පහළොවේදී...- දෙවෙනි කොටස

සැමී දීඝායුට ගොඩාරියක් ලැදිව සිටීම මට රිස්සුවේ නැත. ඒ ඉරිසියාවක්ද?

“උගෙ හැටි ඔහොම තමයි දීඝ.... හොඳයි වගේම තමා, වෙලාවකට ගිනි බෝම්බේ!” දීඝායුලාගේ ගේට්ටුවේ කොක්ක පන්නද්දී දඩෝරියා කියනවා ඇහුණත් උත්තර දෙන්නට ගියේ මං නොවේ!

එහෙම තරහෙන්, කඩිනමින් ගසා-බසාගෙන මා පිටත්වී ආවත් පහුවදා උදෙන්ම..... ඔව්! පසුවදා උදෙන්ම දීඝායු මඟ රැකගෙන හිටියේය. ඒ මං එනතුරුය.... ඉස්කෝලේ යන්නට කලින් මාව අල්ලා ගන්නටය. “ඔයා එනකං බලාගෙන හිටියේ.” සුබසාධක මාවතට හැරෙන තැනටවී හිටි දීඝායු, හිනාවීගෙනම එසේ කියමින් මගේ පෙළට වැටුණේය.

ඒ ළගන්නා හිනාව! එය මගේ හිතේ තිබුණු සේරම ‘කහට’ සෝදා හළ වැස්සක් විණි.

“.... මට හිතුණා අද උදෙන්ම ඔයාව හම්බ වෙන්න ඕනියි කියලා.” දීඝායුගේ වචනත් සැනසුම දනවන ඒවාය. “ඒ මොකෝ විශේෂත්වයක්?” මං ඇහුවේ තරහෙන් නෙවේ.

“අපරාදෙනේ නිමල්, ඊයේ ඔයාට තව ටිකක් වෙලා ඉන්න තිබ්බා නං කොච්චර එකක්ද? ඔයා ගියාට පස්සෙයි මටත් ගොඩක් දුක හිතුණේ... ඔයාගේ යාළුවො දෙන්නටත් එහෙමයි...”

දීඝායු එහෙම කියද්දී නම් මගේ හිතේ ආයෙමත් නොරිස්සීමක් මතු වෙන්නට ගත්තේය. “ඇයි... කැරම් ගහන්න ඔයාලා හතර දෙනෙක් හිටියේ... සැමීත් එක්ක.”
සැමී දීඝායුට ගොඩාරියක් ලැදිව සිටීම මට රිස්සුවේ නැත. ඒ ඉරිසියාවක්ද?
හරි විදිහට නම් මා ඒ ගැන සතුටු විය යුතුව තිබිණි. මා අවංකවම දීඝායුට හිතවත් විණි නම් ඔහුගේ කෝණයෙන් බැලිය යුතුව තිබුණා නේද? මුලින්ම දීඝායුට ඒ ගෙදර තිබී ඇත්තේ මෙහෙකරුවෙකුගේ ස්ථානයයි. පාසල් වැඩ ටිකවත් හරි හැටියට කර ගන්නට එයාට ඉඩ ලැබී තිබුණේ නැතිය.

සැමීගේ  පැමිණීම ඔහුට ලොකුම සහනයක් වුණේල.

හයසින්ත් උමතුවෙන් වගේ ඇපොලෝට පෙම් බැන්දා පමණක් නොව ඔහු වෙතම ආසක්තව...

“ඔයාට හංගන්න දෙයක් නෑ නිමල්... අක්කගෙ සල්ලියි, දොස්තර රස්සාවයි හින්දා අපේ අයියා එයාට ඉහළින් යන්නෑ... ඒ ගිය විදිහට නං මගේ ඉගැනිල්ලවත් හරියට කර ගන්න බැරි වෙයි කියල අයියටම තේරිලා. ඊට පස්සේ තමයි සැමීව මෙහෙ එක්කරං ආවේ. ඒකෙන් ලොකුම වාසිය වුණේ මට....” දීඝායු එහෙම කියා තියෙද්දීත්.....

කෙනෙකු බොහෝ විට අනුන්ව මනින්නේ තමන්ට සාපේක්ෂවය.

දීඝායුව හඳුනා ගන්නා අවදියෙදී, මා අභී අයියාගේ පාශයේ බැඳීම පටන් ගෙන අහවරය. එසේම තවත් කිහිප දෙනෙකු හා ලිංගික අත්දැකීම් ලබා යම්කිසි ‘පරිණත වීමකුත්’ සිදු වෙලාය. ඒ දැනීම අනුව, මා දීඝායුව දැක්කේත් කුමන මොහොතක හෝ මගෙන් තෘප්තියක් ලබා ගන්නට කල් බලමින් සිටින්නෙකු විදිහටය.
තිබුණු එකම විශේෂත්වය වුණේ, මාත් නොදැනුවත්වම ඔහුට වසඟවී සිටීමය.
අදටත් එක එල්ලේම කිව හැකි අරුමය නම්, එදා මගේ ඒ වසඟය ‘රාගය’ මතම පදනම්ව නොතිබුණු බවය.

මමත් ග්‍රීක පුරාණෝක්තියක කියවෙන පරිද්දෙන් හයසින්ත් කෙනෙක්වී සිටියෙම්ද?

හයසින්ත් උමතුවෙන් වගේ ඇපොලෝට පෙම් බැන්දා පමණක් නොව ඔහු වෙතම ආසක්තව හිටියේය. හයසින්ත් කෙරෙහි වසඟව හිටි Zephyr, අර සමරිසි යුවලගේ ආදරයට ඊර්ෂ්‍යා කළේය. ඒ නිසාම හයසින්ත්ව මරු වසඟයට යැව්වේය.

හයසින්ත් වෙතවූ ප්‍රේමය අමරණීය කරවනු වස්, ආදරයෙන් මුසපත්ව සිටි ඇපොලෝ හයසින්ත්ව පුෂ්පයක් බවට පත්කොට අමරණීය කළේල!

මට දසසිල් මෑණි කෙනෙක් වෙන්න ආසයි අයියේ.

මාත් දීඝායුට පෙම් කළා හෝ වසඟව සිටියා හෝ වේවා.... මා හිටියේ සාධාරණත්වය වැටහෙන මනසකින් යුතුව නොවේ. ඉරිසියාවන්තකමකින් පෙළෙමිනි.

ඒ නිසාමදෝ සැමී වැන්නෙකු වුවත් ඔහුට සමීප වෙනවා දකින්නට මා උවමනා නොවීය.

“අයියේ, අපේ මල්ලිකාගේ ආදරේත් හරියට ගෝරිල්ලෙකුගේ ආදරේ වගේ!” විවාහයෙන් අවුරුදු කිහිපයකට පස්සේ අපේ සුනිල් මල්ලී කිව්වේය.

“ඒ මොකද සුනිල්?”
“ගෝරිල්ලා මොකෙකුට හරි ආදරේ කරනකොට කරනවය කියන්නේ ඌව පුළුවන් තරං හිර කරගෙන තදෙන් බදා ගැනිල්ල. ගෝරිල්ලා දන්නෙ නෑනෙ, උගෙ හයිය අර අසරණ සතාට කරදරයක් වෙන විත්තිය. සමහර වෙලාවට අර තදෙන් බදා ගැනිල්ල නිසා ඒ සතාගේ ඇටකටු කැඩිලා ඌ මැරෙනවත්ලු.”

මට අපේ සුන්නාගේ කතාව ‘හරියටම’ තේරෙන්නට තවත් අවුරුදු කීපයක්ම උවමනා වුණේය. “මට දසසිල් මෑණි කෙනෙක් වෙන්න ආසයි අයියේ...” මල්ලිකා; අපේ නෑනා කිව්වාය. එහෙම කිව්වේ අපේ පවුලේ එකමුතුවකදීය. 
“පුතාලා දෙන්නා ඉඳිද්දී?” ප්‍රශ්නය මගෙන්ය.
“හොඳ වැඩක්නේ අය්යේ.... මම නං අවසරේ දීලා තියෙන්නේ. පුතාලා දෙන්නා දැන් ටිකක් ලොකුයිනෙ. මට පුළුවන් ෂේප් කර ගන්න....” සුනිලුත් එතකොට සිනා මුසුව කිව්වේය.

“එහෙනං ඉතිං හරිනෙ!” මම කිව්වෙමි. “...මල්ලිකාට දසසිල් වෙන්න පුළුවනිනේ!”

“මොන හරියක්ද අයියේ...” සුනිල් හක-හක ගා හිනා පැලුවේය. “...ගල් ගිලලා වගේ ඉන්නේ- තමුසෙම කියනවකො ඉතිං අයියලට...” කියලාත් මල්ලිකාට කිව්වේය.

සසර කෙටි කර ගන්නට හිතන අස්සෙත් ඒ අම්මණ්ඩිට.....

“මං දසසිල් වෙන්නෙ කොහොමද... මෙයා ඒ එක්කම වෙනින් කසාදයක් කර ගන්නවලුනෙ, ලොකූ.” මල්ලිකා නහයෙන් අඬමින් කිව්වාය. සසර කෙටි කර ගන්නට හිතන අස්සෙත් ඒ අම්මණ්ඩිට සැමියා ගැන තෘෂ්ණාව අමතක වෙලා නැත. ඒ ගේහසිත පෙම හෝ බැම්ම හෝ ආදරය හෝ හරිහැටි තේරුම් ගන්නේ මොන යකාද?

ඊට පස්සෙත් ඔය කතාව ඔය විදිහටම සිද්ද වුණේය. (මල්ලිකාට පිළිකාව වැළඳී අවුරුදු 7ක් පීඩා විඳ 2013 දී මිය යන තෙක්මත්....)

සුනිල් ඒ කතාව කියද්දීය මට මතක් වුණේ, මට අවුරුදු පහළොවේදී මාත් එවැනි පටු මානසිකත්වයක හිටි බව; දීඝායු අරභයා....!
සැබෑය; අද මේවා මෙහෙම ලියන්නට හැකි වුණත් එදවස ඒ හැඟීම් දරාගෙන ඉවසා සිටීම මට එච්චර ලෙහෙසි වුණේ නැත. වෙසෙසින්ම එහෙම වුණේ, මා අවංක නොවීම නිසා වෙන්නැති; හැබෑ සිල්වතෙකු වාගේ ‘ආඳා මාළු අතින් නොකා ඉරටුවෙන් කන ප්‍රතිපත්තියක් අනුගමනය කරමින් සිටි නිසා’ වෙන්නැති;
කොටින්ම කියතොත්, මේ ලියන්නා එතකොට සුපිරි දෙබිඩ්ඩෙකි.

“දැන් නිමල්, ඔයා අපේ ගෙදර දන්නවනේ... ඉඩක් තියෙන ඕනිම වෙලාවක ඔයා එහාට එන්න.... අපේ අයියගෙ නෝනගෙන් වුණත් ප්‍රශ්නයක් වෙන්නෙ නෑ තව ටික දවසක් ගියාම....” දීඝායු කිව්වේ අලුත් ආරංචියකි.

“ඒ කිව්වේ?”

“කොහෙද ඊයේ ඔයා ගාල කඩාගෙන ආපහු දුවගෙන ආවනේ.... අපේ ගෙදරට ඉස්සරහින්ම පාරෙන් අනිත් පැත්තේ පරණ- පොඩි මැටි ගෙයක් තිබ්බ ඔයා දැක්කද? පාළුවට ඇරිච්චි ගෙයක් තිබ්බේ... අපේ අයියලා ඒ ඉඩම් කෑල්ලත් සල්ලිවලට ගත්තා... පාඩම් වැඩ කර ගන්නත් ලේසි නිසා, මම ඒ ගෙදරට යන්නයි හදන්නේ... අක්කටත් කිව්වා.”
“එතකොට?”

අඩෝ, නියම කැරම් බෝඩ් එකක් එහෙ තියෙන්නේ.... ආසාවේ බෑ!

“ඒ ගෙදර නිකම්ම වහලා දාලා තියෙනවට වැඩිය ඒක හොඳයිනේ.... අයියලගේ ගෙදර මිදුලේම වගෙනෙ... අපි දෙන්නට වුණත් නිදහසේ හම්බ වෙන්න පුළුවනිනේ!"

මටම ටොක්කක් ඇන ගන්නටය, එතකොට නං මට හිතුණේ.
තවමත් ඉඳහිට මම මටම දඬුවම් කර ගනිමි. ඒ මගේ මෝඩකම් මටම තේරුම් ගියාමය. ‘අපරාදේ... ඊයේ කලබල වෙන්නැතිව හිටිය නං උඹ මේවා දැන ගන්නෙ ඊයෙමනේ.’ යටි හිත දිගටම දොස් කීවේය.
ඉතිං, එදා මහරගම හන්දියෙදී දීඝායු බුවෙනකබාව පැත්තට හැරුණාම මම විද්‍යාකරයට ගියෙමි. ඒ යනකොටත් දඩෝරියා මඟ බලාගෙනය.

“මොකද බූරුවො පරක්කු වුණේ.... මොකක්ද උඹට ඊයේ හැදිච්ච පිස්සුව... මේ, ආයෙ පස්ස ගහන්න හදන්න නං එපා... මේ විභාගේ දවස් ටිකේ විතරයි උඹට කොහේ හරි යන්න චාන්ස් එකක් හම්බ වෙන්නේ.... ආපහු යං අරුංගේ ගෙදර.” මිනිහා දිගටම කියවාගෙන ගියේය.
“අඩෝ, නියම කැරම් බෝඩ් එකක් එහෙ තියෙන්නේ.... ආසාවේ බෑ!”

මම විරුද්ධ නොවීමි!

මවිසින් මගේ ජීවිතාන්තය දක්වා, මටම පනවාගත් ‘කැරම් බෝඩ් එකකට අතවත් නොතැබීමේ’ ස්වයං දණ්ඩන තීරණය ගන්නට මඟ පෑදුණේ එහෙමය. එදායින්; 1968 අග හෝ 1969 මුල්ම හෝ දවසකින් පසු අද වෙනතුරාවට මා කැරම් සෙල්ලම් කොට නැත!

එතකොටත් ‘අමු කැලේගේ පරම්පරාවෙන්’ උරුම වුණු මගේ ‘අයිඩියානන්ද මොළය’ හොඳට වැඩය.
මතකයිනෙ, කළුබෝවිල රෝහල අසලදී හමු වුණු ලින්ටන් දිනපතා මට දුන් ‘චෝකෝ නට්’වලට වශී බෙහෙත් දාලාය කියන සැකය මත, මං කළ කැත වැඩේ! එහෙම වශී කරගෙන කරවල වාඩියකට ගෙනියනවා නම් ‘තනියම නොවේ’ කියලා හිතාගෙන අපේ සුනිල් හා ටැයියා දෙන්නාවත් චොක්ලට් කන්නට හවුල් කර ගත් හැටි...
මේ වතාවෙත් මං වහන්සේ දඩෝරියා, කොරල සුන්දරී දෙන්නා කැටුවම දීඝායුලා ගෙදර ගියේ හිතාමතාමය.

මිනිසුන්ට වඩාත් තරහ යන්නේ තමන් ගැන බොරු කියවෙනකොට නෙවෙයිලු;

‘තාත්තට ආරංචි වෙලා ඇහුවොත් කියනවා - ඒ  දෙන්නගෙ පෙරැත්තෙන් බේරෙන්න බැරිකමට ගියා’යි කියලා. දවසක් දෙකක් එහෙම ගියාට පස්සේ, තනියම ගියා වුණත් නිදහසට කියන්න දෙයක් තියෙනවනේ.....

දඩෝරියාගේ කැරම් ආසාව නිසා කීප දවසක්ම අපට එහාට යන්නට වුණා මතකය; කැරම් සෙල්ලම් කළාත් මතකය; ඒ හැම විටෙකම පාහේ දීඝායුත්, දඩෝරියාත් එක පිලකටවී සෙල්ලම් කළ බව ඊටත් වැඩියෙන් මට මතකය; සැමීත් ඒ දෙන්නාටම චියර් කරමින් ඔවුන් සමීපයෙන්ම හිටි බවත් මට තවම මතකය.

හංගන්නට ඕනෑ නැත. ඒ දවස්වල මම කිසි විටෙකත් පරාජය බාර ගන්නට සූදානම් කෙනෙක් නොවීමි. අපේ පිල පරාජය වෙද්දී මට ඉහිලුම් දුන්නේ නැත.
හැම විටම අපේ පිලට ඇතුළත් වුණේ කොරල සුන්දරීත් මාත්ය.

එදා හොඳටම තරහෙන් හිටි මම දෙපිලකට බෙදෙන අයුරු ගැන වාදයකට පැටලුනෙමි.
“ඔයාලා හොඳටම අසාධාරණයි! අපි දෙන්නටම කැරම් බැහැයි කියමුකෝ.... එහෙනං ඔයාලා දෙන්නම හැම වෙලේම එකට සෙල්ලම් කරන්නේ ඇයි... ඔයාලගෙන් කෙනෙකුයි අපෙන් එක්කෙනෙකුයි දාමුකෝ එක පැත්තකට.....” මගේ යෝජනාවට දඩෝරියාවත්, දීඝායුවත් කැමති වුණේ නැත.

“දිගටම පරදිනකොටද නිමල්ට ඔය ඔක්කොම මතක් වෙන්නේ?” දීඝායු ඇසුවේය.

සැමීත් කට දැම්මේය. “නෑ නෑ. පොඩි මහත්තයා.... ඔය කියන්නේ නිමල් මහත්තයටත් ඔයාගේ පැත්තට ඇවිත් සෙල්ලම් කරන්න ඕනි කියන එකනෙ!”

මිනිසුන්ට වඩාත් තරහ යන්නේ තමන් ගැන බොරු කියවෙනකොට නෙවෙයිලු; සත්තක ඇත්ත කියවෙන විටදීලු. එදා නම් මටත් වුණේ ඒකය.
දිනුවත්, පැරදුණත් ඒ දෙකම සතුටෙන් දරා ගන්නට තිබුණි; දීඝායුත් මාත් එක පිලක හිටියා නම්!
ඒ සත්‍යය සැමීගේ මුවෙන් පිට වෙද්දී, මට දැනුණේ උස්සලා පොළොවේ ගහනවා වගෙය.

මොළයේ සන්නිවේදන ජාලා සියල්ලම ඒවායේ උපරිම ධාරිතාවෙන් ක්‍රියාත්මක වුණා.....

මගේ ඉවසීමේ සීමාව ඉක්මවා ගියේ දීඝායු ඊළඟට ඇසූ ප්‍රශ්නයෙනි. “ඇත්තද නිමල් මේ අපේ සැමී කියන්නේ?”

ඊළඟ තත්ත්පර කිහිපයේදී මගේ මොළයේ සන්නිවේදන ජාලා සියල්ලම ඒවායේ උපරිම ධාරිතාවෙන් ක්‍රියාත්මක වුණා විය යුතුය. කලින් වතාවේදී වගේ හදිසි වෙන එක මොට්ටකමකි.
-බණ්ඩාරවෙලදී දීඝායු කරපු උදව්ව මතකද? වැරැද්දක් කළාය කියලා නිස්කාරණේ තමන්ගේ නම නරක් වෙද්දීත් එයා සද්ද නැතිව හිටියා නේද.... වෙන කවුද උඹට එහෙම දෙයක් කරල තියෙන්නේ...
-මතක නැද්ද, පුංචි කෝච්චියේ එද්දී කිසි හැංගිල්ලක් නැතිව අනිත් අයටත් කියලම උඹව ඉඹ ගත්තු හැටි...

ඔව්! ඒ කරුණු දෙක මත විතරක් වුවද දීඝායුගේ මිත්‍රත්වය ආරක්ෂා කර ගන්නට වටියි! මගේ හිතත් මුර ගෑවේය.
එසේම මගේ ආඩම්බරයටත් පලුද්දක් වෙන්නට නොදී, එය බේරා ගත යුතු වෙයි!!

මම නැඟිට්ටෙමි. මගේ මුවෙන් වචන පිට වෙන්නටත් කලින් නේත්තරාවලින් කඳුළු බේරෙන්නට පටන් ගෙනය.

“කෙහෙල්මල් කැරමක් හින්දා මට ඔයා එක්ක රණ්ඩු වෙන්නවත් තරහ වෙන්නවත් ඕනි නෑ දීඝ.... අපි ඒ කතාව මෙතැනින් ඉවර කරමු....
හැබැයි මම පණ පිටින් ඉන්නකල් ආයෙ කවදාවත් කැරම් බෝඩ් එකකට අතවත් තියන්නෙ නෑ නෑ නෑමයි! එච්චරයි!!”

ඉන්පසු බොහෝ අවස්ථාවන්වලදී කැරම් සෙල්ලම් කරන්නට එන්නැයි මට අනන්තවත් ඇරයුම් කෙරී තිබේ. විශේෂයෙන් තිදෙනෙකු විතරක් ඉන්නා විටෙක....
“තමුසෙට අඬ ගහන්නේ හතර දෙනෙක් වෙන්න තව එකෙක් මෙතැන නැති හින්දා...” එහෙම තියා කොහොම කිව්වත්, මේ තාක් කාලයකට මගේ හිත වෙනස්වී නැත. අවුරුදු පනහකටත් වඩා කාලයක් සුරැකි පොරොන්දුවක් මගේ ඉතිරි සුළු ජීවිත කාලයේදී නම් කඩ නොකෙරෙනු ඇත.

පව් විකිණීමට අකමැති නිසා....

එසේ වනු ඇත්තේ අපට ජානවලින්ම උරුමවී ඇති දඩබ්බර ගතිය හින්දාය.
ලොකු නංගී; පුෂ්පා අපේ ආච්චී හා දබර කරගෙන ‘බ්‍රහ්ම දණ්ඩය’ පනවාගෙන හිටි හැටි මම කලින් කිව්වෙමි. සමන්ති නංගීගේ යකඩ ගතිය ගැනත් නොබෝදා කීවෙමි.

මා ගැනත් කිව යුත්තේ ඒ ටිකමය.

රාජකාරි කිරීමේදී පමණක් නොව ජීවත් වීමෙහිදීද මට මගේම නීති තිබේ. බොරු නොකීම ඊට හොඳම උදාහරණයයි. (මා බොරු නොකියන්නේ බියගුල්ලෙකු වීමට ඇති අකමැත්ත නිසා මිස සුචරිතවත් වීමට නොවේ.)
මෑත දිනෙක කමෙන්ටුවකදීත් සිහිපත් කළ පරිද්දෙන්ම සාහසික අයුරින් ‘මීන සංහාරය’ක නියැලුණාට පසුව මා මාළු බාන්නට ගිහින් නැත.

මගේ පව් අනුන්ට විකිණීමට අකමැති නිසාය සම්පූර්ණ සත්ත්ව ඝාතන පාපයම මා පිටම පැටවෙනසේ,  ‘සැවුළු සංහාරය’ක යෙදී අඩ සියයක් විතර කුකුළන්ගේ බෙලි කැපුවේ!   

මේවා නැවත- නැවතත් මතක් කරන්නේ නිකම්ම නොවේ. මොන තරම් නසරානි වැඩ කළත් මා ඒවා කළේ ‘මගේම නීති-රීති සමුදායකට යටත්ව’ බව තහවුරු කරන්නටය.
පැටි වයසේදීම මා ඉගෙනගත් හැටියට ‘හොරෙකුට වුණත් ප්‍රතිපත්තියක් තිබිය යුතුය’. 

ඉතිං... එවන් පසුබිමක සිටි මගේ උමතු ආදර කතාවක ඊළඟ කොටස ඉක්මනින්ම ලියනතුරු, ඔබෙනුත් වටිනා උදව්වක් ඉල්ලමි!

බ්ලොග් ලියන අප වෙනුවෙන් ඒ අගනා සහාය දිය හැක්කේ හිතාදර පාඨක ඔබ වැනි උදවියටම පමණකි!