මඩ ගොහොරුවක පචවී - නවවෙනි කොටස

මඩ ගොහොරුවක පචවී - 8 පෝස්ටුව කොටා අහවරවී, අවසන් වරටත් නිවැරැදි කිරීම් කරමින් ඉඳිද්දී 2018.11.6 වෙනිදා රාත්‍රී 8.49 ට ලැබුණු දුරකථන පණිවුඩය ගැන කලින් කොටසේ අවසානයට කිව්වෙමි. 

සූරයෙකුවූ ඔහු දේශපාලඥයන් ඇසුරු කළ, ඔවුන් හා සබඳකම් පැවැත්වූ අයෙකි. එක විදියක ඩීල්කාරයෙකි. මා දන්නා තරමින් ඔහුට පක්ෂයක් නොවිණි. එහෙත් හැම පක්ෂයේම කිහිප දෙනෙකු සමඟ හෝ සබඳතා තබාගන්නට තරම් ඔහු පරෙස්සම් විය. පසුගිය දින කිහිපයේ ජනමාධ්‍ය ඇසුරු කළ අයට නම් මෙවන් ඩීල්කාරයන් කොතරම් ප්‍රමාණයක් පැටවු ගසා ඇත්දැයි පෙනෙන්නට ඇත.

අපෙන්ම අසාගත යුතු ප්‍රශ්නයක් නේද?

අද ඩොලර් කෝටි ගණනින් ගනුදෙනු වෙවී, පිල් මාරු කරන්නට යන්නන්- පැති මාරු කරන්නට යන්නන් එහෙම කරන්නේ රටේ යහපත; පොදු ජනතා සුබ සිද්ධිය දඩ මීමා කරගනිමිනි. මේ අවස්ථාවාදීන්ගේ, කාලකන්ණි නරුමයන්ගේ නිරුවත හොඳටම හෙළිවෙද්දීත්, යළි යළිත් ඔවුන්වම බලයට පත් කරන්නේ අපම නේද? අපට තැලිය යුත්තේ මොකෙන්ද?

ඉතින් .............. මහත්තයා මොන දහම්ගැට ගැහුවත් අද අවසන් නින්දේ සැතපිලාය. බ්‍රහස්පතින්දා ඔහුගේ දේහය මිහිදන් කරනු ඇත. අප කාටත් දිනෙක මරණය උරුම බව අමතක නොවෙනවා නම්...... නිතර ඒ බව කල්පනා වෙනවා නම්, අප මෙතරම් දහ බලුකම් කරනු ඇතිද?

77 මැතිවරණයෙදී මා වේදිකාවට නැංගේ නැත. එහෙත් unp ශාඛා සමිතියේ වැඩවලට උදව් කළෙමි. ගමේ බොහෝ දෙනා හඳුනන බැවින් ‘පෝලිම් ඒජන්ත’ කෙනෙකු ලෙසත් වැඩ කළෙමි.

එවර මැතිවරණයට දින කිහිපයකට පෙර අපූරු වැඩකටත් කර ගහන්නට මට සිදු විණි.. “දිසා, අද රෑට කොල්ලෝ ටික දෙනෙක්ව ඕනේ, මේ ඒරියා එකේ පෝස්ටර් ටිකක් ගස්සවන්න. දිසාට පුළුවන් නේද තුන්-හතර දෙනෙක් අල්ලගන්න. හවසට පෝස්ටර් ටික හම්බ වෙයි!” පියදාස අයියා කිව්වේය. ‘සමිතියෙන් කට්ටිය දානවා තව පැත්තකට.”

ඊට ටික වෙලාවකට පස්සේ කළු අයියාත් අපේ ගෙදරට ආවේය. (දියවිනි ඉනාව- පෝස්ටුවලදී ඔහු මා සමඟ මැණික් ගරන්නට ගිය හැටි කීවා මතකද?) ඒ ආවෙත් උදව්වක් ඉල්ලාගෙනය. “නිමල් අයියේ, අද අපිට පෝස්ටර් ටිකක් ගහන්න වෙලා තියෙනවා. තරහ නැතිව පාප්ප බාල්දි දෙක තුනක් හදලා දෙන්නකෝ, එදා වගේ!”කළු අයියා කීවේය.

වමේ සිට: රෝහිත, කළු අයියා, මං, කිංස්ලි කට්ටිය......

පෝස්ටර් අලවන්නට පාප්ප හැදිය යුත්තේ පදමටය. ඕනෑවට වඩා උකු වුණොත් ගාන්නට අමාරුය. දිය වුණොත් වේලෙන්නත් පෙර පෝස්ටරය ගැලවෙයි. පාන්පිටි මඳ පමණට තැම්බෙන්නට ගත යුතුය. තැම්බිලා මදි නම් පෝස්ටරය වේලෙනකොට මතුපිට තුනී සුදුපාට පටලයක් බැඳලා වගේ පෙනෙයි! ඔය කිව්වේ මතක හරියයි.

හොඳම හරිය මේකය! කළු අයියලා උදව් කළේ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයටය. කළු අයියාට මට වඩා පරිවාර සම්පත්තිය වැඩිය. ඒකෙන් මටත් වැඩක් ගත හැකි බව මට මතක් වුණේ එවිටය.

“හරි. මං පාප්ප ටික හදලා දෙන්නම්. පෝස්ටර් අලවන්න යන අයට රෑට කන්න දේකුත් ලෑස්ති කරලා දෙන්නම්. හැබැයි, මටත් උදව්වක් ඕනේ. unp පෝස්ටර් වගයකුත් අලවන්න තියෙනවා, අද රෑට. දන්නවනේ, කළු අයියට තරම් බජාර් එකක් මට නැහැ කියලා. ඔයාලගේ දෙතුන් දෙනෙක් අපිටත් දෙන්න.”

“ඕක මොකද්ද නිමල් අයියේ, සිම්පල්නේ. එහෙම කරමු!” කළු අයියා එක පයින්ම කැමැත්ත දුන්නේය. 

එදා රාත්තිරියේ unp, slfp පක්ෂ දෙකේම පෝස්ටර් ගහන්නට දෙපිරිසම ගියේ එකටය; අපේ ගෙදරින් රෑට කාලාය; එකම හැළියේ ඉවූ පාප්ප බාල්දි අරගෙනය. රෝහිත, කිංස්ලි, අජිත්, තිලක්, තිස්ස, උපාලි එහෙම ගිය අයගෙන් කොටසකි. (අද ඒ සමහරුන් ජීවිතයෙනුත් සමුගෙන අහවරය.)

අප අතින් කාලා අනුන්ගේ හරක් බැලුවේ.....

එදා අප කවුරුනුත් එව්වා කළේ වාසි බලාගෙන නොවේ. ඇම්මටය. අපි අනුන්ට කඩේ ගියේ අපට තිබුණු ඇම්මටය; ගායටය. අතින් කාලා අනුන්ගේ හරක් බලාගත්තේ අපේම ගොන්කමටය!

“ඊයේ පුදුම සෙනඟ කන්දරාවක්නේ කොළඹට ගෙන්නලා තියෙන්නේ!” අද දහවල් මා හමුවන්නට පැමිණි මිතුරෙක් කිව්වේය. 

“....පාරේ වාහන බ්ලොක් එක නිසා කොට්ටාවේ ඉඳලා මහරගමට එන්න පැය එකහමාරකට වැඩිය ගියා.” ඒ බහුතරය පෙන්වන්නට දුර-බැහැරින් ගෙන්නූ උදවිය ගැනයි. 

අල්ලපු ගෙදර දේවිකා නංගීත් මට ඒ ගැන කියා තිබිණි. “අපේ දුවලට ගෙදර එන්න බස් නැතිව පන්නිපිටියේ ඉඳන් පයින් ඇවිත් තිබුණේ. ඒ තරමට බස් ඇවිත්. පාරවල් හොඳටම බ්ලොක් වෙලා තිබිලා!”

මගේ මිත්තරයා ඊට පස්සේ ඌන පූරණයකුත් කළේය. 

“අපේ සමන් පාරේ බ්ලොක් එකට අහුවෙලා ඉඳිද්දී සොමියට අර බස් එකකට ඔළුව දමලා. ඌ කිව්වලු අපිත් ඔයාලගේ පැත්තේ තමයි කියලත්. එතකොටත් බස් එකේ හිටි මිනිස්සු නද වෙන්න දාලාලු හිටියේ. ‘ආ එන්න මල්ලී, එන්න මල්ලී’ කියලා අර මිනිස්සු සමනයාටත් බොන්න කතා කරලා. බස් එක උතුරන්න බොන්න තිබ්බලු. මුරුක්කු බයිට් තිබිලා තියෙන්නේ කොහොමද දන්නවද? කඩවල විකුණන්න තියෙන්නේ ලොකු පොලිතින් උරවල, බැරල් වගේ ලොකුවට. එව්වා පිරෙන්න තිබුණලු. කොහොම සල්ලියක්ද වියදම් කරන්න ඇත්තේ?”

පොරෝඩාතන්තරේ රකින්න කොළඹට එන රටහිතකාමියෝ.....

ඩොලර් නෝට්ටුවලින්ම ගනුදෙනු කෙරෙන තරමට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය දියුණුවී ඇති යුගයක, මෙහෙම සොච්චමක් වියදම් කරන්නට හැකියාව නැත්තේ කාටද? අනෙක් අතට අපේ බහුතර ඡන්දදායක ‘පුංචි සිංඤ්ඤෝලා’ තුට්ටු දෙකට මේ තරම් බාල්දු වෙන්නේ ඇයි? මට නම් හිතාගන්නටවත් බැරිය.

බණ්ඩාරනායක මැතිණියගේ සභාග ආණ්ඩුව හොඳටම තිත්තවී හිටි මිනිස්සු unp එකට පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන් දෙකකට වැඩි බලයක් දුන්හ! වැඩි බලය වැඩි-වැඩියෙන් දූෂණයට මඟ පාදන බව ඒ කාලයේ මා දැනගෙන හිටියේ නැත.

පොත-පත කියවන අය නම් එක ග්‍රීක දේව කතාවක් හරි කියවා තිබෙනවාට සැකයක් නැත. ඒ ග්‍රීක පුරාණවලට අනුව වීරයන් විනාශ කරන්නට ඕනෑ වුණු විට දෙවියන් කරන්නේ එකම එක දෙයකි. පමණටත් වඩා බලයක් වීරයාට ලබා දීමයි. එතකොට වීරයාගේ ඔළුව ඉදිමෙයි; කළ යුතු-නොයුතු දේවල් නොපෙනී යන්නේ ඊට පහුය. 

එතැනින් පස්සේ තියෙන්නේ පල්ලම් බැහීම විතරය. ග්‍රීක මහ දෙවියා සියුස් තවමත් ඉන්නවාද මන්දා. ඒත් ඒ තියරිය නම් තවමත් වැඩ කෙරෙයි.

මහ දෙවිඳු සියුස්..........

ඇත්තම කිව්වොත් 77දී unp එක හිටු කියා දිනද්දී මේ ලියන මැට්ටාත් උඩ පැන්නේය. 70වේදී පමණටත් වඩා උඩ පැනපු ඇත්තන්ට 77දී  හැංගෙන්නට තැන් හොයන්නට වෙන හැටි මා බලා උන්නේ සතුටින් ඔකඳ වෙමිනි. මේ චක්කරයම ආපිට කැරකෙන්නට ඉඩ තිබෙතැයි මෝඩ මට එදා අමතක විණි.

මහරගමින්, පමුණුව පාර දිගේ එද්දී ඔබට එක්සත් සුබ සාධක මාවත හමු වෙයි. ඒකේ වමට ඇති දෙවෙනි පාරේ ටිකාක් පහළට බහින විට ඇති ගෙදරකය වී.ජී. පියදාස අයියා හිටියේ. ඒ දවස්වල පියදාස අයියාගේ ගෙදරත් unp පක්ෂ කාර්යාලයක් වාගෙය. ගුණසේකර මහත්තයා දිනුවා විතරය. එතැන ‘මහා පිළිගැනීමේ උත්සවයක්’ සංවිධානය කෙරිණි.

“දිසා, මල්ලියේ උඹ පිළිගැනීමේ කතාව කරන්න ඕනේ!” පියදාස අයියාම යෝජනාව ගෙනාවේය. “දිසා තමා ඒකට හොඳම මිනිහා.” ඔහුම ඔහුගේ යෝජනාව ස්ථිරත් කළේය. කවුරුවත් ඔහුට විරුද්ධ වුණෙත් නැත. ප්‍රජාතන්තරේ රැකෙන්නේ එහෙමය. මට ‘බැහැ’ කියන්නට විදියක් තිබුණේ නැත. ඒ කටයුතුවල නිසි බලධරයා වුණේ ඔහුය. 

හැන්දෑවක පිළිගැනීමේ උත්සවය ජයට පැවැත්විණි. මගේ කතාවත් රැස්ව හිටි අයට අල්ලලා ගියේය.

පහුවදා උදෙන්ම සෝමවීර කලබලයෙන් අපේ ගෙදරට කඩාගෙන වැදුණේය. “යකෝ, හෙන ගින්නක්. අන්න අර යකා උඹව හොයනවා! යකා නැඟලා.”

“මොන යකාද?”

“බාල්දියා..... බාල්දි xx.”

“බාල්දියා මොකටද මාව හොයන්නේ. ඊයේ හවස පිළිගැනීමේ උත්සවයටත් ඇවිත් හිටියේ ගුණසේකර මහත්තයාත් එක්ක.” මං කිව්වේ ඇත්තය. “ඉතින් එතැනදී හම්බ වෙන්න තිබුණනේ!”

බාල්දියාට යක්‍ෂාවේශවෙලා......

“ඒක තමයි යකෝ! ඌට හොඳටම තදවෙලා උඹ ගුණසේකර මහත්තයාට පොල්කටු මාලයක් දානවයි කිව්ව කතාවට.”

අලුතෙන් මන්තිරිවරු පත් වෙනවිටම ආවතේවකාරයොත්, පන්දම්කාරයොත්, කේළාම්කාරයොත්, උපදේශකයොත්, හත්මුතු පරම්පරාවක නෑදෑයෝත් පේවෙලා අහවරය. කුණු මාළු කෑල්ලට නිලමැස්සන් රොක් වෙනවාටත් වඩා ඉක්මනින් ඔවුහු ‘නව මන්තිරිතුමා’ වටා රොද බැඳ ගනිති. ස්වභාවය ඒකය. 

හැබැයි, බාල්දි xxට සාධාරණය පිණිස කිව යුත්තේ මිනිහා ඉලෙක්ෂන් එකටත් කලින් ඉඳලාම ගුණසේකර මහත්තයාගේ ‘බොඩිගාඩ් වැඩේ’ ස්වේච්ඡාවෙන්ම කරට අරන් හිටි බවයි. මට මතක හැටියට නම් ඉඳහිට ඩ්‍රයිවර් වැඩෙත් කළාද කොහෙදය.

මගේ කතාවකදී අමුතුම දෙයක් කියන්නට මා කවදාත් කැමැතිය. එදත් මා කළේ ඒ ටික විතරය.

“අද අපි හැම දෙනාම එකතු වෙලා, බුලත් දීලා- මල්මාලා පලන්දලා ඔබතුමාව සාදරයෙන් පිළිගන්නවා. ඒ මහරගම ආසනයේ නව මන්ත්‍රීතුමා විදියට ඔබතුමාගෙන් ගමටත්, රටටත්, අපටත් නිසියාකාර සේවයක් වෙයි කියන බලාපොරොත්තුවෙන්. 

-හුඟාක් අයට බලයට ආවට පස්සේ මුල අමතක වෙනවා. ගම අමතක වෙනවා. තමන්ගෙන් කෙරෙන්නට ඕනේ සේවා අමතක වෙනවා. ඔබතුමාටත් ඒ අසනීපය නොහැදේවා කියලා මේ මොහොතේදී අපි හැමෝම, එකාවන්ව ප්‍රාර්ථනා කරනවා. අවාසනාවට හරි ඔබතුමාටත් ඒ අසනීපය හැදුණොත් නම්.... 

-අද මේ මල්මාලා දමන අත්වලින්ම ඔබතුමාට පොල්කටු මාලයක් දාන්න මමයි ඉස්සරහටම එන්නේ! මට කිසිම සැකයක් නැහැ, මේ හැමෝමත් එදාට මට එකතු වෙයි” මං කිව්වේ එහෙම දෙයකි!

වටේට රොක්වෙන පන්දම්කාරයෝ කැකිල්ලෙලා දුටුගැමුණුලා කරවති! 

බාල්දියා මගේ කතාව මුළුමනින්ම අහගෙන ඉඳලා නැත. වටේට උන් පන්දම්කාරයන් ඒ මිනිහාට කියා තියෙන්නේ ‘මහත්තයාට පොල්කටු මාල දානවා’යි කියන ටික විතරය. මිනිහා යක්ෂාවේශවී තිබුණේ ඒකටය. “හරි අමාරුවෙන් දිසා ඒ මෝඩයාට තේරුම් කරලා දුන්නේ.” පියදාස අයියා පස්සේ මගෙත් එක්ක කිව්වේය.

බාල්දි xx වැනි අන්තේවාසිකයන්ය ‘කබ්බන් ෆෝම් කරන්නේ’. අමන, මරි-මෝඩ කැකිල්ලේලා ‘දුටුගැමුණුවරුන්ට අන්දන්නේ’. එව්වාට රැවටී අමුතුම චරිතවලට ඇඳගන්නා අය ටික දවසකදී තමන්ගේම බොරුව අදහන්නට පටන් ගනිති. තමාම තමන්ගේ බොරුවට රැවටෙන්නට පටන් ගනිති.

ගුණසේකර මහත්තයා දිනූ අලුත පියදාස අයියාත්, සෝමවීරත් දත කෑවේ මටත් මොකක් හෝ වාසියක් කර දෙන්නටය. 

“මට මොකුත් ඕනේ නෑ. මේ විදිය මට හොඳයි. බතික් වැඩපොළ කරගෙන හිටිය විදියටම ඉන්නවා.” මගේ අදහස වුණේ ඒකය. “පුළුවන් නම් ඉස්සෙල්ලාම ඔය රස්සාවල් හොයන කිහිප දෙනෙකුට රස්සාවල් හොයලා දුන්නොත්.... ඒ කොල්ලෝ මහන්සි වුණානේ...”

එතකොට වැඩිම රස්සා තිබුණේ රාජ්‍ය අංශයේය. පෞද්ගලික අංශයේ රස්සා තිබුණේ අතලොස්සකි.

චලන සුධීර චැට් කරන වෙලාවක............

දැන් පෙරට වඩා රස්සා ඇත. එහෙත් ඒ වැඩි හරියක් හරි-හමන් රස්සා නොවේ. කිසිම නිෂ්පාදනයක් නොකෙරෙන, මානව සංහතියේ දියුණුවට අත-හිත නොදෙන, මිනිසුන් අමාරුවේ දමන වර්ගයේ රැකියාය.

චලන සුධීර මා අඳුනාගන්නේ මුහුණු පොත හරහාය. දියවිනි ඉනාව 4 පෝස්ටුවට එක්ගල් ඔය අසංක ලක්ෂ්මන් ගැන මා කළ සඳහනක් කියැවූ චලන නොපමාව උණුසුම් ප්‍රතිචාර දැක්වීය. තමන් දන්නා මිත්‍රයෙකුට මා ප්‍රශංසා කර තිබීම චලනගේ හිත්ගත්තා වෙන්නැතිය. එයින් පසු ඉඩ ඇති විටෙක අපි chat කරන්නෙමු.

“රස්සාව කරලාත් තේරුමක් නැහැ අයියේ. බෝඩිමටයි, මඟටයි ගියාම ඉතිරියක් නෑ. රටවත් යන්නයි හදන්නේ. මෙහෙ ඉඳලා වගතුවක් වෙන පාටක්වත් නැහැ!” චැට් කරන වෙලාවක චලන කිව්වේය. ඒ චලනගේ විතරක් නොවේ, සමස්ත ශ්‍රී ලංකේය තරුණ පරපුරේ කතාව නේද?

අපේ තරුණ පරම්පරාවෙන් 50% කටත් වැඩි පිරිසකගේ ඒකායන ප්‍රාර්ථනය රට යාමයි; විදෙස් රටකට ගොස්, හොඳ රැකියාවක් ලබා, ඒ රටකම පැළපදියන් වීමයි! ඔවුන් එහෙම හිතන්නේ ඇයි? අවුරුදු හැටකටත් වඩා ඈත අතීතයකදී අපට බ්‍රිතාන්‍ය කිරීටයෙන් නිදහස ලැබුණු දවසේ පටන් අපේ රට දියුණුවී ඇති නිසාද?

රටේ තරුණ සම්පත රට ගියාම.......

අතීසාරයට අමුඩ ගහනවා වගේ කරන ගොඩ වෙදකම් සේරම වතුරේ යද්දීවත් රටේ මිනිසුන්ගේ ඇස් ඇරෙන්නේ නැත. තවමත් අපට ඕනෑ කරන්නේ ජාතික ප්‍රතිපත්ති සැලසුම් කරන පාලකයන් නොවේ. කරට අත දමාගෙන සෙල්ෆියක් ගහන්නට හැකි, බඩට ඇඟිල්ලෙන් ඇන කිතිකවා හිනා ගස්වන පාලකයන්ය.

ඊයේ එකක් කියා, ඒ ප්‍රකාශයම බොරු කෙරෙන එකක් අද කියන, හෙට ඒකටත් සහමුලින්ම විරුද්ධව කතාවක් කිසිම හිරිකිතයක් නැතිව කියන්නට පුළුවන් පාලකයන්ට ‘ඩිමෙන්ෂියාව’ද? ඊළඟ කොටසින් හමු වෙනතුරු අපි ඩිංගක් එව්වා ගැනත් හිතමුද?

රේස්වලින් රේස් එකට පිම්මක් - දෙවෙනි කොටස

ආච්චිලා සිල්ලප්පු වත්තේ ගෙය කුලියට අරන් ආවේ ඒකේම පැළපදියන් වෙන්නට හිතාගෙන නොවේ. ගෙය කුලියට දුන්නේ එළිසාච්චීය. ඇයට හිටි එකම දුවත් අකාලයේ මිය ගොසිනි. ඇගේ දියණිය විවාහ කරදී හිටියේ සිල්ලප්පුටය.

“රතනවතී, දැන් මේවා බෙදලා ඉවරයක් කරන්න කාලේ හරි. තමුසේ මගේ කොටහ ගන්නවා. මං අඩුවට දෙන්නං. නැතිනං ඉතින් පිනටම තමයි මගේ ඈයොන්ට ඔව්වා දෙන්න වෙන්නේ.” 60 දශකයේ මැද හරියේ පර්චස් 34ක ඉඩම රුපියල් 6000.00කට, අවුරුදු හයකදී මුදල් ගෙවා අහවර කරන පොරොන්දුවෙන් ආච්චී ගත්තේ එහෙමය. ඒත් වසර දහයක් ගෙවිලාත් ගෙවා තිබුණේ 3000ටත් අඩුවෙනි.....

දැන් බලද්දී ආච්චී රේස් දාන්නේ ඉඩමට ගෙවන්නට සල්ලි හොයන්නටය. ඉංගිරිස්වලින් විතරක් පළ වෙන රේස් කොළ බල-බලා, නොදන්නා ඉංගිරිස්වලින් කුරුටු ගාන්නේ.... ඉඩමේ කතන්දරය ඉවරයක් කරගන්නටය.

කණ අස්සන ගැහුව කෙනා.............

“මං කැන්දන් එන දවසේ  - කණ අස්සන ගැහුව කෙනා

පුංචි පුංචි තුණ්ඩු කෑලි එකට තියනවා

මෙන්න බොලේ ඉංගිරීසි අකුරු ලියනවා”

දෙල්තොට චන්ද්‍රපාල තම ගීතයේ ලියා ඇත්තේ පිරිමියෙකු ගැනයි. එහෙත් අරුත අපේ ආච්චීටත් වලංගු නැතිද? (අජාසත්ත-1 අප්‍රේල් පෝස්ටුවෙදී මා කිව්වේ අපේ ආච්චී ‘රන්මුතු දූවේ’ බන්දුට; ගාමිනී ෆොන්සේකාට රහසින් බැඳි පෙම පිළිබඳවය. දැන් ඊළඟ ප්‍රේමය ගැනත් කිව යුතුය.) ලෙස්ලි පිගොට්!

ලෙස්ලි නිකම්ම නිකං එක්කෙනෙක් නොවේ. එංගලන්ත මහ රැජිණගෙන් නම්බු නාම පවා ගත්තෙකි. මං හිතන්නේ ඒ කාලයේ ලංකාවේ වැඩි දෙනා දැනගෙන හිටියේ ලෙස්ලිලා දෙන්නෙක් ගැන විතරය. එක්කෙනෙක් ලෙස්ලි ගුණවර්ධනය. අනෙකා ලෙස්ලි පිගොට්ය. හැබැයි ඔහුගේ නම ලෙස්ලි නොවේ. ලෙස්ටර්ය. ලෙස්ටර් පිගොට්ය.

තවත් ලොවම පසිඳු ශ්‍රී ලාංකිකයෙක් සිනමා කලාවෙන් සිය නම අමරණීය කර ගත්තේය. ඒ ලෙස්ටර් ජේම්ස් පීරිස්ය. Lester Piggott ඉංග්‍රීසින් අතර Long Fellowය. ඒ ඔහු අඩි 5 අඟල් 8ක් උස, කෙට්ටු හාදයෙක් හින්දාය. රුව නොදැක, හඬ නොඅසා, මේ විස්තර කිසිවක්ම නොදැන වාගෙය අපේ ආච්චී ලෙස්ලි පිගොට්ට වහ වැටී හිටියේ.

2018 නොවැම්බර් 5 වෙනිදාට........

දැන් ඔහු ප්‍රසිද්ධිය මඟ හැර සිටී. මේ නොවැම්බර් 5 වෙනිදාට ඔහුට අවුරුදු 83කි. මං ගණන් හැදුවා හරි නේද?

ඉතින් අපේ පවුලේ ට්‍රිබල නිතර මැතිරූ නම්වලින් මට මතක පිගොට්ගේ නමත්, හචින්සන්ගේ නමත් විතරය. ඒ වගේම මතක දෙයකි රැජිණට අයිති අශ්වයනුත් හිටිය බව.

“අරහේ රැජිණටත් අශ්වයෝ ඉන්නවා. හැබැයි උනුත් රේස් දුවලා පරදිනවා. අපිත් හැමදාම පරාදයි. මොකා පැරදුණත් සුමතිපාල මුදලාලිලා නම් හැමදාම දිනුම්.” එහෙම කියමින්, නහයෙන් අඬමින් වුණත් තාත්තලා රේස් දැමිල්ල අත හැරියේ නැත. අපේ තාත්තාගේ රේස් දැමිල්ලේ හරිම රඟ එළි වුණේ අපේ ගෙදර පිටිපස කෑල්ල කඩා වැටුණු විටය.

එතකොට අපේ ගෙදර තිබුණේ හොඳටම අබලන්වය. පිටිපස්සේ කෑල්ලට හෙවිල්ලා තිබ්බේ තාර ෂීට්ය. ඒවා හෙවිල්ලන්නේ ලී රීප්ප ගසා, ඊට උඩින්ය. මහා වැස්සක් දවසේ අර රීප්ප දිරා තිබුණු වහලය කඩාගෙන වැටුණේය. එවෙලේ තාත්තා ගෙදර හිටියේ නැත. 

වැස්සේ තෙමෙමින් වෙච්ච විනම්බෑසිය මනින්නට ගිය අපට හමු වුණේ, වහලේ තැනින් තැන හංගා තුබුණු රේස් තුණ්ඩුය. ඒ සියල්ල එකතු කරගත් සුනිල් මල්ලී ඒවායේ එකතුව ගණන් බැලුවේය. ලොකු ගණනක් නොවේ. 18,000/ ට අඩුය. 17,500/ ට වැඩිය. ඔය 1970 විතරය.

සුනිලුන් ගැයුවේ අපේ තාත්තා...........

‘ඉරණම විසඳුම සතෙකුට දෙනවා - තිරිසනෙකුට මිනිසෙකු පරදිනවා

දරුවන් බිරිඳත් දුක උහුලනවා - හීනෙන් නුඹ තව ගෙවල් හදනවා’

සුනිල් එදිරිසිංහ ගැයුවේ අපේ තාත්තා මිය ගොසිනුත් කාලයකට පස්සෙය. 

එදා, තාත්තාගේ තුණ්ඩු දැකලා පපුව පත්තු කර ගත්තේ අපේ ආච්චීය. “හපොයි පජාති වසලයා. ආදෙන්කෝ අද ගෙදර. සරම ගැලවෙන්න දෙකක් කතා කරන්න. අම්මාපල් මගේ බඩෙන් වැදුවනෙ මෙහෙම අසමජ්ජාතියෙක්. මූට හෙණ ගහනවද ඉඩම බේරලා ඉවරයක් කරන්න මට ණයට හරි සල්ලි ටිකක් දුන්නා නම්... එකත් එකටම තවම හම්බ වුණේ නෑ කිව්වට CGR එකෙන් තමයි මේකට වන්දියක් හම්බ වෙන්න ඇත්තේ.”

පස්සේ හෙළි වුණේ ආච්චිගේ ‘ගෙස්’ කෙරිල්ල හරියටම හරි බවයි. තාත්තාව විශ්‍රාම ගන්වන්නට පෙර හිඟ වැටුප් ලෙස ඒ මුදල දී ඇති බවයි කියැවුණේ. 

කීයක්ද ලැබුණේ කියා කවුරුන්වත්ම, කවදාවත්ම දැනගත්තේ නැත. හැබැයි පොඩිකමට වුණත් අපේ සුනිලා නම් එකක් අනුමාන කළේය. “ලොකයියාට මතකද තාත්තා අපි දෙන්නට කොට කලිසං දෙකක් මස්සල දුන්නා, කවදාවත් නැතිව. ඔය සල්ලිවලින් තමයි ඒ.”

අපේ තාත්තාගේ දරු හැවිකාරය එහෙව් එකකි!

මහබඹා  ඒ ගැන හිතුවේ නැත්තේ...........

ඇත්තටම ඒ අකාරුණිකකම් ගැන සිහිවෙද්දී මා නැවතත් මෙනෙහි කරන්නේ පීතෘ පදවිය දරන්නට නුසුදුසු නමුත් දරුවන් ජනිත කරවීමේ හැකියාව ලබන පිරිමින් ගැනය. මව්වත්කමක් නැති අම්මලාට වුණත් ඒ කාරණය අදාළය. මහබඹා ඒ ගැන හිතුවේ නැත්තේ ඇයි? 

නොහිතූ එකත් හොඳය. මහබඹා එහෙම ප්‍රතිපත්තියක් ගැන හිතුවා නම් අද මේ බ්ලොගය කොටන්නට නිමල් කෙනෙකුත් නැත. හැම හොඳකම නරකකුත්, හැම නරකකම හොඳකුත් ඇතිවා වගේය. ලෝකය පවතින්නේත් ඒ නියදම මතම නේද?

අපේ තාත්තලාගේ රේස් දැමිල්ලෙනුත් හොඳක් වුණේය. 

මුලදී රේස් චිට් එක ලියා ඉවර වුණු පසු එය මහරගම හන්දියේ ‘ලියනගේ මාමා’ ළඟට යවන්නේ අපේ සුනිල් අතේය. අජාසත්ත නටන්නට මහරගම හයිලෙවල් පාරේම වේදිකාව හදන්නට තැන හොයා දුන්නේ; නාට්‍යය දැක සතුටෙන් ඉපිලී අපට ඔරේන්ජ් බාර්ලි ගෙනත් දුන්නේ මේ ලියනගේ මාමාය. (අමතක නම් ආයෙම ‘අජාසත්ත පෝස්ට්’ ටික කියවත හැකියි නෙව!)  

ඒ කාලේ රේස් තුණ්ඩු ලිව්වේ පිටපත් තුනක් හිටින විදියටය. කාබන් කොළ තියලාය. චිට් එකතු කරන්නා මුදල් ගෙවූ බව සනාථ කර, සීල් ගසා එක පිටපතක් අපට දෙයි. එකක් ඔහු ළඟ තියා ගන්නටය. අනෙක හැන්දෑවේ මුදලුත් සමඟ ප්‍රධාන බුකි මධ්‍යස්ථානයට යවන්නටය.

ගණිතයට දක්ෂ, රෑට නිදි මරන්නට හැකි අයට ඒ මධ්‍යස්ථානවල හොඳ වැටුප් ගෙව්වේලු. කොම්පියුටර් තියා ඒ කාලේ කැල්කියුලේටර්වත් තුබුණු බවක් මා නම් දැනගෙන උන්නේ නැත! දිනන ඔට්ටුකරුවන්ගේ චිට්වල ගණන් හදා, පසුවදා දහවල් වෙන්නට පෙර ඒවා කස්ටර්මල්ලාට ගෙවන්නට තරම් ඒ දිනවල බුකි කෙරුවාව කාර්යක්ෂම වුණු බව නම් දැනගෙන උන්නෙමි.

කැල්කියුලේටර්, කොම්පියුටර් නැති............

හේතුව මා නොදන්නා නමුත් ටික කාලෙකට පස්සේ තාත්තා ලියනගේ මාමා ළඟ රේස් දැමිල්ල නතර කළේය. ඒ වෙනුවට SU අපේ ගෙදරටම ඇවිත් තුණ්ඩු එකතු කරන්නට පටන් ගත්තේය.

එයාලා හිටියේ නැන්සි අක්කලාගේ වත්තේ ගෙදරක කුලියටය. (නැන්සි අක්කා ගැන විස්තර ‘මගේ චූස් මටම චූස්- පෝස්ටුවේ ලීවෙමි.) රේස් තුණ්ඩු එකතු කරන්නට මුලින් ආවේ SUය. ඒ ඔස්සේ ඔහුගේ බිරියත් අපේ අම්මා සමඟ දැනහැඳුනුම්කම් වගා-දිගා කර ගත්තාය. SU අක්කා හරිම ප්‍රියමනාප කරුණාවන්ත ගැහැනියකි. හැබැයි එයාටත් අපේ අම්මලාගේ පාරම්පරික ලෙඩේ තිබිණි.

පිරිමියෙකුට පැදුර පෑගුණත් ගැබ්බර වීමේ අසනීපෙ! ඒ ගෙදරත් අනෙක් සම්පත් අඩු වුණාට, දරු සම්පතින් නම් කිසිම අඩුවක් තිබුණේ නැත.

එතකොට අපේ අම්මා කුලියට ඇඳුම් මහන්නට පටන් අරගෙනය. ගස් නැති රටේ තුත්තිරි ගහත් ගහක් වුණාට නොවේ. අම්මාට ඒ හැකියාව පිහිටලා තිබිණි. “ලීලක්කේ, අපේ අම්මා කොළඹ දෙමළ ගෙදරක වැඩට යනවා. කොල්ලුපිටියේ... යෝගා මිසී කියලා. එයා හොයනවා හොඳට හැට්ට මහන්න පුළුවන් එක්කෙනෙක්ව. නරකද ඒ වැඩේට ගියොත්? හැමදාම යනවා නෙවෙයිනේ. වැඩක් තියෙනකොට විතරයිනේ.”

අම්මා මැහුවේ 'සිංගර්' පාගන මැෂින්  එකකිනි. දැන් වගේ නොවේ.

පුදුමය තාත්තා ඒ යෝජනාවට උදැල්ල නොදැමීමය. ඒ තීරණය අපේ ජීවිත උඩු-යටිකුරු කළ හැටි කියන්නට වෙන්නේ වෙනම පෝස්ටු කිහිපයකිනි. ඒ නිසා දැනට අපි ‘රේස්වලින්...’ කතාවට ගිහින් ඒක අහවරයක් කරගෙන ඉඳිමු නේද?

අපේ ආච්චීත්, සීයාත් දෙන්නම කවදාවත් ලොකු දිනුමක් නම් නොලබන බව තාත්තා දහ අතේ දිවුරා කීවේ ඇත්තටමය. ඒ දෙන්නම ඔට්ටු ඇල්ලුවේ සුළු ගණන්ය. සීයා ඇල්ලුවේම ෆේවරිට් අස්සයන්ය. ආච්චිත් එහෙමය. එහෙම සතුන් ෆේවරිට් වෙන තරමට, උන් දිනුවත් ගෙවන ගණන පහළ වැටෙයි. ප්‍රසිද්ධ නැති, ජනප්‍රිය නැති අශ්වයෙක් දිනුවොත් ගෙවන මිල ඉහළ යයි.

මා දන්නා තරමට නම් තුණ්ඩුවේ අශ්වයන්ගේ නම් ලියා ඒවායේ ‘වින්’ පැත්තේ හෝ, ‘ප්ලේස්’ පැත්තේ හෝ, ‘දෙපැත්තේම’ හෝ ඔට්ටු ලකුණු කළ හැකිය. 

වින් කියන්නේ පළමු තැන දිනන එකටය. දෙවෙනි, තුන්වෙනි තැන් ප්ලේස්ය. 

වින් කරන අශ්වයන් තිදෙනෙකුගේ නම් එකට ලියා, බ්‍රැකට් කර රුපියල් දහයක් ඔට්ටු ඇල්ලුවාය කියමු. තිදෙනාම ‘වින්’ කළොත් උන්ට ගෙවන ගණන් තුන එකින් එක වැඩි කෙරෙයි. 11 X 8 X 12 = 1056 මෙනි. ලොකු මුදලක් දිනන්නට නම් මෙලෙස වැඩි අසුන් ගණනාවකට ඔට්ටු ඇල්ලිය යුතුය. හැබැයි එවිට දිනන්නට තිබෙන ඉඩ අඩු වෙයි.

තාත්තලා වතාවක් දෙකක් මටත් ‘හොඳටම ෂුවර් ටිප් එකක් දෙන්නම්, ගොඩ යන්න’ කියා මාවත් ඔය සෙල්ලමට ඈඳාගත්හ. 

අනුන් දෙන උදව් බාරගැනීම පරෙස්සමින් කළ යුතුය. දෙන පළියට පැනලා ගත යුතු නැත. දුර නොබලා අපේ රට කරවන ඇත්තන් එහෙම බාරගත් දේවල් හිංදා මතු උපදින්නට ඉන්නා එකාලත් දැන්මම ජාති ණයකාරයන්වී හමාරය. ඉතින් තාත්තලාගෙන් ‘ටිප්ස් අරන් රේස් දැමිල්ල’ එක සැරෙන්-දෙකෙන්ම මම අත හැරියෙමි. මා සූදුවට නොයන්නේ පරාජය බාර ගන්නට මට බැරි හින්දාය.

අවුරුදු කාලයට ගෙදරදී මා ඔට්ටුවට පංච දමන හැටි බලා උන් තාත්තා මට මහඟු අවවාදයක් දුන්නේය.

අනුන් දෙන උදව් බාරගැනීම........

“රංජි, උඹට මං එක අවවාදයක් දෙන්නම්. උඹ කවදාවත් සූදුවට යන්න එපා. ගියොත් නම් උඹ ලොකුම සූදු අන්තුවෙක් වෙලයි නවතින්නේ.”

“තාත්තා කොහොමද එහෙම කියන්නේ?” මම හරස් ප්‍රශ්නයකුත් ඇහුවෙමි. 

“මෙච්චෙල්ලා මං බලාගෙන හිටියේ උඹලා පංච දාන හැටි. උඹ සතයක් පරාද වෙනකොට දෙකක් ඔට්ටු අල්ලනවා ඊළඟ සැරේ. උඹගෙ ඒ කෙරුවාව තමයි පුතේ ඔය කැසිනෝකාරයො කරනවාය කියන්නේ. කොටින්ම බූරු කැප්ටන්ලා බූරු පිටියේදී කරන්නෙත් ඒකමයි. වාසනාව තිබ්බොත් හොඳයි. නැතිනම් ඉතින් දෙයියන්ගේ පිහිටයි. නට්ටන් වෙලා තමයි ගෙදර යන්න වෙන්නේ.”

මේ සත්‍යය හැබෑම නිරීක්ෂණයකින් පස්සේ කියවුණු බව මට තේරුම් ගියේ ඊටත් කාලයකට පසුය. 

සූදුවට විතරක් නොවේ, යම් වැඩකට බැස්සත් මා එහෙමමය. එයින් පසු මම මටම වාරණ පනවාගෙන ඇත්තෙමි. ඒ ඕනෑම දෙයකට ඇබ්බැහි වීමෙන් මා වළක්වා ගන්නටය. දැනට එකක් විතරක් කියන්නම්කො. මා එක වතාවකදී ලොතරැයි ටිකට් පත් තුනක උපරිමයක් පමණි, මිලට ගන්නේ. ඒකත් සතියකට දෙවතාවක් පමණි.

අනෙක් අතට මා වඩාත් ප්‍රිය කරන්නේ මොළයෙන් ගහන්නට ඕනෑ ගේම්වලටය. ශරීරයෙන් බට්ටෙකු වන මට එහෙම කරන්නට පුරුදුවී හිටීමෙන් වැරැද්දක් සිදුවෙලාත් නැත; අභිමතාර්ථය ඉටු වුණා මිස! ‘වස් කවි කීම- අප්‍රේල් පෝස්ටු’ ටික එහෙම ගැසූ ගේම් එකක් ගැනය.

තව හොඳ හොඳ කෙළි.............

තව හොඳ-හොඳ කෙළි ඉදිරියේදී හෙළි කරන්නට මගේ සිත් ගබඩාවේ එමට ඇත. සමහර විට එතකොට........ මොකටද මංම අනුමාන කරන්නේ? I provide, You decide! ඔව්, දැන් මගේ යුතුකම සියලු දේ නොවලහා, නොසඟවා ඇත්ත ඇති සැටියෙන් කීම පමණි. ඒවා කිරා-මැන බැලීම; විනිශ්චය කිරීම; නිගමනවලට එළඹීම දයාබර පාඨක ඔබටම බාරය. හැබැයි අදට ‘මෙතැනින් මාරුවෙනු!’ කියා ඇඟිලි ටික මට කියයි. ඉතින් කීකරු නොවී කොහොමද?

වැරැදි බෝනස් එක - මල්ටිපල් මයෙලොමා - දහවෙනි කොටස

කවුද හිතුවේ ඒ කෝල් එක වෙනම පාරකට මාව ඇදගෙන යන බව? ඒ විතරක් නෙවෙයි, ඒ වෙද්දී මගෙම හේතුවට වගේ ඩොක්ටර් අයස්මන්තටත් මාරුවක් ඇවිත්. හම්බන්තොටට.

ජරමර ගොඩයි! හැබැයි මට නෙවෙයි.......

ජරමර ගොඩයි. හැබැයි මට නෙවෙයි. වෙන-වෙන අයට. ඒ වුණාට ඒ සේරම මට බලපෑවා! කීව විදියටම ඩොනල්ඩ් දොස්තර මහත්තයා ආවා. මං මගේ වෛද්‍ය වාර්තාවල ෆොටෝ කොපි ටික එයාට දුන්නා. “හරිම ෂෝක්. මුල ඉඳලා සේරම මෙතන තියනවානේ. නිමල් අයියා කොහොමද මෙව්වා ෆොටෝ කොපි කරගත්තේ?”

මා අපේක්ෂා රෝහල් වාට්ටුවේ නැවතී ප්‍රතිකාර ගත්තාට පස්සේ, ඊළඟ මාසයේ ක්ලිනික් යනවිටත් මගේ ෆයිල් එක තිබිය යුතු තැනට ඇවිත් තිබුණේ නැත. එය හොයන්නට වාට්ටුවට යන්නට අපට සිදු විණි. වාර්තා ගොන්න අවැසි තැනට අරගෙන ආවෙත් අපමය. 

“අයියේ මෙහෙ මෙහෙම තමයි. දැන් එයාලට වෙච්ච වැරැද්දෙනුත් අපිට චාන්ස් එකක් ආවා. එනවකො යන්න.”

සුනිල් ඉතිරි හරිය කිව්වේ, මාවත් ඇදගෙන ෆොටෝ කොපි ගහන තැනට යද්දීය. “මල්ලිකාට බෙහෙත් ගනිද්දී එක්කෙනෙකුට සල්ලිත් දීලයි මං ෆයිල් එක පන්නාගෙන එළියට අරන් ගිහින් ෆොටෝ කොපි කරගත්තේ. ගානක් ගියත් මේක වටිනවා. දන්නවද? හරි නම් මේ ෆයිල් එක ඉස්පිරිතාලෙන් එළියට ගෙනියන්න බැහැ.” 

එදා ඒ ‘බැරි’කම නොතකා වෛද්‍ය වාර්තා ගොනුවේ ෆොටෝ කොපි ගසාගෙන තිබීමත් ‘අහඹු වාසියකට’ හැරුණු හැටි නම් මට තවමත් පුදුමය.

ෆොටෝ කොපි වාසිය............

“නිමල් අයියේ, ඔයාට තියෙන්නේ ලේ පිළිකා වර්ගයක්. පිටරටවල නම් දැන් කැන්සර් හොස්පිටල්ස් වෙනමයි, හීමොටොලොජි හොස්පිටල්ස් වෙනමයි තියෙන්නේ. අවුරුදු විස්සකට විතර ඉස්සර ඉඳලමයි එහෙම සෙක්ෂන්ස් දෙකකට වෙන් කරලා තියෙන්නේ. මෙහෙ ඉතින් තව අවුරුදු පනහකටවත් එහෙම වෙන් කෙරෙන එකක් නෑ වගෙයි. ඒ අතින් අපේ රට මේ තරම්ම පසුගාමී ඇයි කියලා හිතාගන්නවත් බැහැ...... 

-ඒකට කමක් නැහැ. හම්බන්තොට හොස්පිටල් එකේ ඉන්නවා මගේ යාළු ඩොක්ටර් කෙනෙක්. රොහාන් පුල්ලෙපෙරුම. මනුස්සයා හීමොටොලොජි ස්පෙෂියලිස්ට් කෙනෙක්. ඔයාට එහාට යන්න පුළුවනි නම් මං එයාව අල්ලලා දෙන්නම්. දැන් අපේ ශ්‍රියා වැඩ කරන්නෙත් ඒකේ. මං තංගල්ල හොස්පිටල් එකේ.” ඩොනල්ඩ් කිව්වේය.

ලොකු වෙනසකට මුල පිරුණේ එහෙමය. එදා පීරිසුත් අප ළඟ උන්නේය. 

“ඩොනා, මචං මටත් ආයෙම හම්බන්තොටට ට්‍රාන්සර් එකක් හම්බ වෙලා තියෙන්නේ. දැන් නාවලපිටියෙත් හිටියා මදැයි. හම්බන්තොට කලිනුත් හිටි නිසා දන්නා හැමෝමත් කියනවා ආයෙම එහාට එන්න කියලා. මේකත් මුගේම ලක් එකටම කැරකෙනවා වගේ. මං එහාට ගියොත් මටත් පුළුවන් සේරම ඇරෙන්ජ් කරලා දෙන්න.”

අන්තිමට අයස්මන්ත පීරිස් අක්ෂි වෛද්‍ය විශේෂඥතුමාත් යළි හම්බන්තොට රෝහලට ගියේය.

අන්තිමේදී අයස්මන්ත මහත්තයාත්................

“නිකන්ම නෙවෙයි පීරා. මං මේ සේරම රිපෝර්ට්ස් අපේ සර්ලා දෙන්නට ෆැක්ස් කරනවා රොහානුත් එක්ක ඩිස්කස් කරලා. අපේ සර්ලා දෙන්නෙක් ඉන්නවා. එක්කෙනෙක් ඉන්දියාවේ. අනෙක් එක්කෙනා එංගලන්තේ. එයාලගෙ සජෙෂනුත් ටැලි කරලා බලමු අපේ යෝජනාත් එක්ක. එතකොට වඩාත් හොඳයිනේ.” කටයුතු සිදු වුණෙත් දොස්තර ඩොනල්ඩ් මහතා කී විදියටමය.

ලංකාවේ සිට ඔවුන් දෙදෙනා නිර්දේශ කළ ප්‍රතිකාරමය ඉන්දියාවේත්, එංගලන්තයේත් සිටි විශේෂඥයන් දෙදෙනා නිර්දේශ කර තිබුණේ. මේවා අහඹු සිදුවීම්ද? එහෙමත් නැතිනම් මගේ ඉරණමේ; මගේ දෛවයේ ලියැවී තිබෙන දේවල්ද?

දිගු පුළුලින් සක්වළ වන් සිඳු      කුස

සිය වසකින් උඩ එන කැස්බා     හිස

විය සිදුරෙන් නැගෙතත් දුගතිය බැස

තව උපදින්නට බැරි මෙමිනිස්   කුස

ලෝ වැඩ සඟරාවේ 18 වෙනි කවිය. දුගතියේ ඉපදුනු කෙනෙකුට ආයෙමත් මනුස්සාත්ම භවයක් ලැබීම කොච්චර අසීරුද කියන අදහස ඔය කවියෙන් අරන් අපූරු සරල ගීයක ගැයෙනවා, වික්ටර් රත්නායකයන්ගේ සුමියුරු හඬින්.

කණ කැස්බෑ නෙත බලා සිටිනවා........

‘කණ කැස්බෑ නෙත බලා සිටිනවා - අහස දකින්නට විය සිදුරෙන්

පෙරුම් පුරා හිඳ - අහස බැලූදා -සඳ නැත අහසේ අමාවකයි’

එහෙම දුලබ ලෝකෙක මෙහෙම සුලබ වාසනාවන්ත දේවල් ලබන්නට මං කොතරම් පිං කොට ඇත්ද? මේ පිනද?

‘රිවිරැස’ පත්තරේ පුංචි දැන්වීමක් දැකලා ‘උඩවැඩියා වගා පාඨමාලාවක්’ හදාරන්න ශ්‍රී ලංකා පවුල් සංවිධාන සංගමයට නොගිය නම් මට තජකයේ කවුරුන්වත් හමු වෙන්නේ නැහැ. ලාල් අයියා, මර්වින්, අනුර ජිනදාස, අසෝක කපුරුගේ, ඩී.ඩී. පද්මසිරි, ඉන්දිරා, ගීතා, සුනීතා, නන්දනී, අරුණ දිසානායක, උදේනි අල්විස් වගේ කොච්චරක් දෙනා එතනදී අඳුනා ගත්තාද? 

ඇයි, මහාචාර්ය නන්දදාස කෝදාගොඩ, එඩ්වින් ආරියදාස, දයා අබේවික්‍රම, වෛද්‍ය ශ්‍රියානි බස්නායක..... එහෙදී හඳුනාගත් ලැයිස්තුව තව දිගයි.

එතනින් ලාල් අයියා හරහා සමස්ත ලංකා අමද්‍යප තරුණ සංවිධානයට. ප්‍රෙස් එකට. මුද්‍රණ ක්ෂේත්‍රයට.... මාදුළුවාවේ සෝභිත, වතුරුවිල සිරි සුජාත, උඩුවේ ධම්මාලෝක වගේ හිමිවරුන්, වෛද්‍ය දියනාත් සමරසිංහ, නලින් ද සිල්වා, ගෙවිඳු කුමාරතුංග, ජී.අයි.ඩී. ධර්මසේකර, ගුණදාස අමරසේකර, සමන්ත හේරත්, උපුල් ශාන්ත සන්නස්ගල වැනි විවිධ පිරිසක් ..... නාග විහාරයෙ අමද්‍යප තරුණ පුහුණු මුද්‍රණාලය හරහා දැනගත් උදවිය.

කුමුදුලාල්, ඒකනායක, විජිත්, නෙවිල් මගේ වැඩ සගයෝ. එයාලා හරහා ප්‍රියන්තලගේ පරම්පරාවමයි, යාළුවො කන්දරාවකුයි මගෙ ජීවිතේට එකතු වුණා. ප්‍රියන්තගෙ මල්ලී වෛද්‍ය විද්‍යාලයට නොගියා නම් පීරිස්, පෝල්, ශිරන්ත, ලාල්, ඩොනල්ඩ්, ශ්‍රියා වගේ අයව මට මුණ ගැහේවිද?

වෛද්‍ය නලින් ප්‍රියදර්ශනයි, චමනියි, දූලා තුන් දෙනයි.........

කුමුදුලාල් නොවේ නම් මං ‘පියසිරි ප්‍රින්ටින් ප්‍රෙස්’ එකට යැවෙන්නේ නැහැ. 

එහෙනම් කොහොමද සරත් විජේසූරිය, සුනිල් ආරියරත්න, ජේ.බී. දිසානායක, ප්‍රනීත් අභයසුන්දර, කේ. ජයතිලක, අජන්තා විජේසේන, ජනක ඉණිමංකඩ, චන්දන මෙන්ඩිස්, ඩී.බී. කුරුප්පු, කේ.එම්.අයි. ස්වර්ණසිංහ, මහින්ද කුමාර දළුපොත, තිඹිරියාගම බණ්ඩාර, මංජුල වෙඩිවර්ධන, කේ.ඩබ්ලිව්. ජනරංජන, ප්‍රියන්ජන් සුරේෂ්, ගුණසිරි කොළඹගේ සහ සිරිසුමන ගොඩගේ වගේ පිරිසකගේ ඇසුරට වැටෙන්නේ?

නම් ලැයිස්තුව සේරම ලියන්න ගියොත් ඔයාලා ආයෙම පංච තන්තරේ පෙරළන්න එන එකකුත් නැහැ. අනුපිළිවෙලකටත් නෙවෙයි නම් ටික කෙටුවේ, ඔළුවට එන-එන විදියට. කාවවත් හිතලා හැලුවේ නැහැ, හොඳේ!

අනේ සමාවෙන්න. මට මේ බ්ලොගයේ ලියන්න තරම් දේවල් එකතු-පහදු වුණේ මේ වගේ තවත් ගොඩ දෙනෙක් නිසයි. 

පෝස්ට්ස් 90ක් විතර ලියවිලාත් මේ සමහර අයගේ නමවත් පළමු වතාවට ලියැවුණේ අදයි. මට අනුව නම් ඒ හැම කෙනෙක් ගැනම unic; සුවිශේෂ අත්දැකීම් මට ලැබුණා. වාසනාවට එව්වා සේරම මට මතකත් එක්ක. එහෙම මතක කන්දක් මට තිළිණ කළ සේරටම මං ණයයි හිමාලය තරමට!

දන්නවද? මං මල්ටිපල් මයෙලොමාව ගැන පණ්ඩිතය වගේ ලියන්නේත් නලින් මුලින්ම  ඕස්ට්‍රේලියාවේ ඉඳලා එවපු ඊමේල් එකෙන් උපුටලා අරන්. නැත්තං මං මගේ වෛද්‍ය වාර්තාවල්වත් කියවන්නේ නැති තරම් මොට්ටයෙක්නේ, තවමත්!

හැබැයි මෙතනදීම කියන්න ඕනේ. මට මේ සජ්ජන ඇසුර දිගටම ලැබෙන්නේ මං ඒ හැමෝටම මට පුළුවන් උපරිම ආකාරයෙන් ගරු කළ; කරන නිසා වෙන්නැති. මූනිච්චාවට නම් නෙවෙයි. නිවට විදියටත් නෙවෙයි. මගේම ක්‍රමයට; කශේරුකාව කෙළින් තියාගෙන.

දොස්තර නලින් මුලින්ම එවූ...........

ඉතින් ඔන්න ආයෙම හැරී පාර හොයාගෙන, වල් වැදුණු තැනටම එනවා! 

අයස්මන්ත මහත්තය හම්බන්තොට ඉස්පිරිතාලෙට ආවා. ඩොනල්ඩ්, ශ්‍රියා, පීරිස්, නෙවිල්, මං කියන පස්දෙනා තමා මුලින්ම රොහාන් පුල්ලෙපෙරුම මහත්තයා එක්ක සාකච්ඡාවට ගියේ. රොහාන් මහත්තයාත් හරිම උණුසුම්, කලාකාමී, විවෘත මනුස්සයෙක්. ඒ මදිවට නහරකාරයෙකුත් නෙවෙයි, මිත්‍රශීලියි.

අපේ කතාබහ පටන් අරන් විනාඩි දහයක් යන්න කලින් ඩොක්ටර් රොහාන් මගෙන් ඇහුවා මරු ප්‍රශ්නයක්. 

“මිස්ටර් නිමල් මැරීඩ්ද?” මං නැහැ කිව්වා. “කිව්වට තරහ වෙන්න එපා. බැඳලා හරි නැතිව හරි අනාගතේදීවත් දරුවෙක් හදන්න අදහසක් හෙම නිමල්ගේ හිතේ තියෙනවද දන්නෙත් නැහැනේ! පරම්පරාව ගෙනියන්න. මට ඉස්සෙල්ලම දැනගන්න ඕනේ ඒකයි.” රොහාන් ඒක අහපු සැහැල්ලුව, විදිය මට තවම මැවිලා පෙනෙනවා. අපේ හිනාවට එයාත් මදිය නොකියන්නම හවුල් වුණා.

ඒ සැහැල්ලුව මටත් බෝවෙලා තිබ්බ නිසා මාත් කෙළින්ම උත්තර බැන්දා. “දැන් ඉතින් දරුවෙක් හැදුවොත්, ලබන ආත්මෙදි තමයි ඩොක්ටර්! පරම්පරාව ගෙනියන්න මල්ලිලා දෙන්නෙක්, පුත්තු හතර දෙනෙක් හදලා තියෙනවනෙ!”

ලබන ආත්මයේදී තමයි.........

“Then it’s easy! නැතිනම් අපට මේ වැඩේ අල්ලලා දාන්න වෙනවා, මුලදීම. මම අද මිස්ටර් නිමල්ට මොකුත්ම බෙහෙතක් දෙන්න නෙවෙයි එන්න කිව්වේ. මගේ විදිය තමයි පේෂන්ට්ට ඉස්සෙල්ලාම කියලා දෙන එක මං කරන්න යන ට්‍රීට්මන්ට්ස් ගැන. අපි මිස්ටර් නිමල්ට දෙන්න යන්නේ සැර බෙහෙතක්. ඒක විෂයි. විසෙන් විස නසනවා කියලා කියන විදියේ වැඩක් තමයි අපි කරන්න යන්නේ. මේ ඩ්රග්ස් සමහර යුරෝපියන් කන්ට්‍රීස්වල නම් බෑන් කරලයි තියන්නෙත්.” 

“ඇයි ඩොක්ටර් ඒ?”

“මේකයි. මේවා ඉස්සරම ඒ රටවල්වලත් පාවිච්චි කළා. මේවා කොච්චර ස්ට්‍රොන්ග්ද කියනවා නම් පාවිච්චි කරපු අයට දිගින් දිගටම වගේ ලැබුණේ අංගවිකල ළමයි. පස්සේ තමයි මේ බෙහෙත් නිසා එහෙම වෙනවා කියලා හොයාගත්තේ. බෙහෙත් නැවත්තුවත් එව්වයේ සැර ගතිය බොඩි එකේ පවතිනවා. 

-අපි කියමුකෝ, මේ බෙහෙත්වලට මිස්ටර් නිමල්ගේ ලෙඩේ සනීප වෙලා කසාදයක් කාරිය බැඳගන්න හිතුණා කියලා. නැද්ද ඩොනා. එහෙම කරගත්තත් දරුවෙක් හදන්න යන්න බැහැ. ඔට්ටුයිද? එහෙම හැදුවොත් ලොකු පොසිබිලිටි එකක් තියෙනවා දරුවා හැන්ඩිකැප්ඩ් වෙන්න.”

ඊළඟට දොස්තර මහත්තය එයාගේ ලැප්ටොප් එක ක්‍රියා කරවලා මට පෙන්නුවා දෙන්න යන බෙහෙත්, එව්වයේ ක්‍රියාකාරිත්වය, පැටිකිරිය සේරම.   

දෙන්න යන්නේ තැලිඩොමයිඩ් ෆැමිලි එකේ........

“අපි මිස්ටර් නිමල්ට දෙන්න යන්නේ තැලිඩොමයිඩ් ෆැමිලි එකේ ඩ්රග් එකක්. ‘ලෙනිඩ්’. මේක ගනිද්දී ටිකක් අමාරුයි. එක එක සයිඩ් ඉෆෙක්ට්ස් වුණත් එන්න බලනවා. සේරම නම් එන එකක් නැහැ. කීපයක් ඇති වෙයි. නිමල් දන්නවනේ.... අපි එක එක්කෙනාගේ ශරීරය එක එක විදියයි. එකම බෙහෙතට වුණත් එක එක්කෙනා රියැක්ට් කරන්නේ එක එක විදියට .... පොඩ්ඩ-පොඩ්ඩ වෙනස් වෙන්න පුළුවන්!”

ඩොක්ටර් ඩොනල්ඩ්ඩුත් ඩොක්ටර් රොහාන් පුල්ලෙපෙරුමට සපෝර්ට් එකක් දුන්නා. 

“ඔව් මචං, මං නිමල් අයියාට ඔය ගැන කියලා තියෙන්නේ. මෙයාට ඔරොත්තු දෙයි. මහරගම කැන්සර් හොස්පිටල් එකේදී කීමොතෙරපියි, රේඩියෝතෙරපියි දෙකම කරලනේ තියෙන්නෙ. මේක එච්චර අමාරු වෙන එකක් නැහැනේ!”

මූලික සාකච්ඡාව කෙරීගෙන ගියේ එහෙමයි. “හැබැයි මිස්ටර් නිමල්, මුල්ම මාස කීපයේ ඔයාට සතියකට වතාවක් විතර මෙහෙ එන්න වෙනවා. ඊට පස්සේ අපිට පුළුවන් මන්ත්ලි එන තැනට ගෙනෙන්න. ඩොක්ටර් අයස්මන්තටත් තේරෙනවනේ.... මං කැමතියි මිස්ටර් නිමල්ව ක්ලෝස්ලි එක්සැමින් කරන්න.”

මුල් ටිකේ ක්ලෝස්ලි එක්සැමින් කරන්න..........

“එක්සැමින් නෙවෙයි මේකව මැරුවත් කමක් නැහැ, මචං. මූට මැරෙන්නලුනේ ඕනේ. හිටියා ඇති කියලමනේ කියන්නෙ. අපියි මෙයාට මැරෙන්න දෙන්නේ නැත්තේ. මිනිහගේ ගෙදරදිනේ රොහාන් අපි සෙට් වෙන්නේ. මෙයා මළොත් කවුද අපිට බයිට් හදල දෙන්නේ... කොහෙදිද අපි සෙට් වෙන්නේ? ඒකයි නිමල් අයියට දැන්ම මැරෙන්න දෙන්න බැරි.” පීරිසුයි, නෙවිලුයි පොහොර දමමින් කිව්වා!

“ආ ඒකයි මේ ඩොක්ටර්ස්ලයි යාළුවොයි නිමල්ට මෙච්චර කරුණාව.” 

ඩොක්ටර් රොහාන් අත්පොඩියකුත් ගහලා හිනා වුණා! “So, next week we’ll meet again!” අන්තිමට ඩොක්ටර් රොහාන් එදා අපට කියපු වදන්ම මං අද ඔයාලටත් කියලා දැනට විරාමයක් ගන්නම්, හොඳේ.

මඩ ගොහොරුවක පචවී - අටවෙනි කොටස

ලවුඩ්ස්පීකරය හඬ දෙමින් කිව්වේ මහරගම පවත්වන්නට යන unp රැස්වීමක් ගැනය. එහිදී වැඩියෙන්ම උලුප්පා කියැවුණේ කථිකයන්ගේ නම් නොවේ. ගායක ගායිකාවන්ගේ නම්ය. නළු-නිළියන්ගේ නම්ය.

ලවුඩ්ස්පීකරයෙන් හඬ දෙමින් කිව්වේ.......

“පේනවා නේද මිනිස්සුන්ට දේශපාලන කතා එපාවෙලා තියෙන හැටි. මෙහෙම ගියොත් මිනිස්සුන්ට දේශපාලනෙත් එපා වෙයි. මිනිස්සු එන්න ඕනේ සින්දු අහන්නද, නැතිනම් චන්දෙ දෙන්න යන පක්ෂේ කරන වැඩ ගැන අහන්නද?” මං නියෝජිතයන්ගෙන් ඇහුවේ ඇත්තටම කනගාටුවෙනි.

“දිසා, ඔය මිනිස්සුන්ට තේරෙන තරම තමයි.” පියදාස අයියා උත්තර දුන්නේ සිරිකොතේ දෙන්නාට ඉඩක් නොතියාය. “මිනිස්සුන්ව අපේ පැත්තට නම්මවා ගන්න ඉස්සෙල්ලා රැස්වීම්වලට ගෙන්න ගන්න එපැයි දිසා.”

“ඒක හරි පියදාස අයියේ. ඒත් ගිය වතාවේ රැස්වීම්වල සිංදු තිබුණේ අන්තිමට. කතා ඉවර වුණාම. දැන් එක කතාවකට පස්සේ සිංදුවක්. එහෙම කරන්නේ මිනිස්සු රඳවාගන තියාගන්නනේ. ඒකෙන් පේන්නේ.....” මිනිසුන්ට දේශපාලන කතා කිඩාරම් මල් වෙමින් ගියේ එහෙමය. මල ලස්සන වුණාට සුවඳ නැත. විහිදෙන්නේ ගඳකි!

මට මතක හැටියට නම් මෙසේ කතාවකට පසු ගීතයක් බැගින් කියවන පුරුද්ද ඇති වුණේ 77 මැතිවරණ වේදිකාවලදීය. 

අන්තිමේදී ප්‍රධාන පක්ෂවල මැයි රැලිවලට පවා ඉන්දීය ගායක-ගායිකාවන් ගෙන්වන්නට විණි. (එහෙම පැමිණි වැඩි දෙනෙකුට තවත් වැඩි කාලයක් ගී ගැයීමට නොලැබෙන මර යෝග එළඹුණු බවකුත් මට මතකය. එකල පැතිරුණු මේ ප්‍රවාදය ඉතිහාසය කලඹන්නෝ සොයත්වා!)

කිඩාරම් මලේ............

ශ්‍රී ලංකේය දේශපාලන භූමිය ගඳ ගහන්නට ගත්තේ සෙමිනි. රටවැසි ජහමන අපේ කරුමයට ඒ ගඳ ගැහීම එන්න-එන්නම වේගවත් වුණේය. දැන් එය යන්නේ රොකට්ටුවක වේගයෙනි.

සිරිමාවෝ ඩයස් බණ්ඩාරනායක අගමැතිනියගේ සහකාර ලේකම් කෙනෙකුව සිටි ධර්මසිරි පීරිස් මහතා කියා තිබුණු අපූරු කතාවක් මෙතැනදී මට මතක් වෙයි. “ඒ කාලේ හිටපු ගමන් ඔන්න මට තරමක ලිපි කවරයක් දෙනවා. ඒකේ කාසි ගොඩක් එක්ක නෝට්ටු කිහිපයක් තියෙනවා. ‘ඔන්න ධර්මසිරි අරලිය මන්දිරේ පත්තර වික්ක සල්ලි.ඕවා ටික යවන්න’ කියලා. මැතිනියගේ වැඩ එහෙම තමයි.”

ඩඩ්ලි සේනානායක මහත්තයා මිය යනවිට ඔහුගේ බැංකු ගිණුමේ ශේෂය තිබී ඇත්තේ රුපියල් තුන්සීයකටත් අඩුවෙනි. ඒ එදාය.

“ඔයා කියන දේවල් බොරු නෙවෙයි නිමල්. ඒත් අපිට සේරම දේවල් වෙනස් කරන්න බැහැනේ. අපි පුළුවන් දේ කරමුකෝ. කොහොම හරි රට බේරාගන්න ඕනිනේ. නැද්ද පියදාස මහත්තයා.” බැරිම තැන නියෝජිතයෙකුත් මැදිහත් වුණේ එහෙමය.

ජේ.ආර්. ජයවර්ධන, ආර්. ප්‍රේමදාස මහත්වරු........

ඒ නියෝජිත මහත්තයාත් කාට හෝ කඩේ යන කෙනෙකු වන්නට ඇත. ඒ වනවිට දේශපාලන පක්ෂවල වැඩ ගැන, කඩේ යැවීම් ගැන  තරමක අවබෝධයක් මට ලැබී තිබිණි. 

වරක් පක්ෂයේ බලය අල්ලන්නට ජේ.ආර්.ගේ පිල සිරිකොතට රොක්වෙන බව මට කිව්වේ mpm මාමාය. “එයාලගෙ කට්ටියට සබ්බුව දෙනවා අපිත්. රංජිත් අපි එක්ක රැස්වීමට යං. නියතපාල මහත්තයා කිව්වා මහරගමිනුත් කට්ටිය ගෙනෙන්න. හැබැයි වැඩේ සීරියස් වෙන්න එනවනං ඔයා එතන ඉන්න එපා. පාරට දුවලා බස් එකේ ගෙදර යන්න ඕනේ. තේරුණා නේද?” mpm මාමා මගේ පරෙස්සම ගැන හිතුවේ එහෙමය.

එතකොට සිරිකොත තිබුණේ කොල්ලුපිටියේය. ප්‍රේමදාස මහත්තයාගේ මැද කොළඹ කට්ටියත්, තව තව පිරිසුත් එතැනට එද්දීම mpm මාමා මාව හොයාගෙන ආවේය. ලකීත් ඔහු සමඟ විය. “රංජි. ලකී ඔයාව 112 බස් එකකට දායි. දැන්ම යන්න. දැන්ම යන්න.”

එදත් අදත් මං අතපය වනන්නට දක්ෂ කෙනෙක් නොවේ. සේරම හයිකාරකම් කටින් විතරය. ලකී මුනු-මුනු ගාමින් මාව ඇදගෙන ගියේය. “ඉක්මනට එනව රංජි මල්ලී. තමුසේ හිංදා මටත් සීන් එක මිස් වෙන්නයි යන්නේ.” එතකොට ලකී අතින් සල්ලි දීලා හරි වලි ඇදගන්නට හපනෙකි!

හරකා හැරෙන විටම ‘පොල් පැළය කන්නට සැරසෙන බව’ මව් කිරි බිව් උදවිය දනිති. එය නොතේරෙන්නේ මදු කිරි බීපු අයටය. ඒ තත්වය නම් අදත් එදා වගේමය. මේ යන විදියට නම් ආයෙමත් තව පරම්පරාවක් බිල්ලට යන්නට; විනාශ වෙන්නට හොඳටම ඉඩ තිබෙනවා යයි මට හිතෙයි. අනේ, එසේ නොවේවා!

මේ යන විදියට නම්.............

පියදාස අයියා බොක්කෙන්ම unpකාරයෙකු නිසා කවුරු පක්ෂයේ බලය අල්ලා ගත්තත්, ඒ අනුව ප්‍රතිපත්ති- වැඩ පිළිවෙල ආදිය වෙනස් වුණත් ගණන් ගත්තේ නැත. ඒ විදියේ අනුගාමිකයෙකු වුණු නිසාම ඔහුට, 77 මැතිවරණයෙන් මහරගමට තේරුණු ප්‍රේමරත්න ගුණසේකර මන්ත්‍රීතුමාගේ ලේකම් පට්ටමක්ද කොහෙදත් ලැබී තිබිණි.

දෛවය පුදුමාකාරය. විශේෂයෙන්ම මට. දැන් ප්‍රේමරත්න ගුණසේකර මහත්තයාත් මාත් නෑදෑකමට දෙමස්සිනාලාය. නෑකම ඇති වුණේ නම් අපේ උවමනාවට නොවේ. වෙනින් දෙන්නෙකු නිසාය. අපේ චූටි නංගී ‘දීපානි සුනේත්‍රා’ හා ‘සුදිත් චන්ද්‍රලාල්’ දෙදෙනාගේ ඕනෑකමටය.

එතකොට සුදිත් උන්නේ ඕස්ට්‍රේලියාවේය. දීපානි උන්නේ එංගලන්තයේය. එංගලන්තයේම උන් සුදිත්ගේ මල්ලීත්, අපේ අම්මාත් එක්ව කපුකම කළහ. 

සුදිත්ලාගේ මහ ගෙවල් තියෙන්නෙත් පමුණුව පාරේමය. එකම ගමකින් මහාද්වීප දෙකකට සංක්‍රමණයවී හිටි දෙන්නෙක් skype හරහා දැකගෙන, අඳුනාගෙන, 2006 ජනවාරි 28 වෙනිදා ගෝල්ෆේස් හෝටලයේදී ජයටම මඟුල් කෑවෝය.

සුදිත් හා දීපානි..........

ඊට අවුරුදු 38-39ක් විතර ඉස්සර මේ ලියන්නා පේව්මන්ට් එකේ රජ වෙන කාලයේ කිහිප වතාවක්ම ගෝල්ෆේස් පිට්ටනියේ කොන්වලත් රජ වුණේය. එතකොට එයාගේ බාලම නැඟණියගෙ විවාහ මංගල්‍යොත්සවය අර අභිමානවත්, ප්‍රෞඪ හෝටලයේ පවත්වන්නට ලැබෙතැයි ඔහු සිතුවේ නැත. කොහොම හිතන්නද? එතකොට දීපානි ඉපදිලාවත් නැතිකොට.

1976 අවුරුද්දේ සිද්ධ වුණේ අනෙක් අනපේක්ෂිත සිදුවීමයි. මහරගම unp අපේක්ෂකයා වුණේ ප්‍රේමරත්න මහතාය. පමුණුව, එක්සත් සුබසාධක මාවතේ unp සමිති ශාඛාවට සම්බන්ධවී උදව් කළා විනා, ඊට වසර තිහකට පස්සේ එකම කසාදයක සාක්ෂ්‍යකරුවන් ලෙස අත්සන් කර, දෙමස්සිනාලාවී නව යුවළ මංගල පෝරුවෙන් බස්සන්නට උදව් වෙන අදහසක් මගේ හීනයකවත් තිබ්බේ නැත.

විවාහයේ සාක්ෂ්‍යකරුවන් වුණේ............

එහෙම වුණේ  සුදිත්ගේ අක්කා කෙනෙක්, ගුණසේකර මහත්තයාගේ පුතා සමඟ විවාහවී හිටින බැවිනි. (ගස්සලා යවමුද පෝස්ට් එකේදී ‘දරුවන් දහයක් හදන්නට ලැහැස්ති බව’ කියැවුණේ මේ චූටි නංගී දීපානි ගැනය.)

කියාගෙන ආ කතාවෙන් පීලි පැන, තඩි පම්පෝරියකුත් ගැහුවා කියා දයාබර ඔබ හිතුවා වෙන්නටත් පුළුවන්ය. ඒත් කරන්නට දෙයක් නැත. මේ එකක්වත් අතින් දමා කියන ඒවා නොවේ! ජීවිතයේ වුණු දේවල්ය. 

හැබැයි එහෙම නෑයෝ වුණා කියා මා ඔය ලොක්කන් එක්කලා ගැන්නෙන්නට ගිහින් නැත. ඒ මගේ මාන්නය හිංදා වෙන්නට හැකිය. දැක්කොත් ඇයි හොඳයි කීමකි, මා පවත්වාගෙන යන්නේ. ‘77 එතුමා මන්ත්‍රී වුණාම මා කියූ පොල්කටු මාල දමන කතාවක්’ කළ අලකලංචිය ගැන එහෙමත් කියන්නට ඇති නිසා ඔන්න ආයෙමත් 77 පූර්ව මැතිවරණ සමයට යනවා. හරිනේ. සැරසෙන්, එලවේන්, යා!

නව යුවළ පෝරුවෙන් බැස්සෙව්වෙත් දෙමස්සිනාලා වුණු අප.............

පියදාස අයියා ශේප් න්‍යායෙන් මාව නම්මා ගන්නට තැත් කළේය.“ඔය මහත්තුරු දන්නවද දන්නෙත් නැහැ. හැත්තෑවේදී  දිසානායකට ශිෂ්‍යත්වයක් දෙනවයි කියලා .... ටිම්බර් හෝල් මහත්තයා කියලා කර ඇරියා. තලගුණේ මහත්තයා එහෙමත් පුළුවන් උදව්වක්වත් කළේ නැහැ. අන්තිමට දිසාගෙ තනි මහන්සියෙන් කරන බතික් ෆැක්ටරියට රෙදි කෝටා එකක්වත් ගන්න බැරිවුණා දේශපාලනේ හිංදා.... ඒකයි දිසාට තරහ.”

“තරහමත් නෙවෙයි පියදාස අයියේ. පොඩි මිනිස්සු වුණාට අපට ප්‍රතිපත්තියක් තියෙනවා. දැන් බලන්න. ගිය සැරේ මං අත්තනගල්ලේ රැස්වීම්වලට ගිහින් සූරියප්පෙරුම මහත්තයාට ඡන්දේ දෙන්නය කියලා කිව්වා. එතකොට unp එකේ කැන්ඩිඩෙට් වෙලා හිටිය මනුස්සයා මේ සැරේ ශ්‍රී ලංකාකාරයෙක් වෙලා කියනවා අතට ඡන්දේ දෙන්න කියලා. අපිත් පිල් මාරු කරන්නද එයාලා වගේ.... මට නම් තේරෙන්නේ නැහැ මේ දේශපාලනේ. හරි. මං රැස්වීම්වලට එන්නම්! හැබැයි එක කොන්දේසියක් උඩ.” මා තීරණය කළේ නොකෙරෙන වෙදකමට කෝඳුරු තෙල් හත් පට්ටයක් ගෙන්නා ගන්නටය.

“ගිය වතාවෙනේ ඉලෙක්ෂන් එකෙන් පස්සේ මට හුප්පේ වුණේ. එයාලා දිනන්න යන්නේ අපට ආදරේටනේ, මං එහෙම නෑ. මං ආදරේ මටයි. මං ස්ටේජ් එකට නඟිනවා නම් මේ සැරේ මට මොකක්ද හම්බ වෙන කුට්ටිය?” 

මට හොඳටම මතකය. මා පාවිච්චි කළේ ‘කුට්ටිය’ යන වචනයයි.

මොකක්ද මට හම්බ වෙන...........

“දිසා බය වෙන්න එපා. මං ඇප වෙනවා.” පියදාස අයියාට වැඩිපුර කතා කරන්නට ඉඩ නොදීම වඩා හොඳය. “මට පියදාස අයියාව විශ්වාසයි. ඒත් පක්ෂේ ලොකු අය කාවවත් විශ්වාස නැහැ. මං මට දෙන කුට්ටිය බලනවා. මට ඒක ඇති නම්, ස්ටේජ් නඟින්න පටන් ගන්න ඉස්සෙල්ලා ඒක දෙනවා නම් විතරක් මං එන එක එනවාමයි.”

ඒ සිරිකොත නියෝජිතයන් දෙන්නා එහෙම තනි තීරණ ගන්නට හැකි අය නොවිණි.  ඔවුන් වැටී හිටි වළෙන් ගොඩ එන්නට අත දුන්නේ පියදාස අයියාමය. “මල්ලිලා ගිහින් බොසාලට කියන්න. ඒ එක්කම කියන්න මේ දිසානායක මල්ලී ස්ටේජ් එකට නැංගොත් අපිට සෑහෙන්න වාසි බවත්. දැන් මෙයාගේ බතික් වැඩ පළේත් ගෑනු ළමයි 75ක් විතර වැඩ කරනවා. ඒ පවුලේවල ඡන්ද ටික වුණත්.....”

කරුණු යෙදුණේ මා හිතූ ලෙසටමය. දේශපාලකයොත්, වෙන්නට ඉන්නෝත් අපට දෙන්නේ අපෙන්ම කඩා-වඩාගෙනය. පක්ෂ අරමුදල්වලට කියා හැකිතාක් දෙනාගෙන්, හැකිතාක් කුට්ටි කඩාගන්නවා මිස එව්වයින් 10%ක්වත් වියදම් කරන්නේ කවුරුන්ද? ඔව්වා අත යට කෙරනවා මිස ලැයිස්තු ගත කරලා විනිවිද පෙනෙන ලෙස කරන්නේ මොන ගොබිලාද?

පක්ෂ අරමුදල්වලටය කියා......

“නිමලෝ, අද හවසට special මිෂන් එකකට යනවා. යමුද?” මුද්‍රණාලයට වැඩ ගෙනෙන හිතවතෙක් මගෙන් ඇහුවේය. ඒකත් මහ මැතිවරණ සමයකදීය.

“ම්ම්.... ඕකට මොකක්ද මගෙන් ඇති වැඩේ?”

“මං උඹව දන්නවානේ බං. උඹ එනවා නං මටත් පාළු නෑ.වරෙන් බං, මං උඹව ඩ්‍රොප් කරවන්නං ගෙදරටම. මේක මරු එක්ස්පීරියන්ස් එකක්. උන් දෙන්නම මට ප්‍රින්ටින් කොන්ත්‍රාත් දෙන අය. තව බිස්නස්කාරයෙකුත් ඉන්නවා. මේ පරයෝ තුන්දෙනාටම ඕනේ unp එකාටයි, slfp එකාටයි දෙන්නාටම උදව් කරන්න. දෙපිටකාට්ටුවෝ. මට මොකද බං? මටත් සම්තින් එකක් දෙනවනේ. උඹ ලියන-කියන එකා නිසා මෙව්වා දවසක ඕනේ වෙන්නත් පුළුවනි. හැබයි මචෝ, නං-ගං කියන්න නං බැහැ.”

එදා හවස අපි මුලින්ම ගියේ කැස්බෑවට තරග කරන අපේක්ෂකයාගේ ගෙදරටය. අර මුදලාලිලා තුන් දෙනාම සකසාගෙන ආ ලක්ෂයෙන් බැඳි කවර අර අපේක්ෂකයාට දුන්නෝය. 

ඊළඟට හෝමාගමට. ඒ අපේක්ෂකයාටත් කවර තුනක්, තිදෙනාගෙන්. ලස්සනම වැඩේ ඒ අපේක්ෂකයන් දෙන්නා සහමුලින්ම විරුද්ධ පක්ෂ දෙකක අය වීමයි. මැතිවරණයෙන් දිනන බව ෂුවර්ම ජොකියන්ය අපේ මැදිහත්කරුවා තෝරාගෙන තිබුණේ. ඒ silection එක හරියටම වැඩ කළේය; දෙන්නාම දිනූහ. මුදලාලිලා තුන්දෙනාමත් දිනූහ. මැදිහත්කරුවාත් දින්නේය. පැරදුණේ ඔබ මා වැන්නවුන්ය!

ලෝකෙන් උතුම් රටේ, ධර්මද්වීපයේ දේශපාලනය ඔය වගේය!

ලොක්කෝ දිනති. පොඩ්ඩෝ කෙළවාගනිති; ස්වේච්ඡාවෙන්ම.....නැවත නැවතත්....

සත්තෙන්ම මේවා දැනගන්නට ලැබීමත් එක විදියක අවාසනාවකි. මෙව්වා ඊයේ සිදු විණි. අදත් සිදු වෙයි. හෙටත් සිදු වෙනු ඇත!

රුහිරු කැකෑරෙමින් තිබියදී තවත් ලියනවාට වඩා මට නම් විරාමයක් ගැනීම හොඳය! එහෙනම්........  

පසු සටහන: 2018 .11.6 රාත්‍රී 8.49 ට ටෙලිෆෝනය නාද විණි. “නිමල් දිසානායක මහත්තයාද ඔය.... මං මේ කතා කරන්නේ ........ගෙ දුව. තාත්තාගේ යාළුවෝ හැමෝටම තාත්තගේ මරණය ගැන දන්වන ගමන්. අද දවල් තාත්තා අන්තරා වුණා. ෆියුනරල් එක අනිද්දා.....” කාන්තා කටහඬකින් කියැවිණි. ඉහතින් ඇති පෝස්ටුව ලියන්නට වටිනා අත්දැකීමක් මට එකතු කරදෙමින්, ‘මැදිහත්කරුවා’ ලෙස කටයුතු කළ ඔහුට කෘතවේදීව මෙසේ පතන්නෙමි! “............,   ඔබට නිවන් සුව අත් වේවා!”