කපුටු ගෙත්තම නං ...- දෙවෙනි කොටස

කාවද වැඩියෙන්ම හිතට වැදුණේ කියලා නම් අහන්න එපා!

දැනටමත් පෙනෙනවානේ... ‘තිවත’ පොතේ ‘පත්තාමේස්ත්‍රී සිංහල කීර්ති රාජපක්ෂ භාති රජ්ජ වන්නියා’ වගේ අර ලියාගත්තු සටහන්වලින් වැඩ ගන්න හැටි.

ඉතින්....

ඔන්න බලන්නකො ඒකෙත් හැටි. තිවතෙදී හම්බ වෙන අපේ මුතුන්-මිත්තන් අතරෙන් මගේ හිත හොරාගත්තේ රජ්ජ වන්නියා. ඒත් තුෂාරි නංගී ‘ඉවුරු’ පොතේ කාවද හිතට වැදුණේ කියලා නං අහන්න එපා. ඒ ප්‍රශ්නයට කොහොමද උත්තර දෙන්නේ. පිටු 328ක් අතරේ සැරිසරන කට්ටිය එච්චරට ගොඩයි!

ඈන් මරී, භානු, වංගීස, අම්මා, සුදත්චන්ද්‍ර, ෂර්ලි පියතුමා, වෙරෝනිකා, දේවමිත්තා- නන්දිතා මෙහෙණිවරු, නර්මදා, චාලක, සුභාෂ්, ජයරාජ් වනසුන්දර.... ඒ හැමෝම විතරක් නෙවෙයි, අර සාක්ෂරතාවෙන් හෙබි කපුටු උන්නැහේ... ඔය කිව්ව කට්ටියගෙන් සමහරුන් මේ දවස්වල  හීනෙනුත් ඇවිත් එයාලගෙ වගතුග මේ නිදිට කියනවා.

පහුගිය දවස්වල ‘තණමල්විල කොල්ලෙක්’ බලද්දිත් සැරෙන් සැරේ මට ඔය හීන අලකලංචිය තිබ්බා. ටෙලියක, පොතක වුණත් ඉන්න උදවිය හැබෑම පණ ගැහෙන උදවිය වුණාම එක විඩේම අමතක වෙලා යනවයැ? හිතේ දිගටෝම හක්කලං කර-කර ඉන්නවා මිස.

එහෙම සහකම්පනයක් දැනුණාම සහෘද කෙනෙකු එක්ක ඒ හැඟීම් බෙදාගන්නමයි හිතෙන්නේ. අද කාලේ එහෙම කතාබහකට විවේකය තියෙන, ඉඩකඩක් තියෙන, කැමැත්තක් තියෙන සහෘදයන් හරි අඩුකම ලොකුම අවාසනාවක්. 

මට පේන්නේ නං පාට-පාට හීන. හදිස්සියේ ඇහැරුණත්, මතක් කරලා නිඳා ගත්තම ආයේ cotinue....

ඔයා නං දන්නේ නැතිව ඇති. මම කලින් ලියලයි තියෙන්නේ, මගේ අපූරු සිහින දැකීමේ හැකියාව ගැන. මට පෙනෙන්නේ නිකම් හීන නෙවෙයි, පාට පාට හීන.... හදිසියේ නින්දෙන් ඇහැරුණොත් ආයේ නිදාගත්තම continue වෙලා පෙනෙන හීන.

කොච්චර හෘදයාංගම වුණත් හීන කියන්නේ සුව නින්දකට බාධාවක්ලුනේ. ඉතින් මං මේ ලිපිය ලියන්නේ ‘ඉවුරු’ පාත්‍ර වර්ගයා ගැන කාට-කාට හරි කියලා, මගේ හිතේ තියෙන මහා බරෙන් නිදහස් වෙන්නත් එක්කයි. භාව විරේචනයක්, එක විදිහක. ඒ වුණත්, මෙහෙම හිතට- මොළේට බරක් පටවන; මෙහෙම කම්පනයක් ඇති කරවන පොතක් ගෙනත් දුන්නට ඔයාට කොච්චර ස්තුති කළත් මදි, තුෂාරි නංගී.

ඇයි ජනක? මෙහෙම පුස්තක රත්නයක් ප්‍රකාශ කළාට එයාටත් ස්තුති කරන්නම ඕනේ.

එතකොට නං මටත් ටිකාක් හරි ආඩම්බර වෙන්න පුළුවන්. මං දන්නා විදිහට නං ගොඩාරියක් සුවිශේෂී පොත් පරිවර්තනය කරවලා- අච්චු ගස්සලා- රැල්ලක් (trend එකක්) හැදීමේ ගෞරවය ජනකට හා සරත් විජේසූරිය දෙන්නාට අයිතියි.

ඉතින් මටත් චූට්ටක් විතර ආඩම්බරයි, එව්වා අච්චු ගහන ප්‍රෙස් එකේ ප්‍රින්ටින් මැනේජර් රස්සාව කළේ මං නිසා.... (අර ප්‍රකාශන වැඩේදි ඔයාගෙ මහත්තයාට එන නම්බුවෙන් කොටහක් නෝනටත් අයිති වෙන්නේ නිකම්මනේ. නේද? 

කාලෙකට කලින් ජනක මට කිව්වා.........

නංගී දන්නවද වැඩක්? අවුරුදු දහය-දොළහකට විතර කලින් ජනක මට කිව්ව දෙයක් මේ කියන්නේ. ‘නිමල් අයියේ, තුෂාරි වගේ කෙනෙක් මට හම්බ වුණේ පෙර කළ පිනකට.’ ජනකගෙන් අවසර නොගෙනම වුණත් මේ රහස හෙළි කරන්නේ, ඒක බිරියකට ලබන්න පුළුවන් උපරිම සම්මානයක් නිසයි.)

ඇත්තමයි, ඉස්සර තරම්ම නැතත් මං තවමත් පොත් කියවනවා; ගන්න යනවත් එක්ක ඉඳ හිටලා. ඉදිරි දවසකදී, එහෙම ගන්න ලියාගත්තු ලැයිස්තුත් තියෙනවා. ඒත් එකේවත් ‘ඉවුරු’ තිබ්බේ නැහැ කියන්නේ ඇත්තටමයි.

මොකද මන්දා මං කියවන පත්තරවල එහෙම ‘ඉවුරු’ ගැන හිතට වදින සඳහනක් නොතිබුණේ. විචාරක උගතුන්ගෙ මිනුම් කෝදුවල ඉවුරු කඩාගෙන යන තරම් ‘ඉවුරු’ පුළුල් නිසාද මන්දා.

සමහර විට උන්නැහෙලගෙ සිංහල බෞද්ධකම හින්දා වෙන්නැති, ඉවුරු ඔහේ තියෙද්දෙන් කියලා එහෙම තූෂ්ණීම්භූතව ඉන්නේ. කැත්ලින් ජයවර්ධන බොහොම අපූරුවට ‘හැමෝගෙම ජරාව කන; කළුම කළු කපුටෙක්’ ලව්වා කරවන ‘ගෙත්තම’ උන්නැහෙලට අජූවයි වෙන්නත් ඇති සමහර විට!

‘... මේ ඇබැද්දියෙ, නස්පැත්තියේ හේතුකාරකය තමයි කොහෙන්දෝ මට ලැබිල තියෙන මේ සදාකාලික ජීවිතේ. ඒ අසාමාන්‍ය කාලකන්නි වරප්‍රසාදෙ. ඇත්තට ම කොහොම ද මෙහෙම වුණේ? ඇයි මෙහෙම වුණේ? සොබාදහමේ නැත්තං දෙවියන් වහන්සේගෙ සෙල්ලමක් ද මේ? ජීවීන්ව වැරදි කොනින් අල්ලලා උඩුයටිකුරු කෙරෙන අවස්ථාත් තියෙනවා ද මේ ලෝකෙ?

උසස් මනසක්; මනුස්ස හිතක් එක්ක ඉපදුණු එකම කපුටද මං?

මේක විද්‍යාත්මකව පෙන්නලා දෙන්න ගිය දාට තමයි කට්ටිය ම  ඇනගන්නෙ. දණගාන විද්‍යාව ‘සර්වඥ’ කියල හිතා ඉන්න මන්දබුද්ධික විද්‍යාචක්‍රවර්තිල ම නේ පඳුරකට පයින් ගැහුවත් විසිවෙන්නෙ?

අඩු ම තරමින් විෂයයක් හැටියටවත් විද්‍යාව හදාරලා නැති උදවිය මේ තේරවිල්ල තෝරන්නත් ‘ඩෝං’ ගාල අතඅරීවී නිව්ටන්ගේ නියාමෙ නැත්තං ඩාවින්ගේ පරිණාමවාදෙ. ඇයි ඉතිං? ‘මනුෂ්‍ය’ කියන්නේ ස්වභාවධර්මයෙන් වෙනස් වුණ ‘අතිවිශේෂ’ කොටසකට කියල නේ හිතං ඉන්නෙ? අත්දැකීමෙන් ම විසඳුම් හොයන්න පුළුවං ගැටලුවලටත් තේරුමක් නැතුව ඔළුගෙඩි වෙහෙසන්නෙ ඒක නේ.

උසස් මනසක්, මනුෂ්‍ය හිතක් එක්ක ඉපදුණ අවාසනාවන්ත එක ම කපුටා, එක ම තිරිසනා නෙවෙයි මං.

මං වගේ සත්තු තව ඇති. ඒත් කවුද දන්නෙ? කාට ද කියන්න පුළුවං? මීයන්ගේ රුධිරමාංස, ඇටමිදුළුවලින් මනුෂ්‍ය ශරීරෙ උපකල්පනය කරන විද්‍යාවට ඔය වගේ දේවල් අහුවෙන්න තව සාරාසංඛ්‍ය කල්ප ලක්ෂයක්වත් ගත වේවි.

ඒත් ඉන් පස්සෙත්, කොහොමටවත් විද්‍යාවට අහුනොවෙන දේවල් ඉතුරු නොවී තියේවි ද?

පූර්වාපාර සන්ධි ගළපල මේ හැම දේ ගැන ම හේතු දක්වන්න පුළුවං බුදුකෙනෙකුට විතරලු. ඉතිං එහෙම කෙනෙක් මේ පිටකොටුවේ බෝගහ යටවත් බුදුවෙනවනං.... මේ වගේ ගාලගෝට්ටි මැද්දෙදිත් බුදුවෙන්න පුළුවංනං ඒක ම නෙවෙයි ද හපන්කම? ඒකට ම නෙවෙයි ද නියම බුද්ධත්වෙ කියන්නෙ?’ (179-180 පිටු)

පිටකොටුවේ බෝධියේ උඩම අත්තක එල්ලිලා ඉඳන්....

පිටකොටුවේ බෝගහේ උඩම අත්තේ එල්ලිලා පැද්දෙමින් ඉන්න ‘Corvus Splendens Protegatus madaras’ වරිගයේ පක්ෂියාගේ චින්තනය විග්‍රහ කරන්න යන්නේ මොන අප්පච්චිද? (ඔහොම අඩවු අල්ලන්න හොඳ භූමියක් නෙවෙයි මේ ධර්මද්වීපේ.... අන්තිමට ඉතිං අප්පච්චි මළෝ කියන්න තමයි වෙන්නේ!)

ඇත්තටම තුෂාරි නංගී, ඔයාට හිතෙන්නෙ නැද්ද මොකුත් ලියන්න?

හැමදාම එන-එන පොත් කතුවරුන්ට, කතුවරියන්ට ඔයාගෙ නිමක් නැති හිනාවෙනුයි; අන්න-පානවලිනුයි සංග්‍රහ කරමින් ඉන්න අතරේවත්... එයාලා එක්ක කෙරෙන සංවාදවලට කන්දීගෙන ඉන්නකොටවත්... එහෙම නිර්මාණාත්මක දෙයක් කරන්න පෙළඹවීමක් වෙලාම නැත්ද?

එක අතකට කොහොමද එහෙම වෙන්නේ.... ඔයා එක-එක සූපවේද අත්හදා බලමින් ‘රජ බොජුන්’ හදන්නනේ කැමති.

මං ඉස්ඉස්සෙල්ලම ඔයාලගේ ගෙදරට ආවෙ ‘චින්තා ලක්ෂ්මී සිංහාරච්චි’ කතුවරියගෙ ‘ගෝරා’ පොත දොරට වඩින දවසේ.

අර සදාහරිත ඇට්ටේරිය ගහ යට තමයි චින්තා ලක්ෂ්මී වාඩිවෙලා හිටියේ. ඒ පොත නං ඔයාලගේ ප්‍රකාශනයක් නෙවෙයිනෙ. සරත් විජේසූරිය මහත්තයලගේ ‘විජේසූරිය ග්‍රන්ථ කේන්ද්‍රයෙන්’ එළිදක්වපු එකක්නේ.....

චින්තා මැතිනියගේ ‘ගෝරා’ පොතේ දොරට වැඩුම දවසේ, අර ඇට්ටේරියා ගහ යට.....

එදා තමයි මං හුඟාක් පොත් කතුවරුන් හඳුනා ගත්තේ.

ඊට පස්සේ චින්තා මැතිනියගේ අවසන් ගමනට සහභාගී වෙන්න යද්දිත් ජනක මට ආරාධනා කළා නුවර- මහයියාවට යන්න. එදා සරත් විජේසූරිය, අජිත් තිලකසේන, චූලානන්ද සමරනායක, ජයතිලක කම්මැල්ලවීර, ටෙනිසන් පෙරේරා, කමල් පෙරේරා (දැන් මතක් වෙන්නේ ඒ නම් ටික විතරයි..) වගේ විදග්ධයොත් එක්ක ගෙවුණු දවස.....

පොත් සීයකට තරම් දේවල් එයාලා කතා වුණේ! ඒවා කෙනෙකුට ලේසියෙන් හිමි නොවෙන chances.

‘..... නන්නාඳුනන මෙහෙණියකගේ මරණයක්, නන්නාඳුනන කාක්කෙකුට ශෝකයක්, වියෝගයක් ගෙනාවෙ කොහොම ද? ඔන්න ඔය ප්‍රශ්නෙයි දැන් හිතේ දෝලනය වෙන්නෙ. ඒත් වැදගත් වෙන්නේ පුද්ගලභාවය නෙවෙයි; පාරිභෝගික භාණ්ඩ වෙලා ඉන්න මිනිස් රෑන අතරේ පණගැහෙන හදවතක් තිබීම....’(267 පිටුව)

චින්තා මැතිනියත් සිල් මාතාවක් වගේ. හිතා ගන්නවත් බැරි තරම් නිවිලා....

මට මතක විදිහට නං දවසක අපි ඇය ගැනත්, ඇයගේ ‘අරණකට පෙම් බැඳ’ පරිවර්තනය ගැනත් ගොඩක් කතා කළා. ‘ඉවුරු’ පොතේ මෙහෙණියගේ මරණය හරිය කියවද්දී මට මතක් වුණෙම මහයියාව සුසාන භූමියේ ඒ අඳුරු හැන්දෑව! ඒත් එක්කම සුමාන දෙක-තුනකට කලින් වෛද්‍ය රොහාන් පුල්ලෙපෙරුම මහත්තයා දුරකතනයෙන් කියපු දේවල්.....

වෙස් මුහුණු දමාගෙන ‘හැඟුම් දඩමීමා වහං’ කරගෙන.....

රොහාන් මහත්තයා ඒ දවස්වල වැඩ කළේ හම්බන්තොට මහ රෝහලේ. එතුමා ‘හීමටලොජි’ විශේෂඥයෙක්.... රුධිර පිළිකා ගැන දැනීම නිතරෝම update කරගන්නෙක්. 

එදා අපේ ගෙදරදී මම තුෂාරි නංගීට කිව්වනෙ, මං දැන් ඉන්නේ ‘සීරෝ’ ලෙවල් එකේ.... ‘රෙමිෂන්’ අවදියේ; දැනට අවුරුදු එකහමාරක ඉඳලා. ඒකේ ගෞරවය හම්බන්තොට රෝහලේදී හමුවූ රොහාන්, තනුජා, සෙව්වන්දි වෛද්‍ය මහත්ම-මහත්මීන්ට හා එයාලගේ කාර්ය මණ්ඩලවලට, මගේ හිතවත් වෛද්‍ය මිතුරන් ඇතුළු තව ගොඩ දෙනෙකුට තමයි අයිති.

(මගෙ අම්මෝ! එහෙම බලාගෙන යනකොට නං ‘නිමල් දිසානායක’ තවමත් නොමැරී පණ පිටින් ඉන්න එක ගැන කී දෙනෙකුට පිං දෙන්න ඕනිද, සත්තකට?)

කොරෝනා නිසා මාස හතරක් විතර ගෙදරටම හිරවෙලා හිටිද්දී, සතිපතා හමුවුණු හිතවතුන් හතර-පස් දෙනා අතරේ කෙරුණු සාකච්ඡාවක් ගැන බ්ලොගයේ ලියවුණා, ‘හැඟුම් දඩමීමාට වහංවී’ කියලා. ඒවා කියවලා තමයි රොහාන් මහත්තයා මට කෝල් කළේ.

“අපරාදෙනේ මිස්ටර් නිමල්.... මම හම්බන්තොට ඉන්න දවස්වල දන්නෙ නැහැනෙ ඔයාත් ලියන බව... ඔයයි ඩොක්ටර් අයස්මන්තයි ඔයාලගේ යාළුවො කීප දෙනා ගැනයි ඉරිසියයි. ඔයාලට වගේ කතාබහ කරන්න යාළුවො කොච්චර අඩුද දැන්? ඩොක්ටර් අයස්මන්තයි, යාළුවොයි එක්ක එන්නකො දවසක ගාල්ලේ, chat එකක් දාලා යන්න.....”

රොහාන් මහත්තයා එදා කියූ දේවල් මතක් වුණේ ‘පණ ගැහෙන හදවතක් තියෙන...’ ටිකේදී.

බ්ලොගර්ස් ඊව් හැන්දෑවේදි අපේ ගෙදර ආව අයට....

පොත් කියවන නිසා වෙන්නැති, මට නම් කවදාවත් ‘පණ ගැහෙන; පණ ඇති-නැති හිතවතුන් දෙගොල්ලගෙන්ම’ කිසිදාක අඩුවක් වෙලා නෑ.

ඒ මදිවාට, තවම දැකලාවත් නැති ගොඩ දෙනෙකුත්- මාව හොයාගෙන ගෙදරටම ඇවිත් හිතවතුන් වුණු අලුත් පිරිසකුත් ‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’ නිසා ඔයාලා වගේම හිතවතුන් වෙලා.

ඒ හිතවතුන් අපේ ගෙදරට එකතු වුණ ‘බ්ලොගර්ස් ඊව්’ දවසෙ මං හැදුවෙ ඉන්දියන් කෑමක්.... පූරි! යාල කඳවුරු බිමකදී මං හදාපු පූරි කාලා ‘රිලවු සේරම පැත්ත පළාතේ ඉන්නේ නැතිව පැනල ගිය හැටි’ එහෙමත් අර එකතුව ගැන ලියපු පෝස්ටුවෙන් ‘පංච තන්තරේ’ කියවන ඇත්තන් නම් දැනගත්තා. 

නන්දිතා සිල් මෑණියන්ටත් හිටියනේ, එහෙම කුළුපග හිතවතියක්; පූරි නෙවෙයි සුප් හදන්න.......

‘... ඊයේ ඇය එසේ එද්දී රැගෙන ඈ අලංකාර බඳුන තුළ වූයේ දුම්දමන එළවළු සූපයකි.

“මේක මට වේලාසනින් හරිගස්සගන්න බැරි වුණා. කොහේ ද සිල්මෑණියො, කස්ටර්මස්ල පිරිල... හැන්දෑවෙ හයට සැලෝන් එක වහ ගත්තෙත් හරි අමාරුවෙන්.” ඈ කීවාය.

“අර මොකෝ? අද නැකැත් දවසකැයි ඉෂ්කා නෝනා?”

සිල් ගන්න යන්න කලින් වුණත් පේෂල් කරලා, කොණ්ඩේ ඩයි කරලා....

“නෑ නෑ. මේ පෝය කටේ මොන නැකැත් ද සිල්මෑණියෝ. ෆේෂල්වලට, ඩ්‍රෙසින්ස්වලට එහෙමත් නෙවෙයි නේ ඉතිං...”

“එහෙනං?”

“එන තරමක් කට්ටිය එන්නේ කොණ්ඩෙ ඩයි කරන්න. අද විතරක් නෙවෙයි, හැමදාමත් මෙහෙම තමයි. ඒ කිව්වේ පෝයට කලින්දාට.”

“පෝයට කලින් දවසෙදි කිව්වෙ අද වගේ දවස්වල. හෙට භාවනා වැඩසටහන්, ශීල ව්‍යාපාර කාරිය තියෙනවනේ මහා පන්සලේ? ඒවට එකතු වෙන හැමෝම කොණ්ඩ ඩයි කරන්න එන්නේ අද.” (165 පිටුව)

තුෂාරි නංගී, වාසනාවට වගේ කවදාත් මට හමුවෙන හිතවතුන් ඉෂ්කා නෝනගේ සැලෝන් එකට එන කස්ටර්මස්ලා වගේ ‘තමන්ට තමන්වම හොයා ගන්න බැරි වුණු උදවිය’ නෙවෙයි. ජීවිතේ අතරමං වුණු  උදවිය නෙවෙයි. අලුතෙන් යමක් හොයාගන්න වෙහෙසෙන; හිතන; මස්තිෂ්කයෙන් වැඩ ගන්නා උදවිය; කොටින්ම කියනවා නං මම වහන්සේ නම් ‘පණ්ඩිතානංච සේවනා!’ තමා.

ඉඳහිටලා චාලක වගේ උදවියත් මට හම්බ වෙනවා තමයි; සුභාෂ් වගේ අයවත්.

ජීවිතේ එහෙමනේ.... විවිධාකාර අය ජීවිතේට එනවා-යනවා. අපට තියෙන්නේ ගැළපෙන; සමාන සුඛ-දුඃඛ මිත්‍රයන්ව තෝරාගන්න.....

මේ මහ පොළොවේ එහෙම දෙයක්..........

‘... උණු-උණු උළුඳු වඩේ කකා, ප්ලේන්ටීවලින් සප්පායම් වෙද්දී කැන්ටිමේ ශිෂ්‍යයො දිගින් දිගට ම කතා කළේ දේශපාලනේ. ඒ පවතින දේශපාලනේ ම නෙවෙයි. උතෝපියාවක්, සර්ව සාධාරණ සමාජයක්, අලුත් පෙරළියක් ගැන නොතේරෙන කතාබහක් තමයි ඒ දවස්වල හුඟක් තැන්වලින් ඇහුණෙ. හැබැයි සුභාෂ් කියන වෛද්‍ය ශිෂ්‍යයාට ඒ ගැන තිබුණෙ ඍන ආකල්පයක්.

‘ඕක ඔයගොල්ලගෙ හිතේ විතරක් තියෙන දෙයක්. කවුරු කවුරුත් ප්‍රාර්ථනා කරනව තමයි එහෙම ලෝකයක්. ඒත් ඒක යථාර්ථයක් නෙවෙයි. මේ මහපොළොවේ එහෙම දෙයක් ඇතිවෙන්නේ නෑ.”

සුභාෂ්ගේ අර්ථ දැක්වීමට එරෙහි වුණේ චාලක.

“උඹලා කොහොමද එහෙම කියන්නෙ?” (213 පිටුව)

චාලකගේ ප්‍රශ්නය මටත් අදාළයි වගේ. ඇත්තමයි, මෙහෙම පෝස්ටුවකින්- දෙකකින් පුළුවන්ද ‘ඉවුරු’ වගේ පොතක කියවෙන අපූරු ‘කපුටු ගෙත්තමක්’ ගැන වරුණා කරන්න. කෙටියෙන්ම කියන්න තියෙන්නේ මෙච්චරයි! ඒ ‘කපුටු ගෙත්තම නං’ පංකාදු පහයි!!

හිතාගෙන හිටියාට වඩා ලියවුණා තුෂාරි නංගී. ජනක අලුතින් දියත් කරන ‘සිතිජ ග්රූප්’ එක නිසා ඔයාලා දෙන්නගෙම විවේක වෙලාව තවත් අඩුවෙයි. ඒත් කමක් නැහැ.  

අනාගත පරම්පරාවට ඉන්න ප්‍රත්‍යන්ත දේශයක්......

මට ආරංචි විදිහට නම් ඔයාලගේ online සේවාව තමා දැනට ලංකාවේ පොත් පිළිබඳ වේගවත්ම සේවාවත්. අනේ වාසනාවන්.... අපේ රටට පොත් කියවන; හිතන මිනිසුන් කෝටි ගණන් පහළ විය යුතු යුගයකනෙ අපි ඉන්නේ. එහෙම නැණවත් සමාජයක් බිහිවුණේ නැත්තං විදූෂිලා- සුහාෂිලා- අපූර්වලාට ප්‍රත්‍යන්ත දේශයක් හොයාගෙන ඉගිලෙන්නයි වෙන්නේ.

ඉතිං, මාත් නවතින්නයි හදන්නේ. හැබැයි එදා, අගෝස්තු 11 අඟහරුවාදා පිටත් වෙලා යන්න හදද්දී වෙච්චි පොරොන්දුව මතකයි නේද? “ආයෙමත් ඉක්මනින්ම දවසක අපි ටික එනවා, ඔයාව බලන්න.”

එහෙම එන්න!

මොකද, එදා ඔයා කියපු මේ වචන ටික මට මෑත කාලෙක හම්බ වුණු ලොකුම credit එකක්. මතකද, ඔයා කිව්ව දේ? “අනේ අයියේ, අදට අපේ තාත්තා අන්තරා වෙලා අවුරුදු පහක්. මගේ හිතට ගොඩක් දැනෙනවා තවමත්... ඉතින් ඊයෙම හිතා ගත්තා හිතට සතුටකටත් එක්ක අද ඔයාව බලලා, ටිකක් කතා කර-කර ඉඳලා යන්න ඕනියි කියලා”෴

මාරක හී පහර - පස්වෙනි කොටස

ඔයා හදන්න යන නාට්‍යයේ කැලේට හරියන බඩුවක්....

“ගුණේ අයියේ... මාත් එක්ක රංජි මල්ලිව එවන්න නුගේගොඩට..... එතකොට මාත් ගේන්නං මරු භාණ්ඩයක්......” වඳුරාගේ ආගමනය දුටුමනතින් හොඳටම චූන් වුණු සිරි අයියා කිව්වේය. 

“භාණ්ඩයක්...?” අපේ තාත්තා ඇහුවේ ඔලොක්කුවටත් එක්කය. සිරි අයියා ‘කිසිම දෙයක්  බැරියැ’යි කියනා කෙනෙක් නොවේ; එමෙන්ම නැති-බැරිකමක් කාටවත්ම අඟවන කෙනෙකුත් නොවේ; හැබැයි පුරාජේරු කතන්දර කියන්නට පැකිළෙන්නෙකුත් නොවේ; නොම්මර එකේ කයිවාරු පප්පෙකි; බොරු කප්පිත්තෙකි. 

“ගුණපාල අයියා මම කියනවට රංජි මල්ලිව එවන්නකො.... ඔයා හදන්න යන නාට්ටියේ කැලේටම හරි යන බඩුවක් මම ඉල්ලගෙන එන්නං!”

“කාගෙන්ද සිරී?”

“නම කිව්වම ගුණපාල අයියා දන්නවද? ඒත් ලංකාවම දන්නවා! කිංස්ලි රාජපක්ෂ!! දන්නවද? නෑනේ... චිත්‍රපටි අධ්‍යක්ෂ මහත්තයෙක්!!! මගෙ හිතවතා....” සිරි අයියා කිව්වේ උජාරුවෙනි.

“එහෙනං මොකටද සිරී අපේ එකාව එක්කගෙන යන්නේ? ඔය තමුසෙගෙ හිතවතා හම්බ වෙන්න තනියම යනවකො. තමුසෙ ළමිස්සියෙක් නෙවෙයිනෙ තනියම යන්න බැරි.”

‘මෙදා පොටේ මම ගේන්නේ කොටියෙක්.... ග්‍රෝර්ර්ර්ර්....’ සිරි අයියා ගොරවලාත්...

“අයියෝ.... ගුණේ අයියට ඕකවත් තේරෙන්නෙ නැහැනේ. මනුස්සයා දිගටම චිත්‍රපටි හදන කෙනානේ. හොඳයි, රංජි මල්ලිව දැකලා පාට් එකක් දෙන්නං කියයිද බලන්නයි මෙයාවත් එක්ක යන්න හදන්නේ..... රංජි මල්ලිට හරි ගියොත් ඉතින්..... නැද්ද මල්ලී....”

“එහෙමද? එහෙනං ඒකත් හරියි කියමුකො.... ඒත් තමුසෙ තාම කිව්වෙ නැහැනෙ ඔය කිංස්ලි මහත්තයගෙන් මොනවද අපේ නාට්ටියට ඉල්ලගෙන එන්න හදන්නෙ කියලා...” අපේ තාත්තා සිරි අයියාට කිව්වේ උපහාසාත්මක හිනාවකින් මුහුණත් සරසාගෙනය.

“රංජි මල්ලී.... ඔයාලා තාම දන්නෑ මේ සිරි අයියට කරන්න පුළුවන් දේවල්! ඔයාලගෙ තාත්ත හිතන්නේ මම නිකම්ම නිකං කයිවාරුකාරයෙක් කියල..... ඔන්න බලන්න, රංජි මල්ලී මෙදා පොටේ!!” තාත්තාට උත්තර බඳිනවා වෙනුවට ඒ යස්ස පැටියා මට උජාරුව පෙන්නයි. ඒකට නම් තාත්තාටත් තරහ ගියාද කොහෙදය.

“මේ සිරී..... තමුසෙ හිතන්නේ මට වැඩ නැහැ කියලද ඔය කතන්දර අහහා ......”

“අන්න අන්න ගුණපාලයියාට තද වෙනවා.... මම මාරක හී පහරට ගේනවා කොටියෙක්! කොටියෙක්!! ග්‍රෝඕඕඕඕර්....” සිරි අයියා රවුමට කැරකිලා; හතර මුල්ල පාගලා; ගොරවලාත් පෙන්නුවේය.

පසු කාලයක ‘සුහද පැතුම’ හැදූ කිංස්ලි රාජපක්ෂයන්....

“කොටියෙක්?” තාත්තාත් මමත් දෙන්නාම ඇසුවෙමු. “ඇත්ත කොටියෙක්...?” මගේ ප්‍රශ්නයට කෑල්ලකුත් එකතු වුණේ ඊළඟටය.

“ඔව් රංජි මල්ලී.... ඇත්තම ඇත්ත කොටියෙක්. හැබැයි පණ නෑ!”

“ඕයි සිරී! පුළුන් පුරෝපු කොටියෙක්ව වුණත් කොච්චර වටිනවද? එහෙම එකෙක්ව, ලේසි පුතයෙක් මේ නන්නාඳුනන අපේ නාට්‍යයකට දෙයිද මිනිහෝ?”

“ඒක කරවගන්නේ මමනෙ ගුණපාල අයියා. රංජි මල්ලිගේ මුහුණ බලාගෙන ඒ මනුස්සයා බැහැයි කියන්නෑ... බලන්නකො මම කියන්නෙ බොරුද කියලා.”

කිංස්ලි රාජපක්ෂ මහත්තයා ඊට කාලෙකට පස්සේ පැල් බැඳගෙන දුවන චිත්‍රපට කිහිපයක් අධ්‍යක්ෂණය කළේය. ඒවායින් හොඳටම ජනප්‍රිය වුණේ ‘සුහද පැතුම’යි.

“කිංස්ලි මහත්තයට එයාගෙ නෝනව හම්බවෙලා තියෙන්නෙත් අපේ ඉස්කෝලේදී.... කොන්සර්ට් එකක් බලන්න ආවාම. මම කියන්න යන්නේ රංජි මල්ලිත් විද්‍යාකරේට යනවා වුණාට, බුවෙනකබා එකේදී ලොකුලියනගේ සර්ගෙන් නැටුමුත් ඉගෙන ගන්නවය කියලා.....” 

තමුසෙව ජාතක කරලා තියෙන්නේ චේතිය රජ්ජුරුවෝ!

“අනේ මන්දා සිරී... තමුසෙ ඉතින් රට පටලවන්න දෙයියනෙ..... ෂුවර් එකටම තමුසෙව ජාතක කරලා තියෙන්නෙ චේතිය රජ්ජුරුවෝ!”

කාට ජාතක වුණත්, සිරි අයියා කිංස්ලි රාජපක්ෂ මහතා ඉදිරියේදී හැසිරුණේ ඉතා යටහත්-පහත් විලාසයකිනි. මම වැඩි දෙයක් කියන්නට නොගියෙමි; අහන දෙයකට විතරක් පිළිතුරු දුන්නෙමි. “මේ ලොක්කා කිව්වද ඔය පුතාලගෙ නාට්‍යයට මගෙන් අපේ කොටියව ඉල්ලලා දෙනවමයි කියලා?” ආලින්දයේ තබා තිබුණු අජීවී කොටියාවත් පෙන්වමින්ය; රාජපක්ෂ මහත්තයා මගෙන් ඇසුවේ. මම යන්තමින් හිස සොලවා ‘එහෙම’ බව සනාථ කළෙමි.

නාට්‍යය පෙන්වන්නේ කොහෙද- කවදාද- කවුරු කවුරුද වගේ ප්‍රශ්න සේරමත් යොමු වුණේ මටය. ‘සිරි අයියා ගැන ඒ මහත්තයත් දන්නව වගෙයි... ඇත්තමද කියලා දැනගන්න වගෙයි අහන්නෙ...’ මට හිතුණේ එහෙමය.

නුගේගොඩ කන්දවත්තේ සිට ආපහු එන අතරේ සිරි අයියාගේ නිමක් නැති පම්පෝරි කතන්දර හින්දා මගේ ඔළුවත් කකියන්නට ගත්තා වෙන්නැතිය. ඒ බව තේරිලාද කොහෙද, සිරි අයියා මට කැරට් අලයකුත් දික් කළේය. “මම කිව්වෙ රංජි මල්ලී... කිංස්ලි මහත්තයා මගෙ හිතවතා කියලා..... චෙඃ! අපරාදෙ... අදම මල්ලිට කියන්නයි තිබුණේ චිත්‍රපටියක කෑල්ලකට ගන්න.... කමක් නෑ. අපි කොටියව ගෙනියන්න එන දවසට කියමු!”

එච්චර තඩි ස්ටේජ් එකක් ගහන්න පොල් කොට, ලෑලි, පොල් අතු?

‘මාරක හී පහර’ නාට්‍යයේ කැලය වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම ‘සජීවී’ කරන්නට, ‘අජීවී’ කොටියෙකුත් එකතු වුණේ එහෙමය!

අමරේලාට ඔය එක සුකුරුත්තමක්වත් නැතිය.  හැබැයි, නාට්‍යය පෙන්වන්නට ලොකු වේදිකාවක් නං ගැහුණේය. එච්චර පොල් කොට, පුවක් ගස්, ලෑලි, පොල් අතු කන්දරාවක් කොහෙන් හම්බ වෙලාද? හොඳ වෙලාවට අපට නං මහරගම පැවිලියන් එක තිබුණේ! ඒත් එකම වැරැද්ද එය ප්‍රමාණයෙන් ඉතා කුඩා වීමයි. (ඒක හදවද්දී බලධාරීන්ට උවමනා වෙන්නට ඇත්තේ දේශපාලන රැස්වීම් තියන්නට පුළුවන් තරමේ මණ්ඩපයකි. එහෙමත් නැත්තං මොකක් හෝ අටවමින් ‘ලොකු කොමිස් කුට්ටියක් කඩා ගන්නට’ වෙන්නැති.) 

බොරු? මං කියන්නේ බොරුය කියල කියනවා නං මෙහෙ බලධාරීන් අටවපු; කමකට පලකට නැති ගොඩනැඟිලි දෙක-තුනක් දැකගන්න ඔන්නම්, එන්නකො මහරගමට!

සිරි අයියා කොටියෙකු ගෙනෙන්නට යන බව දැනගත්තාම නං අපේ කට්ටියේ කවුරු-කවුරුත් එයා දිහා බලන්නට ගත්තේ ටිකක් ගරු-සරු ඇතිවය. ඒ වගේ නම්බුවක් තමන්ටත් ගන්නට මෙන්, රංජිත් ගුණසේකර අයියාත් තුරුම්පුවක් ඇද්දේය. තුරුම්පුව නුවන් ගුණවර්ධන අයියාය!

ඒ කාලයේ හරිම ජනප්‍රිය හින්දි සිංදුවක තාලයට, අපේ ගීත රචිකාවිය ‘නීලා අක්කා’ යුග ගීතයක් ලියලා තිබ්බාය. ඒ දූකුල-පාරිකා දෙන්නා ගිහි ගෙයි ඉන්නා කාලයේ කියන්නටය. 

තමුසෙලට තවම බැරි වුණානෙ හරිහමං කෙල්ලෙක්ව.....

ඔරිජිනල් සාම ජාතකයේ දූකුල වැදි තරුණයා සසර කලකිරුණු, වීතරාගී උත්තමයෙකු බව එතකොට අපි දන්නෙ නැහැනේ. නාට්‍යය ලියලා තිබුණේ තපසට යන්නට කලින් ඒ ජෝඩුව ‘සොමියේ සිංදුවක් කියමින් පෙම් සුව විඳින’ විදිහටය. සිංදුවේ මුල් පදයක් විතරය මට මතක. ‘ආදරයේ රස ගංගා මෙ යාවි ගලාලා...’.

(ඒ සිංදුවේ මොහිදීන් බෙග් ගායකයාගේ ‘වර්ෂන් එකකුත්’ තිබේ. ‘ජීවනයේ මල් පිපුණා - මෙ සතර දිගන්තෙ - රණ මොනරිය රඟ දේවි - මධුර වසන්තෙ’.)

එතැනදිත් පොඩි පරහක් නම් මතු වුණේය. දූකුලට හිටි නිහාල් ලියනගේ අයියා ඇත්තටමත් නිවුණු- දැඟලිලි නැති ගැටවරයෙකු බව මං කලිනුත් කිව්වා නේද?

“මොකක්ද අයිසේ? ටිකක් ආදරෙන් කියන විදිහට ඇට් කරනවකෝ!” අපේ තාත්තා කොච්චර ආඩපාලි කිව්වත් නිහාල් අයියා ‘love mood’ එකකට ආවේම නැතිය. බන්දුල ජයකොඩිට අජාසත්ත- පූර්ණක චරිත අල්ලලා ගියා වගේ, නිහාල් අයියාට හරි යන්නේ ‘තාපස පාට්ය’. “අයිසෙ රංජිත්, මේ මනුස්සයට ටිකක් කරලා පෙන්නනවකො, ලව් කරන්නෙ කොහොමද කියලා...”

“දෙන්නංකො ගුණේ අයියා නියමෙට.... පාරිකාට ගවුමක් ඇඳගත්ත එක්කෙනෙක් හිටියා නං මට තවත් ලේසියි ....” රංජිත් අයියා කියයි.

“කෝ? තමුසෙලට තවම බැරි වුණානෙ අපේ රංජියට වැඩිය හරි යන කෙල්ලෙක්ව එක්කං එන්න....” අපේ තාත්තා එතකොට උත්තර දෙයි.

නුවන් ගුණවර්ධන අයියා අපේ නාට්‍ය තුනකටම නොමිලයේ සිංදු කීවේය. දැන් එයාගේ පුතා ගයාන් ගුණවර්ධනත් ජනප්‍රිය......

“එහෙම එයිද ගුණපාලයියේ? මෙයාලා හැම තැනම කෙල්ලො එක්ක love කරන විදිහට...” නිහාල් අයියත් ඇනුම් පදයක් කියයි.

මේ නාට්‍යයේදී දුෂ්ට පිළියක් රජ්ජුරුවන්ට හිටියත්, රංජිත් අයියාට පෙම්බර චරිතත් නියමෙටම ගැළපෙයි. කොච්චර ගැළපෙනවාද කිව්වොත්, ගීතය රඟමින් පෙන්වද්දී ‘අරෙ බාබා ශෝරු නහී - සෝරු සෝරු....’ කියලාත් කිව්වේය. නීලා අක්කා ඒ වචනවලට ගැළපෙන වචන ටිකක් ලියලා තිබුණේ නැති නිසාය ඒ. 

“මොන සෝරුවක්ද ඕයි ඒ? තමුසෙ නාට්‍යය දවසෙත් ඔය සෝරු-සාම්බාරු කියනවා හෙම නෙවෙයි ඕං!” අපේ තාත්තා එහෙම කිව්වේ ඒ වෙද්දී නාට්‍යයේ පසුබිම් ගීත ගායනයට හිටි එකම සුදුස්සාත් රංජිත් අයියාම වුණු නිසාය. ඒ chance එක නැති කර ගත්තත්, නුවන් ගුණවර්ධන අයියාව ගායනයට එක්කරගෙන ඒමෙන් රංජිත් අයියාත් අප අතරේ පොරක් වුණේය!

මං හිතන්නේ නුවන් අයියාත් ඉගෙන ගන්නට ඇත්තේ මහරගම බුවෙනකබා විද්‍යාලයයේ බවයි. මට එහෙම හිතෙන්නේ එයාත්, රංජිත් අයියලාත් අතර තිබුණු මිත්‍රකම නිසාය. නුවන් අයියා ‘මාරක හී පහර’ට වගේම ඉන් පසු අප කළ නාට්‍ය දෙකකටමත් ගී ගයන්නට ආවේය. එතකොට ශ්‍රී ලංකාවේම පරසිදු ගායකයෙකු නොවුණත්, ඔහු මහරගම පැත්තේ ‘ජනප්‍රිය ගායන තරුවක් වී’ උන්නේය.

නුවන් අයියේ! ඔයාටත් ගොඩක් ස්තුතියි!! ඔයා අපේ නාට්‍ය තුනකටම සිංදු කිව්වේ ‘තඹ සතයක්වත්’ නොගෙනය!!!

රංජිත් අයියා, ස්වර්ණා හා මල්ලිකා අක්කාය හොඳටම ගී ගයන්නට.....

නිළියන් විදිහට ලොකු කුසලතා පෙන්වූයේ නැතත්, ගායිකාවන් විදිහට නම් දක්ෂියෝ දෙතුන් දෙනෙකුම අපට හිටියෝය. මල්ලිකා ජයකොඩි අක්කා එක්කෙනෙකි.

ස්වර්ණා තවත් එක්කෙනෙකි. නීලා අක්කා ඊටත් අමතරවය. නුවන් අයියා එක්ක ‘මාර්ක හී පහරේ’ ගී ගැයුවේ මල්ලිකා අක්කා හෝ ස්වර්ණාය. 

සංගීතය සැපයුවේ සරත් ජයරත්න අයියා හෝ සුසිල් පියදාස අයියාය. සරත් අයියලා මහරගම හන්දියේම ගෙදරක හිටියෝය. (කලින් ඔබට හමුවී තියෙන විල්මන් අයියාගේ පුත්‍රයෙකි, මේ සරත් ජයරත්න.) සුසිල් අයියා ගුවන් විදුලියේ සංගීත ශිල්පියෙකි; හිටියේ වත්තේගෙදරය. (මේ දෙන්නාම වඩාත් නිපුණතාව දැක්වූයේ වයලීන වාදනයටය.)    

ඉතින්, ඔහොම බලාගෙන ගියාම අපටත් සම්මාන දෙන්නට වටියි! අපේ නාට්‍යවලදී ගීත ගැයුණේ වේදිකාවේ පැති තිර; ජාලරවලට මුවාවී හිඳගෙනය. අප වේදිකාවේ රඟමින් කළේ නිවැරදිව කට හෙළවීම විතරය!!

ඔය විදිහට, අපේ නාට්‍යය ටිකෙන්-ටික පරිපූර්ණත්වයට යද්දී- අමරෙලාගේ සාම ජාතක නාට්‍යය නටන දිනයත් උදා වුණේය. එයාලගේ නාට්‍යය පෙන්නුවේ අපේ එකට කලින්ය. මතකයිනෙ? ඒකෙ සාම කුමාරයා මං වහන්සේය!

වැඩේ අපූරුවට කෙරීගෙන ගියේය. සාම කුමාරයාට සැරසුණු මං ගල් ගුහාව ඇතුළේය. පාරිකා බිසව බිලිඳු සාම කුමාරයාව ගීයක් ගයා නළවමින් වේදිකාවේය. දූකුල තාපසතුමා වේදිකාවේ සක්මන් කරමින් බිරින්දෑගේ දරු සුරතල් කිරීම දිහාවේ බලා ඉඳියි.

ඒ තනුවටම හැදූ ‘රැව් නැඟුණා අපෙ ප්‍රේම පුරාණේ...’

මං ඒ හරිය, ඒ විදිහටම අපේ නාට්ටියටත් අරගෙන තිබුණේය; කිසිම ලජ්ජාවක් නැතිව එහෙම කළෙත් නිකම්ම නොවේ; අර ගීතයට මං වශීවී හිටි නිසාය; අදටත් මං ඒ ගීතයට කැමතිය. ඒත් ඒ සිංදුවේ පද හතරක් විතරය මතක තියෙන්නේ; ඒකත් තැනින්-තැනය.

‘දොයි දොයි මගෙ පුතු නිඳියා ගන්නේ

බයි බයි මගෙ පුතු නිඳියා ගන්නේ...

   ...නාඬා ඉන්න - නිඳියා ගන්න

  මගෙ සුදු පුතුට දෙවි රැකවරණයි//’

ඒ ගීතය හදාගෙන තිබුණේ ‘දිල් අප්නා ඖර්’ ගීතයේ තනුවට අනුවය. 

ඊට ගොඩ කාලයකට පස්සේ අපේ ප්‍රවීන ගායිකා සුජාතා අත්තනායක මහත්මිය හා  ගායක ටෝනි හසන් දෙදෙනා එක්ව (සුමියුරු හින්දි ගී තනුවලට අනුව හැදූ ගී රැසක් ඇතුළත්) කැසට් පටයක් නිකුත් කළහ. මගේ මතකය නිවැරදි නම් ඒ ‘ශ්‍රීමාලි’ ලේබලයෙනි. කැසටය ‘කදිර දේව සුරින්දු’ය. මේ ‘දිල් අප්නා ඖර්’ තනුවටම ඒ කැසට් පටයේ තිබුණු ගීතය ‘රැව් නැඟුණා අපෙ ප්‍රේම පුරාණේ’ ගීතයයි. 80 දශකයේ ඒ ගීත කැසට් නිකුත් වෙන කාලයේවත් අපේ ගෙදරට විදුලිය, කැසට් වාදන යන්ත්‍ර තිබ්බේ නැත.

මල්වතු ඔයේ ගිලෙන්නට නොදී කිරිල්ලී මා බේරාගත් දවසෙත් .... (යූ.ඩී. නිශාන්ත, උපාලි ජයරත්න හා නිදි..)

මට තවමත් මතකය! හැකි හැම හැන්දෑවකම, මහරගම දෙහිවල පාරේ රෙකෝඩ් බාර් එකක් අයිනේ හිටගෙන ඒ ගීතවලට කන්දීගෙන හිටි හැටි! මගේ ඔය දොළදුක හින්දා සුමිතුරු උපාලි ජයරත්නටත් පරිප්පු කන්නට වුණේය.

රාවණා රජු මා රුව දැකලා, මේ රෑ මැදියම් යාමේ, නාමල දෝතින් නෙළුෑ, සැන්දෑ ගං ඉවුරේ, සීගිරියේ රන් රූප නාරි - වගේ, ඒ කැසටයේ සිංදු අහගෙන ඉන්නට මං ගියේ හිතවත් මිතුරු උපාලි ජයරත්නවත් ඇදගෙනය.

තජකයේත් අප හා එකට සිටි උපාලිට ‘මේ ගීත ශ්‍රවණ’ පුණ්‍ය කර්මයට දායක වීම වෙනුවෙන් මා කවදාවත් ස්තුති කර නැත. දැන්වත් එහෙම කළ යුතුය; උපාලි සිංදු ගායනා කරනවා තියා නිකමටවත් මුමුණනවාවත් මං කවදාවත් අහලා නැති ගීත රසිකයෙකි. එහෙම ‘ගීත ලෝලියෙකු’ වරු ගණන් මට පාලු කපන්නට ඇත්තේ හිතෙන් බැන-බැන වෙන්නැති! ස්තුතියි උපාලි! (දැන් උපාලි ග්‍රාම සේවක රස්සාවෙනුත් විශ්‍රාම අරගෙනය. උපාලි ගැන මෙතැන ලිව්වේ තව ඉස්සරහටත් ඒ හාදයාව ‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’ට කැන්දන්නට වෙන හින්දාය.)

පාරිකා ‘දොයි දොයි මගෙ පුතු’ සින්දුව කියාගෙන ගල් ගුහාවට එන්නේ බිලිඳු සාම කුමාරයාවත් ‘කුරුලු තොරන්’ය!

නාට්‍යයකදී ‘කුරුලු තොරන්.......’

ඊළඟ තත්පරයේ සාම කුමාරයා ගල් ගුහාවෙන් එළියට දුවගෙන එයි. ‘හා, හා පුතණුවනි සාම. පරෙස්සමින්... නොදුවා ඉන්න... නොදුවා ඉන්න...” කියාගෙන සාම කුමාරයාගේ පස්සෙන්ම පාරිකාත් ගල්ලෙනෙන් එළියට එයි!

සාම කුමාරයා එහෙම දුවගෙන එද්දී....

 

ආදර පූජාසනේ - සිව්වෙනි කොටස

තිස් තුන් කෝටියක් දෙවියන් පිහිට     වුම

තිස් තුන්වන කවෙන් පතනෙමි ඔබට මම!

ඔයා හොඳටම දන්නවා අපි අතරෙ වුණු දේවල්.....

එහෙම කියලා පහුගිය පෝස්ටුවෙන් සමුගත්තට පස්සෙත් මහී, සුනන්ද, අජන්ත, ජිනසිරි හතර දෙනාම ආයෙ-ආයෙත් මගේ ඉස්සරහ පෙනී හිටියා. එක-එක විදිහේ ආවේගවලින් ආවේශ වෙලා, එක-එක වචනවලින් එයාලා ඇහුව දේවල් නම් හුඟක්ම එක විදිහයි. (තවම අජන්තයි, ජිනසිරියි සීන් එකට කැන්දන් ආවෙ නැති බව ඇත්ත. ඒත්, එයාලා වුණත් තේරුම් අරගෙන ඉවරයි, ඉක්මනටම එයාලා ගැනත් හෙළිදරව් වෙන විත්තිය.) 

‘ඔයාට වටින්නෙ නැහැ ඔච්චර පරණ අතීතෙක කුණු-කන්දල් අවුස්සන්න; ප්‍රසිද්ධියේම’. ‘අපි ඒවා කළේ  ඔයාවවත්, වෙන කාවවත් අමාරුවේ දාන්න නෙවෙයිනෙ. ජොලියට....’.

එතකොටම ජිනසිරි ඉස්සරහට ආවා. “ඔයා දන්නවා අපි දෙන්නා අතරේ වුණ දේවල් ඊට වැඩිය බරපතළ බව.” අපි දෙන්නා හමුවුණු දවසේ වගේම ජිනසිරි කිව්වේ කඳුළෙන් දිලිසෙන ඇස්දෙක පිස දමමින්.

“ඔයා අපිට එක බොරුවක් හරි නොකියා හිටියා වෙන්නැති. ඒත්.... හිතට එකඟව කියන්න; අපේ ඇස් දිහා කෙළින් බලාගෙන කියන්න ඔයා අපිව රැවට්ටුවේ නැහැයි කියලා..... ලුම්බිණි හෝල් එකේදී මාව........” ඒ පාර සුනන්දත් නෝක්කාඩුවෙන්....

‘Please, දැන් මම මොනවා කිව්වත් වැඩක් නැහැනෙ.... වෙච්චි දේවල් වෙලා ඉවරයි. එව්වා නැති කරන්නයැ? මේ සේරම ලිව්වට පස්සේ, ඒවා කියවන අයටම අපි කියමු එයාලගේ තීරණ කියන්නය කියලා.’ මම කියමි.

මහරගම පිරිමි ළමා නිවාසය ගැන තිබුණු සඳහන දැකලා....

සැබෑව මෙයයි; එදවස කිසිවකු රවටන අරමුණක් මට නොවිණි. එහෙත් ඒ උදවියට විහින් රැවටෙන්නට ඕනෑ තරමට දේවල් කෙරුණු බව නම් ඇත්තය; එයට පසුබිම තැනුවෙමි; කරුණු සම්පාදනය කළෙමි. හිත්පිත් නැති අයුරින්, ඉතා දරුණු ලෙස මගෙන් එසේ කෙරුණු බව නම් නොවළහා පිළිගන්නෙමි.... ප්‍රධාන වශයෙන්ම ඒවා කෙරුණේ ළමා නිවාසයේ ටෙලිෆෝන් එකේ උදව්වෙනි!

‘ආදර පූජාසනේ’ දෙවෙනි පෝස්ටුවේදී ‘මහරගම- පිරිමි ළමා නිවාසයට’ ආධාර උපකාර අවශ්‍යව ඇති බව මම ලිව්වෙමි. ඒ ලිපිය කොටමින් ඉන්නා අතරේ, අවශ්‍ය ද්‍රව්‍ය ලැයිස්තුව හිතවත් මර්වින්, ගවීන්, රාජිත වැනි කිහිප දෙනෙකුටද යැව්වෙමි.

එයාලා ‘අවැසියාවේ මිතුරෝ’ කණ්ඩායමේ ලොක්කන්ද කොහෙදය. මං ඒ කණ්ඩායමට කරලා තිබෙන ලොකුම උදව්ව ගැළපෙන නමක් හදා දීමය. ඉතින් මං අර මැසේජස් යැව්වේ අඟහරුවාදාය. ඉරිදා වෙද්දී බඩු තොගයක්ම නිවාසයට ගෙනත් දෙන්නට එයාලාට හැකි විණි. 

18 අඟහරුවාදා උදේ, නිවාසයේ වත්මන් පාලකතුමා; නිශාන්ත මහතා කෝල් එකක් දුන්නේය. “මිස්ටර් නිමල්. තව කණ්ඩායම් කිහිපයකුත් බ්ලොග් එක කියවලා, ආධාරත් අරං මෙහාට ආවා. ගොඩක් ස්තුතියි එහෙම වැඩක් කළාට.......”

ඉතින්, මාත් මගේ බ්ලොගය කියවන රසික හිතවතුන්-හිතවතියන් වෙත ස්තුති කළ යුතුය. මා කළ විස්තරයට එතරම් ඉක්මනින් ප්‍රතිචාර දැක්වීම මට ඉමහත් ගෞරවයකි!

මෙතැනදී මං කළේ තොරතුරු සම්පාදනයක් විතරය. අතරමැදියෙකු වීමක් නොවේ. මෙදා අතරමැදියා වුණේ බ්ලොගයයි; එදා  අතරමැදියා වුණේ අජීවී ටෙලිෆෝනයයි.

ඒ Pen Pal කතන්දරේ නිමාව දුටුවේ තිත්ත කුණුහරුප ලියුමකිනි!

එමෙන්ම මගේ පෙර වැරදි තිබුණු බවත් අමතක නොකොට පිළිගන්නට වෙයි. ඒ කිව්වේ ජයන්තිගේ ඉල්ලීම පිට හරි, පෑනේ මිතුරෙකුට ලියුම් ලිවීම ගැනය. ඒ  Pen Pal පලහිලව්ව නං අන්තිම වුණේ තිත්ත කුණුහරුප ලියුමකිනි. එහෙම වුණත්, ඒ ‘PS’ රාජකාරිය කරද්දී එයිනුත් පාඩම් ඉගෙනගෙන වඩ-වඩාත් මුහුකුරා ගිය; තවත් ඇට්ටර වුණු නිමල් දිසානායක කෙනෙකි; මෙදා හිටියේ.

අද වනතෙක්ම, ඒ ඇට්ටරකම දවසෙන් දවස තවත් වැඩි වුණා මිස අඩු වුණේ නැති බවත් ආඩම්බරයකින් නොව පාපොච්චාරණයක් වශයෙන් හෝ කියන්නට ඕනෑය. උණ පුරුකේ දැම්මත් බලු වලිගයේ ඇදය නොයනවා වගේ, මගේ ජන්ම දෝෂයනුත් මා හැරදා නොයයි.

“හැමදාම ඔයා කතා කරනවා විතරයි. මමම ඇවිත් ඔයාව හම්බ වෙන්නං කිව්වත් එපයි කියනවා. මොකක්ද ළමයො.... ඔයාගෙ ෆොටෝ එකක්වත් එවන්නකො.” මහී දවසක් කිව්වේය.

“හොඳට හිටියි.... අපායට කැලැන්ඩරයක් ගහන්නද හදන්නෙ, මගේ පින්තූරෙ දාලා?”

“.... විහිලු නෙවෙයි, නැද්ද ඔයාගෙ ෆොටෝ එකක්?”

“මොකද නැත්තෙ? එ....ක....ක් නෙවෙයි ගො....ඩා.....රි...ය...ක් තියෙනවා.”

“ඒකනෙ හලෝ, එවනවකෝ එකක්... හොඳ ළමයා වගේ.”

“සලකලා බලන්නංකෝ..ඕ..ඕඕ..” මං මහීට එහෙම කිව්වෙත් නිකම්ම නොවේ; හිතේ තවත් අයිඩියාවක් ලියලද්දීය.

සුනන්ද එවූ මල් කූඩයේ එතෙක් මා දැක නොතිබුණු ‘එවර්ලාස්ටින්’ මල්ද...

ඒ අතරවාරයේ දවසක් සුනන්ද කියූ දෙයකින් මම බිරාන්ත වීමි. “ඔන්න නිමාලි මම ඔයාට මල් කූඩයක් එව්වා! හෙට හම්බ වෙයි!’’

සුනන්දට ලිපි තැපැල් කළත්, අපේ ගෙදර ලිපිනය මා ඔහුට දී තිබුණේ නැත. මට ලියුම් ආවේ පිරිමි ළමා නිවාසයේ ලිපිනයටය. මට හිතුණේ කවුරුන් අත හෝ මල් කූඩයක් එවනවා කියලාය. “කවුද ගේන්නේ?”

“ඇයි? බය වුණාද? ගෙදරට නෙවෙයි එවන්නේ.... මහරගම ස්ටේෂමට.... ඔයාට ගිහින් ඒක අරගන්න බැහැනේ. මම ඒක එව්වේ දහනායක මහත්තයාගේ නමට.... එයාටත් කියලයි තියෙන්නේ දැන්මම..... බාගයක් එයාට. බාගයක් ඔයාට.”

“ඔයාට නං පිස්සු! අපරාදෙ වියදං...”

“ඒ වියදමෙන් මං නට්ටං වෙන්නේ නෑ...”

සුනන්ද එහෙම කිව්වත් ඒවා තිබුණු මල් කූඩය සුවිසල් එකකි. මඟුල් ගෙයක් සරසන්නට තරම් මල් එහි තිබිණි. එක මල් වර්ගයක් මා පළමුවරට දැක්කේ ඒ මල් කූඩයෙනි.

“ඒ එවර්ලාස්ටින්..... සදාකල් පවතින!..... මාස ගණනාවක් වුණත් තියෙයි... නටු විතරයි මැරිලා යන්නේ...”

“ඇත්තමයි, ඒවා හදපු මල් වගෙයිනෙ....” මටත් කියවුණේය!

අධිවේගී මාර්ගය නිසා පාලටුවේ දහනායක මහත්තයලගෙ ගෙවලුත්.....

මොළය පුදුමාකාරය. ඒ මල් ගැන මතකයට ආවේ අදය. පෝස්ටුවේ 4 වෙනි කොටස ලියද්දීය. දහනායක මහත්තයලාගේ ගමේ නම මතක් වුණෙත් අදය!

ගෙදර පිරිත් පින්කමක් තියෙන දවසක එහෙ එන්නැයි, දහනායක මහත්තයාත් - අයෝධ්‍යා අක්කාත් බල කරලාම කියා සිටියෝය. මතක හැටියට නම්, මං එහෙ ගියේ දහනායක මහත්තයාගේ මල්ලීත් එක්ක බස්වලිනි. පාර නං යන්තම්වත් මතකයේ නැත.... ගමේ නම ‘පාලටුව’ය. බ්ලොගය කියවන ඒ පැත්තේ කෙනෙකු ඉන්නවා නං, මේ දහනායක මහත්තයලා ගැන පොඩි සෝදිසියක් කරනවාද?

ඒ පැත්තෙන් Highway එක යද්දී දහනායක මහත්තයලගෙ ගෙවලුත් විතැන් වෙලාවත්ද?

ගෙදර තිබුණේ පුංචි කඳු බිමක, තේ වත්තක් අයිනේය!

ඉතින්, සුනන්දගේ මල්වලට ‘ස්තුතියි’ කියලා විතරක් නිකම් ඉන්නට ආඩම්බරකාර මට හිතුණේ නැත. එයාටත් යමක් යැවිය යුතුය. ඒ වෙද්දී මේ රස කතන්දර-හුටපට කළු අක්කලාගේ ගෙදරදීත් සාකච්ඡා වෙලා ඉවරය. වැඩේ දිගටම ගෙනියන්නැයි එහේ අසන්නන්ගෙනුත් කෙළවරක් නැති ඉල්ලීම්ය. (ඒ කතන්දරවල පාත්‍ර වර්ගයාගේ හැබෑ නම්-ගම් විතරය එයාලටත් රහස් වුණේ!)

“මොනවද කළු අක්කේ සුනන්දට යවන්නේ? තෑගි බාරගෙන නිකම්ම ඉන්න පුළුවනෑ ණයකාරයෙක් වෙලා.... මගේ හිතට මදි-මදි වගෙයි.”

“නිමල් මල්ලිට මම අල දෝසි ටිකක් හදලා දෙන්නද යවන්න?”

අපේ ආච්චිගෙන් අත් රේන්ද හා තැටින් රේන්ද ගොතන්නට ඉගෙනගෙන තිබුණයින්...

“එපා, එපා. එතකොට ඒ මනුස්සයා අහනවාමයි ‘කවුද හැදුවේ’ කියලා. මං හැදුවා කියලා බොරුවක් කියන්න බැහැනෙ. මට ඕනේ මමම කළා කියන්න පුළුවන් වෙනින්.....”

දෙමටගොඩ කැන්ටිම කරද්දී, අර එපාම කරපු කෝකි බාස්ලාගේ හොරකම්වලින් පස්සේ; කෝකියන් වහ කදුරු වුණාට පස්සේ කැන්ටිමේ ඉව්වෙත්; අතුරු කෑම ජාති හැදුවෙත් කළු අක්කා හා මං වහන්සේය. ඒ කෑම ජාතිවලින් නොම්මර එකට ආවේ ‘අල දෝසි’ය.

“හරි. මම කියන්නං වැඩක්. ඔයාට ලස්සනට මල් මහන්නත් පුළුවන් එකේ කොට්ට උර දෙකක් විතර මහලා යවමු. කොල්ලෙකුට තියා කෙල්ලෙකුටවත් ඔච්චර සීරුවට මල් මහන්න ලේසි නෑනෙ.” කළු අක්කා කිව්වේ මගේ අත්කම් හැකියාවන් ගැන දැනගෙන හිටි හින්දාය. අත් රේන්ද ගොතන්නට- ස්මොක් කරන්නට- මල් මහන්නට තිබුණු හැකියාවන් නිසාමය, මට බතික් කරන්නටත් දොර ඇරුණේ. ඒ වෙද්දී කළු අක්කාගේ ලොකු දෝණියන්දෑ; සෝමලතාත් අපේ දීපානි බතික් එකේ වැඩ කරමින් උන්නාය.

කළු අක්කාගේ කොට්ට උර යෝජනාව මගේ හිතට ඇල්ලුවේය! ඒ අනුව දවස් ගණනාවක් මහන්සිවී හදාගත් ‘මල් කිනිත්තක් බැගින් මැසූ කොට්ට උර දෙකක්’ සුනන්දගේ අතට ගියේ පාර්සල් තැපෑලෙනි.

එක් දිනක් හැන්දෑවක හිතවතෙකුට ෆෝන් කළ කතන්දරයක් කියන මර්වින් පෙරේරා....

“අනේ නිමාලි.... බොරු ප්‍රශංසාවකට කියනවා නෙවෙයි.... ඔයා කතා කරන විදිහෙන් නං හිතාගන්නවත් බැහැ එක තැනකට වෙලා මෙච්චර සීග්‍ර වැඩක් කරන්න ඉවසිල්ලක් තියෙනවය කියලා........” කොට්ට උර දෙක දැකපු සුනන්ද කිව්වේ පුදුමෙන් මුසපත් වෙලා විත්තිය හොඳටම දැනුණේය.

'එක් දිනක් හැන්දෑවක මං - හිතවතෙකුට දුරකතනෙන් කතා කළා

යොමුවෙලා වැරදි අංකයක් - අන් කෙළවර සිට අඟනක් කතා කළා’  

ප්‍රේමකීර්ති ද අල්විස් ලියන ඒ කතන්දරයත් මෙවැනිම කතන්දරයක් නොවේද? ඒ මනුස්සයා වහ වැටිලා ඉන්නේ ‘ඒ අරුමැසි කටහඬ අයිතිකාරියගේ රුව’ දැකලා නොවේ; වැඩ දැකලා නොවේ; ඒවා කිසිවක්ම නොදැක-නොදැන අඳුරක හිඳිමිනි.

'මා මුමුණන මේ ගීතය ළඳුනේ, සවනට ඇසෙනව නම්

එවන් සැඳෑවක ඔබ අමතන තුරු ඉවසිල්ලෙන් ඉන්නම්

කොතැනක- කොයිබක කවුරුන් වේවා, කටහඬ සවන පතයි

අමතනු මැන මට, මගෙ දුරකතනයෙ අංකය විසිහතරයි!’

කෙනෙකුගේ කටහඬ සංසාරික මතකයක්සේ තවත් කෙනෙකුට දැනෙන්නට බැරිද? එතෙක් ගැඹුරට යන්නට ඕනෑ නැත. මා විශ්වාස කරන පරිදි, මට බොහෝ දෙනෙකුගේ හිත දිනාගන්නට හැකිවී තිබෙන්නේ මගේ කටහඬ නිසා නොවේ.

මා ඔවුනට හොඳින් සවන් දෙන නිසාය; ඔවුන්ගේ නම මතක තියාගෙන නිතර එය භාවිත කරන නිසාය. මේවා අත්හදා බලා තියෙන- අත්දුටුවයි සත්තයි කාරණාවල්ය!

එයා රබර් බෝනික්කියක් නෙවෙයි! මගේ පෙම්වතී....

‘ආදර පූජාසනේ - 2’ පෝස්ටුවට කමෙන්ටුවක් එවමින් රසික Lotus හිතන්නට දෙයක් කියයි

‘lotus  August 15, 2020 at 6:26 PM

loneliness කියන්නෙ කොයි තරම් ලොකු issue එකක්ද කියල මම මේක කියවන ගමන් හිතුවෙ. තනියම (single) ඉන්න අයටත් වඩා marriages ඇතුලෙ lonely වෙල ඉන්න අය වැඩිද මන්ද. Self love කියන එක අපි වැඩි දෙනෙක් practise කරන්නෙ නැති නිසා හැම වෙලේම හිතන්නෙ පිටින් කෙනෙක් ඇවිල්ලා අපේ තනිකම නැති කරයි කියලා. අන්තිමට රැවටිලා විතරයි.’

දැන් ඉස්සරටත් වඩා අපි තනි වෙන්නෙමු! අපෙන් බොහෝ දෙනෙක් සිරගතවී සිටින්නේ ස්වේච්ඡාවෙනි; තමන්ම තනාගත් සිරකුටිවලය!

හැට පැනපු ‘සෙන්ජි නකජිමා’ දරු දෙන්නෙකුගේ තාත්තෙක් වෙලත්, තදටම තනිකමෙන් පීඩා වින්දලු. අන්තිමට එයා නතර වෙලා තියෙන්නේ ‘සඕරි’ ළඟ.

“සඕරි රබර් බෝනික්කියක් නෙවෙයි. ඇය දැන් මගේ පෙම්වතියයි. ඇය කවදාවත් මාව පාවා දෙන්නේ නෑ. ඇය මුදල් පසුපසම හඹා යන්නියකුත් නෙවෙයි. ඈ මගේ හිතේ ඇති හැම දෙකටම ඇහුම්කන් දෙනවා. ඇයට ටිකක් වැඩියෙන් මගේ උදව් උවමනායි තමයි. ඒත් ඇය මගේ ජීවිතය ලස්සන කරනවා.....”

සෙන්ජි එහෙම කියන්නේ සිලිකන් රබර් බෝනික්කියක් ගැනයි; ඒ බෝනික්කියන් සමඟින් ලිංගික සහවාසයටත් ඉඩ තිබෙයි. නිෂ්පාදකයන් කියන්නේ මෙවැනි බෝනික්කියක මිලදී ගත්තාම, ජීවිතේටම ආයෙමත් යුවතියක උවමනා නොවෙන බවයි!

දැනටමත් වෙළෙඳ පොළේ මෙවැනි සිලිකන් තරුණියන් වර්ග 50කට වඩා ඇති බවත්, සිලිකන් තරුණයන් පවා වෙළෙඳ පොළට එමින් සිටින බවත් වාර්තාවලින් කියවෙනවා!

එක මොහොතක ඉන්න ඔයා නෙවෙයි ඊළඟ මොහොතේ ඉන්නේ!

සෙන්ජිටත් වඩා තනිකමෙන් පෙළෙන අය අද ලෝකේ කොච්චර ඉන්නවා ඇතිද? සුනන්දලාවත් දාන්නට වෙන්නේ ඒ ගොඩටද?

“දැන් නම් මාලි, ඔන්න ඔයාගෙ ෆොටෝ එකක් එවන්නම වෙනවා.....” සුනන්ද කිව්වේ, කොට්ට උර යැව්වයින් පස්සෙ සුමානයේය!

“අර මොකෝ, මෙච්චරකල් නොතිබ්බ ආසාවක්?”

“ඔන්න එහෙනං ඇත්තම කියනවා. ඔයාගෙ කටහඬ ඇහෙද්දී මගේ හිතේ මැවෙන රූපෙම නෙවෙයි තව කෙනෙකුගේ හිතේ ඇඳෙන්නේ. ඒ වගේමයි වෙලාවක ඉන්න ඔයා නෙවෙයි, තව වෙලාවක ඉන්නේ. වෙලාවක ඔයා පොඩි ළමයෙක් වගේ... තවත් වෙලාවකට මහා පැහිච්චි අම්මණ්ඩියෙක් වගේ... වෙලාවකට දාංගලේ; වෙලාවකට හුරතලේ....”

“ංංංම්...එච්චරද ඉ...ති...ං?”

“තරහ නැහැනේ කිව්වට... වැදගත්ම දේ තමයි....; මට වැදගත්ම දේ තමයි ඔයාගේ තියෙන චූටි මහන්තත්ත ගතිය..... ඔන්න මම ඔයාගෙන් ප්‍රශ්නයක් අහනවා. උත්තර දෙනවා නං මම හරිම කැමතියි. බැහැයි කියලා හිතෙනවා නං ඒකත් බාරගන්නවා මොකුත් නොකියා....”

“ නොකිව්වත් ඔයාට වෙන කරන්න දේකුත් නැහැනෙ...” වචන කටෙන් පනිද්දීමය, උත්තරය ටිකාක් අකාරුණික බව මටම තේරුණේ. මං කළේ ඒකටම තව චුට්ටක් එකතු කිරීමය; තරමක ඔච්චමට වගේ..... “එහෙම නේ...ද ම...හ...ත්....ත...යෝ?”

“ආන්න.... ආන්න, ආන්න මං කිව්ව දේ. ඉරිසින්නාන්සෙ කෙනෙකුටම තමයි කියන්න පුළුවන් වෙන්නෙ, ඔයා දැන් කියපු ටික කිව්වේ තරහෙන්ද- ආදරෙන්ද එහෙමත් නැතිනම් ඔලොක්කුවටද කියලා තේරුම් ගන්න... අන්න ඒකයි මාලි ඔයා ළඟ තියෙන වෙනස...”

කොල්ලො ඔයාගෙන් අහන්න බයේ ඇත්තේ!

“ඉත්තින්? මොකක්ද ඔයා අහනවය කිව්වේ?”

“ඔන්න අහනවා එහෙනං.... ඔයාට boy ෆ්‍රෙන්ඩ් කෙනෙක් ඉන්නවද?”

“අපෝ.... මං තවම හිතලවත් නෑ....”

“මම හිතුවා හරි... ඔයා වගේ කෙල්ලෙකුට තවමත් කොල්ලෙක් නැහැයි කියන්නේ කොල්ලො ඔයාගෙන් අහන්න බයේ ඇත්තේ.......”

“බය වෙන්න? මට?”

“ඒක තමයි මාත් මේ තේරුම් ගන්න උත්සාහ කරන්නේ.... ඔයා කොයි වගේද කියලා.... ඉතින් ඒ හින්දමයි මට ආසා හිතුණේ ඔයා ඇත්තටම මොන වගේද කියලා බලා ගන්න. මාත් මනුස්සයෙක්නේ මාලී..... දැන් මට නින්ද යන්නෙත් නෑ, ඔයා මොන වගේද, මොන වගේද කියල මතක් වෙනවා.....”

“අනේ ර..ත්..ත..ර...නේ ඒක නං ඉතිං එච්චර හොඳ ලෙඩක් නෙවෙයි.”

“ඕක තමයි වැඩේ... මෙච්චර කාලෙකට ඔයාගෙන් වචනයක් ගත්තා නං ගත්තේ ගලකින් පට්ටයක් ගත්ත වගෙයි... මට කියන්න... ඔයාගෙ ෆොටෝ එකක් එවන්න පුළුවන්ද බැරිද?”

එවන්නං.... හැබැයි යථා කාලයෙදී....

සාමාන්‍ය වෙලාවක නම් මා කරන්නේ තවත් ප්‍රශ්නයකින් දමා ගසන එකය. ‘බැහැයි කිව්වොත් මොනවද කරන්නේ? හායි කිව්වොත් මොකද කරන්නේ?’ වගේ. ඒත් ඒ වෙලාවේ එහෙම කරන්නට මට හිත දුන්නේ නැත. ඒ මහීගේ පෙරැත්තයත් මතක් වුණු බැවිනි. හිතේ නළියමින් තිබුණු ‘අයිඩියාව’ ක්‍රියාත්මක කරන්නම ඕනිය කියලා හිතා ගත්තෙමි.

“හා එවන්නං!”

“...එවනවා?”

“හ්ම්!”

“කවදටද එවන්නේ....?”

“යථා කාලයේදි...”

“අනේ.... ඇත්තටම එවනවද?”

“ඔව් කිව්වොත් කිව්වම තමයි සු....දෝ....! හැබැයි එවන්නෙ අවුරුදු කීපෙකට කලින් ගත්තු එකක්!! ඒක දැක්කම නං ඔයාට මගෙත් එක්ක කතාව එපා වෙයි ඔන්න!!!”