ඇල්ලට පරෙයියන්, බිල්ලට ඩිංගෙන් - පළමුවෙනි කොටස

ඇල්ලට focus කරගෙන හිටි නිසා කිසි කචල් එකක් නැතිවම තමුසෙගෙ මාරක පිම්ම අහු වෙනවනෙ.....

‘පරෙයියන් ඇල්ලට තවත් බිල්ලක්!’
‘තවත් තරුණ ජීවිතයක් පරෙයියන් ඇල්ලට බිලි වෙයි’
‘මුද්‍රණ කළමනාකරුවා පරෙයියන් ඇල්ලෙන් පල්ලට!’
'යුවති කිරිල්ලී නවකතා කතුවරයා පරෙයියන් ඇල්ලට බිලි වෙයි!'

එහෙම හෙඩිමකින් 1999 අලුත් අවුරුද්ද දවස්වල පත්තර සැරසීමේ chance එක missවී ගියේ නූලෙනි.

“අපරාදේ හලෝ! නියම ෂොට් එකක් ගන්න තිබ්බා.” නෙවිල් කිව්වේය.
“... අපි ට්‍රයිපොඩ් එහෙම මානලා, ඇල්ලට focus කරගෙන හිටි නිසා කිසි කචල් එකක් නැතිවම තමුසෙගෙ මාරක පිම්ම අහු වෙනවනෙ වැටුණ නං!”

“මචං, ඕකට තමයි කරපු පව් මේ ආත්මෙදිම පළ දෙනවා කියන්නේ! මූ චණ්ඩියා වගේ කයිවාරු ගගහා ආවනේ එක දිගටම ගම් කුකුල්ලු පණහක්-හැටකුයි කළුකුම්ලා වගේකුයි බෙලි කපලා මරපු හැටි කිය-කියා.... ආන්න... දිට්ඨ ධම්ම වේදනීය විදිහටම කර්මේ පළ දුන්නා!” මර්වින් බොතේජු හිතවතා කළේ ධර්ම දේශනයකට අවස්ථාව උදා කර ගැනීමයි.   

නිමල් දිසානායකට පෙළක් වෙලාවට මොළේ කළඳක්වත් නැතිව යන බව අමුතුවෙන් කියන්නට ඕනෑ නැත. එදාත් වුණේ ඒකය. මොට්ට මගේ පිම්මක් වැරදී ගියේ....
මැණික් ගඟට වැටුණේ....
දිය සුළියකට හසු වුණේ...
‘දැනුත් මොට්ටයෙක් වෙන්නද හදන්නේ? ඔහොම තැනින්-තැන නෙවෙයි මිනිහෝ, කොනක ඉඳලා කතාව කියහං. එතකොටයි තේරෙන්නෙ.’ නිමල් දිසානායකගේ මොළයේ බුද්ධිමත් කොටසෙන් අණාඥාවක් නිකුත් වෙයි. මම කීකරු වන්නෙමි.

“කොහෙද ප්‍රියන්ත, එක්ගල් ඔය කියන්නේ?” මම ඇසුවෙමි.

“මේ සැරේ අවුරුදු දවස්වලට එක්ගල් ඔය Wild Life බංගලාව book කළා.” WAL ප්‍රියන්ත මාර්තු මාසයේ මුල් සතියේදීම කීවේය.

“කොහෙද එක්ගල් ඔය කියන්නේ?” මම ඇසුවෙමි.
“අම්පාරට මෙහා.... මොනරාගලට එහා. සියඹලාණ්ඩුවෙන් වමට යන්න ඕනි....” ප්‍රියන්ත ඉසව්ව කිව්වේ මට විස්තර හොයාගැනිල්ල පහසු කරවමිනි.

එතකොට ගූගල් අක්කා කරළියට ඇවිත් නැතිවා වෙන්නැති!
ශ්‍රී ලංකාවේ ලොකු සිතියමකි, රට පුරාම යන්නට අපට පාර පෙන්නුවේ. සිතියමේ ආරක්ෂකයා; අයිතිකාරයා; නිසි බලධරයා වෙලා හිටියේ මං වහන්සේය.

“මතකයිද මචං, නිමල් සිතියමෙන් බලලා යන්න ඕනි direction එක කියලා ඉවර වෙලා, කෝකටත් පාර අයිනේ ඉන්න කෙනෙකුගෙනුත් අහල බලමුයි කියනවා...” මේ ළඟදීත් ප්‍රියන්ත ඇසුවේය. ඒ අපේ කට්ටියක්, ඔහුගේම වාහනයෙන්- හිතවත් වෛද්‍ය ශිරන්ත පෙරේරාගේ නැන්දනියගේ අවමඟුල් ගෙදර එක්කං යද්දීය. කලින් වතාවකත් අවමඟුලකට අප එහාට ගිහිල්ලා තිබ්බත්, ඒ මහ රාත්තිරියකය. 

“සාන්ත, ශිරන්තට කියනවද location එක එවන්නයි කියලා....” ප්‍රියන්ත කීවේ කිංස්ලි සාන්ත මස්සිනාටය; බබීතා නංගිගේ සැමියාටය.

“අයියේ, ශිරන්ත ඇඩ්‍රස් එක නං එව්වා... බො..ක..රමුල්ල...ගොඩ!” මොබයිලයට එබීගෙන ඉඳලා ටිකකින්ම සාන්ත කිව්වේය.

“ඒ මොන ගොඩක්ද යකඩෝ?”
“බොකරමුල්ලගොඩ- උළුවිටිකේ....”

කලින් පාර බණ ගෙදර එද්දී නං, මට මතකයි....

දෙතුන් පොළකදීම විමසා බැලුවත් ‘බොකරමුල්ලගොඩ’ ගැන දන්නා කෙනෙකු නම් හම්බ වුණේ නැත. අපෙත් ගොන්කම අහන තරමක් ඇහුවේ බොකරමුල්ලගොඩ කොහෙද කියලාය. ම්හු!

බබීතා නංගී මතකය අවදි කෙරෙව්වේ බැරිම තැනදීය. “අයියේ... කලින් පාර බණ ගෙදර එද්දී නං, මට මතකයි පෝද්දල වගේ නමක් කිව්වා වගේ!”
ප්‍රියන්තගේ බිරින්දෑ; රසිකා නංගිත් නෑනාට උදව් කළාය. “.... පාර අයිනේමනේ ඒයි ගෙවල් තිබුණේ....”

“පේනවා නේද නිමල් දිසානායකගේ map එකේ වටිනාකම? ඒක තිබ්බා නං කිසි ප්‍රශ්නයක් නැහැනෙ....” නෙවිල් අනුරසිරිත් හොට දැම්මේය. “.... ඇත්තටම කොහෙද හලෝ දැන් ඒ හම්පඩ map එක?”
“හම්පඩ? හරි නං ඒකට මල් තියල වැඳලා, හඳුන්කූරු පත්තු කරන්න වටිනවා යකෝ....” ඒ මහත්තයාගේ ඉස්මුඳුනටම දුන්නු මගේ ප්‍රහාරයේ සැර නිසාදෝ, එතකොට නෙවිල්ටත් කාරණයක් මතක් වුණේය.

“ඊයේ රෑ නදීලාත් මළ ගෙදර ආවලු... ගාල්ලටම  ඇවිල්ලයි ආවා කිව්වේ. කිලෝ මීටර් හයයිද කොහෙදලු කියලත් කිව්වා.....” 

“කොයිකටත් එහෙනං පෝද්දල පාරේ යමු!” ප්‍රියන්ත තීරණය ගත්තේය. සාන්තත්, බබීතා නංගීත් අප යන පාරේ වම් පැත්තේ කඩ-සාප්පුවල බෝඩ් කියවන්නට පටන් ගත්හ. දකුණු පැත්තේ board කියවීම මගෙනි.

.... ලකුණක්වත් අපට හම්බ වුණේ නැත. “පෝද්දල කියලා නං බෝඩ් තිබ්බා...”
“මේ පැත්තෙත් එහෙම බෝඩ් නම් තිබුණා නිමල් අයියේ.”
“ශිරන්තට කතා කරන්න බැරිව ඉන්නවා ඇත්තේ..... පාංශුකූලේ දෙන්නේ ගෙදරමනේ...”
“කමක් නෑ... තව ටිකක් ඉස්සරහට ගිහිල්ලම බලමු!”

වැඩි දුරක් යන්නට වුණේ නැත. පාර අයිනේම අප සෙවූ අවමඟුල් ගෙදර තිබුණේය. හැබැයි, බොකරමුල්ලගොඩක අංශු මාත්‍රයක්වත් අපට හමු වුණේ නැත.

දෑවැද්දට හම්බ වෙච්චි ඔප්පුවක වෙන්න ඇති ඔය බොකරගොඩ තිබ්බේ!

“ශිරන්තයට දෑවැද්දට හම්බ වෙච්චි ඔප්පුවක වෙන්න ඇති ඔය ගොඩ තිබ්බේ!” ඒ ප්‍රශ්නයට උත්තර අහගන්නට වෙන්නේ ඊළඟ වතාවේ අපේ කට්ටිය set වුණාමය.

පරෙයියන් ඇල්ලට යන කාලේ; 1999, සිතියම විතරක් නොවේ අපට මඟ පෙන්නුවේ. පුවත්පත්වල පළවූ සංචාරක සටහන් ලිපි! මගේ ළඟ ඒවාත් එකතු කෙරෙමින් තිබිණි. ඒ දවස්වල ‘තරුණයා’ පත්තරේ හැම කලාපයකම එවැනි විශේෂාංග ලිපියක් වැරදුණේ නැත.
‘තරුණයා’ පත්තරය දිගටම මිලදී ගත්තේ කුමුදුලාල්ය. (කාලි අම්මා ටීචර්ගේ පුතා!) කුමුදු ඒ ලිපි සේරම මට ගෙනත් දුන්නේය. 

මම ඒ ලිපි ගොඩෙන් අම්පාර, මොනරාගල පැත්තේ තොරතුරු හොයන්නට පටන් ගත්තෙමි. එකක් හමු වුණේය. දෙවැන්න මතක් වුණේය. එක: පත්තර සටහනකි!
තව ඩිංගෙන් මට මරු කැඳවන්නට හේතුකාරකවූ ඒ තීරණාත්මක විශේෂාංග ලිපිය තරුණයා පත්තරේ පළ වුණු එකකි. මට හොඳට මතකය; ලේඛකයා රොඩ්නි විදානපතිරණ මහත්මාය.

මගේ පණ කෙන්ද බේරුණාට, ඒ ලිපිය පරෙයියන් ඇල්ලට බිලි වුණු හින්දාය එහි foto එකක්වත් මෙතනට යොදාගන්නට බැරි!

මතක් වුණු තොරතුර ‘නෙල්ලි කැලේ’ පාඩමය. මට මතක හැටියට නං ‘සිංහල හත හෝ අට හෝ පොතේ’ පළමු පාඩම ‘නෙල්ලි කැලේ’ වුණේය. අනේ, ඒ පාඩම කෙරෙද්දී මං නම් හිටියෙම නෙල්ලි කැලේ අස්සේ කරක් ගසමිනි.
ඒ සිංහල පාඩම කළේ, අතිදක්ෂ ගුරුවරියක වුණු එම්.පී. පෙරේරා ටීචර් වෙන්නට ඕනෑය.
මං හරි නම්, මගේ මතකයත් හරි නං, මහරගම ‘විද්‍යාකර විද්‍යාලයේ’ ලොකු පන්තිවලට සිංහල ඉගැන්නුවේ ඇයයි. පහළ පන්තිවලට සිංහල ඉගැන්නුවේ එන්.එම්. පෙරේරා ටීචර්ය. (ඇය විමලසිරි පෙරේරා කිවිඳුන්ගේ ප්‍රිය බිරියයි.) 
තෙවෙනි සිංහල ගුරුතුමිය ‘වීරසිංහ ටීචර්’ය.

නෙල්ලි කැලේ පාඩම අවසානයේ තිබුණු ‘දිගාමඬුල්ලේ ආශ්චර්යය’ ඔස්සේ ගිහින්...

එම්.පී. පෙරේරා ටීචර් තරමක් කළුය. ඒ නිසාදෝ නිතරම ඇන්දේ කර පියවූ හැට්ටය.

එන්.එම්. පෙරේරා ගුරුතුමිය ඒ තිදෙනාගෙන්, වඩාත්ම රූමතියයි.
වීරසිංහ ටීචර්ව මට මතක තියෙන්නේ කට සැර- උස මහත කෙනෙකු හැටියටය. හතේ පන්තියේදී විය යුතුය. මොකක්දෝ පාඩමකදී අපේ පන්තියේ අනවධාන සිසු මිතුරෙකුට ඇගෙන් ප්‍රශ්නයකි. “ ... කියනවා බලන්න .... මොනවද තියෙන්නේ?” මිතුරා අන්ද-මන්දව කීවේ ‘කපු’ කියලාය. “කපු නෙවෙයි පුක!” වීරසිංහ ටීචර් කීවාය.

විද්‍යාකර විද්‍යාලයයෙන් ආයෙමත් නෙල්ලි කැලේට නොගිහිං බැරිය!

නෙල්ලි කැලේ පාඩම අවසානයේ තිබුණු ‘දිගාමඬුල්ලේ ආශ්චර්යය’ ඔස්සේ ගිහින් ඒ පොත් දෙකමත්, 1999  වෙද්දී මගේ සන්තකයට අරගෙනය තිබ්බේ.

ඒ දවස්වල හැම සෙනසුරාදාම වාගේ අපේ කට්ටියේ හමුවක් අපේ ගෙදරදී පැවැත්වුණේය. ඒ එකතුවට පැමිණි බොහෝ දෙනෙකු දැන් හැළී ගිහින්ය; ඒ එයාලා නොරට ගිහින් සිටින බැවිනි. ඒ නඩයෙන් දැන් set එකටත් ඉතිරිවී ඉන්නේ ප්‍රියන්ත, මර්වින්, නෙවිල්, අජන්ත විතරයි වගෙය.
එතකොට අයස්මන්ත පීරිස්, ශිරන්ත පෙරේරා, එම්.සී. පෙරේරා, අරුණලාල් පෙරේරා දොස්තර මහත්වරු අපේ නඩයේ ප්‍රොබේෂන් අවදිය ගෙවමින් සිටියහ.

ඒ කාලේ අපේ ගමන් සගයන්වූ නදී, මංජු, චූටි මල්ලී සසිත, ධම්මික, සඳුන්, රංග හය දෙනාමත් දැන් ඉන්නේ පවුල් පිටින් ගමන් යන කණ්ඩායමේය. මට මතක හැටියට නම් මේ හය දෙනාගෙනුත් පස් දෙනෙක්ම ඒ තීරණාත්මක ගමනට එක් වූහ.

පාන්දරම කොළඹින් පිටත්වී, උඩවලව හරහා ගිහින් තණමල්විලට.....
“කෝ.... පීරිස් ඇවිත් නැහැ නේද, තවමත්?”
“ඒක නේන්නං.... කිව්වේ නං තණමල්විලට ඇවිත් ඉන්නවා කියලයි.... බලමුද ගෙදරට කෝල් එකක් දීලා....” නලින් කිව්වේය. එයිනුත් පලක් වුණේ නැත.

අපි බැන්දට පස්සේ ආව ඉස්සෙල්ලම අලුත් අවුරුද්ද. බැඳල මාස හයක්වත් නෑ.

“දැන් පැයකටත් වැඩියි නේද....කොල්ල පොල්ලක් තිබ්බා වගෙයි. තවත් බලං ඉඳලා හරි යන්නෑ. අපි යමු! පීරා එනවා නං එක්ගල් ඔයට එයිනෙ....”

ඒ තීරණයට එළඹෙන මොහොත උදාවෙනතුරු ගතවුණු කාලය අතරතුරේ, රොඩ්නි විදානපතිරණ මහතාගේ ‘පත්තරේ විස්තරේ’ හැමෝටම කියවන්නට අතින්-අත ගිහින්ය.
“ගිහිල්ලා බලන්නත් වටින තැනක් වගෙයි....” සුක්කානමේ හිරවී හිටි ප්‍රියන්ත කොළ එළියකුත් පෙන්නලාය. අප තණමල්විලෙන් පිටත්ව යන අතරේ ප්‍රියන්ත මඟ සලකුණුත් අහගත්තේය.

“මේකෙ කියන විදිහට නං බුත්තලින් බඩල්කුඹුරට යන පාරේ යන්න වෙනවා.....”

එදා වගේ නොවේ. දැන් නම් පරෙයියන් ඇල්ලට යන පාර හොයාගැනීම ලෙහෙසිය. පාර අයිනේම පුවරු පවා සවිකොට තිබේ.

‘.... එතැන් සිට දුන්හිඳයාය ගම්මානය හරහා වැටුණ අඩක් කොන්ක්‍රීට් කරන ලද පාර දිගේ කි.මි. 2 ක් ගමන් කළ පසු හමුවන බෝ ගහ හන්දියෙන් ඔබ හැරිය යුත්තේ දකුණටය. එතැනින් ගල් පඩි පෙළ බැස, ගඟ දිගේ ඉහළට යන්න යැයි මඟ අසන ගැමියකුගෙන් උපදෙස් ලැබෙනු ඇත. ගඟ දිගේ ඉහළට යන්නැයි පැවසුව ද ඔබ යා යුත්තේ ගං ඉවුර දිගේ උඩහටය.’ මුහුණු පොතේ සටහනක පරෙයියන් ඇල්ලට මඟ සලකුණු දක්වා  තිබුණේ එහෙමය.
එය මෑත කාලීන සටහනකි.

අප එහි ගියේ 1999 අවුරුද්දෙය.

ඒ අවුරුද්ද මොකක්දැයි හරියටම නිච්චි නැතිවය, මං හිටියේ. “පීරිස් මහත්තයෝ! ඔයා අපි එක්ගල් ඔයට ගිය පළවෙනිම trip එකට එනවයි කියලා පොල්ල තිබ්බනේ. ඒ ගැන මතකයිද?” මේ පෝස්ටුව ලියන්නට සැරසෙන විත්තියක් නොකියා, මම ඇසුවෙමි.

මැණික් ගඟ ඉවුර දිගේ  වනාන්තරය මැදින් කිලෝමීටර් භාගයක් පමණ පහළට ගමන් කළ විට දිය ඇල්ල......

“එහෙම කොහොමද නිමල් අයියෙ trip එන්නෙ.... අපි බැන්දට පස්සේ ආව ඉස්සෙල්ලම අලුත් අවුරුද්ද. බැඳල මාස හයක්වත් නෑ. ප්‍රීතිකාට තනියම අවුරුදු කන්න කියල මට trip එන්න පුළුවන්ද?” අයස්මන්ත පීරිස් හිතවතාට කියැවුණේ නිකම්මය.

පොටක් පෑදුණේ එහෙමය. “ඔයාලා බැන්දේ....?”
“අනූඅටේ දෙසැම්බර් 21.” පීරිස් කිව්වේ දිනයත් එක්කලාමය.

ඒ ඔත්තුව එක්ක බලද්දී, අප පරෙයියන් ඇල්ල ගමන ගියේ 1999ය.

එතැනට යන මඟ, 2005 අවුරුද්දේදී මුද්‍රණයෙන් පහරවන ලද ‘ශ්‍රී ලංකාවේ දියඇලි’ පොතේ 324 පිටුවේ නම් විස්තර කරන්නේ මෙලෙසිනි:
‘බඩල්කුඹුර නගරයේ සිට බුත්තල මාර්ගයේ කිලෝමීටර් 5ක් පමණ ගමන්කොට, පුන්සිසිගම හන්දියට ඔබ්බෙන් දකුණු පසට දිවෙන ගම්සභා පාරේ කිලෝමීටර් 2ක් පමණ ගමන්කොට මැණික් ගඟ ඉවුර දිගේ  වනාන්තරය මැදින් කිලෝමීටර් භාගයක් පමණ පහළට ගමන් කළ විට දිය ඇල්ල හමුවේ. මේ සඳහා සැකසුනු නිශ්චිත මඟක් නොමැති නිසා උක් සිටුවන කාලයේ සහ වැසි කාලයේදී මාර්ග දුෂ්කරතා ඇතිවේ.’
ඒ සටහන ලියා තිබෙන්නේ පොතේ කතුවර ධර්මන් වික්‍රමරත්න මහතාය.

පාර අයිනේදී හමු වුණු කිහිප දෙනෙක් එදා අපට මඟ සලකුණු කීහ.
“ඔය පාර අයිනෙ ඉඩ තියෙන තැනක මිදුලෙන් වෑන් එක දාලා මහත්තැන්ලට පයින් තමා යන්න වෙන්නේ... උක් කපලා ඉවර වුණාට පස්සෙ කැලෙත් වැවිලා තියෙන්නේ. වල් වැවිලා නිසා වළවල්, කානු පේන්නෙත් නැහැනෙ. ගස් කපපු උලක් ඇනෙන්නත් පුළුවනි ටයර්වල..... ඒකයි වෑන් එක දාලා පයින් යන එක හොඳය කිව්වේ...” අපට හරියාකාර උපදෙස් ගොඩක් ලැබිණි.

එනිසාමය ඉඩකඩ තිබුණු මිදුලක අපේ වෑන් එක නවත්තලා, අප රොත්තම පයින් ගමන පටන් ගත්තේ.

පයින් ගමනත් ලේසි-පාසු එකක් නොවිණි.
දහවල් එකොළහට විතර නිසා, කට්ට අව්ව! ගිනි රත් වුණු වියළි හුළඟ!! දණක් උසට වැවී තියෙන ඉලුක්-මානා-ගඳපාන පඳුරු....
යා යුතු ඉසව්ව පෙනුණා මිස, අඩුම තරමේ අඩි පාරක්වත් එවක එහි තිබුණේ නැත!

 පඩ show එපා!

මම ගැඩවිල් පණුවෙක්මි. එහෙම කියන්නේ අව්වටත්- දැඩි රස්නයටත් ඇති අකැමැත්ත නිසාය. පයින් යන්නට වෙන්නේ ගිනි ගහන අව්වේ හින්දා, දඩිබිඩියේම ඇඳුම් බෑගය ඇවිස්සූ මම- එහි පතුලේම තිබුණු කුඩා කුඩයත් අතට ගත්තෙමි!

“ඒයි මචං, මූ කොළඹ හතෙන් ආව එකෙක් වගේ... ගමට පේන්න කුඩේකුත් ඉහලාගෙන. පඩ show එපා මල්ලී. උඹට sunglass එකකුත් ඕනිද නිමල්?” මට එහෙම කතන්දර කියන කෙනෙකුට ඒ නඩේ හිටියේ මර්වින් විතරය. ඔහොම කතාබහ හින්දාය මැණික් ගඟ ළඟටම යන තුරුත් වෙලාව ගත වෙනවා අපට නොදැනුණේ.

මැණික් ගඟ? ඔබට අමුත්තක් හිතුණාද?
එදා නම් අපට ඒ බව මතක් වුණේ නැත. මැණික් ගඟේ නම ඇසුණු පමණින්ම ‘කතරගම’ මතකයට එන නිසාදෝ අපට එහි සුලමුල සිහි වන්නේ නැත.

දැවැන්ත කුඹුක් ගස් රැසකට වැඩෙන්නට පරිසරය සකසමින්; කතරගම වන්දනාවේ යන අනන්ත සංඛ්‍යාත බැතිමතුන්ගේ දාහය නිවන්නට- පැන් සනහා පිරිසිදු වෙන්නට උදව් දෙමින්; නිසොල්මනේ ඇදී යන මැණික් ගං කොමළිය....
ඇගේ දිගු ගමන අරඹන්නේ සුන්දර නමුණුකුල කඳු වැටියෙනි. එතැන් සිට ලතාවකට ගලා ඇවිදින්ය, බඩල්කුඹුරේදී මීටර් 22ක් උස පරෙයියන් ඇල්ල නිර්මාණය කරන්නේ.

නුදුරු අනාගතයේදීම අපට මේ දිය ඇලි නැතිව යනවා සිකුරුය.

“අනේ මහත්තයෝ, ඒ ඉස්සර. දැන් තදට වහින්න පටන් ගත්තොත් නං ඔය දිය ඇල්ල බලතහැකි, ඒත්... වැස්ස පායලා සුමානයක් හමාරක් යනකොටම වතුර නැතිව යනවා!”

2020 වසරේදී  මොණරාගල දිස්ත‍්‍රික්කයේ ඇති විවිධ වර්ගවලට අයත් ගස් හැටතුන්දහසක් පමණ කැපීමට අවසරදී....

දැරණියගලට නුදුරු ඉසව්වක තිබෙන දිය ඇල්ලකට අප යළිත් යද්දී ඒක වේළිලා; අතුරුදහන් වෙලාය. ගමේ වැඩිහිටියෙකු එදා විස්තර කිව්වේ එහෙමය. බදුල්ලේ මයිලගස්තැන්නේ අපේ ගෙවල් අද්දරම තිබුණු තුන්සිය හැටපස් දවසෙම වතුර වැක්කෙරෙන පීලි, දිය කඳුරු සේරමත් දැන් කොහේදෝ ගිහිල්ලාය.

ඊයේ පෙරේදා මට කියවන්නට ලැබුණේ එවැනිම හද කකියවන කතා කිහිපයකි.

‘පසුගිය 2020 වසරේදී  මොණරාගල දිස්ත‍්‍රික්කයේ ඇති විවිධ වර්ගවලට අයත් ගස් හැටතුන්දහසක් පමණ කැපීමට අවසරදී ඇති බව වාර්තා වේ.....
... දැව හෙළීම සඳහා වැඩිම කැපුම් අවසර බලපත‍්‍ර දී ඇත්තේ සියඹලාණ්ඩුව, මොනරාගල, වැල්ලවාය, බිබිල, මැදගම සහ බඩල්කුඹුර යන ප‍්‍රාදේශීය ලේකම් කාර්යාලවලින් බවද වාර්තා වේ.’

ඒ විතරකුත් නොවේ. දැන් අලුත් සෙල්ලමකුත් පටන්ගෙන තියෙනවා වගෙය. දැවැන්ත කුඹුක් ගස්වල ‘පොතු වටයක්ම’ ගලවා දමමින් ඒවා මරෙන්නට සලස්වන ක්‍රමයක්.... අනේ, ඉස්සර හිටි වෘක්ෂ දේවතාවන්ට මොනවා වෙලාද? රට රකින්නට, පරිසරය රකින්නට වගකිව යුතු දෙයියෝ පල් වෙලා වෙන්නැතිය!

ඉතිං...

ධර්මන් වික්‍රමරත්න මහතාගේ ‘ශ්‍රී ලංකාවේ දිය ඇලි’ පොතේ සිරිලක දිය ඇලි 382ක් ගැන කියවෙයි. උසේ අනුපිළිවෙල අනුව බලනවා නං, පරෙයියන් ඇල්ල වැටෙන්නේ 141-147 අතර ඒවායින් එකකටය. එහෙම වෙන්නේ මීටර් 22ක් උස දිය ඇලි හතක් තියෙන නිසාය.
(ඩයගම ‘බේකර්ස්’, කුරුවිට ‘මලන්කන්ද’, වැලිමඩ ‘මානා’, කළුපහනේ ‘ලංකා’, බදුල්ලේ ‘වේවැස්ස’, අයගම ‘සිපිරිමල’ කියන්නේත් මීටර් විසිදෙකේ ‘දිය ඇලි සුන්දරියන්’ය.)

දැන් නම් පරෙයියන් ඇල්ලට යන පාර එදාට වඩා වෙනස්ය; දියුණුය.

.... ඒ ගමන ආපහු යැවුණේ නොසිතූ විදිහටය. අද එතැන වෙනස්වී; දියුණුවී...

ඊට පස්සේ බඩල්කුඹුර හරහා ගමන්-බිමන් ගියත්; එහෙම යන-එන විට එතැනටත් යමුයි කිව්වත් මගේ දොළදුක සපිරුණේ නැත. අවුරුදු 19ක්ම.... ඒ ගමන ආපහු යැවුණේ නොසිතූ විදිහටය. අද එතැන වෙනස්වී; දියුණුවී ඇති බව මා කියන්නේ, එහෙම ගිය නිසාය.

ඒ වෙනුවෙන් විශේෂයෙන්ම ස්තුති කරන්නට වෙන්නේ, මුල්ම ගමනේදී එනවාය කියා නෑවිත් හිටි අයස්මන්ත පීරිස් හිතවතාටය.

“පීරිස් මහත්තයෝ, හම්බන්තොට ගිහින් එන දවසක එමුකො මොනරාගල පැත්තෙන්!” කිහිප වතාවක්ම මම පින්සෙන්ඩු වීමි. “පිස්සුද යකෝ. මොන එහෙකටද එහෙන් එන්නෙ....” එක පාරම උදැල්ල දැම්මේ ‘local නසාර්’ නෙවිල්ය. එහෙම ගිහින්-ගිහින් වාසනාවෙ දාදු කැටය මගේ පැත්තට පෙරළුණේ 2018 දීය; එපාම කරපු වේදනාවකුත් එක්කමය.

මතකයි නේද? වැරදි බෝනස් එක - 14 පෝස්ටුවේ මෙහෙම කොටසකුත් ලියවුණා. 

“මිස්ටර් නිමල්, දැන් මේ ට්‍රීට්මන්ට්ස් කරගෙන යද්දී ඔයාට ‘සොල්ට්රෝනික් ඇසිඩ්’ ඉන්ජෙක්ෂන් එකත් දෙන්න වෙනවා. මාසෙකට එකක්. මොකද ඔයාගේ ඇටකටු දිරන එක නවත්තා ගන්න. හැබැයි, ඊට ඉස්සෙල්ලා යන්තමට හරි නරක් වෙලා තියෙන දත් සේරම ගලවන්න වෙනවා. නැතිනම් පස්සේ ඒක ලොකු ප්‍රශ්නයක් වෙයි!” 

දොස්තර රොහාන් පුල්ලෙපෙරුම මහත්තයා අනතුරු ඇඟෙව්වේය. තිබුණු දත්වලින් තුන හතරක්ම මට නැති වුණේ එතැනදීය.

ඒත් සේරම හරි ගියේ නැත. දත් ගැලෙව්වාට මගේ හකු ඇටය සම්පූර්ණයෙන්ම විදුරුමස්වලින් වැහුණේ නැත!

“හොම්බ රිවට් වෙන්න දෙනවා” “හක්ක කැඩෙන්න ගහනවා!” වගේ කුප්පන කතන්දර, කේන්ති ගියාම සමහරුන්ට කියවෙයි. ඒත් ඒක නොකෙරෙන; කරන්නට බැරි දෙයකි. 

ඇයි ඒ? මනුස්ස ශරීරයේ වැඩියෙන්ම සවි-සක්තිය තියෙන්නේ ‘හකු ඇටයට’ය. යටි හනුවටය. කියවෙන විදියට නම් කකුලේ ‘ජංඝාස්ථිය’ වගේ 12 ගුණයක් යටි හනුව ශක්තිමත්ය !

මේ 2017දී මගේ ‘I Pad’ එකන් ගත් පළමු හා එකම සෙල්ෆියයි!

මගේ හකු ඇටය හයියද නැද්ද කියන කාරණය මං තවමත් දන්නේ නැත. කවුරුන්වත් හොම්බට දෙකක් ඇනලා නැති නිසාය, ඒ. ඒත් මොකක්දෝ වැරැදීගෙන එන බව නම් මට තේරෙන්නට පටන් ගත්තේය.

අයස්මන්ත මහත්තයා හම්බන්තොට රෝහලේ ‘දන්ත වෛද්‍ය අංශයේ’ ලොකු මහත්තයාටම කතා කළේය. මාව පෙන්වන්නට වෙලාවක් යොදා ගත්තේය. දොස්තර කේ.අයි. සමරනායක මහත්තයාත් බොහොම හොඳට, උනන්දුවෙන් මා පරීක්ෂා කළේය.

“මිස්ටර් නිමල්ගේ හක්ක ලියලනවා. විදුරුමස්වලින් කවර් වෙලා නැති තැන්වලින් හකු ඇටය ලියලලා. ඒ වැවුණු තැන කපලා, මට්ටම් කරලා, විදුරුමස් ඇදලා අරන් කවර් කරලා මැහුම් දාන්න වෙනවා!” ඩොක්ටර් ක්‍රිශාන්ත කිව්වේය.

කියන විදියෙන්ම පෙනුණේ ඒක මහ යමර වැඩක් බවයි. ගෙවන්නට කරුමයක් තියේ නම් එය ගෙවන්නම වෙයි. නැතිව උරච්චි කරලාවත් ඒක ගෙවාගන්නට බැරිය.

හම්බන්තොට ඉස්පිරිතාලයේ දන්ත වෛද්‍යාගාරයේ ගිලන් ඇඳ උඩ දපාගෙන කල්පයක විතර කාලයක් ඉන්නට මට සිදු වුණේ එහෙමය. 

අමාරුම වුණේ මකර කට වාගේ ‘හායි ගාලා’ කටත් ඇරගෙන ඉන්නට වීමයි. විස්තර ඕනෑ නැත. මගේ මුහුණ දෙකවී තිබුණු හැටි දැක්කාම ‘සෙල්ෆියක්’ අරගෙන තියන්නට මට සිතිණි.

මේ මගේ ‘I Pad’ එකන් ගත් පළමු හා එකම සෙල්ෆියයි! 2017 මාර්තු මාසයේදී මේක ගත්තෙත් දෙවෙනි දවසේ ඉදිමුම බාගෙට බැස්සාටත් පස්සෙය!! මේකත් මෙහෙම නම් පළමුවෙනි දවසේ කොහොමදැයි හිතාගැනීම....”

දහතුනේදී.... -හයවෙනි කොටස

 අරූ බබෙක් රංජි මල්ලී.... සැපක් ගන්න දන්නෙත් නෑ- දෙන්න දන්නෙත් නෑ...

ඒ අත හිමියා මට කෑ ගැසෙන්නට නොදී මගේ කට වසාගෙන, කණට කෙඳිරුවේය. එතකොටත් භානු ඈතට ගිහින් ඉවරය.

“අරූ බබෙක් රංජි මල්ලී.... සැපක් ගන්න දන්නෙත් නෑ- දෙන්න දන්නෙත් නෑ... කමක් නැහැ නේද........” අඳුරේම කොඳුරන ඒ කටහඬ හඳුනා ගන්නට තැත් කෙරෙන අතරේ, දැවෙන දෙතොලක් මගේ සිරුර පුරා ගමන් කරන්නට පටන් ගත්තේය..... 

ඒ සිපගැනීම් අතරේම කෙරුණු කෙඳිරිලිවලින් අන්තිමේදී මම ඒ කවුදැයි හඳුනා ගත්තෙමි.

විටින්-විට මගෙන් අනවශ්‍ය ප්‍රශ්න අසමින් මගේ අවධානය දිනා ගන්නට තැත් කළ භානු යාළු-1! ඒත් එදාට කලින් නම් ඒ හාදයා ‘මෙහෙම සෙල්ලමකට’ අර අඳින බවට කිසිම හෝඩුවාවක්වත් මට දැනෙන්නට ඉඩක් දීලා තිබ්බේ නැති හැටි! මටම පුදුමය!!
මෙතැනදී ඔහුටත් සාධාරණය ඉටු කරන්නට වෙයි. මට පෙන්නන්නට බැරිව හිටියත්, භානු යාළු-1 දක්ෂ ලිංගික සහකරුවෙකි.

‘... ටික කාලෙකට ඉස්සර මට තිබුණු ප්‍රශ්නයක් තමයි ඔය වගේ සමරිසි අය තමන්ගෙ අවශ්‍යතා අනුව ඒ සමාන අය හොයාගන්නෙ/තෝරගන්නෙ කොහොමද කියන එක. ඇයි ඉතින් විරුද්ධ ලිංගික අය පවා අරයා මට ඇත්තටම ආදරෙයිද, බලන්නෙ බොරුවටද කියලා තේරුම් ගන්න කන පරිප්පුවෙ විදිහට මං හිතුවා, සමරිසි අයට ඕක තවත් අමාරු ඇතිනෙ කියලා. මම ඒක මගේ යාළුවෙක්ගෙන් ඇහුවා LGBT එකේ. එයා කිව්වා ‘නෑ හරි ලේසියි. ඒක දැනෙනනවා’ කියලා. එකම feelings තමයි ඉතින්....’ 

දහතුනේදී posts ටික විතරක් නොවේ, comments ටිකත් කියෙව්වා නම් ඔබට උඩ ඡේදය අමතක වෙන්නට බැරිය. මේ පෝස්ටු මාලාවේ තෙවැන්නටය, Lotus ඒ කමෙන්ටුව එවා තිබුණේ.

භානුලාට මා ගැන රාගික හැඟීමක් ඇති වූයේ ඇයි?

යෞවනෝදයෙදී සමහරෙකුට සිදු වන අධික ලිංගික හෝර්මෝන වහනය නිසාද මෙලෙස...

භානු යාළු-1 සමරිසි අයෙකුද නැතිද කියන්නට තරම් පුළුල් දැනීමක් නම් මට නැත. භානු ගැනත් කිව යුත්තේ ඒ ටිකමය.

මගේ දැනීමේ හැටියට නම් තරුණ වයස එළඹෙද්දී, ලිංගික හෝර්මෝන වැඩියෙන් වහනය වෙන අයට උරුම වෙන ‘අරුම දැවිල්ලක්’ නිසා මෙහෙම වෙනවා විය යුතුය!

යෞවනෝදයෙදී සමහරෙකුට සිදු වන අධික ලිංගික හෝර්මෝන වහනය නිසාද මෙලෙස වෙන්නේ....

මා වැරදි වෙන්නටත් ඉඩක් තිබේ. ඒත් මගේ නිරීක්ෂණ අනුව නම් කිව යුත්තේ වැඩි දෙනෙකු සම්බන්ධයෙන් වන ඒ නිගමනය නිවැරදි බවයි.

මට මතක හැටියට නම්, ඉන්පසු කිසිම දිනෙක මා භානු සමඟ ලිංගික සබඳතාවක් පවත්වා නැත. (ඒ හාදයා එහෙම දෙයකට මා පොළඹවා ගන්නට උත්සාහ කළාය කියලාත් මට සිහි නොවෙයි.)
නමුත් භානු යාළු-1 ඉඳහිට මට ‘කාමුක ආරාධනාවන්’ කළේය. ‘ඒවා අවඥාවෙන් යුතුව බැහැර කළෙමි’ කියලා උදම් අනන්නට මට හැකියාවක් නැත.
වාතමිග ජාතකය දේශනා කරන්නට නිමිත්තවූ චුල්ලපිණ්ඩපාතිකතිස්ස තෙරුන් වහන්සේ මෙන්; සංජය උයන්පල්ලාගේ උපායට අසුවූ ‘වාතමිග ජාතකයේ මුවා මෙන්’ මමත් රසයට ලොල් වූවෙක් වීමි. 

ඉන්පසු ටික කාලයක් තිස්සේ භානු යාළු-1 හා මා අතර සම්බන්ධයත් පැවතීගෙන ගියත්, අඳුරු පොල්වත්තේ සිදුවීමෙන් පසු භානු වචනයකින්වත්, මට කිසිම බලපෑමක් කරන්නට ආවේ නැත. ඔහුගේ කාම දාහය එතෙකින්ම සංසිඳුණිද? නැතිනම් ඔහු මූලික වුණේ ඉත්තෙකුගේ කොටස ඉටු කිරීමටද? ඔහු කැප වුණේ මිතුරාගේ අභිලාෂය සපුරා දෙන්නටද....
භානු නිහඬ වුණේ ඒ නිසාද- එහෙමත් නැතිනම් මට බිය වුණු නිසාවත්ද?

ඒ වෙද්දී මා පෙම්වතුන් යුවලකට උදව් වෙමින් හිටි බව....

බය වුණා නම් වෙන්නට ඇත්තේ භානු යාළු-2 හා කවකටුවේ සිදුවීම නිසාය!

ඔබ දැනටමත් දනියි. ඒ වෙද්දී මා පෙම්වතුන් යුවලකට උදව් වෙමින් හිටි බව. (ඒ ගැන පසුව ලියන බවත් මා කියා ඇත. භානු මා බය ගන්වා ගත්තේ ඒ ලිපියක් උදුරා ගැනීමෙනි.) ඒ අකරතැබ්බයෙන්වත් මා පාඩමක් ඉගෙන ගත්තේ නැත. යළිත් වතාවක් පන්තියේදීම ලියුමක් ගෙනයාමට ඇගෙන් බාර ගත්තේ, කිසිම පරෙස්සමක් නැතිව- වටපිටවත් නොබලමිනි. 

“මච්චාං අන්න නිමලයට අරකි ලියුමක් දුන්නා.....” භානු යාළු-2 සිනාසෙමින් කෑ ගහනවිටය, මට තරු පෙනුණේ; ඉන්නේ කොතනදැයි සිහිපත් වුණේ. මං හැදුවේ හනික පන්තියෙන් එළියට ඉගිලෙන්නටය.

“අල්ල ගනිං, අල්ලා ගනිං, බට්ටව අල්ල ගනිං...” කියමින් භානු යාළු-2ට උඩගෙඩි දුන්නේ ඒ වෙලාවේ පන්තියේ හිටි රණවකයි. (එතකොට රණවකත් මාත් අතර කිසිම ඇයි-හොඳයියක් තිබුණේ නැත.) ඒ කීමෙන් වඩාත් එඩිතර වුණු ‘භානු යාළු-2’ මගේ පැත්තට එන්නට වුණේය. මං කළේ ඉක්මනටම ලියුම යට ඇඳුම ඇතුළට ඔබා ගැනීමයි.

“මචං රණේ, වැඩේ වැරදුණා!”
භානු යාළු-2 රණවකට කියලා, එහෙම්ම මඟ නැවතුණේය.
“පිස්සුද බං.... උඹ බට්ටව අල්ල ගනිං, මම අත දාලා ගන්නං ලියුම!” රණවක කිව්වේය; ඒ විතරක් නොවේ පුටුවෙනුත් නැඟිට්ටේය. එහෙම කියන්නේ ඇත්තටම බවත් මට පෙනුණි. රණවක ඒක කරන එකත් කරනවා නිසැකය.

මං කළේ, desk එක උඩම තිබුණු කවකටු පෙට්ටියෙන් කවකටුව අතට ගැනීමයි.

“ළඟට එන්නෙපා.... සත්තයි, අනින එක අනිනවා ළඟට ආවොත්!”
“අඩෝ..... xxxxx, ඔය කිව්වට ඕකා උඹට අනින්නෙ නෑ. හිටපංකෝ මාත් එන්නං....” රණවක වහසි කියමින් කමිසයේ අතුත් උඩට අදිනවා පෙනුණි. ඒකෙන් භානු යාළු-2 අලුත් ජවයක් ලබා ගත්තා වගෙය; මගේ ළඟටම ආවේය; මාව අල්ලා ගන්නට අතක් දික් කළේය.

මගේ අත යදම්වලින් වෙළී තිබුණා වැනිව දැනුණත්, මම ඒ බව නොතැකුවෙමි.

මගේ ඇස් දෙක පියවිණි; තද හුස්මක් ගැනුණි.

කවකටුව සහිත මගේ දකුණත දිග හැරුණේත්, ඉහළට ගත් හුස්ම මුදා හැරුණේත්, මගේ ඇස් දෙක වැසී තිබුණු ගමන්මය. මගේ අත යදම්වලින් වෙළී තිබුණා වැනිව දැනුණත්, මම ඒ බව නොතැකුවෙමි..... මගේ එල්ලය වැරදුණේ නැත.
ඇස් ඇර බලද්දී, කවකටුවේ අඟල් දෙක තුනක් විතර දිග- උල් කොටස එහෙම පිටින්ම භානු යාළු-2 හාදයාගේ අත් ගොබයට කිඳා බැහැලාය....

කවුරුන් ප්‍රථමාධාර දුන්නාද- කොහොම ඒ තුවාලයෙන් ලේ ගැලීම නවත්තා ගත්තාද කියලා හොයන්නටවත් මට හැකි වුණේ නැත. මම ඩෙස්කුවට මුහුණ ඔබා ගත්තෙමි; ඒ දිගටම වැක්කෙරෙන්නට පටන් ගත් කඳුළු හංගා ගන්නටය.

මගේ පෙර වාසනාවකට වගේ ඒ සිදුවීම ගැන කිසිම ගුරුවරයෙකුට පැමිණිලි කෙරුණේ නැත. එදාම පාසල ඇරෙන්නට පෙර රණවක කවකටුව මට ගෙනත් දුන්නේ, මට රැවුමක් හෙළමිනි.
“බට්ටො... උඹ එහෙනං දිනුවා...” කියලාත් රණවක දත්මිටි කමින් කිව්වේය.
මං ඒවාට උත්තර දෙන්නට ගියේ නැත්තේ, ඒ වෙද්දීත් සෑහෙන බයකින් හිටි නිසාය!

“මොකද වුණේ?”
තුවාල අත වෙළුම් පටිවලින් වෙළාගෙන, ඒ ළඟම දවසක භානු යාළු-2 හාදයා අපේ ගෙදරට ආවාම අපේ තාත්තා ඇසුවේය.

මගේ කෝණයෙන් බලද්දී නම් එයා ‘කැපී පෙනෙන හාදයෙකු’ නොවීය. 

“පොඩි තුවාලයක් වුණා, ගුණපාල අයියේ...” කියමින් මගේ දිහාවටත් හොර බැල්මක් දැමුවා මිස, මිනිහා මගේ හපන්කම ගැන තාත්තාට කීවේ නැත.

එකම මව්පියන්ට ජනිතව ඉපදෙන දරුවන් පවා විවිධය. ඔවුන්ගේ හැඩරුව, රුචි-අරුචිකම්, හැසිරීම් රටාවන් පවා වෙනස්ය. ඒ බව තවත් තහවුරු කර ගන්නට ලැබුණු අවස්ථාවක් මට මඟ හැරී ගිය හැටිත් මේ posts මාලාව අවසන් කෙරෙන අදම කිව යුතුය; ඒ සිදුවීමටත් අභී අයියලාගේ පවුලේම සාමාජිකයෙකු ගෑවෙයි.

“රංජි මල්ලී... ඔයා දන්නවා නේද, බිංදුව?” දවසක් භානු යාළු-1 මගෙන් ඇසුවේය.
“මොන?”
“අපේ යාළුවගේ පොඩි අයියා... භානුවලගේ අයියා.... කෙට්ටු- කළු එක්කෙනා...” හාදයා විස්තරත් කිව්වේය.

“දැක්කම හිනා වෙලා තියෙනවා....” මට කියැවුණේ දුරක්-දිගක් නොසිතාය.

“එහෙමද? බිංදු ඔයාට රහසක් කියන්න කිව්වා...” හරිහැටි කතා කරලාවත් නැති කෙනෙකුගෙන් මොන රහසක් දැන ගන්නද? මං මොකුත් නොකියා හිටියේ ඒ හින්දාය.

භානුලාගේ පවුලේ පිරිමි හතර දෙනෙකි. එක කෙල්ලකි. ලොකු අයියා අභීත්, දෙවෙනියාත් ඒ වෙද්දී හමුදාවෙය. බිංදුටය තාත්තාගේ කුඹුරු- ඕවිටි වැවිල්ලත්, එළුවන්- හරකුන් බලා ගැනිල්ලත් පැවරී තිබුණේ. ඒ රාජකාරි නිසාදෝ, ඒ මනුස්සයා කළු ගැහී උන්නේය. ඒ පවුලේ අනෙක් දරුවන් හතර දෙනාම පැහැපත් අයයි.

මගේ කෝණයෙන් බලද්දී නම්- කොහොමත් බිංදු අයියා ‘කැපී පෙනෙන හාදයෙකු’ නොවීය.
ඇත්තම කියනවා නං මට ඒ මනුස්සයාගේ මුහුණුවර විතරය, යන්තමට මතකයේ තිබුණෙත්.

පස්සේ දුරට හිතා බලනවිටය, මට මීටර් වුණෙත්; භානු යාළු-1 ඒ පවුලේ තෙවෙනි-සිව්වෙනි කොල්ලන් දෙන්නා; අයියලා-මල්ලිලා දෙන්නා එක්කම හිතවත්ය.

“හොඳ නං නරක් වෙන්න එපැයි කියන්න.” මම කීවෙමි. (ශාඛ පත්‍රයකින් කැපූ කැටයමකි.)

“බිංදු රංජි මල්ලිට හරිම ආදරෙයිලු....” භානු යාළු-1 ආයෙමත් කිව්වේ එපා කරපු තාලේකටය. “....රංජි දන්නවද, භානුට වැඩිය හොඳයි....”

“හොඳ නං නරක් වෙන්න එපැයි කියන්න.” මම කීවෙමි.

එයින් පස්සෙත් කීප සැරයක්ම භානු යාළු-1, බිංදු අයියා ගැන මට කිව්වේය. ඒ හැම වෙලාවකම මගෙන් එයාට කිසිම බුරුලක් පළ වුණේ නැත.
ඒ වෙද්දී මොකක්දෝ එඩිතරකමක් මා තුළ වර්ධනය වෙමින් තිබුණි.
කරුණාකර පටලවා නොගන්න!
එඩිතරකමක්ය කිව්වේ- මට උවමනා දේ කරන්නටත්, මට එපා දේ නොකර සිටින්නටත්.... ඒවා මොනවාදැයි තීරණය වුණේ මගේම මනාපය අනුවය. සමාජ සම්මත අනුව නොවේ!

කිහිප වරක්ම කියා ඇත්තෙමි; මං මේ අතීත තොරතුරු නොසඟවා ලියමින් කරන්නේ එක්තරා අන්දමක ‘භාව විරේචනය’කි.

කිතු දහම අදහන අය ‘පව් සමා කර ගන්නවා’ වගේ දෙයකි. ඔවුහු තම-තමන්ගේ හැම වරදක් ගැනම පාපෝච්ඡාරණය කරතිලු.

මා අවංකවම මගේ අභ්‍යන්තරය හෙළිදරව් කරන්නේ එලෙස, කිසිවකුගෙන් සමාවක් බලාපොරොත්තුවෙන් නොවේ; පාප මෝචනයක් කර ගන්නටත් නොවේ. මගේ මතකයන්ගේ බරෙන් තරමක් හෝ අඩු කර ගන්නට විතරය.... ඒවා හොඳටම වැඩිය....
ඒ ගැන බොහෝ දෙනා නොදන්නා නිසාදෝ, හැබෑම මට ලැබිය යුතුවාට වඩා පිළිගැනීමක්; ගෞරවයක්; හොඳ නාමයක් දැනටමත් මට ලැබී තිබෙයි. මමත් ඒවා ලබන්නට කැමැත්තෙමි. එහෙත් ඒවා ලැබිය යුත්තේ නිමල් දිසානායක යනු කවරෙකුදැයි තේරුම් ගත් අයගෙනි. මගේ යථා ස්වරූපය දැකගත් අයගෙනි.

... අළු ගසා දමා නැඟිටගෙන හිටි ෆීනික්ස් කුරුල්ලෙකි.

මගේ ජාගර හිත ‘කැතම කැත- ගැටළු සහගත’ එකකි!

මේ හිත කොච්චර කැතද- ප්‍රශ්නකාරීද කියලා කියනවා නම්, බිංදු ගැන කියන මේ ටිකෙන් වුණත් කෙනෙකුට තේරුම් ගත හැකිය.

ඒ දිනවල මම බිංදු අයියාව තරයේම ප්‍රතික්ෂේප කළෙමි. ඊට අවුරුදු කිහිපයකට පස්සේ බිංදු අයියාත් හමුදා සේවයට ගියේය. ඊට පස්සේ මට මුණ ගැසුණේ ප්‍රතාපවත් බිංදු කෙනෙකි; අළු ගසා දමා නැඟිටගෙන හිටි ෆීනික්ස් කුරුල්ලෙකි.
ඔහුට නොකිව්වත්, කලින් ඔහු පිළිකෙව් කර තිබීම ගැන මට ඇති වුණේ පසුතැවිල්ලකි. ‘අපරාදේ!’ ලජ්ජාවෙන් වුණත් කිව යුත්තේ, එහෙම හිතිවිල්ලක් මට පහළ වුණු බවයි.

ශාරීරිකව නොකරන වැරදි කොච්චරක්, අප මානසිකව කරනවාද?
මුලින් බිංදු කෙරෙහි ඇති නොවුණු ආකර්ෂණයක් පසුකාලීනව ඇති වීම ගැන මටම වටහා ගන්නට අසීරුය.

ඒ ඇයි? මා සොයන්නේ පෞරුෂයක්ද? කාකි පාට ඇඳුමෙන් සැරසුණු කෙනෙකුද? (ෂර්ලිගේ නිල ඇඳුම හා එහි වර්ණය මගේ යටි හිතේ රජයමින් තිබෙනවාවත්ද....) 

මගේ ගැන, මගේ චින්තාවලිය ගැන හරිහැටි තේරුම ගන්නට තවත් බොහෝ දේ ඔබට කිව යුතුය. එතකොට මනුෂ්‍යත්වය ගැනත් යම් තරමකට හෝ තේරුම් ගත හැකිවනවා ඇතිය.

ඉස්සර නං ‘gal කාරයන්’ කිව්වොත් අපාගත වෙන්නටම උපන්නවුන්ය. ඊට පස්සේ ඒ නම වෙනුවට ‘සමලිංගික’ නම ආදේශ වුණේය. දැන්  ඒ යෙදුමත් යල් පැනලා වගෙය. එය විතැන්වී ‘සමරිසි- සාමකාමී’ වචන එතැනට ආදේශ වෙලාය. (ඒ පිරිස ගැන තීන්දු-තීරණ ගන්නට නොවේ මේ හදන්නේ; හුදු නිරීක්ෂණයක් ගැන කියන්නට විතරය.) භානුලා එවැනි අයද, නැතිනම් සාමාන්‍ය උදවියද?

ලෝකය ගැන යම්කිසි අවබෝධයක්; දැනීමක් තිබෙනවා වගේ වුණත්, මගෙන් නම්....

සමාජ ව්‍යවහාරය අනුව පවසනවා නම්, භානු තමන්ගේ මිතුරෙකු වෙනුවෙන් ‘පිම්පිකමක්’ කළේය. භානු යාළු-1 තමන්ගේ මිතුරු බිංදු වෙනුවෙන් ‘පිම්පිකමක්’ කරන්නට උත්සාහ ගත්තේය. ඔවුන්ට ඒවා අමතකවී ගිහින්ද? පරහිතකාමීත්වය අතින් ඔවුන් සිටින්නේ, මටත් වඩා ඉදිරියෙන් වගෙය.

මට එහෙම හිතෙන්නේ ටික කාලයකට පෙර සිටන්මය;
භානුගේ විවාහ මංගල්‍යය සිදු වුණාට පස්සෙය.

භානුගේ මනාලිය වූයේ භානු යාළු-1 මිත්‍රයාගේ නැඟණියයි!

ලෝකය ගැන යම්කිසි අවබෝධයක්; දැනීමක් තිබෙනවා වගේ වුණත්, මගෙන් නම් එවැනි දෙයක් කෙරේවිද? මටම පුදුමය. මා යම් තරමක හෝ පුළුල් දැක්මක් සහිත කෙනෙකු යැයි උපකල්පනය කරගෙන හිටියත්, එය වැරදි බවය හිතෙන්නේ.
ප්‍රශ්නයක් අනුන්ගේවී තිබෙන විට අදහස් වරුසාවක් වස්සවන්නට; උපදෙස් ගංවතුරක ඒ මනුස්සයාව ගිල්වන්නට අපට පුළුවනිය. ඒත් ප්‍රශ්නය අපේ නම්.....

භානු යුවල දරු-මල්ලන් ලබා සතුටින් ජීවිතය ගෙවති. දැන් භානු සාර්ථක ව්‍යාපාරිකයෙකි. එහෙත් ජීවිතය අපට සරදම් කරන්නටත් අමතක නොකරයි.

දෙතුන් අවුරුද්දකට පෙර දවසක මං කොල්ලුපිටියේ ‘වාසන් පෞද්ගලික රෝහල’ට ගියේ අයස්මන්ත පීරිස් අක්ෂි ශල්‍ය වෛද්‍ය විශේෂඥ හිතවතාගෙන් මගේ ඇස් දෙක පරීක්ෂා කරවාගෙන කන්නාඩිය අලුත් කර ගන්නටය. භානුත් ඒ සායනය පැවැත්වෙන තැන තමාගේ වාරය එළඹෙනතුරු අසුන් ගෙන හිටියේය. ඔහුගේ බිරියත් එතැනම වාඩිවී සිටියාය. මම ඔවුන් ළඟට ගොස් කතා කළෙමි.

අවුරුදු දොළහේ පමණ කාලයේ පටන් ශුක්‍ර ධාතුව වැඩීමට....

භානු මගේ හඬ ආ දෙසට හැරුණේය....

“මේ රංජි නේද? අම්මේ දැක්ක කල්.... ඒයි, ගුණපාල අයියලාගේ ගෙදර රංජි.... ඉස්සර නාට්‍ය නැටුවේ...” සැමියාට කියූ බිරිය යළිත් මගේ පැත්තට හැරුණාය.
“මෙයාගේ පෙනීම හොඳටම අඩු වෙලා, රංජි.... ඡායාව විතරයි පේන්නේ.... ආරෙටද මන්දා... බිංදු අයියටත් එහෙමයි!”

දැන් කොහොමදැයි කියන්නට නම් මට දැනුමක් නැතත්, අවුරුදු කීපයකට කලින් නම් අභී අයියාගේ පෙනීමේ දුබලකමක් තිබුණේ නැති බව මට සහතිකය. එහෙම දුබලකමක් තිබුණා නම් ‘දැන්.... එහෙම හිටගෙන ඉන්නා අතරේ අභී අයියාගේ බැල්ම යොමු වෙන්නේ පාරේ ගමන් කරන ගැටවර පිරිමි ළමුන් දිහාවටය....’ කියලා මට කියන්නට ඉඩක් ලැබෙන්නේ නැත.

බැරි වෙලාවත් අභී අයියලා ගැටවර වයසේදීම යට කියන විස්තර කියවලා තිබුණා නම්....

‘අවුරුදු දොළහේ පමණ කාලයේ පටන් පුරුෂයාගේ ශුක්‍ර ධාතුව වැඩීමට පටන්ගණී. මෙයින් ඔවුන්ට ස්ත්‍රීන් කෙරෙහි රාග තෘෂ්ණාවක් හටගැණෙන්නේය. මෙසේ හටගත් විට ප්‍රඥා සම්පන්න හෙතුවන්ත භාවය පතන්නාවූ තරුණයෝ එය මැඬපවත්වා නිසි කාලය වෙනතුරු ක්‍රියා කරත්. අවශේෂ තිරශ්චීන ගති ඇති කාලකණ්ණි පුද්ගලයෝ ශරීරයේ පිණීම කරන්නාවූ එම ශුක්‍ර ධාතුව තම ලිඟුව පිරිමැඬ ගැණීමෙන් හෝ අන්‍ය වූ අයථා ක්‍රමයකින් හෝ පහකර ගණිත්.....’

‘සිතියම් සහිත ස්ත්‍රී චිකිත්සාවලිය’ පොතේ ‘අයථා ශුක්‍ර මෝචනය’ මාතෘකාව යටතේ කියා තිබිණි.

දෛවය මා වෙනුවෙන් සැලසුම් කර තිබුණේ වෙනත්….

ඒ යටතේම තවත් විස්තරත් ගොඩක් තිබේ. මට නම් වැඩියෙන්ම හිතට කා වැදුණේ මේ ටිකය: ‘.... ශාස්ත්‍රාචාර්ය වංශාධිපති අයිසෙක් නිව්ටන් තුමා කිසි කලෙකවත් ස්ත්‍රී සංසර්ගයක නොයෙදුන බවත් එසේ වීමට හේතුව එතුමාගේ මුළු කල්පනාව “පෘථිවියේ ආකර්ෂණ ශක්තිය” ආදී ඉතා සූක්ෂ්ම වූ ගැඹුරු ශාස්ත්‍ර ක්‍රම පිළිබඳව නොකඩවා යෙදී සිටින්ට වීම බවත් කියා තිබේ.....” (පිටුව-193, 14 වෙනි මුද්‍රණය- 1973)

අවාසනාවට වාගේ ඔය තරම් ගැඹුරු කාරණාවල් ඒ කාලේ මගේ ඔළුවට ආවේ නැත.

ඒ දෛවය මා වෙනුවෙන් සැලසුම් කර තිබුණේ වෙනත් ක්‍රමයකට නිසා වෙන්නැතිය. ඒ විස්තරවලින් ඊළඟ ටික ‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’ පාඨක ඔබට ඉක්මනින්ම කියන්නේ ‘දාහතර වෙද්දී’ posts කිහිපයෙනි෴