මනුස්සයෙක් පීනමින් ඉන්නවා දැක්කත් මිස්ටර් X හදන්නේ එයාව වතුරෙන් ගොඩට ගන්න! අපේ මිත්‍රයා ඒ තරමට ‘පරෝපකාරය’ටත් ලැදියි.

එතුමා ඉන්න තැනක ඕනිම කෙනෙක් කතා කරන ඕනිම දෙයක් ගැන එයාත් දන්නවා... එයාත් ඒ සිදුවීමේ කොටස්කාරයෙක් වෙලා හිටි බව අඟවන්නයි එයාට ඕනේ. ඒ වෙනුවෙන් ගල් පැලෙන තරමේ බොරු කීමේදී මුන්නැහේ චේතිය රජ්ජුරුවන්ටත් හපන්. එහෙම බොරු කියද්දී උන්නැහේ කිසිම පැකිළීමක් නැතිව යාළු මිත්‍ර හිතවත් අපිවත් ඒ කතන්දරවලට ඈඳා ගන්න එකයි ප්‍රශ්නෙ.
එහෙම ඈඳගෙන ගොතන ප්‍රබන්ධ රස කරමින්; පලිප්පු දමමින් කියනකොට එව්වයින් අනිත් උදවියට සිද්ද වෙන අවමානයන්; අපහාසයන්; මදි පුංචිකම් ගැන උන්නැහේට කිසිම ගාණක් නෑ!

ඊටත් වැඩිය එයා ගැන කියන්න ඕනි වුණේ මේ කාරණයයි. උන්නැහේ ගව මාංශ- සූකර මාංශ දෙක වළඳන්නේ නෑ. බිත්තර- කුකුළු මස්- මාළු වර්ග වළඳනවා.

මගේ දැක්ම මේකයි.
හරක් මස් කන එක පාපයක් නම් හාල්මැස්සන් ආහාරයට ගැනීම ඊට වඩා විශාල; බරපතල පාපයක්. (මේ වගේ තැන්වලදී මගේ මතය වැරදි වෙන්නත් පුළුවනි. මරන්න හොඳ නං කන්න බැරි ඇයි කියලා ‘මීන සංහාරය’ post එකේදි කිව්වා මතක ඇතිනේ. ‘පව් විකුණන්න බැහැ’ කියන මතයේ පිහිටලා මමම අපේ මානෙල් නංගිගේ මංගල්ලයට ‘සැවුළු සංහාරයක්’ කළ හැටි කිව්වා මතක ඇතිනේ.)

ඒ හින්දා, මේ වගේ සච්චරිතවාදීන්ට එක ප්‍රතිපත්තියක් නැත්තේ ඇයි කියන එක මට තවමත් ප්‍රශ්නයක්! සහමුලින්ම එකිනෙකට පරස්පර දේවල් මෙයාලා හිස්මුඳුනෙන් පිළිගන්නේ කොහොමද කියන එක මට තවමත් ප්‍රශ්නයක්.

ඒකටත් හොඳම උදාහරණය අපේ මිස්ටර් X.

මෙහෙම දෙබිඩිකම් හැම තැනම සිද්ද වීමයි අරුමේ! එහෙම වැඩ වැඩියත්ම බලාගන්න ඇහැකියි ‘මිතුරු සාද’වලදී...

එයා තද බෞද්ධයාය කියලා මං කලින් කිව්වනේ. හැබැයි මෙයා කිසිම මළ ගෙදරකින් වතුර උගුරක්වත් බොන්නෙ නෑ, හත් දවස පනිනකල්!
මනුස්සයා දේව පූජාවකට හකුරු- පලතුරු ගෙන්න ගත්ත දවසක ඒවා ෆ්‍රිජ් එකේ තියනවට විරුද්ධ වුණාලු ‘මස්-මාළු දාන ෆ්‍රිජ් එකනෙ’ කියලා.

මගේ මතය අනුව නං මේවා අන්තවාදී පට්ට දෙබිඩිකම්!
දැනුවත්ව හරි නොදැනුවත්ව හරි මෙහෙම දෙබිඩිකම් හැම තැනම සිද්ද වීමයි අරුමේ!
එහෙම වැඩ වැඩියත්ම බලාගන්න ඇහැකියි ‘මිතුරු සාද’වලදී.     

පහුගිය දවස්වල එවැනි මිතුරු කව කීපයකම සංවාදවලට සහභාගී වෙන්නත් මට වාසනාව පෑදුණා. ඒ වගේ අහඹු; අවිධිමත් සංවාද හැම එකක්ම පටන් ගන්නේ ලාවට; හීනියට. ඉතාම ඉක්මනින් ඒවා දේශපාලනික සංවාද බවට පත් වෙනවා. ඒත් එක්කම එව්වා සංවාදවලට වැඩිය ‘කුඩා දේශපාලන රැස්වීම්’ බවට පත් වෙනවා.
එහෙම වෙන්නේ හැම දෙනාටම වගේ කියාගන්න දේවල් යහමින් තියෙන හින්ද වෙන්නැති; ඒවා සේරම එක සැරේම කියල දාන්න හිතන නිසා වෙන්නත් ඇති.
‘මම කියන දේ විතරයිනේ හරි! අනිත් අය මොනවද දන්නේ?’ වගේ හැඟීමකින් හැමෝම ආතුර වෙලා ඉන්න නිසා වෙන්නත් ඇති.
එහෙමත් නැත්තං කියවන්න මිසක් අහගෙන ඉන්න පුරුද්දක් නැතිකම නිසා වෙන්නත් ඇති.

ඉතිං, එහෙම සංවාදවලදී මේ දවස්වල කෙරුණු තදබල දෝෂාරෝපණවලට- විවේචනවලට ඉලක්ක වුණේ මාලිමා රජය හා අනුර කුමාර ජනපතිතුමා. ඒත් එක්කම ජාජබෙ පිළිවෙත් හා ක්‍රියා පිළිවෙල.
පුරවැසි යුතුකම් ගැන අනුපාන කතන්දරත් ඒ අස්සට එකතු නොවුණා නෙවෙයි...

ඒ අවස්ථාවන්වලදී...
-තමන්ගේ කුටුම්බයේ කටයුතු හරියාකාරව හසුරුවාගන්න අසමත් වෙච්චි මිනිස්සු රාජ්‍ය යාන්ත්‍රණය වෙනස් විය යුතු ආකාරය හරි අපූරුවට පෙන්වා දෙනවා.
-තමන් කරන රාජකාරිය නිසියාකාරව ඉටු නොකරන උදවිය ‘රටේ අනිත් මිනිසුන්ගේ රාජකාරි පැහැර හැරීම්’ ගැන පුදුමාකාර කේන්තියකින් යුතුව විවේචනය කරනවා.
-හරියට බදු නොගෙවන; අවම සේවක අයිතිවාසිකම් පවා ලබානොදෙන; ව්‍යාපාරික මහත්වරුන් රටේ ආර්ථික කළමනාකරණ වැඩ නිවැරදිව කෙරෙන්න ඕනි මෙහෙමයි කියලා බොහොම විදග්ධ විදිහට කියා පානවා.
-හොරු ඇල්ලීම සිල්ලර වැඩක් හින්දත්, එයින් රට ගොඩ නොයන නිසාත් ඒවට ප්‍රමුඛතාව නොදිය යුතුයිලු. එහෙම කියන්නේ පඩිය වගේ කීප ගුණයක් ‘අත යට ඉපැයීම්’වලින් ලබන බව පැහැදිලිවම ලෝකෙට පෙනෙන උදවිය.

අනුන්ගේ අඩුපාඩු හොය-හොයා විවේචනය කර-කර ඉන්න එයාල ජීවිත කාලෙදි එකම-එක වතාවක්වත්...

තරාතිරම- උගත්කම- පොහොසත් බව වෙනස් වුණත් ඒ වැඩි දෙනෙක්ම ඔළුවේ අශූචි තියාගෙන ඉන්න ඉස්සෝ වගෙ නේද කියලයි මට හිතෙන්නේ...

‘ලෝකෝපකාරය’ පොතේ තියෙන-
‘ඔවා දෙනු පරහට - තමා සම්මතෙහි පිහිටා සිට
දුසිරිත් දනන් දෙන - ඔවා වැද්දන් කියන බණ මෙන’ කවියවත් එයාලා අහල නැද්ද...
අනුන්ගේ අඩුපාඩු හොය-හොයා විවේචනය කර-කර ඉන්න එයාල ජීවිත කාලෙදි එකම-එක වතාවක්වත් තමන් ගැන ස්වයං විවේචනයක් කරගෙන තියෙනවද දන්නෑ. අපෙන් වැඩි දෙනෙකුත් එහෙම උදවියද... මවා පෙන්වන අයද... ‘ඔබ අවංකව ස්වයං විවේචනයක යෙදෙන කෙනෙක්ද’ කියන ප්‍රශ්නෙ අපටත් යොමු වුණොත්...

ඒ ප්‍රශ්නයට දෙන්න තියෙන උත්තරේ??????????????

ඒ ගැන හිතනකොට මට කල්පනා වෙන්නේ මේ පෝස්ටුවේ පටන් ගැන්මෙදි කියපු බැනරයේ text එක. ඇත්තටම ‘ඌරු මස් එක්ක පොල් රොටි කන එක වැරැද්දක්ද?
එහෙම කළොත් පව් සිද්ද වෙනවද?

එතකොට ආත්ම වංචනිකයෙක් වීම පවක් නෙවෙයිද???????෴0෴

බහු උචිතවාදියා + බහුචිතවාදියා

බහු උචිතවාදියා දැන් කරලියේ; දේශපාලන කරලියේ.

බහුචිතවාදියා රට පුරා සිනමාහල්වල.

බහු උචිතවාදියායි, බහුචිතවාදියායි! 

කියවෙන විදිහට ‘බහුචිතවාදියා’ කියන්නේ චිත්‍රපටයේ අධ්‍යක්ෂ මාලක දේවප්‍රියගේ නිර්මාණාත්මක වචනයක්.

එතකොට මතක් වෙනවා ‘බහුචිතවාදියා’ කියන්නේ අද ඊයේ හදපු film එකක් නෙවෙයි කියන කාරණයත්. අවුරුදු දහයක් විතර බලාගෙන ඉඳලලු ෆිලුම පෙන්වන්න chance එක හම්බ වෙලා තියෙන්නෙත්.
ඒ කියන්නේ බහුචිතවාදියා සෑහෙන්න පරණ වචනයක්- හැබැයි, අලුතින් කලඑළියට ආපු.

බහුචිතවාදියා වචනෙට එකේක්කෙනා එකේක තේරුම් දෙනවා; එයාව දකින්නෙත් එකේක විදිහට. මේ ෆිලුමේ එක්කෙනා ගැන.
“... ඔහු ආර්ථික පීඩනයන්ගෙන් හා ලිංගික අපේක්ෂා භංගත්වයෙන් හිරවී සිටින අයෙකු ලෙස නිරූපණය කෙරෙන අතර, ඔහුගේ සම වයසේ බොහෝ දෙනෙකු මෙන්, ඔහුගේ “කාලකණ්ණි පැවැත්මෙන්” මිදීමට ඇති එකම මග ලෙස විදේශගත වීමේ ඒකායන අභිලාෂය පෙරදැරි කර සිටියි. බහුචිතවාදියා යන නාමයම, සිංහලෙන් “බොහෝ සිත් ඇති අයෙකු හෝ” වඩාත් සෘජුව “තීරණයක් ගත නොහැකි මනසක්” සහිත ඇත්තෙකු ලෙස පරිවර්තනය වන අතර සමකාලීන ශ්‍රී ලාංකේය තරුණ පරපුරේ ස්වභාවය ලෙස සැලකෙන “දෙය” ග්‍රහණය කරගැනීම සඳහා මෙම යෙදුම නිර්මාණය වූ බව වාර්තා වේ. මෙම නාමකරණයම, හුදු අවිනිශ්චිතතාවයෙන් ඔබ්බට ගිය මනෝවිශ්ලේෂණාත්මක ගවේෂණයකට සුදුසු චෛතසික භූ දර්ශනයක් වෙත අපව යොමු කරවයි... (8-9 පිටු, වසන්ත වක්කුඹුර ලියූ‘අස්ථායී ආත්මීයත්වය සහ නාගරික අද්භූතය: මාලක දේවප්‍රියගේ බහුචිතවාදියා චිත්‍රපටය පිළිබඳ ලැකානියානු- ලින්චියානු කියවීමක් සහ බූපති නලින්ට ප්‍රති-විචාරයක්’ කෘතිය)  

මාලකලා බහුචිතවාදියා ෆිලුමට දීලා තියෙන ඉංග්‍රීසි නම The Undecided. (ඒක කොයි කාලෙ යොදපු එකක්ද දන්නෑ.) මං හිතන්නේ film එකට ඒ ඉංගිරිසි නම දෙන්න ඇත්තේ මාකටින් ගැනත් සැලකිලිමත් වෙමින් විය යුතුයි. මොකද මේ film එක ‘ඉදිරිපත් කරන්නේ’ කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලීය විද්‍යාර්ථීන්ගේ සංවිධානය මඟින් නෙව!

ඉතිං... අපේ අනිත් බහුචිතවාදියාව මං වහන්සේ දකින්නේ මේ විදිහටයි. සිරිලක දේශපාලන කරලියට බහු උචිතවාදී කෙනෙක් අවශ්‍යව සිටි කාලයක බිහි වුණු බහු උචිතවාදියෙක්.
ජනතාව ඉල්ලා සිටියේ ගොඩ කාලයක් දේශපාලන බිමේ උන්නු; ඇටුවන් බැහැපු පැරණි අයට වඩා තරුණ කෙනෙක්... අල්ලස දූෂණය දෙක පිටු දකින්නෙක්... වලව්වකින්; මන්දිරයකින් නෙවෙයි ගමෙන් ආ හාදයෙක්...
එයා undecided කෙනෙකුත් නෙවෙයි, සෑහෙන කාලෙක හිට decided... පහුගිය ජනපති රේස් එකට එයාව එවන්න තීරණේ වෙලා උන්නේ කාලයක ඉඳලා...
ඊට කලින් තිබ්බ වෙන වෙන රේස්වලට වෙන වෙන අස්සයන්ව එව්වා... No win. ඒ තියා ප්ලේස්වත් ආවේ නෑ.

බහුචිතවාදියා ෆිලුම දුවන්නේත් ඒ නිසා කියලයි මට දැනුණේ. ඒ සන්නිවේදන කටයුතුවල යෙදිල උන්නේ හසල; දැනුවත්; නැණවත් උදවිය බවයි මට නම් වැටහුණේ.

හැබැයි, ජනතාව මෙදා සැරේ මෙයාට බලයට එන්නට මනාප දුන්නා. එහෙම මනාපය දුන්නේ කාලාන්තරයක හිට ශ්‍රීලනිප, UNP, සමසමාජ වගේ පරණ පක්ෂවලට වගේම ඊට පස්සේ පිහිටුවා ගත්තු එකේක පක්ෂවලටත් ඡන්දය දුන්නු අය; කැමති වෙලා උන්නු අය. එතෙක් ඒ පක්ෂවලට කැමැත්තෙන් හිටි; උදව් කරපු; කඩේ ගිය අය! වැඩි දෙනෙකු එහෙමයි...

ඒ විදිහට බලද්දී මාලිමාවේ ජනාධිපති බහු චිත්තවාදියෙකුට වඩා බහු උචිතවාදියෙක්... මාලිමාවේ ආණ්ඩුවත් බහු උචිතවාදී රජයක් විදිහටයි මට පෙනෙන්නේ... සමහරුන් වර්තමාන රජය 'වඩාත් සෘජුව තීරණයක් ගත නොහැකි එක’ක් ලෙස දකිද්දී.

කොහොමෙන් වුණත් මේ බහුචිතවාදියෝ දෙන්නම වෙනුවෙන් බොහොම ක්‍රියාශීලී; නිර්මාණාත්මක පබ්ලිසිටි කැම්පේන් දෙකක් නං ක්‍රියාත්මක වුණා.

‘රට අනුරට’ ආවේ මාලිමාවේ ඒ ප්‍රචාරක ව්‍යාපාරවල සාර්ථකකම පෙන්නමින්.
ඒ සන්නිවේදන කටයුතුවල යෙදිල උන්නේ හසල; දැනුවත්; නැණවත් උදවිය බවයි මට නම් වැටහුණේ.

හැබැයි... ඊට පස්සේ- මාලිමාව දිනුවට පස්සේ වැඩියත්ම පොරචාරේ වුණේ ‘චාරයක් නැති චාටර් පොර ටෝක්ස්!’.
පැලවත්තේ ‘මහ පුටුවල උදවියට මාස ගණනාවක් යනකල්ම එව්වා මීටර් වුණෙත් නැති’ පාටයි.

‘මාලිමාවේ බහුචිතවාදියාට තව අවුරුදු කීපයක්ම තියෙනවනෙ’ කියල හිතුවාවත්ද? ඒ මදිවට මේ උන්නැහේට හරිම පරෙස්සමින් නෙව වැඩ කරන්න සිද්ද වෙලා තියෙන්නෙ. ඒකත් ඒ තරං ගනිච්චියකට අරගෙන තිබුන්නෑ වගෙයිනෙ. මුලින්මයි හිතන්න තිබ්බේ- කාගේත් එක්කද අනාගතයේදී වැඩ කරන්න වෙන්නේ කියලා...

හුඟක් තැන්වල වැජඹෙන්නේ; රාජකාරි කරන්නේ හිටපු මිනිස්සුමයි කියලා; පුහුදුන් මිනිස්සුමයි කියලා. ඒ බහුතරයක්ම ලේසිය- වාසිය- ආත්මාර්ථය තකන මිනිස්සුය කියලා- හිතන්නයි තිබ්බේ.
‘එකට මම- දෙකට රට’ කියලා හරි ‘පළමුව මට- දෙවනු රටට’ කියලා හරි හිතන්නට පුරුදු වෙච්ච මිනිස්සුය බහුතරයක්ම ඉන්නේ කියලා තදින්ම හිතේ තියාගන්නයි තිබ්බේ...
ඉතිං මොන දේ කරන්න හිතුවත්- කරන්න හැදුවත්- කළත්, ආන්න ඒ කාරණය දැන්වත් තදින්ම මතකයේ තියා ගන්න වෙයි.

පාලන බලය ලබා ගන්නවට වැඩිය දස-දහස් ගුණයක් අමාරුයි පාලනය කරන එක.

එතැනදී ‘හරි මිනිසුන් කණ්ඩායමකගේ’ උදව්- අවවාද- මඟ පෙන්වීම් ලබා ගැනීම ඊටත් වඩා අමාරුයි. මෙතැනදී මං හරි මිනිසුන් කිව්වේ එහෙයියන්ට නෙවෙයි: සට්ටඹියන්ට නෙවෙයි. බලය තියෙන උදවිය වටේ එහෙම අය පොදි කන්නේ තරගෙට.
ඒ නිසා ‘විවේචන’වලට අවධානය යොමු කිරීම සිදුවිය යුතුමයි.

මගේ නිරීක්ෂණය නිවැරදියි නං ‘පිටිං ඉඳගෙන අදහස්-උදහස් දක්වපු; සංවර්ධනාත්මක විවේචන කරපු අය කිහිප දෙනෙකුම දැනටමත් කලකිරීමෙන්.’   

මේ බයොලජි පංතියේ සෙට් එකට තියෙන මොළේ අපේ බහු+උචිතවාදියාගෙ වර්තමාන ප්‍රචාරක බලඇණියට තියෙනව නං...

පැරදෙමින් සටන් කර-කර උන්නු ගැමුණු කුමාරයා හරියට යුද්දෙ කරන්න ඉගෙනගත්තේ අපරැක්ක අම්මගෙන්ලු. හුන්සාල් බත් කන්න දුන්නු වෙලාවේ.

අද එදාට වැඩිය වෙනස්... දැනුම හැම තැනම. ඉගෙන ගන්න උවමනාව විතරයි ඕනි.

සමහරවිට ඔයාලත් fb පැත්තේ යනකොට මේ බැනර් එකේ foto එක දකින්න ඇති. ඔන්න ආදරණීය රසික රසිකාවියන්ගේ පහසුව තකා මං ඒ දැන්වීම ආයෙමත් අකුරු කරනවා.

‘ඌරු මස් සමඟ
කෑවොත් පව් සිද්ද වෙන නිසා ලුණු මිරිස් එක්ක
පොල් රොටී දන්සල
ජුනි 10 පොසොන් පොහෝ දින උදැසන 9.00 සිට
ජයමඟ අධ්‍යාපන ආයතනය (තිස්සමහාරාම) ඉදිරිපිටදී
ඔබ සැමට ආරාධනා!
සංවිධානය: දසිත් වීරවර්ණ සර් එක්ක Biology පංතියේ සෙට් එක’

හොඳම වැඩ්ඩෙකු කරපු සුපිරි වැඩක්!
ඉගෙන ගන්න කෙනෙකුට සීරුවෙන් විග්‍රහ කරලා; සිංහලෙන්ම කියනවා නං ඇනලයිස් කරලා බලන්න දේවල් එමටයි!! 

මේ බයොලජි පංතියේ සෙට් එකට තියෙන මොළේ අපේ බහු+උචිතවාදියගේ වර්තමාන ප්‍රචාරක බලඇණියට තියෙනව නං... (පෙනෙන විදිහට මෙයාල ටිකක් ට්‍රැක් පැනලත් වගේ.)

හැබැයි මාලකලගේ ප්‍රචාරක set එක ෆිලුම දුවවන වැඩේ නියමෙට කරනවා. ෆිලුම එන්න කලින්ම අපේ මනස හැදුවා! තවමත් එකේක තුරුම්පු එළියට අදිනවා.     

‘... ඒ වගේම ඔබට online හොරු ගැන දැනගන්න ඕන නම් මේ සිනමාපටය අනිවාර්යයෙන්ම බලන්න වෙනවා.

සැලකිය යුතුයි!!!         
මේ තිරගත වෙන්න කලින් ජාත්‍යන්තර සහ දේශීය සම්මාන පහක් හම්බ වෙච්ච චිත්‍රපටියක්.

එය
ඒ වගේම කොළඹ විශ්ව විද්‍යාලීය විද්‍යාර්ථීන්ගේ සංවිධානයේ ඉදිරිපත් කිරීමක්.

* 5 වැනි දෙරණ සිනමා සම්මාන උළෙල හෙට දවසේ හොඳම චිත්‍රපටයට හිමි සම්මානය.
* ජර්මනියේ බෙස්ටෙලර් ඉන්ඩිපෙන්ඩන්ට් සම්මාන උළෙල හොඳම ස්වාධීන චිත්‍රපටියට හිමි සම්මානය.
* සරසවිය සම්මාන 34 වැනි උළෙලේ හොඳම කුළුඳුල් චිත්‍රපටය ලෙස ලෙස්ටර් ජේම්ස් පීරිස් ජූරි සම්මානය.
* 8 වැනි සාර්ක් චිත්‍රපට උළෙල හොඳම අධ්‍යක්ෂණය සඳහා වූ විශේෂ ජූරි සම්මානය  හා
* 8 වැනි සාර්ක් චිත්‍රපට උළෙල හොඳම ශබ්ද නිර්මාණ සඳහා වූ සම්මානය.
* 40 වන මොස්කව් ජාත්‍යන්තර චිත්‍රපට උළෙල NETPAC තරඟාවලියේ සඳහා තේරීපත් වීම...’

සිනමාලෝලී බහු චිත්තවාදියෙකු වෙන නිමල් දිසානායක මෙහෙම ලියවිලි; ප්‍රකාශ කියෙව්වම පිස්සු හදා ගන්න එක සාමාන්‍ය දෙයක්. හැබැයි ඒකාට කියවන්න හම්බ වුණු ගොඩක් ලියැවිලි ‘සාමාන්නිය චිත්‍රපටි රසිකයෙකුට’ තේරුම් ගන්න බැරි තරම් ගාම්භීර; විදග්ධ; බරසාර ලියැවිලියි. නිදි එතකොට හිතුවේ ‘අනේ, ඉතිං මං එච්චර උගත් කෙනෙක් නෙවෙන හින්දනේ ඔය කියමන් තේරුම් ගන්න බැරි.’ කියලයි.

එතුමිය වුණත් ජීවමාන කාලෙ ඒ වගේ දෙසුමක් අහගෙන හිටිය නං...

(ඔය වැඩේ මේ ළඟදී තව සැරයකුත් සිද්ද වුණා. අපේ නිළි රැජනගේ අවමංගල්‍යය වෙලාවේ.
අර මහාචාර්යතුමා අච්චර වෙහෙසක් දරලා කඩදහි කොළ ගණනාවක් පුරා ලියාගෙන ඇවිත්- කොළ බලාගෙන කියවාපු කතන්දරෙනුත් 90%ක්ම මට ඇහුණේ ග්‍රීක් වගේ කිව්වම!

-එතුමිය වුණත් ජීවමාන කාලෙ ඒ වගේ දෙසුමක් අහගෙන හිටිය නං...)

අනිත් කාරණේ fb එකේ තිබ්බ ලියැවිලි ඔක්කොම වගේ film එකට හිතකර එව්වා වෙච්චි එක. ඉතාම අහම්බෙන් තමයි අහිතකර දෙයක් ලියවෙලා තිබ්බේ.
ඉතිං film එක රිලීස් වෙච්චි ගමන් මං වහන්සේ මහරගම ඇමිටි එකට කෝල් එකක් ගත්තා. Shows තියෙන වෙලාවල් අහගන්න. උදේ දහයට විතරයි!
ටික දවසකට පස්සේ ඒක හවස පහට දාලා තිබුණා!!

ඒ අතරේ වංගීස සුමනසේකර රසවතාගේ ලිපියකුත් මගේ ඇහැ ගැහුණා.

‘... මෙහිදී සමකාලීන යනුවෙන් අදහස් වන්නේ විවිධ 'කාලිකත්වයන්'වල සිටිනා මිනිසුන් එකම මොහොතක හමුවීමයි. තරමක් සරල කරන්නේ නම් මින් අදහස් වන්නේ අරමුණු, සමාර්ථයන්, අතීත කුණු කන්දල්, අනාගත බලාපොරොත්තු, අත්දැකීම් ආදියෙන් සම්පූර්ණයෙන් වෙනස් පුද්ගලයන් එකම අවකාශයක මුණ ගැසී සිදු කරන ගනුදෙනුවයි. ෆේස්බුක් එක මේ සඳහා ඉස්තරම් නිදර්ශනයකි. මෙහි ඉහලම චින්තකයන්, දක්ෂ දේශපාලන සිතන්නන්, දක්ෂ විද්‍යාඥයන්, ආගමික අන්තවාදීන්, ජීවිතේට පොතක් නොකියවන මිනිසුන්, ඉගෙන ගැනීමට උනන්දු නැති අය සියල්ල සිටියි. සියලු දෙනා එකිනෙකා සමග අදහස් හුවමාරු කර ගනියි. එනිසා එකිනෙකා තේරුම් ගැනීමේදී ඇති වන්නේ මහා ජංජාලයකි. සියලු දෙනා 'එකම කාලයකදී' හමු වෙයි. එනිසා අප සියල්ලෝ සමකාලීනයෝ වෙති.

මට සිතෙන්නේ මෙම නිශ්චිත අර්ථයෙන් මාලකගේ "බහුචිතවාදියා" අතිශය දක්ෂ ලෙස අපේ ජීවිතයේ මෙම සමකාලීනත්වය ස්පර්ශ කරනා බවයි. එහි බහුචිතවාදී තරුණයා විවිධ කාලවල්වල සිටිනා තරුණියන් සමග එකවර ගනුදෙනු කරයි. එම නිසාම ඒවා අතර ඇති පරස්පරතාවලට මුහුණ දෙයි. නමුත් එයින් ගැලවීමක්ද ඔහුට නැත. චිත්‍රපටිය අවසන් වන්නේද නැවත ඔහු චක්‍රයේ ආරම්භයට යාමෙනි...’

Film එක බලන්න තිබ්බ නොඉවසිල්ල තව ටිකක් ඇවිලුණා. මිතුරන් දෙන්නෙකුටත් කතා කළා.
“ඇයි හලෝ, පහට එන්නේ කොහොමද? මං off වෙන්නෙත් පහටනේ...” එක්කෙනෙක් උත්තර දුන්නේ එහෙමයි.

“ඒකට කරන්න දෙයක් නෑ මහත්තයෝ. එහෙම තමයි දැන් ලංකාවේ show times. ප්‍රජාතන්තරේ හොඳම එක. No choices... දෙනදේ විතරයි.”
“අම්මගෙ රෙද්ද! #@%...”

සසිත වන්නිගම සහ ඔහුගේ මිතුරාද, ඔවුන් හා බැඳෙන කාන්තාවන්ද...

“අම්මගෙ රෙද්ද නෙවෙයි මනුස්සයෝ- තාත්තගේ සරම...” එයාව සමහන් කරන්න එහෙම කියලා, මම එයාට චොයිසස් තුනක් දුන්නා. “කවදද යන්නේ? අදද- හෙටද- අනිද්දාද...”

අපි ගිය දවසේ හෝල් එකෙන් කාලක් විතර තමයි සෙනඟ උන්නේ. වැඩි හරියක් තරුණ- තරුණියන්... තනි තනිව චිත්‍රපටය බලන්න ඇවිත් හිටියෙ බොහොම අඩු ගණනක්.
එයින් එක වියපත් මහත්තයෙක් වැඩ ඇරිලා එන ගමන් වගෙයි. එක අතක ඔෆිස් ගෙනියන හම් bag එකක්. අනිත් අතේ බඩු මල්ලක්. මට ඒ මහත්තයව මීටර් වුණේ ඒ බෑග් දෙකයි, විඩාබර මුහුණයි නිසා. එයා වාඩි වුණේ අපට පිටිපස්සේ පේළියේ seat එකක.

ෆිලුම දිගෑරෙනකොට මට මතක් වුණේ Mudhu Ranjith De Silva රසිකයා කියල තිබුණු ටිකක්.

‘... බහුචිතවාදියා හී සසිත වන්නිගම සහ ඔහුගේ මිතුරා ද, ඔවුන් හා බැඳෙන කාන්තාවන් ද, ගිෆ්ට්නෙට් අයිතිකාරයා ද ( ලක්ෂ්මන් මෙන්ඩිස්) මෙම මනුෂ්‍ය වර්ග දෙකම සතු ගති ලක්ෂණ වරින් වර ප්‍රදර්ශනය කරන්නා වූ යථාර්ථවාදී චරිත හා භූමිකා වීම මාලකගේ දක්ෂතාව මත ප්‍රතිනිර්මාණය වූ විචිත්‍ර විග්‍රහයකි.

ද්‍රව්‍යය ද මිනිසාගේ සංයුතියේ මූලිකාංගයකි. මිනිසා පිළිබඳ භෞතිකත්වය වන්නේ මිනිසාගේ ශරීරයයි. එනම් මොළය, ස්නායු පද්ධතිය හා ඉන්ද්‍රියන්ගෙන් සමන්විත මිනිසාගේ කායික සංයුතිය යි. කෙසේ වෙතත් විඥානයේ මැදිහත්වීමකින් තොරව භෞතික වර්ධනයක් කිසිසේත් ම නො සිදු වේ. මිනිසාගේ විඥානයේ වර්ධනය සිදුවනුයේ ශාරීරික ඉන්ද්‍රියන්ගේ ද වර්ධනය මත ය. එනම් කායික ඉන්ද්‍රියන්ගේ හා විඥානයේ වර්ධනය ද්වන්දාත්මක ය.

මෙම චරිත තුළින් ඒ තත්ත්වයන් යළි යළිත් තහවුරු වේ. ගිෆ්ට්නෙට් හිමිකරුවාට අවශ්‍ය වන්නේ තම ව්‍යාපාරය කෙසේ හෝ පවත්වාගෙන යාමට සසිතගේ ශ්‍රමය සූරාකන අතරතුර ඔහුගේ අවම අවශ්‍යතා පවා ඉටු කරගන්නට හැකි මුදලක් වැටුපක් ලෙස නො ගෙවා තමා වෙත නතු කර ගැනීමට ය. සසිතට වෙන කළ හැකි දෙයක් නොමැත. වෙනත් රැකියාවක් සොයා ගැනීම ද උභතෝකෝටික ගැටලුවකි. සසිත තුළ වෙනත් අලෙවි කල හැකි වටිනාකමක් ද දක්ෂතාවක් ද දැනුමක් ද නැත. මෙය වර්තමාන තාරුණ්‍යයේ ප්‍රබල සංකීර්ණ අර්බුදයකි...’

ඒ අස්සේ ජංගමයෙක් අඬන්න පටන් ගත්තා. මාත් හැරිලා බැලුවා. පිටුපසම පේළියේ එහා කොණේ වාඩිවෙලා ඉන්න තරුණ හාදයෙකුගෙ ෆෝන් එක තමයි බෑඟිරි දුන්නේ. ඒකා ඉන්න තැන ගැන වගේ වගක් නැතුව එයාගෙ සංවාදේ කරගෙන ගියා. විනාඩි ගණනයි ගියේ. ආයෙමත් අර කරච්චලේ... දෙතුන් පාරක්ම. හෙමිනුත් නෙවෙයි...

වර්තමාන තාරුණ්‍යයේ ප්‍රබල සංකීර්ණ අර්බුදවලින් එකක්!

පුදුමේ කියන්නේ ඒ හාදයාට කිට්ටුවෙන්ම; පැත්තෙන් හා ඉස්සරහින් වාඩි වෙලා උන්නු කිසිම කෙනෙක්, කිසිම දෙයක් නොකියපු එක. එයාලා පාඩුවේ උන්නේ- film එක බලමින් වෙන්නැති.

එතකොට අර මං කලින් කිව්ව වැඩිහිටි මහත්තයා ‘ස්.. ස්.. ස්..’ කියලා සද්දයක් දාල අර තරුණයාට මොනවද කිව්වා.

මොන?
අර හාදයා ඒක පයිසෙකටවත් ගණන් ගත්තේ නෑ. එයාගේ කතාව දිගටම කරගෙන ගියා. වර්තමාන තාරුණ්‍යයේ ප්‍රබල සංකීර්ණ අර්බුදවලින් එකක්!
මගෙත් කට කොකියව්වා. ඒත් ‘ටෙලිෆෝන් ලෙඩා’ට කිට්ටුවෙන් උන්නු හැමෝම නිස්සද්දව ඉඳිද්දී, ඈතින් වාඩි වෙලා උන්නු මං විරෝධය පෑම කොච්චර උචිතයිද? මං ඒ උභතෝකෝටියට මැදි වෙලා ඉන්න අතරේ අර මහත්තයා නැඟිටලා හෝල් එකේ ඉස්සරහ පේළියකට ගියා...

ඒ මනුස්සයට මොනවා හිතෙන්න ඇද්ද?

“ඔයාට මොනවද හිතුණේ film එක ගැන?” චිත්‍රපටය ඉවර වෙලා එද්දී එක මිතුරෙක් ඇහුවා.
“ඉස්සෙල්ලා කියනවලකො ඔයාලට හිතිච්ච දේ...”
“මට හොඳයි!” දෙවැන්නා කිව්වා.
“මම නං ඉවසිල්ලක් නැතිව උන්නේ කොයි වෙලාවෙද film එක ඉවර වෙන්නේ කියලා.” පළමුවැන්නා උත්තර දුන්නා. “නිදිට?”
“මට film එක වැදුණේ නෑ!” මං කිව්වා.

යම්කිසි කලා නිර්මාණයකින් මං බලාපොරොත්තු වෙන දේවල් ගණනාවක්  තියෙනවා. පළමුකොටම එයින් තෘප්තියක්- සතුටක්- වින්දනයක් ලැබිය හැකි විය යුතුයි. ඒකෙන් ඥානනය වීමක්- දැනුවත් වීමකුත් වෙනවා නං තවත් හොඳයි. ඒ නිර්මාණය මාව කම්පනයකට පත් කරවන- සිතන්නට පොළඹවන එකකුත් නං ඉස්තරම්. ඔය ඔක්කොම එකකින් ලැබෙන්නේ කලාතුරකින්.
හැබැයි ඒ මොනවා තිබුණත් මට මදි. ඒ නිර්මාණයේ ළතෙත් ගතියකුත් තියෙන්නම ඕනි කියලයි මං හිතන්නේ.

2018 ‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’ පටන් ගත්තු දවසේ ඉඳලා ලියාපු blog ලිපි 709න් වුණත් Fims 13ක් ගැන විතරයි මං කතා කරලා තියෙන්නේ. ඒ ෆිල්ම්ස් මට ගොඩක්ම වැදුණු ඒවයි! (මේ තියෙන්නෙ ඒ ලිපිවල නාමාවලියක්: (සමුදුරු මූර්තිය, විරූපීට රැවටෙන්නේ සුරූපි කියලා, හරි හුරතල් - විනාකිරි - සංග්‍රාමය, ප්‍රේමණීය චාරිකාවක්, උතුමාණෙනි, 200 Halla Ho සහ අරගලය, දහතුනේ මාරකේ... Thirteen Lives, නඩු බලවපු නඩුවක්!, Nice View, අටේ කෝච්චිය, පොඩි හොරා Vs ලොකු හොරු, අමුම අමු; වල් වනචර කතන්දරයක්, Rekhachithram සහ කෝප්, අපේ සිනමාවට වාලම්පූරියක්!)

ෆිලුම මාකටින් කිරීම සාර්ථකව කරන නිසා. (සිනමාව කර්මාන්තයක් වශයෙන් දියුණු වෙන්න නං මෙහෙම කෙරෙන්නම ඕනි.)

‘ඉතිං... බහුචිතවාදියා තමුසෙගේ හිතට වැදුණේ නැත්තං ඇයි ඒ ගැන ලියන්න ගත්තේ?’ ඔයාලගෙන් කෙනෙකුට දැනටමත් මගෙන් අහන්න හිතිලා ඇති.

ලිව්වෙද... සාධාරණ හේතු කීපයක් නිසා. එයින් දෙක තුනක්වත් නොකිව්වොත් අසාධාරණයිනෙ.
1. Film එකේ නිර්මාණාත්මක ගතිය හා plot එක නිසා.
(හැබැයි රජෝ මට දැනුණු ලොකුම වැරැද්දකුත් මෙතැනදී නොකියා බැහැ. මේ ෆිලුමේ චරිත සේරම අමුම අමු බොරුකාරයෝ- වංචාකරුවෝ- ආත්මාර්ථකාමියෝ... කළුම කළු මිනිස්සු මිස අළු- සුදු මිනිස්සු සමාජයේ ඇත්තෙම නැද්ද?)  
2. ෆිලුම මාකටින් කිරීම සාර්ථකව කරන නිසා. (සිනමාව කර්මාන්තයක් වශයෙන් දියුණු වෙන්න නං මෙහෙම කෙරෙන්නම ඕනි.)
3. හැමෝම ප්‍රශස්ති ගයද්දී සාධාරණ විවේචන ඉදිරිපත් කරන්නන්ට දිරියක් වෙන්නට මං කැමති නිසා.
4. මෝඩ මට ෆිලුම වැදුණේ නැති වුණාට- ජාත්‍යන්තර සම්මාන, සහතික පවා බහුචිතවාදියා ෆිලුමට ලැබිල තියෙනවනෙ.

ම්..  ම්.. ම්.. ඔන්න බහු උචිතවාදියා ගැනයි, බහුචිතවාදියා ගැනයි මගේ අදහස් කිව්වා. බලමුකො ඔයාල හිතන දේ෴0෴