හිනා තවත් හිනා - සිව්වෙනි කොටස

ගෑස් මිල ඉහළ ගියාට නහයෙන් අඬන්න එපාලු!  ඇත්ත නේන්නං...

“කවදාවත්ම ගුද මාර්ගික සංසර්ගයක ප්‍රතිඵලය විදිහට දරුවෙක් පිළිසිඳ ගන්නෙ නෑ!”

ඒ සමඟම නැඟී සිටි වියපත් තැනැත්තෙක් ඊට එරෙහි වූවේය.
“එහෙම නං කියනවා, කොහොමද මේ ජාතියේ පොලිටීෂියන්ස්ලා මෙච්චර ඉපදෙන්නේ?”

වැදගත් ප්‍රශ්නයක් අහපුවාම ඒකට ගැළපෙන විදිහේ උත්තරයක් ගළපා ගන්නත් සෑහෙන කාලයක් යනවනේ... එකට ඉඩ සලස්වලා අදට නවතින්නං, හොඳේ.... 

එහෙමයි ගිය වතාවේ කොටස ඉවර කළේ... පුදුමේ කියන්නේ කවුරුන්වත් ඒ ප්‍රශ්නෙට මොකුත්ම කියලා තිබුණෙ නෑනෙ. ඇත්තටම අපේ ආදරණීය පාඨකයන් ඒ පොලිටීෂියන් සත්තු ජාතිය ගැන කතා කරන්නවත් කැමති නැතිවා වෙන්නත් ඇති, ඒ ප්‍රශ්නය නොතකා හරියේ!

‘Don't complain about gas going up. See the bright side of it.’ අද ආවා මැසේජ් එකක් ඉංගිරීසි හෙඩිමක් සහිතව. ගෑස් මිල ඉහළ ගියාට නහයෙන් අඬන්න එපාලු!  ඇත්ත නේන්නං... පෙරළුණු පිට නේන්නං හොඳම එක!!

‘දර ළිපේ ඇති වාසි.. 😁

  01. ගෑස් ළිපේ මෙන් නොව හෙමීට හෙමීට ඉදෙන නිසා කෑමවල රස ගුණ වැඩියි. ඉදෙන්නට යන වෙලාව අතරතුර අඹු සැමියන්ට මුලුතැන් ගෙයි ප්‍රේම කරන්නට වැඩි අවස්ථාවක් උදා වේ.
  02. මේ දවස්වල ගේ ඇතුළටම වෙලා ඉඳලා සුදුමැලිව සිටින භාර්යාව දර ළිප අවට ගැවසීම නිසා රන්වන් පාටට හැරේ.
  03. දර ළිපේ දුමට ඇස්වලින් කඳුළු එන නිසා ඇස් වඩාත් පැහැපත් වේ.

වේවැල් කෝටු නාරං සියඹලා අතු ආදි සියල්ල දවා අළු කළ පසු දරුවන්ට...

  04. ස්වාමි පුරුෂයාට දර පැලීමේ කටයුත්ත බාර වෙන නිසා අඹු සැමියන් අතර අන්‍යෝන්‍ය සහයෝගය වර්ධනය වේ.
  05. දර පැලීමෙන් අනතුරුව හන්දිපත් රුදාවට ප්‍රතිකාර කර ගැනීමට ස්වාමි පුරුෂයාට අමතර ප්‍රතිපාදන අනුමත වන හෙයින් ඔහුගේ ආත්මාභිමානය වර්ධනය වී නිවසේ සාමය සුරක්ෂිත වේ.

  06. ගේ වටේ තියෙන ගිනිසීරියා දඬු විතරක් නොදා, පරණ කොහු මිටවල් ඉදල් මිටවල් ආදි සියල්ල දවා අළු කළ පසු, සුවාමි පුරුෂයාට සිය ජීවිත ආරක්ෂාව ගැන ඇති බය සැක දුරුවී පූර්ණ විමුක්තිය උදා වේ.
  07. වත්තේ තියෙන වේවැල් කෝටු නාරං සියඹලා අතු ආදි සියල්ල දවා අළු කළ පසු දරුවන්ට සහ බල්ලන්ට භාර්යාවගෙන් හම්බෙන දෛනික කෝටුපාරවල් ගාන අඩු වී ඔවුන්ටද නිදහස ලැබෙන අතර, ඒ හේතුවෙන්ම ස්වාමි පුරුෂයාගේ ලේ කෝප වීමද පාලනය වේ.

  08. වත්තේ තියෙන පොල්කටු, පොල්ලෙලි සියල්ල ළිපට වැටෙන නිසා ඩෙංගු මදුරුවාගේ උවදුරෙන් ගැලවිය හැකි වේ.
  09. දර ළිපේ දුමට මැස්සන් මදුරුවන් පමණක් නොව ගෙම්බන් කැරපොත්තන් ද ගැරඬියාද අහලකවත් නොසිට පලා යයි.

  10. ගෑස් ආනයනය කිරීමට යන රජයේ වියදම් අඩු වී, විදෙස් සංචිතය ආරක්ෂා වී, අමාරුවෙන් පිහිටුවා ගත් ආණ්ඩුවට විඳින්නට සිදුවන අපහාස උපහාස අඩු වී රට දිනෙන් දින සෞභාග්‍යය කරා ගමන් කරයි.
  11. බඩේ රුදාව වැනි රෝග සඳහා සුදු ළූණු පුච්චා කෑමට පහසු වීම.
  12. දත් බෙහෙත් සඳහා යන මුදල ඉතිරි කරගෙන, ඒ වෙනුවට දත් මැදීමට අඟුරු භාවිත කළ හැක.’

ඉහතින් තියෙන කරුණු සලකා බැලුවාම ‘ගෑස් මිල වැඩි වෙනවා’ කියන්නේ ‘වාසි කඳ වෙන’ සිහින සැබෑ වෙන වැඩක් නේන්නං.

‘හිනා තවත් හිනා’ පොතේ ඊළඟ කතාවයි මේ.

“නෑ! ඒකට කියන්නේ හදිසි අනතුරක් කියලනේ...” ජනාධිපතිතුමා එසේ පවසා...

23. සිහින සැබෑ වීම

ජනාධිපතිතුමාගේ හෙලිකොප්ටරය පාසල් ක්‍රීඩාංගණයට පහත් කරන ලද්දේ අනපේක්ෂිත අයුරිනි.
එතුමා පාසලට පැමිණෙන බව කිසිවෙකුට හෝ දන්වා නොතිබිණි. විදුහල්පතිතුමා යුහුව ජනාධිපතිතුමා හමු වීමට පෙර ගමන් ගියේය.

“මට හදිසියේම හිතුණා ඔබතුමාගෙ පාසල පරීක්ෂා කරලා බලන්න. අපේ තාත්තත් ඉගෙන ගත්තේ මේ ඉස්කෝලෙනෙ.” ජනාධිපතිතුමා කීවේය.

“රටේ මිනිස්සුන්ට දැන් මෙයාව තිත්ත වෙලා. මේ එන්නෙ බොරුවට රටට පේන්න. ඡන්ද ගුණ්ඩු!” ගුරුවරු රහසේ කෙඳිරූහ.
ඒ අතරේ ජනාධිපතිතුමා පන්තියෙන් පන්තියට යමින් ළමුන් හා කතාබස් කළේය.
එක් පන්ති කාමරයකදී ළමුන්ගේ සිංහල දැනුම පරීක්ෂා කරන බව ඔහු පැවසුවේ හදිසියේමය.

“මේ ළමයින්ට පුළුවන්ද මට තේරුම් කරලා දෙන්න, මොකක්ද ඛේදවාචකයක් කියන්නේ කියල?”

“පාරේ යන කෙනෙක් හයි ස්පීඩ් එන වාහනේක හැප්පුණොත්...” එක් සිසුවෙක් කීවේය.

“නෑ! ඒකට කියන්නේ හදිසි අනතුරක් කියලනේ...” ජනාධිපතිතුමා එසේ පවසා නැවතත් ළමුන් දෙස බැලුවේය. තවත් සිසුවෙක් නැඟිට්ටේය.
“මං දන්නවා සර්!”

“හොඳයි කියන්න බලන්න.”
“ස්කූල් බස් එකකට මරාගෙන මැරෙන බෝම්බකාරයෙක් පැනලා... ළමයින්වත් මරාගෙන මැරෙන එක....”

ජනාධිපතිතුමා හිස දෙපසට වැනුවේය. “නෑ දරුවෝ. ඒක ඛේදවාචාකයක් නෙවෙයි, ජාතික අපරාධයක්...”

ළමෝ කල්පනාවට වැටුණහ.
එක් අතක් එසවුණේ මඳ වෙලාවකිනි.

“දන්නවද, තමුසෙ මාර ලකී ඕයි.” 

“හොඳයි, ඔය අත උස්සපු දරුවට කියන්න පුළුවන්ද ඛේදවාචකයකට ගැළපෙන උදාහරණයක්....”

අත එසවූ ළමයා නැඟිට්ටේය.
“ඔබතුමා ආපහු යනකොට අර හෙලිකොප්ටරේට ත්‍රස්තවාදීන්ගේ මිසයිල් එකක් වැදිලා ඔබතුමා මැරුණොත්....”

“ආන්න හරි! එහෙම හදිසියේ ඔයාලගේ ජනාධිපතිතුමා අභාවප්‍රාප්ත වීම ඛේදවාචකයක්. තේරුණාද?” ජනාධිපතිතුමා එසේ පවසා පන්තිය සිසාරා බැලුවේය.
තවත් අතක් එසවී තිබිණි.

“ආ. අන්න තව එක්කෙනෙක්... ඔය දරුවට මොකක්ද කියන්න තියෙන්නේ?”

ළමයා නැඟිට්ටේය.
“සර්! ඒක ඛේදවාචකයක් නෙවෙයිනේ. රටේ මිනිස්සුන්ගෙ හීන හැබෑ වීමක් නේද?”

24. වාසනාව

පාරේ හරි පැත්තෙන්, අයිනෙන් ගිහිල්ලත් ගුණේරිස්ට වැරදුණා. බයිසිකලයක් ඇවිත් ඇඟේ හැප්පුණා!

“බුදු අම්මෝ!”

බිම වැටිච්ච ගුණේරිස්ව නැඟිට්ටුවෙත් බයිසිකලේ පැදගෙන ආව ඩොනල්ඩ්. “දන්නවද, තමුසෙ මාර ලකී ඕයි.”

“ලකී... මගෙන් කුණුහරුප අහගන්න එපා. තමුසෙ මාව බයිසිකලේ හැප්පුවා මදිවට තව ලකී කියන්නත් එනවද?”

“ඕකනේ කියන්නේ. බලනවා තමුසෙගෙ හොඳ වෙලාවට නෙවෙයිද, අද මං බයිසිකලේක ආවේ. වෙනදට මං එළවන්නේ ලොරියක්.” ඩොනල්ඩ් කීවා.
“එහෙම වුණා නං?”

සමහර දේවල් හොඳින් හඳුනා ගන්න ඒ ඒ දේවල්වල වර්ණය උදව් වෙනවා...

25. නිරීක්ෂණයේ අරුමය

මහාචාර්යතුමා දේශනය ආරම්භ කළා.
“අද දේශනයේ මාතෘකාව ‘නිරීක්ෂණය’යි!”

දේශනයට සවන් දීගෙන හිටියේ වෛද්‍ය විද්‍යාලයේ ශිෂ්‍ය ශිෂ්‍යාවන් පිරිසක්.

“... නිරීක්ෂණය කිරීම උඩයි අපට යම්-යම් දේ පිළිබඳව නිගමනය කළ හැකි වන්නේ. සාමාන්‍ය කෙනෙකුටත් වඩා වෛද්‍යවරයෙකුට  යම්-යම් දේවල් ඉතා සැලකිල්ලෙන් නිරීක්ෂණය කිරීමට සිදු වෙනව. එහෙම නැතිව රෝගයක් ගැන තීරණ තීන්දුවලට එළඹෙන්න බැහැ... පැහැදිලියි නේද?”

ශිෂ්‍ය-ශිෂ්‍යාවෝ හැමෝම එකඟ වෙන බව පෙන්නුවා. මහාචාර්යතුමා ඊළඟට අතට ගත්තේ වීදුරු භාජනයක්.

“... සමහර දේවල් හොඳින් හඳුනා ගන්න ඒ ඒ දේවල්වල වර්ණය උදව් වෙනවා... ඒ වගේම ඒවාට ආවේණික ගඳ- සුවඳ, රස වගේ දේවල් වුණත් උදව් කර ගන්න පුළුවන්... තේරුණාද? මේ තියෙන්නේ මිනිස් මුත්‍ර සාම්පලයක්..”
මහාචාර්යතුමා වීදුරු භාජනය තරමක් ඉහළට උස්සලා පෙන්නුවා. ඊළඟට ඒක ඉඹලා බැලුවා. ඊටත් පස්සේ ඒකට ඇඟිල්ලක් එබුවා. ඊළඟට ඇඟිල්ල දිවේ ගානවා දැකපු සිසු-සිසුවියෝ රොත්තම මුහුණු ඇඹුල් කර ගත්තා.

“දැන් අපි බලමු ඔබලා මොනවද නිරීක්ෂණය කළේ... නිරීක්ෂණය කරන්නේ කියලා...” එහෙම කියපු මහාචාර්යතුමා වීදුරු භාජනය දුන්නා ළඟින්ම හිටපු සිසුවියට.

ඒ ළමයාත් බොහොම අප්පිරියාවෙන් ඒක ඉඹලා බැලුවා. ඊළඟට ඇඟිල්ලක් ඔබලා අරන් දිවේ ගාල බැලුවා; බොහොම පිළිකුලෙන්!
ඔය විදිහට වීදුරු භාජනය අතින්-අත ගියා.
හැමෝම නොකර බැරිකමටම මුත්‍ර භාජනය ඉඹලා, ඇඟිල්ල දාලා- දිවේ ගාලා බැලුවා.

පහනෙන් දුම් දාගෙන භූතයා මතු වුණා!

අන්තිමටම මුත්‍ර භාජනය මහාචාර්යතුමාගේ අතටම ආවා.

“.. මම ඉතාමත් කනගාටු වෙනවා... පැයක් තිස්සේ නිරීක්ෂණය පිළිබඳව මා පැවැත්වූ දේශනයට සවන් දුන් ඔබ කිසිම කෙනෙක්, එහිදී කියැවුණු සියලුම දේ නිවැරදිව ග්‍රහණය කර ගෙන නැති වීම ගැන...
ඔබ හොඳින් නිරීක්ෂණය කළා නම් දකින්න තිබුණා, මා මුත්‍ර භාජනයට මැදඟිල්ල ඔබා- දබරැඟිල්ල දිවේ ගා බැලූ බව....” මහාචාර්යතුමා පැවසුවා.

පොතේ තියෙන කතන්දර අස්සට මං අලුත් කතන්දරත්  ඔබන්නේ කාලීන වෙන්න ඕනි නිසා වගේම අහුපෑවතත් වැඩි කරගන්නයි... හොඳේ. මේ එහෙම එකක්!

භූතයාටත් ප්‍රශ්නයක්!

විසි එක්වෙනි සියවසේ හාදයෙකුට ලැබුණා කියමුකෝ, අර ‘පුදුම පහන’.
දන්නවනේ, ඇතුළේ  භූතයෙක් හිර කරලා තියෙන පහන. ඔන්න අපේ වීරයාත් පොඩ්ඩක්වත් late නොවී පුදුම පහන ඇතිල්ලුවා, අත් දෙකෙන්ම.

පුදුම පහනෙන් දුම් දාගෙන මතු වුණා භූතයා.

“ස්වාමිනී, මම ඔබතුමාගේ සේවය සඳහා සූදානම්. මවිසින් ඉටු කළ යුතු යම් මෙහෙවරක් ඇතිනම් නොලස්ව පවසනු මැනවි!” කොල්ලාට ඔළුව නවාගෙන භූතයා කිව්වා, බොහොම ගරු-සරුවෙන්.

“ම් ම් ම් ම්.... මම කැමැතියි ඇමෙරිකාවේ නිව්යෝක්වල ඉඳලා රුසියාවේ මොස්කව්වලට යනකල් විදුලි දුම්රියක් දුවනවා දකින්න!” නූතන කොල්ලා කිව්වා.

භූතයා තත්ත්පර ගාණක් ඇස් වහගෙන හිටියා.

“තරහ අවසරයි ස්වාමීනි. ඔබතුමා කැමති වෙනත් ප්‍රාර්ථනයක් හෙම...” භූතයා  පැකිළෙමින් කියා හිටියා.

“What’s ද ප්‍රොබ්ලම්, මචං?” කොල්ලා ඇහුවා. “.... ඒක අමාරුයිද?”

මං ආසයි මගේ ගර්ල් ෆ්‍රෙන්ඩ්ව හරියටම තේරුම් ගන්න.

“එ..ඒක ටි...ටි...කාක් විශාල වැඩක්නෙ උතුමාණෙනි තනි මට... ඊට වඩා සාධාරණ ඉල්ලීමක්...” භූතයා කලින්ටත් වඩා පැකිළෙමිනුයි කියා හිටියේ.

“O.K. එහෙනං මෙන්න simple කේස් එකක්... මං ආසයි මගේ ගර්ල් ෆ්‍රෙන්ඩ්ව හරියටම තේරුම් ගන්න...”

කොල්ලා එහෙම කියනවාත් එක්කම, භූතයා මෙහෙම ඇහුවා. “සොරි! කලින් ඔබතුමා දකින්න අදහස් කළේ සිංගල් ලයින් රේල් ට්‍රැක් එකක්ද, double ලයින් track එකක්ද?”

මහාද්වීප දෙකක් යා කරන ඒ කතන්දරෙන් පස්සේ අපි යමු, කාන්තාරයකට... 

26. කාන්තාර ජීවියා

හරියකට නොකා- නොබී කල්පනා කරමින් හිටිය ඔටු පුතා ගැන ඔටු අම්මගේ හිතට කරදරයි. ඉවසල-ඉවසලා බැරිම තැනයි ඔටු අම්මා පුතාට කතා කළේ.

“මොකද ළමයෝ මේ? තිස්සේම කල්පනාව. මොනවද ඔච්චරටම කල්පනා කරන්නේ...”

වද කර- කර අහනකොට ඔටු පුතා කතාව පටන් ගත්තා.
“මොකටද අම්මේ අපේ පිටේ විතරක් මේ මොල්ලියක් තියෙන්නේ?”

“අයියෝ, ඕකද ඔයා මෙච්චර දවස් කල්පනා කළේ... ඇයි ළමයෝ අපි කාන්තාර සත්තුනේ. කාන්තාරවල වතුර හිඟයිනෙ... ඉතිං අපිට පුළුවන් අපේ මොල්ලියේ වතුර ගබඩා කරලා තියාගෙන, ඕනෑ- ඕනෑ වෙලාවට ප්‍රයෝජනේට ගන්න. වෙන කිසිම සතෙක්ට මෙහෙම පිහිටලා නෑ පුතේ.” ඔටු අම්මා හරිම ආඩම්බරෙන් කිව්වා.

“ඒක හරිය කියමුකෝ.... එතකොට ඇයි අම්මේ අපේ කකුල් මෙච්චර දිග?” ඔටු පුතා ඊළඟට ඇහුවා.

“ඒකත් කාන්තාරෙට ඔබින විදිහටයි. කාන්තාරවල වැල්ලේ ඇවිදින්න ලේසි වෙන විදිහටයි අපේ දිග කකුල් හතරයි, ඒවාගේ කුරයි පිහිටලා තියෙන්නේ...” ඔටු අම්මා උත්තර දුන්නා.

පේනව නේද කාන්තාරවලටම ඔබින විදිහට අපි ඉපදිලා ඉන්න හැටි!

“ඒ විතරක් නෙවෙයිනේ අම්මේ... අපේ ඇහි පිහාටුත් ගොඩාරියක් දිගයිනේ...” ඔටු පුතා තුන්වෙනි ප්‍රශ්නෙත් ඇහුවා.

“කාන්තාරවල හිටි ගමන් වැලි කුණාටු හටගන්නවා... ඒ වෙලාවට තමයි අපේ දිග ඇහි පිහාටුවලින් ප්‍රයෝජනේ තියෙන්නේ. ඒවා නිසා අපේ ඇස්වලට වැලි නොවැටී බේරෙනවා... පේනව නේද කාන්තාරවලටම ඔබින විදිහට අපි ඉපදිලා ඉන්න හැටි!”
ඔටු අම්මා ආඩම්බරෙන් කියද්දී, ඔටු පුතාට ‘මළ පැන්නා!’

“එහෙනං මොන මළ හත්තිලව්වකටද අම්මේ, අපි මේ සත්තු වත්තේ කොටු වෙලා ඉන්නේ? යංකො කාන්තාරෙකට.” ඔටු පුතා කීවා.

27. ශ්‍රී ලංකාවේ ලොක්කා කවුද?

නුවර දළදා පෙරහර දන්නව නේද? ලෝකෙම ප්‍රසිද්ධ සංස්කෘතික සංදර්ශනයක්නේ. ඒක බලන්නම දේශ- දීපංකරවල ඉඳලත් ලොකු ලොකු බලවත්තු, පෝසත්තු, ප්‍රසිද්ධ අය එනවා. අපේම රටේ අයත් පවුල් පිටිනුයි නුවර පෙරහර බලන්න එන්නෙ. ඔය විදිහට දාස් ගණනින් නුවර පෙරහර බලන්න සෙනඟ එක්-රොක් වෙන නිසා පොලිසියටත් නහුතයක් රාජකාරි පැවරෙනවා. වැඩියත්ම රථවාහන හසුරුවන්නයි, සෙනඟ හසුරුවන්නයි.

ඔහොම ඩියුටි වැටිච්චි පොලිසියෙ සාජන්ට් මහත්තයෙකුටයි, කොස්තාපල් මහත්තයෙකුටයි පරණ පිනක් කඩා වැටුණා;
පෙරහර බලන්න ආව යාළුවො කට්ටියක් එයාලට මුණ ගැහුණා!

කොච්චර ‘මතට තිත’ වුණත් හුඟක් අයට මේ වගේ ගමන්-බිමන්වලදී ලාවට හරි අඩියක්-පුඩියක් නැත්තං හිතට මදි. අර යාළුවොත් බොහොම  හොරෙන් අරක්කු බෝතල් කීපයක්ම අරන් ඇවිත් තිබුණා.
හැබැයි, ‘ඔන් ඩියුටි’ පිට බොන්නත් මෙයාලට තහනම්.
ඒත් ඉතිං නොබී ඉන්නේ මොන හිතකින්ද? පොලිසියේ දෙන්නත් හීනි අඩියක් ගැහුවා ‘යාළුවන්ගෙ පෙරැත්තය හින්දා’මයි කියලා.... එක දෙක වුණා. දෙක තුන වුණා.

නුවර දළදා පෙරහර දන්නව නේද? ලෝකෙම ප්‍රසිද්ධ සංස්කෘතික සංදර්ශනයක්නේ.

දැන් ඔන්න සාජන්ට් මහත්තයට ඩිංගක් සූර්! මිනිහා කොස්තාපල්වරයාට කතා කළා.

“රාළහාමි... මං මේ බීලා අහනවයි කියලා හිතන්ඩ එපා... තමුසෙ ද...න්...න...ව....ද කව්ද අපේ රටේ ලොක්කා කියල...?”
“ඕක කවුරුත් දන්නවනේ සාජන්ට් මහත්තයෝ... ජනාධිපතිතුමානේ.” රාළහාමි කිව්වා.

“එයා කොහොමද ඕයි, රටේම ලොක්කා වෙන්නේ... තමුසෙ වැ..ර..දි..යි..”සාජන්ට් එහෙම කිව්වම රාළහාමි කල්පනාවට වැටුණා.

“එහෙනම් අගමැතිතුමාද?”
“තමුසෙට පයිත්තියං... අගමැතිකම පියුන්කමක් වගෙයි කියල ඔය කව්ද ලොක්කෙක්ම කියල තිබුණ මතක නැද්ද?”

සාජන්ට්ගේ කතාව අතරේ කොස්තාපල්වරයාට හිතුණා මේ ප්‍රශ්නෙට උත්තරේ ‘නුවර පෙරහර’ටත් සම්බන්ධ එකක් වෙන්ඩ ඇතියි කියලා.

“... දැනුයි මතක් වුණේ... මල්වත්තේ නායක හාමුදුරුවෝ!”

“එයාට අයිති මල්වතු පාර්ශවේ විතරයිනෙ අ..යි...සේ! අඩු ගානේ අස්ගිරි පාර්ශ්වෙට ලොක්කත් වෙන කෙනෙක්නෙ. ම..ට... පේන්නෙ තමුසේට නං මේ ක....පේ....දි මගේ ප්‍රශ්නෙට උත්තරේ හොයා ගන්න බැරි වෙයි වගේ.”

“හරි හරි. දැන් මතක් වුණා සාජන්ට් මහත්තයෝ. දියවඩන නිලමේතුමා.” රාළහාමි කිව්වේ ඔළුව කස-කසා.

“තමුසෙගෙ සාමාන්‍ය දැනීම නිල් අයිසෙ...” සාජන්ට් මහත්තයා හිනා වෙලා කිව්වා. “ත...මු...සේ තමයි ලංකාවේ ලොක්කා. ලො...කු...ම ලොක්කා!”

ඇමැතිතුමාලා අගමැතිතුමාට බයයි. අගමැතිතුමා ජනාධිපතිතුමාට බයයි.

‘මූට නං හොඳටම වෙරි වගේ.’ රාළහාමි තමන්ටම කියා ගත්තා; හිතෙන්. “සාජන්ට් මහත්තයට ටිකාක් වැඩියි වගේ... හුළං වදිනකොටනේ කරන්ට් එක දැනෙන්න ගන්නේ.... නේද?”

“තමුසෙ හිතුවෙ මට වෙරි කියලද?..
ඔන්න බලනවා!
තමුසෙලා; රාළහාමිලා අපිට බයයි. ඒ කියන්නේ සාජන්ට්ලට.
සාජන්ට් බයයි එස්.අයි. මහත්තයට.....
එයා ඉන්ස්පෙක්ටර් මහත්තයට බයයි... හරිද?”

“හරි! බයයි..” රාළහාමි ඔළුව වැනුවා.

“කොච්චර ලොකු ඉන්ස්පැක්ටර් මහත්තයෙක් වුණත් එච්.කිව්.අයි.ට බයයි.
එයා ඒ.එස්.පී. මහත්තයට බයයි.
එයා එස්.පී. මහත්තයට බයයි... බොරුද?”

සාජන්ට්ගේ කතාව රාළහාමිත් අනුමත කළා.

“එතකොට.... එස්.පී. මහත්තුරු කාටද බය?”
“ඩී.අයි.ජී. මහත්තුරුන්ට.”

“ඔය තේරෙන්නේ..... ඩී.අයි.ජී.ලා බයයි අයි.ජී.පී. මහත්තයට.
එයාලා උප ඇමතිතුමාට බයයි. තේරුණා නේද?”

සාජන්ට් මහත්තයට කන්දීගෙන හිටපු රාළහාමිගේ කට ඇරුණේ ඉබේම.

“උප ඇමතිතුමා බය ඇමතිතුමාටනේ...”

“හරියට හරි! ඒත් රාළහාමි, ඇමැතිතුමාලා අගමැතිතුමාට බයයි. අගමැතිතුමා ජනාධිපතිතුමාට බයයි. දැන්වත් තේරුණාද?”

“ඒකනෙ සාජන්ට් මහත්තයා, මං ඉස්සෙල්ලම කිව්වේ ලංකාවේ ලොක්ක ජනාධිපතිතුමාය කියලා....” රාළහාමි හීන් සීරුවේ මතක් කළා.

“මං තවම ඉවර නෑ අයිසෙ. ජනාධිපතිතුමාත් බයයිනේ ජනතාවට....
ජනතාව බය තමුසෙටනෙ... එතකොට තමුසෙ නෙවෙයිද  ශ්‍රී ලංකාවේ ලොක්කා?”

“ෆුල් නයිට් එකට පහළොස්දාහයි!” ඇයත් ඍජුවම පිළිතුරු දුන්නාය.

28. ශක්තිවන්තයා

“හායි!”

ශිහාන් රූමත් ටෙක්ලාට ඇමතුවේය. ඒ රාත්‍රී සමාජ ශාලාවකදීය. ඇය ඉහළ පැලැන්තියේ අයගේ ඇසුර පැතූ අබිසරු ලියකි.

“හායි!” ටෙක්ලාත් පෙරළා සිනාසුණාය.

“අද රෑ මාත් එක්ක යමු.” ශිහාන් කෙලින්ම මාතෘකාවට බැස්සේය.

“ෆුල් නයිට් එකට පහළොස්දාහයි!” ඇයත් ඍජුවම පිළිතුරු දුන්නාය.

“ඕ.කේ. හැබැයි මගෙනුත් පුංචි කොන්දේසියක් තියෙනවා... කාමරේ තනිකර කළුවරෙයි තියන්නේ.” ශිහාන් කීවේය. ටෙක්ලා එකඟ වූවාය.

ඔවුහු ශිහාන්ගේ කාමරයට ගියහ. ඔහුගේ කොන්දේසියට අනුවම කාමරයේ සියලුම විදුලි පහන් නිවා දමන ලදී.
ඔවුන්ගේ පළමු ලිංගික එක්වීමෙන් අනතුරුව ශිහාන් නැඟිට්ටේය. “පොඩ්ඩක් රෙස්ට් කරන්න. මං බාත්රූම් එකට ගිහිල්ල එන්නං.....”

අඳුරේම ආපසු පැමිණි ඔහුට අවනත වීමට ටෙක්ලාට සිදු විය. ඉන්පසු ඔහු නැවතත් නාන කාමරයට ගොස් ආපසු පැමිණියේය.
මේ සිදු වීම නැවත නැවතත් සිදු විණි.

හොඳටම හෙම්බත්වී සිටි ටෙක්ලා අන්තිමේදී කතා කළාය.

“මෙච්චර කාලෙකට මට ඔයා වගේ කෙනෙක් මුණ ගැහිලා නෑ, ශිහාන්. ඔයා එන්න-එන්නම ශක්තිමත් වෙනවා... හරිම පුදුමයි.... ඒත් මම නං බාගෙට මැරිලා....”

“ශිහාන්?” වෙනස් පිරිමි කටහඬක් නැඟුණේ අඳුරෙනි.
“... මම ජනක. ශිහාන් අන්න එළියෙන් වාඩි වෙලා පෝලිමේ එන අපෙන් දහදාහ ගානේ අය කරනවා.”

මං ශිහාන්ට වැඩිය වෙනස්. ඔයාලව හිනස්සවනවට සල්ලි ගන්නේ නෑ. හැබැයි කැමති අයගෙන් විතරක් උදව්වක් ඉල්ලා ගන්නයි හදන්නේ; ‘ඔක්තෝබරයේ කියවීමේ මාසයෙදී’. මෙන්න කළ යුතුදේ:

එහෙනම් අදට ආයුබෝවන් කියන්නම්!

පහළොවේදී...- දෙවෙනි කොටස

සැමී දීඝායුට ගොඩාරියක් ලැදිව සිටීම මට රිස්සුවේ නැත. ඒ ඉරිසියාවක්ද?

“උගෙ හැටි ඔහොම තමයි දීඝ.... හොඳයි වගේම තමා, වෙලාවකට ගිනි බෝම්බේ!” දීඝායුලාගේ ගේට්ටුවේ කොක්ක පන්නද්දී දඩෝරියා කියනවා ඇහුණත් උත්තර දෙන්නට ගියේ මං නොවේ!

එහෙම තරහෙන්, කඩිනමින් ගසා-බසාගෙන මා පිටත්වී ආවත් පහුවදා උදෙන්ම..... ඔව්! පසුවදා උදෙන්ම දීඝායු මඟ රැකගෙන හිටියේය. ඒ මං එනතුරුය.... ඉස්කෝලේ යන්නට කලින් මාව අල්ලා ගන්නටය. “ඔයා එනකං බලාගෙන හිටියේ.” සුබසාධක මාවතට හැරෙන තැනටවී හිටි දීඝායු, හිනාවීගෙනම එසේ කියමින් මගේ පෙළට වැටුණේය.

ඒ ළගන්නා හිනාව! එය මගේ හිතේ තිබුණු සේරම ‘කහට’ සෝදා හළ වැස්සක් විණි.

“.... මට හිතුණා අද උදෙන්ම ඔයාව හම්බ වෙන්න ඕනියි කියලා.” දීඝායුගේ වචනත් සැනසුම දනවන ඒවාය. “ඒ මොකෝ විශේෂත්වයක්?” මං ඇහුවේ තරහෙන් නෙවේ.

“අපරාදෙනේ නිමල්, ඊයේ ඔයාට තව ටිකක් වෙලා ඉන්න තිබ්බා නං කොච්චර එකක්ද? ඔයා ගියාට පස්සෙයි මටත් ගොඩක් දුක හිතුණේ... ඔයාගේ යාළුවො දෙන්නටත් එහෙමයි...”

දීඝායු එහෙම කියද්දී නම් මගේ හිතේ ආයෙමත් නොරිස්සීමක් මතු වෙන්නට ගත්තේය. “ඇයි... කැරම් ගහන්න ඔයාලා හතර දෙනෙක් හිටියේ... සැමීත් එක්ක.”
සැමී දීඝායුට ගොඩාරියක් ලැදිව සිටීම මට රිස්සුවේ නැත. ඒ ඉරිසියාවක්ද?
හරි විදිහට නම් මා ඒ ගැන සතුටු විය යුතුව තිබිණි. මා අවංකවම දීඝායුට හිතවත් විණි නම් ඔහුගේ කෝණයෙන් බැලිය යුතුව තිබුණා නේද? මුලින්ම දීඝායුට ඒ ගෙදර තිබී ඇත්තේ මෙහෙකරුවෙකුගේ ස්ථානයයි. පාසල් වැඩ ටිකවත් හරි හැටියට කර ගන්නට එයාට ඉඩ ලැබී තිබුණේ නැතිය.

සැමීගේ  පැමිණීම ඔහුට ලොකුම සහනයක් වුණේල.

හයසින්ත් උමතුවෙන් වගේ ඇපොලෝට පෙම් බැන්දා පමණක් නොව ඔහු වෙතම ආසක්තව...

“ඔයාට හංගන්න දෙයක් නෑ නිමල්... අක්කගෙ සල්ලියි, දොස්තර රස්සාවයි හින්දා අපේ අයියා එයාට ඉහළින් යන්නෑ... ඒ ගිය විදිහට නං මගේ ඉගැනිල්ලවත් හරියට කර ගන්න බැරි වෙයි කියල අයියටම තේරිලා. ඊට පස්සේ තමයි සැමීව මෙහෙ එක්කරං ආවේ. ඒකෙන් ලොකුම වාසිය වුණේ මට....” දීඝායු එහෙම කියා තියෙද්දීත්.....

කෙනෙකු බොහෝ විට අනුන්ව මනින්නේ තමන්ට සාපේක්ෂවය.

දීඝායුව හඳුනා ගන්නා අවදියෙදී, මා අභී අයියාගේ පාශයේ බැඳීම පටන් ගෙන අහවරය. එසේම තවත් කිහිප දෙනෙකු හා ලිංගික අත්දැකීම් ලබා යම්කිසි ‘පරිණත වීමකුත්’ සිදු වෙලාය. ඒ දැනීම අනුව, මා දීඝායුව දැක්කේත් කුමන මොහොතක හෝ මගෙන් තෘප්තියක් ලබා ගන්නට කල් බලමින් සිටින්නෙකු විදිහටය.
තිබුණු එකම විශේෂත්වය වුණේ, මාත් නොදැනුවත්වම ඔහුට වසඟවී සිටීමය.
අදටත් එක එල්ලේම කිව හැකි අරුමය නම්, එදා මගේ ඒ වසඟය ‘රාගය’ මතම පදනම්ව නොතිබුණු බවය.

මමත් ග්‍රීක පුරාණෝක්තියක කියවෙන පරිද්දෙන් හයසින්ත් කෙනෙක්වී සිටියෙම්ද?

හයසින්ත් උමතුවෙන් වගේ ඇපොලෝට පෙම් බැන්දා පමණක් නොව ඔහු වෙතම ආසක්තව හිටියේය. හයසින්ත් කෙරෙහි වසඟව හිටි Zephyr, අර සමරිසි යුවලගේ ආදරයට ඊර්ෂ්‍යා කළේය. ඒ නිසාම හයසින්ත්ව මරු වසඟයට යැව්වේය.

හයසින්ත් වෙතවූ ප්‍රේමය අමරණීය කරවනු වස්, ආදරයෙන් මුසපත්ව සිටි ඇපොලෝ හයසින්ත්ව පුෂ්පයක් බවට පත්කොට අමරණීය කළේල!

මට දසසිල් මෑණි කෙනෙක් වෙන්න ආසයි අයියේ.

මාත් දීඝායුට පෙම් කළා හෝ වසඟව සිටියා හෝ වේවා.... මා හිටියේ සාධාරණත්වය වැටහෙන මනසකින් යුතුව නොවේ. ඉරිසියාවන්තකමකින් පෙළෙමිනි.

ඒ නිසාමදෝ සැමී වැන්නෙකු වුවත් ඔහුට සමීප වෙනවා දකින්නට මා උවමනා නොවීය.

“අයියේ, අපේ මල්ලිකාගේ ආදරේත් හරියට ගෝරිල්ලෙකුගේ ආදරේ වගේ!” විවාහයෙන් අවුරුදු කිහිපයකට පස්සේ අපේ සුනිල් මල්ලී කිව්වේය.

“ඒ මොකද සුනිල්?”
“ගෝරිල්ලා මොකෙකුට හරි ආදරේ කරනකොට කරනවය කියන්නේ ඌව පුළුවන් තරං හිර කරගෙන තදෙන් බදා ගැනිල්ල. ගෝරිල්ලා දන්නෙ නෑනෙ, උගෙ හයිය අර අසරණ සතාට කරදරයක් වෙන විත්තිය. සමහර වෙලාවට අර තදෙන් බදා ගැනිල්ල නිසා ඒ සතාගේ ඇටකටු කැඩිලා ඌ මැරෙනවත්ලු.”

මට අපේ සුන්නාගේ කතාව ‘හරියටම’ තේරෙන්නට තවත් අවුරුදු කීපයක්ම උවමනා වුණේය. “මට දසසිල් මෑණි කෙනෙක් වෙන්න ආසයි අයියේ...” මල්ලිකා; අපේ නෑනා කිව්වාය. එහෙම කිව්වේ අපේ පවුලේ එකමුතුවකදීය. 
“පුතාලා දෙන්නා ඉඳිද්දී?” ප්‍රශ්නය මගෙන්ය.
“හොඳ වැඩක්නේ අය්යේ.... මම නං අවසරේ දීලා තියෙන්නේ. පුතාලා දෙන්නා දැන් ටිකක් ලොකුයිනෙ. මට පුළුවන් ෂේප් කර ගන්න....” සුනිලුත් එතකොට සිනා මුසුව කිව්වේය.

“එහෙනං ඉතිං හරිනෙ!” මම කිව්වෙමි. “...මල්ලිකාට දසසිල් වෙන්න පුළුවනිනේ!”

“මොන හරියක්ද අයියේ...” සුනිල් හක-හක ගා හිනා පැලුවේය. “...ගල් ගිලලා වගේ ඉන්නේ- තමුසෙම කියනවකො ඉතිං අයියලට...” කියලාත් මල්ලිකාට කිව්වේය.

සසර කෙටි කර ගන්නට හිතන අස්සෙත් ඒ අම්මණ්ඩිට.....

“මං දසසිල් වෙන්නෙ කොහොමද... මෙයා ඒ එක්කම වෙනින් කසාදයක් කර ගන්නවලුනෙ, ලොකූ.” මල්ලිකා නහයෙන් අඬමින් කිව්වාය. සසර කෙටි කර ගන්නට හිතන අස්සෙත් ඒ අම්මණ්ඩිට සැමියා ගැන තෘෂ්ණාව අමතක වෙලා නැත. ඒ ගේහසිත පෙම හෝ බැම්ම හෝ ආදරය හෝ හරිහැටි තේරුම් ගන්නේ මොන යකාද?

ඊට පස්සෙත් ඔය කතාව ඔය විදිහටම සිද්ද වුණේය. (මල්ලිකාට පිළිකාව වැළඳී අවුරුදු 7ක් පීඩා විඳ 2013 දී මිය යන තෙක්මත්....)

සුනිල් ඒ කතාව කියද්දීය මට මතක් වුණේ, මට අවුරුදු පහළොවේදී මාත් එවැනි පටු මානසිකත්වයක හිටි බව; දීඝායු අරභයා....!
සැබෑය; අද මේවා මෙහෙම ලියන්නට හැකි වුණත් එදවස ඒ හැඟීම් දරාගෙන ඉවසා සිටීම මට එච්චර ලෙහෙසි වුණේ නැත. වෙසෙසින්ම එහෙම වුණේ, මා අවංක නොවීම නිසා වෙන්නැති; හැබෑ සිල්වතෙකු වාගේ ‘ආඳා මාළු අතින් නොකා ඉරටුවෙන් කන ප්‍රතිපත්තියක් අනුගමනය කරමින් සිටි නිසා’ වෙන්නැති;
කොටින්ම කියතොත්, මේ ලියන්නා එතකොට සුපිරි දෙබිඩ්ඩෙකි.

“දැන් නිමල්, ඔයා අපේ ගෙදර දන්නවනේ... ඉඩක් තියෙන ඕනිම වෙලාවක ඔයා එහාට එන්න.... අපේ අයියගෙ නෝනගෙන් වුණත් ප්‍රශ්නයක් වෙන්නෙ නෑ තව ටික දවසක් ගියාම....” දීඝායු කිව්වේ අලුත් ආරංචියකි.

“ඒ කිව්වේ?”

“කොහෙද ඊයේ ඔයා ගාල කඩාගෙන ආපහු දුවගෙන ආවනේ.... අපේ ගෙදරට ඉස්සරහින්ම පාරෙන් අනිත් පැත්තේ පරණ- පොඩි මැටි ගෙයක් තිබ්බ ඔයා දැක්කද? පාළුවට ඇරිච්චි ගෙයක් තිබ්බේ... අපේ අයියලා ඒ ඉඩම් කෑල්ලත් සල්ලිවලට ගත්තා... පාඩම් වැඩ කර ගන්නත් ලේසි නිසා, මම ඒ ගෙදරට යන්නයි හදන්නේ... අක්කටත් කිව්වා.”
“එතකොට?”

අඩෝ, නියම කැරම් බෝඩ් එකක් එහෙ තියෙන්නේ.... ආසාවේ බෑ!

“ඒ ගෙදර නිකම්ම වහලා දාලා තියෙනවට වැඩිය ඒක හොඳයිනේ.... අයියලගේ ගෙදර මිදුලේම වගෙනෙ... අපි දෙන්නට වුණත් නිදහසේ හම්බ වෙන්න පුළුවනිනේ!"

මටම ටොක්කක් ඇන ගන්නටය, එතකොට නං මට හිතුණේ.
තවමත් ඉඳහිට මම මටම දඬුවම් කර ගනිමි. ඒ මගේ මෝඩකම් මටම තේරුම් ගියාමය. ‘අපරාදේ... ඊයේ කලබල වෙන්නැතිව හිටිය නං උඹ මේවා දැන ගන්නෙ ඊයෙමනේ.’ යටි හිත දිගටම දොස් කීවේය.
ඉතිං, එදා මහරගම හන්දියෙදී දීඝායු බුවෙනකබාව පැත්තට හැරුණාම මම විද්‍යාකරයට ගියෙමි. ඒ යනකොටත් දඩෝරියා මඟ බලාගෙනය.

“මොකද බූරුවො පරක්කු වුණේ.... මොකක්ද උඹට ඊයේ හැදිච්ච පිස්සුව... මේ, ආයෙ පස්ස ගහන්න හදන්න නං එපා... මේ විභාගේ දවස් ටිකේ විතරයි උඹට කොහේ හරි යන්න චාන්ස් එකක් හම්බ වෙන්නේ.... ආපහු යං අරුංගේ ගෙදර.” මිනිහා දිගටම කියවාගෙන ගියේය.
“අඩෝ, නියම කැරම් බෝඩ් එකක් එහෙ තියෙන්නේ.... ආසාවේ බෑ!”

මම විරුද්ධ නොවීමි!

මවිසින් මගේ ජීවිතාන්තය දක්වා, මටම පනවාගත් ‘කැරම් බෝඩ් එකකට අතවත් නොතැබීමේ’ ස්වයං දණ්ඩන තීරණය ගන්නට මඟ පෑදුණේ එහෙමය. එදායින්; 1968 අග හෝ 1969 මුල්ම හෝ දවසකින් පසු අද වෙනතුරාවට මා කැරම් සෙල්ලම් කොට නැත!

එතකොටත් ‘අමු කැලේගේ පරම්පරාවෙන්’ උරුම වුණු මගේ ‘අයිඩියානන්ද මොළය’ හොඳට වැඩය.
මතකයිනෙ, කළුබෝවිල රෝහල අසලදී හමු වුණු ලින්ටන් දිනපතා මට දුන් ‘චෝකෝ නට්’වලට වශී බෙහෙත් දාලාය කියන සැකය මත, මං කළ කැත වැඩේ! එහෙම වශී කරගෙන කරවල වාඩියකට ගෙනියනවා නම් ‘තනියම නොවේ’ කියලා හිතාගෙන අපේ සුනිල් හා ටැයියා දෙන්නාවත් චොක්ලට් කන්නට හවුල් කර ගත් හැටි...
මේ වතාවෙත් මං වහන්සේ දඩෝරියා, කොරල සුන්දරී දෙන්නා කැටුවම දීඝායුලා ගෙදර ගියේ හිතාමතාමය.

මිනිසුන්ට වඩාත් තරහ යන්නේ තමන් ගැන බොරු කියවෙනකොට නෙවෙයිලු;

‘තාත්තට ආරංචි වෙලා ඇහුවොත් කියනවා - ඒ  දෙන්නගෙ පෙරැත්තෙන් බේරෙන්න බැරිකමට ගියා’යි කියලා. දවසක් දෙකක් එහෙම ගියාට පස්සේ, තනියම ගියා වුණත් නිදහසට කියන්න දෙයක් තියෙනවනේ.....

දඩෝරියාගේ කැරම් ආසාව නිසා කීප දවසක්ම අපට එහාට යන්නට වුණා මතකය; කැරම් සෙල්ලම් කළාත් මතකය; ඒ හැම විටෙකම පාහේ දීඝායුත්, දඩෝරියාත් එක පිලකටවී සෙල්ලම් කළ බව ඊටත් වැඩියෙන් මට මතකය; සැමීත් ඒ දෙන්නාටම චියර් කරමින් ඔවුන් සමීපයෙන්ම හිටි බවත් මට තවම මතකය.

හංගන්නට ඕනෑ නැත. ඒ දවස්වල මම කිසි විටෙකත් පරාජය බාර ගන්නට සූදානම් කෙනෙක් නොවීමි. අපේ පිල පරාජය වෙද්දී මට ඉහිලුම් දුන්නේ නැත.
හැම විටම අපේ පිලට ඇතුළත් වුණේ කොරල සුන්දරීත් මාත්ය.

එදා හොඳටම තරහෙන් හිටි මම දෙපිලකට බෙදෙන අයුරු ගැන වාදයකට පැටලුනෙමි.
“ඔයාලා හොඳටම අසාධාරණයි! අපි දෙන්නටම කැරම් බැහැයි කියමුකෝ.... එහෙනං ඔයාලා දෙන්නම හැම වෙලේම එකට සෙල්ලම් කරන්නේ ඇයි... ඔයාලගෙන් කෙනෙකුයි අපෙන් එක්කෙනෙකුයි දාමුකෝ එක පැත්තකට.....” මගේ යෝජනාවට දඩෝරියාවත්, දීඝායුවත් කැමති වුණේ නැත.

“දිගටම පරදිනකොටද නිමල්ට ඔය ඔක්කොම මතක් වෙන්නේ?” දීඝායු ඇසුවේය.

සැමීත් කට දැම්මේය. “නෑ නෑ. පොඩි මහත්තයා.... ඔය කියන්නේ නිමල් මහත්තයටත් ඔයාගේ පැත්තට ඇවිත් සෙල්ලම් කරන්න ඕනි කියන එකනෙ!”

මිනිසුන්ට වඩාත් තරහ යන්නේ තමන් ගැන බොරු කියවෙනකොට නෙවෙයිලු; සත්තක ඇත්ත කියවෙන විටදීලු. එදා නම් මටත් වුණේ ඒකය.
දිනුවත්, පැරදුණත් ඒ දෙකම සතුටෙන් දරා ගන්නට තිබුණි; දීඝායුත් මාත් එක පිලක හිටියා නම්!
ඒ සත්‍යය සැමීගේ මුවෙන් පිට වෙද්දී, මට දැනුණේ උස්සලා පොළොවේ ගහනවා වගෙය.

මොළයේ සන්නිවේදන ජාලා සියල්ලම ඒවායේ උපරිම ධාරිතාවෙන් ක්‍රියාත්මක වුණා.....

මගේ ඉවසීමේ සීමාව ඉක්මවා ගියේ දීඝායු ඊළඟට ඇසූ ප්‍රශ්නයෙනි. “ඇත්තද නිමල් මේ අපේ සැමී කියන්නේ?”

ඊළඟ තත්ත්පර කිහිපයේදී මගේ මොළයේ සන්නිවේදන ජාලා සියල්ලම ඒවායේ උපරිම ධාරිතාවෙන් ක්‍රියාත්මක වුණා විය යුතුය. කලින් වතාවේදී වගේ හදිසි වෙන එක මොට්ටකමකි.
-බණ්ඩාරවෙලදී දීඝායු කරපු උදව්ව මතකද? වැරැද්දක් කළාය කියලා නිස්කාරණේ තමන්ගේ නම නරක් වෙද්දීත් එයා සද්ද නැතිව හිටියා නේද.... වෙන කවුද උඹට එහෙම දෙයක් කරල තියෙන්නේ...
-මතක නැද්ද, පුංචි කෝච්චියේ එද්දී කිසි හැංගිල්ලක් නැතිව අනිත් අයටත් කියලම උඹව ඉඹ ගත්තු හැටි...

ඔව්! ඒ කරුණු දෙක මත විතරක් වුවද දීඝායුගේ මිත්‍රත්වය ආරක්ෂා කර ගන්නට වටියි! මගේ හිතත් මුර ගෑවේය.
එසේම මගේ ආඩම්බරයටත් පලුද්දක් වෙන්නට නොදී, එය බේරා ගත යුතු වෙයි!!

මම නැඟිට්ටෙමි. මගේ මුවෙන් වචන පිට වෙන්නටත් කලින් නේත්තරාවලින් කඳුළු බේරෙන්නට පටන් ගෙනය.

“කෙහෙල්මල් කැරමක් හින්දා මට ඔයා එක්ක රණ්ඩු වෙන්නවත් තරහ වෙන්නවත් ඕනි නෑ දීඝ.... අපි ඒ කතාව මෙතැනින් ඉවර කරමු....
හැබැයි මම පණ පිටින් ඉන්නකල් ආයෙ කවදාවත් කැරම් බෝඩ් එකකට අතවත් තියන්නෙ නෑ නෑ නෑමයි! එච්චරයි!!”

ඉන්පසු බොහෝ අවස්ථාවන්වලදී කැරම් සෙල්ලම් කරන්නට එන්නැයි මට අනන්තවත් ඇරයුම් කෙරී තිබේ. විශේෂයෙන් තිදෙනෙකු විතරක් ඉන්නා විටෙක....
“තමුසෙට අඬ ගහන්නේ හතර දෙනෙක් වෙන්න තව එකෙක් මෙතැන නැති හින්දා...” එහෙම තියා කොහොම කිව්වත්, මේ තාක් කාලයකට මගේ හිත වෙනස්වී නැත. අවුරුදු පනහකටත් වඩා කාලයක් සුරැකි පොරොන්දුවක් මගේ ඉතිරි සුළු ජීවිත කාලයේදී නම් කඩ නොකෙරෙනු ඇත.

පව් විකිණීමට අකමැති නිසා....

එසේ වනු ඇත්තේ අපට ජානවලින්ම උරුමවී ඇති දඩබ්බර ගතිය හින්දාය.
ලොකු නංගී; පුෂ්පා අපේ ආච්චී හා දබර කරගෙන ‘බ්‍රහ්ම දණ්ඩය’ පනවාගෙන හිටි හැටි මම කලින් කිව්වෙමි. සමන්ති නංගීගේ යකඩ ගතිය ගැනත් නොබෝදා කීවෙමි.

මා ගැනත් කිව යුත්තේ ඒ ටිකමය.

රාජකාරි කිරීමේදී පමණක් නොව ජීවත් වීමෙහිදීද මට මගේම නීති තිබේ. බොරු නොකීම ඊට හොඳම උදාහරණයයි. (මා බොරු නොකියන්නේ බියගුල්ලෙකු වීමට ඇති අකමැත්ත නිසා මිස සුචරිතවත් වීමට නොවේ.)
මෑත දිනෙක කමෙන්ටුවකදීත් සිහිපත් කළ පරිද්දෙන්ම සාහසික අයුරින් ‘මීන සංහාරය’ක නියැලුණාට පසුව මා මාළු බාන්නට ගිහින් නැත.

මගේ පව් අනුන්ට විකිණීමට අකමැති නිසාය සම්පූර්ණ සත්ත්ව ඝාතන පාපයම මා පිටම පැටවෙනසේ,  ‘සැවුළු සංහාරය’ක යෙදී අඩ සියයක් විතර කුකුළන්ගේ බෙලි කැපුවේ!   

මේවා නැවත- නැවතත් මතක් කරන්නේ නිකම්ම නොවේ. මොන තරම් නසරානි වැඩ කළත් මා ඒවා කළේ ‘මගේම නීති-රීති සමුදායකට යටත්ව’ බව තහවුරු කරන්නටය.
පැටි වයසේදීම මා ඉගෙනගත් හැටියට ‘හොරෙකුට වුණත් ප්‍රතිපත්තියක් තිබිය යුතුය’. 

ඉතිං... එවන් පසුබිමක සිටි මගේ උමතු ආදර කතාවක ඊළඟ කොටස ඉක්මනින්ම ලියනතුරු, ඔබෙනුත් වටිනා උදව්වක් ඉල්ලමි!

බ්ලොග් ලියන අප වෙනුවෙන් ඒ අගනා සහාය දිය හැක්කේ හිතාදර පාඨක ඔබ වැනි උදවියටම පමණකි!