ඇල්ලට පරෙයියන්, බිල්ලට ඩිංගෙන් - හයවෙනි කොටස

‘වෙද හාමිනේ’ ටෙලිය නිසා හෙළ වෙදකම ගැන අමුතුම ප්‍රබෝධයක් ඇති වුණු බව....

ධම්මික පැණිය හන්දා හෙළ වෙදකම හොඳටෝම හෑල්ලු වුණු බව මගේ මතයයි.

එසේම ‘වෙද හාමිනේ’ ටෙලිය නිසා හෙළ වෙදකම ගැන අමුතුම ප්‍රබෝධයක් ඇති වුණු බවත් මගේ මතයයි. වෙද හාමිනේ වුණේ රෙබෙකා නිර්මලීය. අපි දෙන්නා සති කිහිපයක් තිස්සේ ‘සද්ධි විහාරිකයෝ'වී සිටියෙමු! 

සද්ධි විහාරිකයන්?

‘සද්ධි විහාරික’ කියන්නේ කාටදැයි ඒ වචනය දුටු දවසෙම මේ ලියන්නාටත් ප්‍රශ්නයක් වුණේය. (ගූග්ල්වත් එය නොදන්නා විත්තිය DGM බස්සා මහත්තයා කියා තිබිණි.) ඒ වචනයත් ‘අකරදාරුව’, ‘රිදී ඉට්ටංකරය’ වදන් වගේමය. ඒ වචන තුනම අපට සමීප ඒවා වුණේ, ටෙලි චිත්‍රපට ත්‍රිත්වයක් නිසාය.

ගොඩගේ ප්‍රකාශනයක් වන, සිරි ලියනගේ වියතාණන් විසින් සංස්කරණිත ‘නිරුක්ති සහිත සිංහල ශබ්ද කෝෂය’ පොතේ ඒ වදන්වලට අරුත් සපයා ඇත්තේ මෙහෙමය.

අකරදාරුව: අඹුසැමි ගිවිසුම, පොරොන්දු පත්‍රය, විශේෂයෙන් පළමු විවාහයෙන් දික්කසාද නොවී ඇය අත්හැර වෙනත් ස්ත්‍රියක පාවා ගැනීමේ දී පුරුෂයා දෙවෙනි ස්ත්‍රිය සමඟ ඇති කර ගන්නා ගිවිසුම.

‘රිදී ඉට්ටංකරය’ වචනය සිරි ලියනගේ මහත්තයාටවත් අහුවෙලා නැතිය. (රොබට් නොක්ස් ලියා තැබූ හෙළදිව පිළිබඳ සටහන්වලින් මේ ටෙලිය ලියන්නට වස්තු බීජය ලැබුණු බවක් ඒ දිනවල පළවූ විශේෂාංග ලිපියක කියැවිණි!)

සද්ධි විහාරික: උපාධ්‍යයන් වහන්සේ සමඟ එක තැන වාසය කරන, උපාධ්‍යයන් වහන්සේ යටතේ වාසය කරන්නා වූ. (‘කොළොම්පුරේ’ අසංග රණසිංහආරච්චි හිතවතා දැනටමත් මේ නිරුක්තිය කියා එවලා තිබෙයි!)

‘සද්ධි විහාරික’ ටෙලිය හාමුදුරුවරුන් ගැන කතාවක් නොවේ.

මට මතක හැටියට නං, ‘සද්ධි විහාරික’ ටෙලිය හාමුදුරුවරුන් ගැන කතාවක් නොවේ. එක තැන වාසය කරන්නන් ගැන කතාවකි. අලුත් වචනවලට ඇති කැමැත්ත නිසා ඒ යෙදුම ඊට පස්සේ කිහිපවිට යෙදී තිබෙනවා මට මතකය.
මාත් එම යෙදුම පාවිච්චි කළේ ඒ අරුතෙනි.

“එහා වාට්ටුවේ වෙද හාමිනේත් ඉන්නවලු... පිළිකාවක් හැදිලා....” විකිරණ ප්‍රතිකාර ලබා, සරුවාංගයේම  කෙස්-මයිල් සේරම හැළී- අඟහරු ලොවින් ආ භූතයා වගේ ‘මහරගම අපේක්ෂා රෝහලේ’ ගිලන් ඇඳක බාවා හිටි මා බලන්නට පැමිණි කවුරුන්දෝ මට කිව්වේය.
අප දෙන්නා; රෙබෙකාත් මාත් සද්ධි විහාරිකයන් වුණේ එහෙමය! (මගේ හිතවතා මට එහෙම කිව්වා විතරක් නොවේ, තකහනියෙම ගිහිල්ලා වෙද හාමිනේව බලලාත් ආවේය.) 

ජයන්ත චන්ද්‍රසිරි ‘රෙබෙකා නිර්මලී’ව මංගලීගේ චරිතයට අරගෙන හැබෑම වෙද හාමිනේ කෙනෙකු අපේ සිත් තුළ ජීවමාන කෙරෙව්වේය; හෙළ වෙදකමේ අරුමය අපට පසක් කෙරෙව්වේය.

එක්ගල්ඔය බංගලාවේ නිමල් හිතවතාගේ ඔත්තුවට අනුව ඒ පැත්තේ උන් ගමේ වෙද මහත්තයාව හමු වෙන්නට යද්දී, අපේ නඩේ සේරෝමත් ආවේ බංගලාවටවී බකං නිලාගෙන ඉන්නට බැරිකම නිසාය.
බුලත් අතක් දීලා වෙද මහත්තයාට විස්තර කිව්වාම, ඔහු මගේ කමිසය ගලවන්නට කිව්වේය....
කමිසය ගලවන අතරේ ගෙට එබිලා ‘දුවේ’ කියලාත් කිව්වේය.

ඒ එක්කම වෙද මහත්තයාගේ ගෙදරට පුරහඳ පෑව්වේය; තව ඩිංගෙන් අපේ කොල්ලන්ගෙන් දෙතුන්-දෙනෙකු හුස්ම ගන්නට අමතකවී මිය-පරලොව යනවාත් එක්කය.
ගෙතුළින් නික්ම ආවේ ‘වෙද හාමිනේ’ පරද්දන සුරූපිනියකි.

ගෙතුළින් නික්ම ආවේ ‘වෙද හාමිනේ’ පරද්දන සුරූපිනියකි.

“.... දුවේ, ඔය මහත්තැන්ගෙ අතට මොකද වෙලා තියෙන්නේ බැලුවා නං...”

ඊට පස්සේ මට කිසිම දෙයක් කියන්නට-කරන්නට ඉඩක් ලැබුණේ නැත.  මගේ වටේට රොක්වී මගේ අත පෙන්වන්නට; අහන ප්‍රශ්නවලට උත්තර දෙන්නට.... කියන දේවලට හූමිටි තියන්නට තුන්-හතර දෙනෙක්ම කැපවී උන්හ.
පැණි හැළියකට ඇඹලයන් රොක් වුණාමත් ඒ වගෙය!

“මම ලේසියෙන්ම හොයාගන්න පුළුවන් අවුසද ජාතිවලින් හදන පත්තුවක් ඔය මහත්තයට ලියලා දෙන්නං.... බංගලාවේ නිමල්ට කිව්වාම බේත් හොයලා, පත්තුව හරි ගස්සල දෙයි. හොයා ගන්න බැරිම ජාතියක්-දෙකකුත් තියෙනවා. වියළි අවුසද. ඒවා මේ ගමන්ම අපෙන් දෙන්නංකො ගෙනියන්න.... දුවේ... මෙන්න මෙව්වා....” වෙද මහත්තයාගේ ඒ තරම් පරහිතකාමී- කරුණාවන්තයෙකි.

අපරාදේ කියන්නට බැරිය.
බංගලාවේ නිමල් අවශ්‍ය ඉතිරි බෙහෙත් හොයලා- කොටලා පත්තුවත් බැඳලා හෙදකම හරියටම කළේය. වෙද මහත්තයාගේ ගෙදරදී අපේ කට්ටියට තිබුණු ඉහවහා ගිය උනන්දුව බංගලාවෙදී විතැන් වෙලා තිබිණි.

එදා රාත්තිරියේ උරහිසට පත්තු බැඳගත් රෝගියා තනිව කාමරයේ වැතිර හිටිද්දී; එකම එක බිත්තියකින් එහා පැත්තේවූ ආලින්දයේ ඉඳගෙන අපේ මිතුරෝ මධු පානය කළහ; ගී ගැයූහ. අන්තිමේදී බඹර පදමට පැමිණි ‘අපේ සුමිත්‍රයා’ පහළ තට්ටුවේ කාමරයට ආවේ මං තනිව ඉන්නා හින්දාය.

එතකොටත් මං නිදි නැත. ඒ ගොබිලා මගේ යකා අවුස්සන කතාවක් කිව්වේ එතකොටය.

         ගල්ඔය කොස්සපොල, බුරුළු ඔය හා දිග්ගල්මුල්ල කියන්නෙත්- (සෙරාන් ගමගේ හැදූ වීඩියෝවකි.)              

“හඃ! බලනවා තමුසෙ කර ගන්න වැඩ!”

“මේ නෙවිල්, තමුසෙ කෑව-බිව්ව නං සද්ද නොකර පාඩුවේ නිදා ගන්නවා, මගෙන් කුණුහරුප නාහා.... කර ගන්න වැඩ! ඕනිකමෙන්නේ මම අත පන්නා ගත්තේ.... මෙච්චර වෙලා තමුසෙලා මේ බිත්තියෙන් එහා පැත්තේ ඉඳගෙන ජෝගි නැටුවේ මං කර ගත්ත දේට දුකෙන් වෙන්නැති....”
පිච්චෙන පොල් කටු අඟුරු උඩට මිරිස් කරල් අහුරක් දැම්මා වගේ දුම් දමන මගේ බැනුම්වලට උත්තර බඳින්නට නොගිය නෙවිල් එයාගේ ඇඳේ පෙරළුණේය; තත්පරයෙන් ගොරවන්නටත් පටන් ගත්තේය.

මට තවමත් ලජ්ජාය. ඒ තරමටම අසාධාරණ විදිහටය එදා මා තරහෙන් පිපිරුණේ!

අවුරුදු නිවාඩුවේදී කොහාට ගියත්, අප යන්නේ දවස් හතරක්-පහක් එක තැනකම ඉන්නට කටයුතු යොදාගෙනය. සාමාන්‍යයෙන් බංගලාවක් හෝ කඳවුරු බිමක් හෝ එක කණ්ඩායමකට වෙන් කරන්නේ රාත්‍රීන් තුනකට වගේ කියලාය මට මතක!

අප කරන්නේ අපේම සගයෙකුගේ නමට තවත් දවස් දෙකක් එතැනම වෙන් කරවා ගැනීමයි. බංගලාවක් නම් එහි නවාතැන් ගත හැක්කේ වැඩිහිටියන් දහයකට හා ළමයින් දෙදෙනෙකුට පමණකි. Camping site එකකට වුණත් නීතිය ඒකය. කඳවුරු බිමකට යද්දී සමහර වෙලාවට විස්සක්-තිහක් විතර ඒ ගමනට යැවුණු අවස්ථාවන්ද තිබිණි. එහෙම වෙලාවට අප කරන්නේ එක ළඟ තිබෙන කඳවුරු බිම් තුනක් වෙන් කරවාගැනීමයි.

මගේ පරෙස්සමක්- පාවිච්චියක් නැත්තේ වතුර සම්බන්ධයෙන් විතරය.

වස්ගමුවේ මැදපිටිය කඳවුරු බිම් 1, 2 හා උල්පත් හත අපෙන් එලෙස වෙන් කෙරුණු කෑම්පින් සයිට්ස් තුනකි.

ගල්ඔය කොස්සපොල, බුරුළු ඔය හා දිග්ගල්මුල්ල කියන්නෙත්- ඒ විදිහටම නයාත් නොමරා, පොල්ලත් කඩා නොගන්නා සැලසුමට අනුව අප ගිය තැන්ය.

එදා සැරෙත්, අප එක්ගල්ඔය බංගලාවේ රාත්‍රීන් තුනක් හෝ හතරක් හෝ නැවතී හිටියා වගෙය, මතක. ඒ නිසාම අර වෙද මහත්තයා බැහැ දකින්නටත් දෙවතාවක්ද- තුන් වතාවක්ද යැවුණේය. ඒ හැම සැරේකම අපේ කිහිප දෙනෙකු එහි යන්නට ආවේ කුමාර ලීලාවෙන් සැරසිලාය.
“මේ සැරේ එකෙක්ව මෙහෙ බින්න බස්සලා තමයි යන්න වෙන්නේ!” අපි සිතුවෙමු.

වෙද හාමිනේ ටෙලියෙදී මංගලී, ගුතේන්ද්‍රට වසඟ වුණා වගේ දෙයක් එක්ගල්ඔය වෙද ගෙදරදී වුණේ නැති නිසා අපේ සිතුවිල්ල වැරදිණි.
(එදා ඒක පාර්ශ්විකව ස්වයංවරයට ඉදිරිපත්ව හිටි අපේ කුමාරවරුන්ගෙන් තවමත් අවිවාහකව ඉන්නේ එක්කෙනෙකු පමණි!)

ඔයාලත්  දන්නවානේ? ලෙඩක්-දුකක් වුණාම බෙහෙත්-හේත්වලටත් වැඩියෙන් සැලකිල්ලක් දක්වන්නට වෙන්නේ පාවිච්චි වීම ගැනයි. ඒ අතින් නං මං අන්තිම නරකය. හැබැයි, පරෙස්සමක්- පාවිච්චියක් නැත්තේ වතුර සම්බන්ධයෙන් විතරය.

සෙංගමාලය හැදුණාමත් වුණේ ඒකය. මැලේරියාව හැදුණාමත් වුණේ ඒකය. පිළිකාව හින්දා හොඳටම වාරු නැතිව ඉඳිද්දී වගේම..... අත පැනපු වෙලාවෙත්.... 

ඔහු වස්ගමුවේ, වවුල්ඇබේ බංගලාවේ සේවය කරමින් ඉඳිද්දී පවා.....

බංගලාවේ නිමල් බෙහෙත් හොයලා, පත්තු හදලා, හරිම සැලකිල්ලෙන් මගේ අතට ප්‍රතිකාර කළත්- එක දවසක්වත් නොනා ඉන්නේ කොහොමද? වෙද මහත්තයා කිව්වෙත් අත තෙමන්නට එපා කියලාය. එක්ගල්ඔය පැත්තේ ගිහින් තියෙනවා නම්- ඒ පැත්තේ දාහය අත්දැක තියෙනවා නම්.... මං වැටී හිටි සකල අමාරුව ඔබට තේරුම් යනු ඇත.

අනෙක් කාරණය මගේ හිතුවක්කාරකමයි!

ඒ නිසාම, ඒ දිනවලත් මගේ ස්නානය දිගටම කෙරුණේය.

“නිමල් අයියගෙ අත හොඳ වෙයිද ඔහොම වැවේ බැහැගෙන ඉන්නකොට....” කියලා බංගලාවේ නිමල් පත්තු හැදිල්ල නැවත්තුවේය. ඒත් මෝඩ ‘මේ නිමලුත්’ එක්ක අමනාප වෙන්නට තරම් ‘ඒ නිමල්’ මෝඩ වුණේ නැත.
පස්සේ කාලයක ඔහු වස්ගමුවේ, වවුල්ඇබේ බංගලාවේ සේවය කරමින් ඉඳිද්දී පවා එහි ගිය මගේ හිතවතුන් අතේ පණිවිඩ එවන්නට තරම් ළෙන්ගතුකමක් ඒ නිමල්ට තිබිණි.

ඉතිං, 1999 ඒ ඇබැද්දිය එක්කම, මුදල් පසුම්බියක් පාවිච්චි කිරීමේ පුරුද්ද මගෙන් ඈත්වී ගියේය. මගේ පර්ස් එකේ සල්ලිවලට වැඩියෙන් තිබුණේ එකිනෙකාගේ ලිපින- ටෙලිෆෝන් නොම්මර වගේ එව්වාය. පරෙයියන් ඇල්ල ළඟදී දියට වැටුණු කලිසම- කමිසය වගේම පර්ස් එකත් දියබත්වී තිබිණි. පර්ස් එකට මොකද වුණේ කියලා බලන්නට මට මතක් වුණෙත් දවස් දෙක-තුනකට පස්සෙය.
එතකොට ලිපින-නොම්මර සේරම ‘බොඳ මීදුම්’ වෙලාය.
ඊට පස්සේ මට පර්ස් එකක් ගන්නට හිතුණේ නැති හැටි!

කොරෝනා විපත නිසා ඕනෑම වෙලාවක Lockdown කෙරෙන්නට ඉඩ ඇති බැවින්...

“පර්ස් එකක් තියෙන්න ඕනේ සල්ලි වියදං කරන මිනිහෙකුටනේ... මෙයාට සේරම ලැබෙන්නෙ පිනටනේ... මිනිහට කොහෙට හරි යන්න ඕනි නං අපෙන් නිකං ට්‍රාන්ස්පෝර්ට්, ගේ නිකං, කම්පියුටරේ නිකං, අයි පෑඩ් එක නිකං... සේරම පිනා!

-ඒ මදිවට ගිය අවුරුද්දේ ලැප්ටොප් එකකුත් පිනටම හම්බ වුණා...... මුවන්පැලැස්සේ නෙවෙයි නියම පිනා ඉන්නේ, පමුණුවේ! 
ඒ මදිවට දැන් මිනිහගෙ චීත්තවාහිනියෙනුත් කීප දෙනෙක් යාළුවෙලා ඉන්නවා, පූරුවේ ණය ගෙවන්නද කොහෙද.”
ඔය ගැන කතා වෙද්දී නෙවිල් කියයි.

ඒවා නං බොරුත් නොවේ. ඒ ලැයිස්තුවට තවත් දේවල් එකතු කරන්නට වෙනවා වගෙය. පෙබරවාරි මාසයේ ‘නකල්ස් එජ්’ ගමනටත්, අප්‍රේල්වල ‘කොස්සපොල හා නකල්ස්වල රෝයල් මවුන්ටන් එජ්’වලට ගිය ගමන් සඳහාත් මා වෙනුවෙන් වියදම් කරන්නට, මට ඉඩ ලැබුණේ නැත.
ඒ පරිත්‍යාගශීලීත්වය වෙනුවෙන් ස්තුතියි, ළයාදර මිතුරනි!

මෙව්වා කියන්නේ පම්පෝරියකට නම් නොවේ. ‘අගය කිරීමේ අගය’ කෘතවේදී ආදර්ශයෙන්ම තහවුරු කරවන්නටය.

ජාතියක් වශයෙන්ම අපි නිර්දය ලෙසින්ම විවේචනය කරන්නට පුරුදු වී සිටින්නෙමු; එහෙත් අගය කරන්නට ඕනෑ තැනදී එයට මැළි වන්නෙමු.

අනුන්ටත් දෙන- කන- අගය කරන මගේ පුරුද්ද නිසාදෝ මට ලොකු වාසනා මහිමයකුත් ලැබී තිබෙයි!
මේ සමීපතම උදාහරණයයි. කොරෝනා විපත නිසා ඕනෑම වෙලාවක Lockdown කෙරෙන්නට ඉඩ ඇති බැවින් දින කිහිපයකට ප්‍රමාණවත් ආහාර-පාන නිවසේ ගබඩා කර ගන්නැයි බලධාරීන්ගෙන් කියවුණා විතරය. මට shopping යන්නට ඉඩක්- වෙලාවක් ලැබුණේ නැත.

ගිය අවුරුද්දේ දළදා මාළිගාවට බෝම්බ ගැහුවම බිත්ති පුපුරලා පරණ චිත්‍ර වගයක් හෙම මතු වුණා...

‘ලොකා කොහෙවත් යන්න එපා!’
‘තමුසෙ ගෙදරටම වෙලා ඉන්නවා!’
‘නිමල් අයියට මොනව හරි ගෙන්නගන්න ඕනි නං අපට කියන්න....’ පණිවිඩ පිට පණිවිඩ ලැබිණි. ඒ අස්සෙම මාසෙකට විතර ඇති වෙන්නට හාල්- තුනපහ- මස්- මාළු වගේ දේවලුත් අපේ ගෙදරටම වැඩියේය!

ස්තුතියි, ළයාදර නෑදෑ-හිත මිතුරනි!!!

නෑ- හිත මිතුරන්ගෙන් එවන් ළබැඳි සැලකුම් ලබන්නට වාසනාවකුත් ඕනෑය. එච්චර එපා. නාඳුනන මාරයා වුණත් මට විශේෂ දයාවක් දක්වනවා වගෙය. පරෙයියන් ඇල්ලෙදී විතරක් නොව,  1999දීම ඊට කිට්ටුව දවසක යක්කලදීත් මට දයාව පෙන්නුවේය!

එක්ගල්ඔය ගිහින් දවස ගානෙම නාලා, අත සුව වීම පරක්කු වුණායින් මට සති කිහිපයක් ගෙදරටම වෙලා ඉන්නට වුණේය.

“නිමල්ට කම්මැළිත් ඇති නේද දැන් ගෙදරටම වෙලා ඉඳලා.... හෙට උදේ මම නුවර යනවා තව යාළුවෙකුත් එක්ක, බිස්නස් වැඩකට. කැමති නං යං..... ගිය අවුරුද්දේ දළදා මාළිගාවට බෝම්බ ගැහුවම බිත්ති පුපුරලා පරණ චිත්‍ර වගයක් හෙම මතු වුණා මතකයිද? ඒවා ප්‍රතිසංස්කරණය කරන painter කෙනෙක්වත් හම්බ වෙන්න මේ ගමන්ම යනවා.... නිමලුත් ආසයිනේ එහෙම අයව හම්බ වෙන්න....” WAL ප්‍රියන්ත හිතවතා කිව්වේ, මං එහෙම ඉන්නා අතරේය.

ගමන ගියේ අප තිදෙනෙකි.
ප්‍රියන්ත, ඔහුගේ ඉංජිනේරු මිතුරෙකුවූ හේමන්ත හා මාය. ගියේ ප්‍රියන්තගේ වෑන් රථයෙනි.

“වස නිඳිමතක් ආවා මචං.....”

වැඩි විස්තර නොකියන්නේ, අදින් මේ posts කිහිපය නිමා කරන්නට සැරසෙන නිසාය. මුලින්ම ගම්පොළට... ඊළඟට නුවරට... ප්‍රියන්තගේ රාජකාරි කටයුතු නිමාවී, සංග්‍රහ-සත්කාර විඳ, අප ආපසු එන්නට පිටත් වෙද්දී රෑ දොළහත් පැනලාය; ජාමෙත් වෙලාය!

“මචං, එද්දිත් දිගටම drive කළේ උඹනේ. මම ඩ්‍රයිව් කරන්නද?” නුවරින් පිටත් වෙන්නට හදද්දී හේමන්ත ඇසුවේය. හේමන්ත ඒ වෙද්දීත්, ප්‍රියන්ත ගැන හරිහැටි නොදන්නා විත්තිය මට තේරුණේ එතකොටය.

ගතවුණු අවුරුදු තිහ-හතළිහ තිස්සෙම ප්‍රියන්ත එක්ක අනන්තවත් ගමන්-බිමන් ගිහින් ඇති නිසා දනිමි. ප්‍රියන්ත තමන්ගේ වාහනයේ සුක්කානම ලෙහෙසියෙන් තව කෙනෙකුට නොදෙයි!
ඒ ගතිය නිසාම, එක දවසක් (හබරණ හරියෙදීද කොහෙද) වාහනය පාරෙන් ඉවතටත් ගිහින්, රූස්ස ගහකටත් යන්තමින් හේත්තුවී නවතින තුරුම ප්‍රියන්ත නින්දෙනුත් driving කරලාය.

දැන් නම් එයා වාහනයක් එළවද්දී තද නිඳිමතක් හැදුණාම, පාරේ අයිනකින් නැවතී ටිකක් නිඳා ගනියි. එහෙම කරන්නට බැරි වෙලාවක ගන්නට කොණ්ඩ කඩල පැකට්ටුවකුත් අත පොවන මානයේම, වාහනයේ තිබේ.

“නිමල් දන්නවද, නිඳිමත වෙලාවක බැදපු කඩල ඇට හපනකොට නිඳිමත නැති වෙනවා!”

“ඒ කිව්වේ?”

“දත් ඇඳි දෙක එකට වැදෙනකොට මොළේට වැඩියෙන් ලේ යනවා වෙන්නැති.... මට නං ඒ වැඩේ වැඩ කරනවා... තිස්සෙම කබියේ කඩල පැකට් එකක් තියෙනවා....” ප්‍රියන්ත කියයි.

1999දී ප්‍රියන්ත ඒ ‘අත්දුටු කෙම’ දැනගෙන හිටියේ නැත.
අල්ලාප-සල්ලාප මැද්දේ නුවර පාරේ එමින් හිටියත් යක්කලට කිට්ටු වෙද්දී මාත් හිටියේ අඩ නින්දෙන්ය. ඒත් වාහනය නවත්තන විටම මට ඇහැරුණේය.
“වස නිඳිමතක් ආවා මචං.....” ප්‍රියන්ත හේමන්තට කීවේය.

‘කෝ, කෝ...තුවාලකාරයෝ නැද්ද මචං?’ (හොරොව්පතානේදී සිදු වුණු අනතුරක ෆොටෝවකි)

“උඹ මේ සීට් එකට වරෙන්, කිව්වම අහලා.... මම ඩ්‍රයිව් කරන්නං....” හේමන්ත තදින්ම කිව්වේ වාහනයේ දොරත් ඇරලා එළියට බහින ගමන්ය. ඒ වතාවේ ප්‍රියන්ත අකීකරු වුණේ නැත. හේමන්ත වාහනයේ සුක්කානම ගත්තාම ප්‍රියන්ත නින්දට වැටුණේය. මමත් ආපහු කිරා වැටෙන්නට වීමි.

සද්දය ‘බ්‍රාාාාාාාස්’ද ‘ක්රාාාාාාාස්’ද කියලා නං දන්නෙ දෙයියන් විතරය. මහා සද්දයකුත් එක්කම මාව කැරකෙනවා, පෙරළෙනවා, ඇඹරෙනවා, එහෙ-මෙහෙ විසි වෙනවා; වැදෙනවා දැනුණේය!

සේරම නැවතෙද්දී මට වැටහිණි. වාහනය පෙරළිලාය. රවුම් කිහිපයක්ම පෙරළිලාය. ඒ අස්සෙම ගොජ-ගොජ සද්දෙකුත් ඇහෙයි! ඩීසල් වැක්කෙරෙනවා වෙන්නට ඇතැයි මට සිතිණි.
මා සිටියේ රියදුරු අසුනට පිටුපසින් ඇති ආසන පේළියේ කෙළවරක වාඩිවීලාය. මම වකුටුවී වාහනයේ ජනේලයෙන් එළියට ඇදුණෙමි.

‘මේ මොනවද බොලේ මේ?’ මොනවාදෝ සුදු කුඩු වගයකින් මාව නැහැවිලාය. ඒ ගැන හෙවිල්ල පස්සට තියලා මම පුළුවන් තරම් වීරියෙන් කට හැරියෙමි..... “ප්‍රියන්ත... ප්‍රියන්ත........”

උත්තරය ආවේ වෑන් එක ඇතුළෙනි. “මං එනවා...” ප්‍රියන්තත් වාහනයෙන් එළියට ආවේ රිංගාගෙනය. ප්‍රියන්තත් එළියට ආ ගමන්ම, හේමන්තට කතා කළේය.
“මාත් එළියෙ....” අනෙක් පැත්තෙන් උත්තරය ආවේය.

ඊළඟට කියන්නට වෙනදේ, අදටත් මට විස්මය දනවන්නකි.

‘කෝ, කෝ...තුවාලකාරයෝ නැද්ද මචං?’
‘මැරිලද?’
‘සද්දෙ හැටියට නං නැති වෙන්ඩ බෑ.... හෙණයක් ගැහුවා වගෙනෙ බං....’

මේ අප්‍රේල් 27 වෙනිදාත් විල්පත්තුවෙදී..(සමින්ද, නදී හා ප්‍රියන්ත)

ඒ මහ පාන්දර නුවර පාර මැද්දට එච්චර සෙනඟක් කොහෙන් ආවද? විස්සක්-විසිපහක් විතර... සමහරුන් ඇවිත් හිටියේ සරම පිටින්මය; තව සමහරුන් ෂෝටක් විතරක් ඇඳගෙන නින්දට ගිය ගමන්මය.

එයාලා උදක්ම හෙව්වත් අනතුරෙන් විපතට පත් තුවාලකාරයන් හිටියේ නැත!

කොළඹට එමින් තිබුණ වාහනය නුවර පාර මැද්දේ නැවතිලා තිබ්බේ නුවර පැත්තට හැරිලා, ඔළුවෙනුත් හිටගෙනය.
‘වට තුන-හතරක් පෙරළිලා  තියෙනවා!’
‘පොඩි බ්‍රේක් පාරක් නෙවෙයි මචං ගහලා තියෙන්නේ... අර බලපංකො, තාර පාරේ වාහනේ ඇදිලා ගිය mark එක....’ අප වට කර ගත්තවුන්ගේ කමෙන්ට්ස්වලින් මගේ මතකයේ හිටියේ ඒ දෙක විතරය.

එච්චර දෙයක් වෙලාත් අප තුන්දෙනාගෙන් එකෙකුටවත් ලේ ගලන තුවාලයක් වුණේ නැත. තැලීම් විතරය! වාහනය ආපසු රෝද හතර උඩ හිටවන්නටත්, පාරේ අයිනකට තල්ලු කරන්නටත් බාර ගත්තේ රැස්වුණු පිරිසයි. ඒ අව්වස්සේ ප්‍රියන්ත නලින්ලාට දුරකථන ඇමතුමකුත් දීලාය.

පැයක්-හමාරක් නිඳි කිරමින් බලාගෙන හිටියාම, නලින්ලා- නදීලා කට්ටියම ආවේය.

“අයියා කියපු හැටියටම වෑන් එක ඇදගෙන තමයි යන්න වෙන්නේ...”
එයාලා ඇවිත් තිබ්බේ ඒකටත් සූදානමිනි. “ඒකට ඕනි කරන ඒවා හොයන්න ගියායින් පරක්කු වුණේ.”

“මතකද එදා නිමල් අයියා සුදට සුදේ භූතයා වගේ හිටිය හැටි?” මේ අප්‍රේල් 27 වෙනිදාත් විල්පත්තුවෙදී නදී (ප්‍රසන්න චාමින්ද) යක්කල රිය අනතුර මතක් කරමින් මට කොලොප්පම් කළේය. “ අපි වෑන් එක ගේන්න යද්දී... මහින්ද අයියයි, යාළුවයි දෙන්න වගේ නෙවෙයි මෙයා.... ඇක්සිඩන්ට් එක වෙලාවේ මෙයා ඩීසලුයි, සුදු සිමෙන්තියි නාලා....” 

මාරයා මට තව දුරටත් මෙලොවම ඉන්නට වරම් දෙන්නට ඇත්තේ....

ඇත්තය! මොකක්දෝ වැඩකට ගෙනියන සුදු සිමෙන්ති මුට්ට බාගයකුත් වෑන් එකේ තිබිලාය. වාහනය පෙරළෙන අතරේ ඒක විතරක් නොපෙරළී හිටියිද? ඒවායින් මාව නොනෑවී තියෙයිද?

“කොහොමද හේමන්ත අයියේ වෑන් එක පෙරළුණේ?” අප තුන් කට්ටුවත් වාහනයකට නංවාගෙන ගෙදර එන අතරේ අපේ කෙනෙක් තොරතුරු කණින්නට වුණේය.

“අනේ මන්දා මල්ලී... එක පාරම සේරම lights නිවිලා ගියා.... ගැස්සිච්චි පාරට මට කලබලෙන් බ්‍රේක් ගැහුණා.... පාරත් පාළු නිසා ආවෙත්.....” ඒ හේමන්ත.

“ඔයින් ගියා ඇති හේමන්ත. මගෙයි වැරැද්ද. වාහනේ fault එකක් ඇවිත්, හදන්න තියෙද්දියි මේ ගමනට අරගෙන ගියෙත්... මොකක් හරි හින්දා හිටි ගමන් van එකේ ලයිට් සේරම නිවිලා blackout වෙනවා.... චඃ! මට ඒක හේමන්තට කියන්න බැරි වුණානේ....”

ඔය ඇබැද්දි සේරම වෙලාත්, මාරයා මට තව දුරටත් මෙලොවම ඉන්නට වරම් දෙන්නට ඇත්තේ මං ලව්වා මේ විස්තර දයාබර ඔබලාට ලියවා ගන්නට හිතාගෙනය. ඒ ගැන මට අසන්නට ඉතිරිව ඇත්තේ එක ප්‍රශ්නයක් විතරය.
‘මාරයා උන්නැහෙ, ඉතිං මට කියන්න තියෙන දේවල් සේරම ලියනකල් මෙහෙ ඉන්න අවසර දෙනවද?’෴

ඇල්ලට පරෙයියන්, බිල්ලට ඩිංගෙන් - පස්වෙනි කොටස

කොරෝනාවෙන් ආතුරවී ඉන්නා Earth සගයා වට කරගෙන...... 

“Tea එකක් order කරලා තියෙන්නෙ නිමල්. අපේ මල්ලිගේ බැචාලා ජෝඩුවක් හම්බ වුණා hospital එකේදී. එයාලා අපිට ඉන්වයිට් කළා ඩිනර් එකට... ඇඳුමක් මාරු කරගෙන තේ එක බීලා එහාට යං... රෑ වෙන්නත් හොඳ නැහැනෙ....”

ඇත්තම කියන්නට වෙයි. මට දැනුණු විදිහට නම් අප කවුරුනුත් අර ආරාධිතයන්ගේ නිවහනට ගියේ ‘ඉතියෝපියානුවන්’ වගෙය. යනකොටත්..... 

‘ඉතියෝපියානුවන් වගේ’ යෙදුම අදට නොගැලපෙයි! (DGM බස්සා මහත්තයා ඒ වෙනස දැක තිබුණු කෙනෙකු නිසා ඒ බව, උන්නැහෙගෙ කමෙන්ටුවකත් ලියා තිබ්බේය.)
හැමදාමත් සාගත, දුර්භික්ෂ, ලෙඩ-දුක් තිබ්බ රටක් හැටියටය, ඉතියෝපියාව ඒ කාලේ නම් තිබුණේ. දැන් එහෙම නැත.

මෙහෙම ගියෝතින් නම් ඉක්මනින්ම ඒ තත්ත්වයට වැටෙන්නට ඉඩ තියෙන දිවයිනක් ගැන මගේ හිත සලිත වෙයි. අනේ සීවරං දෙයි හාමුදුරුවනේ, රටකට යන කල.......

ඒ දිවයින එහෙම විනම්බෑසියකට මුහුණ පාලා හිටිද්දී, පොළොව මහී කාන්තාවත් ඉන්නේ ලොකුම විනාශයක මුව විටේය. (අපට නම් මිහිතල මාතාව ‘ස්ත්‍රී ලිංගික’ය. ඉංගිරිසියට එහෙම නැතිවා වෙන්නැතිය.) කොරෝනාවෙන් ආතුරවී ඉන්නා Earth සගයා වට කරගෙන ‘Get well soon buddy!’ කියමින් ග්‍රහ ලෝක මිතුරන් සුබ පතන්නේ ඒ හින්දා විය යුතුය.

ඉතිං, සාගතකාරයන් වගේ බඩ පොත්ත පිටට ඇළී තියෙද්දී- අප එහාට යනකොටත් මංගල-අනූපමා ජෝඩුව ගිනිරාමෙට කුස්සියේ වැඩ පටන් අරගෙනය!

 ඒ පුංචි කැදැල්ලේ ඒ තරමට ඉඩකඩක් තිබුණේ නැත.

මට මතක හැටියට නං, ඒ පුංචි කැදැල්ලේ ඒ තරමට ඉඩකඩක් තිබුණේ නැත. ආලින්දයෙන් අපව වාඩි කරවලා, සිසිල් බීමකිනුත් අපට සංග්‍රහ කරලා මංගලලා ලැහැස්ති වුණේ, ආයෙමත් කුස්සියට දුවන්නටය.

“තවම අපිට උයලා ඉවර කරගන්න බැරි වුණා මචං.... පැය බාගයක් දියං, නලින්.... කමක් නැහැනෙ...”

“අයියෝ, ඕක මොකක්ද මචං? උඹලට උදව්වට අපෙනුත් එක්ස්පීරියන්ස් කෝකියෙක් එවන්න තිබුණා.... කොහෙද... මිනිහගෙනෙ මචං අත පැන්නේ අද උදේ....”

“නෑ.... නෑ... දන්නවනේ මේවයෙ එච්චර ලොකු space එකක් තියෙන කිචන් නැහැනෙ නලින්.... අනූටයි මටයි දෙන්නට manage කර ගන්න පුළුවනි... කට්ටිය chat එකක් දාගෙන ඉඳිල්ලකො, එහෙනං...” කියාගෙනය මංගලලා ඇතුළට ගියේ!

“අපි මෙලහටත් ආතල් එකේ එක්ගල් ඔය වැව් ඉස්මත්තෙ බංගලාවේ සොමියේ ඉන්නවනෙ නිමල් අයිය පිම්ම වරද්දා ගත්තේ නැත්තං....”
නෙවිල් කිව්වේ එහෙම ඉස්පාසු ලැබුණු පළමුවෙනි අවස්ථාවේමය. “... එක්කෝ පැනපු එකේ ඇල්ලෙන් පල්ලටම වැටෙන්නයි තිබුණේ.... අපිට නියම ෂොට්ස් ටිකක් ගන්න... කරුමෙට ඒකත් miss වුණානෙ.”

“ඒක නෙවෙයි, නලින්. මොකද ඔයා නිමල් අයියගෙ අත දැම්මේ නැත්තේ?” සභාවෙන් ප්‍රශ්නයකි.

 ‘නියම චාන්ස් එකක් අතහැර නොදැමීම’ නියම කාටූනයකි!

මමත් නලින්ගෙන් ඒ ගැන විමසුවෙමි. ඒ මෑත දිනෙක මේ posts ලියන අතරවාරේ කෙරුණු කතාබහේදීය.

“නිමල් අයියේ, අත පනින ක්‍රම තුනක් තියෙනවයි කියලා මම කීවනේ. පැනපු අතක් ආපහු දාන්න කලින් හරියටම දැනගන්න ඕනි කොහොමද අත පැනලා තියෙන්නේ කියලා. සමහර වෙලාවට x ray කරලා හරි scan කරලා හරි තමයි හරියටම බලාගෙන treatments පටන් ගන්නෙත්.... ඉස්සර ඉතිං දැන් වගෙ පහසුකම් තිබුණේ නැහැනෙ....” නලින් කිව්වේය.
“සමහර වෙලාවට එදා මම ඔයාගේ අත දාන්න හැදුවේ වැරදි පැත්තට වෙන්න ඇති.... මමත් කිසිම experience එකක් තිබුණ කෙනෙක් නෙවෙයිනේ...”

“අපරාදේ නලින්... මේකා කෑ ගහද්දී හරි, ඔයාට වැරදි පැත්තට මුගෙ අත දාන්නයි තිබ්බේ.... එහෙනං ලංකාවට මුරලිදරන්ලා දෙන්නයි ....”
තවමත් ඉඳහිට කෙරෙන සඳහනක් සාන්ත (කිංස්ලි හේවාගමගේ) මගේ ‘වත් පොත’ට comment එකක් එවමින් යළිත් මතක් කොට තිබුණේය.

ඇත්තය! ඒ ගමන ගැන කියවෙන වතාවක් පාසා අපේ කට්ටිය නලින්ට දොස් පවරති. ඒ ‘නියම චාන්ස් එකක් අතහැර දැමීම’ සම්බන්ධයෙනි.
“නලින්ට තිබ්බේ මුගෙ අත වැරදි පැත්තට දාන්නමයි. එතකොට මේකගෙ කට විතරක් නෙවෙයි xකත් වහගෙනයි ඉන්න වෙන්නේ.... හෝදගන්න බැරි හින්දා...” ඔවුහු කියති.

වෙලාව ගතවුණේ මන්දගාමී කෝච්චියක් ඇද්දෙනවාටත් වැඩිය හෙමින්ය.

ඔහොම කඩුලු කතන්දර මැද්දේ වුණත්, වෙලාව ගතවුණේ මන්දගාමී කෝච්චියක් ඇද්දෙනවාටත් වැඩිය හෙමින්ය. බඩගින්නේ ඉන්නා වෙලාවක වැඩියෙන්ම කල්පනාවට එන්නෙත්, කතාබහ ඇති වෙන්නෙත් කෑම ගැනමය.
ඒ අස්සේය, කුස්සිය පැත්තෙන් ලොකු සද්දයක් ඇහුණේ!

‘දඩාස්!’

ගෙදර අයිතිකාරයා මංගල, නලින්ගේ බැචෙකි. අපේ කවුරුන්වත් කලින් හඳුනන කෙනෙක් නොවේ. එයාලා ගැන අහනවා නං අහගන්නට වෙන්නේ නලින්ගෙන්ය. එයිටත් කලින් තවත් ‘දඩාස්’ සද්දයක්.... හැබැයි පළමු එකට වඩා තීව්රතාව අඩුය.

“ඒ මොකක්ද චූටයියේ....” (චිත්තම්මාගේ සොයුරු-සොයුරියන්ගේ දූ-පුතුන් සේරමලා ‘චූටයියා’ කියන්නේ නලින්ටය. නලින්ගේ අයියා; ප්‍රියන්ත එයාලාට ‘මනාමා’ය.) 

“මොනවා හරි කපනවා වගේ....”
“ඔච්චර සද්දෙට....”

එක්කෙනෙකුට ගණ දෙයියෝ නුවණ දුන්නේ එතකොටය....!
“හරි, හරි... දැනුයි කුකුල් මස් කපන්නේ!”
“එතකොට ඔච්චර සද්දෙ?”

තවත් දැනමුත්තෙකු දිවැස් හෙළුවේ එතකොටය....
“හවස ගේන්ඩ ඇත්තේ... ඩිෆ්රෝස් වෙලා නැතිව ඇති... අයිස් පිටින් කුකුළො කපන එක ලේසි සෙල්ලමක් නෙවෙයි බං.... නලියෝ, නෙවිලයවත් යවමුද උදව්වට...”

රතු-කළු-සුදු බ්‍රොයිලර්ලා, ගමේ අය.... දඩාස්-දඩාස් සද්දයත් ටික වෙලාවක් යන තුරුම ආවේය....

“පිස්සුද මචං... අපි කලින් ඇවිත් තියෙන තැනක් නෙවෙයිනේ... කිව්වොත් විතරක් help කරමු!”

එතැන හිට වයිවාරන්න කුකුළන් සභාවට ආවේ රංචු පිටිනි. රතු-කළු-සුදු බ්‍රොයිලර්ලා, ගමේ අය.... දඩාස්-දඩාස් සද්දයත් ටික වෙලාවක් යන තුරුම ආවේය. ඒ සද්දය ඇහෙන වාර ගණන වැඩිවීම, අපේ නඩේ උදවියට ‘කර්ණ රසාංජනය’ක්ම වුණු බවත් අමතක කරන්නට බැරි කාරණයකි!

‘මචං, තඩි කුකුළ් මස් හොද්දක් උයන පාටයි! අම්බානකට කපනවා!!’
‘අපොයි ඔව්! උඹේ සාගත මූණ දැක්කාම හිතෙන්න ඇති එහෙම නැතිව මදි බව.’
‘ෂුවර් මචං.... ඇහුණු සද්දෙ හැටියට නං කුකුළො තුන් දෙනෙක්වත් කපන්න ඇති!’
‘නෑ, නෑ... චූටයියට හොඳට සලකන්න ඕනි හින්දා, ඒ අයියලා කළුකුමෙක්ම ගෙනාවද දන්නෙත් නෑ! හෙහ් හෙහ්.’
‘ඇයි බං, ගණං හදලා බලපංකො. අපි දහදෙනෙකුයි, එයාල ජෝඩුවයි.. එතැනම දොළහක්නෙ බං.... කුකුළො කිලෝ තුනක් වුණත් එකාට ග්‍රෑම්ස් 250යි වැටෙන්නේ......’
හිතාගන්න! කොලු නඩයක් ඔය වගේ වෙලාවක හිතන දුර....

මට නම් ඒවා එකක්වත් වැදගත් වුණේ නැත.
තරගෙට වාගේ මට වද දුන්නේ බඩගින්නයි, වේදනාවයි දෙකමය. ඒ මදිවාට මගේ කන් දෙකේම දෝංකාර දුන්නේ මට ලැබුණු වෛද්‍යෝපදේශයන්ය.

කෑම්පින් යන ගමනක් නං මාර කචල් එකක් වෙන්නේ... (මේ අවුරුදු දවස්වල කොස්සපොල කෑම්පින් කරමින් සිටිද්දීය. 2021)

“ටික දවසක් යනකල් අත පරෙස්සම් කරගන්න වෙනවා. කලාතුරකින් කෙනෙකුගේ අත ආපහු ඩිස්ලොකේට් වෙන්නත් පුළුවන්... කොයිකටත් හොඳයිනේ ප්‍රවේසම් වෙන එක....”

අප ගමනට පිටත් වුණා විතරය. ඇබැද්දිය වුණේ පළමුවෙනි දවසෙම දවාලේය. ඉතිරි දවස් දෙකේමත් මට ඉන්න වෙන්නේ අත එල්ලාගත් ගමන්මය; සොත්තිසේන වගේ වෙලාය.

“හොඳ වෙලාවට අපි යන්නේ බංගලාවකට.... කෑම්පින් යන ගමනක් නං මාර කචල් එකක් වෙන්නේ... නිමලයට අතත් එල්ලගෙන උයන්න පුළුවනිය කියලද?”
ඒ ගැටලුවත්, ඒ හැන්දෑවෙදී අපේ විද්වත් මණ්ඩලයේ සාකච්ඡාවට බඳුන් විණි!

“අනේ නිකං හිටහං මචං... කබ්බෝ ෆෝම් කරන්නෙ නැතිව... එයා නැත්තං අපි නොකා ඉඳියි!”
ඒවා කියන්නේ මාව අවුස්සා ගන්නටය. කියපුවාවේ! ඕවාට උත්තර දෙන mood එහෙක නෙවේ මං හිටියේ.
අනෙක් අතට මේ තරමෙන්වත් මගේ ගැන බැලුවාටත් එයාලාට පිං දෙන්නට ඕනෑය. ඔයාලටත් මතක ඇතිනේ, මේ අප්පුහාමිල්ලාගේ තරම. ඒ නඩේත් එක්ක ගිය පළමුවෙනි ගමනෙදී; වෙසක් බලන්නට ගිය ගමනේදී එක මොටර් සයිකලයක් කැඩුණාම කළ දේ! 

එදා විදිහට නම් කෙරෙන්නේ, ‘එහෙනම් නිමල් අයියේ. ඔයා බස් එකක ගෙදර යන්න!’කියලා මාව ආපහු කොළඹට පටවලා යැවීමය.

මේ චණ්ඩි talks ඉෂූ කරන්නේ...

එහෙම නොකළත්, ඉහතින් කිව්වා වගේ එයාලා කිසිම බයක්-සැකක් නැතිව මේ චණ්ඩි talks ඉෂූ කරන්නේ Wild Life නිවහන්වල තියෙන පහසුකම් නිසාය.

සාමාන්‍යයෙන් වනජීවී බංගලාවල රාජකාරියට දෙදෙනෙක් සිටිති. එතැනකට යන උදවියට කෑම-බීම සකස් කරලා දෙන්නෙත් එයාලාමය. අප කළ යුත්තේ අවශ්‍ය කරන දේවල් සියල්ලම ගෙනිහින් දෙන එකය.
ඉතිං, එක්ගල්ඔය බංගලාවේදී කෝකි රාජකාරියට නිමල් දිසානායකව අවශ්‍ය නොවෙයි!

අන්තිමේදී නවයට විතර, සිංහල චාරිත්‍රානුකූලව වතුර වීදුරු සහිත බන්දේසියකුත් අරගෙන අනූපමා ප්‍රාදුර්භූත වූවාය.
‘ඇති යන්තං! දෙයියෝ අත පෑවා වගේ!’ අපේ කට්ටිය හිතන්නට ඇත.
ඒ විත්තියක් හඬ නඟා නොකිව්වත්, ‘වතුර මොකටද?’ කියමිනි කවුරුනුත් නැඟිට්ටේ.

ඈ? මක්කැයි මේ? 😮😮😮
මේසය උඩ තිබුණු ව්‍යංජන දීසියෙන් හමන්නේ කුකුළු මස් කරියක සුවඳක් නොවේ! සැමන් හොදි සුවඳකි. හොදි බෙදා ගනිද්දී ඒ විත්තිය වඩාත් තහවුරු වුණේය!! හොද්දේ නටන්නේ කුකුළන් නොවේ!!!
‘කෝ අර කපාපු කුකුළු මස්?’ හැම එකාම හිතන්නට ඇති.

“පරක්කු වුණා මචං..... sorry... කරුමෙටම වගේ උයන්න ගන්නකොටම ගෑස් ඉවර වුණා නලින්. අද කොහෙන්ද ගෑස් හොයන්නේ... හොඳ වෙලාවට දර අතු ටිකක් තිබුණා. පිහියකින් ඒවා කප-කපා අරගෙන මේ ටික ඉව්වෙත්.....” මංගල කිව්වේ ලජ්ජාවෙන් පසුතැවෙමිනි.

එහෙම ස්තුති පූර්වකව පිං දෙනවා වුණත්, මං නම් එච්චර සර්ධාවන්ත නැත!

ගෑස් ළිපක උයා-පිහාගන්නා යුවලකට දර කොහෙන්ද? දර තිබුණත් ඒ හදිසියේ ඒවා පළන්නට පොරොවක් කොහෙන්ද? පිහියකින් දර කපමින්, දහ දෙනෙකුට උයන-පිහන එක පොඩි-පටු යුද්ධයක්ද?

1999 වගේ ඈත කාලයක; අවුරුද්ද නිසාවෙන් කඩ-සාප්පු සේරම වසා තිබුණු වෙලාවක; මොනරාගල වැනි නගරයකදී හදිසියේම ආගන්තුකයන් දහ දෙනෙකුට උයන්නට කුකුළු මස් කොහෙන්දැයි අපට කල්පනා වුණේ, පහුවදා ගමනේ ඉතිරි හරිය යන අතරේය.

“යකෝ, නිමලයා නං ඔච්චර හරියක් කරයිද? බලපං, කෑම්පින් ගිය වෙලාවේ ඉඳලා මුගෙන් තියෙන මළ වදයක්...... දර හොයපල්ලා- වතුර ගෙනෙල්ලා- එළවලු සුද්ද කරපල්ලා- කපපල්ලා... අන්න ඒකට මිනිස්සු! උඹත් එහෙම පුරුදු වෙයං නිමලෝ!! මීට පස්සෙවත් අපිට වද නොදී තනියම පුළුවන් හැටියට උයහං!!!”
අපේ කට්ටිය මට උපදෙස් දෙන්නටත් පටන් ගත්තේ, මංගල-අනූපමා යුවලගේ ආගන්තුක සත්කාරය ඉහළින්ම අගය කරමිනි.

ඇත්තටම මංගල, අනූපමා. ඔයාලා දෙන්නා එදා කරගත්තේ නම් මහත්ඵල මහානිශංස ලබාදෙන මාහැඟි පුණ්‍ය කර්මයකි.
අදත් නොබා කියමි. ඔයාලාට ගොඩාරියක් පිං!

එහෙම ස්තුති පූර්වකව ඔයාලාට පිං දෙනවා වුණත්, මං නම් එච්චර සර්ධාවන්ත නැත.
ඒ නිසාම, ඔයාලාව ආදර්ශයට ගන්නැයි මට කිව්වාම මං එදා කිව්වේත්; අද වුණත් කියන්නෙත් මෙහෙමය.
“මම ඒ ගොනා විකුණලා ගොඩක් කල්!”

සරැලි නඟන නිල් දියවරක් නොතිබුණු රන්දෙනිගලදී... (2015) 

මං වහන්සේ එහෙම දෙසුවේ එක්ගල්ඔය බංගලාවට යන අතරතුරේය. ඒ අප ඉස්සෙල්ලාම එක්ගල්ඔයට ගිය වතාවය. බංගලාව භාරව දෙදෙනෙකු හිටියත් අමතකම නොවෙන කාරණයක් වුණේ, එතැනත් නිමල් කෙනෙකු හිටි එකය!

ඒ නිමල් මටත් වැඩියෙන් කාරුණිකය; ‘පරත්ථං පටිපපජ්ජත’ කෙනෙකි. ඒ කියන්නේ අනුනට සේවා කරන්නටම කැප වුණු සහෘදයෙකි.

“අපොයි, මේ මක් වෙලාද?” නිමල් ඇහුවේය.
“.... එහෙනං නරක නැහැ මහත්තයලට සිද්ද වෙලා තියෙන කරදර.... මම ඉක්මනට බතක් පරිප්පුවක් හරි උයල දවල්ට කන්න ලැහැස්ති කරන්නං.... ඇඳුම් මාරු කරලා, ඇඟපත හෝදගෙන එනකොට කෑම ටික මේසේ උඩ තියෙයි!” නිමල් කුස්සියට ගිය අතරවාරේ අපේ කට්ටියට එක්ගල්ඔය ජලාශයේ දිය රැලිවල හඬ ඇසිලාය!
සරැලි නඟන නිල් දියවර එයාලාට අඬ ගසන්නට ඇත; එයාලාව කැඳවන්නට ඇත.

“මචං... යමුද වැවටම....?”

සේරෝමලා විනාඩියෙන් වතුරේය. මං විතරක් බංගලාවේ ආලින්දයේ තනියෙන්මය.
බංගලාව තියෙන්නේ වැව් ඉවුරේමය. ආලින්දයේ වාඩිවී සිටින විටත් වැව පෙනෙයි. මගේ ඇස් මානයේම, අපේ කට්ටිය සිත්සේ දිය කෙළිති; පිහිනති; විහිළු-තහළු කර ගනිති. මටත් ඒවා පෙනෙයි; ඇසෙයි.
අත පැනලා තිබුණා වුණත් මගේ ඇස්-කන්වලට ඇබැද්දියක් වෙලා නැහැනෙ!

එක්ගල්ඔය වැව් ඉස්මත්තේදී........ (2017)

‘එකෙකුටවත් මාව මතක් වෙන්නැති හැටි....’ ඉතිං මට තරහය; හොඳටම තරහය.

ඒක අසාධාරණ තරහවක් බව මට තේරුම් ගියේ පස්සෙය. ‘මගේ අත පැනලා තිබුණයි කියල එයාලා විනෝද නොවී ඉන්නද? එයාලා සේරම මගේ ළඟින් ඉඳගෙන, මං වගේම විරුව-පට්ටං ගහගෙන හිටියයි කියලා මට ඉක්මනින් සනීප වෙනවද?’
එවෙලෙ මට ඔව්වා කල්පනා වුණේ නැති හැටි!
කෝපය කියන්නේ දෙකොණින්ම ඇවිළෙමින් තිබෙන දණ්ඩක් වගේ අප දවා විනාශ කරන මනෝ භාවයක් බව මට ඒ වෙලාවේ තේරුම් ගියේ නැත.

එක්ගල්ඔය බංගලාවේ නවාතැන් ගන්නා අයට වෙන්කොට තිබෙන කාමර තිබෙන්නේ උඩු මහලේය. බිම් මහලේ තියෙන්නේ එකම එක කාමරයකි.
“අතත් එල්ලගෙන නිමල්ට උඩ නඟින්න අමාරුයිනෙ. ඌව පහළ කාමරේට යවමු!”
එහෙම යෝජනා කෙරෙන්නට ඇත්තේ පරහිතකාමීත්වය නිසා විය යුතුය. ඒ හැඟීම කොයි තරම් බලවත්ද කියනවා නං වෙන එකෙකුවත් පහළ කාමරයේ නවතින්නට කැමති වුණේ නැත. වඩාත් ලස්සන; මනරම් දර්ශනයක් ලබා ගන්නට නම් උඩු මහලේ බැල්කනිය හොඳම spot එකකි.
ඒ බැල්කනියේත් ඇඳන් කිහිපයකි.

“නිමලෝ, අපි උඩට ගියාට රෑට නිඳා ගන්න කවුරු හරි පහළට එන්නංකො.”

මට පහළ කාමරය වෙන් කෙරුණු නිසා, මගේ ඇඳුම් බෑගය තිබුණෙත් පහළ කාමරයේමය. තරහෙන් ආතුරව තනියෙන්ම හිටි මොට්ට- තකතිරු නිමල් දිසානායක කාමරයට ගියේය; බෑගය විවෘත කොට ඇඳුම් එළියට ඇද්දේය;  සරම ගලවා දමා, අමාරුවෙන් පිහිනුම් කලිසම ඇඳ ගත්තේය; ඇඳගෙන වීරයා වගේ වැවට ගියේය.

පළමු වෙඩි මුරය මර්වින් බොතේජුගෙන්ය. (ඒ හාදයා තරුණ කාලයේය මේ!)

“යකෝ... අන්න අරුත් නාන්න එනවා.....” විරෝධතා රැල්ලක් පැන නැංගේය. පළමු වෙඩි මුරය මර්වින් බොතේජුගෙන්ය.

“ඔය අතත් එල්ලගෙන වැවට එන්නෙ, උඹට අත තෙමාගන්න හොඳයිද?”
පණ්ඩිත වාක්‍ය ගොඩක්ම කියවුණේය. බූරු කන් දෙකට ඒවා එකක්වත් වැටුණේ නැත. මෝඩ අහංකාරකම ඔළුවට ගැහුවාම ටොයියාට, බයියාට විතරක් නොව කොයි ලොක්කාට වුණත් වෙන්නේ ඒකය.

අතට; උරහිසට කිසිම බෙහෙතක් බාහිරෙන් යොදලා තිබුණේ නොමැත. කර තිබ්බේ බැන්ඩේජ් පටියකින් වමත බෙල්ලේ එල්ලන එක විතරය.

ඒ සරල උරමාව බෙල්ලෙන් පන්නා, ඉවුරෙන් තියලා මමත් වතුරට බැස්සෙමි.
නඩේ අය එකිනෙකාගේ මුහුණු බලා ගත්තා මිස, මට කිසි දෙයක් කියන්නට, ඉන්පසු කරදර නොවූහ.

කරගත් මෝඩකම මට තේරුණේ වතුරට බැස්සාමය. පීනන්නට අත දිගු කරනු බොරුය. ඇටි කෙසෙල් කා අධෝ මුඛය අහුරවා ගෙන විලාප දෙන උගුඩුවාත් මං වගේ වෙන්නැති. ඒත් මා තිරිසනෙකු නොවෙන නිසා; යන්තම් මොළේ කලඳක් තියෙන මානවයෙකු නිසා, මගේ අමාරුව කාටවත් පෙන්නුවේ නැත. ගැඹුරට නොයා, තන මත්තක් වතුරේ සිට ගිළෙමින් ටික වෙලාවක් ඉඳලාය, මං ගොඩට ආවේ.

“ඇයි මහත්තයෝ.... අත පැන්නේ ඊයේ නේද? ආපහු අත දැම්මය කියල අදම ඕක තෙමන්න හොඳයිද?” බංගලාවට ගොඩ වැදෙන්නත් කලින්ම නිමල් මට නෝක්කාඩු කිව්වේය.

“ඕකට ඉංගිරිසි බේත් නැතිවට සිංහල බෙහෙත් තියෙනවා... මම කියනවට යමු.... මේ ළඟ ඉන්නවා හොඳ සිංහල වෙද මහත්තයෙක්...” කියලාත් කිව්වේය. “සමහරවිට සර්ලට නං ඔහොම දේවල් විශ්වාස නැතිවත් ඇති.... ඒ වුණාට ගිහින් බැලුවට වියදමක් යන එකක්යැ මහත්තයෝ... වෑන් එකේ යන මහන්සිය විතරයිනේ...”

අපි දෙන්නා සති කිහිපයක් තිස්සේ ‘සද්ධි විහාරිකයෝ’ වීමු!

මං මේ කොටස කොටන්නේ 2021 අප්‍රේල් 30 වෙනිදා හැන්දෑවේය. විජේබාහු මහත්තයාට දිවැස් තිබිලා වගෙය, අප්‍රේල් 26 වෙනිදා (පසුගිය කොටසට) ඉංගිරිසියෙන් මෙහෙම කමෙන්ටුවක් එවා තිබුණේ. (මගෙ පරිවර්තනයේ වැරදි ඇතොත් කියන්න, විජේබාහු මහත්තයෝ, හොඳේ!)

‘හොරිවිල වෙද මහත්තය මතක් වුණා.
හබරණ කිට්ටුව හිටින වෙලාවක මගේ මිත්‍රයෙකුගේ අතක් පැන්නා. එහෙ බැංකු කළමනාකාර මහත්තයෙක් අපට හොරිවිලට යන්න කිව්වා. ගිහිල්ලා විනාඩි 30ක් විතර අපට බලා ඉන්නත් වුණා, වෙද මහත්තයා එනකල්.
එයා ඇවිත් වෙන මොකවත් ඇහුවේ නැහැයි කියමුකෝ. ලෙඩාගේ අතේ තෙල් වගයක් ගාන්න අරගෙන, ඒ අතරේ මගේ යාළුවාගෙන් ඇහුවා ගම කොහෙද කියලා.
යාළුවාගෙන් උත්තරේට කියැවුණේ ‘අම්මෝ’ කියලා මහ විලාපයක්.
‘ඔක්කොම හරි. දැන් යන්න පුළුවන්!’ වෙද මහත්තය කියපි!’

ඉස්සර අතපයක්-හංදියක්-අණ්ඩක් කැඩුණාම පිහිටට ආවේ ගමේ හංදි වෙද මහත්තයෙකි; සිංහල වෙදකම; හෙළ වෙදකම ගැනය එහෙම වෙලාවක වැඩි විශ්වාසයක් තිබුණේ.

ධම්මික පැණිය හන්දා හෙළ වෙදකම හොඳටෝම හෑල්ලු වුණු බව මගේ මතයයි.
එසේම ‘වෙද හාමිනේ’ ටෙලිය නිසා හෙළ වෙදකම ගැන අමුතුම ප්‍රබෝධයක් ඇති වුණු බවත් මගේ මතයයි. වෙද හාමිනේ වුණේ රෙබෙකා නිර්මලීය. අපි දෙන්නා සති කිහිපයක් තිස්සේ ‘සද්ධි විහාරිකයෝ'වී සිටියෙමු!

සද්ධි විහාරිකයන්?