දිව්‍ය අංගනි සේ මම සැරැසී - දෙවෙනි කොටස

ඒබ්‍රහම් මාස්ටර් ටිකාක් විතර මසුරුය. පස්සේ දැනගත් විදියට එයා වෙස්සන්තර කෙනෙකු නොවේ; අදින්න පුබ්බකයෙකි. නමුත් එදා නම් ලෝස් නැතිව ‘දුප්පතාගෙ හිතවතා’ වුණේය. ඒ ඔහුගේ ගීත අහන්නට, රස විඳින්නට රුචි පිරිසක්, ඕර්ඩියන්ස් එකක් අපේ නිවසේ රැස්වී හිටි නිසා විය යුතුය.

බැප්ටිස්ට් ප්‍රනාන්දු  දුප්පතාගෙ හිතවතා වුණේ ...........

වර්ණකුලසූරිය මහලේකම්ගේ ජෝන් බැප්ටිස්ට් ප්‍රනාන්දු ‘දුප්පතාගෙ හිතවතා’ වුණේ 1974 දීය. එහෙම වෙන්නට කලින් හැමදාමත් දුෂ්ටයා වුණේ බැප්ටිස්ට්ය.

1965 ඔක්තෝබර් 7 වෙනිදා පෙන්වන්නට පටන් ගත් ‘සත පනහ’ සිංහල සිනමාවේ 123 වෙනි චිත්‍රපටයයි. ඒක බැලූ දවසේ ඉඳන්ම බැප්ටිස්ට් මගේත් පරම හතුරෙක් වී හිටියේය. එහෙම වුණේ මගේ විතරක් නොවේ. ගොඩ දෙනෙකුගේය. බැප්ටිස්ට් වුණත් ඒ බව හොඳින් තේරුම් අරගෙන හිටියේය. 

කවුරුන්වත් සුදු චරිතයක් තමාට නොදෙන තැන, බැප්ටිස්ට්ම චිත්‍රපට නිෂ්පාදනය කරන්නට පටන් ගත්තේය. ඒත් මුලින්ම අවදානමක් ගන්නට ලැහැස්ති නොවී 1972 දී ‘සහනය’ නිපදවද්දීත් දුෂ්ටයා වුණු එයා ‘වීරයා’ විදියට කරළියට ආවේ ‘දුප්පතාගෙ හිතවතා’ වෙමිනි.

එතැන් සිට බැප්ටිස්ට් ප්‍රනාන්දු ජයග්‍රාහී ගමනක් ගියත් පසුව පරාජය වුණේ ‘වැඩි පොලී ගෙවන මුල්‍ය සමාගම්වල’ පිහිට හොයන්නට ගිහින්ය. 

ලක්ෂෙට කොඩි දමාගෙන උන් බැප්ටිස්ට් ප්‍රනාන්දු ඉක්මනින් සල්ලි පැටව් ගස්සන්නට ‘ගෝල්ඩන් කී සමාගමේ’ ගෙඩි රුපියල්වලින් 137 ලක්ෂයක්ම තැන්පත් කළේය! සමාගමට කෙළවෙද්දී තැන්පත්කරුවනටත් කෙළවුණේය.

සිරි ලංකාවේ ඔය සෙල්ලම වුණේ වරක්-දෙවරක් විතරක් නොවේ. තැන වෙනස් විණි. සමාගමේ නමත්, අයිතිකරුවනුත් වෙනස් විණි. තැන්පත්කරුවනුත් වෙනස් විණි. 

ඒ මොනවා වුණත් අපේ සම+හරක්.............

සක්විති වුණත්, කළුතොට වුණත්, ඊ.ටී.අයි. වුණත්, සණස සමූපකාර වුණත් ඒ හැම තැනම ලොක්කෝ පොංගල් කෙළියෝය; දහස් ගණන් දුප්පතුන් අමාරුවෙන් ඉතිරි කරගෙන තිබූ සකල සේසතටම විද්දෝය. හැමවිටම උන් බේරෙයි. වින්දිතයන් තවත් විඳවන්නට ඉතිරි වෙයි. ඒත්, එහෙම දේවල් පෙනි-පෙනීත් අපේ සම+හරක් අදත් රැවටෙති. හෙටත් රැවටෙනු ඇත!   

ඉතින් එදා අබරන් මාස්ටර් අපේ ගෙදරට නමෝවිත්තියෙන්ම සම්ප්‍රාප්ත වුණු දවසේ; දුප්පතාගෙ හිතවතා වෙමින් තේ බොන්නට දේවල් ගෙන්නූ දවසේ, අපි හැමෝමත් ‘සත පනහේ’ සිංදුවක් සර්පිනා වාදනය එක්ක කිව්වෙමු! කිව්වෙමු කියලා කියන එකට වඩා පහත් ක්‍රියා පදයක් ඒකට නැති නිසාය මං එහෙම කියන්නේ. 

සර්පිනා වාදනයත් එක්ක අපේ ගායනය ඇහුණේ දෙල් කොළ ගොඩේ හරක් යනවා වගේ වෙන්නැතිය!

හැටහයේදී, අදට 53 අවුරුද්දකට කලින් අප කියූ ඒ සිංදුව; හර්බට් එම්. සෙනෙවිරත්න පබැඳූ ඒ ගීතය අදත් නිබඳව කියවෙයි. ‘චන්ද්‍රා මෙ රෑ පාය ආවා - හර්දේ පෙමෙන් නාව-නාවා’.

සිංදුවක් කියන එකෙත්, සිංදුවක් ගයන එකෙත් වෙනසක් තියෙන බව ඒ වනවිටත් මා දැනගෙන හිටියේ නැත! අජාසත්ත පිරිවරේ අනෙක් අය මටත් එහාය. 

“හැබැයි ගුණේ, ටීටර් එකේ සිංදු ටික නං හොඳට ප්‍රැක්ටිස් කරවන්න වෙයි වගේ!” ගායනය ගැන උගත්; හැකියාවකිනුත් සන්නද්ධවී හිටි අබරන් මාස්ටර් අපේ ගායනය අමාරුවෙන් අහගෙන හිඳ, ප්‍රීති ප්‍රමෝදයෙන් මුහුණ ඇඹුල් කරගෙන තාත්තාට කිව්වේය! 

දේවාර් සූර්යසේන - දේවාර්, සුනන්ද මහෙන්ද්‍ර හා BBC එකේදී............

“ටීටර් එකක් මිනිස්සුන්ට අල්ලලා යන්නේ ඒකේ සින්දු ටික නැඟලා යනවා නං විතරයි. කොච්චර හොඳට ඇක්ට් කළත් වැඩක් නැහැ.”

අපේ තාත්තාත් හොඳ ගායකයෙක් නොවේ. තාත්තා දැනගෙන හිටියෙත් සින්දු දෙකකි. 

‘වීර මලේ රොන් ගෙන යන්නා’ එකකි. එය දේවාර් සූරියසේන ගායනා කළ එකකි. අනෙක ‘අම්මෙ උඹේ රස බත කාලා - කන්නෙ කොහොම බතල තම්බලා’ය. අවුරුදු කිහිපයකට කලින් වික්ටර් රත්නායකයනුත් මේ ගීතය යළි ගැයුවා මට මතකය.

එදා අපේ තාත්තා නම් ‘වීර මල’ ගැන වගේ-වගක් නැතිව ‘චන්ද්‍රා මෙ රෑ’ නොව මහ දවල් පායන හැටි අහගෙන උන්නේය. අපේ කඨෝර ගීත ගායනයටත් වඩා තාත්තාගේ හිතට වද දෙමින් තිබෙන්නට ඇත්තේ වියදම් ප්‍රශ්නයයි. විධුර නාට්ටිය කරන්නට ගත්තොත් දරන්නට වෙන වියදම.......? නළු-නිළියන් තිහක් විතර එක්ක?

“මාස්ටර්. අපේ අජාසත්ත එකට ආධාර එකතු කරන්න මේ කොල්ලෝ මහරගම හතර වටේ ගියා. මාසයක් විතර කාල්ගාලා කාල්ගාලාත් එකතු වුණේ රුපියල් හැටගානයි. විධුර එකට කැරැක්ටර්ස් තිහක් විතර තියෙනවානේ. ප්‍රැක්ටිස් කරන්න යනකොටත් ලේසි වෙන එකක් නැහැ. තේ එක ගණනේ දුන්නත්.... තිර... ඇඳුම්?” අපේ තාත්තා එදාම අබරන් මාස්ටර්ට කිව්වේය.

“අයියෝ ගුණේ. ඕවත් ප්‍රශ්නද? අපි ටවර් එකේ ටීටර් නැටුවේත් පුළුවන් තරම් පිරිමහලා, උඹ දන්නවද? ඇඳුම්-මාල-වළලු ලාබෙට හදාගන්න හැටි මං උඹට කියල දෙන්නම්. 

නාට්ටියට එන කොල්ලො-කුරුට්ටන්ට කියලා දැන් තියාම රබර ඇටයි, සිගරැට් පෙට්ටිවල ඇතුළේ තියෙන ඊයම් කොළයි එකතු කරෝපං. රබර් ඇට, ඊයම් කොළවලින් දවටලා අරන් හදපු මාල ලයිට් එළිය වැදිලා දිස්නේ දෙන්නේ රත්තරංවලටත් වැඩිය එළියට. 

දෝතියට අඳින්න කොයි ගෙදරින්ද සාරියක් දෙකක් හොයාගන්න බැරි?”

තුන් වේලම හයින්-හාමතේ ඉන්නා අසරණයන් වාගේ............

අබරන් මාස්ටර් එව්වා කියද්දී දකින්න තිබ්බේ අපේ තාත්තාගේ මුහුණය. ඒකේ තිබුණු අජූවය. “ඒ මනුස්සයා තවම ඉන්නේ අටසිය ගණන්වල වගෙයි. ඒ මදිවට කුණුකම. ඉච්චිකමටත් සීමාවක් තියෙන්න එපැයි! හරියට කන්නවත් නැති තුන්වේල හයින් හාමතේ ඉන්න මිනිස්සු වගේ ඔහේ ඉන්නව ඇති පොදි ගගහා!

එදා තාත්තා එහෙම කියද්දී මට හිතුණේ ‘මෙහෙම මිනිස්සුත් ඉන්නවාද?’ කියලාය. අපොයි, අදත් ඉඳිති. හෙටත් හිඳිනු ඇත. දැන් නම් මම ඒ බව නිසැකවම දන්නෙමි.

එක-එක පන්නයේ යහළු-මිත්තරයන් සෙට් වෙන තැන්වලට යද්දී හොඳ-හොඳ දේවල් මටත් දැකගන්නට පුළුවන් වෙයි. නොබී ඉන්නා නිසා, හොඳ සිහියෙන් ඉන්නා නිසා හුඟක් දේවල් දකින්නට වගේම තේරුම් ගන්නටත් මට ඉඩ ලැබෙයි. 

එහෙම දුටු විදිහට, මං කතා කරන්නේ නැති-බැරි අය ගැන නෙවේ. ඇති-හැකි අය ගැනය.

එහෙම එක යහළුවෙකුගේ ගෙදරදී හැමදාම වගේ කටගැස්මට තියෙන්නේ තැම්බූ බෝංචි කරල්, කැරට්, අර්තාපල් තීරු හා ගෝවා කොළයි. වැඩියෙන් තියෙන්නේ ගෝවාය. 

බොන්නන් දහ දෙනෙකු හිටියත් පුංචි තට්ට තසිම් දෙක තුනකට අර තම්බපු එළවලු සීරුවට අතුරලා, ගම්මිරිස් කුඩුත් ඉහලා අරන් එයි. ඒ වගේම පැතලි තසිමකට බැදපු කඩල හරි මුරුක්කු හරිත් දාගෙන එයි. ඒ සේරම ජාති එකට එකතු කළත් තුන් දෙනෙකුට මදිය. 

එහෙම ‘සම්භාරයක්’ ගේන්නෙත් සවුදම් ගහමිනි. “එළවලු බයිට් එක නියමයි. මගේ favourite.” එයා මිත්තරයන්ටත් නිර්දේශ කරයි!

“අම්මගෙ ෆේවරිට්. මේකා තරහ වෙන නිසා එනවා මිසක් ආයේ මෙහෙ පස් පාගන්න හිතෙන්නේ නැහැ. වියදම් කරන්න ලෝබ නං මේ මඟුල් නොකර නිකං ඉන්න ඕනේ.”

“මූ මචං, රියල් කුණා. හැමදාම මෙහෙමයි!”

තුන් දෙනෙකුටවත් මදි තරමේ එළවලු බයිට් තසිමක් දහ දෙනෙකුට........

“අර තට්ට දීසියේ තියෙන බෝංචි ටිකයි, කැරට් ටිකයි එක රවුමක් යන්නවත් ඇතිද බං. ඒවා හිස්වෙලා තිබුණත් මූ ඉන්නවනේ නොදැක්කා වගේ!” 

එයාගේ හිතවත්තු මෙතැන ලියන්නට බැරි කමෙන්ට්ස් පවා සපයති. හැබැයි ඒ සේරම කියවෙන්නේ, එයා නැති තැනදීය. 

ඒත් කෙනෙකුට ‘දොරක හඬත් පඩයක හඬත් වෙන් කොට හඳුනා ගන්නට බැරිද?’ 

යහළුවන් පාස් කරන හින්ට්ස් තේරෙන්නේ නැතිද? අනේ! ඒ මනුස්සයාට එහෙම දේවල් නොතේරෙනවාද, බබා හුකුම් පාට් පෙන්නනවාද කියලා නම් මට තේරෙන්නේ නැත. 

හැබැයි, ඒ හාදයා අනුන්ගේ තැන්වලදී bite එක diet එක කරගෙන ඒ දීසි හිස් කරන්නේ තරහෙන් වගේය!

අපරාදේ! ඒබ්‍රහම් මාස්ටරුත් එහෙමද කියා බලාගන්නට මට ඉඩ ලැබුණේ නැත. 

ඒ කාලයේ මඟුල් මේසයකටවත් මත්වතුර බෝතල වැඩම්මුවේ නැත. ඒවා සූජානං කළේ වෙනම කාමරයකය. බොන ඇත්තෝ හීන් සීරුවේ එතැනට රිංගති. ටිකක් සප්පායම්වී, මුහුණ ඇඹුල් කරගෙන, කට පිහ දමමින් එළියට එති. එහෙම කාලයක හින්දාදෝ අබරන් මාස්ටර් අපේ ගෙදරට බෝතලයක් ගෙනාවෙත් හංගා ගෙනය. එයයි, තාත්තායි ‘මජ්ජපානා’ සමාදන් වුණෙත් රහසින් වගේය.

එයාලාට කටගැස්ම වුණේ ............

වැඩිහිටියන් කන-බොන, කතාබහේ යෙදෙන වෙලාවට අපට එතන ඉඳීම තහනම්ය. හැබැයි, දොරත් උළුවස්සත් අතරින් බලාගෙන ඉන්නටත්, හොරෙන් කන්දීගෙන ඉන්නටත් තහනමක් තිබුණේ නැත.

එහෙම බලලාත් මට නම් පෙනුණේ එයාලා බොනවා විතරක් බවයි! ඒ වෙලාවටත් එයාලට කටගැස්ම වුණේ ටීටර්ය; නාට්ටිය!!                            

“.....උඹ දන්නවද ගුණේ. නියම ටීටර්කාරයෙක් නම් කොහොමද කියලා? මේ කොල්ලොන්ටත් කියලා දෙන්න ඕනේ ස්ටේජ් එකේ ඇවිදින විදිය හිට. මෙහෙමයි. වම් කොණේ ඉඳලා දකුණු කොණට ගියොත් දකුණටයි හැරෙන්නේ....... 

දකුණේ ඉඳලා වම් පැත්තට ගිහින් හැරෙන්න ඕනේ වමට. කොයියම්ම වෙලාවකවත් ඕඩියන්ස් එකට නළු-නිළියන්ගේ පස්ස පැත්ත පෙන්නන්න බැහැ! 

මට පුළුවන් පිටිපස්ස හෙළුවෙන් තියෙන්න ඇන්දෙව්වත්, ඕඩියන්ස් එකට ඒක නොතේරෙන්න stage එකක් උඩ ඇට් කරන්න.” කිහිප විටක්ම අබරන් මාස්ටර් ඒ පාඩම කරලාත් පෙන්නුවේය.

අජාසත්ත පුරුදු කරවද්දීවත් අපේ තාත්තා එහෙම දේවල් අපට කියාදී තිබ්බේ නැත. එහෙම වෙන්නට ඇත්තේ තාත්තා නාට්‍යකාරයෙක් මිස ටීටර්කාරයෙක් නොවුණු නිසා වෙන්නට ඇත.

ඒ වෙද්දී මං දැකලා තිබුණේත් එකම එක නාට්‍යයක් විතරය. ඒකත් අපේ ඉස්කෝලේ; විද්‍යාකර විද්‍යාලයේ නාට්‍යයකි. 

නම නං මතක නැතත්, කතාව හොඳට මතකය. ඒකටත් හේතු දෙකකි! 

එක, අපේ අම්මාත් ඇය වගේ යැයි කීමය. 

පත්තරවලින් මනමේ, හරිම බඩු හයක් වගේ.........

දෙක, ‘කථා සරිත් සාගරය’ පොතෙන් ඒ කථාව කියවන්නටත් කලින් අපේ ආච්චී මට ඒක ‘පණ පිහිටුවලා’ කියාදී තිබීමය. සාවිත්‍රී! (ඒ කතාව ‘වැරැදි බෝනස් එක - මල්ටිපල් මයෙලෝමා, පළමුවෙනි කොටසේ ලියා ඇත.)

නාට්‍යය වැඩියත්ම මගේ හිතට ඇල්ලුවේ මීට කලිනුත් කියා ඇති hut එකේ මුදලාලිගේ පුතෙක් ඒ නාට්‍යයේ ‘සත්‍යවාන්’ චරිතය රඟපෑ නිසාය. පාරේදී දකින විට කිසිම විශේෂයක් නොපෙනුණු ඒ තරුණයා කුමාරයෙකුට ඇඳලා හිටිය උජාරුව..... විභූතිය, මට තවම මතකය. අජාසත්ත එකේදී අපව පේන්නට ඇත්තෙත් එහෙමය. දිලිසි-දිලිසීය!

නාට්‍ය ගැන කියද්දී පත්තරවලින් නම් ‘මනමේ’, ‘හරිම බඩු හයක්’ වගේ නාට්‍ය ගැන කියවලා තිබුණත් ඒවා බලන්නට තියා, බලන්න යන්නට හිතන්නටවත් අපට වත්කමක් තිබ්බේ නැතිකොට මොන නාට්ටිද? 

‘පේව්මන්ට් එකේ රජවී’ පෝස්ටු කිහිපය කියවා ඇති ඔයාලාට, ඒ සන්දියේ අපේ දුප්පත්කම හොඳටම මතක ඇතිවාට සැකයක් නැත. 

ආයේ ඒ ගැන කිව යුතු නැත්තේ ඒ හින්දාය. ඊටත් මහරගම නාට්‍ය පෙන්වන්නට තිබුණේ ඉස්කෝල ශාලාවල් විතරය. මගේ මතකය හරි නම් අහම්බෙන් හරි නාට්‍යයක් ප්‍රදර්ශනය කෙරුණේ ‘ට්‍රේනිං කොලේජ් - ගුරු විදුහල්’ ශාලාවේය.

එරන්දතීගේ පාට් එකට නම් උඹේ කොල්ලා........

“හරි ගුණේ, මං තව දවස් කීපෙකින් ආයෙම එන්නං. ඊට කලින් උඹට ලොකු වැඩක් කරන්න වෙනවා. ඉස්සෙල්ලත් මං කිව්වේ. විධුර එකට රජවරුම පස් දෙනෙක් ඉන්නවා. එතකොට පූර්ණක යක්ෂ සේනාධිපතියටයි, විධුර පණ්ඩිතයාටයි දෙන්නෙකුත් ඕනේ. මේකා හොඳයි පූර්ණකට.” අබරන් මාස්ටර් එදාම නළුවරණයත් කරන්නට පටන් ගත්තේ එහෙමය. බන්දුල ජයකොඩි දිහා බලලාය.

අජාසත්ත කුමාරයාට රඟපෑවෙත් බන්දුලය. අපේ එකම නාට්‍යයකවත් බන්දුල මෘදු, කරුණාබර චරිතයක් රඟපා නැත. බන්දුට තිබුණේ රළු, නපුරු පන්නයේ කටහඬකි. දැඩි ගතියක් තිබුණු බන්දුට පෙම් චරිත ඇල්ලුවේම නැත!

“..... උඹේ කොල්ලා නම් එරන්දතීගේ පාට් එකට හොඳට මැච් වෙනවා. ඌ බිම්බිසාර දේවියට අන්දවලා හිටිද්දී මමත් රැවටුණා ගුණේ, ඇත්තටම කෙල්ලෙක් කියලා. ඒත් තවත් ගෑනු පාර්ට් එකක් මේකට තියෙනවා. වරුණ නාග රජ්ජුරුවන්ගේ බිසවගෙ කොටස. විමලා දේවිගේ කෑල්ල. එකට හරියන්නත් කොල්ලෙක් හරි කෙල්ලෙක් හරි හොයාගන්නම වෙයි, ගුණේ.”

අජාසත්ත නාට්‍යයේ එක දර්ශනයකදී බිම්බිසාර දේවිය වුණු පමණින්ම ජයන්ති අක්කා රඟපාන්නට බැරි බව තේරුම් ගෙන හිටියාය.

මෙහෙම ආ අයගෙන් හොඳම උනන්දුවෝ දෙන්නා.............

ඒ වනවිට අපට එකතුවී හිටි අයගෙන් ලොකු චරිතයකට ගන්නට තවත් ඉතිරිවී හිටියේ ‘සුදු මල්ලී’-සමරසිරි විතරය. (සමරේ ගැන ‘මීන සංහාරය’ පෝස්ටුවේ ඇති පදම් කියලා තිබේ.) මෙතනදීත් ප්‍රශ්නය නිරාකරණය කරන්නට ඉදිරිපත් වුණේ සමරසිරිය. අපේ නඩයේ අයගෙන් උස-මහතට, සුදට, පෙනුමට හිටියෙත් සමරේය.

අබරන් මාස්ටර්ට නම් සමරසිරිව හිතට අල්ලලා තිබුණේ නැත. තාත්තා මට ඒක කිව්වේ එදා රාත්තිරියේය. “සමරේගේ වොයිස් එක නාට්‍යකාරයෙකුට හරි යන එකක් නෙවෙයිලු. මාස්ටර් කියනවා එයාලා ටවර් එකේ නටද්දී, මයික් නැතිව වුණත් හෝල් එකේ අන්තිම පේළියේ ඉන්න අයටත් ඇහෙන්න කතා කරනවාය කියලා. නැත්තං සමරෙගේ පෙනුම විධුර පණ්ඩිතයන්ට ගැළපෙනවා. මිනිහව ඒ කොටසට ගම්මු කියලා කිව්වමයි, මාස්ටර් ඔය ටික කිව්වෙත්!”

“ගුණපාල අයියේ, මං බුවෙනකබා ඉස්කෝලේ කොල්ලෝ ටික දෙනෙකුට පණිවිඩේ දෙන්නං. එතකොට ටික දෙනෙක් හරි හොයාගන්න බැරියැ.” සමරසිරි කිව්වේය. කියලා නිකං හිටියේ නැත. දවස් කිහිපයකදීම ගැටවරයන් තුන් -හතර දෙනෙකු කැන්දාගෙනත් ආවේය.

පමුණුවෙන් රංජිත් ගුණසේකර හා පද්මසිරි, කොටිකාවත්තෙන් නිහාල් ලියනගේ හා තිස්ස, මහරගමින් සිරිසේන කරන්නාගොඩ එහෙම පැමිණි පිරිසයි. වත්තේගෙදර නාලන්දාරාම පන්සල අසල පදිංචිව හිට ආ ‘චූටි’ගෙ හැබෑ නම තිස්සද කොහෙදය.

කොච්චර අතීතය කාල් ගෑවත් ‘ශක්‍ර දේවේන්ද්‍රයාටත්, ගරුඬ රජ්ජුරුවන්ටත්’ රඟපෑ දෙන්නාගේ නම් මට මතක් වෙන්නේ නැත.

එතකොට ලංකාවේ හින්දි පිස්සුව තිබුණේ...........

මෙහෙම ආ අයගෙන් හොඳම උනන්දුවෝ දෙන්නා රංජිත් අයියාත්, සිරිසේන අයියාත්ය. එයාලා තව-තවත් අය හොයා ගෙන ආවෝය.

පසු කාලයකදී හින්දි නිවේදකයෙකුවූ ‘කළු නිහාල්’ව අපේ ගෙදරට එක්කං ආවෙත් ඔය කාලයේය. 

එතකොට ලංකාවේ හින්දි පිස්සුව තිබ්බේ යන්තමිනි. මහරගම, නැෂනල් තියටර් එක ළඟ අතුරු පාරේ හිටි නිහාල් උනන්දුවෙන් හිටියෙත් රඟපාන්නට නොවේ; නිවේදන කටයුතු කරන්නටය.

අපේ තාත්තා මිනිහාව විධුර චරිතයට ගන්නට තැත් කළත් ඒකත් හරි ගියේ නැත්තේ එයාගෙත් කටහඬ ‘මදි’ නිසාය. 
“බැහැ, බැහැ ගුණේ. ඔහොම කළු හාදයෙක්ව විධුර පණ්ඩිතයන්ට? ඒක හරියන්නෙ නැහැ බං. විධුර පණ්ඩිතයන් වහන්සේ කියන්නේ අපේ බෝසතාණන් වහන්සේ. ඒ කැරැක්ටර් එකට දාන්න ඕනේ පිං පාට උතුරණ හාදයෙක්ව බං. මේකා නිකං කාපිරි කුමාරයා වගේනෙ.” 

අබරන් මාස්ටර් එහෙම කිව්වාම නම් අපේ තාත්තාටත් කේන්ති ගිහින්ය. ඒත් එව්වාට වග-උත්තර කිව්වේ මගෙත් එක්කය.

“එයා කියන විදියට නළුවෝ හොයන්න නම් අලුතින් ජාතක කරලා උපද්දන්නයි වෙන්නේ!”

ඉතින්, ඔය වගේ ජාතකේ ජාතකය ගැන කතා තව ඉස්සරහට තියෙනවා, හොඳේ.

සැවුළු සංහාරය - තෙවෙනි කොටස

කොටහළු මංගල්ලය ලොකුවට ගන්නවාය කියලා...........

පසුවදා හිමිදිරිය වෙද්දීම, අපේ අම්මා ලොකු දෝණියන්දෑගේ වැඩිවිය පත්වීමේ විත්තිය අච්චු නොගහන ‘ගමේ විත්ති’ පත්තරේටත් දාලා, හතර වටේටත් පතුරවලාය. ඒ විතරක් නොවේ. “ඉස්සෙල්ලාම වැඩේනේ. හැමෝටම කියලා ලොකුවට ගන්නවා!” කියා නුගේගොඩ ඇන්ටිත් එක්ක ලොකු පම්පෝරි කතාවකුත් කියලාය. කට-පට්ට ඇදලාය.

ඩබ්ලිව්.ඒ. සිල්වා මහත්තයාගේ ‘කැලෑහඳ’ නවකතාවේ හිටියේ ‘නිකිණියානේ විදුලි කම්බිය’ නේද? ඒ වාගේ පමුණුවේ අපේ ගෙවල් ඉසව්වේ හිටියේ නුගේගොඩ ඇන්ටිය. 

මගේ හැඟීම නම්, ඇත්තටම ගමක් හැඩවෙන්නේ- පණ ගහලා එන්නේ මේ වගේ උදවියත් එක්කම බවයි. එයාලගෙ ඩියුටිය අද මුල් පිටුවලින්, ගොසිප් තීරුවලින් බාරගෙන තිබුණත් ඒවායින් කෙරෙන්නේ ඒක පාර්ශ්වික සංනිවේදනයක් විතරය. සංනිවේදනයකදී අපේ හිතට දැනෙන්නේ සංනිවේදකයා එක්ක අපේ අදහසුත්; අපේ විවේචනත්; අපේ කයිවාරුත් හුවමාරු කරගන්නට ඉඩ ලැබෙනකොටය.

එතකොට, වමනය ගොඩට වැටුණු කපුටු පිහාටුවේ කතාන්දරය ‘අර මනුස්සයා කපුටෙකු වමනය කළා’ කියන තරමට ප්‍රතිපෝෂණය වෙන එක වෙනම කතාවකි!

එතකොට වමනය ගොඩේ තිබුණු කපුටු පිහාටුව ...........

ජීව විද්‍යානුකූලව නම් ගැහැනු ළමයෙකුගේ සිරුරේ ‘පළමු ඩිම්බය’ මෝචනයවී සති දෙකකට පසුවය, ‘පළමු ඔසප්වීම’ සිදුවන්නේ. 

ඒ ඩිම්බ සෛලයට පුරුෂ බීජයක්; ශුක්‍රාණුවක් හමුවී- සංසේචනයක් සිදු වුණේ නැති නම් ඔසප් වීමට මඟ පෑදෙයි! එහිදී, අර කුළුඳුල් ස්ත්‍රී බීජය මෝචනයවී දින තුනක් විතර ගෙවෙද්දී ඒක අප්‍රාණික වෙන්නේය. එවිට ඊළඟ වතාවටත් ස්ත්‍රී බීජයක් නිකුත් කරන්නට සිරුර සකස් විය යුතුය. ඒ සඳහා ගර්භාෂ බිත්තියත් අලුත් විය යුතුය. 

ඉතින් ඒකෙ ‘පරණ මතුපිට තට්ටුවට යන්නම යන්නැයි’ සිරුර කියන්නේ අලුත්ම-අලුත් මතුපිටක් හදා ගන්නටය.

පළමු මාස් ශුද්ධිය වෙනවාය කියන්නේ, ශුක්‍රාණුවක් හා එක්වූ කුළුඳුල් ඩිම්බය තැන්පත් වෙන්නට සැකැසුණු ගර්භාෂ බිත්තියේ මතුපිට ස්ථරය එහෙම සිරුරෙන් ඉවත්වෙන එකටය.

එහෙම බලද්දී මේ මංගල්ලය උත්සවාකාරයෙන් ගන්නේ අහවල් එකකටද? මට නම් ලොකුම ප්‍රශ්නයකි. 

බටහිරින් එන නරක පුරුදු ඉසමුදුනෙන් පිළිගන්නා අපි මෙතැනදී නම් ඔවුන්ගේ ක්‍රම පිළිගන්නට සූදානම් නැත! 

එයාලා දැරියක දැනමුතු වුණාම අමුතුවෙන් කරන්නේ ‘ආරක්‍ෂිත ලිංගික ඇසුරකට අවැසි උපදෙස් ලබා දීම’ විතරය. 

(සමහර වෙලාවට ගෙදර ඉස්සරහ දොරේ අමතර යතුරකුත් දැනමුතු වුණු දුවට දෙන්නට වෙයි. ඒ යුරෝපා රටවල දෙමව්පියන් වයස සපිරුණු දූ-දරුවන් වැඩිහිටියන් ලෙස ගණන් ගන්නා නිසාය.)  

පළමුවරට ගර්භාෂ බිත්තියේ මතුපිට ස්ථරය ඉවත්වීම.....

“ආ රංජී, තමුසෙල ගෙදර ලොකු උත්සවයක් ගන්න ලෑස්තිලු නේද?” නුගේගොඩ ඇන්ටි හැරෙන තැපෑලෙන්ම ‘කින්ඩි’ ස්වරයෙන්, අපේ අම්මාගේ පම්පෝරි කතාව ගැන ඔත්තුව මට  දුන්නේ එහෙමය. 

කාටම හරි ඇනුම් පදයක් කියන්නට තියෙනවා නම් ඒ මනුස්ස දෝණියට ඊට වඩා දෙයක් නැත. මට පෙනුණේ අතරමඟදීම මාව අල්ලාගන්නට ඇය මඟ රැකගෙන හිටි බවයි. ඒ කතාව කණට වැටී ගෙදරට පය ගහද්දීමය, තාත්තාගේ මැසිවිල්ල ඇසුණේ.

“ලීලා, මං උඹට හැමදාම කියනවා හිතලා බලලා කතා කරපන් කියලා. කොහෙද අහනවයැ. උඹේ මොළේ තියෙන්නෙ දිවේ. උදේ උඹම නේද කිව්වේ අර ගෑනිත් එක්ක, ලොකුවට උත්සවයක් ගන්න ඕනේ කියලා. දැන් පස්ස ගහලා කොහොමද රෙද්දක් ඇඳන් පාරෙ යන්නේ. ඊටත් ඒ විත්තිය තව දෙතුන් දෙනෙකුට කිව්වටත් පස්සේ.” 

තාත්තා කතා කරමින් උන්නේ නෝක්කාඩු ස්වරයකිනි.

අම්මා කතා කරන්නෙත් නොරිස්සීමක් පෙන්නාගෙනය. බුම්මාගෙනය. 

“ඔව්, මං එහෙම කිව්වා තමයි..... දැන් ඔයාම නේද ගණන් හදලා කිව්වේ රුපියල් තුන්-හාරසීයක්වත් යයි කියලා. මොකටද එච්චර නාස්ති කරන්නේ? අපි ඒ වැඩේ අතෑරලා දාමු. මොකෝ, ගස්වලින් කඩන සල්ලියැ? මිනිස්සු කියන දේවල් සේරම කරනවයැ?”

ඒක තාත්තාගේ රේස් දැමිල්ලටත් සිගරැට් බීමටත් .......

 තාත්තා නිහඬ වෙන්නේ කරකියා ගන්නට දෙයක් නැතිකම නිසාය. ඒ වෙද්දී අපේ ගෙදර සල්ලි හම්බ කරන්නේ අම්මාත් මාත්ය. තාත්තාට පෙන්ෂන් එකක් ලැබුණත් නොලැබුණු ගාණය. ඒක එයාගේ සිගරැට්වලටත්, රේස්වලටත් මදිය. 

තාත්තාගේ ළඟවත්, මගේ ළඟවත් ඉතිරි කරගත් මුදල් සංචිතයක් නැත. තියෙන්නේ අම්මා ළඟ විතරය. ඒවා තියන්නේ කොහෙද කියලාවත්, ඒවායේ දිගක්-පළලක්-මහතක්වත් මා නම් දැනගෙන උන්නේ නැත. ඒත් අම්මා පස්ස ගහන්නේ ඒක හොල්ලන්නට අකැමැත්තෙන් බව නම් සහසුද්දෙන්ම දැනගත්තෙමි.

“හරි, මගේ සීට්ටුව තියෙනවානේ. දැනුත් නුගේගොඩ ඇන්ටි මගෙන් ඇහුවා විතරයි කොටහළු මංගල්ලේ ගැන. ඒ අම්මණ්ඩි දැනටත් ඕක  කියලා ඇති වටේම. අපි මේක නොකර හිටියොත් ලෝබ කුණාලා කියලා ලජ්ජාවේ පණ යයි!” මම කීවෙමි.

“පුළුවන් කෙනෙක් කරගන්න එකයි ඇත්තේ. මං මොකටද එපැයි කියන්නේ?” අම්මා තීන්දුව කැපුවේ එහෙමය.

කොටහළු මඟුල් ගැන විතරක් නොවේ, විවාහ මංගල්‍යයන් ගැන වුවද මට ඇත්තේ රින ආකල්පයකි. මට හිතෙන විදියට නම් විවාහ මඟුලක් වුණත් ගත යුත්තේ දෙදෙනෙකු විවාහ වන දවසේ නොවේ. දෙන්නා එකට එක්වී වසර පහක්වත් සතුටින් දිවි ගෙවූ පසුවය! 

සිරි ලංකාවේ ජයටම ගත්තු මඟුල්වලින් වැඩි හරියක් කැඩී ගියේ බඳින පමාවෙන්මය! ඒවා කැඩිලාය කියා අපට තේරෙන්නේ එයාලා ඊළඟටත් කසාද බඳින්නට යන විත්තිය කියවුණාමය. අපේ ජනමාධ්‍යවලටත් ලොකුම නිව්ස් එව්වාය!

පළමු කසාදය ඉහළින්ම ගත් නිළියක් (එයාගෙ අම්මා, තාත්තා, සහෝදරයන් සේරමත් රටම දන්නා; කලාවට සම්බන්ධ අයයි.) දෙවෙනි කසාදයට සැරසෙන පුවතක් උදේ දකින්නට ලැබිණි. මේ මංගල්ලයේදී මනාලියට පලඳන්නට යන සම්ප්‍රදායික උඩරට ආභරණ කට්ටලයේ වටිනාකම මිලියන 7 ක්ලු! (අන්දවන කෙනා ගැන විස්තර තිබුණත් ඒවා දෙන්නේ කුලියටද කියලා නම් කියා නොතිබිණි.)

මගේ සිත පහන් කරවන මංගල ඡායාරූප පෙළක්.......

ඒත් මගේ හිත නම් පහන් කරවන මංගල ඡායාරූප පෙළක් ඊයේ පෙරේදාවක දකින්නට වාසනාව ලැබිණි. 

දෙන්නාම නළු-නිළියන්ය. එයාලාත් ‘කසාද බැඳගන්නා පමාවෙන් කඩාගන්නා වංශේ’ නිසා අවුරුදු 35ක් පවුල් කෑම විශේෂය. ආනන්ද වික්‍රමගේ හා මානෙල් වානගුරු ඔවුනගේ 35 වෙනි විවාහ සංවත්සරය සැමරුවේ නැවතත් විවාහ වීමෙනි. අනේ, මං මෙහෙම ලිව්වාට ඒ දෙන්නා හැබැහින් දැකලාවත්, වචනයක් හෝ කතා කරලාවත් නැත! මං කරන්නේ යහපත් දෙයක් අගය කිරීම විතරය.

ඉතින් මගේ මුල්ම වෙන්දේසි සීට්ටුවෙන් මගේ අතට ලැබුණේ රුපියල් හාරසිය විසිපහකි. ලොකු නංගි සීට්ටුව ඉල්ලලා තිබුණේ 75/- ටය. ඒක 500/- න් අඩු කෙරෙයි! ඉතිරි 425/- මට ලැබෙන්නෙත් ඒ මාසයේ එක්කෙනෙකුගේ මාසික වාරිකය වුණු රුපියල් 21.25 මාත් ගෙව්වාට පස්සෙය. (වෙන්දේසි සීට්ටුව ගැන විස්තර මධුශංඛ විතානගේ සහෘදයා පසුගිය කොටසේ කමෙන්ටුවකින් විමසා තිබිණි. සීට්ටුවක අග-මුල සේරම මා දුන් පිළිතුරු කමෙන්ටුවේ තිබේ!)

නෝනෙ අක්කා මට දුන් මුළු මුදලම තාත්තා අතට ගියේ කොටහළු මංගල්ලය ජයට ගන්නටය.

ඒකට එන අයගෙනුත් රුපියල-දෙක ලැබිලා තිබුණත් ඒවා ගැන අහන්නටවත් මට උවමනාවක් තිබුණේ නැත. එහෙම වුණේ පුරුද්දක් නැතිකම නිසාය.

“රංජිට කවදාවත් සල්ලි ඉතිරි කරගන්න බැහැ.” මගේ අත බැලූ-බැලූ අය සේරම කිව්වෝය. එහෙම කීවේ මගේ අත්ලේ ඇඟිලි අල්ලට යාවෙන තැන ඇති කුහර දෙස බලමිනි. එහෙම ඉඩක් තියෙන අයගේ අතේ සල්ලි ඉතිරි වෙන්නේ නැතිලු. වතුර වැනි දියරයක් නම් ඒ සිදුරු අතරින් ඉවතට යනවා විය හැකිය. ඒත් කාසි-නෝට්ටු වැනි ගැන දෙයක්? 

මගේ ගැන කියනවා නම්, 1985 වෙනතුරුම ඒ අනාවැකි හරියටම හරි ගිහින් තිබිණි.

වමේ සිට- දීපාල්, අනිල් හා නිදි පිටිපස පේළියේත්, දීපානි, අම්මා, ඩැඩා, සමන්ති ඉදිරි පෙළේ (1985 දී)

ඒත් (රේස්වලින් රේස් එකට පිම්මක් -3 පෝස්ට් එකේදී කියූ විදියට) එංගලන්තයේදී අපේ ඩැඩා දුන් අවවාදයෙන් පසු ‘මට මොළේ පෑදුණු නිසා’ අර අනාවැකි සුන්නද්දූලිවී ගිහින්ය.   

හොඳ වෙලාවටය එහෙම වුණේ. 

නැති නම් මල්ටිපල් මයෙලොමාව හැදී ගතවුණු මේ අවුරුදු හයම ගෙවන්නට වෙන්නේ අනුන්ගේ පිහිටෙනි!

මට මෙහෙම ස්වාධීනව ඉන්නට, අපේ අම්මාගේ ලෝබකමින් ඉතිරි කරන පුරුද්දත් උදව් වුණු බව නම් අමතක කරලා බැරිය. 

අම්මා කන-බොන-අඳින දේවලට වියදම් නොකළත් ඉඩකඩම්-ගෙවල් වැනි දේට වියදම් කරයි. මටත් මේ නිවස හදලා දුන්නේ ඇයගේ වියදමිනි. හරියටම කියනවා නම් මුළු වියදමෙන් 1/11 ක් විතරය මට වැය වුණේ. තිස් ලක්ෂයක්ම අම්මාගේ සල්ලිය! 

එහෙම හදා දුන් නිවසේ උඩ තට්ටුව කුලියට දී ඇති නිසා, දැන් මට මාසය පිරිමසා ගන්නට හැකිය! 

ඔන්න, අපේ අම්මාටත් ලොකු ස්තුතියක්!! 

හැබැයි, හිතවත් නෙවිල් අනුරසිරි වගේම අපේ අම්මාත් බ්ලොග් කියවන කෙනෙක් නොවේ. අම්මා පත්තරයක වුණත් උවමනාවෙන් බලන්නේ ‘පලාපල තීරුව’ විතරක්ය!!!

ඉතින් නෝනාගේ කොටහළුවෙදී වුණු සංතෑසියමය මානෙල් නංගිගේ විවාහයේදී වුණෙත්! අපේ අම්මා මුලින් කට-පට්ට ඇදලා පස්සේ පස්ස ගැහුවාය. හැබැයි කොටසකට නම් සම්මාදම් වුණේ ‘රෝහිණී අක්කලාත්’ ඉදිරිපත් වුණාමය. එයාලට පෙනෙන්නට වෙන්නැතිය! 

ඒ අතින් නම් රෝහිණී අක්කා මසුරන්ය. අනේ, එයාව බාල්දු කරන්නට කියනවා නොවේ. 

ඒ මනුස්ස දුව නෑදෑයෙකු වුණු මට විතරක් නොවේ, යන්තමට හඳුනන කෙනෙකුට වුණත් කන්නට ඇති බත්පත දෙන පන්නයේ  ඇත්තියකි. හිත හොඳ අම්මණ්ඩියෙකි.

ඒ අතින් නම් දැන් ඉතාලියේ ඉන්නා රෝහිණී අක්කාත්, ලොකු ජයසූරිය අයියාත් දෙන්නාම............

රෝහිණී අක්කා අපේ මල්ලිකාගේ දෙවෙනි වැඩුමල් සොහොයුරියයි. ලොකු අක්කා චන්ද්‍රානිය. රෝහිණී අක්කා විවාහවී ඉන්නේ ලොකු ජයසූරිය අයියා එක්කය. ඒ මනුස්සයාගේ ඇති කිසිම ලොකුකමක් නැත. ‘ලොකු’ කෑල්ල එන්නේ වැඩිමල්කම නිසාය. අන්තිම නිරහංකාරය. සිම්පල්ය. 

කොච්චර simple ද කියනවා නම් ‘නෝනෙ’ කියන ඕනෙම දෙයකට එකඟ වෙයි. ජයසූරිය අයියා බිරියට ඇමතුවේ ‘නෝනෙ’ නමිනි. (දැන් දිගු කාලයක සිට ඒ පවුලම ඉන්නේ ඉතාලියේය!)

“නිමල් මල්ලී, ඔයාලගේ ගෙදර මඟුලක් ගන්න තරමට එකක් නෙවෙයිනේ. අපි ඒක අපේ ගෙදර ගනිමු. මගේ ගණනේ කෑම ටික හදලා දෙන්නම්. ඔයාගේ යාළුවොත් එක්කං ඇවිත් මඟුල් මඩුවක් ගහන එකයි, ගෙදර සරසන වැඩෙයි නම් ඔයාට කරවන්න වෙයි. අපේ ගෙදර ඉතින් ඉන්නේ කෙල්ලොනේ. උනුත් තවම පුංචියිනේ ලොකු මල්ලී.” රෝහිණී අක්කා මුල පිරුවේ එහෙමය.

වේයොයි, මීයොයි, නෑයොයි ඕනෑවට වඩා කිට්ටු කරගත්තොත් විනාශයි! ඉස්සර උදවිය කීවෝය. එහෙත් රෝහිණී අක්කලා සම්බන්ධයෙන් නම් අපට එහෙම වුණේ නැත. මානෙල් නංගිගේ විවාහයේදී ඇය අවංකවම; උපරිමයෙන්ම; බොක්කෙන්ම අපට උදව් වුණාය!

අපේ අම්මාට උවමනා වුණේ මානෙල් නංගිගේ මංගල්ලේ ඉහළින්ම කරන්නටය. 

හැබැයි අඩුම වියදමින්ය. ඒක තුට්ටු දෙකේ අශ්වයා වැටට උඩින් පන්නවන්න හදනවා වගේ වැඩකි. එහෙම වෙලාවට ඉවසිල්ලෙන් වැඩ කරන පුරුද්දක් මට ඇත්තෙම නැත.

කට වහගෙන ඉවසිල්ලෙන් ඉන්නා පුරුද්දක් නම්.....

කොහොමත් අම්මාත් මාත් අතර නිතරම සටන් ඇවිළෙන ගතියකුත් තියෙයි. “අනේ මල්ලී, ඔන්න ඔහේ ඉවසලා ඉන්න. ඔයා හිතන විදියටම අම්මාත් වැඩ කරන්න ඕනේ නැහැනේ. අම්මටත් සතුටු ඇති. එයාගේ දරුවෙකුගේ ඉස්සෙල්ලාම මංගල්ලෙනේ!” 

නිතරම ඇවිළෙන මට ඔවැනි දෙයක් කියමින් සනසන්නට මැදිහත් වුණේත් රෝහිණී අක්කාමය.

එයාටවත් විසඳන්නට බැරි තත්වයකුත් ඒ අතරේම ලියලමින් තිබුණේ රහසෙන්ම වාගෙය!

කළු අක්කා! 

‘දියවිනි ඉනාව පෝස්ටු’ කියෙව්වා නම් රසික ඔයාලාට ඇය අමුත්තියක් නොවේ. ඉදිරියේදී ඇය ගැන තවත් ලියවෙන්නටත් තිබෙයි. 

ඇයට දරුවන් සිව් දෙනෙකි. ලොකුම දියණිය; සෝමලතාත් ඒ කාලයේ අපේ බතික් වැඩපොළේ සේවය කරන්නියකි. ඒ ස්වාමි-සේවක සබඳතාව වෙනම තිබියදී, හැමදාම වාගේ හවසට කළු අක්කලාගේ ගෙදරට යාම මගේ පුරුද්දක් විණි.

හවස හත වෙද්දී මං එහේය. තනියමත් නොවේ. පොඩි මාමාත් එක්කය.

(පොඩි මාමා ගැන නම් කියවුණේ ගොඩ ඈතකය. ‘නිල් බෘන්ගයන්ගේ වස වැරැද්දක්’ පෝස්ටුවේදීය.) ‘කොහොඹ කොළ කැවූ රාම් පූර් කා ලක්ෂ්මන්’ එකේදී ‘දුෂ්ටයා’ වුණු සෝමවීරත් එහාට එයි. අප එනතුරු බලා හිඳින්නේ සෝමේ අයියාය. සෝමේ අයියා කළු අක්කාගේ ස්වාමි පුරුෂයාය. 

දැන් අපි හතර දෙනෙකි. තව දෙන්නෙක් අඩුය. කළු අක්කාගේ සොහොයුරු කළු අයියාත්, ලාල් අයියාත් බොහෝ දවසට ඒ අඩුව පුරවන්නට බලා හිඳිති. (ලාල් අයියා කිව්වේ ‘නැණ ලැබ ගත්තෙමි....’ පෝස්ටු පෙළේදී කියූ ලාල් හේවාපතිරණ අයියා නොවේ.) හේමලාල් ජයසිරිය. සෝමලතාගෙ අනාගත සැමියා වෙන්නට වරම් ලබා හිටියේ ඔහුයි.

දැන් අපි හතර දෙනෙකි. තවත් දෙන්නෙක් අඩුය. ඒකට............

කළු අක්කාත් 304 ගහන්නට කැමැත්තෙන් හිටියත් සෝමෙ අයියා නම් ඒකට කැමැති වුණේ නැත. “බෑ නිමල් මල්ලී, මෙයා සෙල්ලම් කරන විදියට පිස්සු හැදෙනවා.” ඔහු කිව්වේ එහෙමය. 

මට හිතෙන විදියට; මං දන්නා තරමට 304 හොඳ සිහි බුද්ධියෙන් කළ යුතු ගේම් එකකි. ඒත් කළු අක්කා ‘කොළ අත’ අතේ තියාගෙනත් හිත දහ අතේ දුවවන්නියකි.

හතට විතර ඇරඹෙන අපේ ‘304 ගැහිල්ල’ ලෙහෙසියෙන් නවතින්නේ නැත. හදිසියෙන් හරි කෙනෙකුට එන්නට බැරි වෙලාවක් එනතුරු බලා ඉන්නා තවත් දෙතුන්-දෙනෙකුත් එහේ හිටි නිසා කවදාවත් අපේ සෙල්ලමට ක්‍රීඩකයන් හය දෙනා අඩු වුණේ නැත.

බොහොමයක් දවසට අප රෑ කෑම ගත්තෙත් කළු අක්කලාගේ ගෙදරින්මය.

ඔය රාත්‍රී ගමන නිසාත්, කළු අක්කලා එක්ක තිබුණු දැඩි පයුරු පාසනය නිසාත් අපේ ගෙදර ඇත්තන් හිටියේ විචිකිච්ඡාවකින් දැවෙමිනි. 

“මොකටද හැමදාම එහෙ යන්නේ?” “මොන 304 ක්ද මන්දා. ඒ මිනිස්සුත් උඹලට එන්න එපා කියන්න විදියක් නැතිව ඇත්තේ.” වගේ ‘වහෙන් ඔරෝ’ කතන්දර ඒ දවස්වල අපේ ගෙදරදී නිතර කියැවිණි. ඒ මැසිවිලි සේරම ‘කොළේ හංගා’ ගැහිල්ලකි. 

එයාලා කව්රුන්මවත් ඍජුව කතා කළේ නැත; ඇහුවෙත් නැත. හිටියේ බඩේ බිජු තියාගෙනය. ඉතින් එහෙම වෙලාවට මාත් කරන්නෙම, නොදන්නා තාලෙට; අහිංසක විදිහට තව-තවත් ගැඹුර දෙන එකය. ඒ සේරටම හේතුව ‘ඉන්ද්‍රානි’ය; සෝමලතාගේ නංගිය; කළු අක්කාගේ දෙවෙනි දියණියය.

අපේ ගෙදර උදවිය හිතාගෙන හිටියේ මං එහෙං හිර ගන්නට.......

අපේ කට්ටිය හිතාගෙන හිටියේ මං කළු අක්කලාගේ ගෙදරින් හිරයක් ගන්නට යනවා කියලාය. ඉන්ද්‍රානිව කැන්දන් එන්නට යනවා කියලාය.

ඉතින් ඊට පස්සේ............. ඊළඟ කොටසේ!

වැරැදි බෝනස් එක - මල්ටිපල් මයෙලොමා - දාහත්වෙනි කොටස

නිදි යහනේ ඛේදවාචකය!

නිදිගෙ පංච තන්තරේ කියවන දයාබර රසික ඔයාලා දන්නා විදියටම, මොන අමාරුකම් තිබුණත් සතියකදී පෝස්ට්ස් තුනක් පළ කරන්නටය මං උත්සාහ ගන්නේ. ඒත් ඒක එහෙමය කියා මොනවාම හෝ කොටා පළ කරන්නටත් බැරිය. 

සමහර වෙලාවට හොඳ ආරම්භයක් ගන්නට නිර්මාණාත්මක දෙයක් හිතට එන්න නැත්තේ කරුමෙකට වගේය. ඉතින් පරක්කු වුණත් ඔහේ බලා හිඳින්නට වෙයි. පුදුමය කියන්නේ මේ පෝස්ටුව කොටන්නට; මුල පුරාගන්නට වැකියක් හෝ ඉඟියක් හෝ හිතට එන්නෙම නැතිව දෙදිනක් ගතවුණු එකය. 

එහෙම තිබියදී අද උදේ ලසිත නුවන් එවා තිබුණු ෆොටෝ එකක් ඇස ගැටිණි. මේ පෝස්ටුවේදී උඩින්ම දැම්මේ ඒකය.

එය දකිද්දී මට දැනුණේ මහා දුකකි!

පොඩිහිටියන්ට නුසුදුසු යයි හුඟ දෙනා අදහන වර්ගයේ එකක්වූ මේ ෆොටෝ එක මගේ ෆේස්බුක් මිතුරු-මිතුරියන්ගෙන් 20 කට එවෙලේම යැව්වෙමි. 

චලන සුධීර නිසඳැසක් ලියා ඒ පින්තූරයත් සමඟ ඔහුගේ මුහුණු පොතේ පෝස්ට් එකක් ලෙස පළ කර තිබිණි. මටත් සෑහෙන ප්‍රතිචාර එක-එක්කෙනා එවා තිබිණි. චලනගෙ පෝස්ටුවටත්, මටත් ලැබී තිබුණු ප්‍රතිචාර සියල්ලම පාහේ එක කැටගරියකට වැටෙයි. විශ්මය-අරුමය-වාව් වැනි අදහසක්.... මේ පින්තූරයෙන් කියවෙන ‘ඛේදවාචකය’ ගැන කිසිවෙක්, කිසිවක් කියා නොතිබිණි!

ෆොටෝ එක එවූ ලසිතත්, ඒකත් එක්ක නිසඳැසක් fb එකේ දැමූ චලනත් ....

මට හිතුණේ ‘අනේ’ කියලාය. ඒ උදේය! දහවල් මගේ පැය දෙකක් ගෙවුණේ ‘සර්කාර්’ දමිල චිත්‍රපටය බලන්නටය. එහිදී වීරයා තම දේශපාලන ව්‍යාපාරය කරන්නේ; අලුත් පරම්පරාව අමතන්නේ නව තාක්ෂණික මෙවලම් හරහාය. ජංගම දුරකථන හරහාය. ආන්න එතකොටය මට පත්තු වුණේ! මට හේතුව Klick වුණේ!!

උදේ මං යැවූ ෆොටෝ එක මගේ මිතුරු-මිතුරියන් බලන්නට ඇත්තේ ෆෝන් එකෙනි; සුපුරුදු කලබලයෙනි! 2018 ත්‍යාග දිනූ ඒ ඡායාරූපය ගත් ශිල්පියා මේ ගැන හිතන්නට නැතිවා නිසැකය. මෝබයිලයකින් දකිද්දී ඡායාරූපයේ ඉන්නා දෙන්නාගේ ඉරියව්ව මිස අත්වල ඇති පුංචි දේවල් කැපී පේන්නේ නැත. එහෙම වෙද්දී ඔහු ඡායාරූපයෙන් කියන්නට හැදූ අදහස කියවෙයිද?

ලසිතට කොහෙන්, කොහොම ෆොටෝ එක ලැබුණත් මට කමක් නැත. FB එකේ පළ නොවුණු ප්‍රතිචාරත් තිබුණාදැයි චලනගෙන් නම් පස්සේ අහගන්නට ඕනෑය.

ඔය කතන්දරය මගේ පෝස්ටුවට සම්බන්ධ වෙන්නේ කොහොමද? දැන් ඔයාලා හිතනවා ඇත.

මල්ටිපල් මයෙලොමාව වැනි පිළිකා රෝගයක් ගැන දැනුම්වත් කරන්නට බ්ලොගයක් සුදුසුද? මෙලෝ රහක් නැති; හුඟ දෙනෙකුට එක එල්ලයේම අදාළ වෙන්නෙත් නැති මෙහෙම කාරණයක් රීඩර්ස්ලා දිගින්-දිගටම කියවාවිද? ඒ ප්‍රශ්නවලට උත්තර දීගෙන, ඒ අභියෝගය ජය ගන්නට නම් ගොඩක් මහන්සි වෙන්නට වෙයි. 

කොච්චර මහන්සි වුණත් මං කොටන විදිය, ඉදිරිපත් කරන කරුණු, පාවිච්චි කරන ෆොටෝ විතරක් නොවේ, තිතක් කොමාවක් ගැන පවා මට හිතන්නට වෙයි. ලියන මට එහෙම නම් මෙවැනි සංකීර්ණ රෝගයකට  ප්‍රතිකාර කරන දොස්තර මහත්ම-මහත්මීන්ගේ ඔළුවලට කොහොම බරක් දැනෙනවා ඇතිද? 

හම්බන්තොට රෝහලේදී මට ප්‍රතිකාර කළ රොහාන් පුල්ලෙපෙරුම, තනුජි සෝමරත්න වෙද ඉසිවරු 

හම්බන්තොටදී මට ප්‍රතිකාර කරන්නට පටන් ගත් ‘(හීමොටොලොජි)-රක්තවේදී වෛද්‍ය විශේෂඥ’ රොහාන් පුල්ලෙපෙරුම මහත්තයා දැන්  ඉන්නේ කරාපිටිය රෝහලේය. එතුමාට මාරුවක් ලැබී එහෙ ගිහින්ය. ඒත් යන්නට කලින්ම එතුමා ගියේ මං වැනි රෝගීන් ගැන, වෛද්‍ය තනුජි සෝමරත්න මැඩම්ව දැනුවත් කරලාය. තනුජි සෝමරත්න මහත්මියත් රක්තවේදිනියකි.

රොහාන් මහත්තයා නම් අපේ අයස්මන්ත පීරිස් හිතවතාට මාව කරාපිටියට එවන්නැයි කියලාත් කියා තිබිණි. 

“රොහා, මං හම්බන්තොටින් ට්‍රාන්සර් වෙච්ච ගමන්ම නිමල් අයියව කරාපිටියට එක්කගෙන එන්න පටන් ගන්නවා!” අයස්මන්ත කියා තිබුණේ එහෙමය. දෙසැම්බර් 29-30 ගිය ට්‍රිප් එකෙන් පස්සේ නම් ඒකට ඉඩ ලැබෙන එකක් නැහැ වගේය. 

ඒ තරමටම හිතවත් වුණු අක්ෂි වෛද්‍ය වාට්ටුවේ උදවිය දැන් බලාගෙන  ඉන්නේ අප හා එකවී ‘පැදුරක් දාන්නටය’. දැන් ඒ හැමෝම මට ‘ෆුල් සපෝට්’ය. මාසයකට වතාවක් එයාලාව මුණ ගැහෙන chance එක මඟ හරවා ගන්නටත් මට දැන් ලෝබය!

ඒ වගේම ලෝබකමක් මනුස්ස පරාණකාරයන් අතරේ ‘පැණි රහට’ තිබේ. හරියටම කියනවා නම් බොහොමයක් සතුනුත් එහෙමය. මං ඒ බව හරියටම දැනගත්තේ පන්සිය පනස් ජාතක පොතෙනි; වාතමිග ජාතකයෙනි.

දැන් ඒ හැමෝම මට ෆුල් සපෝට්ය.....................

පෙර බරණැස් නුවර බඹදත් නම් රජෙකුට ‘සංජය’ නම්වූ දක්ෂ, නැණවත් උයන් පල්ලෙක් විය. නිතිපතා ඒ උයනට එන මුවෙකි. එහෙත් ඌ උයන්පල්ලා දකින හැම විටම පලා යන්නට පුරුදුවී සිටියේය. රජතුමාත් දිනක් මේ බව දුටුවේය. “මේ මුවා රජගෙදරට ගෙන්වා ගනු රිසියෙමි. තට එය කළ හැකිද?” රජතුමා උයන්පල්ලාගෙන් විමසීය.

“එසේය දේවයන් වහන්ස. ඇති පමණ මී පැණි ලබා දෙන්නේ නම් මම ඔබ වහන්සේගේ අභිප්‍රාව ඉෂ්ට කර දෙන්නෙමි.” සංජය පිළිවදන් දුන්නේය. ඔහුට ඇති තරම් මී පැණි සපයනු ලැබිණි.

එදින පටන් සංජය මුවාට ඈතින් සිට තණ පත්වල මී පැණි තවරා ඒවා බිම හෙළා ඈතට යයි. මුවා පැමිණ ඒ තණ පත් අනුභව කරයි. මී පැණි රසයට ලොල්වූ මුවා ක්‍රමයෙන් උයන්පල්ලාට හුරුවී ළඟටම පැමිණෙන්නට විය; ඉන්පසු උයන්පල්ලා බිම හෙළූ තණපත් කමින් රජ මැඳුර තුළටම වන්නේය. එසේමය! වාතමිගයෝ පවා පැණි රසයට ලොල් වෙත්!

ඉතින් එහෙම ලොල් වෙන අපිත් ඉඩක් ලැබෙනවා නම් පැණි රසට වහ වැටෙන්නෙමු. ඉවක්-බවක් නැතිවම වුණත්...... කලින් පෝස්ටුවේදී මං කිව්වා මතක ඇති වැඩි-වැඩියෙන් සීනි සහිත ආහාර ගන්නා විටදී සිරුර ඇතුළේ වැඩි-වැඩියෙන් ඉන්සියුලින් නිපදවෙන බව. ඒකෙන් වෙන්නේ අපේ ශරීරයේ ඉන්සියුලින්වලට තියෙන සංවේදීතාව අඩුවෙන්නට පටන් ගැනීමයි. එතකොට අපේ ශරීර කූඩුව කරන්නේ වැඩි-වැඩියෙන් ඉන්සියුලින් නිපදවන එකය.

එසේමය. වාතමිගයෝ පවා පැණි රසයට .............

ඒ කියන්නේ type 2 දියවැඩියාවට මුල පිරෙනවා කියන එකය!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! 

හුඟාක් ප්‍රසිද්ධ ඉංගිරිසි කියමනක් තිබේ! Pevention is better than Cure. ඒක කොතරම් ඇත්තක්දැයි වැටහෙන්නේ දියවැඩියාව ගැන හිතා බලද්දීය.

අපේ මානෙල් නංගිට දියවැඩියාව හැදුණේ අවුරුදු දාහතේදීය. දැන් එයාට අවුරුදු 53 කි. 

එයින් අවුරුදු 35 ½ ක්ම මානෙල් බෙහෙත් ගත්තාය. මුලදී බොන බෙහෙත්. ඊළඟට ඉන්ජෙක්ෂන්. හැමදාම බෙහෙත් විදගන්නට දොස්තර කෙනෙක් ළඟට යාහැකිද? සුදුසුකම් තියෙන කෙනෙක් ළඟට වුණත් යන්නට ගියාම මහම වදයකි. අන්තිමේදී ගෑනිම බෙහෙත් විදගන්නට පුරුදු වුණාය. 

එහෙම බෙහෙත් විදගත්තාම ටික වෙලාවකට මානිගේ මූඩ් එක බහියි. එතකොට කාවවත් පෙනෙන්නට බැරිය. කා එක්කවත් කතා-බතා බැරිය. ඉන්නේ කාට වුණත් හොම්බට හැටක් විතර අනින විදියටය. ඒ වෙලාවට නම් මානිව දකින අයටත් හිතෙන්නේ ‘හැටක් නොව එකසිය විස්සක් විතර’ එයාගේ හොම්බට අනින්නටය.

‘සිඳු දකින සඳ’, ‘අම්මගෙ රෙද්දෙ මමාස්’ වැනි පෝස්ටුවලදී කොට්ටාවේ හොරහේන පාරේ, මානෙල් ඇන්ටිගෙ කඩේ ගැන මගෙන් කියැවිණි. ජයට කරගෙන ගිය ඒ කඩේ වහලා දැන් මාස දෙකකට වැඩිය. පාඩු නිසා නොවේ. මානෙල් අසනීප වුණු නිසාය. හදවතට ලේ සපයන නහර තුනක්ම block වෙලාලු. සැත්කමක් කරන්නට වෙන තරමටම තත්වය සීරියස්ය. දැන් මානි සැත්කමට පොරොත්තු ලැයිස්තුවේය.

තාර පීප්පයක් වගේ ඉඳගෙන නටනකොට කට්තේ බැරි බව ................

“නිමල් අයියේ, ඔපරේෂන් කරනකල් හරි අපි නංගිට ෆාස්ටින් කරන්න කියමු! මට නම් ෂුවර් ඒකෙන් හොඳක් මිස නරකක් වෙන්නේ නැති බව!” මානිගේ වෛද්‍ය වාර්තා පිරික්සා බැලූ පීරිස් මහත්තයා එයාලගෙ ගෙදරදී කිව්වේය. 

“ගෙදර ඉන්න අනෙක් අයත් එයාට සපෝර්ට් කළාට වැරැද්දක් නැහැ වගේ!” අයස්මන්ත කීවේ මානෙල්ගේ දුව රෝසිත්, බෑනා සමිතුත් දිහා හොරැහින් බලමිනි.

දැන් මානිගේ සැමියා ගාමිණීත් දියවැඩියා රෝගියෙකි. අපේ පවුලේ වගේ නොවේ. ගාමිණීලාගේ තාත්තාටත් මේ ලෙඩේ තිබිණි. 
පරම්පරාවෙන් ආවේ නැතත් දැන් අපේ අම්මාත් මේ අසනීපයටම නිතිපතා බෙහෙත් ගනියි. මහා ලෙඩ පවුලක්! එහෙම හිතුණාද? පාඨක ඔයාලට එහෙම හිතුණත් පුදුම නැත. 
ඒක සාධාරණය. ඇත්තම ඇත්ත නම් naughty forty පැන්නාට පස්සේ අපෙන් වැඩි දෙනෙක් ලෙඩ වෙන සම්භාවිතාව වැඩි බවය. ඔන්න හතළිහ පැනපු උදවිය පරෙස්සමින්!

ඉතින්, එදා දොස්තර අයස්මන්ත මහත්තයා මානෙල්ලගේ ගෙදරදී ‘හොර බැල්මක්’ දැම්මේ නිකම්ම නොවේ! ‘නීච කුමන්ත්‍රණේ’ පෝස්ටුව කියවද්දී ‘සිසිසි’ නැටුම් කණ්ඩායමේ ඡායාරූපයක් තිබුණා මතකයිද? 

රෝසි නැටුම්වලටත් වඩා එක්ස්පර්ට් වෙලා ඉන්නේ ............

ඒකෙ ලස්සනට, ගණනට-මිම්මට හිටි උපේඛා කෞෂිනී පණ්ඩිතගේ මෑතක කාලයක්ම නැටිල්ල නවත්වා දමලා හිටියාය. නැටුම් ඉදිරිපත් කරන්නට ලැබෙන ඇණවුම්වලට එයාගේ කණ්ඩායම නම් එක්කන් යයි. එහෙම කරන්නට වුණේ කසාද බැන්ද හින්දා නොවේ. 
ඒ තරමටම ලස්සනට කඳ-බඩ ආරපු නිසාය. තාර පීප්පයක් වගේ ඉඳගෙන නටනකොට කැතේ බැරි බව ඒකිටම තේරෙන්නට ඇත.

නුගේගොඩ ලයිසියම් එකේ ඩාන්සින් ටීචර් කෙනෙකු විදියට වැඩ කරද්දීමය රෝසි ආරන්නට පටන් ගත්තේ. දවසකට පැය හත-අටක් විතරම ළමුනට නැටුම් පුහුණු කරද්දීත්, නටලා පෙන්වද්දීත් කෙල්ල මහත් වුණේ ව්‍යායාම මදි හිංදා හෙම නොවේ. කන තරම වැඩි හින්දාය.

දැන් කොට්ටාවේම පාසලක ඉගැන්නුවත්, රෝසි නැටුම්වලටත් වඩා expert වෙලා ඉන්නේ කොට්ටාවේ සිට නුගේගොඩ දක්වා ඇති පේස්ට්‍රි ෂොප්ස්, අයිස්ක්‍රීම් පාර්ලර්ස්, ටේක් අවේ කඩ ගැනය. “ලොකු මාමෙ, අර අයිස්ක්‍රීම් නම් මරු අනේ. අපෝ xxxxxගෙ නම් නම විතරයි. අජපල්. අතන පේස්ට්‍රිත් මාර රහයි. ලොකු මාමටත් ගේන්නද?”

රෝසි එහෙම අහලා තෑග්ගක් විදියට ගෙනෙන්නට හදන්නේ විශාල හූනියමකි!

තෑග්ගක් විදියට ගෙනෙන්නට හදන්නේ......

එවැනි වෙලාවට මං එපා කියන්නේ හිතකින් නොවේ. පීරිස් නිතර මතුරණ මන්තරයක් සිහිවෙන හින්දාය. “යකෝ, තොගේ යාළුවොයි, නංගිලාගේ ගෙදර අයයි, තෝව බලන්න එන අයයි සේරම තමයි තොගේ හතුරෝ!” ඒ මන්තරය ඇත්තකි.

මානෙල්ගේ අසනීප වීම ඒ ගෙදර හැමෝටම වෙස්වළාගෙන ආ ආශීර්වාදයක් විණි. 

මානෙල්ට නිර්දේශ කෙරුණු ආහාර පාලන රටාව පවුලේ අනෙක් අයත් අනුගමනය කරන්නට පටන් ගත්තෝය. මුලින්ම ප්‍රතිඵලය ලැබුණේ මානිටයි. අවුරුදු 35 ½ ක් තිස්සේ ගත් දියවැඩියා බෙහෙත් ප්‍රමාණය, එක සතියකදීම හරි අඩකින් අඩු කරන්නට හැකිවිණි. 

කිලෝ 91 හිටි සමිත් දැන් කිලෝ 81 ට බැහැලාය. ගිය සතියේ තිබුණු මඟුල් ගෙදරකදී උපේඛා; අපේ රෝසි එයාගේ ‘සිසිසි නැටුම් කණ්ඩායම’ත් එක්ක ආපහු නටන්නට පටන් ගත්තාය. මාස තුනකදී රෝසිත් කිලෝ 73 සිට කිලෝ 65 ට බැහැලාය. මානෙල්ගේ ගණන් නොලියන්නේ ෆාස්ටින් පටන් ගනිද්දී බර කිරාගෙන නොතිබුණු නිසාය! මේ සේරගේම credit එක යා යුත්තේ අක්ෂි වෛද්‍ය විශේෂඥ අයස්මන්ත පීරිස් මහත්තයාටය. 

නරක නැත! ඇස් දොස්තර මහත්තයා ෆාස්ටින් ගැනත් උපදෙස් දෙයි!!

අපේ ශරීරය කොටස්වලට බෙදාගෙන..........

ලේසියට, පහසුවට අපේ ශරීරය බෙදාගෙන- කොටස් වෙන් කරගෙන- එකඑක්කෙනා එකඑක කොටස් ගැන විශේෂඥයන් වුණාට මේ ‘දෙතිස් කුණපය’ තවම ඒ බව දැනගෙන නැත. ඒත් ඉස්සර හිටි අපේ වෙද මහත්තුරු නම් ඒ බව දැනගෙන උන්හ. උන්නැහේලා අතේ ඇඟිල්ලක ඇනුණු ඉඳිකටුව අද්දවාගන්නට කකුලේ මහපටඟිල්ල සිදුරු කර බෙහෙත් බැන්දාය කියන්නේ ඒ නිසාය!

මේ තරම් දිගට අටුවාවක් කිව්වේ “රෝගයක් වැළඳීමට පෙර එය වළක්වා ගැනීම” වැදගත් බවත්, පහසු බවත්, ප්‍රායෝගික බවත් පෙන්නා දෙන්නටය. “දියවැඩියාව එක ලෙඩක් වුණාට ලෙඩ ගොඩකට මුල පුරන වසංගතයක් වගේ!”ය.

මගේ අතින් දැන-දැනම කෙරුණු වැරැද්දකුත් මේ දැන් වැටහුණත්, ඒක එහෙම්මම තියෙන්නට හරින්නේ අප බිලිගන්නා මාෆියාවක් ගැනත් කියන්නට එයින් පොටක් පෑදෙන නිසාය. අයිස්ක්‍රීම්, බර්ගර් ඇතුළු කෑමවල ෆොටෝ එකක් ඉහළින් යොදා ඇතත් එය මේ බ්ලොගයෙන් කියන දේවලට නම් නොගැලපෙයි. මා කියන්නේ ඒවායේ නුගුණය; ඒවායෙන් කෙරෙන විපත්තිය ගැනය. එහෙම කියද්දී මෙහෙම ෆොටෝ එකක් යොදාගැනීම නරකය! එවැනි ඡායාරූප පවා ඔබ වරදට පොළඹවයි!

එක ෆොටෝ එකක් එහෙම නම් දවසකදී පැය හත-අටක් tv බලන අයගේ ඔළුවට මෙවැනි ෆොටෝ නොව අත්‍යලංකාර දැන්වීම් කොච්චරක් නොදැනුවත්වම රිංගනවා ඇතිද? මකුළුවෙකු ගොදුරක් අල්ලා ගන්නට දැලක් වියන්නාක් මෙන් අප පොළඹවාගන්නට විවිධ නිෂ්පාදකයෝ ලස්සන දැන්වීම් වැස්සක් වස්සවති. ඒවා දැක්කාම......... ඒවා ගන්නට, අරගෙන ඇවිත් කන්නට හිතෙනවාය.

මකුළුවෙකු ගොදුරක් අල්ලාගන්නට දැලක් වියන්නාක් ...........

ඔයාලට එහෙම වෙන්නේ නැතිද? මට නම් එහෙමය. දැන් ඇත්ත දන්නා නිසා වුණත්, එහෙම වෙලාවට ඉවසන්නේ බොහොම අමාරුවෙන්, දත කාගෙනය. දත කාගෙන වුණත් අදට නවතින්නට වෙලාව හරිය!