මට වෙච්ච දේ - දෙවෙනි කොටස

“ඔබයි- දොස්තරයි මාව වරදවා වටහාගෙන.”

“ඇයි එහෙම කියන්නෙ?”
“මට ආයෙත් පිරිමියෙක් වෙන්න ඕනෙ නෑ.”
“ඒ හරි වැඩේනෙ. මම දන්නවා නං දොස්තරට කියනවනෙ.”

“අපි ආපහු යමු!” මම කීවෙමි. ජයසිංහ මෝටර් රිය ආපසු හරවා ගත්තේය. අපි නැවතත් දොස්තර මහතා හමු වීමට යන විට ඔහු පුදුමයෙන් බලා සිටියේය.

මගේ හිත හොඳ කිරීමට බවත්, මට පිරිමි බව ලබා දීමට වඩා...

දොස්තර මහතා මා පූර්ව ස්වභාවයට පත් කළ හැකි බැව් පවසා ඇත්තේ මගේ හිත හොඳ කිරීමට බවත්, මට පිරිමි බව ලබා දීමට වඩා ගැහැනු බව ලබා දීම පහසු බවත් එහිදී දොස්තර මහතා පැවැසීය.

මගේ හිසේ මලක් පිපුණා සේ විය.
මම දොස්තර මහතාටත්, ජයසිංහටත් මුව නොසෑහෙන සේ පින් දුනිමි.

ඉන්පසු ශල්‍ය කර්මය සඳහා සියලු විධිවිධාන දොස්තර මහතා යොදන බව මට දන්වන ලදී. එය රහසක් සේ තබාගත යුතු බව ජයසිංහත් මමත් අවධාරණයෙන්ම කියා සිටියෙමු.
මට නිවාඩු ලබා දීම ආදිය ජයසිංහ විසින්ම කරන ලදී.
මුත්‍රා බොක්කේ ගලක් සෑදී ඇති නිසා ඒ සඳහා මට ශල්‍ය කර්මයක් අවශ්‍ය වී ඇති බැව් ඔහු කාර්යාලයයේ අනිකුත් අයට දන්වා තුබුණි.

මා අවදිවන විට ඇඟපත මට වලංගු නැතිවා සේ දැනෙන්නට විය. මම එක ඇලයකින් අනික් ඇලයට හැරෙන්නට මහන්සි ගතිමි.
එහෙත් මට එය කළ නොහැක!

“දඟලන්න එපා.”
ඒ ජයසිංහගේ කටහඬය. ජයසිංහ මගේ ඇඳ ළඟ පුටුවක් තබාගෙන වාඩි වී සිටියේය.

“මේ කොහෙද?” මම ඇසීමි.

“මේ ඉස්පිරිතාලේ.” හේ කීය. “බය වෙන්න එපා. ඔබට ඉක්මනින්ම සුව වේවි.”

මගේ නාභියෙන් පහළ කොටස වණයක් සේ කකියයි. මට බලවත් තෙහෙට්ටු ගතියක් දැනෙයි.

“දොස්තර මහත්තය කෝ?”

“දොස්තර මහත්තය දැන් ඇවිත් ගියා. එයා කීවා ඔපරේෂන් එක සාර්ථකයි කියා.”

මේ ලෞකික ජීවිතය අත්හැර ආගමික ජීවිතයක් ගත කිරීම හොඳ යැයි...

ශල්‍ය කර්මයෙන් පසු මා විඳි දුක් විස්තර කොට ඔබ වෙහෙසට පත් කිරීම නුසුදුසු යැයි මට හැඟෙයි. කෙටියෙන් කියතොත් මේ ලෞකික ජීවිතය අත්හැර ආගමික ජීවිතයක් ගත කිරීම හොඳ යැයි, මම හුදෙකලාව ලෙඩ ඇඳේ සිටියදී කල්පනා කළෙමි.

ශල්‍ය කර්මයට පෙර මා තුළ තුබුණු රාගනිඃශ්‍රිත භාවය සම්පූර්ණයෙන්ම පහව ගොස්ය. මගේ ප්‍රාග් යෞවන අවදියෙදී මා කළ මෝඩකම් මා සිහිපත් කළේ මහත් ලජ්ජාවකිනි.
ජයසිංහ මහතා මා වෙත දක්වන කරුණාව නිසා මම ඔහුට ආදරය කළෙමි. එහෙත් එය ඔහු වෙත කලින් තුබුණු ආදරය නොවෙයි. ශල්‍ය කර්මයෙන් පසු මා ලෙඩ ඇඳේ ගත කළ කාලය තුළ කිසිම පිරිමියෙකු හෝ ගැහැනියක කෙරේ අලංකාරයක් දැකීමට නොහැකි විය.

ශල්‍ය කර්මයේ තුවාල සම්පූර්ණයෙන්ම සුව වූ පසු මට නවාතැනට යාමට පුළුවන් විය. මට වැඩි දුර පයින් ගමන් කිරීම දොස්තර මහතා විසින් තහනම් කරන ලදී. එහෙයින් මම මාසයක් නිවාඩු ගෙන නවාතැනෙහි ගත කළෙමි.

මේ විශාල රටක තනි වී කාලය ගත කිරීම මට බෙහෙවින් අපහසු කාරියක් විය.

එක් දිනෙක ජයසිංහ මා බැලීමට පැමිණි වේලේ මගේ අපහසුව මම ඔහුට කීවෙමි. මා තව දුරටත් මේ රටේ පසුවීමට නොකැමැති බවත්, රස්සාවෙන් ඉවත් වී සියරට ගොස් අප්‍රසිද්ධ වේශයෙන් ජීවත් වීමට කැමති බවත් ඔහුට කීවෙමි.
ජයසිංහ ඊට විරුද්ධ වූයේ නැත.

සියරට පැමිණි පසු මගේ ජීවිකාව කර ගැනීම සඳහා පුද්ගලික ආයතනයක රක්ෂාවක් ලබා ගැනීම සඳහා ඔහු උදව් දෙන බවද පැවසුවේය.

ආරෝග්‍ය ශාලාවේ සිටියදී, කිසි දිනෙක යළිත් කාමාශාවන් මා තුළ ඇති වේ යැයි මම නොසිතුවෙමි.
එහෙත් ක්‍රමයෙන් පිරිමින්ගේ ලස්සන දැක්මට මට ක්‍රමයෙන් හුරු විය.
ලංකාවට පැමිණි පසු කිසිවෙකුට හඳුනා ගැනීමට නොහැකි වනසේ ජීවත් විය යුතු යැයි මම ඉටා ගතිමි.

ගැහැනියක සේ මා කෙසේ නම් මගේ හිතවතුනට මුහුණ දෙන්නද? ප්ලාස්ටික් ශල්‍ය කර්මයෙන් ඇස් පිහාටුවල රැලි දමාගත හැකි බැව් මෙහිදී මට සිහි විය. ජයසිංහගේ ආධාරයෙන් මම එබඳු ශල්‍ය වෛද්‍යවරයෙකු සොයා ගතිමි.
ශල්‍ය කර්මය සඳහා ශල්‍යාගාරයට යන පිපුණු ඇස් පිහාටු ඇති ගැහැනිය පිටතට එන්නේ හොඳට රැලි වැටුණු, අලංකාර ඇස් පිහාටුවලින් හෙබි මුහුණක් ඇතිවය.

නව චීනයේ විශාල ප්‍රාසාද මගේ දෙනෙතින්...

කලින් කරන ලද ශල්‍ය කර්මයෙන් බිය වී සිටි මම, ශල්‍ය කර්මයක් ලබා පිටතට පැමිණි ගැහැනියකගෙන් විස්තර අසා බිය සැක හැර ඇතුළු වූයෙමි.

පැයක පමණ ශල්‍ය කර්මයකින් පසු මගේ ඇස් පිහාටුවල ස්වාභාවික රැල්ල ඇති විය. කන්නාඩියක් ඉදිරියට ගිය මට මගේ මුහුණ හඳුනා ගැනීමට පවා අසීරු තරමට වෙනස් වී තිබෙනු පෙනිණ.
මගේ සිතේ ඇති වූ සතුට නිම්හිම් නැත.

“ඔබ දැන් නම් හරි ලස්සන ගෑනි”යි ජයසිංහ ශල්‍ය කර්මයෙන් පසු මා දෙස බලා පැවැසීය.

“ඔබට හොඳ පෙම්වතෙකු ලැබෙනවාට කිසි සැකයක් නැහැ”යි කී ජයසිංහ මා ලංකාවට පැමිණි පසු මට වෙළෙඳ සමාගමක රක්ෂාවක් ලබා ගැනීමටද කටයුතු සලසා ඇති බැව් පැවැසීය.
ඔහුගෙන් මා ලද උපකාරවලට ස්තුති කිරීමට මගේ වචන කිසි සේත් මඳ විය.

ඔහු මට දැක්වූ කරුණාව හා ආදරය ගැන සිහිවත්ම ඉබේම මගේ දෑත් ඔහු වටා ගියේය. මම ඔහු වැළඳගෙන ඉකි ගසමින් හැඬුවෙමි.

රක්ෂාවෙන් මගේ අස්වීම පිළිගන්නැයි මවිසින් ලංකාණ්ඩුවට එවන ලද ලිපියට පිළිතුරු ලැබිණ. මගේ අස්වීම පිළිගත් බවද, මා ලංකාවට පැමිණිය යුත්තේ මගේ වියදමෙන් බවද එහි දක්වා එවා තුබුණි.

චීනයේ සිට ලංකාවට පැමිණීම සුළු මුදලකින් කළ නොහැක. මා ළඟ වැඩි මුදලක් ඉතිරි වී නොමැත. මම මේ බැව් ජයසිංහට කීවෙමි. හෙතෙම කෙසේ හෝ රජයේ වියදමෙන්ම ආපසු ඒමට මට කටයුතු කළේය.

විශාල ජෙට් යානය පීකිං නුවර ගුවන් තොටුපළෙන් අහසට නැංගේ මා ඇතුළු තිස් දෙනෙකුද රැගෙනය. නව චීනයේ විශාල ප්‍රාසාද මගේ දෙනෙතින් ඈත් විය. මොහොතකින් අපි වලාකුළු අතරේ සැඟවී ගමන් ගන්නට වීමු.

අපෝ! එදාමයි මම ඒක කියවලා ඉවර කළේ.

අළුයම පීකිං නුවරින් පිටත් වූ මම අද රාත්‍රී රත්මලානේ ගුවන් තොටුපළෙන් අවතීර්ණ වෙමි. එහිදී මා පිළිගැනීමට කිසිවෙකු නොපැමිණෙනු ඇත.

අට මසකට පෙර රත්මලානේ ගුවන් තොටුපළින් අහසට නැඟ රටෙන් පිට වූ මම - තිලකපාල - අද රාත්‍රී - තිලකා ලෙස රත්මලානෙන්ම ගොඩ බසින්නෙමි.’

ඉතිං....
පොත කියවලා ඉවර කළාට පස්සේ සංජේ හමු වුණු පළමු වතාවෙම, ඒ හාදයා මගෙන් ඒ ගැන ඇහුවේය. ඒ ලුම්බිණිය ළඟ ඉඳලා වැල්ලවත්තේ සායි පූජාවට යමින් ගමන්ය.
“රංජි අර පොත කියෙව්වද?”

“අපෝ! එදාමයි සංජේ, මම ඒක කියවලා ඉවර කළේ.”
“ඔයාටත් බැරිද ඒකෙ ඉන්න තිලකපාල වගේ වෙන්න?” සංජේ ඇහුවේ කලින් හිටම අහන්නට සූදානමින් හිටියා වගෙය. ඒත් සංජේ කියන්නේ මොකක්දැයි එක සැරේටම මගේ බූරු මොළයට නොවැටුණේය.
“ඒ කිව්වේ?”

“ඔයාටත් තියෙන්නේ ඔපරේෂන් එකක් කරවගන්න... තිලකපාල ඔපරේෂන් එකක් කරවගෙන තිලකා වුණා වගේ...” ඒ යෝජනාවට මගෙන් කිසිම දෙයක් නොකියැවුණු නිසා වෙන්නැති, සංජේ මෙහෙමත් කිව්වේ. “එතකොට නිමල් නිමාලි වෙයි!”

“තිලකපාල එහෙම කර ගන්නෙ එයාට... එයාට...  ලිංග විපර්යාසයක් වෙන්න ආව නිසානෙ සංජේ...”
“පොතේ එහෙමම කියන්නෙ නැහැනෙ.”
“මට නං තේරුණේ ඒ වගෙයි.”
ඒත් සංජේ පසුබැස්සේ නැත. “පොත පැත්තකින් තියමුකො... දැන් ඒ වගෙ ඔපරේෂන් කෙරෙනවලු. ඔයාටත් එහෙම එකක් කර ගන්න පුළුවන් නං මට ඔයාව කසාද බැඳ ගන්න පුළුවන්!” ඔහු කිව්වේය.

එතකොටය, මං හිතන්නට පටන් ගත්තේ.
එතකොටය, මට දැනෙන්නට පටන් ගත්තේ.

ඇත්තම කියතොත් එව්වා කල්පනාවට ආවේ...

එදා නොතිබුණු අවබෝධයක්- දැනීමක් වර්තමානයේදී මා සතුය. ඒ නිසාමය, එදා සිදු වුණු දේවල් නිවැරදිව විස්තර කිරීමට මා අද ඒ දැනීම යොදා ගන්නේ.

නමෝ විත්තියෙන්ම කියන්නට වෙන්නේ ඒ දිනවල මට තිබුණු ස්ත්‍රීත්වය පහත්ය යන සිතිවිල්ල ගැනයි. ඒ සිතිවිල්ල ඇතිවී තිබ්බේත් ඉස්තිරියාවක වූ අපේ ආච්චීට පින් සිදු වෙන්නටය.
‘ගෑනියෙකුට කවදාවත් බෑ පුතේ බුදුවෙන්න. ගෑනියෙක් බුදු වෙන්න හදනවා නං ඉස්සෙල්ලම ප්‍රාර්ථනා කරන්න ඕනි පිරිමියෙක් වෙලා ඉන්න.’ / ‘පිරිමියෙක් වෙලා උපදින්නේ පින් පළ දීලා’ / ‘ගෑනියෙක් වෙලා උපදින්නෙ කරුමෙට.’ වගේ කියමන් අපේ ආච්චීගෙන් නිතර කියැවිණි.
ටිකාක් හරි ඉස්පාසු වෙලාවක නං, ආච්චී ඒ කතාවට පලිප්පු දමමින් මේ කවියත් කිව්වාය:
   ගෑනු ජාතිය - ජරා    ජාතිය
   ගලේ ගහලා - මරා    දාපිය
   පිරිමි ජාතිය -  උතුම් ජාතිය
   කන්ට  දීලා - මල්   පුදාපිය

එවැනි හැදියාවක් ඇතිව සිටි මට, සංජේගේ යෝජනාව මුලින්ම පෙනුණේ තරමක නිගරුවක් ලෙසයි!

‘මට වෙච්ච දේ’ කියවන කාලය වන විටත්, මං වහන්සේ සමරිසි ලිංගික අත්දැකීම් රැසක්ම ලබා තිබුණු විත්තිය ඔබ දැනටමත් දනියි.
ඒ මුල්ම අත්දැකීම් මා ලද්දේ අවුරුදු හයේදී ෂර්ලි වෙතිනි. ඒ කිසිදු දෙයක් නොදන්නා බිළිඳෙකු ලෙසය.
අවුරුදු දොළහේදී ‘දෙවෙනි වටය’ ඇරඹිණි. එහෙම වුණත්, එය සිදු වුණේ ඉතාම රහසිගතවය.
ඇත්තම කියතොත් මගේ ලිංගික අනන්‍යතාව පිළිබඳ කිසිදු අවබෝධයක් මට නොවිණි; ඒ ගැන දිගින්-දිගට සිතන්නට තරම් උවමනාවක්වත් මට නොවිණි.

නමුදු ‘කාමේසුමිච්ඡාචාරා වේරමණී සික්ඛා පදං සමාදියාමි’ කියලා කියද්දී නං ‘වරදකාරී හැඟීමක් - පාපයක් කරනවා වගේ හිතිවිල්ලක්’ මට වද දුන් බව නොකියා බැරිය. මං කරන්නේ ලොකුම පාපයක්ද?
‘ඒ මදිවට උඹ එහෙම කරද්දී, තව සිල් පදයකුත් කඩනව නේද, බොරුවකුත් කියලා... මුසාවාදා...’ මගෙ යටි හිත මුර ගෑවේය.
ඇත්තම කියතොත් එව්වා කල්පනාවට ආවේ පන්සිල් සමාදන් වෙන වෙලාවට විතරකි. ඒ වෙලාවේදී විතරකි, එහෙම චිත්ත සංග්‍රාමයක් ඇති වුණේ.

තරුණ ගැටවරයන් රැසකගේම ලිංගික ආකර්ශනය මා වෙත ලැබෙද්දී... (සමකාමීන්ගේ පෙළපාලියක ගමන් ගන්නෙක්...)

‘සැපයක් නම් නැත කම් රස කෙළියේ’ කියලා නේද ‘ලෝ වැඩ සඟරාව’ පොතේ වුණත් තියෙන්නේ? එහෙම කියන්නේ මොන ‘කම් රස කෙළිය’ගැනද...  

හැම දේකටම විසඳුම් හොයා ගන්නා නිමල් දිසානායකයා, ඒ ප්‍රශ්නය විසඳා ගන්නට කෙරේමයකුත් ඉක්මනින්ම හොයා ගත්තේය. ඊට පස්සේ ඒ නසරානියා පන්සිල් සමාදන් වෙන වෙලාවලදී තුන්වෙනි හා හතරවෙනි සික්ෂා පද උච්ඡාරණයෙන් වැළකී; සමාදන් වීමෙන් වැළකී උන්නේය.

පන්සිල් පද පහම කියා දෙකක් කඩනවාට වඩා ඒ දෙක නොකියාම ඉඳීම, මට නම් අගේය!
ඇයි, මම පස්වෙනි එක හොඳටම රකින්නේ... මං හිත හදා ගත්තේ ඔහොම තර්ක කරමින්ය. තර්ක කෙරිල්ලේ හොඳ ඒකය. ඔබට දක්ෂ ලෙස තර්ක කළ හැකි නම්, ඕනෑම බොරුවක් ඇත්ත කරන එක වුණත් මහ කජ්ජක් නොවේ!

ඒ හිත හදා ගැනිල්ල කොහොම වෙතත්...
තරුණ ගැටවරයන් රැසකගේම ලිංගික ආකර්ශනය මා වෙත ලැබෙද්දී, හිටි ගමන් වෙලාවක මට මා ගැන පුදුම හිතෙන්නට ගත්තේය.

මම සම්පූර්ණයෙන්ම පිරිමි ලිංගේන්ද්‍රිය පද්ධතියක් සහිතව උපන්නෙක්මි.
එහෙත් මා මව්කුසේ පිළිසිඳ ගැනීමේදීම යම්කිසි වරදකුත් සිදුවී තිබෙන සැටියකි. ඒ ජානමය වැරැද්දක්ද?

මගේ කටහඬ තරමක් නාසික්‍ය; ස්ත්‍රීමය ලාලිත්‍යයකින් යුතුය. (උවමනාවෙන්ම එයට තරමක හුරතල් බොළඳකමක් මුසු කිරීමටද මට හැකියාවක් ලැබිලාය! ‘ආදර පූජාසනේ’ postsවලදී කියැවුණේ, මගේ ඒ නසරානි කෙරුවාවේ තරමය.)
මගේ පෙනීම තරමක් දුරට සියුමැලිය. බිම්බිසාර දේවිය වීමේදී,
එරන්දතී කුමරිය වීමේදී, පාරිකා බිසව වීමේදී,
මනමේ කුමරිය වීමේදී හා සුප්පා දේවිය වීමේදී, මට ඒ ස්ත්‍රීමය සියුමැලි බව මහෝපකාරී වුණා නිසැකය. අනෙක් අතින් මා ඒ භූමිකා සියල්ලම රඟපෑවේ අවුරුදු විස්සක් වන්නටත් කලින්ය; කුමර අවදියේදීය.

තමන් මොන වගේ විලම්භීත පිටසක්වලයෙක් වෙයිද කියලා දැනගෙන හිටියද?

එහෙත් ලෛංගික වශයෙන් බලන කල්හි මා සමකාමිත්වයට නැඹුරු වූවෙකි. එයිනුත් මා active partner කෙනෙක් නොවේ. පැසිව් ගොඩට; ස්ත්‍රීමය භූමිකාව කරන ගොඩට වැටෙන්නෙක්මි. මා හා ලිංගික ඇසුරක් පැතූවන්ගේ අභිලාෂය වුණෙත්, මා එසේ වෙනු දැකීමටය.

‘කෙනෙක් දවසක් ඇහුවා ඇයි අපි මුහුද ගාව ඉන්න මේ තරම් ආස කියලා.. තව කෙනෙක් උත්තර දුන්නා අපි ගර්භාෂයේ ගත කරන කාලයේ කණට හුරු හඬ මුහුදේ හඬට සමානයි කියලා... ඒ අපි ඉපදෙන්න වෙර දරන කාලය... අම්මගෙ පෙකණි වැලෙන් අතහැරීම පුරුදු වෙලා එළියට එන්න කලින්; තමන් මොන වගේ විලම්භීත පිටසක්වලයෙක් වෙයිද කියලා දැනගෙන හිටියද...? අම්මලා, තාත්තලා, අසල්වාසීන් ඒ ගැන දැනගෙන හිටියත් බඩ ඇතුළේ ඉන්න අපි; "අපි" ගැන හාන්කවිසියක් දන්නෙ නෑ... මම නම් ඕන දෙයක් දන්නවා කියල පොර ටෝක් දුන්නට අපි ගැහැනුද පිරිමිද, මොකක්ද වෙනස කියල දැන ගන්නත් යම්කිසි කාලයක් ගත වෙනවා..

මිනිස්සුන්ගෙ ඇඟේ වර්ණදේහ ජෝඩු 23 ක් තියෙනවා... අපි වෙනස් වෙනස් කිව්වට ඔය විසි තුන එහා මෙහා වීම විතරයි මම උඹට සමාන නෑ කියන එකම ඒකකය..

පිරිමිද ගැහැනුද තීරණය වෙන්නෙ ලිංගික වර්ණදේහවලින්... ගැහැනියකගෙ වර්ණදේහ XX වෙනවා.. පිරිමියෙක්ගෙ නම් XY වෙනවා.. අපේ පහසුව සඳහා ගැහැනියව අපි "අම්මා" කියලා හඳුන්වමු... පිරිමියාව "තාත්තා" කියලා හඳුන්වමු... දැන් ඕක එහා මෙහා වෙලා කොහොමද දරුවාගේ ලිංගය තීරණය වෙන්නෙ...

ඒක මෙහෙමයි.. අම්මගෙ X එකක් සහ තාත්ත ගාව තියෙන X එක එහා මෙහා වෙලා නම් ඒ දරුවා ගැහැනු දරුවෙක් වෙනවා.. අම්මගෙ X එකට තාත්තගෙ Y එක ඇවිල්ලා නම් පිරිමි දරුවෙක් වෙනවා... ඊටත් අමතරව තව ඒවා තියෙනවද..?

සමහර වෙලාවට ලිංග වර්ණදේහ ඩිම්බවලට යද්දි යුගලවල් වෙන් වෙනවා වෙනුවට එකට ගමන් කරනවා... ඒ කියන්නෙ XX දෙකට බෙදෙන්නෙ නැතුව එක පිඟානෙන් බඩ පුරවගන්නවා... එතකොට උදාහරණයක් විදිහට අම්ම ගාව තියෙන Xදෙක පොකුරු පිටින් එකට යනවා, ඒකට තාත්තගෙත් X එකතු වුණාම XXX වෙනවා... අන්න එහෙම වුණාම එයා ලිංගිකව ගැහැනු දරුවෙක් වුණත් බොහෝ විට මේ අයගේ කාන්තාවක් වශයෙන් වර්ධනය විය යුතු ද්විතීක ලක්ෂණ ඌනව පවතිනවා.. බොහෝවිට පිරිමි ගති ලක්ෂණවලට සමානකම් දක්වනවා... දැන් ඕකෙම අනිත් පැත්ත, අම්මගෙ X දෙක ගිහින් තාත්තගෙ Y එකකට හේත්තු වෙනවා.. ඒ කියන්නෙ XXY. තාත්තගෙන් උඩින් ලැබුණ වයි එක නිසා උපතින් පිරිමි දරුවෙක් වුණත් ද්විතීක ලිංගික ලක්ෂණ වර්ධනය වීමේදී වැඩි අයිතිය අම්මට නිසා ගැහැනු ලක්ෂණවලට වැඩි වර්ධනයක් දක්වනවා...

ඒ කියන්නෙ පස් මහ බැලුම් තියා...

හම්මෝ ඇති.. දැන් ඔළුවට අදාළ වර්ගඵලයම බෙරිහන් දෙන්නෙ XYXYXY කියලා... හරියට නිකන් උසස් පෙළ විද්යා පංතියක ඉස්සරහ පේළියේ හිටියා වගේ... මම ඔය කියන්න උත්සාහ කරේ, අපි ප්‍රධාන වශයෙන් ගන්න පිරිමි ගැහැනු කියන කුලකයට අමතරව තව අය ඉන්නවා කියලා... හැබැයි ඔය ප්‍රොසෙස් එක මොන විදිහෙ එකක් වෙයිද කියලා අපි දන්නෙත් නෑ... ඒ කියන්නෙ පස් මහ බැලුම් තියා, තුන් කොන් ටෙනිස් බෝලවත් අපි අහලක තිබිලා නෑ... බලපන් ඉතින් සැලසුම් සහගත නිර්මාණයකින් තොරව තමයි අපිට අපිව හම්බවෙන්නෙත්...

එහෙම ගත්තම මිනිස්සු වෙනස්... උඹට මම වෙන්නත් බෑ, මට උඹ වෙන්නත් බෑ... ඒත් අපිට පුළුවන් වෙන්න ඕනෙ ‘අනෙකාගේ ඒ කියන වෙනස් පොයින්ට් එකට ගරු කරන්න’... ඒත් තව එක්තරා පුද්ගලයෙක් කියලා අගේ කරන්න... විවිධත්වය කියන දේ තේරුම්ගන්න... හැබැයි අවාසනාවට අපි නොකරන්නෙත් ඕකමයි...’

තීක්ෂණ ශ්‍රී විජේසිංහ fb එකේ පළ කළ ‘Sex චැට්’ ලිපි මාලාවේ දොළොස්වැන්නේ මුල්ම කොටසය උඩින් දැම්මේ. (ස්තුතියි තීක්ෂණ!) ඒ කොටසෙන් කියවෙනවා වගේ දේවල් දැන ගන්නට මට නං එදා තිබුණේ එකම ක්‍රමයකි. සුදු මල්ලීගෙන් විමසීම.

1978 විතර තජකයට සම්බන්ධ වුණාට පස්සේ; ‘අසිරිමත් වූ දේකි’ පොත කියවන්නට ලැබුණාටත් පස්සේය, මට මේවා ගැන විද්‍යානුකූල දැනීම හොයන්නට සිතුණේ. එතකොට හම්බ වුණු සමහර ලියවිලි බර වැඩිය; නීරසය. තවත් ඒවා අතේ රෝල්ය. අද ඒ තත්ත්වය ගොඩක් වෙනස්ය.

fb එකට ලියන තීක්ෂණ වගේම, ඉතාම ක්‍රියාශීලී blog අඩවියකින් අපට හමුවෙන ඉකොනොමැට්ටාත් මේ ගැන posts කීපයක්ම ලියා තිබුණේය. ඒ එකකිනි මේ ටික උපුටා ගන්නේ, ඉකොනොටත් තුති පුදමින්.

xx ජාන සහිත ගැහැණු හා xy ජාන සහිත පිරිමි හැර වෙනත් වර්ගවල අයත් ඉඳහිට බිහි වෙනවා!

‘... xx ජාන සහිත ගැහැණු හා xy ජාන සහිත පිරිමි හැර වෙනත් වර්ගවල අයත් ඉඳහිට බිහි වෙනවා. මෙවැනි තත්ත්වයන් සැලකෙන්නේ ජාන විකෘති ලෙසයි. ඇතැම් ජාන විකෘති තත්ත්වයන් නිසා බාහිර පෙනුමේ වෙනසක් වෙන්නේ නැහැ. එහෙත් ඇතැම් විකෘති නිසා බාහිර වෙනස්කම් හා/හෝ විවිධ රෝගී තත්ත්වයන් ඇති වෙනවා.

xxy - ක්ලයින්ෆෙල්ටර් සහලක්ෂණය ලෙස හැඳින්වෙන මේ තත්ත්වයේදී පුද්ගලයෙකුට අමතර x වර්ණදේහයක් ලැබෙනවා. සාමාන්‍ය පිරිමියෙකුට හා ගැහැණියකට තිබෙන්නේ වර්ණදේහ 46ක් පමණක් වුවත්, මේ අයට වර්ණදේහ 47ක් තිබෙනවා. මෙය වඩාත්ම සුලබ ජාන විකෘති තත්ත්වයක් ලෙස හැඳින්විය හැකියි. 500-1000කට පමණ එක් අයෙක්ට xxy වර්ණදේහ පිහිටනවා. y වර්ණදේහය නිසා පිරිමියෙකු වුවත් x වර්ණදේහ දෙකක්ම තිබෙන නිසා ඇතැම් කාන්තා ලක්ෂණ මතු වීමේ ඉඩක් තිබෙනවා.

මීට වඩා දුලබ ක්ලයින්ෆෙල්ටර් සහලක්ෂණ තත්ත්වයන්ද තිබෙනවා. 50000කට එක් අයෙක් xxxy ලෙස වර්ණදේහ 48ක් සහිතවත්, 85000කට එක් අයෙක්  xxxxy ලෙස වර්ණදේහ 49ක් සහිතවත් උපදිනවා.

xyy - මෙහිදී 1000කගෙන් එක් අයෙකුට පමණ අමතර y වර්ණදේහයක් ලැබෙනවා. බොහෝ විට මෙවැනි අය සාමාන්‍ය නිරෝගී පිරිමින් වුවත් කථාකිරීමේ දුර්වලතා ආදී ඇතැම් රෝග තත්ත්වයන් ඇති වීමේ ඉහළ ඉඩක් තිබෙනවා. මෙවැනි අය ඇතැම් ටියුෂන් ගුරුවරුන් විසින් යූටියුබ් හරහා උගන්වන ආකාරයේ බෙල්ල කැපුවත් කඳට කෙළින් හිට ගත හැකි "සුපර් මේල්ලා" නම් නෙවෙයි.

xxx - මෙයත් 1000කගෙන් එක් අයෙකුට පමණ ඇතිවන තත්ත්වයක්. ඉතා කලාතුරකින් xxxx හා xxxxx තත්ත්වයන් ඇති අයද ඉපදෙනවා.

x0 - ටර්නර් සහලක්ෂණය ලෙස හැඳින්වෙන මේ තත්ත්වය 2500කින් අයෙකුට ඇති වෙනවා. මෙවැන්නෙකුට තිබෙන්නේ එක් x වර්ණදේහයක් පමණයි. ඒ නිසා මුළු වර්ණදේහ ගණන 45ක් පමණයි.

xxyy - මේ තත්ත්වය 25000කින් අයෙකුට පමණ ඇති විය හැකියි. මීට අමතරව xxxyy තත්ත්වය ඇති ඉතා සුළු පිරිසක්ද වාර්තා වී තිබෙනවා.

ඇපොලෝ හා හයසින්ත් දෙදෙනා අතර තිබුණු විදිහේ සමකාමී ආදරයක්....

මේ අනුව පැහැදිලි වන පරිදි ජානමය ලෙස බැලූ විට සාමාන්‍ය පිරිමි හෝ සාමාන්‍ය ගැහැණු නොවන වෙනත් කණ්ඩායම් ගණනාවක් සිටිනවා...’

ඉතිං, එදා ඔය වගේ කාරණා ගැන නොදැන හිටි මගේ මානසික තත්ත්වය මොන වගේ වෙන්නට ඇත්ද? දැන් හිතාදර පාඨක ඔබට අනුමාන කර ගැනීමට පුළුවනිය.
මගේ හිතේ කොයි තරම් ගැඹුරකට ‘සංජේගේ ඔපරේෂන් යෝජනාව’ කිඳා බැහැලාදැයි මට තේරුණේත් කල් යන්න-යන්නටය. ‘කල්’ කිව්වේ අවුරුදු 12- 13ක් විතර දිග කාලයකටය.

අනේ! එතකොට සංජේ කොහේ- කොතැන- කොහොම ඉන්නවාදැයි කියලාවත් මං වහන්සේ දැනගෙන හිටියේ නැත. ඇපොලෝ හා හයසින්ත් දෙදෙනා අතර තිබුණු විදිහේ සමකාමී ආදරයක් මා ළඟ නොතිබුණා විය යුතුය. ඊටත් එහෙම ආදරයක් තිබ්බයි කියලා කියන්නේ ග්‍රීක දේව පුරාණවල නෙව...

මා විෂයයෙහි නම් ‘Out of sight – Out of mind’ තියරිය හරියටම හරි වෙන්නැති. නිතර හමු නොවී සිටීමෙන් විතරක් නොවේ, අලුත් සගයන්ගෙන් අලුත් අත්දැකීම් ලැබෙන්නට වීමෙන් වුණේ, මට සංජේව අමතක වෙලාම යාමය!

ඒකාකාරීත්වයෙන් විඩාවට පත්වීම- කියලාත් ලස්සන වචනවලින් වහන්නේ නැතිව කියනවා නම්, එහෙම වුණේ ‘මගේ චපලකම’ නිසාය. ඉතිං, ඒ කැත ගතිය ගැන වඩාත් විස්තර ඇතිව වෙනම posts කීපයකින් කියන්නෙමි. ‘මට වෙච්ච දේ’ දෙවෙනි කොටසට කුණ්ඩලි ලකුණ කොටන මේ මොහොත වෙනකල්මත්, ඒ අනාගත පෝස්ටුවලට යොදන නමක් හිතා ගන්නට බැරිවය, මං ඉන්නේ෴0෴

හරෝහරා! හතරවෙනි සැරේටත්... හයවෙනි කොටස

“අපිව අතරමං වෙලාද?”
“හිටපං බං... ඉස්සරහට ගියොත් නං අර උස ගස් පේළිය අහු වෙයි!"
“ඔව්, ඔව්! ඒ පේන්නේ මැණික් ගඟේ ඉවුරේ තියෙන ගස් වෙන්නෝනෙ.”
“මේ ආරක් දිගේ ගියොත්... මේවා වැස්ස කාලෙට වතුර ගලාගෙන ගිය එව්වනේ...” එකේක කතන්දර අදහස් මැද්දේ අයස්මන්ත පීරිස් මහත්තයා ඉස්සර වුණේය. “ළඟින්ම එනවලා!” 

අදහසට අනුමැතිය ලැබුණා වගෙය!

ඇඟේ ලේ නැතිව; කතාබහක් නැතිව, සීරුවෙන් ගිය විනාඩි දහයකට විතර පස්සේ හරි පාරට පිවිසෙන්නට අපට පුළුවන් වුණේය. අපිත් එක්කම පැමිණි දෙමළ නඩයේ උදවිය විනාඩියක්වත් එතැන නොනැවතී වරහන පැත්තට ගමන් කළේ, මහ සද්දෙන් ‘හරෝහරා’ කියමිනි.

“එතකොට කෝ හිච්චිලා?”
“ඒ ගොල්ලොත් අපේ පස්සෙන් ආවා මුලදී නං... දැන් නම්...”
“ඒ ගොල්ලෝ වෙන පැත්තකට හැරුණාවත්ද?”
“හොයන්න යන්නෙයි කියලවත්... ආයෙමත් අර කැලේට රිංගන්නද?”

“අපි ගඟට බහිමු, ඉස්සෙල්ලම හම්බ වෙන තැනින්. හිච්චිලත් දන්නවනෙ අපි එහෙම කරන්න ආව බව. මෙතැන බලා ඉන්නවට වැඩිය හොඳ නැද්ද එහෙම කරන එක?” මගේ අදහසට අනුමැතිය ලැබුණා වගෙය. අදහසකට කවුරුන්වත් විරුද්ධ නොවෙනවා කියන්නේ, ඒ අදහසට කැමැත්ත දෙනවා කියන එක නේද?

ටික දුරක් යනකොටම වම් පැත්තෙන් පහළට ඇදෙන මැණික් ගඟ පෙනෙන්නට විණි. ගඟ පැත්තට තිබුණු අඩි පාරක් දිගේ පහතට බැස්සාමය- පෙනුණේ, පැත්තකින් ලණුවක් ඇදලා තියෙන හැටි!

“මේ සත්තු ගඟට බහින තැනක්නෙ!”
“මේ ගිනි මද්දහනෙ ගඟට එන්නෙ මොන සතාද යකෝ... අපි නාලා ඉක්මනට යන එකනෙ. නවතිනවයැ. ඔන්නොහෙ ඉඳිමු!”
අපේ කාට-කාටත් හදිස්සිය තිබුණේ වතුරට බහින්නටය.

ප්ලාස්ටික් බාල්දියට වතුර එකක් පුරවාගත් ගවීන් එහා ඉවුර දිගේ ගිහිං, කැලෑවට වැදුණේය.

“නාන්න පටන් ගන්න කලින් අතන වැල්ලේ පූ වළක් හාරලා තියල හිටිය නම් හරි. නානකොට වතුර පෑදිලා තියෙයි. බොන වතුර ප්‍රශ්නෙ විසඳගන්න වෙන්නෙ එහෙම තමා...” අදහස දෙන පමාවෙන්ම ප්‍රියන්තත්, නමියාත්, ජයාත්, තමිරත් ඒ වැඩේට බැස්සෝහ.

ගවීන් ආවාට පස්සේ මගෙ වාරයයි. වතුර බාල්දියත් අරගෙන, අමාරුවෙන් ඉවුරට ගොඩවී ලන්දේ වහං වුණාට- සිරුරු කිස කරන්නට උක්කුටිකයෙන් වාඩි වෙන්නේ කොහොමද?

සර්පයෝ ඉන්නත් පුළුවන් කොළ ගොඩවල් අස්සේ... ඔහොම වෙලාවක කෑවොත් කන්නේ කියන්නවත් බැරි තැන්...

දෙකකුල්වල හැම මස් පිඬුවක්ම රිදුම් කද්දී...

ඔව්නේ! මට ඒ ප්‍රශ්නය ගැන හිතන්නට තිබ්බේ කලින්ය. ඒ කටයුත්තට බත්තලන්ගුණ්ඩුවේ වෙරළ දිගේ ඉන්දියාවටම ගිය වෙලාවෙත් ඔය ප්‍රශ්නය පැන නැංගේය!
ඉතිං ඔළුව කහලාවත් මොළය පාදා ගන්නට හදමින් වටපිට බලද්දී...
ගණ දෙයියෝ නුවණ දීලා තියෙන්නේ එහෙම වෙලාවක පාවිච්චියට ගන්නනෙ! ඈතින් බිමට පත බෑවී තිබුණු රූස්ස ගස් දෙබලක් මට ආරාධනා කළේ ඒක උඩින් වාඩි වෙන්නටය.

“එහෙම කළාට නං කමක් නෑ ගොයියෝ, දිරච්ච කොට උඩ වාඩි වෙන්න කලින් සත්තු ඉන්නවද කියලා බලන්න වෙයි... සර්පයෝ ඉන්නත් පුළුවන් කොළ ගොඩවල් අස්සේ... ඔහොම වෙලාවක කෑවොත් කන්නේ කියන්නවත් බැරි තැන්...” මං ප්‍රශ්නය විසඳා ගත්තු හැටි කිව්වාම, කියැවුණේ එහෙව් කඩප්පුලි කතන්දරය.

දැන් බොන්නට ඇති පදම් පිරිසිදු; පැහැදිලි වතුර අපේ පූ වළේ තිබෙයි! හිස් බෝතල් සේරම ඒ වතුරෙන් පිරිලාත්ය.
නෑවාට පස්සේ අපේ බඩගින්නත් වැඩිය. කටුපිල ආර දන්සලෙන් ඔතාගෙන ආ බත්ය, අපි එතැනදී කෑමට ගත්තේ.

“ප්‍රියන්ත. ඔයාලගේ ගෙවල්වලින් හදල දීපු බැදුම්, අච්චාරු, මෝජු සේරම දැන් ඉවර කරමු...” කියවුණා විතරකි.
“ඔව්... ඔව්... මගෙ බෑග් එකෙත් තියෙනවා” / “මේකෙත් තියෙනවා... දැන්වත් බරේ අඩුවක් වෙයිනෙ...” Action ගැනිණි, බත් මුල් දිග හැරෙන්නත් කලින්.

“දන්සල දීපු එකට පින් සිද්ද වෙන්න ඕනි, ඒකෙන් අපිට ලොකු ලේසියක් වුණා.”
“ඒ වුණාට නිමලෝ එතැන වැඩ කරපු එවුන් කිසිම කරුණාවක් නැති යක්කු ටිකක්...” මර්වින් කිව්වේය. “ඇත්තටම මචං මටත් ඒ වෙලාවේ, අරූගේ කනට ගහන්නයි හිතිලා තිබුණේ.” අයස්මන්තත් අලගු තියන්නට ගත්තේ එතකොටය. “... අර පොඩි එකෙක් වතුර ටිකක් බෝතලේකට ගන්න යද්දී දන්සලේ එකා ඒ ළමයව එළවපු හැටි... උන්ගෙ අතින් යනව වගේ... වන්දනාකාරයන්ට දෙන්නමනේ දන්සලේ බතුයි වතුරයි තිබ්බෙ.”

දන්සලට ගිය අපේ වැඩි දෙනෙකුත් ඒ විවේචනයට සම්මාදම් වෙන්නට තරං දේවල් එකතු කර ගෙනය.

හිච්චි මාමලා ගොඩක් ඉස්සරහට ගිහිං වැල්ලේ නැවතිලා ඉන්නවා... (foto- පසිඳු බණ්ඩාර)

“ඒ අතින් අපේ සිංහල මිනිස්සු අන්තිමයි!” / “දන්සලේ වැඩවලට තෝරගන්න තියෙන්නේ හිනා වෙන්න දන්න පොරවල්...” / “උන්ට තේරෙන්නෙ නෑ පාද යාත්‍රාවේ ඇවිත් ඉන්නෙ හිඟන්නෝ නෙවෙයි කියලා.’ / ‘අනෙක බ්‍රෝ හිඟන්නෙකුට වුණත් පාච්චල් විදිහට සලකන එක වැරදියිනේ!”

“මචං, අර ඉන්නෙ මාමලා!” දෙනෙත්ලා පාරේ ඉඳගෙනම මහ හයියෙන් කියාගෙන, අපේ දිහාවට පල්ලම් බැස්සේ එතකොටය. “අපි මේ පණ දාගෙන ඔයාලව හොයනවා...”

“දැන්ද ඔයාලා එන්නෙ. කෝ හිච්චිලා?”
“හිච්චි මාමලා ගොඩක් ඉස්සරහට ගිහිං වැල්ලේ නැවතිලා ඉන්නවා... අපි තුන් දෙනා දැන් සෑහෙන වෙලාවක හිටලා වරහන පැත්තටත් ගිහිං, ආව පාර පැත්තටත් දුවනවා...”
“පිස්සුවටද?”

“පිස්සුවට නෙවෙයි ඩොක්ටර් මාමේ. අපේ ඉන්දික නෑ!”
“ඈ? ඉන්දික නෑ... කොයි වෙලාවේ ඉඳලද?”
“අපිට පාර වැරදිලා කැලෙන් එළියට එනකොටත් එයා අපෙත්තෙක්ක හිටියේ නෑ වගෙයි. ටිකක් ඉස්සරහට ගිහිං නැවතිලා, අපි බලාගෙනත් හිටියා පොර එයි කියලා... එයා ෆෝන් එකට ආන්සර් කරන්නෙත් නෑ!”
“ඇයි ළමයෝ, දැන් පැය දෙකකටත් වැඩියිනෙ... ඉන්දික නඩේ නැතිව තනියෙන් යන කෙනෙකුත් නෙවෙයිනෙ!”

“ඔයාලා හොඳට බැලුවද?”
“අනේ මාමේ, දැන් පැය එකහමාරක් තිස්සේ උඩහට- පහළට දුවල-දුවලම අපේ කකුලුත් රිදෙනවා... මේ මනුස්සයා ෆෝන් එක උස්සන්නෙත් නැහැනෙ, අපේම කරුමෙට... අපිට තේරෙන්නෙත් නෑ මොනව කරන්නද කියලා...”

“හිරූලා චුට්ටක් ඉන්න. අපිත් ඉක්මනටම එන්නං හිච්චිලා ඉන්න තැනට යන්න...”
ඒ එක්කමයි අයස්මන්ත මහත්තයා මර්වින්ට කතා කළේ. “මචං, බාරයක් ගැට ගැහුවොත්....?” කියන පරක්කුවෙන් ‘දේවාල මාමා’ අධි වේගයෙන්ම සූදානම් වුණේය.
“මෙතන කඩවර අප්පච්චිට පහනක් පත්තු කරන්න විදිහක් නං නෑ... හඳුන් කූරු packet එකක් නං ඇති මගෙ බෑග් එකේ... ඒකෙන් ෂේප් කරගමු.”

බලන්නාට වැදගත් වෙන්නේ සමස්තය නොව, තමන්ගේ රුචියට ඔබින එකේක අංගයන්ය!

හඳුන්කූරු පත්තු වුණේය; මර්වින් ඇස් පියාගෙන, දොහොත් මුඳුන් දීගෙන, මුණු-මුණු හඬින් මොනවාදෝ දොඩවන්නට පටන් ගත්තේය.

ඇත්තම කියන්නෙමි. අප හැමෝම ඒ මොහොතේ හිටියේ අන්ද-මන්ද වෙලා; තක්බීර් වෙලාය.
‘අතරමං වෙච්ච ගමන් ඉන්දික තාම කැලේ මැද්දෙද?’ / ‘මේ කට වැරදීමක්වත්ද?’ / ‘මාර වැඩේ...’ / ‘ෆෝන් එක උස්සන්නෙත් නැති එකයි ප්‍රශ්නේ...’. මර්වින්ගේ යාතිකාව අස්සේ මතවාද- කයි කතන්දර ගොඩක් කියැවුණේය.

“දෙයියන්නාන්සේලගෙ පිහිටාරස්සාවෙන් පැය භාගයක් යන්න ඉස්සෙල්ලා ආරංචියක් ලැබෙනවා සත්තයි සහතිකයි!”
එච්චර විශ්වාසයකින් මර්වින් එහෙම කියන්නේ කොහොමද? කොයිකටත් කියලා මම රහසෙන් ඔරලෝසුවට එබුණෙමි!

එකම දෙයක් දිහා වුණත් අපි එකිනෙකා බලන්නේ එක-එක විදිහටය! බලන්නාට වැදගත් වෙන්නේ සමස්තය නොව, තමන්ගේ රුචියට ඔබින එකේක අංගයන්ය!!

“යමල්ලකො බං...” දැන් ඉතිං මර්වින් පරල වෙලාය; කරදරයකදී වැඩියෙන්ම කරදර වෙමින්- අපටත් අමතර  කරදරයක් වෙන්නේ උන්නැහේය. හැබැයි, ඒ කඩිනම් කෙරිල්ල හින්දාමය, අපි ඉගිල්ලුණේ.

“අතැනින් පල්ලෙහාට යමු මාමේ... හිච්චි මාමලා කට්ටිය ඉන්නේ එහෙ...” දෙනෙත්ලා පාර පෙන්නයි. හිච්චිලාගේ නඩේ සේරමලාගෙම මූණු නාලු වුණු ගමන්ය.
“බලන්නකො ඩොක්ටර්, අපිට තේරෙන්නෙ නෑ මොනව කරන්නද කියලවත්...”
“කලබල වෙලා බෑ හිච්චි! තව ටිකක් බලමු... මර්වින් බාරෙකුත්...” වාක්‍යය ඉවර කරාන්නත් කලින්...

එතකොටමය ජංගමයෙක් බෑඟිරි දෙන්නට ගත්තේ.
“ඉන්දික... ඉන්දික... කතා කරනවා!”
මගෙ ඇස්දෙක මටත් හොරා ඔරලෝසුව ළඟය. නැත- තවමත් පැය භාගය ගත වෙලා නැත!

ඉන්දික එක පිම්මටම වරහන තෙක්ම ගිහිංය. එයාලගේ නඩේ අනිත් අය ගැන තැකිය යුතු විත්තියත් ඒ මනුස්සයාට අමතක වෙලාය. මොබයිල් ෆෝන් එකට උත්තර දිය යුතු බවත්, එයා ඉස්සරවී ගිය විත්තිය අනෙක් අයට කිව යුතු බවත් කල්පනාවී නැතිය. ඒ මදිවාට වරහනදී මිනිහාට සනීපෙට නින්දකුත් ගිහිංය!
“ඔව් මාමේ, නින්දෙන් නැඟිට්ටම තමයි හිතුණෙ call එකක් දීලා බලන්න.”

සමහර දෙයක හැංගුණු රටාවල් හොයා ගන්නට පුළුවන් වෙන්නේ...

ඔය කිව්වේ සිද්ද වෙලා තිබ්බ හරියයි.

ඒවා තර්කානුකූල නැත. සාමාන්‍යත් නැත. අහම්බයන් වගේත්ය. මං වහන්සේ තවමත් ඉන්නේ ‘ඒ සිදුවීම් මාලාව’ තේරුම් ගන්නට දත කමිනි.
ඒ අඩවියේදීම සිද්ද වුණු වල් දඹල කසන ඇබැද්දියත්  ඔය වගේමය!
කැබිලිත්ත ගමනේදී නෙවිල්- හක්ස්ලි දෙන්නාගෙන් කට කැඩිච්චි කතාවක් කියවෙනවාත් එක්කම තඩි කුඹුක් අත්තක් ඒ දෙන්නා ඉස්සරහට කඩා වැටිණි. හුළඟ පවා නැති වෙලාවක... ඒකත් තවම අපට ගැටලුවකි!

සමහර දෙයක හැංගුණු රටාවල් හොයා ගන්නට පුළුවන් වෙන්නේ උවමනාවෙන්ම කිමිදී බැලුවොතින් පමණකි.  

මොක වුණත්, ඒ නිසා අපේ එක ඉලක්කයක් නම් වැරදුණේය. අතරමඟ නතර නොවී අපට වරහනටම යන්නට වුණේය. වරහනටම නොයන්නට අප තීරණේ කළේ, එතනදී ගඟේ වැලි තලාවල නවාතැන් ගන්නට ඉඩ නොදෙන බැවිනි.

මේ සැරේදී ඒ ප්‍රශ්නය තදටම ඇවිළුණේය!

“ඔයාලා මොන පදනමෙන්ද, අපිට ගඟේ වැල්ලට බැහැලා නතර වෙන්න එපා කියන්නේ?” වාදීභවාදී වලිසිංහ පීරිස් මැතිඳාණෝ වෙවුලමින් අසති. ඒ නොවිමසා බැරිම තැනදීය. ඒ අප්‍රසන්න තත්ත්වය වළක්වා ගැනීමටය, අප අතරමඟින් නවතින්නට හැදුවේ.
හමුදා සෙබලා උත්තර දෙයි. “සර්, ගඟේ කිඹුල්ලු ඉන්න පුළුවන්. උන්ගෙන් පාද යාත්‍රාවේ එන අයට කරදර වෙන්න...”

“කරදර? තමුන්නාන්සෙලා දන්නවද මේ මිනිස්සුන්ට දවස් දෙකක ඉඳලා වතුර නැතිව එන්න වෙලා තියෙන කරදරේ. කෝ ඒවට ඇක්ෂන්?
දන්නවද, මේ පාද යාත්‍රාකාරයො පරණ තොටුපළේ ඉඳල වරහනට එනකල් මැණික් ගඟ දිගේ වැල්ලෙ තැනින්- තැන දිගටම නවතින බව? එතකොට ඒ මිනිස්සුන්ව කිඹුලො කෑවට කමක් නැද්ද? මෙතැනදී විතරද අපිව පරෙස්සම් කරන්නේ...
අපි ගඟට බහිනවා- වැල්ලෙ නවතිනවා... ඔබතුමන්ලා කරන්න පුළුවන් රාජකාරියක් තියෙනව නං කරන්න...”

වැල්ලේ නවාතැන් ගත්තත්, අපට විරුද්ධව කිසිම action එකක් ගැනුණේ නැත!

අනතුරට පත් වෙන්නට වටිනා තරමේ ගොන් අලි ඇති පදම් මේ ගෙන්දගම් පොළොවේ වැජඹෙමින්- රටකට වින කටිමින් සිටිනා අතරේ- වනන්තරේ ඉන්නා අහිංසක අලි පැටියෙක්...

තනියෙන්ම; අවකල්පනාවෙන් වගේ වරහනට ඇවිත් හිටි ඉන්දික ආයෙමත් හිච්චිලාගේ නඩයට එක්කාසු වුණේය.

වන ජීවියේ පියනන්ද මහත්තයා අපේ කට්ටිය හොයාගෙන වැල්ලටම ආවෙත් එදා හවසය. “ඒ මහත්තයෝ, අපේ දොස්තර මහත්තයා අරෝවකුත් කර ගත්තැයි?” ඉඩක් ලැබුණු ගමන්ම පියනන්ද මහත්තයා රහසෙන් ඇහුවේය.
“මම කල් ඇතිවම මෙතෙන එක්කෙනෙකුට අපේ දොස්තර මහත්තයා ගැන කියලයි තිබ්බේ. කොහෙද, ඒ මනුස්සයට අර පාර මැද්දේ වැටිලා හිටිය අලි පැටියට බෙහෙත් කරන තැනට යන්න වෙලානේ... ඔහෙලත් දකින්න ඇති නේද?”

අනතුරට පත් වෙන්නට වටිනා තරමේ ගොන් අලි ඇති පදම් මේ ගෙන්දගම් පොළොවේ වැජඹෙමින්- රටකට වින කටිමින් සිටිනා අතරේ- වනන්තරේ ඉන්නා අහිංසක අලි පැටියෙක් විපතේ වැටිලාය. හෙනහුරා අපල කරන්නෙත් ප්‍රබලයාට නොවේ; දුබලයාටමය!

“මම අපේ දොස්තර මහත්තයාට කිව්වා නිමල් මහත්තයෝ, ඔහෙලගෙ ඇඳුම් බෑග් ටික අපි දැන් යන ගමන් කටගමුවට ගෙනියන්නං කියලා. හෙට උදේට ඔහෙලට උදේ කෑමත් අපි හරි ගස්සන එකනෙ. බර බඩු මලු වුණත් අපේ වාහනේ ගෙනියන්න ඇහැකි දැන්ම සූදානං කරවල දෙනවා නං!”
“ඒක නං අපි හැමෝටම ලොකු වාසියක් නේද නිමල් අයියේ....”

“ඒත් පීරිස් මහත්තයෝ, නඩ දෙකක බඩු මලු? විසිතුන් දෙනෙක්නේ....” මං කිව්වේ අයස්මන්තටය. උත්තර දුන්නේ පියනන්ද මහත්තයාය.

“ගණන් ගන්න එපා නිමල් මහත්තයෝ. අපේ දොස්තර මහත්තයා අපටයි, හම්බන්තොටටයි කරලා තියෙන දේවල්වල හැටියට කලාතුරකින් මෙහෙමවත් දෙයක් කරන්න ලැබෙන එක කොච්චර එකක්ද?” ගිය වතාවේ නම් පියනන්ද මහත්තයා රාජකාරි කරමින් හිටියේ කටගමුව පිවිසුමේය.
“දැන් නිමලව point එකේ duty කරන නිසා තමයි, මං නිවාඩු දාලා ඇවිත් සේරම සූදානං කරන්නේ! අදයි- හෙටයි දෙකම අපේ සර්ල වෙනුවෙන්...”

ඒ වුණාට B.N. අසංගලාගේ ගෙදරින් (හම්බන්තොටදී) අපට ලැබුණු උත්කර්ෂවත් දිවා ආහාර සංග්‍රහයේ foto කෑල්ලක්...

විස්තර කියන්නට ඕනෑ නැත. පැය භාගයක් තිස්සේ අපේ බඩු මලු, bags එක තැනකට ගොඩ ගැහුණේය. එදා රාත්තිරියටත්, පහුවදා පාන්දරටත් උවමනා වෙන දේවල් විතරකි, අපි කවුරුනුත් තියා ගත්තේ. පහුවදා උදේ අපට උස්සාගෙන යන්නට තිබුණු බරෙන් 90%ක්ම වාහනයකින් කටගමුව දක්වා ගියේය!

අපට එදා රැය ගෙවුණේ මැණික් ගඟේ, වරහන පුලින තලාව මත්තේය!
එදා රාත්‍රී භෝජනය අපූරුවට තිබ්බේය; ඒ ගමනෙන් වැඩි හරියක්ම ඉවර නිසා, ලෝබ නැතිව හාල් තුනපහ පාවිච්චියට ගත්තු නිසාය.
ඒ වුණාට B.N. අසංගලාගේ ගෙදරින් (හම්බන්තොටදී) අපට ලැබුණු උත්කර්ෂවත් දිවා ආහාර සංග්‍රහයේ foto කෑල්ලක් මේ පෝස්ටුවට ඔබන්නටම හිතෙයි. 2013 අපේ පළමු පාද යාත්‍රා ගමනේදීත් අසංග මීට දෙවෙනි නොවෙන දිවා භෝජන සංග්‍රහයක් අපට පිරිනැමුවේය.

රුහුණේ නියම කුරහන් පිට්ටු හදන හැටි මං අසංගගේ නැන්දම්මාගෙන් ඉගෙන ගත්තේ ඊට පස්සෙය.

මේ වතාවේ අසංගත් පාද යාත්‍රාවට එන බව කියලා තිබුණත්, ආවේ නැත. ඒ හිලව්වට වගේය, මෙච්චර ලස්සන- දැක්කත් හිත පිරෙන කෑමක් ඒ හාදයා පිළියෙළ කරන්නට ඇත්තේ!

සීවලී මහ රහතන් වහන්සේ කලින් ආත්මයක කරපු දානමය පිංකමක් ගැන බණ දෙසුම්වලදී පුන-පුනා කියැවෙයි. ඒකෙ ආනුභාවයෙන් උන්නාන්සේට කවදාවත් දානය වරදින්නේ නැතිලු. උන්නාන්සේ එක්ක ඉන්නා උදවියට වුණත්...
පීරිස් මහත්තයා එක්කලා කොහෙට හරි ගියත් එහෙමය. හැබැයි ඒ පින පළ දෙන්නේ අපි කට්ටියත් එක්ක ඉන්නා වෙලාවට විතරක් වගෙය.
උන්නැහේ තනියෙන් හිටින රාජකාරි දවස්වල ඒ යක්ෂයා වැඩි හරියක්ම ඉන්නේ බඩගින්නේය- එක්කෝ fasting කරන නිසාය; නැත්තං කෑම කන්නට ත‍රම් ඉස්පාසුවක් නැති නිසාය.

“යකෝ... දියවැඩියා ලෙඩෙක් නේද මේ බෙදා ගන්නේ?” කටගමුවෙදී මගේ පිඟානට එබෙන්නෝ කීහ. ඒ අයස්මන්තව අවුස්සන්නටය!

තව ඩිංගෙන් ඒකට කර ගහන්නෙත්...

ගිය වතාවේදී වගේම, කටගමුවේදී පියනන්ද මහත්තයා සූදානම් කරලා තිබුණු උදේ කෑමත් අසංගගේ කෑමට දෙවෙනි නැත. කිරිබත්, රතු කැකුළු බත්, කඩල, මුං ඇට, ඉඳියාප්ප විතරක් නොවේ පානුත්... ලුණුමිරිස්, පොල් සම්බෝල, පරිප්පු, අල හොදි, සීනි සම්බෝල... තව මොන-මොනවා තිබ්බාදැයි මතක් වෙන්නේ නැත.

ඇයි රුහුණේ කිරි-පැණි, කෙසෙල්, ගස්ලබු හා කොමඩු...
එච්චර මහන්සියකින් හරි ගැස්සූ දේවල්වලට සාධාරණය ඉෂ්ට නොකර සිටින තරමේ දුෂ්ට ගති මට නැත. 

දවස් හතරකට පස්සේ- අපේ කවුරු කවුරුත් බඩජාරිකම පෙන්නමින් ඉස්මුරුත්තාවටම වැළඳුවා වගෙය මං දැක්කේ.

(අල්පයක් වළඳන නමිනං උන්නැහේ නං නැතෙයි කියන්නටත් ඉඩ තිබේ. කියපංකො බලන්න...! තමුන්නැහෙත් උස්මුරුත්තා වෙලා නොහිටියා නං කෝ එතැන foto?)
කැමරා, ෆෝන් ඔක්කොමලගෙ අත්වල තිබිලාත්, ඒ උදේ කෑම වෙලාවේ ගත්තු එක foto එකක්වත් මෙතෙක් මං වහන්සේ දැක්කේ නැත!

“දැන් නසාර්ගේ වෑන් එක මෙහාට එනවා!
හිච්චි, අපි කට්ටිය නං අද නදීක ගෙස්ට් එකේ නවතිනවා. ඔයාලගේ bags ටිකත් මේ එක්කම van එකේ යවමු එහාට. මඟදී මොනවාවත් ඕනි වෙන එකක් නැහැනෙ. නසාර් එනකල් අපි හැමෝම නැවතිලා ඉන්න එකේ තේරුමක් නෑ. තව කිලෝ මීටර් 13ක් යන්න තියෙනවනෙ. එක්කෙනෙක් නැවතිලා හිටියම ඇතිනෙ bag ටික දාගෙන එන්න....”

තව ඩිංගෙන් ඒකට කර ගහන්නෙත් මර්වින්මය.

“නෑ නෑ. මම ඉන්නං. ඉඳල bags පටවාගෙන එන්නං. හැබැයි දෙගොල්ලන්ගේ bags වෙන-වෙනම ගණන් කරලා; ගොඩ ගහල....’ මම කීවෙමි. මේ වතාවේ මගේ පාද යාත්‍රාව කිලෝ මීටර් 87කට සීමා වුණේ එහෙමය.

විශ්වාස කරනු මැනවි. අපේ බෑග් කන්දරාව කොච්චර විශාලදැයි කියතොත් van එක උතුරන්නට bags තිබුණි. ඒවා පටවලා බලද්දී ඉඩක් තිබ්බේ නසාර්ටත්, මටත් වාඩි වෙන්නට විතරකි! ඒ බෑග් තොග දෙක නදීක ගෙස්ට් හවුසියෙදී බිමට බාගන්නට පැය බාගයක්ම ගත වුණු විත්තියත් නොකියා බැරිය.

සිහිය නැහැයි කියල තොපි සේරම මටනෙ බනින්නේ!

එතකොටත්, වැඩියෙන්ම බරට තිබ්බේ දොස්තර මහත්තයාගේ bag එකයි. “මොනවද පීරිස් ඔච්චර බරට තිබ්බේ?” නොඅසා හිඳින්නට බැරි තැන මම ඇසුවෙමි.

“සිහිය නැහැයි, අනුන්ගෙ ජොක්කුත් උස්සනවයි කියල තොපි සේරම මටනෙ බනින්නේ. පීරට අමතක වෙලා, කතරගමට ගෙන්න ගන්න බඩු bag එකට පඬුරු ටික දාන්න..” මර්වින් හිනා කමින් කීවේය.
“... ටික කිව්වට කිලෝ හතරකට වැඩිය බර පඬුරු ගොඩක්...”

නාන කාමරයට වැදී හිතේ හැටියට නාලා, දවල්ට කාලා කෙටි නින්දකුත් දාන්නට යද්දී...

“නිමල් අයියේ, ඇඟේ කොහෙ හරි කසනවා නං චුට්ටක් බලන්න... මගෙ ඇඟේ චූටි කිනිතුල්ලෙක් හිටියා.” තමීර බෝගහවත්ත නිවේදනය කළේය.

පාද යාත්‍රාව ගිහිං ආපහු ආ විත්තිය දැනගත් ගමන්ම Pra Jay ඇහුවේ ‘කිනිතුල්ලෝ හිටියේ නැද්ද’ කියලාය. ගිය වතාවේ ‘හරෝහරා’ පෝස්ටු මාලාවේ තෙවැන්නට comment එකක් එවමිනුත් උන්නැහේ ඒ ගැන ඇහුවේ මෙහෙමය:

'නිමල්ට අර පොඩි කිනිතුල්ලෝ එක්ස්පීරියන්ස් එක ලැබුණේ නැද්ද? 
ඔය කැලේ කඩිත් හරියට ඉන්නවා. මං පාද යාත්‍රා කාලෙ නම් ගිහිල්ලා නැහැ.
ඊට මාස 1 1/2 විතර පස්සේ කැලේ මැද්දෙන් ලේනමට ඇවිද්දා.
යන්න හා එන්න පැය හයක් විතර ගමන.
සුමාන දෙකක් විතර කිනිතුල්ලෝ බයිට්!’.

කාරණයක් නං හිතා ගන්නට බැරිය. මීට කලින් එක වතාවක්වත් මගෙ ඇඟේ නොඑල්ලුණු කිනිතුල්ලෝ මේ වතාවේ මට මදි නොකියන්නම බැට දුන්හ!

උන්ගෙ ආච්චිලාට හාල් ගරන්න වටින්නේය; අල්පෙනෙත්ති තුඩකට වැඩිය ටිකක් ලොකු; නිවිති ඇටයක් තරම්වත් නැති ඒ පැතලි කුඩා කිනිතුල්ලන් එල්ලීගෙන ඉන්නේ ඇඟේ හම කාගෙනය. හොඳ සෝදිසියෙන් බැලුවොත් මිස නොපෙනෙන විදිහට වේශාන්තරණය වෙලාද මංදා, අපේ හමේ පාටටමය.

අපේ කට්ටියගෙන් වැඩිම කිනිතුල්ලන් අස්වැන්න තිබ්බේ මගෙ ළඟය.14කි.

අඩි හය-හතක වේලායුධයක්...

“කතරගම දෙයියෝ මේ සැරේ වැඩියෙන් ඔරොප්පු වෙලා තියෙන්නේ මෙයත්තෙක්ක.” අපේ කෙනෙක් මට එහෙම කිව්වත්, මේ වතාවේ පාද යාත්‍රා කරුවන් හැමෝම එක්කලා උන්නාන්සේ අමනාප වෙලා වගෙය.

24 වෙනිදා හැන්දෑවේ අපි සෙල්ල කතරගම මහසෙන් මහ විහාරයට ගියා විතරය. පැල් බැඳගෙන වහින්නට පටන් ගත්තේය. දේවාලයට යෑම පැත්තකින් තියන්නටය අපට සිදු වුණේ.

එයින් මට නම් ලොකු වාසියකුත් ලැබිණි.

බුදු ගෙයි බිත්තියකට පිටදීගෙන පැය එකහමාරක විතර නින්දක්... “මූට තියෙන වාසනාව අපට නැහැනෙ යකෝ!”

වැස්සේ තරම කිව්වොත්, මහා දේවාලයේ හවස පූජාව පටන් ගනිද්දී හිටියේ බැතිමතුන් සීයකටත් අඩුවෙනි. පූජාව අවසානයේ ප්‍රධාන කපු මහත්තයෙක් දෙවොල තුළින් ගෙන ආ අඩි හය-හතක වේලායුධයක් අයස්මන්ත මහතාට පිරිනැමුවේය.

“ලබන පාර පාද යාත්‍රාව යනකොට පීරා ගෙනියන බරට තව කිලෝ හයක්වත් දැන්මම එකතු වුණා වගේ!”

“නිමල් මහත්තයලා පුදුම වාසනාවන්තයෝ ටිකක්. ඔහෙලා ගිය දවසේ හවස පටන් ගත්තු වැස්ස දවස් තුනක්ම එක සීරුවට වැක්කෙරුණා. ඔව් මහත්තයො. පාද යාත්‍රාවේ ආපු මිනිස්සු වැස්සේ තෙමි-තෙමී ගස් යට හිටගෙන පැය ගණන් හිටියේ! උයා ගන්න කියලය... නිඳා ගන්න කියලය... හරිම දුකක් ඒ මිනිස්සු වින්දේ...” ඊට දෙදවසකට පස්සේ පියනන්ද මහත්තයා ටෙලිෆෝනයෙන් කිව්වේය.

මහ දේවාලයේ, කිරි වෙහෙරේ, මහසෙන් මැඳුරේ කෙරුණු වතාවත් එකක්වත් කියන්නට මං වහන්සේ ලැහැස්ති නැත. පෝස්ටු මාලාව තවත් දිගු නොකොට, ඊට වඩා සිත් අදින දෙයක් කියන්නට තිබෙන නිසාය.

අතරමං වුණු ඉන්දික වෙනුවෙන් වුණු බාරය ඔප්පු කරන්නට, අපි කඩවර දේවාලයට ගියා විතරකි. ප්‍රියන්තව හඳුනාගත්තෙක් අපව පිටිපස කුටියකට කැන්දාගෙන ගියේය.

“මේ ඉන්නේ දේවාලේ ප්‍රධාන කපු මහත්තය... මේ හම්බන්තොට හිටපු අක්ෂි විශේෂඥ දොස්තර පීරිස් මහත්තයා...” ප්‍රියන්ත කිව්වා විතරය.
 

එයාට සර්ප්‍රයිස් එකක් දෙන්නයි, එයාට නොකියා මෙහාට ඇවිත් බලාගෙන ඉන්නෙ... ලබන සැරේ අපි සේරමත් පාද යාත්‍රාවේ එනවා!

“ගංගාරාමේ, මේ මහත්තුරුන්ට හකුරුත් එක්ක කහට එකක් දෙමු...”
කහට හැදෙනතුරු එදා ඒ වෙලාවේ කියවුණු කතන්දර එළියට දමන්නට මට අවසර නැත.

ප්‍රකාශ කාගේදැයි නොකියා, අපේ අයගෙ පඩික්කම් කටවල්වලින් පසුව කියැවුණු දේවල් ටිකක් විතරක් දැන් ඔබට කියමි.

‘අපරාදේ. අපි මෙතෙන්ට එන්න තිබ්බේ ඊයේ හැන්දෑවේ.’ / ‘කඩවර අප්පච්චි විතරයි අපේ දුක දැකලා නියමම සංග්‍රහය කළේ!’ / ‘නැත්තං නැත්තං. උන්නාන්සේම තමයි ලොක්කට කියන්න ඇත්තේ අපිට සිගරැට්ටුත් දෙන්න කියලා.’ / ‘අර කඩවර දෙයියන්ගේ පූජා වට්ටියට අරක්කුත් තියන ජාතියේ බිස්නස්කාරයෝ ඇතිනෙ මචං. උන් එන වෙලාවක අපිත් මෙහාට එමුකො...’ / ‘ඔව්, ඔව්. අපේ වාසනාවට කවුරු හරි විස්කි විකුණන එකෙක් එව්වත් ගෙනල්ල කඩවර දෙයියන්ගෙ පූජා වට්ටියට තිබ්බොත්...”

ඉතිං, වාසනාව ඉඩ දෙන්නේ නම්; අයස්මන්ත ඇතුළු හිතවතුන් උදව් දෙන්නේ නම් ලබන වතාවෙත් පාද යාත්‍රාව යන්නටය, මං හිතාගෙන ඉන්නේ.

එවිටවත් චානක යළි හමුවනු ඇත; යසෝදරාත් හමු වෙනු ඇත!

බොලේ, මං චානක ගැන කිව්වත්, මෙතෙක් ඇය ගැන කියා නැති විත්තිය මතක් වෙන්නේ දැන්ය.
යසෝදරා ඉතා ක්‍රියාකාරීව ‘ආදරයේ අරගලය’ට සහභාගීවූ ඇත්තියකි. තනිවමත් නොවේ; පවුල පිටින්ම. කතරගම නදීක ගෙස්ට් හවුසියේ යසෝදරාත් නවාතැන් ගෙන සිටියේ දරු තිදෙනාත් එක්කය.

“මගෙ husbandඩුත් පාද යාත්‍රාවේ ගියා. අපි එයාට සර්ප්‍රයිස් එකක් දෙන්නයි, එයාට නොකියා මෙහාට ඇවිත් බලාගෙන ඉන්නෙ... ලබන සැරේ අපි සේරමත් පාද යාත්‍රාවේ එනවා!”

යමු... යමු. ආපහු පාද යාත්‍රාවේ යමු ෴0෴