පහළොවේදී...- හත්වෙනි කොටස

එහෙව් ආදරයක්, ඕනෑම බරක් දරා ගන්නට; ඕනෑම දුකක් දරා ගන්නට අවශ්‍ය ශක්තිය.....

“ඔච්චර තද වෙද්දී කොහොමද .....” ඩග්ලස් පසු බැස්සේය. මං නුගේගොඩ - දෙහිවල 118 බසයකට නැඟ ගනිද්දීත් ඩග්ලස් බස් නැවතුමේ බලා හිටියේය. 

එදා ඩගී මගේ ‘එපා’කීමට කීකරු වී බස් නැවතුමේ සිට බලාගෙන සිටි අයුරු තවම මගේ ඇස් දෙකේය. ඔහොම ඒවා මට තදින් මතක හිටියි.

අපට එහෙම මතක හිටින්නේ මොන වගේ දේවල්ද?

ඊට පසුවදා උදේම දීඝායු අතරමඟට වෙලා බලා උන්නේය. ‘නිමා, එහෙනං ඔයා මේක පරෙස්සමෙන් එස්ට දෙනවද?’ කියා අහන ගමන් ලියුමකුත් මගේ අතට දුන්නේය. දීඝායුගේ වචනවල ඒ මොහොතේ ගැබ්ව තිබුණු ආදරණීය ස්වරය තවමත් මගේ සවන් යුග ඇතුළේ නින්නාද නංවයි. ඒ හඬ ඒ තරමටම සෙනෙහෙබරය.
එහෙත් එසේ ආදරණීය වූයේ මා වෙනුවෙන් නොව එස් වෙනුවෙන් බව එදාත් මට වැටහුණේය; ඒ වැටහීම නිසාම, දුකකුත් හිතුණේය!

දැන් මම දනිමි.
ආදරයට සුදු-මුදු-සිනිඳු කළ නොහැකි දළ-රළු-ගොරහැඩි දෙයක් තිබෙන්නට බැරිය.
රසවත් කළ නොහැකි; සුමිහිරි කළ නොහැකි නීරස-අමිහිරි දෙයක් තිබෙන්නට නොහැකිය!
ඇත්තය. එහෙව් ආදරයක් ඕනෑම බරක් දරා ගන්නට; ඕනෑම දුකක් දරා ගන්නට අවශ්‍ය ශක්තිය අපට ලබා දෙයි. මට තිබෙන ප්‍රශ්නය නම් ‘එවන් ආදරයක් වුවත්, නොනැසී; අඛණ්ඩව දිගු කාලයක් පවත්වා ගත හැකිද?’ යන්නයි.

විපරම කෙරුණේ මගේ දෙනෙතින් විතරය.

එදාට ඉස්සරින්, වසන්තට ලියුමක් නෙවෙයි; වාක්‍ය දෙක තුනක් කුරුටු ගාන්නටත් දීඝායුට දවස් දෙක-තුනක් ඕනෑ වුණේය. එහෙව් හාදයා, එස්ට ලියන ලියුම නම් එක රැයින්ම පිටපත් කරලාය. ඇත්තම කියනවා නං, එතකොට මගේ හිතේ ඒ ගැන කෝන්තරයකුත් උපන්නා මතකය.

කවදාවත් දීඝායුගෙන් ඒ ගැන ඇසුවේ නැතුවා වුණත්, තවමත් මගේ හිතේ ඒ කහට පැල්ලමේ ඡායාවක් ඉතිරිව තිබේ!

දීඝායුගේ ඒ ලියුම දුන්නාම එස් පෑ හිනාවත් මට මතකය. මා කාටත් රහසින් එස්ට ලිපිය දුන්නත්, එස් මට ස්තුති කරද්දී බට්ටිත් එතැන හිටියාය. ‘එහෙනං මෙයාටත් කියලයි තියෙන්නේ.’ මට සිතිණි.

ඉතිං ඒ පෙම්වතුන් දෙන්නාට ‘පුළුවන් විදිහකින් උදව්වක් කරන්නට’ හිත හදා ගත්තත්, මගේ හිතේ පිරී තිබුණු දුක තුනී වුණේ නැත.
දීඝායුට රිදවන්නට හෝ අවැඩක් වේවායි සිතන්නටවත් උවමනාවක් මට නොවිණි. නමුදු ඔහු වෙනුවෙන් මගේ හිතේ තිබුණු ඉඩ පිළිබඳව කියා ගන්නට බැරි තරම් තරහක් මට තිබිණි; මගෙත් එක්කම උපන් තරහක් මට තිබිණි. සමහර දුකක වුව මිහිරක් ගැබ්ව තියෙනවාවත්ද? තිත්ත කරවිල ගෙඩිය කාගෙන සිටින පණුවාට ඒ තිත්ත දැනෙන්නේ රසයක් විදිහටලු නේද....

“මගේ ලියුම දුන්න නේද?”
හැන්දෑවේ මාව දැක්ක ගමන් දීඝායු ඇහුවේ ඒකය. ‘දැන් ඉතිං හැමදාමත් මෙහෙම තමා!’ මට සිතුණි.

එදා ඩග්ලස් පෙනෙන්නටවත් නොසිටියේය. විපරම කෙරුණේ මගේ දෙනෙතින් විතරය.

එයාට ආසයිලු ඔයාගේ නැටුමක් බලන්න!

කළුබෝවිල ඉඳලා මං ආපහු එද්දී ඩගී බස් නැවතුමේ සිටියේය! මං එනතුරු...

එතකොට ඒ බස් නැවතුම තිබ්බේ හයිලෙවල් පාරෙන් නුගේගොඩ පරණ පාරට හැරෙන තැනම තියෙන පල්ලිය ඉස්සරහය. ඩගීගේ හිනාවට මගෙනුත් හිනාවක්; ප්‍රශ්නයකුත්....

“කොල්ලා අදත් ටියුෂන් පන්ති ගියේ නෑ වගේ... හවස මං ඔයාව දැක්කෙ නැහැනේ...”

“අපිව පෙනෙයිද... අර භූතයාව විතරනේ නිමල්ට පේන්නෙ....”
“ඔයා හිතන විදිහේ මොනවත් නෑ.... එයා මට ලොකූෟෟෟෟෟ උදව්වක් කරපු කෙනෙක්....” මට කියැවුණේ හිතන්නෙවත් නැති කඩිනමකිනි.

“මේ මේ... මට ඌ ගැන වැඩක් නෑ... මට ඔයාටත් උදව්වක් වෙන දෙයක් කරන්නයි ඕනි. මම ඊයෙම ඔයාට කිව්වේ සීරියස් වැඩක් තියෙනවයි කියලා.... ඔයාව ගමනක් එක්ක යන්න තියෙනවයි කියලා.”
“ඒකටමද ඩගී මේ තකහනියේ මං එනකල් බලා හිටියේ....”
“ඔන්න. ඔන්න... පොඩ්ඩ බැරි වෙන්න බැහැනේ ඔයත් එක්ක.. ඔයාට විතරක් නෙවෙයි, ඒ උදව්ව කරන්න යන්නෙ... මගේ තව යාළුවෙකුටත් එක්කම...”

ඩග්ලස් එහෙම කියද්දී නං මටත් කුතුහලයක් දැනුණි.

“තව යාළුවෙකුටත්?”
“කලබල වෙන්න දෙයක් නෑ නිමල්. මම අඳුරන මහත්තයෙක් ඔයාව දැකලා.... එයාට ආසයිලු ඔයාගේ නැටුමක් බලන්න.” ඩග්ලස් කිව්වේය.

“මං නැට්ටුවෙක්ද?”
මං එහෙම අහනකොට නං ඩග්ලස් ටිකාක් විතර පසු බැස්සා වගෙය. එයා ගැළපෙන වචන තේරුවා වෙන්නට ඇති....

ඒ මහත්තයා එයාගේ කාර් එකෙයි එතකොට ඉඳල තියෙන්නේ... එයාට ඕනිලු ඔයාගේ වැඩේ...

“අනේ මන්දා... මමවත් තවම දැකලා නැහැනේ ඔයා job එක කරන හැටි... ඊයේ මාත් කළුබෝවිලට එන්න හැදුවේ කොහොමද බලා ගන්න. ඔයා එපා කිව්වනේ.....” ඩගී කතා කළේ හොඳටම පරෙස්සම් වෙමිනි. මට හිනා ගියේ ඒක අගේටම දැනුණු හින්දාවෙනි.

“මම ආසාවට පේව්මන්ට්වල නටන්නේ නෑ ඩගී.... ඒකාංගික නාට්‍යයක් පෙන්නලා කවි පොත් විකුණනවා...” එතකොටත් මං කරන දේවල් ගැන හංගා ගන්නා පුරුද්දක් මට නොතිබුණා විය යුතුය. ඊටත් වඩා අපේ දුප්පත්කම ගැන කිසිම ලජ්ජාවක් මට නොතිබුණා විය යුතුය. 
“හරි! ඒ වුණාට වෙනම ඇඳුමක් ඇඳලනෙ ඔයා....” ඩගී කිරා බලන සෙයියාවෙන් කිව්වේය.
“...හ්ම්!”
“අර මහත්තයට ඕනිලු ඔයා ඒක කරන හැටි බලන්න... එයා යන්තමට ඔයාව දැකලා තියෙන්නේ....” ඩග්ලස් දිගටම කියාගෙන ගියේය.

ඩගී කියන හැටියට නම් ඒ මහත්තයා කොළඹ ලොකු කන්තෝරුවක ලොක්කෙකි. කොටුවේ පල්ලිය ඉදිරිපිටදීය, මං ‘පේව්මන්ට් එකේ රජ වෙන’ හැටි දැකලා තියෙන්නේ. “ඒ මහත්තයා එයාගේ කාර් එකෙයි එතකොට ඉඳල තියෙන්නේ... එයාට ඕනිලු ඔයාගේ වැඩේ බලා ගන්න.” 

“එහෙනං එයාට කියන්න එහෙම තැනකට එන්න කියල....” මගේ ආඩම්බරය ඔළුව ඉස්සුවාවත්ද? ඩග්ලස් මගේ පස්සෙන්ම ආවේ මේ මඟුලකටද?

“මං ඔයාට කිව්වෙ නිමල්.... එයා ලොක්කෙක්. එයාට පුළුවනිද ඕනෙම තැනකට එන්න.... ඉන්නකො, මං ඔයාල ගෙදරට ඇවිත් තාත්තා එක්කලම කතා කර ගන්න.” ඩග්ලස්ගේ කතා  පරෙස්සම එයාටම අමතක වෙලාය.

මම එස්ට ලියුමක් ලිව්වා!

“එහෙනං අපේ තාත්තවම එක්ක යන්න!”

ඒ වෙලාවේ මට උත්තර බඳින්නට නොආ ඩග්ලස් දවස් හත-අටකට විතර පස්සේ අපේ ගෙදරටම ඇවිදින් තාත්තාව හම්බ වෙලා තිබුණේය.

දැන් නං එදා සිට දවසක් දෙකක් අතීතයට නොගිහින් බැරිය. එහෙම නොකළොත් සිදු වුණු දේවල් මඟ හැරේවි!

එස්  ලියූ පිළිතුරු ලිපියත් දීඝායුට අරගෙන ගිය පියුන්කාරයා වුණේ මං වහන්සේය. නමුත් මේ ගැන කිසිම දෙයක් කොරල සුන්දරීටවත්, දඩෝරියාටවත් නොකියන්නටත් මම වග බලා ගත්තෙමි.
සාමාන්‍යයෙන්ම මට තිබෙන්නේ ඒ පුරුද්දය. අනෙක් අයගේ පෞද්ගලිකත්වය හැකිතාක් ආරක්ෂා කරලා දෙන එක හොඳයි කියලාය අදත් මං හිතන්නේ.

ඊළඟ වදකාර ප්‍රශ්නය මතු වුණේත් මගේ ඒ ප්‍රතිපත්තිය නිසාය.

“මචං නිමල්... උඹට බඩ්ඩක් කියන්නං, හැබැයි කාටවත් කියන්න බෑ....” දඩෝරියා මට කිව්වේ අප දෙන්නා විතරක් පන්තියේ හිටි වෙලාවක් බලලාය.
“ඔච්චර රහසක් නං ඉතින් මටවත් නොකියා හිටපංකෝ!” මට කියවුණේය.

“අඩෝ... මචං නිමලෝ... ඉස්සෙල්ලම මේක උඹට කියන්න හිතුවම ඔහොමද බං...”
“හරි හරි. එහෙම නං කියපංකො.”
“මම එස්ට ලියුමක් ලිව්වා!”

ජංජාලේ! මේ මොන මඟුලක්ද වෙන්න යන්නෙ?
“මොකක්?”
“යකෝ කට, කට.....” දඩෝරියා මගේ කට මිරිකුවේය. “රහසක් කියන්න ආවම, උඹ නං මරු.... මොට්ටයා!”
මට එහෙම සද්දෙන් ප්‍රශ්නයක් ඇහුණු එකෙනුත් වාසියක් වුණේය. පන්තියේ දෙතුන්-දෙනෙක්ම අප දෙස බලනවා දුටු නිසා දඩෝරියා නිස්සද්ද වුණේය. ‘අදට නං බේරුණා... ඒත් හෙට... එතකොට එස්?’

එහෙම වෙන්නෙත් කේන්දරේ ග්‍රහයන් පිහිටීම අනුවවත්ද?

“මාර අවුලක්නේ නිමා වෙන්න යන්නෙ!” එදා හැන්දෑවේ මේ විත්තියට සවන් දුන් දීඝායු කිව්වේය. “මං දැන් මොකද කරන්නේ?”

“ඔයාට නං බොරුවක් හරි කිව්වැකි. ඔයාට දඩෝරියාව හම්බ වෙන්නේ කලාතුරකින්නේ. මට එහෙමද... වරුවක්ම...” මං කීවේ මට පෙනුණු පැත්තයි.

“ඌට බොරු කියලත් බෑ... ඇත්ත කියලත් බෑ. අපි ටික දවසක් සද්ද නැතිව ඉඳිමුද?”
මම ඔළු භාෂාවෙන් උත්තර දුන්නෙමි. ‘හා!’

‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’ කියවන ඔයාලට කොහොමද මන්දා, මට නම් අරුම දේවල් සිද්ධ වෙන්නේ එක-පිට එකමය. එහෙම වෙන්නෙත් කේන්දරේ ග්‍රහයන් පිහිටීම අනුවවත්ද?

චමින්ද දිසානායක රසිකයා ‘පහළොවේදී 3’ පෝස්ටුවට comment එකක් එවමින් ‘පෝරුවෙ කතාව කලින් දැනන් හිටියනම් නංගි කෙනෙක් ඉන්න මනමාලියක් හොයාගන්නවා. මොකද අපි හොඳ බෞද්ධයෝනෙ.’ කියා සඳහනක් කොට තිබිණි. 

අනුර ජිනදාස හිතවතා ඒ කමෙන්ටුවට ජ්‍යෝතිෂයෙන්ම උත්තරයක් දීලාය. ‘හත්වැන්නේ උප අධිපති ද්විස්වභා රාශියක නැතිනම් ඒ කෙළි හරියන්නේ නෑ.’
එහෙම කරලා අහවරවී, අනුර මට ෆෝන් කළේය.
ඒ කෙනෙකුගේ ග්‍රහ පිහිටීම් අනුව බහු විවාහ ගැන නිච්චියටම කිව හැකි බව කියමිනි. “අර කොටුවේ මේ ග්‍රහයෝ ඉන්නවා නං....” වගේ විස්තර ගොඩකුත් කිව්වේය. ඒ අස්සෙම කලින් කතාවකට ඌන පූරණයකුත්  කෙරුණේය.

“අර ශුද්ධෝදන රජතුමා ප්‍රජාපතී ගෝතමීවත් විවාහ කරගත්තනෙ පොළොවෙන් මිටි රියනක් උඩට නඟින පෝරුවක් හදවලා.... මතකයිනෙ පළමුවෙනි පෝරුව හැදුණු කතන්දරේ. දරුවන් ගොඩක් හදලා ප්‍රජාවක් බිහි කරවන්න හිතාගෙන රජ්ජුරුවෝ ඒ බහු විවාහේ කර ගත්තත්, ඒක හරි ගියේ නැහැනෙ හිතපු විදිහට....”

කෙනෙකුට තිබෙන විශේෂ හැකියාවන් ගැනත් කේන්දරෙන් කියවෙනවාද? (එවන් දක්ෂයෙකු ශාක පත්‍රයකින් කළ කැටයමකි මේ.)

“ඒ කිව්වේ අනුර, ප්‍රජාපතී ගෝතමීගෙන් දරුවෝ ගොඩක් ලැබුණේ නෑ!”

“නෑනේ නිමල්.... ඒ කියන්නේ, සමහර දේවල් කේන්දරවලින් වුණත් පෙන්නන්නේ වෙනස් විදිහට. අපි ඒ ග්‍රහ පිහිටීම් බලලා මෙහෙම-මෙහෙමයි වෙන්නේ කිව්වට ඒක වෙනස්ම විදිහකට වුණත් වෙන්න ඉඩ තියෙනවා....අපිත් මිනිස්සුනේ. අපි කියන්නේ අපට පෙනෙන විදිහ...
ප්‍රජාපතී ගෝතමී බිසව තමන්ගේම දරුවන් ලැබුවේ නැති එක ඇත්ත. නමුත් හිතන්නකෝ, එතුමිය නව ප්‍රජාවක්ම බිහි කළානෙ!” අනුර කියද්දී නං මගේ ඉවසිල්ල නැත්තටම නැති වෙලාය, තිබ්බේ.
“ඒ කිව්වේ ඒ අනාවැකිය බොරු?”

“ඒ ඔයා දැකපු විදිහනේ.... ඇයි හලෝ, කවුද භික්ෂුණී ප්‍රජාවම බිහි කරන්න මූලිකත්වය ගත්තේ?” අනුර ජිනදාස හිනා වෙමින් අහයි.

ඒ වෙලාවේ මගේ හිතට ආවේ මේකය.
ජ්‍යෝතිෂ විද්‍යාවේදී කෙරෙන්නේ ගණිතමය කටයුත්තකි. ඒ කියන්නේ ජ්‍යෝතිෂවේදීන් ගණිතඥයන්ද වන බවයි. ඒක එහෙම නං ගණන් හදනවා වගේම ‘ගණන් අරින්නටත්’ එයාලා ප්‍රවීනයන් වෙන්නට හැකිය. එහෙම බලද්දී සාස්තරකාරයන් එක්කලා හැරෙන්නටවත් අපට බැරිය. එයාලාට හැම දෙයක්ම වෙනස් විදිහකින් බලන්නත්- එව්වාට අර්ථ කථන දෙන්නටත් අපූරු හැකියාවක් තිබේ.

ඒ පැසසුම කරන ගමන්ම අනුරගෙන් ප්‍රශ්නයකුත් අහන්නට අවසර දෙන්න.
‘කෙනෙකුට තිබෙන විශේෂ හැකියාවන් ගැනත් කේන්දරෙන් කියවෙනවාද?’

අපරාදේ! අනාගතයේදී මෙහෙම දේවල් ලියවෙතියි දැනගෙන හිටියා නං ‘ඩගී’ හාදයාගේ උපන් වෙලාවත් ලියාගෙන තියා ගන්නවාය; අනුරට කියලා බලවාගන්නට.
ඩග්ලස්ට ඒ හැකියාව; අනුන් නම්මා ගැනීමේ හැකියාව උපතින්ම ලැබිලා තිබුණා වගෙය.

උඹට ඔහොම ලේසියෙන්ම ලෙස්සලා යන්ඩ හම්බ වෙන්නෙ නෑ....

“අද දවල් උඹේ යාළුවා ඇවිත් ගොඩක් වෙලා කතා කර කර ඉඳලා ගියා..” ඒ කිට්ටු දවසක අපේ තාත්තා මට කිව්වේය. “... ඒ හාදයා උඹ එක්කත් කිව්වද, මෙහෙ එනවයි කියලා....”

“මගෙන් වරං අරගෙනද තාත්තව හම්බ වෙන්න එන හැමෝම මෙහෙට්ට එන්නෙ?” කියමිනි, මං තාත්තාගේ ප්‍රශ්නය නිදැල්ලේ යන්නට දුන්නේ.
යළි-යළිත් මේ ඔබට අවධාරණය කර කියන්නේ මගේ බොරු නොකියා, ඇත්තත් නොකියා, ප්‍රශ්නවලට උත්තරත් සපයා බේරෙන උපාය ගැනයි. ඉතිං, මං ලියන දේටත් ඒ ආභාසය ලැබිලා තියෙනවා වගේ වුණත් ‘can’t help’ තමාය.

“උඹට ඔහොම ලේසියෙන්ම ලෙස්සලා යන්ඩ හම්බ වෙන්නෙ නෑ රංජි.
ඒ හාදයා දන්න හොඳ වැදගත් මහත්තයෙක්ව උඹට මුණ ගස්සන්නනෙ හදන්නේ... එදාට රස්සාව කර ගන්න බැරිවෙන පාඩුවත් ඒ මහත්තයා බලා ගන්නවලු.... තව මොනවද?
උඹට නං ඒ හාදයාව අල්ලන්නෙ නැති බව මට තේරෙනවා. ඒ වුණාට බූරුවෝ, ලොකු- ලොකු මිනිසුන්ව අඳුරගෙන හිටියම කවදා හරි වැඩක් වෙන්න පුළුවන්... හොඳට මතක තියා ගනිං, දවසක උඹටම තේරෙයි.... කොහෙද, පවට පින දෙන්න බැහැනෙ බං...” තාත්තා හෑල්ල ඉවර කරන පාටක් ඇත්තේ නැත.

“හරි හරි... කියන දවසක, කියන තැනකට ගිහින් බලන්නංකො ඔය මහ ලොකු සිටාණෝ සලකන විදිහ....”

ඊට දවස් දෙකකට පස්සෙ දවසේ උදේ මං පන්තියට ගියා විතරය. දඩෝරියා බුම්මාගෙන මගේ ළඟට ආවේය. “අඩෝ, උඹ මහ වලත්තයෙක් බං.... යකෝ! ගමේ වැල ගමේ කපුටන්ට බං... ඒකවත් හිතපන් බං...” දඩෝරියා කිව්වේ full වොලියුම් එකෙන්ම නොවුණත්, හෙමින්මත් නොවේ. ඒ කතාවෙන් අන්ද-මන්ද වුණු මට හුස්මක් ගන්නටවත් ඉඩ නොතියා රණවකත්, ඒකටම සූදානමින් හිටියා වගේ- මගේ desk එක ඉස්සරහට කඩා පාත් වුණේය.

ඒ ආදරයද, ආසාවද නැතිනම් තණ්හාවද... ඒත් නැතිනම්... 

“තොට හොඳ වැඩේ! බුවෙනකබා ගොබ්බයාට xx දෙන්න ගියා.... තොටත් හොඳ වැඩේ දඩෝරියො... මං කිව්වට පිළිගත්තෙ නෑ! උඹලත් මහ ලොකුවට බට්ටවමනෙ උඩ දාගෙන හිටියේ....”

රණවක කියා හමාර වෙනවත් එක්කම දඩෝරියා... “අදින් පස්සේ අපේ කිසිම යාළුකමක් නෑ බට්ටෝ!” යි දිවුරා කීවේය.

යාළුකමක් නැතිවීම එකකි; සතුරුකමක් ඇතිවීම තවෙකකි. යාළුකම නැති වෙන බව කිව්වත්, සතුරුකමක් ඇති වෙන බව දඩෝරියා එදා මට නොකිව්වේය. තදම එදිරිවාදීකමක් ඇති කර ගන්නා බව නොකිව්වේය. එහෙම වුණේ පෙම් පලහිලව්වක් නිසා වීමය, සිනහවට හේතු වෙන්නේ. ඒ ආදරයද, ආසාවද නැතිනම් තණ්හාවද... ඒත් නැතිනම් අපේ හැදියාවද?

ආදරය, ආසාව, හැදියාව හා සිතුම්-පැතුම් රටෙන් රටට වෙනස් වෙනවාද? ජාතියෙන් ජාතියට වෙනස් වෙනවාද? කාලයෙන් කාලයට....

දැන්, ඕස්ට්‍රේලියානු ක්‍රිකට් කණ්ඩායමේ නායකයා නායකත්ව තනතුරෙන් ඉල්ලා අස්වෙලා. ලෝකප්‍රසිද්ධ ‘අළු බඳුන’ උදෙසා පැවැත්වීමට නියමිත ක්‍රිකට් තරගාවලිය කටේ තියෙද්දීයි ‘ටිම් පෙයින්’ ඒ විදිහට ඉල්ලා අස්වී තිබෙන්නේ.
ඒ 2017 අවුරුද්දේ ටස්මේනියා ක්‍රිකට් සමාජයේ සේවිකාවකට පෙයින් යැවුවයි කියවෙන ‘ලිංගික අදහස් සහිත කෙටි පණිවිඩ’ කිහිපයක් ගැන විමර්ශනයක් ඇරඹීමට නියමිතව තිබියදී. එහෙමයි ඒ රටවල තත්ත්වේ.

නමුත් ලෝකෙන් උතුම් රට ලංකාවේ?
මතකයිද බාල වයස්කාර දැරිවියක් අපයෝජනයට සම්බන්ධ සිදු වීම... කවුරුන්ද වැරදිකාරයන් වුණේ.... දැන් අපට ඒ ගැන උනන්දුවක් නෑ, මතකයකුත් නෑ. 2021දීත් ලංකාවේ තත්ත්වය ඒකයි. අවුරුදු පනහකට එහා අවධියක ශ්‍රී ලංකා හැදියාවේ තරම ඔයාලට හිතාගන්න පුළුවන් නේද?

‘ලිංගික අදහස් සහිත කෙටි පණිවිඩ’ කිහිපයක් යැවීම ගැන විමර්ශනයක් ඇරඹීමට නියමිතව තිබියදී....

රණවක මට එදිරිව සිටියේ මා ඔහුට අවනත නොවීම නිසාය. 

දඩෝරියා මට එදිරි වූයේ එස් දඩෝරියාගෙ ප්‍රේමාරාධනාව ප්‍රතික්ෂේප කිරීම නිසාය.

“අනේ නිමල්.... මෙච්චර දෙයක් වෙයි කියල මං හිතුවේ නෑ. xx (දඩෝරියා) ලියුමක් දුන්නම මම ආපහු ඒක එයාටම දුන්නා. ඇයි එපා කියන්නේ කිය-කියා වද කරනකොටයි මං කිව්වේ. මට දීඝායු ඉන්නවා කියලා.... xx වෙන්ඩ බෑම කිව්වා..... මං දන්නවනෙ ඔයාලගේ යාළුකම. ඒ හින්දයි xxට කිව්වේ ඔයත් දන්නවා- ඔයාගෙන් අහගන්න කියලා!”

ඒ විස්තරය එස් මට කිව්වේ ටිකෙන්-ටිකය. ඉඩ ලැබුණු ලැබුණු විදිහටය. පන්තියේ අනිත් ළමයින්ට රහසෙන්ය. කොරල සුන්දරී හා බට්ටි (බී. එස්.) විතරක් ඉස්සරහදීය.

ඉතිං ඊට පස්සේ..... කියවමු ඊළඟ කොටසින්...