ලොකු අම්මත් එක්ක... - සිව්වෙනි කොටස

ට්‍රීන් ට්‍රීන් ට්‍රීන් ට්‍රීන්...

Call එකක්. නෙවිල්ගෙන්. “අද දවසම ඔයා ගෙදර ඉන්නව නේද? ගවීන් එයි...”. ගවීන් අපට ක්ෂණික ට්‍රීට් එකක් දෙන්නලු හදන්නේ. සතුටයි දුකයි දෙකෙන්ම හිත පිරිලා තියෙන වෙලාවක...
ගවීන්ට නං වැඩියෙන්ම දැනෙනවා ඇත්තේ දුක වෙන්නැති...

කිව්වා වගේම කෙරුණේය. ගවීන් ආවේය- ආවා නෙවෙයි මර්වින් එයාව කැටුව ආවේය.

ඔයාලා තුන් දෙනාම එංගලන්තෙට ගියාම... (ගවීන්, ජනනි හා දරු පැටියා)

දුකයි මචං! / ඒත් බං මේ කාලකන්නි මහ එවුන් ඉන්නකල් මේ රටේ ඉඳල වගතුවක් වෙන්නෑනෙ. /ඔයාලා තුන් දෙනාම එංගලන්තෙට ගියාම ස්වර්ණතිලකයි රානියි? / ජනනිගේ අම්මටයි තාත්තටයි විතරක් නෙවෙයි නිමල් අංකල්, අපේ අම්මටත් මම ගියාම හෙණ ප්‍රශ්නයක්. / ගවීන්ට මේ සැරේ පාද යාත්‍රා ගමන miss වෙනවා. /

බය වෙන්ඩ එපා මචං. අපි යනකොට- කන බොනකොට එහෙම foto ගහල උඹටත් එවන්නං! /තවත් දුක හිතවන්න එපා තමීර.

ගවීන් හිටියේ ජනනිලගේ ගෙදර බින්න බැහැලාය.
ජනනිගේ එකම නංගි රුසිරුව, සම්පත් එයාලගේ ගෙදරට කැන්දන් ගිහින්ය. ඒ ගෙදරත් වෙන කවුරුන්වත් නැති නිසා, ඔවුන්ට ඒ ගෙදරින් එන්නත් බැරිය. ජනනිගේ දෙමවුපියන් දැන් තනිවමය!

එකේක විදිහට රට හැර යන හිතවතුන්ගේ නම් ලැයිස්තුව තවත් දිග එකකි. මා දන්නා උගත් තරුණයන් තිදෙනෙක්ම මේ සති දෙක තුළ පිටරට ගියහ. මේ රට හැර යන්නට සුදුසුකම් සපුරා ගනිමින් ඉන්නවුන්ගේ නම් ලැයිස්තුව ඊට වඩා ගොඩක් දිගය.
“මානෙල්, රෝසිත් රට ගියොත් තමුසෙලා දෙන්නත් ලංකාවේ තනි වෙනවනෙ...” රෝසිත් සුදුසුකම් සපුරා ගනිමින් සිටින විත්තිය දැනගත්තාමය මං එහෙම ඇහුවේ.

“මොනා කරන්නද ලොකා. එයාලගේ දියුණුව ගැන හිතන්න එපැයි!”

මානෙල් නංගි එහෙම හිතද්දී අයස්මන්ත මහත්තයා හිතන්නේ වෙනත්ම විදිහකටය.
“මම අපේ කෙල්ලෝ තුන් දෙනාටම කියල තියෙන්නේ ඉගෙනගෙන පුළුවන් විදිහකට පිට රටකට පලයල්ල කියලයි. කොච්චර ඉගෙන ගත්තත් මේ රටේ උගත්කමට තැනක් තියෙනවද? මිනිස්සුන්ට නිදහසේ ජීවත් වෙන්න වාතාවරණයක් තියෙනවද... වැඩිහිටියෝ තනි වෙනවයි කියල ඒ ළමයින්ගේ අනාගතේ බිල්ලට දෙන්න බැහැනෙ.”

ශ්‍රී ලංකාව තරුණ තරුණියගෙන් වියුක්ත, මහල්ලන් හා මැහැල්ලන් පමණක් ඉතිරි වෙන මහලු මඩමක් වීගෙන යයි...

‘පතිරූප දේශයක්’ නොවෙන බැවින් ශ්‍රී ලංකාව තරුණ තරුණියගෙන් වියුක්ත රටක් වීගෙන යයි; මහල්ලන් හා මැහැල්ලන් පමණක් ඉතිරි වෙන මහලු මඩමක් වීගෙන යයි...

අන්තිමට සිරි ලංකාවේ ඉතිරි වෙන්නේ මොකුත්ම කර-කියා ගන්නට බැරි පරම්පරාවක්ද? නැතිනම් දුර නොබලන- දුර නොපෙනෙන; නොසිතන පරම්පරාවක්ද?

‘සිතුවිලි රළබිඳුම’ blog අඩවියේ ‘Litseeker’ මේ posts මාලාවේ දෙවැන්නට මෙවන් comment එකක් එවා තිබිණි.

‘සවන්දීම හා සානුකම්පිත වීම හරිම වැදගත්. මට මතකයි මං ගුරුවරයෙකු ලෙස සේවය කළ පළමු පාසැලේ පහ ශ්‍රේණියේ ළමයෙක් සියදිවි හානි කරගත්තා. පසුව දැනගන්නට ලැබුනේ පංතියේ ප්‍රථම ස්ථානය සඳහා තවත් ළමයෙක් සමග ඇතිවුන ගැටුමක ප්‍රතිඵලයක් කියලා.’

සිය දිවි හානි කර ගැනීම ශ්‍රී ලකාවේ ප්‍රශ්නවලට විසඳුමක් වෙමින් තිබෙන්නේද?
ලොකු අම්මාට සදය සිනහවක් පහළ වෙන්නේ මෙන්න මෙතැනදීය. ඇය සිනහ වෙන්නේ තමන්ටමය. හුඟ දෙනෙකු සිනා වෙන්නේ අනුන්ටය. ලොකු අම්මා; නිදි වැඩියෙන්ම සිනා වෙන්නේ එයාටමය. අද මෙතැනදී එහෙම හිනා වෙන්නේ එයාගේ සුපිරි මරි මෝඩකමක් මතක් වුණු බැවිනි.
ජීවිතයේ එකම එක වතාවක් පමණක්- ඔව්, එකම එක වතාවක් පමණක් නිමල් දිසානායකටත් ජීවිතය එපා වී තිබේ. ඒ ගැන මීට අවුරුදු හතරකට පෙර ‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’ කියවන දයාබර ඔබට මා කෙටියෙන් කියූ බවත් මට මතකය.

එදා මට හිතුණේ ලෝකේ ඉන්න ලොකුම අවාසනාවන්තයා මං කියලයි; පරාජිතයා මං කියලයි. මොකටද ජීවත් වෙන්නේ? මට හිතුණු බව තවම මතකයි. එවෙලේ මම හිටියේ මහවැලි ගඟ අසබඩ. සීතල වතුර කඳ නිසොල්මනේ ගලාගෙන ගියේ ‘එනවා නං එන්න’ කියාගෙන; මාව ඒ ජලකඳට පිළිගන්න බලාගෙන.
ඒත් ඒ මොහොතේ මට මතක් වුණේ අපේ ගෙදර අය...

තව මාස හයක්වත් ජීවත් වෙන්නට බැරි වෙන මට්ටමේ හිටිය අපේ තාත්තා ගෙල වැල ලාගෙන සියදිවි නසා ගත්තෙ පමුණුවටම දැනෙන විදිහටයි. ‘කකුල් දෙකම කපල තියෙන කෙනෙක් කොහොමද බෙල්ලේ වැල දාගන්නේ. මරල එල්ලල වෙන්ඩ ඇති!’ මිනිස්සු කිව්වේ කිසිම දෙයක් නොදැන; අපේ තාත්තාගේ උපායශීලී බව නොදැන. හොඳ වෙලාවට මරණ පරීක්ෂණයෙන් හෙළිදරව් වුණේ තාත්තා සියදිවි නසාගත් විත්තිය.

ඊට අවුරුදු හය-හතකට පස්සේ ලොකු නංගී වස බීල ජීවිතේ නැති කර ගත්තේත් ඒ වගේම කටකතා වැස්සක් පමුණුවට වස්සවමින්. අවිවාහක තරුණ කෙල්ලක් හිටි ගමන් වහ බිව්වම ඒ වගේ කටකතා හැදෙනවා නේන්නං.

හැදිච්ච කටකතා ගමටම ආයෙත් මතක්  කරවන්නද?

‘ඒවා මතක නැතිව වගේ, ඉතිං උඹත් හදන්නේ තවත් කටකතා ගොන්නක් හදවන්නද? හැදිච්ච කටකතා ගමටම ආයෙත් මතක්  කරවන්නද?

ටිකක් හිතපං නිමල්... එකම පවුලේ තාත්තයි, ලොකු දුවයි, ලොකු පුතයි තුන් දෙනාම සියදිවි හානි කරගත්තය කියල නේද කතාව පැතිරෙන්නේ. එතකොට නංගිල මල්ලිලටත් මොන තරං ලජ්ජාවක්ද වෙන්නේ. උන්ටත් මැරෙන්නද උඹ කියන්නේ...’ ඒ වෙලාවේ මට කල්පනා වුණේ ඒ ගැනමය.
මගේ මරණය මට විතරක් නොවේ බලපාන්නේ.

මැරුණත් මැරෙන්නට වෙන්නේ අපේ හිතාදරයන්ට- සමීපතමයන්ට ප්‍රශ්නයක් නොවෙන විදිහටය! හැබෑ ආදරය කියන්නේ ඒකට නේද?
ඒ සිතිවිල්ල නිසා, නිදි මහවැලි නදියට නොපැන්නේය; නිදිගෙ ජීවිතය බේරුණේ ඒකෙන්ය.

අතිශය ලජ්ජාවෙන් වුවද මේ ටිකත් කිව යුතුමය. එදා මගේ ළතැවිල්ල කොතරම් බොළඳ එකක්දැයි වැටහුණේ මාස කීපයක් යන්නටත් කලින්මය. එහෙම ප්‍රශ්නෙකුත් තිබුණා යැයි දැන් නම් මට මතක් වෙන්නෙවත් නැති තරම්ය.     

"... අද ඔයා විඳවන ප්‍රශ්න තාවකාලිකයි. සමහර ප්‍රශ්න විසඳෙන්න අවුරුදු ගණන් යනව, සමහර ඒව විසඳෙන්නෙ නෑ, ඒවා ඔක්කොම ඔයාව ශක්තිමත් කරනව. අදට වෙනකන් ඔයා ලොකු ලොකු ප්‍රශ්න පහුකරන් ආවා වගේම මේකත් පහු කරනවා... අනිවාර්යයෙන් ඔයා ප්‍රශ්න එක්ක සටන් කරොත් ශක්තිමත් වෙලා දවසක දිනනවා!! ඔයා ගැනම සතුටු වෙයි එදාට ❤❤ "  ****

එහෙම උදානයක් දකින එකත් මට නං ලොකු උත්තේජනයක්. සතුටක්.
දඟකාර පුංචි දෝණිට සතිපතාම ලියුමක් ලියපු ලොකු අම්මත් ඒ සතුට නොඅඩුව වින්දා- ලැබුවා, ප්‍රශ්නවලින් ජය ගත්තු දූල-පුතාල ඒවා කියමින් ලියුම් එව්වාම.

ඉන්නකෝ චුට්ටක්. මේ දැන් ඔයාලා කියාපු උදානය ‘ගෙඩිය පිටින්ම’ ඔයාලටත් කියවන්න දෙන්නයි හදන්නේ.
මං ඒක දැක්කේ සඳරුවන් තිලකරත්න පුතාගේ fb එකේ තියෙද්දී.

මම වැඩ කරපු ජරාම  තැනක්, නැවතිල හිටියෙ මේකේ BASEMENT එකේ, වැඩ කරේ උඩ LAUNDRY එකේ..,

‘අවුරුදු 12 කට කලින් මගේ මිනිය හම්බ වෙන්න තිබ්බ තැන මෙතන!! 😥😥. (කැමතිනම් කියවන්න) මම වැඩ කරපු ජරාම  තැනක්, නැවතිල හිටියෙ මේකේ BASEMENT එකේ, වැඩ කරේ උඩ LAUNDRY එකේ.., අයිතිකාරයො 2, උන්ගෙ ගෑනු 2යි මාව නොමරා මරල වැඩ ගත්ත Agreement එකක් නිසා... වෙන තැනක වැඩට යන්න බැරි විදියටත්, මට ලංකාවට යන්නත් බැරි වෙන විදියටත් මගේ පඩි සල්ලිත් passport එකත් හිරකරන් හිටියෙ. තව ප්‍රශ්න ගොඩාක් වුනා... මානසිකව සහ ශාරීරිකව මම හොඳටම දුර්වල වෙලා ලෙඩ වෙලා හිටියේ... ඒ වෙලාවේ මගේ තත්වෙ දන්නෙ මම විතරයි...

මම රටටත් අලුත් නිසා අසරණකමට Suicide කරගන්න තත්වෙටම ආවා, අවශ්‍ය දේවල් අතේ තියෙද්දි  මගේ පවුලෙ අයව මතක් වෙලා මම ඒක නැවැත්තුවා... තප්පර ගානක් එහා මෙහා වුනානන් අද මෙහෙම කතාවක් නෑ...

මම හිතුවා කොහොම හරි මගේ  අසරණකම නැති කරගන්නව කියල. මම UK සිවිල් නීතිය සහ තව ගොඩක් දේවල් ඉගෙනගත්තා. අයිතිකාරයො එක්ක රංඩු කරන්න ගත්තා, උන්ගේ නීතිවිරෝදී වැඩ හෙළි කරනව කිව්වා... සාක්ෂි එකතු කරගත්තා. මගෙන් නීති විරෝදී ලෙස වැඩ ගත්තා කියල Complain කරනව කියල අයිතිකාරයන්ට තර්ජණය කරල මගේ පඩි සල්ලිත් අරන් යන තරමට ශක්තිමත් වුනා...

මාව හිරකාරයෙක් වගේ තියාගන්න හදපු මෙතන තිබ්බ මිල අධික Washing machines ඔක්කොම විනාස කරා යද්දි 🤣🤣. (ඒක කරේ ඒ මිනිස්සු තව කෙනෙක්ට මට වගේ වද දෙන්න කලින් ආයෙ දහස් වාරයක් හිතන්න සලස්වන්න).

මම අයින් වුනාට පස්සෙ අයිතිකාරයන්ව නීතියට අහු වෙලා දඩ ගෙවල, උන් උන් රංඩු වෙලා නඩු කියාගෙන... Business එක විකුනන්න වෙලා, අයිතිකාරයන්ගෙ ගෙවල් පවා නැති වෙලා... පාඩු පියවන්න ගිහින්. 🤔🤔🤔... අද මේ business එක අයිති වෙන කෙනෙක්ට.

මේ අත්දැකීමෙන් පස්සෙ කිසිම මනුස්සයෙක් විශ්වාස කරේ නෑ... කාටවත් මාව අන්දන්න බෑ... හැමෝටම නිහතමානීව කතා කරාට, ගරු කරාට කාටවත් බයත් නෑ... හැමෝම කවුද කියල දැනගෙන ආශ්‍රය කරන්නෙ. ජීවිතේ අතහරින්නෙත් නෑ... කාටවත් ඕන විදියට ජීවත් වෙන්නෙත් නෑ...

මීටත් වඩා දරුණු ප්‍රශ්න මැද...

මාව පල්ලෙහාට දාපු උන්ට වඩා සෑහෙන්න උඩට ආරක්ෂාකාරීව නැග්ග 😉😉.

මම අද මෙතනට ගියේ මට එදා තිබ්බ මූසල හැඟීම ආයෙත් එයිද බලන්න. නෑ...
මට අද සතුටුයි අවුරුදු 12කට පස්සෙ මෙතනට එන්න මම ජීවත් වුන එක ගැන. 🙂🙂🙂 මම අද සෑහෙන්න දේවල් ජීවිතේ දිනල තියෙනව. අද මම ගෙවන ජීවිතේ එදා මට Dream එකක් වෙලා තිබ්බ ජීවිතේටත් වැඩිය හොඳ එකක්. (අවුරුදු ගානක් ගියා මේ තත්වෙට එන්න).

එදා මම ලංකාවෙ IT කරල UK වලට ඇවිත් ඉගෙනගන්න ගමන් අනුන්ගෙ ඇඳුම් හෝදපු එකෙක්. අද UK Degree 2ක් තියෙන 3 වෙනි එකත් කරන ගමන් ඉන්න UK Professional Qualifications ගොඩක් ‍තියෙන Skilled  Specialist Engineer කෙනෙක්.

මේ හැමදේමත් කරගත්තෙ ප්‍රශ්න ගොඩාක් මැද, දියුණු වෙන්න අමාරු රටක ඉඳන්. මීටත් වඩා දරුණු ප්‍රශ්න මැද. අලුත් ප්‍රශ්නත් එක දිගට එනව, නවතින්නෙ නෑ... මට මේ දේවල් කියන්න ලැජ්ජාවක් නෑ... බොරු මාන්නය, සෝබනය නෑ.  ලැජ්ජ වෙන දේවල් මම කරල නෑ... තමුන් විඳපු දුක ගැන කාටවත් කියන්න ලැජ්ජ නම් තමුන් ලෝකෙන් Reject වෙයි කියල හිතන භය, දුර්වල චරිතයක්.👎

මම මේක දැම්මෙ ලොකුකමකටවත් අනුකම්පාව ගන්නවත් නෙමෙයි. මට ඒ කිසි දෙයක් වැඩක් නෑ. මට ඕන වුනේ ප්‍රශ්නවලින් ඉන්න හැමෝටම කියන්න!!’
(මරණාසන්න රෝගීන් ඉන්නවා, ඔයාටත් වඩා ප්‍රශ්න තියෙන ජීවිතයක් හරි කමක් නෑ ඒගොල්ලොන්ට දෙන්න කියල දෙවියන්ගෙන් ඉල්ලන්න...😥😥😥 ) ඒක නිසා ජීවිතේ අතාරින්නෙපා!! 🙏🙏🙏

තව දෙයක්,
අනේ ඇයි මට විතරක් මෙහෙම ප්‍රශ්න කියල හිතන්නෙපා! ලෝකෙ බලවත්ම මිනිස්සුන්ටත් ප්‍රශ්න තියෙනව ඔයා නොදන්න...

කාටවත් ඊරිසියා කරන්න එපා, හානිය ඔයාගෙ මනසට විතරයි වෙන්නෙ!
මිනිස්සුන්ට ලොකුකම් පෙන්නන්න එපා! දවසක පොඩි මිනිස්සු අතින් සමච්චල් වෙයි.

නරක කරල හොඳ බලාපොරොත්තු වෙන්න එපා!

කාවවත් පහතට අදින්න එපා, ඔයාව පහතට වැටෙයි.
නරක කරල හොඳ බලාපොරොත්තු වෙන්න එපා!

"හොඳ" වපුරන්න, අස්වැන්නත් "හොඳ"ම වෙයි.. "
ජය වේවා!

- සඳරුවන් තිලකරත්න’

සඳරුවන් පුතේ, ඔන්න ඔහොම තමයි ඉන්න ඕනි. ප්‍රශ්නයක් මතු වුණාම එඩිතරව ඒකට මුහුණ දෙන්න ඕනි.
‘දඟකාරී..’ විශේෂාංගයට තවමත් ලියනවා නං ලොකු අම්මා එහෙම ලියාවි, අනිවාර්යයෙන්ම. ඒ වගේ ධනාත්මක සජීවී උදාහරණවලටයි වැඩි-වැඩියෙන් ප්‍රචාරය දිය යුත්තේ. පරාජිත කතන්දරවලට නෙවෙයි.

සමහරුන් කරනව වගේ ප්‍රශ්නයකට බයේ පැනල ගියාම හරි යනවද- ඒ ප්‍රශ්නෙට උත්තර ලැබෙනවද? නැහැනේ. මොන අවාසනාවක්ද මන්දා. දැන් ලංකාවේ ඉන්න ගොඩාරියක් ගැටවර-ගැටවරියන් හිතන විදිහ කොයිතරම් පටුද?

ජනවාරි 19 වෙනිදා උදේ දැකපු ප්‍රවෘත්තියකින් කියැවුණේ- මාතලේ, ආඳාවල පාලු නිවසක එල්ලෙමින් තිබියදී හොයා ගත්තු මළ සිරුරු දෙකක් ගැන. එකක් අවුරුදු 17ක් වයස ගැටවර ප්‍රේමවන්තයාගේ. අනෙක අවුරුදු 14ක පෙම්වතියගේ.  ඒ දෙන්නගෙ ප්‍රේම සම්බන්ධයට ගෙවල්වලින් විරුද්ධ වුණාලු!

තමන්ව ප්‍රතික්ෂේප කළ පෙම්වතියව ඝාතනය කරපු විශ්ව විද්‍යාලයීය සිසුවෙකු ගැන පුවතත් තවම උණුසුම් එකක්!
මෙයාල ආදරය තේරුම් ගත්තු අයද?
ආදරයට නිර්වචන ගොඩයි; අටුවා ටීකා ගොඩයි; තව ඉස්සරහට ඒ ගොඩ තවත් ලොකු වේවි!

ඒ එක්කම යොවුන් හිත්වල ආදරය උපදින්නත් පුළුවන්. ඒත්...

යව්වන වයස එළැඹෙද්දීම ගැහැනු-පිරිමි සිරුරුවල ඊස්ට්‍රජන්- ප්‍රොජෙස්ටජන්- ටෙස්ටස්ටරෝන් වගේ හෝර්මෝන නිපදවීම ඇරඹෙන බව කවුරුනුත් දන්නවා. ඒ හෝමෝනවල බලපෑම නිසා ද්විතීයික ලිංගික ලක්ෂණ පහළ වීම පටන් ගන්න බවත් දැන් පරපුර දන්නවා. ඒ එක්කම යොවුන් හිත්වල ආදරය උපදින්නත් පුළුවන්. ඒත් ගොඩාරියක් වැඩිහිටියන් දකින්නේ ඒක බරපතල වැරද්දක් විදිහටයි.

මට හොඳටම මතකයි, මගෙ ඥාති දියණියකගේ පාසල් ප්‍රේමය දැනගත්තු ගමන් අම්මෙක් කුලප්පු වුණු තරම. දන්නවද? ඒ අම්මාත් පාසල් වියේදීම දඩබ්බර පෙම්වතියක් වුණු කෙනෙක්; පස්සේ යෝජිත විවාහයකට එළඹුණු කෙනෙක්. ඒ අම්මට මතක් වුණේ නෑ ‘මාත් ඉස්කෝලේ යද්දී මෙහෙම කළා නේද’ කියන කාරණාව. ‘දුවගේ වයසේ  හිටිද්දී මං හැසිරුණෙත් මෙහෙමම නේද’ කියන කාරණාව.
කොහොමෙන් හරි අපට ඉස්සෙල්ලාම calm down කරවන්නට; සංසිඳුවන්නට වුණේ පරල වෙලා හිටි ඒ අම්මාවයි.

ඒකේ ප්‍රතිපල පෙනෙන්නේ දැන්.
අර දියණියගේ පාසල් ප්‍රේමය දිගටම පැවතුණා. නීති-රීති යටතේ; සොයා බැලීම් යටතේ. දැන් ඒ දෙන්නා එක්දරු මාපියන්. මං දන්නා තරමට ඉතා සතුටින් ඉන්න පවුලක්.

එයාලට හරි ගියාට හැම යොවුන් පෙමක්ම සාර්ථක වෙන්නෙ නැහැනෙ.
‘ගස්සලා යවමුද 4’ post එකේදී මම කිව්වා ජෝඩු දෙකක් ගැන. එකක් a ගැන. ඒ දෙන්නා ගොඩක් දුර ගිහිං හිටියේ.
‘"නිමල්, අපට දැන්මම බඳින්න බෑ. ඒකට තව කල් ඕනේ නිසා අපි බබාව නැති කරන්නයි යන්නේ. මගේ ළඟ සත පහක් නෑ. ඔයාගෙන් සල්ලි ඉල්ලාගන්නයි මං අද ආවෙත්." එයා කීවා.

මම කර අරින්න හිතුවේ නෑ, සල්ලි දුන්නා. ඊට මාස ගණනකට පස්සේ එයාලා කසාද බැන්දා. එක සාක්කිකාරයෙකුට අත්සන් කළෙත් මං. දැන් එයාලට කරදඬු ලොකු වුණු දරුවොත් ඉන්නවා.

හැබැයි වරින්වර මට හිතෙනවා 'සාවද්‍ය මනුෂ්‍ය ඝාතනයකට' මාත් හවුල් කියලා. ඒ ගැන පසුතැවිල්ලක් නම් නෑ. 

ඒකෙන් මං කියන්නේ නැහැ එහෙම 'නූපන් බිළිඳුන් නසා දැමීම' හොඳ දෙයක් කියලා. ඒත් මොකද කරන්නේ, වෙන විකල්පයක් නැත්තම්?’ කියලයි එදා මං ලිව්වේ.

තවත් ජෝඩුවක් ගැනත් ඒ post එකේදිම ලියවුණා.

‘මගේ ළඟම ඥාති සහෝදරයෙක් කරදර මූණකුත් එක්ක මාව හොයාගෙන ආවා. "හරිම ප්‍රශ්නයක් අයියේ.... අපේ ලොකු පුතා ගෑනු ළමයෙක් එක්ක යාළු වෙලයි ඉන්නේ. ඒ ගොල්ලන්ගේ ගෙදර අයත් මේ සම්බන්දෙ දන්නවා. අවුරුද්දකින් දෙකකින් විතර දෙන්නා බඳිනවාලු.

තීරණය ඔයාලමයි ගන්න ඕනේ. හැබැයි මොනවා තීරණය කළත්...

-ඒත් දැන් ගෑනු ළමයා ප්‍රෙග්නන්ට්. පුතාලා හදන්නේ දරුවාව නැති කරන්න.

අයියා දන්නවනේ අපේ එක්කෙනාගේ හැටි. උපාසිකාවනේ... එහෙම තියෙද්දිත් ඒ අම්මංඩි මේකට කැමතියි, නැත්තං ලජ්ජාවේ බැරිවෙයිලු. මගේ හිතට නම් හරි මදි එහෙම කරන එක. පාපයක්නේ, ඒකයි ප්‍රශ්නේ." මිනිහා මට කිව්වා.

එයාගෙ කතාවෙන්ම මට තේරුණා මං මොන උත්තරය දුන්නත් එයාලා 'ඒ කරුමෙට' කර ගහන්නයි යන්නේ කියලා. මාව හම්බ වෙන්න ඇවිත් තියෙන්නේ එක විදියක පාපෝච්චාරණයකට.

"තීරණය ඔයාලමයි ගන්න ඕනේ. හැබැයි මොනවා තීරණය කළත් පහු කරන්න එපා. ඕනේ මංගල්ලයක් කියලා කසාද බඳිනවා නම් ඒක කරවපල්ලා ඉක්මනින්ම. එහෙම නැතිව බබාව නැති කරනවා නම් ඒකත් දඩ-බඩ ගාලා කරන්න වෙයි. පහුවෙන තරමට ගෑනු දරුවා අන්තරාවේ!"

ඉස්සෙල්ලාම කිරිකැටියා ගස්සලා යවපු එයාලගේ කසාදෙ එක සාක්කිකාරයෙක් වුණෙත් මං.......

ඒ සිද්ධියට අදාළ කිරිකැටියාත් නොදුටු මව්පියන්ට සාප කරමින් එලොව යන්න ඇති.’

හැබැයි, ඒ තරුණ ජෝඩුව කසාද බැඳලා දැන් සිඟිති දරුවෙකු හුරතල් කරනවා. හරිම ආදරෙයි දරුවට. මැණිකක් වගෙයි දරු සිඟිත්තාව රකින්නේ. මං එයාලට සමීප නම් අහගන්න තිබ්බා නූපන් දරුවා ගැන එයාලා දැන් මොනවද හිතන්නේ කියලා.’  මගෙ අතින් එහෙම ලියැවුණේ 2018.

2022 වෙද්දී ඒ දෙන්නා ඉතාමත් ඉසුරුමත්. දරුවන් දෙන්නෙකුගෙ මව්පියන්.
හැබැයි, මාස කීපෙකට කලින් දෙන්න දික්කසාද වුණා!

‘එහෙම වෙන්නේ ‘ආදරය’ හරිහැටි වටහා නොගැනීම නිසාවත්ද’ කියලයි ලොකු අම්මා කල්පනා කරන්නේ. නිදි තවමත් කල්පනා කරමින් ඉන්නෙත් ඒ ගැන...

ලොකු අම්මත් එක්ක... - තෙවෙනි කොටස

ඉගෙන ගත්තා හෝ නැතෑ හෝ අම්මා කෙනෙකුට කොයි දරුවත් එකයි. උණහපුළුවාගේ පැටියා ඌට අගෙයිලුනෙ නේද? ඉතිං එයාට මොනම අඩුවක්වත් කලේ නැහැ. එයාට ඉල්ලන හැම දෙයක්ම දුන්නා.

ඒක එයාගේ විනාශයටම හේතුවුනා.....

ඒ දෙන්නා ගොඩක් සතුටින් සාමයෙන් කලක් යනතුරුම හිටියා. (foto- මිලාන් වීරරත්න)

ඒත් එයා දෑතේ රස්සාව දැනගෙන හිටියා. එයත් රැකියාව හැටියට කලේ වඩුවැඩයි. එයාට ලස්සනට කැටයම් වැඩ කරන්න පුළුවන්. එයා විවාහ වුනේ ගමේම දුප්පත් පවුලක ගැහැණු ළමයෙක් එක්ක. ඒ දෙන්නා ගොඩක් සතුටින් සාමයෙන් කලක් යනතුරුම හිටියා.

අයියා මහන්සි වෙලා වැඩකලා. මාසෙකට ආදායම රුපියල් විසිතිස්දාහ පැන්නූ අවස්ථාවනුත් තිබුනා. සමහර දවස් වලට රෑටත් වැඩ. එයා ඒතරම් මහන්සි වුනා.
ඉගෙන ගන්න අතරතුරේ මමත් එයාට පුළුවන් තරමින් උදව්කලා.

ඒත් ඒ දෙන්නා අතරේ සතුට සමාදානය වැඩි කලක් තිබුනේ නැහැ. සුළු සුළු අඬදබර සමහර අවස්ථාවන් වලදී ඇතිවුනා. අයියා දවසින් දවස බොන්න පටන් ගත්තා. දියනුව බිඳවැටුනා. ඉතිං ඔහොම කාලය ගතවුනා.
ඒ අතරතුරේ සිදුවුනු සිදුවීම් නම් ඉතාමත් කණගාටුදායකයි.
ඒ සෑම සිදුවීමකටම හේතුව වුනේ එයාලගෙ පවුල් ජීවිතේට එයා විවාහ වෙලා හිටිය අක්කගේ අම්මා නිතර නිතර ඇඟිලි ගැසීම. අක්ක අපේක්ෂා කලේ ඇත්තටම සමනල් ජීවිතයක් ගතකරන්න. විලාසිතා, ඇඳුම් පැලඳුම්, ආභරණ පසුපස ඈ ලුහුබැඳ ගියා. උපයන දේ මදිවුනා ජීවත් වෙන්න.

අයියා කසාද බැන්දෙ මහලොකු දෑවැද්දක් එක්ක නෙවෙයි. ඇඳිවත පමණින් ඇයව කැන්දගෙන ආවේ. ඒ දේවල් එහෙම සිද්ධවුනේ ඒ අක්කගේ අම්මගේ අනුවන ක්‍රියාකලාපයන් හන්ද.

කොහොම වුනත් දවසින් දවස අඬදබර වැඩිවෙද්දි අයිය නොබී ගෙදර එන දවසක් නැතිවුනා.
අයියා මහ ගෙදරම පදිංචිව හිටිනිසා මේ හැම දෙයක්ම අපටත් පේනවා ඇහෙනවා. අම්මයි තාත්තයි ඒ දෙන්නට ගොඩක් අවවාද දුන්නා. ඒත් පලක් වුනේ නැහැ. අවසානයේ විවාහය දෙදරා ගියා.
අක්කා එයාලගේ ගෙදර ගියා.

අද මේ වෙනතුරුත් දරුවව බලන්නවත් ආවේ නැහැ. දැන් වසරක් ගෙවිලා ගිහිල්ලත් අවසානයි.

අයිය පිස්සෙක් වගේ ජීවත් වෙනවා. අවසානයේ අපිටත් ගෙදර ඉන්න බැරි තත්වයක් උදාවුනා.
වෙන කරන්නට දෙයක් නැති තැන, අවුරුදු විස්සක් ජීවත්වුනු ගෙය  අතහැර දාලා එන්න සිද්ධවුනා. දැන් මහගෙදර ඉන්නෙ අයියා විතරයි. හම්බ කරන හැම සතයක්ම වියදම් කරන්නේ බීමත්කමට.
අඩුම තරමින් අඳින්න ඇඳුමක්වත් ගන්නේ නැහැ.

අනවසර ඉඩම් කැබැල්ලක දැනට අපි පුළුවන් තරමින් හොඳට ගෙයක් හදාගෙන...

ගෙදර තිබුන බඩු වලින් වැඩි හරියක් එයාගේ දේවල්. ඒවයින් බාගයක්වත් දැන් ගෙදර නැහැ. විකුණලා නැතිකරලා දාල. මිනිස්සු ඇයි මේ විදිහට විනාශ වෙන්නෙ කියල මට හිතෙනව ලොකු අම්මේ. බීලබීල තැන්තැන්වල වැටිලා ඉන්නකොට කොහොමද අහක බලාගෙන යන්නේ.

මට හරි දුකයි ලොකු අම්මේ.
අපිට හැමදෙයක්ම නැතිවෙලා ගියා ලොකු අම්මේ. විදුලි බිල ගෙවන්නෙ නැතිව මේ ලඟකදී විදුලියත් කපාහැරලා. කවුරු කොහොම අවවාද කලත් එයා හැදෙන්නෙ නැහැ ලොකු අම්මේ.

දැනට අවුරුදු දහයකට කලින් ආණ්ඩුවේ බිමකින් අල්ලාගත් අනවසර ඉඩම් කැබැල්ලක දැනට අපි පුළුවන් තරමින් හොඳට ගෙයක් හදාගෙන ඉන්නවා. තවම විදුලියවත් අරගෙන නැහැ.
ලොකු අම්මට මම ලියන හැම ලිපියක්ම ලියන්නේ කුප්පිලාම්පු එලියෙන් ලොකු අම්මේ. මම පාඩම් කරන්නෙත් ඉගෙනගන්නෙත් මේ විදිහටමයි. ඒක මට කොහොමටවත් ප්‍රශ්නයක් නෙවෙයි ලොකු අම්මේ.

ලොකු අම්මට මොනවද හිතෙන්නෙ මම මේව ලියන කොට. මේ මගෙ අභ්‍යන්තරයේ පතුලයි ලොකු අම්මෙ.

සමහරු මේවගේ දේවල් දැනගත්තාම මගෙන් ඈත්වෙනවා. එහෙම වෙලත් තියෙනවා. ඒ වෙලාවට මට මා ගැනම මහා ලොකු කනගාටුවක් ඇතිවෙනවා.

මගේ ලොකු අම්මෙ මේ දේවල් ලොකු අම්මට ලීවේ; මම ලොකු අම්මට දයාබර නිසා. ලොකු අම්මා මට ගොඩක් සමීපයි  කියලා මට දැනෙනවා.
මේ දේවල් දැන ගත්තාම ලොකු අම්මා මගෙන් ඈත්වෙන්නෙ නැහැ නේද? ඇත්තමයි, මට මීටත් වඩා අභ්‍යන්තරයක්, පෞද්ගලිකත්වයක් නැහැ. බොහෝ දේවල් හිතේ තදකරගෙන ඉන්නවාට වඩා කාටහරි කියනවා නම් හරි එහෙම නැතිනම් ඒගැන ලියනවා නම් හරි, හිතට ගොඩක් සැහැල්ලුයි.

ඉතිං හෙට දවසටත් මගෙ ජීවිතේට අළුතින් යමක් ඇතුළුවෙයි. එයද මම මගේ ජීවිතයට ලන්කරගන්නම් දයාබරත්වයෙන්. මගේ අම්මෙ මට වෙනසක් නම් කරන්න එපා. අවසාන වශයෙන් මම කරන ඉල්ලීමත් එයමයි.

ආයෙත් මගේ ලොකු අම්මට ලියන බලා පොරොත්තුවෙන් මෙතකින් සමුගන්නම්. මගේ පෞද්ගලිකත්වය නුඹට ලීවේ සත්තකින්ම මම නුඹට දයාබර නිසයි.

මගේ දයාබර ලොකු අම්මටත් පිවිතුරු පවුලේ සැමටත් නිදුක්නිරෝගී සුව. දීර්ඝායුෂ.

මේ හැමදා දයාබර පුතා
චමත්...’

එව්වගෙ තියෙන ඉමිහිරි මතකයන්. ඒත්... ඒත්...

නිදිගෙ පංච තන්තරේ දිගටම කියවන ආදරණීය රසික-රසිකාවියන් සමහරවිට පුදුම වෙලත් ඇති, දැන්නම්. චමත් පුතාගේ දිගම දිග; පිටු තුනක ලියුම දිගටම blog post එකට පිටපත් කෙරුවා මිසක්, මං වහන්සේ ඒක මැද්දට කඩාගෙන පැන්නෙ නැහැනේ. ඇත්තමයි, මෙච්චර කාලෙකට පස්සේ වුණත්, ආයෙම ඒ ලියුම් කියවද්දී මගෙ නම් දෑසට කඳුළු පිරෙනවා. එහෙම ලිපියක් මැදට කඩා පනින එකත් වැරැද්දක් කියලයි මට හිතුණේ.

චමත් පුතාට කරන ගෞරවයක් විදිහටයි, මම ඒ ලියුමේ තිබුණු අක්ෂර වින්‍යාසය- පද බෙදීම වගේ දේවල් එකක්වත් වෙනස් නොකළෙත්.

සමහර යෙදුම්; ලියුමේ අවසන් ටිකේදී දෙසැරයක්ම ලියැවී තියෙන ‘නුඹ’ වචනය එහෙම- චමත් පුතා නොකියන අදහසුත් මට කිව්වා. ඒ පිටු තුනේදී එයා එකම වචනයක්වත් කපා හැරලා- කුරුටු ගාල තිබුණෙත් නෑ. එකම එක තැනක විතරක් කාක පාද ලකුණකින් ‘නම්’ කියන වචනය එකතු කරලා තිබුණා. ඒ ‘ලියනවා නම් හරි,’ කියන තැනදී.
හොඳින් නිරීක්ෂණය කරනව නං, එහෙම දේවලිනුත් යම්-යම් කාරණා කෙනෙකුට දැන ගන්න ඇහැකියිනේ.

මම ඒ ලියුම කොම්පියුටරෙන් අකුරු කරමින් ඉන්න අතරතුරෙයි, අපේ හිතවත් අයස්මන්ත පීරිස් දොස්තර මහත්තය අපේ ගෙදරට ගොඩ වැදුණේ. වැඩේ නවත්තලා, අපි දෙන්නා කතාවකට වැටුණා. රටතොට විතරක් නෙවෙයි ලෝකය ගැනත් මගෙ දැනුම update කෙරෙන එක මූලාශ්‍රයක් තමයි උන්නැහේ. අනෙක අයස්මන්ත ත්‍රිභාෂා උගතෙක් නෙව!

කොම්පියුටරේ ළඟ තිබුණු චමත් පුතාගේ (අවුරුදු 25ක් පරණ) ලියුම මම අයස්මන්ත මහත්තයට දුන්නා. ‘කියෝලා බලන්නකෝ!’.

කියවලා ඉවර වෙද්දී අයස්මන්තට හීල්ලුණේ නිකම්ම. ලොකු අම්මගේ විත්තිය මෙච්චර දවස් එයාලා වුණත් දැනගෙන හිටියෙ නෑ. දැනගෙන හිටිය නෙවිල්ටත් ඔව්වා මතක නෑ!
“ආ ලොකු අම්මේ, කොහොමද සැපසනීප?” කියල තවමත් ඒ අතීතය සිහිපත් කරමින් මගෙන් අහන්නේ පතිරගොඩ වාසිත හිතවතා විතරයි!!

“අයියේ, දැන් ඉන්න පරම්පරාවට නං කාලයක් ගිහිං වුණත් කාට හරි පෙන්නන්න මේ වගේ ලියුම් ඉතිරි වෙන එකක් නෑ නේද?” අයස්මන්ත ඇහුවා.

ඇත්ත නේන්නං.
නිදිගෙ පංච තන්තරේ ලියද්දී, මගෙ හමස් පෙට්ටියේ තියෙන ලියුම් කීයක් නං දැනටම ‘ලොකු උදව්වක්’ වෙලා තියෙනවද? එව්වගෙ තියෙන ඉමිහිරි මතකයන්. ඒත්... ඒත්... ඊ මේල් ලියුම්වල, messenger පණිවුඩවල එහෙම ළබැඳි මතකයන් ගැබ් වෙලා තියේවිද...

මේ දවස්වල නං කෙල්ල හරිම සන්තෝසෙන් ඉන්නේ. තාත්තණ්ඩිට ළඟින් හෙලවෙන්න දෙන්නෙ නෑ!

ඉතිං චමත් පුතාගේ ලියුමෙන් කියැවුණු ප්‍රශ්න ගැන හිතද්දී... මට හිතෙන වැදගත්ම කාරණේ, මෙච්චර කාලයක් ගිහිල්ලත් තව තවත් චමත් පුතාලා බිහි වෙන එක. මනුස්සයන් අතරේ දිගටම ඔහොම තමයි. ඒකත් ඇත්තයි.

දුරාතීතයේ වගේම ප්‍රශ්න... ගැටලු... සිත් බිඳීම්... සිත්තැවුල් ඒ විදිහටම නූතන පරම්පරාවේ දූලා / පුතාලටත් උරුම වෙනවා- මනුෂ්‍ය සොබාව නිසාත්, සමාජයේ; රටේ; පාලන තන්ත්‍රයේ වැරදි නිසාත්.
එයාලට විතරක් නෙවෙයි, තවම හය හතර නොතේරෙන පොඩි දරුවන්ටත් ඒවා බලපානවය කියලා කවුද හිතන්නේ?

මානෙල් නංගිගේ දියණිය රෝසිගේ දුව තව සති දෙකකින් කොහොම ඉඳීවිද? මට හිතෙනවා.

මේ දවස්වල නං කෙල්ල හරිම සන්තෝසෙන් ඉන්නේ. තාත්තණ්ඩිට ළඟින් හෙලවෙන්න දෙන්නෙ නෑ. තව සති දෙකකින් තාත්ත ආයෙම පිටරට රස්සාවට යන බව හිමන්‍යා දෝණි දන්නෙ නෑ.

සමිත් අබුඩාබියේ රස්සාවට යනකොට දූ පොඩ්ඩට මාස කීපයයි, වයස.
එහෙම ගිය සමිත් ලංකාවට ආවේ අවුරුදු දෙකකින්. Mobile තිරයෙන් හැමදාම තාත්තව දැකල තිබ්බ නිසා පොඩි කෙල්ල තාත්තව දැක්ක ගමන් අඳුරගත්තා. සමිත් එන්න කලින් වුණත්, කවුරු හරි පුංචි හිමන්‍යාගෙන් ඇහුවොත් ‘කෝ සමිත්ගේ දූ?’ කියලා- කෙල්ල විනාඩියක්වත් පරක්කු වෙන්නෑ. ‘මේ ඉන්නේ’ හුරතලේට කියමින් එයාවම පෙන්නා ගන්නයි පුරුදු වෙලා ඉන්නේ.

තරුණ තාත්තෙක්- කුළුඳුල් දෝණිය ඉපදිලා මාස කීපෙකින් විදේශගත වුණේ, කොච්චර දුකකින්ද කියලා මට තවම මතකයි. ඒ දෝණියන්දෑගේ හුරතල් බලන්නම වටිනා කාලේ, ඒ තාත්ත ආයෙමත් රට යන්න හදන්නේ කොච්චර දුකකින්ද කියලත් දැන් දැන් කියවෙනවා.
මෙහෙ ඉඳලා රස්සාවක් කරලා හම්බ වෙන සොච්චමින් කාලා නෙවෙයි- ලෙව කාලා ඉන්නත් අමාරු විත්තිය කවුරු- කවුරුනුත් කියනවා, දැන් නම්.

වෙනින් රටකටවත් ගියොත්...

තනි මට ඔහොම ජීවන ප්‍රශ්න ගැන එච්චර දැනීමක් නෑ. ගොන් මෝලා! ගිය සතියේ දවසක ඒ නිසාම වස ලජ්ජාවකුත් වුණා. මහරගම හන්දියට ගිහිං කොණ්ඩේත් කපාගෙන ගියා තුනපහේ කඩේට. “මට දෙන්න මිරිස් කුඩු 250කුයි, තුනපහ කුඩු ග්‍රෑම් 100කුයි.”
ඒ අයිටම්ස් දෙක කිරනකල් කැෂියර් නෝනාගෙන් මම ඇහුවා ‘බිල කීයද?’ කියලා. හම්බ වෙච්ච උත්තරේ 650/-ක්. ගණන් වැරදිලා තමයි! මට හිතුණා. “හරිද... හයසිය පනහද?”

“ඔව් මහත්තයා, මිරිස් කුඩු දෙසිය පනහට පන්සීයයි. තුනපහ කුඩු සීයට රුපියල් එකසිය පනහයි!” විස්තර එක්කම උත්තරේ ආපි!

ප්‍රශ්නයක් කියන්නේ ප්‍රශ්නයක්...

මෙහෙම රටක තුන්- හතර දෙනෙකු ඉන්නා පවුලකට මාසික ආදායම කීයක් වුණෝතින් ඇතිද? බඩු මිල අහසට නැංගාට කාගෙද පඩි වැඩි වුණේ? පවුලේ කවුරු හරි රට යන්නම ඕනි ජාම බේරා ගන්න නං.... බැරි නම්?

2023 මුලදීම මගෙ නෙත ගැටුණු මේ ඛේදනීය පුවත වාර්තාකොට තිබුණේ ප්‍රියන්ත දසනායකයි.    

‘මවුපියන්ට සලකා තමාගේ සිහින ලෝකය ගොඩනගා ගැනීමට සරිලන රැකියාව සොයා ගැනීමට නොහැකි යැයි ලිපියක් ලියා ඇති අකුරැස්ස පරදුව ප්‍රදේශයේ 29 හැවිරිදි තරුණයකුගේ සිරුර නිවසේ නිදන කාමරයේ එල්ලෙමින් තිබියදී සොයාගත් බව අකුරැස්ස පොලිසිය කියයි.
විදේශ රැකියාවක සිහිනය සැබෑ කරන්නට වෙරදැරූ 29 හැවිරිදි තරුණයකු අකුරැස්ස රෝහලට රැගෙන යන විටත් මියගොස් සිටි බව වෛද්‍යවරු පැවසූහ. මෙම සිද්ධියෙන් මිය ගොස් ඇත්තේ කසුන් අංජන ජයසිංහ (29) නමැති ස්ථිර රැකියාවක් නොමැති තරුණයකු බව පොලිසිය කියයි.

පෙදරේරුවකුගේ අත්උදව්වට ගොස් කෙසේ හෝ ජීවිතය ජය ගැනීමට වුවත් කොරියන් විභාගයෙන් ලකුණු පහක් අහිමිවීමේ දුක සිත්තැවුලක් වී තිබූ බව පොලිසිය සඳහන් කරයි.

පවුලේ බර කර මත තබා ගත් සිය පුතා මවුපියන්ට සලකන්නට නොහැකිවීම ගැන ඉතාම දුකින් කටයුතු කර ඇතැයි මව පොලිසියට කියා ඇත. සිය බාල සොහොයුරන්ගෙන් එක් සහෝදරයකු භාණ්ඩ බෙදාහැරීමේ තාවකාලික රැකියාවක යෙදෙන අතර අනෙක් සහෝදරයා මෙවර සාමාන්‍ය පෙළ විභාගයට පෙනී සිටීමට නියමිතව සිටින බවට හෙළිවී යැයිද පොලිසිය කියයි.
සිය මිතුරන් සමග පෙරදින ක්‍රිකට් ක්‍රීඩා කර ඇති හෙතෙම පියා හා මව දෛනික කුඩා කුලී වැඩකට ගොස් සිටි බවත් මවට ලැබුණු තොරතුරක් මත පැමිණෙද්දී, නිවසේ දොර වසාගෙන මියගොස් සිට ඇති බවත් මවුපියන් රැකබලා ගන්නට සලකන්නට සුදුසු රැකියාව නොලැබීම නිසා පෙරදින මහණ වෙන්නට පන්සලකට යන බවත් මවට පවසා ඇති බව පොලිසිය කියයි.

සිය බාලම සොහොයුරා සමග දහවල් බනිස් ගෙඩියකින් බඩ පුරවාගෙන මල්ලි පන්ති ගිය අතරතුර ‘මව්පියන් රැකබලා ගැනීමට හරිහමන් රැකියාවක් නොමැති’ බව සඳහන් කරමින් සිය අත් අකුරින් ලිපියක් ලියා තබා ඇති බව පොලිසිය කියයි. මළ සිරුර අකුරැස්ස රෝහලේ තැන්පත් කර තිබූ අතර හදිසි මරණ පරීක්ෂණය...’

තවත් තරුණයෙකුගේ බිඳුණු සිහිනයක්!
ඇයි මේ?

ඇත්තමයි. 1998 ලොකු අම්මා විදිහට (වේශාන්තරණය කරගෙන) ඉන්න කාලේත් සමාජයේ මේ විදිහේ ප්‍රශ්න ගොඩාරියක් තිබුණද? මට හිතෙන්නේ අඩුයි කියලයි... නැත්තං මම දැක්ක විදිහේ වැරැද්දක් වෙන්නත් පුළුවනි.

කොහොම වුණත් ප්‍රශ්නයක් කියන්නේ ප්‍රශ්නයක්. ප්‍රශ්නයක් තියෙන ඕනෑම කෙනෙකු හිතන්නේ එයාගේ ප්‍රශ්නය තමයි අතිශයින්ම වැදගත් කියලා. ලොකු අම්මට ලියුම් එවපු දූලා-පුතාලා වැඩි දෙනෙකුටම එයාලගේ ප්‍රශ්න තිබුණා.
“මොකද මන්දා ලොකු අම්මෙ. මම පිවිතුරු පත්තරේ දාන්නයි කියලා මගේ ලස්සනම ලස්සන නිර්මාණ ගොඩක් එව්වා. තාම දැම්මේ නැහැ. මම ලියන ඒවා හරිම ලස්සනයි කියල මගෙ යාළුවොත් කියනවා. එහෙමත් කියද්දී, අංජන අයියා පත්තරේ දාන්නේ අඳුනන අයගේ ඒවා විතරයි වගේ. ලොකු අම්මට බැරිද අංජන අයියට කියල මගෙ නිර්මාණ දෙක තුනක් පත්තරේ දම්මවන්න...” ඒ එක දුවෙකුට තිබුණු ලොකුම ප්‍රශ්නය!

කේයස් (සාගර පලන්සූරිය) කවියා කවියෙන් හරිම අපූරුවට...

ඒ ලියුමත් එක්කම එයා එවලා තිබුණු නිර්මාණ දෙක තුනේම ගත යුත්තක් නෑ; නිර්මාණශීලීත්වයක් නෑ කියලයි මට හිතුණේ. ඒ විත්තිය එයා වගේ කෙනෙකුට කිව්වත් වැඩක් වෙන්නෑ. උණහපුලුවට උගේ පැටියා මැණිකක් වගෙයිලුනේ. දුර්වල නිර්මාණයක් වුණත් ඒක නිමැවූ කෙනාට එහෙම හිතෙන්නෙ නැහැනෙ.

‘තමන්ගේ දේ තමන්ට ලොකුයි’ කියලා පෙන්නන හොඳම උපහැරණ කතන්දරයක්, කේයස් (සාගර පලන්සූරිය) කවියා කවියෙන් හරිම අපූරුවට ලියල තිබුණා; කාලෙකට ඉස්සර. අපේ සහෝදර ‘බොග දමන්නෙකු’ වන ඩ්‍රැකී ඒ පැරණි මිණි කැටය ආයෙම ඔප දමා පළ කරල තිබ්බා. ‘උගත්කම’ කවි පංතියේ කවි 21ක්- මෙන්න එයින් 1/7ක්. මුල්ම කවි තුන:

එළු සකු මගද පොත් කට පාඩමින්      දනී
මිනිහා පණපිටින් යන පොත් ගුලක්   වැනී
වැගිරෙන විලස සාහිත රස අමර       පැනී
පොතක් ලියන්නට සිතිවිලි පහළ       වුනී

පොළොවට ගැට ගසන්නා වාගේ     අහස
වද විඳ පොතක් ලිවුවා නො බලා වෙහෙස
කියවන අතර ඒ පොත අහගනු       පිණිස
කැඳවා ගති ළඟට සිය පෙම්බර       දිගැස

හැම වචනය ම පදමට ගෙන     පියකරුව
පොත කියවයි හෙතෙම සාහිත රස ඉරුව
පුදුමේ මහත අහගෙන ඉන්නට     බැරුව
ඇය පැන ගියා පසු දින ඔහුගෙන්    දුරුව

කොහොම කොහොමෙන් වුණත් ‘දඟකාරී  මගෙ පුංචිම දෝණී’ විශේෂාංගය ජනප්‍රිය වුණා කියලයි, මට දැනුණේ.
ඒකට හොඳම සාක්ෂියකුත් මගෙ ළඟ තිබුණා. ඒකම ඔයාලට ඉදිරිපත් කරන්නයි ගොඩක් වෙර දැරුවේ, පරණ ලිය-කියවිලි අවුස්සමින්. මොන? තවම හම්බ වුණේ නෑනෙ. Bad luck!

දැන් නම් සංගීතා දූගේ දුවත් යෞවනියක්!

මං හොයමින් ඉන්නේ සංගීතා වීරරත්න දෝණිය ලොකු අම්මාට එවපු ලියුම.
එතකොට සංගීතා දූ යෞවනියක්. එයා නම් ලොකු අම්මට ලියල තිබුණේ ප්‍රශ්නයක් ගැන නෙවෙයි. ලොකු අම්මගේ ලියවිල්ල ගැනයි. දැන් සංගීතා දූගේ දුවත් යෞවනියක්!

බොරු පම්පෝරි නොගහ ඇත්තම කියන්න ඕනිනේ.

වෙන කිසිම ප්‍රසිද්ධ කෙනෙකුගෙන් නං ඒ විශේෂාංගයට ලියුම් හම්බ වුණේ නෑ. හැබැයි සතියක් පාසාම ලොකු අම්මාටයි, නිමල් දිසානායකටයි රුපියල් දාහක් හරි දෙදාහක් හරි ලැබුණා, පාඨක ලියුම් මල්ලකුත් එක්ක.
(ඔව්! ඔව්!! ඒ දෙන්නාම; ලොකු අම්මයි- නිදියි දෙන්නම එක්කෙනෙක් තමා.) පිවිතුරු පත්තරේට ලිව්ව විශේෂාංගයටයි, සිකුරු විජිතය නවකතාවටයි තමා ඒ ගෙවීම ලැබුණේ. එක ලිපියකට 500/- බැගින්ද 1,000/- බැගින්ද ගෙව්වේ කියල මට නිච්චියටම මතක නැති හැටි.

ට්‍රීන් ට්‍රීන් ට්‍රීන් ට්‍රීන්...
Call එකක්. නෙවිල්ගෙන්. “අද දවසම ඔයා ගෙදර ඉන්නව නේද? ගවීන් එයි...”. ගවීන් අපට ක්ෂණික ට්‍රීට් එකක් දෙන්නලු හදන්නේ. සතුටයි දුකයි දෙකෙන්ම හිත පිරිලා තියෙන වෙලාවක...
ගවීන්ට නං වැඩියෙන්ම දැනෙනවා ඇත්තේ දුක වෙන්නැති...